ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ ΘΥΣΙΑ ΜΥΣΤΙΚΗ - ΔΩΡΟΝ ΤΕΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΝ
Σεβ. Μητροπολίτου ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ
Η Μητέρα Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, με απόφαση του Οικουμενικού μας Πατριάρχου Βαρθολομαίου και της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, συμπεριέλαβε επίσημα, μεταξύ των ευαρεστησάντων και εχόντων παρρησία πρεσβείας προς τον Κύριο, ες το Αγιολόγιο της παγκοσμίου Ορθοδοξίας, τον γνωστό Γέροντα Πορφύριο, τον θαυματουργό, προορατικό και διορατικό, του οποίου την ζωή εθαυμάστωσε αληθώς ο Θεός. Τον άνθρωπο, ο οποίος «ψυχή καθαρά και αρρυπώτοις χείλεσι», ως μεμυημένος της Χάριτος, «έψαυσε» και εκήρυξε το μυστήριο της Θεότητος.
Έτι φορών «το σκήνος της σαρκός» είδε «θεάματα καινά», ήκουσε ρήματα άρρητα και έζησε βιώματα ανθρώποις απρόσιτα: από το τιτίβισμα του αηδονιού, μέχρι και την αγιότητα του Οσίου Ιωσήφ του Γεροντογιάννη• από την προφητική διάγνωση της ανθρωπίνης ασθενείας, ψυχικής και σωματικής, μέχρι την ολοσχερή θεραπεία της• από το μοναχικό κελλί και την αφοσιωμένη υπακοή στους Γεροντάδες και την εν συνεχεία διακονία του κόσμου εν τω κόσμω μέχρι και την μετάσταση του, την ταφή του και τον σκορπισμό των λειψάνων του από πιστά πνευματικά του παιδιά στο δάσος του Αγίου Όρους. Ήλθε, είδε, μαρτύρησε την αλήθεια και απήλθε. Δια να μείνει πάντοτε μαζί μας, κοντά μας, άγιος, αδελφός, φίλος μας, μεσίτης, πρέσβης, άγγελος καλών και ευοιώνων ειδήσεων....
Ο Γέροντας Πορφύριος υπήρξε αληθώς «άνθρωπος απεσταλμένος από Θεού», «πλήρης χάριτος και αληθείας». Ήλθε στον κόσμο μας από την αφάνεια και την προσευχητική μοναξιά του Αγίου Όρους του Άθω για να κατακτήσει τον κόσμο και να θεραπεύσει τον κλεισμένο στον εαυτό του και στην ανασφάλεια του συνάνθρωπο.
Ο Γέροντας Πορφύριος υπήρξε ο άνθρωπος της αληθείας. Εδείχθη κατά τους εσχάτους αυτούς καιρούς «ρόδον ευωδέστατον της χάριτος» και εσκόρπισε εις τους πιστούς «αρώματα των ουρανών», την πραότητα, την ανεξικακία, την αγάπη, την απλότητα. Στον Όσιο Πορφύριο απεκαλύφθη και επεγνώσθη ο Θεός.
Κάποιος κληρικός, ευρισκόμενος στις 28 Αγούστου 1998, στο Μοναστήρι του Αγίου Πορφυρίου στο Μήλεσι και επιστρέφοντας τις μεταμεσονύκτιες ώρες με τον κατά σάρκα αδελφό του στην Αθήνα, μετά από πολύωρη κοπιώδη εργασία, έζησαν απτά και ψηλαφητά το θαύμα του, την σωτηρία των από βέβαιο θάνατο, μετά από ένα φοβερό τροχαίο ατύχημα, λίγο πριν τα διόδια των Αφιδνών. Το αυτοκίνητο μετετράπη «εν μια ροπή» σε συντρίμια. Εκείνοι επέζησαν.
Ο Γέροντας ήλθε στον κόσμο μας σαν «αστραπή» και τον κατηύγασε. Ήλθε στον κόσμο της Ομονοίας. Για 33 χρόνια ήταν άσημα και αθόρυβα κοντά στον άνθρωπο. Θεράπευσε στον Άγιο Νικόλαο των Καλισίων και στο Μήλεσι στην συνέχεια, με κάθε τρόπο τις ανάγκες του κόσμου, του πάσχοντος συνανθρώπου. Έγινε κρήτωρ Ναού και Μοναστηρίου. Διείδε, προφήτευσε, συνομιλούσε με Αγίους, συμβούλευε εν πνεύματι ισχυρούς της γης, ανώνυμα, άδηλα, κρύφια και ανεγίνωσκε και επεγίνωσκε τις καρδιές.
Υπήρξε φαινόμενο προφητικής κλήσεως και ζωής. «Κυκλοφόρησε μεταξύ μας ως άμεμπτος και πολιτεύθηκε ελεύθερα ως άγιος. Φανέρωσε την ελευθερία του μέλλοντος αιώνος. Ως σίφουνας αθόρυβης αγάπης θωπεύει (χθες και σήμερα και εις τον αιώνα) την ανθρώπινη ύπαρξη», όπως γράφει σεβαστός πολιός σύγχρονος Γέροντας του Αγίου Όρους.
Αληθώς έγινε άνθρωπος απεσταλμένος από Θεού ο Γέροντας Πορφύριος. Μας τον έστειλε η αγάπη του Θεού. Και εμείς εθεασάμεθα εμπειρικά την χάρη του. Μας καλεί ο εν οσίοις Πορφύριος, ο Καυσοκαλυβίτης, να ανοίξουμε τα παράθυρα της καρδιάς, να μπει φως, να μπει καθαρός αέρας, να μας γλυτώσει από την καταχνιά του μίσους και της αδικίας και της ανασφάλειας. Να μπει μέσα μας η αγάπη μας προς τον Θεό και μέσα μας να φωλιάσει η του Θεού αγάπη, η οποία «πάντα στέγει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει». Η αγάπη που ως αλήθεια πάντοτε νικά, κυβερνά, φωτίζει, αγιάζει, σώζει.
Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης υπήρξε προφήτης και περισσόν προφήτου. Υπήρξε άνθρωπος και συγχρόνως «θεάνθρωπος». Σήκωσε τον σταυρό της ασθενείας και της αδυναμίας μας. Μας έφερε την Χάρι και μας καλεί με την αγάπη προς τον Θεό και προς το δημιούργημά Του, τον συνάνθρωπο, να βλέπουμε τα αόρατα, διά να μας «χαρισθούν τα ανείπωτα, ως πλησμονή αϊδίου ζωής». Όσιε Πορφύριε, πρέσβευε υπέρ του σύμπαντος κόσμου και έσω μεθ΄ημών μεσίτης υπέρ ημών, ότι «προς εσπέραν εστί και κέκληκεν η ημέρα». Αμήν.
