Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ

Ο Απόστολος Ανδρέας καταγόταν από ένα μικρό χωριό της Παλαιστίνης, τη Βηθσαϊδά. . Ο Απ. Ανδρέας είχε αδελφό τον κορυφαίο Απόστολο Πέτρο. Το όνομα Ανδρέας είναι Ελληνικό.
Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν αδελφοί. Ο πατέρας των ήταν πτωχότατος. Στα παιδιά του, τους έμαθε την τέχνη του ψαρά, την οποίαν είχε και αυτός. Δεν είχε την δύναμη να τους σπουδάσει. Ο πατέρας των ονομάζετε Ιωνάς και ψάρευε στην θάλασσα της Τιβεριάδος. Ο Ανδρέας προτίμησε την παρθενική ζωή και δεν θέλησε να παντρευτεί. Όταν όμως άκουσε, ότι ο Πρόδρομος Ιωάννης κήρυττε εις τα πλήθη μετάνοια, έτρεξε εκεί και έγινε μαθητής του. Είχε ο μακάριος επιθυμία να μάθη υψηλότερα πράγματα και να πλησιάσει τον Θεό.

Γίνεται μαθητής του Προδρόμου
Γι αυτό άφησε τον κόσμο και τα του κόσμου και προσκολλήθηκε στον Ιωάννη. Άκουσε εκεί το προφητικό του κήρυγμα και επειδή είχε την ψυχή του καθαρή από αμαρτίες, 
πίστεψε αμέσως, ότι το κήρυγμα του Προδρόμου ήταν θέλημα Θεού και ότι φέρνει σωτηρία.
Πρωτόκλητος
Επειδή πρώτος εκλήθη ο Ανδρέας από τον Χριστό, γι αυτό λέγεται Πρωτόκλητος.
Ο Κύριος πήγε στη λίμνη Γενησαρέτ. Εκεί βρήκε τον Ανδρέα και τον Πέτρο να εργάζονται και τους κάλεσε κοντά Του, λέγοντας : «Ἄφετε τά δίκτυα ταῦτα καί ἀκολουθεῖτε μοί καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Αυτοί αμέσως άφησαν τα δίκτυα και ακολούθησαν τον Χριστό.
Ο μακάριος Ανδρέας, βλέποντας κάθε μέρα διάφορα θαύματα του Κυρίου, αφιερωνόταν πιο πολύ με την ψυχή του στο Χριστό. Τον ακολουθούσε παντού και πάντοτε. Είχε δε την προθυμία να τον υπηρετήσει καινά μαρτυρήσει δι Αυτόν.

Ο κλήρος του Ασία και Ελλάδα
Μετά την Πεντηκοστή οι Απόστολοι έβαλαν κλήρο και εις τον Ανδρέα έπεσε ο κλήρος να κηρύξει στην Βιθυνία. Η Βιθυνία ήταν μεγάλη χώρα στην Μ. Ασία. Απλώνεται από την Μαύρη θάλασσα, τον Βόσπορο, την Προποντίδα, την Γαλατία πού είναι η σημερινή Άγκυρα, την Φρογία, Παφλαγονία:. Επίσης έπρεπε να κηρύξει στην Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία και Νότιον Ελλάδα.
Είναι αδύνατον να περιγράψει κανείς όλες τις οδοιπορίες και τους πειρασμούς πού συναντούσε σε κάθε τόπο. Είναι αδύνατον να διηγηθεί τις διδαχές, τις θεραπείες, τις 
στερήσεις, τους καταδιωγμούς, τα βάσανα του Αγ. Ανδρέου.
Στην Αμισό της Μαύρης θαλάσσης - Η δράση του στη Νίκαια
Μετέβη στην Αμισό και αργότερα στη Νίκαια. Εκεί κήρυττε τον Χριστό και βάπτιζε Χριαστιανούς.
Εν συνεχεία μετέβη στη Χαλκηδόνα, στην Προποντίδα, στο Σκούταρι της Κωνσταντινουπόλεως έως τα Νεόκαστρα. Από εκεί μετέβη στην Ποντοκράκλεια και την Αμάστριδα. 
Ήσαν κι αυτές πόλεις της Βιθυνίας. Σ’ όλα αυτά τα μέρη δίδασκε, βάφτιζε και τους χειροτονούσε ιερείς για να τους εξυπηρετούν, στα Μυστήρια, στον αγιασμό τους και στο κήρυγμα.

Στη Σινώπη βασανίζεται & φυλακίζεται
Προ του Αποστόλου Ανδρέα, είχε μεταβεί στη Σινώπη ο Απόστολος Ματθαίος, ο όποιος εξελέγη Απόστολος, αντί του Ιούδα. Μόλις όμως άρχισε να διδάσκει για τον Χριστό τους Σινωπείς, εκείνοι τον συνέλαβαν και τον έρριψαν στις φυλακές. Όταν όμως ήρθε στη Σινώπη ο Ανδρέας και άκουσε, ότι ο Ματθαίος είναι στη φυλακή, αμέσως έκανε προσευχή και την ίδια στιγμή έσπασαν τα δεσμά, άνοιξαν οι φύλακες και βγήκε ο Ματθαίος.
Οι Σινωπείς όμως, πού τον καιρό εκείνο ήταν άπιστοι και άγριοι, μόλις είδαν τον Ανδρέα, πού συνέτριψε και άνοιξε τις φυλακές. Τον κτύπησαν ανηλεώς και τον πέταξαν έξω, από την πόλη στην κόπρο, διότι τον νόμισαν πεθαμένο.
Ο Χριστός όμως δεν άφησε το μαθητή του να βασανίζεται και να τιμωρείται έτσι, αλλά του παρουσιάστηκε, του έδωσε θάρρος και τον γιάτρεψε από τις πληγές. Ένας όμως 
Σινωπαίος του είχε κόψει με τα δόντια του το δάκτυλο του χεριού του. Ο Κύριος το έκαμε γερό. Κατόπιν τον ευλόγησε, τον καθοδήγησε να μην αμελή την διδασκαλία Του. Ο Απόστολος Ανδρέας πρωί - πρωί μπήκε πάλι στη Σινώπη υγιής και χωρίς πληγές, χαίρων και αγαλλόμενος. Βλέποντας αυτά μετανόησαν, έπεσαν στα ποδιά των Αγίων και ζήτησαν συγχώρηση. Μετά ταύτα τους δίδαξε ο Άγιος την πίστη του Χριστού και τους βάφτισε στο όνομα της Αγίας Τριάδος. 

Ανέστησε νεκρό
Μια γυναίκα είχε μονάκριβο παιδί. Κάποιος εχθρός της το φόνευσε και εξαφανίσθηκε εκείνος. Η μητέρα του παιδιού, πού δεν είχε άλλη παρηγοριά, έπεσε στα πόδια του Αγίου και πίστεψε μ’ όλη της την καρδιά τον Χριστό.
Ο Απόστολος τη λυπήθηκε και, για να απόδειξη τον αληθινό Θεό, ανέστησε το παιδί της. Αυτό το θαύμα, όταν το είδαν οι κάτοικοι της Σινώπης, πίστεψαν όλοι σχεδόν συν γυναιξί και τέκνοις.
Κηρύττει σε ημιαγρίους λαούς
Αναχώρησε στα ανατολικά μέρη της Μαύρης θαλάσσης, στους Αλανούς. τους Αβασγούς, και την Σεβαστούπολιν. Εκεί κήρυξε το Ευαγγέλιο και τράβηξε στη χριστιανική θρησκεία πολλούς κατοίκους των πόλεων και των χωρών εκείνων.
Κατόπιν πέρασε από τους Ζικχούς, τους σημερινούς Τσερκέζους, τους Βοσποριανούς, το στένωμα του Καφά πού ήταν ο Κιμέριος Βόσπορος, ο πορθμός του Κέρτς. Όλα τα μέρη αυτά ήσαν στην Σκυθία, την σημερινή Ουκρανική Ρωσία. Εκεί ο Άγιος έμεινε αρκετό καιρό. Δίδαξε, κήρυξε τον Χριστό στα μέρη εκεί να και βάπτισε όσους πίστεψαν.

Φθάνει εις το Βυζάντιο
Έπειτα ο Άγιος αναχώρησε και επήγε στο Βυζάντιο, την σημερινή Κωνσταντινούπολη. Έκαμε στην πόλη αυτή πολλά θαύματα και οδήγησε όλους σχεδόν τους κατοίκους στην θεογνωσία. Ο Απ. Ανδρέας είναι ο πολιούχος της Κωνσταντινουπόλεως.

Κατεβαίνει στην Πελοπόννησο
Κατόπιν πέρασε όλη την Θράκη και την Μακεδονία και Θεσσαλία. Με την διδασκαλία και τα θαύματα του, πού έκανε τράβηξε πολλούς εις τον Χριστό από τους κατοίκους των μερών εκείνων. Ακολούθως κατέβηκε στην Ελλάδα και στην Πελοπόννησο, τέλος κατέληξε εις τας Πάτρας

Στην Πάτρα θεραπεύει ανίατο
Όταν μπήκε στην πόλη των Πατρών, φιλοξενήθηκε στο σπίτι ενός άρρωστου, πού ονομαζόταν Σώσιος. Επάνω του ο Άγιος Ανδρέας έβαλε το χέρι του και τον θεράπευσε αμέσως από την ανίατη και επικίνδυνη ασθένεια του.
Αυτό το θαύμα το πληροφορήθηκε ένας άλλος ασθενής, πού ήταν αιχμάλωτος του ηγεμόνος Αιγεάτου και της γυναικός του Μαξιμίλλας. Πήγε σ’ αυτόν και του φώναξε ο 
Απόστολος δυνατά: «Ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν ὅποιον ἐγώ κηρύττω, λάβε τήν ὑγείαν σου καί πήγαινε εἰς ὁδόν εἰρήνης».
Σε λίγες μέρες η Μαξιμίλα έπεσε σε βαρύτατη ασθένεια.. Έτρεξαν όλοι οι γιατροί, αλλά δεν μπόρεσαν με όλα τα μέσα, πού διέθεταν να την ωφελήσουν. Ο άνδρας της, 
Αιγεάτης, διέθεσε σε γιατρούς και γιατρικά άφθονα χρήματα, αλλά στάθηκε αδύνατον να την θεραπεύσουν.
Ο Άγιος Ανδρέας επήγε, έβαλε το χέρι του επάνω της και αμέσως αυτή θεραπεύτηκε και σηκώθηκε από το κρεβάτι της.
Όταν είδε αυτό το θαύμα ο Αιγεάτης, πήρε με τα χέρια του πολύ θησαυρό και τον πέταξε στα πόδια του Αγίου, παρακαλώντας τον γονατιστός να λάβει τον θησαυρό, για αμοιβή του. Αυτός επιθυμούσε την επιστροφή του λαού της Αχαΐας και των Πατρών και την μετάνοια του Αιγεάτου. Γι αυτό δεν δέχθηκε τους θησαυρούς, πού του προσέφεραν. Βρήκε τότε ευκαιρία ο Άγιος και τους δίδαξε πολλά.
Το όνομα του Άγιου έγινε πια γνωστό στην Πάτρα και ιδίως μεταξύ των πτωχών, πού υπέφεραν από πολλές ασθένειες. Αυτοί έτρεχαν και έπεφταν στα πόδια του Άγιου Ανδρέου και θεραπεύονταν. Αυτούς τους καθάριζε, τους θεράπευε και τους βάπτιζε στο όνομα της Άγιας Τριάδος.

Πώς πίστεψε ο σοφός Στρατοκλής
Ένας αδελφός του Αιγεάτη, ονόματι Στρατοκλής, σοφός και μαθηματικός των Αθηνών, πήγε στην Πάτρα, για να επιτροπεύσει τον Αιγεάτη, στον καιρό πού θα απουσίαζε.
Είχε μαζί του ένα πολύ έμπιστο υπηρέτη. Τον αγαπούσε σαν αδελφό του, διότι ήταν ειλικρινής και φρόνιμος. Αυτός σεληνιάστηκε τις ημέρες εκείνες και υπέφερε από τα 
δαιμόνια. Ο Απόστολος ήλθε στο σπίτι του Στρατοκλή και αμέσως έφυγαν τα δαιμόνια από τον υπηρέτη εκείνον και έγινε τελείως υγιής.
Όταν είδαν το θαύμα αυτό ο Στρατοκλής και η Μαξιμίλλα αρνήθηκαν και αναθεμάτισαν την ειδωλολατρία και έγιναν χριστιανοί Βαπτίστηκαν από τον Απ. Ανδρέα και από κείνη την ημέρα ήσαν αχώριστοι από τον Άγιο Ανδρέα. Κάθε μέρα τους δίδασκε τον λόγο του Θεού και την πίστη του Χρισ

Ο Ηγεμών Αιγεάτης φυλακίζει τον Άγιο Ανδρέα
Ο Αιγεάτης όταν γύρισε έμαθε ότι η γυναίκα του Μαξιμίλλα περιφρονούσε τους θεούς και προσκυνούσε τον Χριστό και διδασκόταν από τον Απ. Ανδρέα. Τότε ο Αιγεάτης έγινε έξω φρενών διέταξε αμέσως την φυλάκιση του και σκεπτόταν με ποιο θάνατο να τον θανατώσει.
Χειροτονεί τον Στρατοκλή Επίσκοπο Πατρών
Τα μεσάνυκτα ο Στρατοκλής πήρε την νύφη του Μαξιμίλλα και άλλους Χριστιανούς, από κείνους πού είχαν πιστέψει και βαπτιστεί και τρέξανε στην φυλακή, πού ήταν ο Άγιος. 
Η φυλακή ήταν σφραγισμένη με την ιδιαίτερη σφραγίδα του Αιγεάτου και οι στρατιώτες φύλαγαν με ασφάλεια τον Άγιο. Όταν έφθασαν εκεί, κτύπησαν σιγά την πόρτα για να τους ακούσει ο Άγιος. Όταν άκουσε ο Απ. Ανδρέας τον κτύπο της θύρας, προσευχήθηκε και άνοιξε η θύρα αυτομάτως. Μπήκαν μέσα και έπεσαν στα πόδια του Άγιου ο Στρατοκλής 
και η Μαξιμίλλα. Τον παρακαλούσαν να τους στερεώσει και να τους δυναμώσει στην Αληθινή πίστη του Θεού.
Ο Αγ. Ανδρέας τους δίδαξε πολλά, τους συμβούλεψε και αμέσως κατόπιν χειροτόνησε τον Στρατοκλή επίσκοπο Παλαιών Πατρών. Αφού τους ευχήθηκε και τους ευλόγησε, τους έστειλε εις όδο ειρήνης. Ο Άγιος Ανδρέας με προσευχή σφάλισε πάλι την θύρα της φυλακής, καθώς ήταν σφραγισμένη και καθόταν αναμένοντας την απόφαση του ασεβούς Αιγεάτου.

Τον σταυρώνουν χιαστί
Διέταξε, λοιπόν, τους στρατιώτες να πάνε τον Άγιο εις τον τόπον του Σαυρού και να τον σταυρώσουν κατωκέφαλα.
Όταν έφθασε ο Άγιος είδε τον σταυρόν, προσευχήθηκε και τον εγκωμίασε, διότι γινόταν αιτία ν’ ανεβεί στον ουρανό. Δίδαξε κατόπιν και ευλόγησε τους παρευρεθέντες Χριστιανούς και χαίρων και αγαλλόμενοι ανέβηκε ατό σταυρό.
Ο Ηγεμόνας αυτοκτονεί
Ο Επίσκοπος Πατρών Στρατοκλής, μετά την σταύρωση πήγε να κατεβάσει από τον σταυρό τον Άγιο. Άλλα ο Αιγεάτης δεν τον άφησε. Μαζεύτηκαν όμως οι Χριστιανοί και επέμεναν να ξεκαρφώσουν τον Άγιο από τον σταυρόν. Αλλά ο Άγιος, ζωντανός ακόμα επάνω στο σταυρό, παρακαλούσε το πλήθος να μην αντισταθεί κατά της αποφάσεως του Αιγεάτου για να μη γίνει σύγχυσης και ταραχή. Άλλωστε αυτός επιθυμώντας τον υπέρ Χριστού θάνατον, πήγε θεληματικά στον σταυρό, Όταν είδε ο Αιγεάτης την αγανάκτηση και την ορμή του λαού, έτρεξε να κατεβάσει τον Άγιο, αλλά ούτε αυτόν τον ασεβή άφησε ο Άγιος, λέγοντας του:
— Καλλίτερα είναι να λύσης τον εαυτό σου από τα νοητά δεσμά της απιστίας σου, παρά εμένα από τούτα τα αισθητά. Διότι εγώ μεν σε λίγο πηγαίνω εις Αιωνία ανάπαυσιν, συ όμως εάν δεν μετανοήσεις και πιστέψεις στον Χριστό, μάθε ότι σε λίγες μέρες θα χάσης και την πρόσκαιρη και την αιώνια ζωή.
Εν συνεχεία ο Απ. Ανδρέας εν μέσω των φρικτών πόνων συμβούλεψε από τον σταυρόν τον λαό να επιμείνει στην πίστη του Θεού, τους ευχήθηκε και κατόπιν παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Κυρίου εις ηλικία 80 ετών.
Ο δυστυχής Αιγεάτης, μη υποφέροντας την κατακραυγή του λαού των Πατρών, έγινε μανιακός. Είχε τύψεις για τον άδικο θάνατο του Αποστόλου και ιατρού της πόλεως. Ο σατανάς τον οδήγησε σε αυτοκτονία, για να του πάρει την ψυχή για πάντα. Ανέβηκε σ’ ένα ψηλό γκρεμό, πού ονομάζεται Υψηλά Αλώνια και από κει έπεσε κάτω και συντρίφτηκε.

Ο ενταφιασμός του Αποστόλου
Τότε ο Στρατοκλής και η Μαξιμίλλα κατέβασαν το Τίμιον Σώμα του Αποστόλου από τον Σταυρό, το άλειψαν με μύρα και το ενταφίασαν σε επίσημο τόπο.
Πως το Άγιο Λείψανο του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη
Βασιλεύς τότε ήταν ο γιός του Μ. Κωνσταντίνου ο Κωνστάντιος. Αυτός επιθύμησε να φέρει στην Κωνσταντινούπολη τα άγια λείψανα των ενδόξων Αποστόλων, Ανδρέου, Λουκά και Τιμοθέου, για να τα καταθέσει στον ναό των Αγ. Αποστόλων. Έστειλε ο Άγιο Αρτέμιο αυτός μετέβη και εις τας Πάτρας και ζήτησε επιμόνως από τους Πατρινούς το λείψανο του Αγ. Ανδρέου. Δεν μπόρεσε όμως να τους πείσει να υποχωρήσουν. Ο Άγιος Αρτέμιος όμως τους είπε:
— Εάν επιμείνετε, ο βασιλεύς θα το πάρει διά της βίας. Αλλά εσείς έχετε ανάγκη από νερό. Εγώ θα αναφέρω στον βασιλέα, ότι τότε μόνον συγκατατίθενται να δώσουν το Άγιο 
Λείψανο, εάν ο βασιλεύς τους μεταφέρει, με υδραγωγείο το νερό του Παναχαϊκού μέσα στην πόλη των Πατρών.
Εκείνοι το δέχθηκαν και έτσι απέκτησε η Πάτρα άφθονο νερό και υδρεύεται μέχρι σήμερον. Μετά από αυτά οι Πατρινοί παρέδωσαν το τίμιο Λείψανο του Αγ. Ανδρέου. Η κατάθεση αυτή του λειψάνου του εορτάζεται την 20ην Ιουνίου.

Η Αγία Κάρα του Αποστόλου Ανδρέου
Έπειτα από 500 χρόνια ο Βασίλειος ο Μακεδών (867 - 886) τους έστειλε πίσω την τίμια κάρα του Αγ. Ανδρέου, η όποια παρέμενε εκεί ως κειμήλιο και μέγα προπύργιο των Πατρών.
Δυστυχώς το 1460 ο Δεσπότης του Μωρέως Θωμάς Παλαιολόγος φεύγοντας τον Μωάμεθ Β, πού κυρίευσε την Πελοπόννησο, πήγε στον Πάπα της Ρώμης Πίον Β. Πήρε μαζί του την χαριτόβρυτη κάρα του Αγ. Ανδρέου και του την παρέδωσε.
Το 1964, το Βατικανό, έδωσε πάλι την αγία κάρα στην πόλη των Πατρών.

Στην Πάτρα διασώζεται εκτός της αγίας κάρας του Αποστόλου και το δάκτυλο του Άγιου, πού κόπηκε από τον Συνωπέα.
Σέ ένα χωριό της Κεφαλλονιάς βρίσκεται ένα τμήμα από το πόδι του Άγιου Ανδρέου, Φαίνεται, μάλιστα και το μέρος, πού ήταν το καρφί, όταν τον σταυρώσανε. Έκεί γίνονται πολλά θαύματα στους προσερχομένους πιστούς.
Ο Απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος εορτάζει στις 30 Νοεμβρίου και η Ανακομιδή της Τιμίας Κάρας του εορτάζεται στις 26 Σεπτεμβρίου

Ἀπολυτίκιο ν. Ἦχος δ΄ Ἦχος β΄ τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον.
Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καί τοῦ κορυφαίου αὐτάδελφος, τῷ Δεσπότη τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τή οἰκουμένη δωρήσασθαι, καί ταῖς ψυχαῖς 
ἠμῶν τό μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον.
Τόν τῆς ἀνδρείας ἐπώνυμον Θεηγόρον, καί Μαθητῶν τόν Πρωτόκλητόν του Σωτῆρος, Πέτρον τόν σύγγονον ὑφημήσωμεν, ὅτι ὡς πάλαι τούτω, καί νῦν ἠμίν 
ἐκέκραζεν, Εὐρήκαμεν δεῦτε τόν ποθούμενον.

Μεγαλυνάριον.

Πρῶτος προσπελάσας τῷ Ἰησοῦ, Πρωτόκλητος ὤφθης, καί ἀκρότης τῶν Μαθητῶν, Ἀνδρέα Θεόπτα, ἐντεῦθεν διανύεις, παθῶν τάς ἀναβάσεις, τῆς ἀναστάσεως.

Απολυτίκιο έτερο (ήχος α΄) Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου 

Φωνήν του βαπτιστού του βοώντος ακούσας

αμνόν τον του Θεού ηκολούθησας χαίρων

Ανδρέα παμμακάριστε, Αποστόλων πρωτόκλητε.

Όθεν έθνεσι την σωτηρίαν κηρύξας

και εν αίματι υπέρ Χριστού εναθλήσας

αξίως τιμάσαι νυν.

Κοντάκιον Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου

+Πατρῶν Νικοδήμου

Ἦχος β΄

Προστασίαν οἱ πιστοὶ ἐξαιτοῦμεν, Ἀπόστολε, λυτρωθῆναι ἀπὸ συμφορῶν ταῖς πρεσβείαΙς σου. Μὴ παρίδης τῶν προστρεχομένων σοι δεήσεις ταπεινάς, ἀλλὰ πρόφθασον ὡς εὐμενής, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ κινδύνων ἀπάλλαξον. Σὺ γὰρ Χριστῶ προσῆξας, ὅμιλον τῶν Ἑλλήνων, καὶ τὰ αἰτήματα ἡμῶν Αὐτῶ προσάγαγε Πρωτόκλητε. 

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ έτερον Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου 

΄Ηχος πλ.α

Τόν Δεσπότην των όλων ιδ'ων Απόστολε,σωματωθέντα ατρέπτως εις σωτηρίαν ημών,πρώτος έδραμες αυτώ Ανδρέα πάνσοφε,όθεν ηυγάσθης πάρ΄αυτού,ώς αστήρ αειφανής,καί έλαμψας τοίς εν κόσμω,της ευσεβείας τό φέγγος φωταγωγών τάς διανοίας ημών.

http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?t=764

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΥΠΟΚΛΊΝΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ

Τώρα που "μέρεψε η φωτιά" κάθομαι και "σκαλίζω" την χόβολη  της μνήμης.

Καταλαγιάζω την πίκρα της αδικίας και το παράπονο της αχαριστίας και ψάχνω να βρω τον νικητή μιας άνισης μάχης που συγκλόνισε υγιείς συνειδήσεις μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας και της κοινωνίας.Δεν έχω σκοπό να αναμοχλεύσω γεγονότα που δεν τιμούν αυτούς που ορίσθηκαν να "φυλάνε Θερμοπύλες".Η θέση μου για τον αντικανονικό ,άδικο και ίσως και παράνομο τρόπο απομακρύνσεως των ηλικιωμένων Αρχιερέων ειναι γνωστή και σε τίποτα δεν έχει αλλάξει και ούτε πρόκειται να αλλάξει,εκτός αν μου παρουσιάσουν έστω και ένα ιερό Κανόνα που να δικαιολογεί τέτοιες ενέργειες.Σκοπός μου,όπως είπα και πριν,είναι να βρω και να αναδείξω τον νικητή χωρίς παρωπίδες και προσωπικές συμπάθειες η αντιπάθειες.

Δεν θα χρειασθεί όμως να ψάξω πολύ γιατί Νικητής δεν είναι άλλος από την ίδια την Εκκλησία που δοξάστηκε στο πρόσωπο ενός Μεγάλου αδικημένου που το ήθος,η αξιοπρέπεια και η εκκλησιαστική του παιδεία έστειλαν ισχυρό μήνυμα  ενότητας  ανιδιοτελούς αγάπης και υγιούς εκκλησιαστικού φρονήματος  προς κάθε κατεύθυνση. 

Ο Μητροπολίτης Κωνσταντίνος Φαραντάτος  στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων με αγιοπατερική μεγαλοπρέπεια που υποχρέωσε και αυτούς ακόμα τους αντιπάλους να υποκλιθούν μπροστά του και να αναγνωρίσουν την ομορφιά της Ορθοδοξίας που ακόμα και σήμερα,στην εποχή της απόλυτης κοινωνικής και ηθικής παρακμής που ζούμε,βγάζει από τα σπλάχνα της Σπουδαίους!

Τα λόγια του Μητροπολίτη Κωνσταντίνου στην ενθρόνιση του διαδόχου του θα μείνουν στην ιστορία για να διδάσκουν εκκλησιαστικό φρόνιμα και ήθος. Ένας έμπειρος αγιορείτης πατέρας σχολίασε πως την τελετή της ενθρονίσεως δεν την λάμπρυνε η παρουσία του Πρωθυπουργού αλλά η αγιοπνευματική  ομιλία και παρουσία του Κωνσταντίνου,και είχε απόλυτο δίκιο. Γιαυτό,ίσως, και ο κ.Σαμαράς ζήτησε επίμονα να δει τον Γέροντα Επίσκοπο να τον συγχαρεί,να του φιλήσει το χέρι και να ζητήσει την ευχή του.   

Από τα διάφορα δημοσιεύματα που κάλυψαν με τον δικό τους τρόπο τα γεγονότα διάλεξα δύο που προέρχονται από τον ίδιο συντάκτη.Το ένα είναι πριν τα γενόμενα και με αυτό ζητείτε επιτακτικά η "καρατόμηση" του Μητροπολίτη Κωνσταντίνου και άλλων Αρχιερέων που κατά την γνώμη του συντάκτη πρέπει να απομακρυνθούν.Ας το διαβάσουμε :  ( 30 Ιουνίου 2014 )

"...Τι περιμένει ο Αρχιεπίσκοπος και δεν ζητάει τις παραιτήσεις των Μητροπολιτών Μεγάρων Βαρθολομαίου, Νέας Κρήνης Προκοπίου,Κεφαλληνίας Σπυρίδωνος, Νέας Ιωνίας Κωνσταντίνου και όποιου άλλου αδυνατεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του και διοικούν «άλλοι» τις Μητροπόλεις;;

Η περίπτωση του Γρεβενών Σεργίου πλέον έχει περάσει σήμερα φάση αλλά και εδώ θα πρέπει κάτι να γίνει!

Δεν μπορεί η Μητρόπολη να μένει ακυβέρνητη! Έχουν παρέλθει πέντε μήνες από το ατύχημα του Μητροπολίτη! Θα συνεχιστεί για πόσο ακόμη η κατάσταση αυτή;"

Το δεύτερο δημοσίευμα έγινε στις 10 Νοεμβρίου μετά την ενθρόνιση του Μητροπολίτη κ.Γαβριήλ και σε αυτό υπάρχουν μεγάλες αλήθειες,ας τις δούμε:

"•••• Έβλεπα και άκουγα τον αρχοντικό και ευγενή πρώην Νέας Ιωνίας Κωνσταντίνο την ημέρα της ενθρόνισης, να προσφωνεί από στήθους τον διάδοχό του Γαβριήλ, από την ωραία Πύλη και δεν το πίστευα! Πόσο ανώτερος άνθρωπος και πόσο σωστός και απαλλαγμένος από μικρότητες! Ομίλησε με αγάπη και στοργή στον Γαβριήλ δίνοντάς του σωστές κατευθύνσεις για την επόμενη ημέρα!Πόσοι άλλοι θα μπορούσαν να πράξουν το ίδιο χωρίς να ταλαιπωρούνται οι συνειδήσεις των και τα αρρωστημένα εγώ των;; "  

Επαναλαμβάνω πως ο συντάκτης των παραπάνω κειμένων είναι το ίδιο πρόσωπο που αναγκάσθηκε και αυτός ,όπως και όλοι όσοι "επιστρατεύτηκαν" να ομολογήσει την αλήθεια .
Το μεγαλείο της ψυχής του σεβ. Κωνσταντίνου δεν τελειώνει όμως εδώ. 

Η αγάπη και η στοργή του προς τον Διάδοχό του  μέρα με την ημέρα γίνονται πράξη,όπως και του κ.Γαβριήλ προς τον σεπτό Ιεράρχη που του φέρεται με σεβασμό και υιική στοργή .Γιαυτό μίλησα για νίκη της Εκκλησίας.Γιαυτό προβάλω το πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου κ.Κωνσταντίνου σαν παράδειγμα προς μίμηση . 

Μακάρι τα εκκλησιολογικά μηνύματα που βγαίνουν μέσα από την αντιμετώπιση της δοκιμασίας ενός λευκαθέντος στην υπηρεσία της Εκκλησίας Ιεράρχη να σταθούν αφορμή για την διόρθωση ημαρτημένων στον χώρο της Εκκλησίας της Ελλάδος.

π.Τιμόθεος Ηλιάκης    

 http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=7006&catid=6 
Οι συμβουλές του πρ. Νέας Ιωνίας προς τον διάδοχό του

"Θερμή παράκληση ν’ αγαπάει και να προσέχει τους κληρικούς της μητρόπολής του απηύθυνε στο νέο ποιμενάρχη τους ο προκάτοχός του κ. Κωνσταντίνος κατά την ομιλία του στην τελετή ενθρόνισης του κ. Γαβριήλ το απόγευμα στο ναό Αγίων Αναργύρων της περιοχής.
«Επιτρέψτε μου να σας απευθύνω μια έκκληση», είπε ο κ. Κωνσταντίνος προς τον κ. Γαβριήλ, «περιθάλψτε με την πατρική αγάπη σας τον ιερό κλήρο και το λαό της μητρόπολης αυτής. Να είστε βέβαιος ότι την αγάπη που θα προσφέρετε, θα την λάβετε στο εκατονταπλάσιο».
Οι νουθεσίες του κ. Κωνσταντίνου προς το διάδοχό του προκάλεσαν το χειροκρότημα αλλά και συγκίνηση στους παρευρισκομένους. 
Ο μητροπολίτης πρώην Νέας Ιωνίας μίλησε με τα καλύτερα λόγια τόσο για τους κληρικούς της περιοχής όσο και για όλο το ποίμνιο της Νέας Ιωνίας. 
«Έχετε να διαποιμάναιτε ένα λαό θεοσεβή, ήδη κατηρτισμένο στα θεολογικά κι εκκλησιαστικά θέματα», είπε ο κ. Κωνσταντίνος απευθυνόμενος στον κ. Γαβριήλ. 
Ακόμη, επεσήμανε ότι ο κ. Γαβριήλ αναλαμβάνει ποιμαντικά καθήκοντα σε μια «φτωχή και μικρή μητρόπολη η οποία, όμως, κοσμείται από πολλά αγαθά έργα και ιδρύματα». 
«Στα χέρια σας εναποτίθεται η καλή λειτουργία των ιδρυμάτων αυτών», τόνισε ο κ. Κωνσταντίνος επισημαίνοντας την ευθύνη που αναλαμβάνει ο νέος μητροπολίτης της περιοχής"

ΦΥΛΑΧΤΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ !

Ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης  εικονίζεται πάντοτε με ένα λιοντάρι. Γιατί άραγε; Αυτό το άγριο λιοντάρι έζησε κοντά στον Όσιο Γεράσιμο και τον υπηρετούσε με θαυμαστό τρόπο, όσο καιρό ζούσε. Αλλά και όταν κοιμήθηκε ο Άγιος τον ακολούθησε με παράδοξο τρόπο, αφού πέθανε πάνω στον τάφο του από υπερβολική λύπη.
Κάποια μέρα, ενώ ο Άγιος περπατούσε στην όχθη του ποταμού Ιορδάνη, συναντήθηκε με ένα λιοντάρι. Μόλις το θηρίο τον αντίκρισε, άρχισε να βρυχάται με παρακλητικό τρόπο και να ανασηκώνει με δυσκολία το ένα του πόδι.
Τι είχε συμβεί;
Ένα μυτερό κομμάτι καλαμιού του είχε μπηχθεί στο πόδι με αποτέλεσμα αυτό να πρησθεί, να γεμίσει πύο και να μην μπορεί να περπατήσει από τους πόνους. 
Όταν ο γέροντας είδε τη δύσκολη θέση στην οποία βρισκόταν το λιοντάρι, το λυπήθηκε. Αφού το πλησίασε, κάθισε σε μια πέτρα, πήρε το πόδι του λιονταριού και το εξέτασε προσεκτικά. Το έσχισε με ένα σουγιά, έβγαλε το καλάμι με πολλά υγρά και πύο και καθάρισε καλά την πληγή. Μετά την έδεσε καλά με ένα πανί και έδιωξε το λιοντάρι. Αυτό όμως δεν έφευγε. Αφού θεραπεύτηκε, έμεινε κοντά στον Άγιο, δεν τον άφησε ποτέ πια, ημέρεψε σαν πρόβατο και τον ακολουθούσε σαν γνήσιος μαθητής του. Ο γέροντας θαύμαζε τη μεγάλη ευγνωμοσύνη του θηρίου, που πολύ σπάνια τη συναντάς στους ανθρώπους.
Από τότε ο γέροντας έτρεφε το λιοντάρι, δίνοντας του ψωμί και βρεγμένα όσπρια. Στη Λαύρα, δηλαδή στις σπηλιές, υπήρχε ένα γαϊδούρι που έφερνε νερό από τον ποταμό Ιορδάνη για τις ανάγκες των ασκητών. Ο Άγιος ανέθεσε τη φύλαξη αυτού του ζώου στο λιοντάρι. Ήταν υπεύθυνο να το βόσκει κοντά στον ποταμό και να το προσέχει κατά τη διαδρομή του. Ο γέροντας εμπιστεύθηκε στο θηρίο το γαϊδούρι, όπως σε μικρό βοσκό ένα πρόβατο. Το λιοντάρι έκανε αυτή την υπηρεσία για αρκετό χρονικό διάστημα. Άλλοτε ακολουθούσε το γαϊδούρι, περιτριγυρίζοντας το προστατευτικά σαν σκύλος, άλλοτε καθόταν κοντά του ή πρόσεχε τους γύρω δρόμους, όταν εκείνο έβοσκε. Όσοι το έβλεπαν απορούσαν, σταυροκοπιόνταν και θαύμαζαν για το παράξενο αυτό θέαμα.
Κάποτε το λιοντάρι και το γαϊδούρι χώρισαν για λίγη ώρα. Αυτό έγινε είτε γιατί το λιοντάρι αποκοιμήθηκε είτε διότι απομακρύνθηκε για λίγο, για να βρει τροφή. Κάποιοι Άραβες έμποροι καμηλιέρηδες που περνούσαν από εκεί βρήκαν το γαϊδούρι μονάχο του και το έκλεψαν.
Όταν το λιοντάρι αναζήτησε παντού το "φίλο του" και δεν τον βρήκε, γύρισε στη Λαύρα σκυθρωπό και λυπημένο.
Ο Όσιος, μόλις είδε το λιοντάρι μόνο του και σ’ αυτή την κατάσταση, υποψιάστηκε ότι θα έφαγε το γαϊδούρι και με ύφος γεμάτο σοβαρότητα του είπε:
Τι συμβαίνει λιοντάρι; Έφαγες το γαϊδούρι; Φαίνεται λοιπόν ότι ξαναγύρισες στην προηγούμενη σου φύση, αν και δοκίμασες να μεταμορφωθείς σε πρόβατο και ν' αποκτήσεις την ιδιότητα τον σκύλου. Αλλά η φύση νίκησε. Θυμήθηκες την προηγούμενη υπερηφάνεια και τη βασιλική σου κυριαρχία πάνω στα άλλα ζώα, εσύ ο φονιάς και πεθύμησες πάλι να είσαι αρχηγός. Αλλά εγώ θα σε ταπεινώσω και θα γκρεμίσω τον εγωισμό σου. Να είσαι λοιπόν, όχι λιοντάρι, όπως πεθύμησες, αλλά γάιδαρος κουβαλητής".
Πραγματικά το λιοντάρι γίνεται τώρα γαϊδούρι. Ο Όσιος το διατάζει με απλότητα να αναλάβει την υπηρεσία του γαϊδάρου. Φορτωμένο τις στάμνες να μεταφέρει το νερό στους μοναχούς από τον ποταμό. Υποτάσσεται στον Άγιο και εκτελεί την εργασία του γαϊδάρου, όπως ακριβώς και προηγουμένως συμπεριφερόταν πρώτα σαν αρνί και μετά σαν έμπιστος σκύλος.
Από τότε που κλέψανε το γαϊδουράκι πέρασε αρκετός καιρός. Το λιοντάρι εκτελούσε τη νέα του υπηρεσία ευχάριστα, ακούραστα και πρόθυμα.
Μερικοί αναφέρουν και το παρακάτω περιστατικό: Κάποτε ένας στρατιωτικός πήγε να δει το γέροντα. Είδε το λιοντάρι να μεταφέρει νερό και έμεινε έκπληκτος από το παράξενο αυτό θαύμα. Τότε έδωσε στον Άγιο τρία χρυσά νομίσματα - τόση ήταν τότε η τιμή ενός γαϊδάρου - και απάλλαξε το λιοντάρι από τη δύσκολη δουλειά.
Μια μέρα οι Άραβες έμποροι, που είχαν κλέψει το γαϊδούρι, περνούσαν και πάλι από τον ίδιο δρόμο, κοντά στην όχθη του Ιορδάνη, έχοντας μαζί τους και το κλεμμένο ζώο. Το λιοντάρι βρισκόταν την ώρα εκείνη σ’ αυτό το ίδιο μέρος, για να μεταφέρει νερό. Είδε το γαϊδουράκι, το αναγνώρισε και αφήνοντας την ιδιότητα του γαϊδάρου, παρουσιάζεται σαν λιοντάρι και αρχίζει να βρυχάται και να στρέφεται εναντίον των εμπόρων. Αυτοί φοβήθηκαν και το έβαλαν στα πόδια, αφήνοντας μόνα τους τα ζώα.
Το λιοντάρι έπιασε με τα δόντια του το σχοινί και τράβηξε μαζί με το γαϊδουράκι και όλες τις καμήλες κατά το μοναστήρι. Όταν έφτασαν στο μοναστήρι το λιοντάρι οδήγησε όλα τα ζώα έξω από το κελί του Οσίου, γεμάτο χαρά. Ήταν πολύ χαρούμενο, έκανε διάφορα πηδήματα και κινήσεις και φαινόταν σαν ένας γενναίος στρατιώτης που έρχεται από τον πόλεμο φορτωμένος με λάφυρα.
Όταν ο γέροντας είδε το πρωτοφανές αυτό θέαμα, χαμογέλασε, κατάλαβε ότι άδικα κατηγόρησε το λιοντάρι, το απάλλαξε από τη δύσκολη δουλειά του και του έδωσε και όνομα. Το ονόμασε λοιπόν Ιορδάνη. Αυτό είναι ένα άλλο σημάδι της μεγάλης χάρης που πήρε από το Θεό ο Άγιός μας. Έδινε ονόματα στα άγρια θηρία και στα άλλα ζώα, συνομιλούσε μαζί τους, ήταν ήμερα μαζί του και του υπάκουαν, όπως στον Αδάμ, πριν από το προπατορικό αμάρτημα.
Μερικοί αναφέρουν ότι ο Άγιος ελευθέρωσε τελείως το λιοντάρι και αυτό έκλινε το κεφάλι, αποχαιρέτισε τον Άγιο και χάθηκε στην απέραντη έρημο. Όμως μια φορά τη βδομάδα ερχόταν στη Λαύρα και τον προσκυνούσε. Άλλοι λένε ότι ο Ιορδάνης έμεινε με το Γέροντα πέντε χρόνια και άλλοι ότι δεν τον αποχωρίστηκε ποτέ. Άλλοι πάλι αναφέρουν ότι γύριζε μέσα και έξω από τη Λαύρα για άλλα τρία χρόνια, μέχρι που κοιμήθηκε ο Άγιος.
Στο μεταξύ, οι έμποροι, αφού ξεφοβήθηκαν και θαύμασαν, βλέποντας το λιοντάρι να τραβάει το γαϊδούρι από το σχοινί, ακολούθησαν από μακριά το θηρίο με τη συνοδεία του. Έφτασαν και αυτοί στη Λαύρα και παρακολούθησαν όσα έγιναν. Ένιωσαν μεγάλη ντροπή για την κακή τους πράξη, γονάτισαν και έπεσαν μπρούμυτα στα πόδια του Αγίου και τον παρακάλεσαν να τους συγχωρέσει. Ζήτησαν την ευχή και την ευλογία του και του πρόσφεραν πολλά δώρα, μερικά από τα οποία είχαν μεγάλη αξία.
Ο Άγιος δέχτηκε μερικά από τα δώρα των εμπόρων, τους έδωσε χρήσιμες συμβουλές και ορισμένα δώρα από το μοναστήρι. Τους ευχήθηκε και τους έστειλε στα σπίτια τους, μαζί με τις καμήλες και τα εμπορεύματα τους. Εκείνοι έφυγαν, ευχαριστώντας τον Άγιο. Από τότε έρχονταν συχνά στο μοναστήρι και έφερναν μαζί τους πολλά δώρα.
Όταν ο Άγιος κοιμήθηκε ο Ιορδάνης έτυχε να μην είναι στη Λαύρα. Μετά από λίγες μέρες ήρθε και ζητούσε να βρει το γέροντα και να τον προσκυνήσει. Μάταια όμως. Ο μεγάλος ευεργέτης του δε φαινόταν πουθενά.
Μόλις ο Άγιος Σαββάτιος, ο μαθητής του Αγίου Γερασίμου, είδε το λιοντάρι να ψάχνει του είπε:
- Ιορδάνη, ο γέροντας μας, μας άφησε ορφανούς και έφυγε και πήγε στους ουρανούς, κοντά στον Κύριο. Αλλά πάρε τροφή και φάγε.
Το λιοντάρι όμως δεν ήθελε να φάει. Εξακολουθούσε να κοιτάζει ανήσυχα εδώ κι εκεί. Ήθελε να δει τον Άγιο και βρυχόταν δυνατά, χωρίς να σιωπά ούτε για μια στιγμή. Μάταια ο Άγιος Σαββάτιος και οι άλλοι μοναχοί το χάιδευαν στη ράχη και του έλεγαν να φάει και να ησυχάσει. Όσο προσπαθούσαν να τον παρηγορήσουν με λόγια, τόσο δυνατότερα φώναζε. Οι μοναχοί συγκινήθηκαν και δάκρυσαν, βλέποντας τη μεγάλη λύπη που ένιωθε το λιοντάρι, επειδή δεν έβλεπε τον Άγιο Γέροντα.
Ο Άγιος Σαββάτιος με νοήματα προσπαθούσε να του δώσει να καταλάβει ότι ο Άγιος πέθανε. Αυτό όμως συνέχιζε να βρυχάται λυπημένο και αγανακτισμένο.
Στο τέλος ο γέροντας του είπε:
- Έλα μαζί μου και Θα δεις τον τάφο του.
Αφού τα είπε αυτά άρχισε να προχωρεί και ο Ιορδάνης τον ακολουθούσε. Όταν έφτασαν και οι δυο στον τάφο του Αγίου σταμάτησαν.
Ο Άγιος Σαββάτιος τότε είπε:
- Εδώ είναι θαμμένος, Ιορδάνη, ο γέροντας Γεράσιμος.
Στάθηκε ο Άγιος Σαββάτιος κοντά στον τάφο του Αγίου Γερασίμου, δάκρυσε και έβαλε μετάνοια.
Όταν τον είδε το λιοντάρι, έκαμε και αυτό μετάνοια. Μετά έπεσε πάνω στον τάφο του Αγίου, κτυπούσε το κεφάλι του και βρυχήθηκε δυνατά.

Από τον πολύ πόνο που ένιωσε, επειδή έχασε τον Άγιο, πέθανε αμέσως.  

Αλήθεια φίλοι μου όλα τα παραπάνω θα μπορούσε ποτέ να τα κάνει ένας άνθρωπος;Δυστυχώς ΟΧΙ και τούτο γιατί οι άνθρωποι ,ειδικά της σημερινής εποχής είναι αγνώμονες και αχάριστοι .Είναι χειρότεροι από τα άγρια θηρία.Το χειρότερο,το πιο αισχρό ,το πιο βρωμερό συναίσθημα που μπορεί να έχει ο άνθρωπος είναι η αγνωμοσύνη,η αχαριστία.
Φυλαχτείτε από την αχαριστία! 
Ο Χριστός μπροστά στους μεγάλους αμαρτωλούς στάθηκε με συγκίνηση και με στοργή και ανακάτεψε το στοργικό Του δάκρυ με τα δάκρυα της μετανοίας μιας πόρνης και δέχθηκε να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός Ζαγχαίου και άνοιξε την Πύλη του Παραδείσου σ ένα ληστή και γενικώς έριξε βλέμμα στοργικό στους ανθρώπους πού γλίστρησαν στο δρόμο της ζωής και το συναισθάνθηκαν. Ο Ίδιος ο Χριστός όμως άφησε αγανακτημένη κραυγήνα βγει από μέσα Του  απέναντι των εννέα αχαρίστων,που ελησμόνησαν την ευεργεσία Του.
Και τα άλογα και τα σκυλιά και οι γάτες,ακόμα και τα άγρια θηρία φαίνονται ευγνώμονα προς τους ευεργέτες τους. 
Οι αγνώμονες και οι αχάριστοι είναι χειρότεροι και από τα ζώα και από τα θηρία.
Ναι ! είναι χειρότεροι από τα θηρία!   
π.Τιμόθεος Ηλιάκης    

ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΑΠΟΦΘΈΓΜΑΤΑ   

Αγαπάς ένα μηδενικό, όταν αγαπάς έναν αχάριστο. Πλαύτος
Αγνώμων μη γίνου (Να μην είσαι αγνώμων). Ευριπίδης
Αν περιμαζέψεις έναν πεινασμένο σκύλο και τον ταΐσεις, δεν πρόκειται να σε δαγκώσει. Αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στο σκύλο και τον άνθρωπο. Τουέην Μαρκ
Είναι ανθρώπινο να ακούς να σε κακολογούν μετά από μια ευεργεσία που έκανες. Μέγας Αλέξανδρος
Ένας αχάριστος αδικεί όλους όσους πάσχουν.
Επακόλουθο της αχαριστίας είναι η αναισχυντία. Ξενοφών
Η αγνωμοσύνη γίνεται αφορμή επικρίσεων, η δε ευγνωμοσύνη φέρει και νέα ευεργετήματα. Σεβινιέ
Η απεχθέστερη αχαριστία είναι αυτή των παιδιών προς τους γονείς.
Η αχαριστία αποξηραίνει την πηγή κάθε αγαθότητας. Ρισελιέ
Η αχαριστία είναι θυγατέρα της υπερηφάνειας. Πρόκλος
Η αχαριστία είναι λέξη εμφαντική κάθε χαμαίρπειας. Μωρεάς
Η αχαριστία είναι παιδί της ευεργεσίας. Πολύβιος
Η αχαριστία είναι παραλογισμός. Είναι διαστροφή. Είναι χειρότερη και από τη λέρα. [Ανώνυμος]
Η αχαριστία είναι προδοσία απέναντι στην ανθρωπότητα. Θεόφραστος
Η αχαριστία ενός ανθρώπου ζημιώνει όλους τους δυστυχείς που έχουν ανάγκη ευεργεσιών. Μωραϊτίνης
Η αχαριστία κάποιου, πολύ απέχει απ’ το να ανταποκρίνεται επάξια στην ευεργεσία που δέχτηκε. Kraus Karl
Η αχαριστία σκοτώνει την φιλανθρωπία. Μπράκκο
Η γη δεν γεννά χειρότερο πλάσμα από τον αχάριστο. Μπέττι
Η πενία κάνει αγνώμονες και τους καλούς. [Αρχαίο ρητό]
Η πιο μαύρη αχαριστία, αλλά και η πιο συνηθισμένη είναι η αχαριστία των παιδιών απέναντι στους γονείς. Βόβεναργκ Λ.
Κάθε φορά που συμπληρώνω μια κενή θέση, δημιουργώ δέκα δυσαρεστημένους και έναν αχάριστο. Λουδοβίκος 14ος της Γαλλίας
Κανένας πιο βέβαιος εχθρός από τον αχάριστο που ευεργετήθηκε. Καλλίμαχος
Μη ρίχνεις πέτρα στο πηγάδι που σε δρόσισε. Πολύβιος
Μια εκδήλωση ευγνωμοσύνης είναι και το να μην κακολογείς τον ευεργέτη σου. [Ουγγρική Παροιμία]
Ο άνθρωπος είναι αχάριστος, η ανθρωπότητα είναι ευγνώμων.
Ο αχάριστος άνθρωπος μοιάζει με σπασμένο πιθάρι, στο οποίο ό,τι καλό κι αν ρίξεις θα πέσει στο κενό. Κλεόβουλος
Ο λαός είναι μια κοινωνία ανθρώπων πολύ αχάριστη. Ηρόδοτος
Οι κακοήθεις είναι πάντοτε αγνώμονες. Θερβάντες
Πικρή είναι η απογοήτευση όταν σπείρεις ευεργεσίες και θερίσεις ύβρεις. Πλαύτος
Πονηρός είναι κάθε αχάριστος άνθρωπος Λυσίας
Πρέπει κανείς να συμπληρώσει το ευεργέτημα που έκανε, συγχωρώντας την αχαριστία του ευεργετηθέντος. Τεριέ
Σπάνια σκεπτόμαστε ό,τι έχουμε διαρκώς, όμως σκεπτόμαστε τι στερούμαστε. Σοπενάουερ
Τα κτήνη αφήνουν την αχαριστία στον άνθρωπο. Βενάρδος
Την αχαριστία την αισθάνονται μόνο εκείνοι που όταν κάνουν ένα καλό υπολογίζουν στην ανταπόδοσή του. [Ουγγρική Παροιμία]

Τον αχάριστο άνθρωπο, όταν τον καθήσεις στον ώμο σου, θα προσπαθήσει να ανέβει στο κεφάλι σου. Σαίξπηρ