Ο Άγιος Νεκτάριος και η χειροθεσία Υποδιακονισσών.

 

Ο Άγιος Νεκτάριος και η χειροθεσία Γυναικών Υποδιακονισσών.

Στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος, που είχε ιδρύσει ο Άγιος στην Αίγινα  είχε ο ίδιος καθιερώσει τον θεσμό των Υποδιακονισσών των οποίων η χειροθεσία έγινε κατά την τυπική διάταξη των Αναγνωστών. Οι δύο Υποδιακόνισσες που έλαβαν χειροθεσία από τον άγιο ήταν οι  Μοναχές Ελισάβετ  Ροκά και Μαγδαληνή  Μουστάκα. Ο Ίδιος ο Άγιος απαντώντας στην από 30-9-1914, επιστολή του Μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητου που τον εγκαλεί για την πράξη αυτή, επεξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν στην καθιέρωση του θεσμού αυτού στο Μοναστήρι του γράφοντας  εις την από 10-10-1914 απαντητική αυτού επιστολη, « Περί των Υποδιακονισσών γνωρίζω ότι αύται είναι κυρίως νεωκόροι του ιερού. Η περιβολή εγένετο κατά τον τύπον των εν ταις εκκλησίαις των πόλεων περιβαλλομένων ιερά άμφια Αναγνωστών. Τα υπομάνικα επετράπησαν δια τους εξής λόγους. Επειδή εν γυναικεία Μονή δεν υπάρχουσι Διάκονοι, εν τη ειρημένη ούτε ιερείς, εγώ δε ούτε δύναμαι, να φροντίζω περί της καθαριότητος του Ναού, ούτε πάντοτε να διαμένω νεωκορών εν τω ναώ, έχει δε απόλυτον ανάγκην το ιερόν τεταγμένων προσώπων, όπως  καθαρίζωσι  τα ιερά σκεύη, αλλάσωσι τα καλύματα και τας σινδόνας της Αγίας Τραπέζης, μετακινώσι το Άγιον Αρτοφόριον και ποιώσι πάσαν εργασίαν του νεωκόρου εν τω ιερώ, εθεώρησα, να τάξω δύο, ίνα εναλλάξ τελώσι την διακονίαν του ιερού. Εν απολύτω ανάγκη μεταφέρωσι εις τας ασθενούσας βαρέως αδελφάς την Αγίαν Ευχαριστίαν, εντός μικρού Ποτηρίου δια την ανάγκην ταύτην κατασκευασθέντος, πλήν της κατ ανάγκην εξαιρέσεως ταύτης κατά τα λοιπά εισί νεωκόροι.». 

Επί του θέματος δεν υπήρξε συνέχεια από πλευράς Μητροπολίτου Αθηνών Θεοκλήτου, ο διάδοχος όμως αυτού και πρώτος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος αποδεχθείς την πράξιν  αυτήν του Αγίου Πατρός, προέβη, μετά από λίγα έτη από της κοιμήσεως Αυτού εις την χειροθεσίαν ετέρων Υποδιακονισσών δια τας ανάγκας της Μονής.  Αι υπό του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου γενόμεναι Υποδιακόνισσαι ήσαν αι Μοναχαί Χριστοφόρα,  Κυριακή, Ευνίκη, Παρασκευή, Θεοκτίστη και Ευφροσύνη. Οι χειροθεσίες έγιναν μετα την κοίμηση της Υποδιακονίσσης Ελισάβετ ( + 1927 ) και τον διορισμό. υπ αυτού, της Υποδιακονίσσης Μαγδαληνής το 1933 ως Ηγουμένης της Ιεράς Μονής  Χρυσολεοντίσσης Αιγίνης.

Τα ανωτέρω αποτελούν αυθεντική μαρτυρία προερχομένη γραπτώς  εκ του ιδίου του Αγίου Νεκταρίου , τα όσα σήμερα λέγονται από διαφόρους περί δήθεν "χειροτονίας" Διακονισσών από τον άγιο και δη με λειτουργικά καθήκοντα, απέχουν πολύ της αληθείας.

Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης 

Πηγή Μητροπολίτου Παραμυθίας Τίτου Ματθαιάκη « Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΕΦΑΛΑΣ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ» Αθήναι 1985

  Η Υποδιακόνισσα Μαγδαληνή φέρουσα το ωράριο κατά την Τάξη των Αναγνωστών

Πατριαρχική Απόδειξις επί τω Αγίω Πάσχα 2024

 † Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ   ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ πανδώρου Θεοῦ διατρέξαντες τόν δόλιχον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί διελθόντες ἐν κατανύξει τήν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου, ἰδού, εὐφραινόμεθα τῇ πανηγύρει τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, δι᾿ ἧς ἐλυτρώθημεν ἐκ τῆς τοῦ ᾍδου τυραννίδος.

Ἡ ἔνδοξος ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἶναι συνανάστασις σύμπαντος τοῦ γένους τῶν βροτῶν καί πρόγευσις τῆς τελειώσεως τῶν πάντων καί τῆς πληρώσεως τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ.

Μετέχομεν εἰς τό ἄφραστον μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἁγιαζόμενοι ἐν τοῖς ἱεροῖς αὐτῆς μυστηρίοις καί βιοῦντες τό Πάσχα, «τό πύλας ἡμῖν τοῦ Παραδείσου ἀνοίξαν», ὄχι ὡς ἀνάμνησιν ἑνός γεγονότος τοῦ παρελθόντος, ἀλλά ὡς πεμπτουσίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὡς παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ ἀεί ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, ἐγγύτερον εἰς ἡμᾶς ἀπό ὅσον ἡμεῖς οἱ ἴδιοι εἰς τόν ἑαυτόν μας.

Τό Πάσχα, οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί ἀνακαλύπτουν τόν ἀληθινόν των ἑαυτόν ὡς ἐν Χριστῷ εἶναι, ἐντάσσονται εἰς τήν κίνησιν τῶν πάντων πρός τά Ἔσχατα, «ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καί δεδοξασμένῃ» (Α΄ Πέτρ. α΄, 8), ὡς «υἱοί φωτός… καί υἱοί ἡμέρας» (Α΄ Θεσσ. ε΄, 5).

Κεντρικόν χαρακτηριστικόν τῆς ὀρθοδόξου ζωῆς εἶναι ὁ ἀναστάσιμος παλμός της. Ἀστόχως ἀπεκάλεσεν ὁ φιλόσοφος τήν ὀρθόδοξον πνευματικότητα «σκυθρωπήν» καί «φθινοπωρινήν». Εὐστόχως ἐπαινεῖται ὑπό τῶν Δυτικῶν τό ἀνεπτυγμένον αἰσθητήριον τῶν Ὀρθοδόξων διά τό νόημα καί τό βιωματικόν βάθος τῆς πασχαλίου ἐμπειρίας, χωρίς ὅμως ἡ πίστις αὐτή νά λησμονῇ, ὅτι ἡ πορεία πρός τήν Ἀνάστασιν διέρχεται διά τοῦ Σταυροῦ.

Δέν γνωρίζει ἡ ὀρθόδοξος πνευματικότης τόν οὐτοπισμόν τῆς Ἀναστάσεως χωρίς Σταυρόν, οὔτε τήν ἀπαισιοδοξίαν τοῦ Σταυροῦ χωρίς τήν Ἀνάστασιν. Διά τόν λόγον αὐτόν, εἰς τό ὀρθόδοξον βίωμα τό κακόν δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον ἐν τῇ ἱστορίᾳ, ἐνῶ ἡ πίστις εἰς τήν Ἀνάστασιν λειτουργεῖ ὡς κίνητρον διά τόν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς παρουσίας ἐν τῷ κόσμῳ καί τῶν συνεπειῶν του, δρᾷ ὡς ἰσχυρά μεταμορφωτική δύναμις.

Εἰς τήν ὀρθόδοξον αὐτοσυνειδησίαν δέν ὑπάρχει χῶρος διά συνθηκολόγησιν ἀπέναντι εἰς τό κακόν, δι᾿ ἀδιαφορίαν περί τῆς πορείας τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Ἀντιθέτως, ἡ συμβολή εἰς τήν μεταμόρφωσιν τῆς ἱστορίας ἔχει θεολογικήν βάσιν καί ὑπαρξιακόν ἔρεισμα καί ἐκτυλίσσεται χωρίς τόν κίνδυνον ταυτίσεως τῆς Ἐκκλησίας μέ τόν κόσμον. Ὁ Ὀρθόδοξος πιστός ἔχει συνείδησιν τῆς ἀντιθέσεως μεταξύ τῆς ἐγκοσμίου πραγματικότητος καί τῆς ἐσχατολογικῆς τελειότητος καί δέν εἶναι δυνατόν νά παραμείνῃ ἀδρανής ἀπέναντι εἰς τάς ἀρνητικότητας.

Διά τόν λόγον αὐτόν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν εἶδε ποτέ τόν ἀγῶνα διά μεταμόρφωσιν τοῦ κόσμου ὡς ἀσήμαντον ὑπόθεσιν. Ἡ πασχάλιος πίστις ἔσωζε τήν Ἐκκλησίαν τόσον ἀπό τήν ἐσωστρέφειαν καί τήν κλειστότητα, ὅσον καί ἀπό τήν ἐκκοσμίκευσιν.

Εἰς τό Πάσχα τῶν ὀρθοδόξων συμπυκνοῦται ὁλόκληρον τό μυστήριον καί ὁ ὑπαρξιακός πλοῦτος τῆς εὐσεβείας μας. Τό «ἐξεθαμβήθησαν» τῶν Μυροφόρων, ὅταν, «εἰσελθοῦσαι εἰς τό μνημεῖον εἶδον νεανίσκον… περιβεβλημένον στολήν λευκήν» (Μάρκ. ιστ΄, 5), χαρακτηρίζει τό μέγεθος καί τήν οὐσίαν τῆς ἐμπειρίας τῆς πίστεως ὡς βιώσεως ὑπαρξιακοῦ συγκλονισμοῦ.

Τό «ἐκθαμβεῖσθαι» δηλώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκεται ἐνώπιον ἑνός μυστηρίου, τό ὁποῖον βαθαίνει, ὅσον τό προσεγγίζει, κατά τό λεχθέν, ὅτι ἡ πίστις μας «δέν εἶναι πορεία ἀπό τό μυστήριο στή γνώση, ἀλλά ἀπό τή γνώση στό μυστήριο».

Ἐνῷ ἡ ἄρνησις τοῦ μυστηρίου συρρικνώνει ὑπαρκτικῶς τόν ἄνθρωπον, ὁ σεβασμός ἀνοίγει εἰς αὐτόν τήν πύλην τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ πίστις εἰς τήν Ἀνάστασιν εἶναι ἡ βαθυτάτη καί ἀκραιφνεστάτη ἔκφρασις τῆς ἐλευθερίας μας ἤ μᾶλλον ἡ γέννησις αὐτῆς ὡς ἑκουσίας ἀποδοχῆς τῆς ὑψίστης θείας δωρεᾶς τῆς κατά χάριν θεώσεως.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὡς «βιωμένη Ἀνάστασις», εἶναι ὁ χῶρος τῆς «ἀληθεστάτης ἐλευθερίας», ἡ ὁποία εἰς τήν χριστιανικήν ζωήν εἶναι θεμέλιον, ὁδός καί προορισμός. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι εὐαγγέλιον ἐλευθερίας, δωρεά ἐλευθερίας καί ἐχέγγυον τῆς «κοινῆς ἐλευθερίας» εἰς τήν «αἰώνιον βιοτήν» τῆς Βασιλείας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μέ αὐτά τά αἰσθήματα, τιμιώτατοι ἀδελφοί καί πεφιλημένα τέκνα, ἔμπλεοι τῆς πεπληρωμένης χαρᾶς τῆς μετοχῆς εἰς τήν «κοινήν τῶν ὅλων πανήγυριν», λαβόντες φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός καί δοξάζοντες Χριστόν τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί ἀνατείλαντα πᾶσι τήν ζωήν, μεμνημένοι δέ κατά τήν πανέορτον ταύτην «κλητήν καί ἁγίαν ἡμέραν», πάντων τῶν ἐν περιστάσεσιν ἀδελφῶν, δεόμεθα τοῦ «πατήσαντος θανάτῳ τόν θάνατον» Κυρίου καί Θεοῦ τῆς εἰρήνης, ὅπως εἰρηνεύῃ τόν κόσμον, καταυγάζῃ τά διαβήματα ἡμῶν πρός πᾶν ἔργον ἀγαθόν καί Αὐτῷ εὐάρεστον, ἀναφωνοῦντες τόν πανευφρόσυνον ὕμνον «Χριστός Ἀνέστη»!

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκδ´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα

εὐχέτης πάντων ὑμῶν.