Πατριαρχική Ἀπόδειξις ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχα 2022

 † Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Διατρέξαντες τόν δόλιχον τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί βιώσαντες ἐν κατανύξει τά σεπτά Πάθη τοῦ Κυρίου, ἔμπλεοι νῦν τοῦ ἀϊδίου φωτός τῆς λαμπροφόρου Αὐτοῦ Ἐγέρσεως, ὑμνοῦμεν καί δοξολογοῦμεν τό ὑπερουράνιον ὄνομα Αὐτοῦ, ἀναβοῶντες τό κοσμοχαρμόσυνον «Χριστός Ἀνέστη!». Ἀνάστασις εἶναι ὁ πυρήν τῆς πίστεως, τῆς εὐσεβείας, τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς ἐλπίδος τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τήν θεανθρωπίνην μυστηριακήν καί λατρευτικήν, πνευματικήν, ἠθικήν καί ποιμαντικήν ἔκφρασίν της καί εἰς τήν καλήν μαρτυρίαν περί τῆς ἐλθούσης ἐν Χριστῷ χάριτος καί τῆς προσδοκωμένης «κοινῆς ἀναστάσεως», ἐνσαρκώνει καί ἀντανακλᾷ τήν συντριβήν τοῦ κράτους τοῦ θανάτου διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, καί τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τῆς «δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου». Ἀνάστασιν μαρτυροῦν οἱ Ἅγιοι καί οἱ Μάρτυρες τῆς πίστεως, τό δόγμα, τό ἦθος, ἡ κανονική δομή καί λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἱεροί ναοί, τά μοναστήρια καί τά σεπτά προσκυνήματά μας, ὁ ἔνθεος ζῆλος τοῦ ἱεροῦ κλήρου, ἡ ἀπροϋπόθετος ἀφιέρωσις τοῦ ἔχειν καί τοῦ εἶναι τῶν μοναχῶν εἰς τόν Χριστόν, τό ὀρθόδοξον φρόνημα τῶν πιστῶν καί ἡ ἐσχατολογική ὁρμή συνόλου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τρόπου τοῦ βίου. Ὁ ἑορτασμός τοῦ Πάσχα δέν εἶναι διά τούς Ὀρθοδόξους μία προσωρινή ἀπόδρασις ἀπό τήν ἐγκόσμιον πραγματικότητα καί τάς ἀντιφάσεις της, ἀλλά διατράνωσις τῆς ἀκλονήτου πίστεως, ὅτι ὁ πατήσας θανάτῳ τόν θάνατον Λυτρωτής τοῦ ἀδαμιαίου γένους εἶναι ὁ Κύριος τῆς ἱστορίας, ὁ ἀεί «μεθ᾽ ἡμῶν» καί «ὑπέρ ὑμῶν» Θεός τῆς ἀγάπης. Πάσχα εἶναι ἡ βιωματική βεβαιότης, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἐλευθεροποιός Ἀλήθεια, τό θεμέλιον, ὁ ὑπαρκτικός ἄξων καί ὁρίζων τῆς ζωῆς μας. «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε´, 5). Οὐδεμία περίστασις, «θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λοιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα» (Ρωμ. η´, 35) δύναται νά χωρίσῃ τούς πιστούς ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ ἀκλόνητος πεποίθησις ἐμπνέει καί ἐνισχύει τήν δημιουργικότητά μας καί τήν βούλησιν νά καθιστάμεθα ἐν τῷ κόσμῳ «Θεοῦ συνεργοί» (Α᾽Κορ. γ´9). Ἐγγυᾶται, ὅτι ἀπέναντι εἰς ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια καί ἀδιέξοδα, ἐκεῖ ὅπου κατ᾽ ἄνθρωπον δέν διαφαίνεται λύσις, ὑπάρχει ἐλπίς καί προοπτική. «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ» (Φιλιπ. δ´, 13). Ἐν Χριστῷ ἀναστάντι γνωρίζομεν ὅτι τό κακόν, ὑπό ὅλας του τάς μορφάς, δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον εἰς τήν πορείαν τῆς ἀνθρωπότητος.  Πεπληρωμένοι εὐγνωμοσύνης καί χαρᾶς διά τήν ἀποδοθεῖσαν ὑπό τοῦ Κυρίου τῆς δόξης τιμήν καί ὑψίστην ἀξίαν εἰς τόν ἄνθρωπον, θλιβόμεθα ἐνώπιον τῆς πολυκεφάλου βίας, τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας καί τῆς καταπατήσεως τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων εἰς τήν ἐποχήν μας. «Τό φαιδρόν τῆς ἀναστάσεως κήρυγμα» καί τό «Χριστός Ἀνέστη» συνηχοῦν σήμερον μέ τήν κλαγγήν τῶν ὅπλων, τήν κραυγήν ἀγωνίας τῶν ἀθώων θυμάτων τῆς πολεμικῆς βίας καί τῶν προσφύγων, μεταξύ τῶν ὁποίων εὑρίσκονται πολυάριθμα ἀθῶα παιδία. Διε-πιστώσαμεν ἰδίοις ὄμμασι τά προβλήματα κατά τήν πρόσφατον ἐπίσκεψίν μας εἰς τήν Πολωνίαν, ὅπου κατέφυγεν ὁ κύριος ὄγκος τῶν προσφύγων ἐξ Οὐκρανίας. Συμπάσχομεν μέ τόν εὐσεβῆ καί γενναῖον Οὐκρανικόν λαόν, ὁ ὁποῖος αἴρει βαρύν σταυρόν, προσευχόμεθα καί ἀγωνιζόμεθα διά τήν εἰρήνην καί τήν δικαιοσύνην δι᾽ ὅσους τάς στεροῦνται. Εἶναι ἀδιανόητον δι᾽ ἡμᾶς τούς Χριστιανούς νά σιωπῶμεν ἐνώπιον τῆς καταρρακώσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας. Ὁμοῦ μετά τῶν θυμάτων τῶν ἐνόπλων συγκρούσεων, ὁ «μεγάλος ἡττημένος» τῶν πολέμων εἶναι ἡ ἀνθρωπότης, ἡ ὁποία εἰς τήν μακράν ἱστορίαν της δέν κατώρθωσε νά καταργήσῃ τόν πόλεμον. Ὁ πόλεμος ὄχι μόνον δέν λύει προβλήματα, ἀλλά δημιουργεῖ νέα καί πολυπλοκώτερα. Σπείρει διχασμόν καί μῖσος, μεγεθύνει τό χάσμα μεταξύ τῶν λαῶν. Ἡμεῖς πιστεύομεν στερρῶς, ὅτι ἡ ἀνθρωπότης δύναται νά ζήσῃ χωρίς πολέμους καί βίαν. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐκ τῆς φύσεώς της, λειτουργεῖ ὡς παράγων εἰρήνης. Ὄχι μόνον δέεται ὑπέρ τῆς «ἄνωθεν εἰρήνης» καί τῆς «εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου», ἀλλά τονίζει τήν σημασίαν τῆς ἀνθρωπίνης προσπαθείας διά τήν ἑδραίωσίν της. Ἴδιον τοῦ χριστιανοῦ εἶναι πρωτίστως «τό εἰρηνοποιεῖν». Ὁ Χριστός μακαρίζει τούς εἰρηνοποιούς, ὁ ἀγών τῶν ὁποίων εἶναι ἁπτή παρουσία τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ κόσμῳ καί εἰκονίζει τήν εἰρήνην τήν «πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν» (Φιλιπ. δ´, 7), ἐν τῇ «καινῇ κτίσει», ἐν τῇ εὐλογημένῃ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς προσφυῶς τονίζεται εἰς τό κείμενον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς». Τό κοινωνικό ἦθος της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, «τιμᾷ τούς μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι προσέφεραν τή ζωή τους γιά τήν εἰρήνην, ὡς μάρτυρες τῆς δύναμης τῆς ἀγάπης, τοῦ κάλλους τῆς δημιουργίας στήν ἀρχική καί τελική της μορφή, καί τῆς ἰδεώδους ἀνθρωπίνης συμπεριφορᾶς, ὅπως τήν ὑπέδειξε ὁ Χριστός κατά τή διάρκεια τῆς ἐπίγειας διακονίας Του» (§ 44). Τό Πάσχα εἶναι πανήγυρις ἐλευθερίας, χαρᾶς καί εἰρήνης. Ἀνυμνοῦντες εὐσεβοφρόνως τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καί βιοῦντες ἐν αὐτῇ καί τήν ἰδικήν μας συνανάστασιν, προσκυνοῦντες δέ ἐν πίστει τό μέγα μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, καί μετέχοντες τῆς «κοινῆς τῶν ὅλων πανηγύρεως», ἀπευθύνομεν  ἐκ τῆς ἀεί σταυροαναστασίμου πανσέπτου καθέδρας τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως πρός πάντας ὑμᾶς, τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα, ἐγκάρδιον πασχάλιον χαιρετισμόν, ἐπικαλούμενοι ἐφ᾽ ὑμᾶς τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ νεκρώσαντος τόν ᾍδην καί χαρισαμένου ἡμῖν τήν αἰώνιον ζωήν Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ παντός.  

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκβ´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως 

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα  εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Εγκύκλιος του Οικουμενικού Πατριάρχου για τον επικείμενο καθαγιασμό του Αγίου Μύρου.

 + Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΙΕΡΩι ΚΛΗΡΩι ΚΑΙ ΤΩι ΕΥΣΕΒΕΙ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ 

ΤΗΣ ΚΑΘ᾽ ΗΜΑΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ 

ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ

ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Πανίερος θεσμός τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τυγχάνει ὁ καθαγιασμός τοῦ Ἁγίου Μύρου, τελούμενος ἀνά δεκαετίαν περίπου καί κατά τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Ἑβδομάδα ἐν τῷ πανσέπτῳ καθ᾿ ἡμᾶς Κέντρῳ. Ὡς ἐμφαίνεται ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, ἡ λειτουργική χρῆσις τοῦ Ἁγίου Μύρου ἀντικατέστησε παλαιόθεν τήν διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῶν Ἀποστόλων μετάδοσιν τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τούς νεοφωτίστους χριστιανούς. 

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό ὁδηγοῦν τόν χριστώνυμον λαόν εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν, καθοπλίζει τόν ἄρτι ἀναγεννηθέντα ἐν τῇ καλυμβήθρᾳ τοῦ Βαπτίσματος πρός αὔξησιν καί τελείωσιν τῆς ἀρξαμένης ἐν αὐτῷ νέας ζωῆς, ἐπισφραγίζον τήν συσσωμάτωσιν αὐτοῦ εἰς τό Κυριακόν Σῶμα. Μετά τό εἰς Χριστόν Βάπτισμα, τήν τριήμερον Ταφήν καί Ἀνάστασιν, ἰδού ἡ τῆς Πεντηκοστῆς, διά τοῦ Ἁγίου Μύρου, ἀνατέλλει ὥρα, ὅτε τό ἐκ πολλῶν ὑλικῶν εὔοσμον ἔλαιον, ὡς τό ἐν πυρίναις γλώσσαις Πνεῦμα, ἐπέρχεται καί χαριτώνει τόν νεόφυτον πιστόν, φανεροῦν αὐτῷ ἀκαινοτόμητον τήν περί τῆς Ἁγίας Τριάδος Ἀλήθειαν, τήν βιουμένην καί φυλασσομένην ἐν τῇ Ἁγίᾳ Ἐκκλησίᾳ, ἐν τοῖς δόγμασι τῆς πίστεως, ἐν τῇ Θείᾳ λατρείᾳ καί ἐν τῇ καλῇ μαρτυρίᾳ ἐν τῷ κόσμῳ, πάντοτε ἐν ἀναφορᾷ πρός τόν αἰώνιον προορισμόν τοῦ ἀνθρώπου καί τήν πλήρωσιν τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Αἱ ἔννοιαι χρῖσμα καί χάρισμα, αἱ ὁποῖαι, ἀπό τῆς ἐποχῆς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, συνοδεύουν τόν ἄνθρωπον, τόν ζῶντα καί ἀναστρεφόμενον ἐπ᾿ ἐλπίδι τοῦ ἐλέους τοῦ Κυρίου, τοῦ μή φέροντος θεάσθαι τυραννούμενον ὑπό τοῦ μισοκάλου διαβόλου τό ἠγαπημένον αὐτοῦ δημιούργημα, ἀποτελοῦν καί σήμερον τήν εἰδοποιόν διαφοράν ἐκ τῶν κοσμικῶν χαρισμάτων καί φυσικῶν καί ψυχικῶν ἱκανοτήτων. Πᾶν τό ἀγαθόν πηγάζει ἐκ τοῦ Θεοῦ, διά τοῦτο καί πάντες ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι φέρουν τήν πνοήν τοῦ Δημιουργοῦ ἐν αὐτοῖς. Ὅμως, αἱ ἐν Χριστῷ ἀρεταί, ἡ ἁγιότης, οἱ καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μόνον ἐν τῇ Μιᾷ, Ἁγίᾳ, Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ δύνανται νά βιωθοῦν ὡς ἐχέγγυον τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἥτις «φύεται μέν ἐν τῷδε τῷ βίῳ καί τάς ἀρχάς ἐντεῦθεν λαμβάνει, τελειοῦται δέ ἐπί τοῦ μέλλοντος, ἐπειδάν εἰς ἐκείνην ἀφικώμεθα τήν ἡμέραν» (Νικόλαος Καβάσιλας). 

Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, τῷ χώρῳ καί τῷ τρόπῳ χριστοδωρήτου ἐν ἐλευθερίᾳ ζωῆς, ἀναδεικνύονται ἡ ποικιλία τῶν χορηγουμένων καί «διαιρουμένων» ὑπό τοῦ Παναγίου Πνεύματος χαρισμάτων, ἀλλά καί ἡ ἑνωτική δύναμις καί ἐνέργεια τοῦ Παρακλήτου, τοῦ Πνεύματος «συμφωνίας» καί «κοινωνίας», τοῦ «ὅλον συγκροτοῦντος τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Ἕν τό Κυριακόν Σῶμα, πολυειδῆ τά πνευματέμφορα δωρήματα, ἁγιοπνευματική ἡ ἀρτιότης τῆς ἑτερότητος καί τῆς ἑνότητος, τό ὅλον κεκοσμημένον διά τῆς Θείας χάριτος, τά πάντα λειτουργοῦντα πρός δόξαν τοῦ Θεοῦ τῶν αἰωνίων καί τῶν θαυμασίων.

Ἔκφανσιν αὐτοῦ τοῦ ἤθους τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνελευθερίας ἀποτελεῖ καί ἡ καθιέρωσις τῆς ἐψήσεως καί τῆς καθαγιάσεως τοῦ Ἁγίου Μύρου ὑπό τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Τό γεγονός ὅτι αἱ ἄλλαι Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι προσφέρουν ἀπαραίτητα συστατικά καί εὐώδεις οὐσίας, συμβάλλουσαι εἰς τήν παρασκευήν τοῦ Ἁγίου Μύρου, καθώς καί ἡ χρῆσις αὐτοῦ ὄχι μόνον εἰς τό μυστήριον τοῦ Χρίσματος, ἀλλά καί εἰς τήν ἀποδοχήν προσερχομένων εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ἑτεροδόξων ἤ πεπτωκότων, εἰς τά ἐγκαίνια ναῶν, εἰς τήν καθοσίωσιν ἱερῶν θυσιαστηρίων καί ἀλλαχοῦ, εἶναι σύμβολον καί ἀπόδειξις τῆς ὁρατῆς πανορθοδόξου ἑνότητος, ἁπτή ἔκφρασις ὑγιοῦς ἐκκλησιολογίας καί σεβασμοῦ πρός μίαν μακροχρόνιον καί εὐλογημένην ἐκκλησιαστικήν πρακτικήν.

Χωροῦντες, ἔμπλεοι συγκινήσεως καί χαρᾶς, πρός τόν καθαγιασμόν τοῦ Ἁγίου Μύρου, ἐπιθυμοῦμεν, προσφιλέστατα τέκνα, νά καταστήσωμεν ὑμᾶς, τό φιλόχριστον ποίμνιον τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κοινωνούς τῆς εὐφροσύνης καί τῆς κατανύξεως, προτρεπόμενοι πάντας ὑμᾶς διά προσευχητικήν παρουσίαν ἐν τῷ πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ, καί ὑπομιμνήσκοντες ὅτι ἡ τοῦ Θείου Ἐλαίου καθαγίασις ἀποτελεῖ μεγίστην εὐλογίαν διά τε τούς τελοῦντας αὐτήν καί διά τούς συμμετέχοντας εἰς τήν πνευματικήν καί μυρίπνοον ταύτην πανήγυριν.

Ἡ δέ ἀείρυτος χάρις τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ εὐδοκία καί ἡ ἀγάπη τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ καί Πατρός, ὁ φωτισμός καί ἡ κοινωνία τοῦ Παναγίου Πνεύματος τῆς Ἀληθείας, εἴησαν μετά πάντων ὑμῶν, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος 

 ,βκβ’ Φεβρουαρίου κς’

«Χρίσμα Επουράνιον», "Μύρον Άγιον", «Έλαιον Ευχαριστίας»,από το Οικουμενικό Πατριαρχείο

 

Τη Μεγάλη Πέμπτη του 2022, θα ολοκληρωθεί  στην Κωνσταντινούπολη η παρασκευή του Αγίου Μύρου, η οποία επαναλαμβάνεται κάθε δέκα χρόνια στο Φανάρι. 

Το Άγιο Μύρο ονομάζεται και «έλαιον αγαλλιάσεως », «έλαιον χρίσεως», «χρίσμα ευχαριστίας» και «χρίσμα επουράνιον», και όπως είναι γνωστό χρησιμοποιείται για να τελεστεί το μυστήριο του Χρίσματος, το οποίο τελείται αμέσως μετά το Βάπτισμα, για να μεταδώσει τις Δωρεές του Παναγίου Πνεύματος στο νεοφώτιστο. Το Άγιο μύρο χρησιμοποιείται, επίσης, στα εγκαίνια ιερών ναών, κατά τον καθαγιασμό της Αγίας Τράπεζας, στην καθιέρωση ιερών αντικειμένων, στην ανακομιδή ιερών λειψάνων κ.τ.λ. 

Η τελετή παρασκευής και  καθαγιασμού του Μύρου γίνεται με μεγαλοπρέπεια και ιερή κατάνυξη και αποτελεί ιδιαίτερη εκκλησιαστική πράξη, που έχει μυστηριακό αλλά και ποιμαντικό χαρακτήρα. Η Εκκλησία προχώρησε στην παρασκευή του Αγίου Μύρου από το 2ο μ.Χ. αιώνα, προκειμένου να μπορεί να τελείται το Μυστήριο του Χρίσματος και στις πιο απόμακρες περιοχές, όπου δεν μπορούσαν να φθάσουν οι Άγιοι Απόστολοι, γιατί κατά την εποχή εκείνη εξαπλωνόταν ο Χριστιανισμός σε κάθε κατεύθυνση. Έως και τον 8ο αιώνα, το δικαίωμα της παρασκευής του Αγίου Μύρου το κατείχαν όλοι οι Επίσκοποι. Συν τω χρόνω, όμως, περιορίστηκε στους Προκαθημένους και κατόπιν στον Οικουμενικό Πατριάρχη, ούτως ώστε να φαίνεται στο πρόσωπό του η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η παρασκευή του Αγίου Μύρου θεμελιώνεται και αγιογραφικά στο Βιβλίο της Εξόδου (30, 18-38), όπου διαβάζουμε ότι ο Κύριος έδωσε την εξής εντολή στον Προφήτη Μωυσή:  «…λάβε ἡδύσματα, τὸ ἄνθος σμύρνης ἐκλεκτῆς πεντακοσίους σίκλους καὶ κινναμώμου εὐώδους τὸ ἥμισυ τούτου διακοσίους πεντήκοντα καὶ καλάμου εὐώδους διακοσίους πεντήκοντα καὶ ἴρεως πεντακοσίους σίκλους τοῦ ἁγίου καὶ ἔλαιον ἐξ ἐλαιῶν εἲν καὶ ποιήσεις αὐτὸ ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον, μύρον μυρεψικὸν τέχνῃ μυρεψοῦ˙ ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον ἔσται. Καὶ χρίσεις ἐξ αὐτοῦ τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὴν λυχνίαν καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὸ θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος καὶ τὸ θυσιαστήριον τῶν ὁλοκαυτωμάτων καὶ πάντα αὐτοῦ τὰ σκεύη καὶ τὴν τράπεζαν καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὸν λουτῆρα καὶ τὴν βάσιν αὐτοῦ καὶ ἁγιάσεις αὐτά, καὶ ἔσται ἅγια τῶν ἁγίων˙ πᾶς ὁ ἁπτόμενος αὐτῶν ἁγιασθήσεται. Καὶ Ἀαρὼν καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ χρίσεις καὶ ἁγιάσεις αὐτοὺς ἱερατεύειν μοι…». Στις μέρες μας η παρασκευή και ο καθαγιασμός καθιερώθηκε να επαναλαμβάνεται κάθε δέκα χρόνια, αφού η αύξηση του πληθυσμού των Χριστιανών συνεπάγεται και περισσότερη ζήτηση Αγίου Μύρου. Επί πατριαρχίας της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίου καθαγιασμός Αγίου Μύρου έγινε τρείς φόρες, το 1992, το 2002 και το 2012. 

Οι τελετές για την παρασκευή του Αγίου Μύρου πραγματοποιούνται στο χώρο του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου, αρχίζουν την Κυριακή των Βαΐων και διαρκούν έως και τη Μεγάλη Πέμπτη. Την Κυριακή των Βαΐων, μετά τη Δοξολογία, ο Πατριάρχης αναθέτει με ειδική ευχή την ευθύνη της παρασκευής σε δυο επιτροπές. Η μία είναι η εκκλησιαστική, η οποία αποτελείται από ιερείς και η άλλη αποτελείται από επιστήμονες του χώρου της φαρμακευτικής και της χημείας, τους λεγόμενους μυρεψούς, γιατί  η παρασκευή και η έψηση του Μύρου απαιτούν ειδικές γνώσεις. Της επιτροπής αυτής προεδρεύει ο Άρχων Μυρεψός, στον οποίο ο Πατριάρχης δίδει και το μεταξωτό «λέντιον». Η παρασκευή και  «έψηση», δηλαδή το ψήσιμο του Μύρου, λαμβάνει χώρα στο ειδικό για το σκοπό αυτό «ιερόν κουβούκλιον», που βρίσκεται έξω (βορειοδυτικά) από τον πατριαρχικό ναό και εντός του περιβόλου του Πατριαρχείου. Μέσα σε αυτό υπάρχει μεγάλη εικόνα του Ιησού Χριστού και το λεγόμενο «ιερόν ερμάριον». Στο ιερόν ερμάριον οι εντεταλμένοι μυρεψοί φυλάσσουν πενήντα επτά συστατικά (αρωματικά φυτά, αιθέρια έλαια, κ.τ.λ.), στις απαιτούμενες ποσότητες και αναλογίες, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν για να παρασκευαστεί το Μύρο. Ο αριθμός των πενήντα επτά υλικών καθορίστηκε επί πατριαρχίας του μακαριστού Πατριάρχη Αθηναγόρα (1948-1972), ενώ έως τότε δεν ήταν σταθερός. Αναφέρεται ότι η πρώτη γραπτή συνταγή περιελάμβανε μόνο δεκατρία υλικά.  Τα κυριότερα από αυτά είναι: αγγελική, αριστολοχία, άσσαρο, βαλσαμέλαιο, βατάνι άκαιρο, δρόγες, ελαιόλαδο, ελένιο, εχινάνθη, ζινγκίβερη, ζουτομπά, ίριδα, καγχρεά, κανέλα, καρποβάλσαμο, καρυοφύλλι, κάσσια μαύρη, κελτικό, κιννάμωμο, κόρο, κρασί, κύπερι, λάβδανο, μάκαρι, μαστίχα Χίου, ματλαία ελαίου, μητζόκοκκα μύρα, μυροβάλανο, νάρδος, ξυλοβάλσαμο, πέτιτο, πιπέρι μαύρο, ροδέλαιο, σάψιχο, σμύρνα, στάχο, στύρακας, τερεβινθίνη, τζιτζίβερι, φύλλα ινδικού. Ένα από τα κυριότερα συστατικά του είναι ο μόσχος, μια φυσική αρωματική ουσία που εξάγεται από τον αδένα ενός είδους ελαφιού και είναι ένα από τα ακριβότερα συστατικά της αρωματοποιίας. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι παλαιότερα η Εκκλησία της Κύπρου προσκόμιζε για την παρασκευή του Μύρου την «κύπερι», που φύεται στην περιοχή της Κυπερούντας. Η έψηση του Μύρου αρχίζει το πρωί της Μεγάλης Δευτέρας, μετά τη θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, με τελετή μικρού αγιασμού στο προαύλιο το ναού, όπου τοποθετείται η θεομητορική εικόνα, η επιλεγομένη «Ελπίς των Απηλπισμένων». Κατά τη διάρκεια της τελετής ο Πατριάρχης ραίνει με αγιασμό τους επτά λέβητες, τα σκεύη και τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν για την παρασκευή του Αγίου Μύρου και ανάβει με τα δικηροτρίκηρα την καύσιμη ύλη, που υπάρχει κάτω από τους λέβητες. Η ύλη αυτή, συνήθως, αποτελείται από διάφορα φθαρμένα ξύλινα ιερά αντικείμενα, όπως αναλόγια, εικόνες κ.τ.λ.. Ενώ, λοιπόν, γίνεται η έψηση του Μύρου, η τελετή συνεχίζεται με ανάγνωση του «Τετραυάγγελου». Η διαδικασία αυτή διαρκεί έως και το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης. Τη Μεγάλη Τρίτη, μετά τη θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, μπροστά από την εικόνα της Θεομήτορος, που βρίσκεται τοποθετημένη στο προαύλιο του ναού, ο Πατριάρχης ψάλλει το Μικρό Παρακλητικό Κανόνα και έπειτα εισέρχεται στο ιερό κουβούκλιο, όπου αναγινώσκει ειδική ευχή και βάζει μέσα στους λέβητες οίνο και ροδοπέταλα. Τη Μεγάλη Τετάρτη κατά παρόμοιο τρόπο, μετά τη θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, αναπέμπονται ύμνοι έμπροσθεν της εικόνας «Ελπίς των Απηλπισμένων», διαβάζεται ευχή και ακολούθως, εντός του κουβουκλίου, συνεχίζεται η ανάγνωση του «Τετραυάγγελου». Το Μύρο θα συνεχίσει να παρασκευάζεται έως το απόγευμα μέχρι να γίνει διαυγές. Κατόπιν, το παρασκεύασμα μεταγγίζεται σε δώδεκα μεγάλους ασημένιους αμφορείς, καθώς και σε άλλες μικρές μυροθήκες, που μεταφέρονται στο πατριαρχικό παρεκκλήσι του Αποστόλου Ανδρέα. Το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης, μετά την ακολουθία του Όρθρου, που γίνεται στο παρεκκλήσι του Αποστόλου Ανδρέα, ο Πατριάρχης δίδει στον πρώτο τη τάξει Επίσκοπο ένα αλαβάστρινο δοχείο, το οποίο περιέχει από το φυλασσόμενο Άγιο Μύρο, ενώ στους Επισκόπους, εκπροσώπους των Ορθοδόξων Εκκλησιών, δίδει, κατά τα πρεσβεία τιμής των Εκκλησιών, ασημένια μυροθήκη που περιέχει το παρασκευασμένο και προς καθαγιασμό Μύρο . Κατόπιν γίνεται είσοδος, εν πομπή, στον Πατριαρχικό Ναό. Είκοσι τέσσερις ιερείς μεταφέρουν τους δώδεκα αμφορείς με το Μύρο και τους τοποθετούν εκατέρωθεν της Ωραίας Πύλης. Η μυροθήκη, που περιέχει το παλαιό Άγιο Μύρο, εναποτίθεται επάνω στην Αγία Τράπεζα. Ο καθαγιασμός του Μύρου γίνεται στη συνέχεια, κατά τη θεία Λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης. Συγκεκριμένα, όταν ο Πατριάρχης εκφωνήσει: «Και έστε τα ελέη του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού», αρχίζει ο καθαγιασμός του Μύρου, ενώ κατά τη διάρκειά του, ψάλλονται ύμνοι από την εορτή της Πεντηκοστής, με μεγαλοπρέπεια και μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα.  Ο καθαγιασμός ολοκληρώνεται με γονυκλισία, οπότε ο Πατριάρχης, συμπροσευχομένων των συλλειτουργών και του λαού, επικαλείται τη θεία Χάρη ώστε αυτή να καταστήσει το Μύρον Άγιο. Όταν τελειώσει η θεία Λειτουργία, τα δοχεία που περιέχουν το Άγιο Μύρο μεταφέρονται, πάλι εν πομπή, στο Μυροφυλάκιο του Πατριαρχείου, στον Πύργο του Πατριαρχείου. Αργότερα, το Άγιο Μύρο  διανέμεται στους εκπροσώπους των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών. Κατόπιν, με ευθύνη του Προκαθημένου διαμοιράζεται στις Μητροπόλεις της τοπικής Αυτοκέφαλης Εκκλησίας και στη συνέχεια παραλαμβάνουν και όλοι οι ιερείς για τις ανάγκες της ενορίας τους. Το Άγιο Μύρο παρασκευάστηκε :

1. Το 1208 επί Πατριαρχίας Μιχαήλ Δ΄ (στη Νίκαια)
2. Το 1705 επί Πατριαρχίας Γαβριήλ Γ΄
3. Το 1759 επί Πατριαρχίας Σεραφείμ Β΄
4. Το 1833 επί Πατριαρχίας Κωνσταντίου Α΄
5. Το 1856 επί Πατριαρχίας Κύριλλου Ζ΄
6. Το 1865 επί Πατριαρχίας Σωφρονίου Γ΄
7. Το 1879 επί Πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄
8. Το 1890 επί Πατριαρχίας Διονυσίου Ε΄
9. Το 1903 επί Πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄
10. Το 1912 επί Πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄
11. Το 1928 επί Πατριαρχίας Βασιλείου του Γ΄
12. Το 1939 επί Πατριαρχίας Βενιαμίν
13. Το 1951 επί Πατριαρχίας Αθηναγόρα
14. Το 1960 επί Πατριαρχίας Αθηναγόρα
15. Το 1973 επί Πατριαρχίας Δημητρίου
16. Το 1983 επί Πατριαρχίας Δημητρίου
17. Το 1992 επί Πατριαρχίας Βαρθολομαίου
18. Το 2002 επί Πατριαρχίας Βαρθολομαίου
19. Το 2012 επί Πατριαρχίας Βαρθολομαίου