Ο αείμνηστος Πρωθιερεύς Άγγελος Νησιώτης ( + 1970 ) , Εφημέριος και Κατηχητής του Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής της οδού Ακαδημίας των Αθηνών, μαθητής του Αγίου Νεκταρίου ήταν ο άνθρωπος που παρέλαβε το ιερό Λείψανο του αγίου Νεκταρίου από το "Αρεταίειο " Νοσοκομείο και ανέλαβε την μεταφορά του στην Αίγινα προς ενταφιασμό στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος την οποία είχε ιδρύσει ο Άγιος. Ο μακαριστός π. Άγγελος ανταποκρινόμενος στην παράκληση του βιογράφου του Αγίου, μακαριστού Μητροπολίτου πρ. Παραμυθίας, Φιλιατών και Γηρομερίου Τίτου Ματθαιάκη κατέγραψε σε μακροσκελή επιστολή του τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες του από την γνωριμία του με τον Άγιο Νεκτάριο από το 1904 έως την οσιακή του Κοίμηση στις 8 Νοεμβρίου 1920 και όλα όσα ακολούθησαν αυτήν. Η επιστολή του π. Αγγέλου δημοσιεύεται αυτούσια στο έργο του Μητροπολίτη Τίτου " Ο Άγιος Νεκτάριος Κεφαλάς, Μητροπολίτης Πενταπόλεως ( 1846-1920 ) .( Β΄έκδοση επηυξημένη Αθήναι 1985 ),και διασώζεται το πρωτότυπο αυτής εις το Αρχείον του μακαριστού Μητροπολίτη. Μέσα από το ιστορικό αυτό κείμενο του π. Αγγέλου αντλούμε σημαντικές πληροφορίες για την ζωή του Αγίου αλλά και άγνωστες λεπτομέρειες από την μεταφορά του σεπτού λειψάνου του στην Αίγινα που απαντούν σε πολλά ερωτήματα και απορίες όπως για παράδειγμα γιατί το ιερό λείψανο του Αγίου δεν μεταφέρθηκε για προσκύνημα στον Ναό της Ριζαρείου Σχολής που βρίσκεται πλησίον του Αρεταίειου Νοσοκομείου η αν τοποθετήθηκε εντός η εκτός του Ιερού Ναού της Αγίας Τριάδος Πειραιώς από αδιαφορία των υπευθύνων του Ναού. Λίγοι όμως γνωρίζουν πως το λείψανο του Αγίου μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νησί και θα λέγαμε πως αυτό έγινε ιεροκρυφίως χωρίς να το γνωρίζει κανείς εκτός από ελάχιστους 2 η 3 έμπιστους στον Άγιο Κληρικούς και Λαϊκούς. Τους λόγους μας τους εξηγεί ο π. Άγγελος στην επιστολή που προαναφέραμε απόσπασμα της οποίας μεταφέρουμε ευθύς αμέσως.
Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης
 |
| Ο π. ΑΓΓΕΛΟΣ ΝΗΣΙΩΤΗΣ |
" Η μεταφορά Του εις την Αίγιναν "
Την πρωίαν της 9ης Νοεμβρίου 1920 μοί ανηγγέλθη η είς Κύριον μετάστασίς Του, παρεκλήθην, όπως συνοδεύσω το σκήνος Του εις την Αίγιναν αμέσως, διότι ο αείμνηστος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, τότε Διευθυντής ων της Ριζαρείου Σχολής, ηθέλησε να τιμήσει Αυτόν με πράξιν του Δ. Συμβουλίου και του Καθηγητικού Συλλόγου της Σχολής, δια να ψαλλεί η νεκρώσιμος Ακολουθία εις τον Ναόν της και να κηδευθεί εις την αυλήν της Σχολής. Η συνοδεύσασα κατά την ασθένειάν του εις Αθήνας αδελφή της Μονής η αείμνηστος Ευφημία μοναχή, με παρεκάλεσε πριν ληφθούν αποφάσεις, να τον μεταφέρουμεν εις την Μονήν, δια να ενταφιασθεί εκεί, ως Κτίτωρ της Μονής. Τούτο και εγένετο, μεταφέραμεν εν φερέτρω τον Άγιον δια της Λεωφόρου Συγγρού, η οποία κατά την εποχήν εκείνην ήτο τελείως κατεστραμμένη, το δε αυτοκίνητον και το φέρετρον με πολύν ταλαντισμόν έφθασεν εις τον Πειραιά, εκεί απεθέσαμεν το Σκήνος εις τον νάρθηκα της Αγίας Τριάδος, όπου έμεινεν επί ώρας, μέχρι της αφίξεως του ατμοπλοίου " Πτερωτή ", ότε μετά πολλής ευλαβείας μεταφέραμεν εντός αυτού τούτο. Καθ όλας τας ώρας ο ήλιος έπιπτεν επί του σκήνους. Εις το ατμόπλοιον προσήλθεν ο τότε ιεροκήρυξ Αττικής, νυν Χίου Σεβασμιώτατος Παντελεήμων Φωστίνης. Όταν εφθάσαμεν εις την Αίγιναν, υπεδέχθησαν τόν Άγιον μετά κλαυθμών οι Αιγινίται, οι οποίοι δεν αφήκαν, να τεθεεί εις φορείον, αλλ΄επροθυμοποιήθησαν, να το μεταφέρουν πεζή, εναλλασσόμενοι καθ΄οδόν, όχι ότι εκουράζοντο, αλλά δια να λάβουν την ευλογίαν του Αγίου και όλοι έλεγον, ότι ησθάνοντο ελαφρόν το βάρος καίτοι το φέρετρον ήτο βαρύτατο. Εσχματίσθη μεγάλη συνοδεία, εκ των οικιών δε εξήρχοντο αι οικοδέσποιναι μετά θυμιάματος κλαίουσαι, όταν δε εξήλθομεν της πόλεως εις τα κτήματα, οι κάτοικοί των έκλαιον γοερώς την απώλειαν του Προστάτου της νήσου, εις δε γέρων 105 ετών εφώναζεν, οτι έχασεν η νήσος τον αίτιον της ευφορίας της. Ούτω νύκτα πλέον εφθάσαμεν είς την Μονήν, αι αδελφαί μετά κλαυθμών εδέχοντο τον Πνευματικόν των Πατέρα και απέθεσαν το φέρετρον εις τον Ναόν, όλον το πλήθος επλήρωσε τον ναόν και την αυλήν και καθ όλην την νύκτα ήσαν ανημμέναι πολλαί λαμπάδες μεγάλαι και μικραί και παρ όλην την εποχήν υπ'ηρχεν εν τω ναώ βαρυτάτη και θερμή ατμόσφαιρα. Εψάλαμεν την νύκτα την νεκρώσιμον ακολουθίαν πρός κληρικούς εν μέσω συρροής κόσμου, αφήσαντες τήν συνηθισμένην διά την επομένην καί όμως ο νεκρός δεν υπέστη αλλοίωσιν, καίτοι από του θανάτου του είχον παρέλθει 35-20 ώραι. Ίδρωνε το μέτωπόν του και ευωδίαζε, πολλοί δε συνέλεξαν τόν ιδρώτα με βαμβάκι δια να τον έχουν φυλακτό. Την νύκτα εκείνην μας διηγήθη η αείμνηστος Ηγουμένη της Μονής, Ξένη μοναχή, η τυφλή, ως γνωστόν, το απόγευμα της 8ης Νοεμβρίου, έλαβον τηλεγράφημα αι αδελφαί εξ Αθηνών αναγγέλον, ότι η κατάστασις του Σεβασμιωτάτου εβελτιώθη αισθητώς και εχάρησαν, η Ηγουμένη εξήλθεν εκ του δωματίου της, δια να μάθη το αίτιον της χαράς των. Όταν δε έμαθε δια το τηλεγράφημα, ανεκοίνωσεν εις τας αδελφάς, ότι ο Δεσπότης δεν είναι καλά και ίσως απέθανε, διότι τον είδεν εις τηναυλήν της Μονής και την απεχαιρέτησε λέγων, " ήλθα να σας αποχαιρετήσω. Φεύγω. Χαίρετε ". Και ύστερον από δύο ώρας επείγον τηλεγράφημα ειδοποίει, ότι ο Δεσπότης απεδήμησε εις Κύριον. Η Μονή από της 9ης Νοεμβρίου έφερεν εργάτας και ητοίμασεν το μνημείον του εις τον υποδειχθέντα τόπον μεταξύ των δύο πεύκων, επειδή όμως οι εργάται παρέτειναν την εργασίαν μέχρι και πέραν της μεσημβρίας της 10ης Νοεμβρίου, η νεκρώσιμος Ακολουθία εψάλλη την 4ην μ.μ. της 10ης Νοεμβρίου και ανεπετέθη εις το μνημείον 48 ολοκλήρους ώρας μετά τον θάνατόν του. Μετά τόσον ταλανισμόν πού υπέστει κατά την μεταφοράν του από του Αρεταιείου Νοσοκαομείου μέχρι της Μονής και την υψηλήν θερμοκρασίαν που επεκράτησεν εις τον ναόν, όπου εναπετέθη το σκήνος, ουδεμίαν αλλοίωσιν υπέστη, ουδέ παρουσίασε σήψιν η δυσοσμίαν και ούτως εδόθη εις τους παρόντας ένα δείγμα της αγιότητός του. Και με αυτάς τας αντιλήψεις απεχώρησαν όλοι εκ της Μονής, φέροντες και ενθύμια από το φέρετρόν του."
