Ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία τοῦ Θεοφιλ. Ἐψηφισμένου Ἐπισκόπου
Δορυλαίου κ. Δαμασκηνοῦ
Ἐν χαρμοσύνῳ ἀτμοσφαίρᾳ καί ἐν πληθούσῃ Ἐκκλησίᾳ, τήν Κυριακήν τῶν Προπατόρων, 15ην Δεκεμβρίου, ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαῖος, προέστη τῆς Θείας Λειτουργίας ἐν τῷ Ἱ. Ναῷ τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Μ. Ρεύματος, καθ̉ ἥν ἐτέλεσε τήν εἰς Ἀρχιερέα χειροτονίαν τοῦ Θεοφιλ. Ἐψηφισμένου Ἐπισκόπου Δορυλαίου κ. Δαμασκηνοῦ, Ἡγουμένου τῆς ἐν Κρήτῃ Ἱ. Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Γέροντος Πριγκηποννήσων κ. Δημητρίου, Μυριοφύτου καί Περιστάσεως κ. Εἰρηναίου, Ἰκονίου κ. Θεολήπτου, Ἀρκαλοχωρίου, Καστελλίου καί Βιάννου κ. Ἀνδρέου, Σερβίων καί Κοζάνης κ. Παύλου, Κορίνθου κ. Διονυσίου, Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνοῦ, Κινσάσα κ. Νικηφόρου, Τρίκης καί Σταγῶν κ. Χρυσοστόμου καί Ἱεραπύτνης καί Σητείας κ. Κυρίλλου.
Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι oἱ Σεβ. Ἱεράρχαι Γέρων Νικαίας κ. Κωνσταντῖνος, Κρήτης κ. Εἰρηναῖος, Μύρων κ. Χρυσόστομος, Κισάμου καί Σελίνου κ. Ἀμφιλόχιος, Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κ. Στέφανος καί Κυδωνιῶν κ. Ἀθηναγόρας, ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος, Ἐπίτροπος τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν τῇ Πόλει, οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Θερμῶν κ. Δημήτριος, Ἁλικαρνασσοῦ κ. Ἀδριανός καί Εὐμενείας κ. Εἰρηναῖος, Καθηγούμενοι ἐξ Ἁγίου Ὄρους, Κληρικοί ἐκ διαφόρων Ἱ. Μητροπόλεων τῆς ἐν Κρήτῃ Ἐκκλησίας, Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὁ Ἐξοχ. κ. Βασίλειος Διγαλάκης, Ὑφυπουργός Παιδείας καί Θρησκευμάτων, ἐκ προσώπου τῆς ἐντίμου Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ἡ Εὐγεν. κ. Δανάη Βασιλάκη, Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα, συγγενεῖς τοῦ νέου Ἱεράρχου καί προσκυνηταί ἐκ Κρήτης καί ἀλλαχόθεν.
Πρό τῆς Χειροτονίας προσεφώνησε διά νουθετηρίων καί παραινετικῶν λόγων τόν Θεοφιλ. Ἐψηφισμένον ὁ Παναγιώτατος, ἐξάρας τήν ἀφωσιωμένην διακονίαν αὐτοῦ εἰς τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον, ὑπογραμμίσας δ’ ὅλως ἰδιαιτέρως τό γεγονός ὅτι οὗτος καθίσταται Ἱεράρχης τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι κληρονόμος τιμιωτάτων παραδόσεων καί ἀξιῶν καί φρουρός τῆς πνευματικῆς παρακαταθήκης τοῦ Γένους.
“Συμφώνως προς την ορθόδοξον εκκλησιολογίαν, ο Επίσκοπος είναι πρωτί-στως και εξόχως ο Προεστώς της ευχαριστιακής συνάξεως, από την οποίαν τρέφεται σύνολον το πολυδιάστατο έργον του. Ο Επίσκοπος είναι ευχαριστιακός εις όλας τας πτυχάς της ευθύνης και της μαρτυρίας του. […]
Η ευχαριστιακή, διακονική και εσχατολογική ταυτότης της Εκκλησίας απειλείται σήμερον όχι μόνον από την εκκοσμίκευσιν, αλλά και από μίαν εσωστρεφή και άγονον πνευματικότητα, η οποία μάλιστα θεωρείται συχνάκις ως έκφρασις αυ-θεντικού ορθοδόξου φρονήματος. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον δεν υπήρξε ποτέ εκφραστής μιάς κλειστής προς τον κόσμον Ορθοδοξίας.
Πρωτοβουλία και μερίμνη της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας ήρξαντο οι θεολογικοί διάλογοι της Ορθοδοξίας κατά τον 20ον αιώνα και συνεχίζονται και σήμερον. Η Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία ηγήθη της όλης προετοιμασίας και της πραγματοποιήσεως της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου εν Κρήτη τον Ιούνιον του 2016, η οποία και προέβαλε μετ’ εμφάσεως την αποστολήν και την μαρτυρίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν τω συγχρόνω κόσμω.”
Ακολούθως ο Παναγιώτατος, απηύθυνε προς τον νέο Επίσκοπο της Εκκλησίας δέκα πατρικές παραινέσεις:
“Πρώτον. Να διακονής τον λαόν του Θεού εν ακλονήτω πιστότητι προς την δογματικήν και κανονικήν παράδοσιν της Εκκλησίας.
Δεύτερον. Να αγωνίζεσαι διά να διαφυλάξης, να καλλιεργής και να υπερασπίζεσαι τας πνευματικάς αξίας και τον πολιτισμόν της Ορθοδοξίας.
Τρίτον. Και ως επίσκοπος να παραμείνης διάκονος του λαού του Θεού. Εις το “έργον διακονίας” διασώζεται όλος ο πλούτος της φιλανθρωπίας της Ορθοδοξίας, η θυσιαστική αγάπη προς τον “αδελφόν”. “Ποιμένα αληθινόν, αποδείξει αγάπη. Δι’ αγάπην γαρ ο Ποιμήν ο Μέγας εσταύρωται” (Ιωάννου Σιναϊτου, Κλί-μαξ, ΛΑ’).
Τέταρτον. Να ενδιαφέρεσαι διά τα υπαρξιακά προβλήματα του σύγχρονου αν-θρώπου, να γνωρίζης τα αδιέξοδα, αλλά και να εκτιμάς και να αξιοποιής τας θετικάς προοπτικάς του πολιτισμού της εποχής μας.
Πέμπτον. Να ενθυμήσαι πάντοτε ότι η αποστολή της Εκκλησίας είναι η μεταμόρφωσις του κόσμου. Προφανώς, η απόρριψις του κόσμου δεν είναι δυνατόν να αποτελή συμβολήν εις την μεταμόρφωσίν του.
Έκτον. Ο απαρέγκλιτος σεβασμός προς την Ορθόδοξον Παράδοσιν δεν πρέπει να είναι εμπόδιον διά την συνάντησιν με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον. Μετεξεπαιδεύθης εις το εν Chambesy Γενεύης ημέτερον Ινστιτούτον Μεταπτυχιακών Σπουδών Ορθοδόξου Θεολογίας και εγνώρισες εκ του σύνεγγυς την ρωμαιοκαθολικήν και την προτεσταντικήν θεολογικήν παράδοσιν. Είμεθα βέβαιοι ότι απέκτησες εκεί πνεύμα διαλόγου, το οποίον θα αξιοποιήσης εις την διακονίαν σου.
Έβδομον. Φέρεις το όνομα του μεγάλου θεολόγου Πατρός της Εκκλησίας, του δογματολόγου και αγωνιστού της Ορθοδόξου πίστεως, του υμνογράφου και μελωδού, του ποιητού της “αδομένης Δογματικής” Δαμασκηνού. Τίμησον το σεπτόν τούτο όνομα διά της ολικής αφοσιώσεως εις την διδασκαλίαν της Εκκλησίας, διά της μελέτης των Πατέρων, διά της πιστής εξαγγελίας του Ευαγγελίου και της καλής μαρτυρίας “περί της εν ημίν ελπίδος”.
Όγδοον. Εις όλας τας προσπαθείας σου να μη λησμονής ότι τίποτε δεν είναι ιδικόν μας έργον και κατόρθωμα. Ο Θεός είναι “ο ενεργών εν ημίν και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας” (Φιλιπ.β’,13).
Το όνομα του σήμερον εορταζομένου Ιερομάρτυρος Αγίου Ελευθερίου, μας οδηγεί εις τας δύο τελευταίας νουθεσίας προς σε.
Ένατον, λοιπόν. Η θεία χάρις, πάντοτε θεραπεύουσα τα ασθενή και αναπληρούσα τα ελλείποντα, δεν μετατρέπει τον άνθρωπον εις παθητικόν δέκτην των άνωθεν δωρημάτων. Το τιμαλφέστατον δώρον του Σωτήρος Χριστού προς ημάς είναι η ελευθερία ως μετοχή εις την θεανδρικήν πραγματικότητα της Εκκλησίας, η οποία είναι ο χώρος όπου τελεσιουργείται η “άλλη πλάσις” του ανθρώπου ως απελευθέρωσις από την αμαρτίαν και τον θάνατον και ως χριστοτερπής αναστροφή εν ελπίδι ζωής αιωνίου. Η εκκλησιοτραφής ελευθερία είναι οδός σταυροαναστάσιμος. Αίρομεν τον σταυρόν μας, ατενίζοντες πάντοτε εις τον αναστάντα Κύριον της δόξης.
Δέκατον και τελευταίον. Ο μοναχισμός είναι σαρξ εκ της σαρκός της Εκκλησίας και υποστασιοποιεί με το ασκητικόν του ήθος, τον εσχατολογικόν του προσανα-τολισμόν και τον υψηλόν πνευματικόν πολιτισμόν τον οποίον εδημιούργησε, την εν Εκκλησία “κοινήν ελευθερίαν”, ως αυθεντικήν μαρτυρίαν περί της ελθούσης Χάριτος και προσδοκωμένης πληρότητος εν τη Βασιλεία. Ο μοναχισμός είναι υπέρβασις όχι μόνον του έχειν, αλλά και του “είναι” μας, εφ’ όσον αυτό εκφράζεται “φαρισαϊκώς” ως αυτοδικαίωσις ή ως διεκδίκησις δικαιωμάτων και προνομίων. Η άνευ όρων και ορίων προσφορά του εαυτού εις τον Χριστόν και εις την Εκκλησίαν είναι πηγή δυναμισμού και δημιουργικότητος και δεικνύει σήμερον την κατεύθυνσιν εις την οποίαν ο σύγχρονος ατομοκεντρικός πολιτισμός δύναται να υπερβή τα πολλά αδιέξοδά του”.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο νεοχειροτονηθείς Επίσκοπος, αφού έλαβε τη Αρχιερατική Μίτρα και την ράβδο από τα χέρια του Παναγιωτάτου, τέλεσε κατά την τάξη την απόλυση από τον Αρχιερατικό Θρόνο.
Αμέσως μετά, κατά τη δεξίωση που παρατέθηκε στην Κοινοτική Αίθουσα του Ναού, ο νέος Επίσκοπος Δορυλαίου Δαμασκηνός, στην ομιλία του, εξέφρασε την αφοσίωση και τον σεβασμό του προς το πρόσωπο του Παναγιωτάτου και ευχαρίστησε τους Συνοδικούς Αγίους Αρχιερείς για την εκλογή του καθώς και εκείνους που συμμετείχαν στη χειροτονία του
Ἐν τῷ τέλει τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ νεοχειροτονηθείς Ἐπίσκοπος ἐτέλεσε τήν Ἀπόλυσιν καί διένειμεν εἰς τό ἐκκλησίασμα τό ἀντίδωρον, δεχθείς τάς εὐχάς καί τά συγχαρητήρια τῶν συγγενῶν καί φίλων αὐτοῦ, ὡς καί τῶν προσελθόντων πολυαρίθμων πιστῶν.
Κατά τήν ἐπακολουθήσασαν δεξίωσιν ἐν τῇ Κοινοτικῇ Αἰθούσῃ, ἀντεφώνησε καταλλήλως ὁ χειροτονηθείς Ἀρχιερεύς, ἐκφράσας τά διακατέχοντα αὐτόν αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης καί σεβασμοῦ πρός τό σεπτόν πρόσωπον τοῦ Πατριάρχου καί τῶν Σεβασμιωτάτων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, καθώς καί συγκινήσεως καί συνοχῆς διά τήν νέαν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὑψηλήν θέσιν ἀφ᾽ ἧς καλεῖται πλέον νά συνεχίσῃ τήν διακονίαν αὐτοῦ, μή παραλείψας νά ἀναφερθῇ εἰς τούς βιωματικούς δεσμούς του μετά τοῦ Φαναρίου καί νά μνημονεύσῃ μετ’ εὐλαβείας τοῦ ὀνόματος τoῦ χειροτονήσαντος αὐτόν εἰς τόν α’ καί β’ βαθμόν τῆς ἱερωσύνης Σεβ. Μητροπολίτου Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνοῦ, ὡς καί τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Εἰρηναίου.
Ἀκολούθως, παρετέθη ὑπό τοῦ νέου Ἐπισκόπου ἐπίσημον γεῦμα ἐν πλῷ, τό ὁποῖον ηὐλόγησεν ἡ Α. Θ. Παναγιότης.
Δορυλαίου κ. Δαμασκηνοῦ
Ἐν χαρμοσύνῳ ἀτμοσφαίρᾳ καί ἐν πληθούσῃ Ἐκκλησίᾳ, τήν Κυριακήν τῶν Προπατόρων, 15ην Δεκεμβρίου, ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαῖος, προέστη τῆς Θείας Λειτουργίας ἐν τῷ Ἱ. Ναῷ τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Μ. Ρεύματος, καθ̉ ἥν ἐτέλεσε τήν εἰς Ἀρχιερέα χειροτονίαν τοῦ Θεοφιλ. Ἐψηφισμένου Ἐπισκόπου Δορυλαίου κ. Δαμασκηνοῦ, Ἡγουμένου τῆς ἐν Κρήτῃ Ἱ. Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Γέροντος Πριγκηποννήσων κ. Δημητρίου, Μυριοφύτου καί Περιστάσεως κ. Εἰρηναίου, Ἰκονίου κ. Θεολήπτου, Ἀρκαλοχωρίου, Καστελλίου καί Βιάννου κ. Ἀνδρέου, Σερβίων καί Κοζάνης κ. Παύλου, Κορίνθου κ. Διονυσίου, Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνοῦ, Κινσάσα κ. Νικηφόρου, Τρίκης καί Σταγῶν κ. Χρυσοστόμου καί Ἱεραπύτνης καί Σητείας κ. Κυρίλλου.
Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι oἱ Σεβ. Ἱεράρχαι Γέρων Νικαίας κ. Κωνσταντῖνος, Κρήτης κ. Εἰρηναῖος, Μύρων κ. Χρυσόστομος, Κισάμου καί Σελίνου κ. Ἀμφιλόχιος, Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κ. Στέφανος καί Κυδωνιῶν κ. Ἀθηναγόρας, ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος, Ἐπίτροπος τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν τῇ Πόλει, οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Θερμῶν κ. Δημήτριος, Ἁλικαρνασσοῦ κ. Ἀδριανός καί Εὐμενείας κ. Εἰρηναῖος, Καθηγούμενοι ἐξ Ἁγίου Ὄρους, Κληρικοί ἐκ διαφόρων Ἱ. Μητροπόλεων τῆς ἐν Κρήτῃ Ἐκκλησίας, Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὁ Ἐξοχ. κ. Βασίλειος Διγαλάκης, Ὑφυπουργός Παιδείας καί Θρησκευμάτων, ἐκ προσώπου τῆς ἐντίμου Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ἡ Εὐγεν. κ. Δανάη Βασιλάκη, Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα, συγγενεῖς τοῦ νέου Ἱεράρχου καί προσκυνηταί ἐκ Κρήτης καί ἀλλαχόθεν.
Πρό τῆς Χειροτονίας προσεφώνησε διά νουθετηρίων καί παραινετικῶν λόγων τόν Θεοφιλ. Ἐψηφισμένον ὁ Παναγιώτατος, ἐξάρας τήν ἀφωσιωμένην διακονίαν αὐτοῦ εἰς τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον, ὑπογραμμίσας δ’ ὅλως ἰδιαιτέρως τό γεγονός ὅτι οὗτος καθίσταται Ἱεράρχης τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι κληρονόμος τιμιωτάτων παραδόσεων καί ἀξιῶν καί φρουρός τῆς πνευματικῆς παρακαταθήκης τοῦ Γένους.
“Συμφώνως προς την ορθόδοξον εκκλησιολογίαν, ο Επίσκοπος είναι πρωτί-στως και εξόχως ο Προεστώς της ευχαριστιακής συνάξεως, από την οποίαν τρέφεται σύνολον το πολυδιάστατο έργον του. Ο Επίσκοπος είναι ευχαριστιακός εις όλας τας πτυχάς της ευθύνης και της μαρτυρίας του. […]
Η ευχαριστιακή, διακονική και εσχατολογική ταυτότης της Εκκλησίας απειλείται σήμερον όχι μόνον από την εκκοσμίκευσιν, αλλά και από μίαν εσωστρεφή και άγονον πνευματικότητα, η οποία μάλιστα θεωρείται συχνάκις ως έκφρασις αυ-θεντικού ορθοδόξου φρονήματος. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον δεν υπήρξε ποτέ εκφραστής μιάς κλειστής προς τον κόσμον Ορθοδοξίας.
Πρωτοβουλία και μερίμνη της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας ήρξαντο οι θεολογικοί διάλογοι της Ορθοδοξίας κατά τον 20ον αιώνα και συνεχίζονται και σήμερον. Η Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία ηγήθη της όλης προετοιμασίας και της πραγματοποιήσεως της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου εν Κρήτη τον Ιούνιον του 2016, η οποία και προέβαλε μετ’ εμφάσεως την αποστολήν και την μαρτυρίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν τω συγχρόνω κόσμω.”
Ακολούθως ο Παναγιώτατος, απηύθυνε προς τον νέο Επίσκοπο της Εκκλησίας δέκα πατρικές παραινέσεις:
“Πρώτον. Να διακονής τον λαόν του Θεού εν ακλονήτω πιστότητι προς την δογματικήν και κανονικήν παράδοσιν της Εκκλησίας.
Δεύτερον. Να αγωνίζεσαι διά να διαφυλάξης, να καλλιεργής και να υπερασπίζεσαι τας πνευματικάς αξίας και τον πολιτισμόν της Ορθοδοξίας.
Τρίτον. Και ως επίσκοπος να παραμείνης διάκονος του λαού του Θεού. Εις το “έργον διακονίας” διασώζεται όλος ο πλούτος της φιλανθρωπίας της Ορθοδοξίας, η θυσιαστική αγάπη προς τον “αδελφόν”. “Ποιμένα αληθινόν, αποδείξει αγάπη. Δι’ αγάπην γαρ ο Ποιμήν ο Μέγας εσταύρωται” (Ιωάννου Σιναϊτου, Κλί-μαξ, ΛΑ’).
Τέταρτον. Να ενδιαφέρεσαι διά τα υπαρξιακά προβλήματα του σύγχρονου αν-θρώπου, να γνωρίζης τα αδιέξοδα, αλλά και να εκτιμάς και να αξιοποιής τας θετικάς προοπτικάς του πολιτισμού της εποχής μας.
Πέμπτον. Να ενθυμήσαι πάντοτε ότι η αποστολή της Εκκλησίας είναι η μεταμόρφωσις του κόσμου. Προφανώς, η απόρριψις του κόσμου δεν είναι δυνατόν να αποτελή συμβολήν εις την μεταμόρφωσίν του.
Έκτον. Ο απαρέγκλιτος σεβασμός προς την Ορθόδοξον Παράδοσιν δεν πρέπει να είναι εμπόδιον διά την συνάντησιν με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον. Μετεξεπαιδεύθης εις το εν Chambesy Γενεύης ημέτερον Ινστιτούτον Μεταπτυχιακών Σπουδών Ορθοδόξου Θεολογίας και εγνώρισες εκ του σύνεγγυς την ρωμαιοκαθολικήν και την προτεσταντικήν θεολογικήν παράδοσιν. Είμεθα βέβαιοι ότι απέκτησες εκεί πνεύμα διαλόγου, το οποίον θα αξιοποιήσης εις την διακονίαν σου.
Έβδομον. Φέρεις το όνομα του μεγάλου θεολόγου Πατρός της Εκκλησίας, του δογματολόγου και αγωνιστού της Ορθοδόξου πίστεως, του υμνογράφου και μελωδού, του ποιητού της “αδομένης Δογματικής” Δαμασκηνού. Τίμησον το σεπτόν τούτο όνομα διά της ολικής αφοσιώσεως εις την διδασκαλίαν της Εκκλησίας, διά της μελέτης των Πατέρων, διά της πιστής εξαγγελίας του Ευαγγελίου και της καλής μαρτυρίας “περί της εν ημίν ελπίδος”.
Όγδοον. Εις όλας τας προσπαθείας σου να μη λησμονής ότι τίποτε δεν είναι ιδικόν μας έργον και κατόρθωμα. Ο Θεός είναι “ο ενεργών εν ημίν και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας” (Φιλιπ.β’,13).
Το όνομα του σήμερον εορταζομένου Ιερομάρτυρος Αγίου Ελευθερίου, μας οδηγεί εις τας δύο τελευταίας νουθεσίας προς σε.
Ένατον, λοιπόν. Η θεία χάρις, πάντοτε θεραπεύουσα τα ασθενή και αναπληρούσα τα ελλείποντα, δεν μετατρέπει τον άνθρωπον εις παθητικόν δέκτην των άνωθεν δωρημάτων. Το τιμαλφέστατον δώρον του Σωτήρος Χριστού προς ημάς είναι η ελευθερία ως μετοχή εις την θεανδρικήν πραγματικότητα της Εκκλησίας, η οποία είναι ο χώρος όπου τελεσιουργείται η “άλλη πλάσις” του ανθρώπου ως απελευθέρωσις από την αμαρτίαν και τον θάνατον και ως χριστοτερπής αναστροφή εν ελπίδι ζωής αιωνίου. Η εκκλησιοτραφής ελευθερία είναι οδός σταυροαναστάσιμος. Αίρομεν τον σταυρόν μας, ατενίζοντες πάντοτε εις τον αναστάντα Κύριον της δόξης.
Δέκατον και τελευταίον. Ο μοναχισμός είναι σαρξ εκ της σαρκός της Εκκλησίας και υποστασιοποιεί με το ασκητικόν του ήθος, τον εσχατολογικόν του προσανα-τολισμόν και τον υψηλόν πνευματικόν πολιτισμόν τον οποίον εδημιούργησε, την εν Εκκλησία “κοινήν ελευθερίαν”, ως αυθεντικήν μαρτυρίαν περί της ελθούσης Χάριτος και προσδοκωμένης πληρότητος εν τη Βασιλεία. Ο μοναχισμός είναι υπέρβασις όχι μόνον του έχειν, αλλά και του “είναι” μας, εφ’ όσον αυτό εκφράζεται “φαρισαϊκώς” ως αυτοδικαίωσις ή ως διεκδίκησις δικαιωμάτων και προνομίων. Η άνευ όρων και ορίων προσφορά του εαυτού εις τον Χριστόν και εις την Εκκλησίαν είναι πηγή δυναμισμού και δημιουργικότητος και δεικνύει σήμερον την κατεύθυνσιν εις την οποίαν ο σύγχρονος ατομοκεντρικός πολιτισμός δύναται να υπερβή τα πολλά αδιέξοδά του”.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο νεοχειροτονηθείς Επίσκοπος, αφού έλαβε τη Αρχιερατική Μίτρα και την ράβδο από τα χέρια του Παναγιωτάτου, τέλεσε κατά την τάξη την απόλυση από τον Αρχιερατικό Θρόνο.
Αμέσως μετά, κατά τη δεξίωση που παρατέθηκε στην Κοινοτική Αίθουσα του Ναού, ο νέος Επίσκοπος Δορυλαίου Δαμασκηνός, στην ομιλία του, εξέφρασε την αφοσίωση και τον σεβασμό του προς το πρόσωπο του Παναγιωτάτου και ευχαρίστησε τους Συνοδικούς Αγίους Αρχιερείς για την εκλογή του καθώς και εκείνους που συμμετείχαν στη χειροτονία του
Ἐν τῷ τέλει τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ νεοχειροτονηθείς Ἐπίσκοπος ἐτέλεσε τήν Ἀπόλυσιν καί διένειμεν εἰς τό ἐκκλησίασμα τό ἀντίδωρον, δεχθείς τάς εὐχάς καί τά συγχαρητήρια τῶν συγγενῶν καί φίλων αὐτοῦ, ὡς καί τῶν προσελθόντων πολυαρίθμων πιστῶν.
Κατά τήν ἐπακολουθήσασαν δεξίωσιν ἐν τῇ Κοινοτικῇ Αἰθούσῃ, ἀντεφώνησε καταλλήλως ὁ χειροτονηθείς Ἀρχιερεύς, ἐκφράσας τά διακατέχοντα αὐτόν αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης καί σεβασμοῦ πρός τό σεπτόν πρόσωπον τοῦ Πατριάρχου καί τῶν Σεβασμιωτάτων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, καθώς καί συγκινήσεως καί συνοχῆς διά τήν νέαν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὑψηλήν θέσιν ἀφ᾽ ἧς καλεῖται πλέον νά συνεχίσῃ τήν διακονίαν αὐτοῦ, μή παραλείψας νά ἀναφερθῇ εἰς τούς βιωματικούς δεσμούς του μετά τοῦ Φαναρίου καί νά μνημονεύσῃ μετ’ εὐλαβείας τοῦ ὀνόματος τoῦ χειροτονήσαντος αὐτόν εἰς τόν α’ καί β’ βαθμόν τῆς ἱερωσύνης Σεβ. Μητροπολίτου Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνοῦ, ὡς καί τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Εἰρηναίου.
Ἀκολούθως, παρετέθη ὑπό τοῦ νέου Ἐπισκόπου ἐπίσημον γεῦμα ἐν πλῷ, τό ὁποῖον ηὐλόγησεν ἡ Α. Θ. Παναγιότης.
