Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

      

                                      Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ

    
  Ο Απόστολος Ανδρέας, αδελφός του Σίμωνος Πέτρου, που φέρει ελληνικό όνομα, σύμφωνα με την κοινή συνήθεια πολλών Ιουδαίων της εποχής του, καταγόταν από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Οι γονείς του ονομάζονταν Ιωνάς ή Ιωάννης και Ιωάννα. Μαζί με τον αδελφό του, Πέτρο, εργαζόταν ως αλιέας στη λίμνη της Τιβεριάδος. Η Βίβλος δεν μας δίνει πολλές πληροφορίες για το πρόσωπό του, ενώ οι παραδόσεις εμφανίζονται από τα μέσα του 3ου αιώνα και έπειτα.

Γνωρίζουμε πάντως από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον ότι και τα δύο αδέλφια διετέλεσαν πρωτύτερα μαθητές του Ιωάννου του Βαπτιστή. H παλαιότερη εξωβιβλική πληροφορία για τον Απόστολο προέρχεται από τον Ωριγένη (254 μ.Χ.), ο οποίος αναφέρει ότι ο Ανδρέας κήρυξε στη Σκυθία (Νότια Ρωσία). Ο Ανδρέας μαζί με τον Πέτρο ήταν οι πρώτοι που κλήθηκαν και ακολούθησαν τον Χριστό. Έτσι, ο Ανδρέας αποκαλείται και «Πρωτόκλητος».

  

 

ΟΙ ΠΕΡΙΟΔΕΙΕΣ: Μετά την Πεντηκοστή και την ίδρυση της Εκκλησίας, με τον Πέτρο και άλλους μαθητές κήρυξε στη Σινώπη του Πόντου σε Έλληνες και Ιουδαίους της διασποράς, έχοντας ως ορμητήριο μια νησίδα κοντά στη Σινώπη.

Αργότερα ο Ανδρέας με τον Απόστολο Ματθία πήγαν στη Σαμψούντα (Αμισό), όπου ίδρυσαν Εκκλησία. Από εκεί περιπλανήθηκε κυρήσσοντας σε άλλες περιοχές του Πόντου, της Ιβηρίας (Γεωργίας) και της χώρας των Πάρθων (Ιράν). Το 34 μ.Χ., πιθανόν, επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα για να εορτάσει το Πάσχα με τους υπολοίπους μαθητές. Μετά από αυτό ακολούθησε μια δεύτερη περιοδεία με σταθμούς την Αντιόχεια, την Εφεσο, τη Λαοδίκεια, τη Νίκαια της Βιθυνίας, τη Χαλκηδόνα, με κατάληξη και πάλι στη Σινώπη. Στην τρίτη του περιοδεία πέρασε στο Βυζάντιο, την Ηράκλεια της Θράκης, τη Μακεδονία και την Πελοπόννησο. Τελικός σταθμός του υπήρξε η Πάτρα. 

     

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ
( ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ )

      

ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ: Στοιχεία για τη δράση του Αποστόλου στην περιοχή μας δίδει το απόκρυφο κείμενο “Πράξεις Ανδρέου” (250 μ.Χ.). Με ιεραποστολικό κέντρο την Πάτρα ο Ανδρέας κήρυττε σε όλη την Αχαϊα την εποχή των ανθυπάτων Λεσβίου και Αιγεάτη. Εκεί η διδασκαλία του καρποφόρησε ιδιαίτερα, ενώ με την προσευχή του έκανε πολλά θαύματα, κυρίως θεραπείες ασθενών. Μάλιστα η Μαξιμίλλα, σύζυγος του Αιγεάτη, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από βαρειά αρρώστια, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό έκανε τον ανθύπατο να οργιστεί και, με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων, συνέλαβε τον Ανδρέα και τον οδήγησε στο μαρτύριο του σταυρικού θανάτου, στα χρόνια των διωγμών του παρανοϊκού Νέρωνα. Το λείψανό του έθαψε με ευλάβεια ο πρώτος επίσκοπος Πατρών, Στρατοκλής. Στα χρόνια του αυτοκράτορα Κωνσταντίου, γιου του Μ. Κωνσταντίνου, το άγιο λείψανο του Ανδρέα μαζί με τα άγια λείψανα Τιμοθέου και Λουκά του Ευαγγελιστού αποθησαυρίστηκαν στον ιερό Ναό των Αγίων Αποστόλων της Κωνσταντινούπολης. Η παράδοση για τον χιαστί σταυρό του μαρτυρίου του Αποστόλου Ανδρέα είναι μεταγενέστερη (9ος ή 10ος αι.) και προέρχεται από δυτικές πηγές. Ο Απόστολος Ανδρέας είναι πολιούχος και προστάτης της Πάτρας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 30 Νοεμβρίου. 

     

   

Ο ΑΠ. ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΑΛΛΩΝ ΛΑΩΝ: Η παράδοση της Σκωτίας θεωρεί τον Ανδρέα προστάτη άγιό της ήδη από το 750 και θέλει το λείψανό του να μετακομίστηκε στη Σκωτία. Η σημαία των Σκώτων έφερε τον χιαστό σταυρό, σύμβολο του μαρτυρίου του Αγίου Ανδρέα, ο οποίος μετά την (αναγκαστική) ένωση της Σκωτίας με την Αγγλία συμπεριελήφθη και στην Αγγλική σημαία. Υπάρχει επίσης αρχαία ρωσική παράδοση για την εισαγωγή του χριστιανισμού στη Ρωσία από τον Απόστολο Ανδρέα, καθώς πιστεύεται ότι έφτασε κηρύττοντας μέχρι το Κίεβο, αρχαιότατη κοιτίδα των Ρώσων. 

    

Απολυτίκιο: Ως των Αποστόλων Πρωτόκλητος και του κορυφαίου αυτάδελφος τον Δεσπότην των όλων, Ανδρέα,ικέτευε, ειρήνην, τη οικουμένη δωρήσασθαι και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.   

πηγή http://aktines.blogspot.gr/2012/11/3011.html

   

Ο ΠΕΡΙΚΑΛΗΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΠΑΤΡΩΝ

  

Η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ 

  

   

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

 

 Ο Άγιος Μηνάς γεννήθηκε στην Αίγυπτο στα μέσα περίπου του 3ου αιώνα μ.Χ. από γονείς ειδωλολάτρες. Ωστόσο, το ειδωλολατρικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωνε, δεν κατάφερε να σκληρύνει την καρδιά του η οποία, όταν ήλθε η στιγμή, σκίρτησε ακούγοντας την φωνή του «ετάζοντος καρδίας και νεφρούς» (Ψλμ.7,10) Θεού και έτσι ο, έφηβος ακόμη, Μηνάς έγινε χριστιανός.
Μεγαλώνοντας, επέλεξε να σταδιοδρομήσει στον Ρωμαϊκό στρατό, στο ιππικό τάγμα των Ρουταλικών, υπό την διοίκηση του Αργυρίσκου. Η έδρα της μονάδας του ήταν στο Κοτυάειον (σημερινή Κιουτάχεια) της Μικράς Ασίας. Εκεί ο Μηνάς διακρίθηκε και για την φρόνησή του αλλά και για το ανδρείο του φρόνημα και γι’ αυτό έχαιρε εκτιμήσεως στο κύκλο των στρατιωτικών.
Δυστυχώς όμως, τρεις αιώνες μετά την έλευση του Χριστού και ο παλαιός κόσμος ακόμη δεν ήθελε να δεχθεί το λυτρωτικό μήνυμα της Αναστάσεως, παραμένοντας αυτάρεσκα, εγωιστικά και αυτοκαταστροφικά προσκολλημένος στη φθορά και το σκοτάδι. Οι αυτοκράτορες της Ρώμης άρχισαν και πάλι «προς κέντρα λακτίζειν» (Πράξεις 26,14). Ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός διέταξαν διωγμό εναντίον των λογικών προβάτων του Χριστού, διωγμό ο οποίος κράτησε από το 303 έως το 311 μ.Χ. Έτσι, οι Ρωμαίοι στρατιώτες διατάχθηκαν να συλλαμβάνουν και να τυραννούν τους χριστιανούς προσπαθώντας να τους κάνουν να αλλαξοπιστήσουν. Αυτή ήταν και η πρώτη κρίσιμη στιγμή κατά την οποία ό Μηνάς κλήθηκε να πει «το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Η πίστη του στον Χριστό νίκησε την κοσμική «σύνεση» και λογική.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΟΡΟΣ 

  
Ο Άγιος δεν άντεξε, πέταξε στη γη την στρατιωτική του ζώνη απεκδυόμενος μ’ αυτόν τον τρόπο την ιδιότητα του στρατιώτη - διώκτη των χριστιανών, και διέφυγε στο παρακείμενο όρος. Εκεί ασκήτευε, προτιμώντας την συντροφιά των θηρίων της φύσης από την συντροφιά των αποθηριωμένων ειδωλολατρών. Εκεί, «εν ερημίαις πλανώμενος και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης» (Εβρ. 11,38), έζησε επί αρκετό διάστημα με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Η ασκητική ζωή και η ησυχία εθέρμαναν την καρδιά του ανάβοντας τον θείο έρωτα και τον πόθο του μαρτυρίου.
Έτσι, σε ηλικία πενήντα περίπου ετών, μετά από θεία αποκάλυψη ότι είχε φτάσει η ώρα του μαρτυρίου, κατέβηκε στην πόλη, σε μέρα ειδωλολατρικού πανηγυριού και με παρρησία, εν μέσω των μαινομένων ειδωλολατρών, ομολόγησε τον Χριστό ως τον ένα και αληθινό Θεό, μυκτηρίζοντας τα κωφά και αναίσθητα είδωλα. Συνελήφθη και σύρθηκε δερόμενος μπροστά στον Πύρρο, τον διοικητή της πόλεως. Εκεί, μιλώντας με θάρρος, αποκάλυψε το όνομά του, την καταγωγή του, το στρατιωτικό του παρελθόν και, φυσικά, διεκήρυξε με τόλμη και αταλάντευτη επιμονή την πίστη του στον Χριστό. Οδηγήθηκε στη φυλακή και το πρωί της επομένης ημέρας, μετά το πέρας του ειδωλολατρικού πανηγυριού, τον παρουσίασαν και πάλι ενώπιον του ηγεμόνος ο οποίος τον κατηγόρησε ότι εξύβρισε τους θεούς και μάλιστα μπροστά του και ότι λιποτάκτησε από τον στρατό. Ο Άγιος αποδέχθηκε τις κατηγορίες χωρίς δισταγμό.
  

  
Ο Πύρρος, ευλαβούμενος στην αρχή την ηλικία και την ευκοσμία του, προσπάθησε με λόγια και υποσχέσεις αλλά και με απειλές στη συνέχεια, να τον αποσπάσει από την πίστη του Χριστού. Όταν οι προσπάθειές του προσέκρουσαν στην σταθερή άρνηση του Αγίου, διέταξε να τον υποβάλουν σε ανυπόφορα βασανιστήρια. Οι δήμιοι τον μαστίγωσαν τόσο πολύ ώστε άλλαξαν δύο και τρεις φορές οι μαστιγωτές του. Τον κρέμασαν και τον έγδερναν μέχρι που άρχισαν να φαίνονται τα εσωτερικά όργανα του Αγίου. Έπειτα, σαν να μην έφθαναν αυτά, έτριβαν το καταπληγωμένο του σώμα με τρίχινο ύφασμα και στο τέλος τον έσερναν γυμνό και κατακρεουργημένο πάνω σε μεταλλικά αγκάθια. Όλα τα υπέμενε με γενναιότητα και καρτεροψυχία ο Μάρτυς του Χριστού, εφαρμόζοντας το Ευαγγελικό «και μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι» (Ματθαίος 10,28).
Μάλιστα, την ώρα του μαρτυρίου, κάποιοι παλιοί συστρατιώτες του τον προέτρεπαν να θυσιάσει στα είδωλα λέγοντας ότι ο Θεός του θα τον δικαιολογήσει βλέποντας τα βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλλαν. Ο Άγιος αρνήθηκε αποφασιστικά και τους απάντησε ότι προσφέρει θυσία ακόμη και τον εαυτό του στον Χριστό, ο οποίος τον ενδυναμώνει για να υπομένει τις πληγές.
Ο ηγεμόνας, θαυμάζοντας την ευστοχία και την σοφία των απαντήσεων του Μάρτυρα, τον ρώτησε απορημένος πώς είναι δυνατόν ένας τραχύς στρατιώτης σαν αυτόν να μπορεί να απαντά κατ’ αυτόν τον τρόπο. Και ο Άγιος, με τη φώτιση του Θεού, του αποκρίθηκε ότι αυτή την ικανότητα την χαρίζει στους μάρτυρές του ο Χριστός, όπως έχει υποσχεθεί στο Ευαγγέλιο: «όταν δε προσφέρωσιν υμάς επί τας συναγωγάς και τας αρχάς και τας εξουσίας, μη μεριμνάτε πώς ή τι απολογήσησθε ή τι είπητε. Το γαρ Άγιον Πνεύμα διδάξει υμάς εν αυτή τη ώρα ά δει ειπειν» (Λουκά ιβ’, 11-12).
Τότε, απελπισμένος ο τύραννος, διέταξε να τον αποκεφαλίσουν. Βαδίζοντας προς τον τόπο της εκτέλεσης ο Άγιος πρόλαβε να ζητήσει από κάποιους κρυπτοχριστιανούς να μεταφέρουν το λείψανό του στην Αίγυπτο.
Ο αποκεφαλισμός του έγινε την 11η Νοεμβρίου στις αρχές του 4ου αι. μ.Χ. και έτσι η ψυχή του πέταξε χαρούμενη προς τον Σωτήρα Χριστό τον οποίο τόσο επόθησε ο Άγιος και για τον οποίο θυσιάσθηκε. Οι δήμιοι άναψαν φωτιά για να κάψουν το σώμα του.
  

   Ότι κατάφεραν οι χριστιανοί να περισώσουν από την πυρά το μετέφεραν στην Αίγυπτο και το έθαψαν κοντά στην Μαρεώτιδα λίμνη, νοτιοδυτικά της Αλεξάνδρειας.
Στο σημείο εκείνο σταμάτησε, κατά την παράδοση, η καμήλα που μετέφερε τα λείψανα αρνούμενη πεισματικά να προχωρήσει. Έτσι οι χριστιανοί κατάλαβαν ότι ήταν θέλημα Θεού να ενταφιασθούν εκεί τα λείψανα του Αγίου.
Η περιοχή του τάφου πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε προσκυνηματικό - λατρευτικό κέντρο.Ο Μέγας Κωνσταντίνος, όταν ήταν Πατριάρχης Αλεξανδρείας ο Μέγας Αθανάσιος, ανήγειρε ναό πάνω στον τάφο του Αγίου. Σε λίγα χρόνια δημιουργήθηκε εκεί εκτεταμένο κτιριακό συγκρότημα το οποίο περιελάμβανε δύο ναούς, μοναστήρι, ξενώνες και άλλες εγκαταστάσεις.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ
Κάποιος χριστιανός από την Κωνσταντινούπολη, οδεύοντας για το πανηγύρι του Αγίου Μηνά και έχοντας μαζί του αρκετά χρήματα, κατέλυσε σε ένα ξενοδοχείο. Ο ξενοδόχος είδε τα ξένα χρήματα και, κυριευμένος από απληστία, σκότωσε τον προσκυνητή, τον διεμέλισε και έβαλε τα κομμάτια  του σε μία σπυρίδα (ζεμπίλι). Ενώ σκεφτόταν πού να θάψει τα μέλη του θύματός του για να μην αποκαλυφθεί το έγκλημα, καταφθάνει στο ξενοδοχείο ένας έφιππος στρατιώτης, ο Άγιος Μηνάς, και τον ρωτάει επίμονα πού βρίσκεται ο προσκυνητής. Ο ξενοδόχος τον διαβεβαιώνει ότι δεν γνωρίζει τίποτε αλλά ο Άγιος ξεπεζεύει, εισέρχεται στα ενδότερα του ξενώνα, βρίσκει την σπυρίδα, την φέρνει μπροστά του και τον ρωτάει με φοβερό και άγριο βλέμμα να του πει ποιος είναι ο νεκρός.
Τότε ο φονιάς έφριξε, πέφτοντας άφωνος και τρέμων στα πόδια του άγνωστου ιππέα. Ο Άγιος συνάρμοσε τα μέλη του
θύματος, προσευχήθηκε και ανέστησε το νεκρό προσκυνητή παραγγέλνοντάς του να δοξάζει τον Θεό. Ο αναστημένος, σαν να είχε εγερθεί από τον ύπνο, κατάλαβε όσα έπαθε, εδόξασε τον Θεό και προσκύνησε τον Άγιο.
Μόλις ο φονιάς συνήλθε από τον τρόμο του και σηκώθηκε, του πήρε ο Άγιος τα κλεμμένα χρήματα και τα επέστρεψε στον προσκυνητή λέγοντάς του να συνεχίσει τον δρόμο του.
Έπειτα, για να ολοκληρώσει την ευεργεσία του Θεού, στράφηκε προς τον ξενοδόχο, τον έδειρε όπως του άξιζε, τον ενουθέτησε, του έδωσε συγχώρηση για το έγκλημά του προσευχόμενος γι’ αυτόν, καβάλησε το άλογό του και έγινε άφαντος. Τότε μόνο κατάλαβε ο ξενοδόχος ότι ο στρατιώτης αυτός ήταν ο Άγιος Μηνάς, γεγονός που θυμίζει την εμπειρία των δύο Αποστόλων κατά την πορεία τους προς Εμμαούς, με την συντροφιά του αναστημένου Χριστού. (Λουκά κδ’,31).
Κάποιος πλούσιος χριστιανός έταξε στον Άγιο Μηνά να προσφέρει έναν ασημένιο δίσκο στο ναό του. Παρήγγειλε λοιπόν στον αργυροχόο δύο δίσκους και του ζήτησε στον μεν ένα να γράψει το όνομα του Αγίου στον δε άλλον το όνομα το δικό του. Επειδή όμως ο δίσκος ο προορισμένος για τον Άγιο έγινε λαμπρότερος και ωραιότερος, ο χριστιανός, από απληστία κινούμενος, δίχως να ντραπεί τον κράτησε για τον εαυτό του.
Ταξιδεύοντας λοιπόν στη θάλασσα, δείπνησε στο πλοίο χρησιμοποιώντας ασυλλόγιστα και χωρίς ευλάβεια τον δίσκο του Αγίου. Μετά το δείπνο ο υπηρέτης του ανευλαβούς χριστιανού προσπάθησε να πλύνει τον δίσκο στη θάλασσα με αποτέλεσμα να του πέσει στο νερό και να βυθισθεί. Τότε ο νεαρός υπηρέτης φοβήθηκε  πολύ, σάστισε και, προσπαθώντας να πιάσει τον δίσκο, έπεσε κι αυτός στη θάλασσα.
   

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΗΝΑΣ ΒΙΚΤΩΡ ΚΑΙ ΒΙΚΕΝΤΙΟΣ 

    Όταν ο κύριός του αντελήφθη το συμβάν, συναισθάνθηκε ότι πλήρωνε τα επίχειρα της απληστίας του και τυπτόμενος από την συνείδησή του, παρακαλούσε τον Θεό να βρει έστω το λείψανο του μικρού υπηρέτη του, τάζοντας να δώσει στο ναό του Αγίου Μηνά και τον δεύτερο δίσκο, και τα χρήματα που άξιζε ο χαμένος στη θάλασσα δίσκος. Αφού βγήκε στη στεριά περίμενε με αγωνία στην ακρογιαλιά μήπως και εκβρασθεί το πτώμα του υπηρέτη. Και ενώ παρατηρούσε τη θάλασσα, βλέπει τον μικρό να βγαίνει ζωντανός από το νερό κρατώντας στα χέρια του και τον ασημένιο δίσκο του Αγίου!
Ο πλούσιος έφριξε από το θαύμα και έβγαλε φωνή μεγάλη την οποία ακούγοντας οι επιβάτες του πλοίου βγήκαν όλοι έξω και, βλέποντας το συμβάν, ρωτούσαν τον υπηρέτη, που τους διηγήθηκε τα εξής: «Μόλις έπεσα στη θάλασσα, παρουσιάσθηκαν μπροστά μου τρεις άνθρωποι. Ο μεγαλύτερος  από αυτούς φορούσε στρατιωτική στολή, ο άλλος ήταν νεαρός και ο τρίτος ήταν Διάκονος. Αυτοί οι τρεις με πήραν μαζί τους από τον βυθό και  περπατώντας χθες και σήμερα, με έφεραν μέχρι εδώ».
Ο κύριος του παιδιού και οι επιβάτες του πλοίου ακούγοντας το εξαίσιο θαύμα, εδόξαζαν τον Θεό και εθαύμαζαν για τους τρόπους που χρησιμοποιεί προκειμένου οι άνθρωποι  «εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (2 Τιμόθ. 3,7).
Οι τρεις που έσωσαν τον υπηρέτη ήταν ο Άγιος Μηνάς (ο στρατιωτικός), ο Άγιος Βίκτωρ (ο νεαρός) και ο Άγιος Βικέντιος (ο Διάκονος).
   Οι δύο τελευταίοι Άγιοι εμαρτύρησαν την ίδια ημέρα με τον Άγιο Μηνά. Τον 2ο αι. μ.Χ.. ο Άγιος Βίκτωρ γδάρθηκε ζωντανός από τους ειδωλολάτρες και τον 3ο αι. μ. Χ. ο Άγιος Βικέντιος πέθανε έπειτα από σταύρωση και εξάρθρωση των μελών στην οποία τον υπέβαλαν οι βασανιστές του. Τιμώνται μαζί με τον Άγιο Μηνά την 11η  Νοεμβρίου.

Ο Ι.ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ 

  

Ακόμη ένα θαύμα του Αγίου Μηνά έλαβε χώρα το 1826 στο Ηράκλειο της Κρήτης, πόλη στην οποία ιδιαιτέρως τιμάται ο Άγιος. Το 1821, μετά την έκρηξη της μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης εναντίον των Τούρκων, οι κατακτητές προχώρησαν σε σφαγές χιλιάδων αμάχων σε πολλές περιοχές. Από τους πρώτους που πλήρωσαν με το αίμα τους την επανάσταση ήταν και οι κάτοικοι της Κρήτης. Μεταξύ των χιλιάδων θυμάτων ήταν ο Μητροπολίτης Κρήτης, οι Επίσκοποι Χανίων, Κνωσού, Χεροννήσου, Λάμπης, Σητείας κ.α. οι οποίοι εσφάγησαν, την 24η Ιουνίου 1821, στον περίβολο του Μητροπολιτικού Ναού του Ηρακλείου. Μάλιστα ο ιερουργών ιερέας εσφάγη πάνω στην Αγία Τράπεζα!
Πέντε χρόνια αργότερα, το 1826, οι Τούρκοι του Ηρακλείου σχεδίαζαν να προβούν σε σφαγή των Χριστιανών, και πάλι στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά, στις 18 Απριλίου, ημέρα του Πάσχα, την ώρα της Αναστάσιμης Θείας Λειτουργίας για να πιάσουν τους Χριστιανούς απροετοίμαστους. Για αντιπερισπασμό έβαλαν φωτιά σε διάφορα  απομακρυσμένα σημεία της πόλης, ενώ οπλισμένα στίφη είχαν συγκεντρωθεί έξω από το ναό, περιμένοντας την ώρα της αναγνώσεως του Ευαγγελίου για να εισβάλουν και να αρχίσουν την σφαγή.
Μόλις όμως άρχισε η ανάγνωση εμφανίσθηκε ένας ασπρομάλλης ηλικιωμένος ιππέας που έτρεχε γύρω από το ναό κραδαίνοντας το ξίφος του και κυνηγώντας τους επίδοξους σφαγείς οι οποίοι τράπηκαν πανικόβλητοι σε φυγή. Έτσι σώθηκαν οι πολύπαθοι Χριστιανοί του Ηρακλείου από τον φοβερό κίνδυνο.
Οι Τούρκοι νόμισαν ότι ο καβαλάρης ήταν μουσουλμάνος πρόκριτος απεσταλμένος από τον Διοικητή της πόλης για να ματαιώσει την σφαγή. Όταν διαμαρτυρήθηκαν στον Διοικητή, αυτός τους διαβεβαίωσε ότι δεν γνώριζε τίποτε και μάλιστα διαπιστώθηκε ότι ο συγκεκριμένος πρόκριτος δεν είχε βγει καθόλου από το σπίτι του.

Κατάλαβαν τότε οι Τούρκοι ότι επρόκειτο για θαύμα του Αγίου Μηνά, κοινοποίησαν το γεγονός στους Έλληνες και από τότε οι Mουσουλμάνοι ηυλαβούντο πολύ τον Άγιο, προσφέροντας μάλιστα και δώρα στο ναό του. Το θαύμα αυτό του  Αγίου Μηνά καθιερώθηκε να τιμάται στο Ηράκλειο την Τρίτη της Διακαινησίμου, οπότε και εκτίθεται σε προσκύνηση, κατά τον εσπερινό, λείψανο του Αγίου.
«Μεταξύ των αδικημένων Πατέρων της Εκκλησίας μας είναι και ο Οσιώτατος πατήρ Γεώργιος, ο Χατζη-Γεώργης, ο οποίος είναι ένας σύγχρονος Άγιος  της εποχής μας, αλλά, μπορούμε να πούμε, και μεγάλος Άγιος, ανάλογα με την εποχή μας.», γράφει ο Γέρων Παϊσιος ο Αγιορείτης.Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης (1809-1886), «ο μέγας και περιβόητος ασκητής», ασκήτευσε στο Άγιον Όρος επί μακρό χρονικό διάστημα. Επί αρκετά χρόνια έμενε στην Κερασιά, στο μεγάλο Κελί του Αγίου Δημητρίου και Αγίου Μηνά, ως υποτακτικός του Παπα-Νεόφυτου στην αρχή και ως Γέρων της Συνοδείας από το 1848 και έπειτα. «Κάποτε, ενώ ο Γέροντας ησχολείτο με το εργόχειρο, κατά λάθος κατάπιε μεγάλη βελόνα και προσευχήθηκε προς τον μεγαλομάρτυρα Μηνά.Στάθηκε τότε ο άγιος ενώπιόν του, έβαλε το χέρι στον λαιμό του και έβγαλε την βελόνα.».

Το 1942, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι υπό τον Ρόμμελ δυνάμεις του Άξονα στην Αφρική είχαν καταφέρει να προελάσουν τόσο ώστε να είναι ορατός ο κίνδυνος να φθάσουν στην Διώρυγα του Σουέζ. Στην περιοχή του Ελ Αλαμέιν  (αραβική παραφθορά του ονόματος του Αγίου Μηνά), όπου βρισκόταν τα ερείπια ναού του Αγίου Μηνά και ίσως και ο τάφος του, οι αντίπαλες δυνάμεις προετοιμάζονταν για την αποφασιστική σύγκρουση η οποία θα έκρινε το αν οι Σύμμαχοι θα κατάφερναν να παραμείνουν στην Αφρική.
  Μεταξύ των συμμαχικών στρατευμάτων βρισκόταν και ελληνική στρατιωτική δύναμη, η οποία πήρε μέρος στη μάχη. Ένα από τα βράδια εκείνα, πολλοί στρατιώτες είδαν τον Άγιο Μηνά να βγαίνει από τα ερείπια του ναού του οδηγώντας  ένα καραβάνι με καμήλες, όπως απεικονίζεται σε μία από τις παλαιές αγιογραφίες του ναού του, και να μπαίνει μέσα στο στρατόπεδο των εχθρικών δυνάμεων. Η εμφάνιση αυτή κατατρόμαξε τους Γερμανούς και υπονόμευσε καίρια το ηθικό τους, πράγμα που συνέβαλε καθοριστικά στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων.
 Το Ελ Αλαμέϊν σημαίνει "ο τόπος του Μηνά" καθώς από εκεί καταγόταν ο Άγιος Μηνάς.  Οι μαρτυρίες είναι πολλές και διασταυρωμένες από δικούς μας στρατιώτες αλλά και ξένους οι οποίοι , παραμονές της μεγάλης μάχης, έβλεπαν έναν περίεργο καβαλάρη να γυρνά στα στρατόπεδα και να δίνει θάρρος στους στρατιώτες.
Ήταν ο Άγιος Μηνάς έφιππος όπως στην εικόνα.
Σε ανταπόδοση της ευεργεσίας αυτής του Αγίου παραχωρήθηκε στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο τόπος εκείνος και ξανακτίστηκε ο ναός καθώς και μοναστήρι του Αγίου Μηνά. 
Στην Αττική υπάρχει Παρεκκλήσιο του αγίου Μηνά στον Ιερό Ναό του αγίου Κοσμά του Αιτωλού Ν.Φιλαδέλφειας, όπου φυλάσσεται απότμημα από το ιερό του Λείψανο. 

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου 

Ἦχος πλ. α΄. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Τούς μέγιστους ἀγώνας τοῦ μαρτυρίου σου, καρτεροψύχως ἀνύσας Μεγαλομάρτυς Μηνᾶ, οὐρανίων δωρεῶν λαμπρῶς ἠξίωσαι, καί θαυμάτων αὐτουργός, ἐκ Θεοῦ ἀναδειχθεῖς, προστάτης ἠμίν ἐδόθης, καί βοηθός ἐν ἀναγκαις, καί ἀντιλήπτωρ ἐναργέστατος.  

Έτερον Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Στρατείαν κατέλιπες την κοσμικήν, αθλητά, ουράνιον είληφας την κληρουχίαν, σοφέ, και στέφος αμάραντον, δόξαν αποδιώξας βασιλέως γήινου, άθλους δε διανύσας μαρτυρίου γενναίου. Διό, μεγαλομάρτυς Μηνά, πρέσβευε σωθήναι ημάς 

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.
Της στρατείας ήρπασε, της επικήρου, και αφθάρτου έδειξε, σε Αθλοφόρε κοινωνόν, Μηνά Χριστός ο Θεός ημών, ο των Μαρτύρων ακήρατος στέφανος.

Μεγαλυνάριον
Φύλαξ καί θερμοτατος ἀρωγός, πέλων Ἀθλοφόρε, τῶν καλούντων σέ ἐν παντί, πλήρου τάς αἰτήσεις, Μηνᾶ θαυματοβρύτα, τῶν πόθω ἐκζητούντων, τήν σήν ἀντίληψιν. 

ΣΟΒΑΡΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΑΠΟ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ

ΕΝΩΠΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

ΔΗΛΩΣΙΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΠΕΡΙ ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΩΣ ΤΟΥ ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΟΥ

ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΤΗΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

1. Προερχόμενος εκ του Πατρίου Ημερολογίου, έλθων ειςΙεροσόλυμα, κατόπιν αποφάσεως της Συνόδου τουΠατριαρχείου Ιεροσολύμων ενετέχθην εις την Γεραράν Αγιοταφιτικήν Αδελφότητα, ήτοι το Τάγμα τωνΣπουδαίων, που έλαμψε ως αστήρ πολύφωτος εις την υπ'ουρανόν Εκκλησίαν καθ'όλα τα παρελθόντα έτη της ιστορίας του.

2. Διηκόνησα εις την Βασιλικήν της του Χριστού Γεννήσεωςεπί ένα και ήμισυ έτος και αργότερα ανέλαβα την επιστασίαν και την ανοικοδόμησην της Ιεράς Μονής Οσίου Θεογνίου Επισκόπου Βιτυλίου, γνωστή ως κτήμα Γαλακτίωνος δι' εξόδων μου, με την συνδρομήν και της Ιεράς Μονής Αγίου Σάββα, επί πέντε συναπτά έτη.

3. Κατά την διάρκεια των ετών αυτών εγενόμην μάρτυς γεγονότων και καταστάσεων τα οποία μόνον θλίψιν, όνειδος, πόνον, απογοήτευσιν και μαρτύριον προεκάλεσαν εις την ψυχήν μου προερχόμενα εξ αντιχριστιανικών, ανορθόδοξων και απανθρώπων συμπεριφορών του καταληψία τουΠατριαρχικού Θρόνου της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Πολλοί δε εκ των Αγιοταφιτών έφθασαν εις το σημείον ως ο πρώην Ασκάλωνος κ. Νικηφόρος να αναθεματίσουν εγγράφως τόσο τον καταληψία του Πατριαρχικού Θρόνου κ. Θεόφιλο Γιαννόπουλο όσο και τον Αρχιγραμματέα Κωνσταντίνης Αρίσταρχο Περιστέρη δια της απαδούσας ειςΑρχιερείς συμπεριφοράς των προσβαλούσας τα χρηστά ήθη και την ελευθερίαν του προσώπου ην ετίμησεν ο ίδιος οΘεός δια του χαρίσματος του αυτεξούσιου προς το πλάσμα Του.

4. Συγκεκριμένα εγενόμην γνώστης της Συνεδρίας της 5ης/18ης Φεβρουαρίου 2005 της Ιεράς Συνόδου τουΠΑτριαρχείου Ιεροσολύμων, εις την οποίαν κατεδικάσθη η κίνησις φατρίας και τυρείας όσων Συνοδικών, κληρικών καιμοναχών συνυπέγραφον κατά του νομίμου και κανονικού Πατριάρχου των.

5. Κατόπιν διαπίστωσα, ότι ουσιαστικώς αι κατηγορίαι του εν συνεχεία κειμένου της αποκηρύξεως του Πατριάρχου κ.κ. Ειρηναίου της 5ης Μαίου 2005 υπό ομάδος κατευθυνομένηςυπό των σκοτεινών δυνάμεων Αγιοταφιτών πατέρων, δεν απεδείχθησαν αληθείς ουδέ περιλαμβάνονται εις του λόγους οίτηνες προβλέπουν την έκπτωσιν Πατριάρχου α) αίρεσις και β) σωματική ή πνευματική αδυναμία ασκήσεως καθηκόντων. Η όλη δε κίνισις των μελών της Αγιοταφικής Αδελφότητας, δεν ήτο αποτέλεσμα Συνοδικής διαδικασίας, αλλά παρασυναγωγής ως προιόν τήξεως φατρίας και τυρείας κατά του Πατριάρχου των. Συνεπώς η παράνομως βάσει των εκκλησιαστικών και πολιτειακών κανόνων απόφασις περί αποκυρήξεως ήτοι ανυπόστατος, καθ'όσον ελήφθη υπό μη νομίμως υποστατού, ήτοι αυθαιρέτου, διοικητικού οργάνου,δι' αναληθών και αναποδείκτων κατηγοριών.

6. Δεν επήλθε χηρεία του Θρόνου, διότι ούτε παραιτήθη ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος Ά.

7. Διαδικαστικώς εις την παράνομον αποκήρυξιν δεν μετείχον, όπως προβλέπει ο νόμος, ουδέ τα 2/3 των εκλεκτόρων των Επαρχιών του Πατριαρχείου εις ανατολικήν και δυτικήν όχθην. Πέντε μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου απεβλήθησαν παρανόμως, και ως εκ τούτων ηόλη διαδιακσία έπασχεν ακυρότητος.

8. Ο Πατριάρχης κ.κ. Ειρηναίος 'Α δεν εκρίθη, ούτε κατεδικάσθη εξ ουδεμίας δικαστικής Αρχής, δι όσα ψευδή και ανυπόστατα κατεμαρτυρήθησαν εναντίον Του, ουδέ ηΠανορθόδοξος Σύνοδος της 24ης Μαίου 2005 συνήλθεν ως Δικαστήριον δια να Τον κρίνη, ούτε, ως εκ τούτου, επέβαλεν ποινήν εκπτώσεως του αξιώματός Του.

9. Οι απάνθρωπες και απαράδεκτες και πέραν πάσης χριστιανικής ηθικής συνθήκες διαβιώσεως του Πατριάρχουκ.κ. Ειρηναίου 'Α ο ακούσιος εγκλεισμός Του εις το κελλίον Του, η απαγόρευσις καν δι' ιατρικούς λόγους εισόδου και εξόδου Του εκ του Πατριαρχείου, δηλούν απεριφράστως τηναλαζονείαν, την εγκληματικήν συμπεριφοράν, την ανασφάλειαν και την ανοχήν, ήτις κατά τους ιερούς κανόνας, επιφέρει ''ταυτοπάθειαν της αδίκου ποινής επί του επιβάλλοντος ταύτην'' (καν. 4 της 'Α Οικουμενικής Συνόδου).

10. Οι συνεχείς πολυετείς εκμισθώσεις από το 2005 έως και σήμερον, της περιουσίας του Πατριαρχείου, υπό δυσμενείςδια το Πατριαρχείον συνθήκας, πρόφασις διά την οποίαν εγένετο και η αποκήρυξις του Πατριάρχου κ.κ. Ειρηναίου 'Α, η μή ανάκτησις εδαφών προς όφελος του Πατριαρχείου, οι παραχωρήσεις δικαιωμάτων επί των Παναγίων Προσκυνημάτων υπό την μορφήν οικονομικής ενισχύσεως έργων, η απαράδεκτος ερήμωσις της πνευματικής ζωής τηςΑγιοταφίτικης Αδελφότητος, η συστράτευσις πολιτικών και άλλων προσώπων και μέσων, δια την επικράτησιν και διασφάλισιν διοικητικών θέσεων ταγών της ανορθοδόξου ''διαδοχής'' του Θρόνου του Πατριαρχείου, άγος εκ του οποίου πάσχει εις τέλος η Πατρίς και το Γένος ημών παρά πάντων.

11. Τέλος δε η δωρεά κορανίου εις μουσουλμάνους,σταυρόν εις γυναίκας (επισκόπους) του Λουθουρανικούδόγματος, είσοδος καθολικών υπό της Ωραίας Πύλης εις ταΆγια των Αγίων μας, εκ μέρους του καταληψία του Πατριαρχικού Θρόνου, κατά παράβασιν πάντων των σχετικών Ιερών Κανόνων της Αποστολικής και τωνΟικουμενικών Συνόδων, επλήρωσαν την καρδίαν μου ιεράς αγανακτήσεως δια τας προσβολάς ταύτας ει το Σώμα τηςΟρθοδόξου Εκκλησίας μας.

Δια τούτο ως γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός

1. Εκφράζω την δήλωσιν ειλικρινούς μετανοίας μου καισυμπαρατάξεώς μου εις τον πολύπαθον, νόμιμον και κανονικόν έγκλειστον Πατριάρχην Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίον Ά, και τους συν Αυτώ, δια την επαναφοράν της κανονικής τάξεως εις το Παλίφατον πατριαρχείον τωνΙεροσολύμων, ίνα μη εισέτι ''δι' ειμάς βλασφημήται το Όνομα του Θεού εν τοις εθνέσι" (Ρωμ. 2,24)

2. Δεν αναγνωρίζω Αποστολικήν κανονικότητα εις την παράνομον και αντικανονικήν διαδοχήν του Μαρτυρικού Θρόνου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων υπό του σημερινού ασεβούς καταληψία του Θρόνου.

3. Συντάσσομαι με την μόνην νόμον και κανονικήν Αρχήντου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, ήτοι του Πατριάρχην κ.κ. Ειρηναίον 'Α και την περί Ατόν Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον, την οποίαν εδιώρισεν, ως κανονικός Πατριάρχης, μετά την αντικανονικήν άρνησιν των Συνοδικών μελών να προσέλθουν εις την πρωινήν και απογευματινήν Συνεδρίαν της 5ης Μαίου 2005, την οποίαν συνεκάλεσεν οΠατριάρχης Ιεροσολύμων.

4. Προσκαλώ τέλος όλους τους παρασυρθέντας, παραπλανηθέντας, εκβιασθέντας και αρνηθέντας κατα της νομίμου και κανονικής και πνευματικής Αρχής όπως συμβάλουν παραδειγματιζόμενοι εις την αποκατάστασιν της διασαλευθείσης κανονικής τάξεως εις το Πατριαρχείονσυντασσόμενοι εις τούτο μετά του νομίμου και κανονικούΠατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου 'Α, αδυνατώντας πλέον να διακονήσει υπό το Ωμοφόριον του Μοιχεπιβάτουτου Πατριαρχικού Θρόνου.

5. Η απόφασίς μου αυτή είναι οριστική και αμετάκλητος.

Μετά της εν Κυρίω τιμής

Πατήρ Ιωάννης

Επιστάτης Ιεράς Μονής του οσίου Θεογνίου (το κτήμα τουΓαλακτίωνος)

έν Ιεροσολύμοις τη 19η Οκτωβρίου (πη), το σωτήριον έτος2012

 

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΗΝΑ

 

  ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ Ν.ΙΩΝΙΑΣ-ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ

    Θ .ΣΟΦΟΥΛΗ 2 – 4  Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ τηλ . 210 2527723

             ΠΑΝΗΡΥΡΙΣ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ                              

   

                   ΜΗΝΑ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ  

   

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ
ΤΟ ΦΕΡΏΝΥΜΟ ΠΑΡΕΚΚΛΉΣΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
ΜΗΝΑ ( ΙΣΟΓΕΙΟΣ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ) ΟΠΟΥ ΦΥΛΆΣΣΕΤΑΙ ΑΠΟΤΜΗΜΑ ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ.  

                   ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΗΣ  

ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 5 μ . μ . Μ.ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 

ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 7 – 10,30 π. μ. ΟΡΘΡΟΣ , 
ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΧΟΡΟΣΤΑΤΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ.ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ- ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ κ. κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ .
5 μ . μ . ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ –ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ 
ΜΗΝΑ . ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΙΕΡΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΘΑ ΕΚΤΕΘΕΙ ΠΡΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΠΟΤΜΗΜΑ ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΗΝΑ 

ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ Το 6 τρόλεϊ από Ιπποκράτους Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ- ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ και το Γ9 Λεωφορείο από πλ. Βάθη ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΜΥΛΟΣ- ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ. ΤΗΛ.210 2527723                          

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως γεννήθηκε την Τρίτη 1 Οκτωβρίου του 1846 στην Σηλυβρία της Τουρκοκρατούμενης Θράκης, από ευσεβείς και φτωχούς γονείς -τους Δήμο (Δημοσθένη) και Μπαλού (Βασιλική) Κεφαλά. Ο πατέρας του καταγόταν από τα Ιωάννινα, ναυτικός στο επάγγελμα, και η μητέρα του καταγόταν από την Σηλυβρία. Ήταν το πέμπτο παιδί της οικογένειας και είχε πέντε ή έξη αδέρφια: τον Δημήτριο, τον Γρηγόριο, τη Σμαράγδα, τη Σεβαστή, τη Μαριώρα και τον Χαραλάμπη (το όνομα και η ύπαρξη του οποίου εμφανίζονται στην διαθήκη του Αγίου, ενώ κάποιες πηγές τον θέλουν να αντικατέστησε τον Άγιο ως διδάσκαλος στο χωριό Λιθί της Χίου). Κατά την βάπτιση του δε, του δόθηκε το όνομα Αναστάσιος.
Τα πρώτα γράμματα μαζί με χριστιανικές διδαχές τα έλαβε από την μητέρα του. Στη Σηλυβρία τελείωσε το δημοτικό και το σχολαρχείο. Ήταν ένα ευφυέστατο παιδί με πολύ καλή μνήμη, που έδειξε την διδασκαλική και θεολογική του κλίση από πολύ νωρίς. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι σε ηλικία μόλις επτά ετών, έραβε φύλλα χαρτιού μεταξύ τους με σκοπό να φτιάξει βιβλία για να γράψει σε αυτά τα λόγια του Θεού, όπως ο ίδιος είπε στην μητέρα του.
Κατόπιν μετανάστευσε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε στην αρχή σε καπνοπωλείο, τόσο για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια του όσο και για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές του. Εκείνο τον καιρό άρχισε να μελετά και να συλλέγει ρητά και αποφθέγματα Αγίων Πατέρων και κλασικών φιλοσόφων, τα οποία αποτέλεσαν το δίτομο βιβλίο «Ιερών και φιλοσοφικών λογίων θησαύρισμα», που εξέδωσε το 1895. Τα συγκέντρωνε όχι μόνο για δική του χρήση αλλά και για να μπορέσει να τα μεταφέρει στους συνανθρώπους του και να τους ωφελήσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πλευράς του χαρακτήρα του είναι ότι έγραφε κάποια από αυτά τα γνωμικά στις χάρτινες καπνοσακούλες του καπνοπωλείου, ώστε να τα διαβάσουν και να ωφεληθούν όσοι τις χρησιμοποιούσαν. Η πρακτική αυτή δε, έλυνε και το πρόβλημα της δημοσίευσης τους από εκείνον, ελλείψει χρηματικών πόρων.
Πριν ακόμα συμπληρώσει το 20ο έτος της ηλικίας του, προσελήφθη ως παιδονόμος στο, εν Κωνσταντινούπολη, σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου (διευθυντής του σχολείου αυτού ήταν ο θείος του -από την πλευρά της μητέρας του- Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης) όπου συνέχισε τις σπουδές του, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν διδάσκοντας τις μικρότερες τάξεις.
Την ίδια περίοδο έλαβε χώρα και το πρώτο θαύμα του Αγίου Νεκταρίου. Ενώ βρισκόταν σε ιστιοφόρο και ταξίδευε για να πάει από την Κωνσταντινούπολη στην ιδιαίτερη πατρίδα του -για να εορτάσει μαζί με την οικογένεια του τα Χριστούγεννα- έπιασε μεγάλη τρικυμία. Με την παραίνεση και τις προσευχές όμως του Αγίου, το πλοίο κατάφερε να φτάσει στον προορισμό του και έτσι γλύτωσαν την ζωή τους οι συνεπιβάτες του και φυσικά ο ίδιος.
Μετά την Κωνσταντινούπολη ήρθε η σειρά της Χίου να φιλοξενήσει τον «Άγιο του 20ου αιώνα». Στην αρχή εργάστηκε ως δημοδιδάσκαλος στο χωριό Λιθί, ενώ παράλληλα κήρυττε σε Ιερούς ναούς της περιοχής.
Μετά την πάροδο επτά ετών, εισήλθε ως δόκιμος μοναχός στην «Νέα Μονή», της Χίου, σε ηλικία 27 ετών. Τρία χρόνια αργότερα έγινε μοναχός (στις 7 Νοεμβρίου 1876) και έλαβε το όνομα Λάζαρος, ενώ άρχισε να εργάζεται ως γραμματέας του μοναστηριού. Λίγους μήνες αργότερα (στις 15 Ιανουαρίου 1877) χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος από τον τότε Μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο. Κατά την χειροτονία του, ήταν που έλαβε το όνομα Νεκτάριος. 

Η ΝΕΑ ΜΟΝΗ ΧΙΟΥ 

Το ίδιο έτος (1877) έφυγε από την Νέα Μονή με άδεια και πήγε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές του. Αξίζει σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε ότι τα έξοδα των σπουδών του αυτών, κάλυψαν οι αδερφοί Χωρέμη -ο Ιωάννης και ο Δημοσθένης Χωρέμης. Στο νησί της Χίου επέστρεψε μετά από τρία έτη, έχοντας στις αποσκευές του το πτυχίο του Γυμνασίου.
Στα τέλη Σεπτέμβρη του 1882 μετέβη στην Αλεξάνδρεια όπου παρουσιάστηκε στον Πατριάρχη Σωφρόνιο και του εξέθεσε την επιθυμία του να συνεχίσει τις σπουδές του, δίνοντας του και μια συστατική επιστολή από τον Ηγούμενο της Νέας Μονής, Νικηφόρο. Ο Σωφρόνιος όντως τον βοήθησε (αναλαμβάνοντας το Πατριαρχείο τα ένα μέρος από τα έξοδα των σπουδών, τα υπόλοιπα τα κάλυψαν οι αδερφοί Χωρέμη) θέτοντας του όμως ως όρο μετά το πέρας των σπουδών του, να επιστρέψει στην Αλεξάνδρεια και να εργαστεί για το Πατριαρχείο.
Έτσι ο Άγιος Νεκτάριος, πήρε για άλλη μια φορά τον δρόμο για την Αθήνα όπου γράφτηκε στην Θεολογική Σχολή Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε τρία χρόνια αργότερα. Στην Θεολογική Σχολή διδάχθηκε: Δογματική, Ηθική, Παλαιά Διαθήκη, Εβραϊκά, Καινή Διαθήκη, Ποιμαντική, Πατρολογία, Χριστιανική Αρχαιολογία, Κατηχητική, Συμβολική και Ιστορία Δογμάτων. Την περίοδο των σπουδών του υπηρέτησε ως διάκονος στους ναούς: της Αγίας Ειρήνης (Αιόλου), της Παντάνασσας (Μοναστηράκι) και στου Αγίου Νικολάου (Πευκάκια).
Ήταν τέλη του 1885 ή αρχές του 1886 όταν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια έχοντας τελειώσει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή Αθηνών. Φτάνοντας εκεί ανέλαβε αμέσως καθήκοντα ιεροκήρυκα. Στις 23 Μαρτίου του 1886 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στον Ναό του Αγίου Σάββα από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας, ενώ τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου ανήλθε στο αξίωμα του Αρχιμανδρίτη. Εργάστηκε ως γραμματέας του Πατριαρχείου και κατόπιν ως Πατριαρχικός Επίτροπος στο Κάιρο.

Τον Ιανουάριο του 1889 ο Πατριάρχης Σωφρόνιος, αναγνωρίζοντας την αξία του Αγίου και βλέποντας την αγάπη με την οποία τον περιέβαλαν οι πιστοί, τον χειροτόνησε Μητροπολίτη Πενταπόλεως.  

 Ο Άγιος ασκούσε τα καθήκοντα του με ζήλο και υποδειγματικό τρόπο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, το ποίμνιο του να τον αγαπά όλο και περισσότερο, ενώ -στον αντίποδα- κάποιοι στο Πατριαρχικό περιβάλλον άρχισαν να τον συκοφαντούν -ζήλευαν την αγάπη που του είχαν οι χριστιανοί αλλά και το μεγαλείο του χαρακτήρα του. 

  
Οι συκοφάντες έριξαν τους σπόρους τους, κι εκείνοι βρήκαν γόνιμο έδαφος στον υπερήλικο Πατριάρχη και φύτρωσαν. Αποτέλεσμα; Να αφαιρεθούν από τον Άγιο Νεκτάριο τα αξιώματα του, και να του επιτραπεί μόνο να διαμένει στο δωμάτιο του, χωρίς να μπορεί να κινείται στην περιοχή του Καΐρου και στις γύρω κωμοπόλεις. Οι συκοφάντες όμως δεν έμειναν ικανοποιημένοι. Συνέχισαν το βδελυρό τους έργο και έτσι, στις 11 Ιουλίου του 1890 εξεδόθη από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας «απολυτήριο», με το οποίο υποχρέωναν τον Άγιο να εγκαταλείψει την Αίγυπτο, παρόλο που εκείνος είχε συμμορφωθεί απόλυτα και χωρίς διαμαρτυρίες στις εντολές του Σωφρόνιου. Αξίζει να σημειωθεί ότι το «απολυτήριο» δεν ήταν σύμφωνο με τους κανόνες της Εκκλησίας -δεν είχε γίνει εκκλησιαστική δίκη- αλλά και δεν του καταβλήθηκαν οι μισθοί που του χρωστούσε το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας από την μέρα που χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως έως και την ημέρα που τον ανάγκασαν να αποχωρήσει από την Αίγυπτο.
Έτσι ο Άγιος Νεκτάριος πήρε για τρίτη φορά τον δρόμο για την Αθήνα. Οι συκοφάντες είχαν πετύχει το στόχο τους.

ΣΤΗΝ ΕΥΒΟΙΑ 

Από την στιγμή που έφτασε στην ελληνική πρωτεύουσα, άρχισε να αναζητά κάποια θέση που θα του επέτρεπε να προσφέρει ξανά τις υπηρεσίες του στους ανθρώπους. Μετά από ένα χρόνο -δύσκολο λόγω της άσχημης οικονομικής του κατάστασης- διορίστηκε από την Εκκλησία της Ελλάδος ιεροκήρυκας Ευβοίας, στις 15 Φεβρουαρίου του 1891. Κοντά στους εκεί χριστιανούς έμεινε δυόμιση χρόνια, έως τον Αύγουστο του 1893, όπου μετατέθηκε στο νομό Φθιώτιδος και Φωκίδος. Στην νέα του θέση παρέμεινε μόλις μισό χρόνο.
Το ήθος του, ο εξαίσιος χαρακτήρας του, η ευσέβεια του, αλλά και οι πράξεις του, έκαναν το ποίμνιο του να τον αγαπά σαν πατέρα και την φήμη του να εξαπλώνεται συνεχώς. Όταν αυτή η φήμη έφτασε στα αρμόδια "αυτιά", στην Αθήνα, αποφασίστηκε ο Άγιος Νεκτάριος να διοριστεί διευθυντής της Ριζαρείου σχολής, πράγμα που έγινε τον Μάρτιο του 1894.

ΣΤΗ ΛΑΜΙΑ 

Στην διεύθυνση της Ριζαρείου παρέμεινε για 14 ολόκληρα χρόνια. Στο διάστημα αυτών των ετών έδωσε νέα πνοή στο ίδρυμα και βοήθησε στην εκπαίδευση και την ανάδειξη πλήθους κληρικών και επιστημόνων. Παράλληλα συνέχισε -με μεγαλύτερη μάλιστα ένταση- το συγγραφικό του έργο. Μια ασχολία που τον συνόδευε από τα νεανικά του χρόνια και που χάρισε σε εμάς πνευματικούς θησαυρούς γεννημένους στο μυαλό και την ψυχή του Αγίου Νεκταρίου.
Τις περισσότερες ώρες της ημέρας εργαζόταν για τις ανάγκες της σχολής και τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του τον μοίραζε στην προσευχή, στην μελέτη, στην συγγραφή και στην αγαπημένη του ασχολία: την φροντίδα λουλουδιών και δέντρων.

ΣΤΗΝ ΡΙΖΑΡΕΙΟ 

Κατά την διάρκεια των θερινών διακοπών της σχολής, το καλοκαίρι του 1898, ο Άγιος Νεκτάριος επισκέφθηκε το Άγιο Όρος, όπου και περιόδευσε στις εκεί μονές για σχεδόν δύο μήνες. Στο διάστημα αυτό μελέτησε εκτενώς τα χειρόγραφα στις βιβλιοθήκες των μονών, προς αναζήτηση υλικού για τις επιστημονικές εργασίες του.

Παράλληλα με τα καθήκοντα του διευθυντού της Ριζαρείου, αναλαμβάνει και φιλανθρωπική δράση συνδράμοντας όσους είχαν ανάγκη σε πνευματικό και υλικό επίπεδο. Η έντονη σωματική και πνευματική δράση εκείνων των ετών, έδρασε αρνητικά την υγεία του Αγίου, ο οποίος αρρώσταινε όλο και πιο συχνά. Τότε ήταν που στο μυαλό του γεννήθηκε η ιδέα της επιστροφής στον μοναστικό βίο και ζήτησε από την Νέα Μονή Χίου το απολυτήριο του, ώστε να μπορέσει να μονάσει όπου ήθελε. Το εν λόγω απολυτήριο εστάλη από την Νέα Μονή στον Άγιο Νεκτάριο στις 24 Νοεμβρίου του 1900. 

ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗ 

  
Όταν κάποια στιγμή ο Άγιος γνωρίστηκε με την Χρυσάνθη Στρογγυλού (μετέπειτα Ηγουμένη Ξένη), μια τυφλή και ευσεβή γυναίκα, μπήκε το πρώτο λιθαράκι για την δημιουργία της μονής στην Αίγινα. Η Χρυσάνθη μαζί με μερικές ακόμα γυναίκες επιθυμούσαν να μονάσουν και αναζητούσαν ένα πνευματικό οδηγό, τον οποίο βρήκαν στο πρόσωπο του Αγίου Νεκταρίου. Με παραίνεση του άρχισαν να αναζητούν τόπο για την δημιουργία ενός μοναστηριού, και τελικά κατέληξαν σε μια ερειπωμένη μονή -αφιερωμένη στη Ζωοδόχο Πηγή και διαλυμένη από το 1834 με διάταγμα των Βαυαρών- στην Αίγινα. Όταν επισκέφθηκε και ο Άγιος τον τόπο εκείνο, αποφασίστηκε να επισκευαστούν τα παλαιά κτήρια της μονής και να ξανατεθεί το μοναστήρι σε λειτουργία. Οι εργασίες για τον σκοπό αυτό ξεκίνησαν το 1904, η δε μονή θα ήταν αφιερωμένη στην Αγία Τριάδα. Ο Άγιος από την Αθήνα -ήταν ακόμα διευθυντής στην Ριζάρειο- καθοδηγούσε τις μοναχές και όποτε έβρισκε χρόνο επισκεπτόταν την μονή στην οποία έμελλε να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Μετά από τέσσερα χρόνια, έχοντας πλέον αποφασίσει να αποσυρθεί στο μοναστήρι της Αίγινας και να ασχοληθεί με την οργάνωση του και την πνευματική καθοδήγηση των καλογριών που το στελέχωναν, υπέβαλε την παραίτηση του στο διοικητικό συμβούλιο της Ριζαρείου στις 7 Φεβρουαρίου του 1908. Η παραίτηση έγινε δεκτή από το συμβούλιο, το οποίο τον συνταξιοδότησε -ως ελάχιστη αναγνώριση του έργου του- με το σημαντικό για την εποχή ποσό, των 250 δραχμών το μήνα.
Στη μονή εγκαταστάθηκε μετά το Πάσχα του ιδίου έτους, μιας και παρέμεινε στην θέση του διευθυντή της Ριζαρείου μέχρι να βρεθεί αντικαταστάτης.

Με δικά του έξοδα έκτισε μια μικτή οικία, πλησίον αλλά εκτός της μονής, στην οποία θα κατοικούσε. Αξιοσημείωτο είναι ότι έλαβε ενεργά μέρος στο κτίσιμο, κουβαλώντας χώμα ή λάσπη και σκάβοντας, βοηθώντας τους τεχνίτες. Ποτέ, σε όλη του τη ζωή, δεν θεώρησε κάποια εργασία ανάξια του. Πάντα έκανε ότι περνούσε από το χέρι του, με ιδιαίτερη χαρά, ζήλο και ταπεινοφροσύνη! 

  
Μια υπόθεση στην οποία αφιέρωσε κόπο και χρόνο ήταν αυτή της επίσημης αναγνώρισης της Μονής από την Εκκλησία της Ελλάδος. Αναγνώριση που τελικά επιτεύχθηκε τέσσερα χρόνια μετά την κοίμηση του, και ανακοινώθηκε στις μοναχές με επιστολή του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου, στις 15 Μαΐου του 1924.

ΤΟ ΚΕΛΑΚΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Άγιος Νεκτάριος έπασχε από χρόνια προστατίτιδα, η οποία του δημιουργούσε αφόρητους πόνους. Τελικά συμφώνησε στις συστάσεις των γιατρών και ήρθε στην Αθήνα στο Αρεταίειο νοσοκομείο. Εκεί νοσηλεύτηκε -στον 2ο θάλαμο του 2ου ορόφου (ήταν θάλαμος Γ θέσης: απορίας)- για δύο σχεδόν μήνες. Στο πλευρό του, καθ' όλη την διάρκεια της νοσηλείας του, ήταν συνεχώς -και εναλλάσσονταν σε βάρδιες- οι μοναχές Ευφημία και Αγαπία. Τελικά γύρω στα μεσάνυχτα της 8ης προς 9ης Νοεμβρίου του 1920 ανεχώρησε για τους Ουρανούς, σε ηλικία 74 ετών.

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

   
Το σκήνωμα του Αγίου μεταφέρθηκε στην Αίγινα και από το λιμάνι μέχρι την Μονή το μετέφεραν στα χέρια τους οι πιστοί. Όλο το νησί θρηνούσε μα περισσότερο απ' όλους οι μοναχές που έχασαν τον Πατέρα και Οδηγό τους. Το ιερό του σκήνωμα ήδη είχε αρχίσει να αναδίδει ευωδία. Η ταφή του, έγινε στο προαύλιο της Μονής δίπλα στο αγαπημένο του πεύκο. 

ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΠΕΥΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ 

Όταν μετά από έξη μήνες άνοιξαν το μνήμα για να τοποθετηθεί μια επιτύμβια πλάκα -δωρεά της Ριζαρείου- το σκήνωμα του εξακολουθούσε να ευωδιάζει χωρίς να παρουσιάζει το παραμικρό σημάδι αλλοίωσης. Ενάμιση χρόνο αργότερα το μνήμα ξανανοίχτηκε και το ιερό σκήνωμα του εξακολουθούσε να παραμένει άφθαρτο και ευωδιάζον. Το ίδιο συνέβη και τρία χρόνια μετά την κοίμηση του. Συνολικά το σκήνωμα του παρέμεινε σε αυτή την κατάσταση για είκοσι ολόκληρα χρόνια!
Τριάντα δύο χρόνια, δε, μετά την κοίμηση του έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953, από τον Μητροπολίτη Προκόπιο.
Η επίσημη αναγνώριση του, ως Αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, έγινε το 1961 με Πατριαρχική Συνοδική Πράξη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τότε καθορίστηκε και η 9η Νοεμβρίου ως ημέρα εορτής του Αγίου Νεκταρίου.Ακολουθία συνέταξε ο μακαριστός Υμνογράφος της Μ.τ.Χ. Εκκλησίας Μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.

Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ 

Πηγή http://www.agios-nektarios.gr/01_bios.html
 ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ  
Ἀπολυτίκιον Ἦχος α'
Τῆς ἐρήμου πολίτης
Σηλυβρίας τον γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ ἀναβλύζεις γὰρ ἰάσεις παντοδαπὰς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.
Ἕτερον Ἦχος δ'
Ταχὺ προκατάλαβε
Ὁσίως ἐβίωσας, ὡς Ἱεράρχης σοφός, δοξάσας τὸν Κύριον, δι' ἐναρέτου ζωῆς, Νεκτάριε Ὅσιε. Ὅθεν του Παρακλήτου, δοξασθεὶς τῇ δυνάμει, δαίμονας ἀπελαύνεις, καὶ νοσοῦντας ἰᾶσαι, τους πιστῶς προσιόντας, τοῖς θείοις λειψάνοις σου. 

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ ΚΑΤ' ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ

Τα 24 αυτά Μεγαλυνάρια για τον Άγιο Νεκτάριο συνέγραψε ο Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, ο μακαριστός πατέρας Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.

Ακοιλίδωτον ζωήν εν εσχάτοις τοις καιροίς,
ω Νεκτάριε σοφέ, εβιώσω ιερώς.

Βλέψον Πάτερ προς ημάς, ως φιλόστοργος πατήρ,
και παράσχου συμπαθώς, δωρεάς τας πατρικάς.

Γνώσει θείαν λαμπρυνθείς, ουρανόφωτος αστήρ,
ανεδείχθης επι γης, ως θεράπων του Θεού.

Διανοία καθαρά, λειτουργήσας τω Θεώ,
εδοξάσθης θαυμαστώς, θαυμασίοις πολλαπλοίς.

Έχει λύχνον σε λαμπρόν, Αίγινα ως αληθώς,
δαδουχούντα πάσα γη, των θαυμάτων τας αυγάς.

Ζησας βίον ιερόν, των αγίων κοινωνός, και μεσίτης
ευσεβών, ανεδείχθης προς Θεόν.

Η δοθείσα σοι σοφέ, εκ Θεού χάρις πολλή, πανταχού
και πάσα γη, διαλάμπει θαυμαστώς.

Θεραπεύων τας δεινάς, αρρωστίας συμπαθώς,
ω Νεκτάριε σοφέ, ημάς ρύη συμφορών.

Ιεράρχης ευκλεής, εχριμάτισας σοφέ, ταπεινώσει
αληθεί, διαπρέψας ιερώς.

Κόσμος άπας τας πολλάς, σου κηρύττει δωρεάς,
και θαυμάτων την πλυθήν, Ιεράρχα θαυμαστέ.

Λύσον νέφος πειρασμών, αντιλήψει σου θερμή
κυκλωσάντων με δεινώς, ω Νεκτάριε σοφέ.

Μυστηρίων των σεπτών, οικονόμος ιερός,
αναδέδειξαι σοφέ, τη αμέμπτω σου ζωή.

Νεος πρόβολος στερρός, Εκκλησίας του Χριστού,
εναντίων των εχθρών, ανεδείχθης αληθώς.

Ξένοις θαύμασι σοφέ, καταπλήττεις του πιστούς,
ότι σπεύδεις πανταχού, και λυτρούσαι των δεινών.

Ο ναός σου ο σεπτός, ιατρείον μυστικόν
ω Νεκτάριε σοφέ αναδέδεικται ημίν.

Πάσα γλώσσα των πιστών, μακαρίζει σε σοφέ,
ως θεράποντα Θεού, και θαυμάτων θησαυρόν.

Ράον λύεις λυπηρών, τας οδύνας τας πικράς,
και καρκίνου το δεινόν, πάθος παύεις ιερέ.

Στήλη θειων αρετών, η αγία σου ζωή, πάσι
πρόκειται πιστοίς, ω Νεκτάριε κλεινέ.

Την οσίαν σου ζωή, μεγαλύνας ο Χριστός, μέγαν
σε θαυματουργόν, πάσι δίδει σοι την γη.

Υπέρ πάντων τον Χριστόν, καθικέτευε σοφέ,
δούναι άπασιν ημίν, ιλασμόν αμαρτιών.

Φρίττει σμήνος δυσμενών, αοράτων αληθώς,
την δοθείσάν σοι ισχύν εκ Θεού θαυματουργέ.

Χαίρε σοι από ψυχής, ανακραζομεν αεί· χαίρε
καύχημα ημών Ιεράρχα θαυμαστέ.

Ψάλλοντες σοι ευλαβώς, ύμνους τους πνευματικούς
εξαιτούμεν εφ' ημάς, την θερμήν σου αρωγήν.

Ω Νεκτάριε σοφέ, ω προστάτα των πιστών, σκέπε
φρούρει φυλάτε, τους προστρέχοντας εις σε.

ΕΝΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΟ ΚΑΙΡΟ