Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ “ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ” ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ “ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ”  ΣΥΝΟΔΟΥ
ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ
ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ  π.ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΚΟΛΛΑ 

Στην συμπλήρωση εννέα χρόνων από την σύγκληση της "Πανορθοδόξου Διασκέψεως" στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για το θέμα του Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.Ειρηναίου ,αναδημοσιεύουμε από την "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ" της 10ης Οκτωβρλιου2012,άρθρο του π.Ευσταθίου Κολλά .Ελπίζουμε οι ειδικοί επί των Ιερών Κανόνων Κληρικοί και Λαϊκοί Καθηγητές κάποτε να λάβουν ουσιαστική και ξεκάθαρη επί του θέματος θέση.  Επίσης θέτουμε στην διάθεση κάθε καλοπροαίρετου ερευνητή  την απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων,τον Μάρτιο του 2005 την ημέρα της εκλογής του κ.Θεόφιλου ως Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου,με την οποία καταδικάζονται οι κατά του Πατριάρχου ενέργεις ορισμένων Αγιοταφιτών  και δηλώνεται η πλήρης στήριξη της Συνόδου τόσο στην Κανονικότητα της Εκκλησίας όσο και στο πρόσωπο του Πατριάρχου. Την απόφαση ΔΕΝ υπογράφουν οι Μητροπολίτες Πέτρας Κορνήλιος,Ελευθερουπόλεως Χριστόδουλος και Κωνσταντινής Αρίσταρχος πρός τους οποίους ΟΥΔΕΜΙΑ έστω παρατήρηση δεν έγινε από πλευράς Πατριάρχου Ειρηναίου .Κι όμως ανάμεσα στις κατηγορίες που ακριβώς ένα μήνα μετά του προσήψαν ήταν και αυτή του "αυταρχισμού"!!!! 
Κάποτε θα πρέπει να ερευνηθεί σε βάθος τι μεσολάβησε μέσα σε ένα μήνα και οι απόψεις άλλαξαν;   Ποιοι και από ποιους εκβιάστηκαν; Ποιος ο βρώμικος και ύποπτος ρόλος  ρόλος  της Κυβερνήσεως Κ.Καραμανλή ,του ΥΠΕΞ και των υποτακτικών τους δημοσιογράφων; 
π.Τιμόθεος Ηλιάκης 

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ “ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ”  ΣΥΝΟΔΟΥ
ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ
ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ
Στα Ιεροσόλυμα πράγματι συνέβησαν και συμβαίνουν απαράδεκτα γεγονότα, που αμαύρωσαν και αμαυρώνουν την Ιερότητα της παγκόσμιας αποστολής της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και τούτο γιατί δεν τηρήθηκαν πιστά ούτε και τηρούνται οι λίαν σαφείς και κατηγορηματικές διατάξεις των Θείων Αποστολικών, Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, και των αγίων Πατέρων. Όσοι μίλησαν και έγραψαν και συνεχίζουν ακόμη να ομιλούν και να γράφουν για  τα γεγονότα αυτά είναι εντελώς έξω και πέρα από τις Θεόπνευστες διατάξεις του Εκκλησιαστικού Συντάγματος, δηλαδή του Κανονικού Δικαίου αυτής της Ουράνιας ΠΥΞΙΔΟΣ της Ορθοδοξίας που εξασφαλίζει την εσωτερική Διοίηση και Τάξη των Ορθοδόξων Εκκλησιών, και των σχέσεων μεταξύ τους.  
Όλοι αυτοί που μιλάνε και γράφουν, διογκώνουν τα γεγονότα είτε για ίδιους λόγους και απώτερους κρύφιους σκοπούς είτε τα εξετάζουν από καθαρώς νομικίστικη πλευρά και πολιτική σκοπιμότητα, με αποτέλεσμα να τα περιπλέκουν έτι περισσότερον. Και ύστερα από αυτά, τα σοβαρά Κανονικά ατοπήματα, που συνέβησαν και συμβαίνουν στα Ιεροσόλυμα, θα περίμενε κανείς να τα επιλύσει η “Πανορθόδοξος Σύνοδος”, εκεί στο Φανάρι, εφαρμόζοντας βέβαια πιστά τους Θεόπνευστους Θείους και Ιερούς κανόνες. Όμως, συνέβη αυτό πράγματι, ή τα πράγματα περιεπλάκησαν ακόμη περισσότερον; Για να δούμε!
α) Η Πανορθόδοξος Σύνοδος συνεκλήθη για να διαβουλευθούν οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών και να βρουν μια Κανονική λύση, προκειμένου να τακτοποιηθούν τα πράγματα στα Ιεροσόλυμα (= τη Μητέρα των Εκκλησιών). Όμως, τελικά κατέληξε σε μια αντικανονικότητα ολκής, για να μην πω εκμαυλισμό ή και βαρβαρισμό επί των Ιερών Κανόνων. 
Ζήτησαν από έναν προκαθήμενο (= Πατριάρχη) Ορθοδόξου Εκκλησίας, συσκεπτόμενο μέλος της “Πανορθοδόξου Συνόδου”, να παραιτηθεί, παρότι όφειλαν να γνωρίζουν, ότι παραίτηση Ιερωμένου, οι Ιεροί Κανόνες, ούτε προβλέπουν ούτε επιτρέπουν, κατά σαφή απόφαση της Γ’ Οικ. Συνόδου ότι, “παραιτήσεις ου χρη δέχεσθαι… ει γαρ εισίν άξιοι του λειτουργείν, έστωσαν εν τούτω, ει δε ανάξιοι, μη από παραιτήσεως εξίστωσαν, κατεγνωσμένοι δε μάλλον επί πράγμασι…”, (σχόλια των μεγάλων Κανονολόγων Ζωναρά, Βλάσταρη και Αριστηνού, στην Επιστολή της Γ΄Οικ. Συνόδου, προς Σύνοδον Παμφυλίας, “ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ” Γ. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, τόμος Β΄ σελίδα 206-215, πρβλ. ΠΗΔΑΛΙΟΝ Αγ. Νικοδήμου, εκδόσεις ΑΣΤΕΡΟΣ, σελ. 178-182).
Οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών (ουσιαστικά 8 προς 7), εζήτησαν όλως αντι/Κανονικώς και ίσως “ελαφρά τη συνειδήσει”, το σαφώς απαράδεκτο από τους Θείους και Ιερούς Κανόνες, την “αυτο/Καθαίρεση” του Πατριάρχη προκαθημένου της Μητέρας των Εκκλησιών, των Ιεροσολύμων αν είναι δυνατόν! Νομίζω, ότι η απόφαση αυτή του Φανουρίου, αγγίζει τα όρια γνωστής, αλήστου μνήμης δίκη, “Ληστρικής Συνόδου”.
β) Αποφάσισαν  την διαγραφή από τα Ορθόδοξα “Δίπτυχα”, ενός συσκεπτόμενου μέλους της “Πανορθοδόξου Συνόδου!”. Ω της παρανομίας, αντι/Κανονικότητας, και αποκοτιάς! Ένας Ιερωμένος, τότε και μόνον, διαγράφεται από τα Ορθόδοξα “Δίπτυχα”, όταν υποπέσει σε αίρεση ή όταν καθαιρεθεί δικαίως, “δι΄ αποδεδειγμένα κεφαλικά Κανονικά παραπτώματα”.
γ) Επικαλέστηκαν τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, ενώ τον είχαν ήδη προλάβει, και είχαν προαποφασίσει πριν και από την διαβούλευση για την εξεύρεση λύσης, τον σφαγιασμόν ενός μέλους της ελλιπούς Πανορθοδόξου Συνόδου, τον κυρίαρχο Πατριάρχη Ιεροσολύμων.
δ) Η Σύνοδος, όλως αντι/Κανονικώς συνετάχθη και συνεφώνησε, πλήρως, με τους συνωμότες, και αναπόδεικτα στραφέντες κατά του “ΠΡΩΤΟΥ”, αδιαφόρησε πλήρως έναντι των Θείων και Ιερών Κανόνων, και των Κανονικών Αποφάσεων που όφειλε να λάβει υπόψη της η Σύνοδος, ειδικώς , για το εν λόγω θέμα, με αποτέλεσμα, το πρόβλημα των Ιεροσολύμων, να οδηγείται σε περαιτέρω εκτράχυνση με ανεξέλεγκτες και τραγικές ίσως θρησκευτικές εξελίξεις.    
ε) Η αναφορά της Συνόδου, στον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, είναι μάλλον ατυχής, γιατί στην περίπτωση του αγίου Γρηγορίου προέκυψε σοβαρό θέμα Κανονικότητος, την οποίαν προσεπάθησε ο άγιος, να την προσπεράσει, ισχυριζόμενος ότι, “ναι μεν εξελέγη Επίσκοπος Σασίμων, όμως δεν πήγε ποτέ εκεί”, με αποτέλεσμα να υποπέσει σε δεύτερο βαρύτερο Κανονικό παράπτωμα, διο και αποχώρησε για άσκηση, (ΘΗΕ τόμος  4ος σελ. 712-716).    Συνεπώς, η Απόφαση της Πανορθοδόξου Συνόδου πάσχει ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΑΚΥΡΟΤΗΤΑ!  Και ο κ. Ειρηναίος θα μπορούσε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, (ως Έλλην πολίτης ;), να προσφύγει στην Ελληνική  Δικαιοσύνη, (ΣτΕ), κατά της Διοικητικής Απόφασης – Πράξη της Πανορθόδοξου Συνόδου, αφού η ισχύς και η πιστή εφαρμογή των Θείων και Ιερών Κανόνων, για την  Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος και το ΦΑΝΑΡΙ, είναι κατοχυρωμένη από το ισχύον Σύνταγμα της Ελληνικής Πολιτείας (;), (άρθρο 3).
Το ερώτημα που γεννάται, εν προκειμένω, σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό των αποκαλύψεων είναι, αν έχουν εφαρμοστεί επακριβώς οι Θεόπνευστες Διατάξεις των Θείων και Ιερών Κανόνων!!! Τα όσα λέγουν ότι έγιναν, και όπως έγιναν, είναι εκτός του ισχύοντος Κανονικού Δικαίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας,γι΄ αυτό και έφτασαν τα πράγματα σ΄ αυτές τις απαράδεκτες ακρότητες και η αιτία βαραίνει τόσο τη Σύνοδο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, αλλά και την όλω αντι/Κανονική ενέργεια όλων των  άλλων υπό τον Οικουμενικόν  εκεί στο ΦΑΝΑΡΙ περισσότερον. 
ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ:
ΑΠΟ ΕΠΟΨΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ
Α΄ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
α) Κατά τους Θείους και Ιερούς Κανόνες οι εκλεγέντες Χειροτονιθέντες, και τοποθετηθέντες Ιερωμένοι, όπως ο κ. Ειρηναίος, είναι ισόβιοι, και δεν επιτρέπεται  παραίτηση, εκτός της σωματικής και πνευματικής αποδεδειγμένης, αναπηρίας, γιατί “ή είναι άξιος ο Ιερωμένος, παραμένει στη θέση του ή είναι αποδεδειγμένως  ανάξιος και καθαιρείται” (Επιστολή Γ΄ Οικ. Συν. Ένθ.  αν.).
β) Όποιος ψηφίσει υπέρ της εκλογής κάποιου Ιερωμένου και στην συνέχεια, “εναντιωθή τη ιδία ομολογία, ή τη υπογραφή, αυτός εαυτόν αποστερήσει της τιμής ( =Καθαιρείται)” (Καν. 13ος Συν. Καρθαγένης). 
γ) Η Συνωμοσία ή Φατρία κατά  Ιερωμένου της Εκκλησίας και μάλιστα κατά του Επισκόπου – Πατριάρχη, η οποία εκκλησιαστικών χαρακτηρίζεται “ΤΥΡΕΙΑ” , τιμωρείται με καθαίρεση, (Καν. 18ος Δ΄ Οικ. Συν. και  34ος ΣΤ΄ Οικ. Συν.).
δ) Η μη μνημόνευση του Πατριάρχου, του Πρώτου και του Επισκόπου ισοδυναμεί μα την “πήξει ετέρου θυσιαστηρίου” και τιμωρούνται, οι τολμητίες, με καθαίρεση , (Καν. 31ος Αγ. Αποστόλων, και 14ος Α’/Β’ Συν.). Από τα όσα λοιπόν, ακροθιγώς πως, έχουν αναφερθεί και αφορούν την περίπτωση του κ. Ειρηναίου, Πατριάρχου Ιεροσολύμων, οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες  τα χαρακτηρίζουν, ευθέως, “Αηδίες οξύχολων Επισκόπων” (Καν. 5ος Α’ Οικ. Συν. & 14ος Συν. Σαρδικής).
Β’ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
Εκ μέρους του Φαναρίου και των συν αυτώ, σχετικά με την περίπτωση του Πατριάρχη κ. Ειρηναίου:
1. Υπέπεσαν στην Κανονική κατηγορία της “εισπήδησης”  σε άλλη Αυτοκέφαλη Εκκλησία, και δη του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων της Μητέρας των Εκκλησιών
2. Ταυτίστηκαν με τους συνωμότες του κ. Ειρηναίου και καταδίκασαν “ελαφρά τη συνειδήσει (;) τον Κυριάρχη Πατριάρχη”.
3. Προαποφασισμένοι, τον εκάλεσαν, ωσάν να ήταν υπάλληλος τους, και το εξωφρενικόν , του ζήτησαν, σε πλήρη αντίθεση με τους Θείους και Ιερούς Κανόνες να παραιτηθεί (= Δηλαδή να αυτό/Καθαιρεθεί!!!).
4. Και ύστερα από όλα αυτά τα τραγελαφικά ποία η αξία της σύγκλησης της… Υπερτελούς Συνόδου, και μάλιστα όλως ελλιπούς εφ΄ όσον ήδη υπήρχε εκπεφρασμένη Απόφαση σε βάρος του κ. Ειρηναίου, με καταφανή καταπάτηση των Θείων και Ιερών Κανόνων;
ΠΡΟΤΑΣΗ: Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η πλέον σωστή και Κανονική απόφαση που θα μπορούσε να λάβει η ελλιπής, έστω, αυτή Σύνοδος, θα ήταν να εκλέξει, και να αποστείλει,, αποδεκτόν “ΕΞΑΡΧΟΝ” στο Πατριαρχείον Ιεροσολύμων για τις περαιτέρω Κανονικές διαδικασίες και διευθετήσεις, και το όλον θέμα θα είχε Κανονική τελική λύση και αποδεκτή από όλους τους αντιμαχομένους, γιατί λύση του προβλήματος των Ιεροσολύμων δεν μπορεί να υπάρξει έξω και πέρα από τις λίαν σαφείς και κατηγορηματικές Θεόπνευστες διατάξεις των διαχρονικών Θείων και Ιερών Κανόνων, αυτής της αλάνθαστης Ουράνιας ΠΥΞΙΔΟΣ της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Οι Συμβουλές και συνάμα κεφαλικές απειλές, των Αγ. Αποστόλων, προς τους Επισκόπους είναι λίαν σαφείς και κατηγορηματικές: “Ταύτα και περί Κανόνων υμίν διατετάχθω παρ΄ ημών, ω επίσκοποι, υμείς δε εμμένοντες μεν αυτοίς σωθήσεσθε και ειρήνην έξετε, απειθούντες δε κολασθήσεσθε και πόλεμον μετ΄ αλλήλων αϊδιον έξετε, δίκην της ανηκοϊας την προσήκουσαν τιν(ν)ύντες” (ΒΛΕΠΕ, τομ. 2ος σελ. 180).
Αυτά λεγόντουσαν τότε, από τη μεριά του ΙΣΚΕ,  μέσω του Γενικού του Γραμματέα και εκπροσώπου του επί Νομο/Κανονικών Θεμάτων, και ζητούσε καλόπιστο διάλογο, αλλά κανένας, από αυτούς που εμφανίζονται σήμερα, λίαν ΟΨΙΜΩΣ δεν τόλμησε να αντιταχθεί, τότε, και να υποστηρίξει τον αδικηθέντα κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟ, ώστε να αποφευχθεί ή να ακυρωθεί η αντι/Κανονική αυτή Απόφαση της ελλιπούς Συνόδου του ΦΑΝΑΡΙΟΥ και των συν αυτώ , και να απαιτηθεί η εφαρμογή της Κανονικής ΤΑΞΗΣ και ΠΡΑΞΗΣ, που φανερώνουν το βαθύτερο νόημα της Ορθοδόξου Εκκλησιαστικής ζωής. 
 Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ
Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος 
Γεν. Γραμ. του Δ.Σ. του ΙΣΚΕ και
Εκπροσώπου επί Νομο/Κανονικών Θεμάτων      

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ-Οδυσσέας Ελύτης

"ΑΥΤΟΣ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ..."

 Από την ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη « Τα ετεροθαλή »

Ι
Έτσι καθώς εστέκονταν ορθός μπροστά στην Πύλη κι άπαρτος μέσ’ στη λύπη του
Μακριά του κόσμου που η ψυχή του γύρευε να λογαριάσει στο φάρδος Παραδείσου
Και σκληρός πιο κι απ’ την πέτρα που δεν τον είχανε κοιτάξει τρυφερά ποτέ – κάποτε τα στραβά δόντια του άσπριζαν παράξενα
Κι όπως περνούσε με το βλέμμα του λίγο πιο πάνω απ’ τους ανθρώπους κι έβγανε απ’ όλους
Έναν που του χαμογελούσε τον Αληθινόν που ο χάρος δεν τον έπιανε
Πρόσεχε να προφέρει καθαρά τη λέξη θ ά λ α σ σ α έτσι που να γυαλίσουν μέσα της όλα τα δελφίνια
Κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο Θεός κι η κάθε μια σταγόνα σταθερή στον ήλιο ν’ ανεβαίνει
Νέος ακόμα είχε δει στους ώμους των μεγάλων τα χρυσά να λάμπουν και να φεύγουν
Και μια νύχτα θυμάται σ’ ώρα μεγάλης τρικυμίας βόγκηξε ο λαιμός του πόντου τόσο που θολώθη μα δεν έστερξε να του σταθεί
Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε 

ΙΙ
Θε μου και τώρα τι Που ‘ χε με χίλιους να παλέψει
χώρια με τη μοναξιά του ποιος αυτός πού ’ξερε μ’ ένα λόγο του να δώσει ολάκερης της γης να ξεδιψάσει τι
Που όλα του τά ‘χαν πάρει Και τα πέδιλά του τα σταυροδετά και το τρικράνι του το μυτερό και το τειχιό που καβαλούσε κάθε απομεσήμερο να κρατάει τα γκέμια ενάντια στον καιρό σα ζόρικο και πηδηχτό βαρκάκι
Και μια φούχτα λουίζα που την είχε τρίψει στα μάγουλα ενός κοριτσιού μεσάνυχτα να το φιλήσει ( πώς κουρναλίζαν τα νερά του φεγγαριού στα πέτρινα τα σκαλοπάτια τρεις γκρεμούς πάνω απ’ τη θάλασσα…)
Μεσημέρι από νύχτα Και μήτ’ ένας πλάι του Μονάχα οι λέξεις του οι πιστές πού’ σμιγαν όλα τους τα χρώματα ν’ αφήσουν μέσ’ στο χέρι του μια λόγχη από άσπρο φως
Και αντίκρυ σ’ όλο των τειχών το μάκρος μυρμηκιά οι χυμένες μέσ’ στον γύψο κεφαλές όσο έπαιρνε το μάτι του
«Μεσημέρι από νύχτα – όλ’ η ζωή μια λάμψη ! » φώναξε κι όρμησε μέσ’ στο σωρό σύρνοντας πίσω του χρυσή γραμμή ατελεύτητη
Κι αμέσως ένιωσε ξεκινημένη από μακριά η στερνή χλομάδα να τον κυριεύει 

ΙΙΙ
Τώρα καθώς του ήλιου η φτερωτή ολοένα γυρνούσε και πιο γρήγορα οι αυλές βουτούσαν μέσα στον χειμώνα κι έβγαιναν πάλι κατακόκκινες απ’ τα γεράνια
Κι οι μικροί δροσεροί τρούλοι όμοια μέδουσες γαλάζιες έφταναν κάθε φορά και πιο ψηλά στ’ ασήμια που τα ψιλοδούλευε ο αγέρας γι’ άλλων καιρών πιο μακρινών το εικόνισμα
Κόρες παρθένες φέγγοντας η αγκαλιά τους ένα θερινό ξημέρωμα φρέσκα βαγιόφυλλα και της μυρσίνης της ξεριζωμένης των βυθών σταλάζοντας ιώδιο , τα κλωνάρια
Του’ φερναν Ενώ κάτω απ’ τα πόδια του άκουγε στη μεγάλη καταβόθρα να καταποντίζονται πλώρες μαύρων καραβιών τ’ αρχαία και καπνισμένα πλοία όθε με στυλωμένο μάτι ορθές ακόμη Θεομήτορες επιτιμούσανε
Αναποδογυρισμένα στις χωματερές αλόγατα σωρός τα χτίσματα μικρά μεγάλα θρουβαλιασμός και σκόνης άναμμα μεσ’ στον αέρα
Πάντοτε με μια λέξη μεσ’ στα δόντια του άσπαστη κειτάμενος
Αυτός
ο τελευταίος Έλληνας !

Odysseas Elytis
I
As he stood there erect before the Gate
and impregnable in his sorrow
Far from the world where his spirit sought
to bring Paradise to his measure
And harder even than stone
for no one had ever looked
on him tenderly–at times his crooked teeth
whitened strangely

And as he passed by with his gaze a little
beyond mankind and from them all
extracted One who smiled on him
The Real one
whom death could never seize
He took care to pronounce the word
sea clearly that all the dolphins
within might shine
And the desolation so great it might
contain all of God
and every water drop ascending steadfastly toward
the sun

As a young man he had gold glittering
and gleaming on the shoulders of the great
And one night
he remembers
during a great storm the neck of the sea
roared so it turned murky
but he would not submit to it
The world’s an oppressive place to live through
yet with a little pride it’s worth it.

II
Dear God what now
Who had to battle with thousands
and not only his loneliness
Who?
He who knew with a single word
how to slake the thirst of entire worlds
What?
From whom they taken everything
And his sandals with their crisscrossed
straps and his pointed trident
and the wall he mounted every afternoon
like an unruly and pitching boat
to hold the reigns against the water

And a handful of vervain
which he had rubbed against a girl’s cheek
at midnight
to kiss her
(how the waters of the moon gurled
on the stone steps three cliff-lengths
above the sea …)
Noon out if night
And not one person by his side
Only his faithful words that mingled
all their colors to leave in his mind
a lance of white light
And opposite
along the whole wall’s length
a host of heads poured in plaster
as far as his eye could see
“Noon out of night — all life a radiance!”
he shouted and rushed into the horde
dragging behind him an endless golden line
And at once he felt
the final pallor
overmastering him
as it hastened from afar.

III
Now
as the sun’s wheel turned more and more swiftly
the courtyards plunged into winter and once
again emerged red from the geranium
And the small cool domes
like blue medusae
reached each time into the silverwork
the wind so delicately worked as a painting
for other times more distant
Virgin maidens
their breasts glowing a summer dawn
brought him branches of fresh palm leaves
and those of the myrtle uprooted
from the depths of the sea
Dripping iodine
while under his feet he heard
the prows of black ships
sucked into the great whirlpool
the ancient and smoked sea-craft
from which still erect with riveted gaze
the Mothers of God stood rebuking
Horses overturned on dump-heads
a rabble of buildings large and small
debris and dust flaming in the air
And there lying prone
always with an unbroken word
between his teeth
Himself
the last of the Hellenes! 

"

Ιερομόναχος Διονύσιος Μικραγιαννανίτης 4-12- 1930 - 26-5-1998

Ιερομόναχος Διονύσιος Μικραγιαννανίτης 1930-1998
Ο κατά κόσμον Θεοδόσιος Ξέστερνος του Δημητρίου και της Μαρούσας, εγεννήθη εν Λαυρίω τη 04.12.1930.
Απορφανισθείς εκ πατρός και ανατραφείς υπό της ευσεβούς μητρός του ως και των συγγενών του, οίτινες υπεραγάπων αυτόν και συνδεθείς μετά του Αγιορείτου Ιερομονάχου Κοσμά Καράμπελλα και τη μοναχικήν ζωήν ποθήσας, ήλθεν εν Αγίω Ορει κατά το έτος 1946 κατά μήνα Μάϊον κοινοβιάσας εις τον Οσιώτατον Μοναχόν Γέροντα Αβιμέλεχ, τον αυστηρόν ασκητήν και φίλον των Αγίων, Νεκταρίου και Νικολάου του Πλανά και άλλων επωνύμων ανδρών της εποχής του, ως Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη και Αλεξάνδρου Μωραϊτίδου.
Δοκιμασθείς εκάρη Μοναχός Ρασοφόρος μετονομασθείς Χρυσόστομος και ακολούθως Μεγαλόσχημος μετονομασθείς Διονύσιος.
Εν έτει 1953 εχειροτονήθη Διάκονος υπό του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Μιλητουπόλεως κ. Ιεροθέου, τη δε 2αν Φεβρουαρίου 1959 Πρεσβύτερος υπό του τότε Μιλητουπόλεως και ύστερον Κώου κυρού Ναθαναήλ, εκ του οποίου και έλαβεν και την πνευματικήν πατρότητα, ήτοι την ευχήν και την εντολήν του εξομολογείν.
Εν έτει 1966 έλαβεν εκ χειρός του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου το οφίκκιον του Αρχιμανδρίτου.
Η όλη βιοτή του και ως νέος Μοναχός και ως Διάκονος και Πρεσβύτερος, υπήρξεν ασκητική, αγωνιστική, Αγιορειτική.
Συναυλιζόμενος μετά του αειμνήστου Γέροντος Γερασίμου Μοναχού Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και υπ αυτού αγαπώμενος και στηριζόμενος, εγένετο αιτία πολλών καλών εν τη Μικρά Αγία Άννη γενόμενος ομού μετ αυτού κτήτωρ και ανακαινιστής του Ναού του Ιερού Σπηλαίου των Οσίων Πατέρων Διονυσίου του Ρήτορος και Μητροφάνους.
Διεκρίθη εις τον τομέα της εξομολογητικής καταστάς δια τούτο σεβαστός και αγαπητός και τοις εν Αγίω Ορει και τοις εν τω κόσμω.
Εδέχετο μετ αγάπης τους πάντας, συμμετείχε εις τα προβλήματά των, έκλαιε μετά κλαιόντων και έχαιρε μετά χαιρόντων. Αρχή του είχε το Παύλειον ρητόν "το επιεικές ημών γνωσθήτω πάσιν ανθρώποις", σε σημείον ώστε οι πάντες να εξέρχονται χαρούμενοι και αναπαυμένοι εκ της εξομολογήσεως των αμαρτιών των εις τον αείμνηστον.
Διαφόρων ηλικιών και τάξεων προσέτρεχαν κάτωθεν του επιτραχηλίου του διότι -χάριτι Θεού- αι κρίσεις του και αι συμβουλαί του απέβαινον θείον δώρον.
Μάρτυρες των λεγομένων τα πολυπληθή πνευματικά τέκνα του. Ανώτεροι και κατώτεροι κληρικοί, στρατιωτικοί, πολιτικοί άρχοντες, καθηγηταί ανωτάτων ιδρυμάτων και προ πάντων ο απλός λαός.
Ηξιώθη πολυμελούς συνοδείας, δώρον Θεού, δια την ανάπαυσιν ήτινα παρείχεν εις τους εξομολογημένους.
Αλλά δυστυχώς η υγεία του εσαλεύθη εκ καρδιακού νοσήματος, "δοκιμασθείς ως χρυσός εν χωνευτηρίω", δις εγχειρισθείς.
Η τραγική τελευτή του πρώτου τη τάξει υποτακτικού, αειμνήστου Ιερομονάχου Μητροφάνους, ως και η προηγηθείσα του αοιδίμου Γέροντος Γερασίμου Μοναχού Υμνογράφου, επιδείνωσαν την σαλευθείσαν υγείαν του και ούτω την 13/26 μηνός Μαΐου, κατόπιν εγκεφαλικού επεισοδίου και πνευμονικού οιδήματος παρέδωκεν την μακαρίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού ζώντος, Ον παιδιόθεν ηγάπησεν ακολουθήσας την σκληράν και γλυκείαν οδόν της Μοναχικής ζωής.
Ητο φύσις δεξιά και εύστροφος. Χαρίεις, γλυκύς, δραστήριος, σοβαρός, αυστηρός όπου έπρεπε και άνετος εις τας συναναστροφάς του. Καθίστατο πολύ συντόμως αγαπητός και σεβαστός και ο εν γένει τρόπος του προσήλκυε τους ακροατάς του και ηύξανε τους θαυμαστάς του.
Αξιοθείς της συναναστροφής παλαιών Αγιορειτών Γερόντων και ως φίλεργος μέλισσα τρυγήσας εκ των λόγων των, οι λόγοι του ήσαν "άλατι ηρτυμένοι".
Ανεκμετάλλευτον πνευματικήν ευκαιρίαν δεν εγκατέλειπεν, άλλ' έσπευδεν ζητών τον μαργαρίτην.
Διηκόνησεν το Κυριακόν της Ιεράς Σκήτεως της Αγίας Αννης ως Σκευοφύλαξ - Βηματάρης, αναδείξας τούτο κατά την τριακονταετή διακονίαν του.
Ως διάκονος και πρεσβύτερος και ως αγαπητός των Μονών διηκόνησεν τας γειτόνους Μονάς διότι είχε χάριν Θεού εις το της πνευματικής πατρότητας λειτούργημα.
Απεύφευγεν επιμελώς την δόξαν και την προβολήν.
Ο, τι απέκτησε το απέκτησε εκ του "λάθρα βιώσας" και εσυζητείτο το όνομά του ευφήμως άνευ γνώσεως αυτού. Απόδειξις η αθρόα προσέλευσις κληρικών και λαϊκών, εις την εξόδιον Ακολουθίαν, τόσον εις την Ιεράν Μονήν Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χορτιάτη, όσον και εις την Καλύβην αυτού εις Μικράν Αγίαν Ανναν, εις την οποίαν και άνθρωποι, οίτινες μόνον ήκουον, ήλθον να προσφέρουν εις αυτόν "τον τελευταίον ασπασμόν".
Τοιούτος υπήρξεν ο αοίδιμος πατήρ και Γέρων Ιερομόναχος Διονύσιος ο Πνευματικός. Ο γλυκύς τη όψι και τη φωνή και τη καρδία. Ο πεισμόνως αγωνιζόμενος "πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν" δια της πραότητος και επιεικίας και αγάπης και ανοχής.

Copyright © 2014 Skamnosvoice.com -

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ " Οι ψυχές διψούν, κ' έμεις αδράνουμε;" + ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

Κυριακή της Σαμαρείτιδος (Ἰωάν. 4,5-42) - Οι ψυχές διψούν, κ' έμεις αδράνουμε;

«…Ὃς δ᾿ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. 4,14)

Ο άνθρωπος, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε αὐτάρκης. Ἀπ᾿ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο μέχρι τὴ στιγμὴ ποὺ ἀφήνει τὴν ὑστάτη του πνοή, χρειάζεται γιὰ νὰ ζήσῃ ὡρισμένα πράγματα. Πολλὰ ἀπ᾿ αὐτὰ εἶνε χρήσιμα καὶ κάνουν τὴ ζωή του εὐχάριστη, ὅπως εἶνε λ.χ. ἕνα καλὸ σπίτι, ἕνα ὑγιεινὸ ροῦχο, ἕνα μέσο μεταφορᾶς. Ὡρισμένα ὅμως δὲν εἶνε ἁπλῶς χρήσιμα, εἶνε κυριολεκτικῶς ἀπαραίτητα· χωρὶς αὐτὰ δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἀπαραίτητα εἶνε καὶ τὸ νερό. Χωρὶς νερὸ ὁ ἄνθρωπος δὲν ζῇ. Ἡ δίψα εἶνε ἀνάγκη ἐπιτακτική. Καὶ αὐτὸς ὁ Θεάνθρωπος ἀκόμα, ὅπως ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, αἰσθανόταν τὴν ἀνάγκη αὐτή.
Ἀλλὰ δὲν ἔχει ἀνάγκες μόνο τὸ σῶμα· ἀνάγκες ἔχει καὶ ἡ ψυχή. Ἔχει ἐφέσεις, ἐπιθυμίες, πόθους, λαχτάρες. Ἑλκύεται ἀπὸ ἀξίες, ὀνειρεύεται ὕψη, ἀναζητεῖ τὴν εἰρήνη καὶ τὴ γαλήνη, ποθεῖ τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἀνάπαυσι… Καὶ ἂν αὐτὰ ἀναζητῇ ἡ ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων, ἡ ψυχὴ τοῦ Θεανθρώπου τί ἐπιθυμεῖ ἆραγε;
Τὴν ἀπάντησι στὸ ἐρώτημα αὐτὸ δίδει ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Σαμαρείτιδος.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὅπως μᾶς διηγεῖται στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο ὁ «ἠγαπημένος» μαθητής του, ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ἀναχωρεῖ ἀπὸ τὴν πόλι τῶν Ἰεροσολύμων καὶ κατευθύνεται πρὸς βορρᾶν. Εἶνε Μάιος, καὶ ὁ ἥλιος ῥίχνει τὶς καυστικές του ἀκτῖνες· ἐπικρατεῖ μεγάλη ζέστη. Ἀλλὰ ὁ Κύριος μὲ τὴ συνοδεία τῶν μαθητῶν του βαδίζει· δὲν ὑπολογίζει τὴ ζέστη, τὸν κόπο καὶ τὸν ἱδρῶτα. Ἄρχοντες καὶ μεγιστᾶνες τῆς γῆς, πλούσιοι μὲ τὶς ἀστραφτερές σας λιμουζίνες, ἰδέστε καὶ θαυμάστε τὴν ἁπλότητα τῆς ζωῆς Ἐκείνου! Δὲν ἔχει ἅμαξα ποὺ τὴν σύρουν ὑπερήφανα ἄλογα. Αὐτὸς ποὺ εἶπε ὅτι «Αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσι καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. 8,20· Λουκ. 9,58), πεζοπορεῖ σὰν τὸν πιὸ φτωχὸ ἄνθρωπο. Βαδίζει δεκάδες χιλιόμετρα, διασχίζει κατὰ μῆκος τὴν ἐπαρχία τῆς Ἰουδαίας, περνάει τὰ σύνορα καὶ μπαίνει στὴν ἄλλη ἐπαρχία, τῆς Σαμαρείας. Νά τώρα φαίνεται ἀπὸ μακριὰ ἡ πόλι τῆς Συχάρ. Ἐκεῖ, λίγο ἔξω ἀπὸ τὴν πόλι, σὲ μία πηγή, στὸ ἱστορικὸ φρέαρ (πηγάδι) τοῦ πατριάρχου Ἰακώβ, κάθεται ὁ Κύριος.
Γιατί κάθεται ἐδῶ ὁ Χριστός; Ἁπλῶς γιὰ ν᾿ ἀναπαυθῇ; Καὶ γιατί δὲν κάθησε σὲ κάποιο ἄλλο σημεῖο τῆς μακρᾶς καὶ κουραστικῆς ὁδοιπορίας του; Ἔχει τὸ λόγο του. Κάθεται στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακώβ, γιὰ νὰ δροσίσῃ κάποια διψασμένη πνευματικῶς ψυχή, ποὺ θὰ ἐρχόταν νὰ πάρῃ νερὸ ὡδηγημένη ἐκεῖ ἀπὸ τὴ σωματική της δίψα. Κάθησε δηλαδὴ ἐκεῖ ὁ Κύριος, γιὰ νὰ τραβήξῃ μέσα ἀπὸ τὸ βόρβορο τῆς ἁμαρτίας μία ψυχὴ ποὺ χρόνια ὁλόκληρα ἐκυλίετο στὴ σαρκικὴ ἀκαθαρσία, νὰ τὴν καθαρίσῃ καὶ νὰ τὴν κάνῃ, ἀπὸ μαύρη - κατάμαυρη ποὺ ἦταν, λευκὴ σὰν τὸ χιόνι. Γιὰ μία ψυχὴ λοιπὸν σηκώθηκε ὁ Κύριος μαζὶ μὲ τοὺς μαθητάς του ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα καὶ ἦρθε στὴ Σαμάρεια. Ἀλλὰ τί λέω; Ἡ ἀπόστασι αὐτὴ εἶνε μικρὴ ἐμπρὸς στὴν ἄλλη ἐκείνη, τὴν ἰλιγγιώδη ἀπόστασι ποὺ διήνυσε ὅταν ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἦρθε στὴ γῆ νὰ γίνῃ ἄνθρωπος, ὅταν «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη» (Β΄ Βασ. 22,10· Ψαλμ. 17,10· πρβλ. 143,5). Ἐνανθρώπησε, καὶ ἔπαθε καὶ σταυρώθηκε, γιὰ νὰ σώσῃ ἔστω καὶ μία ψυχὴ ἁμαρτωλή. Δηλαδή, καὶ ἂν ἀκόμη κάτω ἐδῶ στὴ γῆ ὑπῆρχε μία μόνο ψυχὴ ἁμαρτωλή, γι᾿ αὐτὴν καὶ μόνο θὰ ὑπέφερε προθύμως τὰ πάντα (τοὺς ἐμπτυσμούς, τὴ μαστίγωσι, τὸ ἀγκάθινο στεφάνι, τὴν κόκκινη χλαμύδα καὶ πρὸ πάντων τὸ σταυρικὸ θάνατο), γιὰ νὰ τὴν πάρῃ ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ σατανᾶ καὶ νὰ τῆς χαρίσῃ τὴ σωτηρία.
Καὶ ποιά εἶνε ἡ ψυχὴ αὐτή, τὴν ὁποία ἐκεῖ παρὰ τὸ φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ ἦρθε νὰ σώσῃ ὁ Θεάνθρωπος; Εἶνε, ὅπως επαμε, μιὰ δυστυχισμένη ἁμαρτωλὴ ὕπαρξι, στὴν ὁποία κανείς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς δὲν ἔδινε σημασία. Εἶνε μία γυναίκα τῆς Σαμαρείας, ποὺ μέρα μεσημέρι, ὅταν κανείς δὲν ἐκινεῖτο ἀπὸ τὴν πολλὴ ζέστη, ἔρχεται στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ μὲ τὰ δοχεῖα στὰ χέρια, γιὰ νὰ πάρῃ νερό.

Καθὼς πλησιάζει στὸ πηγάδι, ἀντικρύζει κάποιον ποὺ καθόταν δίπλα ἐκεῖ. Ἦταν ὁ Κύριος. Εἶχε μείνει μόνος, διότι οἱ μαθηταί του εἶχαν μεταβῆ στὴν κωμόπολι γιὰ ν᾿ ἀγοράσουν τρόφιμα. Ἀφήνει λοιπὸν τὴ στάμνα ἡ Σαμαρεῖτις, βγάζει νερὸ καὶ τὴ γεμίζει. Τῆς λέει ὁ Κύριος· -«Δός μοι πιεῖν» (Ἰωάν. 4,7), δός μου λίγο νερὸ νὰ πιῶ. Ἐκείνη, ἀντὶ νὰ δώσῃ νερὸ στὸ διψασμένο, ἐξέφρασε ἔκπληξι πῶς τῆς ζητάει νερό, καὶ τοῦ λέει· -Πῶς ζητᾷς νερὸ ἀπὸ μιὰ γυναῖκα Σαμαρείτιδα, ἐνῷ σὺ εἶσαι Ἰουδαῖος;… Τὸ εἶπε αὐτό, διότι οἱ Ἰουδαῖοι δὲν εἶχαν καμμία ἐπικοινωνία καὶ καμμία σχέσι μὲ τοὺς Σαμαρεῖτες. Οἱ Ἰουδαῖοι μισοῦσαν θανασίμως τοὺς Σαμαρεῖτες καὶ οἱ Σαμαρεῖτες τοὺς Ἰουδαίους· κι ἂν ἀκόμα καιγόταν κανεὶς ἀπὸ τὴ δίψα, ὁ ἄλλος δὲν τοῦ ἔδινε νερό. Ἔτσι ὅμως, μὲ τὸ νὰ ζητήσῃ ὁ Κύριος νερό, ἀρχίζει μία διαλογικὴ συζήτησι μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τῆς ἁμαρτωλῆς γυναικός. Ὁ Κύριος τῆς λέει·-Ἂν γνώριζες ποιός εἶν᾿ αὐτὸς ποὺ σοῦ ζητάει νερό, ἐσύ θὰ τοῦ ζητοῦσες κ᾿ ἐκεῖνος θὰ σοῦ ἔδινε «ὕδωρ ζῶν» -Πῶς εἶνε δυνατόν, ρωτᾷ ἡ γυναίκα, ἐφ᾿ ὅσον οὔτε ἄντλημα ἔχεις καὶ τὸ πηγάδι εἶνε βαθύ, νὰ βγάλῃς νερὸ καὶ νὰ δώσῃς καὶ σ᾿ ἐμένα; -Ὅποιος πίνει ἀπ᾿ τὸ νερὸ αὐτό, τῆς ἀπαντᾷ ὁ Κύριος, θὰ διψάσῃ πάλι· ὅποιος ὅμως πιῇ ἀπ᾿ τὸ νερὸ ποὺ θὰ τοῦ δώσω ἐγώ, δὲν θὰ ξαναδιψᾴσῃ ποτέ πιά… Ἡ καημένη ἡ γυναίκα δὲν εἶχε ἐννοήσει γιὰ ποιό νερὸ τῆς μιλοῦσε ὁ Χριστός, καὶ λέει· -Κύριε, δός μου αὐτὸ τὸ νερό!… Γνωρίζοντας ὁ Κύριος τί κατὰ βάθος ζητοῦσε ἡ ψυχή της, μὲ ἄριστο παιδαγωγικὸ τρόπο τὴ διαφωτίζει. Τὴ μεταφέρει ἀπὸ τὴν ὕλη στὸ πνεῦμα, ὑψώνει τὸ νοῦ της στὶς ἰλιγγιώδεις κορυφὲς τῶν θείων ἀποκαλύψεων. Καὶ τέλος ἡ Σαμαρεῖτις ἀκούει ἀπὸ τὸν Κύριο τὴν ὑψίστη ἀποκάλυψι· ὅτι αὐτός, μὲ τὸν ὁποῖο συνομιλεῖ, εἶνε ὁ διος ὁ Μεσσίας Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου.
Ἡ ἡμέρα αὐτή, ποὺ ἡ Σαμαρεῖτις ἀκούει καὶ πιστεύει στὸ Χριστό, εἶνε ἡ σπουδαιοτέρα ἡμέρα τῆς ζωῆς της, ἡμέρα ἀσυγκρίτως ἀνωτέρα ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς γεννήσεώς της. Παίρνει τὸ ὄνομα Φωτεινή, καὶ ἕνας νέος κόσμος ἀνατέλλει τώρα μπροστά της. Ἡ μοιχαλίδα, ἡ ἁμαρτωλὴ ἐκείνη γυναίκα, γίνεται εὐαγγελίστρια - ὤ τῶν θαυμάτων σου, Χριστέ! Αὐτὴ τώρα θὰ καλέσῃ σὲ μετάνοια ὅλο τὸν κόσμο τῆς πόλεώς της καὶ ὅλη τὴν οἰκογένειά της. Θὰ τρέξῃ καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πατρίδα της, σὲ ἄλλες χῶρες, γιὰ νὰ κηρύξῃ παντοῦ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Καὶ πράγματι περιώδευσε ἐν συνεχείᾳ ὅλη τὴ Μικρὰ Ἀσία μέχρι τὶς ἀκτὲς τοῦ Αἰγαίου πελάγους. Ἔφθασε μάλιστα καὶ στὴν ὡραία ἑλληνικὴ πόλι τῆς Σμύρνης, ἡ ὁποία πρὸς τιμὴν τῆς εὐαγγελιστρίας αὐτῆς τοῦ Χριστοῦ εἶχε ἀνεγείρει κατόπιν μεγαλοπρεπέστατο ναὸ ἐπ᾿ ὀνόματί της, τὸ μητροπολιτικὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς. Ἡ Ἐκκλησία μας τὴν ἑορτάζει σήμερα, τετάρτη Κυριακὴ μετὰ τὸ Πάσχα.
Καταλάβατε, ἀγαπητοί μου, ποιά εἶνε ἡ δίψα τοῦ Θεανθρώπου; Ὁ Κύριος βάδισε χιλιόμετρα ὁλόκληρα γιὰ νὰ σώσῃ μία ψυχή. Κ᾿ ἐμεῖς; Δυστυχῶς ἀδρανοῦμε. Τί θά ᾿πρεπε νὰ κάνουμε; Μποροῦμε ὅλοι νὰ γίνουμε κήρυκες, ὁ καθένας στὸν κύκλο του, μέσα στὸ σπίτι μας, στὴ γειτονιά μας, στὴν ἐργασία μας, ἐκεῖ ποὺ περιμένουν ἀναρίθμητες ψυχὲς περιφρονημένες ἀπὸ τὸν κόσμο, κουρασμένες ἀπὸ τὶς θλίψεις καὶ τὰ βάσανα τῆς ζωῆς. Ἂς τὶς πλησιάσουμε καὶ ἂς τὶς ἀνακουφίσουμε μὲ τὰ ὡραῖα λόγια τοῦ Εὐαγγελίου. Νὰ τοὺς ποῦμε, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ἡ πηγὴ τοῦ ζῶντος ὕδατος, καὶ ἂν κάποιος πιῇ ἀπ᾿ τὸ δικό του τὸ νερό, δὲν θὰ ξαναδιψάσῃ ποτέ.
Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχουμε αὐτό, πρέπει νὰ πιοῦμε ἐμεῖς πρῶτοι ἀπ᾿ τὸ νερὸ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ θὰ πιοῦμε - πότε; Ὅταν ἐκτελοῦμε τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἔχουμε ζωντανὴ σχέσι μὲ τὴν Ἐκκλησία, μὲ τὰ μυστήριά της, ὅταν διαδίδουμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ βοηθοῦμε τὰ πρόσωπα ἐκεῖνα ποὺ ἐργάζονται γιὰ τὴ διάδοσι τοῦ εὐαγγελίου. Ἔτσι καὶ ἐμεῖς θὰ ἔχουμε ἐλπίδα νὰ σωθοῦμε, ἀλλὰ καὶ θὰ μπορέσουμε κι ἄλλους νὰ σώσουμε, ὥστε ὅλοι νὰ κληρονομήσουμε τὴν οὐράνιο βασιλεία, τὴν ὁποία κληρονόμησε καὶ ἡ ἁγία Φωτεινή. Γένοιτο.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στον ἱερό ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου Νέας Μεσημβρίας Γεφύρας - Θεσ/νίκης 15-5-1955 
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Τὸ φαιδρὸν τῆς Ἀναστάσεως κήρυγμα, ἐκ τοῦ Ἀγγέλου μαθοῦσαι, αἱ τοῦ Κυρίου Μαθήτριαι, καὶ τὴν προγονικὴν ἀπόφασιν ἀπορρίψασαι, τοῖς Ἀποστόλοις καυχώμεναι ἔλεγον· Ἐσκύλευται ὀ θάνατος, ἠγέρθη Χριστὸς ὁ Θεός, δωρούμενος τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Μεσοπεντηκοστῆς.
Μεσούσης τῆς ἑορτῆς διψῶσάν μου τήν ψυχήν εὐσεβείας πότισον νάματα· ὅτι πᾶσι, Σωτήρ ἐβόησας· Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ἡ πηγή τῆς ζωῆς, Χριστέ ὁ Θεός, δόξα σοι.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὸ ὕδωρ ὡς ἤντλησας, τῆς αἰωνίου ζωῆς, εὑροῦσα καθήμενον, παρὰ τὸ φρέαρ σεμνή, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν, λόγοις σου θεηγόροις, καὶ ἐν ἄθλοις ἀνδρείοις, ᾔσχυνας τὴν ἀπάτην, Ἰσαπόστολε Μάρτυς· διὸ σὲ Ἀθληφόρε Φωτεινή, ὕμνοις γεραίρομεν.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Πίστιν Χριστοῦ.
Πίστειν ἐλθοῦσα ἐν τῷ φρεάτι, ἡ Σαμαρεῖτις ἐθεάσατο, τὸ τῆς σοφίας ὕδωρ σε, ᾧ ποτισθεῖσα δαψιλῶς, βασιλείαν τὴν ἄνωθεν ἐκληρώσατο αἰωνίως ἡ ἀοίδιμος.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις Ἰσαπόστολε Φωτεινή, ἡ ἐκ Σαμαρείας, ἀνατείλασα ὡς ἀστήρ· χαῖροις ἡ τοῖς ῥείθροις, τοῦ νάματος τοῦ θείου, καὶ ἄθλοις μαρτυρίου, κόσμον εὐφράνασα. 

ΜΝΗΜΗ ΑΛΩΣΕΩΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ( ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ )

             

      ΜΝΗΜΗ ΑΛΩΣΕΩΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ 


                                                            ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ  


  Την Κυριακή 1 Ιουνίου στις 10 π . μ . τελούμε στον Ιερό Ναό  

 Αγίου Κοσμά του Αιτωλού Ν.Φιλαδελφείας, Αρχιερατικό μνημόσυνο, 

 υπέρ αναπαύσεως, πάντων των ηρωικώς αγωνισαμένων

και πεσόντων  κατά την ΄Αλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως ,

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ του ευσεβούς Αυτοκράτορος , και των συν Αυτώ .

 Θα ακολουθήσουν ομιλία υπό του Αρχιμανδρίτου-Ηγουμένου π.Νεκταρίου Μουλατσιώτη και εκκλησιαστική δοχή στην αίθουσα του Ι.Ναού.

                                   ΄Εχουμε την τιμή να σας προσκαλέσουμε .

                           ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ
                  
                                                              Ο Πρόεδρος                                  
                                            Αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Ηλιάκης