Ουκρανικό θέμα : Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχουν αδιέξοδα

Το εκκλησιαστικό ποινικό δίκαιο, το οποίο σε μεγάλο ποσοστό είναι επηρεασμένο από το βυζαντινό δίκαιο, αποτελεί ένα ιδιαίτερο τμήμα του κλάδου του εκκλησιαστικού δικαίου. Διαιρείται στο ουσιαστικό και στο δικονομικό μέρος, στις διατάξεις δηλαδή περί τελέσεως και κυρώσεως του εκκλησιαστικού αδικήματος και στη δικονομική διαδικασία. Στο ουσιαστικό μέρος έγκειται η έννοια του εκκλησιαστικού αδικήματος, της προσβολής δηλαδή ενός εκκλησιαστικού έννομου αγαθού, το οποίο απαντά στη διατήρηση της ενότητας και της διασφάλισης των οργανωτικών δομών της Εκκλησίας (π.χ. αντικανονική τέλεση μυστηρίων, παραλείψεις ή παραβάσεις κατά την ενάσκηση της διοικητικής εξουσίας κτλ).
Μέσα στα βασικότερα εκκλησιαστικά αδικήματα, λοιπόν, είναι και το Σχίσμα.Το Σχίσμα εδράζεται στη διασάλευση της ενότητας της Εκκλησίας, όπως εκφράζεται μέσα από μια ορισμένη εκκλησιαστική αρχή, με τη σύσταση ή την προσχώρηση σε μια ήδη οργανωμένη θρησκευτική κοινότητα. Στην πράξη αυτή προϋποτίθεται να λαμβάνει μέρος κληρικός ενέχων τον τρίτο βαθμό της ιεροσύνης, τον επισκοπικό δηλαδή, διαφορετικά αν ενέχει το βαθμό του πρεσβυτέρου στοιχειοθετείται το αδίκημα της παρασυναγωγής . Αν πάλι εκλείπει εντελώς το στοιχείο της οργανώσεως, το αδίκημα που ενυπάρχει είναι αυτό της απείθειας. 
Το σχίσμα διακρίνεται σε σχίσμα πίστεως και σχίσμα διοικήσεως. 
Στην πρώτη περίπτωση εντάσσεται το σχίσμα του 1054 μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας όπου εκτός του προβαλλομένου πρωτείου, υφίστανται και διαφοραί ως προς την πίστιν και δογματικές αποκλίσεις που δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την τέλεση και του αδικήματος της αίρεσης. (Ο Μ. Βασίλειος διατυπώνει τη διαφορά μεταξύ σχίσματος-παρασυναγωγής και αίρεσης). 
Στη δεύτερη περίπτωση χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σχίσμα της Εκκλησίας της Βουλγαρίας το 1870 όταν αυτοανακηρύχθηκε αυτοκέφαλη χωρίς την έγκριση του Οικουμενικού Πατριαρχείου που ήταν και το αρμόδιο όργανο για την παροχή αυτοκεφαλίας, το σχίσμα αυτό ήρθη το 1945, ενώ στις ημέρες μας σχίσμα υφίσταται με την λεγόμενη "Εκκλησία των Σκοπίων" που αποσκίρτησε από την Εκκλησία της Σερβίας και αυτοανακηρύχθηκε Αυτοκέφαλη χωρίς την έγκριση του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Σχίσμα Διοικήσεως λοιπόν η σχίσμα με την στενή έννοια έχουμε όταν η αποσχισθείσα κοινωνία διαφωνεί προς την Κανονική αυτής Αρχή σε θέματα διοικήσεως η ζητήματα ιάσημα,πλην όμως όχι σε ζητήματα δόγματος και προχωρεί στην σύμπηξη ιδιαίτερης θρησκευτικής Κοινότητος . 
 Οι επιβαλλόμενες ποινές είναι καθαίρεση για τους κληρικούς και μεγάλος αφορισμός για τους λαϊκούς. 
Στο θέμα της διαφωνίας μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και Πατριαρχείου Μόσχας δια την παραχώρηση Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία, κάτι που αποτελεί Κανονικό Δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της εσφαλμένης αποφάσεως του Πατριάρχη Μόσχας να διακόψει την μνημόνευση του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχη κατά την εκφώνηση των Διπτύχων εις την Θεία Λειτουργία, δεν υφίσταται θέμα "Σχίσματος" ούτε Πίστεως ούτε Διοικήσεως. Η πράξη αυτή του Μόσχας αποτελεί μια μορφή διαμαρτυρίας και δεν είναι η πρώτη φορά που συντελείται.Σχισματικές θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι αντικανονικές Πράξεις της Ρωσικής Εκκλησίας να εκχωρεί "Αυτοκεφαλίες", με την δύναμη της εξουσίας της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ενώσεως στις Τοπικές Εκκλησίες που βίαια καταλάμβανε η Ρωσία,π.χ Τσεχία,Πολωνία. Κάτι που δυστυχώς " ξεχνούν " οι εν Ελλάδι επικριτές του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Παραταύτα η Πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως δεν κήρυξε σχισματική την Ρωσική Εκκλησία για τις αντικανονικές αυτές ενέργειες διότι εγνώριζε πως αυτές συντελούνται υπό το κράτος δυσμενών συνθηκών και με υπομονή ανέμενε την ίαση των εσφαλμένων δια να εισπράξει σήμερα την μομφή πως τάχα δεν συμπαραστάθηκε εις την χειμαζόμενη τότε Ρωσική Εκκλησία. Δυστυχώς αν και η Ρωσική Εκκλησία δοκιμάστηκε σκληρά και πέρασε εις τις κατακόμβες αυτό δεν φαίνεται να επηρέασε την συμπεριφορά της Ηγεσίας της που συνεχίζει να εκφράζεται και να ενεργεί αβασάνιστα και με κοσμικά κριτήρια ως ο "Ηγεμών της Ορθοδοξίας". Μέσα σε αυτή την αντιεκκλησιαστική πολιτική εντάσσεται και η επικίνδυνη εποικοινωνιακή  τακτική και προπαγάνδα που επέλεξε να ακολουθήσει με βαρύτατες προσωπικές επιθέσεις στο πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, αμφισβήτηση των Δικαιωμάτων του Οικουμενικού Θρόνου, η διακοπή Κοινωνίας και μνημονεύσεως στα Δίπτυχα του ονόματος του Πρώτου της Ορθοδοξίας, η διασπορά ψευδών ειδήσεων και απειλών με πρώτη αυτή του δήθεν επερχομένου σχίσματος, η δημιουργία Μητροπόλεων μέσα στα όρια του Οικουμενικού Πατριαρχείου, οι ωμοί εκβιασμοί κατά Προκαθημένων και άλλων Αρχιερέων  δείχνουν πως κάθε άλλο παρά καλή θέληση έχουν οι Ρώσοι . Η Ουκρανία είχε κάθε δικαίωμα να αποκτήσει Αυτοκέφαλο Εκκλησία και αυτό έγινε μέσα από Κανονικές διαδικασίες και ήταν αποτέλεσμα υγιούς διαλόγου και κατανοήσεως και τελούσε εν γνώσει της Εκκλησίας της Ρωσίας που μπορεί να διαφωνεί την διαφωνία της αυτή όμως θα έπρεπε να την καταθέσει με κόσμιο και εκκλησιαστικό τρόπο όχι με απειλές,ψεύδη και εκβιασμούς που δεν οδηγούν πουθενά αλλού παρά μόνο στην αποκάλυψη της αλαζονείας που διακρίνει την Ηγεσία της. Κανονικές προϋποθέσεις σχίσματος δεν υπάρχουν και αυτό το γνωρίζει καλά η Ηγεσία της Ρωσικής Εκκλησίας και βέβαια δεν προτίθεται να τις δημιουργήσει .Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχουν αδιέξοδα όταν πρυτανεύουν η αγάπη, η κατανόηση και ο σεβασμός στους Ι. Κανόνες και στους Θεσμούς. Στην Ουκρανία πέραν της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας (Πατριαρχείο Μόσχας), υπήρχαν ακόμη το λεγόμενο «Πατριαρχείο Κιέβου» και η «Αυτοκέφαλος Ουκρανική Ορθόδοξος Εκκλησία»,οι δύο τελευταίες εθεωρούντο  Σχισματικές Εκκλησίες ( Σχίσμα Διοικήσεως όχι Πίστεως) και δεν αναγνωρίζονταν από τις υπόλοιπες κατά Τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες .Το Οικουμενικό Πατριαρχείο κλήθηκε να ενώσει τους διαιρεμένους Πιστούς υπό μια Εκκλησία Αυτοκέφαλη και Ανεξάρτητη και το έπραξε με μητρική αγάπη και κατανόηση . Όλα δείχνουν πως το Πατριαρχείο Μόσχας υποδαύλιζε την κατάσταση για τούτο και οι σφοδρές αντιδράσεις εκ μέρους των εκπροσώπων του αλλά και της αρνήσεώς του να λάβει ενεργό μέρος στους διαλόγους που έγιναν καθώς και στην Ενωτική Σύνοδο του Κιέβου. Αν πρυτάνευε η καλή διάθεση και η αγάπη θα  μπορούσαν χάριν της Ενότητας και της Αγάπης να μετέχουν στις διαδικασίες και να βρουν βιώσιμη λύση. Για παράδειγμα αφού οι Ρώσοι επιμένουν στην διατήρηση της Μητροπόλεως Ουκρανίας,υπό τον Μητροπολίτη Ονούφριο, πιστεύουμε πως θα μπορούσε χάριν της ενότητος αυτή να διατηρηθεί και όσοι Πιστοί επιθυμούν να ενταχθούν ελεύθερα εκεί  ενώ οι υπόλοιποι να ακολουθήσουν την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας, σε μια Χώρα και κατ οικονομία μπορούν να συνυπάρξουν δυο εκκλησιαστικές Αρχές ασχολούμενες η κάθε μια μα τα του οίκου της , όπως περίπου συμβαίνει στη Χώρα μας με την Ημιαυτόνομη Εκκλησία της Κρήτης, τις Μητροπόλεις της Δωδεκανήσου,τις λεγόμενες " Νέες Χώρες" και το άγιο Όρος. Το μόνο που θα έμενε προς διευθέτηση θα ήταν το θέμα του τίτλου των δυο Προκαθημένων αλλά και για αυτό θα βρισκόταν λύση αν πρυτάνευε η λογική. Μπορεί μέχρι σήμερα οι λοιπές Αυτοκέφαλες Εκκλησίες να μην έχουν αναγνωρίσει, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια την νέα Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας, αυτό όμως δεν είναι πρωτοφανές  στην Εκκλησιαστική Ιστορία, εδώ αναφέρουμε μόνο το παράδειγμα της Ρωσικής Εκκλησίας που περίμενε 4 χρόνια μέχρι να αναγνωριστεί από άλλα Πατριαρχεία. Η ανακήρυξη της Πατριαρχίας της Μόσχας υπογράφηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη το 1589 και μόνο το 1593 αναγνωρίστηκε από την Αλεξάνδρεια, την Αντιόχεια και την Ιερουσαλήμ. Ο Τόμος της Αυτοκεφαλίας δόθηκε στον Μητροπολίτη Επιφάνιο και αυτό δεν αλλάζει ο χρόνος θα δικαιώσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο για την αποφασιστικότητα που έδειξε στη θεραπεία του Ουκρανικού θέματος. 

Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης 

Υ.Γ. Το Ουκρανικό άπτεται 3 θεμάτων που διαστρεβλώνουν οι Ρώσοι και οι προπαγανδιστές τους :

α) Του θέματος της "εισπηδήσεως", το οποίο ξεκαθαρίζει ο Πατριαρχικός και Συνοδικός Τόμος «Περί ἀναγνωρίσεως τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς ἐν Πολωνίᾳ Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ο οποίος εκδόθηκε το 1924, βάσει του οποίου υπάρχει έκτοτε η κανονικώς συσταθείσα Ορθόδοξος Εκκλησία της Πολωνίας.
 Άλλα και το γεγονός ότι οι ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ουκρανία τελούσαν εν γνώσει της Ρωσικής Εκκλησίας άσχετα αν αυτή δεν συμφωνούσε, ενώ θα μπορούσε να ήταν παρούσα στους διαλόγους και στην Ενωτική Σύνοδο όπου αφού, όπως ισχυρίζεται έχει την πλειοψηφία, θα μπορούσε να λάβει τον Τόμο ο Μητροπολίτης Ονούφριος. Ακόμα να πούμε πως αν η Ρωσική Εκκλησία ήταν παρούσα στην Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης θα είχε από τότε λυθεί οριστικά το θέμα της εκχωρήσεως  Αυτοκεφαλίας.

β) Του θέματος του "εκκλήτου", το οποίο ξεκαθαρίζει η μελέτη του Καθηγητού A. Kartaschoff με τίτλο "ΤΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΕΝ ΤΗ ΠΡΑΞΕΙ", η οποία εξεδόθη το πρώτον από το Συνοδικό Τυπογραφείο της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Πολωνίας, στη Βαρσοβία, το έτος 1936, και επανεκδόθη το έτος 1948 στον τόμο ΚΓ΄ του περιοδικού "ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ".

γ) Του θέματος των χειροτονιών από σχισματικούς, το οποίο ξεκαθαρίζει η πραγματεία του από Αγχιάλου Σμύρνης Βασιλείου του έτους 1887 με τίτλο "Πραγματεία περί του κύρους της χειροτονίας κληρικών υπό επισκόπου καθηρημένου και σχισματικού χειροτονηθέντων". Μη ξεχνάμε πως στη Ιστορία της Εκκλησίας δεν συμβαίνει αυτό πρώτη φορά ενδεικτικά αναφέρουμε τις περιπτώσεις των Μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος αειμνήστων Πολυκάρπου Σιατίστης και Χριστοφόρου Δρυινουπόλεως που έγιναν δεκτοί ως Επίσκοποι ανευ αναχειροτονίας ενώ είχαν χειροτονηθεί από τους καθηρημένους και σχισματικούς Αρχιερείς πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο και Δημητριάδος Γερμανό. Ίσως ορισμένοι πουν πως υπάρχουν και αντίθετα παραδείγματα με περιπτώσεις αναχειροτονίας. Θα απαντήσουμε πολύ απλά για να γίνει κατανοητό από όλους φέρνοντας ένα παράδειγμα από την Ιατρική επιστήμη. Δύο ασθενείς πάσχουν από την ίδια ακριβώς ασθένεια. Ο γιατρός όμως δεν χορηγεί και στους δύο την ίδια θεραπευτική αγωγή και τούτο γιατί πριν δώσει το φάρμακο ερευνά το ιστορικό του ασθενούς, βλέπει την κατάσταση του ασθενούς, τις παρενέργειες που θα προκληθούν στον οργανισμό αν υπάρχει και άλλο πρόβλημα, τα ερευνά όλα και μετά αποφασίζει την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή . Έτσι συμβαίνει και στις περιπτώσεις εφαρμογής του Κανονικού Δικαίου, πρώτα γίνεται έρευνα σε βάθος και μετά εφαρμόζεται ανάλογα με τις περιστάσεις.


Όλα τα παραπάνω έγκυρα και έγκριτα κείμενα και πράξεις φυσικά είναι πρότερα της Πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, συνεπώς κάθε εις βάρος του μομφή για ενέργειες αυθαίρετες ή ιδιοτελείς ή πρωτόγνωρες, αναφορικά με την Εκκλησία της Ουκρανίας, κρίνεται ως έωλη και ανάξια σοβαρού σχολιασμού.

(Βιβλιογραφία: «Εκκλησιαστικό Δίκαιο – Θεωρία και Νομολογία» Κωνσταντίνος Γ. Παπαγεωργίου, «Εκκλησιαστικό Δίκαιο» Σπύρος Ν. Τρωιάνος – Γεώργιος Α. Πουλής, «Εκκλησιαστικό Ποινικό Δίκαιο» Γεώργιος Α. Πουλής, Ευάγγελος Μαντζουνέας" Εκκλησιαστικόν Ποινικόν Δίκαιον" )

Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης Εκκλησία Τσεχίας : Όταν οι Ρώσοι επέβαλαν με βία το "Αυτοκέφαλο".

Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης " Εκκλησία Τσεχίας, όταν οι Ρώσοι επέβαλαν με βία το "Αυτοκέφαλο" 

Σε συλλείτουργο με τον Αρχιεπίσκοπο Τσεχίας Δωρόθεο και τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο στη Πράγα 

Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στο θέμα της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας και τις αντιδράσεις και απειλές της Ρωσικής Εκκλησίας τόσο για την ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας όσο και της Πρωτοκαθεδρίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, δημοσιεύουμε μια από τις πολλές αντικανονικές ενέργειες των Ρώσων που αφορά το "Αυτοκέφαλο" της Εκκλησίας της Τσεχοσλοβακίας που με την στήριξη της τότε Σοβιετικής Ενώσεως παραχώρησε αντικανονικά η Ρωσική Εκκλησία το 1951 αμφισβητώντας ευθέως τα Κανονικά Δικαιώματα του Οικουμενικού Θρόνου στο πλαίσιο της "επεκτατικής" πολιτικής που ακολουθεί. Δυστυχώς αν και η Αδελφή Ρωσική Εκκλησίας έζησε δύσκολες στιγμές και οδηγήθηκε στις κατακόμβες φαίνεται πως η Ηγεσία της δεν έλαβε τα μηνύματα του Θεού και συνεχίζει τον παράλογο αγώνα της αμφισβητήσεως των Δικαιωμάτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου επιδιώκοντας την ανατροπή της Κανονικής Τάξεως και της αναλήψεως της Πρωτοκαθεδρίας από την Μόσχα κάτι που βέβαια δεν θα πετύχει ποτέ όση δύναμη και ρούβλια κι αν διαθέτει γιατί στην Εκκλησία δεν επιβάλλεται κανένας με αυτά αλλά μόνο με την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τους Ιερούς Κανόνες και τις Παραδόσεις των αγίων Πατέρων.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Τσεχίας και Σλοβακίας αποτελεί πνευματική κληρονομιά των αγίων ισαποστόλων αδελφών Κυρίλλου και Μεθοδίου, φωτιστών των Σλάβων. Παρά τις ιεραποστολικές της ρίζες, οι οποίες εντοπίζονται ήδη στα μέσα του 9ου αιώνα, στη δραστηριότητα των Θεσσαλονικέων αδελφών Αποστόλων, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Τσεχίας και Σλοβακίας εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ιστορία όταν κατόπιν σχετικού αιτήματος των εκεί διαβιούντων Ορθοδόξων το Οικουμενικό Πατριαρχείο επί πατριαρχίας Μελετίου Δʹ Μεταξάκη (1921-1923) δι ιδιαιτέρου Τόμου ανεκήρυξε Αυτόνομο Αρχιεπισκοπή την περιοχή της Τσεχοσλοβακίας. Πρώτος Αρχιεπίσκοπος εξελέγη  ο Σαββάτιος (Vrabets), ο οποίος μεταβάς στην ΚΠολη εχειροτονήθη  εκεί Επίσκοπος την 6ην Μαρτίου 1923. Ως δώρο από την Κωνσταντινούπολη, ο αρχιεπίσκοπος Σαββάτιος έλαβε μια θαυματουργό εικόνα της Παναγίας, αγιογραφημένη πάνω σε δέρμα, την οποία μετέφερε στη χώρα του και την αφιέρωσε στη γυναικεία Μονή Čumalevskaya, στην Υπο-Καρπαθιακή Ρωσία [περιοχή που σήμερα βρίσκεται μοιρασμένη στη Σλοβακία και τη Ρουμανία].
Ο Αρχιεπίσκοπος Σαββάτιος διηύθυνε την Εκκλησία του μέχρι της καταλήψεως της Χώρας του από τα Ναζιστικά στρατεύματα οπότε φυλακίστηκε και παρέμεινε στη φυλακή μέχρι της απελευθερώσεως της Χώρας το 1945, τότε αποφυλακίστηκε  και επανήλθε στα καθήκοντά του. Στις 14 Μαρτίου 1948 ο Αρχιεπίσκοπος Σαββάτιος ζήτησε εγγράφως  την απόλυση της Εκκλησίας του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την υπαγωγή αυτού και της Εκκλησίας του στην δικαιοδοσία του Πατριάρχου Μόσχας Αλεξίου. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν απεδέχθη  το αίτημα και με αυστηρό Πατριαρχικό Γράμμα στις 24 Αυγούστου 1948 επί Πατριαρχίας Μαξίμου Ε΄, επισήμανε ότι, " Η Υπαγωγή της Ορθοδόξου Αρχιεπισκοπής Τσεχοσλοβακίας υπό την της Αγιωτάτης Ρωσσικής Εκκλησίας δικαιοδοσίαν...μηδοποστιούν έστι δυνατόν, ίνα ευλογηθή και επιτραπή δια κανονικούς και ιστορικούς λόγους.." . 
Ο Αρχιεπίσκοπος Σαββάτιος δέχθηκε την απόφαση του Πατριαρχείου και περέμεινε υπό την δικαιοδοσία του . Όμως μια μερίδα Ουνιτών που είχαν προσέλθει στην Ορθοδοξία και τελούσαν υπό την δικαιοδοσία του Πατριάρχου Μόσχας με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Ελευθέριο συνέχισαν να αναφέρονται στον Μόσχας ο οποίος το 1951 προχώρησε στην αντικανονική παραχώρηση "Αυτοκεφάλου" στην Εκκλησία της Τσεχοσλοβακίας χωρίς την συγκατάθεση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά και χωρίς να έχει εκ των Ιερών Κανόνων και Παραδόσεων του δικαίωμα αυτό για τούτο και η ενέργεια αυτή δεν έγινε δεκτή από το σύνολο των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Το Κανονικό άτοπο στην Εκκλησία της Τσεχοσλοβακίας θεραπεύτηκε 
το 1998 όταν ἡ Ἐκκλησία αὕτη ἀνεκηρύχθη κανονικῶς ὑπό τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, διά Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Πράξεως, Αὐτοκέφαλος, κατόπιν αιτήματος του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Δωροθέου, του Κλήρου και του Λαού των Χωρών Τσεχίας και Σλοβακίας. Ο επεκτατισμός όμως της Εκκλησίας της Ρωσίας δεν σταμάτησε εδώ έτσι το έτος 2012 σε εορταστικές εκδηλώσεις στην Πράγα ο  Μητροπολίτης Ιλαρίων της Ρωσικής Εκκλησίας, προσπάθησε και κατάφερε να παρουσιάσει τις εκδηλώσεις αυτές ως " εκδηλώσεις ἐπί "τῇ ἑξηκοστῇ ἐπετείῳ ἀπό τῆς παροχῆς τῆς κανονικῆς (!) Αὐτοκεφαλίας εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν Τσεχίας καί Σλοβακίας ἐκ μέρους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ρωσσίας"!!! 
Το γεγονός αυτό όπως και η αμφιταλαντευόμενη στάση του τότε Αρχιεπισκόπου Τσεχίας κ. Χριστοφόρου προκάλεσαν την άμεση αντίδραση του Οικουμενικού Πατριαρχείου με την αποστολή αυστηρού εγγράφου του Πατριάρχη Βαρθολομαίου που είχε σαν αποτέλεσμα την αίτηση συγνώμης από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Χριστοφόρο,μάλιστα στην απάντηση του ο Αρχιεπίσκοπος Χριστοφόρος αποκαλύπτει όχι μόνο το παρασκήνιο της Ρωσικής ασυδοσίας αλλά και ισχυρά ιστορικά γεγονότα της Ρωσικής προπαγάνδας σε βάρος του Οικουμενικού Θρόνου. Τις Επιστολές τόσο του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, όσο και του Αρχιεπισκόπου Χριστοφόρου αλλά και τις προαναφερθείσες επιστολές του Πατριάρχου Μαξίμου Ε και του Αρχιεπισκόπου Σαββατίου, δημοσιεύουμε κατωτέρω : 

Γράμμα τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου 
κ. κ. Βαρθολομαίου 
πρός τόν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπον Τσεχίας καί Σλοβακίας κ. κ. Χριστοφόρον 

Ἀριθμ. Πρωτ. 102
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Τσεχίας καί Σλοβακίας, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἀγαπητέ καί περιπόθητε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος κύριε Χριστοφόρε, τήν Ὑμετέραν σεβασμίαν Μακαριότητα ἀδελφικῶς ἐν Κυρίῳ περιπτυσσόμενοι, ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν. 
Ἡ Ὑμετέρα φιλτάτη Μακαριότης γνωρίζει καλῶς ὅτι ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ἐν τῇ ὀφειλετικῇ διακονίᾳ πασῶν τῶν κατά τόπους Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν κινεῖται πάντοτε μετά τῆς δεούσης συνεπείας πρός τάς ἀρχάς τῆς Ὀρθοδόξου κανονικῆς παραδόσεως καί ὑπηρετεῖ πάντοτε τό καλῶς ἐννοούμενον συμφέρον αὐτῶν, εἴτε διά τήν πρόληψιν εἴτε καί διά τήν θεραπείαν πάσης ἐνδεχομένης ἤ πιθανῆς παρεκκλίσεως ἐκ τῶν καθιερωμένων ὁρίων, ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν. Ἡ ὀφειλετική αὕτη διακονία, καίτοι πάντοτε ὑπηρέτει καί ὑπηρετεῖ τήν παραδεδομένην ἑνότητα πασῶν τῶν κατά τόπους Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρός ἀλλήλας καί πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἔν τε τῇ κοινωνίᾳ τῆς πίστεως καί ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης, δέν ἐκτιμᾶται δεόντως καί, δυστυχῶς, κατά συγκυριακούς καί συμφεροντολογικούς λόγους ἑρμηνεύεται ἐνίοτε ἄλλως καί ἐνίοτε διαφόρως, ὅπερ ἀπᾷδον τῷ Θείῳ Ὀργανισμῷ ἐπί τῆς γῆς, ἤτοι τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστί σῶμα Θεοῦ Ζῶντος, λιμήν καί ὁρμητήριον σωτήριας, ἀσφάλεια καί ἐγγύησις τῶν ἑστώτων. 
Ἐν τῇ τοιαύτῃ ὀφειλετικῇ μερίμνῃ τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἀνταποκριθέν εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. Πρωτ. 195/98 καί ἀπό δ΄ Ἰουλίου ,αϠϰη’ ἔγγραφον αἴτημα τοῦ τότε ἐπί κεφαλῆς τῆς καθ' Ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας ἀειμνήστου Ἀρχιεπισκόπου Πράγας Δωροθέου, ἐκ μέρους τῆς Ἱεραρχίας, τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ αὐτῆς, γράψαντος ἐπί λέξει "ἡ Ἱερά Σύνοδος καί ὁ κλῆρος τολμῶμεν νά προσπέσωμεν εἰς τήν Ὑμετέραν Ἁγιωσύνην μέ τήν παράκλησιν νά χορηγήσητε εἰς τήν καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίαν, τήν ἐν Τσεχίᾳ καί Σλοβακίᾳ, Αὐτοκέφαλον" καί ἀποκηρύξαντος τοιουτοτρόπως τό ὅπως ποτέ ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας παρά τά παραδεδομένα ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ δοθέν ἐν ἔτει ,αϠνα’ “αὐτοκέφαλον”, ἀπένειμεν εἰς αὐτήν τό κανονικόν αὐτοκέφαλον διά ἡμετέρου Πατριαρχικοῦ καί Συνοδικοῦ Τόμου, ἐκδοθέντος τῇ κζ΄ Αὐγούστου ,αϠϰη’, γενομένης καί ἐπί τούτῳ ἱεροτελεστίας ἐν τῷ Ἱερῷ Καθεδρικῷ Ναῷ Πράγας. 
Εἰς τήν κανονικήν ταύτην πρᾶξιν, ὡς θά ἐνθυμῆσθε καλῶς, Μακαριώτατε ἀδελφέ, πρωτεύοντα παρακλητικόν ρόλον διεδραμάτισε καί ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης, ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ αὐτῆς ὅπως, ὡς ἰσχυρίζετο τότε, συμβάλῃ εἰς τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἀπό μακροῦ κλονισθείσης ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Ὑμῶν κανονικῆς τάξεως καί τῆς ἐπανορθώσεως ἑνός ἀτοπήματος. Τούτων οὕτως ἐχόντων, ἀδυνατοῦμεν προσωπικῶς καί ὡς Μήτηρ Ἐκκλησία, διά νά μή εἴπωμεν καί ὡς σύνολος Καθολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, νά κατανοήσωμεν τάς, εὐκαίρως ἀκαίρως λόγῳ καί ἔργῳ, ὀργανουμένας ἐκδηλώσεις ἐπί τῇ ἐπετείῳ τῆς ἀπονομῆς τῇ Ἐκκλησίᾳ Ὑμῶν τοῦ δῆθεν “αὐτοκεφάλου” ὑπό τῆς Ἐκκλησίας Μόσχας, διά τό ὁποῖον Ὑμεῖς προσωπικῶς, ἅγιε ἀδελφέ, ὡς Ἐπίσκοπος Ὀλομούτς καί Μπρνό ὑπεβάλετε τῇ περί ἡμᾶς Ἁγίᾳ καί Ἱερᾷ Συνόδῳ διά τοῦ ἀπό κε΄ Ἰουλίου ,αϠϰη’ γράμματος Ὑμῶν ἐκ μέρους τῶν Χωρῶν Τσεχίας καί Σλοβακίας καί ἐντολῇ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Πράγας ὅτι "ἡ Ἐκκλησία τῆς Τσεχοσλοβακίας ἔλαβε τό αὐτοκέφαλον ἐν ἔτει ,αϠνα’ ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσσίας ὡς μοναδικήν λύσιν ἐπιβιώσεως ἐντός τοῦ κομμουνιστικοῦ περιβάλλοντος τό ὁποῖον εἶχεν ὡς κέντρον τήν τότε Σοβιετικήν Ἕνωσιν. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Τσεχοσλοβακίας ἀναγνωρίζει τό σεπτόν Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ὡς Μητέρα Ἐκκλησίαν καί ἀποδίδει εἰς αὐτό τά πρεσβεῖα τιμῆς, ἀφοῦ ἀπό τά τέκνα αὐτοῦ Κύριλλον καί Μεθόδιον ἐδιδάχθη τόν χριστιανισμόν, διακαρτεροῦσα δέ (ἡ Ἐκκλησία Τσεχοσλοβακίας) τῇ προσευχῇ καί τῇ ἐλπίδι ὅτι καί οἱ διάδοχοι ἡμῶν γνώσοντες τήν ἱστορίαν θά διατηρήσουν τό αὐτό φρόνημα, προσδοκῶμεν δέ καί εὐχόμεθα ὡς ἐκ τούτων ὅτι εἰρηνεύουσαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι θά ἀναπτύξουν τά αἰσθήματα ἀγάπης, φιλίας καί συνεργασίας μεταξύ των". 
 Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον στερρῶς ἐχόμενον τῆς τηρήσεως τῶν ἱερῶν κανόνων καί θεσμίων τῆς Ὀρθοδοξίας προέβη πάντοτε εἰς τάς καταλλήλους ἐγγράφους παραστάσεις καί διαμαρτυρίας πρός τε τόν ἀείμνηστον προκάτοχον Ὑμῶν Νικόλαον καί πρός τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα, τυχόν καί τῆς ἐγγράφου αὐτοῦ τε καί Ὑμῶν ἐκζητήσεως συγγνώμης, τῆς δέ ἐν προκειμένῳ ἀνταλλαγείσης ἀλληλογραφίας ἰδούσης τό φῶς τῆς δημοσιότητος ἐν τῷ ἐπισήμῳ ὀργάνῳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Ὀρθοδοξία». 
Καί ὡς νά μή ἤρκει τό δίς ἐπαναληφθέν εἰς τό παρελθόν κανονικόν παράπτωμα τοῦτο, κατεστάθη τοῦτο πάγιον “ἁμάρτημα” διά τῆς ὀργανώσεως τῇ η΄ Δεκεμβρίου π.ἔ. ἀναλόγων ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων ἐν Πράγᾳ, ἐπί "τῇ ἑξηκοστῇ ἐπετείῳ ἀπό τῆς παροχῆς τῆς κανονικῆς (!) Αὐτοκεφαλίας εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν Τσεχίας καί Σλοβακίας ἐκ μέρους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ρωσσίας", τῇ συμμετοχῇ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ κ. Ἱλαρίωνος, Προέδρου τοῦ Τμήματος Ἐξωτερικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, καί χορῳδίας καί πλειάδος κληρικῶν αὐτοῦ. 
Μετά λύπης ἀξιολογήσαντες καί μελετήσαντες συνοδικῶς τήν νέαν ταύτην προκλητικήν ἐνέργειαν τῆς καθ᾿ Ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, θεωροῦμεν ταύτην τε καί τάς προηγηθείσας ἀναλόγους ὡς τοῦτ᾿ αὐτό περιφρόνησιν τῆς καθεστηκυίας ἐκκλησιαστικῆς καί κανονικῆς τάξεως, ἀλλά καί ἀπάρνησιν τύποις καί οὐσίᾳ τοῦ παραχωρηθέντος τῇ Ἐκκλησίᾳ Τσεχίας καί Σλοβακίας κανονικοῦ αὐτοκεφάλου παρά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἰς τό ὁποῖον ἀνήκει ὡς δικαίωμα, ἅμα δέ καί ὡς καθῆκον ὁ συντονισμός τῶν ἐνεργειῶν τῶν ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρός διατήρησιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, καί, ἕνεκα τούτου καί πᾶσα πρωτοβουλία, ὡς ἐμφαίνεται ἐν τῷ ἱστορικῷ βίῳ τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διά τήν ἀνακήρυξιν ἤ τήν κατάργησιν τοῦ αὐτοκεφάλου μιᾶς Ἐκκλησίας, ἅτε οὖσα ἀείποτε συνδεδεμένη πρός τήν ἐκ τῶν κανονικῶν πρεσβείων τιμῆς ἀπορρέουσαν ἰδιαιτέραν εὐθύνην τῆς πρωτοθρόνου ἐν τῇ Ἀνατολῇ Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. 
Διό καί διά τῶν μετά χεῖρας Πατριαρχικῶν ἡμῶν Γραμμάτων, προαγόμεθα, ὁμοφώνῳ ἀποφάσει τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί ῾Ιερᾶς Συνόδου, ὅπως ἅπαξ ἔτι διαμαρτυρηθῶμεν διά τήν ἀντικανονικήν ταύτην ἐνέργειαν τῆς καθ᾿ Ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας καί γνωρίσωμεν κατηγορηματικῶς, ὅτι ἐν περιπτώσει ἐπαναλήψεως ἀναλόγων ἐκδηλώσεων ἑορτασμοῦ τῆς θεωρουμένης ὡς μή γενομένης καί ἀνέκαθεν μή λογιζομένης ἐν ἰσχύϊ πράξεως τῆς ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἐπιβληθείσης τότε αὐτοκεφαλίας εἰς τήν Ἐκκλησίαν Τσεχίας καί Σλοβακίας, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον μετά λύπης θέλει προβῆ εἰς τήν ἄρσιν τοῦ χορηγηθέντος τῇ Ὑμετέρᾳ Ἐκκλησίᾳ πρό δεκατετραετίας κανονικοῦ αὐτοκεφάλου, θά ἐπαναφέρῃ τήν Ἐκκλησίαν Τσεχίας καί Σλοβακίας εἰς τήν πρό τῆς κανονικῆς ταύτης πράξεως τάξιν τῶν Αὐτονόμων Ἐκκλησιῶν καί θά διαγράψῃ αὐτήν ἐκ τῆς ἥν κατέχει δεκάτης τετάρτης θέσεως εἰς τήν τάξιν τῶν Ἱερῶν Διπτύχων τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, κοινοποιοῦν τήν πρᾶξιν αὐτοῦ ταύτην καί πάσαις ταῖς ἀδελφαῖς Ὀρθοδόξοις Ἐκκλησίαις. 
Ἐν τῇ συναφείᾳ ταύτῃ, ἀσφαλῶς κατανοεῖ ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ὅτι ὑπό τάς διαμορφωθείσας συνθήκας ὡς ἐκ τῆς ἀπαραδέκτου καί κατά συρροήν ἀντικανονικῆς ἐνεργείας ταύτης τυγχάνει ἀμφίβολος, ἐάν μή καί ἀδύνατος, ἡ ἀνταπόκρισις τῆς ἡμετέρας Μετριότητος εἰς τήν ἀπευθυνθεῖσαν Ὑμετέραν πρόσκλησιν ὅπως προστῶμεν τῶν κατά τό προσεχές ἔτος ὑπό τῆς καθ' Ὑμᾶς Ἐκκλησίας διοργανωθησομένων ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων ἐπί τῇ συμπληρώσει χιλίων καί ἑκατόν πεντήκοντα ἐτῶν ἀπό τῆς ἀποστολῆς ὑπό τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως τῶν Θεσσαλονικέων αὐταδέλφων Ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου εἰς Μεγάλην Μοραβίαν πρός εὐαγγελισμόν τῶν λαῶν τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς εἰς τήν χριστιανικήν ἡμῶν πίστιν καί ἑδραίωσιν αὐτῶν ἐπί τῶν δογματικῶν καί κανονικῶν θεμελίων τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας. Ὡς εἰκός, ἠθέλομεν ἀσφαλῶς ἀναθεωρήσει τήν ἀπόφασιν ἡμῶν ταύτην εἴ γε καί ἤθελον ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης καί ἡ κατ' Αὐτήν Ἐκκλησία δηλώσει ἐγγράφως εἰλικρινῆ μεταμέλειαν. Δεδομένης οὔσης τῆς ἥν δοκιμάζομεν στενοχωρίας ὡς ἐκ τῶν εἰρημένων Ὑμετέρων μή προσδοκωμένων ἐνεργειῶν -καίτοι αἱ αὐλαί καί ἡ καρδία τῆς Μητρός Ἐκκλησίας εἶναι ἀνοικταί διά τά τέκνα αὐτῆς- αὐτονόητον τυγχάνει ὅτι καί ἡ προγραμματισθεῖσα ἐπίσκεψις εἰς τό Ἱερόν ἡμῶν Κέντρον τήν προσεχῆ Κυριακήν τῆς Σαμαρείτιδος μεθ' ὁμίλου πιστῶν τῆς κατ' Αὐτήν Ἐκκλησίας θά πρέπει νά ἀναθεωρηθῇ, ἐκτός ἐάν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης, δι' ὧν αὕτη ἤθελε κρίνει τρόπων, ἐπανορθώσῃ τά οὐχί καλῶς ἐν προκειμένῳ γενόμενα. Ἐπί δέ τούτοις, περιπτυσσόμενοι καί αὖθις ἀδελφικῶς τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα, προτρεπόμεθα καί ἀδελφικῶς παρακαλοῦμεν ὅπως τά ἀνωτέρω ληφθοῦν σοβαρῶς ὑπ᾿ ὄψιν, ἵνα καί δι᾿ ὁρωμένων καί δι᾿ ἀοράτων καί διά πνευματικῶν καί διά ὑλικῶν στοιχείων, στηρίζηται καί οἰκοδομῆται τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, καί διατελοῦμεν μετά τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης καί τιμῆς. 
 ‚βιβ’ Φεβρουαρίου δ’ 
Τῆς Ὑμετέρας σεβασμίας Μακαριότητος 
ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός   

Η Απάντηση του Μακαριωτάτου Τσεχίας Χριστοφόρου 

Η Επιστολή του Αρχιεπισκόπου Σαββατίου 

Η απάντηση του Πατριάρχου Μαξίμου Ε' 

Συνάντηση Αρχιεπισκόπου Τσεχίας Δωροθέου με τον Πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου 

Με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Τσεχίας Δωρόθεο 

Με τον πρώην Αρχιεπίσκοπο Τσεχίας Χριστοφόρο 

Μήνυμα Σεβ. Μητροπολίτου Ν.Ιωνίας κ. Γαβριήλ για την έναρξη του νέου Σχολικού έτους

Αγαπητοί μου Καθηγητές και Μαθητές,
Πάλι η νέα σχολική περίοδος ξεκινά και όπως συνηθίζεται σε κάθε ξεκίνημα, με την Ακολουθία του Αγιασμού, παρακαλούμε τον Θεό να χαρίσει σε όλους σας μία νέα σχολική περίοδο δημιουργίας και μάθησης με σοφία και πολλή διάθεση στο ταξίδι της γνώσης.
Μία καινούργια χρονιά και πάλι ανοίγεται για το σπουδαίο και ασύγκριτο έργο της παιδείας. Είναι το έργο εκείνο που μας παρέχει αξίες υψηλές και μοναδικές, είναι εκείνο πού δίνει νόημα στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Η Παιδεία διδάσκεται και βιώνεται μέσα από το σχολείο σας και εφαρμόζεται στη συνέχεια από την κοινωνία.
Για αυτό επιθυμούμε διακαώς για εσάς, παιδιά μου, πού είστε ἡ χρυσή μας ελπίδα, τα σχολεία να αποτελούν πάντοτε εργαστήρια γνώσης, πολιτισμού, τέχνης, άθλησης, δημιουργίας και ολόπλευρης ανάπτυξης της προσωπικότητας του κάθε ενός σας. Να είναι ο τόπος της φιλίας, της κοινωνικότητας, της συνεργασίας, της ελευθερίας, της προόδου. Να είναι το σπίτι σας!
Συμπαραστάτες και μυσταγωγοί σε αυτή την ιερή διαδικασία της παιδείας είστε οι κατά πάντα άξιοι εκπαιδευτικοί, που σε καιρούς γρήγορους και πολλές φορές παράξενους, ζυμώνετε τις ψυχές των παιδιών μας και τις διαπλάθετε μέσα από τις αλήθειες και τα ιδανικά της παγκόσμιας κληρονομιάς μα και του έθνους μας πού κατέχει ηγετική παρουσία στο παγκόσμιο πνευματικό γίγνεσθαι.
Οι συνεχείς προκλήσεις, οι αναρίθμητες απαιτήσεις και οι ραγδαίοι ρυθμοί της εξέλιξης βρίσκουν ανταπόκριση στην αξία του Έλληνα εκπαιδευτικού πού συνεχίζει να αγωνίζεται για το καλό και την μόρφωση των μαθητών του. Είστε οι σύγχρονοι ήρωές μας, είστε οι οδηγοί στο ωραίο ταξίδι της μάθησης∙ ένα ταξίδι πού για τον κάθε άνθρωπο αποτελεί πάντοτε το θεμέλιο του βίου του. Στο πρόσωπό σας βλέπουμε όλοι τον δάσκαλο των παιδικών μας χρόνων και τον σπουδαίο καθοδηγητή των παιδιών μας. Για αυτό ταπεινά προσπαθούμε και τώρα και σε όποια ανάγκη παραστεί να συμμερισθούμε και τις αγωνίες και τα προβλήματά σας.
Εύχομαι με πολλή αγάπη και θαυμασμό, για ό,τι συντελείται στα σχολεία μας, να είναι και η φετινή χρονιά με την ευλογία του Κυρίου μοναδική και ξεχωριστή, γεμάτη από την χαρά της μάθησης, την ικανοποίηση της γνώσης και το μεγαλείο της συνεργασίας μεταξύ των μαθητών, των εκπαιδευτικών και των γονέων.
Με θερμές ευχές για ευλογημένη σχολική χρονιά,

Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας Γαβριήλ 

Εσπερινός Ανακομιδής Ιερών Λειψάνων Αγίου Νεκταρίου στο Ν.Ηράκλειο

Με κατάνυξη και ιεροπρέπεια παρουσία πλήθους Πιστών που προσήλθαν για να προσκυνήσουν τα χαριτόβρυτα ιερά Λείψανα του αγίου Νεκταρίου επισκόπου Πενταπόλεως του Θαυματουργού,τελέστηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός της Ανακομιδής των ιερών Λειψάνων του άγιου της Υπομονής,της Πραότητας,της Συγνώμης και της Αγάπης Νεκταρίου,  στον φερώνυμο Ναό του Αγίου στο Ν.Ηράκλειο .Της Ιεράς Ακολουθίας χοροστάτησε ο Σεβ. Μητροπολίτης πρ. Ν.Ιωνίας κ.Κωνσταντίνος πλαισιούμενος από Κληρικούς της Ι.Μητροπόλεως . Τον θείο Λόγο κήρυξε ο Πανοσ. Αρχιμ.π.Τιμόθεος Ηλιάκης,Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ι.Μητροπόλεως, ο οποίος αναφέρθηκε στις μεγάλες αρετές της υπομονής και της ελπίδας στο έλεος και στη προστασία του Θεού όπως αυτές εφαρμόστηκαν άριστα από τον άγιο του αιώνα μας αλλά και τα Πνευματικά αυτού παιδιά όπως ο νέος της Ορθοδοξίας Άγιος, Αμφιλόχιος Μακρής ο Γέροντας της Πάτμου που ήταν ο Άνθρωπος που είχε την ευλογία και να μαθητεύσει παρά τους πόδας του Αγίου Νεκταρίου αλλά και να παραστεί στην Ανακομιδή των ιερών αυτού λειψάνων το 1953 και να ευπρεπίσει αυτά.