Εσύ Μνημονεύεις τον Πατριάρχη ; - Ουκρανία ή ουρανία ;

Του π. Διονυσίου Ταμπάκη

Ήταν μεσημβρία, ήδη και ο μεσόκοπος Μοναχός περπατούσε προσευχόμενος με βηματισμό σταθερό την ανωφερική πρασινόφυτη κλιτύ πορευόμενος προς το Κελλάκι του Άγιον Εστί ή «εν τω Άδειν» ,εκεί που Άγιος Άγγελος δίδαξε το «Άξιον εστίν» Της Θεοτόκου.
Ψηλά από τον πυκνό δρυμώνα κατέβαινε γοργοπόδαρος ένας νέος Ζηλωτής Μοναχός με έναν τρίχινο τορβά περασμένο στο λαιμό του.Εντός ολίγου οι δρόμοι των συναντήθηκαν.
-Ευλογείτε Πάτερ.
-Ευλόγησον.
-Τι νέα πάτερ Ευδόκιμε;
-Δόξα Τω Θεώ!
-Οι φίλοι σου οι Πατριαρχικοί είναι καλά;
-…
-Κρίμα Πάτερ,και φαίνεσαι ευλαβής…
Ο μεσόκοπος Καλόγηρος παρέβλεψε την ήπια προσβολή και ήθελε ευγενικά να τον προσπεράσει.
-Μην φεύγεις πάτερ,κάτσε να σου πως τα καταντήματα που γίνονται στην Ουκρανία,ή δεν θέλει να ακούσεις;
-Πάτερ μου ο κόσμος γέμισε από λόγια ,κρίσεις και κατακρίσεις ,μα από πράξεις μηδέν.Ας αφήσουμε όμως την Ουκρανία και ας πιάσουμε την ουρανία!
Μα εκείνος ακάθεκτος αρχίνησε και πάλι να του μιλά με υστερικό ζήλο κατά του Πατριάρχου και άλλων Κληρικών,ώσπου με το πες-πες πέρασαν δύο σχεδόν ώρες.
Αφού ο ήλιος κόντευε πλέον, εν μέσω χειμώνος, να επιστρέψει στην εσπερινή του κλίνη και τελέσας μετά ιεραποστολικού ζήλου τον διατεταγμένο καθημερινό ελεγκτικό του κήρυγμα ,ήτοι 3 φορές τουλάχιστον την ημέρα μετά το φαγητό, τον ρωτά:
-Λοιπόν Πάτερ μετά από όσα σου είπα εσύ μνημονεύεις τον Πατριάρχη;
-Παππούλη μου να σου πω την αλήθεια ,εγώ κάθε ημέρα μνημονεύω δυο-τρεις φορές τον Πατριάρχη στην ακολουθία μου,ενώ εσύ βλέπω με ξεπερνάς αφού επί δύο ώρες τώρα τον έχεις ήδη μνημονεύσει πάνω από 200 φορές.
-…
Και στο κάτω-κάτω θα πρέπει εσείς οι γνήσιοι ερμηνευτές Του Κυρίου, ήτοι οι αστυφύλακες της Ορθοδοξίας, να κάμετε μία προτομή στον Οικουμενικό Πατριάρχη αφού η παρουσία του έχει δώσει νόημα στην ζωή σας. Άμα δεν υπήρχε και εκείνος με τι θέλατε να γεμίζατε το κενό της ψυχής σας εκτός από τα μαλλιοτραβήγματα και τους αλληλοαφορισμούς που κάνετε αδελφικά μεταξύ σας;
-Μα είναι Οικουμενιστής!
-Αυτό δεν το γνωρίζω,δεν μου το έχει πει, όμως εσείς σίγουρα είστε Δικουμενιστές.
-Πως,πως,τι είναι αυτό;
-Εμμένετε μόνο στον δικό σας λογισμό ,είστε δικο-μενισταί και ο καθένας σας σηκώνει την δικιά του παντιέρα.Δεν έχετε το «εμείς» αλλά το «εμού».
-Και να μην ομιλούμε για τα οικουμενιστικά έκτροπα;Η Αγία Γραφή λέει «εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ.»
-Γράφει «εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ» αφου πρώτον έχεις συζητήσει με το επίμαχο πρόσωπο, «μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου». Εσύ έχεις συζητήσει ποτέ αδελφικά και με ειλικρίνεια με το Πατριάρχη για οποιοδήποτε σου απορία; Αν και ο Χριστός λέει : «εὰν δὲ ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου» και όχι ο Πατέρας σου , πόσο μάλλον ολόκληρος Πατριάρχης.
Ο Οικουμενισμός αδελφέ μου γεννιέται και αρχινά από την ψυχή του ανθρώπου. Όταν η καρδιά ας είναι γεμάτη από λογιώ-λογιώ οικουμενικά πάθη δεν είμαστε οικουμενισταί; Όταν θεωρούμε πως ο λογισμός μας έχει το αλάθητο δεν γινόμαστε υπερ-Πάπες;
Όταν ακυρώνουμε και περιφρονούμε τους Ποιμένες-Κληρικούς δεν γινόμαστε υπερ-προτεστάντες καθότι και ετούτοι δεν δέχονται το Ιερατικό αξίωμα και κάμουν ό,τι τους λέει η κούτρα τους.
-Μου φαίνεται τσάμπα σου μιλούσα δύο ώρες.Κρίμας στο σάλιο μου.
-Πάτερ μου η Εκκλησία δεν είναι μόνο ο Επίσκοποι αλλά όλοι οι Βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ο καθένας μας έχει και το δικό του χωραφάκι να καλλιεργήσει μέσα στην Εκκλησία. Ας κοιτούμε το δικό μας χέρσο χωραφάκι να περιποιηθούμε που θέλει δουλειά πολύ και να μην παρακολουθούμε ως αυστηροί κατάσκοποι το τι κάνουν οι άλλοι διότι ούτε αυτούς βοηθούμε έτσι ούτε πολύ περισσότερο τον εαυτό μας.
Ας μην παρακολουθούμε τους άλλους αλλά ας ακολουθούμε Τον Θεό. Ας μην κάνουμε παρ-ακολουθίες στην εφημερίδα και στο ίντερνετ αλλά ακολουθίες στο εικονοστάσι μας και έτσι ακολουθούμε Τον Χριστό.
Και εγώ πριν και τα ίδια με εσένα σκεφτόμουνα και ποιό το αποτέλεσμα; γλυκό ψωμί δεν έτρωγα από την ταραχή μου .Τώρα που κοιτώ ο άθλιος τα δικά μου τα στραβά και αυτοσκοπώ στην ψυχή μου βρήκα λιγουλάκι ηρεμία.
-Τι να σε κάνω και είσαι και μεγαλύτερος μου, αλλά μυαλό δεν θέλεις να βάλεις.
Χτύπησε την παλάμη νευρικά στον βράχο που στεκόνταν, πήρε τον τορβά του παραμάσχαλα και συνέχισε οργισμένος την κατωφέρεια προς το ρέμα .
Ο μεσόκοπος Καλόγηρος του ευχήθηκε και πήρε να αργοβηματίζει ήρεμος την ανηφοριά ενώ επάνω σε μία νεαρή αμυγδαλιά που πάσχιζε να αναστήσει τα λευκά της πάναγνα μπουμπούκια είχαν στήσει Αγιονορείτικο χορό διάφορα καλλικέλαδα πτηνά αντιφωνώντας σαν καλλίφωνοι ψαλτάδες.

π.Διονύσιος Ταμπάκης 

Δημοσιεύτηκε στις 25 Ιουλίου 2019 από Angel 

Η αποκατάσταση του Μακαριωτάτου Πατριάρχου πρ. Ιεροσολύμων Ειρηναίου

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, Προεδρευομένη ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου εἰς τήν ΡΙ´ Συνεδρίαν αὐτῆς τῆς 12ης/25ης Ἰουλίου 2019 ᾖρε ὁμοφώνως τήν καθαίρεσιν τοῦ μοναχοῦ Εἰρηναίου καί ἀποκατέστησε Αὐτόν εἰς τό Ἀρχιερατικόν ἀξίωμα, τό ὁποῖον ἐκέκτητο πρίν καί εἰς τόν βαθμόν τοῦ πρῴην Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, ἀποδιδοῦσα εἰς Αὐτόν πλήρη τόν ὀφειλόμενον σεβασμόν εἰς τό ἀξίωμα Αὐτοῦ τοῦτο.
Εἰς τήν ἀπόφασιν ταύτην ἤχθη ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος διά τούς λόγους, οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται εἰς τό κάτωθι κείμενον:
 «Σχέδιον περί τῆς ἀποφάσεως ἄρσεως
τῆς καθαιρέσεως τοῦ μοναχοῦ Εἰρηναίου.
Ἐπειδή, ἡ τά πάντα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ συνέχουσα τάξις, ἡ κατά τούς κανόνας ὁρισθεῖσα, οἰκοδομεῖ καί προάγει τήν εἰρήνην, ἐν ᾗ ἀναπαύεται τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, «τό συγκροτοῦν τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας», καί ἐπειδή οἱ ἱεροί κανόνες ἐθεσπίσθησαν ὑπό τῶν θείων Πατέρων «διά τήν ἰατρείαν τῶν παθῶν καί τήν θεραπείαν τῶν ψυχῶν», ἑπομένως καί διά τήν κατάλυσιν πάσης ἐμπαθοῦς καί ἰδιοτελοῦς ἐνεργείας ἀντιστρατευομένης τήν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, στοιχοῦσα ὑπευθύνως εἰς τάς κανονικάς ἐπιταγάς, ἐν τῷ πνεύματι τῶν μνημονευθεισῶν ἀνωτέρω κανονικῶν ἀρχῶν, ἤχθη, πρό δέκα καί τριῶν ἐτῶν, μετά πολλῆς θλίψεως, εἰς τήν ἀπόφασιν τῆς καθαιρέσεως τοῦ προκατόχου Ἡμῶν Εἰρηναίου, μετενεχθέντος ἔκτοτε εἰς τήν τάξιν τῶν μοναχῶν. Παρά ταῦτα, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος οὐδέποτε ἐπαύσατο, μεθ’ ὑπομονῆς πολλῆς, νά ἐπιδεικνύῃ ζωηρόν ἐνδιαφέρον διά τόν εἰρημένον ἀδελφόν ἡμῶν, διό καί ἀνέπεμπεν ἀπαύστως ἐκτενεῖς ἱκετηρίους εὐχάς πρός τόν Θεόν ὑπέρ αὐτοῦ.
Ἐπειδή, ἡ κατάστασις τῆς ὑγιείας τοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ ἡμῶν ὁσημέραι ἐπιδεινοῦται, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, θεοκελεύστως συσκεπτομένη καί φιλανθρώπως ἐνεργοῦσα, κατά τήν ἐξουσίαν, ἥν ἔχει «ὁ τῆς ἰατρικῆς ἐν Πνεύματι ἐπιστήμης θεραπεύων», ἀποφασίζει ὁμοφώνως τήν ἄρσιν τῆς ἐπιβληθείσης εἰς τήν ἡμέτερον ἀδελφόν Εἰρηναῖον καθαιρέσεως, εὐχομένη ἐκτενῶς πρός «τόν Κύριον πάσης ἀρχῆς καί ἐξουσίας», ὅπως ἐπιδαψιλεύσῃ εἰς αὐτόν καί εἰς πάντας ἡμᾶς τήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου».
Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἀνέθεσεν εἰς τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον καί τόν Γραμματέα τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Λύδδης κ. Δημήτριον, ἵνα ἀνακοινώσωσιν τήν ἀπόφασιν ταύτην εἰς τόν πρῴην Πατριάρχην κ. Εἰρηναῖον, νοσηλευόμενον κατά τάς ἡμέρας ταύτας τῇ φροντίδι τοῦ Πατριαρχείου εἰς τό ἐν Ἱεροσολύμοις Γαλλικόν Νοσοκομεῖον καί δεχόμενον τάς περιθάλψεις ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας .

Με την παραπάνω Ανακοίνωση η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων έκανε γνωστή την απόφασή  Της να αποκαταστήσει στην Αρχιερωσύνη και να αποδώσει τις τιμές που αρμόζουν στον διατελέσαντα Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.Ειρηναίο . Η απόφαση αυτή που ελήφθη κατόπιν εισηγήσεως του Μακ. Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου χαροποίησε  Κλήρο και Λαό της Ορθοδόξου Εκκλησίας που θέλει τους Ποιμένες του δεμένους με τον Αποστολικό σύνδεσμο της Αγάπης. Η Συνοδική απόφαση  ανύψωσε ακόμα περισσότερο το κύρος του Πατριάρχη κ. Θεόφιλου και του Τάγματος των Σπουδαίων της Αγιοταφιτικής δηλαδή Αδελφότητος.  Δεν είναι του παρόντος η ανάπτυξη των λόγων που ελήφθη κατά το παρελθόν η απόφαση της καθαιρέσεως του Μακαριωτάτου ούτε η αναφορά όσων έγιναν τότε εκτός από την σημαντική επισήμανση, όπως άλλωστε φαίνεται και από την Συνοδική Ανακοίνωση, ότι ο Πατριάρχης Ειρηναίος δεν καθαιρέθηκε ούτε για λόγους Πίστεως ούτε για λόγους ηθικής η διαφθοράς . Ο Ίδιος δεν αποδέχθηκε ποτέ την απόφαση αυτή που την θεωρούσε αντικανονική και άδικη αναμένοντας την δικαίωση .
Τώρα εκείνο που προέχει είναι η ανάρρωση του Πατριάρχη για να μπορέσουν όσοι συνετέλεσαν στην αποκατάσταση του, αλλά και ολόκληρος ο Ορθόδοξος κόσμος, να τον δουν να προσφέρει την αναίμακτο Θυσία στον Πανάγιο Τάφο συλλειτουργούντα με τον Διάδοχό του στον Πατριαρχικό Θρόνο Πατριάρχη κ. Θεόφιλο τον οποίο και χειροτόνησε Επίσκοπο κατά την διάρκεια της Πατριαρχίας του. 

Κατά την Τάξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας ο Μακαριώτατος καταλαμβάνει Ιεραρχικά θέση στη σειρά των Προκαθημένων αμέσως μετά τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων και προηγείται του Μόσχας και των λοιπών Προκαθημένων που ακολουθούν, ενώ κατά την Θεία Λειτουργία μνημονεύει " Πάσης Επισκοπής Ορθοδόξων" κατά δε την Μεγάλη Είσοδο, " Πάσης Επισκοπής Ορθοδόξων και Θεοφίλου Πατριάρχου Ιεροσολύμων και πάσης Παλαιστίνης" . 

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΟΓΗΤΗΣ + 24 ΙΟΥΛΙΟΥ

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΟΓΗΤΗΣ 
+ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 

Ο Άγιος Αθηναγόρας ήταν Χριστιανός φιλόσοφος και απολογητής του 2ου μ.Χ. αιώνα. Καταγόταν από την Αθήνα, όπου σπούδασε τον μέσο Πλατωνισμό και τη Στωική φιλοσοφία. Άκμασε στα χρόνια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων Μάρκου Αυρηλίου (161 - 180 μ.Χ.) και Κομμόδου (180 - 192 μ.Χ.).
Βασικά στοιχεία για το πρόσωπο, τη μόρφωση και το έργο του αντλούμε από τα δύο έργα του, που διασώθηκαν σε κώδικα του 914 μ.Χ., ο όποιος εκπονήθηκε στο βιβλιογραφικό εργαστήριο του Αρέθα: «Πρεσβεία περί Χριστιανών» και «Περί αναστάσεως νεκρών».
Ο Αθηναγόρας ξεχωρίζει από τους σύγχρονους του απολογητές για τη φιλολογική αρτιότητα και το προσεγμένο ύφος, ενώ στον χώρο της θεολογίας προβάλλει την ορθόδοξη τριαδολογική διδασκαλία, τη θεοπνευστία των Αγίων Γραφών και την αυστηρή ασκητική στάση στον ηθικό βίο των χριστιανών, γι' αυτό και το συγγραφικό του έργο κατέχει αξιόλογη θέση στην εκκλησιαστική γραμματεία των πρώτων αιώνων.Εθνικός αρχικώς ο Αθηναγόρας, σχεδίαζε να συντάξει λίβελλο κατά των χριστιανών, αλλά αφού προσχώρησε στον Χριστιανισμό από κατήγορός του έγινε ένθερμος απολογητής. Το κυριότερο έργο του Αθηναγόρα είναι το " Πρεσβεία περί των Χριστιανών", απευθυνόμενο προς τον φιλόσοφο και αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο και τον γιο του Κόμμοδο, θεωρείται από τα σημαντικότερα κείμενα της περιόδου. Σε αυτό ο Αθηναγόρας αντικρούει τις τρεις βασικότερες κατηγορίες εναντίον των Χριστιανών:«Τρία ἐπιφημίζουσιν ἡμῖν ἐγκλήματα͵ ἀθεότητα͵ Θυέστεια δεῖπνα͵ Οἰδιποδείους μίξεις». (Πρεσβεία περί Χριστιανών 3:1)

Επίσης αναφέρεται επανειλημμένα στις διδασκαλίες περί δημιουργίας του κόσμου που εκθέτει ο Πλάτωνας στον Τίμαιο. 

Στον Αθηναγόρα αποδίδεται το έργο Περί αναστάσεως νεκρών, χωρίς όμως να είναι βεβαία η γνησιότητά του. Στο έργο αυτό αποφεύγεται η χρήση χωρίων από την Αγία Γραφή, ενώ στο δεύτερο μισό του αναφέρεται στην απόδειξη της ανάστασης των νεκρών. Γενικά το έργο του Αθηναγόρα παρουσιάζει γλώσσα γλαφυρή και είναι έντονα επηρεασμένο από τη ρητορική τέχνη της εποχής του. Επειδή δεν καταφεύγει στην βιβλική θεμελίωση και δεν συγκροτεί αυστηρή θεολογική επιχειρηματολογία, αλλά υιοθετεί φιλοσοφική θεμελίωση στις απόψεις του, με επιστράτευση όρων από τη λογική και το δίκαιο, έχει χαρακτηριστεί ως χριστιανός φιλόσοφος. 

Ἐκοιμήθη καὶ ἐτάφη εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, πλησίον τοῦ τόπου τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου.

Εορτάζει στις 24 Ιουλίου .

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. 

Τῶν ῥητόρων ἀκρότης φιλοσόφων ὁ ἔξαρχος, ἀπολογητὴς ἀνεδείχθης, θείοις ἔργοις καὶ ῥήμασι, πτωχοὺς ὑπερασπίσας πρὸ κριτῶν, σοφὲ Ἀθηναγόρα νουνεχῶς, καὶ ἀδικουμένους πίστει τῇ πρὸς Θεὸν ῥυσάμενος τοὺς μέλποντας· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ καταστήσαντι ἡμῖν πρέσβυν σε ἔνθερμον.

Μεγαλυνάρια.

 Χαίροις εὐσεβείας θεῖος ἀνήρ, στῦλος ἐγκρατείας, καὶ σοφίας ἅρμα πυρός, ὁδηγοῦν πρὸς ὕψος, πιστοὺς θεογνωσίας, σεπτὲ Ἀθηναγόρα, θεοειδέστατε. 

Δεῦτε εὐφημήσωμεν οἱ πιστοί, τὸ πυρίπνουν στόμα, ἀποπνέον πνευματικῶν, λόγων εὐοσμίαν, ἀνδρὸς πλήρους σοφίας, χαίροις Ἀθηναγόρα, τούτῳ κραυγάζοντες. 

Πατριάρχης Βαρθολομαίος : " Τα δένδρα ομιλούν "

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια έκθεση του Οικουμενικού Πατριάρχη 
κ. Βαρθολομαίου που την έγραψε σαν μαθητής και συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο 
" 'Οτε ήμν Παιδίον " - Εκθέσεις  από την Ε τάξη του Δημοτικού ως την τελευταία του Γυμνασίου - Εκδόσεις Καστανιώτη Αθήνα 2003 .Το επιλέξαμε ανάμεσα σε πολλά υπέροχα κείμενα που υπάρχουν στο βιβλίο - τετράδιο του Πατριάρχη γιατί όπως λέει ο κ. Κώστας Γεωργουτσόπουλος στο "Επίμετρο", "Ο νηφάλιος,προσηνής, λιτός, απλός, ανεπιτήδευτος λόγος του Παναγιωτάτου κατάγεται κατ΄ευθείαν από τα αρτεσιανά ύδατα της παιδικής ψυχής που μας δροσίζει " Και πράγματι αυτό είναι που χρειαζόμαστε στον " καύσωνα " τον ημερών που διερχόμαστε .
Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης 

Αυτός ο χειμώνας ήταν πολύ σκληρός. Πέρασε, αλλά κατάστρεψε πολλά δένδρα. Μιά πελώρια γέρικη ελιά δεν μπόρεσε ν΄ αντέξει στο κρύο. Πεθαίνει. Σα να θέλει να εξομολογηθεί για τελευταία φορά λέγει την ιστορία της, περιγράφει τη ζωή της στο διπλανό νεαρό πεύκο .
Ήμουν λέγει, μια μικρή αγριελιά στο δάσος, όπου μ΄έσπειρεν η μοίρα μου. Έζησα εκεί κάμποσο. Μιά μέρα ήλθε ξαφνικά ένας  αγρότης και με ξερίζωσε. Μ΄έφερε και με τοποθέτησε σ΄αυτό εδώ το μέρος. Εσύ ακόμα, νεαρό μου πεύκο, δεν είχες δει τον ήλιο. Πέρασε λίγος καιρός, και μια μέρα ήρθε και μ΄έσχισε μ΄ένα μαχαιράκι κι έβαλε στο κορμί μου κάτι ξένο, κάτι που δεν ήταν δικό μου.  Με είχε εμβολιάσει. Έγινα ήμερη ελιά. Ύστερα από μερικά χρόνια άρχισα να δίνω τους πρώτους μου καρπούς. Με τον καιρό μεγάλωνα. Τα κλαδιά μου απλωνόταν ολοένα και πιο μακρυά. Το κορμί μου χόντραινε. Έφθασα σ΄αυτή την κατάσταση μου με βλέπεις. Αυτός ο χειμώνας μ΄έκαψε με το κρύο του. Με κατέστρεψε. Ο Θεός να του το πληρώσει. Κατά το διάστημα της ζωής μου είδα κι έπαθα πολλά. Θυμάμαι με καμάρι τον Νοέμβριο, που ήμουν φορτωμένη με βελούδινους καρπούς γεμάτους λάδι. Ερχόταν τότε τ΄αφεντικά μου και σκαρφαλώνοντας επάνω μου με σκάλες έριχναν τις ελιές μου και τις έπαιρναν. Αυτό μου ήταν ευχάριστο, γιατί μου έκαναν την τιμή να με επισκεφθούν οι άνθρωποι και γιατί ήμουν άξια να τους προσφέρω " πλούσια τα ελέη μου ". Αλλά μου ήταν και δυσάρεστο, γιατί πονούσα, όταν σκαρφάλωναν επάνω μου και μαδούσαν μαζί με τις ελιές και πολλά μου φύλλα και επομένως με ολιγόστευαν την ομορφιά και την πρασινάδα μου. 
Κατά την διήγηση της " ψυχορραγούσης " ελιάς ακουγόταν κάπου κάπου και κανένα επιφώνημα θαυμασμού η συμπόνοιας του νεαρού γείτονά της. 
- Είχα την ευτυχία, συνέχισε η ελιά, να φιλοξενήσω πολλές φορές μέσα στα κλαδιά μου τα πουλάκια που τραγουδούσαν τις ομορφιές μου και που έχτιζαν κάποτε και τις φωλιές τους κι έτσι τα είχα συντρόφους για κάμποσο καιρό. Κάποτε φύτρωσες εσύ πλάι μου κι από τότε σ΄έκανα παντοτινό μου γείτονα. 
Στο άκουσμα του "εσύ" το πεύκο κούνησε λίγο τα κλαδιά του περήφανα. 
- Κάποτε κάποτε ερχόταν ο κύριός μου και έκοβε πολλά από τα κλαδιά μου με τη δικαιολογία ότι κάνει κάτι καλό για τον εαυτό του και για μένα. Δεν μπόρεσα όμως ποτέ να καταλάβω τι είδους καλό ήταν αυτό που μου έκανε. Το καλοκαίρι τα φύλλα μου γέμιζαν σκόνη κι έχαναν κάπως το πράσινό τους χρώμα. 
Και πάλι ο ακροατής της ελιάς τεντώθηκε σα να ήθελε να πει: εγώ είμαι πάντα καταπράσινος, ας μην είχε και δίκιο. 
- Αλλά με τα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου έπαιρναν και πάλι την παλιά τους λαμπρότητα και πρασινάδα. Έχω φάγει βροχές, ζέστες και κρύα αμέτρητα. Την άνοιξη που τα κλαδιά μου λουλούδιζαν ήμουν σαν νυφούλα ντυμένη στ΄ άσπρα. Το χειμώνα όταν σκεπαζόμουν ολόκληρη με χιόνι ήμουν - χωρίς να θέλω να καυχηθώ - εξαιρετικά όμορφη. 
Το πεύκο λίγο κατσούφιασε και αφού πρώτα ζήτησε συγνώμη από την ομιλήτρια, της είπε : - Όσο για τη ομορφιά και το εξαίσιο θέαμα που παρουσιάζω εγώ όταν είμαι χιονισμένο δεν μπορείς να πεις τίποτα και νομίζω πως σε περνώ.
Το πεύκο το δικαιώνω, αλλά δεν έπρεπε να προσβάλει  έτσι την πιστή συντρόφισσα και γειτόνισσά του ελιά στις τελευταίες της στιγμές. Η ελιά δεν φάνηκε να θύμωσε με την παρατήρηση του πεύκου αλλά συνέχισε :
- Τώρα στο τέλος της ζωής μου φέρνω στη θύμησή μου τη σκιά που χορηγούσα απλόχερα σε πολλούς όταν ο ήλιος του καλοκαιριού έκαιε δυνατά. Επίσης πρόσφερνα καταφύγιο κάτω από τα μεγάλα κλαδιά μου εις τους " προστρέχοντας εις εμέ " όταν άνοιγαν οι καταρράκτες  του ουρανού. Τώρα όλα για μένα έχουν σβήσει. 
Σ ευχαριστώ για την συντροφιά που μου έκανες όσο καιρό ζήσαμε μαζί και την ευχαρίστηση που είχες να με ακούσεις. Σ΄ αφήνω γειά και σου εύχομαι να ευτυχίσεις.
- Η ελιά σώπασε πια. Το πεύκο δεν μπόρεσε ν΄απαντήσει γιατί ήταν πολύ συγκινημένο. Σε λίγο καιρό η γέρικη ελιά που δε ζούσε πια έγινε ξύλα για να ζεστάνει το χειμώνα τ΄αφεντικά της και να προσφέρει έτσι την τελευταία της ωφέλεια...
 Και το κάθε πουλάκι στο μεθύσι 
της αγάπης πιπίζοντας ανοίγει 
στο κλαρί σου ερωτιάρικο κυνήγι, 
στο κλαρί σου που δε θα ξανανθίσει.

Ο Παναγιώτατος Παιδίον 

Αρχιμ. Ρωμανός Αναστασιάδης : Θαρραλέα Ελληνική απάντηση σε ανθελληνικό παραλήρημα Ρώσου Ιεράρχη

Αρχιμ. Ρωμανός Αναστασιάδης : Θαρραλέα Ελληνική απάντηση σε ανθελληνικό παραλήρημα Ρώσου Ιεράρχη 

( Κείμενο πάνυ ελληνικό συνιστάται η μη ανάγνωση του από ανθελληνικά φιλορωσικά κέντρα των ιδίων αντιλήψεων με τον Τσερνομπίλ Παύλο παρ εκτός και διαθέτουν γερά νεύρα )

Σάββατο, 13 Ιουλίου 2019

Ας ανοίξουμε το Ευαγγέλιο να δούμε τι γράφει...

Διάβασα με πολλή προσοχή μια συνέντευξη μεταφρασμένη στα ελληνικά, ή τουλάχιστον αποσπάσματά της, στο πρακτορείο Romfea.gr και ως Χριστιανός της Εκκλησίας θέλω να γράψω και εγώ τις σκέψεις μου. 

Ο Μητροπολίτης που τιτλοφορείται από το Πατριαρχείο Μόσχας ως Τσερνόμπιλ κ. Παύλος μιλά τόσο απαξιωτικά για την Κωνσταντινούπολη. Αυτό που με στενοχώρησε είναι το ότι ξέχασαν οι Βόρειοι αδελφοί μας από ποιον πήραν το Βάπτισμα, την πίστη, τον πολιτισμό, τη γραφή! Ξέχασαν ότι κράτησαν δυο χρόνια αιχμάλωτο τον Οικουμενικό Πατριάρχη για να αποσπάσουν την υπογραφή του ώστε να λάβουν Πατριαρχική αξία! Τότε στα Ευαγγέλια αναφερόταν η Κωνσταντινούπολη και μετά διαγράφηκε, Σεβασμιώτατε;

Θέλετε να μιλήσουμε για την Ιερουσαλήμ; Τα λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς όπως τα είπε ο Κύριός μας: «Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν! ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυνάξαι τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ὄρνις τὴν ἑαυτῆς νοσσιὰν ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε! ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος. λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐ μή με ἴδητε ἕως ἂν ἥξῃ ὅτε εἴπητε· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.» (Λουκ. 13, 34-35)

Και αλλού σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος: «Ἦσαν δέ τινες Ἕλληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· κύριε, θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδειν. ἔρχεται Φίλιππος καὶ λέγει τῷ Ἀνδρέᾳ, καὶ πάλιν Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τῷ Ἰησοῦ, ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ιωάν. 12, 20-23).

Και ευεργετηθήκατε από το Γένος μας και λάβατε όλα τα φώτα και συνεχίζετε να φέρεστε με αγνωμοσύνη σε ό,τι ιερώτερο έχει αυτό το Γένος μας, που δεν είναι άλλο από τη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Εκεί χτυπάει η καρδιά όλων των Ρωμιών. Εκεί είναι στραμμένα τα βλέμματα και οι ελπίδες μας. Από εκεί ξεκίνησαν οι Έλληνες Κύριλλος και Μεθόδιος! Τους θυμάστε; 

Με εντολή του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ξεκίνησε ο Μάξιμος ο Γραικός να σας επαναφέρει στην πίστη! Το θυμάστε; 

Για όλα αυτά τα πολλά δεν θέλουμε το ευχαριστώ σας! Είμαστε η Μητέρα Εκκλησία και είστε τα παιδιά μας, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει κι αν ακόμη ο ήλιος ανατείλει από τη Δύση! Όμως φτάνει πια να μας ποτίζετε αντί του ύδατος όξος! Φτάνει! Δεν φοβείσθε τον Θεό; Το έχω απορία μέσα μου! 

Αν δεν ήταν η Κωνσταντινούπολη δεν θα ξέρατε καν τι είναι το Ευαγγέλιο! Πολύ περισσότερο να μας κάνετε και μάθημα τι γράφει μέσα!!! Σε ποιους; Σε εμάς που σας το διδάξαμε έχοντας ήδη χίλια χρόνια στην πίστη! Ήρθατε στην Εκκλησία μας και δεν ξέρατε αν βρίσκεστε στον Ουρανό ή στην γη! Τη Θεία Λειτουργία που τελείτε, στο Ευαγγέλιο τη διαβάσατε; Μήπως είναι κάποιου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως; Τους Κανόνες της Εκκλησίας, των Οικουμενικών Συνόδων, στο Ευαγγέλιο τους διαβάζετε; Μήπως έγιναν στα εδάφη της Πόλεως ή στις γύρω περιοχές; 

Το ότι έχετε γραφή για να γράφετε το Ευαγγέλιο αλλά και όλες τις συκοφαντίες προς τη Μητέρα σας Εκκλησία και προς τον Πατριάρχη μας, μήπως θυμάστε σε ποιον το οφείλετε; Όταν στην Κωνσταντινούπολη γινόταν μόλις τον 5ο αιώνα Πατριαρχείο η Ιερουσαλήμ εσείς που ήσαστε; Τώρα έφθασε και σε σας η σειρά να κρίνετε την Κωνσταντινούπολη; Τόσο πολύ θράσος και αγνωμοσύνη πια; 

Αλλά ευτυχώς από το περίσσευμα της καρδιάς σας μιλάτε και έτσι καταλαβαίνουν και οι αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος ότι κλείνετε το μάτι στο παλαιό ημερολόγιο! Όμως μάθετε ότι εμείς και για αυτούς τους αδελφούς μας νοιαζόμαστε. Δεν τους έχουμε για πέταμα! Δεν τους χαρίζουμε στο δήθεν ενδιαφέρον σας! Είναι αδέλφια μας! Τους αγαπάμε! Όσοι πιστεύουν ότι από σας θα περιμένουμε τη λύτρωση πλανώνται! Ποτέ στην ιστορία δεν βοηθήσατε το Γένος μας! Γιατί; Μα διότι ζηλεύετε την αίγλη του! Τη ζηλεύετε ακόμη και τώρα που λέτε ότι μια αγροτική ενορία σας έχει περισσότερους πιστούς από τον Πατριαρχικό Ναό! Ζηλεύετε διότι όσο χρυσό κι αν ντύσετε κτίρια και ανθρώπινες συνειδήσεις, όσους κι αν αγοράσετε, ΠΟΤΕ δεν πρόκειται να έχετε τις πανορθόδοξες ευθύνες του Κωνσταντινουπόλεως. Θα είστε έως της συντελείας του αιώνος μια τοπική Εκκλησία που θα περιμένει μια Οικουμενική Σύνοδο να συγκληθεί από κάποιον Κωνσταντινουπόλεως για να επικυρώσει το Αυτοκέφαλο και την Πατριαρχική αξία σας! Και μάλιστα, τώρα που επιλέξατε να αποκοπείτε από τη Μητέρα σας να δω εκεί πόση ισχύ και ευλογία έχουν τα Μυστήρια της Εκκλησίας! Διότι στην Εκκλησία έχουμε συνέπεια και συνέχεια, Σεβασμιώτατε! 

Καυχιέστε με καμάρι ότι μπορείτε να ιδρύετε ενορίες παντού! Ποιος σας έδωσε αυτό το δικαίωμα! Ο Τόμος της Πατριαρχικής αξίας σας, σας δίνει συγκεκριμένα όρια! Εκτός αυτών των ορίων δεν μπορείτε να δράτε ή αν το κάνετε είστε υπόλογοι ενώπιον του Θεού και της ιστορίας! Αντίθετα, η Κωνσταντινούπολη επειδή είχε την μέριμνα των εν τοις βαρβαρικοίς ανέλαβε τον δικό σας φωτισμό και βέβαια είδε... τα αποτελέσματα! 

Σε ποιο σημείο δεν είναι αυτοκέφαλη η Εκκλησία της Ουκρανίας; Πότε είδατε να παίρνει εντολές από το Φανάρι; Ίσα ίσα! Το μόρφωμα το δικό σας είναι εξαρχία της Μόσχας στην Ουκρανία διότι ο Μητροπολίτης Ονούφριος συμμετέχει στη Σύνοδο της Μόσχας ενώ κοροϊδεύετε τους ανθρώπους ότι είστε ανεξάρτητοι! 

Δεν θέλω να πω για τον ρόλο που επιτελείτε σε πολιτικό επίπεδο... δεν είναι δουλειά μου αυτή. Δουλειά μου είναι να εύχομαι να μας επισκεφτεί η Χάρη του Θεού με τη μετάνοια! 

Καλή μετάνοια, Σεβασμιώτατε.

Συνέλληνες ξυπνήστε επιτέλους! Μας φτύνουν και νομίζουμε ότι βρέχει. 

Με πολύ σεβασμό στην αρχιερωσύνη σας.

Αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης

Η συνέντευξη του κ.Παύλου εδώ

https://www.romfea.gr/patriarxeia-ts/patriarxeio-mosxas/30295-tsernompil-paulos-uparxei-mono-mia-ekklisia-o-xristos?fbclid=IwAR1rYWMuSVJVO4sfPh8AXMrN9SGnxNKQNZXg1LYGDzL6P1e00dFDXoY6b5Q

ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΕΒ. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ

ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΕΒ. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ

Αρχιεπισκοπικός Καθεδρικός Ναός Αγίας Τριάδος Νέας Υόρκης
Νέα Υόρκη, 22 Ιουνίου 2019

Εντιμότατε Κύριε Υπουργέ,
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Γερμανίας κ. Αυγουστίνε, Εκπρόσωπε της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου,

Σεβασμιώτατε Αρχιεπίσκοπε Δημήτριε, αγαπητέ και σεβάσμιε προκάτοχε,

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Βοστώνης κ. Μεθόδιε, Τοποτηρητά της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και αγαπητοί αδελφοί μέλη της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου και Επίσκοποι της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής,

Σεβασμιώτατοι και Θεοφιλέστατοι Ιεράρχες των αδελφών Ορθοδόξων Εκκλησιών και των Αρχαίων Ανατολικών Εκκλησιών,

Σεβάσμιοι Ηγούμενοι των Μονών του Αγίου Όρους και των ημετέρων Μονών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής,

Ευλαβέστατοι και Αιδεσιμώτατοι κληρικοί και πρεσβυτέρες της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής,

Αξιότιμα μέλη των οικουμενικών, διαθρησκειακών και ακαδημαϊκών κοινοτήτων,

Αξιότιμοι εκπρόσωποι του Διπλωματικού Σώματος,

Εντιμολογιώτατοι Άρχοντες, μέλη της Τάξης του Αγίου Ανδρέα, του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου, της Εθνικής Φιλοπτώχου, της ΑΧΕΠΑ και του Ελληνικού Κολλεγίου του Τιμίου Σταυρού,

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Ίσταμαι σήμερα ενώπιόν σας με ταπείνωση και ευγνωμοσύνη δηλώνοντας μαζί με τον προφήτη και ψαλμωδό Δαβίδ:

Ἑτοίμη ἡ καρδία μου ὁ Θεός. Ἑτοίμη ἡ καρδία μου! (Ψαλμ. 57, 7)

Πράγματι, η καρδιά μου, η ψυχή μου και η διάνοιά μου είναι έτοιμες και ανυπομονούν να αναλάβουν αυτή τη μεγάλη πρόκληση και ευθύνη, την οποία μου δώρισε η χάρη του Τριαδικού Θεού με την εκλογή μου μετά από εισήγηση της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίου, από τα σεβάσμια μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, ώστε να διακονήσω εσάς, τους αγαπητούς πιστούς της Αμερικής, ως ο πνευματικός σας πατέρας και ποιμένας, ως ο έβδομος Αρχιεπίσκοπος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Το ότι το ιερό αυτό γεγονός έλαβε χώρα στις 11 Μαΐου –συμπίπτοντας με την εορτή των Αγίων Ισαποστόλων και φωτιστών των Σλάβων Κυρίλλου και Μεθοδίου– μου υπενθυμίζει τη θεμελιώδη πεποίθηση και δέσμευση του Πρώτου Θρόνου της Κωνσταντινούπολης σε μία οικουμενική θέαση του κόσμου και αποστολή. Αυτό το σημείο με εμπνέει, επιπλέον,  να διατηρήσω τη θεία χάρη που ρέει προς τη Μητέρα και τις θυγατέρες Εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης, όπως επίσης και προς την Αρχιεπισκοπή μας εδώ στην Αμερική, αλλά και να επαυξήσω το δώρο, κατά τους λόγους του Ευαγγελιστή Ιωάννη, “χάριν ἀντί χάριτος” (Ιω. 1, 16), με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, της οποίας η Πόλη, η Κωνσταντινούπολη, εορτάζει στις 11 Μαΐου τα εγκαίνια από το 330 μ. Χ.  μέχρι και σήμερα!

Ως εκ τούτου, ευγνωμόνως “ἀναμιμνήσκομαι ἐν πρώτοις” του Αρχιεπισκόπου και Πατριάρχου μου Βαρθολομαίου, ο οποίος φέρει το μεγαλύτερο βάρος και την κύρια ευθύνη για την ενότητα της Εκκλησίας. Είναι εκείνος που με δίδαξε κατά τη δική του “καθ’ ἡμέραν μέριμναν πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν” (Β΄ Κορ. 11, 28). Είναι εκείνος που με εμπιστεύτηκε και με ενθάρρυνε από τα πρώτα βήματα της διακονίας μου. Είναι εκείνος που με προετοίμασε και μου γέννησε τον πόθο να υπηρετήσω το λαό του Θεού.

Ως νεαρό Διάκονο στην Πατριαρχική Αυλή, ο Πατριάρχης με ενθάρρυνε να αξιοποιήσω κάθε ικανότητα για τη διακονία της Εκκλησίας. Ως Ιερέα, μου εμπιστεύτηκε την Αρχιγραμματεία της Αγίας και Ιεράς Συνόδου. Και ως Μητροπολίτη Προύσης και Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Χάλκης μου ανέθεσε τη φροντίδα μιας αρχαίας Επισκοπικής Έδρας και τη μέριμνα για την Ιερά Μονή και την πολύτιμη Θεολογική Σχολή, η οποία παραμένει αδίκως κλειστή από το 1971. Επί 150 έτη, η ιστορική και πρωτοποριακή αυτή Σχολή μόρφωσε και εκπαίδευσε τον κλήρο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας – της Ιεράς Καθέδρας της Κωνσταντινουπόλεως –, όπου συγκλήθηκαν Οικουμενικές Σύνοδοι, διατυπώθηκε η δογματική διδασκαλία, διαμορφώθηκαν λειτουργικές παραδόσεις, αναγνωρίστηκαν άγιοι και ομολογητές και ετιμάτο όλως ιδιαιτέρως η Παναγία Μητέρα του Θεού.

Η απαράμιλλη ιστορία της διακονίας και της θυσίας της Μητέρας Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως δια μέσου των αιώνων αποτελεί πηγή έμπνευσης και αναγέννησης για όλες τις θυγατέρες Εκκλησίες και τις Επαρχίες της ανά τον κόσμο. Αυτή είναι μία σχέση, την οποίαν καλούμαστε να καλλιεργούμε και να ενισχύουμε αδιάκοπα όλο και περισσότερο. Κατά την επίσημη αυτή ώρα, ο ιερός αυτός δεσμός συνοψίζεται και εκφράζεται στο σεβαστό πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αυγουστίνου, ο οποίος αναδείχθηκε μέντορας και προστάτης μου καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών και της εν γένει διαμόρφωσής μου. Του είμαι προσωπικά και βαθύτατα υπόχρεος για την πολύτιμη παρουσία του σήμερα μαζί μας.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον αδελφό μας στην Ορθόδοξη Πίστη, τον υπουργό Υγείας και Κοινωνικών Υπηρεσιών, Alexander Azar,  ο οποίος σήμερα μας δίνει τη μεγάλη τιμή να εκπροσωπεί  τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Κύριε Υπουργέ, τα λόγια σας γεμίζουν αυτόν τον καθεδρικό ναό με τις αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου και τα υψηλότερα ιδανικά του Aμερικανικού ονείρου. Σας ευχαριστώ για τη δέσμευσή σας - στην Αθήνα και την Ιερουσαλήμ, διότι είναι το θεμέλιο του πολιτισμού μας.

Επιπροσθέτως, μνημονεύω τους προκατόχους μου στην όμορφη και ευλογημένη αυτή Αρχιεπισκοπή, όλους εκείνους που διαμόρφωσαν και προσδιόρισαν την εξαιρετική αυτή Εκκλησία. Μεταξύ αυτών, πρώτο τον Σεβασμιώτατο Δημήτριο, ο οποίος με τιμά με τη σημερινή παρουσία του και μου παραδίδει την Εκκλησία που διακόνησε με πίστη και επιμέλεια επί δύο δεκαετίες. Επίσης, τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο, ο οποίος με τόλμη περπάτησε στο πλάι του Martin Luther King Jr. ενάντια στο πολιτιστικό ρεύμα της εποχής και ακόμη ενάντια στις συμβουλές των ομολόγων του. Και πάνω απ’ όλα τον εμπνευσμένο πρωτοπόρο Αθηναγόρα, ο οποίος συνειδητοποίησε τη σημασία της άρσης των φραγμών με τις άλλες Ομολογίες και θρησκευτικές κοινότητες. Φιλοδοξία μου είναι να φυτέψω και να πολλαπλασιάσω τα ποικίλα δώρα τους στο εύφορο έδαφος αυτής της Εκκλησίας και αυτής της γης, καθώς απλώνω το χέρι μου για έναν διάλογο αγάπης και αλήθειας με τους αδελφούς και τις αδελφές μας των άλλων Εκκλησιών και θρησκευτικών κοινοτήτων. Η καρδιά μου είναι έτοιμη και αποφασισμένη να ακολουθήσει το ρηξικέλευθο και λαμπρό παράδειγμά του.

Θα ήθελα να εκφράσω την ταπεινή ευγνωμοσύνη και την ειλικρινή εκτίμησή μου στους αγαπητούς αδελφούς μου Μητροπολίτες και Επισκόπους, όπως και στον ευσεβή κλήρο και τον πιστό λαό, άνδρες και γυναίκες –όλους εκείνους που εκπροσωπούν και απαρτίζουν τις πολλές υπηρεσίες και τα ποικίλα τμήματα της Αρχιεπισκοπής μας– για την ολόψυχη υποδοχή και την ειλικρινή ζεστασιά από την πρώτη στιγμή της εκλογής μου. Η αλληλεγγύη και η υποστήριξή τους σηματοδοτούν μια πολλά υποσχόμενη και θετική συνεργασία στις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια που έρχονται.

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, φυσικά, –για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Συμβόλου Πίστεως Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως– είμαστε πραγματικά “καθολικοί καί ἀποστολικοί”, μόνο όταν θυμόμαστε και συνειδητοποιούμε ότι είμαστε, επίσης,  “ἕνας καί ἅγιος”. Η καρδιά μου είναι έτοιμη και σταθερή στο ευαίσθητο και κρίσιμο θέμα της ορθόδοξης ενότητας. Δεσμεύομαι, ειλικρινά, να αφιερώσω τον εαυτό μου –με όλη μου την καρδιά, την ψυχή και το μυαλό– στην επαναβεβαίωση και αναζωογόνηση της Συνέλευσης των Κανονικών Ορθοδόξων Επισκόπων, ώστε να μπορούμε να συνεργαστούμε με μεγαλύτερη ενότητα και να δίνουμε τη μαρτυρία μας με μεγαλύτερη αξιοπιστία στην ευρύτερη αμερικανική κοινωνία. Η διδασκαλία μας είναι μία στα μυστήρια και στην ζωή της Εκκλησίας. Επομένως, το κήρυγμά μας θα πρέπει να αντανακλά την ίδια ομοφωνία και συναίνεση εντός του πολιτιστικά ποικιλόμορφου και πλουραλιστικού κόσμου, στον οποίον ζούμε και τον οποίον μοιραζόμαστε. Με τον τρόπο αυτό, θα είμαστε έτοιμοι και σταθεροί πάντα “εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς…κηρύξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καί τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρύξαι ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν” (Λκ. 4, 18 – 19). Και θα είμαστε “ἕτοιμοι ἀεί πρός ἀπολογίαν παντί τῷ αἰτοῦντι ἡμᾶς λόγον περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος μετά πραΰτητος καί φόβου” (Α΄ Πέτρ. 3, 15).

Επιπλέον, αναγνωρίζω και χαιρετίζω εγκάρδια κατά την παρούσα περίσταση τους εκπροσώπους των ανωτάτων πολιτικών αρχών αυτού του έθνους και τους εκπροσώπους των τοπικών αρχών αυτής της πόλης, καθώς επίσης και τους διακεκριμένους ηγέτες και τα μέλη των οικουμενικών και ακαδημαϊκών κοινοτήτων. Αποτελείτε μία ισχυρή υπενθύμιση ότι κανείς μας δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας χωρίς την αλληλεγγύη και τη στήριξη όλων ανεξαιρέτως, δίχως αποκλεισμούς και διακρίσεις. Σας ευχαριστώ όλους και τον καθένα χωριστά για τη σημαντική και επιβαλλόμενη αυτή επιβεβαίωση.

Ευχαριστώ, ακόμη, τους εκπροσώπους της Εθνικής Κυβέρνησης, της Πολιτείας και της Πόλης της Νέας Υόρκης, καθώς επίσης και εκείνους που προσήλθαν από την Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία. Η συμμετοχή σας τιμά τόσο το Οικουμενικό Πατριαρχείο όσο και την Ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής. Είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος, καθώς βλέπω –και εκφράζω τις ευχαριστίες μου γι’ αυτό– τη μητέρα μου και τα μέλη της οικογένειάς μου που ταξίδεψαν απ’ όλο τον κόσμο για να είναι μαζί μου σήμερα και μαζί με τους πολλούς φίλους μου από την Ελλάδα, την Κύπρο, την Τουρκία και την Ευρώπη. Η αγάπη σας και η στήριξή σας όλα αυτά τα χρόνια μ’ έχουν κάνει αυτό που είμαι σήμερα. Από τώρα και στο εξής ελπίζω να εμπνεύσω σε όλους τους εμπεπιστευμένους στην ποιμαντική μου μέριμνα ως Αρχιεπίσκοπος την ίδια αγάπη και στήριξη που μου δείξατε σε όλη μου τη ζωή.



Αγαπητοί και εκλεκτοί φίλοι,

Η καρδιά μου είναι έτοιμη και σταθερή να υπηρετήσω αυτήν την Αρχιεπισκοπή και αυτό το έθνος, τα οποία θαύμαζα από την παιδική μου ηλικία και από τη διακονία μου στο Φανάρι. Στο διάβα των δεκαετιών, παρατήρησα την ανάπτυξη της Εκκλησίας εδώ, τις προκλήσεις που αντιμετώπισε και τους δρόμους που άνοιξε. Είμαι, λοιπόν, εδώ –ο νέος Αρχιεπίσκοπός σας– για να σας ακούσω, για να διαλεχθώ μαζί σας και για να εργαστώ μαζί σας. Η προσευχή μου είναι να στέκομαι μπροστά σας και δίπλα σας, να ηγούμαι με το παράδειγμα και τις παραινέσεις μου και να σας διακονώ με πνεύμα θυσίας. Ας προχωρήσουμε μαζί ως Σώμα Χριστού και σώμα πιστών, ως μία ενωμένη Αρχιεπισκοπή και Εκκλησία και ως μία πολύτιμη Επαρχία του πανσέπτου Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Δεν μπορώ να σκεφτώ ανώτερη και τελειότερη κλήση για το βίο μου από το να είμαι μαζί σας στις χαρές και στις λύπες σας, στις επιτυχίες και στις δοκιμασίες σας. Η καρδιά μου είναι έτοιμη, σταθερή και πρόθυμη να σας υπηρετήσω κάθε στιγμή και σε κάθε περίσταση.  Από τους πολλούς τομείς που έχουν ανάγκη άμεσης ποιμαντικής φροντίδας, θα ήθελα να υπογραμμίσω τη διακονία της αγάπης προς τη νεολαία μας, την ενίσχυση της θεολογικής μας εκπαίδευσης, καθώς επίσης και την ολοκλήρωση της ανέγερσης του Ιερού Ναού στο “Σημείο Μηδέν”. Σε όλους αυτούς τους τομείς, ζητούμε –πέρα και πάνω από οτιδήποτε άλλο– τη δύναμη και τη στήριξη της χάριτος του Θεού, διότι “ἐάν μή Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες” (Ψαλμ. 128, 1).

Υπάρχει ένα πολύτιμο μάθημα και ένα διαρκές όραμα σχετικά με την ηγεσία ως διακονία που μου μετέδωσε ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης και αυτό έγκειται στη σημασία να κτίζουμε γέφυρες και να δημιουργούμε σχέσεις. Τέτοιου είδους σύνδεσμοι αποτελούν αυτό που στην πραγματικότητα είναι η Εκκλησία. Κανείς μας δεν γεννιέται και δεν αναπτύσσεται σε κενό. Ειδικότερα, στην Ορθόδοξη Εκκλησία αναπνέουμε και κληρονομούμε τον πλούτο μιας μακράς και ιερής παράδοσης. Αυτό σημαίνει ότι οι Επίσκοποι είναι εις διαδοχήν πίστεως των Αποστόλων. Πραγματική πρόοδος στην Εκκλησία υπάρχει, όταν υφίσταται ακατάλυτη αποστολική συνέχεια. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τους προπάτορες και τους πατέρες μας, τους πατριάρχες και τους προφήτες, τους αποστόλους και διδασκάλους, τους αγίους και τους μάρτυρες, τους ομολογητές και τους ασκητές – όλους εκείνους τους άνδρες και τις γυναίκες, γνωστούς και αγνώστους, που έθεσαν τα θεμέλια της Εκκλησίας και άνοιξαν το δρόμο ώστε εμείς να ανήκουμε στο Σώμα του Χριστού.

Αυτό σημαίνει για μια Εκκλησία να κοιτάζει πίσω στις παραδόσεις της και να προσβλέπει στο να μοιραστεί τους θησαυρούς της θεμελιώνοντας τις ρίζες της στα τοπικά περιβάλλοντα και τις τοπικές συνθήκες. Αυτό σημαίνει να δημιουργείς συνδέσμους μεταξύ του παγκόσμιου και του περιφερειακού, προκειμένου να αντανακλάται το παγκόσμιο στο τοπικό. Αυτό, τελικά, σημαίνει να ενσωματώνεις τα πολιτιστικά και πνευματικά στοιχεία μιας ζωντανής κοινότητας. Τότε θα μπορέσουμε να απευθύνουμε τη γλώσσα του ουρανού στην πραγματικότητα αυτού του κόσμου. Γιατί τότε μπορούμε να μεταφράσουμε τον αιώνιο λόγο του Θεού με έναν τρόπο που πραγματικά μεταμορφώνει την παροδική φύση του κόσμου. Πώς, όμως, θα προετοιμαστούμε και θα ανταποκριθούμε σ’ αυτή την κλήση;

Πρώτον, αν θέλουμε να είμαστε πιστοί στις ευαγγελικές μας ρίζες και τις πνευματικές μας παραδόσεις, πρέπει να είμαστε μία Εκκλησία που αγκαλιάζει τους νέους μας, που αγκαλιάζει τους ξένους, που αγκαλιάζει όλα τα μέλη της κοινότητάς μας και της χώρας μας. Οι νέοι μας αντιμετωπίζουν έναν συνεχώς αυξανόμενο καταιγισμό πληροφοριών και μία άνευ προηγουμένου πρόσβαση στη γνώση. Η Εκκλησία, δηλαδή όλοι μας, πρέπει να είναι έτοιμη να συναντήσει τους νέους ανθρώπους εκεί που ζούνε και εκεί που μαθαίνουν: στις κοινότητές μας, στους χώρους των κολλεγίων με όλο το φάσμα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που έχουμε στη διάθεσή μας. Δεν μπορούμε να χάσουμε χρόνο και δεν μπορούμε να περιμένουμε να έρθουν οι νέοι σε μας. Πρέπει να τους προσφέρουμε μία γεύση της μυστηριακής ζωής, του ζωντανού Σώματος του Χριστού. Πρέπει να τους καλωσορίσουμε και να τους αγκαλιάσουμε, συναντώντας τους –όπως έκανε ο ίδιος ο Κύριος με τους μαθητές Του– με τους όρους τους, με τις καρδιές τους και με τους τρόπους τους.

Δεύτερον, η διακονία μας προς τη νεολαία και το μήνυμά μας προς τον κόσμο πρέπει να στηριχτούν στην ανάπτυξη και επέκταση της Θεολογικής μας Σχολής, που είναι η καρδιά της εκπαίδευσης του κλήρου και της διαμόρφωσης ηγετών για την Αρχιεπισκοπή μας, αλλά και πέραν αυτής. Δεν θα λησμονήσω ποτέ το εξαιρετικό εξάμηνο που πέρασα διδάσκοντας στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού την άνοιξη του 2004. Βλέπετε, αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, οι προκλήσεις της διοίκησης της Εκκλησίας δεν είναι απλώς κοσμικές ανησυχίες. Αγγίζουν τη βαθύτατη ανταπόκρισή μας στην κοινωνία των δώρων που έχουμε λάβει από το Θεό. Με όλη τη σημασία της φράσης, είμαστε όλοι διάκονοι! Είμαστε όλοι υπεύθυνοι διαχειριστές των πόρων των πιστών. Και αν αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις και τα εμπόδια ταπεινά και συλλογικά, τότε είμαι βέβαιος ότι θα τα ξεπεράσουμε. Αν ο Κύριος είναι η δύναμή μας και η σωτηρία μας –η παρηγοριά μας και ο φωτισμός μας– τότε οι πιο λαμπρές μέρες μας βρίσκονται σίγουρα μπροστά μας.

Τρίτον, καθώς ίσταμαι σε τούτο το θρόνο –αντικρύζοντας όλους εσάς σ’ αυτόν τον υπέροχο καθεδρικό ναό και απευθυνόμενος σε πολύ περισσότερους από σας με τα μέσα των σύγχρονων επικοινωνιών– βλέπω την ιερή εικόνα και τα λείψανα του Αγίου Νικολάου του θαυματουργού. Επειδή ακριβώς πιστεύουμε στα θαύματα, επειδή ακριβώς ο Άγιος Νικόλαος θαυματουργεί και επειδή ακριβώς το ίδιο το όνομα “Νικόλαος” σημαίνει “νίκη του λαού”, είμαστε σε θέση να επαναλάβουμε τα λόγια της προς Ρωμαίους επιστολής, η οποία διακηρύσσει: “ἀλλ’ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διά τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς” (Ρωμ. 8, 37).

Είναι αυτή η νίκη και αυτό το θαύμα που εκπροσωπεί και συμβολίζει ο ναός του Αγίου Νικολάου στο Διεθνές Κέντρο Εμπορίου –όχι μόνο για την Αρχιεπισκοπή μας, αλλά και για την Πόλη της Νέας Υόρκης και στην πραγματικότητα για ολόκληρο το Αμερικανικό Έθνος. Την πικρή εκείνη μέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 χάθηκαν τόσες ανθρώπινες ζωές, προκλήθηκαν τόσα πολλά δεινά και ο μικρός ναός μας του Αγίου Νικολάου καταστράφηκε ολοσχερώς με την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων. Παρ’ όλα αυτά, το μίσος ξεπεράστηκε με την ελπίδα, η βία με τη συγχώρεση και η απελπισία με το έλεος, τη συμπόνια και την αγάπη.

Αποτελεί καθήκον και υποχρέωσή μας ως Ορθοδόξων Χριστιανών –αλλά επίσης ευθύνη και δέσμευση απέναντι στο Θεό και το λαό Του– να ολοκληρώσουμε και να ανοίξουμε τις θύρες του ναού του Αγίου Νικολάου ως μία μαρτυρία και ένα όραμα για το τί είναι άριστο και όμορφο σε όλους τους ανθρώπους της πίστης. Σας διαβεβαιώ ότι η καρδιά μου είναι, επίσης, έτοιμη και σταθερή γι’ αυτό το καθήκον.

Αγαπητοί φίλοι, αδελφές και αδελφοί,

Σήμερα, γιορτάζουμε την απόδοση της εορτής της Πεντηκοστής, κατά την οποίαν η Ορθόδοξη Εκκλησία προσκαλεί όσους βαπτίσθηκαν και ενεδύθησαν το Χριστό να γίνουν παιδιά που καθοδηγούνται και φωτίζονται από το πυρ και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, το οποίο καλεί όλους τους ανθρώπους σε ενότητα αποβάλλοντας τις διαιρέσεις και τις αμφιβολίες τους. Όπως ψάλλουμε στο κοντάκιο της ημέρας: “Ας δοξάσουμε όλοι μαζί το Πανάγιο Πνεύμα”. Και όπως διακηρύσσουμε στο κοινωνικό της ημέρας: “Τό πνεῦμα σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει ἡμᾶς ἐν γῇ εὐθειᾳ” (Ψαλμ. 144, 10).

Αύριο, με προσδοκία και ανυπομονησία θα μοιραστώ μαζί σας τη Θεία Ευχαριστία επί τη εορτή των Αγίων Πάντων. Θα έχουμε την ευκαιρία να θυμηθούμε όλους τους Αγίους –τους αρχαιότερους, όπως ο Άγιος Νικόλαος ο θαυματουργός και τους νεότερους, όπως ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης. Ταυτόχρονα, όμως, θα θυμηθούμε ότι όλοι έχουμε κληθεί να γίνουμε μέλη της κοινωνίας των Αγίων –συνταξιδιώτες σε τούτο το υπέροχο ταξίδι που ο Θεός με τόση χάρη και γενναιοδωρία προετοίμασε για μας σ’ αυτή την Αρχιεπισκοπή, την Εκκλησία και τη χώρα.

Ας παραμείνουν, λοιπόν, οι καρδιές μας έτοιμες και σταθερές. Αμήν!