ΖΗΤΕΊΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ..Κυριακή του Παραλύτου

«Άνθρωπον ουκ έχω…» είναι το παράπονο του παραλυτικού της Βηθεσδά του οποίου την θεραπεία μας διηγείται σήμερα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια κατέκειτο εκεί κοντά στην προβατική κολυμβήθρα εγκαταλελειμμένος απ’ όλους. «Άνθρωπον ουκ έχω…» είναι το παράπονο του παραλυτικού του σημερινού Ευαγγελίου, αλλά και κάθε πονεμένου ανθρώπου. Διότι το ίδιο επαναλαμβάνεται και στην εποχή μας. Πολλές φορές ζητάμε ανθρώπους να μας βοηθήσουν και συμπαρασταθούν σε δύσκολες στιγμές της ζωής μας, μα άνθρωποι δεν υπάρχουν. 

«Άνθρωπον ουκ έχω…» από παντού ακούγεται αυτή η φωνή. Απ’ εδώ φωνάζει το παιδί το εγκαταλελειμμένο κι έρημο. Ζητεί κάποιον να το πονέσει, να του δώσει το καλό παράδειγμα, να το κατανοήσει και να του δώσει μια πατρική συμβουλή. Ανθρώπους δεν έχει η σημερινή νεολαία που να της δείξουν τον δρόμο της αρετής και του καθήκοντος, της αυτοθυσίας και του ηρωισμού. Αντιθέτως μάλιστα, υπάρχουν άνθρωποι που την παρασύρουν σε μονοπάτια καταστροφής και αθλιότητος.

«Άνθρωπον ουκ έχω…» φωνάζει ο εργαζόμενος, που καταπιέζεται από τον σκληρόκαρδο εργοδότη. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τον καλό εργοδότη, που ζητεί ανθρώπους εργατικούς, προθύμους και τιμίους. «Άνθρωπον ουκ έχω…» φωνάζει ο συγγενής μας, που βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου από καιρό άρρωστος.
«Άνθρωπον ουκ έχω…» παραπονείται και ο γέροντας πατέρας, που ενώ θυσιάστηκε για τα παιδιά του, να τα σπουδάσει, να τα αποκαταστήσει, τώρα τον έχουν εγκαταλείψει σε μια γωνιά να καταπίνει τα φαρμάκια του.

Πράγματι, πάντοτε μεν, αλλ’ ιδιαίτερα σήμερα, στην υλόφρονα καταναλωτική κοινωνία μας, ζητά με ανθρώπους πραγματικούς, χριστιανούς αληθινούς, που να διαθέτουν λίγη ανθρωπιά, πολλή αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον για τον πλησίον τους. Δεν έχει ανθρώπους η σημερινή κοινωνία μας να την βοηθήσουν να πάρει τον δρόμο της πνευματικής ανόδου και της σωτηρίας.
Πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή μας αν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι. Αληθινοί όμως άνθρωποι. Δυστυχώς στο σύνολό τους οι άνθρωποι είναι σκληροί, εγωιστές, ατομιστές, αδιάφοροι στη δυστυχία του άλλου.
Είναι καιρός να φανούμε άνθρωποι προς τον συνάνθρωπό μας, αφού ένας Θεός έγινε άνθρωπος για μας!

Η Κολυμβήθρα της Βηθεσδά 

πηγή http://aktines.blogspot.gr/2010/04/blog-post_25.html