Ο αείμνηστος Πρωτ. π. Ιωάννης Ράμφος σε μια μελέτη με τίτλο “Μνήμαι σεισμών” κάνει λόγο για τους σεισμούς οι οποίοι πέρασαν μέσα στα συναξάρια της Εκκλησίας. Στο τέλος δε έχει συμπεριλάβει και ειδική ακολουθία την οποία εποίησε ο αείμνηστος υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Η ακολουθία αυτή τιτλοφορείται: “ικετήριος και ευχαριστήριος” και έγινε “εις ανάμνησιν των εν έτει 1953 γενομένων σεισμών εις τας Ιονίους Νήσους, Κεφαλληνίαν, Ζάκυνθον και Ιθάκην” και ψάλλεται την 11ην Αυγούστου.
... Οι σεισμοί και ο τρόπος αντιμετωπίσεώς τους δείχνει και μια άλλη πραγματικότητα. Οι χρονογράφοι μας λένε ότι κατά την διάρκεια των σεισμών οι άνθρωποι κατενύγησαν, έκαναν προσευχές, μετανόησαν, αλλά “καί πάλιν φιλανθρωπίας Θεού γενομένης επί το χείρον γεγόνασι”, δηλαδή όταν ο Θεός με την φιλανθρωπία Του σταμάτησε τους σεισμούς, τότε όχι μόνον επανήλθαν στην προηγούμενη ζωή της αμαρτίας, αλλά έκαναν και χειρότερα. Δείχνει αυτό την τρεπτότητα των ανθρώπων και την σκοπιμότητα που δείχνουν σε διάφορες φάσεις της ζωής τους.
Να παρακαλούμε τον Θεό να μας απαλάξη από τους σεισμούς ή να τους περιορίση και ο Ίδιος να επεμβαίνη θαυματουργικά, καθώς επίσης να μας βοηθά για να υπερβαίνουμε τον φόβο του θανάτου, αφού αυτός ο φόβος δημιουργεί πανικό, απελπισία και όλα τα παρεπόμενά τους. Να ευχηθούμε στον Θεό να αναπαύση τις ψυχές των ανθρώπων που πέθαναν μέσα στα συντρίμια των κατεδαφισθέντων οικοδομημάτων, καθώς επίσης να δίδη κουράγιο στους πονεμένους και να επουλώση γρήγορα τις πληγές τους. Να παρακαλέσουμε ακόμη τον Θεό να φωτίση τους μηχανικούς να κάνουν καλά το καθήκον τους, αλλά και να προσφέρη τα πνευματικά Του αγαθά σε αυτούς που με κίνδυνο της ζωής τους έσωσαν και βοήθησαν ποικιλοτρόπως τους εγκλωβισθέντας αδελφούς μας.
\
ΕΥΧΗ ΕΠΙ ΑΠΕΙΛΗ ΣΕΙΣΜΟΥ Ὁ Θεός ὁ μέγας, καί φοβερός, καί θαυμαστός, ὁ μόνος ἀληθινός, ὁ ποιῶν πάντα καί μετασκευάζων, ὁ ἐπιβλέπων ἐπί τήν γῆν καί ποιῶν αὐτήν τρέμειν,
ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων καί καπνίζονται, ὁ σείων τήν ὑπ’ οὐρανόν ἐκ θεμελίων, οἱ δέ στύλοι αὐτῆς οὐ σαλεύονται, ὁ τά θεμέλια της γής σαλεύων,
ἤδρασται δέ τῷ σῶ νεύματι, ὄν πάντα φρίσσει καί τρέμει ἀπό προσώπου τῆς δυνάμεώς Σου, ὅτι ἀνυπόστατος ἡ ὀργή τῆς ἐπί ἠμᾶς τούς ἁμαρτωλούς ἀπειλῆς
Σου,
ἀμέτρητον τέ καί ἀνεξιχνίαστον τό ἔλεος τῆς ἐπαγγελίας Σου, αὐτός μνήσθητι τῶν οἰκτιρμῶν Σου, Κύριε, καί τά ἐλέη Σου παρασχου ἠμίν, ὅτι ἀπό τοῦ αἰῶνος εἰσί,
στήριξον τήν κτίσιν, στερέωσον τήν γῆν, παῦσον τόν κλόνον αὐτῆς, ἔδρασον τήν δονηθείσαν οἰκουμένην, καί μή συναπολέσης ἠμᾶς ταῖς ἀνομίαις ἠμῶν,
μηδέ καταδικάσης ἠμᾶς ταῖς ἁμαρτίαις ἠμῶν, ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γής.
Ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός ἠμῶν, Θεός τοῦ ἐλεεῖν καί σώζειν, καί σύ τήν δόξαν ἀναπέμπομεν,
τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῶ καί τῷ Ἁγίω Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. δ'.
Ό επιβλέπων επί την γήν, και ποιών αυτήν τρέμειν, ρύσαι ημάς, της φοβέρας του σεισμού απειλής, Χριστέ ο Θεός ημών και κατάπεμψον ημιν, πλούσια τα ελέη σου, πρεσβείαις της Θεοτόκου μόνε Φιλάνθρωπε.
“Έτι δεόμεθα υπέρ του διαφυλαχθήναι την πόλιν ταύτην, και πάσαν πόλιν και χώραν από λοιμού, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας, επιδρομής αλλοφύλων, εμφυλίου πολέμου και αιφνιδίου θανάτου· υπέρ του ίλεων, ευμενή και ευδιάλλακτον γενέσθαι τον αγαθόν και φιλάνθρωπον Θεόν ημών, του αποστρέψαι και διασκεδάσαι πάσαν οργήν και νόσον την καθ’ ημών κινουμένη· και ρύσασθαι ημάς εκ της επικειμένης δικαίας αυτού απειλής, και ελεήσαι ημάς”.
