Ο Μητροπολίτης Μεξικού Ιάκωβος στους εορτασμούς της Βουλής των Αντιπροσώπων στις Ηνωμένες Μεξικανικές Πολιτείες,

 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεξικού και Έξαρχος Κεντρικής Αμερικής και Νήσων Καραϊβικής κ. Ιάκωβος, παρέστη την Πέμπτη 23 Μαΐου στους εορτασμούς της Βουλής των Αντιπροσώπων στις Ηνωμένες Μεξικανικές Πολιτείες, αφού τέλεσε τη Θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό Ιερό Ναό της Αγίας Σοφίας στην πόλη του Μεξικού.

Την εκδήλωση διοργάνωσε η Ομάδα για τις Διμερείς Σχέσεις Ελλάδας-Μεξικού, ως ένδειξη τιμής για τη φιλία των δύο εθνών και λαών.

Ομιλητές ήταν ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεξικού καθώς και ο Πρόεδρος της Ομάδας Εξ. Mario Rodriguez Carillo, ο Εξοχότατος Πρέσβης της Ελληνικής Δημοκρατίας στο Μεξικό Νικόλαος Κοτροκόης και μέσω σύνδεσης zoom ο Επιτετραμμένος Πρόξενος κ. Edgar Gomez.

Η ελληνικής καταγωγής καθηγήτρια της περιοχής κ. Άννυ Χρυσομαλάκου ανέγνωσε την «Ιθάκη» του μεγάλου ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη.

Στην ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος δήλωσε: Ενώ στην Ευρώπη επικρατούσε περιδίνηση και σπαραγμός (το 1938), τα δύο μεγάλα έθνη μας αποτέλεσαν για τον κόσμο ένα παράδειγμα ενότητας με την εγκαθίδρυση διπλωματικών σχέσεων. Τι συμβολίζουν στην πραγματικότητα οι διπλωματικές σχέσεις; Μια υπόσχεση για διάλογο μεταξύ τους- και από το 1938 τα έθνη κάνουν ακριβώς αυτό- μιλούν μεταξύ τους».

Σε άλλη αποστροφή του λόγου του ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεξικού ανέφερε: «Κανείς δεν ξέρει τι έφερε κοντά τις δύο χώρες μας που τις χωρίζει τόσο μεγάλη απόσταση. Θα μπορούσε να είναι το ότι και τα δύο έθνη έχουν ιστορία βαθιά ριζωμένη στο έδαφος, με το αίμα των προγόνων μας τα τελευταία χιλιάδες χρόνια, θα μπορούσε να είναι η κοινή μας καταπίεση που ζήσαμε για εκατοντάδες χρόνια κάτω από αυτοκρατορικά καθεστώτα, θα μπορούσε να είναι η κοινή μας Πίστη, ο Χριστιανισμός, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ταυτότητάς μας ως ελεύθερα έθνη.

Ως ιερέας πρέπει να τονίσω φυσικά, ότι όποιος Έλληνας δει την Παναγία της Γουαδελούπης, θα σκεφτεί αμέσως την ιστορία της ανεξαρτησίας της ίδιας της Ελλάδας, που σημαδεύτηκε εξ αρχής την ημέρα της εορτασμού του Ευαγγελισμού Της Θεοτόκου. Πολλές θαυματουργές εικόνες Της συνεχίζουν να ευλογούν πόλεις και χωριά σε όλο το έθνος».

Τον Σεβ. Μητροπολίτη Μεξικού συνόδευαν ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μύρινας Αθηναγόρας, Εφημέριος των Νήσων Καραϊβικής και ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης Φιλάρετος, Γενικός Εφημέριος της Μητροπόλεως Μεξικού.

Ο Άγιος Νεκτάριος και η χειροθεσία Υποδιακονισσών.

 

Ο Άγιος Νεκτάριος και η χειροθεσία Γυναικών Υποδιακονισσών.

Στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος, που είχε ιδρύσει ο Άγιος στην Αίγινα  είχε ο ίδιος καθιερώσει τον θεσμό των Υποδιακονισσών των οποίων η χειροθεσία έγινε κατά την τυπική διάταξη των Αναγνωστών. Οι δύο Υποδιακόνισσες που έλαβαν χειροθεσία από τον άγιο ήταν οι  Μοναχές Ελισάβετ  Ροκά και Μαγδαληνή  Μουστάκα. Ο Ίδιος ο Άγιος απαντώντας στην από 30-9-1914, επιστολή του Μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητου που τον εγκαλεί για την πράξη αυτή, επεξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν στην καθιέρωση του θεσμού αυτού στο Μοναστήρι του γράφοντας  εις την από 10-10-1914 απαντητική αυτού επιστολη, « Περί των Υποδιακονισσών γνωρίζω ότι αύται είναι κυρίως νεωκόροι του ιερού. Η περιβολή εγένετο κατά τον τύπον των εν ταις εκκλησίαις των πόλεων περιβαλλομένων ιερά άμφια Αναγνωστών. Τα υπομάνικα επετράπησαν δια τους εξής λόγους. Επειδή εν γυναικεία Μονή δεν υπάρχουσι Διάκονοι, εν τη ειρημένη ούτε ιερείς, εγώ δε ούτε δύναμαι, να φροντίζω περί της καθαριότητος του Ναού, ούτε πάντοτε να διαμένω νεωκορών εν τω ναώ, έχει δε απόλυτον ανάγκην το ιερόν τεταγμένων προσώπων, όπως  καθαρίζωσι  τα ιερά σκεύη, αλλάσωσι τα καλύματα και τας σινδόνας της Αγίας Τραπέζης, μετακινώσι το Άγιον Αρτοφόριον και ποιώσι πάσαν εργασίαν του νεωκόρου εν τω ιερώ, εθεώρησα, να τάξω δύο, ίνα εναλλάξ τελώσι την διακονίαν του ιερού. Εν απολύτω ανάγκη μεταφέρωσι εις τας ασθενούσας βαρέως αδελφάς την Αγίαν Ευχαριστίαν, εντός μικρού Ποτηρίου δια την ανάγκην ταύτην κατασκευασθέντος, πλήν της κατ ανάγκην εξαιρέσεως ταύτης κατά τα λοιπά εισί νεωκόροι.». 

Επί του θέματος δεν υπήρξε συνέχεια από πλευράς Μητροπολίτου Αθηνών Θεοκλήτου, ο διάδοχος όμως αυτού και πρώτος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος αποδεχθείς την πράξιν  αυτήν του Αγίου Πατρός, προέβη, μετά από λίγα έτη από της κοιμήσεως Αυτού εις την χειροθεσίαν ετέρων Υποδιακονισσών δια τας ανάγκας της Μονής.  Αι υπό του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου γενόμεναι Υποδιακόνισσαι ήσαν αι Μοναχαί Χριστοφόρα,  Κυριακή, Ευνίκη, Παρασκευή, Θεοκτίστη και Ευφροσύνη. Οι χειροθεσίες έγιναν μετα την κοίμηση της Υποδιακονίσσης Ελισάβετ ( + 1927 ) και τον διορισμό. υπ αυτού, της Υποδιακονίσσης Μαγδαληνής το 1933 ως Ηγουμένης της Ιεράς Μονής  Χρυσολεοντίσσης Αιγίνης.

Τα ανωτέρω αποτελούν αυθεντική μαρτυρία προερχομένη γραπτώς  εκ του ιδίου του Αγίου Νεκταρίου , τα όσα σήμερα λέγονται από διαφόρους περί δήθεν "χειροτονίας" Διακονισσών από τον άγιο και δη με λειτουργικά καθήκοντα, απέχουν πολύ της αληθείας.

Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης 

Πηγή Μητροπολίτου Παραμυθίας Τίτου Ματθαιάκη « Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΕΦΑΛΑΣ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ» Αθήναι 1985

  Η Υποδιακόνισσα Μαγδαληνή φέρουσα το ωράριο κατά την Τάξη των Αναγνωστών

Πατριαρχική Απόδειξις επί τω Αγίω Πάσχα 2024

 † Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ   ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ πανδώρου Θεοῦ διατρέξαντες τόν δόλιχον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί διελθόντες ἐν κατανύξει τήν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου, ἰδού, εὐφραινόμεθα τῇ πανηγύρει τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, δι᾿ ἧς ἐλυτρώθημεν ἐκ τῆς τοῦ ᾍδου τυραννίδος.

Ἡ ἔνδοξος ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἶναι συνανάστασις σύμπαντος τοῦ γένους τῶν βροτῶν καί πρόγευσις τῆς τελειώσεως τῶν πάντων καί τῆς πληρώσεως τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ.

Μετέχομεν εἰς τό ἄφραστον μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἁγιαζόμενοι ἐν τοῖς ἱεροῖς αὐτῆς μυστηρίοις καί βιοῦντες τό Πάσχα, «τό πύλας ἡμῖν τοῦ Παραδείσου ἀνοίξαν», ὄχι ὡς ἀνάμνησιν ἑνός γεγονότος τοῦ παρελθόντος, ἀλλά ὡς πεμπτουσίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὡς παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ ἀεί ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, ἐγγύτερον εἰς ἡμᾶς ἀπό ὅσον ἡμεῖς οἱ ἴδιοι εἰς τόν ἑαυτόν μας.

Τό Πάσχα, οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί ἀνακαλύπτουν τόν ἀληθινόν των ἑαυτόν ὡς ἐν Χριστῷ εἶναι, ἐντάσσονται εἰς τήν κίνησιν τῶν πάντων πρός τά Ἔσχατα, «ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καί δεδοξασμένῃ» (Α΄ Πέτρ. α΄, 8), ὡς «υἱοί φωτός… καί υἱοί ἡμέρας» (Α΄ Θεσσ. ε΄, 5).

Κεντρικόν χαρακτηριστικόν τῆς ὀρθοδόξου ζωῆς εἶναι ὁ ἀναστάσιμος παλμός της. Ἀστόχως ἀπεκάλεσεν ὁ φιλόσοφος τήν ὀρθόδοξον πνευματικότητα «σκυθρωπήν» καί «φθινοπωρινήν». Εὐστόχως ἐπαινεῖται ὑπό τῶν Δυτικῶν τό ἀνεπτυγμένον αἰσθητήριον τῶν Ὀρθοδόξων διά τό νόημα καί τό βιωματικόν βάθος τῆς πασχαλίου ἐμπειρίας, χωρίς ὅμως ἡ πίστις αὐτή νά λησμονῇ, ὅτι ἡ πορεία πρός τήν Ἀνάστασιν διέρχεται διά τοῦ Σταυροῦ.

Δέν γνωρίζει ἡ ὀρθόδοξος πνευματικότης τόν οὐτοπισμόν τῆς Ἀναστάσεως χωρίς Σταυρόν, οὔτε τήν ἀπαισιοδοξίαν τοῦ Σταυροῦ χωρίς τήν Ἀνάστασιν. Διά τόν λόγον αὐτόν, εἰς τό ὀρθόδοξον βίωμα τό κακόν δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον ἐν τῇ ἱστορίᾳ, ἐνῶ ἡ πίστις εἰς τήν Ἀνάστασιν λειτουργεῖ ὡς κίνητρον διά τόν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς παρουσίας ἐν τῷ κόσμῳ καί τῶν συνεπειῶν του, δρᾷ ὡς ἰσχυρά μεταμορφωτική δύναμις.

Εἰς τήν ὀρθόδοξον αὐτοσυνειδησίαν δέν ὑπάρχει χῶρος διά συνθηκολόγησιν ἀπέναντι εἰς τό κακόν, δι᾿ ἀδιαφορίαν περί τῆς πορείας τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Ἀντιθέτως, ἡ συμβολή εἰς τήν μεταμόρφωσιν τῆς ἱστορίας ἔχει θεολογικήν βάσιν καί ὑπαρξιακόν ἔρεισμα καί ἐκτυλίσσεται χωρίς τόν κίνδυνον ταυτίσεως τῆς Ἐκκλησίας μέ τόν κόσμον. Ὁ Ὀρθόδοξος πιστός ἔχει συνείδησιν τῆς ἀντιθέσεως μεταξύ τῆς ἐγκοσμίου πραγματικότητος καί τῆς ἐσχατολογικῆς τελειότητος καί δέν εἶναι δυνατόν νά παραμείνῃ ἀδρανής ἀπέναντι εἰς τάς ἀρνητικότητας.

Διά τόν λόγον αὐτόν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν εἶδε ποτέ τόν ἀγῶνα διά μεταμόρφωσιν τοῦ κόσμου ὡς ἀσήμαντον ὑπόθεσιν. Ἡ πασχάλιος πίστις ἔσωζε τήν Ἐκκλησίαν τόσον ἀπό τήν ἐσωστρέφειαν καί τήν κλειστότητα, ὅσον καί ἀπό τήν ἐκκοσμίκευσιν.

Εἰς τό Πάσχα τῶν ὀρθοδόξων συμπυκνοῦται ὁλόκληρον τό μυστήριον καί ὁ ὑπαρξιακός πλοῦτος τῆς εὐσεβείας μας. Τό «ἐξεθαμβήθησαν» τῶν Μυροφόρων, ὅταν, «εἰσελθοῦσαι εἰς τό μνημεῖον εἶδον νεανίσκον… περιβεβλημένον στολήν λευκήν» (Μάρκ. ιστ΄, 5), χαρακτηρίζει τό μέγεθος καί τήν οὐσίαν τῆς ἐμπειρίας τῆς πίστεως ὡς βιώσεως ὑπαρξιακοῦ συγκλονισμοῦ.

Τό «ἐκθαμβεῖσθαι» δηλώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκεται ἐνώπιον ἑνός μυστηρίου, τό ὁποῖον βαθαίνει, ὅσον τό προσεγγίζει, κατά τό λεχθέν, ὅτι ἡ πίστις μας «δέν εἶναι πορεία ἀπό τό μυστήριο στή γνώση, ἀλλά ἀπό τή γνώση στό μυστήριο».

Ἐνῷ ἡ ἄρνησις τοῦ μυστηρίου συρρικνώνει ὑπαρκτικῶς τόν ἄνθρωπον, ὁ σεβασμός ἀνοίγει εἰς αὐτόν τήν πύλην τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ πίστις εἰς τήν Ἀνάστασιν εἶναι ἡ βαθυτάτη καί ἀκραιφνεστάτη ἔκφρασις τῆς ἐλευθερίας μας ἤ μᾶλλον ἡ γέννησις αὐτῆς ὡς ἑκουσίας ἀποδοχῆς τῆς ὑψίστης θείας δωρεᾶς τῆς κατά χάριν θεώσεως.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὡς «βιωμένη Ἀνάστασις», εἶναι ὁ χῶρος τῆς «ἀληθεστάτης ἐλευθερίας», ἡ ὁποία εἰς τήν χριστιανικήν ζωήν εἶναι θεμέλιον, ὁδός καί προορισμός. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι εὐαγγέλιον ἐλευθερίας, δωρεά ἐλευθερίας καί ἐχέγγυον τῆς «κοινῆς ἐλευθερίας» εἰς τήν «αἰώνιον βιοτήν» τῆς Βασιλείας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μέ αὐτά τά αἰσθήματα, τιμιώτατοι ἀδελφοί καί πεφιλημένα τέκνα, ἔμπλεοι τῆς πεπληρωμένης χαρᾶς τῆς μετοχῆς εἰς τήν «κοινήν τῶν ὅλων πανήγυριν», λαβόντες φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός καί δοξάζοντες Χριστόν τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί ἀνατείλαντα πᾶσι τήν ζωήν, μεμνημένοι δέ κατά τήν πανέορτον ταύτην «κλητήν καί ἁγίαν ἡμέραν», πάντων τῶν ἐν περιστάσεσιν ἀδελφῶν, δεόμεθα τοῦ «πατήσαντος θανάτῳ τόν θάνατον» Κυρίου καί Θεοῦ τῆς εἰρήνης, ὅπως εἰρηνεύῃ τόν κόσμον, καταυγάζῃ τά διαβήματα ἡμῶν πρός πᾶν ἔργον ἀγαθόν καί Αὐτῷ εὐάρεστον, ἀναφωνοῦντες τόν πανευφρόσυνον ὕμνον «Χριστός Ἀνέστη»!

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκδ´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα

εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο Κώδικας 79 της Βιβλιοθήκης του Τορίνο (1149 μ.Χ.)

Το συγκεκριμένο ελληνικό χειρόγραφο χρονολογείται στο έτος 1149 και καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1749, από τον Giuseppe Pasini, στον κατάλογο των ελληνικών χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης του Τορίνο. Σύμφωνα με τον Ιταλό μελετητή, το χειρόγραφο αναφέρει τα εξής:

«Είναι συνηθισμένο στην αγία και μεγάλη εκκλησία της Ιερουσαλήμ, της Υπεραγίας Αναστάσεως, κάθε άγιο Σάββατο ένα νέο και ουράνιο φως να ανάβει τις κανδήλες επάνω στο Ζωηφόρο και Θεϊκό Μνήμα... Ξαφνικά, όχι μόνο το εσωτερικό του Τάφου, αλλά σχεδόν ολόκληρος ο Ναός της Αναστάσεως έλαμψε από το φως».

Η σπουδαιότητα του χειρογράφου του Τορίνο δεν ανάγεται μόνο στην αρχαιότητα του αλλά πρωτίστως στην αναφορά ότι το Άγιο Φως φώτισε, όχι μόνο τον εσωτερικό χώρο του αγίου Τάφου αλλά, σχεδόν ολόκληρο τον Ναό της Αναστάσεως- το μείζον δηλαδή ζήτημα του συγχρονισμού της φωταγώγησης του Ναού και του εσωτερικού χώρου του Μνήματος.

(Χάρης Κ. Σκαρλακίδης,"Άγιον Φως", εκδ."Ελαία" Β', Αθήνα 2011, σελ.176)

Ο Μητροπολίτης Κυδωνιών Αθηναγόρας για το συμβάν στην Κοινότητα Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μεγάλου Ρεύματος Κωνσταντινουπόλεως

 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κυδωνιών κ. Αθηναγόρας προέβη σε δήλωση με αφορμή βίντεο που κυκλοφόρησε για το συμβάν της Δευτέρας, 1ης Απριλίου 2024, στην Κοινότητα Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μεγάλου Ρεύματος Κωνσταντινουπόλεως.

“Εξ αφορμής του γεγονότος αυτού γράφτηκαν πράγματα, τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι ο κληρικός, ο οποίος μας επετέθη, έχει δύσκολο χαρακτήρα, εξ αιτίας του οποίου από την πρώτη στιγμή της τοποθετήσεώς του στην Κοινότητα Μεγάλου Ρεύματος επέδειξε απροθυμία συνεργασίας μαζί μας, καθώς και με όλα τα υπόλοιπα αρμόδια πρόσωπα. Αντιμετωπίστηκε, βεβαίως από όλους μας με χριστιανική αγάπη, με μεγάλη υπομονή και με λεπτότητα, με την προσδοκία ότι, θα εγκλιματιζόταν στη νέα του θέση”, ανέφερε μεταξύ άλλων στη δήλωσή του.

Παρακάτω διαβάστε τη δήλωση του Μητροπολίτη Κυδωνιών:

​1.​Το βίντεο, το οποίο είδε το φως της δημοσιότητας, με αφορμή το άκρως λυπηρό συμβάν, το απόγευμα της Δευτέρας, 1ης Απριλίου 2024, στην Κοινότητα Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μεγάλου Ρεύματος Κωνσταντινουπόλεως, δυστυχώς σκανδαλίζει τους πιστούς και εγείρει γενικότερα ερωτηματικά, σχετικά με το ήθος των εκκλησιαστικών ανδρών.

2.​Θα θέλαμε ευθύς εξ αρχής να ζητήσουμε συγγνώμη, διότι ένα ατυχές περιστατικό γίνεται αιτία να λοιδορείται η Πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, να στοχοποιείται ο ιερός κλήρος και να εξάγονται εσφαλμένα συμπεράσματα.

3.​Εξ αφορμής του γεγονότος αυτού γράφτηκαν πράγματα, τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι ο κληρικός, ο οποίος μας επετέθη, έχει δύσκολο χαρακτήρα, εξ αιτίας του οποίου από την πρώτη στιγμή της τοποθετήσεώς του στην Κοινότητα Μεγάλου Ρεύματος επέδειξε απροθυμία συνεργασίας μαζί μας, καθώς και με όλα τα υπόλοιπα αρμόδια πρόσωπα. Αντιμετωπίστηκε, βεβαίως από όλους μας με χριστιανική αγάπη, με μεγάλη υπομονή και με λεπτότητα, με την προσδοκία ότι, θα εγκλιματιζόταν στη νέα του θέση.

4.​Λόγω όμως αυτού του χαρακτήρος του, το απόγευμα της Δευτέρας, 1ης Απριλίου 2024, προκάλεσε έντονο φραστικό επεισόδιο στο γραφείο μας και προέβη σε απόπειρα χειροδικίας εναντίον μας, γεγονότα τα οποία καθιστούσαν αδύνατη την εν συνεχεία από κοινού τέλεση Ιεράς Ακολουθίας. Αυτός ήταν και ο λόγος της αποστροφής μας προς αυτόν, «πάτερ …, δεν θα σε χρειαστώ, μπορείς να πηγαίνεις», η οποία και καταγράφεται στο οπτικοακουστικό υλικό.

5.​Δυστυχώς, ο κληρικός αυτός δεν αξιοποίησε την ευκαιρία, την οποία του δώσαμε προς εκτόνωσιν της καταστάσεως, ώστε να έλθει εις εαυτόν. Αντιθέτως, μας επετέθη κατά την στιγμή της προσκυνήσεως της ιεράς εικόνος της Παναγίας Μαυρομολιωτίσσης και βιαιοπράγησε εις βάρος μας.

​6.​Ευτυχώς, ο Νεωκόρος της Κοινότητος ήταν παρών και τον απώθησε, αφού προηγουμένως βιαιοπράγησε και για δεύτερη φορά εις βάρος μας. Ασφαλώς και δεν ανταποδώσαμε. Παραμείναμε σιωπηλός και ψύχραιμος.

​7.​Οι ακατονόμαστες ύβρεις στα τουρκικά, οι οποίες καταγράφησαν, εξήλθαν από τα χείλη του Ιερέα, ενώ οι παρακλητικές εκφράσεις προσπαθείας προς συγκράτησή του ανήκουν στον Νεωκόρο.

8.​Η τελευταία φράση, η οποία βγήκε από το στόμα του Ιερέα, σε γλώσσα πεζοδρομίου (sic), απευθυνόταν σε εμάς, ήταν η εξής: «θα σε σκοτώσω…»!

9.​Δεν ακολουθήσαμε τον δρόμο της συγκαλύψεως του συμβάντος. Αντιθέτως, προκρίναμε την προβλεπομένη νόμιμη διαδικασία ενημερώσεως των Αρχών για την απρόκλητη επίθεση που δεχτήκαμε και την διακινδύνευση της σωματικής μας ακεραιότητος. Καθηκόντως ενημερώσαμε τον ΠαναγιώτατοΟικουμενικό Πατριάρχη, ο Οποίος είναι ο Ποιμενάρχης του κληρικού.

​10.​Διαψεύδουμε κατηγορηματικώς ο,τιδήποτε άλλο είδε το φως της δημοσιότητος.

​11.​Ευχόμαστε και προσευχόμαστε ο Ιερέας να συνειδητοποιήσει το σφάλμα του, στο οποίο περιπίπτει για δεύτερη φορά. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η περί αυτό Ομογένεια διατηρούν στη μνήμη τους παρομοίας φύσεως επεισόδια, τα οποία προκάλεσε ο κληρικός σε άλλη Εκκλησιαστική Κοινότητα και τα οποία έγιναν αιτία απομακρύνσεώς του από αυτήν.

12.​Είθε ο Άγιος Θεός να συγχωρήσει και να ελεήσει όλους μας, ιδίως εμάς τους κληρικούς, οι οποίοι, με παρόμοιες συμπεριφορές, κατασκανδαλίζουμε τους χριστιανούς και μάλιστα εν μέσω της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.-

Μέγα Ρεύμα, 04. 04. 2024.

+ ο Μητροπολίτης Κυδωνιών Αθηναγόρας,

Αρχιερατικώς Προϊστάμενος της Κοινότητος Μεγάλου Ρεύματος.

 

Εὐχὴ εἰς τὸν φύλακα Ἄγγελον

Ἅγιε Ἄγγελε, ὁ ἐφεστὼς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ ταλαιπώρου μου ζωῆς, μὴ ἐγκαταλίπῃς με τὸν ἁμαρτωλόν, μηδὲ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ διὰ τὴν ἀκρασίαν μου· μὴ δώῃς χώραν τῷ πονηρῷ δαίμονι κατακυριεῦσαί μου τῇ καταδυναστείᾳ τοῦ θνητοῦ τούτου σώματος· κράτησον τῆς ἀθλίας καὶ παρειμένης χειρός μου, καὶ ὁδήγησόν με εἰς ὁδὸν σωτηρίας. Ναί, ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, ὁ φύλαξ καὶ σκεπαστὴς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, ὅσα σοι ἔθλιψα πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, καὶ εἴ τι ἥμαρτον τὴν σήμερον ἡμέραν· σκέπασόν με ἐν τῇ παρούσῃ νυκτὶ καὶ διαφύλαξόν με ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀντικειμένου, ἵνα μὴ ἔν τινι ἁμαρτήματι παροργίσω τὸν Θεόν· καὶ πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Κύριον τοῦ ἐπιστηρίξαι με ἐν τῷ φόβῳ αὐτοῦ καὶ ἄξιον ἀναδεῖξαί με δοῦλον τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος. Ἀμήν.

Μετάφραση

Άγιε Άγγελε, εσύ που είσαι φύλακας (προστάτης) της αθλίας ψυχής μου και της ταλαίπωρης ζωής μου, μή με εγκαταλείψης τον αμαρτωλό, μήτε να απομακρυνθής από μένα εξ αιτίας της χαυνότητός μου. Μή επιτρέψης στον πονηρό δαίμονα να κυριαρχήσει επάνω μου κατατυραννώντας αυτό το θνητό μου σώμα. Κράτησε το ταλαίπωρο και παράλυτο χέρι μου και οδήγησέ με στην οδό της σωτηρίας. Ναι, άγιε Άγγελε του Θεού, εσύ που είσαι φύλακας και σκεπαστής της αθλίας ψυχής μου και του αθλίου σώματός μου, συγχώρησέ με για όλα εκείνα με τα οποία σε ελύπησα όλες τις ημέρες της ζωής μου, και για όσα αμάρτησα την σημερινή ημέρα. Σκέπασέ με και τούτη τη νύκτα και διαφύλαξέ με από κάθε επήρεια του αντιπάλου διαβόλου, για να μή παροργίσω τον Θεό με κάποιο αμάρτημα. Και συνάμα πρέσβευε για χάρι μου προς τον Κύριο, να με στερεώση στον θείο φόβο (=σεβασμό) και να με κάνη δούλο άξιο της αγαθότητός του. Αμήν.

Οικουμενικός Πατριάρχης: “Δεν μπορούμε πλέον να αγνοήσουμε την κραυγή των ανθρώπων ή την κραυγή της γης.”

 

Οικουμενικός Πατριάρχης: “Δεν μπορούμε πλέον να αγνοήσουμε την κραυγή των ανθρώπων ή την κραυγή της γης.”

Η Α.Θ. Παναγιότης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, την Πέμπτη, 22 Φεβρουαρίου 2024, ανταποκρινόμενος στην ευγενική πρόσκληση του Προέδρου του Ιδρύματος Marmara Grubu Vakfi Eλλογιμ. Δρος Akkan Suver, πραγματοποίησε ομιλία στην “27η Ευρασιατική Οικονομική Σύνοδο Κορυφής” (27th Eurasian Economic Summit), που διεξήχθη στην Πόλη. Ο Παναγιώτατος, ο οποίος μίλησε στην αγγλική γλώσσα, αναφέρθηκε στη σημερινή πραγματικότητα, όπου πόλεμοι, συγκρούσεις και γενικότερα φαινόμενα βίας συγκλονίζουν τον κόσμο μας, και εξέφρασε την απoγοήτευσή του γιατί πολλοί αντιμετωπίζουν με αδιαφορία τον πόνο, την ανασφάλεια, τον βίαιο εκτοπισμό συνανθρώπων μας, αλλά και την φτώχεια και την δυστυχία που βιώνουν άλλοι. “Για λόγους που μπορούμε μόνο να αποδώσουμε στην απληστία ή την απάθεια, φαίνεται ότι μένουμε αποκλειστικά εστιασμένοι και εμμονικοί με τα δικά μας θέματα και ενδιαφέροντα. Και αυτό, φυσικά, απέχει πολύ από έναν κόσμο σταθερότητας, συνεργασίας και συμπερίληψης”, τόνισε.

Και ο Πατριάρχης στη συνέχεια είπε: “Αυτές οι ζωτικές αρχές —της συνεργασίας και της συμπερίληψης, ή ίσως θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για συνεργασία και ενσωμάτωση— βρίσκονται στο επίκεντρο της συζήτησής μας εδώ σήμερα. Ακριβώς επειδή είναι οι θεμελιώδεις αξίες, με τις οποίες μπορούμε να μετρήσουμε και να εγγυηθούμε την σταθερότητα και την ασφάλεια. Ωστόσο, όπως υποδηλώνει ο τίτλος και ο υπότιτλος της παρούσας Συνόδου, πρέπει επίσης να υπογραμμίσουμε τη σημασία της οικοδόμησης. Και η οικοδόμηση σημαίνει δουλειά—μερικές φορές ακόμη και σκληρή δουλειά. Η οικοδόμηση περιλαμβάνει εργασία — μερικές φορές ακόμη και δύσκολη εργασία. Η οικοδόμηση συνεπάγεται αγώνα – μερικές φορές ακόμη και άβολο αγώνα. Ωστόσο, πάνω απ’ όλα, η οικοδόμηση περιλαμβάνει μια άλλη βασική έννοια, χωρίς την οποία δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη συνεργασία και την συμπερίληψη. Πράγματι, χωρίς αυτό το ουσιαστικό στοιχείο, δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα εξασφαλίσουμε σταθερότητα για τους εαυτούς μας, για τον λαό μας και για τον πλανήτη μας. Αναφέρομαι στην έννοια της βούλησης ή της αποφασιστικότητας. Χωρίς δουλειά και χωρίς θέληση, δεν μπορούμε να φιλοδοξούμε να επιτύχουμε σταθερότητα. Άλλωστε, η προσπάθεια να οικοδομήσουμε έναν καλύτερο κόσμο και ένα καλύτερο μέλλον συχνά σημαίνει να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις συνήθειες του παρελθόντος. Συχνά απαιτεί να πηγαίνουμε ενάντια στα ρεύματα ή τις μόδες της εποχής μας. Μερικές φορές απαιτεί ακόμη και να πηγαίνουμε ενάντια στις δικές μας επιθυμίες και προτιμήσεις – με άλλα λόγια, να ξεφύγουμε από την άνεση και τον εφησυχασμό μας – έτσι ώστε οι άλλοι άνθρωποι να μπορούν να απολαμβάνουν τους ιερούς πόρους της ζωής που πρέπει να μοιράζονται: το δικαίωμα σε καθαρό αέρα και καθαρό νερό, το δικαίωμα σε επαρκή τροφή και καλή υγεία και το δικαίωμα ειρηνικής και ευημερούς διαβίωσης”. Ο Παναγιώτατος επεσήμανε ότι καλούμαστε όλοι να ανταποκριθούμε στις σύγχρονες προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο κόσμος μας με νέους και πρωτόγνωρους τρόπους, και υπενθύμισε ότι η πρόσφατη πανδημία του Κορωνοϊού μας δίδαξε ότι “κανείς δεν σώζεται αν δεν σωθούν όλοι”.

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του τόνισε: “Μόνο μια ματιά στον κόσμο γύρω μας σήμερα—οι στρατιωτικές συγκρούσεις που συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία, η περιβαλλοντική καταστροφή την οποία προκαλούν οι πλημμύρες και οι ξηρασίες, οι εθνοτικές διαιρέσεις που αυξάνονται στην Αφρική και την Ασία, η ανεπίλυτη κρίση μεταναστών και προσφύγων σε όλο τον πλανήτη — όλα αυτά αρκούν για να μας υπενθυμίσουν ότι πρέπει να αναζητήσουμε νέους τρόπους για να μεταβούμε από την κρίση στη σταθερότητα και μέσω της συνεργασίας στην συμπερίληψη. Μόνο τότε μπορούμε να προωθήσουμε το κοινό μας όνειρο για την οικοδόμηση ενός νέου κόσμου.

Δεν μπορούμε πλέον να αγνοήσουμε την κραυγή των ανθρώπων ή την κραυγή της γης. Ο μόνος τρόπος που μπορούμε να απομακρυνθούμε από τις συγκρούσεις είναι μέσω της αλληλεγγύης και της ευαισθησίας στη συνεργασία και τη συμπόνια.“

Το μεσημέρι ο Παναγιώτατος παρακάθησε στο γεύμα που παρετέθη, στο πλαίσιο του Συνεδρίου.

 

Φωτό: Νίκος Παπαχρήστου