ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΙΣ τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, κατά τήν Δοξολογίαν ἐπί τῇ ἐπισήμῳ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας
Ἱερός Καθεδρικός Ναός Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Παρασκευή, 22 Νοεμβρίου 2024
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας κύριε Γαβριήλ, ποιμενάρχα τῆς θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας καί ἐκπρόσωπε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
Τιμιώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Εὐλαβέστατοι κληρικοί,
Ἐξοχώτατοι καί Ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες ὀφφικιάλιοι,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ λίαν ἀγαπητά,
Ἐν χαρᾷ ἀνυποκρίτῳ καί ἐν βαθείᾳ συγκινήσει ἀφίχθημεν, ὁμοῦ μετά τῆς τιμίας συνοδείας ἡμῶν, εἰς τήν καθέδραν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας, ἀνταποκρινόμενοι εἰς τήν εὐγενῆ καί λίαν τιμητικήν πρόσκλησιν τοῦ Ἱερωτάτου ποιμενάρχου σας, ὁ ὁποῖος ἐπεσκέφθη τόν παρελθόντα Αὔγουστον τό ἐν Φαναρίῳ σεπτόν Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας διά νά προσκαλέσῃ τήν ἡμετέραν Μετριότητα, ὥστε νά συνεορτάσωμεν μίαν σημαντικήν ἐπέτειον τῆς Μητροπόλεώς σας καί νά ἀποδώ-σωμεν δόξαν καί αἶνον εἰς τόν Θεόν διά τάς πλουσίας εὐεργεσίας καί δωρεάς Του ἐπί τῇ διαρρευσάσῃ πεντηκοντα-ετία ἀπό τῆς ἱδρύσεως αὐτῆς.
Εἴμεθα εὐγνώμονες, ἅγιε ἀδελφέ, διά τήν πρόσκλησιν, ὡς καί διά τούς πρόφρονας καί λίαν τιμητικούς λόγους πρός τό ταπεινόν πρόσωπόν μας, ἀλλά καί διά τήν πάνδημον ὑποδοχήν, καί δέν κρύπτομεν τήν συγκίνησίν μας διότι εὑρισκόμεθα ἐν τῷ μέσῳ ἀδελφῶν καί τέκνων ἠγαπημένων, τῶν ὁποίων οἱ πρόγονοι ἀπετέλουν, πάλαι ποτέ, ἐκλεκτόν καί δυναμικόν τμῆμα τοῦ ποιμνίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου. Πολλάκις ἔχομεν κατά τό παρελθόν ἀναφερθῆ εἰς τάς δυσπεριγράπτους βασάνους καί τούς διωγμούς τῶν Ρωμηῶν τῆς ἰωνίτιδος γῆς καί τήν ἐκκρίζωσίν των ἐκ τῶν ἀρχαίων ἑστιῶν των, καί ἀσφαλῶς θά συνεχίσωμεν νά τό πράττωμεν εἰς πᾶσαν κατάλληλον περίστασιν.
Διά τόν Ἑλληνισμόν τῆς Ἰωνίας, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ὑπῆρξεν ἁπλῶς ἕνα στοιχεῖον τῆς ἰδιοπροσωπίας καί τῆς ταυτότητός του, ἕνα χαρακτηριστικόν τό ὁποῖον συνετέλεσεν, οὕτως εἰπεῖν, εἰς τήν διαμόρφωσίν του, ἀλλά ἦτο καί εἶναι ἐκείνη ἡ καθοριστική καί ἀναγεννητική δύναμις, ἡ ὁποία διαποτίζει ὅλας τάς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τοῦ Ρωμηοῦ, εἰς ὅλην τήν διαχρονίαν τῶν αἰώνων, καί ἀπαρτίζει τό ὅλον τῆς ὑπάρξεώς του. Γνωρίζομεν ἀπό τήν ἱστορίαν ὅτι εἴς τινας περιπτώσεις ἐχάθη ἡ ἑλληνική γλῶσσα, ὡς λόγου χάριν εἰς τήν περίπτωσιν τῶν Καραμανλήδων, οἱ ὁποῖοι ἀπώλεσαν μέν τήν γλῶσσαν, διετήρησαν ὅμως τήν ὀρθόδοξον πίστιν, ἐχέγγυον τῆς συνειδήσεώς των ὡς Ρωμηῶν. Ἡ Ἐκκλησία διαφυλάττει τήν πίστιν τῶν πατέρων καί τήν ἰδιοπροσωπίαν τοῦ Γένους μέ τήν αὐτήν περίφροντιν ἀγάπην, τά δύο αὐτά μεγέθη, τά ὁποῖα, ὡς εἴπομεν, συνιστοῦν τό ὅλον τῆς ὑπάρξεώς μας.
Ἡ εἰσδοχή τοῦ προσφυγικοῦ στοιχείου, διά τό Ἑλληνικόν κράτος, παρά τάς ἀρχικάς δυσκολίας, ἀπετέλεσεν ἀνακαινι-στικόν παράγοντα καί δύναμιν προόδου, καθώς οἱ πρόσφυ-γες ἐκόμισαν εἰς τήν πνευματικήν των σκευήν τόν ἀνε-ξάντλητον πλοῦτον τῆς παραδόσεως τοῦ Γένους, τήν βαθυτάτην εὐσέβειαν καί τήν ἀφοσίωσιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τά αὐθεντικά ἤθη των, τήν ἐργατικότητα, τήν τιμιότητα, τήν θέλησιν διά ζωήν καί δημιουργίαν. Ἡ μεταφύτευσις εἰς τήν νέαν γῆν, βεβαίως, δέν ἦτο εὔκολος καί ἀνέφελος, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία ἐστάθη φιλόστοργος Μήτηρ καί ἐπεσύναξε «τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγάς της» (Μτ. κγ´, 37), ὅπου καί ἄν αὐτά εὑρέθησαν μετά τήν λαίλαπα καί τόν κατατρεγμόν.
Ἐδῶ εἰς τήν ἀττικήν γῆν, καί μάλιστα ἐντός τῶν ὁρίων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ν. Ἰωνίας, ἐγκατεστάθησαν κατά χιλιάδας οἱ πρόσφυγες τῆς Μικρασιατικῆς τραγωδίας, μέ τό Κράτος νά ἀδυνατῇ νά καλύψῃ ἐπαρκῶς τάς στοιχειώδεις ἀνάγκας των. Εἰς αὐτήν τήν θλιβεράν περίστασιν, ἡ Ἐκκλησία ἀσφαλῶς δέν ἔμεινεν ἀπαθής∙ ὁ ἐκ Μαδύτου τῆς Ἀνατολικῆς Θρᾴκης ἕλκων τήν καταγωγήν μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἐγένετο ὁ φύλαξ ἄγγελος τῶν ἐμπεριστάτων τέκνων τῆς Ἐκκλησίας καί ἐθεράπευσε, κατά τάς δυνάμεις του, τάς ὑλικάς καί πνευματικάς των ἀνάγκας καί χρείας. Τόσον ἡ ζῶσα προφορική παράδοσις περί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, ἀλλά καί αἱ γραπταί πηγαί καί αἱ ἀναθηματικαί πλάκες, διάσπαρτοι ἀνά τήν δικαιοδοσίαν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, μαρτυροῦν περί τῶν πολλῶν εὐεργεσιῶν τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιεπισκόπου, τόν ὁποῖον μνημονεύομεν μέ ἰδιαιτέραν συγκίνησιν τήν εὔσημον ταύτην στιγμήν. Ὡσαύτως, ἀναμι-μνησκόμεθα τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Πατάρων Μελε-τίου, τοῦ ἀναπαυομένου παρά τῇ κόγχῃ τοῦ Ἱεροῦ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Ν. Ἰωνίας, βοηθοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πισιδίας, ὁ ὁποῖος ἐξετοπίσθη καί αὐτός καί ἐγκατεστάθη ἐδῶ καί διηκόνησε θυσιαστικῶς τούς πρόσφυ-γας ἐν μέσῳ συνθηκῶν ἐξόχως ἀντιξόων. Ἐπιφυλασσόμεθα νά ἀναφερθῶμεν διεξοδικῶς ἐντός ὀλίγου, κατά τήν τελετήν ὀνοματοδοσίας τῆς Πλατείας «Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντίνου Ϛ’», εἰς τόν ἀοίδιμον αὐτόν προκάτοχον τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, ὁ ὁποῖος, μετά τήν ἄδικον ἀπέλασίν του ἐκ Κωνσταντινουπόλεως, ἔζησε τά τελευταῖα ἔτη τοῦ βίου του ἐδῶ εἰς τήν Νέαν Ἰωνίαν. Αἰωνία ὅλων αὐτῶν ἡ μνήμη καί ἄληστος!
Αὐτή εἶναι διαχρονικῶς ἡ ἱστορία τῆς Ρωμηοσύνης∙ ἱστορία θυσίας, πόνου καί στεναγμῶν, ἀλλά καί ἀναστάσεως καί δημιουργικῆς πορείας πρός τό μέλλον. Τό Γένος μας οὐδέποτε χάνει τήν ἀναγεννητικήν καί μεταμορφωτικήν του δύναμιν, ἀλλά μεταποιεῖ τά ὀλίγα εἰς ἀμέτρητα, τά σκύβαλα εἰς χρυσόν καί τήν τέφραν εἰς ἀδάμαντας… Τό αὐτό ἐπισυνέβη καί ἐδῶ εἰς τοῦτο τό τμῆμα τῆς εὐλογημένης ἀττικῆς γῆς, ὅπου ἐγκατεστάθησαν «τά ἀποδημητικά πτηνά τῆς Ρωμηοσύνης», ὡς συνηθίζομεν νά λέγωμεν, καί ἐκ τοῦ μηδενός ἐδημιούργησαν νέας πατρίδας καί προέκοψαν καί ἐμεγαλούργησαν, πάντοτε ὑπό τήν σκέπην τῆς Ἐκκλησίας.
Αὐτή ἀκριβῶς ἦτο καί ἡ προνοητική καί ποιμαντική μέριμνα καί φροντίς τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἐδημιούργησε τόν Μάϊον τοῦ ἕτους 1974, πρό πεντήκοντα ἀκριβῶς ἐτῶν, ἐκ τῶν κανονικῶν ἐδαφῶν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, τήν Μητρόπολιν Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας, διά τό πλῆθος τῶν πιστῶν εἰς τήν περιοχήν καί διά τήν καλυτέραν διαποίπανσίν των. Πρῶτος Ποιμήν τῆς ἀρτιπαγοῦς Μητροπόλεως κατέστη ὁ ἐκλεκτός Ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὁ ἀπό Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς Τιμόθεος ὁ Ματθαιάκης, ὁ καλός κἀγαθός, ὁ φιλόπατρις καί φιλογενής, ὁ βαθυνούστατος θεολόγος, ὁ ὁποῖος πολύ ἠγάπησε τό ποίμνιόν του καί ἠγαπήθη παρ᾽ αὐτοῦ καί κατέλιπε φήμην ἁγίου καί εὐλαβεστάτου Ἱεράρχου.
Τοῦ αὐτοῦ πνευματικοῦ ἀναστήματος ὑπῆρξε καί ὁ διάδοχος τοῦ ἀειμνήστου Τιμοθέου, μακαριστός Κωνσταντῖνος. Δανειζόμεθα τούς λόγους τοῦ νῦν Μητροπολίτου Νέας Ἰωνίας διά νά σκιαγραφήσωμεν ἁδρομερῶς τήν προσωπικό-τητα τοῦ ἀμέσου προκατόχου του: «Ὁ πολυσέβαστος Μητροπολίτης κυρός Κωνσταντῖνος χάραξε μέ συνέπεια καί ἔνθεο ζῆλο τή δική του φωτεινή πορεία στην καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερά Μητρόπολη γιά εἴκοσι ὁλόκληρα ἔτη. Ἀπό τό 1994, ὅταν καί ἐξελέγη ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Μητροπολίτης Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας, ἐργάσθηκε ἀόκνως καί διηκόνησε μέ θυσιαστική ἀγάπη, μέ σύνεση καί εὐθύνη, μέ προγραμματισμό, μέ πίστη καί ἐλπίδα, ἀφήνοντας ἔτσι ἀνεξίτηλα τά ἴχνη του στήν Τοπική μας Ἐκκλησία»[1].
Ἐδανείσθημεν, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, τούς λόγους αὐτούς, καθώς ὁ ἀδελφός Γαβριήλ διηκόνησε τόν μακαριστόν Μητροπολίτην Κωνσταντῖνον καθ᾽ ὅλην τήν περίοδον τῆς ἀσθενείας του καί τόν περιέθαλψε μέ παραδειγματικήν ἀφοσίωσιν ὡς πραγματικός πνευματικός υἱός. Ἐπαινοῦμεν τόν Ποιμενάρχην σας, ὄχι μόνον δι᾽ αὐτήν του τήν πρᾶξιν, ἀλλά διότι ἐργάζεται φιλοτίμως καί ἐγκόπως διά τήν Ἐκκλησίαν καί δή διά τήν νεότητα. Μέ λιπαράν θεολογικήν καί θύραθεν παιδείαν ἀποτελεῖ ἕνα ἐκ τῶν πλέον ἱκανῶν καί δυναμικῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Εὐδοκίᾳ καί χάριτι Θεοῦ, ἡ Ἱερά Μητρόπολις Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας ἑορτάζει τό «Χρυσοῦν Ἰωβηλαῖον» αὐτῆς ὑπό τήν στιβαράν καί πεπνυμένην πηδαλιουχίαν τοῦ Μητροπολίτου Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος τυγχάνει νέος μέν τῇ ἡλικίᾳ ἀλλά δυναμικός καί ρηξικέλευθος. Εὐχαριστοῦμεν ἅπαξ ἔτι διά τήν πρόσκλησιν καί τήν ὑποδοχήν, ἀλλά καί διά τά ἀδελφικά του αἰσθήματα τόν Ποιμενάρχην τῆς προσφυγικῆς ταύτης Μητροπόλεως καί συγχαίρομεν αὐτόν ὁλο-καρδίως διά τό ἔργον του καί τήν τετιμημένην ἀρχιερατικήν του διακονίαν.
Κατακλείοντες τόν λόγον, ἐκφράζομεν καί πάλιν τήν εὐγνωμοσύνην τῆς ἡμῶν Μετριότητος καί τῆς τιμίας συνο-δείας μας εἰς πάντας ὑμᾶς διά τήν θερμήν ὑποδοχήν καί τήν ἐκδήλωσιν εἰλικρινῶν αἰσθημάτων ἀγάπης καί τιμῆς, ἐπικα-λούμενοι δέ ἐπί πάντας ὑμᾶς τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῆς Βουρλιώτισσας καί τοῦ Ἁγίου Νεομάρ-τυρος Γεωργίου τοῦ Νεαπολίτου, εὐχόμεθα ἐκ βάθους καρδίας ἡ νέα πεντηκονταετία ζωῆς καί προσφορᾶς τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως νά εἶναι πλήρης ἔργων ἀγαθῶν καί πεπληρωμένη πάσης ἄνωθεν εὐλογίας. Ἀμήν!
