Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης και ο Ανδρέας Παπανδρέου

 

 Μαρτυρία της κ. Δήμητρας Παπανδρέου για την ευλογημένη συνάντηση αγίου Ιακώβου Τσαλίκη και Ανδρέα Παπανδρέου.

Όταν ο Πρόεδρος το 1990 χρειάστηκε να κάνει εσπευσμένη εισαγωγή στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο λόγω των πολλαπλών καρδιολογικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, προβλήματα που είχαν επιδεινωθεί από το «βρώμικο 89» που είχε προηγηθεί, η κατάσταση της υγείας του ήταν ιδιαίτερα δύσκολη και τα προγνωστικά των ιατρών καθόλου ενθαρρυντικά . Προσωπικά ήμουν ήρεμη, πίστευα πως ο καλός Θεός θα φρόντιζε όπως και κατά το παρελθόν είχε φροντίσει και θα γινόταν το θαύμα, γιατί έπρεπε εκείνη τη χρονική στιγμή ο Ανδρέας να ζήσει όχι μόνο για να αποκατασταθεί ηθικά από τον Λαό αλλά και για να προσφέρει ακόμα περισσότερα στον Τόπο τούτο που είχε μπροστά του πληθώρα προβλημάτων, ιδιαίτερα στα Εθνικά θέματα . Και το θαύμα δεν άργησε να γίνει. Από το προσωπικό του Νοσοκομείου πληροφορήθηκα πως στο ίδιο κρεβάτι που νοσηλευόταν ο Πρόεδρος είχε λίγο πριν νοσηλευθεί ένας αγιασμένος Γέροντας που τον παρακολουθούσε και εκείνον ο Δημήτρης Κρεμαστινός και τώρα είχε μεταφερθεί σε άλλο θάλαμο, αμέσως ζήτησα περισσότερες πληροφορίες και παρακάλεσα να με πάνε κοντά του κάτι που έγινε και έτσι βρέθηκα κοντά στον άγιο Ιάκωβο που με δέχθηκε με την απλότητα ενός μικρού παιδιού μη γνωρίζοντας στην αρχή πια είμαι και τι ήθελα, αργότερα μάλιστα έμαθα πως ο Γέροντας έλεγε χαριτολογώντας και με την απλότητα που τον διέκρινε , ότι «στον θάλαμο, μπήκε μια γυναικάρα δυο μέτρα που δεν την γνώρισα»! Αφού του φίλησα το χεράκι ακολούθησε ο εξής διάλογος . «Θέλω να βοηθήσεις πάτερ Ιάκωβε τον Ανδρέα». «Ποιος είναι αυτός ο Αντρέας;», «Είναι ο Πρωθυπουργός… ο Παπανδρέου». «Και τι να κάνω εγώ, ένας ταπεινός παπάς, ενώ υπάρχουν στο νοσοκομείο άριστοι γιατροί και νοσηλευτές;». «Θέλω πάτερ, να έρθετε στην εντατική να τον σταυρώσετε, σας παρακαλώ είναι ανάγκη και πρέπει να το κάνετε…». Ειλικρινά εκείνη τη στιγμή πίστευα πως ξεκινούσε το θαύμα που περίμενα και μέσα από την καρδιά μου ευχαριστούσα τον Παντοδύναμο Θεό που άκουσε τις προσευχές μας, γιατί και ο Ανδρέας έκανε προσευχή και άνθρωποι δικοί μας που τον αγαπούσαν και ζούσαν μαζί μας την αγωνία και την περιπέτεια της υγείας του. Ο Γέροντας παρότι καταπονημένος δεν αρνήθηκε να κάνει αυτό που του ζήτησα και σε λίγο τον έφεραν στο δωμάτιο του Προέδρου τον οποίο είχα ήδη ενημερώσει και τον δέχθηκε με μεγάλη χαρά . Θυμάμαι την σκηνή και τα λόγια του Γέροντα, την μορφή και ιδιαίτερα το βλέμμα του που ενέπνεε δύναμη, ελπίδα και αγάπη ενώ όλα επάνω του, ακόμα και η παιδική θα έλεγα απλότητα του ενέπνεαν σεβασμό και μαρτυρούσαν πως ήταν άνθρωπος της προσευχής. Σεμνά και ταπεινά πλησίασε τον Πρόεδρο αφού πρώτα σχολίασε με τον δικό του τρόπο την παρουσία αγίων εικόνων στο προσκέφαλο του Ανδρέα λέγοντας χαρακτηριστικά «έχετε καλούς φύλακες εδώ», πλησίασε λοιπόν τον Ανδρέα και τον ρώτησε με εκείνη την γεμάτη γαλήνη φωνή του «Πιστεύεις στον Θεό παιδί μου;» , έτσι τον αποκάλεσε «παιδί» μου, ούτε κ. Πρόεδρε , ούτε κ. Παπανδρέου, ούτε πληθυντικός «παιδί» μου, γνώριζα τον Πρόεδρο καλά και τον κοίταξα στα μάτια ήθελα να δω την αντίδραση του και αυτό που είδα στα μάτια μου με έκανε να αρχίσω να κλαίω ήμουν πλέον σίγουρη το θαύμα είχε γίνει. Αυτό το «παιδί» μου έδωσε στον Αντρέα ελπίδα ζωής η ανθρώπινη πλευρά του είχε ήδη ζωντανέψει όχι γιατί τον είπαν παιδί αλλά γιατί αυτή η φράση έκλεινε μέσα της όλο το μεγαλείο της καρδιάς του Γέροντα που το μετέφερε στην κουρασμένη καρδιά του και την αναζωογόνησε. «Πιστεύω» απάντησε ο Πρόεδρος , « Τότε θα σε σταυρώσω» Τον σταύρωσε, προσευχήθηκε νοερά για λίγο, τον χάιδεψε απαλά στο μέτωπο και του είπε “Θα γίνεις καλά, θα βγεις από το Νοσοκομείο , θα ξαναγίνεις Πρωθυπουργός κοίταξε να κάνεις καλό στην Ελλάδα και να προσέξεις την Εκκλησία» . Ζούσαμε ένα θαύμα ο θάλαμος λες και γέμισε αγγέλους χάθηκε αμέσως η μουντή ατμόσφαιρα του Νοσοκομείου και η απέραντη μοναξιά και η απελπισία του ασθενή και των οικείων του, μια ευωδία πλημμύρισε τον χώρο, ο Πρόεδρος δάκρυσε ο Γέροντας το ίδιο εγώ έκλαιγα, σταύρωσε και εμένα «κουράγιο» μου είπε «είσαι δυνατή». Μετά κατάλαβα τι εννοούσε και τον ευγνωμονώ . Φεύγοντας σκέφτηκα να του δώσω κάτι δίσταζα να κάνω κίνηση για χρήματα και σκεφτόμουν τι άλλο θα μπορούσα εκείνη τη στιγμή να κάνω όταν ξαφνικά τον άκουσα να μου λέει σιγά, « Εκείνο που θέλω είναι να βοηθήσεις όταν γίνει και πάλι Πρωθυπουργός να γίνουν καλά για την Εκκλησία και την Πατρίδα μας, τίποτα άλλο».

Πράγματι έτσι και έγινε… πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Όταν ένας Άγιος γέροντας λέει κάτι με προσευχή, δεν είναι δικό του, αλλά θεϊκή πληροφορία μέσω του Αγίου Πνεύματος. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όχι μόνο έγινε καλά θαυματουργικά, με την αγιασμένη παρέμβαση του γέροντα Ιάκωβου Τσαλίκη, αλλά τρία χρόνια μετά, το 1993, έγινε ξανά Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Την ευεργεσία του Γέροντα δεν την ξεχάσαμε ποτέ και επιθυμία μας ήταν να επισκεφτούμε το Μοναστήρι του στην Εύβοια κάτι που δυστυχώς δεν προλάβαμε να κάνουμε, θα το κάνω όμως σύντομα εγώ μαζί με τον πνευματικό μας τον πατέρα Τιμόθεο Ηλιάκη. Ο Πρόεδρος δεν ξέχασε την συμβουλή του Γέροντα και όταν ανάλαβε και πάλι Πρωθυπουργός προσπάθησε να βοηθήσει την Εκκλησία και γενικότερα την Ορθοδοξία στη δύναμη της οποίας πίστευε πάντα για τούτο και φρόντιζε να υπάρχουν άριστες σχέσεις με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τους άλλους Έλληνες Πατριάρχες της Ανατολής ενώ ήταν ο πρώτος που μίλησε για την δημιουργία Ορθόδοξου Τόξου στα Βαλκάνια, παράλληλα φρόντισε να λυθούν χρονίζοντα προβλήματα της Εκκλησίας όπως για παράδειγμα η ανακήρυξη των Μετεώρων σε τόπο ιερό και η δημιουργία του Κέντρου Διαφυλάξεως του Αγιορείτικου Πολιτισμού ενώ κάθε αίτημα που έφτανε στο Γραφείο του από Εκκλησιαστικούς παράγοντες και Μοναχούς το εξέταζε με ιδιαίτερη προσοχή και φρόντιζε για την καλύτερη έκβαση του. Για την Πατρίδα επίσης έδωσε όλη του τη ζωή για τούτο και στον τάφο του μπήκε η επιγραφή με την διαχρονική και ιστορική φράση του «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Αν σήμερα ζούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου έστω κι αν δεν ήταν στην εξουσία κανένας δεν θα τολμούσε να μιλήσει για «ουδετερόθρησκο κράτος», τους τρόμαζε ακόμα και η σκιά του είχε πει ο μακαρίτης Πατριάρχης Ιεροσολύμων Διόδωρος , ενώ τα Σκόπια ποτέ δεν θα έπαιρναν τη ψευδεπίγραφη και κίβδηλη ονομασία που τους έδωσαν, θυμίζω μόνο το εμπάργκο που μόνο ο Ανδρέας τόλμησε να επιβάλλει στο γειτονικό κρατίδιο. Θα κλείσω με την ευχή ο άγιος Ιάκωβος να προστατεύει αυτές τις δύσκολες ώρες την Πατρίδα και την Ορθοδοξία και να δίνει στον κάθε κουρασμένο οδοιπόρο της ζωής δύναμη και ελπίδα και προοπτική μυστηριακής ζωής και πίστης. Αυτά μας χρειάζονται. Αυτά βρίσκουμε κοντά στις αγιασμένες μορφές των σύγχρονων Γερόντων."

Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης