Η συγκλονιστική ομιλία του Πατριάρχη του Γένους κατά τον Εσπερινό της Αγάπης

Οικουμενικός Πατριάρχης: Η πίστη του Χριστιανού είναι το αληθινό και άσβεστο φως της Αναστάσεως το οποίο ανάβει από τον πόθο Χριστού
H Κυριακή του Πάσχα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο
Σε πανηγυρική ατμόσφαιρα τελέστηκε το πρωί της Κυριακής του Πάσχα, 19ης Απριλίου, ο Εσπερινός της Αναστάσεως.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, αφού ενδύθηκε με τα Αρχιερατικά άμφια, στην Αίθουσα Ακροάσεων του Πατριαρχείου, περιστοιχούμενος από τους κληρικούς της Πατριαρχικής Αυλής, έφθασε στον Πατριαρχικό Ναό, και τέλεσε τον Εσπερινό.
Ο Παναγιώτατος, από το Σύνθρονο, ανέγνωσε το Ιερόν Ευαγέλλιον στα Ελληνικά και ακολούθως διαβάστηκε, από κληρικούς, σε διάφορες γλώσσες.
Στην ομιλία του ο Παναγιώτατος απηύθυνε λόγο παρηγορητικό και ενισχυτικό προς το πλήρωμα της Εκκλησίας που για πρώτη φορά, σε όλο τον κόσμο, τις Άγιες ημέρες της Μ.Εβδομάδος και της Αναστάσεως του Κυρίου βρέθηκε μακρυά από τους Ι.Ναούς.
Συγκεκριμένα ο Πατριάρχης είπε:
Χριστός Ανέστη!
Αυτή την ώρα, που ψάλλουμε τον Εσπερινό της Αγάπης, αυτή την ώρα που τα πάντα στην Κτίση του Θεού ευωδιάζουν Ανάσταση και μύρα, αισθάνομαι και πάλι την εσωτερική ανάγκη να απευθύνω ένα λόγο ενθαρρυντικό σε όλους εσάς, ευλογημένοι ακροατές και τηλεθεατές, οι οποίοι «των θυρών κεκλεισμένων δια τον φόβον»... της πανδημίας, κάνετε ακουσίως, χωρίς τη θέλησή σας, Πάσχα έξω από τις Εκκλησίες μας.
Τίποτε και κανείς, καμμία φυσική καταστροφή, καμμία πανδημία, κανένας πειρασμός, κανένα ανθρώπινο ή άλλο εμπόδιο, δεν είναι ικανά να μας χωρίσουν από την πίστη μας στον Αναστημένο Χριστό. Η πίστη του Χριστιανού είναι η κινητήριος και η νικητήριος δύναμη αυτού του κόσμου. Η πίστη του Χριστιανού είναι το αληθινό και άσβεστο φως της Αναστάσεως το οποίο ανάβει από τον πόθο Χριστού. Η πίστη του Χριστιανού δεν είναι θρησκεία για να αναζητεί την Αλήθεια, είναι η αποκεκαλυμμένη Αλήθεια, είναι Ζωή, είναι αιωνιότητα.
Γι’ αυτό και ο λόγος και η σκέψη του Πατριάρχου σας σήμερα, ιδίως σήμερα, μια τέτοια ημέρα λαμπρή, είναι κοντά σε όλους εσάς, που με υπομονή και λύπη μάς λείπατε εφέτος σωματικά από τις ιερές ακολουθίες. Έρχομαι, αυτοπροσώπως, σε κάθε σπιτικό, σε κάθε οικογένεια, σε κάθε άνθρωπο. Έρχομαι από το Φανάρι, από το κοινό σπίτι των Πανορθοδόξων, για να σας φέρω φως Χριστού όπως με το παρέδωσαν ακοίμητο, μέσα από μαρτύρια, οι Προκάτοχοί μου. Έρχομαι από την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, για να εκκλησιάσω όλους σας, και ένα-ένα προσωπικά, στο Μυστήριο της Ζωής.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι μοιραίο να μη γνωρίσει ποτέ, μα ποτέ Θάνατο! Αλήθεια, υπάρχει Ορθόδοξος που αμφιβάλλει; Μπορεί ο Χριστός να νικηθεί από τις δυνάμεις του σκότους; Είναι αδύνατον! Ίσα ίσα! Η Εκκλησία μάς σκεπάζει, μάς προστατεύει, μάς θεραπεύει, χωρίς να έχει ανάγκη την ατομική και ου κατ’ επίγνωση δυναμική μας. Η Εκκλησία μας θέριευε, γινόταν τρανή, καθιερωνόταν, σε περιόδους διωγμών και Κολοσσαίων. Σήμερα δεν ζούμε τέτοιες συνθήκες! Σήμερα απλώς προστατεύουμε το κύρος της Εκκλησίας μας από άκυρες θεωρίες ένθεν κακείθεν!  Σήμερα ομολογούμε προς κάθε κατεύθυνση ότι: η Εκκλησία, και σε καιρούς που τα πάντα κλείνουν, ανοίγει την καρδιά της προς όλους! Η δύναμη της Εκκλησίας διαπερνά τις κλειστές πόρτες σπιτιών και ψυχών και γίνεται παρηγοριά και Ειρήνη. Η ευλογία της Εκκλησίας είναι πάνω από κάθε πανδημία, διότι είναι επιδημία Θεού! Η Εκκλησία ζει και θα ζει εις τους αιώνες, χωρίς τέλος, χωρίς τέλμα, χωρίς οσμή θανάτου.
Δεν σας λησμόνησα και πώς θα μπορούσα; Τα ξημερώματα, στην πασχαλινή λειτουργία, μπροστά στην αγία Πρόθεση, ο Πατριάρχης σας προσέθετε με στοργή τα φωτεινά πρόσωπά σας στο δισκάριο, και η καρδιά μου άγγιζε τον πόνο σας. Ο Πατριάρχης, πρώτος σηκώνει τον Σταυρό των ημερών μαζί σας. Καταλαβαίνω τον πόνο σας, την θλίψη, τη στενοχώρια. Και θέλω να τα μετατρέψω σε αισιοδοξία, σε πίστη, σε εμπιστοσύνη Χριστού! Αγαπάμε τον Χριστό; Τότε έχουμε εμπιστοσύνη στην Εκκλησία Του!
Το λοιπόν, τέκνα εν Κυρίω, έρχομαι αυτή την πρώτη εσπέρα της αβράδιαστης καινής ημέρας, εις το μέσον σας, των θυρών κεκλεισμένων, και σας λέγω με όλη την ψυχή μου τα λόγια του Χριστού: ειρήνη υμίν! Λάβετε Πνεύμα Άγιον! Δείτε τας χείρας τας Εσταυρωμένας, την λογχευθείσα πλευρά της Μητέρας Εκκλησίας και μη αποκάμετε!
Η χάρη του Αναστάντος και η σημερινή χαρά της Παναγίας μας να είναι πλούσιες στη ζωή σας!
Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά! 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ
Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας

Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης : Και των θυρών κεκλεισμένων ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν. ( Ιωανν. 20, 19 ).
Διαφορετικό το φετινό  Πάσχα, κεκλεισμένων των θυρών ψάλλουμε τον νικητήριο της Εκκλησίας παιάνα Χριστός Ανέστη . Σκότος και θλίψη στην πορεία της ανθρωπότητας.  
Κι όμως μέσα στο σκοτάδι της αβεβαιότητος του αύριο το υπέρλαμπρο Φως της  Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού  έρχεται να δώσει Ελπίδα και προοπτική στον κουρασμένο άνθρωπο .
Έρχεται να  φωτίσει και να αγιάσει κάθε άνθρωπο,να διώξει την καταχνιά  από τις καρδιές μας και να εγκαταστήσει την Χαρά της Νίκης . 
Έτσι απλά και αθόρυβα μέσα στην απόλυτη σιωπή έρχεται ο Ιησούς κεκλεισμένων των θυρών  και μας λέγει " Ειρήνη υμίν " ," μη φοβείσθε ,θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον"(Ιω. 16. 33). 
Αυτή η Ειρήνη και η Χαρά της Αναστάσεως εύχομαι να σας συνοδεύουν σε όλη την ζωή σας. 
Χρόνια πολλά , Λαμπροφόρα, υγιεινά, ειρηνικά και δημιουργικά. 
Με Πασχαλινούς ασπασμούς και αγάπη 
 Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης 
Άγιο Πάσχα 2020

Μητροπολίτης Ν.Ιωνίας Γαβριήλ : Πασχάλιον Μήνυμα 2020

«Μή φοβεῖσθε ὑμεῖς∙ οἶδα γάρ ὅτι Ἰησοῦν τόν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε∙ οὐκ ἔστιν ὧδε∙ ἠγέρθη γάρ καθώς εἶπε». (Ματθ. 28, 5-6)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Τά ὑπέροχα αὐτά καί συγκλονιστικά λόγια τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ πρός τίς Μυροφόρες ὅταν «λίαν πρωί» κατευθύνθηκαν μέ πόθο ἱερό στόν τάφο γιά νά ἀλείψουν μέ μύρα τό ἄχραντο σώμα τοῦ Διδασκάλου τους σηματοδοτοῦν τήν πρώτη μεγάλη χαρμόσυνη μαρτυρία τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

«Μή φοβεῖσθε» λέει ὁ Ἀρχάγγελος. Ἡσυχάστε, ἡρεμῆστε, συνέλθετε, διότι ὁ Κύριος ἀναστήθηκε!

Πράγματι, τά ἀγγελικά αὐτά χαρμόσυνα καί συγχρόνως λυτρωτικά λόγια εἶναι σήμερα πιό ἐπίκαιρα ἀπό ποτέ.
Σήμερα, πού ἡ κοινωνία μας βάλλεται ὑπό τόν φόβο τῆς ἐξαπλώσεως μιᾶς πανδημίας καί πού ἡ ἀγωνία μας πλέον εἶναι διάχυτη γιά τό μέλλον τοῦ πλανήτη μας, τά λόγια αὐτά ἔρχονται νά καθησυχάσουν τίς συνειδήσεις μας, νά γλυκάνουν τόν λογισμό μας καί νά ἐμψυχώσουν τίς καρδιές μας.

Ἕνας μεγάλος Πατέρας τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος ἀναφέρει ὅτι, ὅταν κανεῖς ἡσυχάσει καί ὅταν καθαρίσει ἡ καρδιά του, τότε μόνο μπορεῖ νά συλλάβει μέσα του τήν ὄντως χαρά (SC 51, 130).

Αλήθεια, ποιά μεγαλύτερη χαρά μπορεῖ νά ὑπάρχει στή ζωή μας ἀπό τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως; Ποιά μεγαλύτερη χαρά ἀπό τήν εἰδηση ὅτι ὁ θάνατος θανατώθηκε;

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι ζωντανή πηγή χαρᾶς καί ἐλπίδας. Εἶναι ἡ ὄντως χαρά πού μπορεῖ νά ξεπεράσει κάθε πόνο, κάθε λύπη καί κάθε φόβο. Εἶναι πρωτίστως χαρά πνευματική, βαθιά λυτρωτική καί αἰώνια, πού τήν βιώνει αὐτός πού ξέρει τί σημαίνει «προδοσία» καί «σταύρωση».

Φέτος ὅμως, ὑπό τίς ὑπάρχουσες συνθήκες, καλοῦμασθε νά ζήσουμε ἕνα Πάσχα διαφορετικό ἀπό τά ἄλλα. Ἕνα Πάσχα ἰδιαίτερο, πρωτόγνωρο καί σίγουρα μοναδικό. Ἕνα Πάσχα, στό ὁποῖο καλοῦμασθε νά ἀλλάξουμε πολλές ἀπό τίς παγιωμένες καί τυπικές συνήθειές μας.

Ἄς δοῦμε λοιπόν τή νέα αὐτή πραγματικότητα δίχως φόβο, ἀλλά ὡς μία εὐκαιρία ἀπό τό Θεό νά ἀλλάξουμε ὡς ἄνθρωποι.

Νά δοῦμε τόν χρόνο μέσα ἀπό άλλη ὀπτική γωνία. Νά ἀποδεχθοῦμε ὅτι ὁ κόσμος γυρίζει πιό ἀργά. Νά ἐπικοινωνήσουμε ἐπιτέλους οὐσιαστικά μέ τούς ἀνθρώπους μας. Νά ἀφιερώσουμε ποιοτικό χρόνο στίς οἰκογένειές μας. Νά ἐρευνήσουμε ἐσωτερικά τόν ἑαυτό μας καί νά μήν φοβηθούμε νά τόν ἀντιμετωπίσουμε. Νά ζητήσουμε συγγνώμη γιά τά λάθη καί τίς ἀδυναμίες μας. Νά ζήσουμε τό σήμερα μέ προσευχή καί ἀγάπη, διότι τό αὔριο δέν μᾶς ἀνήκει.

Ἄλλωστε, πίσω ἀπό κάθε πόνο, πίσω ἀπό κάθε δοκιμασία καί θλίψη κρύβεται πάντοτε τό θέλημα καί ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Μή φοβεῖσθε λοιπόν!

Μέσα σέ αὐτή τή ἔκρυθμη πραγματικότητα πού βιώνουμε, ἡ μόνη βεβαιότητα εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, διότι δέν ἐξαρτάται ἀπό ἑμᾶς. Ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτάται μόνο ἡ δική μας προσωπική ἀνάσταση. Ἡ ἀνάσταση ἀπό τά πάθη καί τίς φοβίες μας.

«Ἡ ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α’ Ἰω. 4,18). Ἄς πορευθοῦμε λοιπόν μέ ἀγάπη καί θάρρος. Χωρίς φόβο καί πάθη. Χωρίς μικρότητες καί μισαλλοδοξίες, διότι ὁ Χριστός ἀνασταίνεται γιά ὅλους!

Ἄς ἐμπιστευθοῦμε λοιπόν τίς ζωές μας σέ Ἐκείνον πού νίκησε τό θάνατο καί ἴσως φέτος νά ζήσουμε τό καλύτερο Πάσχα!

«Μή φοβεῖσθε… Χριστός Ἀνέστη»!
† Ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ν.ἸΩΝΙΑΣ και ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ 

Πατριαρχική Απόδειξις επί τω Αγίω Πάσχα 2020

 ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Προσφιλέστατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Φθάσαντες τό Ἅγιον Πάσχα καί γινόμενοι κοινωνοί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστά-σεως, ὑμνοῦμεν τόν πατήσαντα θανάτῳ τόν θάνατον Κύριον τῆς δόξης, τόν συνα-ναστήσαντα μεθ᾿ ἑαυτοῦ παγγενῆ τόν Ἀδάμ καί ἀνοίξαντα πᾶσιν ἡμῖν παραδείσου τάς πύλας.

Ἡ λαμπροφόρος Ἔγερσις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ διαβεβαίωσις ὅτι κυρίαρχος εἰς τήν ζωήν τοῦ κόσμου δέν εἶναι ὁ θάνατος, ἀλλά ὁ καταργήσας τό κράτος τοῦ θανάτου Σωτήρ, ὁ γνωριζόμενος τό πρότερον ὡς ἄσαρκος Λόγος, ὕστερονδέὡς ὁ δι᾿ἡμᾶς, φιλανθρωπίας ἕνεκεν, σεσαρκωμένος, νεκρωθείς δέ ὡς ἄνθρωπος καί ἀναστάς κατ᾿ἐξουσίαν ὡς Θεός, ὡς ὁπάλιν Ἐρχόμενος μετάδόξης πρός πλήρωσιν τῆς Θείας Οἰκονομίας.

Τό μυστήριον καί τό βίωμα τῆς Ἀναστάσεωςἀποτελεῖ τόν πυρῆνα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἡ ὁλόφωτος λατρεία, τά ἱερά μυστήρια, ἡ ζωή τῆς προσ-ευχῆς, ἡ νηστεία καί ἡ ἄσκησις, ἡ ποιμαντική διακονία καί ἡ καλή μαρτυρία ἐν τῷ κόσμῳ, ὅλα ἀναδίδουν τό ἄρωμα τῆς Πασχαλίου εὐφροσύνης. Ἡ ζωή τῶν πιστῶν ἐν Ἐκκλησίᾳ εἶναι καθημερινόν Πάσχα, εἶναι «ἄνωθεν χαρά», ἡ «χαρά τῆς σωτηρίας», ἀλλά καί «ἡ σωτηρία ὡς χαρά»[1].

Οὕτω, αἱ ἀκολουθίαι τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος δέν εἶναι καταθλι-πτικαί, ἀλλάπλήρεις τῆς νικητηρίουδυνάμεως τῆς Ἀναστάσεως. Εἰς αὐτάς ἀποκα-λύπτεται ὅτι ὁ Σταυρός δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον εἰς τό σχέδιον τῆς σωτηρίας τοῦ ἄνθρώπου καί τοῦ κόσμου. Αὐτό προαναγγέλλεται ἤδη κατά τό Σάββατον τοῦ Λαζάρου. Ἡ ἐκ νεκρῶν ἔγερσις τοῦ ἐπιστηθίου φίλου τοῦ Χριστοῦ εἶναι προτύπωσις τῆς «κοινῆς ἀναστάσεως». Τό «Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου» κορυφοῦται μέ τήν ἐπίκλησιν «Δεῖξον ἡμῖν καί τήν ἔνδοξόν Σου Ἀνάστασιν». Ἐνώπιον τοῦ Ἐπιταφίου ψάλλομεν τό «Μεγαλύνω τά Πάθη σου, ὑμνολογῶ καί τήν Ταφήν Σου, σύν τῇ Ἀναστάσει». Καί, γεγονυίᾳ τῇ φωνῇ, διακηρύσσομεν εἰς τήν Πασχάλιον ἀκολουθίαν τό ἀληθές νόημα τοῦ Σταυροῦ: «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».

Ἡ «κλητή καί ἁγία ἡμέρα» τοῦ Πάσχα εἶναι ἡ ἀνατολή τῆς «ὀγδόης ἡμέρας», ἡ ἀπαρχή τῆς «καινῆς κτίσεως», ἡ βίωσις τῆς ἰδικῆς μας ἀναστάσεως, τό μέγα «θαῦμα τῆς ἐμῆς σωτηρίας»[2]. Εἶναι ἡ βιωματική βεβαιότης ὅτι ὁ Κύριος ἔπαθε καί ἤχθη εἰς θάνατον δι᾿ ἡμᾶς καί ἀνέστη δι᾿ ἡμᾶς«προοικονομῶν ἡμῖν τήν εἰς ἀπείρους αἰῶνας ἀνάστασιν»[3]. Καθ᾿ ὅλην τήν Πασχάλιον περίοδον ὑμνολογεῖται μέ ἀπαράμιλλον ποιητικότητα τό ἀνθρωπολογικόν νόημα τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ διάβασις τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τῆς δουλείας εἰς τήν ἀληθῆ ἐλευθερίαν, «ἡ ἐκ τῶν κάτω πρός τά ἄνω καί τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας πρόοδος καί ἀνάβασις»[4]. Αὐτή ἡ σωτηριώδης ἐν Χριστῷ ἀνακαίνισις ἐνεργεῖται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὡς δυναμική προέκτασιςτοῦ ἤθους τῆς Εὐχαριστίας ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς «ἀληθεύειν ἐν ἀγάπῃ»,ὡς συνέργεια μετά τοῦ Θεοῦ διά τήν μεταμόρφωσιν τοῦ κόσμου, διά νά καταστῇ οὗτος εἰκών τῆς πληρότητος τῆς τελικῆς ἐπιφανείας τῆς θείας ἀγάπης ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Ἐσχάτων. Ζῆν ἐν Χριστῷ ἀναστάντι σημαίνει ἐξαγγέλλειν τό Εὐαγγέλιον «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», κατά τό ὑπόδειγμα τῶν Ἀποστόλων, εἶναι ἔμπρακτοςμαρτυρία περί τῆς ἐλθούσης χάριτοςκαί τῆς προσδοκίας τῆς «καινῆς κτίσεως», ὅπου «ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγή οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι»[5].

Ἡ πίστις εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καί εἰς τήν ἰδικήν μας συνανά-στασιν δέν ἀρνεῖται τήνἐπώδυνον παρουσίαν τοῦ θανάτου, τοῦ πόνου καί τοῦ σταυροῦ εἰς τήν ζωήν τοῦ κόσμου. Δέν ἀπωθοῦμεν τήν σκληράν πραγματικότητα, οὔτε ἐξασφαλίζομεν εἰς τόν ἑαυτόν μας, διά τῆς πίστεως, ψυχολογικήν κάλυψιν ἀπέναντι εἰς τόν θάνατον. Γνωρίζομεν ὅμως ὅτι ὁ παρών βίος δέν εἶναι ὁλόκληρος ἡ ζωή, ὅτι ἐδῶ εἴμεθα «ὁδῖται»˙ ὅτι ἀνήκομενεἰς τόν Χριστόν καί ὅτι πορευόμεθα πρός τήν αἰώνιον Αὐτοῦ Βασιλείαν. Ἡ παρουσία τοῦ πόνου καί τοῦ θανάτου, ὅσον ἁπτή καί ἄν εἶναι, δέν ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτην πραγματικότητα. Αὐτή εἶναι ἡ ὁριστική κατάργησις τοῦ θανάτου. Εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει πόνος καί θάνατος, ἀλλά ἀτελεύτητος ζωή. «Πρό τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Σου», ψάλλομεν, «φοβερός ὁ θάνατος τοῖς ἀνθρώποις˙ μετά τό ἔνδοξον πάθος, φοβερός ὁ ἄνθρωπος τῷ θανάτῳ»[6]. Ἡ πίστις εἰς Χριστόν δίδει δύναμιν, καρτερίαν καί ὑπομονήν διά νά ἀντέχωμεν τάς δοκιμασίας. Ὁ Χριστός εἶναι «ὁ πᾶσαν νόσον ἰώμενος καί ἐκ τοῦ θανάτου λυτρούμενος». Εἶναι ὁ παθών δι᾿ ἡμᾶς, ὁ ἀποκαλύψας τοῖς ἀνθρώποις ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ «ἀεί ὑπέρ ἡμῶν», ὅτι εἰς τήν Ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἀνήκει οὐσιωδῶς ἡ φιλανθρωπία Του. Αὐτή ἡ εὐκταία φωνή τῆς θείας ἀγάπης ἀντηχεῖ εἰς τό «θάρσει, τέκνον» τοῦ Χριστοῦ πρός τόν παραλυτικόν καί τό «θάρσει, θύγατερ»[7] πρός τήν αἱμορροοῦσαν,εἰς τό «θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον»[8] πρό τοῦ Πάθουςκαί εἰς τό «θάρσει, Παῦλε»[9] πρός τόν ἐν φυλακῇ καί ἀπειλῇ θανάτου Ἀπόστολον τῶνἘθνῶν.

Ἡ σοβοῦσα πανδημία τοῦ νέου κορωνοϊοῦ ἀπέδειξε πόσον εὔθραστος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πόσον εὐκόλως τόν κυριεύει ὁ φόβος καί ἡ ἀπόγνωσις, πόσον ἀδύναμοι ἀποδεικνύονται αἱγνώσεις καί ἡ αὐτοπεποίθησίς του, πόσον ἕωλος εἶναι ἡ ἄποψις ὅτι ὁ θάνατος ἀποτελεῖ ἕν γεγονόςεἰς τό τέλος τῆς ζωῆς καί ὅτι ἡ λήθη ἤ ἡ ἀπώθησις τοῦ θανάτου εἶναι ἡ ὀρθή ἀντιμετώπισίς του. Αἱ ὁριακαί καταστάσεις ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνίκανος νά διαχειρισθῇ σθεναρῶς τήν ὕπαρξίν του,ὅταν πιστεύῃ ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἡ ἀνίκητος πραγματικότης καί τό ἀνυπέρβλητον ὅριον. Εἶναι δύσκολον νάπαραμείνωμεν ἀνθρώπινοι ἄνευ τῆς ἐλπίδοςτῆςαἰωνιότητος. Αὐτή ἡ ἐλπίς ζῇ εἰς τήν καρδίαν ὅλων τῶν ἰατρῶν, τῶν νοσηλευτῶν, τῶν ἐθελοντῶν, τῶν δωρητῶν καί ὅλων τῶν γενναιοφρόνως συμπαρισταμένων εἰς τούς πάσχοντας ἀδελφούς, μέ θυσιαστικόν πνεῦμα, αὐτοπροσφοράν καί ἀγάπην. Μέσα εἰς τήν ἀνείπωτον κρίσιν, αὐτοί εὐωδιάζουν ἀνάστασιν καί ἐλπίδα. Εἶναι οἱ «Καλοί Σαμαρεῖται», οἱ ἐπιχέοντες, μέ κίνδυνον τῆς ζωῆς των, ἔλαιον καί οἶνον ἐπί τάς πληγάς, εἶναι οἱ σύγχρονοι «Κυρηναῖοι» εἰς τόν Γολγοθᾶν τῶν ἐν ἀσθενείαις κατακειμένων.

Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ, δοξάζομεν τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, τοῦ πηγάζοντος ζωήν ἐξ οἰκείου φωτός καί φαιδρύνοντος τῷ φωτί τῆς Ἀναστάσεως τά σύμπαντα, δεόμενοι Αὐτοῦ, τοῦ ἰατροῦ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, τοῦ παρέχοντος ζωήν καί ἀνάστασιν, ὅπως συγκαταβαίνων, ἐν τῇ ἀφάτῳ Αὐτοῦ φιλανθρωπίᾳ, τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων, χαρίζηται ἡμῖν τό πολύτιμον δῶρον τῆς ὑγείας καί κατευθύνῃ τά διαβήματα ἡμῶν εἰς ὁδούς εὐθείας, διά νά καταξιωθῇ ἡ θεοδώρητος ἐλευθερία ἡμῶν ἐν τῷ κόσμῳ, προτυποῦσα τήν τελείωσιν αὐτῆς ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Χριστός Ἀνέστη!

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα,βκ´

†Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα 

Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου : Η Αμαρτωλός

Παίρνει και η ψυχή αυτή μέρος στο θείο δράμα. Εκεί, στο περιθώριο του Πάθους, παίζει κι αυτή το ρόλο της, τον τόσο διδακτικό παρ’ όλη την άφρονη ζωή της, τον τόσο τίμιο παρ’ όλη την, μέχρι τότε, ατιμωτική διαγωγή της.
Ο Κύριος, λίγες ημέρες προ του Πάθους, κάθεται προσκεκλημένος στο τραπέζι του πλουσίου Σίμωνος. Δεν είναι φάγος και πότης. Μα εδώ πρόκειται να γίνη κάτι που «ὅπου ἐὰν κηρυχθῇ τὸ Εὐαγγέλιον… ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ, λαληθήσεται καὶ ὃ ἐποίησεν αὕτη» (Ματθ. 26, 13). Πρόκειται μια ψυχή ν’ αποδείξη με τρόπο χειροπιαστό τη συντριβή της που συντρίβει τα δεσμά της αμαρτίας. Μια ψυχή που, για τον Χριστό, έχει αξία ανείπωτη, περισσότερη απ’ ο,τι έχουν όλα μαζί τ’ αγαθά του Σίμωνος. Προς χάριν της ψυχής αυτής ο Κύριος γίνεται συνδαιτημών στο δείπνο του Φαρισαίου.

Και να ότι μέσα στη λαμπρή εκείνη ατμόσφαιρα, που, παρ’ όλη την επιφάνεια, κρύβει βαθειά υποκρισία και κακότητα, διασκελίζει το κατώφλι του σπιτιού μια γυναίκα. Δεν είναι άγνωστη. Όχι. Είναι η παραστρατημένη της γειτονιάς… Γνωστή σε όλους που, σαν τις λευκές κι αμόλυντες περιστερές, περιτριγυρίζουν τώρα την ενσάρκωσι της αγιότητας, τον Κύριο. Η υποκριτική ψυχή τους, τους αναγκάζει να της ρίξουν βλέμματα περιφρονητικά. Και ταυτόχρονα να διερωτηθούν, σαν τι άραγε να ζητούσε στο σπίτι αυτό, η διεφθαρμένη…

Το βάδισμά της είναι διστακτικό. Καμμιά προκλητικότητα στις βαρειές της κινήσεις. Τα μάτια της που, άλλοτε, έπαιζαν πρωτεύοντα ρόλο, στην άγρα των θυμάτων, τώρα κατεβασμένα, χαμηλωμένα, ταπεινά, βλέπουν τη γη μέσα από φακούς βρεγμένους. Τα μαλλιά της που χύνονται στους ώμους της, τούτη τη βραδιά φαίνεται πως κάποιον άλλο ρόλο ετοιμάζονται να παίξουν. Το φέρσιμό της, συσταλτικό, είναι τόσο διαφορετικό, τόσο επιβλητικό απόψε, λες κι απότομα άλλαξε σκοπούς η γυναίκα, κι έχει κάτι το βαρυσήμαντο να πη και να κάνη.
Και να! Με βήμα ήρεμο, σιγαλό μα και σταθερό, πλησιάζει Εκείνον που είναι ο τιμώμενος της βραδιάς. Κι Εκείνος την παρακολουθεί. Και την αφήνει.
Νοιώθοντας, με το αλάθητο αισθητήριο της, τη μεγαλοσύνη Του, πλησιάζει κοντά. Κι ενώ τα μάτια στυλώνονται στη γη, τα γόνατα λυγίζουν και τα δάκρυα χύνονται μ’ αναφιλητά και στεναγμούς. Κι εκεί, τη στιγμή που ένα πλάσμα πεσμένο στα πόδια του Πλάστη και Θεού του, ζητά την εξιλέωση και βρίσκει τη γαλήνη, η ανθρώπινη κακία, ξεκινώντας από διαφορετικές σκοπιές, είτε με τη μορφή του Φαρισαίου, είτε με τη μορφή του Ιούδα, σπεύδει να βυθιστεί στην άβυσσο του Θανάτου.

Ο Κύριος ευσπλαχνίζεται. Δέχεται τη μετάνοια. Παραχωρεί την άφεση. Γιατί αν ο Κύριος μισή θανάσιμα την αμαρτία και την αποστρέφεται μ’ οργή, όμως αγαπά στοργικά, πατρικά, ανέφελα τον αμαρτωλό και τον συναναστρέφεται.
Για τους άλλους ήταν μια αποκάλυψη αυτό που έγινε στο σπίτι του Φαρισαίου. Γιατί για πρώτη φορά έβλεπαν να εγκαινιάζεται μία νέα τάξις πραγμάτων, τελείως διαφορετική από εκείνη που η τυπικότης και αυστηρότης του Νόμου είχεν εγκαθιδρύσει. Έπαιρναν σαν προσωπική τους εμπειρία ο καθένας το νόημα της Χάριτος που, εν αντιθέσει προς τον Νόμο, ερχόταν πλέον να σφραγίση τη νέα Διαθήκη του Θεού με τους ανθρώπους.

Η πράξις της γυναίκας εκείνης έμεινε στην ιστορία. Γιατί όχι μόνον ήταν μία παραφωνία για την εποχή της, αλλά ακόμα γιατί επροδίκαζε τη στάσι του Θεού απέναντι στο μεγάλο πρόβλημα της αμαρτίας.

Δυο θαυμάσια διδάγματα ξεπηδούν απ’ την ιστορία. Το ένα από μέρους του πομπού-της γυναίκας. Το άλλο από μέρους του δέκτου-του Ιησού.
Η γυναίκα στη μορφή της κρύβει όλους μας. Ας μη παραξενευθή κανείς ότι δήθεν τον παρομοιάζουμε με μια τέτοια βδελυρή προσωπικότητα. Γιατί αν ο άνθρωπος έμαθε να κάνη διακρίσεις και να κατατάσσει σε ποιότητες τις αμαρτίες του, δεν συμβαίνει βέβαια το ίδιο και με τον Θεό. Γι’ αυτόν δεν υπάρχουν αμαρτίες μεγάλες κι αμαρτίες μικρές, βδελυρές ή ελαφρές, σοβαρές ή επιπόλαιες. Απέναντί Του όλοι μας βρισκόμεθα στον ίδιο παρονομαστή. Αφού «ὁ πταίσας ἐν ἑνὶ γέγονε πάντων ἔνοχος». Έτσι τη συντριβή που η γυναίκα εκείνη αισθάνθηκε, θα πρέπη όλοι μας να αισθανθούμε στον ίδιο, αν όχι σε μεγαλύτερο, βαθμό. Κι αυτό αδιάφορο, αν, κατά την υποκειμενική μας κρίσι, εμείς απέχομε πολύ απ’ το βάραθρο όπου εκείνη είχε καταπέσει.

Ας αφήσουμε τις υποκειμενικότητες και τις συμβατικότητες της ζωής. Κι ας διδαχθούμε το μάθημα της συντριβής μπρος στον ύψιστο Θεό. Η γυναίκα που τη βραδυά εκείνη «ἥπλωσε τὰς τρίχας» προς τον Δεσπότη, και με το μύρον άλειψε τους παναχράντους Του πόδας, ας γίνη χειραγωγός μας -ναι αυτή η παραστρατημένη- προς τον Χριστό, τον Μέγαν Ευεργέτη. Κι ας κινήση και στις δικές μας ψυχές, τις ευαίσθητες χορδές που η συνείδηση μας φέρει, προκειμένου να οδοποιηση την πορεία της επιστροφής μας προς τον Χριστό.

Και κάτι άλλο. Στην αγαθή πρόκληση της, ο Κύριος απαντά καταφατικά. Δέχεται τη μετάνοια, ακούει τους στεναγμούς, υπολογίζει τα δάκρυα, αισθάνεται το θρήνο, δεν αγνοεί την συντριβή. Η στάση Του ξαφνιάζει. Κανείς δεν την περιμένει. Γιατί και κανείς δεν είχε μάθει μέχρι τότε πώς σκέπτεται ο Θεός.
Τώρα γλυκοχαράζει στον ορίζοντα η αυγή της Νέας Διαθήκης. Απ’ το ένα μέρος μαζί με την αμαρτωλό, όλοι εμείς οι κατάδικοι, οι εξόριστοι του Παραδείσου, οι αιχμάλωτοι των παθών, προσμένουμε μ’ ελπίδα. Κι εκεί, πάνω απ’ την κορφή του βουνού, ανατέλλει ο λαμπρός ήλιος της αγάπης που θα διαλύση την παγωνιά και θα θερμάνη τις ψυχρές καρδιές. Όπως ανεβαίνει στο στερέωμα σιγά-σιγά, στέλνει τις ακτίνες του προς όλους. Όλοι πρέπει να μάθουν τι αξίζει η γλυκειά του θαλπωρή. Κι όλοι πρέπει να τρέξουν ν’ αποθέσουν, στου ήλιου αυτού τη θέα, το βάρος της ενοχής που τους πιέζει.
Σήμερα, έπειτα από 20 αιώνες, η πράξη της αμαρτωλού μας συγκινεί. Και μας διδάσκει πόσον διαφορετικά κρίνει ο κόσμος και πόσον διαφορετικά κρίνει ο Θεός. Κι είναι αυτό το πιο ελπιδοφόρο, το πιο σημαντικό δίδαγμα για όλους μας.

Χριστόδουλος Κ. Παρασκευΐδης Μητροπολίτης Δημητριάδος, Μορφές του Πάθους, εκδ. Η Χρυσοπηγή, Αθήνα, 1977 

Πατριαρχικόν Μήνυμα επί τη εισόδω εις την Αγίαν και Μεγάλην Εβδομάδα

Μήνυμα τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου
ἐπί τῇ εἰσόδῳ εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Ἑβδομάδα
(Σάββατον τοῦ Λαζάρου, 11 Ἀπριλίου 2020)
Βαρθολομαίος Ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Ν. Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης .
          Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,
          Μία ἀκόμη Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἔφθασε στό τέλος της. Σήμερα ἑορτάσαμε χαρμόσυνα τήν ἀνάσταση τοῦ ἐπιστηθίου φίλου τοῦ Χριστοῦ Λαζάρου, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν προτύπωση τῆς «κοινῆς ἀναστάσεως». Αὔριο θά χαροῦμε τήν ἑορτή τῶν Βαΐων καί θά ψάλουμε τό «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὡσαννά ὁ ἐν τοῖς ὑψίστοις».
          Εἰσερχόμαστε, λοιπόν, μέ κατάνυξη καί ταπείνωση, στήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἔχοντας διατρέξει μία Μεγάλη Τεσσαρακοστή διαφορετική ἀπό τίς προηγούμενες.Ἡ πανδημία τοῦ νέου κορωνοϊοῦ ἄλλαξε τήν καθημερινότητά μας καί τήν ἐκκλησιαστική μας ζωή. Ἔκλεισαν οἱ ναοί γιά τούς πιστούς. Ἡ πανίερη γεύση τῆς Θείας Κοινωνίας λείπει ἀπό τά αἰσθητήριά τους. Δέν βλέπουν τό πρόσωπο τῶν ἀδελφῶν ἐν συνάξει, στεροῦνται τίς κατανυκτικές ἀκολουθίες καί τήν εὐωδία τοῦ θυμιάματος. Σίγουρα προκαλοῦν ὅλα αὐτά μιά αἴσθηση ἀλλοτρίωσης. Μένουμε στό σπίτι μας γιά νά προφυλαχθοῦμε ἀπό τόν φονικό ἰό, ἀλλά ἀπουσιάζουμε ἀπό τόν «οἶκον τοῦ Πατρός», στόν ὁποῖον ὄχι μόνον αἰσθάνονται οἱ Ὀρθόδοξοι «σάν στό σπίτι τους», ἀλλά ὁ ὁποῖος «εἶναι τό σπίτι τους».
          Καί ὅμως! Μέ πόνο ψυχῆς ἔπρεπε νά πάρουμε τήν ἀπόφαση παράτασης τῶν μέτρων αὐτῶν καί γιά τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Γιά νά προστατευτεῖτε ὅλοι ἀνεξαιρέτως. Τό ράσο τοῦ Πατριάρχου ὄφειλε νά σκεπάσει τίς ζωές σας καί πάλι, ὅπως πολλές φορές στήν ἱστορία τοῦ μαρτυρικοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
          Νά εἶσθε βέβαιοι, ἀδελφοί καί τέκνα, ὅτι, ἄν ἐσεῖς πονᾶτε γιά τούς κλειστούς Ναούς, ὁ Πατριάρχης σας ὀδυνᾶται καί ὑποφέρει. Ὅμως, σᾶς διαβεβαιῶ ὅτι δέν γινόταν διαφορετικά. Στίς κρίσιμες ὧρες τῆς πανδημίας, οἱ ἰατροί καί οἱ εἰδικοί ἐπιστήμονες εἰσηγοῦνται, καί οἱ Κυβερνήσεις λαμβάνουν τά ἀπαραίτητα μέτρα. Καί ἐμεῖς πρέπει νά συμβάλουμε στήν προστασία τῶν ἀδελφῶν μας. Καί βεβαίως προσευχόμαστε στόν Θεό τῆς ἀγάπης, τόν ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, νά ἐνισχύσει τούς ἀσθενοῦντας στή δοκιμασία τους, νά βοηθήσει στό δύσκολο ἔργο τῶν ἰατρῶν, τῶν νοσηλευτῶν καί ὅλων ἐκείνων πού ἀγωνίζονται μέ αὐτοθυσία γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ προβλήματος. Ἡ πρωτόγνωρη κρίση ἀνέδειξε τήν δύναμη καί τήν ἀξία τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλληλεγγύης, πού ὑπερβαίνουν τό ἀνθρώπινο μέτρο καί ἔχουν τή σφραγίδα Θείας δωρεᾶς.
          Πρέπει νά κατανοήσουμε καί νά ἀποδεχθοῦμε ὅτι μέ τά μέτρα αὐτά δέν θίγεται ἡ πίστη μας. Δέν μειώνεται διόλου ἡ κεντρική θέση τοῦ Ναοῦ καί τῶν τελουμένων ἐν αὐτῷ στή ζωή τῶν πιστῶν. Τά προσωρινά περιοριστικά μέτρα δέν εἶναι ἀποφάσεις κατά τῆς Ἐκκλησίας. Δέν ἀναφέρονται στήν ἰδιότητά μας ὡς πιστῶν, ἀλλά ὡς ἀνθρώπων «σάρκα φορούντων καί τόν κόσμον οἰκούντων».
          Συνεχίζουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖςτήν ἐφαρμογή τῶν ἐκτάκτων μέτρων μέ συνέπεια. Πάσχα δέν εἶναι στήν Παράδοσή μας μόνον ἡ μία «κλητή καί ἁγία ἡμέρα». Πάσχα εἶναι ὅλη ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἀνάσταση εἶναι ἡ «δόξα τῆς Ἐκκλησίας» καί ὁ «πλοῦτος τῆς Βασιλείας». Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ὁλόκληρη ἡ πίστη, τό ἦθος καί ὁ πολιτισμός τῆς Ὀρθοδοξίας. Πάσχα εἶναι κάθε Θεία Λειτουργία. Ἀνάσταση εἶναι κάθε ταπεινό ἐξωκκλήσι, κάθε ἱερός ναός. Οἱ Ἅγιοι καί οἱ Μάρτυρες τῆς πίστεως, οἱ ἱερές εἰκόνες πού προσκυνοῦμε, κάθε πράξη ἀγάπης καί φιλανθρωπίας, ἀναδίδουν τό ἄρωμα τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ζωή τῶν πιστῶν εἶναι καθημερινό Πάσχα. Γνωρίζουμε τί σημαίνει Ἀνάσταση, ἐπειδή ξέρουμε τί θά πεῖ Σταυρός. Εἴμαστε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Ἔχουμε πεῖρα τοῦ Σταυροῦ καί γεύση τῆς Ἀναστάσεως καί γι᾿ αὐτό διακηρύσσουμε γεγονυίᾳ τῇ φωνῇ: «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».
          Ἔτσι, αὐτή τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα καί αὐτό τό Πάσχα, ἀγαπητοί Χριστιανοί, ὁ Πατριάρχης σας καί οἱ κληρικοί τοῦ Φαναρίου θά προσευχόμαστε ἐντονώτερα γιά ὅλους σας. Ἐδῶ στό μέγα Μοναστήρι τῆς Ὀρθοδοξίας, θά θέσουμε τά ὀνόματά σας μέ ἀγάπη στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς. Ἐσεῖς εἶσθε οἱ «δι᾿ εὐλόγους αἰτίας ἀπολειφθέντες», γιά τούς ὁποίους παρακαλοῦμε τόν Κύριο: «Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου». Δέν θά πάρετε τό «Ἅγιον Φῶς» τό Πάσχα σέ λαμπάδες, θά μεταγγισθῆ ὅμως στίς καρδιές σας. Νά ἀνοίξετε τίς καρδιές σας τήν φωταυγῆ Νύκτα τῆς Ἀναστάσεως καί νάλάμψεισ᾽ αὐτές τό φῶς ἀπό τήν ἀκοίμητη κανδήλα τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. «Ἀδειάστε» ἐλεύθερα «τόν ἑαυτόν σας ἀπό τόν ἑαυτόν σας» γιά νά φωτισθῆτε ἀπό τό ἀνέσπερο φῶς τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ. Καί τότε θά γίνετε κι ἐσεῖς «τό φῶς τοῦ κόσμου», ὅπως ἤθελε ὁ Κύριός μας νά εἶναι αὐτοί πού Τόν ἀκολουθοῦν.
          Θά περάσει γρήγορα ὁ καιρός, ἀδελφοί καί τέκνα, θά ξεπεραστεῖ ἡ πανδημία, θά ἐπουλωθοῦν σύν Θεῷ οἱ πληγές.Εὔχομαι νά βγοῦμε ὅλοι μας ἀπό τήν κρίση, ἔχοντας ἀνακαλύψει τήν διάσταση τοῦ βάθους τῶν πραγμάτων καί βιώσει τήν «καλήν ἀλλοίωσιν». Ἔχοντας κατανοήσει τή δύναμη τῆς κοινωνίας μέ τόν Θεό, πού εἶναι «ζωή καί φῶς», ἔχοντας ἐκτιμήσει τήν ἀξία τοῦ θείου δώρου τῆς ὑγείας καί τῆς ζωῆς, τῆς θυσίας καί τῆς παραίτησης ἀπό τά ἀτομικά δικαιώματα γιά χάρη τῆς ἀγάπης.
          Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀρχίζει. Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται. Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, ἐνῷ Ἐκεῖνος κατεβαίνει γιά νά σταυρωθῇ. Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου. Ὑμνοῦμεν Σου Χριστέ τό Σωτήριον πάθος καί δοξάζομέν Σου τήν Ἀνάστασιν. Ἡ ἄκρα ταπείνωση τοῦ Σταυροῦ φέρνει τόν θρίαμβο τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης. Καλόν ἀγῶνα, καλή συμπόρευση μέ τόν Χριστό στήν πανσωστική ὁδό τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Χρόνια πολλά! Καλή Ἀνάσταση!
Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος

Message
By His All-Holiness
Ecumenical Patriarch Bartholomew
at the Beginning of Holy and Great Week
(Lazarus Saturday, April 11, 2020)
* * * 
Brethren and children in the Lord,

          Once again, Holy and Great Lent has come to a conclusion. Today, we joyfully celebrated the resurrection of Christ’s intimate friend, Lazarus, which serves as a prefigurement of the “common resurrection.” Tomorrow, we shall enjoy the feast of Palm Sunday, when we shall chant: “Blessed is the one who comes in the name of the Lord. Hosanna in the highest!”
          So we are entering Holy and Great Week with compunction and humility, having run the course of a Great Lent thatwas different from previous ones. The pandemic of the novel coronavirus has changed our daily life and our church life. The churches are closed to our faithful. The sacred taste of Holy Communion is missing from their senses. They do not see the face of their brothers and sisters in church. They are deprived of the moving services and the fragrance of incense. All of this surely evokes a sense of alienation. We stay in our homes in order to protect ourselves from the lethal virus; yet we are absent from “the Father’s home” in whom as Orthodox not only do we feel “at home” but which “is our home.”
          Nonetheless, we were obliged to make this agonizing decision, extending these rules to apply also to Holy Week. For the protection of everyone without exception. The cassock of the Patriarch ought to have covered your lives once more, just as it did many times through the history of the martyric Throne of Constantinople.
          Dear brethren and children, you should rest assured that if you are hurt by the closed churches, your Patriarch is distressed and troubled. However, I reassure you that there was no other way. At this critical time of the pandemic, doctors and medical scholars propose the mandatory measures enforced by the state. We, too, must contribute to the protection of our neighbors. Naturally, we pray to the God of love, the physician of our souls and bodies, that He might strengthen the sick in their suffering and support the difficult work of doctors, nurses, and all those who self-sacrificially strive to address this immense problem. This unprecedented crisis has revealed the power and value of love and solidarity, which transcend all human standards and bear the seal of Divine grace.
          We must acknowledge and accept that these measures do not affect our faith. They do not at all diminish the centrality of the Temple or of itssacred services in the lives of our faithful. These temporary restrictive measures are not decisions against the Church. They do not pertain to ouridentity as believers, but only to our identity as human beings that “bear flesh and dwell in the world.”
          Indeed, we too continue to implement these extraordinary measures consistently. In our Tradition, Pascha is not the only “chosen and sacred day.” The entire life of the Church is Pascha. Resurrection is “the glory of the Church” and “the treasury of the Kingdom.” The Resurrection is the entire faith, ethos and culture of Orthodoxy. Every Divine Liturgy is Pascha. Resurrection is everyhumble chapel, every sacred temple. The Saints and Martyrs of the faith, the sacred icons that we venerate, as well as every act of love and charity: all of these exude the fragrance of the Resurrection. The lives of our faithful are a daily Pascha. We know the meaning of the Resurrection, because we know the meaning of the Cross. We are the Church of the Cross and the Resurrection. We have experience from the Cross and the taste of the Resurrection, which is why we resoundingly proclaim: “Behold, through the Cross, joy has entered the whole world.”
          Thus, this Holy Week and Pascha, beloved Christians, your Patriarch and the clergy of the Phanar will pray more intensely for all of you. Here, in the great Monastery of Orthodoxy, we shall deposit your names with love in the Cup of Life. You are “those who are absent for legitimate reasons,” for whom we implore the Lord: “Save, O Lord, Your people and bless Your inheritance.” You will not receive the “Holy Light” by candle on Pascha, but it will still kindle your hearts. Open up your hearts on that radiant Night of the Resurrection in order that the light of the sleepless lantern of the Holy Great Church of Christ may shine in them. Freely “empty yourselves of yourselves” in order to be illumined by the unfading light of the risen Christ. And then, you too will become “the light of the world,” as our Lord desired for those who follow Him.
          Brethren and children, this time shall quickly pass; the pandemic will subside; By the grace of God the wounds will be healed. I pray that all of us will emerge from this crisis, having discovered thedimension of depth in all things and having experienced the “good transformation,” having understood the power of the communion with God, who is “life and light,” and having appreciated the value of the divine gifts of health and life, of sacrifice and renunciation of individual rights for the sake of love.
          Holy Week opens before us. Behold, the Bridegroom comes. Behold, we are ascending to Jerusalem, while the Lord is descending to be crucified. Today, He hangs on the Cross. We hymn Your saving Passion, O Christ, and we glorify Your Resurrection. The extreme humility of the Cross brings the victory of the King of glory. We wish you all a fruitful struggle, a favorable journey with Christ on the salvific way of the Cross and the Resurrection. Many years to all! And blessed Pascha!

10 Απριλίου 2020 στο Οικουμενικό Πατριαρχείο - φωτο

Φωτογραφίες από την Πατριαρχική Χοροστασία κατά τη Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, της Παρασκευής προ των Βαϊων, 10 Απριλίου 2020, από το Τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των αείμνηστων Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ και Αρχιεπισκόπου πρώην Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιακώβου, και από την προσευχή του Παναγιωτάτου στην κλειστή Πύλη του Πατριαρχείου, τόπο του απαγχονισμού του Ιερομάρτυρα προκατόχου του Γρηγορίου Ε’, που συνέβη σαν σήμερα, πριν 199 χρόνια.

Φωτογραφίες: Νίκος Μαγγίνας / Οικουμενικό Πατριαρχείο