Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940-41 ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ "ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ Ν.ΙΩΝΙΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΥ

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΄40 ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ
ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗ 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗ "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΜΟΥ ΩΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΟΙΤΑΛΙΚΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ
 ( 1940-41 )" 
                      

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗΣ 

       

Ο ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ Γ ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΣΤΟΝ Ι.ΝΑΟ ΑΓΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΑΙΟΛΟΥ 

    
                          Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΩΖΕΙ 
"Από την υπηρεσίαν μου ως Στρατιωτικού Ιερέως κατά τον Ελληνοιταλικον πόλεμον 1940-41,ενθυμούμαι το κάτωθι περιστάτικον,το οποίον συνέβη εις το 5ον Στρατιωτικόν Νοσοκομείον Θεσσαλονίκης. Μεταξύ των νοσηλευομένων βαρέως τραυματισμένων οπλιτών του Αλβανικού μετώπου, ήτο ένας νέος,τον οποίον έβλεπον καθημερινώς, δια να του δίδω θάρρος,επειδή ήτο ανάπηρος και εις τους δύο πόδας από κρυοπαγήματα .Κατά μίαν επίσκεψίν μου εις τόν θάλαμον,όπου έκειτο, επεσκέφθην ένα έκαστον και όλοι με επληροφόρουν,ότι ο (τάδε) ήτο εις τα τελευταία του.
 Αφού επεσκέφθην όλους,τελικώς κατέφθασα εις την κλίνην του,τον εχαιρέτισα και τον ηρώτησα πως αισθάνεται,οπότε μου απάντησε μονολεκτικώς "θα πεθάνω ". Τον καθησύχασα και τον εβεβαίωσα, ότι ουδείς γνωρίζει την ώραν και την στιγμήν του τέλους του,αλλ' εκείνος επέμενε,διότι αυτό αντελήφθη και από τους ιατρούς. Του συνέστησα να κάμη υπομονήν και προσευχήν,εκείνος όμως επέμενε να του φέρω την Αγίαν Κοινωνίαν . Του είπα,διατί επιμένει,αφού προ ολίγων ημερών τον εκοινώνησα. Κι εκείνος μου επανέλαβε," διότι θα πεθάνω". Τότε του είπα,άν πιστεύεις,ότι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού θα σου δώσουν ζωήν,τότε θα σου φέρω την Αγίαν Κοινωνίαν . Εκείνος μου απήντησε "πιστεύω",εζήτησε δε να τον μεταλάβω αμέσως.
 Δια να μη τον επηρεάσω ψυχολογικώς,του είπα ότι θα τον μεταλάβω το πρωί της επομένης ημέρας,όπερ και έπραξα.Ευτυχώς η Χάρις του Θεού τον διεφύλαξε,διότι μέχρι της διαλύσεως του Νοσοκομείου και την μεταφοράν του πρός Νότον,κατά την επικειμένην Γερμανικήν εισβολήν,ευρίσκετο εν ζωή. 
 Μετά από μερικά έτη ένας συγγενής μου,καταγόμενος εκ της περιοχής των Πατρών,μου είπεν ότι τυχαίως τον επισκέφθην εις την οικίαν του,εις ένα χωρίον των Πατρών και είδεν επί της τραπέζης μιαν Καινήν Διαθήκην,την οποίαν του είχα προσφέρει με σχετικήν αφιέρωσιν.Τον ηρώτησε πόθεν με  γνωρίζει και εκείνος του ανέφερε περί της γνωριμίας μας εις το Στρατιωτικόν Νοσοκομείον και τον παρεκάλεσε να μου διαβίβασή τους χαιρετισμούς του. 
Ούτω εξηκριβωμένα πλέον επληροφορήθην περί της υγείας του και εδόξασα τον Θεόν, ότι χάρις εις την πίστιν του και από την ένωσιν μετά του Χριστού διά της Θείας Μεταλήψεως εσώθη ως εκ θαύματος."   

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΤΙΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗ ΑΔΕΛΦΟΥ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΙΜΟΘΕΟΥ  ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑΥΤΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ 

                           ΜΕΓΑΛΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ  
 Την ημέραν του Πάσχα του έτους 1941 αφού ετέλεσα την Θείαν Λειτουργίαν εις ένα των Ιερών Ναών Καλαμάτας,επεσκέφθην την πρωίαν τους νοσηλευομένους εις τα δύο Στρατιωτικά Νοσοκομεία της πόλεως,ευχηθείς εις αυτούς το "Χριστός Ανέστη" και διένειμα προς αυτούς τα πασχαλινά ωά,γλυκίσματα και εικόνας της Αναστάσεως του Χριστού. 
 Την μεσημβρίαν και περί ώραν 1-2 μ.μ. εσήμανε συναγερμός,οπότε,ευρεθείς εις το απέναντι Στριτιωτικόν Νοσοκομείον,κατήλθον μετά του προσωπικού και των ασθενών εις το υπόγειον καταφύγιον,οπότε ηκούσαμεν να γίνεται σφοδρός βομβαρδισμός  πλησίον μας. Όταν έληξεν ο συναγερμός,επληροφορήθημεν,ότι Ιταλικά αεροπλάνα είχον βομβαρδίσει διαφόρους στόχους της πόλεως,μεταξύ των οποίων και το κτίριον του έναντι Στρατιωτικού Νοσοκομείου.
 Μετ' ολίγον μετέβημεν εκεί διά να ίδωμεν ένα φοβερόν θέαμα.Η μία πτέρυξ του Νοσοκομείου είχε καταρρεύσει,ευτυχώς όμως χωρίς θύματα,διότι οι νοσηλευόμενοι τραυματίαι είχον αποσυρθή εγκαίρως όλοι ομού εις την ετέραν πτέρυγα,η οποία ευτυχώς δεν επλήγη.Ανήλθα αμέσως εις τον πρώτον όροφον και είδον τους τραυματίας,τους οποίους συνεχάρην δια την διάσωσίν των και εκείνοι χαρούμενοι ηυχαρίστουν τον Αναστάντα  Σωτληρα,ο Οποίος τους έσωσεν εκ θανάτου.
Σημειωτέον,ότι παρά την είσοδον του υπογείου καταφυγίου του ιδίου κτιρίου,εντός του οποίου είχον καταφύγει και πολλοί περίοικοι, είχε πέσει μία βόμβα,η οποία ευτυχώς δεν είχεν εκραγή , έπειτα δε από ολίγον χρόνον την απεμάκρυνεν η αρμοδία Στρατιωτική υπηρεσία,χωρίς ευτυχώς ουδέν θύμα."   
( Αποσπάσματα από το βιβλίο "ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ") 

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΤΙΤΟΣ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗΣ

Ο Αθηνών Δαμασκηνός με τον  Ουίνστον Τσώρτσιλ

Ο ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΣΕ ΝΑΥΤΙΚΗ ΒΑΣΗ 

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΑΒΕΡΩΦ 

Η ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟ..ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΚΑΝΤΗΛΙ !

  

Η ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟ..ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΚΑΝΤΗΛΙ  !

Η επέτειος των 190 χρόνων από την λειτουργία του Ιερού Ναού του Αγίου Αντωνίου στην Ντάπια των Σπετσών μου παρέχει την ευκαιρία να ανακαλέσω μνήμες παιδικές από τα χρόνια που έζησα στο ηρωικό αυτό νησί του Αργοσαρωνικού. 
Ήταν όμορφα χρόνια ,γεμάτα παιδική ξεγνοιασιά και απλότητα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία μου. Οι πρώτες εικόνες της ζωής μου είναι εικόνες από την γεμάτη πίστη , αγνή και απλή ζωή των Σπετσιωτών . Μια τέτοια εικόνα θα προσπαθήσω να μεταφέρω εδώ, και λέω  "θα προσπαθήσω", γιατί όσο την αναπολώ, τόσο τα μάτια υγραίνουν από  συγκίνηση. Θα μεταφερθούμε λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του '60 , εποχές δύσκολες για τον Τόπο μας που προσπαθούσε να  ορθοποδήσει από το πέρασμα του "τυφώνα" του πολέμου και του εμφύλιου σπαραγμού. Αυτή την χρονική στιγμή βρέθηκα κι εγώ στις Σπέτσες μαζί με τον μακαρίτη τον πατέρα μου, τον Μιχάλη Ηλιάκη, που δούλευε στο ιδιωτικό νησί του Σταύρου Νιάρχου, την πανέμορφη Σπετσοπούλα, και παράλληλα προσπαθούσε να μεγαλώσει μόνος του το παιδί του. Για να τα καταφέρει είχε νοικιάσει ένα σπίτι  στις Σπέτσες όπου έμενα εγώ κάτω από την φροντίδα των ιδιοκτητριών, της μακαρίτισσας Ευγενίας Βελιώτου και της θυγατέρας της Ανεζούλας. Εκείνες με έμαθαν να κάνω σωστά το σημείο του Τιμίου Σταυρού , ενώ στον Άγιο Αντώνιο μπήκα για πρώτη φορά σαν "παπαδάκι " στο άγιο Βήμα...
Το σπίτι είναι κοντά στο Αρχοντικό της Μπουμπουλίνας και πολλές φορές τα βράδια η μακαρίτισσα η  θεία Ευγενία, όπως την αποκαλούσα, μου μίλαγε για την μεγάλη μορφή της Καπετάνισσας, τους αγώνες της για την λευτεριά της Πατρίδας, την υπέροχη προσωπικότητά της αλλά και το άδοξο τέλος της. Η μεγαλύτερη όμως χαρά μου, σήμερα την λέω ευλογία η και τύχη αγαθή, ήταν όταν με έπαιρνε μαζί της στο αρχοντικό της Ηρωίδας, που τότε δεν ήταν Μουσείο, όπου πήγαινε συχνά για να βοηθήσει στο συγύρισμα που είχε αναλάβει συγγενικό της πρόσωπο που ήταν και επιστάτης στο σπίτι και διανυκτέρευε εκεί, κάτι που αρκετές φορές έκανα και εγώ. 
Θυμάμαι πως πρώτο μέλημά τους ήταν να κρατούν το καντήλι αναμμένο. 
Είναι εντολή της Καπετάνισσας έλεγαν, το καντήλι δεν πρέπει να  μένει ποτέ σβηστό. Το ίδιο έκανε κι εκείνη όταν ζούσε , παντού ακόμα και στα πλοία της έκαιγε πάντα καντήλι. 

Σήμερα που ξαναζωντανεύουν μνήμες βλέπω πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η παράδοση στην διαμόρφωση της ιστορίας . 

Σε κανένα ιστορικό κείμενο που έχει σχέση με την Μπουμπουλίνα δεν αναφέρεται αυτή η τόσο σημαντική λεπτομέρεια που δείχνει την ευσέβεια και την πίστη των Ηρώων της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, κι όμως είναι γεγονός σπουδαίο που δεν πρέπει να μείνει στα "αζήτητα".

 Όπως είπα πριν, η επιστάτης του σπιτιού διανυκτέρευε εκεί και αρκετές φορές με κρατούσε κοντά της τα βράδια για να μην είναι μόνη της. Κοιμόμαστε στο ισόγειο και πάντα πριν τον ύπνο κάναμε μαζί προσευχή με λόγια απλά βγαλμένα μέσα από την καρδιά μας. Εκείνη είχε πάντα την αγωνία να μην σβήσει το καντήλι και πολλές φορές σηκωνόταν από το κρεβάτι για να το ελέγξει. 
Αυτά ώσπου ήρθε η.. τεχνολογία. Βγήκαν στη αγορά τα ηλεκτρικά καντήλια και έγιναν αμέσως μόδα! Το νησί τότε είχε ηλεκτρικό ρεύμα που το προμηθευόταν από το εργοστάσιο του Δασκαλάκη κι έτσι το ηλεκτρικό καντήλι έκανε αισθητή την παρουσία του. Ανάμεσα σε αυτούς που έτρεξαν να το προμηθευτούν ήταν και η επιστάτης του αρχοντικού της Καπετάνισσας που το τοποθέτησε με καμάρι στον τόπο του παλιού καντηλιού, το έβαλε στην πρίζα και χαρούμενη είπε πως έφυγε από πάνω της ένα άγχος, αφού το ηλεκτρικό καντήλι , δεν είχε φόβο να σβήσει ποτέ. Ήταν, θυμάμαι, ένα καντήλι με μια λάμπα μπροστά από μια πλαστική εικόνα της Παναγίας που φάνταζε ξένο από τον αυστηρό αριστοκρατικό, θα έλεγα, διάκοσμο του αρχοντικού. 
Όμως η αγαθή νησιώτισσα λογάριαζε χωρίς την καπετάνισσα ,που το ίδιο κιόλας βράδυ, έδειξε δυναμικά την αντίθεσή της στην  ξενόφερτη μόδα του ηλεκτρικού καντηλιού.
 Ήμουν εκεί και όπως πάντα μετά την προσευχή και τις ατέλειωτες ιστορίες για τους αγώνες της Καπετάνισσας ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε . Η ώρα ήταν αρκετά περασμένη όταν ξύπνησα έντρομος από φωνές που αποτυπώθηκαν στην μνήμη μου : 
" Σχώραμε Καπετάνισσα, Παναγία μου βοήθησε με  την αμαρτωλή..". Δεν ήξερα τι είχε συμβεί και ο φόβος μου ήταν μεγάλος βλέποντας την γυναίκα να τρέχει αλαφιασμένη προς το σημείο που ήταν το καντήλι να το βγάζει από την πρίζα και να ψάχνει με αγωνία να βρει το παλιό , να το ετοιμάζει να το ανάβει και να πέφτει στα γόνατα κάνοντας συνέχεια το σημείο του Σταυρού. Τι είχε συμβεί το έμαθα το πρωί όταν η επιστάτης διηγήθηκε τα γεγονότα της νύχτας . Ενώ κοιμόταν παρουσιάσθηκε στον ύπνο της η Μπουμπουλίνα, ήταν , όπως μας διηγήθηκε, αρματωμένη ,πολύ θυμωμένη και με έντονο ύφος της είπε: 
" Άκου να σου πω εδώ είναι το σπίτι μου και κουμάντο κάνω εγώ. Σήκω γρήγορα και πέταξε το ψεύτικο καντήλι που έβαλες. Εδώ θα καίει μόνο λάδι. Καντήλι με λάδι όπως το έκαιγα κι εγώ ".  

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΟ ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ 

Τώρα που αναπολώ τα συγκλονιστικά εκείνα γεγονότα σκέπτομαι πόσο όμορφη ήταν τότε η ζωή , πόσο απλά ζούσαν οι άνθρωποι, γι αυτό και ο Θεός παραχωρούσε να γνωρίζουν και να βιώνουν γεγονότα θαυμαστά όπως αυτό . Μακάρι να γυρίσουμε στην απλότητα εκείνων των ημερών. Μακάρι να επιστρέψουμε στις ρίζες και τις παραδόσεις μας. Μακάρι τα καντηλάκι να ξαναγίνει απαραίτητο για κάθε σπίτι . Μακάρι η Καπετάνισσα, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, που έδωσε τα πάντα για την Πατρίδα να σκεπάζει το Νησί της και όλη την Ελλάδα στις δύσκολες αυτές ώρες που περνάμε.  

Αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Ηλιάκης   ΄

Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Ι. Μητροπόλεως Ν. Ιωνίας 

ΤΟ ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ ΣΤΙΣ ΣΠΕΤΣΕΣ

ΠΑΛΑΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΝΤΑΠΙΑΣ ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ 

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ

  Η θεία λειτουργία του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου 

Θεία Λειτουργία Αγίου Ιακώβου στον Ι. Ναό Αγίου Κοσμά Ν. Φιλαδέλφειας από τον τότε Επίσκοπο Κυρήνης και νυν Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο 1991

Η θεία λειτουργία του αγίου Ιάκωβου του Αδελφοθέου είναι μία από τις αρχαίες λειτουργίες, που τελούνταν στην Εκκλησία τους πρώτους αιώνες (όπως και η λειτουργία του αγίου ευαγγελιστή Μάρκου στην Αλεξάνδρεια , η λειτουργία των Αποστολικών Διαταγών καθώς και η Θ .Λειτουργία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου). Προέρχεται από την περιοχή των Ιεροσολύμων και θεωρείται η αρχαιότερη σωζόμενη χριστιανική λειτουργία, αφού αποδίδεται στον άγιο Ιάκωβο, τον "Αδελφό του Κυρίου".

Από τον 4ο αιώνα μ.Χ., που επικράτησε η θεία λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου σε όλη τη χριστιανική ανατολή, και αργότερα η θεία λειτουργία του Αγίου. Ιωάννου του Χρυσοστόμου (αυτή που τελείται και σήμερα , οι αρχαιότερες τοπικές λειτουργίες υποχώρησαν.
Σήμερα η λειτουργία αυτή τελείται τιμητικά μια φορά το χρόνο, στις 23 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του αγ. Ιακώβου, και προαιρετικά την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, όπου και πάλι η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του.Χωρίς όμως να απαγορεύεται να τελεσθεί οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου.  

ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΘΥΜΙΑΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ 
Σοὶ τῷ πεπληρωμένῳ πάσης εὐωδίας, καὶ εὐφροσύνης, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐξ ὧν δέδωκας ἡμῖν, προσφέρομέν σοι τὸ θυμίαμα τοῦτο· ἀναληφθήτω δὴ δεόμεθα ἐνώπιόν σου ἐκ πενιχρῶν ἡμῶν χειρῶν εἰς τὸ ἅγιον καὶ ὑπερουράνιόν σου Θυσιαστήριον, εἰς ὀσμὴν εὐωδίας, εἰς ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν καὶ εἰς ἱλασμὸν τοῦ λαοῦ σου· χάριτι καὶ οἰκτιρμοῖς καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, μέθ’ οὗ εὐλογητὸς εἶ, σὺν τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ᾿Αμήν. 
  

Ἀπολυτίκιον  Αγίου Ιακώβου
 
Ἦχος δ’.

Ὡς τοῦ Κυρίου Μαθητής, ἀνεδέξω δίκαιε τὸ Εὐαγγέλιον ὡς Μάρτυς ἔχεις τὸ ἀπαράτρεπτον τὴν παρρησίαν ὡς Ἀδελφόθεος τὸ πρεσβεύειν ὡς Ἱεράρχης. Ἱκέτευε Χριστὸν τὸν Θεόν, σωθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.  

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ 

Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου 

Κλήσει ἀδελφόθεος πεφηνώς, Ἰάκωβε μάκαρ, τῶν ἀρρήτων

 μυσταγωγός, ἐν Σιὼν ἐδείχθης, καὶ πάθει σου τιμίῳ, τὸ ζωηφόρον

 πάθος, Χριστοῦ ἐδόξασας.

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΝΕΑΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ 

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΝΕΑΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ 

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΝΕΑΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ 

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΝΕΑΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ    

Η ΑΓΙΑ ΤΑ'Ι΄ΣΙΑ Η ΠΡΩΗΝ ΑΜΑΡΤΩΛΗ ,ΠΡΟΤΥΠΟ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

  

Η ΑΓΙΑ ΤΑΊ΄ΣΊΑ  Η ΠΡΩΗΝ ΑΜΑΡΤΩΛΗ 
Η ομορφιά της ήταν από τις σπάνιες.Πλεονέκτημα,που αποβαίνει ολέθριο,όταν δεν είμαστε σε θέση να το διατηρούμε αγνό με το φόβο του Θεού,τη φωτεινή διάκριση,την αδιάλειπτη προσευχή και την ταπεινοφροσύνη. Δυστυχώς για την Ταϊσία, αυτή που επιβουλεύτηκε την τιμή της ήταν η ίδια η μάνα της.Γυναίκα χυδαία,που ήθελε πολύ πλούτο,και δεν δίστασε να εκμεταλλευτεί την κόρη της για να τον αποκτήσει.Έτσι η Ταϊσία,παρασύρθηκε στο δρόμο της ατιμίας μόλις 17 ετών.Έγινε και η ίδια πλούσια αλλά και πόρνη.Οι τίμιοι άνθρωποι την απεχθάνονταν.Καμιά οικογενειακή πόρτα δεν ήταν ανοικτή γι'αυτήν.Οι ίδιοι οι εκμεταλλευτές της σάρκας της,ποτέ δεν θα την έφερναν να γνωριστεί με τις μητέρες τους και τις αδελφές τους.Διότι είχε καταντήσει ένα αντικείμενο σαρκικής ικανοποίησης και τίποτα περισσότερο.Τότε η Ταϊσία έπεσε σε θλίψη μεγάλη,αλλά και η Εκκλησία μπορεί να έχασε ένα πρόβατο,όμως δεν έπαψε να το αναζητεί.Όταν λοιπόν ο Παφνούτιος από τη Σιδώνα έμαθε την ψυχική της κατάσταση, προσευχήθηκε και αποφάσισε να εργαστεί για την ψυχή της.Και δεν αστόχησε.Την επισκέφθηκε και με τη χάρη του Θεού πέτυχε το θαύμα!Καυτά δάκρυα μετανοίας κύλησαν στα μάγουλα της Ταϊσίας.Πέταξε όλα της τα πλούτη στη θάλασσα,διότι το τίμημα της ατιμίας δεν άξιζε να χρησιμοποιηθεί στο Ιερό έργο της ελεημοσύνης.Από τότε έζησε φτωχά,αλλά πλούσια σε πίστη,σε μετάνοια,σε σωφροσύνη, σε προσευχή,σε υπακοή,σε ταπείνωση και καλοσύνη.Έγινε δεκτή σε ευσεβή όμιλο γυναικών και πέθανε φροντίζοντας αρρώστους και ανήμπορους ανθρώπους. Εορτάζει στις 8 Οκτωβρίου.

Ὁ ἐξαγνισμός τῆς πόρνης Ταϊσίας (Διήγηση ἀπό τό Γεροντικό)

Τὴν ἐποχὴ ποὺ ἀνθοῦσε ὁ ἀσκητισμὸς στὴν Αἴγυπτο, ζοῦσε στὴν Ἀλεξάνδρεια μία ὀρφανὴ κόρη ποὺ τὴν ἔλεγαν Ταϊσία. Ὅταν πέθαναν οἱ καλοὶ γονεῖς της, τῆς ἄφησαν κληρονομιὰ πρῶτα ἀπ' ὅλα τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν ἀγάπη τους γιὰ τοὺς φτωχοὺς καὶ ξένους, καὶ ὕστερα ἕνα μεγάλο σπίτι καὶ πολλὰ χρήματα.
Ἡ κόρη, ἀπὸ μεγάλη εὐλάβεια πρὸς τοὺς ἐρημίτες, ἔκανε τὸ σπίτι της ξενώνα γιὰ χάρη τους.
Κι ὅταν κατέβαιναν στὴν πόλη νὰ πουλήσουν τὰ ἐργόχειρά τους, τοὺς περιποιόταν μὲ ὅλη της τὴν καρδιά. Μὲ τὰ χρόνια ὅμως τὰ χρήματα ξοδεύτηκαν καὶ ἡ ἴδια ἄρχισε νὰ στερῆται. Τότε μπῆκαν στὴ μέση κακοὶ καὶ διεφθαρμένοι ἄνθρωποι. Ἐκμεταλλεύτηκαν τὴ δυστυχία της καὶ μὲ τὴν πονηριά τους τὴν παρέσυραν στὴ διαφθορά. Ἡ ὡραία Ταϊσία κατάντησε διάσημη ἑταίρα!
Ὅταν ἔμαθαν τὸ κατρακύλισμα τῆς ὀρφανῆς κόρης οἱ πατέρες τῆς ἐρήμου, ἀποφάσισαν νὰ κάνουν ὅ,τι περνοῦσε ἀπὸ τὸ χέρι τους γιὰ νὰ τὴ σώσουν.
— Ἐκείνη, ὅταν εἶχε τὰ μέσα, μᾶς ἔδειχνε ὅλη τὴ συμπάθειά της, ἔλεγαν μεταξύ τους. Τώρα ποὺ κινδυνεύει ἡ ψυχή της, πρέπει κι ἐμεῖς νὰ τὴ βοηθήσουμε.
Ἀνέθεσαν λοιπὸν στὸν ἀββᾶ Ἰωάννη τὸν Κολοβὸ τὴ λεπτὴ καὶ δύσκολη ἀποστολή. Ἐκεῖνος στὴν ἀρχὴ δίστασε. Τοῦ φαινόταν ἀκατόρθωτο τὸ ἔργο. Τέλος ὅμως, γιὰ νὰ μὴ γίνη παρήκοος στοὺς γέροντες, ἀποφάσισε νὰ κατέβη στὴν πόλη καὶ νὰ παρουσιαστῆ στὸ σπίτι τῆς ἁμαρτωλῆς. Παρακάλεσε τὴ θυρωρὸ νὰ τὸν ὁδήγηση στὴν κυρία της.
—Φύγε ἀπὸ δῶ, παλιοκαλόγερε! τοῦ φώναξε ἐκείνη θυμωμένη. Φάγατε πρῶτα τὴν περιουσία της κι ἀκόμη δὲν παύετε νὰ τὴν ἐνοχλῆτε.
Ὁ ἀββὰς δὲν ἀπελπίστηκε. Ἐξακολουθοῦσε νὰ παρακαλῆ νὰ δῆ τὴν Ταϊσία. Ἔλεγε πὼς τὴν ἤθελε γιὰ κάτι πολὺ ὠφέλιμο. Μπροστὰ στὴ μεγάλη του ἐπιμονή, ἡ γριὰ ὑποχώρησε καὶ πῆγε νὰ εἰδοποίηση τὴν κυρία της.
—Αυτοί οἱ καλόγεροι ψαρεύουν συχνὰ στὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα καὶ βρίσκουν μαργαριτάρια, εἶπε ἡ Ταϊσία. Φέρε τον ἐπάνω.
Κοιτάχτηκε στὸν καθρέφτη της, ἔφτιαξε τὰ μαλλιὰ καὶ τὰ φορέματά της, ἔριξε ἄφθονο ἄρωμα πάνω της καὶ πῆρε τὸ ὕφος τῶν ξεπεσμένων γυναικῶν, γιὰ νὰ ὑποδεχτῆ τὸν ἐρημίτη.
Ὁ ἀββὰς Ἰωάννης μπῆκε στὸ δωμάτιο καὶ στάθηκε περίλυπος ἀπέναντί της. Τὴν κοίταξε ἀρκετὴ ὥρα ἀμίλητος μὲ οἶκτο. Ὕστερα τῆς εἶπε μὲ σιγανὴ φωνή:
—Σε τί σοῦ ἔφταιξε ὁ Χριστός μας, Ταϊσία, καὶ Τὸν προσβάλλεις τόσο ἄσπλαχνα;
Σταμάτησε. Δὲν μποροῦσε νὰ συνεχίση. Τὸν ἔπνιγαν οἱ λυγμοί. Ἀπὸ τὰ βαθουλωμένα μάτια του ἔτρεχαν καυτὰ δάκρυα. Ἐκείνη ἔνιωσε ντροπή. Ἄφησε τὴν ἄπρεπη προκλητική της στάση καὶ στενοχωρημένη τὸν ρώτησε:
—Γιατί κλαῖς, ἀββᾶ;
—Πῶς νὰ μὴν κλάψω, κόρη μου, ποὺ βλέπω τὸν σατανᾶ νὰ παίζη στὴ μορφή σου;
Ἡ κόρη ταράχτηκε. Ρίγος διαπέρασε ὁλόκληρο τὸ κορμί της.
—Τώρα ποὺ ἦρθες εἶναι πολὺ ἀργά, γέροντα... Δὲν ἔχει μείνει τίποτε ὄρθιο μέσα μου. Τὰ κύλισα ὅλα στὴ λάσπη, σιγομουρμούρισε συγχυσμένη.
Ἤθελε καὶ κάτι ἄλλο νὰ πῆ, ἀλλὰ σταμάτησε. Ὁ γέροντας περίμενε μὲ σταυρωμένα χέρια. Μέσα του προσευχόταν τόσο δυνατὰ γιὰ τὴ σωτηρία τῆς κόρης, ποὺ λὲς καὶ γύρευε νὰ τραντάξη τὰ οὐράνια.
—Ὑπάρχει ἄραγε ἐλπίδα σωτηρίας γιὰ μένα, ἀββᾶ; ψιθύρισε μὲ ἀμφιβολία ἐκείνη.
—Ὦ, ναί, ὑπάρχει, κόρη μου, φώναξε μὲ ἀγωνία ὁ γέροντας. Ἡ μετάνοια ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία.
Τὸ θαῦμα, ποὺ τόση ὥρα γύρευε μὲ τὴν προσευχή του, ἔγινε τὴ στιγμὴ ἐκείνη.
Ἡ Ταϊσία ἔπεσε συντετριμμένη στὰ πόδια του καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια παρακάλεσε:
—Βγάλε με ἀπὸ δῶ μέσα, πάτερ. Δεῖξε μου τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας.
—Ἀκολούθησέ με.
Χωρὶς ἄλλη κουβέντα ἡ κόρη σηκώθηκε καὶ ἀκολούθησε τὸν γέροντα. Ἐκεῖνος θαύμασε πῶς δὲν ἔδειξε κανένα ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ σπιτικό της. Πῆραν τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἔρημο. Μὰ εἶχαν πολὺ διάστημα νὰ βαδίσουν καὶ τοὺς βρῆκε ἡ νύχτα. Σταμάτησαν. Ὁ ἀββὰς Ἰωάννης ἔκοψε θάμνους κι ἔφτιαξε ἕνα πρόχειρο κρεβάτι γιὰ τὴν κόρη.
—Κοιμήσου ἐσὺ ἐδῶ μέχρι νὰ ξημερώση, τὴ συμβούλεψε.
Ἐκεῖνος ἀπομακρύνθηκε ἀρκετά. Εἶπε τὶς προσευχές του καὶ πλάγιασε στὸ χῶμα νὰ ξαποστάση, παίρνοντας γιὰ προσκεφάλι του μιὰ πέτρα. Κοιμήθηκε λίγο καὶ ξύπνησε πάλι τὰ μεσάνυχτα νὰ συνεχίση τὴν προσευχή του. Τότε παρουσιάστηκε μπροστὰ στὰ μάτια του ἕνα θέαμα μεγαλειῶδες. Ἀπὸ τὸ σημεῖο, ποὺ εἶχε ἀφήσει τὴν κόρη νὰ κοιμᾶται, ἄρχιζε ἕνας δρόμος ὁλοφώτεινος ποὺ ἄγγιζε τὸν οὐρανό! Ἄγγελοι γοργόφτεροι ἀνέβαζαν μία ψυχή, ὁλόλευκη σὰν περιστέρι, στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ! Ὁ ὅσιος στάθηκε πολλὴ ὥρα καὶ κοίταζε συνεπαρμένος.
Ὕστερα πῆγε νὰ συνάντηση τὴν Ταϊσία. Τῆς φώναξε νὰ ξυπνήση. Δὲν πῆρε ἀπάντηση. Τὴν κίνησε ἐλαφρά. Δὲν αἰσθανόταν. Ἡ ψυχὴ της εἶχε πετάξει στὸν οὐρανό.
Ὁ ὅσιος γονάτισε καὶ προσευχήθηκε μὲ τὸ πρόσωπο στὴ γῆ. Τότε θεία φωνὴ τὸν πληροφόρησε ὅτι ἡ σύντομη μετάνοια τῆς πόρνης, εὐαρέστησε τὸν Θεὸ περισσότερο ἀπὸ τὴ μετάνοια πολλῶν ἄλλων, γιὰ τὴ θερμότητά της. 

Πηγή/Έκδοση:    Γεροντικὸν, Γερόντισσας Θεοδώρας Χαμπάκη Ἔκδοσις ΛΥΔΙΑ, ( www.zoiforos.gr)/ ΑΓ. ΖΩΝΗ

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ..ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΘΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ κ.ΣΑΜΑΡΑ? (ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ)

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ 
 Κύριε Πρωθυπουργέ,
 θεωρώ καθήκον μου σαν άνθρωπος πρώτα και σαν κληρικός ύστερα,να σας απευθύνω δημόσια έκκληση ,εν όψει της επισκέψεώς σας στο Ισραήλ,για την άμεση λύση του προβλήματος με τον βίαιο και απάνθρωπο εγκλεισμό του Πατριάρχη κ.Ειρηναίου μέσα στο απέριττο κελί του στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.Ο εγκλεισμός αυτός διαρκεί έξι ολόκληρα χρόνια κατά την διάρκεια των οποίων ο Μακαριώτατος δεν έχει την δυνατότητα της εξόδου αλλά ούτε την ευχέρεια να δεχθεί επισκέψεις αφού κάτι τέτοιο απαγορεύεται αυστηρά από τους κρατούντες παράνομα τα κλειδιά της εξώπορτας του κελιού ,την οποία φρόντισαν οι ίδιοι να κλειδώσουν με λουκέτα και να τοποθετήσουν μάλιστα και φρουρά από αγνώστου εθνικότητας και θρησκεύματος άτομα,τα οποία,όπως είπαμε δεν επιτρέπουν σε κανένα την είσοδο,ούτε σε συγγενείς του Πατριάρχη,ούτε και σε αυτούς ακόμα τους γιατρούς και τους δικηγόρους του . Ύστερα από δικαστική απόφαση επετράπη για μια μόνο φορά να τον επισκεφθούν δυο δικηγόροι,ενώ με παρέμβαση της Αστυνομίας του Ισραήλ επετράπη στην Ελληνίδα δημοσιογράφο κ.Μαρία Γιαχνάκη να μπει και να πάρει συνέντευξη του έγκλειστου Πατριάρχη η οποία μεταδόθηκε από την εκπομπή του  κ. Κ. Χαρδαβέλα
" Αθέατος κόσμος" (http://anagrafes.gr/diafora-nea/protoselido/1291-i-sinentefksi-eirinaiou),στις 25 Ιανουαρίου 2011.

Η ΕΞΩΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΚΕΛΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΗ ΑΠΌ ΕΞΩ
 Την ευθύνη για την απαράδεκτη αυτή κατάσταση,που εκτός των άλλων εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους και για αυτήν ακόμα την ζωή του Πατριάρχη κ. Ειρηναίου, φέρει πρωτίστως ,το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών ,που θα έπρεπε ήδη να είχε παρέμβει δυναμικά ,κλείνοντας αυτό το θέμα που διασύρει την χώρα μας διεθνώς αφού όλα σχεδόν τα ξένα ειδησιογραφικά πρακτορεία ασχολούνται με αυτό.Μόλις προ ολίγων ημερών είδε το φως της δημοσιότητας η είδηση,που δυστυχώς είναι αληθινή, πως ο έγκλειστος Πατριάρχης αναγκάσθηκε να κάνει εξαγωγή δύο δοντιών που τον πονούσαν...μόνος του, χωρίς την βοήθεια γιατρού και χωρίς βέβαια την λήψη αντιβίωσις!!!!! 

 Δεν επιθυμώ να υπεισέλθω στα εσωτερικά του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων , όμως πιστεύω πως το θέμα αυτό δεν είναι ένα απλό "εσωτερικό θέμα",είναι θέμα πανανθρώπινο και βέβαια παν χριστιανικό.Και είναι γεγονός πως αρκετοί είναι εκείνοι που έχουν κατά καιρούς προβεί σε παρεμβάσεις για την λύση αυτού του προβλήματος που όμως δεν καρποφόρησαν.Οι απαντήσεις που έρχονται από την " άλλη πλευρά" ποικίλουν και αλλάζουν ανάλογα με τον συνομιλητή.Οι πιο συνηθισμένες απαντήσεις είναι δύο.Η πρώτη λέει πως ο κ.Ειρηναίος δεν έχει αποδεχθεί την "νέα κατάσταση "', όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την Πανορθόδοξο διάσκεψη του 2005 ,γιαυτό και τον έχουν κλειδώσει για να μην δημιουργήσει..σχίσμα ,και η δεύτερη πως..έχει κλειδωθεί μόνος του !!!!
Στην δεύτερη απάντηση δεν μιλάμε..γελάμε!
Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε με την πόρτα κλειδωμένη από έξω απαντάει μονή της,όπως και το επιτόπιο ρεπορτάζ της κ.Μ. Γιαχνάκη.
 Στην πρώτη τώρα απάντηση περί ¨σχίσματος" λέμε απλά πως για να γίνει σχίσμα χρειάζονται δύο η τρεις και από ότι μας λέγανε οι εν Ιεροσολύμοις αδελφοί ο κ.Ειρηναίος είναι μόνος του.Πότε έλεγαν την αλήθεια τότε η τώρα;
Και κάτι ακόμα ,όταν ο Μακαριώτατος είχε την εξουσία δεν πείραξε κανένα από όσους τον πολεμούσαν από την ημέρα που έγινε Πατριάρχης ,και μετά την πτώση του το μόνο που κάνει είναι να αγωνίζεται για την ηθική του αποκατάσταση ,αφού καμία από τις βαριές κατηγορίες που του είχαν τότε προσάψει δεν αποδείχθηκε και κανένα βέβαια δικαστήριο δεν τον δίκασε και ασφαλώς δεν τον καταδίκασε.Είναι έγκλημα για ένα συκοφαντημένο άνθρωπο και μάλιστα Πατριάρχη να επιθυμεί την ηθική του δικαίωση μέσα από κάθε νόμιμη διαδικασία;
 Πέρα όμως από αυτά ότι και να συμβαίνει είναι απαράδεκτο ένας άνθρωπος να ζει κάτω από τέτοιες συνθήκες .Είναι αντιχριστιανικό να απαγορεύεις σ ένα Χριστιανό να εκκλησιαστεί ..Είναι απάνθρωπο να καταδικάζεις ένα άνθρωπο σε σίγουρο και αργό θάνατο. Ασφαλώς το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έχει κάποιους κανόνες λειτουργίας που κανείς δεν θέλει να παραβιασθούν.Ας βάλουν λοιπόν στις καθημερινές επισκέψεις του Πατριάρχου κ.Ειρηναίου ένα όριο,ας βάλουν ότι θέλουν αρκεί να ανοίξει η πόρτα να μπορούν να τον επισκεφθούν άνθρωποι που τον αγαπούν.Επίσης ο Πρόξενος της Ελλάδος στα Ιεροσόλυμα να μπει εγγυητής στην περίπτωση που ο Μακαριώτατος κ.Ειρηναίος θελήσει να βγει από το Πατριαρχείο ότι θα του επιτραπεί η επιστροφή σε αυτό.
 Μακάρι κ.Πρωθυπουργέ να δείτε με υπευθυνότητα  το θέμα και να το αντιμετωπίσετε προτού είναι αργά .Δεν σας παρακαλώ να παρέμβετε ,το απαιτώ σαν Έλληνας πολίτης και πιστεύω πως δεν το απαιτώ μόνο εγώ. Δεν μπορεί να διασύρεται διεθνώς η Πατρίδα μας από ανεύθυνες πράξεις ορισμένων .Πάρτε επιτέλους κάποια πρωτοβουλία.   
Με τιμή και ευχές 
Αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Ηλιάκης                                                      

http://www.freepen.gr/2013/10/blog-post_5525.html 

(Δείτε και τους παρακάτω συνδέσμους)
(  https://www.facebook.com/groups/irineos/ ). 
( http://mkka.blogspot.com/2011/12/blog-post_05.html )
 (http://greeknation.blogspot.com/ ) 

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΥΜΝΟΛΟΓΙΚΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΥΜΝΟΛΟΓΙΚΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ

Βίος καὶ Πολιτεία τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου
Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης εἶναι προστάτης τῶν Δικαστικῶν καὶ τοῦ Δικαστικοῦ Σώματος. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 3 Ὀκτωβρίου καὶ ἀποτελεῖ ἕναν ἀπὸ τοὺς πρώτους Ἁγίους τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Ἅγιος Διονύσιος ἦταν διάσημος Ἀθηναῖος, μὲ φιλοσοφικότατο νοῦ καὶ μέλος τοῦ ἀνώτατου Δικαστηρίου, τοῦ Ἄρειου Πάγου. Γεννήθηκε τὸ ἔνατο ἔτος μετὰ ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἀθήνα καὶ ἐπὶ βασιλείας Αὐγούστου (27 π.Χ. - 14 μ.Χ.) ἀπὸ εὔπορη οἰκογένεια καὶ ἔλαβε πολυδύναμη μόρφωση. Ἡ ἀγάπη του γιὰ τὴ γνώση καὶ τὴ φιλοσοφία τὸν ὤθησε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴ Μακεδονία.
Κατὰ τὴν παράδοση, ὅταν γινόταν ἡ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ σκοτίστηκε ὁ Ἥλιος, βρισκόταν στὴν Ἡλιούπολη (κοντὰ στὸ σημερινὸ Κάϊρο) μὲ τὸ φιλόσοφο Ἀπολλοφάνη καί, μετὰ τὴ βεβαίωση ὅτι τὸ φαινόμενο ἦταν ἀνεξήγητο, ἀναφώνησε: «ἢ ἡ φύση ἀλλοιώνεται, ἢ ὁ Θεὸς πάσχει». Στὸ Χριστιανισμὸ τὸν προσηλύτισε τὸ 52 μ.Χ. ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ιζ´ 34), ὅταν ἐπισκέφτηκε τὴν Ἀθήνα. Ὁ Διονύσιος θεωρεῖται συγγραφέας ἀρκετῶν θεολογικῶν συγγραμμάτων καὶ ἐπιστολῶν καὶ τιτλοφορεῖται ὡς ὁ πρῶτος Χριστιανὸς ἱεράρχης τῆς Ἀθήνας.
Πρῶτος τὸ βίο τοῦ Διονυσίου ἀναφέρει ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος, γράφοντας πρὸς τὸν Πάπα Ὀνώριο. Μαρτύρησε μὲ τὴν πυρὰ μᾶλλον στὴν ἐποχὴ τοῦ Δομετιανοῦ (81-96 μ.Χ.) ἢ τοῦ Τραϊανοῦ (98-117 μ.Χ.). Δυστυχῶς, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ πιὸ πάνω, ἐλάχιστα εἶναι γνωστὰ γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου.
Ὁ Ἄρειος Πάγος πῆρε τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὸ πρῶτο δικαστήριο «ἀνδροφονιῶν» (ἐγκλημάτων φόνου) ποὺ ἱδρύθηκε μεταξὺ 1500 καὶ 1300 π.Χ., κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ Κέκροπα καὶ τοῦ Θησέα, μὲ ἕδρα τὸν βραχώδη λόφο τοῦ Θεοῦ Ἄρεως ποὺ βρίσκεται βορειοδυτικὰ τῆς Ἀκρόπολης τῆς Ἀθήνας Πάνω στo λόφο αὐτό, κατὰ τὴν παράδοση, ἔγινε ἡ πρώτη «φονικὴ δίκη», κατὰ τὴν ὁποία οἱ δώδεκα Θεοὶ τοῦ Ὀλύμπου δίκασαν τὸν Ἄρη. Τὸ ἀνώτατο αὐτὸ δικαστήριο τῆς ἀρχαιότητας συγκροτεῖτο ἀπὸ ἰσόβια μέλη: τοὺς Ἀρεοπαγίτες, εἶχε ὅλες τὶς ἐξουσίες καὶ ὀνομαζόταν «ἡ ἐξ Ἀρείου Πάγου Βουλή». To 462 π.Χ. μέγα μέρος τῶν διοικητικῶν καὶ δικαστικῶν ἐξουσιῶν του περιῆλθε στὴν «Ἠλιαία» (ποὺ τὴν ἀποτελοῦσαν 6.000 αἱρετοὶ δικαστές), τὴ Βουλὴ καὶ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Δήμου. Μέχρι τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους τὸ κύρος τoυ Ἀρείου Πάγου παρέμεινε ἀμείωτο.

* * *
Σύμφωνα μὲ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισκέφθηκε τὴν Ἀθήνα καὶ κήρυξε στὸν Ἄρειο Πάγο, «τινὲς δὲ ἄνδρες κολληθέντες αὐτῷ ἐπίστευσαν, ἐν οἷς καὶ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καὶ γυνὴ ὀνόματι Δάμαρις καὶ ἕτεροι σὺν αὐτοῖς» (Πράξ. 17, 34). Κατὰ τὴν παραπάνω μαρτυρία ὁ ἅγιος Διονύσιος ἦταν ἄνδρας ὑψηλῆς κοινωνικῆς μόρφωσης καὶ θέσης καὶ ἀπολάμβανε τιμῆς στὴν ἀθηναϊκὴ κοινωνία. Γεννήθηκε σύμφωνα μὲ ἄλλες πηγὲς «Ἐπὶ Καίσαρος Αὐγούστου, ἔτος ἔνατον ἀπὸ γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλανοῦ Μιχαήλ, οἱ βίοι τῶν Ἁγίων, Μὴν Ὀκτώβριος, Ἀθῆναι 1951, σελ. 21). Ὅταν Σταυρώθηκε ὁ Χριστός, καὶ τὴν στιγμή, ποὺ σημειώθηκε ἔκλειψη ἡλίου, ὁ Διονύσιος «ἐξεπλήττετο λέγων «ἢ Θεὸς πάσχει ἢ τὸ πᾶν ἀπόλλυται» (Ὁ Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Τόμος Γ´, Μὴν Ὀκτώβριος, σελ. 67).
Ὅλα τὰ μετέπειτα βιογραφικὰ στοιχεῖα τοῦ Ἁγίου εἶναι πολὺ συγκεχυμένα. Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη μετέβη στὴν Ρώμη «ἐξαπλώνων πανταχοῦ τῆς εὐσεβείας τὸ κήρυγμα» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, τόμος πρῶτος, σελ. 95) καὶ στὴ συνέχεια μὲ προτροπὴ τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος Ῥώμης «ὑπῆγεν εἰς τοὺς δυτικοὺς Γαλάτας, ἤτοι εἰς τοὺς Γάλλους, οὓς ἡ κοινὴ γλώσσα Φρανσέζους καλεῖ, ὁμοῦ μὲ τοὺς δύω μαθητάς του Ῥουστικὸν καὶ Ἐλευθέριον» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, ἔ.ἀ., σελ. 95) καὶ ἔμεινε στὸ Παρίσι, ὅπου εὑρίσκετον διδάσκων καὶ ἑλκύων εἰς τὴν εὐσέβειαν» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, ἔ.ἀ., σελ. 95).
Κατὰ τὸν Μέγα Συναξαριστή, ὁ αὐτοκράτορας Δομετιανὸς «ἐθυμώθη καὶ ἔστειλεν ἐπίτροπόν του εἰς Παρισίους νὰ ἐξετάσῃ διὰ τὸν Ἅγιον, καὶ ὅσους ἄλλους εὕρῃ Χριστιανοὺς νὰ τοὺς τιμωρήσῃ ἐὰν δὲν προσκυνήσουν τὰ εἴδωλα». (Ὁ Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔκδοσις τρίτη, Ἀθῆναι 1971, σελ. 72). Μετὰ ἀπὸ στιχομυθία ἀνάμεσα στὸν τύραννο (ἐπίτροπο τοῦ αὐτοκράτορα) καὶ τὸν ἅγιο, ὁ πρῶτος «προσέταξε νὰ κόψουν τὰς κεφαλὰς καὶ τῶν τριῶν Ἁγίων, ἤτοι τοῦ Διονυσίου καὶ τῶν δύο μαθητῶν του Ρουστικοῦ καὶ Ἐλευθερίου». (Ὁ Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔκδοσις τρίτη, ἔ.ἀ., σελ. 72). Κατὰ τὸν παραπάνω Συναξαριστὴ «ἁρπάσαντες τοὺς Ἁγίους οἱ δήμιοι... τοὺς ἀπεκεφάλισαν» (Ὁ Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔκδοσις τρίτη, ἔ.ἀ., σελ. 72).
Κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ Μιχαὴλ Ἰ. Γαλανοῦ «εἰς τὰ συναξάρια ὅμως, καὶ εἰς τὸ Μηναῖον αὐτὸ ἐν τῷ ἑορτολογίῳ τῆς τρίτης Ὀκτωβρίου, τελεῖται ἀνατροπὴ τῆς ἱστορικῆς... ἀληθείας» (Γαλανοῦ Ἰ. Μιχαήλ, Οἱ βίοι τῶν Ἁγίων, μὴν Ὀκτώβριος, Ἀθῆναι 1951, σελ. 22). Σύμφωνα μὲ τὸν παραπάνω συγγραφέα, ἡ ἄποψη, κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης μαρτύρησε στὸ Παρίσι, εἶναι ἐσφαλμένη.
Ὅπως ἀναφέρει ὁ ἴδιος συγγραφέας «ἀπὸ τοῦ 17ου αἰῶνος Γάλλοι κριτικοί, θέτοντες ὑπὲρ τοὺς θρύλους καὶ τοὺς αὐθαιρέτους ἰσχυρισμοὺς τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν, προέβησαν εἰς ἀμερόληπτον ἔρευναν περὶ τοῦ ζητήματος» (Γαλανοῦ Ἰ. Μιχαήλ, οἱ βίοι τῶν Ἁγίων, ἔ.ἀ., σελ. 23). Ἀπὸ τὴν παραπάνω ἔρευνα «ἐβεβαιώθη ὅτι ὑπὸ Διονυσίου μὲν ἱδρύθη ἡ Ἐκκλησία Παρισίων, Διονυσίου ὅμως ἄλλου, ἀκμάσαντος κατὰ τὸν γ´ μ.Χ. αἰώνα». (Γαλανοῦ Ἰ. Μιχαήλ, ἔ.ἀ., σελ. 23).
Στὸν ἅγιο Διονύσιο τὸν Ἀρεοπαγίτη ἀποδίδεται μία συλλογὴ συγγραμμάτων, τὰ ὁποῖα συντέθηκαν μὲ ἰδιότυπο τρόπο, καὶ ἐκτάθηκαν σὲ συναφὲς σύστημα σκέψεων καὶ ἰδεῶν. Ὅπως παρατηρεῖ ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ «ἕως τῶν χρόνων τῆς Ἀναγεννήσεως, τὸ ὅτι συγγραφεὺς ἦτο ὁ Ἀρεοπαγίτης ἐπιστεύετο γενικῶς τόσον εἰς τὴν Ἀνατολὴν ὅσον καὶ εἰς τὴν Δύσιν» (Γ. Φλωρόφσκυ, Ψευδο-Διονυσίου ἔργα, ἄρθρον στὴ Θρησκευτικὴ καὶ Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια, 12ος τόμος, στήλη 473). Ὡστόσο ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐμφάνισης τῶν συγγραμμάτων διατυπώθηκαν ἀμφιβολίες γιὰ τὴν γνησιότητά τους.
Ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἀνωτέρω μνημονευθεὶς π. Γεώργιος Φλορόφσκυ, «κατὰ τοὺς νεώτερους χρόνους, ἥ τε γνησιότης καὶ ἡ παραδεδομένη χρονολογία τῶν Ἀρεοπαγιτικῶν ἐδοκιμάσθησαν κριτικῶς πρῶτον ὑπὸ τοῦ Λαυρεντίου (1457), ἰδίως δὲ ὑπὸ τοῦ Ἐράσμου (1504). Οὐδεμία ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι τὰ Ἀρεοπαγητικὰ δὲν ἐναρμονίζονται μὲ τὴν συνάφειαν τῆς ἀποστολικῆς περιόδου» (Γεωργίου Φλορόφσκυ, Ψευδο-Διονυσίου ἔργα, ἔ.ἀ., στήλη 474).
Ὡς δύο βασικοὶ λόγοι, γιὰ τοὺς ὁποίους τὰ συγγράμματα αὐτὰ πρέπει νὰ ἀναχθοῦν στὰ τέλη τοῦ Ε´ αἰώνα προβάλλουν ἡ μνημόνευση «τοῦ Πιστεύω ἢ Ὁμολογίας, κατὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἔθος τὸ ὁποῖον τὸ πρῶτον εἰσήχθη μόλις τὸ 476 ὑπὸ τοῦ μονοφυσίτου πατριάρχου Ἀντιοχείας Πέτρου» (Γεωργίου Φλορόφσκυ, ἔ.ἀ., στήλη 474), καθὼς καὶ τὸ ὅτι «ἡ γλώσσα τοῦ τεκμηρίου προδίδει μυχίαν γνωριμίαν μὲ τὴν φιλοσοφίαν τοῦ ὀψιαιτέρου νεοπλατωνισμοῦ, ἰδίως μὲ τὴν τοῦ Πρόκλου» (Γεωργίου Φλορόφσκυ, ἔ.ἀ., στήλη 474).

* * * 

Ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χριστοδούλου, στὰ ἀποκαλυπτήρια ψηφιδωτοῦ του Ἁγ. Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου
Ἀξιότιμε κύριε Δήμαρχε,
Ἀξιότιμοι κύριοι,
Ἀποτελεῖ ἰδιαίτερο γεγονὸς γιὰ ὅλους τοὺς Ἀθηναίους, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς τοῦ κόσμου ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ψηφιδωτοῦ του Ἁγίου Διονυσίου.
Καθὼς εἶναι γνωστό, ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, ὑπῆρξεν ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους Ἀθηναίους ποὺ ἐπίστευσαν στὸν Κύριο, ἀμέσως μόλις ἄκουσαν τὴν ὁμιλία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Δὲν ἔχουμε πολλὲς μαρτυρίες γιὰ τὸν ἄνδρα. Τὸ ὄνομά του παραπέμπει ἀμέσως στὸν ἀρχαῖο θεὸ Διόνυσο. Γιὰ νὰ εἶναι τὴν περίοδο ἐκείνη Ἀρεοπαγίτης ὁ Διονύσιος, θὰ πρέπει νὰ ἀνῆκε σὲ διακεκριμένη ἀθηναϊκὴ οἰκογένεια. Αὐτὰ τὰ δύο στοιχεῖα μᾶς βεβαιώνουν ὅτι δὲν ἀνῆκε στὴ μικρὴ ἑβραϊκὴ κοινότητα τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ ἦταν ὁπωσδήποτε εὐπατρίδης Ἀθηναῖος.
Θεωρεῖται ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως, καὶ στὴ συνείδηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἀναγνωρίσθηκε γρήγορα ὡς πολιοῦχος τῶν Ἀθηνῶν, ὡς προστάτης δηλαδὴ τῆς πόλεως. Ἡ ἐπιλογὴ δὲν εἶναι τυχαία: ὁ ἅγιος Διονύσιος ἐθεωρεῖτο κάτοχος μεγάλης σοφίας, καὶ γι᾿ αὐτὸ κρίθηκε ὁ καταλληλότερος ἀντικαταστάτης τῆς Ἀθηνᾶς Παλλάδος.
Ὑπῆρχε, ὅμως, ἕνας ἀκόμη λόγος νὰ ἀναγνωρισθεῖ ὡς πολιοῦχος τῶν Ἀθηνῶν: σὲ μίαν ἐποχὴ ὅπου οὔτε οἱ θεσμοὶ οὔτε ἄνθρωποι ἔμεναν ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὶς πιέσεις τῆς ἐξουσίας καὶ τοῦ χρήματος, ὁ Διονύσιος ἦταν στὴ συνείδηση τῶν Ἀθηναίων δικαστὴς ἀνεπίληπτου ἤθους, δικαστὴς ποὺ τὴ συνείδησή του δὲν τὴν ἔκαμπτε καμμία δύναμις. Αὐτή του τὴν καθαρότητα καὶ τὴ σοφία του τιμώντας ὁ λαός, τὸν ἀνεγνώρισε ὡς τὴ χριστιανικὴ ἀπάντηση στὴν Ἀθηνᾶ.
Ἦταν τόση ἡ φήμη τῆς σοφίας του, ὥστε σὲ αὐτὸν ἀπέδωσε τὸ ἔργο του ὁ ἀνώνυμος συγγραφέας τοῦ 3ου αἰ., ποὺ ἡ ἐπιστήμη σήμερα ὀνομάζει «Ψευδο-Διονύσιο». Ὁ πιστὸς λαὸς θεώρησε εὔλογο νὰ εἶναι ἔργα τοῦ Διονυσίου Ἀθηνῶν τὰ ἑξαιρετικῶς βαθυστόχαστα αὐτὰ κείμενα, τὰ γνωστά μας ὡς «Ἀρεοπαγιτικὰ συγγράμματα». Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας τὰ ἀποδίδει στὸν ἅγιο Διονύσιο, ὅπως ἐπιβεβαιώνει τὸ Δοξαστικὸ ποὺ ψάλλεται στὸν ἑσπερινό της ἑορτῆς του: «Οὗτος γὰρ διαπτύσας τῶν Στωϊκῶν φιλοσόφων [...] τῶν ἀποῤῥήτων μυστηρίων γνώστης ἐγένετο».
Μποροῦμε λοιπὸν νὰ ποῦμε ὅτι στὸ πρόσωπο τοῦ ἁγίου, τιμοῦμε τὰ δύο πρόσωπα, τοῦ Ἀθηναίου εὐπατρίδη καὶ Ἐπισκόπου, ἀλλὰ καὶ τοῦ μεγάλου μύστη τῶν δογμάτων.
Τὰ συγγράμματα τὰ ἀποδιδόμενα στὸν ἅγιο Διονύσιο, ἀποτελοῦν θεμελιώδη κείμενα τῆς μυστικῆς θεολογίας τοῦ χριστιανισμοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ γνώρισαν ἐξαιρετικὴ διάδοση στὸν δυτικὸ κόσμο. Ἡ πρώτη μετάφραση τῶν ἔργων αὐτῶν στὰ λατινικὰ ἔγινε ἤδη τὸν 8ο αἰ. Τὸν 9ο αἰ., ὁ αὐτοκράτωρ τῆς Κωνσταντινουπόλεως Μιχαὴλ ὁ Β´, δώρισε στὸν Γάλλο βασιλέα Λουδοβίκο τὸν Εὐσεβῆ ἕνα ἀντίγραφο τοῦ πρωτοτύπου. Σύντομα, τὰ ἔργα αὐτὰ διαδόθηκαν παντοῦ, καὶ θεωρήθηκαν θεόπνευστα ὄχι μόνον ἀπὸ Ὀρθοδόξους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ Καθολικοὺς καὶ Προτεστάντες.
Ἡ πελώρια ἐπίδραση τῶν κειμένων αὐτῶν σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, μοῦ ἔδωσε τὸ δικαίωμα νὰ ἰσχυριστῶ στὴν ἀρχὴ τῆς ὁμιλίας μου ὅτι τὸ περικαλλὲς ψηφιδωτὸ ποὺ φιλοτέχνησε ὁ διακεκριμμένος εἰκονογράφος κ. Τσοτσώνης, ἀπευθύνεται ὄχι μόνο στοὺς Ἀθηναίους, ὄχι μόνο στοὺς Ὀρθοδόξους, ἀλλὰ στὴ χριστιανοσύνη ὁλόκληρη. Καὶ εἶναι πρὸς τιμὴν τοῦ Δημάρχου κ. Ἀβραμοπούλου ὅτι κόσμησε τὴν Ἀθήνα μὲ ὑπέροχο μνημεῖο τοῦ πολιούχου της, ἐντοιχίζοντας τὸ ἐδῶ, στὴν καρδιὰ τῆς πόλης, στὸ Δημαρχεῖο.
Εὔχομαι σεῖς, ἡ σημερινὴ ἡγεσία τῆς δικαιοσύνης στὴν πατρίδα μας, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ δικαστές, νὰ ἔχετε τὴν εὐλογία τοῦ ἁγίου.
Εὔχομαι ἐπίσης, ὁ Δήμαρχος, ὁ ψηφιδογράφος, καὶ ὁ λαὸς τῶν Ἀθηνῶν νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ πολιούχου τῶν Ἀθηνῶν, νὰ τὸν ἔχουμε παράδειγμά μας, καὶ νὰ εἴμαστε ἄξιοι νὰ διαβάζουμε φωτιζόμενοι τὰ μυστικὰ συγγράμματα.

ΕΚ ΤΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ 
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ (κείμενο και ελεύθερη απόδοση )

 

Άγια λείψανα του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου (τμήμα της κάρας – αριστερά) και
του Αγίου Πενταπόλεως του εν Αιγίνη (δεξιά).

Ποίημα Ἀποστόλου Βαλληνδρᾶ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.
Χαίρει ἔχουσα Ἀθηνῶν πόλις ἀντιλήπτορα καὶ πολιοῦχον τὸν πρωτεπίσκοπον αὐτῆς Διονύσιον, Ἀρχιερέων λαμπρὸν ἐγκαλλώπισμα καὶ τῶν μαρτύρων σεμνὸν ἐπικόσμημα. Ἀξιάγαστε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε τηρεῖν ἡμᾶς καὶ πόλιν σου ἀπείραστον.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μεσῴδιον Κάθισμα.
Ἦχος πλ. δ´. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Ἀθηνῶν πολιοῦχον καὶ πρεσβευτήν, Δικαστῶν τὸν προστάτην καὶ πρεσβευτήν, ἀξίως τιμῶμέν σε καὶ ᾠδαῖς μεγαλύνομεν, ὅτι ἐν πᾶσιν ἔστης τὸ ἄριστον πρότυπον, τὸ λόγω τε καὶ πράξει βιῶσαν ἐν χάριτι. Ὅθεν καὶ προβαίνῃ πρὸ ἡμῶν ἀοράτως ὡς θεῖον ὑπόδειγμα καὶ τῆς πίστεως ἔρεισμα, ἱερὲ Διονύσιε. Πρέσβευε οὖν Χριστῷ τῷ Θεῷ, ὅπως μεθέξωμεν τούτων τῆς χάριτος, οἱ γεραίροντες κατὰ χρέος τὴν μνήμην σου. Ἄξια τιμοῦμε, καὶ μὲ ὠδὲς μεγαλύνουμε, ἐσένα τὸν φρουρὸ καὶ πρεσβευτὴ τῶν Ἀθηνῶν, καὶ τὸν προστάτη ἀλλὰ καὶ ἐμπνευστὴ τῶν δικαστῶν, γιατὶ σὲ ὅλα ἔγινες τὸ ἄριστο προτυπο καὶ στον λόγο σου καὶ στις πράξεις σου, ἀφοῦ ἐβίωσες μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ τὸ θέλημά Του. Τώρα ἔρχεσαι μπροστά μας ἀοράτως σὰν θεῖο ὑπόδειγμα καὶ στήριγμα τῆς πίστεως, ἱερὲ Διονύσιε. Πρέσβευε λοιπὸν στον Χριστό, να γίνουμε κι ἐμεῖς μέτοχοι τῆς χάριτός Του, δοξάζοντας τὴν μνήμη σου, ὅπως εἶναι τὸ χρέος μας.
Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ´. Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ.
Τῶν Ἀθηναίων πᾶς ὁ Δῆμος εὐφημήσωμεν τὸν Ἱεράρχην τὸν κλεινὸν καὶ πολυθαύμαστον, ὅτι πρῶτος ποιμενάρχης ἡμῶν κατέστη. Καὶ ὡς ἔχει τὸ προβάδισμα τῆς πίστεως, οὕτως ἔλαβε καὶ πρῶτος τὸ μαρτύριον. Διὸ κράζομεν· Χαῖρε μάρτυς πρωτόαθλε. Ἂς ἔλθει ὅλη ἡ πόλη τῶν Ἀθηνῶν, μὲ ὕμνους νὰ δοξάσουμε τὸν ἔνδοξο ἱεράρχη, ποὺ μὲ τὰ ἔργα του ἔγινε ἄξιος ἀπείρου θαυμασμοῦ, γιατὶ ἔγινε ὁ πρῶτος μας ποιμενάρχης. Καὶ ὅπως ἔχει τὸ προβάδισμα τῆς πίστεως, ἔτσι ἔλαβε καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ μαρτυρίου. Γι᾿ αὐτὸ μὲ ὕμνους τοῦ λέγομε: Χαῖρε μάρτυς πρωτόαθλε.
Ὁ Οἶκος. Ἄγγελος πρωτοστάτης.
Ἄριστος οἰκονόμος τοῦ Χριστοῦ ἀνεδείχθης τῆς πάλαι Ἀθηνῶν Ἐκκλησίας. Καὶ ὡς ἐγένου αὐτῆς Ποιμὴν πρῶτος κατὰ τάξιν, σαυτὸν ἠνάλωσας κηρύσσων καὶ ποδηγετῶν. Διὸ βοῶμεν πρός σε ταῦτα·
Χαῖρε, ὁ γνοὺς τὸν Θεὸν διὰ Παύλου,
Χαῖρε, ὁ δοὺς εἰς αὐτὸν τὰ πάντα.

Χαῖρε, ὅτι Ἄρειον Πάγον κατέλιπες,
Χαῖρε, ὅτι ἅγιον Βῆμα κατέλαβες.

Χαῖρε, ὅτι σὺ ἐβίωσας τὸν κανόνα τὸν χρυσοῦν,
Χαῖρε, ὅτι σὺ ἐμόχθησας διὰ ποίμνιον τὸ σόν.

Χαῖρε, ὅτι τὸ πλῆθος τῶν εἰδώλων καθεῖλες
Χαῖρε, ὅτι τὸ σκότος τὸ τῆς πλάνης ἀπῆρες.

Χαῖρε, ποιμὴν ψυχῶν, ἀκατάβλητε,
Χαῖρε, πατὴρ πιστῶν, ἀδαπάνητε.

Χαῖρε, ὁδὸν σωτηρίας γνωρίσας,
Χαῖρε, ὁδὸν μαρτυρίου βαδίσας,

Χαῖρε, μάρτυς πρωτόαθλε.

Ἀναδείχθηκες ἄριστος οἰκονόμος τῶν δωρεῶν τοῦ Χριστοῦ στὴν ἀρχαία ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν. Καὶ ἐπειδὴ ἔγινες πρῶτος ποιμένας της κατὰ τὴν τάξη, καταδαπάνησες τὸν ἑαυτό σου κηρύσσοντας καὶ καθοδηγώντας την. Γι᾿ αὐτὸ σοῦ λέγομε αὐτὰ τὰ λόγια:
Χαῖρε σὺ ποὺ γνώρισες τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο,
χαῖρε σὺ ποὺ Τοῦ ἔδωσες τὰ πάντα.

Χαῖρε γιατὶ ἐγκατέλειψες τὸν Ἀρειο Πάγο,
χαῖρε σὺ ποὺ κατέλαβες τὸ Ἅγιο Βῆμα.

Χαῖρε γιατὶ ἔζησες μὲ βάση τὸν χρυσὸ κανόνα τοῦ εὐαγγελίου,
Χαῖρε γιατὶ ἐμόχθησες γιὰ τὸ ποίμνιό σου.

Χαῖρε γιατὶ γκρέμισες τὸ πλῆθος τῶν εἰδώλων,
Χαῖρε γιατὶ διέλυσες τὸ σκοτάδι τῆς πλάνης.

Χαῖρε γιατὶ εἶσαι ὁ ἀκούραστος ποιμένας τῶν ψυχῶν,
Χαῖρε γιατὶ εἶσαι ὁ ἀδαπάνητος πατέρας τῶν πιστῶν.

Χαῖρε γιατὶ γνώρισες τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας,
Χαῖρε γιατὶ βάδισες τὸν δρόμο τοῦ μαρτυρίου.

Χαῖρε σὺ ὁ πρῶτος μάρτυς τῶν Ἀθηνῶν, ποὺ ἀγωνίσθηκες καὶ νίκησες.

Συναξάριον.
Τῇ γ´ τοῦ αὐτοῦ Μηνός, μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου, ἱερομάρτυρος Διονυσίου, πρώτου Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν.

Στίχοι.
Ἔρωτι φλεγόμενος τοῦ σοῦ Δεσπότου, 
τῇ φλογὶ παρέδωκας σαὐτὸν ἡδέως.
Τρίτη Ὀκτωβρίοιο θάνε Διονύσιος.

Ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Δεσπότη σου Χριστοῦ φλεγόταν ἡ ψυχή σου, 
καὶ γι᾿ αὐτὸ εὐχαρίστως παρέδωκες τὸν ἑαυτό σου στὴ φωτιά.
Κατὰ τὴν Τρίτη τοῦ Ὀκτωβρίου ὁ Διονύσιος πέθανε γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ.

Ταῖς αὐτοῦ πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Ἐξαποστειλάριον.
Ἦχος β´. Τοῖς Μαθηταῖς συνέλθωμεν.
Τὸν θεῖον Διονύσιον Ἀθηνῶν τὸν προστάτην καὶ πολιοῦχον κράτιστον, ἀντιλήπτορα θεῖον, ἀνυφημοῦμέν σε πάντες πόθῳ καὶ κατὰ χρέος, καὶ ἐκζητοῦμεν σώζεσθαι τὸ κλεινὸν ἡμῶν ἄστυ ἐκ συμφορῶν καὶ παντοίων νόσων τε καὶ κινδύνων. Σὺ γὰρ ὑπάρχεις πάντοτε ἡ ἡμῶν σωτηρία. Ἐσένα τὸν θεῖο Διονύσιο ποὺ εἶσαι ὁ προστάτης τῶν Ἀθηνῶν, καὶ ὁ δυνατὸς φρουρὸς τῆς πόλης καὶ βοηθός της, σὲ δοξολογοῦμε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας, ἀποδίδοντάς σου τὸ χρέος γιὰ αὐτὴ τὴν βοήθεια. Σὲ παρακαλοῦμε νὰ σῴζεις τὴν ἔνδοξη πόλη μας ἀπὸ τὶς συμφορὲς καὶ ἀπὸ κάθε ἀσθένεια καὶ κίνδυνο. Γιατὶ ἐσὺ εἶσαι πάντα ἡ σωτηρία μας.
Εἰς τοὺς Αἴνους. Δόξα. Ἦχος πλ. β´.
Ὁ ἀληθὴς Θεὸς οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ, οὐδὲ ὑπὸ χειρῶν ἀνθρώπων θεραπεύεται, προσδεόμενός τινος. Τοῦτο μαθὼν ὑπὸ τοῦ Παύλου, Διονύσιε, ἔθηκας τὴν ψυχήν σου εἰς κατοίκησιν Αὐτοῦ. Καὶ πολλοὺς υἱοὺς καὶ θυγατέρας ἀναδείξας ἐκίνησας τὴν ὀργὴν τοῦ Ἄρχοντος τοῦ σκότους. Καὶ συμβουλίᾳ τούτου τῷ πυρὶ παρεδόθης. Καθαρθεὶς δὲ καὶ λάμψας ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ προσετέθης ταῖς λαμπηδόσι τοῦ οὐρανοῦ. Καὶ νῦν, λειτουργῶν εἰς τὸ ἄνω θυσιαστήριον, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς Κύριον. Ὁ ἀληθινὸς Θεὸς δὲν κατοικεῖ σὲ χειροποίητους ναούς, οὔτε δέχεται περιποιήσεις ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἀνθρώπων, γιατὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ κάτι, ποὺ μποροῦν αὐτοὶ νὰ Τοῦ προσφέρουν. Τοῦτο μαθαίνοντας ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, παρέδωσες τὴν ψυχή σου γιὰ νὰ κατοικήσει μέσα της ὁ Θεός. Καὶ ἀφοῦ ἀνέδειξες πολλοὺς υἱοὺς καὶ θυγατέρες τοῦ φωτός, δηλαδὴ Αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ, ἐκίνησες τὴν ὀργὴ τοῦ ἄρχοντος τοῦ σκότους, δηλαδὴ τοῦ διαβόλου. Καὶ ἀφοῦ παραδόθηκες μὲ τὴ συμβουλή του στὴ φωτιά, καὶ καθαρίσθηκες σὰν τὸν χρυσὸ στο καμίνι καὶ στο χωνευτήριο, προστέθηκες στις λαμπερὲς ἀκτῖνες τοῦ οὐρανοῦ. Καὶ τώρα ποὺ λειτουργεῖς στὸ οὐράνιο θυσιαστήριο, πρέσβευε στὸν Κύριο γιὰ τὶς ψυχές μας.
Μεγαλυνάριον.
Πρῶτος Ἀθηναίων Ἀρχιερεύς, πρῶτος τε καὶ μάρτυς γεγονέναι ἀξιωθείς, ὑπὲρ ἡμῶν ἁπάντων ποιοῦ σὴν ἱκεσίαν Θεῷ, θερμαῖς λιταῖς σου, ὦ Διονύσιε. Ἐσὺ Διονύσιε, ποὺ ἀξιώθηκες να γίνεις πρῶτος ἀρχιερεὺς τῶν Ἀθηνῶν καὶ πρῶτος μάρτυς, κάμε γιὰ μᾶς ὅλους τὴν ἱκεσία σου πρὸς τὸν Θεὸ μὲ τὶς θερμές σου προσευχές.