" Να τις αποκαταστήσω και μετά ας πεθάνω!" Αυτό έλεγε συνέχεια ο Δημητρός, όταν μιλούσε για τις κόρες του, την Αθηνά και τη Ζωή. Εξαθλιωμένη έφτασε η οικογένεια του από το Ουσάκ. διακόσια χιλιόμετρα ανατολικά της Σμύρνης. Πρώτος σταθμός η Σύρος. Ξεριζωμένοι άνθρωποι, νέα ζευγάρια, ορφανά παιδιά, αλλόφρονες γέροι, τσουβαλιάστηκαν σε σκηνές, περιμένοντας την πρώτη τους εγκατάσταση. Η οικογένεια του Δημητρού γρήγορα μεταφέρθηκε στην Αθήνα στις παράγκες των Αμπελοκήπων. Εξαθλίωση και εκεί, αλλά, τουλάχιστον, έβαλαν το κεφάλι τους κάτω από δύο σανίδια να μη βρέχονται. Το ΄23 νέο ξεσπίτωμα. Η πυρκαγιά εξαφάνισε τις τρώγλες στα Κουντουριώτικα και η οικογένεια βρέθηκε σε νέα παραγκούπολη. βόρεια της Αττικής, στο ρέμα του Ποδονίφτη, ανατολικά και δυτικά του καρόδρομου που οδηγούσε στα βασιλικά ανάκτορα του Τατοΐου.

Μετά από 4 χρόνια μπήκαν σε σπιτάκι κανονικό, με κεραμοσκεπή κι έναν μικρό κήπο. Εν τω μεταξύ ο Δημητρός πρόκοψε. Στην πατρίδα του ήταν καλός μάστορας στον τόρνο. Στην Ελλάδα δεν δυσκολεύτηκε να πιάσει δουλειά σε διάφορα μηχανουργεία, μέχρι που μπήκε συνεταίρος σε ένα από αυτά. Αλλά και πάλι, δουλειά πολλή, από το ξημέρωμα μέχρι το δείλι.

Μόνη απαντοχή το βραδινό του Σαββάτου, το πανηγύρι καμιάς μεγάλης γιορτής, και, πάνω απ όλα, η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως, η Α,ΕΚ, η Ομάδα της προσφυγοπούλας καρδιάς του Δημητρού και των άλλων προσφύγων! Η Ομάδα με τον μαύρο Δικέφαλο του πένθους για τον ξεριζωμό και γύρω γύρω το κίτρινο χρυσό της μνήμης και της ελπίδας. Να προκόβει η Ομάδα, ν΄ ανεμίζει ο δικέφαλος αετός της και να γεμίζουν κουράγιο και πίστη πως η ζωή θα ξαναβρεί το δρόμο της. Από το '24 που ιδρύθηκε, έγινε για τον καθ ένα τους, αυτό που είχαν χάσει. Η γυναίκα που πνίγηκε, το παιδί που σφάχτηκε, ο γονιός που χάθηκε στα Τάγματα Εργασίας... Κάθε εβδομάδα όλοι μαζί της, στα γήπεδα της Αττικής για τους αγώνες της Ένωσης, οι φωνές τους απ την κερκίδα, λες και γερεύανε ν΄ ακουστούν μέχρι τα παράλια της Ιωνίας... Η Αθηνά παντρεύτηκε το ΄26 κι ένα χρόνο μετά παντρεύτηκε η Ζωή. Ο Δημητρός όμως δεν άλλαξε το τροπάρι: - "Να τις αποκαταστήσω και μετά ας πεθάνω". - "Βρε πατέρα παντρευτήκαμε", του έλεγαν οι κόρες του. "Τι συνεχίζεις να το λες αυτό;" - "Αφήστε με, εγώ ξέρω τι λέω", αποκρινόταν εκείνος. Μα εκείνες δεν καταλάβαιναν.

Κι έφτασε η 8η Νοεμβρίου του ' 31. Τη μέρα εκείνη τα Προσφυγικά του Ποδονίφτη έζησαν το δικό τους "Εν τούτω νίκα". Το βράδυ, οι άντρες φορέσαν τα καλύτερα τους κι αγκαλιασμένοι χόρευαν στα σοκάκια του συνοικισμού, φωνάζοντας με δακρυσμένα μάτια "ΑΕΚ! ΑΕΚ". Λίγες ώρες πριν, η ομάδα του καημού τους είχε πάρει το πρώτο της κύπελλο, νικώντας τον Άρη με 5-3 στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, δίπλα στα Κουντουριώτικα των Αμπελοκήπων. Από τη μέρα εκείνη, άλλαξε ο Δημητρός το τροπάρι: - "Τώρα ας πεθάνω!". Οι κόρες του δεν καταλάβαιναν. Εκείνος όμως ήξερε. Μετά τη νίκη αυτή, τίποτα δεν θα ΄ταν πια το ίδιο. Από την άλλη μέρα, είτε στα μηχανουργεία, είτε στις φάμπρικες, είτε στα κλωστήρια, είτε στα μαγαζιά, είτε στις οικοδομές, οι πρόσφυγες θα ΄μπαίναν με το κεφάλι ψιλά!

Για εννιά χρόνια περπατούσαν στον δρόμο σκυφτοί, σχεδόν αόρατοι, με μόνη παρηγοριά τις μνήμες μιας χαρούμενης ζωής, γεμάτης αρχοντιά και όνειρα. Μιας ζωής που, σε μια στιγμή ρημάχτηκε και τους άφησε να σέρνουν τα βήματά τους σε μια γη που ήξερε μόνο να πληγώνει. Μετά τη νίκη αυτή όμως, δεν θα ΄ταν πια οι πρόσφυγες αλλά οι κυπελλούχοι Ελλάδος! Κι αν συνέχιζαν ν΄ ακούν, από δω κι από κει, κανένα "να γυρίσετε από κει που ρθατε", δεν τους ένοιαζε. Η Ένωση τους είχε δώσει πατρίδα και τη χαμένη τους ΄περηφάνια!

Γι΄ αυτή την αποκατάσταση μιλούσε ο Δημητρός. Γι αυτή την ώρα ζούσε.... Αυτό περίμενε, αυτό ποθούσε, γι΄ αυτό αγωνιζόταν ολημερίς: Για να αφήσει πίσω του κόρες περήφανες! Περήφανες για την καταγωγή τους, για τη γη π΄ αφήσανε και για τα όνειρά τους, που ένας δικέφαλος αετός, από δω και πέρα, θα προστάτευε για πάντα. Και πάλι οι κόρες του δεν καταλάβαιναν τίποτα... Για κείνον όμως όλα είχαν μπεί στη θέση τους.

Το ΄67, σ΄ ένα διαμέρισμα στον τόπο της προσφυγιάς, που, από το ΄32 είχε ονομαστεί "Νέα Φιλαδέλφεια", ο Δημητρός έφυγε απ τη ζωή πανευτυχής, χαρίζοντας την τελευταία του ματιά στον δικέφαλο που στόλιζε το κομοδίνο του....

( Από το βιβλίο του Ηλία Λιαμή "Μικρασία Ζεις"