+ 15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 201Ι
Και ώσπερ επί της γης εν τη Εκκλησία σου λειτουργόν αυτόν κατέστησας ούτω και εν τω ουρανίω σου θυσιαστηρίω ανάδειξον.
Με αισθήματα βαθυτάτης λύπης σεβασμιώτατοι , ευλαβέστατοι πατέρες και συλλειτουργοί και πένθιμη ομήγυρη, προπέμπουμε σήμερα στην αιωνιότητα τον προκείμενο αδελφό αγαπητό φίλο και συλλειτουργό Μελέτιο. Κι όλοι εμείς εδώ στεκόμαστε με την ίδια απορία «ορώντες το γενόμενον» διότι κατά τον ιερόν υμνωδόν: «την γαρ χθες ημέραν μεθ΄υμών ελάλουν, και άφνω επήλθε μοι η φοβερά ώρα του θανάτου» μετατιθέμενος προς την αιωνιότητα την πραγματική Ζωή. Ο π. Μελέτιος ήδη γεύεται κι απολαμβάνει αυτών των οποίων αφιερώθηκε, ακολούθησε, δίδαξε και βίωσε μέσα από την εκάστοτε ευχαριστιακή σύναξη που ο Κύριος αξίωσε να τελεί με το να τον καταστήσει λειτουργό Του. Μη λυπούμεθα λοιπόν για το νεαρό της ηλικίας πού εγκατέλειψε τον μάταιο κι εφήμερο αυτό κόσμο, αν φυσικά ανθρωπίνως είναι απόλυτα κατανοητό και δικαιολογημένο, αναζητώντας πολλές φορές αιτίες που είναι άστοχες και ίσως βλαβερές. Και τούτο γιατί είναι αποδεδειγμένο ότι ο Κύριος επιτρέπει να γίνονται τα πράγματα έτσι για τον καθένα όπως ο ίδιος επέλεξε, μέσα από την ελευθερία βουλήσεως που ο ίδιος προίκισε τον καθένα μας, σίγουρα όμως επεμβαίνει κατά τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να ρυθμίζει τα πράγματα κατά το θέλημα Του για την εκκλησία Του. Κάπως έτσι υποψιάζομαι ότι πρέπει να δούμε κι αυτό το τραγικό γεγονός για την οικογένεια, την ενορία, τους φίλους του κι έτσι να ακολουθήσουμε το παράγγελμα του Απ. Παύλου να μην λυπούμεθα κι εμείς σαν τους άλλους τους «μη έχοντας ελπίδα ». Άλλωστε εκεί είναι η ουσιαστική διαφορά αντιμετωπίσεως των γεγονότων μεταξύ των έξω από την εκκλησία και των εντός αυτής ανθρώπων πού υπηρέτησε πιστά έως σήμερον ο μεταστάς.
Το πέρασμά του από αυτό τον κόσμο ήταν σαν ένας αστέρας πού έλαμψε αλλά δεν χάθηκε και δεν πρέπει να χαθεί αλλά άφησε το ίχνος του που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια της συνέχειας του ανεξίτηλου ίχνους της προσφοράς και θυσίας του Θεανθρώπου.
Πρίν από 30 χρόνια έβλεπε το φως του κόσμου ο πρώτος υιός της οικογενείας με το όνομα Ελευθέριος και είχε την φροντίδα και την αγάπη της οικογενείας του έτσι ώστε να πάρει την πρέπουσα ανατροφή παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Και διακρίθηκε ο Λευτέρης πάντα σε όλα, και ζώντας μέσα στο λειτουργικό βίωμα της εκκλησίας, θέλησε να αφιερωθεί σε αυτή ολοκληρωτικά. Γι αυτό το λόγο επέλεξε να γνωρίσει αυτή την ζωή μέσα από το μοναχισμό, που είναι η ιδανικότερη έκφρασή του, μέσα από την προσευχή, υπομονή, υπακοή, ταπείνωση, ακτημοσύνη, νηστεία και προσφορά, στην ιερά μονή των αγίων Αυγουστίνου και Σεραφείμ του Σαρώφ με το όνομα Τιμόθεος, προς τιμήν και εις ανάμνησιν του πρώτου Μητροπολίτου Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας του σπουδαίου εκείνου γέροντος Τιμοθέου του από Μαρωνείας και Μυρέων .Εκεί πραγματικά διακρίθηκε και ανέδειξε τις ικανότητες αλλά και την πίστη του στη ζωή και προσφορά στην εκκλησία. Ανήσυχο πνεύμα όμως ήθελε να διακονήσει διδάξει και να προσφέρει το ευαγγέλιο στον απλό λαό. Για το λόγο αυτό αλλά και εξ αιτίας των σπουδών του στο Πανεπιστήμιο ήλθε πάλι στο κόσμο κοντά στην αγαπημένη του μητέρα τον εξαίρετο αδελφό του και σεβαστή προμάμμη του και εισήλθε εις τας τάξεις του ιερού κλήρου λαμβάνοντας τον πρώτο βαθμό τον του διακόνου από τον Σεβ Μητροπολίτη Ν Ιωνίας και Φιλαδελφείας κκ Κωνσταντίνο με το όνομα Μελέτιος προς τιμήν και μνήμη ενός σπουδαίου ιεράρχου που έζησε κι ετελεύτησε σε αυτά τα μέρη την ζωή του προερχόμενος από τα αλησμόνητα μέρη της ανατολής σε τραγικές για την πατρίδα μας ημέρες, εκεί που ο Λόγος του Χριστού έγινε ζωή έργο, θυσία και ήταν στήριγμα αλλά και οδηγός των ξεριζωμένων προσφύγων
Κατά την εδώ διακονία του άφησε αναμνήσεις άριστες και διακριθείς για την ευλάβεια, το σεβασμό, την πίστη, ταπείνωση, υπακοή, εντιμότητα, ακεραιότητα και την συνέπεια του. Ακούσαμε ήδη από τους προλαλήσαντες ότι αυτή την στάση με συνέπεια την ακολούθησε παντού και πάντα. Στη συνέχεια μετετέθη στην ιερά Μητρόπολη Περιστερίου που από τον οικείο ιεράρχη σεβ. κκ Χρυσόστομο έλαβε τον δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης του πρεσβυτέρου. Κατόπιν και μέχρι της σήμερον προσέφερε τις υπηρεσίες του στο χωριό Πύλη της ιεράς Μητροπόλεως Θηβών παράλληλα με τις μεταπτυχιακές σπουδές του που όμως αυτό το τραγικό γεγονός δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει. Ο οικείος μητροπολίτης όμως κκ Γεώργιος αναγνωρίζοντας σε αυτόν την δράση άλλα και τα πλούσια χαρίσματά του τον τίμησε με το οφίκιο του αρχιμανδρίτου, κι από της σήμερον ο Κύριος μας πλέον τον δέχεται στους κόλπους του μόνιμα,αιώνια κι αποκλειστικά λειτουργό και άγγελό Του.
Η προσπάθεια του π Μελετίου ήταν η διάδοση του Λόγου και θελήματος του Ιησού Χριστού μέσα από την συνάντηση και την αγάπη με τους συνανθρώπους του τον κάθε άνθρωπο, κάθε ηλικίας που η ευγένεια και η καλοσύνη του αιχμαλώτιζε τους πάντες Για αυτό πλησίαζε και αγαπούσε όλους, ξέχναγε, συγχωρούσε και προσπερνούσε με χαμόγελο και ανωτερότητα τα πιθανά εμπόδια που του τύχαιναν στο δρόμο. Κι όλα αυτά έχοντας σύμμαχο και βοηθό την πίστη του στο Χριστό και την γνώση που έλαβε τόσο την εγκύκλιο όσο και την θεολογική του κατάρτιση σύμφωνα με τη ρήση του Κλήμεντος Αλεξανδρέος ούτε η γνώσις άνευ πίστεως, ούθ η πίστις άνευ γνώσεως.
Αυτήν την πορεία εν τάχει ενθυμούμεθα τώρα και ευχαριστούμε τον Θεό διότι έζησε και συνανεστράφη μεθ υμών ο π. Μελέτιος. Και τώρα προπέμπουμε αυτόν στην αιωνιότητα κι ελπίζουμε έχοντας την βεβαιότητα ότι έχουμε άλλο ένα πρεσβευτή της αγάπης και προσευχής στο ουράνιο θυσιαστήριο. Κοιμήσου αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ φίλε και συλλειτουργέ, αναπαύσου από τα πρόσκαιρα και γίνε από του νυν μέτοχος της Αναστάσεως που ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε. Κοιμήσου αδελφέ και φίλε έως ότου ο κοινός Δεσπότης σε αναστήσει στην κοινή ανάσταση.
Κι εκεί στην ουράνια αιωνιότητα που ζείς εύχου και προσεύχου για όλους μας πρωτίστως της εκκλησίας των επισκόπων, των αδελφών σου πρεσβυτέρων, των αγαπητών οικείων σου των συνεργατών σου των πιστών που η εκκλησία σου εμπιστεύθηκε.
Κι εμείς όλοι σαν αντίδωρο της δεδομένης αγάπης σου πού πάντα μας εκδήλωνες, αλλά και καθήκον αδελφικό που έχουμε αρχής γενομένης των επισκόπων πού κατά την ώρα αυτή προΐστανται της συνάξεως, προσευχόμεθα όπως Κύριος ο Θεός συναριθμήσει την αγαθή ψυχή σου εν χώρα ζώντων και η μνήμη σου έστω αιωνία.
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΡΑΠΤΕΑΣ 
