Ν.Ιωνίας Γαβριήλ : Όλοι μαζί, κάθε βράδυ από τα σπίτια μας στις 10.00 μ.μ. να ψάλλουμε το: «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε»!

Αγαπητοί μου αδελφοί, η Πατρίδα μας, η Ελλάδα μας, βιώνει μια μεγάλη δοκιμασία. Ο αριθμός των κρουσμάτων από τη νόσο του κορωνοϊού αυξάνεται επιδημικά. Η στιγμή αυτή είναι ιδιαίτερα σοβαρή και επιτάσσει από όλους μας σύνεση, θάρρος και υπευθυνότητα. Καλούμαστε λοιπόν όλοι μας, να ακούσουμε τις προτροπές των ειδικών επιστημόνων και να μείνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας!
Η επιλογή αυτή αποτελεί πλέον ζήτημα ζωτικής σημασίας. Είναι πράξη προσωπικής ευθύνης, υπευθυνότητας αλλά και έμπρακτης αγάπης προς τον πλησίον μας. Χρειάζεται από όλους μας φιλότιμο.
Διάγουμε την ιερότερη και κατανυκτικότερη περίοδο του εκκλησιαστικού έτους, αυτή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Είναι περίοδος, κατά την οποία η Αγία μας Εκκλησία καλεί όλους μας σε πνευματικό αγώνα, προσφέροντάς μας όλα τα απαραίτητα εκείνα πνευματικά μέσα και εφόδια, ώστε να αξιωθούμε να εορτάσουμε την μεγάλη ημέρα της λαμπρής Αναστάσεως του Κυρίου μας.
Σε αυτές λοιπόν τις «περίεργες» στιγμές που βιώνουμε, καλούμαστε να αγωνιστούμε πνευματικά μέσα από το σπίτι μας, την «κατ’ οίκον Εκκλησία» (Ρωμ. ιστ', 4). Ο ιερός Χρυσόστομος μας προτρέπει άλλωστε: «Εκκλησίαν ποίησόν σου την οικίαν» (PG54, 607), να μετατρέψουμε δηλαδή την οικία μας σε τόπο και ναό της λατρείας του Θεού. Ας αγωνισθούμε λοιπόν προσευχόμενοι από τα σπίτια μας.
Η προσευχή, εκτός από επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό, είναι και έκφραση της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Αποτελεί δύναμη πνευματική και όπλο ισχυρό που φέρει σημαντικούς και ορατούς καρπούς.
Αυτή τη στιγμή χρειάζεται από όλους μας προσευχή! Πολλή προσευχή! Προσευχή γι’ αυτούς που νοσούν, προσευχή για τους ιατρούς, προσευχή για το νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων μας, προσευχή για τον πλησίον μας, για τις οικογένειές μας, για την πατρίδα μας, για τον πλανήτη μας, προσευχή για όλους μας!
Οι Έλληνες, ανέκαθεν, σε κάθε δοκιμασία, προστρέχαμε να βρούμε προστασία και παρηγοριά στην Μητέρα του Θεού μας, στην Παναγία μας!
Από τη χάρη Της αντλούσαμε δύναμη. Στο πανίερο Πρόσωπό Της βρίσκαμε την ελπίδα έναντι σε κάθε δοκιμασία. Ως έθνος και ως λαός έχουμε πονέσει πολύ και Εκείνη γνωρίζει πολύ καλά από πόνο, από θλίψη και δάκρυα.
Η Παναγία μας ποτέ δεν μας εγκατέλειψε! Ως Υπέρμαχος Στρατηγός του Έθνους μας στάθηκε πάντοτε σύμμαχος στις δίκαιες προσπάθειες των προγόνων μας και στήριγμα σε κάθε εθνική δοκιμασία.
Ας προστρέξουμε και τώρα σε Αυτήν!
Σας καλώ όλους, κάθε βράδυ στις 10.00 μ.μ., από τα σπίτια μας, να ψάλλουμε 🙏 τους Χαιρετισμούς στην Παναγία μας!
Σας καλώ να ενώσουμε τις προσευχές μας και μαζί να ψάλλουμε 🙏 το «Χαίρε» στην Μητέρα του Θεού και Μητέρα όλων μας.
Όλοι μαζί να καταφύγουμε σε Εκείνη και να Την παρακαλέσουμε να βοηθήσει, ώστε να ξεπεράσουμε γρήγορα την δοκιμασία που αντιμετωπίζουμε ως λαός, ως έθνος και ως πλανήτης.
Όλοι μαζί, κάθε βράδυ στις 10.00μ.μ. 🙏 να ψάλλουμε το: «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε»!

Ο Μητροπολίτης
+ Ο Νέας Ιωνίας, Φιλαδελφείας,
Ηρακλείου και Χαλκηδόνος Γαβριήλ

Τιμώντας την Σοφία Βέμπο 42 χρόνια από τον Θάνατό της

Σε κλειστό λόγω των ημερών κύκλο  τιμήθηκε η μνήμη της Τραγουδίστριας της Νίκης Σοφίας Βέμπο 42 χρόνια από τον θάνατό της .

 Το μεσημέρι της Κυριακής 15 Μαρτίου τελέστηκε Τρισάγιο επί του μνήματος της Μεγάλης Ελληνίδας στο Α΄Κοιμητήριο από όπου το φωτογραφικό υλικό που παραθέτουμε. 

Η Σοφία Μπέμπου, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Σοφίας Βέμπο, γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1910 στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στην Τσαριτσάνη του νομού Λάρισας και κατόπιν στο Βόλο, όπου οι γονείς της εργάστηκαν ως καπνεργάτες.
Ξεκίνησε την καλλιτεχνική της πορεία τυχαία το 1930, τραγουδώντας σ’ ένα ζαχαροπλαστείο της Θεσσαλονίκης για να συνεισφέρει οικονομικά στο σπίτι της. Τρία χρόνια αργότερα κατέβηκε στην Αθήνα, όπου προσελήφθη από τον θεατρικό επιχειρηματία Φώτη Σαμαρτζή στο «Κεντρικόν», προκειμένου να συμμετάσχει στην επιθεώρηση «Παπαγάλος 1933». Την ίδια περίοδο υπέγραψε και το πρώτο της συμβόλαιο στη δισκογραφική εταιρία Columbia, ερμηνεύοντας ερωτικά τραγούδια της εποχής και λόγω της ιδιαίτερης μπάσας φωνής της η καταξίωση δεν άργησε να έρθει.

Με την κήρυξη του πολέμου το 1940 ανέλαβε την εμψύχωση των Ελλήνων στρατιωτών στο μέτωπο με πατριωτικά και σατυρικά τραγούδια, ενώ πρωταγωνίστησε σε επιθεωρήσεις που προσάρμοζαν το θέμα τους στην πολεμική επικαιρότητα. Όταν τα ναζιστικά στρατεύματα εισήλθαν στην Αθήνα φυγαδεύτηκε στη Μέση Ανατολή, όπου συνέχιζε να τραγουδά για τα εκεί ελληνικά και συμμαχικά στρατεύματα. Έγινε σύμβολο του έθνους, ταύτισε το όνομά της με το αλβανικό έπος και χαρακτηρίστηκε «Τραγουδίστρια της Νίκης».

Το 1949 απέκτησε δική της θεατρική στέγη στο Μεταξουργείο. Σε μια εποχή που θέατρα έκλειναν και μετατρέπονταν σε κινηματογράφους, η Βέμπο επανέφερε την επιθεώρηση, ανεβάζοντας έργα που διατήρησαν ζωντανή την παράδοση της λαϊκής σάτιρας και καθιέρωσαν τους μεγάλους κωμικούς μας. Ταυτόχρονα, έβαλε τα θεμέλια μιας καινούριας εποχής για το ελληνικό τραγούδι, λανσάροντας το «Αρχοντορεμπέτικο».

Όλα αυτά τα χρόνια, η Σοφία Βέμπο διατηρούσε δεσμό με τον συγγραφέα και στιχουργό Μίμη Τραϊφόρο, με τον οποίο παντρεύτηκε τελικά το 1957.

Το 1959 πρωταγωνιστεί στην κινηματογραφική ταινία «Στουρνάρα 288», όπου υποδύεται μια διάσημη τραγουδίστρια που ξεχάστηκε από τους θαυμαστές της κι εργαζόταν ως καθηγήτρια πιάνου. Είχε προηγηθεί η συμμετοχή της το 1955 στην κλασσική «Στέλλα» και το 1938 στην «Προσφυγοπούλα», όπου είχε κάνει και το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 άρχισε να αραιώνει τις θεατρικές εμφανίσεις της και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας αποσύρθηκε οριστικά. Την περίοδο 1967-1974 συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα. Τη βραδιά του «Πολυτεχνείου» άνοιξε το σπίτι της κι έκρυψε φοιτητές, τους οποίους αρνήθηκε να παραδώσει όταν η ασφάλεια χτύπησε την πόρτα της.

Πέθανε στις 11 Μαρτίου του 1978 και η κηδεία της μετατρέπεται σ’ ένα πάνδημο συλλαλητήριο.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο περί του Covid-19 (κορωνοϊού)

Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου συνήλθε υπό τήν προεδρεία της Α.Θ.Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου και μελέτησε διεξοδικώς, μεταξύ άλλων, τα δεδομένα του ιού Covid-19 (κορωνοϊού), με αίσθημα δε ποιμαντικής ευθύνης, επισημαίνει τα εξής:
α) Παρά τη σοβαρότητα της καταστάσεως συνιστάται σύνεση, υπομονή και αποφυγή εκδηλώσεων πανικού.
β) Η Εκκλησία μας σεβόταν και σέβεται την ιατρική επιστήμη. Γι΄αυτό προτρέπει όλους τους πιστούς να εναρμονίζονται προς τις υγειονομικές οδηγίες τόσο του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας όσο και προς τις σχετικές υποδείξεις και νομοθετικές διατάξεις των κατά τόπους Κρατών.
γ) Το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκφράζει ευχαριστίες προς όλους όσοι εργάζονται με αυτοθυσία σε κάθε τομέα υγείας, ιατρικό, νοσηλευτικό και ερευνητικό, προκειμένου να αντιμετωπισθεί και να θεραπευθεί η νέα αυτή πανδημία.
δ) Η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, γνωρίζει εμπειρικώς μέσα από τη δισχιλιετή πορεία της, ότι η Θεία Κοινωνία είναι "αντίδοτον του μη αποθανείν" και μένει στη μέχρι τώρα Ορθόδοξη διδασκαλία περί της Θείας Μεταλήψεως.
ε) Αυτονόητο θεωρείται, ότι η πίστη στο Θεό, ως υπέρβαση και όχι ως κατάργηση της ανθρώπινης λογικής, καθώς και η προσευχή ενισχύουν τον πνευματικό αγώνα του Χριστιανού. Ως εκ τούτου, η Μήτηρ Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως προτρέπει τα ανά τον κόσμον πνευματικά της παιδιά να εντείνουν τις προσευχές τους ώστε με την ενίσχυση και τον φωτισμό του Θεού να ξεπερασθεί και αυτή η σύγχρονη δοκιμασία.

11 Μαρτίου 2020

Εκ της Αρχιγραμματείας
της Αγίας και Ιεράς Συνόδου

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως : Το μέγεθος και αξία της θείας Ευχαριστίας

 Το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας που μας παραδόθηκε από τον Κύριο είναι ανώτερο όλων των Μυστηρίων. Είναι το πιο θαυμαστό από όλα τα θαύματα που επιτέλεσε η δύναμη του Θεού· είναι το ανώτερο όλων όσα η σοφία του Θεού επινόησε· είναι δε και το πολυτιμότερο από όλα τα χαρίσματα που η αγάπη του Θεού χάρισε στους ανθρώπους, γιατί αυτό υπερέχει όλων των άλλων μυστηρίων κατά την αριθμητική υπέρβαση των όρων της φύσεως, αφού όλα τα θαύματα προέρχονται από υπέρβαση κάποιων νόμων της φύσεως. Το Μυστήριο της θείας Μεταλήψεως τα υπερβαίνει όλα. Γι’ αυτό δικαίως μπορεί να ονομασθεί και να θεωρηθεί θαύμα θαυμάτων και μυστήριο μυστηρίων.
Ο Αριστοτέλης, ορίζοντας τους τρόπους υπάρξεως των φυσικών πραγμάτων, τους ανάγει σε δέκα, τους οποίους ονομάζει κατηγορίες. Είναι δε οι εξής: ουσία, ποσόν, ποιόν, προς τι, που, πότε, κείσθαι, ευρίσκεσθαι, έχειν, ποιείν (ή ενεργείν) και πάσχειν!

" Είναι θαύμα κατά την ουσία. Ενώ τα άγια δώρα πριν από την ευλογία, είναι ουσία άρτου και οίνου, μετά την ευλογία και τον αγιασμό, είναι ουσία του σώματος και του αίματος του Χριστού."

Το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας υπερβαίνει όλους τους προαναφερόμενους τύπους, γι’ αυτό και δικαίως μπορεί να ονομασθεί θαύμα θαυμάτων. Ας δούμε την απόδειξη. Είναι θαύμα κατά την ουσία. Ενώ τα άγια δώρα πριν από την ευλογία, είναι ουσία άρτου και οίνου, μετά την ευλογία και τον αγιασμό, είναι ουσία του σώματος και του αίματος του Χριστού. Θαύμα κατά πόσον. Είναι θαύμα, γιατί ολόκληρο το σώμα του Χριστού βρίσκεται σε όλο τον άγιο άρτο και ταυτοχρόνως ολόκληρο σε κάθε μερίδα. Είναι θαύμα κατά ποιόν, γιατί αισθανόμαστε την ποιότητα του άρτου και του οίνου, αλλά τρώμε και πίνουμε το σώμα και το αίμα του Χριστού. Θαύμα κατά το προς τι, δηλαδή κατά τη σχέση· γιατί στη θεία Ευχαριστία είναι μεν ο ίδιος ο Υιός, τον Οποίο γέννησε η Παρθένος Μαρία σε ορισμένο χρόνο, πλην όμως, εδώ δεν γεννιέται κυρίως από Πατέρα ή Μητέρα, αλλά τελεσιουργείται Μυστήριο, ώστε στον τρόπο της μεταβολής του άρτου και του οίνου, σε σώμα και αίμα Του, δεν αναφέρεται ούτε σε πατέρα ούτε σε μητέρα. Θαύμα κατά το που, διότι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είναι και στον Ουρανό και στη γη και αυτός ο ίδιος στο ιερό μας θυσιαστήριο. Θαύμα κατά το πότε, γιατί ως σώμα Χριστού είναι άφθαρτο και αθάνατο, ως αίμα Χριστού είναι πηγή αιώνιας ζωής, αλλά παραμένουν τα θεία χαρακτηριστικά μέσα στη θεία Ευχαριστία κατά τον χρόνο που παραμένει ο άρτος και ο οίνος. Θαύμα κατά το κείσθαι, για τον λόγο ότι στη θεία Λειτουργία ο Ιησούς θεωρείται κείμενος μέσα στη φάτνη, κατά τη Γέννησή Του, κατά τη σταύρωσή Του, κατά τα πάθη Του, κατά την Ανάσταση Του, όπως και ανερχόμενος στους Ουρανούς, κατά την Ανάληψή Του και καθήμενος στα δεξιά του Πατέρα ως Υιός και Θεός. Θαύμα κατά το έχειν, διότι το σώμα και το αίμα του Κυρίου έχουν εξωτερική περιβολή, τα είδη του άρτου και του οίνου. Θαύμα κατά το ποιείν (η ενεργείν), διότι η μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων αγγίζει μεν την αίσθηση, αλλά ενεργεί αγιάζοντας το πνεύμα. Θαύμα, τέλος, κατά το πάσχειν, διότι ο θείος άρτος διαμελίζεται μεν, αλλά επειδή είναι σώμα Χριστού δεν διαιρείται, τρώγεται μεν, αλλά ως σώμα Χριστού δεν εξαντλείται.
Ως εκ τούτου, επειδή η θεία Ευχαριστία υπερβαίνει όλους τους όρους ή τις κατηγορίες με τις οποίες εκδηλώνονται οι νόμοι της φύσεως είναι το μεγαλύτερο όλων των θαυμάτων. Επίσης, είναι και το ανώτερο, γιατί υπερβαίνει κάθε αντίληψη.

Το μέγεθος αυτού του θαύματος θα μπορούσε να γίνει κατανοητό, εάν λάβουμε υπόψιν μας ένα άλλο θαύμα: τη γέννηση του Σωτήρα από Παρθένο, το οποίο είναι μεν θαύμα, γιατί δεν κατανοούμε με ποιον τρόπο γεννιέται μέσα στον χρόνο και από γυναίκα ο αΐδιος Θεός, κατανοούμε όμως ότι γεννιέται, γιατί τον βλέπουμε ως τέλειο άνθρωπο. Ξεπερνάει μεν πολλούς όρους ή κατηγορίες, αλλά μένουν και κάποιες με τις οποίες Τον αντιλαμβανόμαστε. Στο Μυστήριο όμως της θείας Μεταλήψεως κρύβεται όχι μόνο η θεότητα αλλά και η ανθρωπότητα. Ώστε είναι Μυστήριο των Μυστηρίων, αυτό που παραμένει με κάθε τρόπο απόκρυφο. Το Μυστήριο που υπερβαίνει όλους τους όρους της φυσικής γνώσεως. Με το Μυστήριο αυτό ο Θεός, ως όντως Δυνατός, φανέρωσε τη μέγιστη δύναμη της θείας Του παντοδυναμίας· ως όντως Σοφός, το απόλυτο ύψος της θείας παναγαθότητος.

Απόσπασμα από το βιβλίο: Περί επιμέλειας ψυχής-Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Εκδόσεις Άθως, 2013

Η Πρωτόθρονος Μεγάλη Εκκλησία ως Μητέρα Λιτανοφέρουσα το Μυστικό Σώμα της Φίλης Ορθοδοξίας

Η Πρωτόθρονος Μεγάλη Εκκλησία ως Μητέρα Λιτανοφέρουσα το Μυστικό Σώμα της Φίλης Ορθοδοξίας

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
Αύτη η πίστις των Αποστόλων, Αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξεν»

Ανατέλλει Κυριακή της Ορθοδοξίας και όπως επί τόσους αιώνες, αδιαλείπτως και ιεροπρεπώς, θα ηχήσουν και πάλι οι κώδωνες του πατριαρχικού ναού του Αγίου Γεωργίου ως δηλωτικό κάλεσμα της απανταχού Ορθοδοξίας για το μεγάλο γεγονός ότι ο θρίαμβος της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ελπίδα και σωτηρία για το γένος των βροτών.
 Και καθώς θα ηχούν οι πατριαρχικοί κώδωνες στο ακρότατο σημείο γης και θαλάσσης, στον κεράτιο κόλπο, όπου η από αιώνων πανίερη και καθαγιασμένη καθέδρα του ιερού κέντρου της Ορθοδοξίας, «της των πενήτων Εκκλησίας», που είναι το μαρτυρικό και πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο, θα προβάλει η προπομπή των μελών της «πατριαρχικής αυλής» και στο τέλος της ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο εθνάρχης, γενάρχης και κεφαλή του γένους των ρωμιών, εξερχόμενος από τον πατριαρχικό οίκο και κατευθυνόμενος στον πάνσεπτο πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου, στα άδυτα των Αγίων του μαρτυρικού Φαναρίου.
 Μια κίνηση από τα εστώτα του παρόντος ιστορικού χρόνου που βιώνουμε όπου γης προς τα μέλλοντα και αιώνια και άφθαρτα που τελούνται και βιώνονται αδιαλείπτως και μοναδικά μέσα στα «Άγια των Αγίων» του αναίμακτου και φρικτού θυσιαστηρίου, του πρώτου θυσιαστηρίου της Αγίας Τραπέζης όλης της Ορθοδοξίας που είναι ο Πατριαρχικός ναός.
Μια αδιάλειπτη κίνηση και πορεία που με την περπατησιά τους πορεύονται αιώνες τώρα οι εσταυρωμένοι Οικουμενικοί Πατριάρχες του γένους και διακηρύττουν το μήνυμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας στους εγγύς και τους μακράν, ότι ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας είναι και θα παραμείνει αιώνιος.
Οι ποικιλώνυμες αιρέσεις και οι δυνάμεις του σκότους δεν μπορούν να κυριαρχήσουν επί της ορθοδοξίας διότι κεφαλή και οιακοστρόφος της νοητής νηός της Εκκλησίας είναι ο πηδαλιούχος Αρχιερεύς Χριστός, ο μόνος Σωτήρας και Λυτρωτής.
Αυτό το μήνυμα πορευόμενος στον πατριαρχικό ναό, στα «Άγια των Αγίων» και των Ουρανίων μυστηρίων της Εκκλησίας, κάθε Κυριακή της Ορθοδοξίας κηρύττει από το ταπεινό και μαρτυρικό Φανάριο και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι αγώνες της Ορθοδοξίας κατά των πολύμορφων αιρέσεων μέσα στο διάβα των αιώνων ταυτίζονται με την Κωνσταντινούπολη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο υπήρξε πάντοτε και παραμένει ο εκφραστής, φύλακας και τηρητής του Ορθοδόξου δόγματος, της ανοθεύτου παραδόσεως της Εκκλησίας, του γνήσιου Εκκλησιαστικού φρονήματος και του ήθους αυτής. Κάθε φορά που γίνεται λόγος για τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας έρχονται στο νου μας από τα βάθη της Εκκλησιαστικής ιστορίας πρόσωπα και γεγονότα, συγκρούσεις και έντονες θεολογικές διαμάχες που έλαβαν χώρα στην ευρύτερη περιοχή της «Καθ’ Ημάς Ανατολής», όπου το Οικουμενικό πατριαρχείο είχε και συνεχίζει να διατηρεί τις εκκλησιαστικές επαρχίες του και τους Θεοφόρους και υψιπέτες θεολόγους του, οι οποίοι αγωνίστηκαν να διατηρήσουν ανόθευτο το δόγμα και την παράδοση της Ορθοδοξίας.  
Στην Κωνσταντινουπολίτιδα γη, όπου η εδώ και 17 αιώνες ιερά καθέδρα του Πατριαρχείου, συνήλθαν σύνοδοι, καθαιρέθηκαν και εξορίστηκαν αδίκως για την ορθή πίστη τους πατριάρχες και πατριαρχικοί επίσκοποι, συγκρούστηκαν γνήσιες και ανόθευτες ορθόδοξες διδασκαλίες με αιρετικές και καινοφανείς δοξασίες, έως ότου στο θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου εφάνη και επιβεβαιώθηκε ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας απέναντι σε όσα ο ανθρώπινος νους φαντάζεται και απεργάζεται για να πλήξει την Εκκλησία του Χριστού.
Μέσα στον πανδαμάτορα χρόνο αυτό το Πατριαρχείο, το τόσο μαρτυρικό και εσταυρωμένο, έχει βαπτισθεί και καθαγιαστεί μέσα στην κολυμβήθρα του μαρτυρίου του, της συνεχούς δοκιμασίας του, των ακατάβλητων αγώνων του για τη διατήρηση της παραδεδομένης πίστεως και αληθείας, σε τέτοιο μάλιστα σημείο ώστε όταν μιλούμε για τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας να έρχονται στο νου μας δύο λέξεις: «Πατριαρχείο και Κωνσταντινούπολη». Η Θεία Πρόνοια, όρισε αυτή η Πόλη, η Βασιλεύουσα Πόλη, και αυτός ο υπεραιωνόβιος θεσμός του Οικουμενικού θρόνου να συνδεθούν ακατάλυτα μέσα στους αιώνες με ό,τι είναι και συμβολίζει η Ορθοδοξία για τον άνθρωπο της κάθε εποχής. Είναι προνόμιο μέγα και σταυρός μαρτυρίου για το Φανάρι να φέρει στους ώμους του τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα Χριστό, ως σώμα και αίμα Θείας Ευχαριστίας, ως αντίδωρο αιωνίου ζωής, ως θυσία αγάπης, που την προσφέρει σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.

Ο αδαπάνητος πλούτος της Ορθοδοξίας και η οντολογική εμπειρία του «μυστηρίου της ευσεβείας» αποκτά νόημα και αξία  για τον άνθρωπο όταν γίνεται βίωμα ζωής και ελπίδος στο πρόσωπο του Χριστού. Αυτό το μυστήριο της Ευσεβείας διακονείται από την Μητέρα Εκκλησία εν αληθεία πίστεως και εν αγάπη κενώσεως και θυσίας, όπως σε όλους αυτούς τους αιώνες διακονήθηκε αδιαλείπτως, αμεταπτώτως, αμεταθέτως, αδιστάκτως και  αστασιάστως υπό του μαρτυρικώς καθαγιασμένου Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο όπως εμφατικώς αναφέρει ο αοίδιμος Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων (είτα Νικομηδείας) Συμεών «ως Αποστολική και Οικουμενική Καθέδρα ετάχθη υπό της Θείας Προνοίας να μετουσιώνει τον τιμαλφέστατο πνευματικό θησαυρό της Ιεράς Ορθοδόξου παραδόσεως, ο οποίος είναι καθαγιασμένος στον πόνο της δυσερευνήτου αληθείας, στους καθαρμούς της πολυκαμάτου αρετής και στο αίμα του μαρτυρίου, σε συνείδηση και πράξη και ζωή».

Ο Φαναριώτης Ιεράρχης υπογραμμίζει την εκ της εκκλησιαστικής εμπειρίας και της αψευδούς ιστορίας βεβαιουμένη παγκοίνως αλήθεια ότι η Κυριακή της Ορθοδοξίας: «… ως εορτή κατ’ αρχάς αναμνηστική της αναστηλώσεως των Ιερών εικόνων, απέβη, με την πάροδον των αιώνων, εορτή προσφιλής και πάγκοινος της κατ’ Ανατολάς Ορθοδόξου Αποστολικής Εκκλησίας, εορτή κατ’ εξοχήν της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίον καθ’ όλην την μακραίωνα αυτού ιστορίαν εστάθη «στύλος και εδραίωμα της αληθείας». Αριστοτεχνικώς δε διερωτάται ο σοφός Ιεράρχης του Θρόνου και εν ταυτώ επιβεβαιοί τις υπέρ της Ορθοδοξίας θυσίες της «Ηγέτιδος των πανορθοδόξων Μητρός Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας: «Οποίον λοιπόν ιερόν και υψηλόν προορισμόν επεφύλαξεν… εις την Ορθοδοξίαν η Θεία Πρόνοια! Οποίαν ευγενή και αγίαν κλήσιν αντιπροσωπεύει εν τω κόσμω η Ορθοδοξία, την οποία καθηγίασε το μαρτύριον και εκράτυναν Οικουμενικών Συνόδων ψηφίσματα και διέσωσε διά θυσιών ανεκδιηγήτων από του πολυμόρφου ψεύδους και της κιβδηλείας χορεία όλη αγιωτάτων Πατριαρχών και αφωσιωμένων Ιεραρχών και λειτουργών της Εκκλησίας. Τα σεπτά ονόματα του Αποστόλου Ανδρέου, των Γρηγορίων, των Χρυσοστόμων, των Γερμανών, των Ιγνατίων, των Φωτίων, των Κυρουλαρίων, των Γενναδίων, των Σαμουήλ και πλειάδος όλης τετιμημένων Πατριαρχών και Ιεραρχών συμβολίζουν τους τραχείς και καλλινίκους αγώνας προς θεμελίωσιν και στερέσωσιν του μεγάλου βωμού της πίστεως και του Πολιτισμού, όστις, εν τη ροή των αιώνων, εξειλίχθη εις Κέντρον Πανορθόδοξον, «ζωογονούν την υπ’ ουρανόν Ορθοδοξίαν», το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, το οποίον απετέλεσεν έκτοτε την συνισταμένην των επί μέρους Ορθοδόξων Εκκλησιών».

Τα πορφυρόθερμα αίματα ενθέου ζήλου και χριστομίμητου μαρτυρίου των προμάχων της αγιωτάτης Ορθοδοξίας συνέγραψαν το «ιερόν βιβλίον της Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας» στην Πόλη και στις αυλές της μαρτυρικής και εκ πορφυρών αιμάτων καθαγιασμένης Μητρός Εκκλησίας. Πουθενά αλλού παρά στην Πόλη της Ορθοδοξίας, όπως πιστοποιεί το βίωμα τούτο ο ένθεος λάτρης της Πολίτικης Ορθοδοξίας και Ρωμιοσύνης Πέργης Ευάγγελος: «Η Πόλη και η Ορθοδοξία στην Πόλη, δύο θεοκύρωτα δράγματα. Δύο ιδεολογήματα με μυστηριώδη και μυστηριακή περιχώρηση. Και δύο υπέρτιμες και αναφείς ουσίες, που για την κραταιότητά τους η Ρωμηοσύνη προσεύχεται αιώνες. «Αειδίνητον όφλημα», που το επιτάσσει ο «ιερός ανασταθμός» του γένους και της ιστορίας. Αναπνέουμε μέσα σ’ αυτό το όφλημα, μέσα σ’ αυτό το χρέος. Ούτε εξατμίζεται, ούτε ξεχρεώνεται. Ούτε και λησμονείται. Προσκύνημα καθημερινό μας τα δύο κατεστημένα. Ο γενέθλιος τόπος και η θεοφροσύνη μας. Η Πόλη μας και η Ορθοδοξία… Η περιχώρηση της Πόλης και της Ορθοδοξίας συνεχίζεται. Και η Ρωμηοσύνη «ίσταται και ανθίσταται». Φορτισμένη με τον ιδιασμό της και την αποκλειστικότητά της. Κύρια πύλη  ψυχικής διεξόδου της ο Θρησκευτικός εναυλισμός της. Με τον ιδιόμορφο ορθοδοξοκεντρισμό της. Το είδος της «θυσίας μυστικής» της».
 Το Φανάριο ως Μητέρα Εκκλησίας «των του Χριστού πενήτων» είναι το «φανάριο της Ορθοδοξίας» όχι κατά την μία Κυριακή της Ορθοδοξίας αλλά κάθε Κυριακή και κάθε ημέρα σε όλα τα σωτήρια έτη, τα γενόμενα, τα εστώτα και, χάριτι Θεού, τα εσόμενα. Όλα τα εμπειρικά βιώματα της Μεγάλης Εκκλησίας είναι εμβαπτισμένα όχι σε ψευδοείδωλα αλλά στο περίγραμμα της αληθούς και ζωτικής εικόνος του ενσαρκωθέντος Χριστού, την οποία το Φανάριο ανά τους αιώνες προβάλλει και αναστηλώνει μπροστά στις ένσαρκες εικόνες του Θεού, τους ανθρώπους της υφηλίου όλων των αιώνων και έως της συντελείας των αιώνων. Η λιτάνευση της Ορθοδοξίας στην Πόλη και στο Φανάρι «εν λόγοις, εν συγγραφαίς, εν νοήμασιν, εν ναοίς, εν εικονίσμασι» (Συνοδικό Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου) αποτελεί αδιάλειπτη βιωματική εμπειρία ενθέου αναβάσεως και αναστηλώσεως της κατακερματισμένης εικόνος του ανθρωπίνου προσώπου έως ότου θεαθεί και αποκατασταθεί μέσα στην εικόνα του μόνου αληθούς προσώπου του Ιησού Χριστού.
Τούτο το μυστήριο δεν γράφει ούτε περιγράφει απλοϊκώς αλλά καταθέτει βιωματικώς ο Πέργης Ευάγγελος: «Τι πανσθενουργός αυτή η έννοια κι αυτή η ουσία της Ορθοδοξίας! Αυτή η εικονισματική της παράσταση μέσα στο δραματούργημα της Ρωμηοσύνης! Σα να της λέει, είσαι και συ μέσα σ’ αυτό το είκασμα, μέσα σ’ αυτό το εικόνισμα του μυστηρίου μου… Είσαι μέσα στον αιώνιο εικονισμό της αληθείας. Σαν ένα ανθρώπινο εξεικόνισμα σε μόρφωμα θείο. Πρέπει να υπάρχεις για πάντα… Λες κι η ακατάληπτη μορφή του Χριστού της Μονής της Χώρας ήρθε η ώρα της να γίνει καταληπτή. Να βρει την εξήγησή της. Το σύνδεσμό της με μας. Κι ως λόγος του Θεού, να μας μιλήσει για τον ανθρωπισμό της εικόνας. Για τη φιλία μας με την εικόνα που για τη ρωμηοσύνη είναι μέσα στη θέα της Βασιλείας. Αλλά και στη σκιά της Βασιλείας του Θεού. Είναι μέσα στη θέα του μυστηρίου της Μεγάλης Εκκλησίας, που θέτει τη ζωντανή ρωμηοσύνη μπροστά στην ολοζώντανη εικόνα του Χριστού. Να ‘χει «προσωπική συνάντηση», κατά το πνεύμα της Συνόδου της Νικαίας. Και να ‘ναι «όλη οφθαλμός, και όλη φως και όλη πρόσωπον».
 Πώς να περιγράψει ή να ψηλαφίσει ο κοσμικός και υπό την τυραννία του ορθού λόγου ανελεύθερος στο πνεύμα και αρνούμενος την θεία χάρη άνθρωπος το γεγονός ότι στο ταπεινό κατ’ άνθρωπον αλλά κραταιό κατά Θεόν αειθαλές Φανάριο ωσάν «εν αθραύστω οστρακίνω σκεύει», όπως θεοπνεύστως γράφει ο Πριγκηποννήσων Συμεών, «αναζή το παρελθόν, ζωογονείται το παρόν και κυοφορείται το μέλλον της Ορθοδοξίας. Το φως του Αναστάντος Χριστού δεν έπαυσε δια των αιώνων να φωτίζη τον δρόμον των ιστορικών πεπρωμένων του… δια να καταστήση γνωστήν εις τον σύγχρονον κόσμον την παρουσίαν της Ορθοδοξίας, να μεταδώση το πνεύμα της διδασκαλίας, της λατρείας και του πολιτισμού της και να δώση απάντησιν θετικήν εις τα διάφορα αιτήματα της εποχής ημών».
 Εκάστη περιπέτεια της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας υπέρ της Ορθοδόξου Ιεράς Παρακαταθήκης υπήρξε και «ένας τίτλος τιμής», η οποία ως αείφωτος αλουργίδα απαστράπτει φωτίζουσα από του ιστορικού παρελθόντος το παρόν και δια αυτού το μέλλον της Ορθοδοξίας και της επί γης στρατευομένης Εκκλησίας. Το εν αθραύστω οστρακίνω σκεύει Φανάριο ως «Ιερόν Κέντρον της Ορθοδοξίας», όπως άλλοτε διεκήρυξε Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «Θεία νεύσει ζωογονεί και συνέχει την υπ’ ουρανών ορθοδοξίαν». Η Μητέρα Εκκλησία της του Κωνσταντίνου Πόλεως ως η πρώτη των Ορθοδόξων Σκοπιά από των αιωνοβίων κρουνών της, ως από μυστικής πηγής, πλουσίας και Καλλιρρόου, αρδεύει με τα νάματα της αγιοπνευματικής εμπειρίας της Ορθοδοξίας τις άνυδρες ψυχές των ανθρώπων της συγχρόνου υλιστικής εποχής και ως «κοινωνία λατρείας και πίστεως… αναπλαστική και αγιαστική, είναι ζύμη η ζυμούσα το κοσμικόν φύραμα και διαπλάττουσα και ανακαινίζουσα και εξαγιάζουσα τας ψυχάς εις βασιλείαν πνευματικήν».
 Το μυστήριο της Ορθοδοξίας είναι και μυστήριο της Ρωμιοσύνης εντός της Ιεράς Κιβωτού της Μητρός Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, η οποία αντέχει και ανθίσταται όπως αντέχει και ανθίσταται η Ορθοδοξία. Σε αυτή την αμφίπλευρη ιερά εικόνα Ορθοδοξίας και Φαναρίου, Ορθοδοξίας και Πολίτικης Ρωμιοσύνης αναφέρεται ιεροπρεπώς ο της Πέργης Επίσκοπος Ευάγγελος: «Η Ορθοδοξία σαρκώθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Στην πόλη που χώνεψε το πνεύμα των Συνόδων και σφράγισε τον κανόνα της Θεολογίας. Σ’ αυτήν έγινε ονομαστή «Ορθοδοξία»… με πρώτους τους άμεσους ακροατές και τηρητές του, τους βυζαντινούς ρωμηούς. Τώρα και οι σύγχρονοι πιστοί του στην ίδια Πόλη, και στον κόσμο οσφραίνονται το ίδιο οσφράδιο, σαν κύρια ουσία της ζωής τους. Αυτή είναι η ξέχωρη διάσταση της Ρωμηοσύνης της Πόλης. Εναγκαλίζεται καθημερινά την εικόνα της Ορθοδοξίας και ξεφυλλίζει ολόκληρη την ταυτόσημη με τον εαυτό της ιστορία, πότε μνημονεύοντας θριάμβους και πότε αναγράφοντας τα σημεία των καιρών… Η ανθιστάμενη Ορθοδοξία αντέχει και μέλπει. Το ίδιο και η Ρωμηοσύνη. Και κάθε «Κυριακή της Ορθοδοξίας» γίνεται και Κυριακή της Ρωμηοσύνης. Και εκπέμπει από το Φανάρι τη «μολπή των αντοχέων» και μεσ’ από την αντοχή και τη μολπή των δύο, Ορθοδοξίας και Ρωμηοσύνης, κερδίζεται η προς Θεόν παρρησία… Η παραστατική εικόνα της Ορθοδοξίας είναι σχηματισμένη με ψηφίδες που αντέχουν στο χρόνο. Όπως και εκείνη της Ρωμηοσύνης. Για να υπάρχει στον αιώνα, μαζί με τη νοσταλγία του θεϊκού ωραίου και η νοσταλγία της Ορθοδοξίας. Και της Ρωμιοσύνης».
 Αναστηλώνεται αδιαλείπτως η Ορθοδοξία στο Φανάρι και στην θεοτοκοφρούρητη Βασιλεύουσα Πόλη για να αναστηλώσει και το ευσεβές φρόνημα της Ρωμιοσύνης και του κόσμου παντός. Εκεί στο μεταίχμιο γης και θαλάσσης, Ανατολής και Δύσης, στον Κεράτιο Κόλπο, όπου ως δικέφαλος αετός φωλιάζει το αγέρωχο Φανάρι, βιούται το μυστήριο της αναστηλωμένης Ορθοδοξίας παρά τις περιπετειώδεις και πολύπλαγκτες ατραπούς του ιστορικού γίγνεσθαι της Πρωτοθρόνου Μητρός Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και του εν ταπεινώσει και ονειδισμώ και μαρτυρίω ευσεβεστάτου λαού της. Είναι αλήθεια. Δεν έφθασε το τέλος… «Ου τετέλεσθαι». Δεν έλειψαν οι «πολιοί ανθιστάμενοι αναστηλωτές», ζώντες και κεκοιμημένοι,  στο Φανάρι και στην μονάκριβη Πόλη, έχοντες «ως εδραίοι αντοχείς» την ομολογία της πίστεως ενστερνισμένη έως μυελού οστέων, όπως ομολογεί και εξομολογείται ο πολιός εν σοφία Πέργης Ευάγγελος εξ ονόματος πάντων και πασών: «Η Κυριακή της Ορθοδοξίας είναι η εικόνα της Ιερής Ιστορίας μας και η ιστορία της εικόνας μας. Στο νόημα της εκφράζεται ο χαρακτήρας μας, η ψυχοσύνθεσή μας, σ’ ό,τι αφορά στην καθημερινή μας σχέση με το Θεό. Είναι ημέρα οικεία, γνώριμη. Ίσως και γιατί με την εικόνα εκφράζεται και η συνάφειά μας με τους χώρους που καθιερώθηκε, που αναστηλώθηκε. Δηλαδή, με τον τόπο μας. Και εν ονόματί της, στην ημέρα της, περιφερόμαστε κάτω από μια γενικώτερη περιφέγγεια. Της εξάφωτης πατριαρχικής λυχνίας και των Αυλών εκείνων της Επταλόφου, όπου και τα σπαράγματα του Ιερού μας Κώδικα. Και όπου κάποτε η αλουργίδα και το ράσο αναστήλωσαν την εικόνα του Χριστού, σφραγίζοντα την ωραιότητα της Εκκλησίας μας».

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι η «Κιβωτός», το «Ιερόν Ταμείον» της Ορθοδοξίας την οποία διακονεί με λόγο και έργο, θεολογία, μαρτυρία και μαρτύριο πίστεως, αγώνες, αίμα, θυσίες, προσευχή, ταπείνωση, ανοχή, αγάπη, άκρα αφοσίωση και συναίσθηση απόλυτη της βαρύτατης και υψηλής ευθύνης του απέναντι στον Χριστό, την Εκκλησία και το χριστεπώνυμο πλήρωμα αυτής. Πέλαγος και ωκεανός πατριαρχικών αιμάτων άρδευσαν το «γεώργιον» της επί γης Εκκλησίας και σήμερα με το «μαρτύριον της συνειδήσεως» και την «βιουμένη σταύρωση» επί του σώματος του Πατριαρχείου, το ένδοξο εν ταπεινώσει και μαρτυρικό εν δοκιμασία και ελπιδοφόρο εν Αναστάσει Χριστού Φανάριο συνεχίζει να βιώνει μυστηριακά και διαχρονικά το θεόπνευστο κείμενο των αποφάσεων της Ζ΄ Οικουμενικής εν Νικαία Συνόδου (787 μ.Χ.) για την «Αναστήλωση» των Ιερών Εικόνων, και ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης να κηρύττει: «Οι προφήται ως είδον, οι απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, η αλήθεια ως αποδέδεικται… ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν… Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξεν…».
 Από χειλέων πατριαρχικών την ένδοξη αυτή ημέρα του θριάμβου της Ορθοδοξίας ακούγονται τα «αναθέματα» κατά των αιρετικών όλων των εποχών, αλλά και το «Αιωνία η Μνήμη» υπέρ των ευλαβών και ευσεβών Βασιλέων και «Ιγνατίου, Φωτίου, Στεφάνου, Αντωνίου, Ιωσήφ και πάντων των αγιωτάτων Πατριαρχών των υπέρ της πίστεως ημών αγωνισαμένων, αιωνία η μνήμη».
 Και εφέτος, αφού τελεστούν από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τους συνοδικούς Αρχιερείς της Πατριαρχικής Συνόδου όλα τα «τελειώτατα μυστήρια» στο αναίμακτο θυσιαστήριο του Πατριαρχικού ναού, εν πομπή και κρατώντας τις Ιερές Εικόνες, Πατριάρχης και Αρχιερείς θα υψώσουν αυτές από τον εξώστη του Πατριαρχικού Οίκου και θα ευλογήσουν τον λαό ως απτή και ορατή απόδειξη του θριάμβου της Ορθοδοξίας στον απολύτως φυσικό χώρο της, στα άγια χώματα της Κωνσταντινουπόλεως και στην ιερά καθέδρα του Πατριαρχείου, στο μαρτυρικό Φανάρι απ’ όπου μέρα και νύκτα, εν σιωπή και εν ταπεινώσει, ακούγεται βιουμένη η φωνή του Ιωσήφ, Βρυεννίου († 1431): «Ουκ απαρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία, ου ψευσόμεθά σου, πατροπαράδοτον σέβας, εν σοι εγεννήθημεν, εν σοι ζώμεν, και εν σοι κοιμηθησόμεθα, ει δε και καλέσει καιρός, και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα».
 Εύστοχα και θεόπνευστα λοιπόν γράφει ο αοίδιμος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκιδόνος Μελίτων Χατζής (1913-1989) ότι: «Η Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, η οποία και αυτή, μέσα εις την διαδρομήν της Ιστορίας, είναι ένας πραγματικός Ακάθιστος Ύμνος, ένας ύμνος ορθός, που κρατά την ευσέβειαν της πίστεώς μας και την αξιοπρέπειαν και την τιμήν του Γένους μας…».

Μητροπολίτης Ν.Ιωνίας Γαβριήλ : Θεία Ευχαριστία και κορωνοϊός: «Όσοι πιστοί προσέλθετε…»

Θεία Ευχαριστία και κορωνοϊός: «Όσοι πιστοί προσέλθετε…»

Με αφορμή τον πανικό που έχει προκαλέσει το ζήτημα του κορωνοϊού, αφού είναι πλέον εμφανές, ότι η κοινωνία μας δείχνει να εμπιστεύεται περισσότερο τα fake news και λιγότερο την ιατρική επιστήμη, δόθηκε η ευκαιρία σε κάποιους αδελφούς μας να αντιδράσουν στο θέμα που αφορά τη μετάδοση του ιού μέσω του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.

Είναι αλήθεια ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται από πνευματική κατάπτωση. Πολλοί άνθρωποι, παρότι θέλουν να ονομάζονται χριστιανοί, πιστεύουν μόνο σε ό,τι βλέπουν, αγγίζουν, γεύονται ή ακούουν.

Μπορεί να επιθυμούν να έχουν μία καλή ή έστω τυπική σχέση με την εκκλησία, όχι όμως με την αληθινή Εκκλησία, την Εκκλησία που επί αιώνες στερεώνεται στο Σώμα και στο Αίμα του Χριστού.

Ίσως, να ορέγονται μία εκκλησία που να εξυπηρετεί τις δικές τους ανάγκες και τα δικά τους προσωπικά «θέλω», μία εκκλησία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.

Σε αυτό το εγωκεντρικό πλαίσιο, ακόμη και τα Άχραντα Μυστήρια της Εκκλησίας μας στοχοποιούνται και δεν ξεφεύγουν αυτής της βλάσφημης και επικίνδυνης κριτικής.

Ωστόσο, όπως πολύ σωστά λέει ο θυμόσοφος λαός μας: «είναι μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια».

Όπως κατά το παρελθόν, σε περιπτώσεις που εμφανίζονταν ασθένειες και θανατηφόρες επιδημίες, έτσι και σήμερα πολλοί είναι αυτοί που βρίσκουν αφορμή να εναντιωθούν και να αμφισβητήσουν όχι μόνο το λόγο του Ευαγγελίου, αλλά και το ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Τυφλωμένοι από την άγνοιά τους, εκφράζουν μια διαρκή αμφισβήτηση, αφού ποτέ δεν αξιώθηκαν της θείας προσκλήσεως να «γευθούν και να δουν ότι χρηστός ο Κύριος».

Βασικό στοιχείο της χριστιανικής ζωής είναι η πίστη στον Τριαδικό Θεό. Αυτή πραγματώνεται μέσα στην Θεία Ευχαριστία, όπου με την χάρη του Θεού το ψωμί και το κρασί μεταβάλλονται και καθαγιάζονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού, όπως ακριβώς ο Ίδιος παρέδωσε κατά τον Μυστικό Δείπνο.

Η Εκκλησία, που είναι ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες, μας καλεί να μετάσχουμε στο Μυστήριο αυτό ως τελείωση και ένωση δίκη μας με τον Χριστό.

Πιστεύουμε και συμμετέχουμε. Δεν τηρούμε κάποιο έθιμο. Δεν το κάνουμε για το «καλό».

Ανανεώνουμε την σχέση μας τον Θεό και μένουμε μαζί με τον Χριστό: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» (Ιω. στ΄ 56)! Αν δεν πιστεύουμε, δεν συμμετέχουμε. Η Εκκλησία δεν πιέζει ποτέ κανέναν.

Κανένας ιός και καμία ασθένεια στο παρελθόν δεν μεταδόθηκε από την Θεία Κοινωνία. Χιλιάδες χρόνια τώρα από το ίδιο Ποτήριο μεταλαμβάνουν υγιείς και ασθενείς με ανίατες και μεταδιδόμενες ασθένειες.

Ανέκαθεν οι κληρικοί μας έσπευδαν σε σπίτια ή νοσοκομεία να «κοινωνήσουν» ασθενείς ετοιμοθάνατους, που έπασχαν από ηπατίτιδα, HIV, φυματίωση καθώς και άλλες άκρως μεταδοτικές ασθένειες και στη συνέχεια κατέλυαν το Άγιο Ποτήριο.

Δεν είναι φορέας ιών η Θεία Κοινωνία, αλλά φορέας Θείας Χάριτος.

Ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής και της αθανασίας και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πρόξενος θανάτου.

Η επιστήμη χρησιμοποιεί το πείραμα και την συχνότητα των συμπτωμάτων. Μέχρι στιγμής αυτά δεν επιβεβαιώνονται κατά την Θεία Ευχαριστία. Δεν είναι αντίθετη η επιστήμη με την πίστη, ούτε η πίστη με την επιστήμη. Μεταξύ τους ισχύει η αρχή της συμπληρωματικής αναφοράς, δηλαδή συνεργάζονται και αλληλοσυμπληρώνονται.

Η Ιερά Σύνοδος σε συνεργασία με το Υπουργείο Υγείας ενημέρωσε τους πιστούς για όλα τα μέτρα πρόληψης. Aυτή τη στιγμή χρειάζεται να επικρατήσει η λογική και όχι ο πανικός.

Άλλωστε, τις ώρες αυτές η Εκκλησία μας δίνει μέσω της προσευχής την δύναμη και την ελπίδα για να αντιμετωπίζουμε κάθε δοκιμασία.

Μην συγχέουμε την Θεία Ευχαριστία με την πρόληψη για τον κορωνοϊό. Μην δημιουργούμε νέα προβλήματα σε όσα ήδη υπάρχουν.

Και στο τέλος… Όσοι πιστοί προσέλθετε…!

Χρειάζεται πίστη για να μεταλαμβάνεις το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας.

Ο Μητροπολίτης

Ο Νέας Ιωνίας, Φιλαδελφείας, Ηρακλείου και Χαλκηδόνος Γαβριήλ

Μητροπολίτου Ν. Ιωνίας Τιμοθέου : Η Θεία Κοινωνία σώζει

  Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΩΖΕΙ  Μητροπολίτου Ν. Ιωνίας Τιμοθέου Ματθαιάκη 

"Από την υπηρεσίαν μου ως Στρατιωτικού Ιερέως κατά τον Ελληνοιταλικον πόλεμον 1940-41, ενθυμούμαι το κάτωθι περιστάτικον,το οποίον συνέβη εις το 5ον Στρατιωτικόν Νοσοκομείον Θεσσαλονίκης. Μεταξύ των νοσηλευομένων βαρέως τραυματισμένων οπλιτών του Αλβανικού μετώπου, ήτο ένας νέος, τον οποίον έβλεπον καθημερινώς, δια να του δίδω θάρρος, επειδή ήτο ανάπηρος και εις τους δύο πόδας από κρυοπαγήματα . Κατά μίαν επίσκεψίν μου εις τόν θάλαμον, όπου έκειτο, επεσκέφθην ένα έκαστον και όλοι με επληροφόρουν,ότι ο (τάδε) ήτο εις τα τελευταία του.
 Αφού επεσκέφθην όλους, τελικώς κατέφθασα εις την κλίνην του, τον εχαιρέτισα και τον ηρώτησα πως αισθάνεται, οπότε μου απάντησε μονολεκτικώς "θα πεθάνω ". Τον καθησύχασα και τον εβεβαίωσα, ότι ουδείς γνωρίζει την ώραν και την στιγμήν του τέλους του, αλλ' εκείνος επέμενε, διότι αυτό αντελήφθη και από τους ιατρούς. Του συνέστησα να κάμη υπομονήν και προσευχήν,εκείνος όμως επέμενε να του φέρω την Αγίαν Κοινωνίαν . Του είπα, διατί επιμένει, αφού προ ολίγων ημερών τον εκοινώνησα. Κι εκείνος μου επανέλαβε," διότι θα πεθάνω". Τότε του είπα,άν πιστεύεις ,ότι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού θα σου δώσουν ζωήν, τότε θα σου φέρω την Αγίαν Κοινωνίαν . Εκείνος μου απήντησε "πιστεύω", εζήτησε δε να τον μεταλάβω αμέσως.
 Δια να μη τον επηρεάσω ψυχολογικώς, του είπα ότι θα τον μεταλάβω το πρωί της επομένης ημέρας, όπερ και έπραξα. Ευτυχώς η Χάρις του Θεού τον διεφύλαξε,διότι μέχρι της διαλύσεως του Νοσοκομείου και την μεταφοράν του πρός Νότον, κατά την επικειμένην Γερμανικήν εισβολήν, ευρίσκετο εν ζωή. 
 Μετά από μερικά έτη ένας συγγενής μου, καταγόμενος εκ της περιοχής των Πατρών,μου είπεν ότι τυχαίως τον επισκέφθην εις την οικίαν του, εις ένα χωρίον των Πατρών και είδεν επί της τραπέζης μιαν Καινήν Διαθήκην, την οποίαν του είχα προσφέρει με σχετικήν αφιέρωσιν.Τον ηρώτησε πόθεν με  γνωρίζει και εκείνος του ανέφερε περί της γνωριμίας μας εις το Στρατιωτικόν Νοσοκομείον και τον παρεκάλεσε να μου διαβίβασή τους χαιρετισμούς του. 
Ούτω εξηκριβωμένα πλέον επληροφορήθην περί της υγείας του και εδόξασα τον Θεόν, ότι χάρις εις την πίστιν του και από την ένωσιν μετά του Χριστού διά της Θείας Μεταλήψεως εσώθη ως εκ θαύματος." 

( Από το βιβλίο "ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ" ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗ "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΜΟΥ ΩΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΟΙΤΑΛΙΚΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ
 ( 1940-41 )" Αθήναι 1984 . )