Με μεγαλοπρέπεια ο εορτασμός των Θεοφανείων στο Φανάρι

Οικουμενικός Πατριάρχης: Eις το σταυροαναστάσιμον Φανάριον φυλάσσομεν την ακοίμητον κανδήλαν, την οποίαν εφύλαξαν οι Πατέρες μας αεί λάμπουσαν και φωταυγή. 

Με μεγαλοπρέπεια ο εορτασμός των Θεοφανείων στο Φανάρι. Με κάθε μεγαλοπρέπεια και λαμπρότητα εορτάστηκαν τα Άγια Θεοφάνεια στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, σήμερα, Δευτέρα, 6 Ιανουαρίου. Ο Παναγιώτατος, μετά τον Όρθρο, κατά τον οποίο χοροστάτησε, τέλεσε τον Μεγάλο Αγιασμό, και στη συνέχεια προέστη της Θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων των Μητροπολιτών Φιλαδελφείας Μελίτωνος, Μύρων Χρυσοστόμου, Λβιβ Μακαρίου, Ικονίου Θεολήπτου, Καλλιουπόλεως και Μαδύτου Στεφάνου, Κυρηνείας Χρυσοστόμου, Κυδωνιών Αθηναγόρα και Αδριανουπόλεως Αμφιλοχίου. Κατά τη διάρκειά της τέλεσε την εις Πρεσβύτερον χειροτονία του διακόνου Γεωργίου Χριστοδούλου, κληρικού της Εκκλησίας της Κύπρου και εκπαιδευτικού. Πριν από τη χειροτονία, ο Παναγιώτατος, απηύθυνε πατρικούς λόγους προς τον π.Γεώργιο. “Εν τη εκπάγλω φωτοχυσία του επιφανέντος Θεού, του «Φωτός εκ Φωτός», εν πληθούση Εκκλησία εις τον Πάνσεπτον Πατριαρχικόν Ναόν του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, τελούμεν σήμερον την εις πρεσβύτερον χειροτονίαν σου. Είσαι σαρξ εκ της σαρκός της Μεγαλονήσου, γόνος της ιστορικής Καρπασίας, αφοσιωμένον και ευσεβόφρον τέκνον της Εκκλησίας της Κύπρου, χειροτονηθείς πρότριτα εις διάκονον υπό του Μακαριωτάτου αδελφού Αρχιεπισκόπου Κύπρου κυρίου Χρυσοστόμου”, είπε ο Πατριάρχης και σε άλλο σημείο της ομιλίας του επισήμανε: “Σήμερον λαμβάνεις την χάριν του δευτέρου βαθμού της ιερωσύνης συ, διάκονε Γεώργιε, διά να δίδης την καλήν μαρτυρίαν της Ορθοδόξου πίστεως, της ελπίδος και της αγάπης, εις τον χριστιανικόν ευρωπαικόν νότον, εις την Μεγαλόνησον Κύπρον, και δη εις το σέβασμα και πανίερον προσκύνημα του Αποστόλου Ανδρέου, το οποίον θυσιαστικώς διακονεί από το 1958 ο πατήρ Ζαχαρίας, παρών και συμπανηγυρίζων και συλλειτουργών σήμερον εν Φαναρίω”. “Η Εκκλησία της Κύπρου ανήκει εις την χορείαν των αρχαίων Εκκλησιών, με εσωτερικήν διοικητικήν αυτοτέλειαν αναγνωρισμένην υπό της Γ´ εν Εφέσω Οικουμενικής Συνόδου (Κανών Η´). Είναι προνόμιον διά σε, το ότι ανήκεις εις την παλαίφατον ταύτην Εκκλησίαν, η οποία διακρίνεται τόσον διά την ακλόνητον πιστότητά της εις την Ορθόδοξον παράδοσιν, όσον και διά το ενδιαφέρον και την μέριμνάν της διά τον κόσμον και την ιστορίαν, αεί δίδουσα τον καλόν αγώνα διά την προάσπισιν των Οσίων και Ιερών του Γένους.
Εις το βορειότατον άκρον της Μεγαλονήσου, εκεί όπου θα φυλάττης τον τόπον και τον τρόπον του βίου της εν Χριστώ ελευθερίας, θα βιώσης έντονον την παρουσίαν του διαφορετικού. Πάντοτε υπήρχον διαφορετικαί θρησκείαι, διαφορετικοί πολιτισμοί. Η μεγάλη πρόκλησις της εποχής μας είναι ο τονισμός της ιδιαιτερότητος μετ᾽ ιδιαιτέρας εμφάσεως και η συμβίωσις των διαφορετικών εις τας συγχρόνους πολυπολιτισμικάς κοινωνίας. Το γεγονός της εγγύτητος των διαφορετικών καλεί ημάς, αφ᾽ ενός εις δημιουργικήν συνάντησιν και εις καλλιτέραν γνώσιν του άλλου, αφ᾽ ετέρου δε επιβάλλει συνεπεστέραν ενασχόλησιν και καλλιέργειαν της ημετέρας ταυτότητος και του πολιτισμού μας”. Στη συνέχεια ο Οικουμενικός Πατριάρχης συμβούλεψε τον π.Γεώργιο:“Θα διακονής την Εκκλησίαν του Χριστού μέσα εις ένα χώρον με ιδιαιτερότητας και απαιτήσεις, με τα προβλήματά του, αλλά και τας πολλάς ευκαιρίας διά μαρτυρίαν και προσφοράν, πάντοτε με «αγάπην εκ καθαράς καρδίας» (Α´ Τιμ. α´, 5), διηνεκώς ως «Θεού συνεργός», του θέλοντος «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α´ Τιμ. β´, 4). Και θα συναντάς ανθρώπους, οι οποίοι δεν ανήκουν μεν εις την Εκκλησίαν, όμως είναι άνθρωποι θεοφοβούμενοι, ευσεβείς και σέβονται τα προσκυνήματα και τας παραδόσεις μας. Να κρατής ανημμένην την κανδήλαν εις το ιερόν ενδιαίτημα του Αποστόλου Ανδρέου, το οποίον θα φυλάσσης και θα διακονής εις το υπόλοιπον της ζωής σου, όπως και ημείς εδώ εις το σταυροαναστάσιμον Φανάριον φυλάσσομεν την ακοίμητον κανδήλαν ύπερθεν του Συνθρόνου, την οποίαν εφύλαξαν οι Πατέρες μας αεί λάμπουσαν και φωταυγή, και θα φυλάσσουν και αι επερχόμεναι γενεαί των Ρωμιών. Θα προσεύχεσαι αδιαλείπτως, όχι εις ένα Θεόν απρόσωπον και «ακίνητον», θεώμενον εκ του μακρόθεν τας περιπετείας του ανθρώπου, αλλά εις τον φιλάνθρωπον Θεόν, τον αεί «υπέρ ημών», ο οποίος ευρίσκεται πλησιέστερον εις ημάς, από όσον ημείς οι ίδιοι εις τον εαυτόν μας. Η Εκκλησία καλείται εις κάθε εποχήν και υπό πάσαν περίστασιν να είναι «ο κόσμος του κόσμου» (Ωριγένης, ΒΕΠΕΣ 12, 63), η «ωραιοθείσα αγάπη» (Άσμα Ασμάτων ζ´, 7). Ο ιερεύς τελεί την Θείαν Ευχαριστίαν με αναφοράν πάντοτε εις τον Επίσκοπόν του, προσλαμβάνων τα πάντα εν ευχαριστία εκ του Θεού και αναφέρων τα πάντα ευχαριστιακώς εις τον Κύριον. Εις την Θείαν Ευχαριστίαν συμπυκνούται η θεανδρική υπόστασις της Εκκλησίας. Από αυτήν τρέφεται σύνολος η εκκλησιαστική ζωή, εν αυτή αναδεικνύεται ο εσχατολογικός και δοξολογικός χαρακτήρ και προ-σανατολισμός της”. Ο Παναγιώτατος επεσήμανε ότι η λιπαρά μόρφωση και η παιδεία του π.Γεωργίου, ως θεολόγου και ερευνητού, η ωριμότητα και η σεμνότητά του, η εργατικότητά του και ο ένθεος ζήλος του, η αγάπη του για την Κύπρο, εγγυώνται θεάρεστη και καρποφόρα διακονία.“Σήμερον που οι περισσότεροι άνθρωποι ενδιαφέρονται πρωτίστως διά το «αγαπημένον εγώ», διά την αυτοπραγμάτωσιν, όχι εν τη εννοία του πνευματικού προορισμού του ανθρώπου, αλλά της ικανοποιήσεως των ατομικών αναγκών, η οποία συμπορεύεται με το διάχυτον «υπαρξιακόν κενόν», με το λεγόμενον «τέλος της αιδούς» και την ηθικήν αναρχίαν, με την ταύτισιν της θυσιαστικής αγάπης και της ταπεινοφροσύνης με αδυναμίαν και δουλικότητα, εσύ επιλέγεις το «εν ου εστί χρεία», αφιερούμενος εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου εις τον Κύριον και εις τους αδελφούς. Το είναι του κληρικού είναι δώρον της χάριτος του Θεού, το οποίον ημείς οφείλομεν να προσφέρωμεν εις τον συνάνθρωπον, υπέρ ου Χριστός απέθανε και ανέστη. Όπως λέγει ο Προκάτοχος της ημών Μετριότητος εις τον Αποστολικόν Θρόνον της Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης ο Χρυσόστομος «ου γαρ έστιν ούτως ιερεί πρέπουσα ευχή ετέρα, ως των υπέρ των του λαού καλών προ των αυτού, προσιέναι και εντυγχάνειν Θεώ» (PG 62, 491). Η Ορθόδοξος ευσέβεια τιμά ιδιαιτέρως τον ιερέα, τον απλούν και ταπεινόν, τον πράον και φιλάνθρωπον. Δυσκολεύεται να αποδεχθή τον λεγόμενον «εικονικόν ιερέα», με νοοτροπίαν υπαλλήλου, διεκπεραιωτού των τελετουργιών, χωρίς εσωτερικήν σχέσιν με το υψηλόν λειτούργημά του. Η ζωή του ιερέως οφείλει να είναι αδιάλειπτος σχέσις μετά του Άλλου, του Μεγάλου Αρχιερέως, και μετά των αδελφών. Ιερωσύνη είναι αέναος βίωσις και πραγμάτωσις της διπλής εντολής της αγάπης προς τον Θεόν και της αγάπης προς τον πλησίον”. Στην αντιφώνησή του, ο π.Γεώργιος, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, “ούτινος η μεγάλη και αγαθή και πατριαρχική συγκατάβασις πληροί χαράς και γαλήνης την καρδίαν μου και μεγάλως ενισχύει με εις τον προκείμενον αγώνα”.“Υποκλίνομαι εις την αποστολήν της Μητρός Εκκλησίας, ήτις διά δόξης και ατιμίας, διά δυσφημίας και ευφημίας, ιεροεργεί άλλοτε ως αγνοουμένη και άλλοτε ως επιγινωσκομένη, ως αποθνήσκουσα και ιδού ζώσα […] Η ιστορία της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας περικλείει εν εαυτή και τις τρεις διαστάσεις του χρόνου: παρελθόν, παρόν και μέλλον. Καμμία από τις τρεις διαστάσεις δεν πρέπει να αγνοηθεί. Εντός του θείου τούτου ανακτόρου του Θεού Λόγου, δεν πρέπει να αγνοηθεί η λαμπρά τάξις, η οποία διαχρονικώς φθάνει σε μας και δεν εκπίπτει ούτε εις το καθ΄υπερβολήν απλούν ούτε εις το υπερβολικώς εξεζητημένον”. Εκκλησιάστηκαν ο Υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος Κωνσταντίνος Βλάσης, ο Πρέσβης της Ελλάδος στην Άγκυρα Μιχαήλ Διάμεσης, οι Γενικοί Πρόξενοι της Ελλάδος και της Ουκρανίας στην Πόλη, κυρία Γεωργία Σουλτανοπούλου και κ.Ολεκσαντρ Γκαμάν, η Πρόξενος της Ελλάδος κ.Δανάη Βασιλάκη, Άρχοντες Οφφικιάλιοι της Μ.τ.Χ.Ε. και πλήθος πιστών από την Πόλη αλλά και την Ελλάδα, την Κύπρο, και πολλές άλλες χώρες.Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Οικουμενικός Πατριάρχης, οι Αρχιερείς, οι επίσημοι και ο πιστός λαός εν πομπή μετέβησαν στην προκυμαία του Φαναρίου όπου ο Παναγιώτατος προεξήρχε της τελετής του Αγιασμού των υδάτων και της καταδύσεως του Τιμίου Σταυρού στον Κεράτιο Κόλπο.Στα παγωμένα νερά του Κερατίου, και παρά τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, βούτηξαν περισσότεροι από 20 νέοι από την Πόλη, την Ελλάδα και το εξωτερικό και τον Τίμιο Σταυρό έπιασε για τέταρτη φορά ο κ. Νικόλαος Σόλης, από το Αγρίνιο, στον οποίο ο Οικουμενικός Πατριάρχης προσέφερε ως ευλογία χρυσό επιστήθιο σταυρό, ενώ ευλόγησε όλους τους υπόλοιπους κολυμβητές και τους προσέφερε φυλαχτά με την εικόνα του Αγίου Νεκταρίου.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ
Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας

Οικουμενικός Πατριάρχης: Ποτέ εις την ιστορίαν του, ο Οικουμενικός Θρόνος δεν παρέμεινεν αδρανής, όταν οι Ορθόδοξοι λαοί προσέφευγαν σ’αυτόν”

Οικουμενικός Πατριάρχης: Ποτέ εις την ιστορίαν του, ο Οικουμενικός Θρόνος δεν παρέμεινεν αδρανής, όταν οι Ορθόδοξοι λαοί προσέφευγαν σ’αυτόν”

Ομιλία του Παναγιωτάτου προς την Αντιπροσωπεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας.
“Η πρόσκλησις προς «διατήρησιν της ενότητος ημών εν Ευχαριστιακή κοινωνία», εκ μέρους του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ιεροσολύμων, αφορά κατ᾽ ουσίαν εις τον Μακαριώτατον Πατριάρχην Μόσχας και όχι εις ολόκληρον το Εκκλησιαστικόν σώμα της Ορθοδοξίας”, επισήμανεν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, στην ομιλία του, μετά την Θεία Λειτουργία, στην οποία χοροστάτησε, σήμερα, Κυριακή προ των Φώτων, 5 Ιανουαρίου, στον Πατριαρχικό Ναό, όπου παρέστη Αντιπροσωπεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, υπό την ηγεσία του Μητροπολίτου Λβιβ Μακαρίου, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως ενός έτους από την υπογραφή και επίδοση του Τόμου Αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας. Ο Παναγιώτατος, σημείωσε ότι “η κανονικώς αστήρικτος και εκκλησιολογικώς έωλος” πρωτοβουλία του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Θεοφίλου προκάλεσε αλγεινή εντύπωση, “εις ημάς, και ουχί μόνον εις ημάς” και υπενθύμισε, μεταξύ άλλων, ότι “η Εκκλησία της Ρωσίας” είναι εκείνη που “διέκοψε το μνημόσυνον των τριών Πρώτων, οι οποίοι ευρίσκονται εις κοινωνίαν με την Αγιωτάτην Εκκλησίαν της Ουκρανίας”. Τη Θεία Λειτουργία και τον Μ.Αγιασμό της παραμονής των Θεοφανείων τέλεσε, κατά την τάξη, ο Αρχιγραμματεύς της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, Αρχιμ. Ιωακείμ, με τον υπογραμματέρα, διάκονο Γρηγόριο.Εκκλησιάστηκαν ο Μητροπολίτης Μύρων Χρυσόστομος, ιερείς από την Εκκλησία της Κύπρου, Άρχοντες Οφφικιάλιοι της Μ.τ.Χ.Ε., ο Γενικός Πρόξενος της Ουκρανίας στην Πόλη Ολεκσάντρ Γκαμάν, πιστοί από την Πόλη, καθώς και από την Ελλάδα, την Κύπρο και άλλες χώρες.
Η ομιλία του Παναγιωτάτου
“Εν χαρά και αγαλλιάσει σας υποδεχόμεθα εις το πανίερον Κέντρον της Ορθοδοξίας διά να συμπανηγυρίσωμεν την πρώτην επέτειον της υπογραφής υπό της περί ημάς Αγίας και Ιεράς Συνόδου και επισήμου επιδόσεως του Τόμου Αυτοκεφαλίας της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ουκρανίας”, είπε ο Πατριάρχης στην ομιλία του, εκφράζοντας την ικανοποιησή του για την μέχρι τώρα πορεία, αλλά και την αισιοδοξία του για το μέλλον, της νεοπαγούς Εκκλησίας της Ουκρανίας. "Γνωρίζομεν τους αγώνας σας και ηκούσαμεν και διά ζώσης περί των δυσφημίσεων και των συκοφαντιών σχετικώς προς την εσωτερικήν εκκλησιαστικήν ζωήν και τας σχέσεις σας με την Μητέρα Εκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως, την οποίαν οι εναντίοι εμφανίζουν όχι ως στοργικήν μητέρα, η οποία εθεράπευσε χρονιζούσας δυσλειτουργίας και αναστατώσεις διά της χορηγήσεως εις την θυγατέρα αυτής εσωτερικής διοικητικής αυτοτελείας, αλλά ως άστοργον και αυταρχικήν μητρυιάν, η οποία παρενέβη διά να την χειραγωγή και να την ελέγχη. Ως όμως ετονίσατε και υμείς, άγιε αδελφέ, η Αγιωτάτη Εκκλησία της Ουκρανίας ζη εν πλήρει ελευθερία, ενώ οι μη αναγνωρίζοντες αυτήν εν Ουκρανία εμφανώς χειραγωγούνται εκ των εξω εις βάρος του πνευματικού συμφέροντος του ευσεβούς Ουκρανικού λαού”.
Ο Παναγιώτατος αναφέρθηκε στη διαχρονική μέριμνα και διακονία του Οικουμενικού Θρόνου για την ενότητα της Ορθοδοξίας, χωρίς να παραλείψει να αναφερθεί και στις κατηγορίες, τις δυσφημίσεις και τις συκοφαντίες που διατυπώνονται κατά της Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και κατά της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ουκρανίας.“Ποτέ εις την ιστορίαν του, ο Οικουμενικός Θρόνος, ο οποίος έχει εκ των ιερών κανόνων και της καθιερωμένης και καθηγιασμένης πρακτικής την ευθύνην διά την ενότητα και ευστάθειαν της Ορθοδοξίας, δεν παρέμεινεν αδρανής, όταν εις Ορθόδοξος λαός ανεζήτει λύσιν χρονιζόντων εκκλησιαστικών προβλημάτων προσφεύγων εις αυτόν και προσβλέπων εις στήριξιν εκ μέρους του. Εις όλας τας περιπτώσεις χορηγήσεως αυτοκεφαλίας εκ μέρους της Μητρός Εκκλησίας, μοναδικόν κριτήριον διά την λήψιν της σχετικής αποφάσεως υπό της Αγίας και Ιεράς Συνόδου υπήρξεν η ανύστακτος ποιμαντική μέριμνα διά τον λαόν του Θεού, εν αναφορά πάντοτε προς την προάσπισιν της κανονικής τάξεως και της συνοδικής ταυτότητος της Εκκλησίας. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον αποβλέπει διηνεκώς εις την οικοδομήν του Σώματος του Χριστού και όχι εις επίδειξιν ισχύος και δυνάμεως κοσμικής. Καμμία ενέργεια του Οικουμενικού Θρόνου δεν έθιξε τον θεανδρικόν χαρακτήρα της Εκκλησίας, εν αντιθέσει προς τους ασκούντας κριτικήν εις τας αποφάσεις της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, οι οποίοι είναι εκείνοι που μετατρέπουν την Εκκλησίαν εις κοσμικόν θεσμόν, προσεγγίζοντες εκκλησιαστικά ζητήματα με αλλότρια κριτήρια, στερούμενοι Ορθοδόξου φρονήματος και υγιούς εκκλησιολογίας. Τελείως απαράδεκτον θεωρούμεν το γεγονός ότι οι τοιαύτα μηχανευόμενοι κατηγορούν το Οικουμενικόν Πατριαρχείον διά άσκησιν κοσμικής εξουσίας και χειραγώγησίν του υπό κέντρων κοσμικής ισχύος, διασπείροντες ανερυθριάστως και άνευ συστολής ακόμη και μυθεύματα περί χρηματισμού της Μητρός Εκκλησίας και αυτού του Οικουμενικού Πατριάρχου, εξ ιδίων κρίνοντες τα αλλότρια. Η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, αίροντας, σύμφωνα με τα λόγια του Άρχοντος Μεγάλου Ρήτορος Καθηγητού Χρήστου Γιανναρά, «τον σταυρό προπηλακισμών και απειλών της επηρμένης οφρύος των αριθμητικά ισχυρών», λοιδορείται σήμερον, πρωτίστως, από τα «κύκλω της τραπέζης» της «έκγονα της πρωτοκάθεδρης εκκλησιαστικής πατρότητας», τα οποία «διολισθαίνουν στην ευτέλεια των θρησκευτικών αποκυημάτων του εθνικισμού»”. Στη συνέχεια, εξέφρασε και πάλι τα συγχαρητήρια του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς τον Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρο και προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο, για την εναρμόνισή τους με την απόφαση της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας και την αναγραφή στα Δίπτυχα του Μητροπολίτου Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κυρίου Επιφανίου.“Η ενέργειά των στηρίζει εν τη πράξει την ενότητα της Ορθοδοξίας και αποκαλύπτει την ζωτικήν και αδιάλειπτον λειτουργίαν της κανονικής συνειδήσεως εν τη Εκκλησία.Τουναντίον, ιδιαιτέρως αλγεινήν εντύπωσιν προεκάλεσεν εις ημάς, και ουχί μόνον εις ημάς, η κανονικώς αστήρικτος και εκκλησιολογικώς έωλος πρωτοβουλία του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ιεροσολύμων κυρίου Θεοφίλου να καλέση τους Ορθοδόξους Προκαθημένους εις συνάντησιν εις το Αμμάν της Ιορδανίας διά «την διατήρησιν της ενότητος ημών εν Ευχαριστιακή κοινωνία», ως γράφει αγγλιστί εις την σχετικήν πρόσκλησιν. Οι πάντες γνωρίζουν ότι επί σειράν ετών το Πατριαρχείον Αντιοχείας δεν ευρίσκεται εις Ευχαριστιακήν κοινωνίαν μετά του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, λόγω της διαφιλονικουμένης δικαιοδοσίας επί του Κατάρ. Είναι, επίσης, παγκοίνως γνωστόν, ότι η Εκκλησία της Ρωσίας διέκοψε το μνημόσυνον των τριών Πρώτων, οι οποίοι ευρίσκονται εις κοινωνίαν με την Αγιωτάτην Εκκλησίαν της Ουκρανίας. Συνεπώς, επί τη βάσει και μόνον της κοινής λογικής, η πρόσκλησις προς «διατήρησιν της ενότητος ημών εν Ευχαριστιακή κοινωνία», εκ μέρους του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ιεροσολύμων, αφορά κατ᾽ ουσίαν εις τον Μακαριώτατον Πατριάρχην Μόσχας και όχι εις ολόκληρον το Εκκλησιαστικόν σώμα της Ορθοδοξίας".Ο Παναγιώτατος εξέφρασε την ευαρέσκειά του προς τον Μητροπολίτη Λβιβ, “διά την στάσιν σας καθ᾽ όλην την πορείαν της Εκκλησίας της Ουκρανίας προς την αυτοκεφαλίαν, και διά την θετικήν συμβολήν σας εις την αντιμετώπισιν των δυσκολιών και των ποικιλομόρφων επιθέσεων και συκοφαντιών, πάντοτε εν τω πνεύματι της εν Χριστώ αγάπης και με φρόνημα Ορθοδόξου επισκόπου, «του κοινού της Εκκλησίας την προστασίαν εγχειρισμένου», κατά τον Ιερόν Χρυσόστομον”, και του ζήτησε να μεταφέρει “τας ενθέρμους συγχαρητηρίους ευχάς ημών προσωπικώς και συμπάσης της καθ᾽ ημάς Ιεραρχίας προς τον Μακαριώτατον αδελφόν Μητροπολίτην Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κύριον Επιφάνιον επί τη χαρμοσύνω συμπληρώσει ενός έτους αυτοκεφαλίας”.
Η προσφώνηση του Μητροπολίτου Λβιβ.
“Για πολλούς αιώνες περιμέναμε την περυσινή ημερομηνία της 5ης Ιανουαρίου 2019! Ο Θεός άργησε να απαντήσει στις προσευχές μας, στα δάκρυά μας, στις παρακλήσεις μας, στους πόνους μας, στα μαρτύριά μας, όμως απάντησε με τον καλύτερο τρόπο! Περίμενε η ιστορία, ύστερα από το 1686, έναν μεγάλο Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ένα σοφό Πατριάρχη, να ακούσει αυτά όλα που έλεγε η ψυχή μας, και να σκύψει πάνω στα προβλήματά μας, και να μας δώσει την ευλογημένη λύση της Αυτοκεφαλίας”, τόνισε, στην ομιλία του, ο Μητροπολίτης Λβιβ Μακάριος, και με θερμά λόγια αναφέρθηκε στην προσωπικότητα και το έργο του Προκαθημένου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, Μητροπολίτου Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Επιφανίου, τον οποίο, όπως διαβεβαίωσε, αγαπά και στηρίζει στο δύσκολο έργο του.“Είχαμε μια πολύ δύσκολη χρονιά το 2019! Ακούσαμε πολλά ψέματα για την Εκκλησία μας! Ακούσαμε ότι μας ελέγχει η Κωνσταντινούπολη, ενώ εκείνη μας έδωσε Τόμο Αυτοκεφαλίας! Αντίθετα, εκείνοι που παρουσιάζονται ως ελεύθεροι και ανεξάρτητοι, παίρνουν εντολές από έξω. Μας κατηγόρησαν για άκυρες χειροτονίες, για αυτοχειροτονίες, για πολλά και άσχημα πράγματα! Όμως εμείς στα ψέματα και στις συκοφαντίες απαντάμε με τη δύναμη της Αλήθειας και της Αγάπης! Τα έγγραφα της χειροτονίας μου βρίσκονται εδώ και πολύ καιρό στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο μακαριστός Μητροπολίτης Βλαδίμηρος του Κιέβου, μας δεχόταν ως Ιεράρχες, ποτέ δεν είπε για να αναχειροτονήσει. Μας χάριζε δώρα εγκόλπια. Εκείνος δεν ήξερε; Σήμερα μόνο ξέρουν; Ποτέ δεν μιλούσαν για αναχειροτονίες! Το μόνο που ζητούσαν ήταν να αφήσουμε την Κωνσταντινούπολη! Να μην έχουμε σχέση μαζί σας! Αλλά ποιο παιδί δεν έχει σχέση με τη μητέρα του; Κι αν βρεθήκαμε κάποτε στο σχίσμα ήταν διότι δεν ανεχόμασταν ώστε αυτός ο ευλογημένος Ουκρανικός Λαός να γίνεται παιχνίδι στα χέρια άλλων δυνάμεων. Θέλαμε να διοικείται η Εκκλησία μας με τις παραδόσεις της Μητέρας μας Εκκλησίας. Με όσα πήραμε από το Βάπτισμα του Αγίου Βλαδιμήρου.
Θέλαμε η Εκκλησία μας να ευωδιάζει Χριστό και όχι να στηρίζεται επάνω στο χρυσάφι. Θέλαμε την Ουκρανική γλώσσα μας. Την δική μας παράδοση. Γι’ αυτό μας οδήγησαν στο σχίσμα, από όπου εσείς μας λυτρώσατε, μας απαλλάξατε”.Ο Μητροπολίτης Μακάριος εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ουκρανίας προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την απόφασή του να της απονείμει καθεστώς Αυτοκεφαλίας.
“Σας ευχαριστούμε με όλη μας την δύναμη! Και σας λέμε ότι όσο αναπνέουμε θα μιλάμε για το πόσο καλό μας έκανε η Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Αυτό θα διδάσκουμε στα παιδιά μας. Στα παιδιά των παιδιών μας. Στις επόμενες γενιές. Στο μέλλον μας. Πάντα στην ιστορία της Ουκρανίας δύο ημερομηνίες θα μένουν με άγια γράμματα σημειωμένες: η μία είναι το Βάπτισμα του Βλαδιμήρου και η άλλη ο Τόμος της Αυτοκεφαλίας μας. Αυτά τα καλά κάνατε για μας. Μας δίνετε το χέρι Σας και εμείς προχωράμε από το σκοτάδι στο φως της αληθινής μας ελευθερίας!”Ακολούθως, ο Επίσκοπος Βασιλκίβ Λαυρέντιος, ανέγνωσε το Μήνυμα του Μητροπολίτου Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Επιφανίου, του οποίου την ελληνική μετάφραση ανέγνωσε ο Κωδικογράφος της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διάκονος Βοσπόριος.
Στη συνέχεια, κατόπιν προτροπής του Παναγιωτάτου, ο Μητροπολίτης Μακάριος αγίασε με τον Μ.Αγιασμό τους πιστούς, ενώ ο Επίσκοπος Λευρέντιος διένειμε το αντίδωρο.Το Σάββατο, 4 Ιανουαρίου, ο Παναγιώτατος δέχθηκε την Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ουκρανίας σε κατ’ ιδίαν ακρόαση στο Πατριαρχικό Γραφείο. Στην Αντιπροσωπεία, εκτός των δύο Αρχιερέων, συμμετέχουν οι Πρωτοπρεσβύτεροι Βαλέριος Σεμαντσό και Βασίλειος Λίλο, ο Δήμαρχος Ταρασίβκα Βλαδίμηρος Σίζον, και ο Αντιδήμαρχος Λβιβ Ευγένιος Μποούκο.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ
Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας

Παραινέσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου προς τη νέα γενιά για την χρήση των νέων τεχνολογιών

Παραινέσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου προς τη νέα γενιά για την χρήση των νέων τεχνολογιών
Σε εορταστική εκδήλωση αφιερωμένη στη Νεολαία της Πόλεως

Πατρικές συμβουλές προς τα παιδιά της Ομογένειας, το μέλλον της Ρωμηοσύνης, αλλά και προς τους γονείς τους, έδωσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, στην εορταστική εκδήλωση για τη Νεολαία της Πόλεως, που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Παρασκευής, 3 Ιανουαρίου, στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο-Λύκειο, κατά την οποία ευλόγησε την Βασιλόπιττα της Παιδοπόλεως της Πρώτης.
Ο Παναγιώτατος επεσήμανε την βαθύτατη επίδραση που έχει η τεχνολογική ανάπτυξη στην Κοινωνία και επέστησε την προσοχή σε γονείς, αλλά και στις νέες και τους νέους, για τους πιθανούς κινδύνους από τη χρήση των νέων τεχνολογιών.

"Η συμμετοχή των παιδιών μας εις την εορταστικήν αυτήν σύναξιν μας δίδει το έναυσμα να αναφερθώμεν εις μερικάς συγχρόνους τάσεις και εξελίξεις, αι οποίαι εμπεριέχουν κινδύνους διά την παιδικήν ηλικίαν. Ριζικάς αλλαγάς εις την ταυτότητα του παιδιoυ επέφερεν η καταλυτική παρουσία της τηλεοράσεως, του διαδικτύου και των ηλεκτρονικών υπολογιστών εις την ζωήν των κοινωνιών και η επιρροή των εις την παιδικήν ψυχήν, εις τον κόσμον του παιδιού, την αγωγήν και την καθημερινότητά του. 
Ειδικοί ομιλούν περί «εξαφανίσεως» της παιδικής ηλικίας και της παιδικής «αθωότητος». Επικίνδυνη διά τα παιδιά είναι, επίσης, η μετατροπή των εις πρωίμους καταναλωτάς. Ο όρος «παιδική ηλικία» είναι σήμερα, όπως έχει λεχθή, «οικονομική κατηγορία». Η κρίσις του γάμου και της οικογενείας, η ταχεία αλλάγή των κοινωνικών συνθηκών και του εκπαιδευτικού περιβάλλοντος, η ανεξέλεγκτος μετοχή των παιδιών εις τον κόσμον των ενηλίκων προκαλούν περαιτέρω αλλοιώσεις της ταυτότητος της παιδική ςηλικίας. 
Αν, μάλιστα, αναλογισθώμεν τας παραβιάσεις των δικαιωμάτων των παιδιών παγκοσμίως, τα παιδιά - αθώα θύματα πολεμικών συγκρούσεων, τα παιδιά – πρόσφυγας, τας ποικίλας εκμεταλλεύσεις των από επιτηδείους, την πείναν και τας στερήσεις, αι οποίαι πρωτίστως επηρεάζουν τα παιδιά, τότε κατανοούμεν διατί ακούεται η άποψις ότι ο σύγχρονος πολιτισμός δεν προσφέρει το κατάλληλον περιβάλλον διά την ανάπτυξιν και την προστασίαν της παιδικής ηλικίας”.
Στη συνέχεια υπογράμμισε ότι η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, ενώπιον όλων αυτών των προκλήσεων, στρέφεται με ιδιαίτερη στοργή προς τα παιδιά, υπενθυμίζοντας την αγάπη και το ένθερμο ενδιαφέρον του Χριστού γι’ αυτά.
“Τα νέα κοινωνικά και πολιτισμικά δεδομένα εις την εποχήν μας καθιστούν την αγωγήν και την εκπαίδευσιν της νέας γενεάς δυσκολωτέραν και πολυπλοκωτέραν, αναδεικνύουν όμως εκ παραλλήλου και την σημασίαν της ως συμβολής εις την μόρφωσιν του ανθρώπου, ως «ανθρωποποιίας», την Ορθόδοξον Εκκλησίαν προβληματίζει σήμερα η κυριαρχία ενός «εκκοσμικευμένου ατομοκεντρικού εκπαιδευτικού συστήματος», το οποίον ταλανίζει τα παιδιά και τους νέους. Η τηλεόρασις και το διαδίκτυον λειτουργούν ως πηγή αξιών, ως «παράλληλο σχολείο», ως παράγων εκπαιδεύσεως ο οποίος μεταδίδει αξίας και διαμορφώνει στάσεις ζωής, συχνά ασυμβάτους με τας αρχάς του σχολείου, της οικογενείας, της Εκκλησίας ή και αντιθέτους προς αυτάς. Οι ορθόδοξοι γονείς οφείλουν να ανατρέφουν και να διαπαιδαγωγούν τα τέκνα των «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφεσ. στ’, 4) και να μεταδίδουν εις αυτά τας αιωνίους αξίας της πίστεώς μας. Η Εκκλησία, διά του κατηχητικού της έργου, αποβλέπει εις την «ενσυνείδητον και ενεργόν συμμετοχήν» των νέων εις την λειτουργικήν και πνευματικήν ζωήν, καλλιεργεί εις αυτούς τον σεβασμόν προς τας παραδόσεις του Γένους, την αγάπην προς τον πλησίον και το πνεύμα αλληλεγγύης, εν επιγνώσει ότι αυτό το οποίον θα αγαπήσουν τα παιδιά και οι νέοι εις αυτήν την φάσιν της ζωής των, κατά την οποίαν ο άνθρωπος είναι εύπλαστος και επιδεκτικός αγωγής, θα μείνη ανεξίτηλον εις την ψυχήν των εις ολόκληρον την πορείαν των”.
Απευθυνόμενος, ιδιαιτέρως, προς τις νέες και τους νέους, ο Οικουμενικός Πατριάρχης τους προέτρεψε:
“Ημείς προσωπικώς, δραττόμεθα της ευκαιρίας της σημερινής μας συνάξεως διά να δώσωμεν μίαν πατρικήν συμβουλήν εις την νέαν γενεάν αναφορικώς προς την σχέσιν αυτής με τας νέας τεχνολογίας. Επειδή ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, το smartphone και το διαδίκτυον αποτελούν εν τεχνολογικόν θαύμα και σας γοητεύουν, οφείλετε να ασκηθήτε εις την ορθήν χρήσιν των ως σπουδαίων μέσων. Αυτό είναι το ζητούμενον, αυτό αναδεικνύει και την αξίαν της τεχνολογικής προόδου της ελευθερίας και της υπευθυνότητος του ανθρώπου”.
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ευχήθηκε το νέο έτος να είναι για όλους τους παρισταμένους και τις οικογένειές τους υγιεινό, χαρμόσυνο, ειρηνικό και καρποφόρο.
“Ο Θεός να ευλογή την νεολαίαν μας, τα παιδιά και τους εφήβους, όλην την φερέλπιδα νέαν γενεάν της Ρωμιοσύνης, να πορεύωνται εις την οδόν Του, να προκόπτουν εις τα μαθήματα και εις τας σπουδάς των, και να μη λησμονούν ότι θα κληθούν να συνεχίσουν και να υπερασπισθούν την μακράν και ανεκτίμητον Παράδοσιν της Ορθοδοξίας και των ζωτικών αξιών του Γένους. Αγαπητά παιδιά, νέοι και νέαι, να έχετε πίστιν εις την πρόνοιαν του Θεού και εμπιστοσύνην εις τας ιδικάς σας δυνάμεις, τας οποίας η Θεία Χάρις πάντοτε θα ενισχύη και θα εμψυχώνη”.
Στην ομιλία του, ο Παναγιώτατος, αναφέρθηκε με θερμούς λόγους στον Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Βαρνάβα, για την στήριξή που παρέχει στην Παιδόπολη της Πρώτης, και χαιρέτησε την παρουσία των νέων της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών και των μελών της χορωδίας της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως «Αγία Κασσιανή η Υμνογράφος», που τραγούδησαν χριστουγεννιάτικους ύμνους και παραδοσιακά κάλαντα υπό τη διεύθυνση της κυρίας Μαρίας Χαραλαμπίδου.
“Παιδόπολις Πρώτης δίχως την παρουσίαν και την μεγάλην συμβολήν και συμπαράστασιν των στελεχών της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως δεν νοείται. Δεν υπάρχει μεγαλυτέρα προσφορά και ευγενεστέρα δράσις από το να δίδωμεν χαράν, παιδείαν και προστασίαν εις τα παιδιά. Καλωσορίζομεν εγκαρδίως και τους νέους της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών, τους προθυμοτάτους εθελοντάς, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μας την χαράν και ευλογίαν του Αγίου Δωδεκαημέρου. Ευχαριστούμεν και συγχαίρομεν και τους δύο βασικούς συντελεστάς της παρούσης εκδηλώσεως, τον Διευθυντήν του Ζωγραφείου κύριον Ιωάννην Δεμιρτζόγλου και τον Διευθυντήν της Παιδοπόλεως κύριον Αδαμάντον Κομβόπουλον”.
Προηγουμένως χαιρετισμούς απηύθυναν ο Άρχων Μ. Ρεφερενδάριος Ιωάννης Δεμιρτζόγλου, Διευθυντής του Ζωγραφείου, ο κ.Αδαμάντιος Κομβόπουλος, Καθηγητής και Διευθυντής της Παιδοπόλεως Πρώτης, καθώς και η κυρία Αλεξάνδρα Μοροσίδου, ως εκπρόσωπος των νέων της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών.
Ο κ.Αδαμάντιος Κομβόπουλος ευχαρίστησε όλους όσοι στηρίζουν το έργο της Παιδουπόλεως και ιδιαιτέρως τον Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Βαρνάβα για τον οποίο προσέφερε αναμνηστικά δώρα, μέσω της συνεργάτιδας της Ι. Μητροπόλεως κ. Μαρίας Χαραλαμπίδου, δια χειρών του Παναγιωτάτου.

Το φλουρί της Βασιλόπιττας έτυχε στον μικρό μαθητή Δημήτριο Κελεπούρη.
Στην εορταστική εκδήλωση παρέστησαν Αρχιερείς, Άρχοντες Οφφικιάλιοι, παράγοντες και μέλη της Ομογένειας.
Το πρωί της Παρασκευής, ο Οικουμενικός Πατριάρχης δέχθηκε σε ακρόαση τον Μητροπολίτη Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς Ιουστίνο, συνοδευόμενο από τον Πρωτοσύγκελλο της Ι.Μ.Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας, Αρχιμ. Επιφάνιο Αρβανίτη, και τον Ιερομόναχο Χρυσόστομο, Γέροντα του Ιερού Κελλίου Αγίου Χρυσοστόμου Σκήτης Κουτλουμουσίου. 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ
Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας

Επιστολή του Πολιτιστικού Συλλόγου friends of europe in greece προς τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο για το Ουκρανικό

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛYΜΩΝ Κ.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΝ

ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ friends of europe in greece ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ
ΕΠΙΚΤΡΑΤΗΣEI Η ΣΥΝEΣΗ, Η ΠΙΣΤΗ,ΤΟ ΕΡΓΟ, ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΑΛΑΖOΝΕΙΑ.
ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛOI ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ . ΠΟΛΕΜΟΙ ΠΑΝΤΟΥ,ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΧΑΝΟΝΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ, ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΕΚΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ. ΕΓΩΙΣΜΟΙ ΚΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ,ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΝΩΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ!!!
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΔΙΧΟΝΟΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΑΜΦΙΒΑΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΚΛΗΡΟ, ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ,ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΠΕΙ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ,ΚΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΚΑΙ
ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ.
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ Η ΡΩΣΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΩΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΗ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΚΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑ !!! ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΛΗΡΟΣ. ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΠΛΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ !!!  ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΜΕ ΜΙΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΜΑΣ,ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΛΥΣΣΑΛΕΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ κκ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ [ ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ------!!!!]ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ----, ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΤΕΛΟΥΝ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ [ ΡΩΣΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ]
ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΔΩΡΕΕΣ ΜΕ
ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΟΣΑ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΣΑΣ [ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ] ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ !!! ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΟΤΙ ΟΣΟΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΜΗ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΕΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΝΕ ΟΤΙ ΤΙΣ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ !!!!
ΜΗΝ ΕΦΑΡΜΟΣΕΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΤΙ ΠΟΙΟ ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΕΙ !!
ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΛΟΣ

Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΛΑΣ

Αρχιμ. Δοσιθέου : Ο Πατριάρχης του Γένους όπως τον γνώρισα

Αρχιμ. ΔοσιθέουΚαθηγουμένου Ιεράς Μονής Παναγίας Τατάρνης : Ο Πατριάρχης του Γένους όπως τον γνώρισα

Παναγιώτατε Πάτερ, αὐθέντα καὶ Δέσποτα. 

Βράττομαι τὴν γλῶτταν καὶ τοῖς γούνασι λύομαι. 
Καὶ τοῦτο διότι καλοῦμαι ἵνα πλέξω εὐφημιῶν στέφανον καὶ δὴ ἀδέξιον χειρόπλοκον ἐπὶ τῇ συμπληρώσει δεκαεπταετίας ἀπὸ τῆς ἀναῤῥήσεως τῆς ὑμετέρας προσκυνητῆς  Παναγιότητος ἐπὶ τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον τῆς τοῦ Κωνσταντίνου Νέας Ῥώμης.

Θὰ ἠδυνάμην ἵνα εἴπω πολλὰ τὰ εὔφημα διότι ἡ ἡλικία μου δύναται ἵνα ἐπαινῇ, ἵνα ἐκθειάζῃ ἀναστήματα ὡς ἡὙμετέρα θειοτάτη Παναγιότης. Οὐδεὶς θὰ ἐσκέπτετο ὅτι ἐκφωνῶ λόγον πτωχοπροδρομικὸν πρὸς τὸν αὐτοκράτορα ἵνα ἐξαργυρώσω τοὺς ἐπαίνους δι’ ὑπερπύρων ἢ ἀξιωμάτων. 
Πιστεύω ὅμως, Σεβασμιώτατοι, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅτι ἄλλος ἔπρεπε ἵνα τὸν Παναγιώτατον ἐξυμνήσῃ ἐπαξίως. Ἐπαληθεύεται κατὰ τὴν παροῦσαν ἑσπέραν τὸ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου «τὴν κεφαλὴν ἀφέντες ἐπὶ τοὺς πόδας ἐσπεύσατε». Ὅμως καίτοι ποῦς εἰμὶ καὶ δὴ ὑποσκάζων, ὀφείλω ἵνα μὴ ἀπογοητεύσω τὴν σεβαστήν ὁμήγυριν. Σχοινοβατῶ λοιπὸν ὥστε «μήτε τῷ ἐνδεεῖ λυπεῖν, μήτε ἀηδὴς εἶναι διὰ τὸν κόρον» ἵνα καὶ αὖθις τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου μνησθῶ. Θὰ ἐξασκήσω τὴν ὑπομονήν σας ὁμιλῶν οὐχὶ δι’ ὅσα ἐπετελέσθησαν καθ’ὅλην τὴν δεκαεπταετίαν –καὶ ἐπετελέσθησαν πολλὰ καὶ θαυμαστά–, ἀλλὰ δι’ ὅσα ἡ ἐμὴ οὐτιδανότης διέγνω καὶ ἐπέγνω κατὰ τὰς ἑκατὸν προσκυνηματικὰς ἐπισκέψεις εἰς τὴν Βασιλεύουσαν τῶν πόλεων. 
Πάντως γινώσκω καλῶς ὅτι ὠκεανὸς εἰς κοτύλην οὐ χωρεῖ.  Ἑπομένως εἰς ἐλάχιστα θὰ ἀναφερθῶ. Ἀφήνω ὅμως τὸν καθαρεύοντα λόγον, ὅστις τόσον ἀρέσει εἰς τὸν Παναγιώτατον καὶ ὁμιλῶ μὲ τὴν γλῶσσα τῆς καρδιᾶς. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἄργησα νὰ πάω στὴν Πόλι. 
Μόλις τὸ 1985  πρωτοπῆγα. Αὐτὸ ὠφείλετο εὶς τὸ ὅτι ποτὲ δὲν θὰ ἐπέτρεπα στὸν ἑαυτό μου νὰ μοῦ πῇ μὲ βλέμμα βλοσυρὸ ὁ Τοῦρκος τελωνιακὸς «βγάλε τὰ ρᾶσα γιὰ νὰ περάσῃς τὰ σύνορα». 
Αὐτὸ δὲν μοῦ τὸ ἐπέτρεπε οὔτε τὸ μοναχικό μου σχῆμα, ἀλλ’ οὔτε καὶ οἱ δημοκρατικὲς μου πεποιθήσεις. Ὅμως ἀπὸ νεαρὸς ἠσχολούμην μὲ τὴν Πόλι. Πρὶν τὴν ἐπισκεφθῶ ἐγνώριζα σχεδὸν τὰ πάντα γι’ αὐτήν. Ὅταν ὅμως ἀνέγνωσα τὰ ὅσα γράφει 
ὁ Παπαδιαμάντης στὸν «Καλόγερο» στὰ 1900,
ὅτι δηλαδὴ «Εἶναι καιρὸς πλέον ἡ Μ.τ.Χ. Ἐκκλησία νὰ ἄρῃ τὸ αὐτοκέφαλον ἀπὸ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας»,
ἐσχημάτισα τὴν γνώμη ὅτι τὸ αὐτοκέφαλον δὲν πρέπει νὰ σημαίνῃ καὶ ἀκέφαλον. Κάπου πρέπει νὰ ὑπάρχῃ ἡ κεφαλή. Κάπου πρέπει νὰ κρύβεται ἡ μάνα μου καὶὁ πατέρας μου. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶμαι ὀρφανός. Δὲν ἄργησα νὰ τοὺς βρῶ. Μάνα μου εἶναι ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία «ἡ μήτηρ τῶν οἰκείων τέκνων» ὅπως ἔλεγεν ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, καὶ πατέρας μου ὁ Πατριάρχης.
Ἔτσι ἄνοιξαν τὰ μάτια μου, καθάρισαν ἀπὸ τὴν λήμη, ἀπὸ τὶς τσίμπλες. Πολλοὶ μὲ ἐρωτοῦν: «Πῶς γνώρισες τὸν Πατριάρχη;» Ἀπαντῶ: «Δὲν τὸν γνώρισα ἐγώ, ἐκεῖνος μὲ γνώρισε».
 Πήγαινα στὴν Πόλι καὶ παρατηροῦσα ἀπὸ μακρυά. Σὰν τὸ γατὶ ποὺ φοβισμένο παρακολουθῆ τὰ πάντα, ἀλλὰ κάτω ἀπ’τὸ κρεββάτι. Ποῦ νὰ πλησιάσω Πατριάρχη! Μὲ κατελάμβανε δέος. Εἶναι ἡ ἐκ πατρὸς καταγωγή μου ἀπ’ τὰ χωριὰ ποὺ ἡ μνήμη Γρηγορίου τοῦ Ε΄ διατηρεῖται ζωντανή. Μὲ ἀκολουθοῦσε ἡ Κλειστὴ Πύλη ἀκόμη καὶ στὰ ὄνειρά μου, τὸ σχοινὶ τοῦ Πατριάρχη, τὸ «τί μᾶς θωρεῖς ἀκίνητος» τοῦ Βαλαωρίτη.
Ὁπότε σὲ κάποια πατριαρχικὴ χοροστασία, στὸ ἀντίδωρο μοῦ λέγει: «Ἐλᾶτε ἐπάνω νὰ πιοῦμε καφέ...».
Καλὸ αὐτό, ἀλλὰ πῶς πᾶνε ἐπάνω; Ἦταν καὶ εὔκολο; Δύσκολο. Ἀνήκω στὶς γεννιὲς ἐκείνων ποὺ ὅταν λάβαιναν ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχου τὴν ἀνεγίνωσκαν ὀρθοί, ἅπτοντες καὶ κηρομανουάλιον. Δὲν εἶμαι φίλος τοῡ Πατριάρχου. Αὐτὸ γιὰ μένα εἶναι ἀδιανόητο.Δὲν τὰ ἰσοπεδώνω. Ἄλλο σπουργίτης ἄλλο ἀετός. Ἁπλῶς συγκαταβαίνων ὁ Παναγιώτατος μὲ τιμᾷ, ὅπως καὶ ὅλους, μὲ τὴν ἀγάπη του. Ἀλλὰ τὸν πῶλον περὶ τὴν νύσσαν κεντῶ, τοῦ λόγου βιασαμένου, ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ πάντοτε ἐκφεύγων τοῦ θέματος καὶ μακρυγορῶν
Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.
Ἐπεσκέφθην τὴν Πόλιν κατὰ πρῶτον τὸ 1985. «Ὀσμὴ θανάτου εἰς θάνατον». Ἐκκλησίες ἑτοιμόῤῥοπες. Αὐλὲς χορταριασμένες, παγκάρια ἀραχνιασμένα. Στασίδια σαπισμένα ἀπὸ τὴν ὑγρασία. 
Στέγες νὰ σταλάζουν.  Ἐγκατάλειψις.
 Ἡ ἐλπίδα λένε ὅτι πεθαίνει τελευταία. Ἐκεῖ εἶχεν ἤδη πεθάνει. Ἡ ὁμογένεια εἶχε δραπετεύσει. Εἶχε ῥίξει μαύρη πέτρα πίσω της. Τὸ τέλος πλησίαζε. Ὅμως ὄχι.Ἤδη ἀπὸ Φιλαδελφείας καὶ ἀπὸ Χαλκηδόνος ὁ Παναγιώτατος εἶχε συλλάβει τὸ σχέδιο, Θεοῦ βοηθείᾳ, πῶς θὰ ἀνίστα τὴν σκηνὴν Δαβὶδ τὴν πεπτωκυῖαν.
 Ὅλοι οἱ ναοὶ ἀνεκαινίσθησαν. Καὶ δὲν εἶναι λίγοι. Περίπου ἑκατὸ ναοὶ ἐνοριακοὶ ἢ κοιμητηριακοί, χώρια τὰ ἐνενήντα ἁγιάσματα,σὲ ἀρχιεπισκοπὴ Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὶς τρεῖς ὅμορες μητροπόλεις.
Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ τὶς ἔχω ἐπισκεφθεῖ σχεδὸν ὅλες καὶ ἐθαύμασα τὰ ἔργα ποὺ ἔγιναν. Καὶ δὲν πρόκειται γιὰ ἐκκλησάκια. Μιλᾶμε γιὰ Ἁγία Τριάδα Ταξίμ,
γιὰ Ἅγιο Κωνσταντῖνο καὶἙλένη Μπέϊογλου, διὰ ΠαναγίαἘλπίδα καὶ Ἁγ. ΚυριακὴὙψωμαθείων.Ἐκκλησίες ποὺ θὰ τὶς ζήλευαν πολλὲς πρωτεύουσες νομῶν καὶ κρατῶν. Οὐκ ἔδωσεν ὁ Πατριάρχης ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, οὐ τοῖς βλεφάροις νυσταγμὸν οὐδὲ ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις αὐτοῦ ἕως οὗ εἶδε τοὺςτόπους τοῦ Κυρίου καὶ τὰ σκηνώματα τοῦ Θεοῦ Ἰακώβ (Ψαλμὸς ΡΛΑ´), ἀνακαινισθέντα. Δὲν θὰ ὑπερβάλλω ἐὰν ἀποκαλέσω τὸν Πατριάρχην μας νέον κτίτορα τῶν ναῶν τῆς Πόλεως. Ἐνδιαφέρεται γιὰ ὅλα, ἀκόμη καὶ γιὰ ἕνα στραβὸ χαλί. Εἶναι καὶ οἱ ἐναπομείναντες. Οἱ λίγοι ὁμογενεῖς.Προσπαθεῖ νὰ τοὺς κρατήσῃ ἐκεῖ. Ὀδάξ. Μὲ τὰ δόντια. 
Καὶ κυρίως τοὺς νέους.Καὶ δὲν εἶναι κόσμος ἀγγελικὰ πλασμένος.Ὑπάρχουν ἀντιδράσεις. Συναλλαγὲς μὲ τοὺς κρατοῦντας. Ὅσα γράφουν οἱ ἐφημερίδες καὶ ὅσα δέν γράφουν. Μιὰ ἱστορία ποὺ ξεκινάει ἀπ’ τὸ 1745, ἀπὸ τοὺς χρόνους τοῦ Πατριάρχου Παϊσίου τοῦ δευτέρου
καὶ ποὺ μέχρι σήμερα κατατρώει σὰν σαράκι τὰ σωθικὰ τῆς Ῥωμηοσύνης. Καὶ ἔχει νὰ παλαίψῃ καὶ μὲ τοὺς Πολῖτες τοῦ ἐξωτερικοῦ ποὺ συνεχῶς ἐπαναλαμβάνουν «ἀκόμα ἐκεῖ εἶσθε»; Μὲ ἐκείνους ποὺ διαμαρτύρονται γιατὶ ἀνακαινίζει τὶς Ἐκκλησίες, γιατὶ παρατείνει τὴν προθεσμία θανάτου τῆς ὁμογενείας. Ἔχει νὰ πολεμήσῃ μὲ τοὺς κρατοῦντας ποὺ μὲ πεῖσμα ἀρνοῦνται τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Πατριάρχου. Ἀρνοῦνται ἀκόμη ὅτι τὸ Πατριαρχεῖον πρέπει νὰ ἔχῃ νομικήν ὑπόστασι.
Εἶναι τὰ 24 κατειλημμένα ἱδρύματα ἀπὸ τὴν Γενικὴ Διεύθυνσι Βακουφίων (mazbut). Εἶναι ἡ ἐκκρεμοῦσα εἰσέτι ὑπό θεσις τῶν Ἐθνικῶν Ὀρφανοτροφείων καὶ τὰ τόσα ἄλλα. Ἀλλ’ εἶναι καὶ ἡ ἐπηρμένη ὀφρὺς τινῶν ἐκ τῶν Ἑλλαδικῶν. Καλὰ οἱ ἐκεῖ, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐδῶ; Εἶναι ἡ γνωστὴ θεωρία: Ἐκεῖνοι, δηλαδὴ τὸ Πατριαρχεῖο, ἔχουν τίς περγαμηνές, τὴν ἱστορία. Ἐμεῖς οἱ ἐδῶ εἴμαστε τὸ δυναμικὸ παρόν. Μία ἀπὸ τὶς ἀπόψεις τοῦ Ἀθηνοκεντρικοῦ κράτους, ποὺ ἔχει ἐπηρεάσει καὶ πολλοὺς Ἐκκλησιαστικούς κύκλους. «Κινδύνοις ἐκ γένους». Εὐχόμεθα ἡ παροῦσα εἰρήνη, «ἡ φίλη εἰρήνη, τὸ γλυκὺ καὶ πρᾶγμα καὶ ὄνομα» κατὰ τὸν Ἅγιον Γρηγόριον, ἡ ἐπιτευχθεῖσα ἐπ’ ἐσχάτων, νὰ μὴ εἶναι muratorium, ἀνακωχή, ἀλλ’ εἰρήνη διαρκής, ἄλλως θὰ εἶναι εἰρήνη ἀνταλκίδειος. Ὅλοι παρακολουθοῦμε καὶ θαυμάζουμε τὴν παῤῥησία τοῦ Πατριάρχου πρὸς τοὺς κρατοῦντας. Πιστεύει ὅτι ὁ λαλῶν παῤῥησίᾳ εἰρηνοποιεῖ καὶ ὅτι ὁ δίκαιος ὡς λέων πέποιθε. Λέγει: «καὶ τόσα χρόνια ποὺ δὲν μιλούσαμε, τί καταλάβαμε;». Καὶ ὅταν ἀκούω τινας τῶν ἐδῶ κακεγκάκων ταράσσομαι, ἀλλὰ
δὲν μπορῶ, ἢ μᾶλλον δὲν μοῦ ἐπιτρέπεται, νὰ μιλήσω.
Ὁ νοῶν νοήτω. Πολλοὶ νομίζουν ὅτι ἡ Πατριαρχεία εἶναι πασσαλίκι. Δὲν εἶναι· εἶναι φακιρικὸ κρεββάτι γεμᾶτο καρφιά. Ἡ μέριμνα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, τὸ καθημερινὸ καὶ μὴ λυόμενον πρόβλημα τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ. Λειψανδρία, ἀδυναμία ἐπιλογῆς, ἐργασιῶν φόρτος, ξενύχτια ἕως τὶς πρῶτες
πρωϊνὲς ὧρες, ἐπιδρομὲς νεοελλήνων, αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα εἶναι ἡ Πατριαρχεία. Ἡ ἐποχὴ ποὺ ὁ Πατριάρχης κάθονταν ἀλὰ Τούρκα στὸ μιντέρι καὶ διέτασε χτυπῶντας τὰ χέρια, παρῆλθεν ἀνεπιστρεπτί. Ἡ Πατριαρχεία σήμερα εἶναι σκλαβιά. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἔχουμε ἀλλαξοπατριαρχεῖες. Χώρια ἡ καχυποψία τῶν κρατούντων πού, ἀπ’ τὰ χρόνια τῆς ἀτυχοῦς ἐκλογῆς Μελετίου τοῦ Μεταξάκη, θεωροῦν τὸ Πατριαρχεῖο ἐπέκτασι τοῦ Ἑλληνικοῦ ὑπουργείου τῶν Ἐξωτερικῶν, ἢ καὶ κάτι τὸ χειρότερο. Τώρα ὁ Πατριάρχης παρακολουθεῖται ἀνὰ πᾶν βῆμα. Θὰ ἀναφερθῶ σὲ ἕνα περιστατικὸ καὶ ἐξ ὄνυχος τὸν λέοντα. Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2007 ὁ Πατριάρχης μεταβαίνει γιὰ μιά του πνευματικὴ ὑποχρέωσι στὸ Νεοχώρι τῆς Χηλῆς πρὸς τὴν Μαύρη θάλασσα. Εἴμεθα δύο αὐτοκίνητα. Εἴχαμε σταματήσει σ’ ἕνα χωματόδρομο. Ἦτο περὶ λύχνων ἁφάς. Μᾶς πλησιάζει ἕνα στρατιωτικὸ τζίπ. Ζανταρμά. Στρατοχωροφυλακή. Ἡ μαύρη χεὶρ τοῦ βαθέως κράτους.
Ἀνάκρισις. Ποιοί εἶσθε, τί θέλετε ἐδῶ καὶ ἄλλα τέτοια.
ὉΠαναγιώτατος διαμαρτύρεται, εἶμαι στὴν πατρίδα μου,
δὲν περνῶ σύνορα, οὔτε τελωνεῖο. Πρὸς τί ἡ ἀνάκρισις;
Καὶ ὅμως ἡ ἀνάκρισις ἔγινε καὶ κρατήθηκαν ὀνόματα καὶ ἐκλήθη εἰς ἀπολογίαν ὁ ἀστυνομικὸς ποὺ συνώδευε τὸν Πατριάρχη. Εἶναι ἡ διακριτικὴ μεταχείρισις. Γιὰ νὰ ταπεινώνουν οἱ τάλαινες, τὸν θεσμὸ καὶ αὐτὸν ποὺ τὸν ἐκπροσωπῇ. Καὶ παρ’ ὅλα αὐτὰ ἡ αἰσιοδοξία γιὰ καλύτερες ἡμέρες δὲν τὸν ἐγκαταλείπει. Κι’ ἂν θέλετε νὰ καταλάβετε ποιός εἶναι ὁ Πατριάρχης θὰ πρέπει νὰ βρεθῆτε μαζί του στὰ «ἄτερ πρωτοκόλλου». Ἐκεῖ ὅπου ὁ λόγος εἶναι ἅλατι ἠρτυμένος, ἐκεῖ ὅπου ὁ ἴδιος ἐγείρεται καὶ κερνᾷ τοὺς κεκλημένους, ἐκεῖ ὅπου
συντρώγῃ μὲ ἀνθρώπους τῆς ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης του. Ἐκεῖ ὅπου ἡ μόνη λύπη εἶναι γιατὶ πέρασε ἡ ὥρα τόσο γρήγορα. Ὁ Πατριάρχης μας εἶναι νησιώτης, Ἴμβριος. Γι’ αὐτὸ φέρει ἐν ἑαυτῷ ὡς θησαυρὸν ἀπόθετον τὴν ὀρθόδοξο πίστι. Ἐμμένει τῇ ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσῃ πίστει. «Αὕτη ἡ πίστις τὴν οἰκουμένην ἐστήριξε» διετράνωσε στεντορίᾳ τῇ φωνῇ κατὰ τὴν ἐπίσκεψι τοῦ πάπα στὸ Φανάρι. Ἂς κράζουν οἱ κόρακες.
Ἐκ γὰρ στόματος κοράκων κρά. Γνωρίζω ὡς αὐτόπτης τὶς γονυκλισίες του. Ὑποπτεύομαι μὲ βεβαιότητα τοὺς ἀλαλήτους στεναγμούς του. Κάποτε βρεθήκαμε στὴν Ἴμβρο. Ἦταν ἀπόβροχο. Τὰ μονοπάτια ἦσαν γεμᾶτα λάσπες. Ἡ ἡμέρα ἔκλινε. Ὁ ἥλιος ἔδυε. Θέλησε νὰ ἐπισκεφθῇ τὰ ξωκκλήσια τοῦ χωριοῦ του. Ἐκεῖ ποὺ μικρὸ παιδὶ ξελειτουργοῦσε τὸν παπᾶ. Μπροστὰ ὁ Πατριάρχης, ὡς δορκὰς ἁλλομένη. Πίσω ἐμεῖς ἀσθμαίνοντες. Λάσπες, ξερόκλαδα, πέτρες, συρματοπλέγματα. Τίποτε δὲν τὸν ἐμπόδισε. 
Τὰ γυρίσαμε ὅλα. Καὶ στὸ κάθε ἕνα ἔψαλλε τὸ ἀπολυτίκιο, διηγεῖτο παληὲς παιδικές, εὐτυχισμένες ἀναμνήσεις.  Ὅταν τελειώσαμε εἶχε πιὰ πέσει ἡ βαθειὰ νύχτα. Καὶ ἀπορούσαμε. Πῶς θυμόταν μονοπάτια πρὸ πολλοῦ ξεχασμένα, πῶς εὕρισκε τὸν δρόμο ἀνάμεσα σὲ ἐληὲς καὶ πουρνάρια; Ἀλλὰ τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ σὲ κάθε ἐκκλησάκι τῆς Καππαδοκίας, μέσα στὰ ἀσκητήρια τοῦ Γκέρεμε (Κοράμων) καὶ τοῦ Ἄβανος, τοῦ Προκοπίου καὶ τῆς Μαλακοπῆς, ψάλλει τὰ ἀπολυτίκια τῶν ναῶν ἢ τὸ Χριστὸς Ἀνέστη ἂν ὁ ναὸς εἶναι ἀπροσδιόριστος. Καὶ μιὰ ποὺ βρισκόμαστε στὴν Καππαδοκία ἂς θυμηθῶ καὶ κάτι ἄλλο. Στὴν ὑπαίθριο λειτουργία στὸ Προκόπιον ὁ Παναγιώτατος μᾶς μάλωσε. Ἐμένα καὶ ἕνα διᾶκο. Στὸ τραπέζι μετά ὁ διᾶκος, ποὺ καθόταν δίπλα μου, ἦταν μουτρωμένος. Δὲν ἔτρωγε. Γιατί δὲν τρῶς; τὸν ἐρωτῶ.  Γιατὶ μᾶς μαλώνει ὁ Πατριάρχης. Καὶ τοῦ ἀπαντῶ. Ἂν δὲν μαλώσῃ ἐμᾶς, ποιόν θὰ μαλώσῃ; Τὸν Ἐτσεβὶτ ἢ τὴν Τσιλέρ; Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ ἀπόσβεσις τῶν κραδασμῶν (τὸ ἀμορτισὲρ ἑλληνιστί!) τοῦ Πατριάρχου.
Καὶ μακάρι νὰ μᾶς μαλώνῃ καὶ γιὰ νὰ μαζευώμαστε καὶ γιὰ νὰ ξεσπάῃ ἀπὸ τὶς τόσες πιέσεις. Θὰ ἀναφερθῶ καὶ σὲ δύο ἄλλες ἀρετές. Τὴν νηστεία καὶ τὶς ἀγαθοεργίες.
Κάποτε, στὴν Μανίλα τῶν Φιλιππίνων, ὁ ὑπουργὸς παιδείας κάλεσε τὸν Πατριάρχη καὶ τὴν συνοδία τουσὲ γεῦμα. Ἦταν Παρασκευή. Ποιός θὰ τὸ παρατηροῦσε;
Ὅμως ὁ Πατριάρχης παρήγγειλε. Ἐμεῖς νηστεύουμε σήμερα. Καὶ τὸ τραπέζι ἦταν νηστήσιμο. Γιὰ τὶς ἀγαθοεργίες ποὺ φθάνουν μέχρι καὶ τὴν Ἑλλάδα
δὲν θὰ μακρυγορήσω. Προσκρούω στὸ μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου. Ἀλλ’ ἐμεῖς τὸ γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε ὅτι καὶ ἡ δεξιά του δὲν προλαβαίνει νὰ γνωρίζῃ τὰ πόσα φεύγουν ἀπὸ τὰ χέρια του. Δὲν διεκδικῶ Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ἁπλῶς ἔχω καταγράψει σὲ δύο βιβλία καὶ σὲ σκόρπια ἄρθρα κάποιες ἐμπειρίες. Ἔχουν φωτίσῃ πολλὲς ψυχές. Ἑκατοντάδες οἱ ἐπιστολὲς καὶ τὰ τηλεφωνήματα. Κατάλαβαν ποιός εἶναι ὁ Πατριάρχης.
Λίγα παραθέτω στὴν ἀγάπη σας ἀπὸ ἕνα τελευταῖο γράμμα ( 6 Σεπτεμβρίου):
 «Σᾶς εὐχαριστῶ ποὺ μοῦ ἀνοίξατε τὰ μάτια γιὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὴν ἁγία μας Πόλι καὶ τὰ ἁγιάσματά της. Εἶχα ἄγνοια καὶ εἰκόνα θολὴ καὶ συγκεχυμένη. Δὲν ἤξερα τὴν πραγματικότητα γιὰ τὸν Πατριάρχη μας, γιὰ τοὺς ἱερεῖς μας, ποὺ ὑπηρετοῦν ἐκεῖ, γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας, ποὺ ὑπηρετοῦν τὶς ἐκκλησίες, γιὰ τὸν ἐναπομείναντα λαό, ποὺ δὲν ξέρουν ἂν θὰ ξημερώσῃ ἡ ἑπόμενη ἡμέρα γι’ αὐτούς. Δὲν εἶχα διαβάσῃ, οὔτε ἀκούσῃ τέτοια λόγια ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ. Ἄλλαξαν πολλὰ μέσα μου. Τὸ χρωστῶ σὲ σᾶς. Σᾶς εὐχαριστῶ, σᾶς εὐχαριστοῦμε θερμά».Προχθές, στὸ Πατριαρχικὸ Μετόχιον τῆς Ἀνθούσης μὲ πλησίασε ἕνας κύριος. Μοῦ συστήθηκε. Πολύτεκνος μὲ δέκα τρία παιδιά. Μοῦ λέγει: «Εἶμαι θῦμα σας». «Γιατί;» ἐρωτῶ. «Διότι χάρις στὰ βιβλία σας ἔμαθα τί ἐστι Κωνσταντινούπολις, τί ἐστι Πατριάρχης. 
Ἐπισκέφθηκα τὴν Πόλι καὶ σκλαβώθηκα. Σᾶς εὐγνωμονῶ». Πρὶν δύο-τρία χρόνια ὁΠαναγιώτατος παρέθεσε ἕνα δεῖπνο - iftar, στὴν νηστεία τοῦ ῥαμαζανιοῦ στὰ παιδιὰ τῶν φαναριῶν στὸ Μακροχώρι. Καὶ ἡ ἐμὴ ἐλαχιστότης ἐκεῖ. Ἡ ἀτμόσφαιρα ζεστή, τὰ φαγητὰ ἐκλεκτά. Ἕνα αὐτοκίνητο διανομῆς (delivery ἑλληνιστί) γεμᾶτο. Κάποτε ἀργὰ τελειώσαμε.
Μπαίνει ὁ Πατριάρχης στὸ αὐτοκίνητο. Ἕνα χέρι κάποιου παιδιοῦ τοῦ προσφέρει μιὰ τόση δὰ μαργαριτούλα. Μόλις τὴν εἶχε κόψει ἀπ’ τὸ κράσπεδο τοῦ πεζοδρομίου ὅπου κατὰ λάθος εἶχε φυτρώσει.
Ἕνα δῶρο εὐγνωμοσύνης. Ἀνώτερο ἀπὸ κάθε πολύτιμο δῶρο, ποὺ ἔχει καὶ δυσκόλως ὑποκρυπτόμενες σκοπιμότητες. Πιστεύω ὅτι ἦταν τὸ καλύτερο δῶρο τῆς ζωῆς του. Παναγιώτατε δέσποτα, κάποτε ἀπὸ τὸν ναὸ τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος Ἀθηνῶν, ὁ προκάτοχός σας
ἀοίδιμος Πατριάρχης Δημήτριος, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸ πυκνὸ Ἐκκλησίασμα εἶπε: «Σᾶς ἀγαπῶμεν περιπαθῶς». Ὀφείλουμε μίαν ἀπάντησι.
 Ἔστω ἀργά, ἔστω τώρα, ἔστω ἀπ’ αὐτὸ τὸ βῆμα:
Καὶ μεῖς, Παναγιώτατε, οἱ σωφρονοῦντες Ῥωμηοὶ τῆς Ἑλλάδος, σᾶς ἀγαπᾶμε περιπαθῶς."