Η ΤΑΞΙΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΥΠΕΡ ΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΙΝ ΤΗΣ ΚΠΟΛΕΩΣ

ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΔΕΗΣΙΣ ΥΠΕΡ  ΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΠΑΛΞΕΩΝ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΔΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ
Μητροπολίτου Κοζάνης Διονυσίου Ψαριανού

Ο Διάκονος  Ευλόγησον Δέσποτα .
Ο Αρχιερεύς η ο Ιερεύς 
Ευλογητός ο Θεός ημών....
Ο Χορός Αμήν..Τα ευλογητάρια κ.λ.π.
μετά δε ταύτα ο Διάκονος Ελέησον ημάς..
Έτι δεόμεθα υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των ευκλεώς αγωνισαμένων και ηρωικός  πεσόντων επί των επάλξεων της Βασιλίδος των Πόλεων τελευταίων αυτής προμάχων,Κωνσταντίνου του αειμνήστου ημών Βασιλέως και Αυτοκράτορος,του Παλαιολόγου,και των συν Αυτώ πεσόντων ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών,έτι δε και πάντων των εν τη αυτή Πόλει και των απανταχού της Ελληνικής γης εν τοις χρόνοις της δουλείας του Γένους ημών σφαγιασθέντων και μαρτυρικώς θανόντων,υπέρ της Ορθοδόξου ημών Πίστεως και της ενδόξου Ελληνικής ημών Πατρίδος,πατέρων ημών,και υπέρ του συγχωρηθήναι αυτοίς παν πλημμέλημα εκούσιόν τε και ακούσιον.
Ο Χορός Κύριε ελέησον.
Ο Διάκονος 
Όπως Κύριος ο Θεός ημών τάξη τας ψυχάς αυτών ένθα οι Δίκαιοι αναπαύονται.Τα ελέη του Θεού,την βασιλείαν των ουρανών και άφεσιν των εαυτών αμαρτιών παρά Χριστώ τω αθανάτω Βασιλεί και Θεώ ημών αιτησώμεθα. 
Ο Χορός Κύριε ελέησον.
Ο Αρχιερεύς η ο Ιερεύς 
Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών,ο ενανθρωπήσας δια ημάς και αποθανών εν τω Σταυρώ,ο κατελθών εν τω Άδη και τον θάνατον σκυλεύσας,ο αναστάς εκ νεκρών και ζωήν ημίν χαρισάμενος,(ο εν δόξη αναληφθείς εις τούς ουρανούς) και υπέρ της σωτηρίας ημών εντυγχάνων,ο μέλλων πάλιν ελθείν εν δόξη,ίνα κρίνης νεκρούς και ζώντας,Αυτός Κύριε,ο Σωτήρ και η ελπίς ημών,ο της ζωής και του θανάτου κυριεύων,ο εν τη ενανθρωπήσει και τω Πάθει σου λύτρωσιν ημίν δωρησάμενος και διδάγματα σωτήρια δούς,ότι αεί τη Θυσία η νίκη έπεται,και τω Σταυρώ η Ανάστασις ακολουθεί,επάκουσον ημών δεομένων της Σής ισχύος και της Σής φιλανθρωπίας.Ισχύος μεν,ίνα το Έθνος ημών διαφυλάττων, από νίκης εις νίκην οδηγής,και από δόξης εις δόξαν ανάγης, φιλανθρωπίας δε,ίνα τάς ψυχάς τών υπέρ της ιεράς ημών Πίστεως και της ενδόξου ημών Πατρίδος ευκλεώς αγωνισαμένων και ενδόξως πεσόντων, τελευταίων προμάχων της Βασιλίδος των πόλεων, Κωνσταντίνου του πιστού Βασιλέως και Αυτοκράτορος των Ελλήνων και των συν αυτώ, εν τη χορεία των εκλεκτών Σου κατατάξης. Ώσπερ εν τη γη την φάλαγγα των επιλέκτων απετέλεσαν, ούτω και εν τω ουρανώ στρατιάν Αγίων Μαρτύρων συγκροτήτωσαν, και ώσπερ παρ΄ άνθρώποις τίμιοι γεγόνασιν, ούτω παρά Σοί τω Θεώ Άγιοι έστωσαν, τον γαρ αγώνα τον καλόν ηγωνίσαντο και τον δρόμον οι γενναίοι αθληταί νικηφόρως ετέλεσαν, απόδος ούν αυτοίς ο δίκαιος Κριτής, τον της δικαιοσύνης στέφανον. Ημίν δε, ο Θεός, δώρησαι της θυσίας αυτών αεί μνημονεύειν, την δε ανδρείαν αυτών μιμείσθαι, τω γάρ εκείνων θανάτω ημείς ελεύθεροι ζώμεν, και η της τελευτής αυτών ημέρα, της νυν ημών Πατρίδος ημέρα γενέθλιος γέγονεν. Εν τη χειρί Σου Κύριε, ημών η ζωή και ο θάνατος, των τε ατόμων, των τε λαών, Σε ίσμεν ημών την Ανάστασιν και την ζωήν, διόπερ και Σοί ευγνωμόνως την δόξαν και ευχαριστίαν αναπέμπομεν, συν τω ανάρχω Σου Πατρί και τω Παναγίω και Αγαθώ και Ζωοποιώ Σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν .
Ο Διάκονος Κύριε ελέησον...Δέσποτα άγιε ευλόγησον..
Ο Αρχιερεύς η ο Ιερεύς την απόλυσιν και στην συνέχεια 
Κωνσταντίνου του αειμνήστου ημών Βασιλέως και Αυτοκράτορος,του Παλαιολόγου, και των συν αυτώ ευκλεώς αγωνισαμμένων και ενδόξως πεσόντων πατέρων ημών επί των επάλξεων της Βασιλίδος των Πόλεων, ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.
Ο Χορός Αιωνία η Μνήμη.
Ο Αρχιερεύς
Των κατά την άλωσιν της Βασιλίδος των Πόλεων και εν τοις μετέπειτα χρόνοις της ζοφεράς δουλείας του Γένους ημών υπέρ της ημών Πίστεως και της Πατρίδος θανάτω μαρτυρικώ τελειωθέντων Πατέρων ημών,ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ. 
Ο Χορός Αιωνία η Μνήμη.
Ο Αρχιερεύς 
Των υπέρ της εθνικής ημών ελευθερίας και αποκαταστάσεως αγωνισαμμένων και πεσόντων εν τοις ιεροίς του Έθνους ημών αγώσιν, ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.
Ο Χορός Αιωνία η Μνήμη.
Ο Αρχιερεύς η ο Ιερεύς 
Δι ευχών η Χριστός Ανέστη .   

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΡΑΛΛΕΩΝ ΙΣΙΔΩΡΟΣ Ο ΠΑΤΜΙΟΣ

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΡΑΛΛΕΩΝ ΙΣΙΔΩΡΟΣ 

῾Ο μακαριστὸς ᾿Επίσκοπος Τράλλεων κυρὸς ᾿Ισίδωρος (κατὰ κόσμον Κωνσταντῖνος Στ. Κρικρῆς) γεννήθηκε στὸ ἁγιασμένο νησὶ τοῦ Δωδεκα­νη­σιακοῦ συμπλέγματος τὴν Πάτμο στὶς 14 ᾿Οκτωβρίου τοῦ 1938 ἀπὸ τὸν Σταῦρο Κρικρῆ καὶ τὴν σύζυγό του ῾Ελένη τὸ γένος Μαγουλᾶ.  ῾Ο πατέρας του χρημάτισε Δήμαρχος τοῦ νησιοῦ, ἐνῷ ὁ ἀδελφὸς τοῦ πατέρα του ᾿Αρ­χι­μαν­δρίτης Θεο­φάνης Κρικρῆς χρημάτισε ῾Ηγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Θεο­λό­γου. Τελει­ώ­νοντας τὴν φοίτησή του στὴν Πατμιάδα ᾿Εκκλησιαστικὴ Σχολὴ σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν εἰσῆλθε ὡς δόκιμος μοναχὸς στὸ Μεγάλο Μοναστήρι, καὶ τὸ ἑπόμενο ἔτος ἐκάρη μοναχὸς ἀπὸ τὸν τότε Καθηγούμενο τῆς Πάτμου ᾿Αρχιμανδρίτη Μελέτιο Μαριόλο, μετονομασθεὶς Γερμανός.  Δύο χρόνια με­τά, τὸ 1959, χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Λέρου, Κα­λύ­μνου καὶ ᾿Αστυπαλαίας ᾿Ισίδωρο, ὁ ὁποῖος τὸν μετονόμασε σὲ ᾿Ισίδωρο.Τελειώνοντας τὴν Λογιστικὴ Σχολὴ ᾿Αθηνῶν εἰδικεύθηκε γιὰ δυὸ χρόνια στὸ τότε περίφημο Κέντρο τῆς Grotta Ferrata τῆς ᾿Ιταλίας στὴ συν­τήρηση τῶν χειρογράφων. ᾿Επιθυμοῦσε νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του στὴ Θε­ο­λογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης, καὶ γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἔγραψε πρὸς τὴ Μονὴ καὶ ὁ Πατριάρχης ᾿Αθηναγόρας, ἀλλὰ ἡ ᾿Αδελφότης τῆς Μονῆς τὸν κάλεσε νὰ ἐπιστρέψει πίσω καὶ τοῦ ἀνέθεσε καθήκοντα Γραμματέως καὶ Λογιστοῦ. ᾿Οργάνωσε μεθοδικὰ τὴν Γραμματεία, ἐνῷ παράλληλα ἀσχο­λή­θηκε καὶ τακτοποίησε τὴν περίφημη Βιβλιοθήκη καὶ τὸ Σκευ­οφυλάκιο τῆς Μονῆς. 
῾Ως Διάκονος, ᾿Εφημέριος, Λογιστής, Γραμματεύς, Βιβλιοφύλαξ καὶ Σκευοφύλαξ τῆς Μονῆς διακόνησε μὲ ἰδιαίτερο μεράκι καὶ ἀξιοζήλευτη ἐρ­γα­τικότητα. Γιὰ ὅλα αὐτὰ ἡ ᾿Αδελφότητα τῆς Μονῆς, παρὰ τὸ σχετικὰ νε­α­ρὸ τῆς ἡλικίας του, ἦταν 37 χρονῶν, τὸ 1975 τὸν ἐξέλεξε Καθηγούμενο καὶ Πατριαρχικὸ Ἔξαρχο Πάτμου.  ῾Η πρώτη ἡγουμενεία του ἀπὸ τὸ 1975 μέχρι τὸ 1982 ἦταν μιὰ περίοδος ἀνακαινιστικὴ γιὰ τὴν Μονή.  Τὸ ῾Ηγου­με­νεῖο, τὰ Γραφεῖα, τὸ μικρὸ Σκευοφυλάκιο, ἀρκετὰ ἀπὸ τὰ κελλιὰ καὶ πολλοὶ ἄλλοι χῶροι τῆς Μονῆς ἀνακαινίσθηκαν· ἡ δὲ ᾿Αδελφότητα ἐμπλου­τί­στηκε μὲ νέα μέλη. Τὸ 1982 παραιτήθηκε τῆς ῾Ηγουμενείας, γιὰ νὰ ἐπανεκλεγεῖ τὸ 1986.  ῾Η δεύτερη ἡγουμενεία του, ποὺ διήρκεσε ἀπὸ τὸ 1986 μέχρι τὸ 1997, θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς ἡ λαμπρότερη περίοδος τῆς νεώ­τε­ρης ἱστο­ρίας τοῦ αἰωνόβιου μοναστηριοῦ. Συνέχισε τὸ ἀνακαινιστικὸ ἔρ­γο τῶν χώρων τῆς Μονῆς, συνέστησε τὰ δύο ἐργαστήρια συντήρησης τῶν χει­ρογράφων καὶ τῶν εἰκόνων.  Οἱ τοιχογραφίες τοῦ Καθολικοῦ καθαρί­στη­καν, ἐνῷ τὰ τέμπλα τοῦ Καθολικοῦ καὶ τῶν παρεκκλησίων τοῦ ῾Οσίου Χριστοδούλου καὶ τῆς Παναγίας ξαναπέκτησαν τὸ ἀρχικό τους κάλλος.  ᾿Εξασφάλισε τὴν ἰατροφαρμακευτικὴ περίθαλψη τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς.Πέτυχε τὴν ἀνανέωση καὶ ἐπαύξηση τῶν προνομίων τῆς Μονῆς καθὼς καὶ τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Πατμιάδος Σχολῆς ῾Αγίου Μακαρίου τοῦ Καλογερᾶ. ᾿Επανέφερε τὸ Κοινοβιακὸ σύστημα στὴ Μονή. ᾿Ανακαίνισε καὶ επαύξησε τὰ Καθίσματα, ἐνῷ πέτυχε τὴν ἀπόκτηση Μετοχίου στὴν ᾿Αθήνα.᾿Αγωνίσθηκε γιὰ τὴν ἐπάνδρωση τῆς Μονῆς μὲ νέους ἀδελφούς ( ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς β΄ ἡγουμενικῆς του θητείας οἱ ἐγκαταβιοῦντες ᾿Αδελφοὶ ξεπερ­νοῦ­σαν τοὺς εἴκοσι), χωρὶς νὰ ὑπολείπεται τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὰ δύο γυναικεῖα Μοναστήρια τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς καὶ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ «Μη­τρὸς τοῦ ᾿Ηγαπημένου», τὰ ὁποῖα ἔτυχαν τῆς ἰδιαίτερης φροντίδας του.  Εὐαισθησία μεγάλη ἔδειχνε ἐπίσης γιὰ τὰ θέματα τῆς ᾿Εξωτερικῆς ῾Ιερα­πο­στολῆς. Νοικοκύρεψε τὰ οἰκονομικὰ τῆς Μονῆς καὶ πέτυχε καλύτερα ἔσοδα ἀξιοποιώντας μὲ τὸν καλύτερο δυνατὸ τρόπο τὴν περιουσία τῆς Μονῆς, ἐνῷ ἀσκοῦσε μὲ ἰδιαίτερη εὐαισθησία τὸ τεράστιο Φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς Μονῆς. ᾿Οργάνωσε καὶ ἔφερε σὲ αἴσιο πέρας, λόγῳ τῆς πείρας, τοῦ ζήλου καὶ τῶν ἱκανοτήτων του, τοὺς δύο μεγάλους ἑορτασμούς, τῆς ᾿Ενακο­σαε­τη­ρί­δος ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς Μονῆς τὸ 1988, καὶ τῆς Χιλιενακοσαετηρίδος ἀπὸ τὴν συγγραφὴ τῆς ᾿Αποκαλύψεως τὸ 1995, με την βοήθεια του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και μὲ τὴν συμμετοχὴ ὅλων τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν καὶ τῆς ῾Ελληνικῆς Πολιτείας.Τὸ 1990 ἡ Μήτηρ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησία τῆς Κωνσταν­τι­νου­πόλεως ἐκτιμώντας τὴν μεγάλη του προσφορὰ τὸν ἐξέλεξε ᾿Επίσκοπο Τράλλεων, τιμώντας ἔτσι τὸ πρόσωπό του, χωρὶς ὅμως νὰ καταλύεται ἡ καθεστηκυῖα τάξη τῆς Μονῆς.᾿Οξύνους, ἐπιβλητικὸς καὶ μεγαλοπρεπὴς στὴν ὄψη, εὐπροσήγορος καὶ ἀρχοντικὸς στοὺς τρόπους, εὐγενής, φιλακόλουθος στὸ ἔπακρον, φιλό­ξενος, πονόψυχος, ἐλεήμων, στοργικός, παραδοσιακός, ἀνεξίκακος καὶ συγ­χω­ρητικός, γνώστης ἱκανὸς τῆς θύραθεν καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Γραμ­μα­το­λο­γίας (μαθήτευσε κοντὰ στὸν ἀείμνηστο Γέροντά του ᾿Αρχιμανδρίτη Με­λέτιο Μαριόλο, Προηγούμενο τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Πάτμου), ἀναδείχθηκε ἄρι­στος χειριστὴς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, τὸ ὕφος, τὸν λυρισμό, τὴν πλαστι­κό­τητα καὶ τὸ πλούσιο λεξιλόγιο τῆς ὁποίας γνώριζε νὰ χρησιμοποιεῖ μὲ πολ­λὴ ἄνεση.  Ἄφησε πίσω του κείμενα, τὰ ὁποῖα ἀναδίδουν τὸ ἄρωμα τῆς μα­κραίωνης Πατμιακῆς παράδοσης καὶ τὰ ὁποῖα χαρακτηρίζονται ἀπὸ εὔ­στοχες σκέψεις, εὐσεβεῖς στοχασμούς, ἱερὰ συναισθήματα καὶ θεολογικὴ ἀ­κρίβεια. Τὸ 1997 παραιτήθηκε ἀπὸ τὴν θέση τοῦ Καθηγουμένου καὶ Πα­τρι­αρ­χικοῦ ᾿Εξάρχου Πάτμου γιὰ λόγους ὑγείας καὶ ἀποσύρθηκε στὴν ᾿Αθήνα, γιὰ νὰ παρακολουθεῖται ἀπὸ τοὺς θεράποντας ἰατροὺς τὸ εὔθραυστον τῆς ὑγείας του, μέχρι ποὺ στὶς 14 Μαΐου τοῦ 2007 ἀπεβίωσε ἀπὸ καρδιακὴ προσ­βολή. ῾Η ἐξόδιος ἀκολουθία ψάλθηκε στὴν ᾿Αθήνα ἀπὸ τὸν μακαριστὸ ἤδη ᾿Αρχιεπίσκοπο ᾿Αθηνῶν κυρὸ Χριστόδουλο, μὲ τὸν ὁποῖο συνδεόταν μὲ μακροχρόνια φιλία, καὶ τὴν ἑπομένη στὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς Πάτμου ἀπὸ πλειάδα ᾿Αρχιερέων, ἐνῷ ἡ ταφή του ἔγινε στὴν ἀγαπημένη του ᾿Εψιμιὰ στὸν ναὸ τοῦ ἁγίου ᾿Ισιδώρου, τὸν ὁποῖο ἔκτισε μὲ δικές του δαπάνες καὶ στὸν ὁποῖο, ὅσο ζοῦσε, ἀποσυρόταν γιὰ μόνωση, περισυλλογὴ καὶ προσευ­χή.

   

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΑΘΗΤΙΩΣΑΝ ΝΕΟΛΑΙΑΝ Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΑΘΗΤΙΩΣΑΝ ΝΕΟΛΑΙΑΝ
Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου

Ο Ιερεύς
Ευλογητός ο Θεός ημών, πάντοτε· νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
Ο Αναγνώστης·  Αμήν.  Ψαλμός ρμβ' (142).
Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αλήθεια Σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη Σου. Και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου Σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιον Σου πας ζων. Ότι εν πάσι τοις έργοις Σου, εν ποιήμασι των χειρών Σου εμελέτων. Διεπέτασα προς Σε τας χείρας μου· η ψυχή μου ως γη άνυδρός Σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου. Μη αποστρέψης το πρόσωπόν Σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωΐ το ελεός Σου, ότι επί Σοι ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν ή πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς Σε κατέφυγον, δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά Σου, άτι Συ ει ο Θεός μου. Το Πνεύμα Σου το αγαθόν οδηγή­σει με εν γη ευθεία ένεκεν του ονόματος Σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τή δικαιοσύνη Σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τω ελέει Σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου, και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος Σου ειμί.
Και ευθύς ψάλλομεν
Θεός Κύριος, και επέφανεν ημίν ευλογημέ­νος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχ. α'. Εξομολογείσθε τω Κυρίω, και επικαλείσθε το όνομα το άγιον αυτού.
Θεός Κύριος, καί έπέφανεν ήμιν...
Στίχ. β'. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με, και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος, και έπέφανεν ημίν...
Στίχ. γ'. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη, και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος, και επέφανεν ημίν...
Είτα τα παρόντα τροπάρια.
Ήχος δ'. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ
Ως τετοκυία τον Θεόν των απάντων, ταις μητρικαίς Σου προς αυτόν ικεσίαις, Θεογεννήτορ Κόρη Αειπάρθενε, χάριν επουράνιον, φωτισμόν και ειρήνην, σύνεσιν και φρόνησιν, συμπαθώς αεί δίδου, τη νεολαία τη πανευλαβώς, την σην αιτούση, ταχείαν αντίληψιν.
Δόξα Πατρί καί Υιώ και Αγίω Πνεύματι.
Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. (όμοιον)
Των ευλαβώς μαθητιώντων Παρθένε, τας διανοίας και τον νουν και καρδίαν, προς την παιδείαν πτέρωσον την κρείττονα, τούτους αποτρέπουσα, εννοιών των ματαίων, ως αν μαθητεύσωσι, εν σπουδή και αγάπη, και του Σωτήρος δούλοι εκλεκτοί αναφανώσι, σοφίας τοις δόγμασι.
Είτα ο Ψαλμός Ν' (50ος).
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα ελεός Σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου, και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί διά παντός. Σοι μόνω ήμαρτον, και το πονηρόν ενώπιον Σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις Σου, και νικήσης εν τω κρίνεσθαί Σε. Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας· τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας Σου εδήλωσάς μοι. Ραντιεις με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι· πλυνεις με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Από-στρεψον το πρόσωπόν Σου από των αμαρτιών μου, και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απόρριψης με από του προσώπου Σου, και το Πνεύμά Σου το άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτη­ρίου Σου, και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς Σου, και ασε­βείς επί Σε επιστρέψουσι. Ρύσαί με εξ αιμάτων, ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλωσσά μου την δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελει την αίνεσίν Σου. Ότι, εί ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ, πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τη εύδοκία Σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Καί εύθύς ψάλλεται ό Κανών ού ή ακροστιχίς· «Σύ εί Άχραντε μαθητών μήτηρ. Γερασίμου».
Ώδή α'. Ήχος πλ. δ'. Υγράν διοδεύσας.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Σοφίας τεκούσα τον χορηγόν, σοφίας τω φέγ­γει, τας καρδίας των μαθητών, οδηγεί προς κτήσιν των αρίστων, Θεογεννήτορ Παρθένε Πανάμωμε.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Υψόθεν επίνευσον συμπαθώς, επί τας δεή­σεις, Θεοτόκε των μαθητών, και δίδου αυτοίς πνεύμα ανδρείας, και ταπεινώσεως Κόρη της κρείττονος.
Δόξα Πατρί...
Επίχεε Κόρη τοις μαθηταίς, της Σης βοήθει­ας, τον σωτήριον γλυκασμόν, ως αν τον ιόν της αμαρτίας, μετά σπουδής αποκρούωσιν Δέσποινα.
Καί νυν...
Ισχύν κατά πάσης επιβουλής, τη μαθητιώση νεολαία του δυσμενούς, χορηγεί ως αν των παιδευμάτων, των ιερών Θεοτόκε μεθέξωσι.
Ώδή γ'. Ουρανίας άψιδος.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Αθυμίας και λύπης, και πονηρών σκέψεων, φύλαττε άτρωτους Παρθένε, τη αντιλήψει Σου, των μαθητών τον χορόν, ως αν καλώς παιδευθώσι, και τύποι γενήσονται, βίου χρηστότητος.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Χάριν άφθονον δίδου, και φωτισμόν Άχραντε, ζήλον και πολλήν προθυμίαν, προς τα μα­θήματα, τοις μαθητεύουσιν, εν τη Σχολή ταύτη Κόρη, βίου καθαρότητι, τούτους τειχίζουσα.
Δόξα Πατρί...
Ραντισμώ Θεοτόκε, της σης πολλής χάριτος σβέσον των παθών δεινήν φλόγα, εκ των ψυχών ημών ιδού γαρ Δέσποινα, ως ταπεινά Σου τεκνία, πίστει καταφεύγομεν, τη προστα­σία Σου.
Καί νυν...
Ακηδίας το νέφος, το χαλεπόν σκέδασον, και επιμελώς μαθητεύειν, ημάς ενίσχυσον, σπουδή τη κρείττονι, προς τας καλάς επιδό­σεις, της ενθέου γνώσεως, Παρθένε Άχραντε.
Διάσωσον, των μαθητών την χορείαν Θεοκυητορ, από πάσης επιβουλής του αλάστορος, τούτοις παρέχουσα σύνεσιν και αγάπην.
Επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις του Ιερέως
Ελέησον ημάς ο Θεός κτά το μέγα έλεος Σου, δεόμεθα επάκουσον και ελέησον……
και το Κάθισμα. Ήχος β'. Πρεσβεία θερμή.
Ως Μήτηρ Χρίστου, και συμπαθείας πέλαγος, Παρθένε 'Αγνή, των μαθητών τον όμιλον, οδήγει τη Ση χάριτι, προς την κτήσιν παιδείας της κρείττονος, διά ζωής καθαράς και σεμνής, ως αν καταστώσι πάσι χρήσιμοι.
Ώδή δ'. Είσακήκοα Κύριε.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Νουν εγρήγορον δώρησαι, τη μαθητιώση Κό­ρη νεότητι, και σοφόν εν πάσι φρόνημα, τού­τους των χειρόνων απαλλάττουσα.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Τη θερμή αντιλήψει Σου, ακαθάρτου βίου πόρρω συντήρησον, Θεοτόκε Αειπάρθενε, την μαθητιώσαν νεολαίαν Σου.
Δόξα Πατρί...
Ενταλμάτων του Κτίσαντος, πληρωτάς εν βίου σεμνού χρηστότητι, μαθητών δείξον το σύστημα, τη Ση προστασία, Μητροπάρθενε.
Και νυν...
Μαθητών πιστών πέλουσα, μήτηρ Θεοτόκε Χριστόνκυήσασα, μητρικό εις τούτους περίεπε, από των σκανδάλων του αλάστορος.
Ώδή ε'. Φώτισον ημάς.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Άθλησιν ζωής, ενάρετου ένδυνάμωσον, Θε­οτόκε τον χορόν των μαθητών, διανύειν και τυχειν θείας χρηστότητος.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Θείον φωτισμόν, επιμέλειαν και σύνεσιν, και αγάπην προς την πρόοδον Αγνή, μαθηταίς τοις εύσεβέσιν αεί πάρεχε.
ΔόξαΠατρί...
Η ση αρωγή, νεολαίαν την θεόφρονα, λυτρωσάσθω ψυχοφθόρων λογισμών, οδηγούντων Θεοτόκε προς άπώλειαν.
Και νύν...
Τήρησον Αγνή, καθαρούς πάσης σπιλώσεως, και εκ τόπων συστροφών και επαφών, τους πι­στούς Σου μαθητάς Θεογεννήτρια.
Ωδή ς'. Την δέησιν.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Ως ούσα, Χριστού φιλεύσπλαγχνος Μήτηρ, μητρικώς τους μαθητάς ως υιούς Σου, σκέπε Αγνή των βελών τού Βελίαρ, και λογι­σμών ακαθάρτων απάλλαττε, και δίδου τούτοις προκοπήν, ευοδούσθαι Παρθένε τοις κρείττοσι.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Ναμάτων, ζωοποιών Θεοτόκε, μαθητών των ευσεβών τας καρδίας, πλήρου τη Ση αρωγή αοράτως, ως αν καρπόν μαθητείας και πίστεως, και πολιτείας ακραιφνούς, τω Δεσπότη των όλων προσάγωσι.
ΔόξαΠατρί...
Ματαίων, απασχολήσεων Κόρη, ανωτέρας τας εννοίας συντήρει, των ευσεβών μαθητών και εν φόβω, και εύσεβεία καλώς αναστρέφεσθαι, δίδου αυτοίς διά παντός, αγαθόν λογι­σμόν τε και δύναμιν.
Καί νυν...
Ηνίκα, αποχωρήσωμεν Κόρη, μαθημάτων και σοφών παιδευμάτων, αρετή διανύειν τον βίον, και πάση ευσεβεία και σεμνότητι, δύναμιν δίδου και ισχύν, Θεοτόκε ημίν τοις οικέταις Σου.
Διάσωσον των μαθητών την χορείαν Θεοκυήτορ, από πάσης επιβουλής του αλάστορος, τούτοις παρέχουσα σύνεσιν και αγάπην.
Άχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις του Ιερέως
και το Κοντάκιον. Ήχος β'.
Τοίς των αιμάτων σου.
Τη προστασία Σου Κόρη προστρέχουσα, η ευσεβής νεολαία κραυγάζει Σοι· Τον νουν ημών φώτισον Άχραντε, του συνιέναι την γνώσιν την κρείττονα, ως αν τω Κυρίω δουλεύσωμεν.
Το Προκείμενον.
Μνησθήσομαι του ονόματος σου, εν πάση γενεά και γενεά (δίς).
Στίχ. Άκουσον, Θύγατερ, και ιδε, και κλίνον το ους σου, και επιλάθου του λαού σου, και του οίκου του πατρός σου, και επιθυμήσει ο Βασιλεύς του κάλλους σου.
Του ονόματος σου μνησθήσομαι, εν πάση γενεά και γενεά.
Το Ευαγγέλιον.
Εκ του κατά Λουκάν (κεφ. A' 39-49,56).
Εν ταις ημέραις εκείναις, αναστάσα Μαριάμ, επορεύθη εις την ορεινήν μετά σπουδής εις πόλιν Ιούδα και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου, και ησπάσατο την Ελισάβετ. Και εγένετο, ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, έσκίρτησε τό βρέφος εν τη κοιλία αυτής και έπλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ, και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν Ευλογημένη Συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός τής κοιλίας Σου. Και πόθεν μοι τούτο, ινα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου προς με; Ιδού γαρ, ως εγένετο η φωνή του ασπασμού Σου εις τα ώτα μου, εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία μου. Και μακαρία η πιστεύσασα, ότι έσται τελείωσις τοις λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου. Και είπε Μαριάμ. Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, και ήγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω Σωτήρι μου. Ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης Αυτού· ιδού γάρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί. Ότι εποίησέ μοι με­γαλεία ο Δυνατός, και άγιον το όνομα Αυτού. Έμεινε δε Μαριάμ συν αυτή ωσεί μήνας τρεις, και υπέστρεψεν εις τον οίκον αύτής.
Δόξα Πατρί...
Ταις τής Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.
Και νυν...
Ταις τής Παναχράντου, πρεσβείαις, Ελεή­μον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημά­των.
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β'. Όλην αποθέμενοι.
Στίχ. Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα ελεός Σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου εξάλειψον το ανόμημά μου.
Δίδου ημίν Δέσποινα, τοις ταπεινοίς σου τεκνίοις, φωτισμόν ουράνιον, και φόβον σωτή­ριον δυσωπούμέν σε, πειθαρχείν πάντοτε, εν πολλή συνέσει, διδασκάλων εν τοις ρήμασιν, ινα κτησώμεθα, γνώσεως απάσης το πλήρωμα, της θείας και της θύραθεν, τη επισκοπή Σου Πανύμνητε· Συ γάρ ει προστάτις, ημών και οδηγός και φωτισμός, και την Σην χάριν κηρύττομεν, διά Σου σωζόμενοι.
Ο Ίερεύς·  Σώσον ο Θεός τον λαόν Σου...
O αναγνώστης:  Αμήν.
Ώδή ζ'. Οι εκ της Ιουδαίας.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Τοις μαθήμασι Κόρη, εν σπουδή προσανέχειν ημάς ένίσχυσον, και πάσης αποκλίνειν, απατηλής έννοιας, ειρωνείας τε χείρονος, και εν αγάπη πολλή, ανέχεσθαι αλλήλων.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Ηλιόμορφε Κόρη, μαθητών προστασία των πεποιθότων Σοι, εκ πάσης επηρείας, και φθόνου και κακίας, ασινείς φύλαττε, διατελείν ευσεβώς, ημών την μαθητείαν.
Δόξα Πατρί...
Ρημάτων εκ χειλέων, των σοφών διδασκά­λων πάσαν ανάπτυξιν, εκδέχεσθαι προθύμως, προς γνώσιν των κρειττόνων καταξίωσον Δέ­σποινα, τας διανοίας ημών, των πίστει Σε υμνούντων.
Και νυν...
Γνώσιν πάσαν πλουτίσαι, ιερών μαθημάτων Παρθένε φώτισον, ημών τας διανοίας, των εύλαβώς φοιτώντων, τη Σχολή ταύτη Άχραντε, ινα Χριστώ τω Θεώ, δουλεύσωμεν αμέμπτως.
Ωδή η'. Τον Βασιλέα.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Εξ αμελείας, διχοστασίας τε πάσης, απολύτρωσαι ημάς Θεογεννήτορ, εν επιμελεία, διδάσκεσθαι τα κρείττω.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Ρύπων κακίας, ψιθυρισμοί τε και δόλου, κατακρίσεως και γογγυσμού Παρθένε, την μαθητιώσαν, φύλαττε νεολαίαν.
ΔόξαΠατρί...
Άφρονος γνώμης, και πονηράς συνήθειας, ρύου πάντοτε και αγωγής εκτρόπου, την μαθητιώσαν, νεότητα Παρθένε.
Καί νυν...
Σύνεσιν δίδου, ως αν χρηστότητα βίου, και σεμνότητα εν ήθεσιν αμέμπτοις, οι μαθητιώντες, κτησώμεθα Παρθένε.
Ώδή θ'. Κυρίως Θεοτόκον.
Ύπεραγια Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Ιδού εν εύλαβεία, τη ση προστασία, οι μαθηταί ως τεκνία Σου σπεύδομεν, ίνα της Σης ευμοιρήσωμεν Κόρη χάριτος.
Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.
Μαρία Θεοτόκε, Μήτερ του Σωτήρος, τη μη­τρική Σου εύνοια προστάτευε, των μαθητών ανυμνούντων τα μεγαλειά Σου.
ΔόξαΠατρί...
Ουράνωσον Παρθένε, των μαθητευόντων, τας διανοίας τη Ση αγαθότητι, εκ γεηρών φρο­νημάτων τούτους απάγουσα.
Και νυν...
Υφέρποντα δολίως, καθ’ εκάστην Κόρη, τον πονηρόν κατασύντριψον δράκοντα, την νεο­λαίαν της τούτου μανίας σώζουσα.
Τα Μεγαλυνάρια.
Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την άειμακάριστον και παναμώμη­τον, και μητέρα του Θεού ημών.
Τήν τιμιωτέραν των Χερουβείμ, καί ένδοξοτέραν, ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την άδιαφθόρως, Θεόν Λόγον τεκούσα, τήν όντως Θε­οτόκον, Σε μεγαλύνομεν.
Xαίροις των Αγγέλων η βασιλίς, και μαθητευόντων, προστασία και οδηγός, χαιρε Θεοτόκε, η του Σωτήρος Μήτηρ, και πάντων των ανθρώπων, το καταφύγιον.
Ίδε ως τεκνία σου συμπαθώς, μαθητών τον δήμον, εξαιτούντων πανευλαβώς, φωτισμόν Παρθένε, παρά της χάριτός Σου, και δίδου τούτοις Κόρη, χάριν και έλεος.
Νουν του συνιέναι ως αληθώς, την των παιδευμάτων, κεκρυμμένην γνώσιν Αγνή, τη μαθητιώσι, παράσχου νεολαία, ως την πηγήν τεκούσα, της αγαθότητος.
Εν επιμελεία γνώμη θερμή, ημάς μαθητεύειν, και πληρούσθαι θείου φωτός, Κεχαριτωμένη, αξίωσον Παρθένε, τους σπεύδοντας εν πίστει, τη άντιλήψει Σου.
Της σοφίας τέξασα την πηγήν, πάσης αγνω­σίας, και αγνοίας ψυχοβλαβούς, ρύσαι Θεοτό­κε, ημάς τα Σα τεκνία, ως αν μαθητευθώμεν, τα έπουράνια.
Σκέπε από πάσης επιβουλής, καί πικρών σκανδάλων, νεολαίαν Σου την πιστήν, Κεχαριτωμένη, υπομονήν διδούσα, αύτοίς και θειον ζήλον, προς βίον ένθεον.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις το σωθήναι ημάς.
Το Τρισάγιον.
Άγιος ο Θεός, Άγιος ’Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, έλέησον ημάς (έκ γ').
Δόξα Πατρί καί Υίώ καί Άγίψ Πνεύματι. Καί νυν καί άεί καί εις τούς αιώνας των αιώνων. ’Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς. Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ανομίας ημίν. Άγιε, επίσκεψαι καί ίασαι τας ασθενείας ημών, ενεκεν του ονόμα­τος σου.
Κύριε, ελέησον Κύριε, ελέησον Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί... Και νυν...
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου. Ελθέτω η βασιλεία σου. Γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον. Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.
Ο Ιερεύς· Ότι σου έστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
Ο Αναγνώστης:  Αμήν.
Είτα τα Τροπάρια ταύτα.
’Ηχος πλ. β'.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς· πάσης γάρ απολογίας απορούντες, ταύτην Σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.
Δόξα Πατρί...
Κύριε, έλέησον ημάς· έπι Σοι γαρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των ανομιών ημών αλλ’ έπίβλεψον και νυν ως εύσπλαγχνος, και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών Συ γαρ ει Θεός ημών, και ημείς λαός Σου· πάντες έργα χειρών Σου, και το όνομά Σου επικεκλήμεθα.
Και νυν...
Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε· ελπίζοντες εις Σε, μη αστοχήσαιμεν ρυσθείημεν διά Σου των περι­στάσεων. Συ γαρ ει η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.
Εκτενής δέησις και Απόλυσις, μεθ’  ην ψάλλομεν το εξής·
'Ηχος β'. Ότε εκ του ξύλου.
Τέξασα σοφίας την πηγήν, Κόρη τον Χρίστον απορρήτους, δι’ αγαθότητα, σύνεσιν καί φρόνησιν, δίδου εκάστοτε, τη πιστή νεολαία Σου, μαθητευομένη, εν πάση σεμνότητι, και ζήλω Άχραντε, πάσης αμελείας και βλάβης, και αναστροφής κακοτρόπου, ημάς απαλλάττουσα δεόμεθα.
Δίστιχον.
Την των μαθητών παράκλησιν Παρθένε Ην σοι Γεράσιμος ανέπλεξε δέχου. 

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗ

Τον μακαριστό πλέον Γέροντα Σπυρίδωνα Μικραγιαννανίτη γνώρισα όταν ακόμα ήταν Δόκιμος Μοναχός κοντά στους αείμνηστους Πατέρες Γεράσιμο Υμνογράφο,Διονύσιο τον Πνευματικό και τον Ιερομόναχο Μητροφάνη που ήταν τότε νέος Μοναχός . Ο κατά κόσμος Γεώργιος και μετά Μοναχός Σπυρίδων είχε τελειώσει τις σπουδές του στην Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία και είχε επιλέξει να υποταχθεί στην ευλογημένη αυτή Συνοδεία που ζούσε ασκητικά στον άνυδρο και σκληροτράχηλο αλλά αγιασμένο τόπο της Μικραγιάννας . Τα βήματα μου έφθασαν ως εκεί όταν νέο παιδί κι εγώ πήγα για πρώτη φορά στο Άγιο Όρος ,μια επίσκεψη που έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ζωή μου ,όπως και η γνωριμία μου με την Αδελφότητα του Υμνογράφου .Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη μας συνάντηση στο Κυριακό της Αγίας Άννας την ημέρα της πανηγύρεως.Είχαμε πάει εκεί ύστερα από προτροπή του αγίου Γέροντα Παϊσίου   που τον είχαμε συναντήσει στο κελλάκι του Τιμίου Σταυρού κοντά στην Μονή Σταυρονικήτα που ζούσε τότε, "να πάτε στην Αγία Άννα που πανηγυρίζει " μας είχε πει, "και να δώστε τα σέβη μου στον πατέρα Γεράσιμο τον Υμνογράφο".  Ούτε που ήταν η αγία Άννα ήξερα ούτε βέβαια ποιος ο Γεράσιμος ο Υμνογράφος.  Μπροστά στα παιδικά μου μάτια ξανοιγόταν ένας καινούργιος άγνωστος σε μένα κόσμος που ήθελα να τον εξερευνήσω να τον μάθω να τον ζήσω. Η απλότητα της ζωής των αγιορειτών Πατέρων σε συνδυασμό με την απερίγραπτη ομορφιά του τοπίου αλλά και η αυστηρή τήρηση των Μοναχικών Κανόνων με είχαν συναρπάσει. Ήθελα με κάποιον να μιλήσω να ρωτήσω να μάθω ,όμως ήμουν παιδί και  αυτό ήταν τότε ιδιαίτερα δύσκολο μέχρι αδύνατο .Η ευκαιρία μου δόθηκε όταν συνάντησα τον Δόκιμο τότε Γεώργιο που είχε έρθει μαζί με τους Πατέρες της Συνοδείας από την Μικρά Αγία ΄Αννα στο Κυριακό για την πανήγυρη. 
 Όπως είπα και πριν είχαμε πάρει εντολή από τον Γέροντα Άγιο  Παϊσιο να μεταφέρουμε τα σέβη του στον πατέρα Γεράσιμο κάτι που έκαναν οι μεγαλύτεροι της παρέας. 
Ο Γέροντας Γεράσιμος,η υπέροχη αυτή αγιορείτικη μορφή ,δέχθηκε με πολύ χαρά τα χαιρετίσματα του πατρός Παϊσίου   
λέγοντας χαρακτηριστικά,  "αφού είδατε τον Παϊσιο  είδατε όλο το άγιο Όρος". 
Εκεί πρόσεξα για πρώτη φορά τον νεαρό δόκιμο Μοναχό Γεώργιο. 
Ασκητικός ,ψηλός,αδύνατος με ένα βλέμμα που έδειχνε άνθρωπο δυναμικό,έξυπνο και παράλληλα σεμνό και ταπεινό.
Στεκόταν αμίλητος δίπλα στον Γέροντα Γεράσιμο.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το νεαρό της ηλικίας του,πρέπει να ήταν περίπου 19 ετών,και ήθελα να μάθω πως αποφάσισε να γίνει Μοναχός. Τον παρατηρούσα συνέχεια και η εντύπωση μου για αυτόν γινόταν κάθε στιγμή μεγαλύτερη . Δεν ξέρω γιατί αλλά μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να του μοιάσω να μείνω κι εγώ εκεί στο άγιο Όρος να φορέσω κι εγώ το ράσο του Μοναχού.Στην μικρή διακοπή της πολύωρης αγρυπνίας τον πλησίασα και βρήκα το θάρρος να τον ρωτήσω πως μπορεί κάποιος τόσο νέος όσο εκείνος να γίνει Μοναχός. Χαμογέλασε με ρώτησε πως είναι το όνομά μου και μου είπε ότι στο Άγιο Όρος οι Δόκιμοι δεν ομιλούν με κοσμικούς όμως, συμπλήρωσε ,αν έρθετε με την παρέα σου στο κελί μας στη Μικραγιάννα  θα έχεις την ευκαιρία αυτά όλα που σε απασχολούν να τα συζητήσεις με τους Γεροντάδες. Στη Μικρά Αγία ΄Αννα πήγαμε την επομένη ο τόπος εκεί τότε ήταν άνυδρος άβατος και σκληρός.Δεν υπήρχε νερό και το διακόνημα της μεταφοράς του το είχαν αναλάβει ο Μοναχός τότε και μακαριστός πλέον ιερομόναχος Μητροφάνης και ο Δόκιμος Γεώργιος που παράλληλα  δούλευαν σκληρά για να τοποθετήσουν σωλήνες και να υδρεύσουν τον άνυδρο τόπο. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν σκληρές και ιδιαίτερα δύσκολες, τα κελιά δεν είχαν ανακαινιστεί όμως μοσχοβολούσαν από καθαριότητα και θυμίαμα εύοσμο.Οι Πατέρες ήταν μια μεγάλη ανοιχτή για όλους αγκαλιά ,ένα χαμόγελο και μια χρυσή καρδιά . Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη επίσκεψη στο σπήλαιο των αγίων Πατέρων Διονυσίου και Μητροφάνους που η ευλάβεια των Μοναχών το έχει μετατρέψει σε ένα πανέμορφο και κατανυκτικό εκκλησάκι ,εκεί μέσα στην απέραντη γαλήνη και την έντονη παρουσία των αγίων άκουσα για πρώτη φορά τον Σπυρίδωνα να ψέλνει και αυτήν την ψαλμωδία δεν την ξέχασα ποτέ ,δίκαια τον ονόμασαν το "αηδόνι" του αγίου Όρους ,όταν χρόνια αργότερα, καταξιώθηκε σαν ένας από τους καλύτερους ψαλτάδες του αγίου Όρους. Εδώ θα κάνω αναφορά σε ένα περιστατικό που έγινε μερικά χρόνια αργότερα σε μια πανηγυρική αγρυπνία όπου ο Μοναχός πλέον Σπυρίδων είχε την ευλογία από τον Γέροντα Γεράσιμο να ψάλει δίπλα από τους φημισμένους ψάλτες του αγίου Όρους που κοσμούσαν τα ψαλτήρια των πανηγύρεων, αφού σαν Δόκιμος αυτό δεν ήταν δυνατόν να γίνει σύμφωνα με το αυστηρό αγιορείτικο τυπικό. Ψέλνοντας λοιπόν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό δίπλα από τον περίφημο Ιερομόναχο Παντελεήμονα της συνοδείας των Καρτσωναίων ανέβασε λίγο τον τόνο και άθελα του "κάλυψε" ελάχιστα τον Πρωτοψάλτη κάτι που διόρθωσε αμέσως αφού δεν το έκανε εσκεμμένα. Άμεση ήταν η αντίδραση του Γέροντα Γεράσιμου που όχι μόνο του έδωσε εντολή να αποχωρήσει αμέσως από τον χορό των ιεροψαλτών αλλά και του έβαλε κανόνα να απέχει από ανάλογες εκδηλώσεις για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα! Αυτός είναι ο γνήσιος Αγιορείτικος Μοναχισμός.Ταπείνωση, υπομονή και άκρα υπακοή στον Γέροντα. 
Θα μεταφερθούμε τώρα νοερά στις αρχές της δεκαετίας του '80 τότε που έκανε την εμφάνισή της η "μάστιγα του αιώνα",η φοβερή ασθένεια του AIDS,που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί χιλιάδες θανάτους, τρόμο και πανικό.
Την εποχή εκείνη στο άκουσμα και μόνο της ασθένειας οι περισσότεροι έτρεχαν να κρυφτούν .
Οι φορείς του θανατηφόρου,τότε,ιού μπήκαν αμέσως στο περιθώριο.Ακόμα και οι στενοί τους συγγενείς απέφευγαν να τους πλησιάσουν με την αγάπη και στοργή που χρειάζεται ένας άνθρωπος που βρέθηκε αγκαλιασμένος με μια δύσκολη ασθένεια.
Η έλλειψη ενημέρωσης προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και κοινωνικούς αποκλεισμούς. 
Ένα νέο παιδί από την Θεσσαλονίκη είχε την ατυχία να προσβληθεί από την ασθένεια αυτή και να ζήσει όχι μόνο το δράμα της αβεβαιότητας του αύριο αλλά και το δράμα του αποκλεισμού από την ίδια την οικογένειά του . Μόνο του και απελπισμένο χωρίς καμία στήριξη από τους δικούς του ανθρώπους ξεκίνησε για το Άγιο Όρος.Ήθελε να πάει να συναντήσει την Μεγάλη Μάνα την Παναγία να Της μιλήσει,να κλάψει στην αγκαλιά Της , να πάρει από Εκείνη ότι οι άνθρωποι του στέρησαν ,την αγάπη,την κατανόηση και την στοργή.
Στο δρόμο του συνάντησε τον π.Σπυρίδωνα.
Η μορφή του τον σαγήνεψε και αποφάσισε να του μιλήσει. Άνοιξε λοιπόν την καρδιά του και άφησε τους λογισμούς του να τρέξουν και να αγγίξουν την γεμάτη αγάπη καρδιά του Γέροντα. Εκείνος τον άκουσε έκλαψε μαζί του τον αγκάλιασε πατρικά και τον πήρε κοντά του.
Εκεί στη Μικραγιάννα το παιδί βρήκε ότι η κοινωνία του στέρησε. Εκεί πέρασε την υπόλοιπη ζωή του και εκεί άφησε την τελευταία του πνοή στα χέρια του Σπυρίδωνα που,με την αμέριστη συμπαράσταση και ευλογία του μακαριστού Γέροντα Γεράσιμου Υμνογράφου και ολόκληρης της Συνοδείας, τον κανάκεψε τον φρόντισε τον περιέθαλψε μέχρι την έσχατη ώρα..Ξέρω πως ο Γέροντας δεν ήθελε ποτέ αυτό να γίνει γνωστό γιαυτό και δεν αναφέρω πολλές λεπτομέρειες για τους κόπους τις αγωνίες και τα δάκρυα,τις προσευχές και τους στεναγμούς όλης της ευλογημένης Συνοδείας για το παιδί αυτό.
Αν έκανα  αυτή την μικρή αναφορά το έκανα μόνο για να δώσω ακόμα μια εικόνα εκείνης της υπέροχης αγγελικής μορφής που άκουγε στο όνομα Σπυρίδων Μικραγιαννανίτης .
Μιας μορφής που ενέπνεε ειρήνη,γαλήνη αγάπη και στοργή. Μιας γνήσιας Αγιορείτικης μορφής που στο πέρασμά της σκορπούσε την ευωδία του Άθωνα ,την ομορφιά της αγάπης ,τη γαλήνη της Ερήμου,τα "ακούσματα" των Αγγέλων. 
Γέροντα εκεί στον Παράδεισο μη μας ξεχνάς.
π.Τιμόθεος Ηλιάκης