Η ΤΕΛΕΤΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΣΤΗΝ ΒΗΘΛΕΕΜ

Νότια της Ιερουσαλήµ και σε απόσταση 9 χιλιοµέτρων περίπου, άνω σ' ένα λοφίσκο κατάφυτο α ό αµπέλια, συκιές και ελιές βρίσκεται η Βηθλεέµ, µιακωµόπολη της Παλαιστίνης.
Το όνοµά της σηµαίνει τόπος άρτων,τόπος γόνιµος.
Σήµερα οι Άραβες τη λένε Μ έιτ-Λαχµ,δηλαδή τό ος κρέατος, γιατί εκτρέφει πολλά πρόβατα.
Η Βηθλεέµ ήταν διάσηµη για τους Εβραίους, γιατί εκεί σταµάτησε ο Αβραάµ κατεβαίνοντας για τη Μεσοποταµία αλλά και γιατί εκεί γεννήθηκαν γνωστοί άνδρες της Παλιάς Διαθήκης, ό ως ο Ωβήδ, ο Ιεσσαί και ο σπουδαιότερος βασιλιάς του Ισραήλ, ο Δαβίδ.
Η µεγαλύτερη όµως δόξα της Βηθλεέµ είναι ότι εκεί σ' ένα σπήλαιο γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός.
Στο Ευαγγέλιο του Λουκά, το µέρος όπου τοποθετήθηκε ο Χριστός αµέσως µετά τη γέννησή του αναφέρεται ως φάτνη. Κατ' επέκταση, ο όρος φάτνη αποδίδεται σε ολόκληρο το στάβλο της γέννησης του Θεανθρώπου.
Από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια το Σπήλαιο ήταν γνωστό και το τιµούσαν οι Χριστιανοί.
Στην εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η µητέρα του, η Αγία Ελένη, το 327 µ.Χ. έχτισε µεγαλοπρεπή Ναό. Έχει σχήµα σταυρού και είναι ένα από τα σπουδαιότερα σωζόµενα µνηµεία Βυζαντινής Αρχιτεκτονικής.
Το Άγιο Σπήλαιο φωτίζεται µόνο από καντήλια.
Στο σηµείο που γεννήθηκε το Θείο Βρέφος υπάρχει ένα µεγάλο αστέρι από ασήµι και µάρµαρο, στο δάπεδο.
Πάνω από το σηµείο αυτό είναι η Αγία Τρπεζα των Ορθοδόξων. Σε άλλο σηµείο του Σπηλαίου βρίσκεται η Αγία Φάτνη, ου ανήκει στους Λατίνους.
Την εκκλησία αυτή αντικατέστησε ο Ιουστινιανός µε άλλη µεγαλύτερη, που υπάρχει και σήµερα.
Κάτω από αυτό το ναό βρίσκεται το Άγιο Σηήλαιο, που συνεχώς φωτίζεται.
Εκεί, σώζεται και ο χώρος της Φάτνης.
Εκεί, κάθε χρόνο στις 25 Δεκεµβρίου γίνεται µε συγκινητική µεγαλοπρέπεια ο
γιορτασµός της γέννησης του Ιησού, µε παρουσία 
επισήµων, του Πατριάρχη και πολλών πιστών. 

Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ 
Τη παραμονή της Γεννήσεως του Χριστού χτυπούσαν οι καμπάνες του πανίερου ναού της Αναστάσεως περί την 9η ώρα και η πατριαρχική πομπή ξεκινούσε από το Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων για τη Βηθλεέμ. Της πομπής προηγούνταν 12 έφιπποι πολιτοφύλακες σε δύο σειρές και έξι ραβδούχοι του Πατριαρχείου με χρυσές στολές. Ακολουθούσε η άμαξα του Γέροντος Δραγουμάνου μαζί με τον Μέγα Αρχιδιάκονο, από πίσω η άμαξα του Πατριάρχη η οποία έφερε τα παράσημα του συνοδευόμενου από τον Γέροντα Αρχιγραμματέα. Στο τέλος έρχονταν οι άμαξες των συλλειτουργούντων Αρχιερέων και των λοιπών διακονητών. Η πομπή πορευόμενη με μεγαλοπρέπεια και επισημότητα έφτανε στη Μονή του Προφήτη Ηλία, όπου ο Ηγούμενος υποδέχονταν το Πατριάρχη και τη συνοδεία του σε σκηνή, για μια μικρή ανάπαυλα. Τότε προσέρχονταν οι προύχοντες της Βηθλεέμ και της Μπεντζαλά για να υποδεχθούν και να λάβουν την ευλογία του Πατριάρχη και όλοι μαζί εν πομπή συνέχιζαν το ταξίδι και έφταναν περί την 12η το μεσημέρι στην αυλή του ναού της Γεννήσεως. Ο Πατριάρχης συναντούνταν με τους κληρικούς της Βηθλεέμ οι οποίοι τον ανέμεναν προς υποδοχή ενδεδυμένοι με τις ιερατικές τους στολές. Κατόπιν, ο Πατριάρχης ενδύονταν τον πατριαρχικό μανδύα και ο Πατριαρχικός επίτροπος της Βηθλεέμ απάγγελε σύντομη προσφώνηση (στο περίβολο του ναού), ενώ με το τέλος της οι ψάλτες έψαλλαν το απολυτίκιο της Γεννήσεως. Εν συνεχεία η πομπή με αργό βήμα πλησίαζε προς το ναό και δύο διάκονοι θυμιάτιζαν κατά διαστήματα τον Μακαριότατο ο οποίος ευλογούσε το πιστό λαό. Η ιερά πομπή εισέρχονταν στο καθολικό του ναού της Γεννήσεως από τη μεγάλη πύλη και κατέβαινε στο Άγιο Σπήλαιο διαμέσου της νότιας θύρας, όπου θυμίαζε και προσκυνούσε ο Πατριάρχης και ανέμενε ώσπου να προσκυνήσουν και οι λοιποί Αρχιερείς. Απ΄ εκεί κατευθύνονταν στη παρακείμενη Φάτνη, την οποία θυμίαζε και προσκυνούσε. Μετά, από τη βόρεια θύρα του σπηλαίου, η πομπή ανέβαινε στο καθολικό, όπου ξεκινούσε η ακολουθία των Μεγάλων Ωρών. Ο Πατριάρχης διάβαζε το πρώτο Ευαγγέλιο και κατόπιν θυμίαζε το Άγιο Σπήλαιο, τη Βασιλική της Γεννήσεως και το εκκλησίασμα, όπως και οι Αρχιερείς. Στην ακολουθία των Μεγάλων Ωρών παρευρίσκονταν και οι πρόξενοι των Ορθοδόξων κρατών. Κατά την ακολουθία έως και της 4:30 μ.μ., οι προσκυνητές κατέβαιναν στο Άγιο Σπήλαιο για να προσκυνήσουν το τόπο της γέννησης του Χριστού. Την δεκάτη εσπερινή ώρα ο Πατριάρχης με τη συνοδεία του κατέρχονταν στη Βασιλική της Γεννήσεως του Χριστού, διαμέσου της πύλης δίπλα στη κτιστή κολυμβήθρα, και περιβαλλόμενος το μανδύα ενώπιον του  κλήρου και των ψαλτών, εισέρχονταν στο θρόνο του καθολικού και άρχιζε με μεγαλοπρέπεια και επισημότητα ο όρθρος των Χριστουγέννων. Την ώρα που ψάλλονταν ο πολυέλαιος «Δούλοι Κύριον», το ιερατείο λάμβανε καιρό και ενδύονταν τις ιερατικές στολές. Κατόπιν, ενδύονταν ο Πατριάρχης και οι Αρχιερείς στο Άγιο Βήμα και μετά τη συμπλήρωση του πολυέλαιου οι ιερείς και οι διάκονοι τάσσονταν σε δύο σειρές από της Ωραίας πύλης έως της νότιας θύρας του σπηλαίου, κρατώντας λαμπάδες στα χέρια τους. Τότε εμφανίζονταν ο Πατριάρχης με τους Αρχιερείς και έψαλλαν αργά το «Δεύτε ίδωμεν πιστοί οι εγεννήθη ο Χριστός…..». Έτσι μετέβαιναν στο Άγιο Σπήλαιο για να δουν που γεννήθηκε ο Χριστός περί τα μεσάνυκτα, όπου ο Πατριάρχης θυμίαζε το Άγιο Σπήλαιο και τη Φάτνη και κατόπιν άρχιζαν να ψάλλουν τα μεγαλυνάρια : «Μεγαλυνομέν Σε, Ζωοδότα Χριστέ, και τιμώμεν την Αγίαν Σου Γέννησιν, δι΄ ης έσωσας ημάς εκ της φθοράς». «Μεγαλυνομέν Σε, Ιησού Βασιλεύ, εν τη φάτνη των αλόγων ανέκεισο, των ανθρώπων αλογίαν καταργών». «Μεγαλυνομέν Σε, Ιησού ο Θεός, εκ Παρθένου ως βροτός σάρκα είληφας, εν Σπηλαίω γεννηθείς ο Πλαστουργός». Στη συνέχεια ψάλλονταν οι αναβαθμοί του τετάρτου ήχου και διαβάζονταν το Ευαγγέλιο του όρθρου από το Πατριάρχη. Ακολουθούσε δέηση υπό του Πατριάρχη και μετά ψάλλωνταν αργά η Καταβασία των Χριστουγέννων «Χριστός γεννάται δοξάσαται…». Τότε η Πατριαρχική πομπή με τάξη εξέρχονταν από το Άγιο Σπήλαιο δια της βόρειας θύρας και έκαμε λιτανεία (τρις) στο καθολικό του ναού, ενώ στο κέντρο κάτω από το πολυέλαιο γίνονταν δέηση και συνεχίζονταν ο όρθρος και η Πατριαρχική Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων μετά των Αρχιερέων, εκ των οποίων ο τρίτος τελούσε την ιερουργία στο Άγιο Σπήλαιο.
ΠΗΓΗ : ΤΙΜΟΘΕΟΥ Π. ΘΕΜΕΛΗ, ΑΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΑ, ΕΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΟΙΣ 1909, σελ. 113 - 115.
 Κατά τήν διάρκεια της όμορφης τελετής του όρθρου των Χριστουγέννων ψάλλονται τα Μεγαλυνάρια που ακολουθούν.

 ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ ΄Ηχος πλ.α΄πρός τό, Η Ζωή εν τάφω .

Μεγαλύνομέν σε Ζωοδότα Χριστέ και τιμώμεν τήν αγίαν σου Γέννησιν , δι ής έσωσας ημάς εκ της φθοράς.

Μεγαλύνομέν σε Ιησού Βαιλεύ,εν τη φάτνη τών αλόγων ανέκειτο,τών ανθρώπων αλογίαν καταργών. 

Μεγαλύνομέν σε Ιησού ο Θεός,εκ Παρθένου ως βροτός σάρκα είληφας,εν Σπηλαίω γεννηθείς ο πλαστουργός.  

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ  Ηχος γ΄πρός τό , Ακατάλυπτον εστί .

΄Αγει νύν πάσα η γη , ουρανός τε Εορτήν ,Σ'υν ημίν αγάλλονται ,΄Αγγελοι καί Ουρανοί.

Βουληθείς ο Πλαστουργός , ίνα σώση τόν Αδάμ , Τίκτεται εν Βηθλεέμ, εκ Παρθένου της Αγνής. 

Γένος άπαν τών βρωτών , συνευφράνθητε ημίν, τη γεννήσει τού Θεού , εν τή φάτνη ως βροτού. 

Δεύρο δή πάσα η γη ,συνευφράνθητε πιστώς, ο ζωής ών χορηγός,βρέφος καθοράται νύν. 

Εν τη φάτνη Ιησού, της ζωής ο γλυκασμός,πώς ως βρέφος εν αυτή , προσκυνάσαι λυτρωτά. 

Η λαβίς η μυστική, η τόν άνθρακα Χριστόν,συλλαβούσα εν γαστρί,Σύ υπάρχεις Μαριάμ. 

Κατελθόντα επί γής,τόν Δεσπότην τού παντός,προσεκύνησαν αυτόν, άγγελοι και γηγενείς. 

Λάμπρυνόν μου τήν ψυχήν, καί τό φώς τό αισθητόν,όπως ίδω καθαρώς,τόν Δεσπότην εν σαρκί. 

Μητροπάρθενε αγνή,η τροφός του Παντουργού,νύν ως βρέφος επί γής, τόν Δεσπότην γαλουχείς. 

Νέον βρέφος επί γής,είδόν σε ω Πλαστουργέ, ίνα σώσεις τόν Αδάμ,εκ χειρός του πονηρού. 

΄Ον οι άνω λειτουργοί,τρόμω λιτανεύουσι ,κάτω νυν οι γηγενείς,προσκυνούσιν ευσεβώς. 

΄Η τη φύσει μεν μονάς,τοις προσώποις δε Τριάς,φύλαττε τούς δούλους σου,τούς πιστεύοντας εις Σέ. 

Θεοτόκε η ελπίς πάντων των Χριστιανών , σκέπε φρούρει,φύλαττε,τους ελπίζοντας εις Σέ.  

 ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΕΟΡΤΗΣ 

Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως· εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα Σοι. 

Ομιλία Αγίου Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης του Παλαμά, εις την Κυριακήν των Προπατόρων.

Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον: Ιδ. 16 – 24.
Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην: άνθρωπός τις εποίησε δείπνον μέγα, και εκάλεσε πολλούς, και απέστειλε τον δούλον αυτού τη ώρα του δείπνου, ειπείν τοις κεκλημένοις: έρχεσθε, ότι ήδη έτοιμά εστί πάντα. Και ήρξαντο από μιάς παραιτείσθαι πάντες. Ο πρώτος είπεν αυτώ: αγρόν ηγόρασα, και έχω ανάγκην εξελθείν και ιδείν αυτόν” ερωτώ σε, έχε με παρητημένον. Και έτερος είπε: ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε, και πορεύομαι δοκιμάσαι αυτά” ερωτώ σε, έχε με παρητημένον. Και έτερος είπε: γυναίκα έγημα, και δια τούτο ου δύναμαι ελθείν. Και παραγενόμενος ο δούλος εκείνος, απήγγειλε τω κυρίω αυτού ταύτα. Τότε οργισθείς ο οικοδεσπότης, είπε τω δούλω αυτού: έξελθε ταχέως εις τας πλατείας και ρύμας της πόλεως, και τους πτωχούς και αναπήρους και χωλούς και τυφλούς εισάγαγε ώδε. Και είπεν ο δούλος: κύριε, γέγονεν ως επέταξας, και έτι τόπος εστί. Και είπεν ο κύριος προς τον δούλον: έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς και ανάγκασον εισελθείν, ίνα γεμισθή ο οίκος μου. Λέγω γάρ υμίν, ότι ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων, γεύσεταί μου του δείπνου.
Απόδοση.
Είπε ο Κύριος την παραβολή αυτή: «Ένας άνθρωπος ετοίμασε μεγάλο δείπνο και κάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε το δούλο του να πει στους καλεσμένους: ‘‘ελάτε, όλα είναι πια έτοιμα’’. Τότε άρχισαν, ο ένας μετά τον άλλο, να βρίσκουν δικαιολογίες: Ο πρώτος του είπε: ‘‘έχω αγοράσει ένα χωράφι και πρέπει να πάω να το δω• σε παρακαλώ, θεώρησέ με δικαιολογημένον’’. Άλλος του είπε: ‘‘έχω αγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια και πάω να τα δοκιμάσω• σε παρακαλώ δικαιολόγησέ με’’. Κι ένας άλλος του είπε: ‘‘είμαι νιόπαντρος και γι’ αυτό δεν μπορώ να έρθω’’. Γύρισε ο δούλος εκείνος και τα είπε αυτά στον κύριό του. Τότε ο οικοδεσπότης οργισμένος είπε στο δούλο του: ‘‘πήγαινε στις πλατείες και στους δρόμους της πόλης και φέρε μέσα τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς και τους τυφλούς’’. Όταν γύρισε ο δούλος τού είπε: ‘‘κύριε, αυτό που πρόσταξες έγινε και υπάρχει ακόμη χώρος’’. Είπε πάλι ο κύριος στο δούλο: ‘‘πήγαινε έξω από την πόλη στους δρόμους και στα μονοπάτια κι ανάγκασέ τους να έρθουν, για να γεμίσει το σπίτι μου• γιατί σας βεβαιώνω πως κανένας από κείνους που κάλεσα δε θα γευτεί το δείπνο μου’’. 

Ομιλία Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης του Παλαμά, εις την Κυριακήν των Προπατόρων.
Όταν ο μονογενής Υιός του Θεού εσαρκώθη προς χάριν μας από την Παρθένον, δια της μετά σαρκός πολιτείας του, ετελειοποίησε τον νόμον, ο οποίος είχε δοθή δια του Μωυσέως. Τον ολοκλήρωσε δίδοντας τον νόμο της χάριτος, και μεταποίησε έτσι τον παλαιόν εκείνο νόμο στην ιδική μας Εκκλησία. Εκβάλλεται τότε το γένος των Εβραίων από την ιεράν Εκκλησία, και αντί αυτών εισαγόμεθα εμείς, οι οποίοι έχουμε εκλεγεί από τα έθνη. Και μας συνήνωσε ο Κύριος με τον εαυτόν του και με τον Πατέρα, μας παραλαμβάνει δηλαδή ως γνησίους νέους και αδελφούς, ακόμη δε, ω της ανεκφράστου φιλανθρωπίας, και γονείς ιδικούς του. Πράγματι, λέγει «ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, ούτος και αδελφός μου και αδελφή μου και μήτηρ εστί».
Σήμερα όμως, εορτάζουμε στην ‘Εκκλησία τους προπάτορες, οι περισσότεροι από τους οποίους ανήκαν στο γένος των Εβραίων. Για ποιον λόγο; Για να μάθουν όλοι ότι οι Ιουδαίοι, δεν απεκηρύχθησαν και οι εθνικοί δεν υιοθετήθησαν αδίκως, ούτε παραλόγως ούτε αναξίως από τον Θεόν, ο οποίος τα πραγματοποιεί αυτά και τα ρυθμίζει. Αλλά όπως ακριβώς από τους προσκεκλημένους εθνικούς συγκαταλέγονται στους συγγενείς του Θεού μόνον όσοι υπακούουν, έτσι και το γένος του Ισραήλ και όλοι όσοι προήλθαν από τον ‘Αδάμ μέχρι αυτήν την γενεάν, είναι πλήθος πολύ, αληθείς όμως Ισραηλίτες είναι όσοι από αυτούς έζησαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αυτοί μόνον είναι αληθινοί πατέρες και προπάτορες, πρώτον μεν εκείνης που εγέννησε παρθενικώς κατά σάρκα τον Θεόν των όλων Χριστόν, έπειτα δε δι’ αυτού και ιδικοί μας. Αυτοί οι πατέρες και προπάτορες δεν εξεβλήθησαν βεβαίως από την ‘Εκκλησία του Χριστού, αφού εορτάζονται σήμερα επισήμως από εμάς, θεωρούμενοι ως μέρος του πληρώματος των Αγίων. «Εν γαρ Χριστώ Ιησού ουκ έστι παλαιός, ου νέος, ουχ Έλλην, ουκ Ιουδαίος, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός». Και «ουχ ο εν τω φανερώ Ιουδαίος, ουδέ η εν τω φανερώ περιτομή, αλλά ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος και περιτομή καρδίας εν πνεύματι, ου γράμματι». Αυτήν την περιτομή την έχουν όλοι όσοι ευηρέστησαν τον Θεόν, και με αυτήν έχουν γίνει όλοι ένα, παλαιοί και νέοι, και οι πριν τον νόμο, και οι μέσα στον νόμο, και όσοι μετά τον νόμον επολιτεύθησαν θεαρέστως με το Ευαγγέλιον της Χάριτος. Ώστε αν ιδεί κανείς με σύνεση την οικονομίαν του Θεού για το ανθρώπινον γένος, θα την ιδεί σύμφωνο και συνεπή με τον εαυτόν της. Όπως δηλαδή λαμβάνουν την χριστιανικήν ονομασία μόνον οι επίλεκτοι από τους εθνικούς, οι δε άχρηστοι εκβάλλονται, αλλά και «πολλοί μεν κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί», καθώς είπεν ο Κύριος, έτσι και στην περίπτωσιν εκείνων των αρχαίων και του μετά από αυτούς γένους των Ιουδαίων, προσλαμβάνονται μόνον όσοι έχουν εκλεγεί και μετονομασθεί, ενώ και σ’ εκείνους το αχρείον πλήθος εκβάλλεται. Πράγματι, όσοι από τους απογόνους του Σηθ, οι οποίοι ονομάσθησαν υιοί Θεού, κατελήφθησαν από μανία για τις θυγατέρες των ανθρώπων, αυτοί, όπως έχει γραφεί, απεκηρύχθησαν. Αχρείον δε πλήθος και στους Ιουδαίους δεν είναι οι προσήλυτοι Ιουδαίοι, αλλά και όσοι ήσαν μεν αυτόχθονες και γνήσιοι υιοί κατά σάρκα του ιδίου του Ιακώβ, ο οποίος πρώτος ονομάσθη Ισραήλ, αλλά εφάνησαν παρήκοοι σαν τον Ησαύ. Ακόμη και ο υιός του Προφήτου και βασιλέως Δαυίδ, του πρώτου μετά τον Σαούλ βασιλέως των, είναι ξένος προς το ιερόν γένος, επειδή επεβουλεύθη την ζωή του πατέρα του.
Έτσι λοιπόν και σε εμάς, πάλι δεν υπολογίζονται στο γένος του Χριστού όλοι όσοι ονομάζονται χριστιανοί, όπως ακριβώς έγινε και με τους Ισραηλίτες, αλλά εκείνοι οι οποίοι ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Χριστού, και τηρούν τις εντολές Του, και αναπληρούν τις παραλείψεις τους με την μετάνοια. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν όχι μόνον από τους κλητούς, αλλά και από τους ‘Αποστόλους, και όχι απλώς από τους Αποστόλους, αλλά και από την χορεία των δώδεκα, δηλαδή των κορυφαίων. Ήταν όμως αποξενωμένος από την συγγένεια προς τον Χριστό, και απεμακρύνθη από αυτόν περισσότερον από κάθε άλλον χριστιανόν. Γιατί; Διότι δεν έσπευδε προς την κηρυττομένην Βασιλείαν των Ουρανών, ούτε έβλεπε προς τα εξαίσια έργα και την διδασκαλία του Σωτήρος.
Πράγματι” τα μεν σημεία και τα έργα του Θεού όταν κατανοούνται, οδηγούν προς την πίστιν όσους ποθούν να τα γνωρίσουν, η δε ακρόασις της ιεράς διδασκαλίας υποδεικνύει την εν Θεώ αλήθεια και τον θεάρεστον βίον. Αυτά τα δύο μας βοηθούν να περιφρονήσομε τα σωματικά και γήινα, και να ανυψώσομε την διάνοιά μας προς την ελπίδα που απόκειται στους ουρανούς.
Εκείνος όμως δεν ήταν επιθυμητής τούτων, αλλά έβλεπε προς την γη και την κλοπή και τα γήινα και βδελυρά κέρδη και προς την σωματικήν ωφέλεια που προσδοκούσε να έχει από αυτά. Και απεδείχθη εραστής τούτων των απηγορευμένων πολλές φορές και ποικιλοτρόπως, από τον Πατέρα και Δεσπότη των όλων και Διδάσκαλον. Ήταν λοιπόν συγγενής όχι του Χριστού ούτε των τότε συναποστόλων, αλλά εκείνων προς τους οποίους ο Κύριος έλεγε, «ζητείτε με, ουχ ότι είδετε σημεία, αλλ’ ότι εφάγετε εκ των άρτων και εχορτάσθητε». Όπως δηλαδή εκείνοι, με όλο που και τα θαύματα είδαν και τους άρτους έφαγον και τους λόγους ήκουσαν του ενυποστάτου Λόγου ο οποίος ενηνθρώπησε για εμάς, εφώναζαν ύστερα προς τον Πιλάτον «άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν», έτσι ακριβώς και αυτός αν και είδε με τους οφθαλμούς του και απέκτησε περισσότερον από τους άλλους, πείρα της μεγαλειότητος και της θεότητος του Κυρίου, έπειτα τον παρέδωκε στους φονευτάς του. Και αυτός υπέμεινε —ω, τι απερίγραπτος μακροθυμία!— «μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού», οδηγώντας και εμάς προς υπομονήν, εκτός από τον ιδικόν του θρίαμβο κατά του αρχεκάκου, και μάλιστα έδειξε ότι οι πειρασμοί και οι θλίψεις μας οφελούν. Διότι λέγει, «εν θλίψει εμνήσθημέν σου», και «παιδείαν Κυρίου υποίσω (θα υπομείνω δηλαδή)», και «η παιδεία σου, Κύριε, ανόρθωσέ με», ενώ δηλαδή ήμουν σκυμμένος προς το σώμα και τις σωματικές φροντίδες, με ανήγειρε και με έπεισε να βλέπω μόνον προς εσέ.
Σ’ εσένα όμως, εάν στον καιρό των θλίψεων δεν προστρέχεις στον Θεόν, εάν δεν διορθώνεσαι με την παιδαγωγία του, ποία άλλη ευκαιρία, ποίον από τα όντα ή τα γεγονότα θα συντελέσει στην επανόρθωσή σου; Αλλά όμως, θα έλεγε κάποιος, έχει ανάγκη και το σώμα από την σωματικήν τροφήν και τα άλλα χρήσιμα. Βεβαίως, γιατί όχι; Αν λοιπόν αυτά τα έχεις, αφού οπωσδήποτε από τον Θεόν τα έλαβες, διότι λέγει, «τι έχεις o ουκ έλαβες;»─ ευχαρίστησε αυτόν που σου τα έδωσε, ανταπόδωσέ του εμπράκτως την ευχαριστίαν. Όπως αυτός επήκουσε στο θέλημά σου και εξεπλήρωσε την επιθυμία σου, έτσι και συ πρόσελθε και άκου και μάθε καλά το θέλημά του, και υπάκουσε και πραγματοποίησέ το, ώστε και να επαινεθείς ως φρόνιμος. «Ο ακούων μου», λέγει, «τους λόγους και ποιών αυτούς, ομοιωθήσεται ανδρί φρονίμω».
Και στο εξής να τον έχεις πλουσιοπάροχον ευεργέτην, όχι μόνο για τα παρερχόμενα και τα γήινα, αλλά και για τα μέλλοντα και μένοντα και ουράνια. Διότι λέγει, «ευ δούλε αγαθέ και πιστέ. Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω. Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου». Εάν όμως δεν διαθέτεις τώρα τα αναγκαία του σώματος ή φοβήσαι προσδοκωμένην απορίαν, πάλι σ’ αυτόν πρόσελθε, πάλιν από αυτόν ζήτησε, πάλι σ’ αυτόν υπάκουσε. «Υποτάγηθι», λέγει, «τω Κυρίω και ικέτευσον αυτόν». Πάλι λοιπόν δείξε με τα έργα ότι είσαι δούλος του αγαθός. Πράγματι, αυτός είναι, κατά το ψαλμικόν, «ο διδούς τροφήν εν ευκαιρία (εγκαίρως δηλαδή). Ο ανοίγων την χείρα αυτού, και εμπιπλών παν ζώον ευδοκίας». Αυτός που είπε «ου μη σε ανώ (δεν θα σε αφήσω δηλαδή) ουδ’ ου μη σε εγκαταλείπω».
Γιατί από τις ιδιότητες των αλόγων ζώων, μιμείσαι εκείνην που σε βλάπτει, το να υποκύπτεις στην γαστέρα, και να μην ανυψώνεσαι από τα γήινα, αν και επλάσθης όρθιος για να φρονείς τα άνω, να ζητείς τα άνω; Γιατί θέλεις να είσαι δεμένος όπως εκείνη η «συγκύπτουσα, ην έδησεν ο Σατανάς δέκα και οκτώ έτη», αν και αυτός, ο Λόγος της ζωής που έλυσε και εκείνην, εύκολα και ημπορεί και θέλει να λύσει και σένα, εάν μόνον προστρέχεις σ’ αυτόν, και τον ακούεις, και του υπακούσεις, και δεν κωφεύεις, δεν αντιδράς, δεν επαναστατείς;
Γιατί, λοιπόν, μιμείσαι την επιβλαβή για σένα ιδιότητα των αλόγων ζώων και δεν μιμείσαι την επωφελή; Άκου τον Προφήτη που λέγει ότι και οι σκύμνοι (οι μικροί λέοντες δηλαδή) όταν χρειάζονται τροφήν, ωρύονται και ζητούν από τον Θεόν, και έτσι λαμβάνουν για να καταβροχθίσουν. Όταν λέγει σκύμνους λεόντων, αφήνει με αυτό να εννοηθεί από τους νοήμονες ευκόλως ότι το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα άλλα ζώα. Διότι, αν ο λέων που είναι το πιο ωμοφάγον και αρπακτικόν και ρωμαλέον από τα θηρία, δεν ευρίσκει τι να αρπάξει, τι θα ειπούμε για τα άλλα ζώα; Αυτό μας το παρουσιάζει και ο Χριστός στο Ευαγγέλιον, λαμβάνοντας αφορμήν από τα πτηνά και λέγοντας, «ίδετε τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο Πατήρ ημών ο ουράνιος τρέφει αυτά».
Αδελφοί, «ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού», και θα είσθε αιωνίως κληρονόμοι, όχι μόνο της αδιαδόχου αυτής Βασιλείας του Θεού, δικαιωμένοι με την χάρη του, αλλά και τα παρόντα «προστεθήσεται υμίν». Εάν όμως δεν ζητείτε πρωτίστως την Βασιλείαν του Θεού και την αρετήν που πηγάζει από αυτόν, αλλά μόνον εκείνα που τρέφουν και θάλπουν το ρευστόν τούτο σώμα, ούτε αυτά θα λάβετε. Αλλά και αν τα λάβετε, θα είναι για μεγαλυτέραν ταλαιπωρίαν και του ιδίου του σώματος και καταδίκην και ζημίαν της ψυχής αιώνιον.
Αυτό έδειξε και εκείνος που ήκουσε από τον ‘Αβραάμ ότι «απέλαβες τα αγαθά σου εν τη ζωή σου». Εζήτησαν κάποτε και οι Ιουδαίοι να φάγουν κρέας στην έρημο. Και ο Θεός τους έδωσε αναρίθμητον πλήθος ορτυγομήτρας, «και έφαγον και ενεπλήσθησαν σφόδρα, και την επιθυμίαν αυτών ήνεγκεν αυτοίς (την ικανοποίησε δηλαδή). Αλλά έτι της βρώσεως ούσης εν τω στόματι αυτών, οργή του Θεού ανέβη επ’ αυτούς, και απέκτεινεν εν τοις πλείοσιν αυτών, και τους εκλεκτούς του Ισραήλ συνεπόδισεν (τούς έριξε νεκρούς δηλαδή)». Γιατί η οργή του Θεού εφόνευσεν μεγάλο μέρος από το πλήθος; Ακριβώς επειδή εγόγγυζαν αφόβως εναντίον του Θεού και του κατά Θεόν προϊσταμένου των, και τους κατηγορούσαν. Και γιατί έριψε κάτω νεκρούς τους εκλεκτούς του Ισραήλ; Διότι δεν συγκρατούσαν το πλήθος από την ορμήν προς το χειρότερο. Τοιούτοι είναι όσοι εκβάλλονται από την ιεράν Εκκλησία και την Βασιλεία του Θεού, είτε στον παλαιόν είτε στον νέο λαό του Ισραήλ ανήκουν. Αυτό δεικνύει και ο Κύριος όταν λέγει στα Ευαγγέλια, «ελεύσονται από ανατολών και δυσμών και βορρά, και ανακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ εν τη βασιλείά του Θεού, οι δε υιοί της βασιλείας εκβληθήσονται έξω, εις το σκότος το εξώτερον». Ποίοι είναι λοιπόν οι υιοί της Βασιλείας που εκβάλλονται στο σκότος; Είναι εκείνοι που έχουν μεν την ομολογία της πίστεως, με τα έργα όμως αρνούνται τον Θεόν, και είναι βδελυκτοί ως απειθείς και αδόκιμοι για κάθε αγαθόν έργο.
Ποίοι είναι αυτοί που απολαμβάνουν μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ το Δείπνον της Βασιλείας των Ουρανών; Όσοι ακολουθούν με πίστιν ειλικρινή τον νόμο και την διδασκαλία του Πνεύματος, και αποδεικνύουν την πίστη με τα έργα τους.
Όποιος θέλει να συνταχθεί με αυτούς, και να απαλλαγεί από το σκότος το εξώτερον και να αξιωθεί του ανεσπέρου φωτός της Βασιλείας του Θεού και να συνδιαιωνίζει με τους αγίους που αναπαύονται στους ουρανούς, ας εκδυθεί τον παλαιόν άνθρωπο που φθείρεται με τις απατηλές επιθυμίες, δηλαδή μέθη, πορνεία, μοιχεία, ακαθαρσία, πλεονεξία, φιλαργυρία, μίσος, οργή, καταλαλιά και κάθε πονηρόν πάθος. Ας ενδυθεί δε με έργα «τον νέον άνθρωπον τον ανακαινούμενον κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτόν», μέσα στον οποίον υπάρχει αγάπη, φιλαδελφία, καθαρότης, εγκράτεια και κάθε είδος αρετής. Με τις αρετές αυτές ενοικίζεται μέσα μας ο Χριστός, και μας ειρηνοποιεί με τον εαυτόν του και μεταξύ μας «εις δόξαν εαυτού και του ανάρχου αυτού Πατρός και του συναϊδίου και ζωοποιού Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

Από το βιβλίο Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελίς 403 και εξής. 

ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ.ΤΙΤΟΥ ΧΟΡΤΑΤΟΥ

Στις 14 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται τρία χρόνια από την κοίμηση του αξέχαστου και πολυαγαπημένου αδελφού π.Τίτου Χορτάτου. Για την θλιβερή αυτή επέτειο το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου και από ώρας 7,30 έως 10 π.μ. συγγενείς,φίλοι και ενορίτες του ,θα συγκεντρωθούμε στον Ιερό Ναό της διακονίας του,στην Ζωοδόχο Πηγή Καλογρέζας, όπου θα τελεσθεί Αρχιερατική Θεία Λειτουργία και Αρχιερατικό Μνημόσυνο υπό των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών πρώην και νυν Ν.Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ.κ. Κωνσταντίνου και Γαβριήλ. 

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗΣ ΤΟ ΚΥΚΝΕΙΟΝ ΑΣΜΑ

 
                                         ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗΣ 
                                  ΥΜΝΟΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
                                                 5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1904 - 7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1991 

Αλλ' ω Πανύμνητε Δέσποινα, δέξαι παρακαλώ, εν πολλή μητρική ευνοία και συμπαθεία και συγκαταβάσει, ως εδέξατο ο Υιός σου και Θεός ημών τα δύο λεπτά της χήρας, τα ταπεινά μου ταύτα ψελλίσματα, άτινα γονυκλινώς εν πολλή ευλαβεία

προσφέρω τη Θεομητορική σου μεγαλειότητι, «ως δώρα ευπρόσδεκτα και προσφοράν τελείαν», και εν τη φοβερά ώρύα του θανάτου βοήθει μοι τω αναξίω και αμαρτωλώ ικέτη σου, εν δε τω αδεκάστω βήματι του φιλανθρώπου Υιού σου και Θεού ημών, παράστησόν με ακατάκριτον δια της Μητρικής σου παρρησίας, ως υπέσχου, φιλάγαθε Δέσποινα, και πάντας τους ψάλλοντας αυτούς εν ευλαβεία, αξίωσον της ουρανίου βασιλείας. Αμήν.

Δέξασθε ευμενώς, παρακαλώ υμάς, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, το παρόν Θεοτοκάριον, και ψάλλατε τους εν αυτώ κανόνας εν πίστει και ευλαβεία προς την Κυρίαν ημών Θεοτόκον, ίνα απαλλάττη υμάς πειρασμών και κινδύνων και πάσης αμαρτίας, μετά δε το τέλος αξιώση υμάς, ταις Μητρικαίς αυτής πρεσβείαις, της βασιλείας των ουρανών· ης γένοιτο πάντας ημάς επιτυχείν χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού· ω η δόξα και το κράτος και η προσκύνησις συν τω ανάρχω αυτού Πατρί, και τω Παναγίω και ομοουσίω αυτού Πνεύματι νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.