Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,Θεοφιλέστατε άγιε Βερενίκης ευλαβέστατοι Πατέρες, ευσεβέστατοι Χριστιανοί.Χρέος ιερόν και παλαιόν μας συγκέντρωσε σήμερα εις τον Ιερόν τούτον Ναό . Χρέος έναντι ανδρών τιμίων και αγίων των μακαριστών Σπυρίδωνος του Μικραγιαννανίτου και Μωυσέως του Αγιορείτου των οποίων καθηκόντως τελούμε τα ιερά μνημόσυνα επι τη συμπληρώσει τεσσαράκοντα ημερών από της εκδημίας του πρώτου και έτους ολοκλήρου του δευτέρου. Το αγιώνυμο Όρος του Άθωνος κοινή πνευματική πατρίδα των μακαριστών Πατέρων η δε γήινος αυτών πατρίδα,η αγιότοκος Θεσσαλονίκη , με καταγωγή την Μικρά Ασία του πρώτου ,και η πολυώνυμος πόλις των Αθηνών του δευτέρου. Πλην της κοινής πνευματικής πατρίδας οι αείμνηστοι τιμώμενοι Πατέρες είχαν μεταξύ τους και άλλα σημαντικά κοινά σημεία .Πρώτον, Δεν έκρυψαν τα τάλαντα που τους χάρισε ο Θεός αλλά αγωνίσθηκαν και να τα πολλαπλασιάσουν και να τα προσφέρουν με απλοχεριά και αγάπη στην Εκκλησία και στον σύγχρονο άνθρωπο. Και δεύτερον σήκωσαν αγόγγυστα τον σταυρό της σκληρής δοκιμασίας που τους έστειλε ο Θεός με την μορφή βαρύτατης ασθένειας. Ταλαντούχος διάκονος της ψαλτικής τέχνης ο π. Σπυρίδων έμεινε πλέον στην ιστορία σαν το σύγχρονο «αηδόνι του αγίου όρους» που λάμπρυνε με την παρουσία του όχι μόνο τα αγιορείτικα αναλόγια αλλά και τα σημαντικότερα της Ορθοδόξου Εκκλησίας ψαλτήρια όπως αυτά του σεπτού Κέντρου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων ,των σεπτών προσκυνημάτων όπως της Παναγίας Σουμελά και πρόσφατα του αγίου Βουκόλου της πατρίδας του της Σμύρνης όπου παρά την ασθένεια του έψαλλε και ράγισαν πέτρες ,ξύπνησαν μνήμες , αναθάρρησε η ελπίδα. Μαθητής ο ίδιος μιας άλλης μεγάλης σύγχρονης αγιορείτικης μορφής του Υμνογράφου της Μ.Χ.Ε. π. Γερασίμου Μικραγιαννανίτου μετέδιδε με καλοσύνη και αγάπη όσα έμαθε και εδιδάχθη παρά τους πόδας του μεγάλου αυτού ανδρός. Ο π. Σπυρίδων δεν ήταν μόνο ένας καλός ψάλτης, ήταν και ένας καλός Μοναχός , ένας γνήσιος Αγιορείτης , μια τεράστια ανοιχτή αγκαλιά αγάπης χριστιανικής μέσα στην οποία βρήκαν καταφύγιο εκατοντάδες κουρασμένες ψυχές. Ήταν πάντα πρώτος σε όλα τα κελεύσματα της Εκκλησίας από την Ιεραποστολή στην Αφρική και την Βόρειο Ήπειρο μέχρι την παρασκευή του Αγίου Μύρου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, αφού σαν δεύτερο διακόνημα είχε την κατασκευή του ωραιότερου αγιορείτικου θυμιάματος. Χωρίς να εγκαταλείπει ουδέ στιγμή τα μοναχικά του καθήκοντα, έτρεχε όπου υπήρχε ανάγκη ,πόνος, ασθένεια, πένθος αλλά και χαρά . Φιλόπονος και εργατικός όσο λίγοι μετέτρεψε με τα χέρια του την άλλοτε άγονη γη της Μικραγιάννας σε ένα επίγειο Παράδεισο όπου σήμερα βρίσκουν δροσερό καταφύγιο οι χιλιάδες προσκυνητές του ιερού Σπηλαίου των αγίων Διονυσίου του Ρήτορος και Μητροφάνους του ηγιασμένου που και αυτό μαζί με τα κελιά της Παναγίας ,του Τιμίου Προδρόμου και των Αρχαγγέλων ο ίδιος ανακαίνισε την σύμπραξη και των άλλων Μελών της Αδελφότητος . Αξιώθηκε να δει την Συνοδεία που του εμπιστεύθηκε η Χάρις του αγίου Θεού να αυξάνει και να προσφέρει την καλή της μαρτυρία στον σύγχρονο αγιορείτικο Μοναχισμό αλλά και εκλεκτά Μέλη της στην Διακονία της Εκκλησίας με κορυφαίο τον εξ αυτής προερχόμενο Μητροπολίτη Κεντρώας Αφρικής κ. Νικηφόρο . Αγόγγυστα, όπως προείπα, σήκωσε τον σταυρό της δοκιμασίας του στο τέλος της επίγειας ζωής του και ήρεμα και Χριστιανικά παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο που παιδιόθεν αγάπησε και υπηρέτησε πιστά. Αξίζει εδώ να αναφέρουμε ένα σημαντικό περιστατικό που σφράγισε την αγιορείτικη πορεία του αγαπημένου μας φίλου και αδελφού. Το τελευταίο Πάσχα της ζωής του ζήτησε να το περάσει στην Σκήτη που τον ανάθρεψε πνευματικά και τον ανέδειξε στην Αγία Άννα που διακόνησε, αγάπησε και ύμνησε .Παρά τους πόνους και τους κόπους της ασθένειας πήγε εκεί και το βράδυ της Αναστάσεως έδωσε τον καλύτερο εαυτό του ψάλλοντας του πασχαλινούς αναστάσιμους ύμνους προκαλώντας ρίγη συγκινήσεως σε όσους βρέθηκαν εκεί και που όλοι ομολογούν πως ήταν η καλύτερη πασχαλινή ακολουθία που άκουσαν ποτέ. Ένα ακριβώς μήνα μετά, η αγαθή ψυχή του βρέθηκε στην επουράνιο θριαμβεύουσα εκκλησία .Τώρα ο π. Σπυρίδων ψάλλει εκεί με τους αγγέλους τους αγίους και εύχεται και προσεύχεται για την επί γης στρατευόμενη Εκκλησία, για το Αγιώνυμο Όρος, για την απορφανισθείσα Αδελφότητα του Υμνογράφου για την Ορθοδοξία και Ελλάδα και για κάθε ψυχή που χρειάζεται τις προσευχές του . Ας είναι ελαφρύ το αγιασμένο χώμα του Άθωνος που φιλοξενεί το γήινο σαρκίο του.
Σεβασμιώτατε, για τον έτερο τιμώμενο Πατέρα , τον Γέροντα Μωυσή τον Αγιορείτη, τον πολυγραφότατο ίσως σύγχρονο Αγιορείτη Μοναχό, επέλεξα να μην ομιλήσω εγώ αλλά να δώσω τον λόγο στον ίδιο μέσα από ένα μικρό αλλά περιεκτικό κείμενό του που μιλάει για το νόημα της ζωής αλλά ταυτόχρονα μας δίνει την ευκαιρία να προσεγγίσουμε αυτήν την μεγάλη αγιορείτικη προσωπικότητα . Ας τον ακούσουμε: “Μερικοί λένε πως η ζωή μας είναι αρκετά σύντομη. Νομίζουμε όμως πως από μόνοι μας συντομεύουμε το χρόνο της ζωής μας από την κατάχρηση, την παράχρηση και την ηθοφθορία.
Αν τη ζωή τη χρησιμοποιήσουμε με σεβασμό, περίσκεψη και φειδώ είναι σίγουρα αρκετά μεγάλη. Ο άνθρωπος γενικά δεν εκτιμά τον χρόνο, τον αφήνει να κυλά ανεκμετάλλευτα, τον σπαταλά εύκολα, δεν τον αξιοποιεί, δεν τον χρησιμοποιεί χρήσιμα. Οι άνθρωποι ζουν συχνά ως επιγείως αθάνατοι. Δεν εξαγοράζουν τον καιρό, παρά το ότι οι ημέρες είναι αρκετά πονηρές. Ο χρόνος μακραίνει όσο ο άνθρωπος αυξάνεται πνευματικά, όσο πλησιάζει το βάθος και την ιερότητα του νοήματος της ζωής.
Μερικοί γέρασαν χωρίς να ζήσουν όντας γέροι και νέοι γέρασαν προτού να μεγαλώσουν. Φοβούνται τον θάνατο, παρότι δε γνωρίζουν να ζήσουν. Χάνουν τη ζωή μέσα από τα χέρια τους δίχως να τη ζήσουν. Δεν ξέρουν ούτε τι είναι ζωή, ούτε τι είναι θάνατος, ούτε πιο είναι το ουσιαστικό νόημα της ζωής του ανθρώπου. Τον θάνατο πιο πολύ τον φοβούνται όσοι ελέγχονται από τη συνείδησή τους, όσοι δεν βελτίωσαν την πνευματική τους ταυτότητα, όσοι παρασύρθηκαν από τις ηδονές του βίου. Η πνευματικότητα του ανθρώπου αντιστέκεται ισχυρά στη φθορά και στη βλαπτικότητα που μπορεί να προκαλέσει ο χρόνος. Η γαλήνη στην ψυχή του ανθρώπου μπορεί να σκηνώσει μόνιμα μόνον κατόπιν σκληρού διωγμού της κακίας. Η εμπιστοσύνη στη θεία πρόνοια θα συνδράμει σημαντικά σ’ αυτή την επίτευξη.
Ο φιλόσοφος Σενέκας λέγει πως «το θέμα όμως δεν είναι ότι έχουμε λίγο χρόνο ζωής, αλλά ότι σπαταλάμε μεγάλο μέρος του». Αν ο άνθρωπος παρασυρθεί στο κυνηγητό της ηδονής, της πολυτέλειας, της δόξας και της ευδαιμονίας δεν θα καταλάβει πώς πέρασε μια ολόκληρη ζωή. Η ακόρεστη φιλοχρηματία, η μέθη, η οκνηρία, η φιλοδοξία, η απληστία, η ραδιουργία ταλαιπωρούν πολύ τον εραστή τους. Τα πάθη δεν αφήνουν τον εργάτη τους να δει την αλήθεια.
Οι απολαύσεις καθηλώνουν τον άνθρωπο χαμηλά και δεν τον αφήνουν να ανυψωθεί από τα γήινα. Πολλοί θαυμάζουν τους πλούσιους, δεν γνωρίζουν όμως τι φουρτουνιασμένες θάλασσες κουβαλούν μέσα τους. Πολλοί λίγοι θα μπορούσαν άνετα να πουν πως είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους αρκετά. Δεν του έδωσαν τον χρόνο που δίκαια ήθελε, δεν τον άκουσαν προσεκτικά, δεν τον είδαν κατάματα, δεν τον ανέκριναν αυστηρά, δεν τον γνώρισαν ποτέ καλά. Για αυτό δεν ήσουν ήρεμος, ατάραχος, άφοβος και υπομονετικός. Λησμονήσαμε για τα καλά ότι είμαστε θνητοί και περαστικοί από εδώ. Όσο και αν ξεγελά με διάφορους τρόπους ο άνθρωπος τον εαυτό του, πάντα κατά βάθος θα ζητά την πραγματική ανάπαυση. Ένας σοφός ρωμαίος αυτοκράτορας χαιρόταν και μόνο στη σκέψη του πότε θα απαλλαγεί του μεγαλείου του θρόνου του για να αναπαυθεί αληθινά. Όταν ο άνθρωπος ασχολείται με πολλά, μεριμνά και τυρβάζει, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί κάπου και να αποδώσει, δεν έχει καιρό να ζήσει ελεύθερα. Πολύ συχνά οι άνθρωποι είναι κουρασμένοι από το παρελθόν και το παρόν. Προσπαθούν να ζήσουν ένα καλύτερο μέλλον, δίχως να κάνουν όμως τίποτε το σημαντικό γι’ αυτό. Η ζωή κυλά και ο άνθρωπος βυθισμένος στις πολλές ασχολίες του δεν τον παρατηρεί. Απορεί πώς πέρασαν τόσο γρήγορα τόσα χρόνια. Πιο σύντομη βρίσκουν τη ζωή σίγουρα οι πολυάσχολοι άνθρωποι. Στη ζωή δίνουμε εξετάσεις. Αν νικήσαμε τα πάθη μας, αν αγαπήσαμε την αγάπη, αν μισήσαμε την κακία, αν γνωρίσαμε τον εαυτό μας, αν συναντήσαμε τον Θεό. Τότε έχουμε βρει τον σκοπό, τον στόχο, το νόημα της ζωής. Έχουμε κερδίσει τις εξετάσεις. Αισθανόμεθα μύρο αιωνιότητος. Δε φοβόμαστε τον θάνατο. Δε μας κουράζει η ζωή. Μετανοούμε. Ελπίζουμε. Χαιρόμαστε.”
Ας προσευχηθούμε άπαντες όπως Κύριος ο Θεός ημών τάξει τας ψυχάς των αειμνήστων Πατέρων Σπυρίδωνος και Μωυσέως των Αγιορειτών μετά των αγίων τους οποίους αγάπησαν και εμιμήθησαν . Αμήν
Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης
( Η ομιλία αυτή είχε προγραμματισθεί να εκφωνηθεί κατά τα επίσημα Μνημόσυνα των μακαριστών Πατέρων Σπυρίδωνος και Μωυσέως που τελέσθηκαν την Κυριακή 21 Ιουνίου 2015 στον Ιερό Ναό των Αγίων Βασιλείου και Κοσμά του Αιτωλού Ν.Φιλαδελφείας,στην ακολουθία των Μνημοσύνων χοροστάτησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ν.Ιωνίας κ.Γαβριήλ και ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Βερανίκης κ.Χρυσόστομος ).
