Ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στον σπερινό της Μεταμορφώσεως

 

 

Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τόν Μέγαν Ἑσπερινόν τῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος εἰς τήν νῆσον Χάλκην (5 Αὐγούστου 2025)

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,

Εὐλαβέστατοι Πατέρες,

Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἐπιπόθητα,

Ἐρχέται καί ἐφέτος ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου γιά νά μᾶς δείξῃ ὅτι πράγματι ὁ προορισμός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ θέωσις. Ὁ προορισμός του εἶναι νά γίνῃ θεός, νά μεταμορφωθῇ, νά ἀπαλλαγῇ ἀπό τήν φθορά. Καί αὐτό συμβαίνει στό ὄρος Θαβώρ. Ὁ Κύριος δέν μᾶς ἀποκαλύπτει τήν θεότητά του, μᾶς ἀποκαλύπτει κατ᾽ οὐσίαν τόν προορισμό τῆς ἀνθρωπότητος. Τό σῶμα Του τό ἀνθρώπινο εἶναι αὐτό πού μεταμορφώνεται καί μᾶς δείχνει τόν προορισμό καί τῶν δικῶν μας σωμάτων.

Ἐπί τοῦ Θαβώρ δέν ἀπεκαλύφθη τό πλήρωμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον ἦταν ἀδύνατο νά ἀντιληφθοῦν οἱ σάρκα φοροῦντες μαθητές, ὅπως, ἄλλωστε, μᾶς λέγει καί τό ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς: «δείξας τοῖς μαθηταῖς σου τήν δόξαν σου καθώς ἠδύναντο». Ἡ θεία δόξα ἀπεκαλύφθη καθ᾽ ὅν τρόπον ἠδύναντο νά τήν δεχθοῦν οἱ μαθητές. Λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς: «Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ προσεύχεσθαι αὐτὸν τὸ εἶδος τοῦ προσώπου αὐτοῦ ἕτερον» (Λουκ. θ´, 29). Οἱ μαθητές εἶδαν τόν Κύριον ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ.

 

Ὅταν κανείς ἔχει εἰσέλθει εἰς αὐτήν τήν περιοχήν τῆς θεωρίας τοῦ Ἰησοῦ ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ, ἔχει λυτρωθῆ ἐκ τῆς δουλείας τῆς ἀνάγκης καί τοῦ πόνου. Οἱ ἄλλοι, ὅμως; Οἱ πολλοί; Αὐτοί ἀκόμη περιμένουν ἐναγωνίως στίς παρυφές τοῦ Θαβώρ τήν Μεταμόρφωσι, προκειμένου νά λυτρωθοῦν ἀπό τόν πόνο, τήν ἀσθένεια, τήν ἀνάγκη. Ὅπως οἱ ἀδελφοί μας στήν πολύπαθη Γάζα. Παρακολουθοῦμε μέ ἀποτροπιασμό τίς σκηνές τῶν ἀμάχων, τῶν ἀθώων παιδιῶν νά πεθαίνουν ἀπό τήν πεῖνα, ἀλλά καί τῶν αἰχμαλώτων νά σκάβουν οἱ ἴδιοι τούς τάφους τους. Εἶναι πραγματικά ντροπή γιά τό γένος τῶν ἀνθρώπων, για όλη την ανθρωπότητα! Γιά νά εἴμαστε ἀκριβέστεροι, οἱ εἰκόνες αὐτές δέν παρουσιάζουν τίποτε τό ἀνθρώπινο. Εἶναι κυριολεκτικῶς ἀπάνθρωπες! 

Γνωρίζουμε καλῶς ὅτι δέν εἶναι εὔκολο νά ἀνατρέψῃ κανείς τόν ροῦν τῆς πραγματικότητας, τόν ροῦν τῆς ἱστορίας. Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία δέν ἐγκαταλείπει ποτέ τήν ἐλπίδα, δέν ἐγκαταλείπει τήν προσπάθειά της νά μεταμορφώσῃ τόν κόσμο. Διότι ὁ κόσμος δέν μεταμορφώνεται οὔτε μέ τήν βία οὔτε μέ τούς πολέμους. Κοιτάξτε τήν ἱστορία καί θά δεῖτε. Ὅσα σπουδαῖα ἔχουν γίνει ἔγιναν πάντοτε ἀπό λίγους, οἱ ὁποῖοι κατεύθυναν οὐσιαστικά τήν ἱστορία. Ὁ κόσμος μεταμορφώνεται πάντοτε μέ τούς λίγους ἀλλά ἀμέτρητους, μέ τήν μικρά ζύμη, ἡ ὁποία «ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ» (Γαλ. ε´, 9), μέ τούς ἁγίους. Οἱ ἅγιοι μᾶς ἔδειξαν καί μᾶς δείχνουν τήν Ἐκκλησία ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ, ἐν τῇ θεοειδεῖ τῆς μορφῇ, ὅπως τήν συνέστησε ὁ Θεῖος Ἱδρυτής της.

Διά νά μεταμορφωθῇ ὀρθῶς ἐν Χριστῷ ὁ κόσμος ζητεῖ νά ιδῃ καί σήμερα μίαν Ἐκκλησίαν μεταμορφωμένην. Καί ἡ δική μας ὑψίστη εὐθύνη ὡς Χριστιανῶν, ἔστω καί ἄν εἴμεθα ἡ μικρά ζύμη, εἶναι νά μεταμορφωθοῦμε διά τῆς ἀγάπης καί τῆς προσφορᾶς μας στόν συνάνθρωπο, ὥστε νά ἀποτελέσουμε παράδειγμα κοινῆς μαρτυρίας καί κοινῆς διακονίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον. Ἐμεῖς οἱ Ρωμηοί Ὀρθόδοξοι οὐδέποτε ἀξιολογήσαμε ἤ ἐβασίσαμε τά καθ᾽ ἡμᾶς εἰς τούς ἀριθμούς, διότι ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι «οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾽ ἐν τῷ εὖ τὸ πολὺ» καί ὅτι ὁ Θεός δύναται καί «ἐκ τῶν λίθων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ» (Ματθ. γ´, 9).

Πράγματι, εἰς τήν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος τίποτε τό μέγα καί ὑψηλό δέν ἔγινε χωρίς ἀγάπη καί χωρίς θυσίες. Καί ὅσο λίγοι καί ἄν εἴμαστε σήμερα, τόσο περισσότερη ἀγάπη καί τόσο μεγαλύτερες θυσίες χρειάζονται, γιά νά μπορέσουμε νά φυλά-ξουμε μέ ἀξιοπρέπεια ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα μᾶς ἐκληροδότησαν οἱ πατέρες μας καί οἱ αἰῶνες.

Φορεύς αὐτῆς τῆς ἀφειδωλεύτου ἀγάπης πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησία καί τήν ἐδῶ Ὁμογένεια τῆς Πόλεως εἶναι καί ὁ Ἐντιμολογιώτατος καί φίλτατος Ἄρχων Ἀκτουάριος Δρ. Στέφανος Γιαλουράκης καί ἡ Εὐγενεστάτη σύζυγός του κυρία Ἄννα, οἱ ὁποῖοι ἀνέλαβαν ἐξ ὁλοκλήρου τό κόστος τῆς ἐκ βάθρων ἀνακαινίσεως τοῦ ναϋδρίου τῆς πανηγυριζούσης αὐτῆς Σκήτης τῆς Μεταμορφώσεως Χριστοῦ Χάλκης. Ἡ ταπεινή ἀλλά ἱστορική αὐτή σκήτη, γνωστή καί ὡς «σκήτη τοῦ Μακαρίου», λόγῳ ἑνός μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος ἀσκήτεψε ἐδῶ κατά τόν 19ο αἰῶνα, ἐγεύθη τό πικρόν ποτήριον τῶν δοκιμασιῶν πού ἐβίωσε ἡ Ρωμιοσύνη τῆς Πόλεως ἰδίως κατά τόν περασμένο αἰῶνα. Οἱ ταλαιπωρίες τῆς σκήτης συνεχίσθηκαν μέχρι καί πολύ πρόσφατα, ὡς ἀψευδής μάρτυς τῶν ἀλαλήτων στεναγμῶν τοῦ Γένους. Καί ὅμως, χάρις στίς ἄοκνες προσπάθειες τοῦ Ἱερωτάτου ἀδελφοῦ Μητροπολίτου Δέρκων κ. Ἀποστόλου, τόν ὁποῖον συγχαίρομεν ὁλοκαρδίως ἐκ μέρους τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καί ἡμῶν προσωπικῶς, ἀλλά καί χάρις στήν συγκινητική γενναιοδωρία τῆς οἰκογενείας Γιαλουράκη, τό πολύπαθο ναΰδριο τῆς Μεταμορφώ-σεως εὑρίσκεται πλέον ἐνώπιόν μας ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ, πλήρως ἀνακαινισμένο, κυριολεκτικῶς μεταμορφωμένο.

Esteemed Archon with your beloved wife Anna and your dear children Michael and Katerina,

We would like to take the opportunity to express in public the deep gratitude of the Mother Church and of our Modesty for your great generosity. We are deeply moved by your act of benevolence and by your persistence to execute the plan of the restoration of this chapel, despite the many challenges and tribulations. Your noble action is setting a very high example and it is our sincere hope that you will inspire many others to imitate it. We also very much appreciate your prayerful participation in the celebration of the great feast of the Transfiguration of our Lord. Your presence among us today is a further indication of your love for and dedication to the Ecumenical Patriarchate. Please be assured that your names are inscribed in gold not only in the list of the great benefactors of the Church of Constantinople, but even more so in our hearts. We fervently pray to our Savior Jesus Christ to grant you “every good and every perfect gift” along with His abundant blessings.

Κατακλείοντες, εὐχόμεθα εἰς ὅλους τούς εὐλαβεῖς προσκυνητές χρόνια πολλά καί εὐλογημένα, ἰδίως στούς ἑορτάζοντες! Ἡ χάρις τοῦ Μεταμορφωθέντος Κυρίου εἴθε νά μεταμορφώσῃ καί τίς καρδιές μας, ὥστε νά καταστοῦμε ἀληθῶς ἡ μικρά ζύμη πού θά μεταμορφώσῃ τήν κοινωνία καί τόν κόσμο ὅλο.

Εὐλογημένη πορεία πρός τήν ἑορτήν τῆς Παναγίας τόν Δεκαπενταύγουστο, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ!

 

Φωτό: Νίκος Παπαχρήστου

Ρωσική διείσδυση σε Πατριαρχεία – To μακραίωνο σχέδιο και οι εκβιασμοί Πατριαρχών

 Παπαλεξόπουλος Δημήτρης | ΤΑ ΝΕΑ

Πρώτη Δημοσίευση 13/07/2025, 20:23

Εκκλησιαστικοί παρατηρητές υποστηρίζουν πως πίσω από την τελευταία εμπλοκή που έχει δημιουργηθεί με τη μονή στο Σινά βρίσκεται ρωσο-κοπτικός δάκτυλος Ο νέος εκκλησιαστικός χάρτης, που διαμορφώθηκε μετά την παραχώρηση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της αυτοκεφαλίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας το 2018, στάθηκε η αφορμή για να επισπεύσει το Πατριαρχείο Μόσχας τον μακραίωνο σχεδιασμό του για εισπήδηση στις αυτοκέφαλες ορθόδοξες Εκκλησίες και τα ορθόδοξα Πατριαρχεία.

Στο στόχαστρο μπήκαν όσες εκκλησιαστικές Αρχές έσπευσαν να συνυπογράψουν τον Τόμο Αυτοκεφαλίας της Ουκρανίας, μνημονεύοντας τον επικεφαλής της Επιφάνιο Ντουμένκο ως μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας.

Όπως ήταν αναμενόμενο η αρχή έγινε από τα Παλαίφατα, ελληνόφωνα Πατριαρχεία, Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων και Αντιοχείας.

Όπως επισημαίνουν έγκριτοι εκκλησιαστικοί κύκλοι, το Αλεξανδρείας, το πρώτο από τα Παλαίφατα που στοχοποιήθηκε από το Πατριαρχείο Μόσχας και τα όσα συμβαίνουν εκεί, κραδαίνεται ως φόβητρο για το τι θα συμβεί και στα άλλα δύο (Ιεροσολύμων και Αντιοχείας) εάν τελικά αναγνωρίσουν το αυτοκέφαλο της Ουκρανίας.

Τι συμβαίνει στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας;

Οι Ρώσοι ίδρυσαν σε όλο το εύρος της εκκλησιαστικής του δικαιοδοσίας, εξαρχίες με επικεφαλής ρώσους επισκόπους, οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας, Θεόδωρο Χορευτάκη, ως ανωτάτη εκκλησιαστική Αρχή.

Οι επίσκοποι αυτοί, μαζί με τα στελέχη των διπλωματικών αντιπροσωπειών της Ρωσίας αλλά δυστυχώς και σημαίνοντα μέλη του υπουργικού συμβουλίου της αιγυπτιακής κυβέρνησης, ενισχύουν ποικιλοτρόπως τους αιγύπτιους κόπτες (τοπική ορθόδοξη Εκκλησία) ώστε από κοινού (ρωσόφωνοι και κόπτες) να απομειώσουν την εκκλησιαστική επιρροή του Πατριάρχη Θεοδώρου. Στο πλαίσιο αυτό μάλιστα, κινήθηκαν και παρασκηνιακώς εις βάρος της ελληνορθόδοξης αδελφότητας στη μονή Αγίας Αικατερίνης στο Σινά. Αρκετοί εκκλησιαστικοί παρατηρητές υποστηρίζουν πως πίσω από την τελευταία εμπλοκή που έχει δημιουργηθεί με τη μονή στο Σινά βρίσκεται ρωσο-κοπτικός δάκτυλος. Με την προσοχή των άλλων δύο Πατριαρχείων, Ιεροσολύμων και Αντιοχείας, στραμμένη στα όσα συμβαίνουν στο Αλεξανδρείας, οι επικεφαλής τους Πατριάρχες, Θεόφιλος Γιαννόπουλος και Ιωάννης Γιαζίγκι αντιστοίχως, κινούνται εδώ και χρόνια μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.

Όσον αφορά το Πατριαρχείο Αντιοχείας, εδώ και πολλές δεκαετίες είχε υπάρξει αναγκαστική προσέγγιση από πλευράς Πατριαρχείου του ρωσόφιλου καθεστώτος Ασαντ (και επί Χαφέζ αλ Ασαντ και επί των ημερών του γιου του, Μπασάρ Αλ Ασαντ) προκειμένου να τυγχάνει προστασίας από τους τζιχαντιστές μουσουλμάνους. Με το που κατέρρευσε το καθεστώς, το Πατριαρχείο Αντιοχείας βρίσκεται ξεκρέμαστο από κρατική προστασία και επιχειρεί υπεράνθρωπα να επιβιώσει σε ένα βαθύτατα επιθετικό περιβάλλον.

Οι απεσταλμένοι του Πατριαρχείου Μόσχας έχουν έρθει σε συνεννόηση με τους αραβόφωνους ορθόδοξους και εντείνουν τις ενέργειές τους, ώστε να απομειωθεί ο ελληνορθόδοξος και ελληνόφωνος χαρακτήρας της Αντιοχείας και να εμφανιστούν αυτοί ως φυσικοί προστάτες του Πατριαρχείου και της πνευματικής του κληρονομιάς.

Όσον αφορά το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, οι Ρώσοι εκβιάζουν ανοιχτά και επιθετικά τον Πατριάρχη Θεόφιλο «δείχνοντάς του» τι συμβαίνει στο γειτονικό Πατριαρχείο Αλεξανδρείας που χάνει, μία προς μία, τις ιεραποστολές του στην Αφρική από την παρουσία των οικονομικά ισχυρών ρωσόφιλων εξαρχιών.

Δυστυχώς τα πεπραγμένα των τελευταίων ετών στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έχουν αδυνατίσει και τις συμμαχίες του Θεοφίλου με τις άλλες, φίλιες εκκλησιαστικές Αρχές. Ο Ιεροσολύμων όμως έχει ένα μεγάλο όπλο στα χέρια του: την «ελληνικότητά» του. Ο 73χρονος ιεράρχης Θεόφιλος Γιαννόπουλος από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας γνωρίζει και αντιλαμβάνεται την ελληνική πολιτική ζωή και μπορεί και κινείται μέχρι σήμερα προς όφελος των συμφερόντων του Πατριαρχείου.

Όμως οι καιροί ου μενετοί…

Η δεινή θέση στην οποία έχουν περιέλθει οι χριστιανοί της Μέσης Ανατολής, στη συντριπτική πλειονότητα ελληνόφωνοι και ελληνορθόδοξοι, δεν επιτρέπει εφησυχασμό στο εθνικό κέντρο, την Αθήνα.

Η Ρωσική Εκκλησία παραμένει μεν στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, έχοντας όμως διακόψει την κοινωνία με το Φανάρι, δεν αισθάνεται ότι δεσμεύεται από το Κανονικό Δίκαιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Γι’ αυτό και ενεργεί απροκάλυπτα εις βάρος των ελληνόφωνων Πατριαρχείων, συμμαχώντας με τα νέα τοπικά συστήματα εξουσίας, επιχειρώντας να ολοκληρώσει την εισπήδησή του στα Παλαίφατα.

Η δυναμική παρουσία του Πατριαρχείου Μόσχας, παρασκηνιακά αλλά και φανερά, ως «προστάτιδας δύναμης» των απειλούμενων ορθοδόξων δεν αρκεί να ξορκίζεται.

Εχει βάση, λογική και προσφέρει χειροπιαστή ελπίδα ασφάλειας στους χριστιανούς. Καλώς ή κακώς, το ορθόδοξο ρωσικό τυπικό συγκινεί μέσα σε τόσο εχθρικά περιβάλλοντα και σε μια περιοχή, εμπόλεμη και ανασφαλή.

Γι’ αυτό και δεν είναι λίγοι οι ιεράρχες που σε Αθήνα και Φανάρι εκφράζουν έντονες ανησυχίες ότι τα Ιεροσόλυμα και η Αντιόχεια μπορεί να ακολουθήσουν το Σινά στις περιπέτειές του…

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΤΟ Facebook

Φίλες και Φίλοι για τεχνικούς λόγους ο λογαριασμός μου στο 

Facebook έχει απενεργοποιηθεί πιστεύω πως σύντομα θα είμαστε πάλι μαζί η με τον παλιό η με νέο λογαριασμό. Σας αγαπώ όλους 

π. Τιμόθεος Ηλιάκης 

Τα ντοκουμέντα της απόφασης για τη Μονή Σινά

 

Διονύσιος Σκλήρης | Το Βήμα

Ολόκληρη η απόφαση του Εφετείου της Ισμαηλίας, την οποία διάβασε «Το Βήμα» και παρουσιάζει τα βασικά σημεία της, προκαλεί προβληματισμό για το αν μπορεί να ανατραπεί με πολιτική συμφωνία Ελλάδας – Αιγύπτου. Η απόφαση εκδόθηκε «στο όνομα του Αλλάχ, του πιο Ευσπλαχνικού και του πιο Ελεήμονος» και παρατίθενται οι ακόλουθοι στίχοι από το κεφάλαιο του Κορανίου που αφηγείται την ιστορία του Μωυσή. «Κύριέ μου, άνοιξε το στήθος μου, λύσε τον κόμπο της γλώσσας μου και τελειοποίησε την έκφρασή μου». Επίσης, επισημαίνεται ότι η διαφορά αφορά την περιοχή του Τορ Σινά, όπου ο Αλλάχ φανερώθηκε στον προφήτη Μωυσή και αυτός έλαβε τις δώδεκα πλάκες και χτύπησε το έδαφος με το ραβδί του και ανέβλυσαν δώδεκα πηγές, από τις οποίες ήπιαν όλοι οι άνθρωποι. «Η Αίγυπτος πάντα προστάτευε αυτούς τους ευλογημένους τόπους». Στο προοίμιό της η απόφαση του Εφετείου αναγνωρίζει ότι η Μονή είναι η μόνη στον κόσμο που διατηρεί την αρχιτεκτονική της υπόσταση και τη θρησκευτική και αρχαιολογική της αξία από την αρχαιότητα έως σήμερα.

Τη χαρακτηρίζει «μάρτυρα της υπερηφάνειας της Αιγύπτου, η οποία μαζί με τον μεγάλο λαό της τη διατήρησε, παρά τις επιδρομές των Σταυροφόρων και των Τατάρων, τη γαλλική, αγγλική και ισραηλινή κατοχή, χωρίς να προκληθεί βλάβη σε αυτήν». Επισημαίνει ότι η τέλεση των θρησκευτικών λειτουργιών στη Μονή δεν σταμάτησε ποτέ και ότι η Αίγυπτος έχει σεβαστεί τη μοναδικότητά της στο όνομα της ελευθερίας της πίστης, καθώς δεν επέβαλε συγκεκριμένο δόγμα στους χριστιανούς, όπως έκαναν άλλες χώρες. Σε ένδειξη αναγνώρισης της θρησκευτικής σημασίας της Μονής Αγίας Αικατερίνης, η τοποθέτηση του Μητροπολίτη της εγκρίθηκε από την ανώτατη αρχή του κράτους και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η Μονή θεωρήθηκε αρχαίο μνημείο και το Ανώτατο Συμβούλιο Αρχαιοτήτων χαρακτήρισε τον χώρο ως φυσικό καταφύγιο.

Η πρωτόδικη απόφαση

Η πρώτη αγωγή κατατέθηκε το 2015 και η απόφαση εξεδόθη τον Μάιο του 2022, από το Πρωτοδικείο του Νότιου Σινά. Σε αυτό προσέφυγαν ο κυβερνήτης του Νότιου Σινά και ο εκπρόσωπος της Τοπικής Αρχής Αγίας Αικατερίνης κατά του Αρχιεπισκόπου Σινά Δαμιανού, ζητώντας να αποβληθεί η Μονή από 29 ακίνητα, τα οποία καταγράφονταν στο δικόγραφο και να καταβληθεί αποζημίωση εφόσον τα κτίσματα αυτά διατηρηθούν και δεν κατεδαφιστούν. Το αίτημα αυτό βασίστηκε στον ισχυρισμό ότι η Τοπική Αρχή Αγίας Αικατερίνης έχει κυριότητα στα είκοσι εννέα ακίνητα και ότι ο Αρχιεπίσκοπος Δαμιανός προέβη σε κατάληψη και αυθαίρετη χρήση τους.

Το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε ότι τα ακίνητα που αποτέλεσαν αντικείμενο της διαφοράς ανήκουν στην Τοπική Αρχή Αγίας Αικατερίνης, σύμφωνα με τον νομίμως καταρτισθέντα και εγκεκριμένο κτηματολογικό χάρτη, στον οποίο και έχουν καταχωρηθεί.

Το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε επίσης ότι ο Αρχιεπίσκοπος Δαμιανός όχι μόνο κατέλαβε αυθαιρέτως τα ακίνητα, αλλά ανέγειρε σε αυτά κτίρια και άλλες κατασκευές, χωρίς τη συναίνεση του κυρίου, κάτι που προσβάλλει το εμπράγματο δικαίωμα της Τοπικής Αρχής Αγίας Αικατερίνης επί των ακινήτων.

Αποφασίστηκε, εξάλλου, ότι η κατασκευή κτισμάτων θεμελιώνει δικαίωμα των εναγόντων να ζητήσουν αποζημίωση, με καταβολή τόκων υπερημερίας, εξαιτίας της στέρησης χρήσης των εκτάσεων αυτών από την αρμόδια Τοπική Αρχή για μεγάλο χρονικό διάστημα, γεγονός που της προκάλεσε σημαντική υλική ζημία. Μέχρι να εκδοθεί η απόφαση, το δικαστήριο όρισε πραγματογνώμονα για να εξετάσει τα ακίνητα, ο οποίος δεν μπόρεσε να επιθεωρήσει 19 από αυτά λόγω δύσκολης πρόσβασης. Ο πραγματογνώμονας αποφάνθηκε ότι πέντε ανήκουν στην αρμοδιότητα του υπουργείου Αρχαιοτήτων, ενώ δήλωσε ότι δεν κατάφερε να προσδιορίσει την ημερομηνία έναρξης της κατοχής των ακινήτων. Μετά από αυτά έγινε αποδεκτή η έκθεση του πραγματογνώμονα ότι τα είκοσι εννέα οικόπεδα είναι εν μέρει δημόσια περιουσία της Διοίκησης Νοτίου Σινά και εν μέρει υπάγονται στην αρμοδιότητα των υπουργείων Αρχαιοτήτων και Περιβάλλοντος, καθώς η Μονή δεν επέδειξε νόμιμο τίτλο ιδιοκτησίας, άρα καταπάτησε τα ακίνητα.

Η έφεση το 2022

Στην απόφαση αυτή άσκησε έφεση ο Αρχιεπίσκοπος Δαμιανός το 2022, με το επιχείρημα μεταξύ άλλων ότι η Μονή κατέχει τα ακίνητα από τον 5ο και τον 6ο αιώνα, συνεχώς, χωρίς διακοπή μέχρι σήμερα, γεγονός που του δίνει το δικαίωμα κυριότητας, επειδή πρόκειται για θρησκευτικά ιερά, μοναστήρια και εκκλησίες.

Το 2023 το δικαστήριο διέταξε νέα πραγματογνωμοσύνη από ειδικά διορισμένη επιτροπή.

Η επιτροπή αυτή διαπίστωσε ότι: Οι αμφισβητούμενες εκτάσεις βρίσκονται στην πόλη της Αγίας Αικατερίνης. Μετά από επιθεώρηση όλων των αγροτεμαχίων βρέθηκαν 31 που δεν χρησιμοποιούνταν και 40 γεωργικής χρήσης, σύνολο 71 ακίνητα, τα οποία ανήκουν στο κράτος. Οτι το 2004 υπογράφηκαν 21 προκαταρκτικά συμβόλαια πώλησης από τον προϊστάμενο της τοπικής αρχής της πόλης της Αγίας Αικατερίνης για αγροτεμάχια εντός της έκτασης της αγωγής. Το 2007 η Μονή υπέβαλε αίτημα για τη νομιμοποίηση της κατοχής των εκτάσεών της που βρίσκονταν σε εκκρεμότητα, αλλά στο δικαστήριο δεν υπέβαλε κανένα έγγραφο που να αποδεικνύει την επίσημη μεταβίβαση κυριότητας των αμφισβητούμενων εκτάσεων σε αυτήν.

Η απόφαση του Εφετείου

Από τα πρακτικά της δίκης προκύπτει ότι ο κυβερνήτης Νοτίου Σινά ζήτησε αναβολή για φιλικό διακανονισμό και η δίκη αναβλήθηκε μέχρι τον Φεβρουάριο του 2025.

Αιφνιδιαστικά, και ενώ είχε μεσολαβήσει η επίσκεψη Σίσι στην Αθήνα, το εφετείο της Ισμαηλίας εξέδωσε την απόφασή του. Με αυτήν έκρινε ότι σύμφωνα με το αιγυπτιακό δίκαιο δεν αποκτάται κυριότητα μέσω πληρεξουσίου και ότι η απόκτηση με χρησικτησία αφορά μόνο ιδιωτικές ιδιοκτησίες και όχι δημόσια κτήματα.

Επικαλείται μάλιστα το άρθρο 970 του Αστικού Κώδικα, όπως τροποποιήθηκε με τον Νόμο 147 του 1957, που ορίζει ότι τα δημόσια κτήματα δεν χάνουν τον δημόσιο χαρακτήρα τους, αν δεν υπάρχει νόμιμη απόφαση ή νόμος για τη λήξη της διάθεσης, και η λήξη πρέπει να είναι σαφής και αδιαμφισβήτητη. Επίσης, αναφέρει ότι η αγωγή για εκδίωξη αποσκοπεί στην προστασία του δικαιώματος του αιτούντος να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύεται την περιουσία και στη δήλωση της επιθυμίας του να την ανακτήσει από το πρόσωπο που έχει τοποθετήσει το χέρι του πάνω σε αυτήν αδίκως. Η απλή παρέλευση του χρόνου κατοχής των ακινήτων από τον καταπατητή δεν αρκεί για να αφαιρέσει την πραγματική κατοχή, αρκεί ο κάτοχος να προσκομίσει αποδεικτικά στοιχεία για το γεγονός της καταπάτησης. Το βάρος της απόδειξης μετατίθεται στον καταπατητή, για να αποδείξει ότι έχει νόμιμο λόγο να διεκδικεί τα συγκεκριμένα ακίνητα. Το δικαστήριο δεν αναγνώρισε στον Αρχιεπίσκοπο Δαμιανό την ιδιότητα του νομικά δικαιούχου για να ασκήσει αγωγή για τα ακίνητα και απέρριψε το αίτημά του για την απόκτηση κυριότητας επί αμφισβητούμενης γης με χρησικτησία. Επίσης, απέρριψε τον ισχυρισμό του ότι οι ενάγοντες στερούνται εννόμου συμφέροντος, αλλά και την αγωγή του για θρησκευτικές εγκαταστάσεις και μνημεία, όπως η Εκκλησία του Προφήτη Ααρών, η Μονή Αγίας Αικατερίνης και η περίβολός της, η Εκκλησία Μοναστηριού Μποστάν, η Εκκλησία Αγίου Θεοδώρου, η Εκκλησία Αγίου Στυλιανού και παρακείμενες μοναχικές κατοικίες, η Εκκλησία της Αγίας Τριάδας, δωμάτια στο Ορος Σινά (Γεωγραφική Θέση 1 και 2), οι εκκλησίες Αγίου Ιωάννη, Αγίου Γρηγορίου, Αγίου Παντελεήμονα, Αγίας Αννας, Αγίας Οικονομίας, του Λίθου του Μωυσή, κ.ά.

Ορίστηκε επίσης αποβολή από τα υπόλοιπα ακίνητα που περιλαμβάνουν γεωργικές εκτάσεις και κτιριακές υποδομές.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια απόφαση του Εφετείου της Ισμαηλίας, η οποία δημιουργεί δεδομένα που δύσκολα θα αγνοηθούν κατά την επιθυμητή πολιτική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου.

 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ Ἀνακοινωθέν περί τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Σινᾶ

 

 

Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον μέ ὀδυνηράν ἔκπληξιν ἐπληροφορήθη ὅτι τό ἁρμόδιον δικαστήριον τῆς Αἰγύπτου ἔθεσεν ἐν ἀμφιβόλῳ τό ἀπό αἰώνων κρατοῦν ἰδιοκτησιακόν καθεστώς τῆς ἱστορικῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Σινᾶ, ἀναγνωρίζον κατ᾽ οὐσίαν εἰς τήν ἐκεῖσε μοναστικήν ἀδελφότητα μόνον δικαίωμα χρήσεως ἐπί τῶν περιουσιακῶν στοιχείων αὐτῆς. Ἀπογοήτευσις καί θλῖψις εἶναι ἡ ἀντίδρασις τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία ἀνέκαθεν περιβάλλει τό σεβάσμιον τοῦτο καθίδρυμα τοῦ Αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ μέ στοργήν, θαυμασμόν καί εὐγνωμοσύνην διά τήν προσφοράν του ἐπί αἰῶνας εἰς τήν πίστιν, τό Γένος, τόν πολιτισμόν. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον κάμνει ἔκκλησιν πρός τήν Αἰγυπτιακήν Κυβέρνησιν, ἐπί τῇ βάσει καί τῶν χθεσινῶν δηλώσεων τοῦ Προέδρου τῆς χώρας Ἐξοχ. κ. Ἀμπντέλ Φατάχ Ἀλ Σίσι, νά ἀνεύρῃ τόν ἐνδεδειγμένον τρόπον διά νά διατηρηθῇ τό ἰδιοκτησιακόν καθεστώς (status quo) τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, τό ὁποῖον ἐσεβάσθη ἰδιαιτέρως καί διεσφάλισε προνομιακῶς ἐπί αἰῶνας καί τό Ἰσλάμ, καί νά ὑλοποιήσῃ τήν πρόσφατον συμφωνίαν αὐτῆς μετά τῆς Μονῆς. Ὁ σεβασμός τῶν ἀπ᾽ αἰῶνος κρατούντων καί ἡ τήρησις τῶν συμφωνηθέντων ἠμποροῦν νά βοηθήσουν τήν Μονήν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης νά συνεχίσῃ τήν θρησκευτικήν καί πολιτισμικήν ἀποστολήν της ἀπό τήν Χερσόνησον τοῦ Σινᾶ, ὅπου ὁ Θεός ὡμίλησέ ποτε πρός τούς ἀνθρώπους. Οἱ αἰῶνες ἐσεβάσθησαν τήν Μονήν τοῦ Σινᾶ. Ἄς τήν σεβασθῇ σήμερον καί ἡ Αἴγυπτος, ὡς μία πολιτισμένη καί εὐνομουμένη χώρα, σεβομένη τάς θρησκευτικάς ἐλευθερίας καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα γενικῶς. Ἡ Μονή τοῦ Σινᾶ εἶναι πολύτιμος κεκτημένος θησαυρός διά τήν χώραν τοῦ Νείλου, ὁ ὁποῖος περιποιεῖ τιμήν εἰς αὐτήν καί συνδέει συμβολικῶς καί οὐσιαστικῶς εἰς τό ἔδαφός της τάς δύο μεγάλας θρησκείας τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τοῦ Μουσουλμανισμοῦ.

Φανάριον, 30.05.2025

Πατριαρχική και Συνοδική Εγκύκλιος για την 1700ή Επέτειο της Α’ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΘΕΟΥ

Ὕμνον εὐχαριστίας ἀναπέμπομεν τῷ πανσθενουργῷ, παντεπόπτῃ καί παντευεργέτῃ Θεῷ τῷ ἐν Τριάδι, τῷ ἀξιώσαντι τόν λαόν Αὐτοῦ φθάσαι τήν 1700ήν ἐπέτειον τῆς ἐν Νικαίᾳ Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς πνευματοκινήτως μαρτυρησάσης περί τῆς γνησίας πίστεως εἰς τόν συνάναρχον τῷ Γεγεννηκότι καί παναληθῶς Αὐτῷ ὁμοούσιον Θεόν Λόγον, «τόν δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα καί σαρκωθέντα καί ἐνανθρωπήσαντα, παθόντα καί ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ καί ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς, καί ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς». Ἡ Σύνοδος τῆς Νικαίας ἀποτελεῖ ἔκφρασιν τῆς συνοδικῆς φύσεως τῆς Ἐκκλησίας, κορύφωσιν τῆς «ἀρχεγόνου συνοδικότητος» αὐτῆς, ἀρρήκτως συνδεδεμένης μετά τῆς εὐχαριστιακῆς πραγματώσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἀλλά καί μετά τῆς πρακτικῆς τῆς ἐπί τό αὐτό συνελεύσεως πρός λῆψιν «ὁμοθυμαδόν»[1] ἀποφάσεων ἐπί τρεχόντων θεμάτων. Ἡ ἐν Νικαίᾳ Σύνοδος σηματοδοτεῖ ἐν ταὐτῷ τήν ἀνάδυσιν μιᾶς νέας συνοδικῆς δομῆς, αὐτῆς τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἔμελλε νά ἀποβῇ καθοριστική διά τήν πορείαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων. Ἀξιομνημόνευτον εἶναι ὅτι ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος δέν ἀποτελεῖ «μόνιμον θεσμόν» εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά «ἔκτακτον γεγονός», ἀπάντησιν εἰς μίαν συγκεκριμένην ἀπειλήν κατά τῆς πίστεως, ἀποβλέπουσαν εἰς τήν ἀποκατάστασιν τῆς διαρραγείσης ἑνότητος καί τῆς εὐχαριστιακῆς κοινωνίας. Τό ὅτι ἡ Σύνοδος τῆς Νικαίας συνεκλήθη ὑπό τοῦ Αὐτοκράτορος, ὅτι ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος παρηκολούθησε τάς ἐργασίας καί περιέβαλε τά ἀναθέματα αὐτῆς διά τοῦ κύρους κρατικοῦ νόμου, δέν τήν καθιστᾷ «αὐτοκρατορικήν σύνοδον»[2]. Ὑπῆρξεν ἀμιγῶς «ἐκκλησιαστικόν γεγονός», κατά τό ὁποῖον ἡ Ἐκκλησία, καθοδηγουμένη ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπεφάσισε διά τά τοῦ οἴκου της, ἐνῷ ὁ Αὐτοκράτωρ ἐφήρμοσε τήν ἀρχήν «Ἀπόδοτε οὖν τά Καίσαρος τῷ Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ»[3]. Ἐνώπιον τῆς Ἀρειανικῆς πλάνης, ἡ Ἐκκλησία διετύπωσε συνοδικῶς τό οὐσιῶδες τῆς διηνεκῶς βιουμένης ἐν αὐτῇ πίστεως. Ὁ «ὁμοούσιος τῷ Πατρί» προαιώνιος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, «Θεός ἀληθινός ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ», σώζει διά τῆς σαρκώσεώς Του τόν ἄνθρωπον ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου καί διανοίγει εἰς αὐτόν τήν ὁδόν τῆς κατά χάριν θεώσεως. «Αὐτός γάρ ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν»[4]. Τό Σύμβολον τῆς Νικαίας διατρανοῖ τήν βεβαίαν πεποίθησιν ὅτι ἡ σοβοῦσα αἱρετική ἀπόκλισις ἀποτελεῖ ἄρνησιν τῆς δυνατότητος σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, δέν εἶναι ἁπλῶς θεωρητική διακήρυξις ἀλλά ὁμολογία πίστεως, ὡς ὅλα τά δογματικά κείμενα τῆς Ἐκκλησίας, αὐθεντική διατύπωσις τῆς ζώσης ἐν αὐτῇ καί δι᾿ αὐτῆς ἀληθείας. Ἰδιαιτέραν θεολογικήν βαρύτητα ἔχει τό γεγονός ὅτι βάσιν τοῦ Ἱεροῦ Συμβόλου «Πιστεύομεν…» ἀποτελεῖ ἕν τοπικόν βαπτιστήριον Σύμβολον ἤ ὁμάς τοιούτων Συμβόλων. Ὡς γνήσιος φορεύς τῆς διαχρονικῆς ἐκκλησιαστικῆς αὐτοσυνειδησίας, ἡ Σύνοδος ἀνακεφαλαιοῖ καί βεβαιοῖ τήν Ἀποστολικήν παρακαταθήκην, τήν ὁποίαν διαφυλάσσουν αἱ κατά τόπους Ἐκκλησίαι. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἀναφέρει ὅτι οἱ Συνοδικοί Πατέρες «περί δέ τῆς πίστεως ἔγραψαν οὐκ Ἔδοξεν, ἀλλ᾿, Οὕτως πιστεύει ἡ καθολική Ἐκκλησία· καί εὐθύς ὡμολόγησαν, πῶς πιστεύουσιν, ἵνα δείξωσιν, ὅτι μή νεώτερον, ἀλλ᾿ ἀποστολικόν ἐστιν αὐτῶν τό φρόνημα, καί ἅ ἔγραψαν, οὐκ ἐξ αὐτῶν εὑρέθη, ἀλλά ταῦτ᾿ ἐστίν, ἅπερ ἐδίδαξαν οἱ ἀπόστολοι»[5]. Πεποίθησις τῶν θεοδιδάκτων Πατέρων ἦτο ὅτι οὐδέν προσετέθη εἰς τήν πίστιν τῶν Ἀποστόλων καί ὅτι τό ὄντως οἰκουμενικόν Σύμβολον τῆς Νικαίας ἀποτελεῖ διακήρυξιν τῆς κοινῆς παραδόσεως τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Συνοδικοί Πατέρες, τούς ὁποίους ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπαξίως τιμᾷ καί ὑμνεῖ ὡς «Ἀποστολικῶν παραδόσεων ἀκριβεῖς φύλακας», ἐχρησιμοποίησαν τόν φιλοσοφικόν ὅρον «οὐσία» (καί τό «ὁμοούσιον») διά τήν ἔκφρασιν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως εἰς τήν θεότητα τοῦ Λόγου, τήν ὁποίαν ἠρνεῖτο ὁ Ἄρειος, καί μετ᾿ αὐτῆς τό ὅλον μυστήριον τῆς πανσωστικῆς ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας, ἐμπλακείς εἰς ἑλληνιστικά νοητικά σχήματα καί ἀπωθήσας τόν «Θεόν τῶν Πατέρων» ἐν ὀνόματι τοῦ «Θεοῦ τῶν φιλοσόφων».Ἕτερον κεφαλαιῶδες ζήτημα, τό ὁποῖον ἐκλήθη νά ἐπιλύσῃ ἡ Σύνοδος τῆς Νικαίας, πρός ἐνίσχυσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος ἐν τῇ λειτουργικῇ πράξει, ἦτο τό «πότε καί πῶς δεῖ ἡμᾶς τήν τοῦ Πάσχα ἑορτήν ἐκτελεῖν». Ἡ 1700ή ἐπέτειος τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου ἐπανέφερεν εἰς τήν ἐπικαιρότητα τό θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία εὔχεται ὅπως οἱ ὅπου γῆς Χριστιανοί ἐπανέλθουν, συμφώνως πρός τάς προσταγάς τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου, εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα κατά κοινήν ἡμέραν, ὡς εὐτυχεῖ συγκυρίᾳ, συνέβη κατά τό τρέχον ἔτος. Ἡ ἀπόφασις αὕτη θά λειτουργήσῃ ὡς ἔνδειξις καί σύμβολον γνησίας προόδου εἰς τόν ἀγῶνα οἰκουμενικῆς συμπορεύσεως καί ὁμονοήσεως διά μέσου τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου καί τοῦ «διαλόγου τῆς ζωῆς», ὡς ἁπτή μαρτυρία περί τοῦ ἐμπράκτου σεβασμοῦ τῶν κεκτημένων τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας. Ἡ ἐπίτευξις τοῦ στόχου αὐτοῦ, ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς ἐφετεινῆς ἐπετείου, ὑπῆρξε κοινόν ὅραμα τοῦ ἀειμνήστου Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου καί τῆς ἡμετέρας Μετριότητος. Ἡ ἐκδημία αὐτοῦ, τήν ἐπαύριον τοῦ παγχριστιανικῶς ἑορτασθέντος Πάσχα, ἐπιτείνει τήν κοινήν εὐθύνην, ὅπως συνεχίσωμεν ἀταλαντεύτως πρός τήν αὐτήν κατεύθυνσιν.Σπουδαῖον ὑπῆρξεν ἐπίσης τό νομοκανονικόν ἔργον τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου, διά τοῦ ὁποίου ἀποτυποῦται καί ἐπικυροῦται συνοδικῶς τό διαχρονικόν κανονικόν συνειδός τῆς Ἐκκλησίας, καί εἰς τό ὁποῖον εὑρίσκονται αἱ ἀπαρχαί τοῦ μητροπολιτικοῦ συστήματος καί τῆς ἀναδείξεως τοῦ κύρους, τῆς ἐξεχούσης θέσεως καί τῆς διηυρυμένης εὐθύνης ὡρισμένων Θρόνων, ἐκ τῶν ὁποίων διεμορφώθη προοδευτικῶς τό σύστημα τῆς Πενταρχίας. Ἐφ᾿ ὅσον ἡ κανονική παρακαταθήκη τῆς Νικαίας εἶναι κοινή κληρονομία ὁλοκλήρου τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ἡ ἐφετεινή ἐπέτειος καλεῖται νά λειτουργήσῃ ὡς προσκλητήριον δι᾿ ἐπιστροφήν εἰς τάς πηγάς, εἰς τά πρωταρχικά κανονικά θεσπίσματα τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας.Ἐγγυητής τῶν θεσπισμάτων τῆς Νικαίας ἀνεδείχθη διαχρονικῶς ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Αὐτό τό πνεῦμα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἐξεφράσθη καί διά τῆς Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου ἐπί τῇ 1600ῇ ἐπετείῳ τῆς Συνόδου[6], «τῆς πρώτης τῶν Οἰκουμενικῶν καί μεγίστης ὡς ἀληθῶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας». Ἡ εἰλημμένη ἀπόφασις, ὅπως ἡ ἐπέτειος ἑορτασθῇ «πανηγυρικῶς καί δή ἀπό κοινοῦ, εἰ δυνατόν, ὑπό πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, εἰς ἐκδήλωσιν πάνδημον τῆς πιστῆς καί σήμερον τῇ τοῦ Θεοῦ χάριτι ἐμμονῆς τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῇ διδασκαλίᾳ καί τῷ πνεύματι τῆς Συνόδου ἐκείνης, ἥτις ὅπως ἐξ ἑνός τήν μίαν πίστιν τῆς Ἐκκλησίας διά τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀποφάνσεως αὐτῆς ἐστερέωσε καί ἐσφράγισεν, οὕτως ἐξ ἄλλου καί τήν ἑνότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς συγκροτήσεως διά τῆς ἀπό πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς παρουσίας ἀντιπροσώπων περιλάμπρως παρέστησεν», δυστυχῶς δέν κατέστη δυνατόν νά πραγματοποιηθῇ ἐξ αἰτίας τῶν ἐκτάκτων περιστάσεων καί τῆς χηρείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Τήν 19ην Ἰουλίου 1925, πρώτην Κυριακήν μετά τήν ἐνθρόνισιν τοῦ Πατριάρχου Βασιλείου Γ’, ἐξεπληρώθη ἡ «καθυστερήσασα ὀφειλή» διά τῆς τελέσεως «εἰδικῆς Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Λειτουργίας» ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ. Ἰδιαιτέραν ἐκκλησιολογικήν σημασίαν ἔχει τό γεγονός ὅτι εἰς τήν Ἐγκύκλιον τονίζεται ἡ ἀξία τῆς ἐκτελέσεως τοῦ καθήκοντος τοῦ ἑορτασμοῦ ταύτης τῆς «μεγάλης διά πᾶσαν τήν Χριστιανοσύνην» ἐπετείου ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, «ἀμεσωτέραν πρός τήν ἑορτήν ταύτην ἐχούσης τήν σχέσιν καί τήν ὀφειλήν». Ἡ Σύνοδος τῆς Νικαίας ἀποτελεῖ σταθμόν εἰς τήν διαμόρφωσιν τῆς δογματικῆς ταυτότητος καί τῆς κανονικῆς δομῆς τῆς Ἐκκλησίας, παρέμεινε δέ τό πρότυπον διά τήν ἀντιμετώπισιν προβλημάτων πίστεως καί κανονικῆς τάξεως ἐπί οἰκουμενικοῦ ἐπιπέδου. Ἡ 1700ή ἐπέτειος ἀπό τῆς πραγματοποιήσεώς της ὑπενθυμίζει εἰς τήν Χριστιανοσύνην τάς παραδοχάς τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, τήν ἀξίαν τοῦ κοινοῦ ἀγῶνος κατά τῶν παρανοήσεων τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί τήν ἀποστολήν τῶν πιστῶν, ὅπως συμβάλλουν εἰς τόν πολλαπλασιασμόν τῶν «καλῶν καρπῶν» τῆς ἐν Χριστῷ, κατά Χριστόν καί εἰς Χριστόν ζωῆς ἐν τῶ κόσμῳ.Καλούμεθα σήμερον νά ἀναδείξωμεν τό διαχρονικόν μήνυμα τῆς ἐν Νικαίᾳ Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τάς σωτηριολογικάς διαστάσεις καί τάς ἀνθρωπολογικάς συνεπείας τοῦ «ὁμοουσίου», τῆς ἀρρήκτου συνδέσεως τῆς Χριστολογίας μετά τῆς ἀνθρωπολογίας, εἰς μίαν ἐποχήν ἀνθρωπολογικῆς συγχύσεως καί ἐντόνων προσπαθειῶν ἀναδείξεως τοῦ «μετανθρώπου» ὡς τοῦ ἀνοικτοῦ ὁρίζοντος καί τῆς αὐτοαποθεωτικῆς προοπτικῆς τῆς ἀνθρωπίνης ἐξελίξεως, τῇ συμβολῇ τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας. Ἡ ἀρχή τῆς «θεανθρωπινότητος» ἀποτελεῖ τήν ἀπάντησιν εἰς τήν ἀδιέξοδον ὀπτασίαν τοῦ συγχρόνου «ἀνθρωποθεοῦ». Ἡ ἀναφορά εἰς τό «πνεῦμα τῆς Νικαίας» ἀποτελεῖ πρόσκλησιν ὅπως στραφῶμεν εἰς τά οὐσιώδη τῆς πίστεώς μας, πυρήν τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Κύριος καί Σωτήρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ πλήρης καί τελεία ἀποκάλυψις τῆς ἀληθείας περί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου. «Ὁ ἐμέ ἑωρακώς, ἑώρακε τόν πατέρα μου»[7]. Ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος ἔδειξε «πρῶτος καί μόνος», ὡς γράφει ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, «τόν ἀληθινόν ἄνθρωπον καί τέλειον, καί τρόπων καί ζωῆς καί τῶν ἄλλων ἕνεκα πάντων»[8]. Αὐτήν τήν Ἀλήθειαν ἐκπροσωπεῖ ἐν τῷ κόσμῳ ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἀπό αὐτήν τρέφεται, αὐτήν διακονεῖ. Φοροῦσα τόν χιτῶνα τῆς Ἀληθείας, «τόν ὑφαντόν ἐκ τῆς ἄνω θεολογίας», ἀεί ὀρθοτομεῖ καί δοξάζει «τῆς εὐσεβείας τό μέγα μυστήριον», εὐαγγελιζομένη τόν λόγον τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐλπίδος, προσβλέπουσα πρός τήν «ἀνέσπερον καί ἀδιάδοχον καί ἀτελεύτητον ἡμέραν»[9], τήν ἐρχομένην αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔργον τῆς θεολογίας εἶναι ἡ ἀποκάλυψις τῆς σωτηριολογικῆς διαστάσεως τῶν δογμάτων καί ἡ ἑρμηνεία αὐτῶν δι᾿ ὑπαρξιακῶν ὅρων, ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ, ὁμοῦ μετά τῆς μετοχῆς εἰς τό ἐκκλησιαστικόν γεγονός, εὐαισθησίαν καί γνήσιον ἐνδιαφέρον διά τόν ἄνθρωπον καί τάς περιπετείας τῆς ἐλευθερίας του. Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, ἡ διατράνωσις τῆς πίστεως εἰς τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον ὀφείλει ὅπως συνοδεύηται ὑπό τῆς ἐμπράκτου ἀνταποκρίσεως ἡμῶν εἰς τόν σωτήριον λόγον Αὐτοῦ: «αὕτη ἐστίν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς»[10]. Μεμνημένοι τοίνυν τῶν ἀφάτων δωρεῶν, ὧν ἐποίησε καί ποιεῖ πάσῃ τῇ κτίσει, ἀκαταπαύστως δοξολογοῦμεν τό ὑπεράγιον καί ὑπέρλαμπρον ὄνομα τοῦ Κυρίου τῶν ὅλων καί Θεοῦ τῆς ἀγάπης, δι᾿ Οὗ τόν Πατέρα ἐγνώκαμεν καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐπεδήμησεν ἐν κόσμῳ. Ἀμήν!

Ἐν ἔτει σωτηρίῳ ‚βκε´, κατά μῆνα Ἰούνιον (α´) Ἐπινεμήσεως Γ´

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ἐν Χριστῷ εὐχέτης.

+ ὁ Κολωνείας Ἀθανάσιος ἐν Χριστῷ εὐχέτης

+ ὁ Γορτύνης καί Ἀρκαδίας Μακάριος ἐν Χριστῷ εὐχέτης

+ ὁ Ἀρκαλοχωρίου, Καστελλίου καί Βιάννου Ἀνδρέας ἐν Χριστῷ εὐχέτης

+ ὁ Βελγίου Ἀθηναγόρας ἐν Χριστῷ εὐχέτης

+ ὁ Λέρου, Καλύμνου καί Ἀστυπαλαίας Παΐσιος ἐν Χριστῷ εὐχέτης

+ ὁ Ἀτλάντας Σεβαστιανός ἐν Χριστῷ εὐχέτης

+ ὁ Κυδωνιῶν Ἀθηναγόρας ἐν Χριστῷ εὐχέτης

+ ὁ Σηλυβρίας Μάξιμος ἐν Χριστῷ εὐχέτης

+ ὁ Αὐστραλίας Μακάριος ἐν Χριστῷ εὐχέτης

+ ὁ Ἑλβετίας Μάξιμος ἐν Χριστῷ εὐχέτης

+ ὁ Ἰρλανδίας Ἰάκωβος ἐν Χριστῷ εὐχέτης

+ ὁ Μεξικοῦ Ἰάκωβος ἐν Χριστῷ εὐχέτης

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 27ῃ Μαΐου 2025

____________

 

1. Πράξ. β’, 1.

2. Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα, Ἔργα Α’. Ἐκκλησιολογικά Μελετήματα, ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 2016, σ. 675-6.

3. Ματθ. κβ’, 21.

4.Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, Λόγος περί τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, PG 25, 192.

5. Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, Ἐπιστολή περί τῶν γενομένων ἐν τῇ Ἀριμίνῳ τῆς Ἰταλίας, καί ἐν Σελευκείᾳ τῆς Ἰσαυρίας συνόδων, PG 26, 688.

6. Κ.Π.Α. κῶδιξ Α’ 94, 10 Αὐγούστου 1925, σ. 102-3.

7. Ἰωάν. ιδ’, 9.

8. Νικολάου Καβάσιλα, Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, PG 150, 680.

9. Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Εἰς τήν Ἐξαήμερον, PG 29, 52.

10. Ἰωάν. ιε’, 12.

Ο έλληνας τραγουδιστής Κωνσταντίνος Αργυρός στον Οικουμενικό Πατριάρχη

 

 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος δέχθηκε σε ακρόαση στο Φανάρι (12-5-2025), τον έλληνα τραγουδιστή Κωνσταντίνο Αργυρό, ο οποίος βρίσκεται για πρώτη φορά στην Κωνσταντινούπολη με αφορμή τη συναυλία που θα δώσει στις 9 Ιουλίου για τα 150 χρόνια του Ζαππείου Σχολείου.Ο Κωνσταντίνος Αργυρός έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την επίσκεψή του στο Φανάρι:“Σήμερα είχα την εξαιρετική τιμή να συναντήσω τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο ,μια εμπειρία που θα μείνει ανεξίτηλη στην καρδιά μου. Η ατμόσφαιρα στο Πατριαρχείο ήταν γεμάτη από πνευματικότητα και ιστορία, που διαχέεται σε κάθε γωνιά του χώρου. Ο Πατριάρχης, με τη σοφία και την πραότητα του, μοιράστηκε μαζί μου τις σκέψεις του για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ορθοδοξία στον σύγχρονο κόσμο. Μιλήσαμε για την ανάγκη ενότητας και αλληλεγγύης, όχι μόνο μεταξύ των πιστών, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Πατριάρχης, με το έργο του, προάγει την ειρηνική συνύπαρξη και την κατανόηση μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών, επισημαίνοντας τη σημασία της αγάπης και της αποδοχής. Αναφέρθηκε επίσης σε πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει για την προστασία του περιβάλλοντος, τονίζοντας ότι η φύση είναι ένα δώρο που πρέπει να διαφυλάξουμε για τις επόμενες γενιές. Το έργο του στον τομέα της εκπαίδευσης και της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι αξιοσημείωτο, προσπαθώντας πάντα να συμβάλλει στην ευημερία όλων. Αυτή η συνάντηση δεν ήταν απλώς μια προσωπική εμπειρία, αλλά και μια πηγή έμπνευσης για όλους μας να αναδεικνύουμε τις αξίες της πίστης και της αγάπης στην καθημερινότητά μας. Ευχαριστώ από καρδιάς τον Οικουμενικό Πατριάρχη για την υποδοχή και τις σοφές του κουβέντες”.Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε, ενώπιον και Τούρκων δημοσιογράφων, ο Κωνσταντίνος Αργυρός δήλωσε ότι «είναι τεράστια η τιμή να βρίσκομαι εδώ, για ένα φιλανθρωπικό έργο, για το Ζάππειο». «Πρώτη φορά στην Πόλη και νιώθω τεράστια χαρά, τεράστια τιμή, ήξερα ότι είχα φίλους εδώ αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσοι πολλοί», ανέφερε ο Κωνσταντίνος Αργυρός προσθέτοντας: «Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι και πραγματικά είμαι τρομερά ενθουσιασμένος. Έχω αρκετούς φίλους εδώ στην Τουρκία, έρχονται με τιμάνε στις συναυλίες μου, στα μαγαζιά που δουλεύω. Γενικότερα έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τους ανθρώπους που έρχονται και με στηρίζουν από την Τουρκία και για πρώτη φορά ήθελα να είμαι εδώ πέρα για να τραγουδήσω και να είμαστε μαζί, να περάσουμε μια αξέχαστη βραδιά. Γιατί ανυπομονώ για εκείνη τη βραδιά. Η μουσική ενώνει, η μουσική είναι το πολυτιμότερο για μένα πράγμα, δεν έχει σύνορα». Στην ακρόαση του έλληνα τραγουδιστή από τον Πατριάρχη, αλλά και στην συνέντευξη τύπου ήταν παρών ο Άρχων Μ. Χαρτοφύλαξ της Μ.τ.Χ.Ε. Λάκης Βίγκας, ο οποίος συντελεί καθοριστικά στην διοργάνωση της συναυλίας για το Ζάππειο.

 

Φωτογραφίες από την συνέντευξη: Mıgırdiç Arzivyan