Στέλιος Παπαθεμελής: Σκέψεις γύρω από τις διεργασίες για την ονομασία των Σκοπίων

Στέλιος Παπαθεμελής ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Στον Πρωθυπουργό και τους Αρχηγούς των Κομμάτων .

«Αντιμετωπίσαμε το θέμα των Σκοπίων με δειλία και ωσάν να είμεθα εμείς οι ένοχοι και οι πλαστογράφοι της Ιστορίας» Μανόλης Ανδρόνικος
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Κύριοι Αρχηγοί των Κομμάτων,
Επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις σχετικά με την ονομασία του βορεινού μας γείτονα που ελπίζω να τις βρείτε χρήσιμες εν όψει των τελικών σας αποφάσεων.
          α.  Είναι βέβαιον ότι η πρωτοβουλία για την επανενεργοποίηση του κατεψυγμένου Σκοπιανού προβλήματος κινείται έξωθεν. Δεν προέρχεται από εμάς. Εμάς μας χρειάζονται για να πληρώσουμε το … μάρμαρο.
          Είναι κακό ως πρόβλημα, αλλά, όπως σοφά έλεγαν οι Βυζαντινοί μας πρόγονοι «μη κινείν κακόν ευ κείμενον», μη κινείτε  ένα καλοβαλμένο κακό.
          β. Το σκοπιανό δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδος. Είναι πρόβλημα των Σκοπίων, αν είναι και εκείνων. Η Ελλάδα δεν εμποδίζεται στις διακρατικές της σχέσεις και στην άσκηση ενός πρωταγωνιστικού ρόλου στην περιοχή από το σκοπιανό. Αν δεν τον διαδραμάτισε, οφείλεται στις εγγενείς αδυναμίες των ελλαδικών ηγεσιών. Δεν εμποδίζει επίσης τους σκοπιανούς, αφού τους παραχωρούμε δωρεάν το Λιμάνι της Θεσσαλονίκης, πνεύμονα αναπνοής τους, και μπαινοβγαίνουν ανεμπόδιστα στην Ελλάδα με ΜΚ, τα καζίνα τους πλουτίζουν από τους Έλληνες θαμώνες τους – υπολογίζεται ότι το 2017 εισέπραξαν εξ Ελλήνων πάνω από 30 εκατ. ευρώ, κ.λ.π. Προς τι λοιπόν να σπεύσει η Ελλάς να αναγνωρίσει τίτλους ιδιοκτησίας στους σφετεριστές της ιστορίας και διεκδικητές των εδαφών της, με βάση το  κλοπιμαίο όνομα;
          Θα το έκανε ποτέ αυτό νουνεχής πολίτης να παραχωρήσει το σπιτικό του και τα τιμαλφή του σε οιονδήποτε σφετεριστή, καταπατητή, καταχραστή, άρπαγα, ληστή, λωποδύτη, διεκδικητή εκ του μη όντος της περιουσίας του;  Όχι βέβαια. Χίλιες φορές όχι!
          γ. Οποιαδήποτε σύνθετη ονομασία με συνθετικό το Μακεδονία θα είναι στιγμιαίας χρήσεως. Πριν προλάβει να στεγνώσει η μελάνη της υπογραφής θα μεταπέσει αυτομάτως και νομοτελειακά στο σκέτο Μακεδονία.  Οπότε η εσχάτη πλάνη θα είναι χείρων της πρώτης. Άρα πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους απαγγίστρωσης από την παγίδα της σύνθετης.
          δ. Η παραχώρηση με δική μας υπογραφή του κατάφορτου από ελληνικήν ιστορία ονόματος Μακεδονία υφ’ οιανδήποτε μορφή, εγγράφει δουλείες και υποθήκες εις βάρος των μελλοντικών μας γενεών που θα υπονομεύουν στο διηνεκές την ασφάλεια της Ελλάδος αλλά και την σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής, για την οποία υποτίθεται κόπτεται ο επιπολαίως πάντοτε επισπεύδων διεθνής παράγων.
          ε. Και για τη σύνθετη οι «διαπραγματευτές», επίσημοι και ανεπίσημοι, αφήνουν για την τελευταία στιγμή το εύρος εφαρμογής και του συνθέτου ονόματος. Αν επομένως, ο μη γένοιτο, πάμε σε σύνθετη που δεν θα αφορά τα πάντα: μέσα, έξω, κράτος, έθνος, γλώσσα, ταυτότητα και κάθε έκφραση του σκοπιανού μορφώματος, τότε θα έχουμε εκπέσει από την πρώτη στιγμή στο σκέτο Μακεδονία, δηλαδή την μεγαλύτερη απάτη της ιστορίας, εναντίον της ιστορίας.
          στ. Η ψευδώνυμη «Μακεδονία» των Σκοπίων είναι σταλινοτιτοϊκό σκεύασμα, το μόνο τέκνο του Στάλιν που η Δύση παρά και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ περιθάλπει ως φυσικόν της τέκνον …
        Οι ελλαδικές ηγεσίες μετά το 1945 αυτοπαγιδεύτηκαν πίσω από το αναποτελεσματικό δόγμα: «Δεν συζητούμε το ανύπαρκτο, λεγόμενο Μακεδονικό». Εντούτοις αυτό ζει και βασιλεύει ως τις μέρες μας, και παραείναι υπαρκτό.  
          Στην αφετηρία του το καταδίκασαν ως γνωστόν οι ΗΠΑ: Δήλωση ΥπΕξ Στετίνιους (1944) «η χρήση του ονόματος Μακεδονία στο νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας συνιστά πρόσχημα επιθετικών ενεργειών εναντίον της Ελλάδος». Αργότερα (2/10/92) ο Μπιλ Κλίντον συμφώνησε με την θέση της Λισαβώνας και δεσμεύτηκε «να στηρίξει τις αρχές αυτές και να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των δικαίων ανησυχιών της Ελλάδος». Τον απήλλαξε δυστυχώς από τη δέσμευσή του εκείνη η τότε ελληνική Κυβέρνηση.
          Είναι εκρηκτική η αποστροφή του Λη Χάμιλτον, προέδρου της επί των Εξωτερικών Επιτροπής του Κογκρέσου «Συμβιβαστήκατε ξαφνικά και μας αφήσατε σύξυλους και δεν προλάβαμε να σας βοηθήσουμε»!
          Το όνομα αποτελεί εργαλείο – κλειδί ρυθμίσεων και απορρυθμίσεων στην περιοχή. Χωρίς το όνομα Μακεδονία το μακεδονικό ζήτημα αποκλείεται να νεκραναστηθεί. Γι’ αυτό επιμένουν οι εχθροί.
          ζ. Κύκλοι με απεριόριστες προσβάσεις στα media σήμερα «τρολλάρουν» την ιδέα της παραδόσεως του ονόματός μας. Τους αποστομώνει όμως ο πρώτος πρόεδρος των Σκοπίων Κύρο Γκληγκόρωφ που ξεκαθάρισε: «Είμαστε Σλάβοι. Έχουμε έρθει στα Βαλκάνια τον 6ο και τον 7ο αιώνα. Έχουμε εγκατασταθεί στα εδάφη που ονομάζονται Μακεδονία και από τότε κατοικούμε σε αυτά. Δεν γνωρίζω κατά πόσο στις φλέβες μας συνεχίζει να ρέει κάποια σταγόνα αίματος των αρχαίων Μακεδόνων, αλλά ακόμα και έτσι, δεν είναι αυτό που δίνει την ταυτότητα του λαού μας». (Απομνημονεύματα, σ. 259).
          η. Η Ουάσιγκτον τροφοδότησε και πυροδότησε, ως μη όφειλε, αυτά τα χρόνια, την αλλαζονεία των σκοπιανών και πρέπει τώρα να τους προσγειώσει στην πραγματικότητα. Είναι πασίγνωστο ότι συνομιλητής μας δεν είναι τα Σκόπια αλλά οι ΗΠΑ και κατά ένα ποσοστό Βερολίνο-Βρυξέλλες.
            Η γεωπολιτική και γεωστρατηγική προτεραιότητα της Ελλάδος εν όψει της αμερικανοτουρκικής ρήξης είναι σήμερα αναμφισβήτητη και άρα, έχουμε βαρύνοντα λόγον και πρέπει να τον χρησιμοποιήσουμε.
          θ. Ο κορυφαίος οραματιστής της ανεξίτηλης ελληνικότητας της Μακεδονίας, ο Ίων Δραγούμης, ξεσήκωνε και προειδοποιούσε στα κρίσιμα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα: «Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώση. Θα μας σώση από τη βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώση από την μετριότητα και την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώση από τον αισχρό ύπνο, θα μας ελευθερώση. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε!» (Μαρτύρων και Ηρώων αίμα, σ. 5).
Να απορρίψουμε τεχνάσματα και εκβιασμούς που θα ενταθούν σίγουρα τις τελευταίες ώρες, με εθνική αποφασιστικότητα και ισχυρή βούληση και να επαναφέρουμε το ζήτημα στην φυσική του αφετηρία, εκεί που το έθεσαν οι 2 ιστορικοί πολιτικοί ηγέτες της χώρας.  Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής: «Πιστεύω ότι οι σύμμαχοι και οι εταίροι μας θα καταλάβουν πως δεν υπάρχει παρά μία Μακεδονία. Και η Μακεδονία αυτή είναι ελληνική».
          Και ο Ανδρέας Παπανδρέου: «Για μένα δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να δεχθώ τον όρο Μακεδονία υπό οιανδήποτε μορφή αυτός περιέχεται».
          Τέλος συνιστά οφειλόμενο σεβασμό στον πολίτη η προσφυγή στον ύψιστο θεσμό άμεσης δημοκρατίας, το δημοψήφισμα.
          Με την προσήκουσα τιμή,
          Σ. Παπαθεμελής  

                 

Αγίου Γρηγορίου Νύσσης: Κατά τοκιζόντων

• Ἡ κοινωνικὴ ἐκμετάλλευση αἰτία τῆς φτώχειας καὶ τῆς δυστυ-
χίας τῶν πολλῶν.
• Ἀνώφελο νὰ δημιουργεῖς πολλοὺς φτωχοὺς μὲ τὴν ἐκμετάλλευση καὶ ν’ ἀνακουφίζεις ἕνα μὲ τὴν ἐλεημοσύνη.

«Ει  μη  πλήθος ην  τοκιστών ουκ αν ην το πλήθος των πενοομένων.Λύσον σου την φατρίαν , και πάντες έξομεν την αυτάρκειαν »
(Ἂν δὲν ὑπῆρχε τὸ πλῆθος τῶν τοκογλύφων (τῶν ἐκμεταλλευτῶν γενικά), δὲν θὰ ὑπῆρχε οὔτε ἡ στρατιὰ τῶν πεινασμένων. Ἂς διαλυθοῦν τὰ ὀργανωμένα οἰκονομικὰ συμφέροντα καὶ ὅλοι θ’ ἀποκτήσουμε τὴν οἰκονομική μας αὐτάρκεια.)

« Δρεπάνι του τοκιστή είναι η  δικαστική απαίτηση του χρέους, αλώνι το σπίτι του, όπου λιανίζει τις περιουσίες των αναγκεμένων ανθρώπων. 
Ολονών τ’ αγαθά τα βλέπει δικά του. Εύχεται στους ανθρώπους ανάγκες και συμφορές, για να τρέξουν υποχρεωτικά να δανειστούν απ΄αυτόν. Μισεί τους αυτάρκεις και όσους δεν έχουν δανειστεί απ’ αυτόν τους θεωρεί εχθρούς του. Συχνάζει στα δικαστήρια για ν’ ανακαλύψει κάποιον που τον πιέζουν οι δανειστές και ακολουθεί τους φοροεισπράκτορες, όπως τα κοράκια τους στρατούς που διεξάγουν πόλεμο( για να τρώνε τους σκοτωμένους). Κουβαλάει παντού το κομπόδεμα, και σαν δόλωμα το δείχνει σ’ εκείνους που τους πνίγει η  ανάγκη, ώστε, ανοίγοντας γι’ αυτό το στόμα, να καταπιούν μαζί μ’ αυτό και το αγκίστρι του τόκου. Καθημερινά μετράει τα κέρδη, μα η  δίψα του για χρήμα δε σβήνει. Στεναχωριέται για το χρυσάφι που έχει φυλαγμένο στο σπίτι, επειδή μένει αχρησιμοποίητο κι’ ανεκμετάλλευτο.
Πώς θα προσευχηθείς, λοιπόν, τοκογλύφε; Με τι συνείδηση θα ζητήσεις από τον Θεό κάποια ευεργεσία, συ που έμαθες όλο να παίρνεις και ποτέ να μην δίνεις; Ή μήπως σου διαφεύγει, ότι η προσευχή σου αποτελεί υπόμνηση της δικής σου απανθρωπιάς; Ποια συγχώρηση έδωσες και ζητάς συγγνώμη; Ποιον ελέησες κι’ επικαλείσαι τον Ελεήμονα; Αλλά κι’ αν ακόμη προσφέρεις ελεημοσύνη, ως προϊόν απάνθρωπης εκμετάλλευσης δεν θα είναι καρπός των συμφορών των άλλων, γεμάτη δάκρυα και στεναγμούς;
Αν γνώριζε ο φτωχός από πού προσφέρεις την ελεημοσύνη, δεν θα την δεχόταν, γιατί θα αισθανόταν 
σα να έμελλε να γευτεί σάρκες αδελφικές και αίμα συγγενών του. Θα σου πετούσε δε κατάμουτρα τούτα τα λόγια τα γεμάτα θάρρος και φρονιμάδα: μη με θρέψεις, άνθρωπε, από τα δάκρυα των αδελφών μου. Μη δώσεις στο φτωχό ψωμί βγαλμένο από τους στεναγμούς των άλλων φτωχών. Μοίρασε στους συνανθρώπους σου όσα με αδικίες μάζεψες και τότε θα παραδεχθώ την ευεργεσία σου. 
Ποιό το όφελος, αν δημιουργείς πολλούς φτωχούς (με την εκμετάλλευση) κι ανακουφίζεις ένα (με την ελεημοσύνη); Αν δεν υπήρχε το πλήθος των τοκογλύφων ( των εκμεταλλευτών γενικά), δεν θα υπήρχε ούτε η στρατιά των πεινασμένων. Ας διαλυθούν τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα και όλοι θ’ αποκτήσουμε την οικονομική μας αυτάρκεια». 

( ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ( 4ος αι.) «Κατά τοκιζόντων» 

Πηγή http://www.xristianiki.gr/blog/elektronike-ekdose/apo-tous-pateres-tes-ekklesias/

Η Εορτή των Φώτων και τα Άγια Θεοφάνεια στο Προκόπι της Καππαδοκίας

Η Εορτή των Φώτων και τα Άγια Θεοφάνεια  από το βιβλίο του Λάζαρου Ευπραξιάδη   ΠΡΟΚΟΠΙ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ Μ.ΑΣΙΑΣ 

Το έθιμο του βαπτίσματος υπήρχε στους αρχαίους Έλληνες και συμβόλιζε την κάθαρση του ανθρώπου για να μπορέσει να μυηθεί στα μυστήρια που δόξαζε η θρησκεία του. Ο Χριστός ο ίδιος συνέστησε το βάπτισμα για να καθαρθή ο άνθρωπος από το προπατορικό αμάρτημα και ν’ αξιωθεί να μπει στο θεμελιώδη μυστήριο της Χριστιανικής λατρείας. 

Πρώτος ο Χριστός στον Ιορδάνη τον ποταμό καθόρισε το βάπτισμα για τον εαυτό του ζητώντας να τον βαφτίσει ο Ιωάννης ο βαπτιστής. Την ημέρα αυτή όπως όλος ο Χριστιανισμός, έτσι και οι Προκοπιείς πιστεύουν ότι αγιάστηκαν τα νερά όχι μόνο της θάλασσας αλλά και των ποταμών των λιμνών και των πηγών. Στο Προκόπι την ημέρα των Φώτων ο παπάς ψέλνοντας το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνηση»βάπτιζε το Σταυρό στην κολυμβήθρα (στην Καππαδοκία δεν υπάρχει θάλασσα, ποτάμι ή λίμνη) και ρωτούσε με αψηλή φωνή τους παρευρισκομένους ποιός θα ήθελε να βγάλει το Σταυρό από το Αγίασμα και όριζε μία λίρα για την ενίσχυση της εκκλησίας.  Άρχιζε πλειοδοσία άλλος έδινε επί πλέον δέκα γρόσια άλλος είκοσι, άλλος μία λίρα στο τέλος γινόταν η επικύρωση σ’ εκείνον που έδινε τα περισσότερα. Τότε ο παπάς τον ευλογούσε και αυτός με τρείς μετάνοιες φιλούσε τη δεξιά του παπά. Κατόπιν ο παπάς έβγαζε το Σταυρό από την κολυμβήθρα και διαμοίραζε το αγιασμένο νερό στους Χριστιανούς που περίμεναν με τα ποτήρια στα χέρια. Αυτοί το πήγαιναν με αναμμένα τα κεριά τους στα σπίτια τους. Όλα τα μέλη της οικογένειας έπιναν από λίγο και έβρεχαν μ ’αυτό το μέτωπο και το κεφάλι για να φωτιστούν. Ένα μέρος από το αγιασμένο νερό πήγαινε στα αμπέλια, στα χωράφια και στα ζωντανά τα οποία ράντιζαν για καλή σοδιά και υγεία. Επίσης φύλαγαν και λίγο μέχρι τον άλλο χρόνο των Φώτων για ευλογία του σπιτιού αλλά και για να θεραπεύουν διάφορες τυχόν ασθένειες της οικογένειας Ο παπάς την ημέρα αυτή συνοδευόμενος από ένα παιδί που κρατούσε ένα χάλκινο αγγείο με χερούλι (το ονομαζόμενο  παχράτσι) με το αγιασμένο νερό επισκεπτόταν όλα τα σπίτια της ενορίας του και μ’ ένα ματσάκι βασιλικό ράντιζε όλα τα δωμάτια καθώς και τα μέλη της οικογένειας, ψάλλοντας το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε». Αυτοί έριχναν τα νομίσματα πότε μικρά και πότε μεγάλα μέσα στο παχράτσι Στο Προκόπι της Καππαδοκίας ο παπάς επαναλάμβανε το έθιμο στην ενορία του κάθε πρώτη εκάστου μηνός. Το ράντισμα των δωματίων από τον παπά εκτός του αγιάσματος είχε και σκοπό να διώξει τα κακά πνεύματα. Στο Προκόπι εκτός από τα μικρά, ακόμη και μεγάλοι και προ πάντων κάποια  φοβητσιάρικα κορίτσια, πίστευαν ότι στα σκοτεινά δωμάτια και στα υπόγεια κατοικούσαν πλάσματα μαύρα σαν διαβόλια και τα λέγανε «χώχ».  Όταν επρόκειτο να πάνε στα σκοτεινά δωμάτια ή υπόγεια έλεγαν φωναχτά το Πάτερ ημών ή το Άγιος ο Θεός ή το Πιστεύω γιατί νόμιζαν ότι έφευγαν μακριά ή γίνονταν ακίνδυνα. Κατά πάσα πιθανότητα η γνώμη ότι με το ράντισμα του παπά φεύγουν τα χώχ είναι το αντικατόπτρισμα της γνώμης που υπήρχε στους Ελληνόφωνες κατοίκους του Προκοπίου και άλλων περιοχών της Καππαδοκίας για τους Καλικάντζαρους. 

Την παραμονή των Φώτων τα παιδιά ηλικίας 6εως 12 ετών το πρωί από σπίτι σε σπίτι και έψελναν τα κάλαντα «Ήρτανε τα Φώτα και οι Φωτισμοί, ήρτανε οι παπάδες και οι αγιασμοί. Ήρτανε τα φώτα τα φωτεινά, ήρτε και η κυρά μας η Παναγιά. Σ’ αυτό το σπίτι πούρταμε πέτρα να μη ραγίσει και ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλια χρόνια να ζήση, και του χρόνου»  Έπαιρναν το φιλοδώρημά τους και έφευγαν για άλλο σπίτι. Την παραμονή των Φώτων προπάντων, τα κορίτσια, δεν κοιμόντουσαν, γιατί ξέρανε ότι θα άνοιγε ο ουρανός κατά την βάπτιση του Χριστού και ο Θεός θα τα εισάκουγε και θα τους έδινε ότι επιθυμούσαν. Την ημέρα των Θεοφανείων κάθε βαπτισμένο παιδί είχε την υποχρέωση να πάει στους νονούς του, που ήταν οι πνευματικοί του γονείς, να υποβάλει τα σέβη του με χειροφιλήματα. Δεν πήγαινε δώρα ή γλυκίσματα εάν είχε πάει την Πρωτοχρονιά ή τα Χριστούγεννα. Όπως την ημέρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς έτσι και τα Φώτα οι Προκοποιείς πήγαιναν επισκέψεις στα σπίτια που είχαν ονόματα που εόρταζαν εκείνη την ημέρα έστω και αν δεν ήταν συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, για να ευχηθούν, εκτός αν υπήρχαν σοβαροί λόγοι ασθενείας ή πένθους.  Όλα τα σπίτια ακόμη και αυτά που δεν εόρταζαν,  είχαν στρωμένο τραπέζι με ρακί ,κρασί, αυγά, παστουρμά, κότα τσιγαρισμένη και λογιών λογιών μεζέδες για τα γερά στομάχια (και ποιος δεν είχε;) Σε κάθε σπίτι οι παρέες έπρεπε να καθίσουν να πιούν και να κεραστούν στην υγειά του εορτάσαντος και να πάρουν ύστερα σειρά τα σπίτια. Τόση ήταν η οικειότητα των κατοίκων μεταξύ των και τόσο διάχυτη η επιθυμία να διασκεδάσουν με αγάπη, ώστε και τα σπίτια που δεν είχαν ονομαστική εορτή καλούσαν τις συντροφιές να επισκεφθούν και αυτά, να κεραστούν και να ευχηθούν για την υγεία και ευτυχία των. Άλλωστε τα Φώτα ήταν η τελευταία ημέρα του δωδεκαημέρου και μαζί μ’ αυτήν τέλειωναν τα φαγοπότια κατά γλέντια. Αξέχαστες μέρες που δεν θα μπορέσουν να τις νοιώσουν οι απόγονοι αυτών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα με διαφορετική νοοτροπία και άλλο τρόπο ζωής. 

ΦΙΛΙΩ ΧΑΪΔΕΜΈΝΟΥ: ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑ ΒΟΥΡΛΆ

Γιαγιά Φιλιώ : ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑ ΒΟΥΡΛΆ 
"... Από τα Χριστούγεννα μέχρι των Φώτων κανείς δεν δούλευε! Οι μέρες πέρναγαν με γλέντια και φαγοπότι. Βέβαια έριχναν μια ματιά και τάιζαν τα ζώα τους, γιατί, όπως έλεγαν, " αυτά που δεν μπορούν να μιλήσουν πρέπει να φάνε πρώτα και να καλοπεράσουν ". 
Κι ερχόταν η παραμονή της Πρωτοχρονιάς..Μεγάλη έγνοια το ποδαρικό και μεγάλη προσοχή μη το κάνει άνθρωπος που δεν γνώριζαν. Ένας άνθρωπος αποδεδειγμένα γούρικος η το βαφτιστήρι της οικογένειας ήταν αυτός που συνήθως έκανε ποδαρικό. Απ αυτό εξαρτιόταν αν τα αμπέλια θα είχαν καλή σοδειά, μαξούλι, να μη χαλάσουν τα κρασιά και να μην τύχουν αρρώστιες. Όπως όλες οι γιορτές, κι αυτή ξεκινούσε με εκκλησιασμό. Μόνο οι κατάκοιτοι και οι άρρωστοι δεν πήγαιναν στην Εκκλησία. Αφού χαιρετούσε ο παπάς, όλοι εύχονταν, φιλιούνταν και γυρνούσαν στα σπίτια τους. Ο πατέρας κρατούσε το κλειδί, σταύρωνε την πόρτα και έλεγε: " Και του χρόνου! Καλή χρονιά! ευτυχισμένοι να ΄μαστε!" Έβαζε το κλειδί και ξεκλείδωνε κι όλοι περίμεναν απέξω. Εκείνος έμπαινε πρώτος μέσα και πατούσε ένα ρόδι που είχε στη τσέπη του - η νοικοκυρά είχε προβλέψει αποβραδίς να βάλει κάτι στο πάτωμα για να μη λεκιάσει-κι ευχόταν:" Καλή χρονιά!Να μαστε καλά και να χουμε ειρήνη και αγάπη!" Η γυναίκα απαντούσε:" Να είσαι καλά! Και του χρόνου να μας ξανακάνεις ποδαρικό!" κι έμπαινε κι αυτή στο σπίτι κρατώντας μια πέτρα και λέγοντας:" Όπως βαραίνει η πέτρα, έτσι να βαραίνει και του αντρός μου η σακούλα!" και άφηνε την πέτρα πίσω από την πόρτα. Εμείς,τα παιδιά, μπαίναμε ένα ένα, φιλάγαμε το χέρι του πατέρα κι ύστερα της μητέρας μας κι εκείνοι μας έδιναν φιλοδώρημα. Δεν υπήρχε σπιτικό που να μη γινόταν όλη αυτή η τελετουργία. Εμείς οι Μικρασιάτες τα έθιμα τα κρατάγαμε και τα κρατάμε ακόμα. Αφού,λοιπόν, τελειώναμε το ποδαρικό, η ψυχοκόρη-όλα τα σπίτια είχαν ψυχοκόρες- ετοίμαζε τη φωτιά και ζέσταινε τη σούπα. Όλοι παίρναμε θέση στο στρωμένο γιορτινό τραπέζι και ξενυχτάγαμε μέχρι το πρωί γελώντας και τραγουδώντας δίπλα στ΄ αναμμένα τζάκια. Ξέχασα να σας πω πως, όταν μπαίναμε στο σπίτι, ο πατέρας πήγαινε στο δωμάτιο που είχαμε τα εικονίσματα -συνήθως ένα μικρό δωματιάκι μόνο για αυτή τη χρήση-έκανε τη προσευχή του κι έτρωγε το αντίδωρο που είχε φέρει από την εκκλησία, ακολουθούσαμε κι εμείς τα παιδιά και προσευχόμασταν...". 
( Απόσπασμα από το βιβλίο της Φιλιώς Χαϊδεμένου "Τρεις αιώνες μια ζωή" εκδόσεις Λιβάνη Αθήνα 2005)

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

Τά Χριστούγεννα ἐν τοῖς Πατριαρχείοις 
Ἐν χαρμοσύνῳ ἀτμοσφαίρᾳ καί μετά λαμπρότητος ἑωρτάσθη ἐν τοῖς Πατριαρχείοις ἡ μεγάλη Ἑορτή τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 
Ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαῖος, προέστη τῆς Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Θείας Λειτουργίας, τήν Δευτέραν, 25ην Δεκεμβρίου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Γέροντος Νικαίας κ. Κωνσταντίνου, Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος, Σεβαστείας κ. Δημητρίου, Μύρων κ. Χρυσοστόμου, Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κ. Στεφάνου καί Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρου. 
Μετά τό Ἱ. Εὐαγγέλιον ἀνεγνώσθη ἀπό τοῦ Ἱ. Ἄμβωνος ὑπό τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου κ. Ἰωακείμ, Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ ἐπί τοῖς Χριστουγέννοις Πατριαρχική Ἀπόδειξις, διά τῆς ὁποίας ὁ Παναγιώτατος ἐστηλίτευσε τήν καταπάτησιν τῶν θεμελιωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὡς ταῦτα περιγράφονται εἰς τήν πρό ἑβδομηκονταετίας ὑπογραφεῖσαν Οἰκουμενικήν Διακήρυξιν τῶν Δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου (1948).Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πέργης κ. Εὐάγγελος, ὁ Θεοφιλ. Ἐπίσκοπος Ἐρυθρῶν κ. Κύριλλος, Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας, ὁ Ἐξοχ. Πρέσβυς κ. Εὐάγγελος Σέκερης, Γεν. Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα, ὁ Ἐντιμ. κ. Maksym Vdovychenko, Πρόξενος τῆς Οὐκρανίας ἐνταῦθα, ὁ Ἐντιμ. κ. Παρασκευάς Πατσουρίδης, Δήμαρχος Διδυμοτείχου, μετά τῶν οἰκογενειῶν αὐτῶν, καί πιστοί ἐκ τῆς Πόλεως καί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ. 
Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν ἐπεσκέφθησαν τόν Παναγιώτατον, εὐχηθέντες Αὐτῷ ἑορτίως, πενταμελής Ἀντιπροσωπεία τοῦ Κόμματος «CHP», ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ Ἐξοχ. Βουλευτοῦ κ. Akif Hamzaçebi, πρῴην Ἀντιπροέδρου τοῦ Τουρκικοῦ Κοινοβουλίου, ὁ Ἐλλογ. κ. Toros Alcan, ἀπερχόμενος ἐκπρόσωπος Θρησκευτικῶν καί Μειονοτικῶν Κοινοτήτων παρᾷ τῇ ἐν Ἀγκύρᾳ Γενικῇ Διευθύνσει Βακουφίων, μετά τοῦ νεοεκλεγέντος διαδόχου αὐτοῦ Ἐντιμ. κ. Moris Levi, Ἀντιπρο-έδρου τῆς ἐνταῦθα Ἑβραϊκῆς Κοινότητος, καί ὁ Ἐντιμ. κ. Nurhan Palakoğlu, ἐκ προσώπου τοῦ Δήμου Beşiktaş.

Πηγή http://fanarion.blogspot.gr/2017/12/2017.html

Μήνυμα Χριστουγέννων 2017 Μητροπολίτου Ν.Ιωνίας κ. Γαβριήλ

Μήνυμα Χριστουγέννων 2017 Μητροπολίτου κ. Γαβριήλ
«ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὃς ἐστι Χριστὸς Κύριος, ἐν πόλει Δαυίδ».
(Λουκ. β’, 10-11)
Τά παραπάνω χαρμόσυνα, μα τόσο λυτρωτικά καί ἀφυπνιστικά λόγια τοῦ Ἀγγέλου ἀποτελοῦν μήνυμα θριαμβευτικό πού ἀντηχεῖ πανηγυρικά σέ ὅλη τήν οἰκουμένη καί προσκαλεῖ τόν κάθένα ἀπό ἐμᾶς, κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά, νά συμμετάσχουμε στήν ἀνείπωτη χαρά τῆς Ἐκκλησίας μας καί νά συνεορτάσουμε τό μοναδικό γεγονός τῆς Ἐνανθρωπήσεως Ἐκείνου, πού οἱ Προφήτες ἐπί αἰῶνες διακήρυτταν καί ἡ ἀνθρωπότητα μέ πόθο ἀνέμενε, τήν κατά σάρκα Γέννηση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Πράγματι, «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄ Τιμ. γ΄ 16) καί τά «σύμπαντα σήμερον χαρᾶς πληροῦνται». Ποιός δέν μένει ἔκθαμβος μπροστά στό μεγαλειώδες προαιώνιο σχέδιο τῆς θείας Οἰκονομίας; Ποιός δέν μένει ἐκστατικός μπροστά στήν ἄπειρη καί ἀνυπέρβλητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο ἤ καί στήν ἄμετρη ταπείνωση τοῦ Δημιουργού γιά το πλάσμα Του;
Ἡ Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου ἀποτελεῖ μυστήριο «μέγα καί παράδοξο», ἀλλά καί γεγονός ἀληθινό, παγκόσμιο, ἱστορικό καί βαθιά πνευματικό. Εἶναι γεγονός ὑπαρξιακό, ἀτέρμονης χαρᾶς καί εὐφροσύνης, τό ὁποῖο σηματοδοτεῖ τήν ἀπαρχή τῆς νέας δημιουργίας τοῦ καινούργιου κόσμου πού προσφέρει ὁ Θεός στήν ἀνθρωπότητα καί ἀποκαλύπτει τήν ἀληθινή γνώση τόσο γιά τόν Τριαδικό Θεό, ὅσο γιά τόν πραγματικό, ἐλεύθερο καί πλήρη ἄνθρωπο.
Ὁ «ἐκ Παρθένου τεχθείς» Κύριος, ἐκτός ἀπό Ἀνάσταση καί Ζωή ἀποτελεῖ τήν ἀληθινή, τήν αὐθεντική, τήν ἀπόλυτη Χαρά. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀστείρευτη πηγή τῆς διαρκοῦς Χαρᾶς, πού ξεπερνᾶ κάθε κοσμική καί πρόσκαιρη ἀπόλαυση, κάθε ἐφήμερη εὐχαρίστηση καί θέλει καί εὐχαριστιέται, ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ Ὅσιος Πορφύριος, νά σκορπᾶ τή χαρά, ἀλλά καί νά πλουτίζει τούς πιστούς Του μέ χαρά. Ἄλλωστε, γι’ αὐτή τήν μεγάλη χαρά μᾶς ἔπλασε, γιά αὐτή τήν χαρά μᾶς ἀναγέννησε καί σέ αὐτήν τήν χαρά μᾶς ὁδηγεῖ, ἤτοι σέ ἐπανασύνδεση μέ τόν Δημιουργό μας καί στήν ὁδό πρός τήν κατά χάριν θεώσή μας.
Σήμερα, μέσα στήν ἀνήσυχη καθημερινότητά μας, μέ τόν φόβο, τόν πόνο καί τό ἄγχος νά περιστοιχίζουν τίς ζωές μας, μέ τήν κοινωνική ἀδικία, τόν ἔντονο ξενιτεμό, τά ἀκραῖα φαινόμενα βίας καί μισαλλοδοξίας νά χαρακτηρίζουν τήν «προοδευτική» κοινωνία μας, μέ τά μαύρα σύννεφα τῆς λύπης νά σκοτεινιάζουν τόν ὀρίζοντα τῆς ψυχῆς μας, ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, ἡ «Μητρόπολις πασῶν τῶν ἑορτῶν» κατά τόν ἱ. Χρυσόστομο (PG 48, 752) ἔρχεται ὡς χαρμόσυνη δέσμη παρηγοριᾶς, ὡς ὁλοφώτεινη ἀκτίνα εἰρήνης καί ἀγαλλίασης γιά νά περιλούσει μέ χαρά τήν ψυχή μας και νά μᾶς τονίσει ἤ καί νά ὑπενθυμίσει ὁτι ὁ Θεός εἶναι ὄχι ἀπλώς παρών στόν κόσμο μας, ἀλλά ὅτι ὁ Ὑιός Του ὁ Μονογεννής γίνεται τέλειος ἄνθρωπος γιά χάρη τῶν ἀνθρώπων, ἐπιδεικνύοντάς μας ἔτσι τό μεγαλεῖο τῆς θείας φιλευσπαχνίας.
Σέ αὐτή τήν μεγάλη χαρά μᾶς προσκαλεῖ νά συμμετάσχουμε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καί ἀναμένει καρτερικά τήν δική μας ἀνταπόκριση καί δική μας προθυμία.
Ἐκ βάθους καρδίας εὔχομαι σέ ὅλες καί ὅλους τά φετινά Χριστούγεννα καί τό νέο ἔτος νά γίνει ἡ ἀπαρχή μίας νέας καί πιό χαρούμενης ζωῆς, γεμάτης ἀπό τήν χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Σαρκωθέντος Σωτήρα μας!
Καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα!
Καλό καί Δημιουργικό 2018!
† Ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ν.ἸΩΝΙΑΣ και ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ