ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗ

Τον μακαριστό πλέον Γέροντα Σπυρίδωνα Μικραγιαννανίτη γνώρισα όταν ακόμα ήταν Δόκιμος Μοναχός κοντά στους αείμνηστους Πατέρες Γεράσιμο Υμνογράφο,Διονύσιο τον Πνευματικό και τον Ιερομόναχο Μητροφάνη που ήταν τότε νέος Μοναχός . Ο κατά κόσμος Γεώργιος και μετά Μοναχός Σπυρίδων είχε τελειώσει τις σπουδές του στην Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία και είχε επιλέξει να υποταχθεί στην ευλογημένη αυτή Συνοδεία που ζούσε ασκητικά στον άνυδρο και σκληροτράχηλο αλλά αγιασμένο τόπο της Μικραγιάννας . Τα βήματα μου έφθασαν ως εκεί όταν νέο παιδί κι εγώ πήγα για πρώτη φορά στο Άγιο Όρος ,μια επίσκεψη που έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ζωή μου ,όπως και η γνωριμία μου με την Αδελφότητα του Υμνογράφου .Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη μας συνάντηση στο Κυριακό της Αγίας Άννας την ημέρα της πανηγύρεως.Είχαμε πάει εκεί ύστερα από προτροπή του αγίου Γέροντα Παϊσίου   που τον είχαμε συναντήσει στο κελλάκι του Τιμίου Σταυρού κοντά στην Μονή Σταυρονικήτα που ζούσε τότε, "να πάτε στην Αγία Άννα που πανηγυρίζει " μας είχε πει, "και να δώστε τα σέβη μου στον πατέρα Γεράσιμο τον Υμνογράφο".  Ούτε που ήταν η αγία Άννα ήξερα ούτε βέβαια ποιος ο Γεράσιμος ο Υμνογράφος.  Μπροστά στα παιδικά μου μάτια ξανοιγόταν ένας καινούργιος άγνωστος σε μένα κόσμος που ήθελα να τον εξερευνήσω να τον μάθω να τον ζήσω. Η απλότητα της ζωής των αγιορειτών Πατέρων σε συνδυασμό με την απερίγραπτη ομορφιά του τοπίου αλλά και η αυστηρή τήρηση των Μοναχικών Κανόνων με είχαν συναρπάσει. Ήθελα με κάποιον να μιλήσω να ρωτήσω να μάθω ,όμως ήμουν παιδί και  αυτό ήταν τότε ιδιαίτερα δύσκολο μέχρι αδύνατο .Η ευκαιρία μου δόθηκε όταν συνάντησα τον Δόκιμο τότε Γεώργιο που είχε έρθει μαζί με τους Πατέρες της Συνοδείας από την Μικρά Αγία ΄Αννα στο Κυριακό για την πανήγυρη. 
 Όπως είπα και πριν είχαμε πάρει εντολή από τον Γέροντα Άγιο  Παϊσιο να μεταφέρουμε τα σέβη του στον πατέρα Γεράσιμο κάτι που έκαναν οι μεγαλύτεροι της παρέας. 
Ο Γέροντας Γεράσιμος,η υπέροχη αυτή αγιορείτικη μορφή ,δέχθηκε με πολύ χαρά τα χαιρετίσματα του πατρός Παϊσίου   
λέγοντας χαρακτηριστικά,  "αφού είδατε τον Παϊσιο  είδατε όλο το άγιο Όρος". 
Εκεί πρόσεξα για πρώτη φορά τον νεαρό δόκιμο Μοναχό Γεώργιο. 
Ασκητικός ,ψηλός,αδύνατος με ένα βλέμμα που έδειχνε άνθρωπο δυναμικό,έξυπνο και παράλληλα σεμνό και ταπεινό.
Στεκόταν αμίλητος δίπλα στον Γέροντα Γεράσιμο.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το νεαρό της ηλικίας του,πρέπει να ήταν περίπου 19 ετών,και ήθελα να μάθω πως αποφάσισε να γίνει Μοναχός. Τον παρατηρούσα συνέχεια και η εντύπωση μου για αυτόν γινόταν κάθε στιγμή μεγαλύτερη . Δεν ξέρω γιατί αλλά μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να του μοιάσω να μείνω κι εγώ εκεί στο άγιο Όρος να φορέσω κι εγώ το ράσο του Μοναχού.Στην μικρή διακοπή της πολύωρης αγρυπνίας τον πλησίασα και βρήκα το θάρρος να τον ρωτήσω πως μπορεί κάποιος τόσο νέος όσο εκείνος να γίνει Μοναχός. Χαμογέλασε με ρώτησε πως είναι το όνομά μου και μου είπε ότι στο Άγιο Όρος οι Δόκιμοι δεν ομιλούν με κοσμικούς όμως, συμπλήρωσε ,αν έρθετε με την παρέα σου στο κελί μας στη Μικραγιάννα  θα έχεις την ευκαιρία αυτά όλα που σε απασχολούν να τα συζητήσεις με τους Γεροντάδες. Στη Μικρά Αγία ΄Αννα πήγαμε την επομένη ο τόπος εκεί τότε ήταν άνυδρος άβατος και σκληρός.Δεν υπήρχε νερό και το διακόνημα της μεταφοράς του το είχαν αναλάβει ο Μοναχός τότε και μακαριστός πλέον ιερομόναχος Μητροφάνης και ο Δόκιμος Γεώργιος που παράλληλα  δούλευαν σκληρά για να τοποθετήσουν σωλήνες και να υδρεύσουν τον άνυδρο τόπο. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν σκληρές και ιδιαίτερα δύσκολες, τα κελιά δεν είχαν ανακαινιστεί όμως μοσχοβολούσαν από καθαριότητα και θυμίαμα εύοσμο.Οι Πατέρες ήταν μια μεγάλη ανοιχτή για όλους αγκαλιά ,ένα χαμόγελο και μια χρυσή καρδιά . Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη επίσκεψη στο σπήλαιο των αγίων Πατέρων Διονυσίου και Μητροφάνους που η ευλάβεια των Μοναχών το έχει μετατρέψει σε ένα πανέμορφο και κατανυκτικό εκκλησάκι ,εκεί μέσα στην απέραντη γαλήνη και την έντονη παρουσία των αγίων άκουσα για πρώτη φορά τον Σπυρίδωνα να ψέλνει και αυτήν την ψαλμωδία δεν την ξέχασα ποτέ ,δίκαια τον ονόμασαν το "αηδόνι" του αγίου Όρους ,όταν χρόνια αργότερα, καταξιώθηκε σαν ένας από τους καλύτερους ψαλτάδες του αγίου Όρους. Εδώ θα κάνω αναφορά σε ένα περιστατικό που έγινε μερικά χρόνια αργότερα σε μια πανηγυρική αγρυπνία όπου ο Μοναχός πλέον Σπυρίδων είχε την ευλογία από τον Γέροντα Γεράσιμο να ψάλει δίπλα από τους φημισμένους ψάλτες του αγίου Όρους που κοσμούσαν τα ψαλτήρια των πανηγύρεων, αφού σαν Δόκιμος αυτό δεν ήταν δυνατόν να γίνει σύμφωνα με το αυστηρό αγιορείτικο τυπικό. Ψέλνοντας λοιπόν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό δίπλα από τον περίφημο Ιερομόναχο Παντελεήμονα της συνοδείας των Καρτσωναίων ανέβασε λίγο τον τόνο και άθελα του "κάλυψε" ελάχιστα τον Πρωτοψάλτη κάτι που διόρθωσε αμέσως αφού δεν το έκανε εσκεμμένα. Άμεση ήταν η αντίδραση του Γέροντα Γεράσιμου που όχι μόνο του έδωσε εντολή να αποχωρήσει αμέσως από τον χορό των ιεροψαλτών αλλά και του έβαλε κανόνα να απέχει από ανάλογες εκδηλώσεις για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα! Αυτός είναι ο γνήσιος Αγιορείτικος Μοναχισμός.Ταπείνωση, υπομονή και άκρα υπακοή στον Γέροντα. 
Θα μεταφερθούμε τώρα νοερά στις αρχές της δεκαετίας του '80 τότε που έκανε την εμφάνισή της η "μάστιγα του αιώνα",η φοβερή ασθένεια του AIDS,που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί χιλιάδες θανάτους, τρόμο και πανικό.
Την εποχή εκείνη στο άκουσμα και μόνο της ασθένειας οι περισσότεροι έτρεχαν να κρυφτούν .
Οι φορείς του θανατηφόρου,τότε,ιού μπήκαν αμέσως στο περιθώριο.Ακόμα και οι στενοί τους συγγενείς απέφευγαν να τους πλησιάσουν με την αγάπη και στοργή που χρειάζεται ένας άνθρωπος που βρέθηκε αγκαλιασμένος με μια δύσκολη ασθένεια.
Η έλλειψη ενημέρωσης προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και κοινωνικούς αποκλεισμούς. 
Ένα νέο παιδί από την Θεσσαλονίκη είχε την ατυχία να προσβληθεί από την ασθένεια αυτή και να ζήσει όχι μόνο το δράμα της αβεβαιότητας του αύριο αλλά και το δράμα του αποκλεισμού από την ίδια την οικογένειά του . Μόνο του και απελπισμένο χωρίς καμία στήριξη από τους δικούς του ανθρώπους ξεκίνησε για το Άγιο Όρος.Ήθελε να πάει να συναντήσει την Μεγάλη Μάνα την Παναγία να Της μιλήσει,να κλάψει στην αγκαλιά Της , να πάρει από Εκείνη ότι οι άνθρωποι του στέρησαν ,την αγάπη,την κατανόηση και την στοργή.
Στο δρόμο του συνάντησε τον π.Σπυρίδωνα.
Η μορφή του τον σαγήνεψε και αποφάσισε να του μιλήσει. Άνοιξε λοιπόν την καρδιά του και άφησε τους λογισμούς του να τρέξουν και να αγγίξουν την γεμάτη αγάπη καρδιά του Γέροντα. Εκείνος τον άκουσε έκλαψε μαζί του τον αγκάλιασε πατρικά και τον πήρε κοντά του.
Εκεί στη Μικραγιάννα το παιδί βρήκε ότι η κοινωνία του στέρησε. Εκεί πέρασε την υπόλοιπη ζωή του και εκεί άφησε την τελευταία του πνοή στα χέρια του Σπυρίδωνα που,με την αμέριστη συμπαράσταση και ευλογία του μακαριστού Γέροντα Γεράσιμου Υμνογράφου και ολόκληρης της Συνοδείας, τον κανάκεψε τον φρόντισε τον περιέθαλψε μέχρι την έσχατη ώρα..Ξέρω πως ο Γέροντας δεν ήθελε ποτέ αυτό να γίνει γνωστό γιαυτό και δεν αναφέρω πολλές λεπτομέρειες για τους κόπους τις αγωνίες και τα δάκρυα,τις προσευχές και τους στεναγμούς όλης της ευλογημένης Συνοδείας για το παιδί αυτό.
Αν έκανα  αυτή την μικρή αναφορά το έκανα μόνο για να δώσω ακόμα μια εικόνα εκείνης της υπέροχης αγγελικής μορφής που άκουγε στο όνομα Σπυρίδων Μικραγιαννανίτης .
Μιας μορφής που ενέπνεε ειρήνη,γαλήνη αγάπη και στοργή. Μιας γνήσιας Αγιορείτικης μορφής που στο πέρασμά της σκορπούσε την ευωδία του Άθωνα ,την ομορφιά της αγάπης ,τη γαλήνη της Ερήμου,τα "ακούσματα" των Αγγέλων. 
Γέροντα εκεί στον Παράδεισο μη μας ξεχνάς.
π.Τιμόθεος Ηλιάκης  

Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΦΗΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Ο Πατριάρχης κρατώντας τις δύο (πολυσώματες) σβηστές λαμπάδες, εισέρχεται στο αγ. Κουβούκλιο και κλείνεται στον Πανάγιο Τάφο. Εκεί, ως γρά­φει ο Κάλ. Μηλιαράς, «κλίνας τά γόνατα μετά φόβου καί κατανύξεως ἀναγινώσκει τήν ἀκόλουθον εὐχήν». 

(Την παραθέτουμε όπως ακριβώς την αναφέρει, το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του Πατριαρχείου Ιεροσολύ­μων, τόμ. ΞΒ”, 1967 σελ. 235, δηλαδή στη μελέτη για το άγιο φῶς Νέα Σιών του Καλ. Μηλιαρά).

Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἡ ἀρχίφωτος σο­φία τοῦ ἀνάρχου Πατρός. Ὁ φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὁ εἰπών ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὁ εἰπών γενηθήτω φῶς καί ἐγένετο φῶς, Κύριε, ὁ τοῦ φωτός χορηγός, ὁ ἐξαγαγών ἡμᾶς ἀπό τοῦ σκότους τῆς πλάνης καί εἰσαγαγών εἰς τό θαυμαστόν φῶς τῆς σῆς ἐπιγνώσεως, ὁ τήν γῆν μέν πᾶσαν διά τῆς ἐν αὐτῇ ἐνσάρκου παρουσίας σου, τά καταχθόνια δέ διά τῆς εἰς Ἅδην καταβάσεώς σου φωτός πληρώσας καί χαρᾶς, μετά δέ ταῦτα διά τῶν ἁγίων σου ἀποστόλων φῶς καταγγείλας πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν.
Εὐχαριστοῦμεν σοι, ὅτι διά τῆς εὐσε­βοῦς πίστεως μετήγαγες ἡμᾶς ἀπό σκότους εἰς φῶς καί γεγόναμεν υἱοί διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, θεασάμενοι τήν δόξαν σου πλήρη οὖσαν χάριτος καί ἀληθείας· ἀλλ᾿ ὦ φωτοπάροχε Κύριε· ὁ τό μέγα φῶς ὤν, ὁ εἰπών, ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει.
Δέσποτα Κύριε, τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον· τό μόνον φῶς τοῦ κό­σμου καί φῶς τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, οὗ ἀπό τῆς δόξης ἐπληρώθη τά σύμπαντα, ὅτι φῶς εἰς τόν κό­σμον ἐλήλυθας διά τῆς ἐνσάρκου σου οἰκονομίας, εἰ καί οἱ ἄνθρωποι ἠγάπησαν μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς· σύ Κύριε φωτοδότα, ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν καί ἀναξίων δούλων σου τῶν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ παρισταμένων τῷ παναγίῳ σου καί φωτοφόρῳ τούτῳ τάφῳ καί πρόσδεξαι ἡμᾶς τιμῶντας τά ἄχρα­ντα πάθη σου, τήν παναγίαν σου σταύρωσιν, τόν ἐκούσιον θάνατον καί τήν ἐν τῷ πανσεβάστῳ τούτῳ μνήματι τοῦ τεθεωμένου σου σώματος κατάθεσιν καί ταφήν καί τριήμερον ἐξανάστασιν, ἥν χαρμονικῶς ἤδη ἀρξάμενοι ἑορτάζειν, μνείαν ποιούμεθα καί τῆς ἐν Ἅδου καθόδου σου, δι” ἧς τάς ἐκεῖσε τῶν δικαίων κατεχομένας ψυχάς δεσποτικῶς ἠλευθέρωσας τῇ ἀστραπῆ τῆς σῆς θεότητος φωτός πληρώσας τά κα­ταχθόνια.
Ὅθεν δή ἀγαλλομένῃ καρδίᾳ καί χαρᾷ πνευματικῆ κατά τοῦτο τό ὑπερευλογημένον Σάββατον τά ἐν γῆ καί ὑπό γῆν θεοπρεπῶς τελεσθέντα σοι σωτηριωδέστατα μυστήρια σου ἑορτάζοντες καί σέ τό ὄντως ἱλαρόν καί ἐφετόν φῶς ἐν τοῖς καταχθονίοις θεϊκῶς ἐπιλάμψαν, ἐκ τάφου δέ θεοπρεπῶς ἀναλάμψαν ἀναμιμνησκόμενοι, φωτοφάνειαν ποι­ούμεθα, σοῦ τήν πρός ἡμᾶς συμπαθῶς γενομένην θεοφάνειαν, εἰκονίζοντες· ἐπειδή γάρ τῇ σωτηρίῳ καί φωταυγεί νυκτί πάντα πεπλήρωται φωτός οὐρα­νός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια διά τό ὑπερφυές μυστήριον τῆς ἔν Ἅδου καθόδου σου καί τῆς ἐκ Τάφου σου τριημέρου ἀναστάσεως.
Διά τοῦτο, ἐκ τοῦ ἐπί τοῦτον τόν φωτοφόρον σου Τάφον ἐνδελεχῶς καί ἀειφώτως ἐκκαιομένου φωτός εὐλαβῶς λαμβάνοντες διαδιδόαμεν τοῖς πιστεύουσιν εἰς σέ τό ἀληθινόν φῶς καί παρακαλοῦμεν καί δεόμεθά σου, Πανάγιε Δέσποτα, ὅπως ἀναδείξης αὐτό ἁγια­σμοῦ δῶρον καί πάσης θεϊκῆς σου χάριτος πεπληρωμένον, διά τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου καί φωτοφόρου Τάφου σου· καί τούς ἀπτομένους εὐλαβῶς αὐτοῦ εὐλογήσῃς καί ἁγιάσῃς, τοῦ σκότους τῶν παθῶν ἐλευθερῶν καί τῶν φωτεινοτάτων σου σκηνῶν κατα­ξίωσῃς, ὅπου φῶς τό ἀνέσπερον τῆς σῆς θεότητος λά­μπει· χάρισαι αὐτοῖς, Κύριε, ὑγίειαν καί εὐζωίαν καί τούς οἴκους αὐτῶν παντός ἀγαθοῦ πλήρωσον.
Ναί, Δέσποτα φωτοπάροχε, ἐπάκουσόν μου τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ καί δός ἡμῖν τε καί αὐτοῖς περιπατεῖν ἐν τῷ φωτί σου καί ἐν αὐτῷ μένειν, ἕως τό φῶς τῆς προσκαίρου ζωῆς ἔχομεν. Δός ἡμῖν, Κύριε, ἵνα τό φῶς τῆς προσκαίρου ζωῆς ταύτης ἔχωμεν.
Δός ἡμῖν Κύριε, ἵνα τό φῶς τῶν καλῶν ἔργων ἡμῶν λάμπῃ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων καί δοξάζωσί σε σύν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρί καί τῷ Παναγίῳ Πνεύματι. Εἰς φῶς γάρ ἐθνῶν ἡμᾶς τέθεικας, ἵνα αὐτοῖς τῇ σκοτίᾳ περιπατοῦσι φαίνωμεν. Ἀλλ᾿ ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τό σκότος μᾶλλον ἤ τό φῶς, φαᾶλα πράσσοντες.
Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς κατά τόν ἀψευδῆ λόγον σου· διά τοῦτο ὁσημέραι προσκόπτομεν ἁμαρτάνοντες, ἐπειδή περιπατοῦμεν ἐν τῇ σκο­τίᾳ. Ἀλλ᾿ ἀξίωσον ἡμᾶς τό ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς ἡμῶν βιωτεῦσαι πεφωτισμένους τούς ὀφθαλμούς τῆς διανοίας ἡμῶν. Δός ἡμῖν, ἵνα ὡς τέκνα φωτός περιπατήσωμεν ἐν τῷ φωτί τῶν ἐντολῶν σου· τό τοῦ ἁγίου βα­πτίσματος φωτεινόν ἔνδυμα, ὅπερ διά τῶν ἔργων ἠμαυρώσαμεν, λεύκανον ὡς τό φῶς, ὁ ἀναβαλλόμε­νος τό φῶς ὥσπερ ἱμάτιον.
Δός ἡμῖν ἐνδύσασθαι τά ὅπλα τοῦ φωτός, ἵνα δι᾿ αὐτῶν τόν ἄρχοντα τοῦ σκό­τους τροπούμεθα, ὅς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός. Ναί, Κύριε, καί ὡς ἐν ταύτῃ τῇ ἡμέρᾳ τοῖς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένοις φῶς ἔλαμψας, οὕτω σήμερον λάμψον ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν τό σόν ἀκήρατον φῶς, ἵνα διά τούτου φωτιζόμενοι καί θερμαινόμενοι ἐν τῇ πίστει δοξάζομέν σε τό μό­νον ἐκ μόνου τοῦ άρχιφώτου φωτός ἱλαρόν φῶς εἰς τούς ἀτελευτήτους αἰώνας. Ἀμήν».

Μετά το τέλος της ευχής «ὁ Πατριάρχης μετά πάσης εὐλαβείας ἀσπάζεται τόν ἅγιον Τάφον καί λαμβάνει τό ἅγιον φῶς ὅπερ, ἐξερχόμενος ἐξ αὐτοῦ εἰς τόν προθάλαμον αὐτοῦ, μεταδίδει πρώτον εις τον εντός του προθαλάμου του παναγίου Τάφου ηγούμενον των Αρμενίων και εν συνεχεία εις τους πιστούς». 

Περιγραφή της σύγχρονης τελετής του αγίου φωτός
Από το πρωί του αγίου και μεγάλου Σαββάτου μέσα στον Ναό της Αναστάσεως, όπως και στον άγιο Τάφο σβήνουν όλες οι λυχνίες, Ορθοδόξων, Λατίνων, Αρμενίων και Κοπτών, από τους διακονητές από το κάθε δόγμα από αυτά που μένουν συνεχώς στον ναό. Έξω από τον Ναό όλοι οι κάτοικοι και οι προσκυνητές της αγίας Πόλης-όλων των χριστιανικών φύλων εκτός από τους Λατίνους- και οι θεατές συρρέουν όλοι μαζί και γεμίζουν τον χώρο της αγίας Αυλής του Ναού, περιμένοντας το άνοιγμα της κλειστής πόρτας του, για να μπουν μέσα σε αυτόν.Κατά την ώρα 8.30'-9.30' π.μ., όταν στο Μοναστηριακό Ναό των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης τελείται ο εσπερινός και η λειτουργία του Μ. Σαββάτου, κατά την οποία χοροστατεί ο Πατριάρχης και παρευρίσκονται οι Αρχιεπίσκοποι και τα υπόλοιπα μέλη της Ιεράς Αδελφότητας, ανοίγεται από τους μουσουλμάνους θυρωρούς η πύλη του Παναγιότατου Ναού, με την παρουσία των Δραγουμάνων, και του δικού μας και του Αρμένιου, και των στρατιωτικών αρχών της αγίας πόλης. Και πρώτα μπαίνει η παρατεταγμένη στρατιωτική δύναμη για την τήρηση της τάξης, η οποία τοποθετείται με την καθοδήγηση των Δραγουμάνων και των αξιωματικών της γύρω από το Ιερό Κουβούκλιο και στα κεντρικότερα σημεία του Ναού σχηματίζοντας έτσι διόδους για τα πλήθη. Μετά από αυτήν την τοποθέτηση των στρατιωτών, αφήνεται ελεύθερη η είσοδος για τα πλήθη, τα οποία μπαίνουν στον Ναό και τοποθετούνται στα ιδιαίτερα μέρη που ορίζονται για κάθε δόγμα.Κατά τις 11 π.μ. με την παρουσία των στρατιωτικών αρχών γίνεται επιθεώρηση του ιερού Κουβουκλίου του αγίου Τάφου από τους Δραγουμάνους που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Μετά την επιθεώρηση ο δικός μας Δραγουμάνος κλείνει την πόρτα του Κουβουκλίου, έπειτα, αφού πάρει από τον δικό μας φύλακα μοναχό του αγίου Τάφου ταινία λευκή, την περιστρέφει δύο φορές γύρω από το πάνω μέρος των δύο πτυχών της πόρτας. Κατά τη δωδεκάτη της ημέρας ο Πατριάρχης, ενώ χτυπάει πένθιμα η μεγάλη καμπάνα του Ναού, κατεβαίνει από το Πατριαρχείο μαζί με όλο τον κλήρο από τη σκάλα του αγίου Ιακώβου στον ναό της Αναστάσεως και μπαίνουν όλοι από τη νότια πύλη του Καθολικού στο άγιο Βήμα.Ο Δραγουμάνος ξεκλειδώνει την πόρτα του Κουβουκλίου και μπαίνει μέσα μόνο ο δικός μας Σκευοφύλακας, αυτός που κρατάει την ιερή λυχνία, την οποία και τοποθετεί πάνω στον άγιο Τάφο. Αμέσως μόλις αυτός βγει, σφραγίζεται και πάλι η πόρτα του Κουβουκλίου. Απέναντι από την πόρτα του αγίου Κουβουκλίου ο Πατριάρχης βγάζει τη μίτρα, τα εγκόλπια, το μέγα ωμοφόριο, τον αρχιερατικό σάκκο και το επιγονάτιο με τη βοήθεια των διακόνων, οι οποίοι στη συνέχεια δένουν γύρω από τα επιμάνικα, τα οποία φοράει ο Πατριάρχης, λευκά μαντίλια. Τότε ο δικός μας Δραγουμάνος αφαιρεί την ταινία και ανοίγει την πόρτα του αγίου Κουβουκλίου. Ο πατριάρχης, αφού πάρει από τους διακόνους τους δύο πυρσούς και τρεις δεσμίδες κεριών μπαίνει μέσα στο Κουβούκλιο, όπου τον ακολουθεί μόνο ο Αρμένιος κληρικός, φορώντας και αυτός μόνο την εσωτερική ιερατική στολή και κρατώντας δύο μεταλλικούς πυρσούς. Η πόρτα του αγίου Κουβουκλίου κλείνεται πάλι και ο Πατριάρχης μπαίνει στον Τάφο, ενώ ο Αρμένιος μένει στον προθάλαμο αυτού. Ο Πατριάρχης, αφού γονατίσει, με φόβο και κατάνυξη διαβάζει την «ευχή».
Μετά το τέλος της ευχής ο Πατριάρχης με κάθε ευλάβεια ασπάζεται τον άγιο Τάφο και παίρνει το άγιο φως, το οποίο βέβαια, αφού πάει στον προθάλαμο, δίνει πρώτα στον Αρμένιο κληρικό που βρίσκεται εκεί, συγχρόνως όμως ο Πατριάρχης από το βόρειο άνοιγμα του Κουβουκλίου και ο Αρμένιος από το νότιο παραδίδουν τους πυρσούς αναμμένους πλέον σε αυτούς που είχαν παραταχθεί εκεί από πριν και στους ιερείς και τους λαϊκούς που περιμένουν έξω από τις πόρτες. Την εμφάνιση του αγίου φωτός χαιρετούν οι ήχοι των βαρύγδουπων καμπάνων του Ναού και των σημάντρων και τυμπάνων του.
Η τελετή του αγίου φωτός που εξαιτίας της παλαιότητάς της, κατέχει πάρα πολύ σπουδαία θέση στην ιστορία του θρησκευτικού βίου των Ορθοδόξων λαών της Ανατολής.  

http://perivolipanagias.blogspot.gr/2016/04/blog-post_513.html#sthash.evbrS5Cw.dpuf

Η οσία Κασσιανή η υμνογράφος, μια παρεξηγημένη αγία-Γνωρίζουμε ποια ήταν «η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή»;Α.Μουστάκης

Η οσία Κασσιανή η υμνογράφος, μια παρεξηγημένη αγία…
Γνωρίζουμε ποια ήταν «η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή»;
 Αθανάσιος Μουστάκης,Δρ.Θεολογίας

Το απόγευμα της Μεγάλης Τρίτης ψάλλεται στους ορθόδοξους ναούς το τροπάριο της Κασσιανής. Πρόκειται για μία ποιητική απόδοση του περιστατικού που περιγράφεται στα ευαγγέλια και έχει να κάνει με την αμαρτωλή γυναίκα, η οποία έδειξε τη μετάνοιά της πλένοντας τα πόδια του Χριστού με πολύτιμο μύρο και σκουπίζοντάς τα με τα μαλλιά της.
Η πράξη της γυναίκας αυτής έχει ιδιαίτερη σημασία για δύο κυρίως λόγους:
1. Προετοίμασε το Χριστό για την ταφή, καθώς οι Ιουδαίοι συνήθιζαν να αλείφουν τα σώματα των νεκρών τους με ένα μείγμα ρυτίνης και αρωμάτων.
2. Η ένταση της σκηνής δείχνει πόσο μεγάλη ήταν η μετάνοιά της.
Η ιδιαιτερότητα της πράξης οδήγησε σε συνειρμούς άσχετους με την πραγματικότητα με αποτέλεσμα να πλεχθούν διάφοροι μύθοι σχετικά με την ταυτότητα της γυναίκας και τη σχέση της με το Χριστό.
Από τη Δυτική Χριστιανοσύνη ξεκίνησε η ταύτιση της με την Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή, αν και δεν υπάρχει καμία σχετική μαρτυρία, ούτε στα ευαγγέλια ούτε στην κατοπινή παράδοση. 
Η ταύτιση αυτή οφείλεται σε σύγχυση δύο διαφορετικών προσώπων που αναφέρονται σε δύο διαφορετικές ευαγγελικές περικοπές στο ευαγγέλιο τουΛουκά. Στο 7ο κεφάλαιο αναφέρεται το περιστατικό με την αμαρτωλή γυναίκα, η οποία έπλυνε τα πόδια του Χριστού με μύρο, δάκρυα και στα σκούπισε με τα μαλλιά της. 
Στο επόμενο κεφάλαιο, το 8ο, γίνεται αναφορά στις γυναίκες που ακολουθούσαν το Χριστό κατά τις περιπλανήσεις του στη γη του Ισραήλ. Ανάμεσά τους μνημονεύεται και η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, η οποία, κατά το παρελθόν, είχε θεραπευθεί από το Χριστό, καθώς ήταν δαιμονισμένη.
Αμέσως μετά την έγερση του Λαζάρου οι οικείοι του παρέθεσαν ευχαριστήριο γεύμα στο Χριστό και τους αποστόλους. Κατά τη διάρκειά του, ενώ η Μάρθα προσπαθούσε να φροντίσει το πλήθος των συνδαιτυμόνων, η Μαρία έκανε αυτό που κανονικά θα έκαναν οι δούλοι της οικογένειας: έπλυνε τα πόδια του καλεσμένου τους. Εκφράζοντας την υπερβάλλουσα ευγνωμοσύνη της αντί για νερό έχυσε μύρο και αντί για πετσέτα χρησιμοποίησε τα μαλλιά της.
Το περιστατικό αυτό που περιγράφεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη (12:1-8) δεν είναι το ίδιο με αυτό στο οποίο πρωταγωνίστησε η αμαρτωλή γυναίκα και στο οποίο αναφέρεται η υμνογραφία του όρθρου της Μ. Τετάρτης.
Η αδελφή του Λαζάρου εξέφραζε την ευγνωμοσύνη της, ενώ η αμαρτωλή την μετάνοιά της.
Η Αγία Κασσιανή ήταν μία πολύ μορφωμένη βυζαντινή αρχοντοπούλα, η οποία κάποια στιγμή έγινε μοναχή και μεταξύ άλλων ασχολήθηκε με τη συγγραφή ύμνων. Το πιο διάσημο έργο της είναι το τροπάριο αυτό, το οποίο είναι γνωστό με το όνομά της. Σε αυτό περιγράφεται το περιστατικό των ευαγγελίων και γίνεται μία σημαντική θεολογική εμβάθυνση για το πρόβλημα της αμαρτίας και τη σημασία της μετάνοιας. Μάλιστα, η αμαρτία συνδέεται ευθέως, όχι με ηθικού τύπου αιτίες, αλλά με το γεγονός της Πτώσης και της διακοπής της κοινωνίας με το Θεό.
Συνεπώς ούτε η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή ούτε η Μαρία η αδελφή του Λαζάρου ούτε η ποιήτρια Αγία Κασσιανή είναι «ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή».
Το όνομα αυτής της γυναίκας είναι άγνωστο σε εμάς, καθώς τα ευαγγέλια διαιωνίζουν και τιμούν την πράξη και τη μετάνοιά της, αλλά δεν διασώζουν το όνομά της. 
Η ανώνυμη για εμάς γυναίκα αποτελεί ισχυρότατο παράδειγμα αλλαγής τρόπου σκέψεως και ζωής για όλους μας.
Ίσως, μάλιστα, η μετάνοιά της να είναι το κριτήριο για τη δική μας μετάνοια όταν βρεθούμε μπροστά στο θρόνο του Θεού κατά την ώρα της κρίσεως.  

Πηγή "Αέανη επανάσταση"

ΦΙΛΙΩ ΧΑΪΔΕΜΈΝΟΥ: Η ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΑ ΣΤΑ ΒΟΥΡΛΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ

Μικρό βιογραφικό της γιαγιάς Φιλιώς.
Η Φιλιώ Σιδερή-Χαϊδεμένου γεννήθηκε το 1899 στα Βουρλά της Μικράς Ασίας. Το 1922 με τον διωγμό, ήρθε στην Ελλάδα με τη μητέρα της Κιουρανιώ και το μικρότερο αδελφό της Αντώνη. Η γιαγιά Φιλιώ, όπως ήταν γνωστή, δημιούργησε τη συλλογή ενθυμημάτων, η οποία αποτέλεσε τη βάση του Μουσείου Μικρασιατών Νέας Φιλαδέλφειας «Φιλιώ Χαϊδεμένου» και ήταν συγγραφέας του βιβλίου: «Τρεις αιώνες μια ζωή», στο οποίο αφηγείται τα βιώματά της από τη ζωή στα Βουρλά και από τα γεγονότα της Μικρασιατικής καταστροφής. Υπήρξε ενεργό μέλος πολλών μικρασιατικών σωματείων και βραβεύτηκε επανειλημμένως για τις δραστηριότητές της. Πέθανε το 2006. 
Από το βιβλίο λοιπόν της γιαγιάς Φιλιώς μεταφέρουμε εδώ τον τρόπο που γιόρταζαν στα Βουρλά την Μεγαλοβδομάδα και την Λαμπρή. ( σελ.68-76 ) π.Τιμόθεος Ηλιάκης

"..Των Βαΐων ήταν μια ιδιαίτερη γιορτή.Όλος ο κόσμος θα πήγαινε στη λειτουργία και μετά θα έπαιρνε κλαδάκια δάφνης από την στολισμένη εκκλησία-βάγια ,δηλαδή-και θα τα έβαζε στα εικονίσματα.Όταν προέκυπτε κάποια ανάγκη η μια κακοκαιρία θα τα χρησιμοποιούσε μαζί με τα επιταφιολούλουδα ,για να θυμιατίζει μ΄αυτά και να προσεύχεται. Το Σάββατο του Λαζάρου,την παραμονή των Βαΐων, φτιάχναμε τα λεγόμενα λαζαράκια. Ήταν κάτι μικρά ψωμάκια,σαν ανθρωπάκια,ωραία ζυμωμένα,με λάδι και μαύρες σταφίδες.  Όλα τα σπίτια φούρνιζαν λαζαράκια και φίλευαν τα παιδιά που λέγανε τα κάλαντα παρέες παρέες. Εκτός από τα κεράσματα, τα παιδιά έπαιρναν και φιλοδωρήματα, που τα χρησιμοποιούσαν για ν΄αγοράσουν τετράδια και βιβλία στα παιδιά που δεν είχαν τη δυνατότητα οι γονείς τους να τους πάρουν. Τα κάλαντα που έλεγαν ήταν :

"Σήμερα έρχεται ο Χριστός,
ο επουράνιος Θεός 
εν πόλει Βηθανία 
με κλάδους και βάια   
 Ἔβγατε παρακαλοῦμε,
γιὰ νὰ σᾶς διηγηθοῦμε,
γιὰ νὰ μάθετε τί ἐγίνη,
σήμερα στὴν Παλαιστίνη.
Σήμερον ἔρχεται ὁ Χριστός, 
ὁ ἐπουράνιος Θεός.
Ἐν τῇ πόλει Βηθανίᾳ, 
Μάρθα κλαίει καὶ Μαρία·
Λάζαρον τὸν ἀδερφό τους
τὸν γλυκὺ καὶ καρδιακό τους,
τρεῖς ἡμέρες τὸν θρηνοῦσαν
καὶ τὸν ἐμοιρολογοῦσαν.
Τὴν ἡμέρα τὴν τετάρτη,
κίνησε ὁ Χριστὸς γιὰ νά ῾ρθῃ.
Καὶ ἐβγῆκεν κι ἡ Μαρία 
ἔξω ἀπὸ τὴ Βηθανία.
Καὶ ἐμπρός του γόνυ κλεῖ,
καὶ τοὺς πόδες του φιλεῖ.
-Ἂν ἐδῶ ἤσουν Χριστέ μου,
δὲν θ᾿ ἀπέθνησκε ὁ ἀδερφός μου.
Μὰ κι ἐγὼ τώρα πιστεύω,
καὶ καλότατα ἐξεύρω,
ὅτι δύνασ᾿ ἂν θελήσῃς
καὶ νεκροὺς νὰ ἀναστήσῃς.
-Λέγε, πίστευε, Μαρία
ἄγωμεν εἰς τὰ μνημεῖα. 
῾Κεῖνοι παρευθὺς ἐπῆγαν
καὶ τὸν τάφο τοῦ ἐδεῖξαν.
Τὸν τάφο νὰ μοῦ δείξετε
καὶ ῾γὼ θὲ νὰ πηγαίνω.
Τραπέζι νὰ ῾τοιμάσετε,
καὶ ῾γὼ τὸν ἀνασταίνω.
Ἐπῆγαν καὶ τοῦ ἔδειξαν
τὸν τάφο τοῦ Λαζάρου. 
Τοὺς εἶπε καὶ ἐκύλισαν
τὸν λίθο, ποὖχε ἀπάνου.
Τότε κι ὁ Χριστὸς δακρύζει
καὶ τὸν Ἅδη φοβερίζει: 
-Ἅδη, Τάρταρε καὶ Χάρο.
Λάζαρον θὰ σοῦ τὸν πάρω.
Δεῦρο ἔξω Λάζαρέ μου,
φίλε καὶ ἀγαπητέ μου.
Παρευθὺς ἀπὸ τὸν Ἅδη,
ὡς ἐξαίσιο σημάδι,
Λάζαρος ἀπενεκρώθη,
ἀνεστήθη καὶ σηκώθη.
Λάζαρος σαβανωμένος
καὶ μὲ τὸ κηρὶ ζωσμένος.
Ἐκεῖ Μάρθα καὶ Μαρία,
ἐκεῖ κι ὅλη ἡ Βηθανία.
Μαθητὲς καὶ Ἀποστόλοι
τότε εὑρεθῆκαν ὅλοι,
δόξα τῷ Θεῷ φωνάζουν,
καὶ τὸ Λάζαρο ἐξετάζουν. 
Του χρόνου πάλι να ΄ρθουμε με υγεία να σας βρούμε."

Κι έτσι πέρναγαν τα παιδιά από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας την εικόνα του Λαζάρου στην αγκαλιά, τραγουδώντας τα κάλαντα και μαζεύοντας γλυκά και χρήματα για τα φτωχά παιδάκια. Αλλά και την επομένη μέρα, την Κυριακή των Βαΐων, τα παιδιά γύριζαν στις γειτονιές με ρουκάνες, που καθώς τις γύριζαν γύρω γύρω αυτές έκαναν ένα θόρυβο "κρρρ κρρρ " και τραγούδαγαν :

Βάγιο βάγιο το βαγιό
τρώνε ψάρι και κολιό 
και την άλλη Κυριακή 
τρώνε κόκκινο αβγό. 
...Συνήθιζαν ,την Μ.Εβδομάδα, να λένε ένα ποιηματάκι:

Μεγάλη Δευτέρα, μεγάλη μαχαίρα.
Μεγάλη Τρίτη,ο Χριστός εκρίθη .
Μεγάλη Τετάρτη,ο Χριστός επιάσθη.
Μεγάλη Πέμπτη, ο Χριστός παιδεύθη.
Μεγάλη Παρασκευή,κλάματα και οδυρμοί. 
Μεγάλο Σάββατο,Εβραίοι στο θάνατο.
Μεγάλη Κυριακή,νταν εδώ,νταν εκεί,
νταν και στην εβραϊκή. 
Όλη η εβδομάδα περνούσε με αυστηρή νηστεία.Ταχίνι,χαλβάς,ταραμάς και ό,τι δεν είχε αίμα ή λάδι ήταν το φαγητό μας. 

Ερχόταν η Μεγάλη Παρασκευή και γινόταν ο Επιτάφιος.Το απόγευμα οι κοπέλες στόλιζαν τον Επιτάφιο με λουλούδια και το βράδυ τον περιέφεραν με πλήθος κόσμου να ακολουθεί σε όλα τα Βουρλά. Οι Επιτάφιοι όλων των εκκλησιών συναντιόντουσαν στο Παπα-Μνημόρι,μια τοποθεσία στο κέντρο της πόλης,όπου ήταν στην Κάτω Λότζα. Οι πιστοί συνόδευαν με τα φαναράκια τους τους Επιτάφιους χιλιόμετρα ολόκληρα,μέχρι την επιστροφή τους στην εκκλησία. Όλοι έπαιρναν λίγο κερί απ'τα κεριά που έκαιγαν πάνω στον Επιτάφιο και λίγα επιταφιολούλουδα,που τα έβαζαν στα εικονίσματα για να θυμιατίζουν μ'αυτά,όπως σας έχω ήδη διηγηθεί,όταν υπήρχε ανάγκη,δηλαδή όταν κάποιος αρρώσταινε.
Το θυμίαμα ήταν πολύ σημαντικό για όλα τα σπίτια.Κάθε απόγευμα άναβαν το καντήλι που υπήρχε στο εικονοστάσι,θυμίαζαν κι έκαναν την προσευχή. 

Έτσι περνούσαμε τις μέρες μας, κι όλοι ήταν μονοιασμένοι κι αγαπημένοι.
Αν συνέβαινε κάτι, αν παρεξηγιόταν, ας πούμε, κάποιος με κάποιον άλλον, όλοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τους φέρουν κοντά και να λήξει η παρεξήγηση. 
Η αγάπη ήταν πολύ σημαντική για τους Βουρλιώτες. Το μίσος και η κακία δεν είχαν θέση στα νοικοκυριά μας.Απ' όποιο σπίτι ή κτήμα κι αν περνούσες,άκουγες τραγούδια και γέλια.Ήταν μια ζωή αλλιώτικη.Οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι και το έδειχναν σε όλες τους τις εκδηλώσεις.
Τη νύχτα της Ανάστασης, οι γείτονες χτυπούσαν τις πόρτες των φίλων τους και όλοι μαζί πήγαιναν στη λειτουργία παίρνοντας και από ένα κόκκινο αβγό.
Από τη Μεγάλη Πέμπτη κι ύστερα, όλες οι γυναίκες ετοίμαζαν τις κουλούρες και το εφτάζυμο.Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα,οι Σμυρνιοί συνέχισαν τα πασχαλιάτικα έθιμά τους... 

Το Μεγάλο Σάββατο βάφαμε τα κόκκινα αβγά κι ετοιμάζαμε το σφάγιο.Το αρνί ή το κατσίκι που θα σφάζαμε το βράδυ ερχόταν στο σπίτι μας στολισμένο με μια κόκκινη κορδέλα στο λαιμό.Εμείς στην πατρίδα μας δεν ξέραμε τη μαγειρίτσα.Φτιάχναμε,βέβαια,σούπα αβγοκομμένη,αλλά από μοσχάρι.Ήταν το πρώτο που τρώγαμε μόλις γυρίζαμε από τη λειτουργία της Ανάστασης.Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα μεζεκλίκια υπήρχαν στο γιορτινό τραπέζι - συκωτάκια, μυζήθρες, γεμιστά μπουμπάρια κι ένα σωρό άλλες λιχουδιές. 

Σαράντα μέρες μετά την Ανάσταση,κανείς δεν έλεγε "καλημέρα'' ή ''καλησπέρα'', μόνο ''Χριστός Ανέστη'' και ''Αληθώς Ανέστη''. Πολλοί είναι εκείνοι που κορόιδευαν αυτά τα έθιμα, αλλά κάνουν λάθος.Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι,έξυπνοι και προόδευαν. Αυτά ενώνουν τους ανθρώπους και τους κάνουν να βιώνουν διαφορετικά την κάθε περίσταση.Όχι πως δεν είχαν και στεναχώριες, άνθρωποι,αλλά τις περνούσαν όλοι μαζί κι ο ένας προσπαθούσε να στηρίξει τον άλλο.Όταν έβλεπαν κάποιον  με το κεφάλι σκυφτό,πήγαιναν κοντά του και τον ρωτούσαν με πραγματικό ενδιαφέρον:''Τι έχεις, Μακρογιάννη, μάστρο-Δημήτρη,κυρ Αντώνη;Τι σου συμβαίνει;Γιατί περπατάς έτσι;Χρειάζεσαι τίποτα;Έχεις καμιά στεναχώρια;Χρειάζεσαι λεφτά;Συμβαίνει τίποτα στην οικογένειά σου;'' Έτσι γινόταν τα χρόνια εκείνα...
Τη μέρα του Πάσχα και τη Λαμπροδευτέρα την περνούσαμε στα σπίτια μας με γιορτές, τραγούδια και παρέες.Ήταν άνοιξη και πολλοί βγαίνανε στις εξοχές.
Την Τρίτη,όμως,γινόταν το Νιότριο,μεγάλη γιορτή.Το πρωί όλοι πήγαιναν στους ναο΄θς και μετά τη λειτουργία θα έβγαζαν την εικόνα της Ανάστασης στο προαύλιο της εκκλησίας και θα γινόταν κάτι σαν πλειστηριασμός. Όποιος πρόσφερε τα περισσότερα χρήματα σήκωνε το εικόνισμα και το περνούσε απ'την πόλη,ώσπου να συναντηθούν όλες οι Αναστάσεις στο κέντρο, στο Παπα-Μνημόρι, στη Κάτω Λότζα,όπως συναντιόταν και τη Μεγάλη Παρασκευή οι Επιτάφιοι.
Στο δρόμο δεν κρατούσε μόνο ένας το εικόνισμα-το κρατούσαν πολλοί,γιατί ο πλειστηριασμός συνεχιζόταν και στην πορεία, κι ώσπου η εικόνα να γυρίσει στην εκκλησία της,είχαν μαζευτεί πολλές λίρες, που τις κρατούσε ο επίτροπος μέσα σ'ένα σακουλάκι.
Κάτι άλλο που γινόταν σ'αυτή τη λιτανεία ήταν τα τάματα.Όλο το χρόνο,οι άνθρωποι-και συνήθως οι γυναίκες- τάζανε κάτι για την υγεία των δικών τους ή για τις σοδειές τους.Παραδείγματος χάρη,εμείς μέναμε κοντά στο ναό της Βαγγελίστριας και λέγαμε :''Βαγγελίστρα μου,βοήθησε το παιδί μου'' ή ''Βαγγελίστρα μου,σώσε το αμπέλι μου από την καταστροφή κι εγώ σου τάζω αυτό το τάξιμο και θα σ' το αφιερώσω στην Ανάσταση''.Όπως πέρναγε λοιπόν η πομπή από τους δρόμους κι ανέβαινε στα σοκάκια,αυτοί που είχαν τάξιμο,είτε στη Βαγγελίστρια είτε στην Αγία Ειρήνη είτε στον Αι- Γιώργη είτε σε άλλους Αγίους,στήνονταν στα φιλικά τους σπίτια απ' όπου ήξεραν ότι θα πέρναγε η εικόνα της Ανάστασης της συγκεκριμένης εκκλησίας και κρέμαγαν στην εικόνα ένα σεντόνι ή ένα κεντημένο τραπεζομάντιλο απ'ο την προίκα τους, στην άκρη του οποίου είχαν δεμένο το χρηματικό ποσό που είχαν τάξει.Η εικόνα αυτή γύριζε τόσο φορτωμένη  στην εκκλησία,που ο κόσμος συνήθιζε να λέει,όταν έβλεπε κάποιον πολύ καλοντυμένο,που φορούσε το φέσι του,τα μαντίλια του και τα νταραμπουλούσια του,πως ο άνθρωπος αυτός ''φορτώθηκε σαν την Ανάσταση''.
Μόλις η περιφορά γύριζε στο ναό, η δημογεροντία και οι επίτροποι κάθονταν στο γραφείο και μετρούσαν τα χρήματα.Τα αφιερώματα,τα υφαντά,τα σεντόνια και τα κεντήματα έβγαιναν σε δημοπρασία.Όλοι το είχαν σε καλό ν' αγοράσουν κάτι και να το προσθέσουν στην προίκα των κοριτσιών τους.
Δεν ξέρω αν η γιορτή του Νιότριτου γινόταν και σε πολλά μέρη της Ανατολής,αλλά στα Βουρλά ήταν πολύ σημαντική..." 

ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΑ ΕΘΙΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ

O Σύνδεσμος Μικρασιατών Νέας Φιλαδέλφειας - Νέας Χαλκηδόνας «Οι Αλησμόνητες Πατρίδες» στα πλαίσια των δράσεών του θα πραγματοποιήσει την Μεγάλη Πέμπτη 28 Απριλίου 2016 και από ώρα 9:00 το πρωί, το έθιμο της βαφής των κόκκινων αυγών, σύμφωνα με την Μικρασιατική παράδοση, στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τα αυγά που θα βαφούν θα μοιραστούν σε όλους τους παρευρισκόμενους. Θα χαρούμε να σας δούμε από κοντά και να δώσουμε στο καθένα και στη καθεμία σας αυγά και κουλουράκια της Λαμπρής όπως τα έφτιαχναν οι Μικρασιάτισσες γιαγιάδες μας.
ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ