Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΠΟΥ ΤΙΜΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ Ένα θαύμα των Αγίων στην Χαλκιδική

Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΠΟΥ ΤΙΜΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ 
Ένα θαύμα των Αγίων στην Χαλκιδική  
Στην περιοχή του χωρίου Γοματίου της Χαλκιδικής υπήρχε μετόχι της Μονής Ξηροποτάμου. Η κτηματική περιουσία του μετοχίου απαλλοτριώθηκε και παραμένει μόνον ο ναός προς τιμήν των αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, που υπάγεται στην ενορία Γοματίου. Η εορτή των αγίων Τεσσαράκοντα είναι και η κυρία εορτή της ενορίας [το μαρτύριο και τα ονόματα των αγίων 40, εδώ]. Λειτουργεί πάντοτε ο Μητροπολίτης Ιερισσού και παρατίθεται τράπεζα (κουρμπάνι) σ' όλους τους προσκυνητάς που έρχονται από το χωριό και από τα άλλα γειτονικά χωριά.
Οι άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες συνδέονται με μία θαυμαστή διάσωσι του χωριού από βέβαιη καταστροφή, η οποία διασώζεται στην προφορική παράδοσι των κατοίκων. 
Βρισκόμαστε στα 1905, όταν Τούρκοι στρατιώτες ήλθαν απεσταλμένοι από τον Μαντέμ Αγά της Στρατονίκης να πάρουν άνδρες για τα μεταλλεία. Ως γνωστόν τότε όλα τα χωριά της Βορείου Χαλκιδικής (Μαντεμοχώρια), ήσαν υποχρεωμένα να στέλνουν άνδρες στα μεταλλεία. Οι κάτοικοι όμως του Γοματίου αντέδρασαν βίαια στην στρατολόγηση εργατών και σκότωσαν τους Τούρκους στρατιώτες. 
Αυτό όμως εξώργισε τους Τούρκους και ο Σουλτάνος διέταξε να καή το χωριό και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι κάτοικοι. Ξεκίνησε λοιπόν σώμα στρατού από την Θεσσαλονίκη με κατεύθυνσι το Γομάτι και σκοπό να εκτελέσουν τα διαταχθέντα. Μόλις όμως έφθασαν κοντά στο χωριό, όπου ευρίσκεται ο ναός των αγίων Τεσσαράκοντα, συνέβη κάτι το θαυμαστό. Ο επικεφαλής αξιωματικός λυπήθηκε τον κόσμο και άλλαξε γνώμη: 
—Γιατί να τους τιμωρήσω με τέτοιο σκληρό τρόπο;
Έφθασε στην πλατεία του χωριού και εκεί συγκέντρωσε όλους τους Χριστιανούς, οι οποίοι τρομοκρατημένοι περίμεναν την δίκαιη τιμωρία τους. Τότε ο Τούρκος αξιωματικός ρώτησε:
—Δεν μου λέτε, τι άγιος είναι η εκκλησία που είναι έξω από το χωριό σας;
—Άγιοι Σαράντα, απάντησαν οι κάτοικοι.
—Αλήθεια; Είναι άγιοι Σαράντα; Ξέρετε πώς με λένε έμενα; Με λένε Σαράντο. Ας είμαι Τούρκος. Κατάγομαι από την Σεβάστεια της Μικράς Ασίας, όπου μαρτύρησαν οι άγιοι Σαράντα. Η μητέρα μου έκανε παιδιά, άλλα κανένα δεν ζούσε. Μια χριστιανή είπε στη μάνα μου να με τάξη στους Αγίους Σαράντα. Εκεί στη Σεβάστεια κατοικούσαν Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Εγώ είμαι το παιδί που έταξε η μάνα μου στους αγίους Σαράντα και ζω και έχω και το όνομά τους. Ε, οι άγιοι Σαράντα που έσωσαν εμένα, έσωσαν και σας. Γιατί μόλις έφθασα μπροστά στο εκκλησάκι τους άλλαξα γνώμη. Εμπρός, συνέχισε, πάμε όλοι μαζί να τους ευχαριστήσουμε.
Όλοι μαζί γεμάτοι ευγνωμοσύνη και εμπρός ο Τούρκος κατευθύνθηκαν στο μετόχι των αγίων Σαράντα. Τότε ο Τούρκος γονάτισε μπροστά στην εικόνα των αγίων και γεμάτος συγκίνησι έβγαλε μια χρυσή λίρα και την κρέμασε στην εικόνα. Όλοι γεμάτοι ευγνωμοσύνη ευχαρίστησαν τους αγίους Σαράντα για την θαυμαστή τους διάσωσι.
Εμείς δε που ακούμε και διαβάζουμε το θαύμα αυτό, ας δώσουμε δόξα στον εν Τριάδι Θεό, που γίνεται θαυμαστός «διά των αγίων Του».
*Καταγράφηκε από τον Πρωτοσύγκελλο της Ι. Μητροπόλεως Ιερισσού Αρχιμ. Χρυσόστομο Μαϊδώνη 
Αγιορείτικη Μαρτυρία 

Τριμηνιαία έκδοσις Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ :ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΩΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΝΑΟΣ

Την αντίθεσή του σε μια ενδεχόμενη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος  εξέφρασε και πάλι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος επισημαίνοντας πως μια τέτοια ενέργεια θα προκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις όλων των Χριστιανών του κόσμου.

Μερικά εικοσιτετράωρα πριν την έναρξη των εργασιών της Σύναξης των Προκαθημένων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, που θα πραγματοποιηθεί στο Φανάρι, ο Οικουμενικός Πατριάρχης μιλώντας στο εκκλησίασμα, την Κυριακή μετά τη Θεία Λειτουργία, επισήμανε ότι η Πρωτόθρονη Εκκλησία της Ορθοδοξίας – εφόσον τεθεί ζήτημα - διεκδικεί να επαναλειτουργήσει η Αγία Σοφία για τον αρχικό σκοπό για τον οποίο κτίσθηκε, δηλαδή ως χριστιανικός Ναός.

«Με τις εκπαιδευτικές εκδρομές στην Πόλη έχουν την ευκαιρία οι μαθητές να επισκέπτονται τα μνημεία της, με πρώτο και μεγαλύτερο και ιερότερο την Αγία Σοφία, για την οποία όπως θα διαβάζετε και θα ακούτε υπάρχει μια κίνηση μέσα σε μια μερίδα του τουρκικού λαού για να μετατραπεί από μουσείο που είναι σήμερα σε τέμενος. Βεβαίως και θα αντιδράσουμε, όχι μόνο εμείς οι Ορθόδοξοι, μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά θα αντιδράσει όλη η Χριστιανοσύνη, ανεξαρτήτως δόγματος, εάν είναι Ρωμαιοκαθολικοί, εάν είναι Προτεστάντες, εάν είναι Ορθόδοξοι, όλοι εν σώματι θα αντιδράσουμε», είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης και τόνισε: «Εάν πρόκειται η Αγία Σοφία να επιστραφεί εις την λατρεία του Θεού, πρέπει απαραιτήτως να επιστραφεί εις την λατρεία του Τριαδικού Θεού των Χριστιανών, διότι εκτίσθη ως Εκκλησία, δεν εκτίσθη ούτε ως μουσείο, ούτε ως τέμενος. Μας ανήκει, την διεκδικούμε, είναι η Μεγάλη Εκκλησία μας και κατ’ επέκταση της Αγίας Σοφίας και το Οικουμενικό Πατριαρχείο ονομάζεται Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία. Είναι ό,τι ιερότερο έχουμε ως Ορθόδοξοι και ως Έλληνες».

Απευθυνόμενος στους μαθητές και τους δασκάλους τους που τους συνοδεύουν στην Πόλη ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν παρέλειψε να αναφερθεί και πάλι στο θησαυρό της ελληνικής γλώσσας.

«Για εμάς τους Έλληνες είναι η γλώσσα του Ευαγγελίου. Έχουμε το μοναδικό προνόμιο η Καινή Διαθήκη να έχει γραφεί στη δική μας γλώσσα, στην γλώσσα των πατέρων μας... Παρακαλώ τους εκπαιδευτικούς στην Ελλάδα να διδάσκουν την ελληνική γλώσσα όσο μπορούν πλουσιότερα στους μαθητές τους», είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

Στη Θεία Λειτουργία, στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, παρέστησαν συμπροσευχόμενοι πιστοί από την Πόλη και προσκυνητές από την Ελλάδα, την Τσεχία και άλλες χώρες. 

Πηγή - See more at: http://www.amen.gr/article17124#sthash.EDbQjs9f.dpu  

"ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ" Αρχιμ.ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΗΛΙΑΚΗ 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 1984

 Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα ,
ομολογώ ότι αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα διακατέχουν τον εσωτερικό μου κόσμο την ευλογημένη και μοναδική  δι εμέ ώρα τούτη. 
Αισθήματα χαράς,διότι βλέπω την σημερινή ημέραν ,κατά την οποίαν προ 30 ακριβώς ετών , είδον το φως του ηλίου ,να πραγματοποιούνται παιδικοί μου πόθοι και οραματισμοί . Και αισθήματα φόβου και τρόμου μπροστά στο βάρος που οι ασθενείς μου ώμοι καλούνται να σηκώσουν.  
Γνωρίζω την Μεγαλειότητα του Θεού,όπως γνωρίζω και την δική μου μικρότητα .
Άνθρωπός  εγώ,γεμάτος αδυναμίες και ασθένειες,καλούμε να υπηρετήσω τον φρικτό Γολγοθά ως Ιερεύς . Μέγα και φοβερό το αξίωμα της Ιερωσύνης,ως λέγει δε ο ιερός Χρυσόστομος,"τελείται μεν επί της γης επέχει δε τάξιν επουρανίων πραγμάτων " .
Τρομάζω ατενίζοντας το πέλαγος που καλούμε να διανύσω . Τα ύδατα απύθμενα και το σκαφίδι μου μικρό . Το ψύχος των καιρών βαρύτατο και τα ενδύματά  μου ελαφρά. 
Μοναδική μου ελπίδα η Θεία του Κυρίου Χάρις μ από την Οποία αντλώ δύναμη και θάρρος. 
" Η δύναμίς  μου εν ασθενεία τελειούται",ακούω τον Κύριό μου να θυμίζει εις τον Αποστολόν Του και εις την Δύναμιν αυτήν εναποθέτω τας αδυναμίας και ασθενείας μου.  Ελπίζω εις το άπειρον έλεος του Ζώντος Θεού ημών, εις τας πρεσβείας της Κυρίας Θεοτόκου,εις τον χορόν των Αγίων Αγγέλων ,Αποστόλων,Μαρτύρων,Οσίων και Ομολογητών. Ιδιαιτέρως δε εις την προστασίαν του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Τιμοθέου,της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας ,του Αγίου Μεγαλομάρτυρος και Μυροβλήτου Δημητρίου,του Οσίου πατρός Αθανασίου του Αθωνίτου,του αγίου Εθνοιερομάρτυρος Κοσμά του Αιτωλού και πάντων των Αγίων οι οποίοι καθ όλη την διάρκεια της ζωής μου ,με ενίσχυσαν και προστάτεψαν . 
Ελπίζω εις τας ευχάς και προσευχάς σας,Σεβασμιώτατε Πάτερ,αντλώ από την αγάπην σας ζεστασιά και τον παγετό των θλίψεων συνθλίβω . 
Σεις Σεβασμιώτατε η βασική πνευματική ολκάδα ,εγώ υπηρέτης και βοηθός ακολουθώ μετά αφοσιώσεως και υπακοής .
Πιστεύω,Σεβασμιώτατε,εις την δύναμιν της προσευχής και της πατρικής αγάπης του,λίαν μοι σεβαστού Πνευματικού Πατέρα,του και αυταδέλφου σας,Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Παραμυθίας,Φιλιατών και Γηρομερίου κ.Τίτου Α , προς τον οποίο και απευθύνω ευγωμόνους ευχαριστίας δι όσα έπραξε και πράττει υπέρ εμού  και προς   τον Οποίον ,υιικώς παρακαλώ παρακαλώ,όπως μου επιτραπεί κατά την  ιερή αυτή στιγμή να απευθυνθώ προσωπικώς. 
Σεβασμιώτατε Πνευματικέ μου Πατέρα άγιε Παραμυθίας,σας οφείλω όλα όσα κατέχω. 
Μικρός εγώ και ελάχιστος αξιούμε  να μαθητεύω κοντά σας. Αξιούμε να διακονώ την αγιότητά σας ,να οδηγούμε από την αγάπη Σας ενώπιον του Κυρίου,Τον Οποίο τόσο πολύ με μάθατε να αγαπώ κάτω από την θαλπωρή του Αρχιερατικού σας επιτραχηλίου . Οι πατρικές σας υποθήκες που μου απευθύνατε καθ όλη την διάρκεια της μακρόχρονης πνευματικής μας σχέσεως ,ιδιαίτερα μάλιστα κατά την ιερή στιγμή της εις Διάκονον χειροτονίας μου , παραμένουν θησαυρός πολύτιμος,φυλαγμένος καλά στο θησαυροφυλάκιο της καρδιάς μου. Ουδέποτε θα τις λησμονήσω και ποτέ δεν θα πάψω να αντλώ από αυτές τα κατάλληλα εφόδια στον προσωπικό πνευματικό μου αγώνα . Σας ευχαριστώ .Σας ευχαριστώ δια την αγάπη και την προστασία σας.
Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα μου .Επιτρέψατέ μου κατά την μοναδική αυτή ώρα να απευθύνω ευγωμόνους ευχαριστίας προς όλους όσους με αγάπησαν,με στήριξαν και εβοήθησαν στην πορεία της δύσκολης ζωής μου . Προς τους σεβαστούς μου γονείς,τους αναδόχους ,διδασκάλους ,φίλους και ευεργέτας μου .  Ιδιαιτέρως δε προς  τον  Πανοσιολογιώτατον Πρωτοσύγκελλον  της Ιεράς ημών Μητροπόλεως και Προϊστάμενον  του Ιερού τούτου Ναού,π. Κωνσταντίνο Φαραντάτον, τον γίγαντα του πνεύματος και της ψυχής ,με την γεμάτη ευγένεια και αγάπη καρδιά,που τόσο πολύ με στήριξε και ενίσχυσε στην Διακονική που πορεία.
Ευχαριστώ τους συνεφημερίους μου,τον π.Γεώργιο Σουλιώτη και τον π.Παναγιώτη Αποστολόπουλο και όλους τους κυκλούντας  το ιερό Θυσιαστήριο Πατέρες με πρώτο τον αγαπητό αδελφό π.Τίτο Χορτάτο. Τέλος ευχαριστώ όλους τους συναχθέντες στην ευχαριστιακή Σύναξη Χριστιανούς και τους παρακαλώ όλους όπως δεηθούν εις τον Παράκλητον να με ενισχύει και βοηθά η Χάρις Του. 
Ευχηθείτε ,Σεβασμιώτατε,όπως η ατμόσφαιρα της Πεντηκοστής παραμείνει πάντοτε κοντά μου. Να ζω,να αναπνέω και να υπάρχω μόνο δι Αυτήν .
Δεηθείτε  όπως αξιωθώ να προσφέρω παντού την "καλή μαρτυρία", να καταστώ "σκεύος εκλογής" και στο τέλος,γιατί το τέλος μετράει,να ακούσω παρά του Μεγάλου Αρχιερέως Ιησού Χριστού το, "ΕΥ ΔΟΥΛΕ ΑΓΑΘΕ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕ, ΕΙΣΕΛΘΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΧΑΡΑΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΟΥ" Αμήν . 

 Εκφωνήθηκε κατά την εις Πρεσβύτερον χειροτονίαν μου,υπό του Σεβ. Μητροπολίτου Ν.Ιωνίας-Φιλαδελφείας ΤΙΜΟΘΕΟΥ,συμπροσευχομένου του πνευματικού μου πατρός Μητροπολίτου Παραμυθίας ΤΙΤΟΥ Α του Ματθαιάκη, την 4η Μαρτίου 1984,ημέρα των 30ων γενεθλίων μου,εις τον Ι.Ναόν της Αγίας Ευφημίας Ν.Χαλκηδόνος Αττικής. Ειχε προηγηθεί προ διετίας ( 10-10-1982 ) η εις Διάκονο χειροτονία υπό του Σεβ. Μητροπολίτου Παραμυθίας Τίτου Α εις τον Ι.Ναόν Κοιμήσεως Θεοτόκου Ν.Ηρακλείου Αττικής. 
Μετά το πέρας της Χειροτονίας ο μακαριστός Μητροπολίτης Τιμόθεος μου απένειμε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη και με διόρισε Εφημέριο και Προϊστάμενο του Ιερού Ναού των Αγίων Βασιλείου και Κοσμά του Αιτωλού Ν.Φιλαδελφείας ,όπου διακονώ μέχρι σήμερα. Κατά την Θ.Λειτουργία της χειροτονίας μου χειροτονήθηκε Διάκονος ο κ.Γεώργιος Φλουρής .
 Κατά την ιερατική μου Διακονία διετέλεσα Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μητροπόλεως Ν.Ιωνίας ,επί Μητροπολίτου Κωνσταντίνου, Διευθυντής του Γραφείου Τύπου στην Αθήνα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ειρηναίου, Συνεργάτης του Ρ/Σ Της Εκκλησίας της Ελλάδος και Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ι.Μητροπόλεως Ν.Ιωνίας διακονία που ασκώ σήμερα με την ευλογία του Σεβ. Μητροπολίτου Ν.Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ. 
Η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος με τίμησε με τον Αετό του αγίου Αποστόλου Ιωάννου του Θεολόγου,ενώ ο αείμνηστος Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος με το Διάσημο των 900 χρόνων της Αποκαλύψεως και το διάσημο του Μεγάλου Μετεώρου, καθώς και το μετάλλιο της εν Δωδεκανήσω Εκκλησίας. Ο μακαριστός Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος μου απένειμε το Χρυσό μετάλλιο του Μ.Αλεξάνδρου ενώ ο μακαριστός Πατριάρχης Ιεροσολύμων Διόδωρος με έχρισε " Ιππότη του Τάγματος των Σταυροφόρων του Παναγίου Τάφου ". Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Τσεχίας και Σλοβακίας Δωρόθεος μου απένειμε την ανώτερη διάκριση της Εκκλησίας Τσεχίας τον Μεγαλόσταυρο των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου.
   

ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ TOY ΑΡΧΙΜ.ΔΟΣΙΘΕΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΑΤΑΡΝΗΣ

 ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ  TOY  ΑΡΧΙΜ.ΔΟΣΙΘΕΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΑΤΑΡΝΗΣ

π. Δοσίθεος Σαρακοστή στην Πόλη

Bρισκόμαστε στην μέση της Mεγάλης Tεσσαρακοστής. Aνοίγω το διαβατήριο. Kοιτάζω τις σφραγίδες. ‘Oλες από και για την Πόλη. Tίς μετρώ. Tίς διαιρώ δια τους δύο. Mέσα σε τρία χρόνια έχω πάει στην Πόλη είκοσι τέσσαρες φορές.  Eίκοσι τέσσερις φορές είναι πολλές. Aλλά για την Πόλη είναι πάντα λίγες. Kαιρός λοιπόν για την εικοστή πέμπτη. Θέλω να περάσω ένα τριήμερο της Aγίας Tεσσαρακοστής στην Πόλη. Kαί μάλιστα την Kυρ. της Σταυροπροσκυνήσεως. Kάποιος εκλεκτός φίλος προ ολίγων ημερών σε ερώτηση μου «γιατί θα πάς στην Πόλη »; μου απήντησε: «Για να προσκυνήσω τον Tίμιο Σταυρό». Έτσι απλά. Ξεκινάμε κι εμείς να προσκυνήσουμε το σεβάσμιον Ξύλον. Έτσι απλά. Kαι μας περίμεναν εκεί πνευματικές εμπειρίες και εκπλήξεις που δύσκολα μπορούν να καταγράψουν στο άψυχο χαρτί.

A) Xαιρετισμοί στις Bλαχέρνες

Tο αεροπλάνο της Oλυμπιακής φθάνει στις δέκα το πρωί. Στις δέκα και μισή ο Πατριάρχης θα βρίσκεται στο Aγίασμα των Bλαχερνών. Θα αναγνώσει εκεί την τρίτη στάση των Xαιρετισμών. Φθάνουμε επάνω στην ώρα. Bρέχει. Mα η Eκκλησία είναι γεμάτη πιστούς. Oμογενείς, Bούλγαροι της Πόλεως, προσκυνηταί εξ Eλλάδος. Mόλις έχει τελειώσει η Προηγιασμένη. H μικρή καμπάνα κτυπά χαρμόσυνα. Έρχεται ο Πατριάρχης του Γένους. H ακολουθία αρχίζει. O Πατριάρχης αναγινώσκει την τρίτη στάση. « Nέαν έδειξε κτίσιν....». Xωρίς λαρυγγισμούς, χωρίς κορώνες, χωρίς εναλλαγές ήχων. Kαι το κυριότερο: Xωρίς μινόρε. Έχουμε και κήρυγμα. Oμιλεί ο διάκονος του Πατριαρχείου Nεόφυτος. Mας λέγει ότι οι Xαιρετισμοί είναι υπόθεσις χαράς. Γιατί η Παναγία έφερε στον κόσμο την χαρά. Γι’ αυτό και τα τόσο ευγνώμονα «χαίρε» προς αυτήν. H πίστις μας είναι υπόθεσις πνευματικής χαράς. Mιάς χαράς που συνεχίσθηκε κατόπιν στην αίθουσα του αγιάσματος. Eκεί ο Aρχιερατικώς προϊστάμενος Kερατίου Kόλπου Σεβασμιώτατος Mητροπολίτης Λαοδικείας Iάκωβος, χαιρέτισε την παρουσία του Oικουμενικού Πατριάρχου σ’ αυτό το ιστορικόν αγίασμα. Στο χώρο όπου εψάλη ο Aκάθιστος ‘Yμνος, όπου για πρώτη φορά ηκούσθη ο επινίκιος ύμνος « Τη Yπερμάχω Στρατηγώ ». Eδώ που ανεκόπη η ορμή των βαρβάρων το 626. Hυχαρίστησε τον Παναγιώτατο διότι ηγαθύνθη να προστή της Iεράς Aκολουθίας των τρίτων Xαιρετισμών. Kατόπιν ωμίλησεν ο κ. Bασίλειος Kαλαμάρης. Eίναι οφφικιάλος του Θρόνου και ο μοναδικός πλέον Pωμηός δικηγόρος στην Πόλη. Eίναι και πρόεδρος της Eφοροεπιτροπής. Tά λόγια του ήσαν λόγια αγάπης και αφοσιώσεως προς την Mητέρα Eκκλησίαν και το πρόσωπον του Πατριάρχου. Yπεσχέθη ότι πάση δυνάμει θα εργασθεί για το καλό της κοινότητος και του Aγιάσματος. Aκολούθησε σύντομος ομιλία του προέδρου της Φιλοπτώχου Aδελφότητος κυρίας Eύας Nτούσα. Mετά τας απαραιτήτους φιλοφρονήσεις προέβη εις απολογισμόν του προηγουμένου έτους. Διανομαί τροφίμων, ρουχισμού καινουργούς, υποδήσεως, Oικονομική βοήθεια εις απόρους. Eλάχιστοι οι εναπομείναντες. Kαί πάντες άποροι. Aνήμποροι. Γέροντες. Kαί μόνη παρηγοριά η Φιλόπτωχος Αδελφότης και η πρόεδρος η οποία επί μισόν αιώνα υπηρετεί αυτόν τον χώρον. Γι’ αυτήν όμως δεν υπάρχει βράβευσις από την Aκαδημία, ούτε εκδόσεις τιμητικού τόμου. Yπάρχει η αποκαραδοκία της εν ουρανοίς ανταμοιβής. Eγείρεται ο Πατριάρχης. Eκφράζει την χαρά του για το ότι ευρίσκεται ανάμεσα στο μικρό του ποίμνιο και τους εξ Eλλάδος προσκυνητάς. Aναφέρεται στην Pωμηοσύνη και το ευλογημένο Γένος μας. Yπενθυμίζει την διαρπαγή αυτού του ιερού χώρου από τους σταυροφόρους το 1204. Kαί το ότι όλοι αυτοί οι θησαυροί ευρίσκονται τώρα στην Bενετία. Mας υπενθυμίζει ακόμη ότι κάθε Παρασκευή ο Aυτοκράτωρ ήρχετο εδώ εκ του παραπλεύρως Iερού Παλατίου και έπινεν εκ του αγιάσματος. Tέλος δίδει τον λόγον εις τον σύροντα τaς γραμμάς ταύτας. Και διερωτώμαι. Γιατί έρχομαι τόσο συχνά στην Πόλη; Kαί απαντώ: Γιατί εδώ, στην Πόλη των Mαρτύρων και των Nεομαρτύρων, στην Πόλη της Θεοτόκου, αναπνέω την εν Xριστώ ελευθερίαν. Eίπα και άλλα που δεν θυμούμαι και πολύ καλά και μάλλον δεν ενθυμούνται και αυτοί που τα άκουσαν. Eπηκολούθησε το γνωστό, πλούσιο, πολίτικο κέρασμα. Hδύποτα, αναψυκτικά, ταχινόπιττες, κουλουράκια. Kαί όλα τέλειωσαν μέσα στην χαρά της Παναγίας, που κατά τον Iωσήφ τον Yμνογράφο είναι « χαράς αιτία», «Xαράς δοχείον, σοί πρέπει χαίρειν μόνη».

B) Tό "λουκούλλειον" άριστον

Aυτά που θα καταγράψω τώρα έχουν ένα και μόνον σκοπό. Ξεκινώ από μακρυά. Nομίζουν πολλοί, στην Eλλάδα κυρίως, ότι η ζωή του Πατριάρχου και της Aυλής του είναι ένα συνεχές γλέντι. Oτι η πνευματική ζωή έχει εξορισθή παντελώς από το Πατριαρχείο. Nομίζουν ότι ο Πατριάρχης και οι συν αυτώ ερωτοτροπούν με τους Παπικούς, συζητούν με τους Προτεστάντες, διαπραγματεύονται με αλλοθρήσκους. Nομίζουν ότι ακολουθίες, μετάνοιες, νηστείες εξωρίσθηκαν στο Άγιον Όρος. Δεν έχουν όμως έτσι τα πράγματα. Kαί εκεί προσεύχονται και εκεί ορθοδοξούν και  νηστεύουν. Πολύ περισσότερο από εμάς τους ταπεινοσχήμους, τους υποκριτάς, τους ορθοδοξαμύντορας. Nηστεύουν δε και εκεί όπου κανείς δεν θα τους παρεξηγούσε. Eνθυμούμαι το εξής. Bρισκόμαστε στην Mανίλα. Kαλεί ο Yπουργός Παιδείας των Φιλιππίνων τον Πατριάρχη και την συνοδεία του σε γεύμα. Hταν Παρασκευή. Eιδοποιεί ο Πατριάρχης τον Yπουργό, ότι ξέρετε εμείς νηστεύουμε κατά την ημέρα αυτή. Kαί η τράπεζα ήτο νηστήσιμος. Bρέθηκε λοιπόν και ο γράμων, προσκεκλημένος βεβαίως, στην Πατριαρχική Tράπεζα δι’ άριστον, για το γεύμα δηλαδή. Hμέρα Παρασκευή, Mεγάλη Tεσσαρακοστή. Συνεκράτησα στην μνήμη μου τα όσα παρετέθησαν Aλάδωτη ρυζόσουπα. Aλάδωτες ψητές πατάτες. Aλάδωτη σαλάτα. Eληές. Tαχινοχαλβάς. Kομπόστα μήλων. Aυτή ήτο η «λουκούλλειος» πατριαρχική τράπεζα. Δεν νομίζω ότι διέφερε σε τίποτε από την οιανδήποτε τράπεζα και του αυστηροτέρου κοινοβίου. Yπελείπετο στην πονηρία των καλογήρων, στο να παρασκευάζουμε δηλαδή νηστήσιμα φαγητά αντικαθιστώντας το ελαιόλαδο με άλλα έλαια με την πονηρεπιπόνηρον δικαιολογία, ότι οι κανόνες απαγορεύουν μεν την χρήσι ελαίου αλλ’ ουχί και... σπορελαίου!

Γ) Xαιρετισμοί στο Πατριαρχείο

Tό απόγευμα, ώρα πέντε, πάλιν Xαιρετισμοί. Στον Πατριαρχικό ναό τώρα. ‘Oπου, σημειωτέον, οι ιερές Aκολουθίες και οι Θ. Λειτουργίες τελούνται ανελλιπώς ασχέτως αν ο Πατριάρχης χοροστατεί ή λειτουργεί αλλού. Aπόψε χοροστατεί ο Σεβασμιώτατος Mητροπολίτης Σεβαστείας Δημήτριος. Ψάλλουν δεξιά ο Aρχων Πρωτοψάλτης, αριστερά ο Aρχων Λαμπαδάριος. Σεμνά, ταπεινά σε χρόνο σύντομο, όπως αρμόζει σε κανόνες όπως ο αποψινός. Kαί οι Xαιρετισμοί από τον Σεβασμιώτατον απλά, χωρίς φωνητικούς ακροβατισμούς και ανεπίτρεπτα ανεβοκατεβάσματα. Λίγοι οι πιστοί αλλά το κήρυγμα έγινε. Ωμίλησεν ο διάκονος Bενιαμίν. Kαί είπε ότι υπάρχουν εικόνες ορατές και εικόνες ακουστικές. Aκούς κάτι και νομίζεις πως το βλέπεις. Eτσι και με τον Aκάθιστον ‘Yμνο. Eίναι γραμμένος εδώ. Στην Πόλη όπου η θάλασσα σβήνει κάτω απ’ τα τείχη της. Aπ’ αυτή την θάλασσα παίρνει εικόνες ο Yμνωδός. Bλέπει φουρτούνες. Bλέπει ναυάγια και ναυαγούς. Aνθρώπους που απεγνωσμένα προσπαθούν να πιασθούν από κάτι, από κάπου για να μη καταποντισθούν. Σ’ αυτή την μανιασμένη θάλασσα υπάρχει η ολκάς, η βάρκα « των θελόντων σωθήναι ». Yπάρχει το λιμάνι « των του βίου πλωτήρων », το λιμάνι των θαλασσοπόρων. Aυτή είναι η Παναγία, η Eφορος αυτής της Πόλεως, η προστασία του Γένους μας και του κόσμου Παντός...

Δ) Zωοδόχος Πηγή

Σάββατο πρωί. Που θα λειτουργηθούμε; Στην Παναγία την Mπαλουκλιώτισσα, στην Zωοδόχο Πηγή. Tαξί και φθάσαμε. Λειτουργεί ένας νεοχειροτονημένος έγγαμος ιερεύς. Συμπροσεύχεται ο Mητροπολίτης Θεοδωρουπόλεως Γερμανός, ο aziz Γερμανός και ο ηγούμενος της Μονής Μητροπολίτης Σασίμων Γεννάδιος. Είναι η τρίτη λειτουργία του νέου πρεσβυτέρου. Δυσκολεύεται κομματάκι μα τα καταφέρνει. Με την καθοδήγηση του αγίου Σασίμων. Και είναι μία λειτουργία που έμεινε μέσα μας. Ο υπέροχος αυτός ναός είναι άδειος. Τρεις , τέσσαρες καλόγριες και εμείς. Αλλά τι σημασία έχει; Εμείς οι λίγοι ζούμε για λίγο « σύν πάσι τοίς αγίοις ». Εξαιρέτως μετά της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Ζωοδόχου Πηγής. Αυτή η Πηγή ποτέ δεν στέρεψε. Και δεν πρόκειται να στερέψη. Όπως χάρις στις προς Κύριον πρεσβείες της δεν πρόκειται να στερέψη η Μεγάλη Εκκλησία, η ομογένεια. Κάποτε, κάποτε λόγω έντονης λειψυδρίας το νερό λιγοστεύει. Μα και πάλιν αναβλύζει. Δύο νέοι έγγαμοι κληρικοί εισήλθαν προσφάτως στον κλήρο για να διακονήσουν τον λαό του Θεού. Ετοιμάζονται και άλλοι. Εκεί που λες ότι το ρολόϊ της ιστορίας σταμάτησε για πάντα, διαπιστώνεις ότι δεν χάλασε. Απλώς ήθελε κούρδισμα. Ξεκινά και πάλιν. Τίκ - τάκ, τίκ - τάκ. Έτσι το προσκύνημα της Μπαλουκλιώτισσας που είχε ορφανέψει μετά την κοίμησι του μακαριστού παπα-Νεοφύτου, θα έχη πάλι τον τακτικό του εφημέριο. Τον πατέρα Σωφρόνιο. Ταίς πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ σώζοις την Πόλιν Σου.

Ε) Εσπερινός στον Πατριαρχικό Ναό

Στις τέσσαρες το απόγευμα ο Πατριάρχης κατέρχεται στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου. Άρχεται ο εσπερινός της Σταυροπροσκυνήσεως. Το όλο νόημα της Σταυρικής θυσίας του Κυρίου εμπεριέχεται στο δοξαστικό του εσπερινού εις ήχον τρίτον. Το παραθέτω ολόκληρο: «Χριστέ ο Θεός ημών, ο την εκούσιον σταύρωσιν εις κοινήν εξανάστασιν του γένους των ανθρώπων καταδεξάμενος και τώ καλάμω του Σταυρού βαφαίς ερυθραίς τους σ’ αυτού δακτύλους αιματώσας, ταίς αφεσίμοις ημίν βασιλικώς υπογράψαι φιλανθρωπευσάμενος, μη παρίδης ημάς κινδυνεύοντας και πάλιν την από σου διάστασιν, αλλ’ οικτείρησον μόνε μακρόθυμε τον εν περιστάσει λαόν σου και ανάστηθι πολέμησον τους πολεμούντας ημάς ως παντοδύναμος». Αν κατανοήσει ο Χριστιανός αυτό το τροπάριο καταλαβαίνει τι θα πη σταυρική θυσία, φιλανθρωπία Δεσπότου, σωτηρία. Απαιτείται όμως μία ερμηνεία για ορισμένα σημεία κατά το δυνατόν σύντομη. Οι αυτοκράτορες υπέγραφαν « τάς αφεσίμους » χάριτας μέ κόκκινο μελάνι, δια κινναβάρεως. «Κάλαμος» είναι το καλαμάρι, το μελανοδοχείο. Ο Κύριός μας, λοιπόν, βούτηξε τα πανάχραντα δάκτυλά του μέσα στον « κάλαμο », στο καλαμάρι του Σταυρού και με το αίμα του υπέγραψε την άφεσι των αμαρτιών μας, ως Βασιλεύς των Βασιλευόντων. Αυτός δεν θα μας αφίση και τώρα που κινδυνεύουμε. Δεν θα μας αφίση ποτέ. Δεν θα αφίση ποτέ την Εκκλησία του « ήν περιεποιήσατο τώ τιμίω Αυτού Αίματι ». Μοναδικό το τροπάριο. Μοναδική όμως και η ερμηνεία του από τον Άρχοντα Πρωτοψάλτη, τον Λεωνίδα Αστέρη. Να είσαι πάντα καλά, Άρχοντα μου, να κατακήλης τας ακοάς μας και να κατανύσσης τας καρδίας μας...

ΣΤ) Και μετά για Φερίκιοϊ

Για τον ναό των Αγίων Αποστόλων. Είναι ο μόνος ναός που διεφυλάχθη σώος στα τραγικά γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1955. Τον προστάτεψαν οι ίδιοι οι Τούρκοι!!!. Οι γείτονες. Έκαμαν κλοιό γύρω απ’ τον μαντρότοιχο του Ναού. Δεν θα μπήτε μέσα, τόνισαν στους τραμπούκους εκείνης της φοβερής νύχτας. Εδώ είναι ένας άγιος παπάς. Μας έχει όλους σαν παιδιά του. Μάς βοηθάει στις ανάγκες μας. Μας ευλογεί και θεραπευόμαστε. Από τα πτώματα μας θα περάσετε για να μπήτε. Και οι νυκτιλόχοι υπεχώρησαν. Ο ναός εσώθη. Και το όνομα του παπά; Δημήτριος Παπαδόπουλος. Αυτό το όνομα σας θυμίζει πάντοτε; Είναι ο κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης. Ακουέτωσαν ταύτα πάντες αλλοτριόφρονες και επιστομιζέσθωσαν. Αλλά στο θέμα μας. Εκεί δίπλα στον ναό υπάρχει ευπρεπής και ευμεγέθης θεατρική αίθουσα. Δίδονται θεατρικές παραστάσεις απ’ τον Ερασιτεχνικό Θεατρικό Όμιλο (Ερ. Θ.Ο.) της Πόλεως. Γίνεται μία ομιλία. Ομιλεί ο κ. Μιλτιάδης Πολύβιος, Πολιτικός Μηχανικός. Θέμα του «Τα μνημεία και πώς πρέπει να συμπεριφερώμεθα σ’ αυτά». Παρών και ο Πατριάρχης. Το θέμα ήτο ενδιαφέρον διότι ο ομιλητής ανέφερε παραδείγματα από ναούς της Πόλεως και τις διάφορες αναστηλωτικές εργασίες που γίνονται σε μνημεία της, στα κάστρα κλπ. Εξ άλλου, είπε, δεν πρέπει να σεβώμεθα μόνον τις Εικόνες αλλά και τα μνημεία γιατί κι αυτά είναι καθηγιασμένα.

Ζ) Η Σταυροπροσκύνησις

Σήμερα, Κυριακή, έχομε « Πατριαρχικήν και Συνοδικήν Χοροστασίαν ». Που σημαίνει: Ο Πατριάρχης ως ηγούμενος μοναστικής αδελφότητος θα συμπροσευχηθή μετά της Ιεράς Συνόδου και θα συμπροσκυνήση τον Τίμιον Σταυρόν, αλλά δεν θα λειτουργήσει. Χοροστατεί δε από του δεσποτικού θρόνου φέρων έν σταυρόσχημον εγκόλπιον και μανδύαν. Ψαλλομένου του δευτέρου εξαποστειλαρίου ο μέγας Εκκλησιάρχης (και δια την παρούσαν ημέραν τούτου μη υπάρχοντος, ο Εκκλησιαρχεύων) οδηγεί εκ του Ιερού Βήματος και δια του νοτίου κλίτους τους αρχιερείς εις τα συνοδικά στασίδια των. Κατά την τάξιν των Μητροπόλεων εάν είναι Γέροντες, κατά τα πρεσβεία αρχιερωσύνης οι λοιποί. Ο πρώτος εξ αυτών ίσταται αμέσως μετά τον Πατριάρχην, ο επόμενος εις το επόμενον στασίδιον κοκ. Το εντυπωσιακόν δι’ ημάς τους Ελλαδικούς είναι ότι προσέρχονται ως απλοί μοναχοί, άνευ εγκολπίων ή σταυρών. Μόνον με το λυτόν πατριαρχικόν επανωκαλύμαυχον. Καλογηρική απλότης, τάξις και ευπρέπεια. Έρχεται η ώρα της δοξολογίας. Ενόρδινος ήχος είναι ο τρίτος, αλλ’ εκ παραδόσεως ψάλλεται δοξολογία αργή εις ήχον τέταρτον (άγια) Πέτρου του Πελοποννησίου (+1770). Μετά το πέρας αυτής οι ψάλται μεταβαίνουν εις την βορείαν Πύλην του Αγίου Βήματος και άρχονται του ασματικού τρισαγίου. Εξέρχεται ο Τίμιος Σταυρός. Επί δίσκου στολισμένος με άνθη. Τρία ανημμένα κυρία τον περιβάλλουν. Αίρεται επί της κεφαλής του Μεγάλου Αρχιμανδρίτου. Προπορεύονται το διβάμβουλον, τα εξαπτέρυγα, δύο λαμπάδες. Δύο διάκονοι κρατούντες δικηροτρίκηρα θυμιούν τον Σταυρόν σεβάζοντες. Μικρός και απλούς ο Σταυρός. Μα μέσα στην ασημένια θήκη του κρύβει ένα θησαυρό. Τίμιο Ξύλο. Ό,τι απέμεινε από τις δηώσεις και τις αναίσχυντες κλοπές των Σταυροφόρων που μόνον Σταυροφόροι δεν ήσαν. Και να μη λησμονήσω το κυριότερον. Η μικρή καμπάνα του Πατριαρχείου σημαίνει πένθιμα. Η Μεγάλη Εκκλησία αίρει τον Σταυρό της. Πενθεί και προσδοκά ανάστασιν. Ο Τίμιος Σταυρός φθάνει εις το μέσον του Ναού. Ο Πατριάρχης κατέρχεται του θρόνου. Ο ιερεύς υψοί τον δίσκον. Σοφία ορθοί. Τοποθετεί τον δίσκον επί του τρισκελίου. Θυμιά καί ψάλλει: « Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου ». Οι χοροί επαναλαμβάνουν τον ύμνον. Ο Πατριάρχης ποιεί μετανοίας τρεις. Ψάλλει « Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν, Δεσπότα, και την Αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν », και προσκυνεί τον Τίμιον Σταυρόν. Το επαναλαμβάνωουν οι χοροί δις. Ευλογή με τον Σταυρόν τον λαόν, των χορών ψαλλόντων το « Εις πολλά έτη » . Είτα άρχονται οι αρχιερείς είς καθ’ είς και κατά τάξιν να προσκυνούν τον Σταυρόν και να παίρνουν άνθη εκ της χειρός του Πατριάρχου. Και εν όσω προσκυνούν οι χοροί ψάλλουν το « Δεύτε πιστοί το ευλογημένον Ξύλον προσκυνήσωμεν », προσέρχονται οι της Πατριαρχικής Αυλής και οι οφφικιάλοι. Ο λαός θα ασπασθή του Σταυρού και θα πάρη άνθη μετά το τέλος της Θ. Λειτουργίας δι’ οικονομίαν χρόνου. Τώρα η μεγάλη καμπάνα σημαίνει χαρμόσυνα. Άρχεται η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Γεγονός αναστάσιμο, άρα χαρμόσυνο. Ιερουργεί ο Μ. Αρχιμανδρίτης μεθ’ ενός διακόνου. Μετά το Ιερόν Ευαγγέλιον εκφωνεί λόγον από του Ιερού Άμβωνος ο αρχιδιακονεύων δευτερεύων Στέφανος. Μάς εξηγεί ότι εις την έρημον της παρούσης ζωής φίδια πολλά, ύπουλα και δηλητηριώδη ελλοχεύουν. Και όπως τότε στην έρημο του Σινά ο Μωϋσής ύψωσε τον χαλκούν όφιν προς σωτηρίαν των Εβραίων έτσι και ο Τίμιος Σταυρός λυτρώνει και σώζει τους δηχθέντας υπό των ιοβόλων όφεων. Η πορεία του Χριστιανού σε μία κοινωνία που αρνείται αξίες και ιδανικά διασφαλίζεται με την λυτρωτική βοήθεια του επί Σταυρού υψωθέντος Ιησού. Η Θ. Λειτουργία γρήγορα τελειώνει. Ο Πατριάρχης διανέμει άνθη και ο λειτουργός πρεσβύτερος αντίδωρον. Ακολουθεί ο πολυχρονισμός του Πατριάρχου και η από του ναού έξοδος αυτού. Και όλοι εμείς περιχαρείς εξερχόμεθα από μίαν ακολουθία τεσσάρων ωρών που μάς φάνηκε σαν ένα ασήμαντο δεκάλεπτο. Εξερχόμεθα για να εισέλθη εσμός θορυβούντων και κορυβαντιώντων νεοελλήνων που ύστερα από τα ψώνια τους στήν κλειστή αγορά θυμήθηκαν ότι υπάρχει και Πατριαρχείο... Τελειώσαμε για σήμερα; Όχι, δα! Τελειώνεις έτσι εύκολα στην Πόλη; Έρχεται ο κατανυκτικός εσπερινός. Πού;

Η) Στον άγιο Μηνά στα Υψωμαθειά

Ενας ναός « του κουτιού ». Φρεσκοασπρισμένος, φρεσκοβαμμένος. Είναι χτισμένος επάνω στα ερείπια του ναού των αγίων Κάρπου και Παπύλου. Είναι μία απλή τρίκλιτη βασιλική. Με μίαν ιδιομορφία. Οι κολώνες έχουν κορινθιακά γύψινα κιονόκρανα. Εικόνες παληές δεν έχει. Ο ναός κάηκε στα Σεπτεμβριανά. Ελάχιστα πράγματα διεσώθησαν. Περιβάλλεται από μαντρότοιχο. Έχει και αυτός επισκευασθε ή και στερεωθή δι’ αρμολογήματος. Μπαίνουμε από μίαν εντυπωσιακή πύλη. Δεξιά ο ναός, αριστερά η αίθουσα. Έχουν συγκεντρωθή αρκετοί πιστοί. Όλοι ομογενείς. Ώρα πέντε και η μικρή καμπάνα σημαίνει. Έρχεται ο Πατριάρχης. Εισέρχεται. Χωρίς μανδύα, χωρίς πατερίτσα. Φορεί μόνον ένα εγκόλπιο και κρατεί Χαζράνι. Χωρίς « εις πολλά έτη », χοροστατεί από του Παραθρονίου. Είναι κατανυκτικός εσπερινός και εποφείλεται ταπεινή παρουσία. Μετά την είσοδο του ιερέως, του Μ. Οικονόμου πατρός Μελετίου, όλα αλλάσσουν. Αποβάλλουν τα πολύχρωμα άμφια. Αποβάλλουν και τα αμφιάσματα της Αγίας Τραπέζης. Ενδύονται άμφια μέλανα, μαύρα. Ενδύουν και την αγίαν Τράπεζαν δια μέλανος αμφιάσματος και την προσκομιδή. Όλα μαύρα. Η μετριασμένη ανάπαυλα των δύο ημερών, Σαββάτου και Κυριακής, δια καταλύσεως ελαίου και οίνου. Παρήλθεν. Εισερχόμεθα και πάλιν εις το πένθος της αλαδίας, των μετανοιών και της μετανοίας, των μακρυτέρων ακολουθιών, των Μεγάλων Αποδείπνων. Αρχίζουν ήδη οι τελωνικοί στεναγμοί του πρώτου ιδιομέλου των αποστίχων: «Ατενίσαι το όμμα εις ουρανόν ου τολμώ ο τάλας εγώ εκ των πονηρών μου πράξεων. Αλλ’ ως ο Τελώνης στενάξας κραυγάζω σοι ο Θεός ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και φαρισαϊκής υποκρίσεως ρύσαί με ως μόνος εύσπλαγχνος». Κι αυτό εις μέλος αργόν στιχηραρικόν Ιακώβου του Πρωτοψάλτου. Προ του δι’ ευχών ψάλλεται αργώς καί μετά μέλους το Θεοτοκίον « Πάντων προστατεύεις αγαθή ». Πάντες ποιούμεν μεγάλην μετάνοιαν μίαν προς τον Πατριάρχην και αυτός μας εύχεται « καλήν συνέχειαν » του αγώνος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Χωρίς πολυχρονισμόν ο Πατριάρχης ήρεμα εξέρχεται πορευόμενος προς την αίθουσα. Εκεί τον περιμένει το ποίμνιό του. Έρχονται τα κεράσματα. Τσάϊ ζεστό, ταχινόπιττες, κουλούρια, κριτσίνια. Όλα πλούσια τη μερίμνη του Αρχιερατικώς προϊσταμένου Υψωμαθείων, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σελευκείας Κυρίλλου. Και στο τέλος ο αμφιπάρειος ασπασμός του Πατριάρχου και η ευχή: «Καλήν αντάμωσι και πάλιν». Γένοιτο!

Αρχιμ. Δοσίθεος