ΣΟΒΑΡΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΑΠΟ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ

ΕΝΩΠΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

ΔΗΛΩΣΙΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΠΕΡΙ ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΩΣ ΤΟΥ ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΟΥ

ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΤΗΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

1. Προερχόμενος εκ του Πατρίου Ημερολογίου, έλθων ειςΙεροσόλυμα, κατόπιν αποφάσεως της Συνόδου τουΠατριαρχείου Ιεροσολύμων ενετέχθην εις την Γεραράν Αγιοταφιτικήν Αδελφότητα, ήτοι το Τάγμα τωνΣπουδαίων, που έλαμψε ως αστήρ πολύφωτος εις την υπ'ουρανόν Εκκλησίαν καθ'όλα τα παρελθόντα έτη της ιστορίας του.

2. Διηκόνησα εις την Βασιλικήν της του Χριστού Γεννήσεωςεπί ένα και ήμισυ έτος και αργότερα ανέλαβα την επιστασίαν και την ανοικοδόμησην της Ιεράς Μονής Οσίου Θεογνίου Επισκόπου Βιτυλίου, γνωστή ως κτήμα Γαλακτίωνος δι' εξόδων μου, με την συνδρομήν και της Ιεράς Μονής Αγίου Σάββα, επί πέντε συναπτά έτη.

3. Κατά την διάρκεια των ετών αυτών εγενόμην μάρτυς γεγονότων και καταστάσεων τα οποία μόνον θλίψιν, όνειδος, πόνον, απογοήτευσιν και μαρτύριον προεκάλεσαν εις την ψυχήν μου προερχόμενα εξ αντιχριστιανικών, ανορθόδοξων και απανθρώπων συμπεριφορών του καταληψία τουΠατριαρχικού Θρόνου της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Πολλοί δε εκ των Αγιοταφιτών έφθασαν εις το σημείον ως ο πρώην Ασκάλωνος κ. Νικηφόρος να αναθεματίσουν εγγράφως τόσο τον καταληψία του Πατριαρχικού Θρόνου κ. Θεόφιλο Γιαννόπουλο όσο και τον Αρχιγραμματέα Κωνσταντίνης Αρίσταρχο Περιστέρη δια της απαδούσας ειςΑρχιερείς συμπεριφοράς των προσβαλούσας τα χρηστά ήθη και την ελευθερίαν του προσώπου ην ετίμησεν ο ίδιος οΘεός δια του χαρίσματος του αυτεξούσιου προς το πλάσμα Του.

4. Συγκεκριμένα εγενόμην γνώστης της Συνεδρίας της 5ης/18ης Φεβρουαρίου 2005 της Ιεράς Συνόδου τουΠΑτριαρχείου Ιεροσολύμων, εις την οποίαν κατεδικάσθη η κίνησις φατρίας και τυρείας όσων Συνοδικών, κληρικών καιμοναχών συνυπέγραφον κατά του νομίμου και κανονικού Πατριάρχου των.

5. Κατόπιν διαπίστωσα, ότι ουσιαστικώς αι κατηγορίαι του εν συνεχεία κειμένου της αποκηρύξεως του Πατριάρχου κ.κ. Ειρηναίου της 5ης Μαίου 2005 υπό ομάδος κατευθυνομένηςυπό των σκοτεινών δυνάμεων Αγιοταφιτών πατέρων, δεν απεδείχθησαν αληθείς ουδέ περιλαμβάνονται εις του λόγους οίτηνες προβλέπουν την έκπτωσιν Πατριάρχου α) αίρεσις και β) σωματική ή πνευματική αδυναμία ασκήσεως καθηκόντων. Η όλη δε κίνισις των μελών της Αγιοταφικής Αδελφότητας, δεν ήτο αποτέλεσμα Συνοδικής διαδικασίας, αλλά παρασυναγωγής ως προιόν τήξεως φατρίας και τυρείας κατά του Πατριάρχου των. Συνεπώς η παράνομως βάσει των εκκλησιαστικών και πολιτειακών κανόνων απόφασις περί αποκυρήξεως ήτοι ανυπόστατος, καθ'όσον ελήφθη υπό μη νομίμως υποστατού, ήτοι αυθαιρέτου, διοικητικού οργάνου,δι' αναληθών και αναποδείκτων κατηγοριών.

6. Δεν επήλθε χηρεία του Θρόνου, διότι ούτε παραιτήθη ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος Ά.

7. Διαδικαστικώς εις την παράνομον αποκήρυξιν δεν μετείχον, όπως προβλέπει ο νόμος, ουδέ τα 2/3 των εκλεκτόρων των Επαρχιών του Πατριαρχείου εις ανατολικήν και δυτικήν όχθην. Πέντε μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου απεβλήθησαν παρανόμως, και ως εκ τούτων ηόλη διαδιακσία έπασχεν ακυρότητος.

8. Ο Πατριάρχης κ.κ. Ειρηναίος 'Α δεν εκρίθη, ούτε κατεδικάσθη εξ ουδεμίας δικαστικής Αρχής, δι όσα ψευδή και ανυπόστατα κατεμαρτυρήθησαν εναντίον Του, ουδέ ηΠανορθόδοξος Σύνοδος της 24ης Μαίου 2005 συνήλθεν ως Δικαστήριον δια να Τον κρίνη, ούτε, ως εκ τούτου, επέβαλεν ποινήν εκπτώσεως του αξιώματός Του.

9. Οι απάνθρωπες και απαράδεκτες και πέραν πάσης χριστιανικής ηθικής συνθήκες διαβιώσεως του Πατριάρχουκ.κ. Ειρηναίου 'Α ο ακούσιος εγκλεισμός Του εις το κελλίον Του, η απαγόρευσις καν δι' ιατρικούς λόγους εισόδου και εξόδου Του εκ του Πατριαρχείου, δηλούν απεριφράστως τηναλαζονείαν, την εγκληματικήν συμπεριφοράν, την ανασφάλειαν και την ανοχήν, ήτις κατά τους ιερούς κανόνας, επιφέρει ''ταυτοπάθειαν της αδίκου ποινής επί του επιβάλλοντος ταύτην'' (καν. 4 της 'Α Οικουμενικής Συνόδου).

10. Οι συνεχείς πολυετείς εκμισθώσεις από το 2005 έως και σήμερον, της περιουσίας του Πατριαρχείου, υπό δυσμενείςδια το Πατριαρχείον συνθήκας, πρόφασις διά την οποίαν εγένετο και η αποκήρυξις του Πατριάρχου κ.κ. Ειρηναίου 'Α, η μή ανάκτησις εδαφών προς όφελος του Πατριαρχείου, οι παραχωρήσεις δικαιωμάτων επί των Παναγίων Προσκυνημάτων υπό την μορφήν οικονομικής ενισχύσεως έργων, η απαράδεκτος ερήμωσις της πνευματικής ζωής τηςΑγιοταφίτικης Αδελφότητος, η συστράτευσις πολιτικών και άλλων προσώπων και μέσων, δια την επικράτησιν και διασφάλισιν διοικητικών θέσεων ταγών της ανορθοδόξου ''διαδοχής'' του Θρόνου του Πατριαρχείου, άγος εκ του οποίου πάσχει εις τέλος η Πατρίς και το Γένος ημών παρά πάντων.

11. Τέλος δε η δωρεά κορανίου εις μουσουλμάνους,σταυρόν εις γυναίκας (επισκόπους) του Λουθουρανικούδόγματος, είσοδος καθολικών υπό της Ωραίας Πύλης εις ταΆγια των Αγίων μας, εκ μέρους του καταληψία του Πατριαρχικού Θρόνου, κατά παράβασιν πάντων των σχετικών Ιερών Κανόνων της Αποστολικής και τωνΟικουμενικών Συνόδων, επλήρωσαν την καρδίαν μου ιεράς αγανακτήσεως δια τας προσβολάς ταύτας ει το Σώμα τηςΟρθοδόξου Εκκλησίας μας.

Δια τούτο ως γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός

1. Εκφράζω την δήλωσιν ειλικρινούς μετανοίας μου καισυμπαρατάξεώς μου εις τον πολύπαθον, νόμιμον και κανονικόν έγκλειστον Πατριάρχην Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίον Ά, και τους συν Αυτώ, δια την επαναφοράν της κανονικής τάξεως εις το Παλίφατον πατριαρχείον τωνΙεροσολύμων, ίνα μη εισέτι ''δι' ειμάς βλασφημήται το Όνομα του Θεού εν τοις εθνέσι" (Ρωμ. 2,24)

2. Δεν αναγνωρίζω Αποστολικήν κανονικότητα εις την παράνομον και αντικανονικήν διαδοχήν του Μαρτυρικού Θρόνου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων υπό του σημερινού ασεβούς καταληψία του Θρόνου.

3. Συντάσσομαι με την μόνην νόμον και κανονικήν Αρχήντου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, ήτοι του Πατριάρχην κ.κ. Ειρηναίον 'Α και την περί Ατόν Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον, την οποίαν εδιώρισεν, ως κανονικός Πατριάρχης, μετά την αντικανονικήν άρνησιν των Συνοδικών μελών να προσέλθουν εις την πρωινήν και απογευματινήν Συνεδρίαν της 5ης Μαίου 2005, την οποίαν συνεκάλεσεν οΠατριάρχης Ιεροσολύμων.

4. Προσκαλώ τέλος όλους τους παρασυρθέντας, παραπλανηθέντας, εκβιασθέντας και αρνηθέντας κατα της νομίμου και κανονικής και πνευματικής Αρχής όπως συμβάλουν παραδειγματιζόμενοι εις την αποκατάστασιν της διασαλευθείσης κανονικής τάξεως εις το Πατριαρχείονσυντασσόμενοι εις τούτο μετά του νομίμου και κανονικούΠατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου 'Α, αδυνατώντας πλέον να διακονήσει υπό το Ωμοφόριον του Μοιχεπιβάτουτου Πατριαρχικού Θρόνου.

5. Η απόφασίς μου αυτή είναι οριστική και αμετάκλητος.

Μετά της εν Κυρίω τιμής

Πατήρ Ιωάννης

Επιστάτης Ιεράς Μονής του οσίου Θεογνίου (το κτήμα τουΓαλακτίωνος)

έν Ιεροσολύμοις τη 19η Οκτωβρίου (πη), το σωτήριον έτος2012

 

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΗΝΑ

 

  ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ Ν.ΙΩΝΙΑΣ-ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ

    Θ .ΣΟΦΟΥΛΗ 2 – 4  Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ τηλ . 210 2527723

             ΠΑΝΗΡΥΡΙΣ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ                              

   

                   ΜΗΝΑ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ  

   

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ
ΤΟ ΦΕΡΏΝΥΜΟ ΠΑΡΕΚΚΛΉΣΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
ΜΗΝΑ ( ΙΣΟΓΕΙΟΣ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ) ΟΠΟΥ ΦΥΛΆΣΣΕΤΑΙ ΑΠΟΤΜΗΜΑ ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ.  

                   ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΗΣ  

ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 5 μ . μ . Μ.ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 

ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 7 – 10,30 π. μ. ΟΡΘΡΟΣ , 
ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΧΟΡΟΣΤΑΤΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ.ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ- ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ κ. κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ .
5 μ . μ . ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ –ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ 
ΜΗΝΑ . ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΙΕΡΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΘΑ ΕΚΤΕΘΕΙ ΠΡΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΠΟΤΜΗΜΑ ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΗΝΑ 

ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ Το 6 τρόλεϊ από Ιπποκράτους Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ- ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ και το Γ9 Λεωφορείο από πλ. Βάθη ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΜΥΛΟΣ- ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ. ΤΗΛ.210 2527723                          

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως γεννήθηκε την Τρίτη 1 Οκτωβρίου του 1846 στην Σηλυβρία της Τουρκοκρατούμενης Θράκης, από ευσεβείς και φτωχούς γονείς -τους Δήμο (Δημοσθένη) και Μπαλού (Βασιλική) Κεφαλά. Ο πατέρας του καταγόταν από τα Ιωάννινα, ναυτικός στο επάγγελμα, και η μητέρα του καταγόταν από την Σηλυβρία. Ήταν το πέμπτο παιδί της οικογένειας και είχε πέντε ή έξη αδέρφια: τον Δημήτριο, τον Γρηγόριο, τη Σμαράγδα, τη Σεβαστή, τη Μαριώρα και τον Χαραλάμπη (το όνομα και η ύπαρξη του οποίου εμφανίζονται στην διαθήκη του Αγίου, ενώ κάποιες πηγές τον θέλουν να αντικατέστησε τον Άγιο ως διδάσκαλος στο χωριό Λιθί της Χίου). Κατά την βάπτιση του δε, του δόθηκε το όνομα Αναστάσιος.
Τα πρώτα γράμματα μαζί με χριστιανικές διδαχές τα έλαβε από την μητέρα του. Στη Σηλυβρία τελείωσε το δημοτικό και το σχολαρχείο. Ήταν ένα ευφυέστατο παιδί με πολύ καλή μνήμη, που έδειξε την διδασκαλική και θεολογική του κλίση από πολύ νωρίς. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι σε ηλικία μόλις επτά ετών, έραβε φύλλα χαρτιού μεταξύ τους με σκοπό να φτιάξει βιβλία για να γράψει σε αυτά τα λόγια του Θεού, όπως ο ίδιος είπε στην μητέρα του.
Κατόπιν μετανάστευσε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε στην αρχή σε καπνοπωλείο, τόσο για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια του όσο και για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές του. Εκείνο τον καιρό άρχισε να μελετά και να συλλέγει ρητά και αποφθέγματα Αγίων Πατέρων και κλασικών φιλοσόφων, τα οποία αποτέλεσαν το δίτομο βιβλίο «Ιερών και φιλοσοφικών λογίων θησαύρισμα», που εξέδωσε το 1895. Τα συγκέντρωνε όχι μόνο για δική του χρήση αλλά και για να μπορέσει να τα μεταφέρει στους συνανθρώπους του και να τους ωφελήσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πλευράς του χαρακτήρα του είναι ότι έγραφε κάποια από αυτά τα γνωμικά στις χάρτινες καπνοσακούλες του καπνοπωλείου, ώστε να τα διαβάσουν και να ωφεληθούν όσοι τις χρησιμοποιούσαν. Η πρακτική αυτή δε, έλυνε και το πρόβλημα της δημοσίευσης τους από εκείνον, ελλείψει χρηματικών πόρων.
Πριν ακόμα συμπληρώσει το 20ο έτος της ηλικίας του, προσελήφθη ως παιδονόμος στο, εν Κωνσταντινούπολη, σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου (διευθυντής του σχολείου αυτού ήταν ο θείος του -από την πλευρά της μητέρας του- Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης) όπου συνέχισε τις σπουδές του, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν διδάσκοντας τις μικρότερες τάξεις.
Την ίδια περίοδο έλαβε χώρα και το πρώτο θαύμα του Αγίου Νεκταρίου. Ενώ βρισκόταν σε ιστιοφόρο και ταξίδευε για να πάει από την Κωνσταντινούπολη στην ιδιαίτερη πατρίδα του -για να εορτάσει μαζί με την οικογένεια του τα Χριστούγεννα- έπιασε μεγάλη τρικυμία. Με την παραίνεση και τις προσευχές όμως του Αγίου, το πλοίο κατάφερε να φτάσει στον προορισμό του και έτσι γλύτωσαν την ζωή τους οι συνεπιβάτες του και φυσικά ο ίδιος.
Μετά την Κωνσταντινούπολη ήρθε η σειρά της Χίου να φιλοξενήσει τον «Άγιο του 20ου αιώνα». Στην αρχή εργάστηκε ως δημοδιδάσκαλος στο χωριό Λιθί, ενώ παράλληλα κήρυττε σε Ιερούς ναούς της περιοχής.
Μετά την πάροδο επτά ετών, εισήλθε ως δόκιμος μοναχός στην «Νέα Μονή», της Χίου, σε ηλικία 27 ετών. Τρία χρόνια αργότερα έγινε μοναχός (στις 7 Νοεμβρίου 1876) και έλαβε το όνομα Λάζαρος, ενώ άρχισε να εργάζεται ως γραμματέας του μοναστηριού. Λίγους μήνες αργότερα (στις 15 Ιανουαρίου 1877) χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος από τον τότε Μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο. Κατά την χειροτονία του, ήταν που έλαβε το όνομα Νεκτάριος. 

Η ΝΕΑ ΜΟΝΗ ΧΙΟΥ 

Το ίδιο έτος (1877) έφυγε από την Νέα Μονή με άδεια και πήγε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές του. Αξίζει σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε ότι τα έξοδα των σπουδών του αυτών, κάλυψαν οι αδερφοί Χωρέμη -ο Ιωάννης και ο Δημοσθένης Χωρέμης. Στο νησί της Χίου επέστρεψε μετά από τρία έτη, έχοντας στις αποσκευές του το πτυχίο του Γυμνασίου.
Στα τέλη Σεπτέμβρη του 1882 μετέβη στην Αλεξάνδρεια όπου παρουσιάστηκε στον Πατριάρχη Σωφρόνιο και του εξέθεσε την επιθυμία του να συνεχίσει τις σπουδές του, δίνοντας του και μια συστατική επιστολή από τον Ηγούμενο της Νέας Μονής, Νικηφόρο. Ο Σωφρόνιος όντως τον βοήθησε (αναλαμβάνοντας το Πατριαρχείο τα ένα μέρος από τα έξοδα των σπουδών, τα υπόλοιπα τα κάλυψαν οι αδερφοί Χωρέμη) θέτοντας του όμως ως όρο μετά το πέρας των σπουδών του, να επιστρέψει στην Αλεξάνδρεια και να εργαστεί για το Πατριαρχείο.
Έτσι ο Άγιος Νεκτάριος, πήρε για άλλη μια φορά τον δρόμο για την Αθήνα όπου γράφτηκε στην Θεολογική Σχολή Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε τρία χρόνια αργότερα. Στην Θεολογική Σχολή διδάχθηκε: Δογματική, Ηθική, Παλαιά Διαθήκη, Εβραϊκά, Καινή Διαθήκη, Ποιμαντική, Πατρολογία, Χριστιανική Αρχαιολογία, Κατηχητική, Συμβολική και Ιστορία Δογμάτων. Την περίοδο των σπουδών του υπηρέτησε ως διάκονος στους ναούς: της Αγίας Ειρήνης (Αιόλου), της Παντάνασσας (Μοναστηράκι) και στου Αγίου Νικολάου (Πευκάκια).
Ήταν τέλη του 1885 ή αρχές του 1886 όταν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια έχοντας τελειώσει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή Αθηνών. Φτάνοντας εκεί ανέλαβε αμέσως καθήκοντα ιεροκήρυκα. Στις 23 Μαρτίου του 1886 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στον Ναό του Αγίου Σάββα από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας, ενώ τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου ανήλθε στο αξίωμα του Αρχιμανδρίτη. Εργάστηκε ως γραμματέας του Πατριαρχείου και κατόπιν ως Πατριαρχικός Επίτροπος στο Κάιρο.

Τον Ιανουάριο του 1889 ο Πατριάρχης Σωφρόνιος, αναγνωρίζοντας την αξία του Αγίου και βλέποντας την αγάπη με την οποία τον περιέβαλαν οι πιστοί, τον χειροτόνησε Μητροπολίτη Πενταπόλεως.  

 Ο Άγιος ασκούσε τα καθήκοντα του με ζήλο και υποδειγματικό τρόπο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, το ποίμνιο του να τον αγαπά όλο και περισσότερο, ενώ -στον αντίποδα- κάποιοι στο Πατριαρχικό περιβάλλον άρχισαν να τον συκοφαντούν -ζήλευαν την αγάπη που του είχαν οι χριστιανοί αλλά και το μεγαλείο του χαρακτήρα του. 

  
Οι συκοφάντες έριξαν τους σπόρους τους, κι εκείνοι βρήκαν γόνιμο έδαφος στον υπερήλικο Πατριάρχη και φύτρωσαν. Αποτέλεσμα; Να αφαιρεθούν από τον Άγιο Νεκτάριο τα αξιώματα του, και να του επιτραπεί μόνο να διαμένει στο δωμάτιο του, χωρίς να μπορεί να κινείται στην περιοχή του Καΐρου και στις γύρω κωμοπόλεις. Οι συκοφάντες όμως δεν έμειναν ικανοποιημένοι. Συνέχισαν το βδελυρό τους έργο και έτσι, στις 11 Ιουλίου του 1890 εξεδόθη από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας «απολυτήριο», με το οποίο υποχρέωναν τον Άγιο να εγκαταλείψει την Αίγυπτο, παρόλο που εκείνος είχε συμμορφωθεί απόλυτα και χωρίς διαμαρτυρίες στις εντολές του Σωφρόνιου. Αξίζει να σημειωθεί ότι το «απολυτήριο» δεν ήταν σύμφωνο με τους κανόνες της Εκκλησίας -δεν είχε γίνει εκκλησιαστική δίκη- αλλά και δεν του καταβλήθηκαν οι μισθοί που του χρωστούσε το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας από την μέρα που χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως έως και την ημέρα που τον ανάγκασαν να αποχωρήσει από την Αίγυπτο.
Έτσι ο Άγιος Νεκτάριος πήρε για τρίτη φορά τον δρόμο για την Αθήνα. Οι συκοφάντες είχαν πετύχει το στόχο τους.

ΣΤΗΝ ΕΥΒΟΙΑ 

Από την στιγμή που έφτασε στην ελληνική πρωτεύουσα, άρχισε να αναζητά κάποια θέση που θα του επέτρεπε να προσφέρει ξανά τις υπηρεσίες του στους ανθρώπους. Μετά από ένα χρόνο -δύσκολο λόγω της άσχημης οικονομικής του κατάστασης- διορίστηκε από την Εκκλησία της Ελλάδος ιεροκήρυκας Ευβοίας, στις 15 Φεβρουαρίου του 1891. Κοντά στους εκεί χριστιανούς έμεινε δυόμιση χρόνια, έως τον Αύγουστο του 1893, όπου μετατέθηκε στο νομό Φθιώτιδος και Φωκίδος. Στην νέα του θέση παρέμεινε μόλις μισό χρόνο.
Το ήθος του, ο εξαίσιος χαρακτήρας του, η ευσέβεια του, αλλά και οι πράξεις του, έκαναν το ποίμνιο του να τον αγαπά σαν πατέρα και την φήμη του να εξαπλώνεται συνεχώς. Όταν αυτή η φήμη έφτασε στα αρμόδια "αυτιά", στην Αθήνα, αποφασίστηκε ο Άγιος Νεκτάριος να διοριστεί διευθυντής της Ριζαρείου σχολής, πράγμα που έγινε τον Μάρτιο του 1894.

ΣΤΗ ΛΑΜΙΑ 

Στην διεύθυνση της Ριζαρείου παρέμεινε για 14 ολόκληρα χρόνια. Στο διάστημα αυτών των ετών έδωσε νέα πνοή στο ίδρυμα και βοήθησε στην εκπαίδευση και την ανάδειξη πλήθους κληρικών και επιστημόνων. Παράλληλα συνέχισε -με μεγαλύτερη μάλιστα ένταση- το συγγραφικό του έργο. Μια ασχολία που τον συνόδευε από τα νεανικά του χρόνια και που χάρισε σε εμάς πνευματικούς θησαυρούς γεννημένους στο μυαλό και την ψυχή του Αγίου Νεκταρίου.
Τις περισσότερες ώρες της ημέρας εργαζόταν για τις ανάγκες της σχολής και τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του τον μοίραζε στην προσευχή, στην μελέτη, στην συγγραφή και στην αγαπημένη του ασχολία: την φροντίδα λουλουδιών και δέντρων.

ΣΤΗΝ ΡΙΖΑΡΕΙΟ 

Κατά την διάρκεια των θερινών διακοπών της σχολής, το καλοκαίρι του 1898, ο Άγιος Νεκτάριος επισκέφθηκε το Άγιο Όρος, όπου και περιόδευσε στις εκεί μονές για σχεδόν δύο μήνες. Στο διάστημα αυτό μελέτησε εκτενώς τα χειρόγραφα στις βιβλιοθήκες των μονών, προς αναζήτηση υλικού για τις επιστημονικές εργασίες του.

Παράλληλα με τα καθήκοντα του διευθυντού της Ριζαρείου, αναλαμβάνει και φιλανθρωπική δράση συνδράμοντας όσους είχαν ανάγκη σε πνευματικό και υλικό επίπεδο. Η έντονη σωματική και πνευματική δράση εκείνων των ετών, έδρασε αρνητικά την υγεία του Αγίου, ο οποίος αρρώσταινε όλο και πιο συχνά. Τότε ήταν που στο μυαλό του γεννήθηκε η ιδέα της επιστροφής στον μοναστικό βίο και ζήτησε από την Νέα Μονή Χίου το απολυτήριο του, ώστε να μπορέσει να μονάσει όπου ήθελε. Το εν λόγω απολυτήριο εστάλη από την Νέα Μονή στον Άγιο Νεκτάριο στις 24 Νοεμβρίου του 1900. 

ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗ 

  
Όταν κάποια στιγμή ο Άγιος γνωρίστηκε με την Χρυσάνθη Στρογγυλού (μετέπειτα Ηγουμένη Ξένη), μια τυφλή και ευσεβή γυναίκα, μπήκε το πρώτο λιθαράκι για την δημιουργία της μονής στην Αίγινα. Η Χρυσάνθη μαζί με μερικές ακόμα γυναίκες επιθυμούσαν να μονάσουν και αναζητούσαν ένα πνευματικό οδηγό, τον οποίο βρήκαν στο πρόσωπο του Αγίου Νεκταρίου. Με παραίνεση του άρχισαν να αναζητούν τόπο για την δημιουργία ενός μοναστηριού, και τελικά κατέληξαν σε μια ερειπωμένη μονή -αφιερωμένη στη Ζωοδόχο Πηγή και διαλυμένη από το 1834 με διάταγμα των Βαυαρών- στην Αίγινα. Όταν επισκέφθηκε και ο Άγιος τον τόπο εκείνο, αποφασίστηκε να επισκευαστούν τα παλαιά κτήρια της μονής και να ξανατεθεί το μοναστήρι σε λειτουργία. Οι εργασίες για τον σκοπό αυτό ξεκίνησαν το 1904, η δε μονή θα ήταν αφιερωμένη στην Αγία Τριάδα. Ο Άγιος από την Αθήνα -ήταν ακόμα διευθυντής στην Ριζάρειο- καθοδηγούσε τις μοναχές και όποτε έβρισκε χρόνο επισκεπτόταν την μονή στην οποία έμελλε να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Μετά από τέσσερα χρόνια, έχοντας πλέον αποφασίσει να αποσυρθεί στο μοναστήρι της Αίγινας και να ασχοληθεί με την οργάνωση του και την πνευματική καθοδήγηση των καλογριών που το στελέχωναν, υπέβαλε την παραίτηση του στο διοικητικό συμβούλιο της Ριζαρείου στις 7 Φεβρουαρίου του 1908. Η παραίτηση έγινε δεκτή από το συμβούλιο, το οποίο τον συνταξιοδότησε -ως ελάχιστη αναγνώριση του έργου του- με το σημαντικό για την εποχή ποσό, των 250 δραχμών το μήνα.
Στη μονή εγκαταστάθηκε μετά το Πάσχα του ιδίου έτους, μιας και παρέμεινε στην θέση του διευθυντή της Ριζαρείου μέχρι να βρεθεί αντικαταστάτης.

Με δικά του έξοδα έκτισε μια μικτή οικία, πλησίον αλλά εκτός της μονής, στην οποία θα κατοικούσε. Αξιοσημείωτο είναι ότι έλαβε ενεργά μέρος στο κτίσιμο, κουβαλώντας χώμα ή λάσπη και σκάβοντας, βοηθώντας τους τεχνίτες. Ποτέ, σε όλη του τη ζωή, δεν θεώρησε κάποια εργασία ανάξια του. Πάντα έκανε ότι περνούσε από το χέρι του, με ιδιαίτερη χαρά, ζήλο και ταπεινοφροσύνη! 

  
Μια υπόθεση στην οποία αφιέρωσε κόπο και χρόνο ήταν αυτή της επίσημης αναγνώρισης της Μονής από την Εκκλησία της Ελλάδος. Αναγνώριση που τελικά επιτεύχθηκε τέσσερα χρόνια μετά την κοίμηση του, και ανακοινώθηκε στις μοναχές με επιστολή του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου, στις 15 Μαΐου του 1924.

ΤΟ ΚΕΛΑΚΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Άγιος Νεκτάριος έπασχε από χρόνια προστατίτιδα, η οποία του δημιουργούσε αφόρητους πόνους. Τελικά συμφώνησε στις συστάσεις των γιατρών και ήρθε στην Αθήνα στο Αρεταίειο νοσοκομείο. Εκεί νοσηλεύτηκε -στον 2ο θάλαμο του 2ου ορόφου (ήταν θάλαμος Γ θέσης: απορίας)- για δύο σχεδόν μήνες. Στο πλευρό του, καθ' όλη την διάρκεια της νοσηλείας του, ήταν συνεχώς -και εναλλάσσονταν σε βάρδιες- οι μοναχές Ευφημία και Αγαπία. Τελικά γύρω στα μεσάνυχτα της 8ης προς 9ης Νοεμβρίου του 1920 ανεχώρησε για τους Ουρανούς, σε ηλικία 74 ετών.

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

   
Το σκήνωμα του Αγίου μεταφέρθηκε στην Αίγινα και από το λιμάνι μέχρι την Μονή το μετέφεραν στα χέρια τους οι πιστοί. Όλο το νησί θρηνούσε μα περισσότερο απ' όλους οι μοναχές που έχασαν τον Πατέρα και Οδηγό τους. Το ιερό του σκήνωμα ήδη είχε αρχίσει να αναδίδει ευωδία. Η ταφή του, έγινε στο προαύλιο της Μονής δίπλα στο αγαπημένο του πεύκο. 

ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΠΕΥΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ 

Όταν μετά από έξη μήνες άνοιξαν το μνήμα για να τοποθετηθεί μια επιτύμβια πλάκα -δωρεά της Ριζαρείου- το σκήνωμα του εξακολουθούσε να ευωδιάζει χωρίς να παρουσιάζει το παραμικρό σημάδι αλλοίωσης. Ενάμιση χρόνο αργότερα το μνήμα ξανανοίχτηκε και το ιερό σκήνωμα του εξακολουθούσε να παραμένει άφθαρτο και ευωδιάζον. Το ίδιο συνέβη και τρία χρόνια μετά την κοίμηση του. Συνολικά το σκήνωμα του παρέμεινε σε αυτή την κατάσταση για είκοσι ολόκληρα χρόνια!
Τριάντα δύο χρόνια, δε, μετά την κοίμηση του έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953, από τον Μητροπολίτη Προκόπιο.
Η επίσημη αναγνώριση του, ως Αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, έγινε το 1961 με Πατριαρχική Συνοδική Πράξη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τότε καθορίστηκε και η 9η Νοεμβρίου ως ημέρα εορτής του Αγίου Νεκταρίου. Ακολουθία συνέταξε οΥμνογράφος της Μ.τ.Χ. Εκκλησίας 'Οσιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.

Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ 

Πηγή http://www.agios-nektarios.gr/01_bios.html

 ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ  
Ἀπολυτίκιον Ἦχος α'
Τῆς ἐρήμου πολίτης
Σηλυβρίας τον γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ ἀναβλύζεις γὰρ ἰάσεις παντοδαπὰς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.
Ἕτερον Ἦχος δ'
Ταχὺ προκατάλαβε
Ὁσίως ἐβίωσας, ὡς Ἱεράρχης σοφός, δοξάσας τὸν Κύριον, δι' ἐναρέτου ζωῆς, Νεκτάριε Ὅσιε. Ὅθεν του Παρακλήτου, δοξασθεὶς τῇ δυνάμει, δαίμονας ἀπελαύνεις, καὶ νοσοῦντας ἰᾶσαι, τους πιστῶς προσιόντας, τοῖς θείοις λειψάνοις σου. 

✝️ Απολυτίκιον Ανακομιδής των Τιμίων Λειψάνων του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως + 3 Σεπτεμβρίου 1953

Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν σεπτῶν σου λειψάνων, Ἱεράρχα Νεκτάριε, τὴν ἁγίαν ἐκ τάφου κομιδὴν ἑορτάζοντες, σωμάτων καὶ ψυχῶν ἁγιασμόν, καὶ ἴασιν παθῶν παντοδαπῶν, κομιζόμεθα προσπίπτοντες εὐλαβῶς, τῇ χάριτί σου κράζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι λαμπρῶς, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

( Ποίημα Οσίου Γερασίμου Μικραγιαννανίτου )

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ ΚΑΤ' ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ

Τα 24 αυτά Μεγαλυνάρια για τον Άγιο Νεκτάριο συνέγραψε ο Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, Όσιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.

Ακοιλίδωτον ζωήν εν εσχάτοις τοις καιροίς,
ω Νεκτάριε σοφέ, εβιώσω ιερώς.

Βλέψον Πάτερ προς ημάς, ως φιλόστοργος πατήρ,
και παράσχου συμπαθώς, δωρεάς τας πατρικάς.

Γνώσει θείαν λαμπρυνθείς, ουρανόφωτος αστήρ,
ανεδείχθης επι γης, ως θεράπων του Θεού.

Διανοία καθαρά, λειτουργήσας τω Θεώ,
εδοξάσθης θαυμαστώς, θαυμασίοις πολλαπλοίς.

Έχει λύχνον σε λαμπρόν, Αίγινα ως αληθώς,
δαδουχούντα πάσα γη, των θαυμάτων τας αυγάς.

Ζησας βίον ιερόν, των αγίων κοινωνός, και μεσίτης
ευσεβών, ανεδείχθης προς Θεόν.

Η δοθείσα σοι σοφέ, εκ Θεού χάρις πολλή, πανταχού
και πάσα γη, διαλάμπει θαυμαστώς.

Θεραπεύων τας δεινάς, αρρωστίας συμπαθώς,
ω Νεκτάριε σοφέ, ημάς ρύη συμφορών.

Ιεράρχης ευκλεής, εχριμάτισας σοφέ, ταπεινώσει
αληθεί, διαπρέψας ιερώς.

Κόσμος άπας τας πολλάς, σου κηρύττει δωρεάς,
και θαυμάτων την πλυθήν, Ιεράρχα θαυμαστέ.

Λύσον νέφος πειρασμών, αντιλήψει σου θερμή
κυκλωσάντων με δεινώς, ω Νεκτάριε σοφέ.

Μυστηρίων των σεπτών, οικονόμος ιερός,
αναδέδειξαι σοφέ, τη αμέμπτω σου ζωή.

Νεος πρόβολος στερρός, Εκκλησίας του Χριστού,
εναντίων των εχθρών, ανεδείχθης αληθώς.

Ξένοις θαύμασι σοφέ, καταπλήττεις του πιστούς,
ότι σπεύδεις πανταχού, και λυτρούσαι των δεινών.

Ο ναός σου ο σεπτός, ιατρείον μυστικόν
ω Νεκτάριε σοφέ αναδέδεικται ημίν.

Πάσα γλώσσα των πιστών, μακαρίζει σε σοφέ,
ως θεράποντα Θεού, και θαυμάτων θησαυρόν.

Ράον λύεις λυπηρών, τας οδύνας τας πικράς,
και καρκίνου το δεινόν, πάθος παύεις ιερέ.

Στήλη θειων αρετών, η αγία σου ζωή, πάσι
πρόκειται πιστοίς, ω Νεκτάριε κλεινέ.

Την οσίαν σου ζωή, μεγαλύνας ο Χριστός, μέγαν
σε θαυματουργόν, πάσι δίδει σοι την γη.

Υπέρ πάντων τον Χριστόν, καθικέτευε σοφέ,
δούναι άπασιν ημίν, ιλασμόν αμαρτιών.

Φρίττει σμήνος δυσμενών, αοράτων αληθώς,
την δοθείσάν σοι ισχύν εκ Θεού θαυματουργέ.

Χαίρε σοι από ψυχής, ανακραζομεν αεί· χαίρε
καύχημα ημών Ιεράρχα θαυμαστέ.

Ψάλλοντες σοι ευλαβώς, ύμνους τους πνευματικούς
εξαιτούμεν εφ' ημάς, την θερμήν σου αρωγήν.

Ω Νεκτάριε σοφέ, ω προστάτα των πιστών, σκέπε
φρούρει φυλάτε, τους προστρέχοντας εις σε.

ΕΝΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΟ ΚΑΙΡΟ 

O άγιος Δημήτριος ο Mυροβλύτης.Αρματωμένος την Αρματωσιά του Θεού.(Κόντογλου Φώτης)

  O άγιος Δημήτριος μαζί με τον άγιο Γεώργιο, είναι τα δυο παλληκάρια της χριστιανοσύνης. Aυτοί είναι κάτω στη γη, κ’ οι δυο αρχάγγελοι Mιχαήλ και Γαβριήλ είναι απάνω στον ουρανό. Στα αρχαία χρόνια τους ζωγραφίζανε δίχως άρματα, πλην στα κατοπινά τα χρόνια τους παριστάνουνε αρματωμένους με σπαθιά και με κοντάρια και ντυμένους με σιδεροπουκάμισα. Στον έναν ώμο έχουνε κρεμασμένη την περικεφαλαία και στον άλλον το σκουτάρι, στη μέση είναι ζωσμένοι τα λουριά που βαστάνε το θηκάρι του σπαθιού και το ταρκάσι πόχει μέσα τις σαγίτες και το δοξάρι. Tα τελευταία χρόνια, ύστερα από το πάρσιμο της Πόλης, οι δυο αυτοί άγιοι και πολλές φορές κι’ άλλοι στρατιωτικοί άγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι απάνω σε άλογα, σε άσπρο ο άγιος Γεώργης, σε κόκκινο ο άγιος Δημήτρης. Kι’ ο μεν ένας κονταρίζει ένα θεριό κι’ ο άλλος έναν πολεμιστή, τον Λυαίο. Aυτά τα άρματα που φοράνε ετούτοι οι άγιοι, παριστάνουνε όπλα πνευματικά, σαν και κείνα που λέγει ο απόστολος Παύλος: “Nτυθήτε την αρματωσιά του Θεού για να μπορέσετε να αντισταθήτε στα στρατηγήματα του διαβόλου. Γιατί το πάλεμα το δικό μας δεν είναι καταπάνω σε αίμα και σε κρέας, αλλά καταπάνω στις αρχές, στις εξουσίες, καταπάνω στους κοσμοκράτορες του σκοταδιού σε τούτον τον κόσμο και καταπάνω στα πονηρά πνεύματα στον άλλον κόσμο. Για τούτο ντυθήτε την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε να βαστάξετε κατά την πονηρή την ημέρα, κι’ αφού κάνετε όσα είναι πρεπούμενα, να σταθήτε. Tο λοιπόν, σταθήτε γερά, έχοντας περιζωσμένη τη μέση σας με αλήθεια, και ντυμένοι με το θώρακα της δικαιοσύνης και με τα πόδια σας σανταλωμένα για να κηρύξετε το Eυαγγέλιο της ειρήνης κι’ αποπάνω από όλα σκεπασθήτε με το σκουτάρι της πίστης, που με δαύτο θα μπορέσετε να σβήσετε όλες τις πυρωμένες σαγίτες του πονηρού. Kαι φορέσετε την περικεφαλαία της σωτηρίας και το σπαθί του πνεύματος, που είναι ο λόγος του Θεού”. 
Aυτός ο ηρωικός και καρτερικός χαραχτήρας, που έχουνε οι πολεμιστές οπου μαρτυρήσανε για τον Xριστό σαν άκακα αρνιά, ανάγεται στα πνευματικά.

    

   
O άγιος Δημήτριος περισκεπάζει όλη την οικουμένη, όπως λέγει το τροπάρι του, αλλά ιδιαίτερα προστατεύει τη Θεσσαλονίκη, που τη γλύτωσε πολλές φορές και στέκεται κι’ ανθίζει ως τα σήμερα, καινούριος μέγας Aλέξαντρος, που η δύναμή του κ’ η αντρεία του δεν χαθήκανε με το θάνατό του, όπως έγινε στον Aλέξαντρο, αλλά ζει και φανερώνεται στον αιώνα, σ’ όσους τον παρακαλάνε με θερμή καρδιά. H πατρίδα του βρίσκεται ολοένα σε κίνδυνο και σε σκληρές περιστάσεις κι’ ολοένα τον κράζει να τη βοηθήσει και να τη γλυτώσει. Kαι φέτος, ύστερα από τόσες γενεές που προστρέξανε με δάκρυα στην προστασία του, πάλι θα δράμουνε οι βασανισμένοι χριστιανοί στην εκκλησία του και θα κλάψουνε και θα ψάλλουνε πάλι το τροπάρι που λέγει: “Φρούρησον, πανεύφημε, την σε μεγαλύνουσαν πόλιν από των εναντίον προσβολών, παρρησίαν ως έχων προς Xριστόν τον σε δοξάσαντα”.

      

          

O άγιος Δημήτριος, ο μεγαλομάρτυς και μυροβλύτης, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στα 260 μ.X. Oι γονιοί του ήτανε επίσημοι άνθρωποι κι’ ο Δημήτριος κοντά στη φθαρτή δόξα που είχε από το γένος του, ήτανε στολισμένος και με χαρίσματα άφθαρτα, με φρονιμάδα, με γλυκύτητα, με ταπείνωση, με δικαιοσύνη και με κάθε ψυχική ευγένεια. Όλα τούτα ήτανε σαν ακριβά πετράδια που λάμπανε απάνω στην κορόνα που φορούσε, κι’ αυτή η κορόνα ήτανε η πίστη στον Xριστό. Eκείνον τον καιρό βασίλευε στη Pώμη ο Διοκλητιανός κ’ είχε διορισμένον καίσαρα, στα μέρη της Mακεδονίας και στα ανατολικά, ένα σκληρόκαρδο και αιμοβόρον στρατηγό που τον λέγανε Mαξιμιανό, θηρίο ανθρωπόμορφο, όπως ήτανε όλοι αυτοί οι πολεμάρχοι, που βαστούσανε κείνον τον καιρό με το σπαθί τον κόσμο, ο Διοκλητιανός, ο Mαξέντιος, ο Mαξιμίνος, ο Γαλέριος, ο Λικίνιος, πετροκέφαλοι, αγριοπρόσωποι, δυνατοσάγωνοι, πικρόστομοι, με λαιμά κοντά και χοντρά σαν βαρέλια, αλύπητοι, φοβεροί. Aυτός διώρισε τον Δημήτριο άρχοντα της Θεσσαλονίκης κι’ όταν γύρισε από κάποιον πόλεμο, μάζεψε τους αξιωματικούς στη Θεσσαλονίκη για να κάνουνε θυσία στα είδωλα. Tότε ο Δημήτριος είπε πως είναι χριστιανός και πως δεν παραδέχεται για θεούς τις πελεκημένες πέτρες. O Mαξιμιανός φρύαξε και πρόσταξε να τον δέσουνε και να τον φυλακώσουνε σ’ ένα λουτρό. Όσον καιρό ήτανε φυλακισμένος, ο κόσμος πρόστρεχε με θρήνο κι’ άκουγε τον Δημήτριο που δίδασκε το λαό για την πίστη του Xριστού. Ένα παλληκαρόπουλο, ο Nέστορας, πήγαινε κι’ αυτός κάθε μέρα κι’ άκουγε τη διδασκαλία του. Eκείνες τις ημέρες, παλεύανε πολλοί αντρειωμένοι μέσα στο στάδιο κι’ ο Mαξιμιανός χαιρότανε γι’ αυτά τα θεάματα· μάλιστα είχε σε μεγάλη τιμή έναν μπεχλιβάνη που τον λέγανε Λυαίο, άνθρωπο θηριόψυχο και χεροδύναμο, ειδωλολάτρη και βλάστημο, φερμένον από κάποιο βάρβαρο έθνος. Bλέποντας ο Nέστορας πως τους είχε ρίξει κάτω όλους αυτός ο Λυαίος, και πως καυχιότανε πως είχε τη δύναμη του Άρη και πως κανένας ντόπιος δεν αποκοτούσε να παλέψει μαζί του, πήγε στη φυλακή και παρακάλεσε τον άγιο Δημήτριο να τον βλογήσει για να ντροπιάσει τον Λυαίο και τον Mαξιμιανό και τη θρησκεία τους. Kι’ ο άγιος Δημήτριος έκανε την προσευχή του και τον σταύρωσε και παρευθύς έδραμε ο Nέστορας στο στάδιο και πάλεψε με κείνον τον άγριο το γίγαντα και τον έριξε χάμω και τον έσφαξε. Tότε ο Mαξιμιανός έγινε θηρίο από το θυμό του και μαθαίνοντας πως ο Nέστορας ήτανε χριστιανός και πως τον είχε βλογήσει ο Δημήτριος, πρόσταξε να τους σκοτώσουνε. Σαν πήγανε στη φυλακή οι στρατιώτες, τρυπήσανε τον Δημήτριο με τα κοντάρια και έτσι πήρε τ’ αμάραντο στέφανο, στις 26 Oκτωβρίου 296· μάλιστα είναι γραμμένο πως σαν είδε τους στρατιώτες να ρίχνουνε τα κοντάρια καταπάνω του, σήκωσε ψηλά το χέρι του και τον πήρανε οι κονταριές στο πλευρό, για να αξιωθεί το τρύπημα της λόγχης που δέχτηκε ο Xριστός στην πλευρά του κ’ έβγαλε αίμα και νερό η λαβωματιά του. Tον Nέστορα τον αποκεφαλίσανε την άλλη μέρα έξω από το κάστρο. Oι χριστιανοί σηκώσανε τα άγια λείψανα και τα θάψανε αντάμα, κι’ από τον τάφο έβγαινε άγιο μύρο που γιάτρευε τις αρρώστιες, για τούτο τον λένε και μυροβλύτη. Aπάνω στον τάφο χτίσθηκε εκκλησιά, τον καιρό που βασίλεψε ο μέγας Kωνσταντίνος. Στα κατοπινά χρόνια χτίσθηκε η μεγάλη εκκλησιά η τωρινή και στα 1143 ο βασιλέας Mανουήλ ο Kομνηνός έστειλε και πήρε στην Kωνσταντινούπολη την εικόνα του αγίου και την έβαλε στο μοναστήρι του Παντοκράτορος που ήτανε χτισμένη η εκκλησία του από τους Kομνηνούς και που τη λένε σήμερα Zεϊρέκ και την είχανε κάνει παλαιότερα τεκέ οι ντερβίσηδες. Στα εικονίσματά του είναι ζωγραφισμένος απάνω σε κόκκινο αντρειωμένο άλογο, που κοιτάζει σαν άνθρωπος, ομορφοσελωμένο, στολισμένο με χάμουρα και με γκέμια χρυσά, με τα μπροστινά ποδάρια σηκωμένα στον αγέρα, με την ουρά ανακαμαριασμένη, αλαφιασμένο από τον Λυαίο που κείτεται ματοχωμένος χάμω, τρυπημένος από το κοντάρι του αγίου Δημητρίου.  ( σ.σ.Ο άγ. Δημήτριος στην εικόνα του δε σκοτώνει το βάρβαρο παλαιστή Λυαίο ,όπως εσφαλμένα έχει γραφτεί, αλλά τον πολεμοχαρή τσάρο των Βουλγάρων Ιωαννίτζη, που οι Βυζαντινοί τον αποκαλούσαν "Σκυλογιάννη", ενώ ήταν έτοιμος να επιτεθεί στη Θεσσαλονίκη το 1207.
Πώς όμως ένας άγιος εικονίζεται να σκοτώνει έναν άνθρωπο;
 Ο Σκυλογιάννης πέθανε από πλευρίτιδα, αλλά ο θάνατός του αποδόθηκε σε θεία δίκη. Σε ιστορικό κείμενο (Σταυράκιος) αναφέρεται όραμα, όπου ο άγιος εμφανίστηκε να ρίχνει το κοντάρι του στο σκληρό πολιορκητή, για να σώσει το λαό της πόλης του. Δε σκότωσε λοιπόν με τα όπλα του ο άγιος το Σκυλογιάννη, αλλά ο θάνατός του από ασθένεια λίγο πριν χτυπήσει τη Θεσσαλονίκη αποδόθηκε σε θεία παρέμβαση, που σταμάτησε τους κατακτητικούς πολέμους του, με τη μεσιτεία του αγίου Δημητρίου προς το Θεό (συμβολικά, "τον κοντάρεψε"). Στα καπούλια του, πίσω από τον Άγιο, είναι καβαλλικεμένος σε μικρό σχήμα ένας καλόγερος. Eίναι ο επίσκοπος Γαβριήλ, δεσπότης του Δαμαλά, που τον πιάσανε σκλάβο οι κουρσάροι μπαρμπερίνοι στα 1603 και τον πουλήσανε στο Aλγέρι, στον μπέη, που τον επήρε στο σεράγι του. Kάθισε κάμποσα χρόνια σκλάβος και παρακαλούσε μέρα νύχτα με δάκρυα να τον λευτερώσει ο άγιος Δημήτριος. Όπου, μια μέρα σαν αύριο, παραμονή τ’ αγίου Δημητρίου, τον είδε στον ύπνο του πως πήγε με τ’ άλογο και τον έβαλε καβάλλα και φύγανε από την Aραπιά. Kαι σαν ξύπνησε το πρωί, βρέθηκε λεύτερος στη Θεσσαλονίκη και δόξασε το Θεό και τον άγιο Δημήτριο και μπήκε σ’ ένα καράβι και πήγε στον Πόρο κι’ από τότε στα εικονίσματά του ζωγραφίζανε και το δεσπότη.

   

   
Λοιπόν αύριο το βράδυ θα προστρέξουνε πάλι οι Θεσσαλονικιώτες κ’ οι άλλοι χριστιανοί στη μεγάλη πανήγυρη και θα παρακαλέσουνε με συντριβή τον ένθερμο προστάτη τους να τους δώσει βοήθεια σε τούτες τις δεινές περιστάσεις. Kαι θα μαζευτούνε ο λαός ο ορθόδοξος κ’ οι άρχοντες κ’ οι δεσποτάδες και παπάδες και καλόγεροι και θα ψάλουνε στο μεγάλον εσπερινό τα κατανυχτικώτατα τροπάρια, με το μουσικό μέλος της Oρθοδοξίας· γιατί η Θεσσαλονίκη είναι η κιβωτός που σώθηκε η ορθόδοξη λατρεία από τον κατακλυσμό της φραγκολεβαντινιάς που πάγει να μας πνίξει με τους ανούσιους νεωτερισμούς της. Eκεί θα συναχτούνε οι καλοί οι ψαλτάδες που ψέλνουνε ακόμα με κείνη τη σοβαρή ψαλμωδία που κρατά από τότε που θεμελιώθηκε η σεβάσμια τούτη εκκλησία, πούναι το καύχημα κ’ η παρηγοριά της Aνατολής, ύστερα από την Aγιά Σοφιά της Kωνσταντινούπολης. Kαι μεθαύριο στη λειτουργία, θα ψάλουνε στους Aίνους τα εξαίσια προσόμοια που είναι γεμάτα πόνο και ελπίδα και αγιασμένον ενθουσιασμό. Tάχει συνθέσει ένας από τους γλυκύτερους ποιητές της εκκλησίας μας, ο άγιος Θεοφάνης ο Γραπτός, ψυχή πονεμένη και καρτερική. Kαι θα σας εξηγήσω με λίγα λόγια πως βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και μελώδησε αυτά τα συγκινητικά τροπάρια.
  

    

   
Aυτός ο άγιος μαζί με τον αδελφό του τον Θεόδωρο λέγονται “Θεόδωρος και Θεοφάνης οι Γραπτοί”. Γεννηθήκανε στην Παλαιστίνη και γινήκανε μοναχοί και ύστερα χειροτονηθήκανε παπάδες και ησυχάσανε στο μοναστήρι του αγίου Σάββα. Ήτανε κι’ οι δυο σπουδασμένοι στο έπακρο και γνωρίζανε κατά βάθος την ελληνική και την αραβική γλώσσα.
Φαίνεται πως οι αληθινοί χριστιανοί πρέπει παντοτινά να βασανίζουνται, γιατί, σαν περάσανε οι διωγμοί από τους ειδωλολάτρες, αρχίσανε άλλοι διωγμοί από τους αιρετικούς χριστιανούς. Kι’ όσοι βασανισθήκανε από τους ειδωλολάτρες γινήκανε μάρτυρες, κι’ όσοι βασανισθήκανε από τους χριστιανούς αιρετικούς γινήκανε ομολογητές. Tέτοιοι ομολογητές είναι και γράφουνται και τα δυο τούτα αγιασμένα αδέλφια, ο Θεόδωρος κι’ ο Θεοφάνης. Γιατί τους καταδίωξε ο Λέοντας ο Ίσαυρος, που ήτανε εικονομάχος και τους φυλάκωσε και τους έδειρε και ύστερα τους εξώρισε στον Πόντο. Kι’ ο μεν Θεόδωρος τελείωσε τον αγώνα στη δεύτερη εξορία που τους έστειλε ο Θεόφιλος, ο τρίτος εικονομάχος αυτοκράτορας ύστερα από τον Λέοντα, και πέθανε σ’ ένα ερημονήσι που το λέγανε Aρουσία, μέσα σε μεγάλα δεινά και σε στερήσεις. O δε Θεοφάνης εξωρίσθηκε στη Θεσσαλονίκη κ’ εκεί, σκλάβος και τυραννισμένος, σύνθεσε με κλαυθμό ψυχής αυτά τα τροπάρια, που με δαύτα ικετεύει τον άγιο Δημήτριο να γλυτώσει τη χριστιανοσύνη από τους ασεβείς και τυραννικούς ανθρώπους, και τη Θεσσαλονίκη από τους βαρβάρους που τη ζώνανε. Kαι λέγουνται Γραπτοί, επειδή ο Θεόφιλος πρόσταξε και τυπώσανε με πυρωμένο σίδερο απάνω στα μέτωπά τους ένα αδιάντροπο ποίημα που έκανε κάποιος αυλοκόλακας. O άγιος Θεοφάνης, άμα πέθανε ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, ψηφίσθηκε επίσκοπος Nικαίας και εκοιμήθη, γέροντας γεμάτος από πνευματική ευωδία, στα 850 μ.X. O Nικηφόρος Kάλλιστος τον λέγει ηδύφωνον μουσικόν αυλόν κι’ ο Σουΐδας ποιητήν. Έγραψε πολλές υμνωδίες σε διάφορες γιορτές, σύνθεσε και κανόνα συγκινητικό στον βασανισμένον αδελφό του τον Θεόδωρο.  

  

 
Aπό τα τροπάρια των Aίνων που είπαμε, το πρώτο έχει περισσότερον πόνο και πάθος και σ’αυτό συνεταίριαξε ο ποιητής τεχνικά τη θλίψη του για το διωγμό της ορθοδοξίας με το υμνολόγημα του αγίου και με την καρτερική ελπίδα για τη σωτηρία της θεοσκέπαστης Θεσσαλονίκης, που και κείνον τον καιρό βρισκότανε σε αγωνία. Aυτά τα τροπάρια ταιριάζουνε πάντα στις δεινές δοκιμασίες που πέρασε απανωδιαστά η Θεσσαλονίκη από τον καιρό του Διοκλητιανού ίσαμε σήμερα. Παρακάτω βάζω αυτό το τροπάρι και το μεταγυρίζω στην απλή γλώσσα, πλην χωρίς να μπορέσω να σιμώσω στο πρωτόγραφο:     
“Δεύρο, μάρτυς Xριστού, προς ημάς, σου δεομένους συμπαθούς επισκέψεως και ρύσαι κεκακωμένους τυραννικαίς απειλαίς και δεινή μανία της αιρέσεως· υφ’ ης ως αιχμάλωτοι και γυμνοί διωκόμεθα, τόπον εκ τόπου διαρκώς διαμείβοντες και πλανώμενοι εν σπηλαίοις και όρεσιν. Oίκτιρον ουν, πανεύφημε, και δος ημίν άνεσιν· παύσον την ζάλην και σβέσον την καθ’ ημών αγανάκτησιν, Θεόν ικετεύων, τον παρέχοντα τω κόσμω το μέγα έλεος”.
 

         

“Έλα, μάρτυρα του Xριστού, σε μας, που έχουμε μεγάλη ανάγκη από τη συμπονετικιά σου την επίσκεψη και γλύτωσέ μας από τις τυραννικές φοβέρες κι’ από τη δεινή μανία της αιρέσεως· που μας κατατρέχει σα νάμαστε σκλάβοι και περπατούμε γυμνοί δώθε και κείθε κι’ αλλάζουμε ολοένα τόπο με τόπο και πλανιόμαστε σαν τ’ αγρίμια στα βουνά και στα σπήλαια. Λυπήσου μας, πανεύφημε, και δώσε μας ανάπαψη, πάψε τη ζάλη και σβήσε την αγανάχτηση που σηκώθηκε καταπάνω μας, παρακαλώντας το Θεό, που δίνει στον κόσμο το μέγα έλεος”.