ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ

  Ο κατά πάντα λίαν αγαπητός και σεβαστός Φίλος κ. ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΑΚΚΕΤΟΣ μου έκανε 
 δώρο-έκπληξη στην ονομαστική μου εορτή την ετυμολογία-ερμηνεία του ονόματός 
 μου.Σκέφθηκα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας αυτήν την όμορφη και πολύ χρήσιμη 
 προσφορά του.Τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και του εύχομαι ο Θεός και 
 ο Άγιος Απόστολος Τιμόθεος να του δίδουν υγεία και δύναμη στο πολυσχιδές έργο του.

ΤΙΜΟΘΕΟΣ Ερμηνεία - Ετυμολογία:

τιμόθεος

-ον, Α· 1. αυτός που τιμά τον θεό· 2. (κυρίως το αρσ. ως κύριο όν.) Τιμόθεος· διθυραμβοποιός* και μουσικός καταγόμενος από τη Μίλητο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < τιμή + θεός].

Τιμόθεος: Όνομα ιστορικών προσώπων:

1. Ποιητής και μουσικός από τη Μίλητο (447-357 π.Χ.). Λέγεται πως εισήγαγε τεχνικούς νεωτερισμούς στη μουσική, αυξάνοντας τον αριθμό των χορδών στη λύρα. Ήταν κυρίως γνωστός ως συνθέτης μονωδιών, αλλά έγραψε και διθυράμβους και ύμνους. Χαρακτηριστικό της τέχνης του φαίνεται πως ήταν η προσπάθειά του να κάνει τη μουσική και την ποίηση του μιμητική και ρεαλιστική, όπως στον Ναύπλιό του, όπου προσπάθησε να αναπαραστήσει μια καταιγίδα με μουσική φλάουτου, και στο Ταξίδι της Σεμέλης. Απόσπασμα μιας μονωδίας του Τιμοθέου με τον τίτλο Πέρσαι ανακαλύφθηκε το 1902. Είναι μια λυρική εντύπωση της μάχης της Σαλαμίνας, και αναφέρεται από τον Πλούταρχο στη βιογραφία του τού Φιλοποίμενος.

2. Γιος του Κόνωνα και μαθητής του Ισοκράτη. Ικανός Αθηναίος στρατηγός και διπλωμάτης της περιόδου της δευτέρας Αθηναϊκής Ομοσπονδίας. Το 387 π.Χ. είχε εκστρατεύσει εναντίον των Λακεδαιμονίων και κατέλαβε την Κέρκυρα. Με 60 πλοία νίκησε τον Σπαρτιάτη ναύαρχο Νικόλοχο κοντά στη Λευκάδα, και με τις επιτυχίες του αυτές βοήθησε ώστε να γίνει ειρήνη με όρους που ανάγκασαν τη Σπάρτη να πάψει να διεκδικεί την υπεροχή απέναντι των Αθηνών. Αργότερα, έβαλαν στη θέση του αρχιστράτηγου τον Ιφικράτη και ο Τιμόθεος κατέφυγε στο βασιλιά των Περσών. Όμως ξαναγύρισε, και τον έστειλαν να βοηθήσει τον σατράπη της Φρυγίας Αριοβάρζανο Α’, που ήταν φίλος των Αθηνών και που είχε επαναστατήσει εναντίον του Πέρση βασιλιά. Ο Τιμόθεος πήρε τη Σάμο από τους Πέρσες το 365 π.Χ., και επεξέτεινε την αθηναϊκή κυριαρχία έως τη Θρακική Χερσόνησο και τη Χαλκιδική. Κατόπιν όμως, επειδή δεν μπόρεσε να βοηθήσει, εξαιτίας του καιρού, τον συνάδελφό του Χάρη σε μια επίθεση εναντίον της Χίου το 356, τον δίκασαν για προδοσία και τον καταδίκασαν να πληρώσει ως πρόστιμο 100 τάλαντα. Ο Τιμόθεος, επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει αυτό το τεράστιο ποσό, αυτοεξορίστηκε στη Χαλκίδα, όπου και πέθανε έπειτα από λίγο. Αργότερα, οι Αθηναίοι μετέφεραν τα οστά του στον Κεραμεικό και του έστησαν ανδριάντα στην Αγορά και την Ακρόπολη. Υπάρχει βιογραφία του Τιμοθέου από τον Νέποτα.

3. Αθηναίος γλύπτης, που έζησε στα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. (375-340). Εργάστηκε σε πολλά μέρη, και τα έργα του είναι γνωστά από τις αναφορές αρχαίων συγγραφέων ή από επιγραφές. Τα έργα που αναφέρονται από συγγραφείς, και που κανένα δεν έχει σωθεί, είναι: 1) Το άγαλμα της Αρτέμιδος, που βρισκόταν στο ναό του Απόλλωνος της Ρώμης, 2) Το άγαλμα του Ασκληπιού, στην Τροιζηνία, 3) Το άγαλμα του Άρη στην Αλικαρνασσό, που άλλοι όμως το απέδιδαν στον Λεωχάρη, 4) Σύμπλεγμα της Λήδας, με τον Δία μεταμορφωμένο σε κύκνο. Από το τελευταίο βρέθηκαν πολλά αντίγραφα, κι απ’ αυτό συμπεραίνεται πως θα πρέπει να ήταν πολύ γνωστό. Επίσης, ο Τιμόθεος είχε φιλοτεχνήσει τον νότιο γλυπτικό διάκοσμο της ζωφόρου του μαυσωλείου της Αλικαρνασσού, από τον όποιο έχει βρεθεί μόνο μια ανάγλυφη πλάκα. Τα έργα όμως που αποτελούν κριτήρια της τέχνης του είναι τα αγάλματα των αετωμάτων και των ακρωτηρίων του ναού του Ασκληπιού στην Επίδαυρο, όπως έγινε γνωστό από μια επιγραφή που έχει βρεθεί. Στο δυτικό αέτωμα παρίστανε την Αμαζονομαχία και στο ανατολικό άλλη μάχη, ενώ τα γωνιαία ακρωτήρια της δυτικής πρόσοψης διακοσμούνταν από δυο έφιππες Νηρηίδες ή Αύρες. Όσα κομμάτια έχουν σωθεί από τον διάκοσμο αυτό του Τιμοθέου, βρίσκονται τώρα στο Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών. Από τα καλύτερα που διατηρούνται, είναι δυο έφιππες Νηρηίδες, δυο πτερωτές Νίκες και μια Αμαζόνα.

Στην Αρχαία Ελληνική και Βυζαντινή γραμματεία ο όρος ΤΙΜΟΘΕΟΣ αναφέρεται εκατοντάδες φορές! Βλέπε ενδεικτικό πίνακα:

                                :

Ο Πλούταρχος, για παράδειγμα, κάνει την ακόλουθη αναφορά:

 

Αλλά και ο Ισοκράτης αναφέρεται στο όνομα Τιμόθεος:

 ΄

Στην Χριστιανική Γραμματεία ο Τιμόθεος εμφανίζεται ως  μαθητής του Αποστόλου Παύλου. Βλέπε το ακόλουθο απόσπασμα της Καινής Διαθήκης:

Κεφάλαιο Ιστ΄

ΠΡΑΞΕΙΣ των ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

1 Κατήντησε δε εις Δέρβην και Λύστραν. και ιδού μαθητής τις ήν εκεί ονόματι Τιμόθεος, υιός γυναικός τινος Ιουδαίας πιστής, πατρός δε Έλληνος, 2 ός εμαρτυρείτο υπό των εν Λύστροις και Ικονίω αδελφών. 3 τούτον ηθέλησεν ο Παύλος σύν αυτώ εξελθείν, και λαβών περιέτεμεν αυτόν διά τους Ιουδαίους τους όντας εν τοίς τόποις εκείνοις· ήδεισαν γάρ άπαντες τον πατέρα αυτού ότι Έλλην υπήρχεν. 4 ως δε διεπορεύοντο τας πόλεις, παρεδίδουν αυτοίς φυλάσσειν τα δόγματα τα κεκριμένα υπό των αποστόλων και πρεσβυτέρων των εν Ιερουσαλήμ. 5 αι μέν ούν εκκλησίαι εστερεούντο τή πίστει και επερίσσευον τώ αριθμώ καθ' ημέραν. 6 Διελθόντες δε την Φρυγίαν και την Γαλατικήν χώραν, κωλυθέντες υπό τού αγίου Πνεύματος λαλήσαι τον λόγον εν τή Ασία, 7 ελθόντες κατά την Μυσίαν επείραζον κατά την Βιθυνίαν πορεύεσθαι· και ουκ είασεν αυτούς το Πνεύμα. 8 παρελθόντες δε την Μυσίαν κατέβησαν εις Τρωάδα. 9 και όραμα διά της νυκτός ώφθη τώ Παύλω· ανήρ τις ήν Μακεδών εστώς, παρακαλών αυτόν και λέγων· Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν. (…)

 ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

22 Ιανουαρίου:
 Σήμερα η Εκκλησία τιμά την μνήμη ενός Αποστόλου και ενός στρατιώτου. Ο Απόστολος είναι ο Τιμόθεος, ο μαθητής του Αποστόλου Παύλου, Επίσκοπος στην Έφεσο, όπου και απέθανε μαρτυρικά.

 Ο στρατιώτης είναι ο Αναστάσιος ο Πέρσης. Αυτός, στρατιώτης πρώτα, τον καιρό που οι Πέρσες κυρίευσαν τα Ιεροσόλυμα και πήραν τον Τίμιο Σταυρό, έγινε μοναχός ύστερα στην αγία πόλη και τέλος βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τους συμπατριώτες του τους Πέρσες. Στρατεία - η καλή στρατεία - είναι η ζωή του χριστιανού και ταιριάζουν και στον Απόστολο Τιμόθεο και στο στρατιώτη Αναστάσιο εκείνα που γράφει ο Απόστολος Παύλος και στις δυό του επιστολές προς τον Τιμόθεο. Στην πρώτη• "Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως• επιλαβού της αιωνίου ζωής...". Και στην δεύτερη• "...κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Χριστού... εάν δε και αθλή τις ου στεφανούται, εάν μη νομίμως αθλήση".

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου -Ἦχος δ´

Χρηστότητα ἐκδιδαχθείς, καί νήφων ἐν πᾶσιν, ἀγαθήν συνείδησιν ἱεροπρεπῶς ἐνδυσάμενος, ἤντλησας ἐκ τοῦ Σκεύους τῆς ἐκλογῆς τά ἀπόρρητα, καί τήν πίστιν τηρήσας, τόν ἴσον δρόμον τετέλεκας, Ἀπόστολε Τιμόθεε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου, Ἦχος δ´.(Αναστασίου του Πέρσου)

Ὁ Μάρτυς σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν ἔθραυσε καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον, Ἦχος πλ. δ´. Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τόν θεῖον Μαθητήν, καί συνέκδημον Παύλου, Τιμόθεον πιστοί, ἀνυμνήσωμεν πάντες, σύν τούτῳ γεραίροντες, τόν σοφόν Ἀναστάσιον, τόν ἐκλάμψαντα, ἐκ τῆς Περσίδος ὡς ἄστρον, καί ἐλαύνοντα, τά ψυχικά ἡμῶν πάθη, καί νόσους τοῦ σώματος.

( ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΟΡΘΌΔΟΞΟ ΑΓΙΟΛΌΓΙΟΝ ΔΈΚΑ ΕΠΤΆ ΑΚΌΜΗ ΆΓΙΟΙ ΜΕ ΤΟ ΌΝΟΜΑ ΤΙΜΟΘΕΟΣ  )

π .ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΗΛΙΑΚΗΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ

 
 Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας παρέχουν οι Πράξεις των Αποστόλων και οι Επιστολές του Αποστόλου Παύλου, ο Άγιος Απόστολος Τιμόθεος ήταν αγαπητός μαθητής και ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου. Το όνομά του είναι ελληνικό και σημαίνει αυτός που τιμά τον Θεό, αλλά και αυτόν που τιμά ο Θεός.

Ο Απόστολος Τιμόθεος γεννήθηκε μάλλον στα Λύστρα της Λυκαονίας ή πιθανών στη Δέρβη, από πατέρα Έλληνα Εθνικό και μητέρα πιστή Ιουδαία, προφανώς εκ γενετής και πιθανόν προσήλυτη, που ονομαζόταν Ευνίκη. Κατά την μαρτυρία του Αποστόλου Παύλου, ήταν ευσεβής, όπως και η μαμή του, εκ μητρός, Λωίς. Ο Τιμόθεος δέχθηκε από τις ευσεβείς αυτές γυναίκες την πρώτη θρησκευτική αγωγή και διδάχθηκε από βρέφος τα ιερά γράμματα. Με τον τρόπο αυτό προετοιμάσθηκε κατάλληλα, ώστε να αποδεχθεί στη συνέχεια την Χριστιανική πίστη.

Η οριστική μεταστροφή του στον Χριστιανισμό φαίνεται να έγινε κατά την Α’ Αποστολική περιοδεία, όταν ο Απόστολος Παύλος μαζί με τον Βαρνάβα επισκέφθηκαν τα Λύστρα της Λυκαονίας και πιθανόν φιλοξενήθηκαν από την οικογένεια του Τιμοθέου. Όταν ο Απόστολος Παύλος κήρυττε το Ευαγγέλιο στα Λύστρα, είναι επίσης βέβαιο ότι ο Τιμόθεος παρακολούθησε το κήρυγμά του και έγινε μάρτυρας των διωγμών και των παθημάτων που υπέστη ο Απόστολος εκεί. Η εμπειρία των γεγονότων αυτών φαίνεται ότι επηρέασε έντονα τον Απόστολο Τιμόθεο και τον προετοίμασε εσωτερικά να δεχθεί την διδασκαλία του Ιησού Χριστού, μα και να πιστέψει σε Αυτόν.

Μετά τα γεγονότα στη Δέρβη και στα Λύστρα της Λυκίας, ο Απόστολος Παύλος παρέλαβε μαζί του τον πιστό και αχώριστο συνοδό του τον Τιμόθεο. Έκτοτε ο Τιμόθεος έγινε ο πιο προσφιλής και αφοσιωμένος μαθητής και συνεργός του Αποστόλου Παύλου στο έργο της ιδρύσεως των Εκκλησιών στις διάφορες περιοχές της Μικράς Ασίας και της Ελλάδος αργότερα, καθώς και της στηρίξεως της πίστεως των διωκομένων Χριστιανών. Ανέλαβε πολλές σημαντικές και εμπιστευτικές αποστολές για σπουδαία Εκκλησιαστικά ζητήματα, παρά το νεαρό της ηλικίας και την απειρία του.

Συγκεκριμένα, συνεχίζοντας την Β’ Αποστολική περιοδεία, διελθόντες διά μέσου της Φρυγίας και της Γαλατίας, έφθασαν στην Μοισία και Τρωάδα, και διαπλεύσαντες τη Σαμοθράκη, ήλθαν στη Νεάπολη και από εκεί στους Φιλίππους της Μακεδονίας. Από εκεί, οδοιπορούντες , πέρασαν από την Αμφίπολη και Απολλωνία και κατέληξαν στη Θεσσαλονίκη. Στη Θεσσαλονίκη ο Τιμόθεος εργάσθηκε αθόρυβα και αποδοτικά, συνέβαλε ουσιαστικά στο έργο του Αποστόλου Παύλου τόσο για την ίδρυση της Χριστιανικής Κοινότητος, όσο και για την στήριξη της πίστεως των Χριστιανών της Θεσσαλονίκης.

Όμως το έργο του ευαγγελισμού των Θεσσαλονικέων από τον Απόστολο Παύλο και τους συνεργάτες του Τιμόθεο και Σίλα, διεκόπη από την αντίδραση φθονερών Ιουδαίων, που δεν πίστεψαν στο κήρυγμά τους και τους εξανάγκασαν να εγκαταλείψουν την Θεσσαλονίκη και να καταφύγουν στην Βέροια.

Από την Αθήνα, ο Απόστολος Παύλος, αγωνιώντας για την κατάσταση των Χριστιανών της Θεσσαλονίκης, απέστειλε τον Τιμόθεο, προκειμένου να στηρίξει τους χειμαζομένους πιστούς της εκκλησιαστικής κοινότητος της Θεσσαλονίκης και να τους παρηγορήσει στις θλίψεις τους.

Αργότερα, όταν ο Απόστολος Τιμόθεος ακολούθησε τον Παύλο στην Κόρινθο, παρέμεινε κοντά του, αγωνιζόμενος μαζί του.

Κοντά στην Γ’ Αποστολική περιοδεία, όταν ο Απόστολος Παύλος πέρασε από τα μέρη της Μικράς Ασίας και κατέληξε στην Έφεσο, παρέμεινε εκεί για μια τριετία, έχοντας μαζί του τον Τιμόθεο, τον οποίο απέστειλε σε ειδικές εμπιστευτικές αποστολές στη Μακεδονία μαζί με τον Έραστο, και ίσως με άλλους αδελφούς στην Κόρινθο. Λίγο αργότερα, ο Τιμόθεος με τον Απόστολο Παύλο επέστρεψαν από την Κόρινθο στη Μακεδονία, και στη συνέχεια αποβιβάσθηκαν στην Τρωάδα και διαπλέοντες το ανατολικό Αιγαίο, πέρασαν από την Μίλητο. Από την Μίλητο διήλθαν από τα νησιά Κω, Ρόδο, έφθασαν στα Πάταρα και από εκεί στην Τύρο, την Πτολεμαΐδα και την Καισάρεια και κατέληξαν στα Ιεροσόλυμα.

Στα Ιεροσόλυμα ο Απόστολος Τιμόθεος παρέμεινε κοντά στον Απόστολο Παύλο κατά την εκεί φυλάκισή του, ενώ κατόπιν τον συνόδευσε στη φυλακή στη Ρώμη. Είναι βέβαιο, ότι κατά την τελευταία μετάβαση του Αποστόλου Παύλου στα Ιεροσόλυμα, μετά την πρώτη αποφυλάκισή του από τη Ρώμη, συνοδευόταν από τον Απόστολο Τιμόθεο, τον οποίο μάλιστα άφησε στην Έφεσο ως Επίσκοπο μέχρι και του επισυμβάντος μαρτυρικού θανάτου του. Ο Απόστολος Παύλος απέστειλε προς τον Άγιο Τιμόθεο, ως Επίσκοπο Εφέσου, δύο Επιστολές, που εμπεριέχονται στον κανόνα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης, και οι οποίες λόγω του ποιμαντικού περιεχομένου τους, καλούνται ποιμαντικές.

Κατά παλαιά παράδοση ο Απόστολος Τιμόθεος μαρτύρησε στην Έφεσο επί Δομετιανού ή Νερούα, όταν πήγε στα καταγώγια των ειδωλολατρών, για να τους αποτρέψει από απάνθρωπες τελετές και θυσίες” τότε, γεμάτος από Θείο ζήλο, επειδή δεν ανεχόταν να βλέπει αυτά τα ατοπήματα, τους συνέστησε να μην συνεχίσουν τις αισχρές τους πράξεις. Τότε εκείνοι εξοργίσθηκαν και όρμησαν εναντίων του Αγίου, τον οποίον φόνευσαν με ρόπαλα.

Το τίμιο λείψανό του μετακομίσθηκε το έτος 356 μ.Χ. επί Κωνσταντίου στην Κωνσταντινούπολη, και εναποτέθηκε εντός της Αγίας Τραπέζης του ναού των Αγίων Αποστόλων, όπου ετελείτο και η Σύναξή του. Στην ίδια Αγία Τράπεζα είχαν εναποτεθεί τα ιερά λείψανα των Αγίων Αποστόλων Ανδρέου και Λουκά. Όταν ο Ιουστινιανός ανοικοδόμησε και μετασκεύασε το ναό των Αγίων Αποστόλων, που είχε ανεγείρει ο Μέγας Κωνσταντίνος, άφησε την Αγία Τράπεζα ως είχε, αδιασάλευτη, περιορισθείς μόνο στην κατασκευή αργυρού καλύμματος.( Αργότερα εκλάπησαν υπο των Σταυροφόρων και μόνο λίγα αποτμήματα υπάρχουν σήμερα στον Ελλαδικό χώρο)

Η Σύναξη του Αποστόλου Τιμοθέου ετελείτο τον 6ο αιώνα μ.Χ. στην Ορμίσδα.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Χρηστότητα ἐκδιδαχθείς, καί νήφων ἐν πᾶσιν, ἀγαθήν συνείδησιν ἱεροπρεπῶς ἐνδυσάμενος, ἤντλησας ἐκ τοῦ Σκεύους τῆς ἐκλογῆς τά ἀπόρρητα, καί τήν πίστιν τηρήσας, τόν ἴσον δρόμον τετέλεκας, Ἀπόστολε Τιμόθεε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

 

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ 

(ΠΗΓΗ ΦΙΛΟΙ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ)

ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΚΑΙ ΕΥΧΕΣ ΑΓΙΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΖΩΟΥ

  

Στο Συναξάρι του Δεκεμβρίου υπάρχουν δύο Άγιοι που φέρουν το όνομα Μόδεστος, ενώ και οι δύο ήταν Αρχιεπίσκοποι Ιεροσολύμων.
Ο πρώτος, είναι Ιερομάρτυρας και εορτάζεται στις 18 Δεκεμβρίου,ενώ ο δεύτερος κοιμήθηκε ειρηνικά και τιμάται στις 16 Δεκεμβρίου. 
Αν και επικρατεί μια σύγχυση για τους βίους των δύο ομώνυμων Αγίων, θα δούμε κάποια στοιχεία της ζωής τους, όπως τα διασώζει η εκκλησιαστική ιστορία.

ΒΙΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΟΔΕΣΤΟΥ Α' ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ 

ΙΕΡΟΣΟΛΎΜΩΝ 18 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 

ΒΙΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΟΔΕΣΤΟΥ Α' ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Ο Άγιος Μόδεστος γεννήθηκε στη Σεβάστεια της Μ. Ασίας από ευσεβείς χριστιανούς γονείς, οι οποίοι πέθαναν στη φυλακή κατά το διωγμό του Διοκλητιανού (περίπου 305 μ. Χ.).

 Το μόλις πέντε μηνών βρέφος Μόδεστο, οι δεσμοφύλακες το ανέθεσαν σε έναν ειδωλολάτρη άρχοντα. Σε ηλικία δεκατριών ετών έμαθε για τους πραγματικούς γονείς του και αποφάσισε να βαπτιστεί κι ο ίδιος χριστιανός. Σ΄ αυτό συνετέλεσε και κάποιος χριστιανός χρυσοχόος από την Αθήνα, ο οποίος ανέλαβε τη φροντίδα του νεοφώτιστου Μοδέστου, τον έφερε στην Αθήνα και τον αγκάλιασε σαν παιδί του. Μετά το θάνατο των θετών γονέων του, η ζήλεια των δύο παιδιών του χρυσοχόου για την αρετή του Μοδέστου τα οδήγησε στο να τον πουλήσουν ως δούλο στην Αίγυπτο. Η Χάρις του Θεού, όμως, δεν τον εγκατέλειψε.

Ο αφέντης του Μοδέστου κατηχήθηκε από το δούλο του, έγινε και ο ίδιος χριστιανός και ελευθέρωσε το Μόδεστο, τον ελευθερωτή του από τα δεσμά της αμαρτίας και του διαβόλου.

Φεύγοντας από την Αίγυπτο ο Μόδεστος κατευθύνεται για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, και εκεί, αφού άνοιξαν μπροστά του οι πύλες του Παναγίου Τάφου, ο πιστός λαός των Ιεροσολύμων, που είδε το θαυμαστό αυτό γεγονός, εξέλεξε το Μόδεστο αρχιεπίσκοπο της Μητρός Εκκλησίας, διάδοχο του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου.

Ο Θεός έδωσε στο Μόδεστο ένα χάρισμα, ώστε να θεραπεύει τα κατοικίδια ζώα, και ιδιαίτερα τα βόδια και τους ημιόνους.   Άλλωστε, και κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του πραγματοποίησε θαυμαστά γεγονότα που σχετίζονταν με τα ζώα. Ενώ βρίσκονταν μπροστά στο βασιλιά ομολογώντας την πίστη του στον Αληθινό Θεό, μπροστά στο βασιλιά, εκείνος διέταξε τους στρατιώτες του να δέσουν τον Άγιο σε δύο άγριους ημιόνους και να τους αφήσουν να τρέξουν, προκειμένου να διαμελισθεί το σώμα τού Αγίου επάνω στις πέτρες.

Ό Άγιος Μόδεστος, όμως, σήκωσε το χέρι του προς τους ημιόνους, τους ευλόγησε και τότε αυτοί έφυγαν, αφήνοντάς τον λυμένο και αβλαβή.

Ό βασιλιάς έξαλλος διέταξε να τον ξαναδέσουν στους ημιόνους, όχι μόνο απ' τα χέρια αλλά και απ' τα πόδια, και να χτυπήσουν με πολλή δύναμη τα ζώα, ώστε να τρέξουν. 

Ο Μάρτυρας του Χριστού έλεγε, καθώς τον έσερναν οι ημίονοι: «Εάν ο Θεός είναι μαζί μας, κανείς δεν είναι εναντίον μας».

Κάποιος βοσκός βλέποντας τον Άγιο κι αναγνωρίζοντάς τον, τον πλησίασε και τού είπε: «Λυπήσου με, Πάτερ,  και βοήθησέ με, ώστε με τις ευχές σου ν' αποκτήσω ένα μοσχάρι».

Ό Άγιος Μόδεστος πρόσταξε τους άγριους ημιόνους να σταματήσουν να τον τραβούν. Κάλεσε τότε το βοσκό να πλησιάσει μαζί με το κοπάδι του κι ευχήθηκε:

«Ο Θεός, που ευλόγησε τα βόδια και τα πρόβατα του Αβραάμ, να σου χαρίζει κάθε χρόνο δύο μοσχάρια, ένα αρσενικό κι ένα :θηλυκό». Αμέσως μετά ο βοσκός αποχώρησε ευχαριστημένος και ο Άγιος διέταξε τους ημιόνους να επιστρέψουν στο μέρος απ' όπου είχαν ξεκινήσει να τον σέρνουν.

Πράγματι, οι ημίονοι υπάκουσαν γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα να εξαγριωθεί ακόμα περισσότερο ο βασιλιάς.

Ανείπωτα ήταν τα βασανιστήρια πού επακολούθησαν: έμπηξαν καρφιά στα πόδια του, τον λιθοβόλησαν, τον έριξαν σ' ένα λέβητα με καυτό μολύβι, τον έδεσαν σε μία κολώνα και άναψαν γύρω του μεγάλη φωτιά, αφού  πρώτα άλειψαν το κεφάλι του με πίσσα και λάδι.

Τίποτε, όμως, απ' αυτά δεν κατέβαλε τον Άγιο Μάρτυρα. Και τότε ό βασιλιάς διέταξε τον αποκεφαλισμό του.

Λίγο πριν από το τέλος του, ό Άγιος Μόδεστος προσευχήθηκε  και τα τελευταία του λόγια ήταν:  «Κύριε Ιησού Χριστέ, δημιουργέ του φωτός, καταξίωσόν με της Βασιλείας Σου. Σέ, Δέσποτα, και μόνον επόθησεν η ψυχή μου και για Σένα κατεφρόνησα το θάνατο και τα βασανιστήρια. Μη με κρίνεις λοιπόν, ανάξιο των αγαθών Σου, φιλάνθρωπε, και δέομαί Σου, όποιος με επικαλεστεί και με εορτάζει και όποιος αναγνώσει το Μαρτύριό μου, βοήθησέ τον πάντοτε, χάριζέ του πλούσια τα ελέη σου και αποδίωξε από τον οίκον αυτού και από όλα τα ζώα του κάθε βλάβη και ασθένεια και πλήθηνέ τα, όπως ευλόγησες και επλήθηνες τα ποίμνια του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ και όλων των δούλων Σου, διότι είσαι ευλογητός στους αιώνες. Αμήν».

Αυτός είναι ο Άγιος Μόδεστος ο προστάτης των ζώων, και γιορτάζεται στις 18 Δεκεμβρίου.Παρακάτω βλέπουμε φωτογραφίες από τον Τάφο του Αγίου στα Ιεροσόλυμα. 

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ 

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείων ἔργων σου, τὴ ἐπιδείξει, πάσαν εὔφρανας, Σιῶν τὴν θείαν, τῶν Ἀποστόλων πλουτήσας τὴν ἔλλαμψιν, καὶ τῷ Σωτήρι ὁσίως ἱερεύσας, ἱεραρχία καὶ βίου λαμπρότητι. Πάτερ Μόδεστε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.


ΒΙΟΣ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΟΔΕΣΤΟΥ Β' ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Ο Άγιος Μόδεστος ήταν μοναχός ονομαστός για την αρετή του και την υψηλή γνώση της ιερής και αληθινής φιλοσοφίας που οδηγεί στο φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Για τους λόγους αυτούς εξελέγη ηγούμενος της Μονής που ίδρυσε ο Άγιος Θεοδόσιος ο κοινοβιάρχης τον 6ο αιώνα, και ποίμαινε με σύνεση την αδελφότητα.Το 614 ο βασιλιάς των Περσών Χοσρόης Β', επικεφαλής μεγάλου στρατού, προχωρούσε κατά των Ιεροσολύμων. Ο Πατριάρχης  Ζαχαρίας 
(21 Φεβρουαρίου) έστειλε τότε το Μόδεστο να διασχίσει τις γραμμές του εχθρού και να ζητήσει βοήθεια από τα αυτοκρατορικά στρατεύματα που στρατοπέδευαν στην Αντιόχεια.Μετά από πολιορκία που διήρκεσε τρεις εβδομάδες, η Αγία πόλη έπεσε στα χέρια των Περσών, οι οποίοι επί τρεις ημέρες τη λεηλατούσαν συστηματικά και προέβησαν σε ανείπωτες θηριωδίες.
Καθώς ο Πατριάρχης Ζαχαρίας εστάλη σε εξορία στην Περσία μαζί με τον Τίμιο Σταυρό και χιλιάδες άλλους χριστιανούς, ο Μόδεστος εξελέγη να τον αντικαταστήσει στον Πατριαρχικό θρόνο, ενώ η πόλη γύρω του ήταν σωρός από καπνίζοντα ερείπια.Με μεγάλες θυσίες ο Άγιος Μόδεστος, ως νέος Ζωροβάβελ, μερίμνησε, ώστε να ταφούν τα δεκάδες χιλιάδες θύματα και να αναστηλωθούν, όσο ήταν δυνατόν, οι Ναοί και τα σκηνώματα που είχαν αφανίσει και βεβηλώσει οι βάρβαροι.Συγκέντρωσε τους επιζώντες, τους παρηγόρησε, τους αναπτέρωσε την ελπίδα, και χάρι στη γενναιόδωρη βοήθεια του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Αγίου Ιωάννου του ελεήμονος (12 Νοεμβρίου) κατόρθωσε να ξαναδώσει ζωή στη δεινοπαθούσα και στερημένη πόρους Εκκλησία της Σιών.Κατά την περίοδο αυτή κατήχησε και βάπτισε έναν Πέρση που ασπάστηκε την πίστη του Χριστού, τον Άγιο Αναστάσιο, που μαρτύρησε στην Καισάρεια το 628 (22 Ιανουαρίου).
Όταν επέστρεψε από την εξορία το 629, ο Πατριάρχης Ζαχαρίας ανέλαβε ξανά τη διακυβέρνηση της Εκκλησίας μέχρι την κοίμησή του, το 632.Ο Άγιος Μόδεστος τον διαδέχτηκε τότε ως Πατριάρχης και διάδοχος του Αγίου Ιακώβου.Σκεύος εκλογής της Χάριτος και ακαταπόνητος κήρυκας του Ευαγγελίου, ο Άγιος Μόδεστος κόσμησε το θρόνο της Μητρός Εκκλησίας με την ακτινοβολία της αρετής του και των θαυμάτων που επιτέλεσε.
Εκοιμήθη ειρηνικά εν Κυρίω στις 16 Δεκεμβρίου του 634
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ 
Ὁσίως τὸν βίον σου διαπεράσας σοφέ, ποδήρει κεκόσμησαι ἱερωσύνης φαιδρῷ, ἱερόαθλε Μόδεστε, ὅθεν καὶ ἐναθλήσας προθυμότατα πάτερ, νῦν ἐν ἀγαλλιάσει τῷ Χριστῷ συναγάλλη, πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων ἡμῶν τῶν εὐφημούντων σε.

Eυχές του Aγίου Mοδέστου Eπισκόπου Iεροσολύμων,λεγομένες εις πάσαν θανατηφόρον ασθένειαν και βλάβην βοών, ίππων, όνων, ημιόνων, προβάτων,αιγών, μελισσών, και των λοιπών ζώων.

Tου Kυρίου δεηθώμεν.

Ο του φωτός δημιουργός, Κύριε ο Θεός ημών

καταξίωσον με της βασιλείας Σου, επιτυχείν ότι Σε Δέσποτα και μόνο επεπόθησεν η

ψυχή μου και δια το όνομα Σου, θανάτου και βασάνων ηλόγησα μη ούν ανάξιον

κρίνης με φιλάνθρωπε των Σων αγαθών αλλά επάκουσον μου τον δούλο Σου, και

προσδεξαι μου ταύτην την προσευχήν και όστις το εμόν επικαλέσηται όνομα και την

μνήμην εμού του ταπεινού εκτελέση βοηθός αυτών γενού Κύριε, και μη

εγκαταλείπεις αυτόν αλλά έμπλησον αυτόν παντός αγαθού και δώρησαι αυτώ πλούσια

τα ελέη Σου και όστις αναγνώση το της αθλήσεως μου μαρτύριον, ευλόγησον αυτόν

Κύριε και πάσαν την περιουσία αυτού. Απέλασον δε και αποδίωξον δια του ονόματος

του δούλου Σου Μοδέστου από πάντων αυτού των κτηνών παντοίαν βλάβην και νόσον.

Ναι Δέσποτα έπιδε εξ αγίου κατοικητηρίου Σου επι την εμήν προσευχήν και

ευλόγησον και πλήθυνον τα κτήνη αυτού ως ευλόγησας και επλήθυνας τα ποίμνια

Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ και πάντων Σου των θεραπόντων ότι ευλόγητός εί εις του

αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

Ο ΑΔΑΜ ΟΝΟΜΑΤΙΖΕΙ ΤΑ ΖΩΑ

Tου Kυρίου δεηθώμεν.

Kύριε Iησού Xριστέ ο Θεός μου, ο ελεήμων και Πανάγαθος. O πάσαν την νοητήν και

αισθητήν Kτίσιν εν σοφία δημιουργήσας. O τους οικτιρμούς σου εκχέων επί πάντα

τα υπό σου δημιουργηθέντα. O διά της παναγάθου Προνοίας σου πάντων προνοών και

πάντων κηδόμενος των κτισμάτων σου: αΰλων, υλικών, λογικών, αλόγων, εμψύχων,

αψύχων, από των πρώτων έως των εσχάτων. Oυδέν γαρ απρονόητον, ουδέ ημελημένον

παρά σοι τω Ποιητή και Προνοητή του παντός. Συ γαρ εί, ο ανοίγων την χείρα σου,

και εμπιπλών παν ζώον ευδοκίας. Συ εί, ο εξανατέλλων χόρτον τοις κτήνεσι και

χλόην, ένεκα της δουλείας των ανθρώπων. Συ εί, ο πάλαι τας των ζώων αγέλας του

Iσραήλ, ανωτέρας διαφυλάξας της θανατηφόρου πληγής των πρωτοτόκων ζώων των

Aιγυπτίων. Συ εί, ο διά της ενσάρκου σου οικονομίας, καταργήσας τον το κράτος

έχοντα του θανάτου: τουτέστι τον Διάβολον, και τω θανάτω σου θανατώσας τον

θάνατον.

Συ εί, ο και δι´ εμού του αναξίου δούλου σου, τον μεν όφιν θανατώσας, τον την

πηγήν του ύδατος τω εαυτού ιώ διαφθείραντα. Tα δε εξ αυτής πιόντα ζώα και

νεκρωθέντα, τη ζωοποιώ δυνάμει σου αναστήσας. Tον δε εις τούτο συνεργήσαντα

δαίμονα, εμφανή γενέσθαι παρασκευάσας, ομνύοντα, μηδέποτε προσεγγίσαι τολμήσαι,

όπου αν επικληθείη το ταπεινόν εμού όνομα. Σου τοίνυν δέομαι, Δέσποτα Πανάγαθε

και Ποιητά του παντός, και σε ικετεύω τον της ζωής πάσης αίτιον, επάκουσον

ταύτης μου της δεήσεως, και απέλασον πάσαν θανατηφόρον ασθένειαν και βλάβην από

των βοών, ίππων, όνων, ημιόνων, προβάτων, αιγών, μελισσών, και των λοιπών ζώων

των εις χρείαν όντων της ζωής των δούλων σου, των επικαλουμένων σε τον δοτήρα

πάντων των αγαθών, και το εμόν όνομα. Kαι δος Kύριε, πάσι τοις την εμήν μνήμην

επιτελούσι, και μετά πίστεως προστρέχουσι τοις λειψάνοις μου, ειρήνην σταθηράν,

πληθυσμόν ζώων, αφθονίαν σίτου, οίνου, και ελαίου. Kαι επί πάσιν, άφεσιν

αμαρτιών, σωμάτων υγείαν, και την των ψυχών αιώνιον σωτηρίαν.

Nαι Kύριε Iησού Xριστέ, τοις ιδίοις σπλάγχνοις επικαμπτόμενος, οίκτειρον τα

πάσχοντα ζώα, τη δρεπάνη του θανάτου αγεληδόν θεριζόμενα. Kαι ως λόγον μη

έχοντα, μόνοις τοις μυκηθμοίς, και ταις γοεραίς και ανάρθροις φωναίς, το πάθος

και την οδύνην αυτών ελεεινώς εξαγγέλλοντα, ώστε και τους λογικούς εις

συμπάθειαν τούτων έλκεσθαι. «Eι γαρ δίκαιος οικτείρει ψυχάς κτηνών αυτού», κατά

το γεγραμμένον, πώς ουκ οικτειρήσεις ταύτα συ, ο τούτων Ποιητής και Προνοητής;

Συ γαρ εύσπλαγχνε, και των εν τη Kιβωτώ ζώων εμνήσθης, υπό της οικείας

χρηστότητος και των οικτιρμών σου νικώμενος. Ίνα διά της ευεξίας και του

πληθυσμού των βοών, και των λοιπών τετραπόδων ζώων, καλλιεργήται μεν η γη,

αυξάνωσι δε οι καρποί, και αφθόνως οι δούλοι σου οι επικεκλημένοι το όνομά μου,

απολαύωσι των ιδίων γεωργιών. Eκ τούτων δε, πάσαν αυτάρκειαν έχοντες,

περισσεύωσιν εις παν έργον αγαθόν. Kαι δοξάζωσι μεν, σε τον χορηγόν παντός

αγαθού. Tιμώσι δε καμέ τον σον δούλον και ικέτην θερμότατον της παντοκρατορικής

Bασιλείας σου· ω πρέπει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις, συν τω ανάρχω σου

Πατρί, και τω Παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις

τους αιώνας των αιώνων.

Aμήν.

Ο Αγιος Μόδεστος - Τοιχογραφία στο Υπέρθυρο του Καθολικού της Αγίας Τριάδας στο Βόιο - Εντός του Καθολικού υπάρχει παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Αγιο

Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΥΛΟΓΕΙ ΤΑ ΖΩΑ

  
Πριν λίγες ημέρες είδαμε όλοι με έκπληξη ,που δεν άργησε να μεταβληθεί σε οργή,μια είδηση από το αστυνομικό δελτίο,σύμφωνα με την οποία ένας Ιερομόναχος στην Πάτρα,πυροβόλησε και σκότωσε ένα κυνηγόσκυλο μπροστά στα έκπληκτα μάτια του ιδιοκτήτη του. Η πράξη αυτή είναι καταδικάσιμη τόσο από τον Θεϊκό όσο και τον ανθρώπινο νόμο και θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε πια ήταν η αντίδραση της εκκλησιαστικής αρχής στην οποία υπάγεται ο εν λόγω Ιερομόναχος,εν προκειμένω της Ι.Μητροπόλεως Πατρών.
Παραθέτουμε κατωτέρω άρθρο του Θεολόγου κ.Παναγιώτη Ανδριόπουλου ,που αντλήσαμε από το προσωπικό του ηλεκτρονικό μπλοκ  "Ιδιωτική Οδός",μέσα από το οποίο ,παρουσιάζεται η θέση της Εκκλησίας απέναντι στα ζώα τα οποία ,'οπως πολύ σωστά αναφέρει ο κ.Ανδριόπουλος, "Αν, λοιπόν, ο Αδάμ έδωσε στα ζώα ονόματα - σύμφωνα με τη διήγηση της Γενέσεως - εμείς δεν δικαιούμαστε σε καμία περίπτωση να βασανίζουμε ένα ζώο, πολύ δε περισσότερο να το εξαφανίζουμε."

"Τα ζώα τυγχάνουν συνδημουργήματα του ανθρώπου διό και πρέπει να προστατεύονται"

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου, θεολόγου

Κάπου στην Πελοπόννησο, λένε οι ειδήσεις, κάποιος μοναχός πυροβόλησε και σκότωσε ένα κυνηγόσκυλο. Το αφεντικό του ο κυνηγός, ζητάει εναγωνίως μια απάντηση. Γιατί; Ούτε μια συγγνώμη; Ποια η σχέση, επιτέλους, της Εκκλησίας με τα ζώα; Φονική;
Μόλις προ ημερών δημοσιεύσαμε άρθρο του Γέροντος Χαλκηδόνος Αθανασίου, με τίτλο:Περί την διατροφικήν ζωοφιλίαν.
Λάβαμε κάποια απαξιωτικά σχόλια -από ανοήτους - για το περιεχόμενο του άρθρου, το οποίο κατέστη φυσικά ...προφητικόν, λόγω του γεγονότος που προαναφέραμε.
Εκεί ο Γέροντας Χαλκηδόνος είναι σαφής και κατηγορηματικός:
Κατὰ τὴν χριστιανικὴν περὶ τῆς δημιουργίας θεολογίαν, τὰ ζῶα τυγχάνουν συνδημιουργήματα τοῦ ἀνθρώπου διὸ καὶ πρέπει νὰ προστατεύονται, ὑπαρχούσης ἀκόμη καὶ νομικῆς τοποθετήσεως. Περιλαμβάνονται εἰς τὸν σύνδεσμον μετὰ τοῦ Θεοῦ (Γεν. 9) καὶ εἰς τὴν ἀναμονὴν ἐσχατολογικῆς τελειώσεως (Ρωμ. 8) καὶ λυτρώσεως. Πρόκειται δηλαδὴ περὶ μιᾶς "συμφιλιωτικῆς συνυπάρξεως" (Koexistenz).
Τα όσα λέει ο Γέρων Χαλκηδόνος είναι η απάντηση σε όσους ρωτούν - με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό - για την θέση της Εκκλησίας περί της σχέσεως ανθρώπου και ζώων, αλλά και σε εκείνους τους "εκκλησιαστικούς" που σιωπούν, κατά την προσφιλή τους τακτική.
Περαιτέρω, επί του θέματος, αξίζει να σημειώσουμε, άκρως ενδεικτικά, τα παρακάτω:
Ορθά έχει παρατηρηθεί ότι η πραγματική απειλή για τη σωστή θέση του ανθρώπου απέναντι στην υπόλοιπη κτίση έγκειται όχι τόσο στον ανθρωποκεντρισμό όσο στον “ανθρωπομονισμό” - την αντίληψη, δηλαδή, ότι ο άνθρωπος είναι το μόνο όν που έχει ουσιαστική αξία και που τα συμφέροντά του μετράνε. Αυτή η αντίληψη δεν έχει θέση στην ορθόδοξη παράδοση.
Ο Μέγας Βασίλειος παρατηρεί ότι η πρόνοια του Θεού φαίνεται πολύ καθαρά ακριβώς σε αυτά τα ζώα που τα θεωρούμε ασήμαντα, και μάλιστα ο Κτίστης φροντίζει σχολαστικά για το καλό τους μέχρι λεπτομέρειας. Άρα η "λογική" που λέει: Εδώ πεθαίνουν άνθρωποι τα ζώα μας μαράνανε; είναι αντιχριστιανική!

Στη συνέχεια ο Αββάς Ζωσιμάς, αφού έκλαψε πολύ και είπε ψαλμούς κατάλληλους για την περίσταση, «ἐποίησεν εὐχὴν ἐπιτάφιον». Και μετά με μεγάλη κατάνυξη, «βρέχων τὸ σῶμα τοὶς δακρύσι» επιμελήθηκε τα της ταφής. Επειδή, όμως, η γη ήταν σκληρή και ο ίδιος ήταν προχωρημένης ηλικίας, γι' αυτό δεν μπορούσε να την σκάψει και βρισκόταν σε απορία. Τότε «ὁρᾷ λέοντα μέγαν τῷ λειψάνῳ τῆς Ὁσίας παρεστώτα καὶ τὰ ἴχνη αὐτῆς ἀναλείχοντα», δηλαδή είδε ένα λιοντάρι να στέκεται δίπλα στο λείψανο της Οσίας και να γλείφει τα ίχνη της. Ο Αββάς τρόμαξε, αλλά το ίδιο το λιοντάρι «οὐχὶ τοῦτον τοὶς κινήμασι μόνον ἀσπαζόμενον, ἀλλὰ καὶ προθέσει», δηλαδή το ίδιο το λιοντάρι καλόπιανε τον Αββά και τον παρακινούσε και με τις κινήσεις του και με τις προθέσεις του, να προχωρήσει στον ενταφιασμό της. Λαμβάνοντας ο Αββάς θάρρος από το ήμερο του λιονταριού, το παρακάλεσε να σκάψει αυτό το ίδιο τον λάκκο, για να ενταφιασθεί το ιερό λείψανο της Οσίας Μαρίας, επειδή εκείνος αδυνατούσε. Το λιοντάρι υπάκουσε. «Εὐθὺς δὲ ἅμα τῷ σώματι θαπτόμενο», δηλαδή με τα μπροστινά του πόδια έσκαψε το λάκκο, όσο έπρεπε, για να ενταφιασθεί το σκήνωμα της Οσίας Μαρίας.

Ο ενταφιασμός της Οσίας Μαρίας έγινε προσευχομένου του Αββά Ζωσιμά και του λιονταριού «παρεστῶτος». Μετά τον ενταφιασμό έφυγαν και οι δύο, «ὁ μὲν λέων ἐπὶ τὰ ἔνδον τῆς ἐρήμου ὡς πρόβατον ὑπεχώρησε. Ζωσιμᾶς δὲ ὑπέστρεψεν, εὐλογῶν καὶ αἰνῶν τὸν Θεὸν ἠμῶν».
Ο ιερός Χρυσόστομος αναφέρει ότι οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, σε περιπτώσεις που οι άνθρωποι τιμωρούνται με φυσική καταστροφή, ικετεύουν τον θεό να τους ελεήσει, επικαλούμενοι τη συνεπιφερόμενη άδικη κακοπάθεια των αλόγων ζώων, ο δε άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός κατατάσσει τα ζώα στα χρήσιμα (σε μας εννοείται) για την τροφή, για την εργασία και τη διασκέδαση.
Ο ιερός Χρυσόστομος, επίσης, τονίζει απαντώντας στην ερώτηση: Σε τι χρησιμεύουν τα θηρία; Αν είχαμε τη δυνατότητα να εξημερώσουμε το λιοντάρι, ή τη λεοπάρδαλη, απλώς θα οδηγούμασταν σε αλαζονεία και σε ανοησία.
Η αντίληψη ότι όλα δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν τον άνθρωπο, έστω και έμμεσα κάποτε ή με τρόπους μη αναμενόμενους, είναι διαδεδομένη στα πατερικά κείμενα.
Αλλά και οι βίοι των Αγίων βοούν γι' αυτή τη σχέση! Από τον Άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη και τον Άγιο Μάμα μέχρι τον Άγιο Μόδεστο και τον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ.
Αν, λοιπόν, ο Αδάμ έδωσε στα ζώα ονόματα - σύμφωνα με τη διήγηση της Γενέσεως - εμείς δεν δικαιούμαστε σε καμία περίπτωση να βασανίζουμε ένα ζώο, πολύ δε περισσότερο να το εξαφανίζουμε. Ο Άγιος Σέργιος Ραντονέζ λέγεται πως το μοναδικό κομμάτι ψωμί που μπορεί να είχε το έδινε στην αρκούδα - υποτακτικό του! Σκληρό ακούγεται, αλλά η λογική της Εκκλησίας δεν έχει σχέση με τη δική μας μίζερη και φαρισαϊκή λογική...

( Σε επόμενη ανάρτησή μας θα δημοσιεύσουμε και το άρθρο του Σεβ.Χαλκηδόνος κ.Αθανασίου,"Περί την διατροφικήν ζωόφιλίαν

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΤΑΐΖΕΙ ΤΟΝ ΛΙΟ

ΜΕ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΈΝΟ ΛΑΜΠΡΑΝΤΟΡΑΚΙ  ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΠΙΑ

ΣΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΤΙΤΟ ΧΟΡΤΑΤΟ ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2011 ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ

ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΖΑΡΕΤ ΚΥΡΙΑΚΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Σεβασμιώτατε Πάτερ,
Ευλαβέστατοι Ποτέρες και Αδελφοί,
Κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι,
Κύριοι Εκπρόσωποι πάσης αρχής της Πόλεώς μας,
Πενθηφόρε λαέ του Κυρίου,
       
    Η σημερινή συνάθροιση είναι μία συνάθροιση εξόδου και αποχαιρετισμού, που κατ΄ αρχήν φαίνεται πενθηφόρος, στην ουσία της όμως είναι πνευματική και γεμάτη από ελπίδα Χριστού, πλήρης αναστασίμου φωτός και ευωδίας ζωής αιωνίου. Σκοπός της σημερινής συνάξεώς μας είναι να προπέμψουμε  στην αιωνιότητα, στην ουράνιο πατρίδα και στη βασιλεία του Θεού, με τη συνοδεία της αγάπης και της προσευχής  μας, τον αείμνηστο Αρχιμανδρίτη Τίτο Χορτάτο.
    Την ώρα αυτή έχουμε να απευθύνουμε σε εκείνον λόγο προσευχής, και το λόγο μας αυτό τον προσφέρουμε πρόσωπον προς πρόσωπον, μιας και είμεθα άπαντες βέβαιοι ότι η μακαρία και αγιασμένη του ψυχή είναι παρούσα ετούτη την ώρα.                     
    Ο αείμνηστος αντιμετώπισε τον θάνατο, ΄΄τόν ἔσχατο ἐχθρό τοῦ ἀνθρώπου΄΄  (Α΄ Κορινθ. 15,26), με θάρρος που αρμόζει σε μία γνήσια χριστιανική ψυχή, σε ένα γνήσιο λευίτη που με ακρίβεια εφήρμοσε το παράδειγμα του αρχιποίμενος Ιησού Χριστού, σε ένα όντως ΄΄τέκνον φωτός΄΄. Αυτόν τον θάνατο που εμείς φοβούμεθα και να τον αναλογιστούμε ακόμα, εκείνος τον αντίκρυσε με θάρρος και με απαράμιλλο ψυχικό σθένος. Οι περισσότεροι βιώνουμε το γεγονός της σωματικής μας απώλειας με την αγωνία που νιώθει ένα θήραμα καθώς πέφτει στα χέρια του κυνηγού• ταραχή κατακλύζει τη ψύχη καθώς εγγίζει η ώρα της εξόδου. Όμως ο αείμνηστος έχοντας βαθιά μέσα στη καρδιά του το υπόδειγμα του Κυρίου, που με την Ανάστασή του συνέτριψε την παγίδα αυτή, έκαμε πράξη το λόγο του ψαλμωδού :
 ΄΄ἡ παγίς συνετρίβη, και εγώ ἐῤῥύσθην , διότι ἡ βοήθειά μου ἐν ὀνόματι Κυρίου΄΄ (Ψαλμ 123,7). Και πράγματι εν τω ονόματι Κυρίου, γλύτωσε από το αίσθημα της φρικτής θανατηφόρου παγίδος και ανήλθε τη μακρά και δύσκολη ανηφόρα του τέλους του βίου του και την εξίσου πρότερη πικρά γεύση της ασθενείας του και της καθημερινής σωματικής οδύνης.
Ο θάνατος μέσα από μία τέτοια ματιά απογυμνώνεται από το φρικτό κάλυμμα του φόβου και της αγωνίας, και μεταλλάσσεται σε στιγμή εξόδου, σε μία δίοδο προς την όντως ζωή και μακαριότητα. Η ορθόδοξη πράξη άλλωστε δεικνύει με τρόπο μοναδικό και αδιαμφισβήτητο πώς η ώρα της ζωής, η στιγμή της δικαίωσης φθάνει. Ο ίδιος ο Κύριος αψευδώς δηλώνει : ΄΄ μὴ θαυμάζετε τοῦτο· ὅτι ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, καί ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς• ΄΄ (Ιω. 5, 28-29), ενώ ο Απόστολος απευθύνει λόγο παρηγορίας: ΄΄μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα΄΄ (Α΄ Θες. 4,13.).                                                       
    Λυπούμεθα προς στιγμήν μαζί με τον Ιερό Υμνωδό για τον νεκρόν άνθρωπο, ΄΄τόν πλασθέντα ὡραῖον καί διά χάριν ἀθάνατον΄΄ από τα χέρια του Θεού, εκείνον που όλοι μας τον εγνωρίσαμε δοξασμένο, τίμιο λειτουργό και μεγαλοπρεπή διάκονο του ιερού Θυσιαστηρίου, εκείνον που ενθυμούμεθα φλογερό κήρυκα του Ιερού Ευαγγελίου  να καταλήγει ΄΄ἂμορφος, ἂδοξος, μή ἒχον εἶδος΄΄. Η δική του όμως πίστη και βεβαιότητα στο φως και στην Ανάσταση του Χριστού, έρχονται να διαλύσουν την πρόσκαιρη θλίψη και να γλυκάνουν τη πικρία της απουσίας και της απώλειας. Έρχονται να δώσουν σιωπή σε όλα αυτά που ελέχθησαν τους τελευταίους τρεις μήνες του δικού του αγώνα, στα λόγια της συμπαράστασης, στους λόγους προσευχής, στους λόγους της απορίας και της αγωνίας, στα ρήματα που στέκονται τόσο μάταια και ανώφελα, μπροστά στη προσπάθεια ενός ανθρώπου να ξεπεράσει τα δεσμά του ανθρωπίνου πόνου, των θλίψεων της σάρκας και να αφεθεί στην αιώνια μακαριότητα. Τώρα μόνο χωρά στη σκέψη όλων μας η ηρεμία και η ανάπαυση που είναι τόσο εμφανής στη μορφή του.
Και καθώς προστάζει το τυπικό μίας τέτοιας ομιλίας, επιτρέψατέ μου να αναφέρω εν συντομία ορισμένα βασικά στοιχεία από το βίο του αειμνήστου.
    Ο μεταστάς εγεννήθη στη Βαρβάσαινα Ηλείας το 1951, από τους ευσεβείς γονείς Κωνσταντίνο και Ρωξάνη. Ήταν το πέμπτο κατά σειρά παιδί τους.  Αφού περαίωσε μέρος των εγκυκλίων σπουδών του στην ιδιαιτέρα πατρίδα του, ολοκλήρωσε αυτές παρακολουθώντας μαθήματα στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή. Εν συνεχεία ενεγράφη εις το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, απ’ όπου και έλαβε το πτυχίο της Θεολογίας.
Όντας πνευματικά συνδεδεμένος μετά του μακαριστού Μητροπολίτου Παραμυθίας κυρού Τίτου, εχειροτονήθη το 1972 διάκονος υπό του αδελφού του Τιμοθέου, τότε Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής. Μετά την εκλογή του αοιδίμου Μητροπολίτου Τιμοθέου σε πρώτο Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας, ο αείμνηστος μετετέθη εις Νέα Ιωνία και υπηρετήσας ως Διάκονος παρά τω Επισκόπω επί διετίαν, εχειροτονήθη το 1976 πρεσβύτερος και διορίσθη εις την ενορίαν της Ζωοδόχου Πηγής εις Καλογραίζα, αφού προηγουμένως δια βραχύτατο διάστημα διηκόνησε εις την ενορία Κοιμήσεως της Θεοτόκου Νέας Φιλαδελφείας.
Από της θέσεως αυτής κατέβαλε ολόψυχο κατά κυριολεξίαν προσπάθεια δια την  ανέγερση , εγκαινιασμό, αποπεράτωση και αγιογράφηση του Ιερού Ναού της Ζωοδόχου Πηγής. Επί 22 έτη κατέβαλε κάθε προσπάθεια δια την ολοκλήρωση του μεγάλου αυτού έργου, ενίσχυσε και στερέωσε πνευματικά την ενορία, καθιέρωσε εσπερινά κηρύγματα, υπήρξε πνευματικός, συστηματοποίησε το προϋπάρχον αρχειακό υλικό, ενίσχυσε το αίσθημα ενότητας μεταξύ των ενοριτών προς το κοινό σκοπό  της αποπεράτωσης  του Ιερού Ναού, και διοργάνωσε πλήθος ιεραποδημιών εις τους Αγίους Τόπους.
Παράλληλα υπηρετώντας ως εκπαιδευτικός στη μέση εκπαίδευση, προσπάθησε με ζήλο μοναδικό να διδάξει τη μαθητιώσα  νεολαία τα ορθόδοξα δόγματα και τις ελληνοχριστιανικές παραδόσεις. Παραστάθηκε στους αναξιοπαθούντες ενορίτες και διέθετε κάθε μέσον δια την ανακούφισίν των. Όταν δε η υγεία του επλήγη σοβαρώτατα και υπεβλήθη στην κατά πάντα δύσκολο μεταμόσχευση ήπατος, όχι μόνον δεν οπισθοχώρησε απέναντι στις προκλήσεις της ζωής, αλλά παρά ταύτα ανακτώντας τις δυνάμεις του, επανήλθε στα εφημεριακά καθήκοντά του, αγωνιζόμενος έτι περισσότερο δια την ενοριακή προκοπή και την εν γένει εκκλησιαστική πρόοδο.
 Στα 1998 μετέβη στα Ιεροσόλυμα, ενισχύοντας δια των ικανοτήτων, γνώσεων και κυρίως δια του αγωνιστικού του φρονήματος την Αγιοταφική αδελφότητα, από της θέσεως του Γραμματέως των Πατριαρχικών Γραφείων και του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής των Αγίων Θεοδώρων. Αφού επί σειρά ετών διηκόνησε το Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, επανήλθε εις την Αθήνα και εξυπηρετώντας λειτουργικά διάφορους ναούς των Αθηνών, εκήρυττε τον θείον λόγον με τρόπο χαρακτηριστικόν. Οι λόγοι του πάντοτε μεστοί νοημάτων, με ασύγκριτο δυναμισμό και θεολογική ακρίβεια, κέρδιζαν το θαυμασμό και τον έπαινο των ακροωμένων.
 Και βέβαια δε μπορεί κανείς να μην αναφερθεί στο πλούσιο συγγραφικό του έργο, που περιλαμβάνει πλήθος μελετών, δημοσιεύσεων στον τύπο, εθνικοιστορικών μελετημάτων και κηρυκτικών εγχειριδίων.
 Εν ολίγοις η πολύπτυχος δράση και διακονία του βρίσκει αντιστοιχία προς τον αποστολικό λόγο :΄΄ἔχοντες δέ χαρίσματα κατά τήν χάριν τήν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα΄΄. Ο π. Τίτος εφρόντισε να καλλιεργήσει, να επαυξήσει και να αξιοποιήσει προς όφελος του δοθέντος αυτώ ποιμνίου, κάθε χάρισμα και κάθε τάλαντον που είχε υπό του Αγίου Θεού. Τι ποιο όμορφο και πιο ουσιώδες για έναν άνθρωπο, και δη για έναν κληρικό, από το να περαιώσει το σκοπό της ζωής του! Το να αναλωθεί δηλαδή ολοψύχως  εις την  διακονία του Κυρίου και των αδελφών!
Όμως ο δούλος Κυρίου την πίστιν τετήρηκε• τον δρόμον τετέλεκε. Σήμερον το σκήνωμα του μεγάλου αυτού ανδρός, βρίσκεται ενώπιόν μας.
    Από όλους εμάς, έχει τον ύστατο ασπασμό της αγάπης, της συγχώρησης και της ευγνωμοσύνης. Με δάκρυα λύπης και συνάμα αγαλλιάσεως φιλούμε το χέρι, που τόσα χρόνια μας έδιδε την ευλογίαν του Κυρίου, αναμένοντας την εν ουρανώ συνάντηση, όπου ει Κύριος επιτρέψει, θα μετέχουμε εις την ακατάπαυστον λατρεία στον παραδείσο αχειροποιήτο πλέον Ναό.
    Ας είναι για όλους εμάς, τους αδελφούς και συλλειτουργούς του, τους συγγενείς και οικείους του, τους ενορίτες και τα πνευματικά του παιδιά παρηγορία η σκέψη της εν ουρανώ ανταμείψεώς του και της εν Κυρίω αναπαύσεώς του.
Ύπαγε οὗν ἐν εἰρήνῃ, «παράστηθι τῇ Ἁγίᾳ Τριάδι» και αἰωνία ἐν τῷ Χριστῷ Ιησού τῷ Κυρίῳ ἡμῶν ἡ μνήμη σου. Καλήν ανάστασιν! 
   
Ι.ΝΑΟΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΚΑΛΟΓΡΑΙΖΗΣ  16 Δεκεμβρίου 2011
Αρχιμανδρίτης ΗΛΙΑΣ  ΚΑΡΑΤΖΑΣ

ΣΤΗΝ ΖΩΟΔΟΧΟ ΠΗΓΗ ΚΑΛΟΓΡΑΙΖΗΣ

ΙΔΙΟΧΕΙΡΗ ΑΦΙΕΡΩΣΗ