Αρχονταρίκι : ΣΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΤΙΤΟ ΧΟΡΤΑΤΟ ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2011 ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ

ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΖΑΡΕΤ ΚΥΡΙΑΚΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Σεβασμιώτατε Πάτερ,
Ευλαβέστατοι Ποτέρες και Αδελφοί,
Κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι,
Κύριοι Εκπρόσωποι πάσης αρχής της Πόλεώς μας,
Πενθηφόρε λαέ του Κυρίου,

    Η σημερινή συνάθροιση είναι μία συνάθροιση εξόδου και αποχαιρετισμού, που κατ΄ αρχήν φαίνεται πενθηφόρος, στην ουσία της όμως είναι πνευματική και γεμάτη από ελπίδα Χριστού, πλήρης αναστασίμου φωτός και ευωδίας ζωής αιωνίου. Σκοπός της σημερινής συνάξεώς μας είναι να προπέμψουμε στην αιωνιότητα, στην ουράνιο πατρίδα και στη βασιλεία του Θεού, με τη συνοδεία της αγάπης και της προσευχής μας, τον αείμνηστο Αρχιμανδρίτη Τίτο Χορτάτο.
    Την ώρα αυτή έχουμε να απευθύνουμε σε εκείνον λόγο προσευχής, και το λόγο μας αυτό τον προσφέρουμε πρόσωπον προς πρόσωπον, μιας και είμεθα άπαντες βέβαιοι ότι η μακαρία και αγιασμένη του ψυχή είναι παρούσα ετούτη την ώρα.
    Ο αείμνηστος αντιμετώπισε τον θάνατο, ΄΄τόν ἔσχατο ἐχθρό τοῦ ἀνθρώπου΄΄ (Α΄ Κορινθ. 15,26), με θάρρος που αρμόζει σε μία γνήσια χριστιανική ψυχή, σε ένα γνήσιο λευίτη που με ακρίβεια εφήρμοσε το παράδειγμα του αρχιποίμενος Ιησού Χριστού, σε ένα όντως ΄΄τέκνον φωτός΄΄. Αυτόν τον θάνατο που εμείς φοβούμεθα και να τον αναλογιστούμε ακόμα, εκείνος τον αντίκρυσε με θάρρος και με απαράμιλλο ψυχικό σθένος. Οι περισσότεροι βιώνουμε το γεγονός της σωματικής μας απώλειας με την αγωνία που νιώθει ένα θήραμα καθώς πέφτει στα χέρια του κυνηγού• ταραχή κατακλύζει τη ψύχη καθώς εγγίζει η ώρα της εξόδου. Όμως ο αείμνηστος έχοντας βαθιά μέσα στη καρδιά του το υπόδειγμα του Κυρίου, που με την Ανάστασή του συνέτριψε την παγίδα αυτή, έκαμε πράξη το λόγο του ψαλμωδού :
΄΄ἡ παγίς συνετρίβη, και εγώ ἐῤῥύσθην , διότι ἡ βοήθειά μου ἐν ὀνόματι Κυρίου΄΄ (Ψαλμ 123,7). Και πράγματι εν τω ονόματι Κυρίου, γλύτωσε από το αίσθημα της φρικτής θανατηφόρου παγίδος και ανήλθε τη μακρά και δύσκολη ανηφόρα του τέλους του βίου του και την εξίσου πρότερη πικρά γεύση της ασθενείας του και της καθημερινής σωματικής οδύνης.
Ο θάνατος μέσα από μία τέτοια ματιά απογυμνώνεται από το φρικτό κάλυμμα του φόβου και της αγωνίας, και μεταλλάσσεται σε στιγμή εξόδου, σε μία δίοδο προς την όντως ζωή και μακαριότητα. Η ορθόδοξη πράξη άλλωστε δεικνύει με τρόπο μοναδικό και αδιαμφισβήτητο πώς η ώρα της ζωής, η στιγμή της δικαίωσης φθάνει. Ο ίδιος ο Κύριος αψευδώς δηλώνει : ΄΄ μὴ θαυμάζετε τοῦτο· ὅτι ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, καί ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς• ΄΄ (Ιω. 5, 28-29), ενώ ο Απόστολος απευθύνει λόγο παρηγορίας: ΄΄μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα΄΄ (Α΄ Θες. 4,13.).
    Λυπούμεθα προς στιγμήν μαζί με τον Ιερό Υμνωδό για τον νεκρόν άνθρωπο, ΄΄τόν πλασθέντα ὡραῖον καί διά χάριν ἀθάνατον΄΄ από τα χέρια του Θεού, εκείνον που όλοι μας τον εγνωρίσαμε δοξασμένο, τίμιο λειτουργό και μεγαλοπρεπή διάκονο του ιερού Θυσιαστηρίου, εκείνον που ενθυμούμεθα φλογερό κήρυκα του Ιερού Ευαγγελίου να καταλήγει ΄΄ἂμορφος, ἂδοξος, μή ἒχον εἶδος΄΄. Η δική του όμως πίστη και βεβαιότητα στο φως και στην Ανάσταση του Χριστού, έρχονται να διαλύσουν την πρόσκαιρη θλίψη και να γλυκάνουν τη πικρία της απουσίας και της απώλειας. Έρχονται να δώσουν σιωπή σε όλα αυτά που ελέχθησαν τους τελευταίους τρεις μήνες του δικού του αγώνα, στα λόγια της συμπαράστασης, στους λόγους προσευχής, στους λόγους της απορίας και της αγωνίας, στα ρήματα που στέκονται τόσο μάταια και ανώφελα, μπροστά στη προσπάθεια ενός ανθρώπου να ξεπεράσει τα δεσμά του ανθρωπίνου πόνου, των θλίψεων της σάρκας και να αφεθεί στην αιώνια μακαριότητα. Τώρα μόνο χωρά στη σκέψη όλων μας η ηρεμία και η ανάπαυση που είναι τόσο εμφανής στη μορφή του.
Και καθώς προστάζει το τυπικό μίας τέτοιας ομιλίας, επιτρέψατέ μου να αναφέρω εν συντομία ορισμένα βασικά στοιχεία από το βίο του αειμνήστου.
    Ο μεταστάς εγεννήθη στη Βαρβάσαινα Ηλείας το 1951, από τους ευσεβείς γονείς Κωνσταντίνο και Ρωξάνη. Ήταν το πέμπτο κατά σειρά παιδί τους. Αφού περαίωσε μέρος των εγκυκλίων σπουδών του στην ιδιαιτέρα πατρίδα του, ολοκλήρωσε αυτές παρακολουθώντας μαθήματα στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή. Εν συνεχεία ενεγράφη εις το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, απ’ όπου και έλαβε το πτυχίο της Θεολογίας.
Όντας πνευματικά συνδεδεμένος μετά του μακαριστού Μητροπολίτου Παραμυθίας κυρού Τίτου, εχειροτονήθη το 1972 διάκονος υπό του αδελφού του Τιμοθέου, τότε Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής. Μετά την εκλογή του αοιδίμου Μητροπολίτου Τιμοθέου σε πρώτο Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας, ο αείμνηστος μετετέθη εις Νέα Ιωνία και υπηρετήσας ως Διάκονος παρά τω Επισκόπω επί διετίαν, εχειροτονήθη το 1976 πρεσβύτερος και διορίσθη εις την ενορίαν της Ζωοδόχου Πηγής εις Καλογραίζα, αφού προηγουμένως δια βραχύτατο διάστημα διηκόνησε εις την ενορία Κοιμήσεως της Θεοτόκου Νέας Φιλαδελφείας.
Από της θέσεως αυτής κατέβαλε ολόψυχο κατά κυριολεξίαν προσπάθεια δια την ανέγερση , εγκαινιασμό, αποπεράτωση και αγιογράφηση του Ιερού Ναού της Ζωοδόχου Πηγής. Επί 22 έτη κατέβαλε κάθε προσπάθεια δια την ολοκλήρωση του μεγάλου αυτού έργου, ενίσχυσε και στερέωσε πνευματικά την ενορία, καθιέρωσε εσπερινά κηρύγματα, υπήρξε πνευματικός, συστηματοποίησε το προϋπάρχον αρχειακό υλικό, ενίσχυσε το αίσθημα ενότητας μεταξύ των ενοριτών προς το κοινό σκοπό της αποπεράτωσης του Ιερού Ναού, και διοργάνωσε πλήθος ιεραποδημιών εις τους Αγίους Τόπους.
Παράλληλα υπηρετώντας ως εκπαιδευτικός στη μέση εκπαίδευση, προσπάθησε με ζήλο μοναδικό να διδάξει τη μαθητιώσα νεολαία τα ορθόδοξα δόγματα και τις ελληνοχριστιανικές παραδόσεις. Παραστάθηκε στους αναξιοπαθούντες ενορίτες και διέθετε κάθε μέσον δια την ανακούφισίν των. Όταν δε η υγεία του επλήγη σοβαρώτατα και υπεβλήθη στην κατά πάντα δύσκολο μεταμόσχευση ήπατος, όχι μόνον δεν οπισθοχώρησε απέναντι στις προκλήσεις της ζωής, αλλά παρά ταύτα ανακτώντας τις δυνάμεις του, επανήλθε στα εφημεριακά καθήκοντά του, αγωνιζόμενος έτι περισσότερο δια την ενοριακή προκοπή και την εν γένει εκκλησιαστική πρόοδο.
Στα 1998 μετέβη στα Ιεροσόλυμα, ενισχύοντας δια των ικανοτήτων, γνώσεων και κυρίως δια του αγωνιστικού του φρονήματος την Αγιοταφική αδελφότητα, από της θέσεως του Γραμματέως των Πατριαρχικών Γραφείων και του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής των Αγίων Θεοδώρων. Αφού επί σειρά ετών διηκόνησε το Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, επανήλθε εις την Αθήνα και εξυπηρετώντας λειτουργικά διάφορους ναούς των Αθηνών, εκήρυττε τον θείον λόγον με τρόπο χαρακτηριστικόν. Οι λόγοι του πάντοτε μεστοί νοημάτων, με ασύγκριτο δυναμισμό και θεολογική ακρίβεια, κέρδιζαν το θαυμασμό και τον έπαινο των ακροωμένων.
Και βέβαια δε μπορεί κανείς να μην αναφερθεί στο πλούσιο συγγραφικό του έργο, που περιλαμβάνει πλήθος μελετών, δημοσιεύσεων στον τύπο, εθνικοιστορικών μελετημάτων και κηρυκτικών εγχειριδίων.
Εν ολίγοις η πολύπτυχος δράση και διακονία του βρίσκει αντιστοιχία προς τον αποστολικό λόγο :΄΄ἔχοντες δέ χαρίσματα κατά τήν χάριν τήν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα΄΄. Ο π. Τίτος εφρόντισε να καλλιεργήσει, να επαυξήσει και να αξιοποιήσει προς όφελος του δοθέντος αυτώ ποιμνίου, κάθε χάρισμα και κάθε τάλαντον που είχε υπό του Αγίου Θεού. Τι ποιο όμορφο και πιο ουσιώδες για έναν άνθρωπο, και δη για έναν κληρικό, από το να περαιώσει το σκοπό της ζωής του! Το να αναλωθεί δηλαδή ολοψύχως εις την διακονία του Κυρίου και των αδελφών!
Όμως ο δούλος Κυρίου την πίστιν τετήρηκε• τον δρόμον τετέλεκε. Σήμερον το σκήνωμα του μεγάλου αυτού ανδρός, βρίσκεται ενώπιόν μας.
    Από όλους εμάς, έχει τον ύστατο ασπασμό της αγάπης, της συγχώρησης και της ευγνωμοσύνης. Με δάκρυα λύπης και συνάμα αγαλλιάσεως φιλούμε το χέρι, που τόσα χρόνια μας έδιδε την ευλογίαν του Κυρίου, αναμένοντας την εν ουρανώ συνάντηση, όπου ει Κύριος επιτρέψει, θα μετέχουμε εις την ακατάπαυστον λατρεία στον παραδείσο αχειροποιήτο πλέον Ναό.
    Ας είναι για όλους εμάς, τους αδελφούς και συλλειτουργούς του, τους συγγενείς και οικείους του, τους ενορίτες και τα πνευματικά του παιδιά παρηγορία η σκέψη της εν ουρανώ ανταμείψεώς του και της εν Κυρίω αναπαύσεώς του.
Ύπαγε οὗν ἐν εἰρήνῃ, «παράστηθι τῇ Ἁγίᾳ Τριάδι» και αἰωνία ἐν τῷ Χριστῷ Ιησού τῷ Κυρίῳ ἡμῶν ἡ μνήμη σου. Καλήν ανάστασιν!

Ι.ΝΑΟΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΚΑΛΟΓΡΑΙΖΗΣ 16 Δεκεμβρίου 2011
Αρχιμανδρίτης ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ