Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

                         Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Πρέπει καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, νά χαιρώμεθα πάντοτε, μά περισσότερον τήν Κυριακήν, ὁπού εἶνε ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μας. 
Διότι Κυριακήν ἡμέραν ἔγινεν ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας. 
Κυριακήν ἡμέραν μέλλει ὁ Κύριος νά ἀναστήση ὅλον τόν κόσμον.
Πρέπει καί ἡμεῖς νά ἐργαζώμεθα τάς ἕξ ἡμέρας διά ταῦτα τά μάταια, γήϊνα καί ψεύτικα πράγματα, καί τήν Κυριακήν νά πηγαίνωμεν εἰς τήν ἐκκλησίαν καί νά στοχαζώμεθα τάς ἁμαρτίας μας, τόν θάνατον, τήν κόλασιν, τόν παράδεισον, τήν ψυχήν μας ὁπού εἶνε τιμιωτέρα ἀπό ὅλον τόν κόσμον, καί ὄχι νά πολυτρώγωμεν, νά πολυπίνωμεν καί νά κάμνωμεν ἁμαρτίας. 
Oὔτε νά ἐργαζώμεθα καί νά πραγματευώμεθα τήν Κυριακήν.   
Ἐκεῖνο τό κέρδος ὁπού γίνεται τήν Κυριακήν εἶνε ἀφωρισμένο καί κατηραμένο, καί βάνετε φωτιά καί κατάρα εἰς τό σπίτι σας καί ὄχι εὐλογίαν καί ἤ σέ θανατώνει ὁ Θεός παράκαιρα, ἤ τήν γυναίκα σου, ἤ τό παιδί σου, ἤ τό ζῶον σου ψοφᾷ, ἤ ἄλλον κακόν σου κάμνει.
Ὅθεν, ἀδελφοί μου, διά νά μή πάθετε κανένα κακόν, μήτε ψυχικόν μήτε σωματικόν, ἐγώ σᾶς συμβουλεύω νά φυλάγετε τήν Κυριακήν, ὡσάν ὁπού εἶνε ἀφιερωμένη εἰς τόν Θεόν. 
Ἐδῶ πῶς πηγαίνετε, χριστιανοί μου; 
Τήν φυλάγετε τήν Κυριακήν; 
Ἄν εἶσθε χριστιανοί, νά τήν φυλάγετε. 
Ἔχετε ἐδῶ πρόβατα; Τό γάλα τῆς Κυριακῆς τί τό κάμνετε; Ἄκουσε, παιδί μου· νά τό σμίγης ὅλο καί νά τό κάμνης ἑπτά μερίδια· καί τά ἕξ μερίδια κράτησέ τα διά τόν ἑαυτόν σου, καί τό ἄλλο μερίδιον τῆς Κυριακῆς, ἄν θέλης, δῶσέ το ἐλεημοσύνην εἰς τούς πτωχούς ἤ εἰς τήν Ἐκκλησίαν, διά νά εὐλογήση ὁ Θεός τά πράγματά σου. 
Καί ἄν τύχη ἀνάγκη καί θέλης νά πωλήσης πράγματα φαγώσιμα τήν Κυριακήν, ἐκεῖνο τό κέρδος μή τό σμίγεις εἰς τήν σακκούλα σου, διότι τήν μαγαρίζει, ἀλλά δῶσέ τα ἐλεημοσύνην, διά νά σᾶς φυλάγη ὁ Θεός. 

ΠΑΤΗΡ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΠΡΟΣΟΜΟΙΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΙΤΟΥ

http://www.youtube.com/v/kRayZZWLpRA?version=3&autohide=1&autohide=1&showinfo=1&feature=share&autoplay=1&attribution_tag=3QFQ9IKuLXNon0_iB7CoVw

ΙΩΑΝΝΑ ΤΣΑΤΣΟΥ “ΦΥΛΛΑ ΚΑΤΟΧΗΣ”

 Από τα Φύλλα Κατοχής της Ιωάννας Τσάτσου:
"Τούτο το ημερολόγιο δεν το προόριζα για τη δημοσιότητα. Έγραφα και κάθε τόσο έριχνα τα φύλλα του μέσα σ' ένα τενεκεδένιο κουτί, θαμμένο σε μια γωνιά του κήπου μας, για να το διαβάσουν κάποτε τα παιδιά μου. Πέρασαν περισσότερα από 20 χρόνια και βλέπω πως τα γεγονότα που συντάραξαν το Έθνος ολόκληρο λησμονήθηκαν. Το ψυχικό κλίμα της εποχής εκείνης έχει ολότελα εξαφανιστεί. Μυριάδες όμως τότε Ελληνίδες αισθάνθηκαν όπως εγώ και πράξανε όπως εγώ. Το βίωμα το δικό μου υπήρξε βίωμα σχεδόν καθολικό της Ελληνίδας γυναίκας. Πιστεύω πως η διατήρησή του στη μνήμη μας αποτελεί καθήκον".

Με άπειρο σεβασμό στην μνήμη της Ιωάννας Τσάτσου αντιγράφουμε ορισμένα αποσπάσματα από το Ημερολόγιο που κρατούσε κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής ..Μακάρι να υπήρχαν και σήμερα τέτοιες Ελληνίδες! π.Τιμόθεος Ηλιάκης

14 Σεπτέμβρη 1941
Κάθομαι στη μικρή βεράντα της τραπεζαρίας για λίγη δροσιά. Σιγά σιγά το απαλό σεπτεμβριανό φως διαλύεται μέσα στη νύχτα. Χτυπά η πόρτα, και μπαίνει η Κατίνα Δούση. Η Κατίνα, φτωχή, πανέξυπνη γειτόνισσα, μιλάει γρήγορα, φοβισμένη, απελπισμένη.
«Κυρά μου, ένας ξανθός αρχάγγελος μπήκε στο σπίτι. Τον έκλεισα στο κουζινάκι. Τί θα γίνη Θεέ μου; Αυτός που τον έφερε εξαφανίστηκε».
«Αξιωματικός;» τη ρώτησα.
«Έτσι μοιάζει».
«Καλά, πήγαινε στο σπίτι σου, κλείσε καλά την πόρτα σου, και απόφυγε να μπη και ο πιο δικός σου. «Έρχομαι αμέσως ».
Η υπόθεση αυτή δεν με ξαφνιάζει. Κάθε λίγο μας ειδοποιούν για κάποιον εγγλέζο σε κίνδυνο ή σε ανάγκη. Οι απλοί άνθρωποι βοηθούν μ' όλη τους την καρδιά. Μα δεν έχουν τον τρόπο να φυγαδεύσουν άγγλους, ούτε και να τους θρέψουν. Πίσω απ' αυτούς, είμαστε μια αλυσίδα φίλων, έτοιμοι να τους στηρίξωμε.
Τηλεφωνώ αμέσως στον Γιώργη Αβέρωφ, έναν από τους φίλους. Μου φέρνει ό,τι έχει πιο πρόχειρο τη στιγμή εκείνη, το κλειδί ενός άδειου σπιτιού.
Βάζω σ' ένα ταγάρι, κονσέρβες, ψωμί, καφέ, ζάχαρι, σαπούνι και πάω στης Κατίνας, στην οδό Σωτηρος.
Μέσα στο μικρό χαμηλό κουζινάκι, που μυρίζει μαρίδα τηγανιτή, ο άγγλος στέκεται όρθιος σε μια γωνιά. Το κεφάλι του ακουμπά σχεδόν στο ταβάνι. Μοιάζει σαν κυνηγημένο πουλί. Τον χαιρετώ, ανταλλάσουμε λίγες λέξεις, και βγαίνομε προσεκτικά στο δρόμο. Έχω περάσει το μπράτσο μου στο δικό του, και προχωρούμε αδιάφοροι. Ο Γιώργης Αβέρωφ και ο άντρας μου ακολουθούν από μακριά.
Βαδίζαμε προς την οδό Βουλιαγμένης. Κάθε φορά που συναντούμε γερμανούς φρουρούς, του μιλώ ελληνικά με φλυαρία και κέφι. Στρίβομε σε μιά πάροδο. Στα χέρια μου κρατώ το κλειδί του παλιού σπιτιού της Richardson.
Αυτό ψάχνομε. Δεν δυσκολευόμαστε να το βρούμε. Ερημιά είναι την ώρα που μπαίνομε. Μέσα όλα τακτικά. Καθίζουμε άνετα, και αρχίζομε την κουβέντα. Έχει πολλά να μου πη, και έχει ανάγκη να μιλήση. Είναι ερωτευμένος με μιαν Ελληνίδα, και δε θέλει να φύγη από την Ελλάδα. Να κρύβεται, να κινδυνεύη, μα να την βλέπη. Μιλά για το κορίτσι του και τελειωμό δεν έχει. «Μόνο οι έρωτες μας έλειπαν », σκέπτομαι και τον διακόπτω. Του λέω πως είναι αργά, πως αύριο πάλι το μεσημέρι θα του πάω το φαγητό του και θα τα ξαναπούμε. Έτσι μόνο κατορθώνω να τον αφήσω.
15 Σεπτέμβρη 1941
Το μεσημέρι τον είδα, όπως είχαμε συμφωνήσει. Το βραδάκι τον μετακινήσαμε προς άλλη διεύθυνση.
Είμαι ευχαριστημένη. Κάθε φορά που βοηθούμε άγγλο, έχω αυτή την πρόσθετη ικανοποίηση πως απαντούμε κατά κάποιο τρόπο στη βία του κατακτητή. Γιατί, είτε με την απάτη, είτε με την εξέγερση, την απάντηση στη βία τη νοιώθουμε σα νόμο ανάγκης.
20 Οκτώβρη 1941
Σήμερα ακούσαμε τα πρώτα ανεπανόρθωτα. Στην Ελευσίνα έγιναν εκτελέσεις Ελλήνων. Χτες οι γερμανοί τουφέκισαν τρία παλληκάρια, τον Βαβουράκη, τον Πανωλιάσκο και τον Νίκα. Πριν λίγες μέρες είχαν τουφεκίσει και τον Χρήστο Στάμο. Και οι τέσσερες πεθαίνοντας, εξομολογούνται στον παπά που τους κοινώνησε, το μεγάλο καημό τους. Την έννοια τους για τις γυναίκες και τα παιδιά τους που εγκαταλείπουν χωρίς προστάτη.
24 Οκτώβρη 1941
Ο Γιάννης Γιωργάκης ήρθε εκ μέρους του Μακαριωτάτου Δαμασκηνού, να μου πή ν' αναλάβω τις οικογένειες των εκτελεσθέντων. Θα έχω κάθε βοήθεια από την Αρχιεπισκοπή. Θα τους δίνωμε μηνιαίο βοήθημα, ρούχα και τρόφιμα. Το δέχτηκα μ' ευγνωμοσύνη.
12 Ιουνίου 1942
Πέρασα ώρες με την Ευανθία Καλαμπούρα. Τα μάτια της, βαθουλωμένα σαν πηγαδάκια από το κλάμα, με κοιτάζουν ανέκφραστα. Προχτές εκτέλεσαν οι γερμανοί το γιο της το Γιάννη μαζί με τον Κοκκινέλη. Τώρα κυνηγούν και τους άλλους της γιους. Τρέμει η δύστυχη και δεν ξέρει πού να τους κρύψη. Οι ίδιοι θέλουν να πάνε στο αντάρτικο. Το βουνό, όποιο και νάναι, θα τους ρουφήξη κι αυτούς.
20 Ιουνίου 1942
Είδα πάλι την Ευανθία. Έχει περισσότερο κουράγιο. Τόσα παιδιά περιμένουν απ' αυτήν και το ένα είναι ανάπηρο. Ολόκληρη είναι σαν μια προσευχή. Ποια γυναίκα, ποια μάνα που σηκώνει ανθρώπινες ζωές στην καρδιά της, δεν αναμετράει πόσο μεγάλη είναι η αγάπη της και πόσο λίγη η δύναμή της; Μόνο ακουμπώντας στο Θεό ελπίζει και προχωρεί.
8 Απρίλη 1943
Στο πρώτο πάτωμα της Αρχιεπισκοπής έχομε μιαν αποθήκη για ρούχα, κουβέρτες, τρόφιμα. Δε σκέπτομαι ποτέ το μέλλον, αφού κάθε ώρα μπορεί να είναι και η τελευταία μας. Γι' αυτό δεν έρχεται άνθρωπος που να έχη ανάγκη και να μη βοηθηθή την ίδια στιγμή. Αδειάζει η αποθήκη, μα πάλι γεμίζει με καινούργιες προσφορές.
25 Αυγούστου 1943
Οι δικοί μας βάλανε φωτιά στο αμαξοστάσιο της Ηλεκτρικής στην Καλλιθέα. Η ζημιά είναι μεγάλη. Μέρες δύσκολες, γεμάτες αναβρασμό και υποψία.
28 Αυγούστου 1943
Το ανακοινωθέν του στρατηγού Speidel λέει: Αν σε τέσσερις μέρες δε βρεθούν οι υπαίτιοι, πενήντα όμηροι θα τουφεκιστούν. Φριχτές ώρες. Όσοι έχουν φυλακισμένους μαζεύονται στην Αρχιεπισκοπή. Η απελπισία τους σαν βουητό βγαίνει από τους τοίχους, τα παράθυρα, τις πόρτες. Μας πνίγει κι' εμάς.
29 Αυγούστου 1943
Όλος ο κάτω διάδρομος της Αρχιεπισκοπής και τα πρώτα σκαλοπάτια έχουν πλημμυρίσει από κόσμο. Η απόγνωση τους κάνει έξαλλους. [...]
31 Αυγούστου 1943
Ο Δεσπότης κάνει όλες τις προσπάθειες, όλα τα διαβήματα, για ν' αποφύγωμε τ' αντίποινα. Βλέπει τον Neubacher. Του εξηγεί, τον παρακαλεί να μεσιτεύσει. Στέλνει ζωηρή έκκληση στο στρατηγό Speidel. Από το πρωί ως το βράδυ βλέπει κόσμο. Και χτες και σήμερα. Η απόφαση για την εκτέλεση των ομήρων δεν ξαναδημοσιεύτηκε.
1 Σεπτέμβρη 1943
Σήμερα εξαντλήθηκε η προθεσμία. Πέρασαν οι ωρισμένες μέρες και οι όμηροι δεν τουφεκίστηκαν. Πήραμε μια βαθειά αναπνοή. Δεν τολμούμε να ελπίσωμε.
6 Σεπτέμβρη 1943
Η ευγνωμοσύνη του κόσμου ξεχειλίζει. Η Αρχιεπισκοπή από το πρωί είναι γεμάτη λαό. Όταν μπήκε ο Δεσπότης όλοι γονάτισαν.
27 Νοέμβρη 1943
Όλη τη νύχτα κατακλυσμός η βροχή, δεν μ' άφηνε να κοιμηθώ. Μα το πρωί άνοιξα το παράθυρο στην πιο λαμπρή χειμωνιάτικη μέρα. Η γη ήταν πλυμένη, πεντακάθαρη. Ο ήλιος φωτεινός και ζεστός, σαν ήλιος Αυγούστου. Χτύπησε το τηλέφωνο. Σήκωσα η ίδια το ακουστικό και άκουσα την είδηση:
"Στη Σπάρτη, στο Μονοδένδρι τουφέκισαν χτες οι Γερμανοί εκατόν δέκα εφτά, όλο τον ανθό της πόλης και μέσα σ' αυτούς το Χρήστο Καρβούνη". Έμεινα σαν απολιθωμένη. Δεν καταλάβαινα. Δεν ήθελα να καταλάβω. Ο άνθρωπος ξαναείπε τα ίδια λόγια, τον ακούω ακόμα. Χτες το πρωί στο Μονοδένδρι τουφέκισαν εκατόν δέκα εφτά. Τέσσερα παιδιά του Τζιβανόπουλου και τον γιατρό Καρβούνη. Κάθε σπίτι κι ένας νεκρός. Όλη η Σπάρτη μοιρολογάει. Αν είχε καεί ολόκληρη, θάταν λιγότερο το κακό.
-Μα γιατί; μπόρεσα να ρωτήσω.
-Σκότωσαν ένα γερμανό στρατιώτη στο Μονοδένδρι, μου είπε πάλι ο άνθρωπος από την άλλη μεριά του ακουστικού.
Πήγα στο γραφείο για την ημερήσια δουλειά. Σαν αυτόματο άκουα τα προβλήματα του κόσμου. Και το πρωί, και τώρα το βράδυ, μια σκέψη είναι πάντα εκεί και δεν μ' αφήνει να ησυχάσω:
"Ο Χρήστος Καρβούνης δεν θα δει ζωντανός ελεύθερη την Ελλάδα". Αυτή η μεγάλη του λαχτάρα που τον έκανε να κινεί γη και ουρανό, να ζει και να πεθαίνει κάθε στιγμή, βούλιαζε μες στο χάος των ανεκπλήρωτων.
Προσπαθώ να θυμηθώ το Μονοδένδρι. Είχα περάσει από κει πηγαίνοντας προς τη Σπάρτη. Με είχαν ζαλίσει οι γυμνές κορδέλλες.
28 Νοέμβρη 1943
Ήρθε κάποιος από τη Σπάρτη. Τον άκουσα ώρες να μιλάει για τον θάνατο του Ανθρώπου. Οι θρύλοι γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Τούτο όμως είναι ιστορία. Οι Γερμανοί την τελευταία στιγμή σεβάστηκαν τον εξαιρετικό επιστήμονα και τούδωσαν χάρη. Ο Καρβούνης παρακάλεσε να δοθεί η δική του χάρη σ' ένα από τους τέσσερις Τζιβανόπουλους. Να μη κλάψει η μάνα τέσσερις γιους μαζί. (Για πολύ καιρό η κυρία Τζιβανοπούλου έστρωνε το πρωί τα κρεβάτια των γιων της και τα ξέστρωνε το βράδυ). Ο γερμανός αρνήθηκε. Τότε ο Καρβούνης επαναστάτησε.
-Είστε ένας λαός βάρβαρος, είπε στον αξιωματικό, σε τέλεια γερμανικά. Ντρέπομαι που σπατάλησα οχτώ χρόνια στον τόπο σας. Οχτώ χρόνια πεταμένα, χαμένα.
Ο γερμανός θύμωσε, κοκκίνισε και με όλη τη δύναμή του τον χτύπησε με το κοντάκι του όπλου του στο μπράτσο.
Όταν μάζεψαν τους νεκρούς στο Μονοδένδρι, ο Χρήστος Καρβούνης είχε το μπράτσο σπασμένο".
21 Δεκέμβρη 1943
Σήμερα μέσα στις άλλες μια γυναίκα ήρθε στο Γραφείο. Γλυκειά, δειλή, με πλησίασε και μου είπε σιγά: "Έχω το γιο μου φυλακισμένο στο Χαϊδάρι. Μέρες τώρα προσπαθώ να τον δω και δεν μπορώ. Τον λένε Δεϊμέζη. Μήπως ξέρετε τίποτα; Μήπως έγινε κανένα κακό;" Μόλις άκουσα το όνομα, πάγωσα. Το θυμόμουνα. Το είχα δει μέσα στους τελευταίους καταλόγους των σκοτωμένων ομήρων... Δεν είχα τη δύναμη να πω την αλήθεια, μα πάλι ούτε ψέματα στα γαλανά μάτια που με κοίταζαν με απόλυτη εμπιστοσύνη... Με κοίταζε και περίμενε με υπομονή... "Τον έχουν πάρει από το Χαϊδάρι", είπα σιγά. "Δεν τον βρίσκω πουθενά". Για λίγα λεπτά έμεινε σιωπηλή. Ένας σπασμός στο λαιμό έδειχνε όλη της τη συγκίνηση. Έπειτα με κόπο απάντησε: "Ίσως να τον έχουν σκοτώσει". Της πήρα το χέρι. Το στομάχι μου και το κεφάλι μου πονούσαν φριχτά... "Κατεβαίνομε μαζί;" ρώτησα δειλά. Και σηκωθήκαμε. Προχωρήσαμε στο δρόμο. Ούτε ο καλός ήλιος του χειμωνιάτικου μεσημεριού, ο ζεστός, ο μαγικός ήλιος μπόρεσε να βοηθήσει. Έμοιαζε σαν ψεύτικο σκηνικό και μας άφησε παγωμένες και τις δύο. Στο σπίτι κάθησα μηχανικά στο τραπέζι... Ένιωσα όλα να γυρίζουν γύρω μου. Σηκώθηκα, πήγα με κόπο στο κρεβάτι μου, ξέσπασα σ' ατέλειωτο αναφυλλητό. Έχω τσακίσει, δεν κυβερνώ τα νεύρα μου πια.
22 Δεκέμβρη 1943
Το πρωί στο γραφείο, μέσα στα άπειρα πρόσωπα ήταν πάλι το πρόσωπό της. "Αφήστε με να καθίσω, αφήστε με να έρχομαι" μου είπε. Και στο σπίτι ακόμα, όπου γυρίσω, βλέπω τα μάτια της να με κοιτάζουν. Νιώθω το χάος κάτω από τα πόδια μου.
12 Ιουνίου 1944
Ούτε είδαμε γυναίκα του Δίστομου στην Αρχιεπισκοπή. Όσες υπήρχανε είναι νεκρές και αυτές και τα παιδιά τους.
13 Ιουνίου 1944
Ο καιρός περνάει. Κρύβομε το πρόσωπό μας μέσα στον ημερήσιο μόχθο μας. Προσπαθούμε να ξεχάσωμε την ανθρώπινη ευθύνη μας, μπρος στα συντελούμενα εγκλήματα. Τέτοια ασκήμια η σκλαβιά, κι αυτή η φριχτή ανημποριά. Να βάλωμε φωτιά στα επιτελεία τους και να καούμε κι' εμείς.

Η ΙΩΑΝΝΑ ΤΣΑΤΣΟΥ ΣΤΗΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ 

Ιωάννα Τσάτσου (1909-2000). Η Ιωάννα Τσάτσου γεννήθηκε στη Σμύρνη, κόρη του δικηγόρου και διδάκτορα της Νομικής Σχολής του Παρισιού Στέλιου Σεφεριάδη και της Δέσπως το γένος Γιωργάκη Τενεκίδη, και αδελφή του Γιώργου Σεφέρη. Σπούδασε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αναγορεύτηκε διδάκτωρ στην ίδια σχολή με τίτλο της εργασίας της "Επίδραση της εθνικότητας επί του κύρους του γάμου". Το 1930 παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, με τον οποίο απέκτησε δυο κόρες τη Δέσποινα και τη Θεοδώρα. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έδρασε στην ΕΚΚΑ του συνταγματάρχη Ψαρού και πήρε μέρος σε αποστολές βοήθειας οικογενειών εκτελεσθέντων και φυγάδευσης άγγλων στρατιωτών με την καθοδήγηση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Το 1947 κυκλοφόρησε το βιβλίο "Εκτελεσθέντες επί Κατοχής" γνωστοποιώντας τα ονόματα οικογενειών που πλήγηκαν από τους κατακτητές, προκειμένου να συνταξιοδοτηθούν. Συνέχισε την ανθρωπιστική της δράση και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, ως μέλος του Κέντρου Βοήθειας του Παιδιού, του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών, της Φανέλας του Στρατιώτη, της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας. Την περίοδο 1950-1951 αγωνίστηκε υπέρ του δικαιώματος ψήφου των Ελληνίδων και το 1966 πήρε μέρος στην Έκτη Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών. Τιμήθηκε για τη δράση της με το Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων, το Χρυσό Σταυρό της Εποποιίας (1960), το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Αξίας (1979, Γαλλία - Σενεγάλη). Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1965 με την έκδοση του ημερολογιακού κειμένου "Φύλλα κατοχής". Ακολούθησε η έκδοση της ποιητικής συλλογής της "Λόγια της σιωπής" (1968) και οχτώ ακόμη συλλογές ως το 1973 που εξέδωσε το βιογραφικό πεζό "Ο αδελφός μου Γιώργος Σεφέρης", που τιμήθηκε με το Α' κρατικό βραβείο βιογραφίας. Ολοκλήρωσε επίσης ταξιδιωτικά κείμενα και ιστορικές μονογραφίες. Τιμήθηκε επίσης με το χρυσό μετάλλιο της Γαλλικής Ακαδημίας (1976), το βραβείο ποίησης Α. Ντε Βινιύ (1978), το Πρώτο Διεθνές Βραβείο Ποίησης Sicilia (1980) και το βραβείο Gramatikakis - Neuman της Γαλλικής Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών για το σύνολο του έργου της. Έργα της μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και ρουμανικά. Το 1996 τιμήθηκε με το βραβείο Φρειδερίκου Μάθιους. Πέθανε στην Αθήνα στις 30 Σεπτεμβρίου 2000, σε ηλικία 91 ετών. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία της Ιωάννας Τσάτσου βλ. χ.σ., "Τσάτσου Ιωάννα", στο "Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό", τ. 9β, Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, 1988. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).Η Ιωάννα Τσάτσου διετέλεσε Πρώτη Κυρία της Ελλάδος ως σύζυγος του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου. 

  

Ο ΑΘΗΝΩΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ 

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940-41 ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ "ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ Ν.ΙΩΝΙΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΥ

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΄40 ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ
ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗ 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗ "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΜΟΥ ΩΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΟΙΤΑΛΙΚΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ
 ( 1940-41 )" 
                      

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗΣ 

       

Ο ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ Γ ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΣΤΟΝ Ι.ΝΑΟ ΑΓΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΑΙΟΛΟΥ 

    
                          Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΩΖΕΙ 
"Από την υπηρεσίαν μου ως Στρατιωτικού Ιερέως κατά τον Ελληνοιταλικον πόλεμον 1940-41,ενθυμούμαι το κάτωθι περιστάτικον,το οποίον συνέβη εις το 5ον Στρατιωτικόν Νοσοκομείον Θεσσαλονίκης. Μεταξύ των νοσηλευομένων βαρέως τραυματισμένων οπλιτών του Αλβανικού μετώπου, ήτο ένας νέος,τον οποίον έβλεπον καθημερινώς, δια να του δίδω θάρρος,επειδή ήτο ανάπηρος και εις τους δύο πόδας από κρυοπαγήματα .Κατά μίαν επίσκεψίν μου εις τόν θάλαμον,όπου έκειτο, επεσκέφθην ένα έκαστον και όλοι με επληροφόρουν,ότι ο (τάδε) ήτο εις τα τελευταία του.
 Αφού επεσκέφθην όλους,τελικώς κατέφθασα εις την κλίνην του,τον εχαιρέτισα και τον ηρώτησα πως αισθάνεται,οπότε μου απάντησε μονολεκτικώς "θα πεθάνω ". Τον καθησύχασα και τον εβεβαίωσα, ότι ουδείς γνωρίζει την ώραν και την στιγμήν του τέλους του,αλλ' εκείνος επέμενε,διότι αυτό αντελήφθη και από τους ιατρούς. Του συνέστησα να κάμη υπομονήν και προσευχήν,εκείνος όμως επέμενε να του φέρω την Αγίαν Κοινωνίαν . Του είπα,διατί επιμένει,αφού προ ολίγων ημερών τον εκοινώνησα. Κι εκείνος μου επανέλαβε," διότι θα πεθάνω". Τότε του είπα,άν πιστεύεις,ότι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού θα σου δώσουν ζωήν,τότε θα σου φέρω την Αγίαν Κοινωνίαν . Εκείνος μου απήντησε "πιστεύω",εζήτησε δε να τον μεταλάβω αμέσως.
 Δια να μη τον επηρεάσω ψυχολογικώς,του είπα ότι θα τον μεταλάβω το πρωί της επομένης ημέρας,όπερ και έπραξα.Ευτυχώς η Χάρις του Θεού τον διεφύλαξε,διότι μέχρι της διαλύσεως του Νοσοκομείου και την μεταφοράν του πρός Νότον,κατά την επικειμένην Γερμανικήν εισβολήν,ευρίσκετο εν ζωή. 
 Μετά από μερικά έτη ένας συγγενής μου,καταγόμενος εκ της περιοχής των Πατρών,μου είπεν ότι τυχαίως τον επισκέφθην εις την οικίαν του,εις ένα χωρίον των Πατρών και είδεν επί της τραπέζης μιαν Καινήν Διαθήκην,την οποίαν του είχα προσφέρει με σχετικήν αφιέρωσιν.Τον ηρώτησε πόθεν με  γνωρίζει και εκείνος του ανέφερε περί της γνωριμίας μας εις το Στρατιωτικόν Νοσοκομείον και τον παρεκάλεσε να μου διαβίβασή τους χαιρετισμούς του. 
Ούτω εξηκριβωμένα πλέον επληροφορήθην περί της υγείας του και εδόξασα τον Θεόν, ότι χάρις εις την πίστιν του και από την ένωσιν μετά του Χριστού διά της Θείας Μεταλήψεως εσώθη ως εκ θαύματος."   

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΤΙΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗ ΑΔΕΛΦΟΥ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΙΜΟΘΕΟΥ  ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑΥΤΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ 

                           ΜΕΓΑΛΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ  
 Την ημέραν του Πάσχα του έτους 1941 αφού ετέλεσα την Θείαν Λειτουργίαν εις ένα των Ιερών Ναών Καλαμάτας,επεσκέφθην την πρωίαν τους νοσηλευομένους εις τα δύο Στρατιωτικά Νοσοκομεία της πόλεως,ευχηθείς εις αυτούς το "Χριστός Ανέστη" και διένειμα προς αυτούς τα πασχαλινά ωά,γλυκίσματα και εικόνας της Αναστάσεως του Χριστού. 
 Την μεσημβρίαν και περί ώραν 1-2 μ.μ. εσήμανε συναγερμός,οπότε,ευρεθείς εις το απέναντι Στριτιωτικόν Νοσοκομείον,κατήλθον μετά του προσωπικού και των ασθενών εις το υπόγειον καταφύγιον,οπότε ηκούσαμεν να γίνεται σφοδρός βομβαρδισμός  πλησίον μας. Όταν έληξεν ο συναγερμός,επληροφορήθημεν,ότι Ιταλικά αεροπλάνα είχον βομβαρδίσει διαφόρους στόχους της πόλεως,μεταξύ των οποίων και το κτίριον του έναντι Στρατιωτικού Νοσοκομείου.
 Μετ' ολίγον μετέβημεν εκεί διά να ίδωμεν ένα φοβερόν θέαμα.Η μία πτέρυξ του Νοσοκομείου είχε καταρρεύσει,ευτυχώς όμως χωρίς θύματα,διότι οι νοσηλευόμενοι τραυματίαι είχον αποσυρθή εγκαίρως όλοι ομού εις την ετέραν πτέρυγα,η οποία ευτυχώς δεν επλήγη.Ανήλθα αμέσως εις τον πρώτον όροφον και είδον τους τραυματίας,τους οποίους συνεχάρην δια την διάσωσίν των και εκείνοι χαρούμενοι ηυχαρίστουν τον Αναστάντα  Σωτληρα,ο Οποίος τους έσωσεν εκ θανάτου.
Σημειωτέον,ότι παρά την είσοδον του υπογείου καταφυγίου του ιδίου κτιρίου,εντός του οποίου είχον καταφύγει και πολλοί περίοικοι, είχε πέσει μία βόμβα,η οποία ευτυχώς δεν είχεν εκραγή , έπειτα δε από ολίγον χρόνον την απεμάκρυνεν η αρμοδία Στρατιωτική υπηρεσία,χωρίς ευτυχώς ουδέν θύμα."   
( Αποσπάσματα από το βιβλίο "ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ") 

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΤΙΤΟΣ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗΣ

Ο Αθηνών Δαμασκηνός με τον  Ουίνστον Τσώρτσιλ

Ο ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΣΕ ΝΑΥΤΙΚΗ ΒΑΣΗ 

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΑΒΕΡΩΦ 

Η ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟ..ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΚΑΝΤΗΛΙ !

  

Η ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟ..ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΚΑΝΤΗΛΙ  !

Η επέτειος των 190 χρόνων από την λειτουργία του Ιερού Ναού του Αγίου Αντωνίου στην Ντάπια των Σπετσών μου παρέχει την ευκαιρία να ανακαλέσω μνήμες παιδικές από τα χρόνια που έζησα στο ηρωικό αυτό νησί του Αργοσαρωνικού. 
Ήταν όμορφα χρόνια ,γεμάτα παιδική ξεγνοιασιά και απλότητα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία μου. Οι πρώτες εικόνες της ζωής μου είναι εικόνες από την γεμάτη πίστη , αγνή και απλή ζωή των Σπετσιωτών . Μια τέτοια εικόνα θα προσπαθήσω να μεταφέρω εδώ, και λέω  "θα προσπαθήσω", γιατί όσο την αναπολώ, τόσο τα μάτια υγραίνουν από  συγκίνηση. Θα μεταφερθούμε λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του '60 , εποχές δύσκολες για τον Τόπο μας που προσπαθούσε να  ορθοποδήσει από το πέρασμα του "τυφώνα" του πολέμου και του εμφύλιου σπαραγμού. Αυτή την χρονική στιγμή βρέθηκα κι εγώ στις Σπέτσες μαζί με τον μακαρίτη τον πατέρα μου, τον Μιχάλη Ηλιάκη, που δούλευε στο ιδιωτικό νησί του Σταύρου Νιάρχου, την πανέμορφη Σπετσοπούλα, και παράλληλα προσπαθούσε να μεγαλώσει μόνος του το παιδί του. Για να τα καταφέρει είχε νοικιάσει ένα σπίτι  στις Σπέτσες όπου έμενα εγώ κάτω από την φροντίδα των ιδιοκτητριών, της μακαρίτισσας Ευγενίας Βελιώτου και της θυγατέρας της Ανεζούλας. Εκείνες με έμαθαν να κάνω σωστά το σημείο του Τιμίου Σταυρού , ενώ στον Άγιο Αντώνιο μπήκα για πρώτη φορά σαν "παπαδάκι " στο άγιο Βήμα...
Το σπίτι είναι κοντά στο Αρχοντικό της Μπουμπουλίνας και πολλές φορές τα βράδια η μακαρίτισσα η  θεία Ευγενία, όπως την αποκαλούσα, μου μίλαγε για την μεγάλη μορφή της Καπετάνισσας, τους αγώνες της για την λευτεριά της Πατρίδας, την υπέροχη προσωπικότητά της αλλά και το άδοξο τέλος της. Η μεγαλύτερη όμως χαρά μου, σήμερα την λέω ευλογία η και τύχη αγαθή, ήταν όταν με έπαιρνε μαζί της στο αρχοντικό της Ηρωίδας, που τότε δεν ήταν Μουσείο, όπου πήγαινε συχνά για να βοηθήσει στο συγύρισμα που είχε αναλάβει συγγενικό της πρόσωπο που ήταν και επιστάτης στο σπίτι και διανυκτέρευε εκεί, κάτι που αρκετές φορές έκανα και εγώ. 
Θυμάμαι πως πρώτο μέλημά τους ήταν να κρατούν το καντήλι αναμμένο. 
Είναι εντολή της Καπετάνισσας έλεγαν, το καντήλι δεν πρέπει να  μένει ποτέ σβηστό. Το ίδιο έκανε κι εκείνη όταν ζούσε , παντού ακόμα και στα πλοία της έκαιγε πάντα καντήλι. 

Σήμερα που ξαναζωντανεύουν μνήμες βλέπω πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η παράδοση στην διαμόρφωση της ιστορίας . 

Σε κανένα ιστορικό κείμενο που έχει σχέση με την Μπουμπουλίνα δεν αναφέρεται αυτή η τόσο σημαντική λεπτομέρεια που δείχνει την ευσέβεια και την πίστη των Ηρώων της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, κι όμως είναι γεγονός σπουδαίο που δεν πρέπει να μείνει στα "αζήτητα".

 Όπως είπα πριν, η επιστάτης του σπιτιού διανυκτέρευε εκεί και αρκετές φορές με κρατούσε κοντά της τα βράδια για να μην είναι μόνη της. Κοιμόμαστε στο ισόγειο και πάντα πριν τον ύπνο κάναμε μαζί προσευχή με λόγια απλά βγαλμένα μέσα από την καρδιά μας. Εκείνη είχε πάντα την αγωνία να μην σβήσει το καντήλι και πολλές φορές σηκωνόταν από το κρεβάτι για να το ελέγξει. 
Αυτά ώσπου ήρθε η.. τεχνολογία. Βγήκαν στη αγορά τα ηλεκτρικά καντήλια και έγιναν αμέσως μόδα! Το νησί τότε είχε ηλεκτρικό ρεύμα που το προμηθευόταν από το εργοστάσιο του Δασκαλάκη κι έτσι το ηλεκτρικό καντήλι έκανε αισθητή την παρουσία του. Ανάμεσα σε αυτούς που έτρεξαν να το προμηθευτούν ήταν και η επιστάτης του αρχοντικού της Καπετάνισσας που το τοποθέτησε με καμάρι στον τόπο του παλιού καντηλιού, το έβαλε στην πρίζα και χαρούμενη είπε πως έφυγε από πάνω της ένα άγχος, αφού το ηλεκτρικό καντήλι , δεν είχε φόβο να σβήσει ποτέ. Ήταν, θυμάμαι, ένα καντήλι με μια λάμπα μπροστά από μια πλαστική εικόνα της Παναγίας που φάνταζε ξένο από τον αυστηρό αριστοκρατικό, θα έλεγα, διάκοσμο του αρχοντικού. 
Όμως η αγαθή νησιώτισσα λογάριαζε χωρίς την καπετάνισσα ,που το ίδιο κιόλας βράδυ, έδειξε δυναμικά την αντίθεσή της στην  ξενόφερτη μόδα του ηλεκτρικού καντηλιού.
 Ήμουν εκεί και όπως πάντα μετά την προσευχή και τις ατέλειωτες ιστορίες για τους αγώνες της Καπετάνισσας ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε . Η ώρα ήταν αρκετά περασμένη όταν ξύπνησα έντρομος από φωνές που αποτυπώθηκαν στην μνήμη μου : 
" Σχώραμε Καπετάνισσα, Παναγία μου βοήθησε με  την αμαρτωλή..". Δεν ήξερα τι είχε συμβεί και ο φόβος μου ήταν μεγάλος βλέποντας την γυναίκα να τρέχει αλαφιασμένη προς το σημείο που ήταν το καντήλι να το βγάζει από την πρίζα και να ψάχνει με αγωνία να βρει το παλιό , να το ετοιμάζει να το ανάβει και να πέφτει στα γόνατα κάνοντας συνέχεια το σημείο του Σταυρού. Τι είχε συμβεί το έμαθα το πρωί όταν η επιστάτης διηγήθηκε τα γεγονότα της νύχτας . Ενώ κοιμόταν παρουσιάσθηκε στον ύπνο της η Μπουμπουλίνα, ήταν , όπως μας διηγήθηκε, αρματωμένη ,πολύ θυμωμένη και με έντονο ύφος της είπε: 
" Άκου να σου πω εδώ είναι το σπίτι μου και κουμάντο κάνω εγώ. Σήκω γρήγορα και πέταξε το ψεύτικο καντήλι που έβαλες. Εδώ θα καίει μόνο λάδι. Καντήλι με λάδι όπως το έκαιγα κι εγώ ".  

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΟ ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ 

Τώρα που αναπολώ τα συγκλονιστικά εκείνα γεγονότα σκέπτομαι πόσο όμορφη ήταν τότε η ζωή , πόσο απλά ζούσαν οι άνθρωποι, γι αυτό και ο Θεός παραχωρούσε να γνωρίζουν και να βιώνουν γεγονότα θαυμαστά όπως αυτό . Μακάρι να γυρίσουμε στην απλότητα εκείνων των ημερών. Μακάρι να επιστρέψουμε στις ρίζες και τις παραδόσεις μας. Μακάρι τα καντηλάκι να ξαναγίνει απαραίτητο για κάθε σπίτι . Μακάρι η Καπετάνισσα, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, που έδωσε τα πάντα για την Πατρίδα να σκεπάζει το Νησί της και όλη την Ελλάδα στις δύσκολες αυτές ώρες που περνάμε.  

Αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Ηλιάκης   ΄

Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Ι. Μητροπόλεως Ν. Ιωνίας 

ΤΟ ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ ΣΤΙΣ ΣΠΕΤΣΕΣ

ΠΑΛΑΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΝΤΑΠΙΑΣ ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ 

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ

  Η θεία λειτουργία του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου 

Θεία Λειτουργία Αγίου Ιακώβου στον Ι. Ναό Αγίου Κοσμά Ν. Φιλαδέλφειας από τον τότε Επίσκοπο Κυρήνης και νυν Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο 1991

Η θεία λειτουργία του αγίου Ιάκωβου του Αδελφοθέου είναι μία από τις αρχαίες λειτουργίες, που τελούνταν στην Εκκλησία τους πρώτους αιώνες (όπως και η λειτουργία του αγίου ευαγγελιστή Μάρκου στην Αλεξάνδρεια , η λειτουργία των Αποστολικών Διαταγών καθώς και η Θ .Λειτουργία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου). Προέρχεται από την περιοχή των Ιεροσολύμων και θεωρείται η αρχαιότερη σωζόμενη χριστιανική λειτουργία, αφού αποδίδεται στον άγιο Ιάκωβο, τον "Αδελφό του Κυρίου".

Από τον 4ο αιώνα μ.Χ., που επικράτησε η θεία λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου σε όλη τη χριστιανική ανατολή, και αργότερα η θεία λειτουργία του Αγίου. Ιωάννου του Χρυσοστόμου (αυτή που τελείται και σήμερα , οι αρχαιότερες τοπικές λειτουργίες υποχώρησαν.
Σήμερα η λειτουργία αυτή τελείται τιμητικά μια φορά το χρόνο, στις 23 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του αγ. Ιακώβου, και προαιρετικά την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, όπου και πάλι η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του.Χωρίς όμως να απαγορεύεται να τελεσθεί οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου.  

ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΘΥΜΙΑΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ 
Σοὶ τῷ πεπληρωμένῳ πάσης εὐωδίας, καὶ εὐφροσύνης, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐξ ὧν δέδωκας ἡμῖν, προσφέρομέν σοι τὸ θυμίαμα τοῦτο· ἀναληφθήτω δὴ δεόμεθα ἐνώπιόν σου ἐκ πενιχρῶν ἡμῶν χειρῶν εἰς τὸ ἅγιον καὶ ὑπερουράνιόν σου Θυσιαστήριον, εἰς ὀσμὴν εὐωδίας, εἰς ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν καὶ εἰς ἱλασμὸν τοῦ λαοῦ σου· χάριτι καὶ οἰκτιρμοῖς καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, μέθ’ οὗ εὐλογητὸς εἶ, σὺν τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ᾿Αμήν. 
  

Ἀπολυτίκιον  Αγίου Ιακώβου
 
Ἦχος δ’.

Ὡς τοῦ Κυρίου Μαθητής, ἀνεδέξω δίκαιε τὸ Εὐαγγέλιον ὡς Μάρτυς ἔχεις τὸ ἀπαράτρεπτον τὴν παρρησίαν ὡς Ἀδελφόθεος τὸ πρεσβεύειν ὡς Ἱεράρχης. Ἱκέτευε Χριστὸν τὸν Θεόν, σωθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.  

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ 

Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου 

Κλήσει ἀδελφόθεος πεφηνώς, Ἰάκωβε μάκαρ, τῶν ἀρρήτων

 μυσταγωγός, ἐν Σιὼν ἐδείχθης, καὶ πάθει σου τιμίῳ, τὸ ζωηφόρον

 πάθος, Χριστοῦ ἐδόξασας.

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΝΕΑΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ 

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΝΕΑΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ 

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΝΕΑΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ 

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΝΕΑΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ    

Η ΑΓΙΑ ΤΑ'Ι΄ΣΙΑ Η ΠΡΩΗΝ ΑΜΑΡΤΩΛΗ ,ΠΡΟΤΥΠΟ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

  

Η ΑΓΙΑ ΤΑΊ΄ΣΊΑ  Η ΠΡΩΗΝ ΑΜΑΡΤΩΛΗ 
Η ομορφιά της ήταν από τις σπάνιες.Πλεονέκτημα,που αποβαίνει ολέθριο,όταν δεν είμαστε σε θέση να το διατηρούμε αγνό με το φόβο του Θεού,τη φωτεινή διάκριση,την αδιάλειπτη προσευχή και την ταπεινοφροσύνη. Δυστυχώς για την Ταϊσία, αυτή που επιβουλεύτηκε την τιμή της ήταν η ίδια η μάνα της.Γυναίκα χυδαία,που ήθελε πολύ πλούτο,και δεν δίστασε να εκμεταλλευτεί την κόρη της για να τον αποκτήσει.Έτσι η Ταϊσία,παρασύρθηκε στο δρόμο της ατιμίας μόλις 17 ετών.Έγινε και η ίδια πλούσια αλλά και πόρνη.Οι τίμιοι άνθρωποι την απεχθάνονταν.Καμιά οικογενειακή πόρτα δεν ήταν ανοικτή γι'αυτήν.Οι ίδιοι οι εκμεταλλευτές της σάρκας της,ποτέ δεν θα την έφερναν να γνωριστεί με τις μητέρες τους και τις αδελφές τους.Διότι είχε καταντήσει ένα αντικείμενο σαρκικής ικανοποίησης και τίποτα περισσότερο.Τότε η Ταϊσία έπεσε σε θλίψη μεγάλη,αλλά και η Εκκλησία μπορεί να έχασε ένα πρόβατο,όμως δεν έπαψε να το αναζητεί.Όταν λοιπόν ο Παφνούτιος από τη Σιδώνα έμαθε την ψυχική της κατάσταση, προσευχήθηκε και αποφάσισε να εργαστεί για την ψυχή της.Και δεν αστόχησε.Την επισκέφθηκε και με τη χάρη του Θεού πέτυχε το θαύμα!Καυτά δάκρυα μετανοίας κύλησαν στα μάγουλα της Ταϊσίας.Πέταξε όλα της τα πλούτη στη θάλασσα,διότι το τίμημα της ατιμίας δεν άξιζε να χρησιμοποιηθεί στο Ιερό έργο της ελεημοσύνης.Από τότε έζησε φτωχά,αλλά πλούσια σε πίστη,σε μετάνοια,σε σωφροσύνη, σε προσευχή,σε υπακοή,σε ταπείνωση και καλοσύνη.Έγινε δεκτή σε ευσεβή όμιλο γυναικών και πέθανε φροντίζοντας αρρώστους και ανήμπορους ανθρώπους. Εορτάζει στις 8 Οκτωβρίου.

Ὁ ἐξαγνισμός τῆς πόρνης Ταϊσίας (Διήγηση ἀπό τό Γεροντικό)

Τὴν ἐποχὴ ποὺ ἀνθοῦσε ὁ ἀσκητισμὸς στὴν Αἴγυπτο, ζοῦσε στὴν Ἀλεξάνδρεια μία ὀρφανὴ κόρη ποὺ τὴν ἔλεγαν Ταϊσία. Ὅταν πέθαναν οἱ καλοὶ γονεῖς της, τῆς ἄφησαν κληρονομιὰ πρῶτα ἀπ' ὅλα τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν ἀγάπη τους γιὰ τοὺς φτωχοὺς καὶ ξένους, καὶ ὕστερα ἕνα μεγάλο σπίτι καὶ πολλὰ χρήματα.
Ἡ κόρη, ἀπὸ μεγάλη εὐλάβεια πρὸς τοὺς ἐρημίτες, ἔκανε τὸ σπίτι της ξενώνα γιὰ χάρη τους.
Κι ὅταν κατέβαιναν στὴν πόλη νὰ πουλήσουν τὰ ἐργόχειρά τους, τοὺς περιποιόταν μὲ ὅλη της τὴν καρδιά. Μὲ τὰ χρόνια ὅμως τὰ χρήματα ξοδεύτηκαν καὶ ἡ ἴδια ἄρχισε νὰ στερῆται. Τότε μπῆκαν στὴ μέση κακοὶ καὶ διεφθαρμένοι ἄνθρωποι. Ἐκμεταλλεύτηκαν τὴ δυστυχία της καὶ μὲ τὴν πονηριά τους τὴν παρέσυραν στὴ διαφθορά. Ἡ ὡραία Ταϊσία κατάντησε διάσημη ἑταίρα!
Ὅταν ἔμαθαν τὸ κατρακύλισμα τῆς ὀρφανῆς κόρης οἱ πατέρες τῆς ἐρήμου, ἀποφάσισαν νὰ κάνουν ὅ,τι περνοῦσε ἀπὸ τὸ χέρι τους γιὰ νὰ τὴ σώσουν.
— Ἐκείνη, ὅταν εἶχε τὰ μέσα, μᾶς ἔδειχνε ὅλη τὴ συμπάθειά της, ἔλεγαν μεταξύ τους. Τώρα ποὺ κινδυνεύει ἡ ψυχή της, πρέπει κι ἐμεῖς νὰ τὴ βοηθήσουμε.
Ἀνέθεσαν λοιπὸν στὸν ἀββᾶ Ἰωάννη τὸν Κολοβὸ τὴ λεπτὴ καὶ δύσκολη ἀποστολή. Ἐκεῖνος στὴν ἀρχὴ δίστασε. Τοῦ φαινόταν ἀκατόρθωτο τὸ ἔργο. Τέλος ὅμως, γιὰ νὰ μὴ γίνη παρήκοος στοὺς γέροντες, ἀποφάσισε νὰ κατέβη στὴν πόλη καὶ νὰ παρουσιαστῆ στὸ σπίτι τῆς ἁμαρτωλῆς. Παρακάλεσε τὴ θυρωρὸ νὰ τὸν ὁδήγηση στὴν κυρία της.
—Φύγε ἀπὸ δῶ, παλιοκαλόγερε! τοῦ φώναξε ἐκείνη θυμωμένη. Φάγατε πρῶτα τὴν περιουσία της κι ἀκόμη δὲν παύετε νὰ τὴν ἐνοχλῆτε.
Ὁ ἀββὰς δὲν ἀπελπίστηκε. Ἐξακολουθοῦσε νὰ παρακαλῆ νὰ δῆ τὴν Ταϊσία. Ἔλεγε πὼς τὴν ἤθελε γιὰ κάτι πολὺ ὠφέλιμο. Μπροστὰ στὴ μεγάλη του ἐπιμονή, ἡ γριὰ ὑποχώρησε καὶ πῆγε νὰ εἰδοποίηση τὴν κυρία της.
—Αυτοί οἱ καλόγεροι ψαρεύουν συχνὰ στὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα καὶ βρίσκουν μαργαριτάρια, εἶπε ἡ Ταϊσία. Φέρε τον ἐπάνω.
Κοιτάχτηκε στὸν καθρέφτη της, ἔφτιαξε τὰ μαλλιὰ καὶ τὰ φορέματά της, ἔριξε ἄφθονο ἄρωμα πάνω της καὶ πῆρε τὸ ὕφος τῶν ξεπεσμένων γυναικῶν, γιὰ νὰ ὑποδεχτῆ τὸν ἐρημίτη.
Ὁ ἀββὰς Ἰωάννης μπῆκε στὸ δωμάτιο καὶ στάθηκε περίλυπος ἀπέναντί της. Τὴν κοίταξε ἀρκετὴ ὥρα ἀμίλητος μὲ οἶκτο. Ὕστερα τῆς εἶπε μὲ σιγανὴ φωνή:
—Σε τί σοῦ ἔφταιξε ὁ Χριστός μας, Ταϊσία, καὶ Τὸν προσβάλλεις τόσο ἄσπλαχνα;
Σταμάτησε. Δὲν μποροῦσε νὰ συνεχίση. Τὸν ἔπνιγαν οἱ λυγμοί. Ἀπὸ τὰ βαθουλωμένα μάτια του ἔτρεχαν καυτὰ δάκρυα. Ἐκείνη ἔνιωσε ντροπή. Ἄφησε τὴν ἄπρεπη προκλητική της στάση καὶ στενοχωρημένη τὸν ρώτησε:
—Γιατί κλαῖς, ἀββᾶ;
—Πῶς νὰ μὴν κλάψω, κόρη μου, ποὺ βλέπω τὸν σατανᾶ νὰ παίζη στὴ μορφή σου;
Ἡ κόρη ταράχτηκε. Ρίγος διαπέρασε ὁλόκληρο τὸ κορμί της.
—Τώρα ποὺ ἦρθες εἶναι πολὺ ἀργά, γέροντα... Δὲν ἔχει μείνει τίποτε ὄρθιο μέσα μου. Τὰ κύλισα ὅλα στὴ λάσπη, σιγομουρμούρισε συγχυσμένη.
Ἤθελε καὶ κάτι ἄλλο νὰ πῆ, ἀλλὰ σταμάτησε. Ὁ γέροντας περίμενε μὲ σταυρωμένα χέρια. Μέσα του προσευχόταν τόσο δυνατὰ γιὰ τὴ σωτηρία τῆς κόρης, ποὺ λὲς καὶ γύρευε νὰ τραντάξη τὰ οὐράνια.
—Ὑπάρχει ἄραγε ἐλπίδα σωτηρίας γιὰ μένα, ἀββᾶ; ψιθύρισε μὲ ἀμφιβολία ἐκείνη.
—Ὦ, ναί, ὑπάρχει, κόρη μου, φώναξε μὲ ἀγωνία ὁ γέροντας. Ἡ μετάνοια ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία.
Τὸ θαῦμα, ποὺ τόση ὥρα γύρευε μὲ τὴν προσευχή του, ἔγινε τὴ στιγμὴ ἐκείνη.
Ἡ Ταϊσία ἔπεσε συντετριμμένη στὰ πόδια του καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια παρακάλεσε:
—Βγάλε με ἀπὸ δῶ μέσα, πάτερ. Δεῖξε μου τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας.
—Ἀκολούθησέ με.
Χωρὶς ἄλλη κουβέντα ἡ κόρη σηκώθηκε καὶ ἀκολούθησε τὸν γέροντα. Ἐκεῖνος θαύμασε πῶς δὲν ἔδειξε κανένα ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ σπιτικό της. Πῆραν τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἔρημο. Μὰ εἶχαν πολὺ διάστημα νὰ βαδίσουν καὶ τοὺς βρῆκε ἡ νύχτα. Σταμάτησαν. Ὁ ἀββὰς Ἰωάννης ἔκοψε θάμνους κι ἔφτιαξε ἕνα πρόχειρο κρεβάτι γιὰ τὴν κόρη.
—Κοιμήσου ἐσὺ ἐδῶ μέχρι νὰ ξημερώση, τὴ συμβούλεψε.
Ἐκεῖνος ἀπομακρύνθηκε ἀρκετά. Εἶπε τὶς προσευχές του καὶ πλάγιασε στὸ χῶμα νὰ ξαποστάση, παίρνοντας γιὰ προσκεφάλι του μιὰ πέτρα. Κοιμήθηκε λίγο καὶ ξύπνησε πάλι τὰ μεσάνυχτα νὰ συνεχίση τὴν προσευχή του. Τότε παρουσιάστηκε μπροστὰ στὰ μάτια του ἕνα θέαμα μεγαλειῶδες. Ἀπὸ τὸ σημεῖο, ποὺ εἶχε ἀφήσει τὴν κόρη νὰ κοιμᾶται, ἄρχιζε ἕνας δρόμος ὁλοφώτεινος ποὺ ἄγγιζε τὸν οὐρανό! Ἄγγελοι γοργόφτεροι ἀνέβαζαν μία ψυχή, ὁλόλευκη σὰν περιστέρι, στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ! Ὁ ὅσιος στάθηκε πολλὴ ὥρα καὶ κοίταζε συνεπαρμένος.
Ὕστερα πῆγε νὰ συνάντηση τὴν Ταϊσία. Τῆς φώναξε νὰ ξυπνήση. Δὲν πῆρε ἀπάντηση. Τὴν κίνησε ἐλαφρά. Δὲν αἰσθανόταν. Ἡ ψυχὴ της εἶχε πετάξει στὸν οὐρανό.
Ὁ ὅσιος γονάτισε καὶ προσευχήθηκε μὲ τὸ πρόσωπο στὴ γῆ. Τότε θεία φωνὴ τὸν πληροφόρησε ὅτι ἡ σύντομη μετάνοια τῆς πόρνης, εὐαρέστησε τὸν Θεὸ περισσότερο ἀπὸ τὴ μετάνοια πολλῶν ἄλλων, γιὰ τὴ θερμότητά της. 

Πηγή/Έκδοση:    Γεροντικὸν, Γερόντισσας Θεοδώρας Χαμπάκη Ἔκδοσις ΛΥΔΙΑ, ( www.zoiforos.gr)/ ΑΓ. ΖΩΝΗ