Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην ιστορική Μονή της Παναγίας Σουμελά του Πόντου

 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην ιστορική Μονή της Παναγίας Σουμελά του Πόντου

Προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας για την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου με τη συμμετοχή πιστών από πολλές χώρες 

                           

                   

Σε έντονα συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα τελέστηκε ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου η Θεία Λειτουργία στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Παναγίας Σουμελά της Τραπεζούντας, προεξάρχοντος του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, συμπαραστατούμενου από τον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Aμερικής κ. Ελπιδοφόρο, και τον Θεοφιλ. Επίσκοπο Αργυρουπόλεως κ. Αμβρόσιο. Κατά τη διάρκειά της ο Παναγιώτατος τέλεσε την εις διάκονον χειροτονία του ουκρανικής καταγωγής υποδιακόνου κ. Δημητρίου Καμιανόβιτς, στον οποίο έδωσε το όνομα Επιφάνιος, προς τιμήν του Προκαθημένου της Ορθοδόξου αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ουκρανίας, Μητροπολίτου Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Επιφανίου.Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Πατριάρχης τέλεσε Τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του προσφάτως κοιμηθέντος μακαριστού Μητροπολίτου Δράμας κυρού Παύλου. Εκκλησιάστηκαν ο Σεβ. Μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας, κληρικοί, η Ευγεν. κ. Γεωργία Σουλτανοπούλου, Γενική Πρόξενος της Ελλάδος στην Πόλη, με τον σύζυγό της Εξοχ. κ. Ιωάννη Ραπτάκη, Πρέσβη της Ελλάδος στη Μ. Βρεταννία, ο Εντιμ. κ. Roman Nedilskyi, Γενικός Πρόξενος της Ουκρανίας στην Πόλη, με την σύζυγό του και στελέχη του Προξενείου, ο Εντιμ. κ. Σάββας Αναστασιάδης, μέλος της Βουλής των Ελλήνων και εκπρόσωπος του Προέδρου αυτής, Άρχοντες Οφφικιάλιοι της Μ.τ.Χ.Ε., τοπικοί παράγοντες, ο πατέρας και η αδελφή του νεοχειροτηθέντος διακόνου Σέργιος και Αικατερίνα, και πιστοί από την Ελλάδα, την Γεωργία, την Ουκρανία και άλλες χώρες.

Η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχου

Ο Παναγιώτατος, στην ομιλία του, αναφέρθηκε στο εφετεινό προσκύνημα στην Παναγία Σουμελά του Πόντου, στην οποία πραγματοποιήθηκαν, από το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας, εκτεταμένες εργασίες συντήρησης και ανακαίνισής της, εκφράζοντας τις θερμές ευχαριστίες του προς όλες τις αρμόδιες αρχές για την συμβολή τους στην προστασία της ιστορικής Μονής του Οικουμενικού Θρόνου. Επίσης, απηύθυνε πατρικούς λόγους και παραινέσεις προς τον νέο κληρικό της Εκκλησίας, Διάκονο κ. Επιφάνιο, ενώ αναφέρθηκε με συγκίνηση στον μακαριστό Μητροπολίτη Δράμας κυρό Παύλο.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της Πατριαρχικής ομιλίας: 

Τιμιώτατοι αδελφοί Αρχιερείς και λοιποί ευλαβέστατοι κληρικοί παντός βαθμού,

Ευλογημένα τέκνα της Εκκλησίας, πρόθυμοι συμπροσκυνηταί της μεγαλόχαρης Κυρίας του Πόντου, της Παναγίας Σουμελά,

Προ ολίγων ημερών οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αναχθήκαμε πνευματικώς εις ένα όρος, το βιβλικόν όρος Θαβώρ, όπου αξιωθήκαμε να γίνωμε επόπται της υπερφωτολαμπούς Θεικής Δόξης και της μεγαλειότητος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και σήμερα, με πολύ πρόσφατον την ιεράν αυτήν εμπειρίαν της Θείας Μεταμορφώσεως, εκινήσαμε προθύμως τους πόδας διά μίαν νέαν ανάβασιν εις όρος, το Όρος του εν τω ιστορικώ Πόντω Μελά αυτήν την φοράν, το Όρος το οποίον, από πολλών αιώνων, κατέστησεν ιερόν και άγιον η δεσπόζουσα εδώ παρουσία της Παναγίας της Αθηνιώτισσας, της τρανέσσας Παναγίας Σουμελά, όπως καθιερώθηκε πλέον να αποκαλήται. 

Μετά από δύο εβδομάδας καθαρμών, συντόνου πνευματικής προετοιμασίας διά νηστείας, προσευχής, εξομολογήσεως, Μικρών και Μεγάλων Παρακλήσεων και πυκνής λειτουργικής ζωής, ελάβαμε την άγουσαν διά τον Πόντον, διά το νεφελοφίλητον Όρος της Παναγίας μας, διά το από ενός ήδη αιώνος αθελήτως και οδυνηρώς ερημωμένον σεβάσμιον Μοναστήρι Της, το αδιαφιλονίκητον κέντρον της ευσεβείας και Θεομητορικής ευλαβείας του ανά τον κόσμον Ποντιακού Ελληνισμού και όλων των Θεοτοκοφίλων Ορθοδόξων Χριστιανών. Ανεβήκαμε με την ευκαιρίαν της μεγάλης και πανευφροσύνου εορτής της ενδόξου Κοιμήσεως και εις Ουρανούς Μεταστάσεως της Κόρης της Βασιλείας. Σήμερα, αδελφοί, δεν ήλθαμε εδώ διά να θρηνήσωμεν θάνατον, αλλά διά να εορτάσωμεν την μετάστασιν της Μητρός της Ζωής εκ του θανάτου εις την Ζωήν και από της γης εις τον ουρανόν! Σήμερα όντως «ετέθη θρόνος τη Μητρί του Βασιλέως και εκάθισεν εκ δεξιών Αυτού» (πρβλ. Γ΄ Βασ., β´, 19). Σήμερα η ταπεινή Κόρη της Ναζαρέτ καθίσταται Παντάνασσα! Παντοβασίλισσα! 

Κατά την σημερινήν ακριβώς ημέραν επανηγύριζε το σεβάσμιον τούτο Πατριαρχικόν ημών Σταυροπήγιον. Την 15ην Αυγούστου συνετελείτο ενταύθα παμποντιακός συναγερμός! Χιλιάδες πιστών από κάθε γωνίαν του Πόντου, αλλά και από πλησίον χώρας, όπως η Ρωσσία, η Ουκρανία και η Γεωργία, συνέρρεον παμπληθεί και ομόψυχοι, με μοναδικήν ευλάβειαν και κατάνυξιν, διά να συνοδεύσουν ευλαβώς την Μητέρα της Ζωής εις την πορείαν Της προς τα άνω Βασίλεια του Υιού Της και να λάβουν την Θεομητορικήν χάριν και ευλογίαν Της! Όχι σπανίως και πολλοί εκ των Μουσουλμάνων της περιοχής, και Σουλτάνοι ακόμη, ήρχοντο να παρακαλέσουν την -κατ’ αυτούς- Προφήτιδα Μαριάμ διά κάποιο σοβαρόν πρόβλημά των, ασθένειαν κ.λπ., και Εκείνη δεν έκλεινε τα ώτα εις την ικεσίαν των, αλλά συχνά έκαμνε το θαύμα Της και εις εκείνους, ευεργετούσα, ως πανευεργέτις του όλου ανθρωπίνου γένους που είναι. Κάθε ένας ο οποίος θα προσέφευγε πλησίον Της, κοπιών και πεφορτισμένος, πονεμένος, θλιμμένος, ασθενής, ικέτης της ευεργεσίας Της, δεν θα έφευγε και δεν φεύγει από την Παναγίαν με άδεια τα χέρια! Η αγάπη Της οικονομεί εθελαγάθως τους πάντας. Έτσι η Παναγία του Σουμελά συνεκέντρωνε γύρω Της πιστούς και μη, όλους εκδεχο-μένους με καρδιακόν πόθον την του ύδατος της αγαθότητος και στοργής Της κίνησιν! Και οι τρανόλαλες καμπάνες της Μονής εδόνουν τότε τους αιθέρας με τα χαρμόσυνα λαλήματα του γενομένου θαύματος, με τους γλυκείς ήχους της φιλανθρώπου Θεομητορικής ενεργείας!

Η εγκατάλειψις και η φθοροποιός ενέργεια του πανδαμάτορος χρόνου, αγαπητοί, είχαν επιφέρει αναποδράστως εις το άγιον τούτο σέβασμά μας πολύ επικίνδυνες φθορές που είχαν σχέσιν με την στατικότητά του και κατά συνέπειαν την ασφάλειαν των επισκεπτών. Οι αναγκαίες αναστηλωτικές εργασίες, τις οποίες αξιοχρέως ανέλαβαν και έφεραν εις πέρας οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, καθώς και η εν συνεχεία ενσκήψασα πανδημία του Covid-19, μας εμπόδισαν ατυχώς από του να έχωμε μίαν συνεχή κατ’ έτος δυνατότητα λειτουργίας της Μονής κατά την ημέραν της πανηγύρεως του Δεκαπενταυγούστου. Ευλόγως, λοιπόν, αισθανόμεθα εφέτος μείζονα χαράν και πλατυτέραν αγαλλίασιν καθώς έχομεν την δυνατότητα να τελέσωμεν και πάλιν επί των σεβασμίων ερειπίων του παντίμου Θυσιαστηρίου μας την Θείαν Ευχαριστίαν, να εκκλησιασθούμε και να εκκλησιάσωμεν τον τόπον και όλην την περιοχήν, και να δοξάσωμεν την Υπερένδοξον Θεοτόκον, την έμψυχον Κιβωτόν του Θεού και κραταιάν Σκέπην του ευσεβούς ημών Γένους. Ευχαριστούμεν τας Κρατικάς Αρχάς της Τουρκίας τόσον διά τας γενομένας πολυδαπάνους και μακροχρονίους αναστηλωτικάς εργασίας εις την Μονήν, όσον και διά την παρασχεθείσαν άδειαν διά την αγίαν σημερινήν μας σύναξιν. Και παρακαλούμε να μας το προσέχουν πάντοτε το Μοναστήρι μας, αναφαίρετον άλλωστε στοιχείον της πολιτιστικής και ιστορικής ταυτότητος και κληρονομίας της περιοχής. Η συντηρητική και προστατευτική των μέριμνα θα αποτελή τίτλον τιμής δι’ αυτάς. Αλλά είπαμε ότι ήλθαμε διά να δοξάσωμεν την Παναγίαν. Ορθότερον θα λέγαμε ότι ήλθαμε διά να δοξασθούμε εμείς από την Σουμελιώτισσαν. Εκείνης η δόξα είναι μέσα Της. Έσωθεν! Η δόξα Της είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, τον οποίον εν υπακοή προς το θείον θέλημα εκυοφόρησε και εγέννησεν ως τέλειον Θεόν και τέλειον Άνθρωπον ταυτοχρόνως, καθισταμένη ούτως αληθινή Θεοτόκος! «Πάσα η δόξα της θυγατρός του Βασιλέως έσωθεν, εν κροσσωτοίς χρυσοίς περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» (Ψαλμ. μδ´, 14). Ο Υιός Της εξ ενός, και η προσωπική της άκρα αρετή αφ᾽ ετέρου! Ιδού η μοναδική και άφθαστος εις μεγαλείον δόξα της Παναγίας, ο διάχρυσος ιματισμός της και τα μαλαματένια κροσσωτά της ενδυμασίας Της! Αλλά, τι λέγομεν; Αν η αρχαία εκείνη Κιβωτός της Διαθήκης, στην οποία εφυλάσσοντο τα τιμαλφέστερα ιερά και όσια του Ισραήλ και ενεφανίζετο ο Θεός, εκαλείτο «Δόξα του Ισραήλ», και την αρπαγήν της από τους Φιλισταίους εθρήνησαν πικρότατα με ποταμούς δακρύων οι Εβραίοι, η Παναγία, η έμψυχος Κιβωτός, εντός της οποίας κατώκησεν άπαν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς, καλείται υπό της πάντοτε ακριβολογούσης θεολογικώς Ορθοδόξου Υμνολογίας όχι απλώς «Παγκόσμιος δόξα», αλλά και «Δόξα της Θεότητος»! Η εορτή μας λοιπόν της ιεράς και ευκλεούς Θεομητορικής Κοιμήσεως είναι εξ ορισμού «πεποικιλμένη τη Θεία δόξη», και εμείς, οι ταπεινοί εορτασταί, που με πόθον και ευλάβειαν ανεβήκαμε στον άγιον οίκον Της διά να προσκυνήσωμεν την ιεράν εικόνα της Παναγίας, το ταπεινόν αντίγραφον του εν Βερμίω φυλασσομένου ιερωτάτου πρωτοτύπου, και να κοσμήσωμε με άνθη πίστεως και κηρολαμπάδες ευσεβείας και θυμίαμα ευγνωμοσύνης το ιστορικόν Σεμνείον Της, λαμβάνομεν δόξαν από την Δόξαν Της και φως από το Φως Της και χάριν από την Χάριν Της, και θα επιστρέψωμε μετ’ ολίγον εις τα ίδια οπωσδήποτε πλουσιώτεροι εις Θεομητορικάς ευλογίας και στηριγμένοι και παρηγορημένοι από την μητρικήν αγάπην Της!  Τούτο αποκτά εφέτος ιδιαιτέρας διαστάσεις, λαμβανομένων υπ’ όψιν των επαλλήλων και θυελλωδών επαγωγών των λυπηρών του βίου και των πολλών θλίψεων αι οποίαι μας έχουν εύρει τελευταίως. Πέραν της προσωπικής μας αμαρτωλότητος και αβελτηρίας, εθρηνήσαμε προσφάτως την στέρησιν σπουδαίων Ιεραρχών και λαμπρών στελεχών της Εκκλησίας, εκλαύσαμε επί των ερειπίων του Γηροκομείου του Βαλουκλή, ενός εκ των αρχαιοτέρων Εθνικών Φιλανθρωπικών Καταστημάτων μας, ηλικίας άνω των δύο και ημίσεος αιώνων, πάσχομεν και θρηνούμεν εξ αιτίας του συνεχιζο-μένου επί εξάμηνον ήδη και πλέον ανθρωποκτόνου κατά της Ουκρα-νίας πολέμου, συμπάσχομεν με τους υπό της πανδημίας του Covid-19 και των πολυπληθών μεταλλάξεών του προσβληθέντας αναριθμήτους συνανθρώπους μας ανά τον κόσμον, συμμεριζόμεθα τον πόνον και την οδύνην του εν κλίνη ασθενείας κατακειμένου αλλά και γενναίως αγωνιζομένου Μακαριωτάτου και φιλτάτου Προκαθημένου της εν Κύπρω Αποστολικής Αυτοκεφάλου Εκκλησίας, αγανακτούμεν διά την αφιλάδελφον και κατά πάντα αντικανονικήν, ληστρικήν και παράνομον επέμβασιν αδελφής, δυστυχώς, Εκκλησίας εις το κανονικόν έδαφος του δευτέρου τη τάξει πρεσβυγενούς Πατριαρχείου της Αλεξανδρείας, πονούμεν διά την δυσκολίαν συνεννοήσεως και τας συγκρούσεις μεταξύ κρατών και λαών, διά την μαστίζουσαν τας χώρας κυρίως του λεγομένου Τρίτου Κόσμου δεινήν οικονομικήν και επισιτιστικήν κρίσιν, διά την συνεχιζομένην μόλυνσιν και ποικιλό-τροπον καταστροφήν του περιβάλλοντος και πλείστα άλλα!

Κυριολεκτικώς ευρισκόμεθα εν σάκκω και σποδώ πένθους και ταπεινώσεως! Αλλά, ιδού η Θεοτόκος! Η Φανερωμένη ελπίς των απηλισμένων! Η Παυσολύπη! Η πάντων Χαρά! Ο γλυκασμός των Αγγέλων! Η Γρηγορούσα επάνω από την ανθρωπίνην δύσποτμον βαρυδαιμονίαν! Ο χρυσοπλοκώτατος πύργος της ασφαλείας μας! Η Βοήθεια των Χριστιανών! Η δωδεκάτειχος Πόλις του Παμβασιλέως Χριστού, όπου μας έχει ετοιμασθή κατοικία αιώνιος! Η Σκέπη του κόσμου! Η προς τον Φιλάνθρωπον Θεόν Μεσίτριά μας! Η εν τη Γεννήσει την παρθενίαν φυλάξασα, τώρα, εν τη Κοιμήσει Της, τον κόσμον δεν τον εγκατέλειψε! Δεν μας εγκατέλειψε! Είναι μαζί μας, νύκτα και ημέρα, εφημερεύουσα της αγάπης, προισταμένη της στοργής, σε ατελείωτες υπερωρίες φροντίδος και μερίμνης μητρικής για όλους! Μικρούς και μεγάλους! Ισχυρούς και αδυνάτους! Ταπεινούς και λησμονημένους! Ευπραγούντας και δυσπραγούντας! Συγγενείς και αλλογενείς! Και εκείνους που Την ενθυμούνται, και εκείνους που Την έχουν λησμονήσει! Εκείνη όλους μας ενθυμείται κατά την σημερινήν αγίαν Μνήμην Της και πάντοτε, όλους μας νοιάζεται, όλων τα δάκρυα μετρά και συλλέγει, όλων τους στεναγμούς ακούει, υπέρ όλων δέεται του Παντοκράτορος Κυρίου, του Ελεήμονος Θεού ημών! 

Η Παναγία Θεοτόκος και Πανύμνητος Μήτηρ του κόσμου πρεσβεύει σήμερον τω Υιώ και Θεώ της και υπέρ του χειροτονηθέντος εις το εν όρει Μελά ιστορικόν και λαοφίλητον ενδιαίτημά της διακόνου Επιφανίου, κατά κόσμον Δημητρίου Καμιάνοβιτς, γνησίου τέκνου της πολύπαθης και μαρτυρικής Ουκρανίας. Ο Επιφάνιος μόλις απεφοίτησεν αριστούχος από το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Χριστανικού Πολιτισμού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και ιδού, νεώτατος, περιεδύθη το τίμιον ράσον διά να αφιερώση την ζωήν του εις τον Χριστόν και εις την διακονίαν της Εκκλησίας

Αγαπητέ μας διάκονε Επιφάνιε, η σημερινή πανέορτος ημέρα αποτελεί μοναδικόν σταθμόν εις την ζωήν σου. Έλαβες την χάριν και τα χαρίσματα του πρώτου βαθμού της ιερωσύνης, ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Παρόντες και ο ευσεβής πατέρας σου Σέργιος και η αδελφή σου Αικατερίνη, οι οποίοι σε καμαρώνουν. Ευχαριστούμεν τους γονείς σου, διότι σε ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και σε εχάρισαν εις την Μεγάλην Εκκλησίαν, την Μητέρα της δικής τους Εκκλησίας, διάκονον του λαού του Θεού. Τους συγχαίρομεν και ευχόμεθα ο Χριστός να τους ευλογή και να φέρη εις την δεινώς ταλανιζομένην πατρίδα των, την πολυπόθητον ειρήνην.

Χαίρομεν, διότι θα ενταχθής εις την καθ' ημάς Πατριαρχικήν Αυλήν. Εκεί θα διδαχθής πολλά και πολύτιμα από τους εμπείρους συγκυρηναίους σου, και θα αποκτήσης το πνεύμα του Φαναρίου, το πνεύμα της αρχούσης και πασχούσης Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας. Εντός των τειχών θα συνεχισθή η εκκλησιαστική σου παιδεία, η μελέτη των Πατέρων της Εκκλησίας και της συγχρόνου θεολογικής παραγωγής. Είσαι ευφυής, γλωσσομαθής, αγαπάς το διάβασμα. Η θύραθεν κατάρτισις, μαζί με την θεολογικήν παιδείαν, εμπλουτίζουν και διευκολύνουν το έργον του κληρικού, ανοίγουν νέας προοπτικάς εις την διακονίαν του, αφού γνωρίζει καλύτερα τα προβλήματα του συγχρόνου ανθρώπου. Ο κληρικός δεν υπηρετεί γενικώς τον «άνθρωπον», αλλά πάντοτε τον εκάστοτε σύγχρονόν του, τον συγκεκριμένον άνθρωπον προσωπικώς.

Ημείς, ως ο Ηγούμενος του Μεγάλου Μοναστηρίου εις το οποίον θα ανήκης, και ως πνευματικός σου πατήρ, δίδομεν εις σε, κατά την ιεράν ταύτην στιγμήν, τρεις πατρικάς συμβουλάς και παραι-νέσεις:

α) Να έχης εγγεγραμμένον εις τον νούν και την καρδίαν σου, καθ᾽ όλον σου τον βίον, το Βιβλικόν: «Ουδείς επιβαλών την χείρα αυτού επ' άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω εύθετός εστιν εις την Βασιλείαν του Θεού. (Λουκ. θ΄, 62). Η ιερωσύνη απαιτεί ολικήν και απροϋπόθετον αφιέρωσιν του έχειν και του είναι μας εις την Εκκλησίαν.

β) Να συνειδητοποιήσης την σημασίαν του γεγονότος ότι είσαι μέλος του κλήρου του Οικουμενικού Θρόνου. Οποία μεγάλη τιμή, οποία δε και μεγίστη ευθύνη! Θα ενσαρκώνης και θα εκπροσωπής τας παραδόσεις του, τας αξίας του, θα υπηρετής την οικουμενικήν και υπερεθνικήν αποστολήν του και θα αγωνίζεται διά την προάσπισιν των δικαίων του.

γ) Εις όλας τας φάσεις της πορείας σου, εις οποιονδήποτε εκκλησιαστικόν αξίωμα και αν ανέλθης, να παραμείνης ταπεινός διάκονος του Θεού και του ανθρώπου. Η ιερωσύνη είναι οδός και πεδίον θυσίας, προσφοράς και διακονίας. Δεν ζώμεν διά τον εαυτόν μας, αλλά διά τον Χριστόν. Να μη λησμονήσης ποτέ τον λόγον του Προδρόμου και Βαπτιστού: «εκείνον δεί αυξάνειν, εμέ δε έλαττούσθαι» (Ιωάν. γ', 30). Και να επαναλαμβάνης συνεχώς, ότι τίποτε δεν είναι ιδικόν σου κατόρθωμα, αλλά τα πάντα είναι θείον δώρημα και χάρις. Οδηγός και σύμβουλός σου θα είναι ο Απόστολος Παύλος: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Φιλιπ. δ', 13).

Ιερολογιώτατε και αγαπητέ πάτερ Επιφάνιε, καλώς ήλθες εις την χορείαν των διακόνων της Μεγάλης Εκκλησίας. Έχεις τις ευχές όλων μας. Η Θεομήτωρ, το «σεβάσμιον καύχημα ιερέων ευλαβών», να στηρίζη την διακονίαν σου πάσας τας ημέρας της ζωής σου και να αξιωθής να δης, εν ου μακρώ χρόνω, την Αυτοκέφαλον Εκκλησίαν της Ουκρανίας να συγκεντρώνη εις τους κόλπους της όλους ανεξαιρέτως τους εκεί Ορθοδόξους, γύρω από τον άξιον Προκαθήμενόν της Μακαριώτατον Μητροπολίτην Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Επιφάνιον. 

Λοιπόν, αδελφοί και τέκνα, «πανηγυριζέτωσαν οι θεόφρονες» σήμερον, όπως προστάσσει η ακροστοιχίς του πανηγυρικού Κανόνος της εορτής μας! Ας χαρούμε την σεβασμίαν ημέραν της Κοιμήσεως! Ας τιμήσωμεν την κατάπαυσιν της Εμψύχου Κιβωτού του Θεού εν «οργάνοις ηρμοσμένοις», εν ήχω σάλπιγγος, και κεμεντζέ, και ψαλτηρίου, και κιθάρας, και κινύρας προφητικής! Ενδεδυμένοι με «στολήν έξαλλον» (Β΄ Βασ. στ´, 14) ενθουσιώδους πίστεως, στερεάς ελπίδος και εμπράκτου αγάπης, όπως ακριβώς την απαιτεί η Ελληνορθόδοξος ταυτότης μας, αλλά και την συμβολίζουν και οι ωραίοι παραδοσιακοί ποντιακοί χοροί. Έτη πολλά, αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω! Έτη φωτεινά, θεοφιλή, πολύκαρπα εις παν έργον αγαθόν, Θεοτοκοσκέπαστα! Είθε και του χρόνου να αξιωθούμε και πάλιν να υπαντήσωμεν αλλήλους και πολλούς ακόμη άλλους προσκυνητάς εδώ, συμπνευματιζόμενοι, συγχαίροντες και συνεορτάζοντες εις την χαράν της Παναγίας Μητρός μας, της τρανέσσας Παναγίας Σουμελά. Αμήν!

Και τώρα η σειρά σου, πολύκλαυστε και αλησμόνητε αδελφέ Μητροπολίτα Δράμας Παύλε! Λιοντάρι του Πόντου.Όταν ήλθα στον τάφο σου για τρισάγιο, σε είπα: «Σου υπόσχομαι ότι τον Πόντο θα τον έχω σαν τα μάτια μου, όπως μου τον κληροδότησαν οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Θα συνεχίσω, όσο μου επιτρέπει ο Θεός, να τον περιδιαβαίνω, να τον φροντίζω, να τον αγαπώ, να βλέπω στα σεμνώματά του την αγάπη σου, να αφουγκράζωμαι στην Κρώμνη τις προγονικές σου διηγήσεις, να ημερεύω την ψυχή μου στην Ίμερα, στην Επτάκωμο Σάντα να σε συνδυάζω με το μαρτυρολόγιο, να σε θυμάμαι στις Λειτουργίες στού Μελά, να νοσταλγώ το βραχώδες και άκαμπτο του φρονήματός σου υπέρ της Μεγάλης Εκκλησίας». Αυτά σε υποσχέθηκα. Και ιδού! Ετήρησα την υπόσχεσί μου και ήλθα και εφέτος Θα ερχόμασταν μαζί. Το προγραμματίζαμε. Όμως άλλως έδοξε στον Θεό που κυριεύει της ζωής και του θανάτου. Ηρπάγης από του μέσου ημών ως εν συσσεισμώ. Θυμούμαι ένδακρυς την ολοζώντανη παρουσία σου εδώ σαν σήμερα το 2010, τον κεμετζέ σου, το τραγούδι σου. Κυριολεκτικά, είχες κλέψει την παράστασι. Σήμερα είσαι ο μεγάλος απών. Μας λείπεις πολύ. Πάρα πολύ! Σίγουρα, βέβαια, το πνεύμα σου, η ψυχή σου, είναι εδώ, μαζί μας. Περιίπταται στα αγαπημένα σου ποντιακά λημέρια. Ως αγαπητά τα σκηνώματά σου... Λείπει όμως σήμερα η σωματική αρχοντική παράστασίς σου. Ο μεγάλος ενθουσιασμός σου. Το γλυκύλαλο τραγούδι σου.

Αναπαύου εν ειρήνη! Και συνέχιζε να λειτουργής τώρα εις την άνω Ιερουσαλήμ και προσεύχου για μας τους περιλειπομένους. Σίγουρα θα εισακούωνται οι δεήσεις και οι προσευχές σου, γιατί υπήρξες πιστός άχρι θανάτου. Ήσουν σεμνός, έντιμος, σωστός, ακέραιος, γνήσιος, ατόφιος, αυθεντικός. Και έλεγες το ναί, ναί και το ου, ου. Μακάρι να σε μιμούνται πολλοί - όλοι! Αιωνία σου η μνήμη!

Πατριαρχική χοροστασία στον εσπερινό της παραμονής της εορτής

Την παραμονή ο Παναγιώτατος χοροστάτησε κατά τον Μ. Εσπερινό που τελέστηκε στον ΡΚαθολικό Ναό της Παναγίας Τραπεζούντος, ύστερα από την ευγενική παραχώρησή του από τον Ιερατικώς Προϊστάμενό του, Οσιώτ. π. Carmine. Να σημειωθεί ότι είναι η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, ύστερα από δεκαετίες, που τελείται ο εσπερινός της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Τραπεζούντα. 

Tον Παναγιώτατο προσφώνησε με θερμούς λόγους ο ΡΚαθολικός Προϊστάμενος του Ναού π. Carmine και ακολούθησε ομιλία του Παναγιωτάτου στην ελληνική, τουρκική και αγγλική γλώσσα.

Κατά τη διάρκεια της ο Παναγιώτατος τέλεσε την  εις διάκονον χειροτονία του ουκρανικής καταγωγής  υποδιακόνου κ. Δημητρίου Καμιάνοβιτς, στον οποίο έδωσε το όνομα Επιφάνιος. 

Photos: Nikos Papachristou / Ecumenical Patriarchate

Η συγκλονιστική επιτάφιος ομιλία του Πατριάρχη της Ρωμιοσύνης στον Δράμας Παύλο

 

Πολυφίλητέ μοι Παῦλε,

Ἦλθεν ἀδά «ὁ Τρανόν» ἀπό τήν Βασιλίδα! Ἦλθεν ὁ Πατριάρχης σου, ὁ Πατριάρχης τῆς Ρωμηοσύνης μας, ὁ φίλος σου ὁ γνήσιος. Ὅταν ἔμαθα, ἀδελφέ, τά περί τῆς ἐκδημίας σου, μετά τήν πρώτη ἔκπληξη τοῦ κεραυνοῦ καί τήν βροντή τῆς εἰδήσεως, ἀμέσως εἶπα μέσα μου ὅτι στήν πρώτη μου Ἱεραποδημία στήν Ἑλλάδα, θά ἔλθω κατευθεῖαν στόν τάφο σου, νά γονατίσω καί νά σοῦ διαβάσω Τρισάγιο κατά τίς παραδόσεις τῆς πίστεώς μας. Καί ἰδού!Ἦλθα σήμερα κατευθεῖαν ἀπό τήν Πόλι πού τόσο ἀγάπησες! Ἦλθα ἀπό τό Φανάρι, ἀπό ἐκεῖ πού χτυπᾷ ἡ καρδιά τοῦ Πόντου, τῆς Μικρασίας, τῆς Καππαδοκίας, τῆς Θράκης, Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς, τῆς Μακεδονίας, τῆς Ἠπείρου, τῶν νησιῶν μας στό Αἰγαῖο πού μόνον ἑνώνει. Ἦλθα ἀπό τήν ἕδρα τῆς Ρωμηοσύνης γιά νά σοῦ πῶ ἀπό κοντά: «Ἀδελφέ, Χριστός Ἀνέστη!» Ρωμηοί, καί μάλιστα κληρικοί σάν κι ἐσένα, εἶναι φορεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναστασίμου ἤθους! Γνωρίζουν νά ζοῦν καί γνωρίζουν νά πεθαίνουν. Λεβέντες, ὄρθιοι στή ζωή καί στόν Θάνατο! Ἀλύγιστοι στίς δυσκολίες, ἀνυποχώρητοι στόν πειρασμό τῆς ἐξουσίας, ἀκαταπόνητοι στήν διακονία τῶν ἱερῶν ὑποθέσεων. Αὐτός ἤσουν, ἅγιε ἀδελφέ! Αὐτός ἤσουν γιά τό Φανάρι μας, γιά τό Πατριαρχεῖο μας, γιά τήν Ἐκκλησία πού ὥρισαν οἱ κανόνες νά σκεπάζῃ καί τόν Πόντο τῆς καρδίας σου! Εἶχες ἰδανικά καί αὐτά ἐπέλεξες νά διακονῇς μέ Ἀλήθεια καί ἀγάπη! Ἀπό αὐτό τό Φανάρι ἦλθα ὥστε νά τιμήσω ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης σου τήν ἀφοσίωσι καί τήν φιλία σου. Ἀφοσίωσι ἐκ σπλάχνων, φιλία ψυχῆς. Ἦλθα, μέ λίγα ἄνθη στά χέρια ἀπό τό χωριό τῶν προγόνων σου στόν Πόντο, πού τά ἔφερε ὁ ἐπιστήθιος φίλος σου Efkan Bey· ἦλθα ἐδῶ ὅπου ἀσκήθηκε καί ἐτάφη ὁ συντοπίτης σου Ὅσιος Γεώργιος ὁ Καρσλίδης, ὁ ὁποῖος ἀπήλαυσε τή στοργική ἀνακομιδή σου καί τίς μέριμνες ἀπό ἐσένα περί τῆς Ἁγιοκατατάξεώς του. Πλάϊ του ἀναπαύεσαι. Πλάϊ καί στήν ὀξυδερκῆ καί ἀνδρεία Γερόντισσα Ἀκυλίνα, τήν μεγάλη αὐτή Ἡγουμένη τῆς Μονῆς. Εὐλογημένη ἡ Μάνδρα τῆς Ἀναλήψεως πού ἀνέλαβε τά τίμια σώματα εὐλογημένων ἀνθρώπων, ὅσον οἱ ψυχές των θά προγεύωνται τῆς γλυκύτητος τοῦ Παραδείσου.

Ἀδελφέ μου Παῦλε,

Ἦλθα νά σοῦ πῶ ἕνα μεγάλο «εὐχαριστῶ»! Ὄχι διότι ἐργάσθηκες γιά τήν Ἐκκλησία-αὐτό εἶναι καί θά πρέπει νά εἶναι ἡ ἐπιλογή κάθε κληρικοῦ-, ἀλλά διότι ἐπέλεξες τήν ὁδό τῆς Ἀληθείας καί τῆς ἐντιμότητος! Ἀγάπησες μέ ὅλο σου τό «εἶναι» τό Φανάρι μας, τή Ρωμηοσύνη, τά χώματα τῆς γενετείρας τῶν προγόνων σου. Ἀναδείχθηκες ἄξιος διάδοχος μορφῶν σπουδαίων Ποντίων, μέ λογιότητα, μέ μεράκι, μέ ὁραματισμούς, μέ λογισμό καί μ᾿ ὄνειρο. Ἦσουν ποιμένας, δεσπότης, κληρικός, φιλογενής, πεπαιδευμένος, ἀτόφιος, ἀληθινός, χωρίς τήν ὑπερβολή τῆς ἐπιδειξιομανίας ἀλλά μέ τό μεγαλεῖο τῆς σεμνότητος.

Ὁ Πόντος, ἴσως ποῦν πολλοί ὅτι τώρα ὀρφάνεψε! Ξεχνοῦν ἵσως αὐτό πού ἀκράδαντα πίστευες: «Ἡ Ρωμανία κι ἄν πέρασεν, ἀνθεῖ καί φέρει κι ἄλλο». Εἶπες χειροτονούμενος Ἀρχιερεύς: «Νοερῶς καθ᾿ ἑκάστην ἐπισκέπτομαι τόν Πόντον τόν «ἀνάσπαλτον, τόν τσιτσεκοσκεπαγμένον», πραγματοποιῶν καρδιακόν προσκύνημα εἰς τήν πόλιν τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Εὐγενίου, τήν κλεινήν καί περίδοξον Τραπεζοῦντα, ἀνέρχομαι εἰς τόν Φαιόν λόφον, ἔνθα τά ἀνάκτορα τῶν Μεγάλων Κομνηνῶν, ἀποθαυμάζω τήν καλλίστην θέαν, φέρω εἰς τά χείλη μου τούς στίχους τοῦ ποντίου δημώδους ᾄσματος: «ἐξέβα ᾿παν᾿ σό Πόζ-τεπέ κι εἶδα τήν Τραπεζοῦνταν, ἔμορφος κάτω σό Μεϊτάν, κι ἄσκεμος σήν Δαφνούνταν». Ἐξυμνῶ μετά τοῦ νομοφύλακος Ἰωάννου τοῦ Εὐγενικοῦ τό κάλλος τῶν Ναῶν αὐτῆς: «Καί αἴρει αὕτη κύκλῳ τούς ὀφθαλμούς, ἡ νέα Σιών, καί βλέπει θεοφεγγεῖς ὡς φωστῆρας ἐκ δυσμῶν καί βορρᾶ καί θαλάσσης καί ἑώας τά τέκνα αὐτῆς, τούς ἱερούς Πατέρας, ἐν τοῖς θείοις τεμένεσιν ἀπαύστως εὐλογοῦντας Θεόν», καί ἐν συγκινήσει ἀναλογίζο-μαι ὁποίας παρακαταθήκης φύλαξ καί φορεύς ὑπάρχω.”.

Αὐτῆς τῆς περιωπῆς Πόντιος Ἱεράρχης ὑπῆρξες! Ἀητός μονοκέφαλος, σάν ἐκείνους πού κοσμοῦσαν τά Βασιλικά ἐνδύματα Μανουήλ Α΄, τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας Τραπεζοῦντος, στραμμένος, δηλαδή, μόνον πρός Ἀνατολάς!

Καί ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως δέν πρόκειται νά λησμονήσῃ αὐτόν τόν ἀνυστερόβουλο προσανατολισμό σου, τήν ἀγάπη σου, τήν γενναιότητά σου, τήν παρρησία σου, τήν προάσπισι τῶν εὐθυνῶν της, τήν πιστότητά σου ἀκόμη καί μόνος μονώτατος μένοντας. Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία γνωρίζει μέ σοφία νά τιμᾷ τούς ἀνθρώπους πού σπεύδουν νά τήν τιμοῦν καί νά φερθοῦν μέ στοργή στό πενιχρό μεγαλεῖο καί στήν κατά κόσμον ἀδυναμία της. Σοῦ ὑπόσχομαι ὅτι τόν Πόντο θά τόν ἔχω σάν τά μάτια μου, ὅπως μοῦ τόν κληροδότησαν οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι. Θά συνεχίσω, ὅσο μοῦ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, νά τόν περιδιαβαίνω, νά τόν φροντίζω, νά τόν ἀγαπῶ, νά βλέπω στά σεμνώματά του τήν ἀγάπη σου, νά ἀφουγκράζωμαι στήν Κρώμνη τίς προγονικές σου διηγήσεις, νά ἡμερεύω τήν ψυχή μου στήν Ἴμερα, στήν ἑπτάκωμο Σάντα νά σέ συνδυάζω μέ τό μαρτυρολόγιο, νά σέ θυμᾶμαι στίς Λειτουργίες στοῦ Μελᾶ, νά νοσταλγῶ τό βραχῶδες καί ἄκαμπτο τοῦ φρονήματός σου ὑπέρ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.  

Καί, λοιπόν, φίλε Δράμας Παῦλε, σέ ἀποχαιρετῶ μέ τή θέρμη τῆς φιλίας δύο Ποντιοκαππαδοκῶν Ἁγίων, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Βασιλείου τοῦ Μεγάλου:

«Σέ παρακαλῶ νά εἶσαι κοντά μου, νά σέ καίῃ ἡ ἴδια φλόγα τῆς ἀρετῆς καί νά συνεργάζεσαι μαζύ μου, καί ὅποια ὠφέλεια εἴχαμε συγκεντρώσει κάποτε, νά τήν διατηρῇς μέ τίς προσευχές, γιά νά μή διαλυθοῦμε σάν σκιά λίγο λίγο καθώς γέρνει ἡ μέρα». (Ἐπιστολή Η’, Βασιλείῳ…PG 37, 32 Α-Β).

Χριστός Ἀνέστη!

Ιερά Μονή Αναλήψεως Ταξιαρχών Δράμας 25 Μαίου 2022

Πηγή Οικουμενικό Πατριαρχείο Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας 

Πατριαρχική Ἀπόδειξις ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχα 2022

 † Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Διατρέξαντες τόν δόλιχον τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί βιώσαντες ἐν κατανύξει τά σεπτά Πάθη τοῦ Κυρίου, ἔμπλεοι νῦν τοῦ ἀϊδίου φωτός τῆς λαμπροφόρου Αὐτοῦ Ἐγέρσεως, ὑμνοῦμεν καί δοξολογοῦμεν τό ὑπερουράνιον ὄνομα Αὐτοῦ, ἀναβοῶντες τό κοσμοχαρμόσυνον «Χριστός Ἀνέστη!». Ἀνάστασις εἶναι ὁ πυρήν τῆς πίστεως, τῆς εὐσεβείας, τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς ἐλπίδος τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τήν θεανθρωπίνην μυστηριακήν καί λατρευτικήν, πνευματικήν, ἠθικήν καί ποιμαντικήν ἔκφρασίν της καί εἰς τήν καλήν μαρτυρίαν περί τῆς ἐλθούσης ἐν Χριστῷ χάριτος καί τῆς προσδοκωμένης «κοινῆς ἀναστάσεως», ἐνσαρκώνει καί ἀντανακλᾷ τήν συντριβήν τοῦ κράτους τοῦ θανάτου διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, καί τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τῆς «δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου». Ἀνάστασιν μαρτυροῦν οἱ Ἅγιοι καί οἱ Μάρτυρες τῆς πίστεως, τό δόγμα, τό ἦθος, ἡ κανονική δομή καί λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἱεροί ναοί, τά μοναστήρια καί τά σεπτά προσκυνήματά μας, ὁ ἔνθεος ζῆλος τοῦ ἱεροῦ κλήρου, ἡ ἀπροϋπόθετος ἀφιέρωσις τοῦ ἔχειν καί τοῦ εἶναι τῶν μοναχῶν εἰς τόν Χριστόν, τό ὀρθόδοξον φρόνημα τῶν πιστῶν καί ἡ ἐσχατολογική ὁρμή συνόλου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τρόπου τοῦ βίου. Ὁ ἑορτασμός τοῦ Πάσχα δέν εἶναι διά τούς Ὀρθοδόξους μία προσωρινή ἀπόδρασις ἀπό τήν ἐγκόσμιον πραγματικότητα καί τάς ἀντιφάσεις της, ἀλλά διατράνωσις τῆς ἀκλονήτου πίστεως, ὅτι ὁ πατήσας θανάτῳ τόν θάνατον Λυτρωτής τοῦ ἀδαμιαίου γένους εἶναι ὁ Κύριος τῆς ἱστορίας, ὁ ἀεί «μεθ᾽ ἡμῶν» καί «ὑπέρ ὑμῶν» Θεός τῆς ἀγάπης. Πάσχα εἶναι ἡ βιωματική βεβαιότης, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἐλευθεροποιός Ἀλήθεια, τό θεμέλιον, ὁ ὑπαρκτικός ἄξων καί ὁρίζων τῆς ζωῆς μας. «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε´, 5). Οὐδεμία περίστασις, «θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λοιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα» (Ρωμ. η´, 35) δύναται νά χωρίσῃ τούς πιστούς ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ ἀκλόνητος πεποίθησις ἐμπνέει καί ἐνισχύει τήν δημιουργικότητά μας καί τήν βούλησιν νά καθιστάμεθα ἐν τῷ κόσμῳ «Θεοῦ συνεργοί» (Α᾽Κορ. γ´9). Ἐγγυᾶται, ὅτι ἀπέναντι εἰς ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια καί ἀδιέξοδα, ἐκεῖ ὅπου κατ᾽ ἄνθρωπον δέν διαφαίνεται λύσις, ὑπάρχει ἐλπίς καί προοπτική. «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ» (Φιλιπ. δ´, 13). Ἐν Χριστῷ ἀναστάντι γνωρίζομεν ὅτι τό κακόν, ὑπό ὅλας του τάς μορφάς, δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον εἰς τήν πορείαν τῆς ἀνθρωπότητος.  Πεπληρωμένοι εὐγνωμοσύνης καί χαρᾶς διά τήν ἀποδοθεῖσαν ὑπό τοῦ Κυρίου τῆς δόξης τιμήν καί ὑψίστην ἀξίαν εἰς τόν ἄνθρωπον, θλιβόμεθα ἐνώπιον τῆς πολυκεφάλου βίας, τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας καί τῆς καταπατήσεως τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων εἰς τήν ἐποχήν μας. «Τό φαιδρόν τῆς ἀναστάσεως κήρυγμα» καί τό «Χριστός Ἀνέστη» συνηχοῦν σήμερον μέ τήν κλαγγήν τῶν ὅπλων, τήν κραυγήν ἀγωνίας τῶν ἀθώων θυμάτων τῆς πολεμικῆς βίας καί τῶν προσφύγων, μεταξύ τῶν ὁποίων εὑρίσκονται πολυάριθμα ἀθῶα παιδία. Διε-πιστώσαμεν ἰδίοις ὄμμασι τά προβλήματα κατά τήν πρόσφατον ἐπίσκεψίν μας εἰς τήν Πολωνίαν, ὅπου κατέφυγεν ὁ κύριος ὄγκος τῶν προσφύγων ἐξ Οὐκρανίας. Συμπάσχομεν μέ τόν εὐσεβῆ καί γενναῖον Οὐκρανικόν λαόν, ὁ ὁποῖος αἴρει βαρύν σταυρόν, προσευχόμεθα καί ἀγωνιζόμεθα διά τήν εἰρήνην καί τήν δικαιοσύνην δι᾽ ὅσους τάς στεροῦνται. Εἶναι ἀδιανόητον δι᾽ ἡμᾶς τούς Χριστιανούς νά σιωπῶμεν ἐνώπιον τῆς καταρρακώσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας. Ὁμοῦ μετά τῶν θυμάτων τῶν ἐνόπλων συγκρούσεων, ὁ «μεγάλος ἡττημένος» τῶν πολέμων εἶναι ἡ ἀνθρωπότης, ἡ ὁποία εἰς τήν μακράν ἱστορίαν της δέν κατώρθωσε νά καταργήσῃ τόν πόλεμον. Ὁ πόλεμος ὄχι μόνον δέν λύει προβλήματα, ἀλλά δημιουργεῖ νέα καί πολυπλοκώτερα. Σπείρει διχασμόν καί μῖσος, μεγεθύνει τό χάσμα μεταξύ τῶν λαῶν. Ἡμεῖς πιστεύομεν στερρῶς, ὅτι ἡ ἀνθρωπότης δύναται νά ζήσῃ χωρίς πολέμους καί βίαν. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐκ τῆς φύσεώς της, λειτουργεῖ ὡς παράγων εἰρήνης. Ὄχι μόνον δέεται ὑπέρ τῆς «ἄνωθεν εἰρήνης» καί τῆς «εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου», ἀλλά τονίζει τήν σημασίαν τῆς ἀνθρωπίνης προσπαθείας διά τήν ἑδραίωσίν της. Ἴδιον τοῦ χριστιανοῦ εἶναι πρωτίστως «τό εἰρηνοποιεῖν». Ὁ Χριστός μακαρίζει τούς εἰρηνοποιούς, ὁ ἀγών τῶν ὁποίων εἶναι ἁπτή παρουσία τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ κόσμῳ καί εἰκονίζει τήν εἰρήνην τήν «πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν» (Φιλιπ. δ´, 7), ἐν τῇ «καινῇ κτίσει», ἐν τῇ εὐλογημένῃ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς προσφυῶς τονίζεται εἰς τό κείμενον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς». Τό κοινωνικό ἦθος της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, «τιμᾷ τούς μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι προσέφεραν τή ζωή τους γιά τήν εἰρήνην, ὡς μάρτυρες τῆς δύναμης τῆς ἀγάπης, τοῦ κάλλους τῆς δημιουργίας στήν ἀρχική καί τελική της μορφή, καί τῆς ἰδεώδους ἀνθρωπίνης συμπεριφορᾶς, ὅπως τήν ὑπέδειξε ὁ Χριστός κατά τή διάρκεια τῆς ἐπίγειας διακονίας Του» (§ 44). Τό Πάσχα εἶναι πανήγυρις ἐλευθερίας, χαρᾶς καί εἰρήνης. Ἀνυμνοῦντες εὐσεβοφρόνως τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καί βιοῦντες ἐν αὐτῇ καί τήν ἰδικήν μας συνανάστασιν, προσκυνοῦντες δέ ἐν πίστει τό μέγα μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, καί μετέχοντες τῆς «κοινῆς τῶν ὅλων πανηγύρεως», ἀπευθύνομεν  ἐκ τῆς ἀεί σταυροαναστασίμου πανσέπτου καθέδρας τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως πρός πάντας ὑμᾶς, τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα, ἐγκάρδιον πασχάλιον χαιρετισμόν, ἐπικαλούμενοι ἐφ᾽ ὑμᾶς τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ νεκρώσαντος τόν ᾍδην καί χαρισαμένου ἡμῖν τήν αἰώνιον ζωήν Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ παντός.  

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκβ´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως 

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα  εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Εγκύκλιος του Οικουμενικού Πατριάρχου για τον επικείμενο καθαγιασμό του Αγίου Μύρου.

 + Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΙΕΡΩι ΚΛΗΡΩι ΚΑΙ ΤΩι ΕΥΣΕΒΕΙ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ 

ΤΗΣ ΚΑΘ᾽ ΗΜΑΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ 

ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ

ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Πανίερος θεσμός τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τυγχάνει ὁ καθαγιασμός τοῦ Ἁγίου Μύρου, τελούμενος ἀνά δεκαετίαν περίπου καί κατά τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Ἑβδομάδα ἐν τῷ πανσέπτῳ καθ᾿ ἡμᾶς Κέντρῳ. Ὡς ἐμφαίνεται ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, ἡ λειτουργική χρῆσις τοῦ Ἁγίου Μύρου ἀντικατέστησε παλαιόθεν τήν διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῶν Ἀποστόλων μετάδοσιν τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τούς νεοφωτίστους χριστιανούς. 

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό ὁδηγοῦν τόν χριστώνυμον λαόν εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν, καθοπλίζει τόν ἄρτι ἀναγεννηθέντα ἐν τῇ καλυμβήθρᾳ τοῦ Βαπτίσματος πρός αὔξησιν καί τελείωσιν τῆς ἀρξαμένης ἐν αὐτῷ νέας ζωῆς, ἐπισφραγίζον τήν συσσωμάτωσιν αὐτοῦ εἰς τό Κυριακόν Σῶμα. Μετά τό εἰς Χριστόν Βάπτισμα, τήν τριήμερον Ταφήν καί Ἀνάστασιν, ἰδού ἡ τῆς Πεντηκοστῆς, διά τοῦ Ἁγίου Μύρου, ἀνατέλλει ὥρα, ὅτε τό ἐκ πολλῶν ὑλικῶν εὔοσμον ἔλαιον, ὡς τό ἐν πυρίναις γλώσσαις Πνεῦμα, ἐπέρχεται καί χαριτώνει τόν νεόφυτον πιστόν, φανεροῦν αὐτῷ ἀκαινοτόμητον τήν περί τῆς Ἁγίας Τριάδος Ἀλήθειαν, τήν βιουμένην καί φυλασσομένην ἐν τῇ Ἁγίᾳ Ἐκκλησίᾳ, ἐν τοῖς δόγμασι τῆς πίστεως, ἐν τῇ Θείᾳ λατρείᾳ καί ἐν τῇ καλῇ μαρτυρίᾳ ἐν τῷ κόσμῳ, πάντοτε ἐν ἀναφορᾷ πρός τόν αἰώνιον προορισμόν τοῦ ἀνθρώπου καί τήν πλήρωσιν τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Αἱ ἔννοιαι χρῖσμα καί χάρισμα, αἱ ὁποῖαι, ἀπό τῆς ἐποχῆς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, συνοδεύουν τόν ἄνθρωπον, τόν ζῶντα καί ἀναστρεφόμενον ἐπ᾿ ἐλπίδι τοῦ ἐλέους τοῦ Κυρίου, τοῦ μή φέροντος θεάσθαι τυραννούμενον ὑπό τοῦ μισοκάλου διαβόλου τό ἠγαπημένον αὐτοῦ δημιούργημα, ἀποτελοῦν καί σήμερον τήν εἰδοποιόν διαφοράν ἐκ τῶν κοσμικῶν χαρισμάτων καί φυσικῶν καί ψυχικῶν ἱκανοτήτων. Πᾶν τό ἀγαθόν πηγάζει ἐκ τοῦ Θεοῦ, διά τοῦτο καί πάντες ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι φέρουν τήν πνοήν τοῦ Δημιουργοῦ ἐν αὐτοῖς. Ὅμως, αἱ ἐν Χριστῷ ἀρεταί, ἡ ἁγιότης, οἱ καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μόνον ἐν τῇ Μιᾷ, Ἁγίᾳ, Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ δύνανται νά βιωθοῦν ὡς ἐχέγγυον τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἥτις «φύεται μέν ἐν τῷδε τῷ βίῳ καί τάς ἀρχάς ἐντεῦθεν λαμβάνει, τελειοῦται δέ ἐπί τοῦ μέλλοντος, ἐπειδάν εἰς ἐκείνην ἀφικώμεθα τήν ἡμέραν» (Νικόλαος Καβάσιλας). 

Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, τῷ χώρῳ καί τῷ τρόπῳ χριστοδωρήτου ἐν ἐλευθερίᾳ ζωῆς, ἀναδεικνύονται ἡ ποικιλία τῶν χορηγουμένων καί «διαιρουμένων» ὑπό τοῦ Παναγίου Πνεύματος χαρισμάτων, ἀλλά καί ἡ ἑνωτική δύναμις καί ἐνέργεια τοῦ Παρακλήτου, τοῦ Πνεύματος «συμφωνίας» καί «κοινωνίας», τοῦ «ὅλον συγκροτοῦντος τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Ἕν τό Κυριακόν Σῶμα, πολυειδῆ τά πνευματέμφορα δωρήματα, ἁγιοπνευματική ἡ ἀρτιότης τῆς ἑτερότητος καί τῆς ἑνότητος, τό ὅλον κεκοσμημένον διά τῆς Θείας χάριτος, τά πάντα λειτουργοῦντα πρός δόξαν τοῦ Θεοῦ τῶν αἰωνίων καί τῶν θαυμασίων.

Ἔκφανσιν αὐτοῦ τοῦ ἤθους τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνελευθερίας ἀποτελεῖ καί ἡ καθιέρωσις τῆς ἐψήσεως καί τῆς καθαγιάσεως τοῦ Ἁγίου Μύρου ὑπό τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Τό γεγονός ὅτι αἱ ἄλλαι Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι προσφέρουν ἀπαραίτητα συστατικά καί εὐώδεις οὐσίας, συμβάλλουσαι εἰς τήν παρασκευήν τοῦ Ἁγίου Μύρου, καθώς καί ἡ χρῆσις αὐτοῦ ὄχι μόνον εἰς τό μυστήριον τοῦ Χρίσματος, ἀλλά καί εἰς τήν ἀποδοχήν προσερχομένων εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ἑτεροδόξων ἤ πεπτωκότων, εἰς τά ἐγκαίνια ναῶν, εἰς τήν καθοσίωσιν ἱερῶν θυσιαστηρίων καί ἀλλαχοῦ, εἶναι σύμβολον καί ἀπόδειξις τῆς ὁρατῆς πανορθοδόξου ἑνότητος, ἁπτή ἔκφρασις ὑγιοῦς ἐκκλησιολογίας καί σεβασμοῦ πρός μίαν μακροχρόνιον καί εὐλογημένην ἐκκλησιαστικήν πρακτικήν.

Χωροῦντες, ἔμπλεοι συγκινήσεως καί χαρᾶς, πρός τόν καθαγιασμόν τοῦ Ἁγίου Μύρου, ἐπιθυμοῦμεν, προσφιλέστατα τέκνα, νά καταστήσωμεν ὑμᾶς, τό φιλόχριστον ποίμνιον τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κοινωνούς τῆς εὐφροσύνης καί τῆς κατανύξεως, προτρεπόμενοι πάντας ὑμᾶς διά προσευχητικήν παρουσίαν ἐν τῷ πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ, καί ὑπομιμνήσκοντες ὅτι ἡ τοῦ Θείου Ἐλαίου καθαγίασις ἀποτελεῖ μεγίστην εὐλογίαν διά τε τούς τελοῦντας αὐτήν καί διά τούς συμμετέχοντας εἰς τήν πνευματικήν καί μυρίπνοον ταύτην πανήγυριν.

Ἡ δέ ἀείρυτος χάρις τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ εὐδοκία καί ἡ ἀγάπη τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ καί Πατρός, ὁ φωτισμός καί ἡ κοινωνία τοῦ Παναγίου Πνεύματος τῆς Ἀληθείας, εἴησαν μετά πάντων ὑμῶν, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος 

 ,βκβ’ Φεβρουαρίου κς’

«Χρίσμα Επουράνιον», "Μύρον Άγιον", «Έλαιον Ευχαριστίας»,από το Οικουμενικό Πατριαρχείο

 

Τη Μεγάλη Πέμπτη του 2022, θα ολοκληρωθεί  στην Κωνσταντινούπολη η παρασκευή του Αγίου Μύρου, η οποία επαναλαμβάνεται κάθε δέκα χρόνια στο Φανάρι. 

Το Άγιο Μύρο ονομάζεται και «έλαιον αγαλλιάσεως », «έλαιον χρίσεως», «χρίσμα ευχαριστίας» και «χρίσμα επουράνιον», και όπως είναι γνωστό χρησιμοποιείται για να τελεστεί το μυστήριο του Χρίσματος, το οποίο τελείται αμέσως μετά το Βάπτισμα, για να μεταδώσει τις Δωρεές του Παναγίου Πνεύματος στο νεοφώτιστο. Το Άγιο μύρο χρησιμοποιείται, επίσης, στα εγκαίνια ιερών ναών, κατά τον καθαγιασμό της Αγίας Τράπεζας, στην καθιέρωση ιερών αντικειμένων, στην ανακομιδή ιερών λειψάνων κ.τ.λ. 

Η τελετή παρασκευής και  καθαγιασμού του Μύρου γίνεται με μεγαλοπρέπεια και ιερή κατάνυξη και αποτελεί ιδιαίτερη εκκλησιαστική πράξη, που έχει μυστηριακό αλλά και ποιμαντικό χαρακτήρα. Η Εκκλησία προχώρησε στην παρασκευή του Αγίου Μύρου από το 2ο μ.Χ. αιώνα, προκειμένου να μπορεί να τελείται το Μυστήριο του Χρίσματος και στις πιο απόμακρες περιοχές, όπου δεν μπορούσαν να φθάσουν οι Άγιοι Απόστολοι, γιατί κατά την εποχή εκείνη εξαπλωνόταν ο Χριστιανισμός σε κάθε κατεύθυνση. Έως και τον 8ο αιώνα, το δικαίωμα της παρασκευής του Αγίου Μύρου το κατείχαν όλοι οι Επίσκοποι. Συν τω χρόνω, όμως, περιορίστηκε στους Προκαθημένους και κατόπιν στον Οικουμενικό Πατριάρχη, ούτως ώστε να φαίνεται στο πρόσωπό του η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η παρασκευή του Αγίου Μύρου θεμελιώνεται και αγιογραφικά στο Βιβλίο της Εξόδου (30, 18-38), όπου διαβάζουμε ότι ο Κύριος έδωσε την εξής εντολή στον Προφήτη Μωυσή:  «…λάβε ἡδύσματα, τὸ ἄνθος σμύρνης ἐκλεκτῆς πεντακοσίους σίκλους καὶ κινναμώμου εὐώδους τὸ ἥμισυ τούτου διακοσίους πεντήκοντα καὶ καλάμου εὐώδους διακοσίους πεντήκοντα καὶ ἴρεως πεντακοσίους σίκλους τοῦ ἁγίου καὶ ἔλαιον ἐξ ἐλαιῶν εἲν καὶ ποιήσεις αὐτὸ ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον, μύρον μυρεψικὸν τέχνῃ μυρεψοῦ˙ ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον ἔσται. Καὶ χρίσεις ἐξ αὐτοῦ τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὴν λυχνίαν καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὸ θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος καὶ τὸ θυσιαστήριον τῶν ὁλοκαυτωμάτων καὶ πάντα αὐτοῦ τὰ σκεύη καὶ τὴν τράπεζαν καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὸν λουτῆρα καὶ τὴν βάσιν αὐτοῦ καὶ ἁγιάσεις αὐτά, καὶ ἔσται ἅγια τῶν ἁγίων˙ πᾶς ὁ ἁπτόμενος αὐτῶν ἁγιασθήσεται. Καὶ Ἀαρὼν καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ χρίσεις καὶ ἁγιάσεις αὐτοὺς ἱερατεύειν μοι…». Στις μέρες μας η παρασκευή και ο καθαγιασμός καθιερώθηκε να επαναλαμβάνεται κάθε δέκα χρόνια, αφού η αύξηση του πληθυσμού των Χριστιανών συνεπάγεται και περισσότερη ζήτηση Αγίου Μύρου. Επί πατριαρχίας της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίου καθαγιασμός Αγίου Μύρου έγινε τρείς φόρες, το 1992, το 2002 και το 2012. 

Οι τελετές για την παρασκευή του Αγίου Μύρου πραγματοποιούνται στο χώρο του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου, αρχίζουν την Κυριακή των Βαΐων και διαρκούν έως και τη Μεγάλη Πέμπτη. Την Κυριακή των Βαΐων, μετά τη Δοξολογία, ο Πατριάρχης αναθέτει με ειδική ευχή την ευθύνη της παρασκευής σε δυο επιτροπές. Η μία είναι η εκκλησιαστική, η οποία αποτελείται από ιερείς και η άλλη αποτελείται από επιστήμονες του χώρου της φαρμακευτικής και της χημείας, τους λεγόμενους μυρεψούς, γιατί  η παρασκευή και η έψηση του Μύρου απαιτούν ειδικές γνώσεις. Της επιτροπής αυτής προεδρεύει ο Άρχων Μυρεψός, στον οποίο ο Πατριάρχης δίδει και το μεταξωτό «λέντιον». Η παρασκευή και  «έψηση», δηλαδή το ψήσιμο του Μύρου, λαμβάνει χώρα στο ειδικό για το σκοπό αυτό «ιερόν κουβούκλιον», που βρίσκεται έξω (βορειοδυτικά) από τον πατριαρχικό ναό και εντός του περιβόλου του Πατριαρχείου. Μέσα σε αυτό υπάρχει μεγάλη εικόνα του Ιησού Χριστού και το λεγόμενο «ιερόν ερμάριον». Στο ιερόν ερμάριον οι εντεταλμένοι μυρεψοί φυλάσσουν πενήντα επτά συστατικά (αρωματικά φυτά, αιθέρια έλαια, κ.τ.λ.), στις απαιτούμενες ποσότητες και αναλογίες, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν για να παρασκευαστεί το Μύρο. Ο αριθμός των πενήντα επτά υλικών καθορίστηκε επί πατριαρχίας του μακαριστού Πατριάρχη Αθηναγόρα (1948-1972), ενώ έως τότε δεν ήταν σταθερός. Αναφέρεται ότι η πρώτη γραπτή συνταγή περιελάμβανε μόνο δεκατρία υλικά.  Τα κυριότερα από αυτά είναι: αγγελική, αριστολοχία, άσσαρο, βαλσαμέλαιο, βατάνι άκαιρο, δρόγες, ελαιόλαδο, ελένιο, εχινάνθη, ζινγκίβερη, ζουτομπά, ίριδα, καγχρεά, κανέλα, καρποβάλσαμο, καρυοφύλλι, κάσσια μαύρη, κελτικό, κιννάμωμο, κόρο, κρασί, κύπερι, λάβδανο, μάκαρι, μαστίχα Χίου, ματλαία ελαίου, μητζόκοκκα μύρα, μυροβάλανο, νάρδος, ξυλοβάλσαμο, πέτιτο, πιπέρι μαύρο, ροδέλαιο, σάψιχο, σμύρνα, στάχο, στύρακας, τερεβινθίνη, τζιτζίβερι, φύλλα ινδικού. Ένα από τα κυριότερα συστατικά του είναι ο μόσχος, μια φυσική αρωματική ουσία που εξάγεται από τον αδένα ενός είδους ελαφιού και είναι ένα από τα ακριβότερα συστατικά της αρωματοποιίας. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι παλαιότερα η Εκκλησία της Κύπρου προσκόμιζε για την παρασκευή του Μύρου την «κύπερι», που φύεται στην περιοχή της Κυπερούντας. Η έψηση του Μύρου αρχίζει το πρωί της Μεγάλης Δευτέρας, μετά τη θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, με τελετή μικρού αγιασμού στο προαύλιο το ναού, όπου τοποθετείται η θεομητορική εικόνα, η επιλεγομένη «Ελπίς των Απηλπισμένων». Κατά τη διάρκεια της τελετής ο Πατριάρχης ραίνει με αγιασμό τους επτά λέβητες, τα σκεύη και τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν για την παρασκευή του Αγίου Μύρου και ανάβει με τα δικηροτρίκηρα την καύσιμη ύλη, που υπάρχει κάτω από τους λέβητες. Η ύλη αυτή, συνήθως, αποτελείται από διάφορα φθαρμένα ξύλινα ιερά αντικείμενα, όπως αναλόγια, εικόνες κ.τ.λ.. Ενώ, λοιπόν, γίνεται η έψηση του Μύρου, η τελετή συνεχίζεται με ανάγνωση του «Τετραυάγγελου». Η διαδικασία αυτή διαρκεί έως και το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης. Τη Μεγάλη Τρίτη, μετά τη θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, μπροστά από την εικόνα της Θεομήτορος, που βρίσκεται τοποθετημένη στο προαύλιο του ναού, ο Πατριάρχης ψάλλει το Μικρό Παρακλητικό Κανόνα και έπειτα εισέρχεται στο ιερό κουβούκλιο, όπου αναγινώσκει ειδική ευχή και βάζει μέσα στους λέβητες οίνο και ροδοπέταλα. Τη Μεγάλη Τετάρτη κατά παρόμοιο τρόπο, μετά τη θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, αναπέμπονται ύμνοι έμπροσθεν της εικόνας «Ελπίς των Απηλπισμένων», διαβάζεται ευχή και ακολούθως, εντός του κουβουκλίου, συνεχίζεται η ανάγνωση του «Τετραυάγγελου». Το Μύρο θα συνεχίσει να παρασκευάζεται έως το απόγευμα μέχρι να γίνει διαυγές. Κατόπιν, το παρασκεύασμα μεταγγίζεται σε δώδεκα μεγάλους ασημένιους αμφορείς, καθώς και σε άλλες μικρές μυροθήκες, που μεταφέρονται στο πατριαρχικό παρεκκλήσι του Αποστόλου Ανδρέα. Το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης, μετά την ακολουθία του Όρθρου, που γίνεται στο παρεκκλήσι του Αποστόλου Ανδρέα, ο Πατριάρχης δίδει στον πρώτο τη τάξει Επίσκοπο ένα αλαβάστρινο δοχείο, το οποίο περιέχει από το φυλασσόμενο Άγιο Μύρο, ενώ στους Επισκόπους, εκπροσώπους των Ορθοδόξων Εκκλησιών, δίδει, κατά τα πρεσβεία τιμής των Εκκλησιών, ασημένια μυροθήκη που περιέχει το παρασκευασμένο και προς καθαγιασμό Μύρο . Κατόπιν γίνεται είσοδος, εν πομπή, στον Πατριαρχικό Ναό. Είκοσι τέσσερις ιερείς μεταφέρουν τους δώδεκα αμφορείς με το Μύρο και τους τοποθετούν εκατέρωθεν της Ωραίας Πύλης. Η μυροθήκη, που περιέχει το παλαιό Άγιο Μύρο, εναποτίθεται επάνω στην Αγία Τράπεζα. Ο καθαγιασμός του Μύρου γίνεται στη συνέχεια, κατά τη θεία Λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης. Συγκεκριμένα, όταν ο Πατριάρχης εκφωνήσει: «Και έστε τα ελέη του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού», αρχίζει ο καθαγιασμός του Μύρου, ενώ κατά τη διάρκειά του, ψάλλονται ύμνοι από την εορτή της Πεντηκοστής, με μεγαλοπρέπεια και μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα.  Ο καθαγιασμός ολοκληρώνεται με γονυκλισία, οπότε ο Πατριάρχης, συμπροσευχομένων των συλλειτουργών και του λαού, επικαλείται τη θεία Χάρη ώστε αυτή να καταστήσει το Μύρον Άγιο. Όταν τελειώσει η θεία Λειτουργία, τα δοχεία που περιέχουν το Άγιο Μύρο μεταφέρονται, πάλι εν πομπή, στο Μυροφυλάκιο του Πατριαρχείου, στον Πύργο του Πατριαρχείου. Αργότερα, το Άγιο Μύρο  διανέμεται στους εκπροσώπους των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών. Κατόπιν, με ευθύνη του Προκαθημένου διαμοιράζεται στις Μητροπόλεις της τοπικής Αυτοκέφαλης Εκκλησίας και στη συνέχεια παραλαμβάνουν και όλοι οι ιερείς για τις ανάγκες της ενορίας τους. Το Άγιο Μύρο παρασκευάστηκε :

1. Το 1208 επί Πατριαρχίας Μιχαήλ Δ΄ (στη Νίκαια)
2. Το 1705 επί Πατριαρχίας Γαβριήλ Γ΄
3. Το 1759 επί Πατριαρχίας Σεραφείμ Β΄
4. Το 1833 επί Πατριαρχίας Κωνσταντίου Α΄
5. Το 1856 επί Πατριαρχίας Κύριλλου Ζ΄
6. Το 1865 επί Πατριαρχίας Σωφρονίου Γ΄
7. Το 1879 επί Πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄
8. Το 1890 επί Πατριαρχίας Διονυσίου Ε΄
9. Το 1903 επί Πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄
10. Το 1912 επί Πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄
11. Το 1928 επί Πατριαρχίας Βασιλείου του Γ΄
12. Το 1939 επί Πατριαρχίας Βενιαμίν
13. Το 1951 επί Πατριαρχίας Αθηναγόρα
14. Το 1960 επί Πατριαρχίας Αθηναγόρα
15. Το 1973 επί Πατριαρχίας Δημητρίου
16. Το 1983 επί Πατριαρχίας Δημητρίου
17. Το 1992 επί Πατριαρχίας Βαρθολομαίου
18. Το 2002 επί Πατριαρχίας Βαρθολομαίου
19. Το 2012 επί Πατριαρχίας Βαρθολομαίου