Προσφώνησις
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
πρός τά μέλη τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς
ἐπί τῇ εἰσόδῳ εἰς τόν νέον ἐνιαυτόν
(31-12-2013)
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κ. Στέφανε, Ὁμοθυμαδόν, ἐν συνάξει, ἐν χαρᾷ πεπληρωμένῃ, κατακλείομεν, κατά τό ἔθος, τό ἔτος 2013, ἐκεῖ ὅπου τό ἠρχίσαμεν: ἐν τῷ πανσέπτῳ Κέντρῳ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐν τῷ τόπῳ τῆς μαρτυρίας καί τοῦ μαρτυρίου, τῆς προσευχῆς καί τῆς διακονίας.
Ἔρχονται καί παρέρχονται αἱ γενεαί τῶν ἀνθρώπων καί ἐν Φαναρίῳ φυλάσσεται ἀλώβητος ἡ παρακαταθήκη τῶν Πατέρων, ἡ πίστις, τό ἦθος καί ὁ πολιτισμός τῆς Ὀρθοδοξίας, τά ἱερά καί τά ὅσια τοῦ Γένους. Παρελαύνουν ἐνώπιον ἡμῶν αἱ φωτειναί μορφαί τῶν Πατριαρχῶν, τῶν Ἱεραρχῶν, τῶν πρεσβυτέρων καί διακόνων, ὅλων τῶν εὐόρκως διακονησάντων λαϊκῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἐν κατανύξει τούς μνηνομεύομεν ὅλους, τούς εὐγνωμονοῦμεν, τούς τιμῶμεν.
Ὁ μακαριστός πνευματικός ἡμῶν πατήρ, Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων, ἀπό τήν γέννησιν τοῦ ὁποίου συνεπληρώθησαν ἐφέτος ἑκατόν ἔτη, εἰς ἕνα βαθυστόχαστον λόγον του (30-11-1971), ἀναφερόμενος εἰς τόν καθ᾽ ἡμᾶς Οἰκουμενικόν Θρόνον, σημειώνει ὅτι αὐτός «ἐπί μᾶλλον καί μᾶλλον ἀναγνωρίζει καί συνειδητοποιεῖ ὅτι ὑπέρ πᾶν ἄλλο, ὑπέρ πᾶσαν ἀξίαν, εἶναι ὡς Ἐκκλησία, μυστήριον Θεοῦ, ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἀναλύσει, εἶναι Σταυρός, εἶναι εὐθύνη καί χρέος, εἶναι συγκατάβασις καί ἐνανθρώπησις, εἶναι καταλλαγή καί ἀγάπη καί εἰρήνη – εἶναι τόπος θεώσεως. Εἶναι σταυρός, οὐχί ὡς αὐτοσκοπός, ἀλλ᾽ ἔξοδος εἰς Ἀνάστασιν. Ὁ σταυρός, ἐφ᾽ οὗ ὁ Ἐσταυρωμένος Θρόνος, εἶναι σταυρός ἀναστάσεως. Καί πλέον τούτου, εἶναι σταυρός, προσδοκῶν τήν τελείαν δικαίωσιν ἐν τοῖς ἐσχάτοις, ἐν τῇ ὅλῃ ἀποκαλύψει τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ».
Ηὐλογήθημεν ὑπό τοῦ πανοικτίρμονος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί Κυρίου τῶν ὅλων, νά διακονοῦμεν ἐν Φαναρίῳ σεῖς καί ἡμεῖς καί νά εἴμεθα κληρονόμοι πολυτίμων παραδόσεων, τάς ὁποίας ὀφείλομεν νά διασώσωμεν ἀκεραίας. Τό χρέος τοῦτο δημιουργεῖ σοβαράς δεσμεύσεις, ἀπαιτεῖ αὐτοθυσίαν καί ὁλοκληρωτικήν ἀφιέρωσιν καί δή ἐν μέσῳ ἑνός εὐδαιμονοθηρικοῦ πολιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶλλον δέν εὐνοεῖ τήν αὐθυπέρβασιν, τήν προσφοράν καί τήν ἀγάπην.
Ὁ σύγχρονος ἀτομοκεντρισμός καί ὁ εὐδαιμονισμός μετατρέπουν τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου εἰς ἔρημον, ὅπου τίποτε δέν βλαστάνει. Εἶναι ὄντως μαρτύριον διά τόν ἄνθρωπον, νά περιστρέφεται γύρω ἀπό τόν ἑαυτόν του, καί τό ἐγώ του νά εἶναι ἡ κυρία πηγή νοηματοδοτήσεως τῆς ὑπάρξεώς του. Ὁ εὐδαιμονισμός ὁδηγεῖ πάντοτε εἰς δυστυχίαν, ἀφοῦ παγιδεύει τόν ἄνθρωπον εἰς τόν φαῦλον κύκλον τῶν ἀναγκῶν καί τῶν ἱκανοποιήσεων, ἡ λογική τῶν ὁποίων εἶναι τό «ἀκόρεστον».
Εἶναι μεγάλη ἡ εὐθύνη, πρωτίστως ἡμῶν τῶν κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐκλήθημεν νά ἀναδεικνυώμεθα Κυρηναῖοι.Ἕνας σύγχρονος σπουδαῖος θεολόγος διαπιστώνει ὅτι αὐξάνεται, δυστυχῶς, ὁ ἀριθμός τῶν φορέων μιᾶς «εἰκονικῆς ἱερωσύνης», ἡ ὁποία θέλει περισσότερον νά «φαίνεται» παρά νά «εἶναι». Πρόκειται διά μίαν ἱερωσύνην τῶν τύπων, τῶν λαμπερῶν ἀμφίων, τῆς κοινωνικότητος, τῆς ἀδαπάνου εὐλαβείας τῶν καθαρῶν ἤ τοῦ πολυπράγμονος ἀκτιβισμοῦ.
Ἡ ἀλήθεια τῆς ἱερωσύνης, ὅμως, εἶναι ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάστασις. Εἶναι ἡ Θεία Χάρις, ἡ ὁποία μᾶς ἀπελευθερώνει ἀπό τόν ἑαυτόν μας, διά νά συναντήσωμεν τόν ἀδελφόν. Ὁ ἱερεύς εἶναι πάντοτε ἀγαπητικός, φλεγόμενος, γεμάτος εὐαισθησίαν καί τρυφερότητα διά τό «μέγα τραῦμα» καί τό «μέγα θαῦμα», τόν ἄνθρωπο. Δέν εἶναι ποτέ νωθρός, ράθυμος, κατηφής ἤ ἀπαιδιόδοξος.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι «ἐν τῷ κόσμῳ», καί ἐδῶ καλεῖται νά δίδῃ τήν σωστικήν μαρτυρίαν της. Τά συγκλονιστικά λόγια τοῦ Χριστοῦ «Ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰωάνν. 18, 36) ὑπογραμμίζουν ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει σχέσιν μέ τόν κόσμον τῆς πτώσεως καί τῆς φθορᾶς. Δέν ἀναφέρεται, ὅμως, ὁ εὐαγγελικός λόγος εἰς μίαν ἄσαρκον, αὐτάρκη, ἀδιάφορον διά τόν ἄνθρωπον καί τόν κόσμον του Ἐκκλησίαν. Ἐν τῷ κόσμῳ, βεβαίως, ἡ παρουσία καί ὁ προσανατολισμός τῆς Ἐκκλησίας τρέφονται ἀπό τόν «οὐκ ἐκ τοῦ κόσμου» χαρακτῆρα της.
Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἀφουγκράζεται τήν κραυγήν τῶν κοπιώντων καί πεφορτισμένων, τῶν θυμάτων τῆς ἀδικίας, τῆς πτωχείας καί τῆς βίας. Ἀντιστέκεται εἰς τάς ποικίλας ἀντικειμενοποιήσεις τοῦ ἀνθρώπου εἴτε αὐταί γίνονται εἰς τό ὄνομα τῆς πολιτικῆς καί τῆς οἰκονομίας εἴτε τοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ ἔθνους ἤ καί τῆς ἐπιστήμης. Ἀγωνίζεται διά τήν ἐπικράτησιν τοῦ πολιτισμοῦ τῆς ἀλληλεγγύης καί τῆς ἀδελφοσύνης. Εἰς τόν ἀγῶνα αὐτόν, ἡ Ἐκκλησία μᾶς παραπέμπει εἰς τήν ἀληθινήν πηγήν τῆς ἐλευθερίας, τόν Χριστόν, πού εἶναι ἡ ἀλήθεια. «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰωάνν. 8, 32).
Ὁ Χριστός παρεμβαίνει πάντοτε ὑπέρ τοῦ ἀνθρώπου, ἐνδυναμώνει τήν ἰδικήν μας προσπάθειαν, κινητοποιεῖ μέσα μας πρωτογνώρους δυνάμεις, μᾶς μεταμορφώνει ὑπαρκτικῶς. «Ὑμεῖς ἐπ᾽ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί» (Γαλ. 5, 12). Ἡ ὑψίστη ἔκφρασις τῆς ἐλευθερίας εἶναι ἡ ἀγάπη, τό ἀπερινόητον μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.
Ὁ συγκαταβάς τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων Σωτήρ, ὁ σεσαρκωμένος Λόγος τοῦ Πατρός, πρεσβείαις τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Βασιλείου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας, οὐρανοφάντορος, τοῦ Μεγάλου, νά χαρίζῃ εἰς ὅλους ὑμᾶς, κληρικούς τε καί λαϊκούς, τά πεφιλημένα τέκνα τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, ἕνα εὐλογημένον καί ἀγλαόκαρπον νέον ἐνιαυτόν, ὑγιείαν κατ᾽ ἄμφω, πνεῦμα κοινωνίας καί ὁμονοίας καί τήν εἰρήνην Αὐτοῦ, τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν.
Χρόνια πολλά!
.jpg)
