Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην Αγία Τριάδα Ν. Φιλαδέλφειας Θυρανοίξια του Ναϋδρίου εις μνήμην Μιχαήλ Κατσούρη

   

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην Αγία Τριάδα Ν. Φιλαδέλφειας, φωτο και ομιλία κατά τα Πατριαρχικά Θυρανοίξια του Ναϋδρίου εις μνήμην Μιχαήλ Κατσούρη

 Στη Νέα Φιλαδέλφεια Αττικής κατέφθασε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος το απόγευμα της Παρασκευής, 22 Νοεμβρίου 2024. Μετά τη Δοξολογία επί τη υποδοχή Του, στον Καθεδρικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, πραγματοποιήθηκε η τελετή ονοματοδοσίας της Πλατείας Πατριάρχου και αποκαλυπτήρια αναθηματικής πλάκας. Στη συνέχεια, ο Παναγιώτατος επισκέφθηκε τον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Νέας Φιλαδελφείας και τέλεσε τα Θυρανοίξια του Ναϊδρίου του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ανεγερθέντος εις μνήμην του δολοφονηθέντος Μιχαήλ Κατσούρη, το οποίο βρίσκεται στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού. Τέλος, μετέβη στο γήπεδο της ΑΕΚ (ΟΠΑΠ Αρένα), όπου επισκέφθηκε τον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας, εντός του γηπέδου, και ξεναγήθηκε στο Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού, στο Μουσείο της ΑΕΚ και στις εγκαταστάσεις του γηπέδου. Παρόντες ήταν, μεταξύ άλλων, ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ ΑΕΚ Μάριος Ηλιόπουλος και ο πρώην διοικητικός ηγέτης της, Δημήτρης Μελισσανίδης.

 

Ακολουθεί η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχου κατά την τελετή των Θυρανοιξίων του Ναϊδρίου:

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας κύριε Γαβριήλ, ποιμενάρχα τῆς θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας καί ἐκπρόσωπε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

Τιμιώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,

Εὐλαβέστατοι κληρικοί,

Ἐξοχώτατοι καί Ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν,

Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες ὀφφικιάλιοι,

Προσφιλέστατοι γονεῖς τοῦ μακαριστοῦ Μιχαήλ,

Λαέ τοῦ Θεοῦ ἠγαπημένε,

Πάντοτε αἰσθανόμεθα βαθυτάτην συγκίνησιν κατά τήν τέλεσιν μιᾶς ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας, ἀλλά σήμερον ἀλγεῖ καί ὀδυνᾶται ἡ καρδία μας, διότι εὑρισκόμεθα εἰς ἕνα τόπον συμβολικόν καί μαρτυρικόν, ἀφιερωμένον εἰς ἕνα νέον ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἄφησε τήν τελευταίαν του πνοήν βιαίως δολοφονηθείς μόλις ὀλίγα μέτρα ἀπό τό σημεῖον ὅπου ἱστάμεθα. Ἀναμιμνησκόμεθα τοῦ μαρτυρικοῦ του τέλους καί δεόμεθα ὑπέρ μακαρίας μνήμης καί αἰωνίου ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ ἀδίκῳ θανάτῳ τελειωθέντος Μιχαήλ Κατσούρη, τοῦ φιλάθλου τῆς Ἀθλητικῆς Ἑνώσεως Κωνσταντινουπόλεως, τῆς γνωστῆς εἰς ὅλους μας ΑΕΚ, με τῆν ὁποίαν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἔχει ἰδιαιτέρους δεσμούς.

Ὁ Ἱερός Ναός τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἰς τόν περίβολον τοῦ ὁποίου ἐκτίσθη τό Ναΐδριον τοῦ Ταξιάρχου Μιχαήλ, ἐθεμελιώθη ὑπό τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου τό ἔτος 1931 καί μάλιστα τό οἰκόπεδον παρεχωρήθη ὑπό τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς Στεγάσεως Προσφύγων κατόπιν συντόνων ἐνεργειῶν τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου τῆς ἡμῶν Μετριότητος Πατριάρχου Κωνσταντίνου τοῦ Ϛ’, ὁ ὁποῖος ἐτέλεσε καί τόν πρῶτον ἁγιασμόν εἰς τό σημεῖον ἀνεγέρσεως τοῦ Ναοῦ, ὁλίγον χρόνον πρό τῆς κοιμήσεώς του. Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντῖνος, ὡς ἀνεφέραμεν καί πρό ὀλίγου, διέμενεν ἐνταῦθα μετά τήν ἐκδίωξίν του ὡς ἀνταλλαξίμου καί τήν ἐν συνεχείᾳ παραίτησίν του ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Ὀραματισμός τοῦ μαρτυρικοῦ ἐκείνου Πατριάρχου ὑπῆρξεν ἡ ἀνέγερσις ἑνός μεγαλοπρεποῦς ναοῦ κατά τά πρότυπα τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Πέραν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν, ἴσως διά νά τοῦ θυμίζῃ, ὅπως καί εἰς τούς πρόσφυγας τῆς περιοχῆς, τό μεγαλεῖον τῆς Βασιλευούσης. Ἀτυχῶς, ὁ Β´ Παγκόσμιος Πόλεμος καί ὁ θάνατος τοῦ πρώτου ἀρχιτέκτονος τοῦ ναοῦ ἠκύρωσαν τά ἀρχικά ἀρχιτεκτονικά σχέδια, ἀλλ᾽ ὁ ναός, ἐν τέλει, ἐκτίσθη καί ἵσταται περίλαμπρος, ὁ δέ ἀοίδιμος Πατριάρχης Κωνσταντῖνος μνημονεύται ὡς Κτίτωρ καί Μέγας Εὐεργέτης τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Τριάδος.

 Εἰς αὐτόν, λοιπόν, τόν ἔμφορτον ἀπό τάς ἐνθυμήσεις καί τάς βασάνους τοῦ Γένους χῶρον ἐκτίσθη καί ὁ χαρίεις οὗτος Ναΐσκος τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, εἰς μνημόσυνον αἰώνιον τοῦ δολοφονηθέντος Μιχαήλ Κατσούρη, ἑνός ἁγνοῦ, τιμίου, φιλοτίμου καί ἐργατικοῦ νέου, μόλις εἴκοσι ἐννέα ἐτῶν, μέ καταγωγήν ἀπό τήν πλησιόχωρον πόλιν τῆς Ἐλευσῖνος.

Ὁ Μιχάλης ἐπλήρωσε μέ τήν ζωήν του τήν ἀγάπην καί τό πάθος του διά τόν ἀθλητισμόν καί τήν ὁμάδα του τήν ΑΕΚ. Τήν ἑσπέραν τῆς 7ης Αὐγούστου 2023 ἐβίωσε τήν ἀγριότητα καί τά δολοφονικά ἔνστικτα ἀνθρώπων πού οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μέ τά ὑψηλά ἰδεώδη τοῦ ἀθλητισμοῦ καί τῆς εὐγενοῦς ἅμιλλας. Ὁ Μιχάλης ὑπῆρξε θῦμα τῆς τυφλῆς καί αἱμοχαροῦς ὀπαδικῆς βίας, τήν ὁποίαν ἀπορρίπτομεν καί καταδικάζομεν με ἀγανάκτησιν, ὄχι μόνον ὡς εἰδεχθές ἔγκλημα, ἀλλά καί ὡς βαρυτάτην ἁμαρτίαν ἐναντίον τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πλησίον, διότι στρεφόμενος κανείς ἐναντίον τοῦ πλάσματος στρέφεται ἐναντίον τοῦ Δημιουργοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία ἐπιδοκιμάζει τόν ἀθλητισμόν καί προτρέπει τούς νέους νά μετέχουν εἰς τάς ἀθλητικάς δράσεις, διότι ὁ ὅλος ἄνθρωπος, ψυχῇ τε καί σώματι, πρέπει νά εἶναι ὑγιής καί εὔρωστος κατ᾽ ἄμφω. Λέγει μάλιστα, χαρακτηριστικῶς, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως, ὁ μέγας αὐτός πατήρ καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος: «ἡ ἄσκησις καί γυμνασία τοῦ τε σώματος καί τοῦ πνεύματος παντί εὖ εἰδότι τά περί αὐτόν, εἰσί συμφυῆ καθήκοντα ἐπιβαλλόμενα αὐτῷ ὑπό τῆς ἰδίας φύσεως καί τοῦ προορισμοῦ του, διότι τό μέν σῶμα εὐεκτοῦν ὑπηρετεῖ τῇ ψυχῇ προθύμως καί ἀόκνως, ἡ δέ ψυχή ἔχουσα ἀνεπτυγμένας τάς ἑαυτῆς δυνάμεις σωφρονεῖ καί ὑγιαίνει, καί τάς τοῦ σώματος δυνάμεις σωφρόνως χειρίζεται» (Νεκταρίου Κεφαλᾶ, Μητροπολίτου Πενταπόλεως, «Ὁμιλία περί Γυμναστικῆς» εἰς τό Περί τῶν Ἀποτελεσμάτων τῆς Ἀληθοῦς καί Ψευδοῦς Μορφώσεως, Ἐν Ἀθήναις, 1894, σ. 18).

Προτρεπόμεθα, λοιπόν, πατρικῶς τούς γονεῖς νά ὠθοῦν τά τέκνα των εἰς τόν ἀθλητισμόν, ἀλλά καί τούς ἰδίους τούς νέους, ἀντί ἄλλων ψυχοβλαβῶν ἐνασχολήσεων, νά ἐπιδίδωνται εἰς τήν γυμνασίαν τοῦ σώματος, νά μετέχουν εἰς ἀθλητικάς δραστηριότητας, νά στηρίζουν ὁμίλους καί ὁμάδας μέ ἐνθουσιασμόν, μακράν ὅμως πάσης βιαιότητος καί φαινομένων ὀπαδισμοῦ καί «χουλιγκανισμοῦ».

 Ὁ ἀθλητισμός ἐξυψώνει τό πνεῦμα καί καλλιεργεῖ τά ὑψηλά ἰδανικά, ἀλλ᾽ ὅταν μολύνεται ἀπό τό δηλητήριον τῆς ὀπαδικῆς βίας καταντᾷ καταστροφική μανία, τά ἐπίχειρα τῆς ὁποίας δυστυχῶς δοκιμάζει ἡ κοινωνία μας πλειστάκις μέ τόν χείριστον τρόπον καί εἰς τόν ἔσχατον βαθμόν.

  

Ὁ ἱερός οὗτος Ναός τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ παραδίδεται ἀπό τῆς σήμερον εἰς τήν λατρείαν τοῦ Θεοῦ καί εἰς μνημόσυνον αἰώνιον τοῦ ἀδελφοῦ μας Μιχαήλ, ἀλλά καί ὡς μιά διαρκής ὑπόμνησις διά τά τραγικά ἀποτελέσματα τῆς τυφλῆς ὀπαδικῆς βίας. Συλλυπούμεθα βαθύτατα τούς γονεῖς καί οἰκείους τοῦ Μιχαήλ, συμπάσχομεν μαζί τους καί προσευχόμεθα διά τήν ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς του. Εἴθε ὁ μακαριστός Μιχάλης νά εἶναι τό τελευταῖον θύμα τῆς ὀπαδικῆς βίας.

 

  

 

 

 

 

 

 

Ομιλία Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στον Ι. Καθεδρικό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ν. Φιλαδελφείας

 

 

ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΙΣ  τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, κατά τήν Δοξολογίαν ἐπί τῇ ἐπισήμῳ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας 

Ἱερός Καθεδρικός Ναός Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Παρασκευή, 22 Νοεμβρίου 2024

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας κύριε Γαβριήλ, ποιμενάρχα τῆς θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας καί ἐκπρόσωπε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

Τιμιώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,

Εὐλαβέστατοι κληρικοί,

Ἐξοχώτατοι καί Ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν,

Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες ὀφφικιάλιοι,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ λίαν ἀγαπητά,

Ἐν χαρᾷ ἀνυποκρίτῳ καί ἐν βαθείᾳ συγκινήσει ἀφίχθημεν, ὁμοῦ μετά τῆς τιμίας συνοδείας ἡμῶν, εἰς τήν καθέδραν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας, ἀνταποκρινόμενοι εἰς τήν εὐγενῆ καί λίαν τιμητικήν πρόσκλησιν τοῦ Ἱερωτάτου ποιμενάρχου σας, ὁ ὁποῖος ἐπεσκέφθη τόν παρελθόντα Αὔγουστον τό ἐν Φαναρίῳ σεπτόν Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας διά νά προσκαλέσῃ τήν ἡμετέραν Μετριότητα, ὥστε νά συνεορτάσωμεν μίαν σημαντικήν ἐπέτειον τῆς Μητροπόλεώς σας καί νά ἀποδώ-σωμεν δόξαν καί αἶνον εἰς τόν Θεόν διά τάς πλουσίας εὐεργεσίας καί δωρεάς Του ἐπί τῇ διαρρευσάσῃ πεντηκοντα-ετία ἀπό τῆς ἱδρύσεως αὐτῆς. 

Εἴμεθα εὐγνώμονες, ἅγιε ἀδελφέ, διά τήν πρόσκλησιν, ὡς καί διά τούς πρόφρονας καί λίαν τιμητικούς λόγους πρός τό ταπεινόν πρόσωπόν μας, ἀλλά καί διά τήν πάνδημον ὑποδοχήν, καί δέν κρύπτομεν τήν συγκίνησίν μας διότι εὑρισκόμεθα ἐν τῷ μέσῳ ἀδελφῶν καί τέκνων ἠγαπημένων, τῶν ὁποίων οἱ πρόγονοι ἀπετέλουν, πάλαι ποτέ, ἐκλεκτόν καί δυναμικόν τμῆμα τοῦ ποιμνίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου. Πολλάκις ἔχομεν κατά τό παρελθόν ἀναφερθῆ εἰς τάς δυσπεριγράπτους βασάνους καί τούς διωγμούς τῶν Ρωμηῶν τῆς ἰωνίτιδος γῆς καί τήν ἐκκρίζωσίν των ἐκ τῶν ἀρχαίων ἑστιῶν των, καί ἀσφαλῶς θά συνεχίσωμεν νά τό πράττωμεν εἰς πᾶσαν κατάλληλον περίστασιν.

Διά τόν Ἑλληνισμόν τῆς Ἰωνίας, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ὑπῆρξεν ἁπλῶς ἕνα στοιχεῖον τῆς ἰδιοπροσωπίας καί τῆς ταυτότητός του, ἕνα χαρακτηριστικόν τό ὁποῖον συνετέλεσεν, οὕτως εἰπεῖν, εἰς τήν διαμόρφωσίν του, ἀλλά ἦτο καί εἶναι ἐκείνη ἡ καθοριστική καί ἀναγεννητική δύναμις, ἡ ὁποία διαποτίζει ὅλας τάς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τοῦ Ρωμηοῦ, εἰς ὅλην τήν διαχρονίαν τῶν αἰώνων, καί ἀπαρτίζει τό ὅλον τῆς ὑπάρξεώς του. Γνωρίζομεν ἀπό τήν ἱστορίαν ὅτι εἴς τινας περιπτώσεις ἐχάθη ἡ ἑλληνική γλῶσσα, ὡς λόγου χάριν εἰς τήν περίπτωσιν τῶν Καραμανλήδων, οἱ ὁποῖοι ἀπώλεσαν μέν τήν γλῶσσαν, διετήρησαν ὅμως τήν ὀρθόδοξον πίστιν, ἐχέγγυον τῆς συνειδήσεώς των ὡς Ρωμηῶν. Ἡ Ἐκκλησία διαφυλάττει τήν πίστιν τῶν πατέρων καί τήν ἰδιοπροσωπίαν τοῦ Γένους μέ τήν αὐτήν περίφροντιν ἀγάπην, τά δύο αὐτά μεγέθη, τά ὁποῖα, ὡς εἴπομεν, συνιστοῦν τό ὅλον τῆς ὑπάρξεώς μας.

Ἡ εἰσδοχή τοῦ προσφυγικοῦ στοιχείου, διά τό Ἑλληνικόν κράτος, παρά τάς ἀρχικάς δυσκολίας, ἀπετέλεσεν ἀνακαινι-στικόν παράγοντα καί δύναμιν προόδου, καθώς οἱ πρόσφυ-γες ἐκόμισαν εἰς τήν πνευματικήν των σκευήν τόν ἀνε-ξάντλητον πλοῦτον τῆς παραδόσεως τοῦ Γένους, τήν βαθυτάτην εὐσέβειαν καί τήν ἀφοσίωσιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τά αὐθεντικά ἤθη των, τήν ἐργατικότητα, τήν τιμιότητα, τήν θέλησιν διά ζωήν καί δημιουργίαν. Ἡ μεταφύτευσις εἰς τήν νέαν γῆν, βεβαίως, δέν ἦτο εὔκολος καί ἀνέφελος, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία ἐστάθη φιλόστοργος Μήτηρ καί ἐπεσύναξε «τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγάς της» (Μτ. κγ´, 37), ὅπου καί ἄν αὐτά εὑρέθησαν μετά τήν λαίλαπα καί τόν κατατρεγμόν.

Ἐδῶ εἰς τήν ἀττικήν γῆν, καί μάλιστα ἐντός τῶν ὁρίων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ν. Ἰωνίας, ἐγκατεστάθησαν κατά χιλιάδας οἱ πρόσφυγες τῆς Μικρασιατικῆς τραγωδίας, μέ τό Κράτος νά ἀδυνατῇ νά καλύψῃ ἐπαρκῶς τάς στοιχειώδεις ἀνάγκας των. Εἰς αὐτήν τήν θλιβεράν περίστασιν, ἡ Ἐκκλησία ἀσφαλῶς δέν ἔμεινεν ἀπαθής∙ ὁ ἐκ Μαδύτου τῆς Ἀνατολικῆς Θρᾴκης ἕλκων τήν καταγωγήν μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἐγένετο ὁ φύλαξ ἄγγελος τῶν ἐμπεριστάτων τέκνων τῆς Ἐκκλησίας καί ἐθεράπευσε, κατά τάς δυνάμεις του, τάς ὑλικάς καί πνευματικάς των ἀνάγκας καί χρείας. Τόσον ἡ ζῶσα προφορική παράδοσις περί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, ἀλλά καί αἱ γραπταί πηγαί καί αἱ ἀναθηματικαί πλάκες, διάσπαρτοι ἀνά τήν δικαιοδοσίαν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, μαρτυροῦν περί τῶν πολλῶν εὐεργεσιῶν τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιεπισκόπου, τόν ὁποῖον μνημονεύομεν μέ ἰδιαιτέραν συγκίνησιν τήν εὔσημον ταύτην στιγμήν. Ὡσαύτως, ἀναμι-μνησκόμεθα τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Πατάρων Μελε-τίου, τοῦ ἀναπαυομένου παρά τῇ κόγχῃ τοῦ Ἱεροῦ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Ν. Ἰωνίας, βοηθοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πισιδίας, ὁ ὁποῖος ἐξετοπίσθη καί αὐτός καί ἐγκατεστάθη ἐδῶ καί διηκόνησε θυσιαστικῶς τούς πρόσφυ-γας ἐν μέσῳ συνθηκῶν ἐξόχως ἀντιξόων. Ἐπιφυλασσόμεθα νά ἀναφερθῶμεν διεξοδικῶς ἐντός ὀλίγου, κατά τήν τελετήν ὀνοματοδοσίας τῆς Πλατείας «Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντίνου Ϛ’», εἰς τόν ἀοίδιμον αὐτόν προκάτοχον τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, ὁ ὁποῖος, μετά τήν ἄδικον ἀπέλασίν του ἐκ Κωνσταντινουπόλεως, ἔζησε τά τελευταῖα ἔτη τοῦ βίου του ἐδῶ εἰς τήν Νέαν Ἰωνίαν. Αἰωνία ὅλων αὐτῶν ἡ μνήμη καί ἄληστος!

Αὐτή εἶναι διαχρονικῶς ἡ ἱστορία τῆς Ρωμηοσύνης∙ ἱστορία θυσίας, πόνου καί στεναγμῶν, ἀλλά καί ἀναστάσεως καί δημιουργικῆς πορείας πρός τό μέλλον. Τό Γένος μας οὐδέποτε χάνει τήν ἀναγεννητικήν καί μεταμορφωτικήν του δύναμιν, ἀλλά μεταποιεῖ τά ὀλίγα εἰς ἀμέτρητα, τά σκύβαλα εἰς χρυσόν καί τήν τέφραν εἰς ἀδάμαντας… Τό αὐτό ἐπισυνέβη καί ἐδῶ εἰς τοῦτο τό τμῆμα τῆς εὐλογημένης ἀττικῆς γῆς, ὅπου ἐγκατεστάθησαν «τά ἀποδημητικά πτηνά τῆς Ρωμηοσύνης», ὡς συνηθίζομεν νά λέγωμεν, καί ἐκ τοῦ μηδενός ἐδημιούργησαν νέας πατρίδας καί προέκοψαν καί ἐμεγαλούργησαν, πάντοτε ὑπό τήν σκέπην τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτή ἀκριβῶς ἦτο καί ἡ προνοητική καί ποιμαντική μέριμνα καί φροντίς τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἐδημιούργησε τόν Μάϊον τοῦ ἕτους 1974, πρό πεντήκοντα ἀκριβῶς ἐτῶν, ἐκ τῶν κανονικῶν ἐδαφῶν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, τήν Μητρόπολιν Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας, διά τό πλῆθος τῶν πιστῶν εἰς τήν περιοχήν καί διά τήν καλυτέραν διαποίπανσίν των. Πρῶτος Ποιμήν τῆς ἀρτιπαγοῦς Μητροπόλεως κατέστη ὁ ἐκλεκτός Ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὁ ἀπό Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς Τιμόθεος ὁ Ματθαιάκης, ὁ καλός κἀγαθός, ὁ φιλόπατρις καί φιλογενής, ὁ βαθυνούστατος θεολόγος, ὁ ὁποῖος πολύ ἠγάπησε τό ποίμνιόν του καί ἠγαπήθη παρ᾽ αὐτοῦ καί κατέλιπε φήμην ἁγίου καί εὐλαβεστάτου Ἱεράρχου. 

Τοῦ αὐτοῦ πνευματικοῦ ἀναστήματος ὑπῆρξε καί ὁ διάδοχος τοῦ ἀειμνήστου Τιμοθέου, μακαριστός Κωνσταντῖνος. Δανειζόμεθα τούς λόγους τοῦ νῦν Μητροπολίτου Νέας Ἰωνίας διά νά σκιαγραφήσωμεν ἁδρομερῶς τήν προσωπικό-τητα τοῦ ἀμέσου προκατόχου του: «Ὁ πολυσέβαστος Μητροπολίτης κυρός Κωνσταντῖνος χάραξε μέ συνέπεια καί ἔνθεο ζῆλο τή δική του φωτεινή πορεία στην καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερά Μητρόπολη γιά εἴκοσι ὁλόκληρα ἔτη. Ἀπό τό 1994, ὅταν καί ἐξελέγη ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Μητροπολίτης Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας, ἐργάσθηκε ἀόκνως καί διηκόνησε μέ θυσιαστική ἀγάπη, μέ σύνεση καί εὐθύνη, μέ προγραμματισμό, μέ πίστη καί ἐλπίδα, ἀφήνοντας ἔτσι ἀνεξίτηλα τά ἴχνη του στήν Τοπική μας Ἐκκλησία»[1].

Ἐδανείσθημεν, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, τούς λόγους αὐτούς, καθώς ὁ ἀδελφός Γαβριήλ διηκόνησε τόν μακαριστόν Μητροπολίτην Κωνσταντῖνον καθ᾽ ὅλην τήν περίοδον τῆς ἀσθενείας του καί τόν περιέθαλψε μέ παραδειγματικήν ἀφοσίωσιν ὡς πραγματικός πνευματικός υἱός. Ἐπαινοῦμεν τόν Ποιμενάρχην σας, ὄχι μόνον δι᾽ αὐτήν του τήν πρᾶξιν, ἀλλά διότι ἐργάζεται φιλοτίμως καί ἐγκόπως διά τήν Ἐκκλησίαν καί δή διά τήν νεότητα. Μέ λιπαράν θεολογικήν καί θύραθεν παιδείαν ἀποτελεῖ ἕνα ἐκ τῶν πλέον ἱκανῶν καί δυναμικῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Εὐδοκίᾳ καί χάριτι Θεοῦ, ἡ Ἱερά Μητρόπολις Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας ἑορτάζει τό «Χρυσοῦν Ἰωβηλαῖον» αὐτῆς ὑπό τήν στιβαράν καί πεπνυμένην πηδαλιουχίαν τοῦ Μητροπολίτου Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος τυγχάνει νέος μέν τῇ ἡλικίᾳ ἀλλά δυναμικός καί ρηξικέλευθος. Εὐχαριστοῦμεν ἅπαξ ἔτι διά τήν πρόσκλησιν καί τήν ὑποδοχήν, ἀλλά καί διά τά ἀδελφικά του αἰσθήματα τόν Ποιμενάρχην τῆς προσφυγικῆς ταύτης Μητροπόλεως καί συγχαίρομεν αὐτόν ὁλο-καρδίως διά τό ἔργον του καί τήν τετιμημένην ἀρχιερατικήν του διακονίαν. 

Κατακλείοντες τόν λόγον, ἐκφράζομεν καί πάλιν τήν εὐγνωμοσύνην τῆς ἡμῶν Μετριότητος καί τῆς τιμίας συνο-δείας μας εἰς πάντας ὑμᾶς διά  τήν θερμήν ὑποδοχήν καί τήν ἐκδήλωσιν εἰλικρινῶν αἰσθημάτων ἀγάπης καί τιμῆς, ἐπικα-λούμενοι δέ ἐπί πάντας ὑμᾶς τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῆς Βουρλιώτισσας καί τοῦ Ἁγίου Νεομάρ-τυρος Γεωργίου τοῦ Νεαπολίτου, εὐχόμεθα ἐκ βάθους καρδίας ἡ νέα πεντηκονταετία ζωῆς καί προσφορᾶς τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως νά εἶναι πλήρης ἔργων ἀγαθῶν καί πεπληρωμένη πάσης ἄνωθεν εὐλογίας. Ἀμήν! 

Πρόποσι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου εἰς τό πρός τιμήν Αὐτοῦ παρατιθέμενον δεῖπνον ὑπό τῆς Ἀθλητικῆς Ἑνώσεως Κωνσταντινουπόλεως (Α.Ε.Κ.)

 

 

Πρόποσις τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου εἰς τό πρός τιμήν Αὐτοῦ παρατιθέμενον δεῖπνον ὑπό τῆς Ἀθλητικῆς Ἑνώσεως Κωνσταντινουπόλεως (Α.Ε.Κ.) 

(Ἀθῆναι, 22-11-2024)

* * *Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κύριε Ἱερώνυμε, Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι,

Ἐντιμολογιώτατε Ἄρχων Κουροπαλάτη κύριε Δημήτριε Μελισσανίδη, Ἐκλεκτοί συνδαιτυμόνες, Εὐγενῶς προσκληθέντες καί εὑρισκόμενοι εἰς τό ἐπίσημον τοῦτο δεῖπνον, διά νά ἀπολαύσωμεν εἰσέτι μίαν φοράν τήν φιλοξενίαν τῶν ἰδικῶν μας ἀνθρώπων, τῶν μελῶν τῆς ἱστορικῆς Ἀθλητικῆς ῾Ενώσεως Κωνσταντινουπόλεως της Α.Ε.Κ., χαιρετίζoμεν ἅπαντας ἐγκαρδίως καί πατρικῶς καί μεταφέρομεν εἰς ὑμᾶς τήν εὐλογίαν τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου. Αἰσθανόμεθα ἰδιαιτέραν συγκίνησιν καί ὑπερηφάνειαν διά τάς ἐπιτυχίας τῆς Ἀθλητικῆς σας Ἑνώσεως, συνέχισιν καί αὔξησιν τῶν ὁποίων εὐχόμεθα ἐκ βάθους καρδίας.  Ὁ χῶρος τοῦ ἀθλητισμοῦ καυχᾶται διά τήν ἰδέαν καί τό πνεῦμα, τά ὁποῖα ἐκπροσωπεῖ ἐπαξίως ἡ Α.Ε.Κ. Ἡ ἰδέα τοῦ «εὖ ἀγωνίζεσθαι», ὡς τρόπος σκέψεως καί συμπεριφορᾶς, πρέπει νά είναι παροῦσα εἰς ὅλους τούς τύπους τοῦ ἀθλητισμοῦ, ἀλλά ὀφείλει νά διέπῃ καί ὅλας τάς ἐκφάνσεις τῆς ἀνθρωπίνης δράσεως. Τό φίλαθλον πνεῦμα τῆς Α.Ε.Κ ἐκφράζεται μέσω τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ καί τῆς ἐπικοινωνίας, τῆς ἀλληλοκατανοήσεως καί τῆς συνεργασίας μεταξύ ἀτόμων καί ὁμάδων. Αὐτάς τάς ἀξίας καί τά ἰδανικά καλούμεθα πάντες νά καλλιεργήσωμεν καί νά μεταφέρωμεν εἰς τήν νέαν γενεάν, ὥστε νά κτίσωμεν ἕνα καλλίτερον καί δικαιότερον αὔριον. Αἱ πνευματικαί αὐταί ἀξίαι διεσώθησαν καί ἐκαλλιεργήθησαν εἰς τάς νέας των ἑστίας ὑπό ὅλων ὅσων ἄκοντες ἐγκατέλειψαν τήν πατρῷαν γῆν ἐν καιροῖς κλύδωνος. Οἱ πρόσφυγες μετέφερον, ἐγγεγραμμένα εἰς τήν καρδίαν των, τήν πίστιν καί τό ἦθος, τήν τιμιότητα καί τήν ἐργατικότητα, μίαν πολιτισμικήν παρακαταθήκην αἰώνων. Ὅσοι παρέμειναν εἰς τήν Πόλιν, οἱ «ὀλίγοι ἀλλά ἀμέτρητοι», ἔμειναν πιστοί καί ἀκλόνητοι φύλακες τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς τρόπου τοῦ βίου, δίδοντες, παρά τάς δυσκολίας, μαρτυρίαν πολιτισμοῦ  καί ἀνθρωπισμοῦ πανανθρωπίνης ἐμβελείας. Δραττόμεθα σήμερον τῆς εὐκαιρίας νά ἀπευθύνωμεν συγχαρητηρίους εὐχάς εἰς ὅλους ὅσους συνέβαλον εἰς τήν δημιουργίαν τοῦ ὡραίου τούτου σταδίου μέ τήν ἐπωνυμίαν «Ἁγιά – Σοφιά», τό ὁποῖον εἶναι ἐμφανῶς ἐπηρεασμένον ἀπό τήν Βυζαντινήν ἀρχιτεκτονικήν. Τό ἐξωτερικόν του τμῆμα εἶναι κατεσκευασμένον συμφώνως πρός τό πρότυπον τῶν θεοδοσιανῶν τειχῶν καί ἐπί τῶν θυρῶν ἀναγράφονται τά ὀνόματα τῶν ἱστορικῶν προσφυγικῶν πόλεων τῆς Ἀνατολῆς εἰς ἔνδειξιν τῆς ἀμέσου σχέσεως τῆς Ἀθλητικῆς μας Ἑνώσεως μέ τάς ἀλησμονήτους πατρίδας.   Μέ αὐτάς τάς σκέψεις καί τά αἰσθήματα, ὑψοῦντες τό κύπελλον, ἐκφράζομεν τήν εὐγνωμοσύνην μας πρός ὑμᾶς, Ἐντιμολογιώτατε καί ἀγαπητέ Ἄρχων κύριε Μελισσανίδη, διά τήν εὐγενῆ πρόσκλησιν, διά τήν ἀβραμιαίαν φιλοξενίαν καί τήν ὅλην ἐγκάρδιον φροντίδα, καθώς καί διά τήν γενναιόδωρον διάθεσιν τοῦ ἀεροσκάφους διά τήν μετακίνησιν ἡμῶν καί τῆς σεπτῆς συνοδείας μας, συγχαίροντες δέ ὑμᾶς ἅπαξ ἔτι εἰλικρινῶς διά τό παρόν ἐντυπωσιακόν στάδιον, ἀπευθύνομεν χαιρετισμόν ἀγάπης καί τιμῆς πρός τούς νῦν Διοικοῦντας αὐτό καί τούς συνεργάτας των, καθώς καί πρός πάντας τούς στηρίζοντας τό σπουδαῖον ἔργον τῆς Α.Ε.Κ., εὐχόμενοι ὑγείαν κατ᾿ ἄμφω καί πᾶσαν ἄνωθεν εὐλογίαν.  Νά ἐνθυμῆσθε πάντοτε, ὅτι ὁ Πατριάρχης σας εἶναι καί θά εἶναι, μέχρι τήν τελευταίαν του ἀναπνοήν, εἰς τό πλευρόν σας. 

Ζήτω ἡ Α.Ε.Κ!

 

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης και ο Ανδρέας Παπανδρέου

 

 Μαρτυρία της κ. Δήμητρας Παπανδρέου για την ευλογημένη συνάντηση αγίου Ιακώβου Τσαλίκη και Ανδρέα Παπανδρέου.

Όταν ο Πρόεδρος το 1990 χρειάστηκε να κάνει εσπευσμένη εισαγωγή στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο λόγω των πολλαπλών καρδιολογικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, προβλήματα που είχαν επιδεινωθεί από το «βρώμικο 89» που είχε προηγηθεί, η κατάσταση της υγείας του ήταν ιδιαίτερα δύσκολη και τα προγνωστικά των ιατρών καθόλου ενθαρρυντικά . Προσωπικά ήμουν ήρεμη, πίστευα πως ο καλός Θεός θα φρόντιζε όπως και κατά το παρελθόν είχε φροντίσει και θα γινόταν το θαύμα, γιατί έπρεπε εκείνη τη χρονική στιγμή ο Ανδρέας να ζήσει όχι μόνο για να αποκατασταθεί ηθικά από τον Λαό αλλά και για να προσφέρει ακόμα περισσότερα στον Τόπο τούτο που είχε μπροστά του πληθώρα προβλημάτων, ιδιαίτερα στα Εθνικά θέματα . Και το θαύμα δεν άργησε να γίνει. Από το προσωπικό του Νοσοκομείου πληροφορήθηκα πως στο ίδιο κρεβάτι που νοσηλευόταν ο Πρόεδρος είχε λίγο πριν νοσηλευθεί ένας αγιασμένος Γέροντας που τον παρακολουθούσε και εκείνον ο Δημήτρης Κρεμαστινός και τώρα είχε μεταφερθεί σε άλλο θάλαμο, αμέσως ζήτησα περισσότερες πληροφορίες και παρακάλεσα να με πάνε κοντά του κάτι που έγινε και έτσι βρέθηκα κοντά στον άγιο Ιάκωβο που με δέχθηκε με την απλότητα ενός μικρού παιδιού μη γνωρίζοντας στην αρχή πια είμαι και τι ήθελα, αργότερα μάλιστα έμαθα πως ο Γέροντας έλεγε χαριτολογώντας και με την απλότητα που τον διέκρινε , ότι «στον θάλαμο, μπήκε μια γυναικάρα δυο μέτρα που δεν την γνώρισα»! Αφού του φίλησα το χεράκι ακολούθησε ο εξής διάλογος . «Θέλω να βοηθήσεις πάτερ Ιάκωβε τον Ανδρέα». «Ποιος είναι αυτός ο Αντρέας;», «Είναι ο Πρωθυπουργός… ο Παπανδρέου». «Και τι να κάνω εγώ, ένας ταπεινός παπάς, ενώ υπάρχουν στο νοσοκομείο άριστοι γιατροί και νοσηλευτές;». «Θέλω πάτερ, να έρθετε στην εντατική να τον σταυρώσετε, σας παρακαλώ είναι ανάγκη και πρέπει να το κάνετε…». Ειλικρινά εκείνη τη στιγμή πίστευα πως ξεκινούσε το θαύμα που περίμενα και μέσα από την καρδιά μου ευχαριστούσα τον Παντοδύναμο Θεό που άκουσε τις προσευχές μας, γιατί και ο Ανδρέας έκανε προσευχή και άνθρωποι δικοί μας που τον αγαπούσαν και ζούσαν μαζί μας την αγωνία και την περιπέτεια της υγείας του. Ο Γέροντας παρότι καταπονημένος δεν αρνήθηκε να κάνει αυτό που του ζήτησα και σε λίγο τον έφεραν στο δωμάτιο του Προέδρου τον οποίο είχα ήδη ενημερώσει και τον δέχθηκε με μεγάλη χαρά . Θυμάμαι την σκηνή και τα λόγια του Γέροντα, την μορφή και ιδιαίτερα το βλέμμα του που ενέπνεε δύναμη, ελπίδα και αγάπη ενώ όλα επάνω του, ακόμα και η παιδική θα έλεγα απλότητα του ενέπνεαν σεβασμό και μαρτυρούσαν πως ήταν άνθρωπος της προσευχής. Σεμνά και ταπεινά πλησίασε τον Πρόεδρο αφού πρώτα σχολίασε με τον δικό του τρόπο την παρουσία αγίων εικόνων στο προσκέφαλο του Ανδρέα λέγοντας χαρακτηριστικά «έχετε καλούς φύλακες εδώ», πλησίασε λοιπόν τον Ανδρέα και τον ρώτησε με εκείνη την γεμάτη γαλήνη φωνή του «Πιστεύεις στον Θεό παιδί μου;» , έτσι τον αποκάλεσε «παιδί» μου, ούτε κ. Πρόεδρε , ούτε κ. Παπανδρέου, ούτε πληθυντικός «παιδί» μου, γνώριζα τον Πρόεδρο καλά και τον κοίταξα στα μάτια ήθελα να δω την αντίδραση του και αυτό που είδα στα μάτια μου με έκανε να αρχίσω να κλαίω ήμουν πλέον σίγουρη το θαύμα είχε γίνει. Αυτό το «παιδί» μου έδωσε στον Αντρέα ελπίδα ζωής η ανθρώπινη πλευρά του είχε ήδη ζωντανέψει όχι γιατί τον είπαν παιδί αλλά γιατί αυτή η φράση έκλεινε μέσα της όλο το μεγαλείο της καρδιάς του Γέροντα που το μετέφερε στην κουρασμένη καρδιά του και την αναζωογόνησε. «Πιστεύω» απάντησε ο Πρόεδρος , « Τότε θα σε σταυρώσω» Τον σταύρωσε, προσευχήθηκε νοερά για λίγο, τον χάιδεψε απαλά στο μέτωπο και του είπε “Θα γίνεις καλά, θα βγεις από το Νοσοκομείο , θα ξαναγίνεις Πρωθυπουργός κοίταξε να κάνεις καλό στην Ελλάδα και να προσέξεις την Εκκλησία» . Ζούσαμε ένα θαύμα ο θάλαμος λες και γέμισε αγγέλους χάθηκε αμέσως η μουντή ατμόσφαιρα του Νοσοκομείου και η απέραντη μοναξιά και η απελπισία του ασθενή και των οικείων του, μια ευωδία πλημμύρισε τον χώρο, ο Πρόεδρος δάκρυσε ο Γέροντας το ίδιο εγώ έκλαιγα, σταύρωσε και εμένα «κουράγιο» μου είπε «είσαι δυνατή». Μετά κατάλαβα τι εννοούσε και τον ευγνωμονώ . Φεύγοντας σκέφτηκα να του δώσω κάτι δίσταζα να κάνω κίνηση για χρήματα και σκεφτόμουν τι άλλο θα μπορούσα εκείνη τη στιγμή να κάνω όταν ξαφνικά τον άκουσα να μου λέει σιγά, « Εκείνο που θέλω είναι να βοηθήσεις όταν γίνει και πάλι Πρωθυπουργός να γίνουν καλά για την Εκκλησία και την Πατρίδα μας, τίποτα άλλο».

Πράγματι έτσι και έγινε… πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Όταν ένας Άγιος γέροντας λέει κάτι με προσευχή, δεν είναι δικό του, αλλά θεϊκή πληροφορία μέσω του Αγίου Πνεύματος. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όχι μόνο έγινε καλά θαυματουργικά, με την αγιασμένη παρέμβαση του γέροντα Ιάκωβου Τσαλίκη, αλλά τρία χρόνια μετά, το 1993, έγινε ξανά Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Την ευεργεσία του Γέροντα δεν την ξεχάσαμε ποτέ και επιθυμία μας ήταν να επισκεφτούμε το Μοναστήρι του στην Εύβοια κάτι που δυστυχώς δεν προλάβαμε να κάνουμε, θα το κάνω όμως σύντομα εγώ μαζί με τον πνευματικό μας τον πατέρα Τιμόθεο Ηλιάκη. Ο Πρόεδρος δεν ξέχασε την συμβουλή του Γέροντα και όταν ανάλαβε και πάλι Πρωθυπουργός προσπάθησε να βοηθήσει την Εκκλησία και γενικότερα την Ορθοδοξία στη δύναμη της οποίας πίστευε πάντα για τούτο και φρόντιζε να υπάρχουν άριστες σχέσεις με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τους άλλους Έλληνες Πατριάρχες της Ανατολής ενώ ήταν ο πρώτος που μίλησε για την δημιουργία Ορθόδοξου Τόξου στα Βαλκάνια, παράλληλα φρόντισε να λυθούν χρονίζοντα προβλήματα της Εκκλησίας όπως για παράδειγμα η ανακήρυξη των Μετεώρων σε τόπο ιερό και η δημιουργία του Κέντρου Διαφυλάξεως του Αγιορείτικου Πολιτισμού ενώ κάθε αίτημα που έφτανε στο Γραφείο του από Εκκλησιαστικούς παράγοντες και Μοναχούς το εξέταζε με ιδιαίτερη προσοχή και φρόντιζε για την καλύτερη έκβαση του. Για την Πατρίδα επίσης έδωσε όλη του τη ζωή για τούτο και στον τάφο του μπήκε η επιγραφή με την διαχρονική και ιστορική φράση του «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Αν σήμερα ζούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου έστω κι αν δεν ήταν στην εξουσία κανένας δεν θα τολμούσε να μιλήσει για «ουδετερόθρησκο κράτος», τους τρόμαζε ακόμα και η σκιά του είχε πει ο μακαρίτης Πατριάρχης Ιεροσολύμων Διόδωρος , ενώ τα Σκόπια ποτέ δεν θα έπαιρναν τη ψευδεπίγραφη και κίβδηλη ονομασία που τους έδωσαν, θυμίζω μόνο το εμπάργκο που μόνο ο Ανδρέας τόλμησε να επιβάλλει στο γειτονικό κρατίδιο. Θα κλείσω με την ευχή ο άγιος Ιάκωβος να προστατεύει αυτές τις δύσκολες ώρες την Πατρίδα και την Ορθοδοξία και να δίνει στον κάθε κουρασμένο οδοιπόρο της ζωής δύναμη και ελπίδα και προοπτική μυστηριακής ζωής και πίστης. Αυτά μας χρειάζονται. Αυτά βρίσκουμε κοντά στις αγιασμένες μορφές των σύγχρονων Γερόντων."

Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης 

Εὐχὴ εἰς τὸν φύλακα Ἄγγελον

 

 Εὐχὴ εἰς τὸν φύλακα Ἄγγελον

Ἅγιε Ἄγγελε, ὁ ἐφεστὼς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ ταλαιπώρου μου ζωῆς, μὴ ἐγκαταλίπῃς με τὸν ἁμαρτωλόν, μηδὲ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ διὰ τὴν ἀκρασίαν μου· μὴ δώῃς χώραν τῷ πονηρῷ δαίμονι κατακυριεῦσαί μου τῇ καταδυναστείᾳ τοῦ θνητοῦ τούτου σώματος· κράτησον τῆς ἀθλίας καὶ παρειμένης χειρός μου, καὶ ὁδήγησόν με εἰς ὁδὸν σωτηρίας. Ναί, ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, ὁ φύλαξ καὶ σκεπαστὴς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, ὅσα σοι ἔθλιψα πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, καὶ εἴ τι ἥμαρτον τὴν σήμερον ἡμέραν· σκέπασόν με ἐν τῇ παρούσῃ νυκτὶ καὶ διαφύλαξόν με ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀντικειμένου, ἵνα μὴ ἔν τινι ἁμαρτήματι παροργίσω τὸν Θεόν· καὶ πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Κύριον τοῦ ἐπιστηρίξαι με ἐν τῷ φόβῳ αὐτοῦ καὶ ἄξιον ἀναδεῖξαί με δοῦλον τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος. Ἀμήν.

 

ΕΥΧΗ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΜΒΡΙΑ

  

ΕΥΧΗ   ΑΓΙΟΥ   ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ  ΤΟΥ  ΠΑΛΑΜΑ  ΓΙΑ   ΤΗΝ  ΑΝΟΜΒΡΙΑ

''Κύριε ο Θεός ο Παντοκράτορ, ο υπάρχων προ των αιώνων και  διαμένων εις τους αιώνας, ο τα πάντα εκ μη όντων ποιήσας και περιθείς αυτοίς κύκλω των ουρανών εν συνέσει, ο στεγάζων εν ύδασι τα υπερώα και τιθείς νέφη την επίβασιν αυτού, ο ανάγων νεφέλας εξ εσχάτου της γης και ποτίζων όρη εκ των υπερώων, ο προσκαλούμενος το ύδωρ της θαλάσσης και προμηθώς αυτό πάλιν εκχέων  επί πρόσωπον πάσης της γης, ως εκ καρπού έργων σου χορτάζεσθε αυτήν. Σου δεόμεθα και σε ικετεύομεν, τον βραδύν εις οργήν και ταχύν εις αντίληψιν, μη αποστρέψεις το πρόσωπον σου αφ’ ημών δεομένων σου, δια το πλήθος των πλημμελημάτων ημών. Ίσμεν αναξίως πολιτευόμενοι της σης υπέρ ημών απορρήτου Κενώσεως και μέχρι Άδου συγκαταβάσεως και της υπερδεδοξασμένης  επανελεύσεως, αλλ’ οίδαμέν Σου και την αήττητον  φιλανθρωπίαν και την αδαπάνητον  αγαθότητα, διό και προσπίπτοντες ημάς αυτούς εις το πέλαγος των σων οικτιρμών, σοι την εκτενή ταύτην ικεσία προσάγομεν και σε παρακαλούμεν, μη αποστήσης το έλεος σου από των αιτούντων και προσδοκώντων εκ της σης παντουργού και παναγάθου προνοίας υετόν αγαθότητος, αλλ’ έντειλαι τις νεφέλες σου του βρέξαι και όμβρον δούναι καρποφόρον  ημίν, βροχήν εκούσιον αφορίζων την κληρονομίαν σου και τον αυχμόν και την αλέαν εις ευκρασίαν μετασκευάζων υγιεινήν και σωτήριον. Έμπλησον το της γης πρόσωπον καιρίως, υετούς γονίμους αυτή καταπέμπων, ως εξάγειν άρτον ημίν εις βρώσιν και οίνον ευφραίνοντα καρδίαν ανθρώπου και χλόην τοις κτήνεσιν. Οι γαρ οφθαλμοί πάντων εις σε ελπίζουσιν λαβείν παράσχου τροφήν εις εύκαιρον, επί σοι τε πεποίθαμεν και εκτός σου άλλον Θεόν ουκ οίδαμεν. Συ γαρ ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω ζωοποιό σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.Αμήν.''