Αλησμόνητη βραδιά στον Βόσπορο Μητροπολίτου Χίου Παντελεήμονος Φωστίνη

Αλησμόνητη βραδιά στον Βόσπορο Δόνηση καρδιάς 

Η νύχτα είχε αποσύρει τα σκιερά φτερά της και ο βασιλιάς της ημέρας έστελλε σαν προπομπούς του από βαθειά τις ολόχρυσες αχτίδες του. Το βαπόρι μας αγκυροβόλησε μπροστά στη γέφυρα του Γαλατά, η οποία έχει απάνω της μυρμηκιές κόσμου, που περιμένουν να κλείση για να περά­σουν. Τη στιγμή αυτή οι σάλπιγγες του Συντάγματος εκτύπησαν τη διάνα, μα με αρμονία τέτοια, που εμέθυσε τις καρδιές μας. 
«Μα ποιούς θα ξυπνήση η διάνα ; μου είπε μ' ένα γλυκό χαμόγελο κάποιος στρατιώτης δίπλα μου, ποιός έκλεισε μάτι απόψε ; ποιός κοιμάται ;»
 Κι' εγώ με βουρκωμένα μάτια «Κοιμάται, παιδί μου, είπα, ο Μαρμαρωμένος Βασιληάς πεντακόσια χρόνια τώρα και όλες οι προσπάθειες της Φυλής δεν μπόρεσαν να τον ξυπνήσουν και ήλθε ο δοξασμένος μας στρατός να τον ξυπνήση, γι' αυτόν χτυπάει η διάνα!» Ο στρατιώτης έμεινε κατάπληκτος, ανατρίχιασε και έκλαψε χωρίς λέξι να μπορέση να πη. Οι σάλπιγγες εξακολουθούσαν να κτυπούν τη διάνα και το σάλπισμα τους αντηχούσε στα παλαιά ανάκτορα του Βυζαντίου. Ποιός ξέρει τί έλεγε το σάλπισμα αυτό στους τοίχους εκείνους ! 
Σε λίγο φάνηκε το άστρο της ημέρας ολόχρυσο να προβάλλη από τα Ασιατικά βουνά σαν να μας έλεγε : «Να ! έτσι θ' αναστηθή λαμπρός και ο Μαρμαρωμένος Βασιληάς !» Με τις φωτεινές του ακτίνες ο ήλιος έλουσε τον επίγειον αυτόν Παράδεισο. Δεν επιχειρώ να περιγράψω ό,τι είδαν τα μάτια μας και ό,τι αισθάνθηκεν η καρδιά μας. Δεν επιχειρώ γιατί φοβούμαι μήπως βεβηλώσω τον παράδεισον αυτόν. Δεν μπορεί κανείς να περιγράψη τα απερίγραπτα. Ένα μπορώ να ειπώ, πως αν ο θεός εδιάλεγε στη γη μας τον τόπο για να κτίση τον Παράδεισο, αλήθεια το μέρος αυτό θα εδιάλεγε ! Όλοι μας εβλέπαμε αχόρταγα την Πόλι μας και όλοι μας προσπαθούσαμε να την πάρωμε με τα βλέμματα μας και να την κλείσωμε βαθειά στην καρδιά μας. 
Ο Συνταγματάρχης μας έξαφνα, σαν κάτι σοβαρό να θυμήθηκε φωνάζει: «Ένας σαλπιγκτής να έλθη εδώ αμέσως».
 Σε λίγο ήταν παρών. «Κτύπα αξιωματικούς». Το σάλπισμα από τη γέφυρα του βαποριού ήχησε στον αέρα γλυκό και αντήχησε στο Παλαιό Βυζάντιο, στο Πέραν και στη Χαλκηδόνα. Σε λίγο όλοι οι αξιωματικοί ήσαν επάνω στη γέφυρα τρι­γύρω στο Συνταγματάρχη, ο οποίος με φωνή, που έτρεμε από συγκίνησι, άρχισε να λέη : «Κύριοι αξιωματικοί, ο Θεός των πατέρων μας ηθέλησε να μας δώση αυτήν την ευτυχίαν να ίδω­μεν και την Πόλιν των ονείρων της Φυλής μας. 
Θέλω η Ση­μαία του Συντάγματος μας να αναρριπισθή από την αύραν του Βοσπόρου να θωπευθή και από τα βλέμματα των σκλάβων ακόμη αδελφών μας. Προς τούτο διατάσσω να παραταχθούν οι λόχοι επί των γεφυρών και του καταστρώματος του πλοίου. Οι διοικηταί των ταγμάτων και οι αξιωματικοί του επιτελείου θα έλθουν εις την επάνω γέφυραν μαζί μου, όπου θα συγκεντρωθούν και όλοι οι σαλπιγκταί όλων των λό­χων.» Οι αξιωματικοί έτρεξαν αμέσως να εκτελέσουν την δια­ταγή και σε λίγο είνε όλοι στας θέσεις των. Αμέσως τότε ο Διοικητής έδωσε το παράγγελμα «Προσοχή». Ένας ομόχρονος κρότος ακούστηκε και όλοι είνε ακίνητοι σαν μάρμαρα. «Εφ' όπλου λόγχη !» Και το δεύτερο παράγγελμα εξετελέσθη με νευρικότητα και τάξι. Αμέσως έπειτα ακούστηκε και το τρίτο παράγγελμα : «Παρουσιάστε αρμ !» Δύο κρότοι ομόχρονοι και διαδοχικοί ακούστηκαν και οι στρατιώταί μας παρουσιάζουν όπλα. Οι αξιωματικοί με γυμνωμένα τα ξίφη μένουν ακίνητοι και ενώ όλες οι σάλπιγγες του Συντάγματος ηχούν το σάλ­πισμα της Σημαίας, η γαλανόλευκη ξεδιπλωμένη φέρεται από το Σημαιοφόρο προς τη σκάλα της γέφυρας και ανεβαίνει, περνά όλη την κάτω γέφυρα, ανεβαίνει την σκάλα της επά­νω γέφυρας και στηρίζεται ψηλά σ' ένα βάθρο. Την ίδια στιγμή η αγιασμένη από τα Άχραντα Μυστήρια, που τόσες φο­ρές τα εδέχθηκεν επάνω της, όταν ελειτουργούσαμε στον πό­λεμο, η λουσμένη με τόσους πόθους και τόσα δάκρυα των ηρώων μας από το 1912 ως τώρα, υψώνεται στο πλωριό κα­τάρτι του καραβιού. 
Το μυροβόλο αεράκι του Βοσπόρου, που φυσά πρωινό, γεμάτο στοργή και λαχτάρα, χαϊδεύει μαγευτικά τις σημαίες μας, οι οποίες σε κάθε τους αναδίπλωσι ακούν τα λόγια, που τους λέει το αγέρι εκείνο και δέχονται τα φιλήματα του .
Εκτελείται αυτές τις στιγμές το αγκάλιασμα του ελευθέ­ρου και του δούλου Ελληνισμού! Οι καρδιές μας δεν άνθεξαν, επλημμύρισαν και έτρεξαν μεγάλα δάκρυα από τα μάτια μας. «Θεέ μου! Τί δόνησις καρδιών!» Ο Συνταγματάρχης μας δί­δει τότε το παράγγελμα. «Παρά πόδα άρμ!» Και έπειτα κραυ­γάζει με την ηρωική φωνή του, που τόσες φορές είχεν αντι­λαλήσει στα Μακεδονικά βουνά. « Ζήτω το Έθνος! Ζήτω ο στρατός μας!» Τι επηκολούθησε τότε, δεν είνε δυνατόν να πε­ριγραφή. Όλη εκείνη η πλημμύρα των αισθημάτων των καρ­διών μας εξέσπασε σαν ηφαίστειο σε ουρανομήκεις ζητωκραυ­γές, που ηχούσαν στον αέρα και αντηχούσαν στα παλαιά κτίρια του Βυζαντίου και στην Αγιά Σοφιά σαν να ζητούσαν να ξυπνήσουν από τα βάθη του τάφου του το Μαρμαρωμένο Βασιλιά και μαζί μ' αυτόν ν' αναστήσουν τη Μεγάλη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Δεν ξέρω αν είναι δυνατόν ν' αντισταθή τίποτα στη θεμελιώδη δόνησι τόσων ευγενών καρδιών. 
Μόλις η γαλανόλευκη Σημαία μας ξεπετάσθηκε στον αέρα και ακο­λούθησαν τα σαλπίσματα και οι ζητωκραυγές, το πλήρωμα του Αγγλικού υπερντρέτνωτ «SUPERB» που είναι αγκυροβο­λημένο στην παραλία, εξέσπασε και κείνο σε ζητωγραυγές για την Ελλάδα μας κι' εσήκωσε στο μπροστινό κατάρτι μια τεραστία Ελληνική Σημαία ενώ η μουσική του επαιάνιζε τον Εθνικό μας ύμνο. 
Τα πλήθη του κόσμου, που είχαν μαζευθή στην παραλία, μόλις είδαν τη γλυκειά μας Σημαία στη γέφυρα του βαποριού μας και άκουσαν τα «Ζήτω» εκείνα τα ατέλειω­τα και τον Εθνικό μας ύμνο, άρχισαν κι' εκείνα να ζητω­κραυγάζουν με λαχτάρα και έμοιαζε το ζητωκραύγασμά τους αυτό σαν έκρηξι ενός ηφαιστείου, που είχε θεριέψει μέσα τους, σαν μια κατάρα εναντίον του τυράννου, που τόσους αιώνες τώρα πιέζει τα ελληνικά τους στήθη, ενώ τα δάκρυα τους και τους στοχασμούς τους έστελλαν προς εμάς για να χαϊ­δέψουν στοργικά τις καρδιές μας. Από το Σκούταρι και τα μαγευτικά προάστια της Κωνσταντινουπόλεως ήρχοντο αλλε­πάλληλα τα βαπόρια, που εκτελούν τη συγκοινωνία, κατάφορ­τα από κόσμο και περνούσαν από το ένα και από το άλλο μέρος του βαποριού μας. Οι επιβάται αισθάνονταν τη μεγάλη δόνησι των καρδιών μας και ξεσπούσαν και κείνοι σε ζητω­κραυγές, ενώ όσοι ήσαν μεταξύ τους, Τούρκοι παρατηρούσαν με σκυθρωπό φθόνο το θρίαμβο της Ελληνικής Ιδέας. 

http://storiacontroversa.blogspot.com/2012/03/blog-post_08.html 
"Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ" 
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΦΩΣΤΙΝΗΣ:Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΗ ΡΩΣΣΙΑ.

Μήνυμα Μητροπολίτου Ν.Ιωνίας κ. Γαβριήλ για την συμμετοχή των Πιστών στα Μυστήρια της Εκκλησίας

ΜΗΝΥΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ Ν. ΙΩΝΙΑΣ κ. ΓΑΒΡΙΗΛ
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ
ΣΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Νέα Ἰωνία, 14 Μαΐου 2020
Πρός
Τό χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Χριστός Ἀνέστη!

Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί ὕστερα ἀπό μία μακρά περίοδο πόνου πνευματικοῦ, λειτουργικῆς στέρησης καί μυστηριακῆς ἔλλειψης ἀξιωνόμαστε καί πάλι νά μετέχουμε τοῦ συστατικοῦ στοιχείου τῆς Ἐκκλησίας μας. Νά προσέλθουμε στους Ναούς μας, νά μεταλάβουμε τῶν Ἀχράντων μυστηρίων τοῦ Κυρίου μας, νά συναντήσουμε τούς ἀδελφούς μας, νά μοιραστοῦμε τίς ἀγωνίες μας καί νά προσευχηθοῦμε ὁλόψυχα ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον. Ἀξιωνόμαστε νά ἑνωθοῦμε μυστηριακά μέ τόν Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστό καί νά μετέχουμε στή χάρη τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας Του μέσα ἀπό κάθε στιγμή τοῦ λειτουργικοῦ χρόνου.

Ταυτόχρονα ὅμως, καλοῦμαστε νά ἀναλογισθοῦμε τήν μεγάλη εὐθύνη μας ἀπέναντι στήν διαφύλαξη καί προστασία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καί νά ἀναλάβουμε δράσεις ἁπλές καί ἀποφασιστικές γιά νά μήν ὑποφέρουν συνάνθρωποι μας, ἀλλά καί γιά νά μήν βιώσουμε ἐκ νέου στιγμές ἀποξένωσης καί ἀπομόνωσης.

Γιά τόν λόγο αὐτό, ὀφείλουμε ὅλοι μας νά σεβαστοῦμε τήν ἁπλή τήρηση μέτρων ὑγιεινῆς καί προστασίας τόσο τοῦ ἑαυτοῦ μας, ὅσο καί ὁλόκληρης τῆς εὐχαριστιακῆς κοινότητας. Νά ἐπιδείξουμε αἴσθημα εὐθύνης καί ὡριμότητας. Νά ξεπεράσουμε τούς φόβους μας καί νά ἐμπιστευθοῦμε ὁλοκληρωτικά τή ζωή μας στόν Ἀναστημένο Χριστό μας, στόν Ἀρχηγό τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου.

Κυρίαρχη θέση στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας κατέχει ἡ ποιμαντική τέχνη, τό όχημα δηλαδή τῶν ἀρετῶν πού ὁδηγεί μέ διάκριση, ἀγάπη καί ἀσφάλεια τούς πιστούς στήν πνευματική τους τελειότητα, στή θέωση καί στήν ἁγιότητα, «εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 4, 13).
«Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α’ Θεσ. 5,17) μᾶς προτρέπει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἡ προσευχή, ἀδελφοί μου, ἀποτελεῖ θεραπευτικό μέσο γιά τόν ἄνθρωπο. Ἔτσι, ἡ συχνή προσευχή μας θά ἀποτελέσει ἀπό ἐδῶ καί στό ἐξῆς τό μέσο πού θά ἐνισχύει καί θά ἐνδυναμώνει τίς ζωές μας μετά ἀπό τήν περίοδο αὐτή τοῦ φόβου καί τῆς ἀνασφάλειας πού προξένησε ἡ πανδημία ποῦ βιώνουμε. Ἡ συχνή παρουσία μας στούς Ἱερούς Ναούς καί ἡ μετοχή μας στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας θά προσφέρει βάλσαμο πνευματικό καί ψυχική ἀνάταση στή λαβωμένη, ἀπό τά προβλήματα πού βιώνουμε, ψυχή μας.

Ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι μας νά ἐνισχυθοῦμε ἀπό τή χάρη καί τό ἔλεος τοῦ Κυρίου μας.

Πιό συγκεκριμένα:

☦ Ἀπό τήν Κυριακή 17 Μαΐου 2020 καί κάθε Κυριακή μέχρι τά τέλη τοῦ μηνός Ἰουλίου θά τελοῦνται ὑποχρεωτικά δύο (2) θείες Λειτουργίες σέ κάθε Ἱερό ἐνοριακό Ναό τῆς Μητροπόλεώς μας ἀπό τίς 07:00 τό πρωί μέχρι καί τίς 10:00π.μ. ἡ πρώτη, καί ἀπό τίς 10:30π.μ ἕως καί τίς 11:30π.μ. ἡ δεύτερη.

☦ Κατά τήν εἴσοδο καί τήν παραμονή σας στούς Ναούς εἶναι ἀπαραίτητη ἡ τήρηση ἀποστάσεων (1,5μ.) μεταξύ σας, ἐνῶ οἱ ἐπίτροποι καί τό βοηθητικό προσωπικό τῶν ἑνοριῶν μας θά διευκολύνουν τήν παρουσία σας ἐντός τῶν Ἱερῶν Ναῶν γιά τήν ἀποφυγή συνωστισμοῦ.

☦ Ὅσοι θά ἔχετε καταλλήλως προετοιμασθεῖ θά μπορεῖτε να μετέχετε στό «Μυστήριο τῶν μυστηρίων», (Συμεών Θεσσαλονίκης, PG155, 253), δηλαδή στή θεία Εὐχαριστία καί νά μεταλαμβάνετε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας μέσα ἀπό τό κοινό Ποτήριον τῆς ζωῆς, ὅπως αἰῶνες τώρα ἔχει ὁρίσει ἡ παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.

☦ Τό πρόγραμμα τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν κάθε ἐνορίας θά βρίσκεται ἀναρτημένο τόσο στόν Πίνακα Ἀνακοινώσεων τῶν Ναῶν, ὅσο καί στά διαδικτυακά μέσα πού διαθέτουν ὅλες οἱ ἑνορίες, καθώς καί στήν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μας (www.nif.gr).

☦ Σέ εἰδικές περιπτώσεις καί κατόπιν προηγούμενης ἐνημέρωσης ὁρισμένες ἀπό τίς Ἱερές Ἀκολουθίες θά τελοῦνται καί στούς περιβάλλοντες ἐξωτερικούς χώρους τῶν ἑνοριακών Ναῶν. Επιπλέον, σύμφωνα μέ τό πρόγραμμα κάθε ἑνορίας θά μποροῦν νά τελοῦνται περισσότερες από δύο (2) θεῖες Λειτουργίες, ὕστερα βεβαίως ἀπό ἐνημέρωση ἀπό τούς ἐφημερίους τῶν ἑνοριῶν σας.

☦ Ἀπό τή Δευτέρα 18 Μαΐου 2020 θά τελεῖται καθημερινά ἡ θεία Λειτουργία, πρωινές καί απογευματινές ώρες, γιά τήν κάλυψη τῶν πνευματικῶν ἀναγκῶν καί τήν ἐξυπηρέτηση περισσοτέρων ἀδελφῶν μας, σύμφωνα μέ τό μηνιαῖο πρόγραμμα ἐκάστης ἑνορίας.

☦ Μνημόσυνα καί επιμνημόσυνες δεήσεις θά τελοῦνται μόνο κατά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου καί κατά τήν διάρκεια τῆς πρωινῆς θείας Λειτουργίας, ὅπως ἄλλωστε ὁρίζει καί ἡ κανονική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.

☦ Τό ὅριο τῶν πιστῶν στούς Ἱερούς Ναούς δέν θά πρέπει νά ὑπερβαῖνει τούς 50 ἀδελφούς μας, σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί Θρησκευμάτων.

☦ Ὁ ἴδιος ἀριθμός πιστῶν καί συγγενῶν (50) πού μποροῦν νά παραστοῦν στό Ναό ἀφορᾶ στά μυστήρια τοῦ Γάμου καί της Βαπτίσεως.

☦ Τό μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως θά πραγματοποιεῖται ἀπό τούς ὁρισμένους πρός τοῦτο ἱερεῖς σέ κάθε Ἱερό ἑνοριακό Ναό, ὅπως γινόταν ἀδιάλειπτα.

☦ Θά συνεχισθοῦν οἱ διαδικτυακές ὁμιλίες μας πρός μεγαλύτερη συμμετοχή ὅλων σας στή ζωή καί στό ἱεραποστολικό-σωστικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας.

☦ Τό φιλανθρωπικό καί κοινωνικό μας ἔργο, μέσα ἀπό τά ἑνοριακά συσσίτια καί τις προνοιακές δομές τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, θά συνεχίσει νά πραγματοποιεῖται χάρη στή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τῶν πολλῶν ἐθελοντῶν μας καί τήν ἀνιδιοτελή ἀγάπη τῶν ἱερέων μας πρός ὅλους σας.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὅλα τά ἀνωτέρω ἀποτελοῦν ποιμαντικά ἔκτακτα μέτρα γιά τήν δική σας ἀνακούφιση καί πνευματική ἐνίσχυση, ἄλλά καί γιά τήν ἀσφάλεια ὅλων μας. Γιά κάθε ἀλλαγή θά ἐνημερώνεστε σχετικά ἀπό τήν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας (www.nif.gr) ἤ τίς ἑνορίες σας.
Σέ αὐτό τό νέο ξεκίνημα, ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει μία μεγάλη καί ἀνοιχτή ἀγκαλιά γιά ὅλους. Δέχεται ὅλους καί ἀγαπᾶ ὅλους. Ὀφείλουμε λοιπόν καί ἐμεῖς ἀπό τήν πλευρά μας νά ἐφαρμόσουμε τίς νέες ὁδηγίες. Ἡ εὐθύνη ἀνήκει σέ ἐμᾶς. Ἡ ψυχή μας δέν ἀντέχει νά στερηθεῖ καί πάλι τήν Πηγή τῆς ζωῆς, τόν ίδιο τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος προσφέρεται σέ ὅλους μας γενναιόδωρα εἰς ἄφεσιν ἀμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον.

Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Νέας Ἰωνίας, Φιλαδελφείας,
Ἡρακλείου καί Χαλκηδόνος ΓΑΒΡΙΗΛ 

Η συγκλονιστική ομιλία του Πατριάρχη του Γένους κατά τον Εσπερινό της Αγάπης

Οικουμενικός Πατριάρχης: Η πίστη του Χριστιανού είναι το αληθινό και άσβεστο φως της Αναστάσεως το οποίο ανάβει από τον πόθο Χριστού
H Κυριακή του Πάσχα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο
Σε πανηγυρική ατμόσφαιρα τελέστηκε το πρωί της Κυριακής του Πάσχα, 19ης Απριλίου, ο Εσπερινός της Αναστάσεως.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, αφού ενδύθηκε με τα Αρχιερατικά άμφια, στην Αίθουσα Ακροάσεων του Πατριαρχείου, περιστοιχούμενος από τους κληρικούς της Πατριαρχικής Αυλής, έφθασε στον Πατριαρχικό Ναό, και τέλεσε τον Εσπερινό.
Ο Παναγιώτατος, από το Σύνθρονο, ανέγνωσε το Ιερόν Ευαγέλλιον στα Ελληνικά και ακολούθως διαβάστηκε, από κληρικούς, σε διάφορες γλώσσες.
Στην ομιλία του ο Παναγιώτατος απηύθυνε λόγο παρηγορητικό και ενισχυτικό προς το πλήρωμα της Εκκλησίας που για πρώτη φορά, σε όλο τον κόσμο, τις Άγιες ημέρες της Μ.Εβδομάδος και της Αναστάσεως του Κυρίου βρέθηκε μακρυά από τους Ι.Ναούς.
Συγκεκριμένα ο Πατριάρχης είπε:
Χριστός Ανέστη!
Αυτή την ώρα, που ψάλλουμε τον Εσπερινό της Αγάπης, αυτή την ώρα που τα πάντα στην Κτίση του Θεού ευωδιάζουν Ανάσταση και μύρα, αισθάνομαι και πάλι την εσωτερική ανάγκη να απευθύνω ένα λόγο ενθαρρυντικό σε όλους εσάς, ευλογημένοι ακροατές και τηλεθεατές, οι οποίοι «των θυρών κεκλεισμένων δια τον φόβον»... της πανδημίας, κάνετε ακουσίως, χωρίς τη θέλησή σας, Πάσχα έξω από τις Εκκλησίες μας.
Τίποτε και κανείς, καμμία φυσική καταστροφή, καμμία πανδημία, κανένας πειρασμός, κανένα ανθρώπινο ή άλλο εμπόδιο, δεν είναι ικανά να μας χωρίσουν από την πίστη μας στον Αναστημένο Χριστό. Η πίστη του Χριστιανού είναι η κινητήριος και η νικητήριος δύναμη αυτού του κόσμου. Η πίστη του Χριστιανού είναι το αληθινό και άσβεστο φως της Αναστάσεως το οποίο ανάβει από τον πόθο Χριστού. Η πίστη του Χριστιανού δεν είναι θρησκεία για να αναζητεί την Αλήθεια, είναι η αποκεκαλυμμένη Αλήθεια, είναι Ζωή, είναι αιωνιότητα.
Γι’ αυτό και ο λόγος και η σκέψη του Πατριάρχου σας σήμερα, ιδίως σήμερα, μια τέτοια ημέρα λαμπρή, είναι κοντά σε όλους εσάς, που με υπομονή και λύπη μάς λείπατε εφέτος σωματικά από τις ιερές ακολουθίες. Έρχομαι, αυτοπροσώπως, σε κάθε σπιτικό, σε κάθε οικογένεια, σε κάθε άνθρωπο. Έρχομαι από το Φανάρι, από το κοινό σπίτι των Πανορθοδόξων, για να σας φέρω φως Χριστού όπως με το παρέδωσαν ακοίμητο, μέσα από μαρτύρια, οι Προκάτοχοί μου. Έρχομαι από την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, για να εκκλησιάσω όλους σας, και ένα-ένα προσωπικά, στο Μυστήριο της Ζωής.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι μοιραίο να μη γνωρίσει ποτέ, μα ποτέ Θάνατο! Αλήθεια, υπάρχει Ορθόδοξος που αμφιβάλλει; Μπορεί ο Χριστός να νικηθεί από τις δυνάμεις του σκότους; Είναι αδύνατον! Ίσα ίσα! Η Εκκλησία μάς σκεπάζει, μάς προστατεύει, μάς θεραπεύει, χωρίς να έχει ανάγκη την ατομική και ου κατ’ επίγνωση δυναμική μας. Η Εκκλησία μας θέριευε, γινόταν τρανή, καθιερωνόταν, σε περιόδους διωγμών και Κολοσσαίων. Σήμερα δεν ζούμε τέτοιες συνθήκες! Σήμερα απλώς προστατεύουμε το κύρος της Εκκλησίας μας από άκυρες θεωρίες ένθεν κακείθεν!  Σήμερα ομολογούμε προς κάθε κατεύθυνση ότι: η Εκκλησία, και σε καιρούς που τα πάντα κλείνουν, ανοίγει την καρδιά της προς όλους! Η δύναμη της Εκκλησίας διαπερνά τις κλειστές πόρτες σπιτιών και ψυχών και γίνεται παρηγοριά και Ειρήνη. Η ευλογία της Εκκλησίας είναι πάνω από κάθε πανδημία, διότι είναι επιδημία Θεού! Η Εκκλησία ζει και θα ζει εις τους αιώνες, χωρίς τέλος, χωρίς τέλμα, χωρίς οσμή θανάτου.
Δεν σας λησμόνησα και πώς θα μπορούσα; Τα ξημερώματα, στην πασχαλινή λειτουργία, μπροστά στην αγία Πρόθεση, ο Πατριάρχης σας προσέθετε με στοργή τα φωτεινά πρόσωπά σας στο δισκάριο, και η καρδιά μου άγγιζε τον πόνο σας. Ο Πατριάρχης, πρώτος σηκώνει τον Σταυρό των ημερών μαζί σας. Καταλαβαίνω τον πόνο σας, την θλίψη, τη στενοχώρια. Και θέλω να τα μετατρέψω σε αισιοδοξία, σε πίστη, σε εμπιστοσύνη Χριστού! Αγαπάμε τον Χριστό; Τότε έχουμε εμπιστοσύνη στην Εκκλησία Του!
Το λοιπόν, τέκνα εν Κυρίω, έρχομαι αυτή την πρώτη εσπέρα της αβράδιαστης καινής ημέρας, εις το μέσον σας, των θυρών κεκλεισμένων, και σας λέγω με όλη την ψυχή μου τα λόγια του Χριστού: ειρήνη υμίν! Λάβετε Πνεύμα Άγιον! Δείτε τας χείρας τας Εσταυρωμένας, την λογχευθείσα πλευρά της Μητέρας Εκκλησίας και μη αποκάμετε!
Η χάρη του Αναστάντος και η σημερινή χαρά της Παναγίας μας να είναι πλούσιες στη ζωή σας!
Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά! 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ
Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας

Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης : Και των θυρών κεκλεισμένων ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν. ( Ιωανν. 20, 19 ).
Διαφορετικό το φετινό  Πάσχα, κεκλεισμένων των θυρών ψάλλουμε τον νικητήριο της Εκκλησίας παιάνα Χριστός Ανέστη . Σκότος και θλίψη στην πορεία της ανθρωπότητας.  
Κι όμως μέσα στο σκοτάδι της αβεβαιότητος του αύριο το υπέρλαμπρο Φως της  Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού  έρχεται να δώσει Ελπίδα και προοπτική στον κουρασμένο άνθρωπο .
Έρχεται να  φωτίσει και να αγιάσει κάθε άνθρωπο,να διώξει την καταχνιά  από τις καρδιές μας και να εγκαταστήσει την Χαρά της Νίκης . 
Έτσι απλά και αθόρυβα μέσα στην απόλυτη σιωπή έρχεται ο Ιησούς κεκλεισμένων των θυρών  και μας λέγει " Ειρήνη υμίν " ," μη φοβείσθε ,θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον"(Ιω. 16. 33). 
Αυτή η Ειρήνη και η Χαρά της Αναστάσεως εύχομαι να σας συνοδεύουν σε όλη την ζωή σας. 
Χρόνια πολλά , Λαμπροφόρα, υγιεινά, ειρηνικά και δημιουργικά. 
Με Πασχαλινούς ασπασμούς και αγάπη 
 Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης 
Άγιο Πάσχα 2020

Μητροπολίτης Ν.Ιωνίας Γαβριήλ : Πασχάλιον Μήνυμα 2020

«Μή φοβεῖσθε ὑμεῖς∙ οἶδα γάρ ὅτι Ἰησοῦν τόν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε∙ οὐκ ἔστιν ὧδε∙ ἠγέρθη γάρ καθώς εἶπε». (Ματθ. 28, 5-6)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Τά ὑπέροχα αὐτά καί συγκλονιστικά λόγια τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ πρός τίς Μυροφόρες ὅταν «λίαν πρωί» κατευθύνθηκαν μέ πόθο ἱερό στόν τάφο γιά νά ἀλείψουν μέ μύρα τό ἄχραντο σώμα τοῦ Διδασκάλου τους σηματοδοτοῦν τήν πρώτη μεγάλη χαρμόσυνη μαρτυρία τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

«Μή φοβεῖσθε» λέει ὁ Ἀρχάγγελος. Ἡσυχάστε, ἡρεμῆστε, συνέλθετε, διότι ὁ Κύριος ἀναστήθηκε!

Πράγματι, τά ἀγγελικά αὐτά χαρμόσυνα καί συγχρόνως λυτρωτικά λόγια εἶναι σήμερα πιό ἐπίκαιρα ἀπό ποτέ.
Σήμερα, πού ἡ κοινωνία μας βάλλεται ὑπό τόν φόβο τῆς ἐξαπλώσεως μιᾶς πανδημίας καί πού ἡ ἀγωνία μας πλέον εἶναι διάχυτη γιά τό μέλλον τοῦ πλανήτη μας, τά λόγια αὐτά ἔρχονται νά καθησυχάσουν τίς συνειδήσεις μας, νά γλυκάνουν τόν λογισμό μας καί νά ἐμψυχώσουν τίς καρδιές μας.

Ἕνας μεγάλος Πατέρας τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος ἀναφέρει ὅτι, ὅταν κανεῖς ἡσυχάσει καί ὅταν καθαρίσει ἡ καρδιά του, τότε μόνο μπορεῖ νά συλλάβει μέσα του τήν ὄντως χαρά (SC 51, 130).

Αλήθεια, ποιά μεγαλύτερη χαρά μπορεῖ νά ὑπάρχει στή ζωή μας ἀπό τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως; Ποιά μεγαλύτερη χαρά ἀπό τήν εἰδηση ὅτι ὁ θάνατος θανατώθηκε;

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι ζωντανή πηγή χαρᾶς καί ἐλπίδας. Εἶναι ἡ ὄντως χαρά πού μπορεῖ νά ξεπεράσει κάθε πόνο, κάθε λύπη καί κάθε φόβο. Εἶναι πρωτίστως χαρά πνευματική, βαθιά λυτρωτική καί αἰώνια, πού τήν βιώνει αὐτός πού ξέρει τί σημαίνει «προδοσία» καί «σταύρωση».

Φέτος ὅμως, ὑπό τίς ὑπάρχουσες συνθήκες, καλοῦμασθε νά ζήσουμε ἕνα Πάσχα διαφορετικό ἀπό τά ἄλλα. Ἕνα Πάσχα ἰδιαίτερο, πρωτόγνωρο καί σίγουρα μοναδικό. Ἕνα Πάσχα, στό ὁποῖο καλοῦμασθε νά ἀλλάξουμε πολλές ἀπό τίς παγιωμένες καί τυπικές συνήθειές μας.

Ἄς δοῦμε λοιπόν τή νέα αὐτή πραγματικότητα δίχως φόβο, ἀλλά ὡς μία εὐκαιρία ἀπό τό Θεό νά ἀλλάξουμε ὡς ἄνθρωποι.

Νά δοῦμε τόν χρόνο μέσα ἀπό άλλη ὀπτική γωνία. Νά ἀποδεχθοῦμε ὅτι ὁ κόσμος γυρίζει πιό ἀργά. Νά ἐπικοινωνήσουμε ἐπιτέλους οὐσιαστικά μέ τούς ἀνθρώπους μας. Νά ἀφιερώσουμε ποιοτικό χρόνο στίς οἰκογένειές μας. Νά ἐρευνήσουμε ἐσωτερικά τόν ἑαυτό μας καί νά μήν φοβηθούμε νά τόν ἀντιμετωπίσουμε. Νά ζητήσουμε συγγνώμη γιά τά λάθη καί τίς ἀδυναμίες μας. Νά ζήσουμε τό σήμερα μέ προσευχή καί ἀγάπη, διότι τό αὔριο δέν μᾶς ἀνήκει.

Ἄλλωστε, πίσω ἀπό κάθε πόνο, πίσω ἀπό κάθε δοκιμασία καί θλίψη κρύβεται πάντοτε τό θέλημα καί ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Μή φοβεῖσθε λοιπόν!

Μέσα σέ αὐτή τή ἔκρυθμη πραγματικότητα πού βιώνουμε, ἡ μόνη βεβαιότητα εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, διότι δέν ἐξαρτάται ἀπό ἑμᾶς. Ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτάται μόνο ἡ δική μας προσωπική ἀνάσταση. Ἡ ἀνάσταση ἀπό τά πάθη καί τίς φοβίες μας.

«Ἡ ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α’ Ἰω. 4,18). Ἄς πορευθοῦμε λοιπόν μέ ἀγάπη καί θάρρος. Χωρίς φόβο καί πάθη. Χωρίς μικρότητες καί μισαλλοδοξίες, διότι ὁ Χριστός ἀνασταίνεται γιά ὅλους!

Ἄς ἐμπιστευθοῦμε λοιπόν τίς ζωές μας σέ Ἐκείνον πού νίκησε τό θάνατο καί ἴσως φέτος νά ζήσουμε τό καλύτερο Πάσχα!

«Μή φοβεῖσθε… Χριστός Ἀνέστη»!
† Ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ν.ἸΩΝΙΑΣ και ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ 

Πατριαρχική Απόδειξις επί τω Αγίω Πάσχα 2020

 ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Προσφιλέστατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Φθάσαντες τό Ἅγιον Πάσχα καί γινόμενοι κοινωνοί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστά-σεως, ὑμνοῦμεν τόν πατήσαντα θανάτῳ τόν θάνατον Κύριον τῆς δόξης, τόν συνα-ναστήσαντα μεθ᾿ ἑαυτοῦ παγγενῆ τόν Ἀδάμ καί ἀνοίξαντα πᾶσιν ἡμῖν παραδείσου τάς πύλας.

Ἡ λαμπροφόρος Ἔγερσις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ διαβεβαίωσις ὅτι κυρίαρχος εἰς τήν ζωήν τοῦ κόσμου δέν εἶναι ὁ θάνατος, ἀλλά ὁ καταργήσας τό κράτος τοῦ θανάτου Σωτήρ, ὁ γνωριζόμενος τό πρότερον ὡς ἄσαρκος Λόγος, ὕστερονδέὡς ὁ δι᾿ἡμᾶς, φιλανθρωπίας ἕνεκεν, σεσαρκωμένος, νεκρωθείς δέ ὡς ἄνθρωπος καί ἀναστάς κατ᾿ἐξουσίαν ὡς Θεός, ὡς ὁπάλιν Ἐρχόμενος μετάδόξης πρός πλήρωσιν τῆς Θείας Οἰκονομίας.

Τό μυστήριον καί τό βίωμα τῆς Ἀναστάσεωςἀποτελεῖ τόν πυρῆνα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἡ ὁλόφωτος λατρεία, τά ἱερά μυστήρια, ἡ ζωή τῆς προσ-ευχῆς, ἡ νηστεία καί ἡ ἄσκησις, ἡ ποιμαντική διακονία καί ἡ καλή μαρτυρία ἐν τῷ κόσμῳ, ὅλα ἀναδίδουν τό ἄρωμα τῆς Πασχαλίου εὐφροσύνης. Ἡ ζωή τῶν πιστῶν ἐν Ἐκκλησίᾳ εἶναι καθημερινόν Πάσχα, εἶναι «ἄνωθεν χαρά», ἡ «χαρά τῆς σωτηρίας», ἀλλά καί «ἡ σωτηρία ὡς χαρά»[1].

Οὕτω, αἱ ἀκολουθίαι τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος δέν εἶναι καταθλι-πτικαί, ἀλλάπλήρεις τῆς νικητηρίουδυνάμεως τῆς Ἀναστάσεως. Εἰς αὐτάς ἀποκα-λύπτεται ὅτι ὁ Σταυρός δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον εἰς τό σχέδιον τῆς σωτηρίας τοῦ ἄνθρώπου καί τοῦ κόσμου. Αὐτό προαναγγέλλεται ἤδη κατά τό Σάββατον τοῦ Λαζάρου. Ἡ ἐκ νεκρῶν ἔγερσις τοῦ ἐπιστηθίου φίλου τοῦ Χριστοῦ εἶναι προτύπωσις τῆς «κοινῆς ἀναστάσεως». Τό «Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου» κορυφοῦται μέ τήν ἐπίκλησιν «Δεῖξον ἡμῖν καί τήν ἔνδοξόν Σου Ἀνάστασιν». Ἐνώπιον τοῦ Ἐπιταφίου ψάλλομεν τό «Μεγαλύνω τά Πάθη σου, ὑμνολογῶ καί τήν Ταφήν Σου, σύν τῇ Ἀναστάσει». Καί, γεγονυίᾳ τῇ φωνῇ, διακηρύσσομεν εἰς τήν Πασχάλιον ἀκολουθίαν τό ἀληθές νόημα τοῦ Σταυροῦ: «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».

Ἡ «κλητή καί ἁγία ἡμέρα» τοῦ Πάσχα εἶναι ἡ ἀνατολή τῆς «ὀγδόης ἡμέρας», ἡ ἀπαρχή τῆς «καινῆς κτίσεως», ἡ βίωσις τῆς ἰδικῆς μας ἀναστάσεως, τό μέγα «θαῦμα τῆς ἐμῆς σωτηρίας»[2]. Εἶναι ἡ βιωματική βεβαιότης ὅτι ὁ Κύριος ἔπαθε καί ἤχθη εἰς θάνατον δι᾿ ἡμᾶς καί ἀνέστη δι᾿ ἡμᾶς«προοικονομῶν ἡμῖν τήν εἰς ἀπείρους αἰῶνας ἀνάστασιν»[3]. Καθ᾿ ὅλην τήν Πασχάλιον περίοδον ὑμνολογεῖται μέ ἀπαράμιλλον ποιητικότητα τό ἀνθρωπολογικόν νόημα τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ διάβασις τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τῆς δουλείας εἰς τήν ἀληθῆ ἐλευθερίαν, «ἡ ἐκ τῶν κάτω πρός τά ἄνω καί τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας πρόοδος καί ἀνάβασις»[4]. Αὐτή ἡ σωτηριώδης ἐν Χριστῷ ἀνακαίνισις ἐνεργεῖται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὡς δυναμική προέκτασιςτοῦ ἤθους τῆς Εὐχαριστίας ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς «ἀληθεύειν ἐν ἀγάπῃ»,ὡς συνέργεια μετά τοῦ Θεοῦ διά τήν μεταμόρφωσιν τοῦ κόσμου, διά νά καταστῇ οὗτος εἰκών τῆς πληρότητος τῆς τελικῆς ἐπιφανείας τῆς θείας ἀγάπης ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Ἐσχάτων. Ζῆν ἐν Χριστῷ ἀναστάντι σημαίνει ἐξαγγέλλειν τό Εὐαγγέλιον «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», κατά τό ὑπόδειγμα τῶν Ἀποστόλων, εἶναι ἔμπρακτοςμαρτυρία περί τῆς ἐλθούσης χάριτοςκαί τῆς προσδοκίας τῆς «καινῆς κτίσεως», ὅπου «ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγή οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι»[5].

Ἡ πίστις εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καί εἰς τήν ἰδικήν μας συνανά-στασιν δέν ἀρνεῖται τήνἐπώδυνον παρουσίαν τοῦ θανάτου, τοῦ πόνου καί τοῦ σταυροῦ εἰς τήν ζωήν τοῦ κόσμου. Δέν ἀπωθοῦμεν τήν σκληράν πραγματικότητα, οὔτε ἐξασφαλίζομεν εἰς τόν ἑαυτόν μας, διά τῆς πίστεως, ψυχολογικήν κάλυψιν ἀπέναντι εἰς τόν θάνατον. Γνωρίζομεν ὅμως ὅτι ὁ παρών βίος δέν εἶναι ὁλόκληρος ἡ ζωή, ὅτι ἐδῶ εἴμεθα «ὁδῖται»˙ ὅτι ἀνήκομενεἰς τόν Χριστόν καί ὅτι πορευόμεθα πρός τήν αἰώνιον Αὐτοῦ Βασιλείαν. Ἡ παρουσία τοῦ πόνου καί τοῦ θανάτου, ὅσον ἁπτή καί ἄν εἶναι, δέν ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτην πραγματικότητα. Αὐτή εἶναι ἡ ὁριστική κατάργησις τοῦ θανάτου. Εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει πόνος καί θάνατος, ἀλλά ἀτελεύτητος ζωή. «Πρό τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Σου», ψάλλομεν, «φοβερός ὁ θάνατος τοῖς ἀνθρώποις˙ μετά τό ἔνδοξον πάθος, φοβερός ὁ ἄνθρωπος τῷ θανάτῳ»[6]. Ἡ πίστις εἰς Χριστόν δίδει δύναμιν, καρτερίαν καί ὑπομονήν διά νά ἀντέχωμεν τάς δοκιμασίας. Ὁ Χριστός εἶναι «ὁ πᾶσαν νόσον ἰώμενος καί ἐκ τοῦ θανάτου λυτρούμενος». Εἶναι ὁ παθών δι᾿ ἡμᾶς, ὁ ἀποκαλύψας τοῖς ἀνθρώποις ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ «ἀεί ὑπέρ ἡμῶν», ὅτι εἰς τήν Ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἀνήκει οὐσιωδῶς ἡ φιλανθρωπία Του. Αὐτή ἡ εὐκταία φωνή τῆς θείας ἀγάπης ἀντηχεῖ εἰς τό «θάρσει, τέκνον» τοῦ Χριστοῦ πρός τόν παραλυτικόν καί τό «θάρσει, θύγατερ»[7] πρός τήν αἱμορροοῦσαν,εἰς τό «θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον»[8] πρό τοῦ Πάθουςκαί εἰς τό «θάρσει, Παῦλε»[9] πρός τόν ἐν φυλακῇ καί ἀπειλῇ θανάτου Ἀπόστολον τῶνἘθνῶν.

Ἡ σοβοῦσα πανδημία τοῦ νέου κορωνοϊοῦ ἀπέδειξε πόσον εὔθραστος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πόσον εὐκόλως τόν κυριεύει ὁ φόβος καί ἡ ἀπόγνωσις, πόσον ἀδύναμοι ἀποδεικνύονται αἱγνώσεις καί ἡ αὐτοπεποίθησίς του, πόσον ἕωλος εἶναι ἡ ἄποψις ὅτι ὁ θάνατος ἀποτελεῖ ἕν γεγονόςεἰς τό τέλος τῆς ζωῆς καί ὅτι ἡ λήθη ἤ ἡ ἀπώθησις τοῦ θανάτου εἶναι ἡ ὀρθή ἀντιμετώπισίς του. Αἱ ὁριακαί καταστάσεις ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνίκανος νά διαχειρισθῇ σθεναρῶς τήν ὕπαρξίν του,ὅταν πιστεύῃ ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἡ ἀνίκητος πραγματικότης καί τό ἀνυπέρβλητον ὅριον. Εἶναι δύσκολον νάπαραμείνωμεν ἀνθρώπινοι ἄνευ τῆς ἐλπίδοςτῆςαἰωνιότητος. Αὐτή ἡ ἐλπίς ζῇ εἰς τήν καρδίαν ὅλων τῶν ἰατρῶν, τῶν νοσηλευτῶν, τῶν ἐθελοντῶν, τῶν δωρητῶν καί ὅλων τῶν γενναιοφρόνως συμπαρισταμένων εἰς τούς πάσχοντας ἀδελφούς, μέ θυσιαστικόν πνεῦμα, αὐτοπροσφοράν καί ἀγάπην. Μέσα εἰς τήν ἀνείπωτον κρίσιν, αὐτοί εὐωδιάζουν ἀνάστασιν καί ἐλπίδα. Εἶναι οἱ «Καλοί Σαμαρεῖται», οἱ ἐπιχέοντες, μέ κίνδυνον τῆς ζωῆς των, ἔλαιον καί οἶνον ἐπί τάς πληγάς, εἶναι οἱ σύγχρονοι «Κυρηναῖοι» εἰς τόν Γολγοθᾶν τῶν ἐν ἀσθενείαις κατακειμένων.

Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ, δοξάζομεν τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, τοῦ πηγάζοντος ζωήν ἐξ οἰκείου φωτός καί φαιδρύνοντος τῷ φωτί τῆς Ἀναστάσεως τά σύμπαντα, δεόμενοι Αὐτοῦ, τοῦ ἰατροῦ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, τοῦ παρέχοντος ζωήν καί ἀνάστασιν, ὅπως συγκαταβαίνων, ἐν τῇ ἀφάτῳ Αὐτοῦ φιλανθρωπίᾳ, τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων, χαρίζηται ἡμῖν τό πολύτιμον δῶρον τῆς ὑγείας καί κατευθύνῃ τά διαβήματα ἡμῶν εἰς ὁδούς εὐθείας, διά νά καταξιωθῇ ἡ θεοδώρητος ἐλευθερία ἡμῶν ἐν τῷ κόσμῳ, προτυποῦσα τήν τελείωσιν αὐτῆς ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Χριστός Ἀνέστη!

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα,βκ´

†Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα 

Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου : Η Αμαρτωλός

Παίρνει και η ψυχή αυτή μέρος στο θείο δράμα. Εκεί, στο περιθώριο του Πάθους, παίζει κι αυτή το ρόλο της, τον τόσο διδακτικό παρ’ όλη την άφρονη ζωή της, τον τόσο τίμιο παρ’ όλη την, μέχρι τότε, ατιμωτική διαγωγή της.
Ο Κύριος, λίγες ημέρες προ του Πάθους, κάθεται προσκεκλημένος στο τραπέζι του πλουσίου Σίμωνος. Δεν είναι φάγος και πότης. Μα εδώ πρόκειται να γίνη κάτι που «ὅπου ἐὰν κηρυχθῇ τὸ Εὐαγγέλιον… ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ, λαληθήσεται καὶ ὃ ἐποίησεν αὕτη» (Ματθ. 26, 13). Πρόκειται μια ψυχή ν’ αποδείξη με τρόπο χειροπιαστό τη συντριβή της που συντρίβει τα δεσμά της αμαρτίας. Μια ψυχή που, για τον Χριστό, έχει αξία ανείπωτη, περισσότερη απ’ ο,τι έχουν όλα μαζί τ’ αγαθά του Σίμωνος. Προς χάριν της ψυχής αυτής ο Κύριος γίνεται συνδαιτημών στο δείπνο του Φαρισαίου.

Και να ότι μέσα στη λαμπρή εκείνη ατμόσφαιρα, που, παρ’ όλη την επιφάνεια, κρύβει βαθειά υποκρισία και κακότητα, διασκελίζει το κατώφλι του σπιτιού μια γυναίκα. Δεν είναι άγνωστη. Όχι. Είναι η παραστρατημένη της γειτονιάς… Γνωστή σε όλους που, σαν τις λευκές κι αμόλυντες περιστερές, περιτριγυρίζουν τώρα την ενσάρκωσι της αγιότητας, τον Κύριο. Η υποκριτική ψυχή τους, τους αναγκάζει να της ρίξουν βλέμματα περιφρονητικά. Και ταυτόχρονα να διερωτηθούν, σαν τι άραγε να ζητούσε στο σπίτι αυτό, η διεφθαρμένη…

Το βάδισμά της είναι διστακτικό. Καμμιά προκλητικότητα στις βαρειές της κινήσεις. Τα μάτια της που, άλλοτε, έπαιζαν πρωτεύοντα ρόλο, στην άγρα των θυμάτων, τώρα κατεβασμένα, χαμηλωμένα, ταπεινά, βλέπουν τη γη μέσα από φακούς βρεγμένους. Τα μαλλιά της που χύνονται στους ώμους της, τούτη τη βραδιά φαίνεται πως κάποιον άλλο ρόλο ετοιμάζονται να παίξουν. Το φέρσιμό της, συσταλτικό, είναι τόσο διαφορετικό, τόσο επιβλητικό απόψε, λες κι απότομα άλλαξε σκοπούς η γυναίκα, κι έχει κάτι το βαρυσήμαντο να πη και να κάνη.
Και να! Με βήμα ήρεμο, σιγαλό μα και σταθερό, πλησιάζει Εκείνον που είναι ο τιμώμενος της βραδιάς. Κι Εκείνος την παρακολουθεί. Και την αφήνει.
Νοιώθοντας, με το αλάθητο αισθητήριο της, τη μεγαλοσύνη Του, πλησιάζει κοντά. Κι ενώ τα μάτια στυλώνονται στη γη, τα γόνατα λυγίζουν και τα δάκρυα χύνονται μ’ αναφιλητά και στεναγμούς. Κι εκεί, τη στιγμή που ένα πλάσμα πεσμένο στα πόδια του Πλάστη και Θεού του, ζητά την εξιλέωση και βρίσκει τη γαλήνη, η ανθρώπινη κακία, ξεκινώντας από διαφορετικές σκοπιές, είτε με τη μορφή του Φαρισαίου, είτε με τη μορφή του Ιούδα, σπεύδει να βυθιστεί στην άβυσσο του Θανάτου.

Ο Κύριος ευσπλαχνίζεται. Δέχεται τη μετάνοια. Παραχωρεί την άφεση. Γιατί αν ο Κύριος μισή θανάσιμα την αμαρτία και την αποστρέφεται μ’ οργή, όμως αγαπά στοργικά, πατρικά, ανέφελα τον αμαρτωλό και τον συναναστρέφεται.
Για τους άλλους ήταν μια αποκάλυψη αυτό που έγινε στο σπίτι του Φαρισαίου. Γιατί για πρώτη φορά έβλεπαν να εγκαινιάζεται μία νέα τάξις πραγμάτων, τελείως διαφορετική από εκείνη που η τυπικότης και αυστηρότης του Νόμου είχεν εγκαθιδρύσει. Έπαιρναν σαν προσωπική τους εμπειρία ο καθένας το νόημα της Χάριτος που, εν αντιθέσει προς τον Νόμο, ερχόταν πλέον να σφραγίση τη νέα Διαθήκη του Θεού με τους ανθρώπους.

Η πράξις της γυναίκας εκείνης έμεινε στην ιστορία. Γιατί όχι μόνον ήταν μία παραφωνία για την εποχή της, αλλά ακόμα γιατί επροδίκαζε τη στάσι του Θεού απέναντι στο μεγάλο πρόβλημα της αμαρτίας.

Δυο θαυμάσια διδάγματα ξεπηδούν απ’ την ιστορία. Το ένα από μέρους του πομπού-της γυναίκας. Το άλλο από μέρους του δέκτου-του Ιησού.
Η γυναίκα στη μορφή της κρύβει όλους μας. Ας μη παραξενευθή κανείς ότι δήθεν τον παρομοιάζουμε με μια τέτοια βδελυρή προσωπικότητα. Γιατί αν ο άνθρωπος έμαθε να κάνη διακρίσεις και να κατατάσσει σε ποιότητες τις αμαρτίες του, δεν συμβαίνει βέβαια το ίδιο και με τον Θεό. Γι’ αυτόν δεν υπάρχουν αμαρτίες μεγάλες κι αμαρτίες μικρές, βδελυρές ή ελαφρές, σοβαρές ή επιπόλαιες. Απέναντί Του όλοι μας βρισκόμεθα στον ίδιο παρονομαστή. Αφού «ὁ πταίσας ἐν ἑνὶ γέγονε πάντων ἔνοχος». Έτσι τη συντριβή που η γυναίκα εκείνη αισθάνθηκε, θα πρέπη όλοι μας να αισθανθούμε στον ίδιο, αν όχι σε μεγαλύτερο, βαθμό. Κι αυτό αδιάφορο, αν, κατά την υποκειμενική μας κρίσι, εμείς απέχομε πολύ απ’ το βάραθρο όπου εκείνη είχε καταπέσει.

Ας αφήσουμε τις υποκειμενικότητες και τις συμβατικότητες της ζωής. Κι ας διδαχθούμε το μάθημα της συντριβής μπρος στον ύψιστο Θεό. Η γυναίκα που τη βραδυά εκείνη «ἥπλωσε τὰς τρίχας» προς τον Δεσπότη, και με το μύρον άλειψε τους παναχράντους Του πόδας, ας γίνη χειραγωγός μας -ναι αυτή η παραστρατημένη- προς τον Χριστό, τον Μέγαν Ευεργέτη. Κι ας κινήση και στις δικές μας ψυχές, τις ευαίσθητες χορδές που η συνείδηση μας φέρει, προκειμένου να οδοποιηση την πορεία της επιστροφής μας προς τον Χριστό.

Και κάτι άλλο. Στην αγαθή πρόκληση της, ο Κύριος απαντά καταφατικά. Δέχεται τη μετάνοια, ακούει τους στεναγμούς, υπολογίζει τα δάκρυα, αισθάνεται το θρήνο, δεν αγνοεί την συντριβή. Η στάση Του ξαφνιάζει. Κανείς δεν την περιμένει. Γιατί και κανείς δεν είχε μάθει μέχρι τότε πώς σκέπτεται ο Θεός.
Τώρα γλυκοχαράζει στον ορίζοντα η αυγή της Νέας Διαθήκης. Απ’ το ένα μέρος μαζί με την αμαρτωλό, όλοι εμείς οι κατάδικοι, οι εξόριστοι του Παραδείσου, οι αιχμάλωτοι των παθών, προσμένουμε μ’ ελπίδα. Κι εκεί, πάνω απ’ την κορφή του βουνού, ανατέλλει ο λαμπρός ήλιος της αγάπης που θα διαλύση την παγωνιά και θα θερμάνη τις ψυχρές καρδιές. Όπως ανεβαίνει στο στερέωμα σιγά-σιγά, στέλνει τις ακτίνες του προς όλους. Όλοι πρέπει να μάθουν τι αξίζει η γλυκειά του θαλπωρή. Κι όλοι πρέπει να τρέξουν ν’ αποθέσουν, στου ήλιου αυτού τη θέα, το βάρος της ενοχής που τους πιέζει.
Σήμερα, έπειτα από 20 αιώνες, η πράξη της αμαρτωλού μας συγκινεί. Και μας διδάσκει πόσον διαφορετικά κρίνει ο κόσμος και πόσον διαφορετικά κρίνει ο Θεός. Κι είναι αυτό το πιο ελπιδοφόρο, το πιο σημαντικό δίδαγμα για όλους μας.

Χριστόδουλος Κ. Παρασκευΐδης Μητροπολίτης Δημητριάδος, Μορφές του Πάθους, εκδ. Η Χρυσοπηγή, Αθήνα, 1977