Ομιλία στο προσκύνημα της Αγίας Ζώνης Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης

Σεβαστοί Πατέρες και αγαπητοί Αδελφοί,προσκυνητές της πανακηράτου Θεομητορικής Αγίας Ζώνης. Ιδού σήμερον ενώπιόν μας ευρίσκεται προς προσκύνηση και πνευματική εστίαση, η σεπτή και περιφανής και αδιάφθορος και μυροβλύζουσα Ζώνη της υπερευλογημένης και υπερενδόξου αειπαρθένου Δεσποίνης ημώνΘεοτόκου Μαρίας.   
Ιερό κειμήλιο και αναμνηστικό πολύτιμο της Υπεραγίας Θεοτόκου η τιμία Ζώνη Της. Απετέλει ένα μοκρόν εξάρτημα της ενδυμασίας Της. Και ανήκεν εις τα ατομικά είδη της προσωπικής Αυτής χρήσεως. Αφ ότου όμως περιήλθεν,ως πολύτιμος κληρονομία,εις χείρας των χριστιανών,αποτελεί πλέον σεβάσμιον και πάνσεπτον θησαύρισμα. Δια της φροντίδος ευσεβών Αυτοκρατόρων μετεφέρθη από την αγία Πόλη Ιερουσαλήμ εις την πρωτεύουσαν της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας την Κωνσταντινούπολιν ,και κατετέθη εις θήκην πολύτιμον,δια να αποβεί ιερώτατον προσκύνημα ευσεβών Βασιλέων και ευλαβών Χριστιανών. Μετά δε την Άλωσιν της Βασιλίδος των Πόλεων υπό των Οθωμανών  και κατόπιν πολλών περιπετειών κατέληξε εις Τόπον Ιερόν Χριστιανικόν και Ελληνικόν ο οποίος, σύμφωνα με σεβαστή παράδοση αιώνων, αποτελεί «κλήρον» της Υπεραγίας Θεοτόκου δια τούτο και ονομάζεται «περιβόλι» της Παναγίας και όρος Άγιον  και Ιερόν κατοικούμενο υπό εναρέτων ψυχών αφιερωμένων εις την θείαν Λατρείαν και προσευχήν, εκεί δε εις τον Άθωνα το όρος της μετανοίας και μεταμοφώσεως, επέλεξε ως μόνιμον Αυτής κατοικίαν Μάνδρα ιερή, τόπο άγιο ιδιαίτερα ευλογημένο και αφιερωμένο εις το μεγάλο γεγονός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου της κλήσεως δηλ. της Παρθένου Μαρίας υπό του Θεού να γίνη Θεοτόκος, να γίνη το όργανον της εκπληρώσεως της προαιωνίου βουλής Του δια την σωτηρίαν του ανθρωπίνου Γένους, κατέστει έτσι ο μοναστκός αυτός Οίκος η πανσεβάσμια Μεγίστη του Βατοπαιδίου Μονή, σκευοφυλάκιο ιερώτατο του πολυτιμοτάτου και πανιερωτάτου ιερού κειμηλίου της Κυρίας και Βασίλισσας των Αγγέλων της Τιμίας Αυτής Ζώνης  η οποία εκ του ιερού Βήματος όπου φυλάσσεται ως μαργαρίτης πολύτιμος, περιζώνει τον κόσμο και διαφυλάττει κάθε άνθρωπο που εναποθέτει επί της ιεράς Αυτής θήκην τον χρυσόν της καρδιάς του,τον λίβανον της προσευχής και τα σμύρνα των δακρύων του. Και ιδού ημείς σήμερον εις τον πανσεβάσμιον τούτον Ναόν, τον Πρώτο της Ιεράς μας Μητροπόλεως, έχουμε το Θεομητορικό τούτο ιερό κειμήλιο ενώπιον μας, το ασπάζωμεθα και το προσκυνούμε, το τιμούμε και το περιβάλουμε με σεβασμό και αγάπη εκ μέσης καρδίας κραυγάζοντες,  « Ελπίς Χριστιανών, Παρθένε Παναγία, δυνάμει της σης Ζώνης, από παντοίας βλάβης ,σους δούλους  περιφύλαττε».   Αγαπητοί μου, η προσκύνηση της πανακηράτου Θεομητορικής αγίας Ζώνης  μας δίδει την αφορμήν να αντλήσουμε από αυτήν εκτός από την ευωδίαν της Χάριτος Αυτής και πλείστα όσα διδάγματα ηθικά μέσα από τα οποία θα βελτιώσουμε την πνευματική μας ζωή περισφίγγοντας αυτήν με την ζώνη ν της ασφαλείας των Θείων Νόμων. Ας ενθυμηθούμε λοιπόν τους λόγους του Κυρίου προς τον Απόστολον Πέτρον, δια των οποίων αποδίδεται κάποια βαθυτέρα ηθική σημασία εις την συνήθη χρήσιν της ζώνης υπό των ανθρώπων.  « Οτε ης νεώτερος εζώννυες σεαυτόν και περιεπάτεις όπου ήθελες,όταν δε γηράσης εκτενείς τας χείρας σου και άλλος σε ζώσει και οίσει όπου ου θέλεις» ( Ιωαν.κα΄18) Σχολιάζοντας τους λόγους τούτους ο μακαριστός λόγιος Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος σημειώνει:  « Στα νειάτα σου, Πέτρε, προτού με γνωρίσεις  και με πλησιάσεις, έζωνες τον εαυτόν σου όπως ήθελες και έκανες ότι σου άρεσε. Ήσουν αδέσμευτος από τις μεγάλες υποχρεώσεις που ανέλαβες κατόπιν απέναντί  Μου. Στην πραγματικότητα εζώνεσο και περιεσφίγγεσο και εσύ από τις ανθρώπινες αδυναμίες, όπως όλοι οι άνθρωποι,οι οποίοι νομίζουν εν τούτοις ότι αυτό είναι ελευθερία και πλήρης  άνεσις και αυτοδιάθεσις . Εις την ώριμον όμως ηλικίαν σου, ανέλαβες αποστολικάς ευθύνας και υποχρεώσεις  και όταν γηράσης, σε αναμένει το μαρτύριον, άλλος θα σε ζώσει και θα σε περιοριορίση, θα υποβληθής  δια βίου εις τους περιορισμούς των εντολών μου και εις τους κινδύνους του αποστολικού αξιώματος που θα φθάση τελικώς μέχρι του οδυνηρού μαρτυρίου». Παρατηρούμε ότι στους λόγους αυτούς ο Κύριος χρησιμοποιεί αφ ενός μεν την φράση «εζώνυες σεαυτόν» δια να περιγράψη την περίπτωσιν του ανθρώπου που δεν ανέλαβε ακόμη συνειδητώς  τις δεσμεύσεις των ηθικών περιορισμών, και «ζώνεται» συνήθως από τις προσωπικές του αδυναμίες, αν μη και από ορισμένες κακίες και τα πάθη του και αφ ετέρου δε την φράση « άλλος σε ζώσει» για την περίπτωση του ανθρώπου που υποβάλλεται και υπόκειται στους περιορισμούς και τις δεσμεύσεις και τους κινδύνους ακόμα του Χριστιανικού καθήκοντος.  Δηλαδή η παρομοίωση  της ζώνης, με την οποία περισφίγγονται  τα ενδύματα και η οσφύς των ανθρώπων, χρησιμοποιείται από τον Κύριο για να εκφράση μια βαθύτερη περίσφιγξη , παρατηρουμένη από δύο όψεις, μία δήθεν ελεύθερη   πράγματι δε ανελεύθερη και δουλική και μια δήθεν αναγκαστική πράγματι δε εκούσια και αυτοπροαίρετη .Διότι απλά νομίζει ότι είναι ελεύθερος και απεριόριστος ο αρνούμενος τον ηθικό φραγμό του νόμου του Θεού, ενώ υποδουλώνεται και περισφίγγεται από την αμαρτία, τα πάθη, την κακία και την διαφθορά που οδηγούν στον θάνατο «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος». Και κακώς θεωρείται ως ανελεύθερος η υποταγή και η συμμόρφωση προς τις εντολές του Θεού, εφόσον με την απόλυτη ελευθερία του αποφασίζει κάθε άνθρωπος να τηρεί και να σέβεται τον θείο Νόμο και να ακολουθήσει την οδό του Κυρίου την «στενήν και τεθλιμμέμην» μεν, αλλά «απάγουσαν εις την ζωήν» . Από της απόψεως αυτής η Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου, πλήν της πρακτικής της χρησιμότητος εις την ενδυμασίαν της Παναγίας, συμβολίζει ομολογουμένως  την διάθεσιν και απόφασίν Της να έχει πάντοτε «περιζωσμένην» την οσφύν Αυτής και να είναι έτοιμη πάντοτε και πρόθυμη να εκτελή το θείο θέλημα, οσονδήποτε  δύσκολο και αν είναι τούτο, και οσονδήποτε υπεράνθρωπο και αν φαίνεται . Εκείνη είχε εξ όλης της ψυχής και της καρδίας Αυτής ειλημένη την απόφαση να λέγη και εις την πλέον απίθανο εκδήλωση του θείου θελήματος το «ιδού η δούλη του Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Δια τούτο η προσκύνηση της Θεομητορικής αγίας Ζώνης προβάλλει εις τους ευλαβείς Χριστιανούς τούτο το σύνθημα. Να δεχόμεθα ευχαρίστως τις εντολές και το θέλημα του Θεού ως ζώνη ασφαλείας και ποτέ μα ποτέ να μη θεωρούμε τον Θείο Νόμο  ως κλοιό περισφίγγοντα την ζωή μας. Δεν είναι όπως φαντάζονται πολλοί, αβάστακτο φορτίο το Ευαγγέλιο εις την ζωή μας. Αλλά είναι απλώς περιστολή των κακών μας κλίσεων και τάσεων, με τον ήπιο και γλυκύ τρόπο των θείων εντολών, των οποίων η εκπλήρωση ικανοποιεί και αναπαύει τον άνθρωπο ψυχικώς. Είναι ο Νόμος του Θεού αληθινή ζώνη ασφαλείας, η οποία αποχωρίζει και απομακρύνει από το κακό, από την διαφθορά και την εξαχρείωση και διατηρεί τον Χριστιανό μέσα εις τα πλαίσια της ηθικής ανωτερότητος- ηθικής καθαρότητος-εντιμότητος-ευπρέπειας και θεαρέστων πράξεων.  Πατέρες και Αδελφοί προσκυνητές ευλογημένοι της Θεομητορικής Αγίας Ζώνης  η Παναγία Μητέρα του Θεού απλώνει σήμερα την Ζώνη Της υπεράνω όλων μας .Προτείνει την Ζώνη της και μας σκεπάζει δια να μας πεί ότι εις την ζωή μας απαιτείται σύσφιγξη των ηθικών δεσμών και όχι χαλάρωση . Η εποχή μας δυστυχώς επεζήτησε την χαλάρωση. Αλλά η χαλάρωση οδηγεί αφεύκτως εις την τελείαν έκλυσιν των ηθών, εις την διαφθορά και εξαχρείωσι των ανθρώπων και εις την κοινωνική εξαθλίωση. Επιβάλλεται λοιπόν αυστηρότης ηθών και αγνός χριστιανικός βίος. Ας αφήσουμε λοιπόν να μας περίσφιγξη  σαν ζώνη σταθερή ο νόμος του Θεού και ας αποφεύγουμε πάσα χαλάρωση και αβαρία ηθική στις πράξεις μας, για να είμαστε αληθινοί Χριστιανοί, άξιοι των ευλογιών του Θεού και της σκέπης και προστασίας της Κυρίας Θεοτόκου την οποία ιδιαιτέρως παρακαλούμε τούτη την ιερή στιγμή να σκεπάζει με την Χάρη της αγίας αυτής Ζώνης όλο τον ταραγμένο κόσμο και ιδιαίτερα την Πατρίδα μας στις δύσκολες αυτές ημέρες που ζούμε. Να ευλογεί και αγιάζει και προστατεύει τον Πατριάρχη μας στην Πόλη Της την αγαπημένη,  τον Ποιμενάρχη και Μητροπολίτη μας κ. Γαβριήλ, με του οποίου την φροντίδα και μεριμνά του απολαμβάνουμε και προσκυνάμε σήμερα το ιερό τούτο της Ορθοδοξίας κειμήλιο, να περιφρουρεί το αγιώνυμο Όρος και την ιερή του Βατοπαιδίου Μάνδρα τον Καθηγούμενο π. Εφραίμ και τους Πατέρες αυτής τους οποίους και θερμά ευχαριστούμε για την ιδιαίτερη τιμή και ευλογία που μας επιφύλαξαν προσκομίζοντας για δεύτερη φορά στην προσφυγική Μητρόπολη μας την Πανάρχαντον Ζώνη της Παναρχάντου, να διαφυλάττει τον ιερό Κλήρο,τους άρχοντες και τον ευσεβή Λαό μας ορθούς περί την Πίστην, σώους και αβλαβείς από πάσης επηρείας.  «Πάναγνε και Πολυεύσπλαχνε  Δέσποινα, των Χριστιανών παραμύθιον, των θλιβομμένων θερμότατον παρηγόρημα , των αμαρτάντων το ετοιμότατον καταφύγιον, με εγκαταλίπης ημάς ορφανούς της σης αντιλήψεως αλλά φρούρισον και σκέπασον ημάς Αμήν» 
Αρχιμ . Τιμόθεος Ηλιάκης 
Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίων Αναργύρων Ν.Ιωνίας Αττικής 
5 Νοεμβρίου 2017 

Περί "αλλαγής φύλου " και η ιστορία και χρήση μιας σχετικής ευχής

Το θέμα της αλλαγής η μάλλον της διόρθωσης φύλου το αντιμετώπισαν από κοινού για πρώτη φορά Πολιτεία και Εκκλησία το 1963 όταν έγινε ιατρική παρέμβαση και διόρθωση σε άτομο  με οργανική  σύγχυση φύλου  και το Υπουργείο Εσωτερικών ζήτησε την γνώμη της Εκκλησίας για την ταυτότητα του ατόμου.Το θέμα το χειρίστηκε με Συνοδική εντολή ο μακαριστός Μητροπολίτης Παραμυθίας,Τίτος Ματθαιάκης που ζήτησε και έλαβε τις γνώμες των Καθηγητών επί του Κανονικού Δικαίου Αμίλκα Αλεβιζάτου και Παθολογίας Γεωργίου Μερίκα, Διευθυντού της Παθολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου " Ευαγγελισμός " , που συμφωνούσαν πως μόνο με την παρέμβαση της επιστήμης θα μπορούσε το άτομο αυτό να ζήσει μαι φυσιολογική ζωή κάτι που ήδη έγινε και το μόνο που έμενε ήταν η ρύθμιση της ονοματοθεσίας και ότι η Εκκλησία με αγάπη και στοργή θα πρέπει να λάβει ειδική ποιμαντική μέριμνα για αυτό το άτομο και όσα άλλα παρουσιασθούν στο μέλλον κάτι που Εκκλησία δέχθηκε και τότε προέκυψε η ανάγκη μιας ειδικής ευχής για την νέα ονοματοθεσία του ατόμου αφού αυτό ήταν ήδη βαπτισμένο. Το κενό που υπήρχε στα Ευχολόγια της Εκκλησίας κάλυψε ο σοφός και λόγιος Μητροπολίτης,τότε Μαρωνείας και μετά ταύτα Ν.Ιωνίας,μακαριστός Τιμόθεος Ματθαιάκης που συνέταξε ειδική ευχή για την περίπτωση αυτή.Να σημειώσουμε εδώ πως την εποχή εκείνη η Επιστήμη έκανε την παρέμβασή της μόνο σε ενήλικα άτομα ενώ σήμερα με την πρόοδο που υπάρχει η παρέμβαση γίνεται  στη νηπιακή ηλικία.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΕΥΧΗΣ 
Στις σπανιότατες περιπτώσεις παιδιών που γεννιούνται με οργανική σύγχυση φύλου, με ατελώς ή διπλά ανεπτυγμένα όργανα φύλου, οι γιατροί προβαίνουν σε ορμονικές εξετάσεις, ώστε να εξακριβωθεί το υπερισχύον φύλο. Κατόπιν το παιδάκι λαμβάνει ορμονοθεραπεία προς ενίσχυση του επικρατούντος φύλου και γίνεται οργανική μεταλλαγή φύλου χειρουργικά, ώστε να αποκατασταθεί η εικόνα και οι λειτουργίες του παιδιού που έχει το σχετικό πρόβλημα. Η Εκκλησία λαμβάνει ειδική μέριμνα για αυτές τις πολύ σπάνιες και πολύ δύσκολες περιπτώσεις, ευχόμενη καταλλήλως και με ομοιόμορφο τρόπο, με σκοπό την ευόδωση του εντελώς προσωπικού και ιατρικού αυτού θέματος. Σε τέτοιες περιπτώσεις, αφού ήδη έχει γίνει το βάπτισμα και χρίσμα, η Εκκλησία προβαίνει με τη συγκεκριμένη ευχή σε νέα ονοματοθεσία, εάν είναι απαραίτητο. Αυτά ακριβώς καλύπτει η συγκεκριμένη ευχή και ΟΧΙ τις περιπτώσεις ώριμων ατόμων, που ΝΟΗΤΙΚΩΣ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ την αλλαγή του φυσικού φύλου τους. 
Όπως διαβάζουμε στη μελέτη του τότε αρχιμανδρίτη και νυν Μητροπολίτη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος, Γεωργίου Χ. Χρυσοστόμου Πρωτοσυγκέλλου και Αν. Καθηγητή της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης «Σύγχρονες ευχολογιακες ανάγκες για τη συνάφεια υγείας και ασθένειας των πιστών», η οποία είναι αναρτημένη στο επίσημο ιστότοπο της Εκκλησίας της Ελλάδας, η ευχή αυτή αφορά μόνο τα νήπια μετά την αποκατάσταση μιας γενετήσιας επιπλοκής.
Συγκεκριμένα αναφέρει: Στην ενότητα αυτή θα πρέπει να αναφερθεί και η ευχή εις ονοματοθεσίαν νέαν επί αλλαγή φύλου, ποίημα του Μητροπολίτη. Ν. Ιωνίας Τιμοθέου Ματθαιάκη.
Η ευχή αυτή δεν περιλαμβάνει κάποιο αίτημα υπέρ υγείας, αλλά αφορά τη συνάφεια μεταξύ υγείας και ασθένειας. Συγκεκριμένα αφορά την κατάσταση ενός νηπίου, μετά την αποκατάσταση μιάς γενετήσιας επιπλοκής. Με την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης η αμφιφυλία σε νεογέννητα βρέφη αποκαθίσταται χειρουργικά. Η ευχή χρησιμοποιείται μόνον όταν το βρέφος έχει λάβει ήδη όνομα. Η οργανική αλλαγή φύλου ή η διόρθωση γενετήσιων χαρακτηριστικών γίνεται αποκλειστικά μέσω ιατρικών μέσων, οπότε καθίσταται αναγκαία η αλλαγή ή μεταβολή του ονόματος.
Η ευχή χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση.»
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΑΓΗ «Καὶ κατάπεμψον αὐτῷ (αὐτῇ) τὴν χάριν Σου τὴν ἐπουράνιον, ἐπὶ τῇ ἐπελθούση ὀργανικῇ μεταλλαγή τοῦ φύλου, ὅτι ἡ τῆς φύσεως βιολογικὴ ἀλλοίωσις ἔργον θαυμαστὸν ἐστὶ τῆς πανσεθνοῦς δεξιᾶς Σου καὶ τῆς ἀνεξιχνιάστου βουλῆς Σου» 

Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης 

Πηγές Μητροπολίτου Ν.Ιωνίας Τιμοθέου "Ευχολόγιον " εκδ.Β΄ Αθήναι 1985 
Αρχείο Μητροπολίτου πρ. Παραμυθίας Τίτου 
Μητροπολίτου Κίτρους Γεωργίου «Σύγχρονες ευχολογιακες ανάγκες για τη συνάφεια υγείας και ασθένειας των πιστών»
http://www.lifo.gr/articles/mikropragmata/163191

Περί "ταυτότητας φύλου" και η ιστορία μιας ευχής

Το θέμα της αλλαγής η μάλλον της διόρθωσης φύλου το αντιμετώπισαν από κοινού για πρώτη φορά Πολιτεία και Εκκλησία το 1963 όταν έγινε ιατρική παρέμβαση και διόρθωση σε άτομο με οργανική σύγχυση φύλου και το Υπουργείο Εσωτερικών ζήτησε την γνώμη της Εκκλησίας για την ταυτότητα του ατόμου.Το θέμα το χειρίστηκε με Συνοδική εντολή ο μακαριστός Μητροπολίτης Παραμυθίας,Τίτος Ματθαιάκης που ζήτησε και έλαβε τις γνώμες των Καθηγητών επί του Κανονικού Δικαίου Αμίλκα Αλεβιζάτου και Παθολογίας Γεωργίου Μερίκα,Διευθυντού της Παθολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου " Ευαγγελισμός " , που συμφωνούσαν πως μόνο με την παρέμβαση της επιστήμης θα μπορούσε το άτομο αυτό να ζήσει μαι φυσιολογική ζωή κάτι που ήδη έγινε και το μόνο που έμενε ήταν η ρύθμιση της ονοματοθεσίας και ότι η Εκκλησία με αγάπη και στοργή θα πρέπει να λάβει ειδική ποιμαντική μέριμνα για αυτό το άτομο και όσα άλλα παρουσιασθούν στο μέλλον κάτι που Εκκλησία δέχθηκε και τότε προέκυψε η ανάγκη μιας ειδικής ευχής για την νέα ονοματοθεσία του ατόμου αφού αυτό ήταν ήδη βαπτισμένο. Το κενό που υπήρχε στα Ευχολόγια της Εκκλησίας κάλυψε ο σοφός και λόγιος Μητροπολίτης,τότε Μαρωνείας και μετά ταύτα Ν.Ιωνίας,μακαριστός Τιμόθεος Ματθαιάκης που συνέταξε ειδική ευχή για την περίπτωση αυτή.Να σημειώσουμε εδώ πως την εποχή εκείνη η Επιστήμη έκανε την παρέμβασή της μόνο σε ενήλικα άτομα ενώ σήμερα με την πρόοδο που υπάρχει η παρέμβαση γίνεται  στη νηπιακή ηλικία.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΕΥΧΗΣ 
Στις σπανιότατες περιπτώσεις παιδιών που γεννιούνται με οργανική σύγχυση φύλου, με ατελώς ή διπλά ανεπτυγμένα όργανα φύλου, οι γιατροί προβαίνουν σε ορμονικές εξετάσεις, ώστε να εξακριβωθεί το υπερισχύον φύλο. Κατόπιν το παιδάκι λαμβάνει ορμονοθεραπεία προς ενίσχυση του επικρατούντος φύλου και γίνεται οργανική μεταλλαγή φύλου χειρουργικά, ώστε να αποκατασταθεί η εικόνα και οι λειτουργίες του παιδιού που έχει το σχετικό πρόβλημα. Η Εκκλησία λαμβάνει ειδική μέριμνα για αυτές τις πολύ σπάνιες και πολύ δύσκολες περιπτώσεις, ευχόμενη καταλλήλως και με ομοιόμορφο τρόπο, με σκοπό την ευόδωση του εντελώς προσωπικού και ιατρικού αυτού θέματος. Σε τέτοιες περιπτώσεις, αφού ήδη έχει γίνει το βάπτισμα και χρίσμα, η Εκκλησία προβαίνει με τη συγκεκριμένη ευχή σε νέα ονοματοθεσία, εάν είναι απαραίτητο. Αυτά ακριβώς καλύπτει η συγκεκριμένη ευχή και ΟΧΙ τις περιπτώσεις ώριμων ατόμων, που ΝΟΗΤΙΚΩΣ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ την αλλαγή του φυσικού φύλου τους. 
Όπως διαβάζουμε στη μελέτη του τότε αρχιμανδρίτη και νυν Μητροπολίτη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος, Γεωργίου Χ. Χρυσοστόμου Πρωτοσυγκέλλου και Αν. Καθηγητή της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης «Σύγχρονες ευχολογιακες ανάγκες για τη συνάφεια υγείας και ασθένειας των πιστών», η οποία είναι αναρτημένη στο επίσημο ιστότοπο της Εκκλησίας της Ελλάδας, η ευχή αυτή αφορά μόνο τα νήπια μετά την αποκατάσταση μιας γενετήσιας επιπλοκής.
Συγκεκριμένα αναφέρει: Στην ενότητα αυτή θα πρέπει να αναφερθεί και η ευχή εις ονοματοθεσίαν νέαν επί αλλαγή φύλου, ποίημα του Μητροπολίτη. Ν. Ιωνίας Τιμοθέου Ματθαιάκη.
Η ευχή αυτή δεν περιλαμβάνει κάποιο αίτημα υπέρ υγείας, αλλά αφορά τη συνάφεια μεταξύ υγείας και ασθένειας. Συγκεκριμένα αφορά την κατάσταση ενός νηπίου, μετά την αποκατάσταση μιάς γενετήσιας επιπλοκής. Με την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης η αμφιφυλία σε νεογέννητα βρέφη αποκαθίσταται χειρουργικά. Η ευχή χρησιμοποιείται μόνον όταν το βρέφος έχει λάβει ήδη όνομα. Η οργανική αλλαγή φύλου ή η διόρθωση γενετήσιων χαρακτηριστικών γίνεται αποκλειστικά μέσω ιατρικών μέσων, οπότε καθίσταται αναγκαία η αλλαγή ή μεταβολή του ονόματος.
Η ευχή χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση.»
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΑΓΗ «Καὶ κατάπεμψον αὐτῷ (αὐτῇ) τὴν χάριν Σου τὴν ἐπουράνιον, ἐπὶ τῇ ἐπελθούση ὀργανικῇ μεταλλαγή τοῦ φύλου, ὅτι ἡ τῆς φύσεως βιολογικὴ ἀλλοίωσις ἔργον θαυμαστὸν ἐστὶ τῆς πανσεθνοῦς δεξιᾶς Σου καὶ τῆς ἀνεξιχνιάστου βουλῆς Σου» 

Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης 

Πηγές Μητροπολίτου Ν.Ιωνίας Τιμοθέου "Ευχολόγιον " εκδ.Β΄ Αθήναι 1985 
Αρχείο Μητροπολίτου πρ. Παραμυθίας Τίτου 
http://www.lifo.gr/articles/mikropragmata/163191

Η ΑΓΙΑ ΔΑΜΑΡΙΣ Η ΠΡΩΤΗ ΑΘΗΝΑΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ

Η Αγία Δάμαρις τοιχογραφία στον Ι.Ν.Αγίου Παντελεήμονος οδού Αχαρνών έργο Γ.Καρούσου

Η ΑΓΙΑ ΔΑΜΑΡΙΣ Η ΠΡΩΤΗ ΑΘΗΝΑΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ 
Η Αγία Δάμαρις είναι η πρώτη Αθηναία, που μαζί με τον άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη πίστεψαν στο κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου το 52 μ.Χ. Το όνομά της αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων: «Τινὲς δὲ ἄνδρες κολληθέντες αὐτῷ ἐπίστευσαν, ἐν οἷς καὶ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καὶ γυνὴ ὀνόματι Δάμαρις καὶ ἕτεροι σὺν αὐτοῖς». (Πράξ. ιζ΄ 34).Το γεγονός ότι αναφέρεται ονομαστικά από τον Ευαγγελιστή Λουκά στις Πράξεις του υποδεικνύει ότι πρόκειται για αξιόλογη προσωπικότητα και για γυναίκα από ευγενή οικογένεια και με υψηλή κοινωνική θέση.Είναι γεγονός ότι η χριστιανική κοινότητα των Αθηνών, αρχικά τουλάχιστον, στα χρόνια του Αποστόλου Παύλου, μόλις και διατηρούνταν ανάμεσα στον ειδωλολατρικό κόσμο των Αθηνών. Και είναι και πάλι γεγονός ότι ο Απόστολος Παύλος ουδέποτε επισκέφτηκε ξανά την Εκκλησία των Αθηνών. Ωστόσο η Εκκλησία με επίσκοπο το Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, τον όποιο κατέστησε ο ίδιος ο Παύλος, εξακολουθούσε να υπάρχει και με τον καιρό να αναπτύσσεται. Σ' αυτόν συνέβαλε και η Δάμαρις.
Ήταν μια ιεραποστολική ψυχή η Αθηναία αυτή γυναίκα. Και ασκούσε την ιερή αυτή διακονία παντού, ιδιαίτερα ανάμεσα στον γυναικείο κόσμο. Και την ασκούσε με αμείωτο ζήλο και παλμό. Μαθήτρια του Αποστόλου Παύλου η Δάμαρις, μοχθούσε καθημερινά, όπως και ο Διδάσκαλος της, κηρύττοντας με όποιο τρόπο μπορούσε το ευαγγέλιο του Χριστού. Εξάλλου είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάθε φορά που ο μεγάλος Απόστολος επισκεπτόταν την Εκκλησία της Κορίνθου, εκείνη πήγαινε σε συνάντησή του, για να γυρίζει στην Αθήνα πιο δυνατή και πιο φλογερή στην διακονία της.
Ακολουθία της συνέγραψε ο Υμνογράφος  Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.

Σημείωση: Μερικοί συναξαριστές αναφέρουν την μνήμη της στις 2 Οκτωβρίου.

Ἀπολυτίκιον
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Του Παύλου ως ήκουσας, δημηγορούντος σοφώς, έδέξω το κήρυγμα, της ευσεβείας θερμώς, Κυρίω πιστεύσασα .Όθεν ή εν Αθήναις, Εκκλησία τιμά σε, Δάμαρις μακαρία, ως θεράπαιναν θείαν, Χριστώ οικειουμένην, τούς σε μακαρίζοντας. 

ΟΠΙΣΘΑΜΒΩΝΟΣ ΠΑΛΑΙΑ ΕΥΧΗ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΟΠΙΣΘΑΜΒΩΝΟΣ ΠΑΛΑΙΑ ΕΥΧΗ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 
Του Κυρίου δεηθώμεν 
Ο παντός ύψους υψηλότερος Κύριε,και την επί του Σταυρού σωματικήν εκούσιον υπομείνας ύψωσιν,ίνα τη τών αχράντων σου χειρών εκτάσει πάντας ελκύσεις πρός εαυτόν,και τη πεπληρωμένη ταπεινώσεως υψώσει σου την διά ψευδούς υψώσεως και ματαίας οιήσεως φύσιν ημών μέχρις άδου καταβιβασθείσαν υψώσας. Ο θεολογία εν τη γη τοις έθνεσιν ανυψούμενος,ως υψηλός βραχίων υψίστου πατρός και θυσίαις αινέσεως δοξαζόμενος. Ο διά της υψώσεως του τιμίου σταυρού στηλιτεύων τήν υπό προαχθείσαν εν αυτώ καθαίρεσιν της των δαιμόνων επάρσεως και θριαμβεύων την του θανάτου νίκην,και δημοσιεύων την του γένους ημών εκ της παλαιάς πτώσεως ανάκλησιν. Μή, δή, νύν,παρίδης ημών τας δεήσεις δι ών τούς σούς οικτιρμούς ητήσαμέν τε και αιτούμεν, αλλ΄ως ελεήμων ημάς πανηγυρίζοντας τήν ανάδειξιν του σού τροπαιούχου και ζωηφόρου Σταυρού,και την θείαν αυτού προσκύνησιν. Βοήθημα κραταιόν και πάσης της τών νοητών δρακόντων ψυχοφθόρου δεινότητος χάρισαι,ποίησον ημίν, ώσπερ,πάλαι τοις υπό των όφεων δακνομένοις ισραηλίταις ίασιν παρέσχες δια της πρός τον υψωθέντα χαλκούν υπό Μωσέως, ταπείνωσον την καθ΄ημών υψουμένην αμαρτίαν και τους υπ΄αυτής καταβεβλημένους  ημάς ταίς κατ΄αυτής ανδραγαθίαις  ανύψωσον ,και τω βασιλεί ημών, καύχημα τον Σταυρόν έχοντι, πάσαν βαρβάρων επανάστασιν υπόταξον, και πάντα βραχίονα πολεμίων σύντιψον, και πάσαν τυράννων υπερηφάνειαν κατάθραυσον. Και ως τον Αμαλήκ τη σταυρώ τύπω των μωσαϊκών χειρών επάρσει πρώην ετροπώσω, ούτως, και πάν κέρας υψούμενον  κατά της εκκλησίας σου κατάβαλε, και πάν ύψος επαιρόμενον κατά της γνώσεως κατάλυσον. Παν στόμα ταίς κατά σού βλασφημίαις πλατυνόμενον απόφραξον και πάσαν καρδίαν από αγνωσίας εσκοτισμένην φώτισον. Απόστησον ημών τόν νούν πάσης εννοίας καθελκούσης από σού, ίνα θεωρίαις ουρανίαις και μακαρίαις μετεωριζόμενοι καταντήσωμεν εις τήν αιώνιον και αίδιον και αληθινήν ύψωσιν την πρέπουσαν τοις υπό σού ποιμαινομένοις τοις σής βασιλείας κατατρυφώσι. Συ γάρ ει ο υψών και ταπεινών, και σοί την δόξαν αναπέμπομεν, συν τω ανάρχω σου Πατρί, και τω Παναγίω και αγαθώ και Ζωοποιώ σου πνεύματι, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων . ΑΜΗΝ.
( Εκ του περιοδικό ΠΑΝΤΑΙΝΟΣ του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας )  

Αγίου Κοσμά του Αιτωλού:Το σημείον του Σταυρού και η σημασία του

Διδαχές Αγίου Κοσμά του Αιτωλού
Το σημείον του Σταυρού και η σημασία του

Και ο Σταυρός, αδελφοί μου, πώς είνε, μάθετε:
Όταν βάνωμεν το χέρι μας εις το κεφάλι, φανερώνει ο Θεός, οπού ήτον εις τον ουρανόν και όταν το βάλωμεν εις τον ομφαλόν, φανερώνει πως εκατέβη εις την γην και εσαρκώθη και όταν το βάνωμεν εις το δεξιόν μέρος άνωθεν του βυζίου, φανερώνει πως είνε δίκαιος και αθάνατος και πως θέλει βάλει τους δικαίους εις τα δεξιά του μέρη και όταν το βάλωμεν εις το ζερβόν μέρος, φανερώνει πως θέλει κρίνει όλα τα έθνη και θέλουν στέκονται εις το ζερβιόν του μέρος και να τους βάλει εις την κόλασιν.

-Παντού ο Σταυρός-
Ο τίμιος Σταυρός, αδελφοί μου, είνε αύλαξ όλης της γης. Ο τίμιος Σταυρός αγιάζει όλα τα πέρατα, όλα τα θεία και άγια των εκκλησιών. Ο Σταυρός αγιάζει την θείαν Ακολουθίαν. Ο Σταυρός αγιάζει τους αγίους. Ο Σταυρός αγιάζει και στερεώνει την Βάπτισιν. Ο Σταυρός ευλογεί τα ανδρόγυνα. Ο Σταυρός κυνηγά τους δάιμονας και φεύγουσιν ωσάν από την αστραπήν. Ο Σταυρός είνε όπλον φωτεινόν και όποιος τον κάμνει, τον φωτίζει και τον αγιάζει εκείνον τον άνθρωπον, και είνε ωσάν δίστομον σπαθίον, και δεν ζυγώνουν σιμά οι δάιμονες να παρακινούν τους ανθρώπους δια να κάμωσιν αμαρτήματα. Και όπου κινήση να πηγάινει ο άνθρωπος, πρώτον να κάμη τον Σταυρόν και να λέγει το «Κύριε Ιησού Χριστέ». Ή εις το παζάρι κινάς ή εις το χωράφι ή εις το αμπέλι ή όταν φάγης ψωμί ή όταν πίνης κρασί ή νερόν ή οπωρικόν ή όταν κοιμηθής, να προσκυνήσης τον Θεόν, να σταυρώνης και το σώμα σου, και ύστερον να πλαγιάσης. Να κοιμηθής, και θέλεις σηκωθής το πρωί γερός και χαρούμενος. Όθεν, αδελφοί μου, εκαταλάβετε και το ηξεύρετε όλοι σας.

Από το βιβλίο: «Διδαχαί του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού» του μακαριστού Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη.

Πατριαρχικόν Μήνυμα ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Ἰνδίκτου, ἡμέρᾳ προσευχῆς ὑπέρ τῆς Προστασίας τοῦ Φυσικοῦ Περιβάλλοντος

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ ΚΥΡΙΟΥ

ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Χάριτι Θεοῦ εἰσερχόμεθα σήμερον εἰς τὸ νέον ἐκκλησιαστικὸν ἔτος, συνεχίζοντες «διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς»[1] συμμαρτυρεῖν καὶ λόγον διδόναι «περὶ τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος»[2], ζῶντες ἐν Ἐκκλησίᾳ, ἐν Χριστῷ καὶ κατὰ Χριστόν, ὁ Ὁποῖος ἐπηγγείλατο νὰ εἶναι μαζί μας «πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος»[3].

Παρῆλθον εἰκοσιοκτὼ ἔτη ἀπὸ τήν, συνοδικῇ ἀποφάσει, καθιέρωσιν ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῆς ἑορτῆς τῆς Ἰνδίκτου ὡς «Ἡμέρας προστασίας τοῦ περιβάλλοντος», κατὰ τὴν ὁποίαν ἐν τῷ Ἱερῷ Κέντρῳ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναπέμπονται εὐχαὶ καὶ ἱκεσίαι «ὑπὲρ τῆς ὅλης δημιουργίας».

Ἡ σχετικὴ πατριαρχικὴ ἐγκύκλιος ἐκάλεσε σύμπαντα τὸν ὀρθόδοξον καὶ τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον, ὅπως ἀναπέμπῃ κατὰ τὴν ἡμέραν αὐτὴν εὐχαριστηρίους δεήσεις πρὸς τὸν Κτίστην τῶν ὅλων διὰ τὸ «μέγα δῶρον τῆς Δημιουργίας»[4] καὶ ἱκεσίας διὰ τὴν προστασίαν αὐτῆς.

Ἐκφράζομεν τὴν χαρὰν καὶ τὴν ἱκανοποίησιν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος διὰ τὴν ἀπήχησιν καὶ τὴν πλουσίαν καρποφορίαν τῆς ἐν λόγῳ πρωτοβουλίας τῆς Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας.

Ἀνεδείξαμεν τὰς πνευματικὰς ρίζας τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως καὶ τὴν ἀνάγκην μετα-νοίας καὶ ἐπανιεραρχήσεως τῶν ἀξιῶν τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου.

Ἐβεβαιώθη, ὅτι ἡ ἐκμετάλλευσις καὶ ἡ καταστροφὴ τῆς κτίσεως ἀποτελοῦν διαστρέβλωσιν καὶ κακὴν ἀλλοίωσιν τοῦ χριστιανικοῦ ἤθους καὶ ὄχι ἀναγκαίαν συνέπειαν τῆς βιβλικῆς ἐντολῆς «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε...»[5], ὅτι ἡ ἀντιοικολογικὴ συμπεριφορὰ εἶναι προσβολὴ τοῦ Δημιουργοῦ καὶ ἀθέτησις τῶν ἐντολῶν Του, καὶ ὅτι λειτουργεῖ κατὰ τοῦ ἀληθοῦς προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξῃ βιώσιμος ἀνάπτυξις εἰς βάρος τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν καὶ τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος.

Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία προέβαλε καὶ προβάλλει τὸ οἰκοφιλικὸν δυναμικὸν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, ἀναδεικνύουσα τὴν εὐχαριστιακὴν χρῆσιν τῆς κτίσεως, τὴν λειτουργίαν τοῦ πιστοῦ ὡς «ἱερέως» τῆς Δημιουργίας, ὁ ὁποῖος ἀδιαλείπτως ἀναφέρει αὐτὴν εἰς τὸν Κτίστην τῶν ἁπάντων, καὶ τὴν ἀνυπέρβλητον ἀξίαν τοῦ ἀσκητικοῦ πνεύματος, ὡς ἀντιδότου κατὰ τοῦ συγχρόνου εὐδαιμονισμοῦ. Ὄντως, ὁ σεβασμὸς τῆς δημιουργίας ἀνήκει εἰς τὸν πυρῆνα τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως.

Προκαλεῖ ἰδιαιτέραν ἀνησυχίαν τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐνῶ εἶναι βέβαιον ὅτι ἡ οἰκολογικὴ κρίσις συνεχῶς ἐπιτείνεται, ἡ ἀνθρωπότης, ἐν ὀνόματι τῆς οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως καὶ τῶν τεχνολογικῶν ἐφαρμογῶν, κωφεύει εἰς τὰς πανταχόθεν ἐκκλήσεις πρὸς ριζικὴν ἀλλαγὴν συμπεριφορᾶς ἀπέναντι εἰς τὴν κτίσιν.

Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ προϊοῦσα ἀλλοίωσις τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος ἀποτελεῖ συνέπειαν ἑνὸς συγκεκριμένου προτύπου οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως, τὸ ὁποῖον ἀδιαφορεῖ διὰ τὰς ἀντιοικολογικὰς ἐπιπτώσεις του.

Τὰ βραχυπρόθεσμα ὀφέλη ἀπὸ τὴν ἄνοδον τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου εἰς ὡρισμένας περιοχὰς τῆς ὑφηλίου, ἁπλῶς ἐπικαλύπτουν τὴν ἀλογίαν τῆς ἐκμεταλλεύσεως καὶ συλήσεως τῆς δημιουργίας. Ἡ οἰκονομικὴ δραστηριότης, ἡ ὁποία δὲν σέβεται τὸν οἶκον τῆς ζωῆς, εἶναι οἰκο-ανομία καὶ ὄχι οἰκο-νομία.

Ὁ ἄκρατος οἰκονομισμὸς τῆς παγκοσμιοποιήσεως συμπορεύεται σήμερον μὲ τὴν ἁλματώδη ἀνάπτυξιν τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, ἡ ὁποία, παρὰ τὰ πολλὰ εὐεργετήματά της, συνοδεύεται ἀπὸ ἔπαρσιν ἔναντι τῆς φύσεως καὶ ὁδηγεῖ εἰς ποικιλομόρφους ἐκμεταλλεύσεις αὐτῆς.

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος γνωρίζει, ἀλλὰ δρᾷ ὡς νὰ μὴ ἐγνώριζε. Γνωρίζει ὅτι ἡ φύσις δὲν αὐτοανακαινίζεται εἰς τὸ διηνεκές, ἀδιαφορεῖ ὅμως διὰ τὰς ἀρνητικὰς συνεπείας τοῦ «τεχνοπωλίου» διὰ τὸ περιβάλλον.

Αὐτὸ τὸ ὄντως ἐκρηκτικὸν μῖγμα τοῦ ἀκράτου οἰκονομισμοῦ καὶ τοῦ ἐπιστημονισμοῦ, ἤτοι τῆς ἀπεριορίστου ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν δύναμιν τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, ἐπιτείνει τοὺς κινδύνους διὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς δημιουργίας καὶ διὰ τὸν ἄνθρωπον.

Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σοφῶς καὶ σαφῶς κατωνόμασε τοὺς κινδύνους τῆς «ἰδιονομίας τῆς οἰκονομίας», τῆς αὐτονομήσεως αὐτῆς ἀπὸ τὰς ζωτικὰς ἀνάγκας τοῦ ἀνθρώπου, αἱ ὁποῖαι ὑπηρετοῦνται μόνον ἐντὸς βιωσίμου φυσικοῦ περιβάλλοντος, καὶ προέτεινε μίαν οἰκονομίαν «τεθεμελιωμένην εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ Εὐαγγελίου»[6] καὶ τὴν ἀντιμετώπισιν τοῦ συγχρόνου οἰκολογικοῦ προβλήματος «ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ἀρχῶν τῆς χριστιανικῆς παραδόσεως»[7].

Ἡ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας ἀπαιτεῖ, ἐνώπιον τῶν συγχρόνων ἀπειλῶν, «ριζικὴν ἀλλαγὴν νοοτροπίας καὶ συμπεριφορᾶς» ἀπέναντι εἰς τὴν κτίσιν, πνεῦμα ἀσκητισμοῦ, «ὀλιγαρκείας καὶ ἐγκρατείας»[8], ἔναντι τῆς «ἀπληστίας»[9], τῆς «θεοποιήσεως τῶν ἀναγκῶν καὶ τῆς κτητικῆς στάσεως»[10].

Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος ἀνεφέρθη μετ᾿ ἐμφάσεως καὶ εἰς τὰς «κοινωνικὰς διαστάσεις καὶ τὰς τραγικὰς ἐπιπτώσεις τῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος»[11].

Ἀκολουθοῦντες τὰς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου ταύτης, ὑπογραμμίζομεν, εἰς τὴν παροῦσαν ἐγκύκλιόν μας, τὴν στενὴν συνάφειαν τῶν περιβαλλοντικῶν καὶ τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων καὶ τὴν κοινὴν ρίζαν αὐτῶν ἐν τῇ χωρὶς Θεὸν «ἄφρονι καρδίᾳ», ἐν τῇ πτώσει καὶ ἁμαρτίᾳ, ἐν τῇ κακῇ χρήσει τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου.

Τῆς καταστροφῆς τῆς φύσεως καὶ τῆς κοινωνίας προηγεῖται πάντοτε μία ἐσωτερικὴ «ἀνατροπὴ τῶν ἀξιῶν», μία πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ καταστροφή.

Ὅταν τὸ ἔχειν κυριεύσῃ τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν μας, τότε ἡ στάσις μας τόσον ἔναντι τοῦ συνανθρώπου, ὅσον καὶ πρὸς τὴν κτίσιν, εἶναι ἀναποφεύκτως κτητικὴ καὶ ἀνοίκειος.

Τὸ «σαπρὸν δένδρον» ποιεῖ, κατὰ τὸ Βιβλικόν, πάντοτε «καρποὺς πονηρούς»[12].

Τονίζομεν, ἀντιστοίχως, ὅτι καὶ ὁ σεβασμὸς πρὸς τὴν κτίσιν καὶ πρὸς τὸν ἄνθρωπον ἔχουν τὴν αὐτὴν πνευματικὴν πηγὴν καὶ ἀφετηρίαν, τὴν ἐν Χριστῷ δηλαδὴ ἀνακαίνισιν τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν κεχαριτωμένην ἐλευθερίαν του.

Ὡς ἡ καταστροφὴ τοῦ περιβάλλοντος καὶ ἡ κοινωνικὴ ἀδικία συμπορεύονται, ἔτσι καὶ ἡ οἰκοφιλικὴ συμπεριφορὰ καὶ ἡ κοινωνικὴ ἀλληλεγγύη εἶναι ἀδιαίρετοι.

Εἶναι αὐτονόητον, ὅτι διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς συγχρόνου πολυδιαστάτου κρίσεως τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ πολιτισμού του καὶ τοῦ οἴκου του, ἀπαιτεῖται πολύπλευρος κινητοποίησις καὶ κοινὴ προσπάθεια.

Ὅπως ὅλα τὰ μεγάλα προβλήματα, οὕτω καὶ αἱ σοβοῦσαι ἀλληλοπεριχωρούμεναι κρίσεις τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς κοινωνίας, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀντιμετωπισθοῦν χωρὶς τὴν διαχριστιανικὴν καὶ διαθρησκειακὴν συνεργασίαν.

Ὁ διάλογος εἶναι ἐδῶ πρόσφορος χῶρος διὰ νὰ ἀναδειχθοῦν αἱ ὑπάρχουσαι οἰκοφιλικαὶ καὶ κοινωνικαὶ παραδόσεις, διὰ οἰκολογικὴν καὶ κοινωνικὴν εὐαισθητοποίησιν, καθὼς καὶ διὰ ἐποικοδομητικὴν κριτικὴν τῆς ἀποκλειστικῶς τεχνολογικῆς καὶ οἰκονομικῆς προόδου καὶ τῶν ἀτομοκεντρικῶν καὶ κοινωνιοκρατικῶν προτύπων, εἰς βάρος τῆς κτίσεως καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ προσώπου.

Κατακλείοντες, ὑπογραμμίζομεν καὶ πάλιν τὸ ἀδιαίρετον τοῦ σεβασμοῦ πρὸς τὴν δημιουργίαν καὶ πρὸς τὸ ἀνθρώπινον πρόσωπον, καλοῦμεν πάντας τοὺς ἀνθρώπους καλῆς θελήσεως εἰς τὸν καλὸν ἀγῶνα διὰ τὴν προστασίαν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καὶ τὴν ἑδραίωσιν τῆς ἀλληλεγγύης, καὶ δεόμεθα πρὸς τὸν ἀγαθοδότην Κύριον, πρεσβείαις τῆς Παναγίας τῆς Παμμακαρίστου, νὰ χαρίζῃ εἰς τὰ τέκνα αὐτοῦ «καῦσιν καρδίας ὑπὲρ πάσης τῆς κτίσεως»[13] καὶ «παροξυσμὸν ἀγάπης καὶ καλῶν ἔργων»[14]. 

,βιζ' Σεπτεμβρίου α'

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

[1] Ρωμ. η΄, 38
[2] πρβλ. Α΄ Πέτρ. γ΄, 15
[3] Ματθ. κη΄, 20
[4] Ἐγκύκλιος ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῆς Ἰνδίκτου, 1/9/1989
[5] Γεν. α΄, 22
[6] Ἐγκύκλιος, §15
[7] ὅ. π., §15
[8] Ἡ Ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον, §10
[9] ὅ. π., §10
[10] Ἐγκύκλιος, §14
[11] ὅ. π.
[12] Ματθ. ζ', 17
[13] Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος, Τὰ εὑρεθέντα ἀσκητικά, Λόγος, πα
[14] Ἑβρ. ι', 24