Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΣΤ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

 Άγιος Κύριλλος ο Στ’ ο Ιερομάρτυρας

Βιογραφία
Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Κύριλλος ο ΣΤ’ (προστάτης του Πυθίου), ο επιλεγόμενος Σεραπετζόγλου (το κοσμικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Σερπεντζόγλου), καταγόταν από την Αδριανούπολη και διδάχθηκε τα εγκύκλια γράμματα στη σχολή της γενέτειράς του. Υπηρέτησε ως αρχιδιάκονος στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Το έτος 1803 μ.Χ. χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Ικονίου και μετετέθη στην Αδριανούπολη το έτος 1810 μ.Χ. Στις 4 Μαρτίου του 1813 μ.Χ., εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Ήταν αυτός που συνέστησε τη εκκλησιαστική μουσική σχολή υπό τους τρεις διδασκάλους της νέας μεθόδου, το έτος 1815 μ.Χ. Υπήρξε φίλος των γραμμάτων και κήρυττε συνεχώς τον Θείο λόγο. Στις 13 Δεκεμβρίου του 1818 μ.Χ. παύθηκε από τον πατριαρχικό θρόνο και αναχώρησε για την πατρίδα του, την Αδριανούπολη, όπου υπέστη μαζί με άλλους είκοσι επτά κληρικούς και προύχοντες τον διά αγχόνης θάνατο, το έτος 1821 μ.Χ., ως ενεχόμενος, σύμφωνα με το φιρμάνι που διέτασσε τον απαγχονισμό, στο κίνημα που προετοίμαζε την ελευθερία του Ρωμαϊκού έθνους.
Η απόφαση για τον απαγχονισμό του Αγίου Κυρίλλου έχει ως εξής: «Ἐπειδὴ ἐξηκριβώθη ὅτι ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει Πατριάρχης τῶν Ρωμαίων, ὁ ἀπολυθεῖς καὶ εἰς Ἀδριανούπολιν ἐξορισθεῖς Κύριλλος, ὁ προκάτοχος τοῦ φονευθέντος Πατριάρχου, ἐνέχεται εἰς τὸ κίνημα τὸπαρασκευαζόμενον μεταξὺ τοῦ Ρωμαϊκοῦ Ἔθνους καὶ πρέπει νὰ ἐξαφανισθῆ καὶ οὗτος ἀπὸ προσώπου γῆς, πρὸς παραδειγματισμόν,ἐξέδωκα τὸ μυστικὸν τοῦτο φιρμάνιον καὶ διατάσσω τὸν ἀπαγχονισμὸν τοῦ Κυρίλλου. Νὰ τὸν συλλάβης ἀμέσως καὶ νὰ τὸν κρεμάσης μὲ τὴν περιβολήν του ἐντὸς τῆς Ἀδριανουπόλεως». 

Το σώμα του, αφού παρέμεινε κρεμασμένο για τρείς ημέρες, πετάχτηκε τελικά στον ποταμό του Έβρου για να βρεθεί και να ταφεί λίγο αργότερα από τον χωρικό Χρήστο Αργυρίου. Τα λείψανά του μετεφέρθησαν έπειτα από χρόνια στην μητρόπολη της Ανδριανουπόλεως.
Στο συγγραφικό έργο του Κυρίλλου ανήκει ο Πίναξ χορογραφικός της Μεγάλης Αρχισατραπείας του Ικονίου, ένα έργο που δημοσιεύθηκε στην Βιέννη το 1812 μ.Χ. για να ακολουθήσει η Ιστορική περιγραφή του προεκδοθέντος χορογραφικού πίνακος του Ικονίου. Το δεύτερο αυτό σύγγραμμα, τό οποίο εξεδόθη στην Κωνσταντινούπολη το 1815 μ.Χ., αποτελεί μίαν επεξήγηση του Πίνακος, ενώ περιλαμβάνει και μία περιγραφη της Ανδριανουπόλεως και των περιοχών γύρω από την Θράκη. Των γεωγραφικού περιεχομένου έργων του προηγήθηκε η συλλογή ποιημάτων«Ιερογραφική Αρμονία», με έμμετρα των Θ. Προδρόμου, Γ. Πισιδίου και Ν. Ξανθοπούλου, η οποία τυπώθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1802 μ.Χ. Διασώζονται επίσης 158 κηρύγματά του, καθώς και μία συλλογή από αρχαίες επιγραφές που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ερμής ο Λόγιος.
http://www.saint.gr/1329/saint.aspx

Αναγνωρίστηκε ως Άγιος της Εκκλησίας μας από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλαδος με ενέργειες του Σεβ. Μητροπολίτου κ. Νικηφόρου (Πράξις 403/8-7-1993). Η μνήμη του τιμάται την 18ην Απριλίου και μεταφέρεται την Κυριακή του Θωμά. Στην μνήμη του Αγίου Ιερόμαρτυρα Κύριλλου του ΣΤ΄ παραθέτουμε άρθρο που δημοσίευσε για το έργο του στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 25 Μαρτίου 1987 ο Τάσος Λιγνάδης 

Οι πνευματικές ικανότητες
Ο Κωνσταντίνος Σερπετζόγλου γεννήθηκε κατά το τέλος της δεκαετίας του 1760 στην Αδριανούπολη, από φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας του Βασίλειος καταγόταν από την Καισάρεια και, αν βασισθούμε στο επώνυμό του, θα πρέπει να ήταν κατασκευαστής σιροπίων (σερπέτια, τουρκιστί τα μελίκρατα κατά τον Α. Γούδα, Βίοι Παράλληλοι). Ο Κωνσταντίνος είχε τρείς αδελφές, η μητέρα του όμως Μοσχονή ποθούσε για το αγόρι της, που φαινόταν ευφυές και επιμελέστατο, να μάθει τα ελληνικά γράμματα όσο γινόταν καλύτερα. Ο μικρός πήγαινε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία και το πρώτο του ελληνικό βιβλίο – όπως στους περσσότερους Έλληνες της Τουρκοκρατίας – το αλφαβητάρι του, ήταν το Ψαλτήρι. Πάνω σ’ αυτό έμαθε να συλλαβίζει και να γράφει την γλώσσα των προγόνων του.
Οι πνευματικές του ικανότητες διεφάνησαν όμως όταν γράφτηκε στην Ελληνική Σχολή της Αδριανουπόλεως, που ήταν ιδρυμένη από το 1550. Ο Κωνσταντίνος διάβασε αρχαίους Έλληνες κλασικούς, τους Πατέρες της Εκκλησίας και είχε την τύχη να τον διδάξουν σημαίνοντες καθηγητές. Ο υψηλός, γεροδεμένος, γαλανομάτης έφηβος, απέκτησε γρήγορα φήμη, χάρις στα πνευματικά του προσόντα. Όταν τελείωσε τη Σχολή, εργάσθηκε για ένα βραχύ διάστημα ως δάσκαλος. Μετά, αντί να φύγει στην Ευρώπη ή στη Ρωσία και να γίνει γιατρός ή έμπορος, όπως συνηθιζόταν τότε για τους προικισμένους νέους, αυτός αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο του Χριστού. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1791, μετονομάσθηκε σε Κύριλλο και έγινε γραμματεύς – ήταν άριστος καλλιγράφος – της Ιεράς Μητροπόλεως, όταν Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως ήταν ο Καλλίνικος, ο οποίος είχε διαβλέψει τις πλούσιες πνευματικές του ικανότητες.
Όταν ο Καλλίνικος έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1801) κάλεσε στην Πόλη τον Κύριλλο και τον διόρισε Μέγα Αρχιδιάκονο του Πατριαρχείου. Ο Κύριλλος, όπως η πλειονότης των ιερωμένων της εποχής, πίστευε θερμά ότι η μόρφωση του υποδούλου Γένους ήταν η κατά το ήμισυ εξασφάλιση της προσεχούς ελευθερίας. Γι’ αυτό βάλθηκε με όλες του τις δυνάμεις να έλθει αρωγός σε δραστηριότητες παιδείας δηλαδή ελληνομάθειας. Μαζί με τον Δημήτριο Μουρούζη – τον αργότερα διερμηνέα της Πύλης – που είχε επίσης την άποψη ότι η μόρφωση θα έκανε τους Έλληνες να υπερισχύσουν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και να την υποκαταστήσουν, όπως έγινε και με τους Ρωμαίους, συνεργάσθηκαν, για να αναστήσουν την Μεγάλη του Γένους Σχολή, που πρό της Αλώσεως ήταν η κορυφαία Σχολή των Ελλήνων στην οποίαν οι τρόφιμοι διδάσκονταν, εκτός από την αρχαία ελληνική γλώσσα, φιλοσοφία, θεολογία, μαθηματικά και φυσική. Χρειάσθηκε να ξεπερασθούν πολλά εμπόδια και να διασκεδασθούν οι αντιδράσεις των Τούρκων, για να επαναλειτουργήσει η Μεγάλη του Γένους Σχολή. Με πρωτοβουλία του Κυρίλλου – ο οποίος είχε γίνει στο μεταξύ αρχιμανδρίτης – ανοίχθηκε ένας μεγάλος έρανος ανάμεσα στους Έλληνες της αυτοκρατορίας και έτσι εξασφαλίστηκαν οι πόροι λειτουργίας της.
Ο Κύριλλος, εκτός από τα κατά Κυριακήν κηρύγματά του από άμβωνος, ασχολήθηκε και με την συγγραφή. Το 1802 το Τυπογραφείο του Πατριαρχείου Κων/λεως εξέδωκε το βιβλίο του «Ιερογραφική αρμονία» που είχε ως αντικείμενο του τη βυζαντινή ποίηση του Γεωργίου Πισίδου, του Θεοδώρου Προδρόμου και του Νικηφόρου Ξανθοπούλου.
Ο ζήλος του για την οργάνωση της Ελληνικής Παιδείας
Το 1803 ο Κύριλλος, σε ηλικία περίπου 30 ετών έγινε Μητροπολίτης Ικονίου. Ήταν μια περιοχή στην οποίαν επικρατούσε το τουρκικό στοιχείο. Επειδή δεν υπήρχαν ούτε ιερείς ούτε δάσκαλοι, οι ΄Ελληνες είχαν ξεχάσει την γλώσσα τους και το μόνο που τους συντηρούσε ως Γένος ήταν η μακρινή ανάμνηση της Ορθοδόξου πίστεως. Ο Κύριλλος αναγκάσθηκε να κάνει το κήρυγμά του στα τουρκικά, για να γίνεται κατανοητός και σιγά σιγά άρχιζε να τους εισάγει στην ελληνική γραφή και από εκεί στη γλώσσα. Τους έγραφε δηλαδή τα τουρκικά με ελληνικούς χαρακτήρες (καραμανλίδικα) και βαθμιαία άρχισαν οι Έλληνες να μαθαίνουν την γλώσσα τους με ιερείς και διδασκάλους που μετεκάλεσε ο Κύριλλος και με την ίδρυση ελληνικών σχολείων. Εκεί, στο Ικόνιο, πατρίδα των μαρτύρων Κηρύκου και Ιουλίττης, έγραψε ένα απολυτίκιο κατά την εορτή τους (15 Ιουλίου) το οποίο περιελήφθη στην Ακολουθία… 

Εκτός από την υμνογραφία ο Κύριλλος συνέταξε ένα Χωρογραφικό Πίνακα της περιοχής του Ικονίου (τυπώθηκε το 1812 στη Βιέννη με επιστασία του Άνθιμου Γαζή), και μια Ιστορική Περιγραφή της περιοχής της Αδριανουπόλεως ( και τα δύο κείμενα βρίσκονται στη Γεννάδειο βιβλιοθήκη). Από την Ιστορική Περιγραφή αποσπώ ένα κομμάτι χάριν παραδείγματος απλής γραφής: « Η Αδριανούπολις εκαλείτο το πάλαι Ορεστιάς, από Ορέστου, του υιού του Αγαμέμνονος, έπειτα κτισθείσα και αυξηθείσα υπό του αυτοκράτορος των Ρωμαίων Αδριανού Αιλίου, γαμβρού του Τραϊανού, ονομάσθη Αδριανούπολις και Αιλία· κείται δε εν μέσω σχεδόν της Ρωμανίας ( Ρούμελι κοινώς, ο εστί γη των Ρωμαίων)».
Ουσία και Αρτηρία
Επαναλαμβάνω ότι χρησιμοποιώ τα στοιχεία αυτά που αναφέρονται στον Κύριλλο ως παράδειγμα αναγωγής στον ιστορικό ρόλο της Ορθοδοξίας. Και σκέφτομαι αυτόν τον ρόλο όχι μόνο κατά την Τουρκοκρατία, αλλά και μετά την ανεξαρτησία του ελληνικού κρατιδίου, όταν η Εκκλησία πρωτοστατούσε οικουμενικώς με τα ίδια ιδεολογικά μέσα αφυπνίσεως στον αλύτρωτο και στον απόδημο ελληνισμό…
… Οι αιώνες της σκλαβιάς «δεν μπόρεσαν να σβήσουν την ελληνική ψυχή μας γιατί υπήρξαν οι Κύριλλοι».
Μιλώντας με το παράδειγμα του Κυρίλλου ανάγομαι αυτομάτως στις χιλιάδες των Κυρίλλων, δηλαδή στην Εκκλησία της Ορθοδοξίας, που κράτησε σε διαρκή εγρήγορση και αγονάτιστη την συνείδηση του Γένους ως επαλήθευση παθών και αναστάσεως…
Όταν το 1810 πέθανε ο μητροπολίτης Αδριανουπόλεως Γαβριήλ, οι αδριανουπολίτες εζήτησαν από τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Ιερεμία να αναλάβει τον δεσποτικό θρόνο της πόλης τους ο συντοπίτης τους Κύριλλος. Έτσι και έγινε. Ο Κύριλλος, μόλις επέστρεψε από το Ικόνιο στη γενέτειρά του, άρχισε εμμέσως τις προσφιλείς του δραστηριότητες για την ελληνική παιδεία και εμερίμνησε για την Ελληνική Σχολή της Αδριανουπόλεως. Είναι δε χαρακτηριστικό το εξής: Επειδή είχε μάθει ότι σ’ εκείνη την σχολή εσπούδαζε – ο κατόπιν διάσημος φωστήρας της επιστήμης – Στέφανος Καραθεοδωρής, που ήταν και μακρινός συγγενής του, εζήτησε να τον δεί, για να τον χρησιμοποιήσει. Όταν τον επληροφόρησαν ότι ο Καραθεοδωρής είχε φύγει για την Ευρώπη, για να σπουδάσει την ιατρική, είπε λυπημένος τον στίχο του δημοτικού τραγουδιού: « Επέταξε μας το πουλί, οπούχαμε στα χέρια!».
Το 1813 ο Οικουμενικός Θρόνος της Κων/λεως έμεινε κενός, επειδή η τουρκική διοίκηση υποπτευόμενη τον Πατριάρχη Ιερεμία ότι ευνοούσε ανατρεπτικές κινήσεις, τον εξανάγκασε σε παραίτηση. Οι συνοδικοί του Πατριαρχείου εξέλεξαν στην θέση του, παρά την θέλησή του τον Κύριλλο, τον οποίον οι Τούρκοι δέχθηκαν να ενθρονίσουν με τους γνωστούς τίτλους: «Ανώτατος βαθμούχος Παναγιώτατος Ρωμηός, Πατριάρχης Σταμπούλ». Στην θέση του, στον μητροπολιτικό θρόνο της Αδριανουπόλεως ο Κύριλλος άφησε τον εκ Χίου σοφό Δωρόθεο Πρώιο.
Στην Κωνσταντινούπολη ο νέος Πατριάρχης άρχισε πάλι τις ενέργειές του για την Μεγάλη του Γένους Σχολή. Επέτυχε να πείσει τελικά τον Κωνασταντίνο Κούμα, τον διάσημο σχολάρχη της Σχολής της Σμύρνης, να αναλάβει την μεγάλη Σχολή του Γένους. Παράλληλα, εργάσθηκε με ζήλο για την επανίδρυση της σχολής της Τραπεζούντος, διότι σύμφωνα με τις πληροφορίες, είχε τόση αμάθεια καταλάβει την περιοχή της ένδοξης βυζαντινής πόλης «ώστε μηδέ το χαρακτηριστικόν του ελληνικού και χριστιανικού γένους (την καθομιλουμένην φαμέν διάλεκτον) σώζεσθαι παρά πάσιν καθαράν και ακεραίαν και περί τα ήθη δε πολλήν συμβαίνειν την διαφθοράν». Η επανιδρυθείσα Σχολή της Τραπεζούντος ακτινοβόλησε έως την Καταστροφήν του 1922.
Ο άοκνος ζήλος του Κυρίλλου για την Παιδεία επεξετάθει σε όλα τα σημεία της αυτοκρατορίας. Ιδιαίτερη μάλιστα πρόνοια επέδειξε για την οργάνωση των μοναστηριών, που τα θεωρούσε πνευματικές εστίες του Ελληνισμού. Το 1815 ίδρυσε στην Κων/λη «Μουσικήν Σχολήν της νέας βυζαντινής Τεχνολογίας και μουσικής μεθόδου» ( από την οποίαν ύστερα από λίγα χρόνια προτάθηκε και εγκρίθηκε σύστημα μετρικής καταγραφής της βυζαντινής μουσικής, από τον μητροπολίτη Χρύσανθο, Γεώργιο Χουρμούζιο και Γρηγόριο Λευίτη, που ισχύει από τότε).
Τους έσφαξαν μπροστά στις οικογένειές τους
Παρενθετικώς ως πρός την περίοδο αυτή, ο αναγνώστης πρέπει να προσέξει δύο πράγματα που έχουν σχέση με το θέμα μας: Πρώτον, υπήρχε από τότε κυρίως στις μορφωμένες τάξεις του Γένους η αντιδικία μεταξύ δυτικοφρόνων και ρωσοφρόνων, που οι συνέπειες της δεν άφησαν ανεπηρέαστες τις εξελίξεις στο Πατριαρχείο και τις παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Δεύτερον, η εποχή της πατριαρχείας του Κυρίλλου ΣΤ΄ συμπίπτει με την ίδρυση και εξάπλωση της Φιλικής Εταιρείας, για το έργο της οποίας δεν ήταν απληροφόρητοι οι Τούρκοι. Το 1818 ήρθαν στην Πόλη πρώτα ο Σκουφάς και μετά ο Τσακάλωφ και με τους Σέκερη και Κουμπάρη εμύησαν τους δημογέροντες, τους προέδρους και τους μεγαλεμπόρους. Δεν άργησαν να αντιδράσουν οι Τούρκοι.
Στις 13 Δεκεμβρίου 1818 εξεθρόνισαν τον Κύριλλο ως ανίκανο να κρατήσει τους λαούς σε υποταγή. Πατριάρχης έγινε για Τρίτη φορά ο Γρηγόριος ο Ε΄. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι μεταβολές αυτές γίνονταν βάσει επιλογών, αναλόγως κατά το αν επικρατούσαν δυτικόφρονες ή ρωσόφρονες εισηγήσεις. Ο Κύριλλος επέστρεψε στην Αδριανούπολη, όπου ο μητροπολίτης Δωρόθεος Πρώιος ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Όταν το 1821 ο Υψηλάντης διέβη τον Προύθο και ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ αντιλαμβανόμενος ότι η Ρωσία, παρά τα θρυλούμενα, δεν θα εκινείτο και για να αποτρέψει την καθολική σφαγή των χριστιανών της αυτοκρατορίας, προέβει στον αφορισμό, η Αδριανούπολη κατάλαβε τι την περίμενε. Ο αφόρισμος απέτρεψε κατά ένα μέρος την απειλή της γενικής εξολοθρεύσεως αλλά δεν εμπόδισε την καταδίκη των κεφαλών του Γένους, όπως συνέβει με τον απαγχονισμό του Γρηγορίου Ε΄ και πλείστων άλλων.
Τον Απρίλιο του 1821, την Μ. Εβδομάδα συνελήφθησαν όλες οι κεφαλές των Ρωμηών στην Αδριανούπολη και πρώτος ο φιλικός Μητροπολίτης Πρώιος. Την Κυριακή του Θωμά οι Γενίτσαροι τους έσφαξαν όλους μπροστά στις οικίες τους και ενώπιον των οικογενειών τους. Και ενώ αυτοί σφάζονταν ήλθε φερμάνι από τον Τούρκο Βεζύρη προς τον Τούρκο Νομάρχη, που έλεγε μεταξύ άλλων τα εξής: « Επειδή εξικριβώθη ότι και ο εκ της  Κωνσταντινουπόλει Πατριάρχης των Ρωμαίων απολυθείς και εν Αδριανουπόλει εξορισθείς Κύριλλος, ο προκάτοχος του εκτελεσθέντος Πατριάρχου, ενέχεται επίσης εις το κίνημα το παρασκευαζόμενον μεταξύ του Ρωμαϊκού Έθνους και εδέησε να εξαλειφθεί και ούτος εκ του προσώπου της γης προς παραδειγματισμόν των άλλων, εξέδωκα μυστικώς το υψηλόν τούτο φιρμάνιον, δι ου διατάσσω την απαγχόνισιν του ειρημένου Κυρίλλου εντός της Αδριανουπόλεως, μετά της ην περιβάλλεται ενδυμασίας».
Ηυδόκησεν ο Κύριος
Την Δευτέραν μετά την Κυριακήν του Θωμά ο Κύριλλος οδηγήθηκε έφιππος προ του νομάρχη, κατά την περιγραφή. Μετά σιωπή λέει ο Τούρκος: «Κατά τας ημέρας αυτάς πολλά δεινά ενέσκηψαν κατά του έθνους των Ελλήνων». Ο Κύριλλος απάντησε: «Ούτως ηυδόκησεν ο Κύριος». Ο Τούρκος προσπάθησε να δικαιολογηθεί αλλά ο Ιεράρχης του είπε: « Θάρρει ηγεμών, όλοι μίαν ημέραν θα αποθάνωμεν, γεννηθήτω το θέλημα του Κυρίου». Ήπιε τον προσφερθέντα καφέ και ανεχώρησε. Έξω από το διοικητήριο, τον περίμεναν οι Γενίτσαροι. Τον δένουν και τον οδηγούν στην Μητρόπολη, διασχίζοντας δρόμους, όπου ο λαός ανήμπορος να βοηθήσει έβλεπε «τον Ποιμένα αγόμενον ως πρόβατον επί σφαγήν». Πριν φθάσει η πομπή στην Μητρόπολη, ο Κύριλλος πρόλαβε να δεί δύο ακέφαλα σώματα που έσταζαν αίμα. Ήταν του πρωτοσύγκελλου Θεοκλήτου και του ιερομονάχου Ιακώβου Αρζουμάνογλου. Στο κιγκλίδωμα του παραθύρου του Συνοδικού της Μητροπόλεως, οι Τούρκοι κρέμασαν το σχοινί και του πέρασαν την θηλιά στον λαιμό. Ήταν στις 18 Απριλίου 1821. Το σώμα του Κυρίλλου έμεινε κρεμασμένο στο κιγκλίδωμα τρεις μέρες. Δίπλα του κρεμασμένος και ο πρωτοσύγκελλος Αγαθάγγελος και άλλοι στενοί φίλοι του Κυρίλλου. Οι Τούρκοι απαγόρευσαν την ταφή του πρώην Πατριάρχη, καθώς και των κληρικών και των προεστώτων. Τα πτώματα τους ρίχθηκαν στα νερά του Έβρου. Το σκήνωμα του Κύριλλου το βρήκε στο φράκτη ενός νερόμυλου ένας πιστός πατριώτης και το έθαψε μέσα στο σπίτι του.
Ύστερα από οκτώ χρόνια με τον ρωσοτουρκικό πόλεμο οι Ρώσοι εισέρχονται στην Αδριανούπολη (1829) και υπογράφεται στην πόλη αυτή η γνωστή Συνθήκη με την οποίαν αναγνωρίστηκε η ανεξαρτησία της Ελλάδος. Πέρασαν εκατό χρόνια από τον απαγχονισμό του Κυρίλλου και το 1920 ο ελληνικός στρατός ελευθέρωσε την Αδριανούπολη. Τότε, έγινε πάνδημο μνημόσυνο για τον εθνομάρτυρα ανοίχθηκε το επί εκατό χρόνια κλειστό παράθυρο, από το κιγκλίδωμα του οποίου είχαν κρεμάσει τον Πατριάρχη και έθεσαν εκεί μία πινακίδα με το ακόλουθο επίγραμμα:
« Κυρίλλω τω ΣΤ΄ γόνω μεν τήσδε πόλεως ευκλεεί, δεξιώς δε την Ολκάδα της Μ. Εκκλησίας οιακοστροφήσαντι υπέρ πίστεως και πατρίδος τον δι’ αγχόνης υποστάντι θάνατον η Πατρίς ελευθερωθείσα και μεγάλη ήδη τούτο ιδρύσατο σήμα μνημείον μεν της προς αυτόν αϊδίου τιμής και σεβασμού δείγμα δ’ αρετής τοις επιγιγνομένοις».

Με την καταστροφή του 1922 η Αδριανούπολη παραδόθηκε και πάλι στους Τούρκους και όλος ο πληθυσμός την εγκατέλειψε. Η Μητρόπολη εγκαταστάθηκε στην Ορεστιάδα. 

Η ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑ ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ

Η μνήμη του τιμάται 18 Απριλίου αλλά εορτάζεται πανηγυρικά την Κυριακή του Θωμά.

Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ

Εξεδόθη καί σύντομη βιογραφία του Αγίου όπου δημοσιεύονται και αυθεντικές μαρτυρίες αυτοπτών για τα πολλά θαύματα πού έχει επιτελέσει ο Άγιος.
Τμήμα των τιμιωτάτων λειψάνων του Ιερομάρτυρος ανευρέθη στην Ιερά Βατοπεδινή Σκήτη του Αγίου Δημητρίου του Αγίου Όρους -σήμερα δε φυλάσσεται στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου- υπάρχει εκεί μια μικρή ασημένια λειψανοθήκη με ένα μικρό τεμάχιο Αγίου Λειψάνου και παλαιό χειρόγραφο πού αναφέρει ότι ο Άγιος Κύριλλος εμαρτύρησε στις 18 Απριλίου 1821.

Στις 26 Ιουνίου 1988 θεμελιώθηκε παρεκκλήσιο του Αγίου με δαπάνες της κας Λίνας Καλλά-Χατζή εις μνήμην του συζύγου και των γονέων της. Ο τάφος του Αγίου ανοίχθηκε στις 11 Μαΐου 1989, οπότε μυρόβλησε όλο το Πύθιο. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1991 έγιναν τα εγκαίνια του Ναού. Τέλος στις 8 Ιουλίου 1993 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος κατέταξε τον Άγιο νέο Ιερομάρτυρα Κύριλλο Στ΄ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας.

Απολυτίκιον Ήχος α’. 
Ποίημα Χαραλάμπους Μπουσίου
Της ερήμου πολίτης. 
Βυζαντίου τον θρόνον αρεταίς κατεκόσμησας, Ανδριανουπόλεως θρέμμα, Ιερότατε Κύριλλε· ζηλώσας, γαρ τας τρίβους αθλητών δεινώς αγχόνη ηωρήθης απηνώς και Πυθίου ανεδείχθης πανσθενουργός προστάτης· όθεν κράζομεν· Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε κραταιώσαντι, δόξα τω νεοάθλων κοινωνόν σε αναδείξαντι.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ΄.
Τη Υπερμάχω.
 Τον Πατριάρχην τον φιλόθεον και άριστον οφθέντα πάσιν αθλητήν εγκωμιάσωμεν, Βυζαντίου τον κοσμήτορα και ποιμένα αληθή του εν πικρά δουλεία στένοντος ορθοδόξων δήμου, θείοις μελωδήμασιν ανακράζοντες· Χαίροις, πάντιμε Κύριλλε.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις, ο προθύμως αποκτανθείς ως ποιμήν, θεόφρον, Εκκλησίας Χριστού καλός, Κύριλλε τρισμάκαρ, υπέρ του σου ποιμνίου Αγαρηνών προτάσσων την ιταμότητα.

Κυριακή Δ´ Νηστειών - Παιδί, το σπουδαιότερο πρόβλημα (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

 

 Κυριακή Δ´ Νηστειών - Παιδί, το σπουδαιότερο πρόβλημα (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

«Ὁ δὲ εἶπε· Παιδιόθεν» (Μᾶρκ. 9,21)
Ὁ τόπος μας, ἀγαπητοί μου, εἶνε φτωχός· οἱ πόροι ἐλάχιστοι. Πῶς νὰ ζήσουμε, πῶς νὰ ἀναπτυχθοῦμε; Σπάζουν τὰ κεφάλια τους οἱ εἰδικοὶ καὶ προτείνουν διάφορα σχέδια· ἕνας τὸ ἕνα, ἄλλος τὸ ἄλλο, καθένας τὸ δικότου. Καὶ μπορεῖ ὅλα ὅσα προτείνουν νὰ γίνουν, ἀλλὰ καὶ πάλι ἡ πατρίδα μας θὰ γίνῃ εὐτυχής; Διότι εὐτυχία δὲν εἶνε οἱ δρόμοι, οἱ πλατεῖες, τὰ ἐργοστάσια, ἡ βιομηχανία κ.τ.λ..
Ἡ εὐτυχία εἶνε κάπου ἀλλοῦ. Τὸ πρόβλημά μας εἶνε ἄλλο. Τὸ μυστικὸ τῆς εὐτυχίας εἶνε κρυμμένο μέσα στὸ εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσαμε σήμερα. Εἶνε σὲ μία λέξι του, ποὺ ἂν μπορούσαμε νὰ τὴ νιώσουμε ὅλοι καὶ νὰ τὴν κάνουμε ἐθνικὸ σύνθημα , ἡ πατρίδα μας θὰ γινόταν ἡ εὐτυχέστερη χώρα. Ποιά εἶνε λοιπὸναὐτὴ ἡ λέξι, τὸ «κουμπὶ» ποὺ ἂν τὸ πατήσουμε θὰ δοῦμε ἀληθινὴ ἀλλαγή; Εἶνε τὸ «Παιδιόθεν» (Μᾶρκ. 9,21). Προσέξτε αὐτὴ τὴ λέξι. Διότικαὶ μιὰ λέξι τοῦ Εὐαγγελίου φτάνει γιὰ νὰ μᾶς σώσῃ.  
  

 «Παιδιόθεν», δηλαδὴ «ἀπὸ παιδί», ἀπὸ τὴν κούνια. Αὐτὴ ἡ λέξι, ποὺ ὁ Κύριος ἀνάγκασε τὸν πατέρα τοῦ δυστυχισμένου νέου νὰ πῇ, εἶνε ἔλεγχος ὅλων τῶν μεγάλων. Αὐτὸ τὸ «Παιδιόθεν» σημαίνει, ὅτι ἀπὸ ὅσα προβλήματα ἔχει ἕνας τόπος τὸ σπουδαιότερο εἶνε τὸ παιδί, ἡ ἀνατροφὴ τῆς νέας γενεᾶς.
Τὸ παιδὶ τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου ἀπὸ μικρὴ ἡλικία κατελήφθη ἀπὸ δαιμονικὴ ἐπήρεια. Ἄλλοτε ἔπεφτε στὸ νερό, ἄλλοτε στὴφωτιά· ἄφριζε, ἔτριζε τὰ δόντια. Ἔτρεχαν, τὸ ἔπιαναν, ἀλλὰ καὶ πάλι ἡ ἴδια κατάστασι. Βασανιζόταν τὸ παιδί, μὰ περισσότερο βασανι-ζόταν ὁ πατέρας. Δὲν μᾶς λέει τὸ εὐαγγέλιοποιά ἦταν ἡ οἰκονομικὴ κατάστασι τοῦ πατέρα. Μπορεῖ νὰ εἶχε σπίτια καὶ περιουσία, νὰἦταν πλούσιος· ἀλλ᾿ ἀσφαλῶς ὅλα αὐτὰ θὰ τὰἔδινε, γιὰ νὰ γίνῃ τὸ παιδί του καλά. Ἄρα ἡ εὐτυχία τοῦ σπιτιοῦ του ἦταν ὄχι στὰ ὑλικὰἀγαθὰ ποὺ εἶχε, ἀλλὰ κυρίως στὴν ὑγεία τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς τοῦ παιδιοῦ του .
Αὐτὸ λοιπὸν τὸ «Παιδιόθεν» , ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἔχει μεγάλη σημασία καὶ γιὰ μᾶς.Αὐτὸς ὁ νέος, ποὺ τὸν βασάνιζαν τὰ δαιμόνια, εἶνε ἡ φωτογραφία καὶ τῆς συγχρόνου νεότητος, ὁ ἀντιπροσωπευτικὸς τύπος τῶν παιδιῶν καὶ τῶν νέων καὶ τῆς σημερινῆς γενεᾶς.Ῥίξτε μιὰ ματιά. Κοιτάξτε τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους πῶς ζοῦν, πῶς συμπεριφέρονται,ποιά εἶνε ἡ ἐν γένει διαγωγή τους. Ὁ ἕναςβρίζει, ὁ ἄλλος αἰσχρολογεῖ, ὁ τρίτος ἀναιδέστερος βλαστημάει τὰ θεῖα, ὁ τέταρτος βγαίνει τὴ νύχτα καὶ δὲν τολμάει νὰ περάσῃ κορίτσι, ὁ πέμπτος σηκώνει χέρι καὶ χτυπᾷ τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα του, ὁ ἄλλος… Γενικὰ οἱνέοι μας ζοῦν σήμερα ἕνα βίο ποὺ προκαλεῖ μεγάλη ἀνησυχία. Δὲν ντρέπονται νὰ κάνουν ἀσχημίες μέσ᾿ στὸ δρόμο, σὰν σκυλιὰ λυσσασμένα καὶ σὰν ἄλογα ἀχαλίνωτα. Ἐγκλήματαπάνω στὰ ἐγκλήματα, ποὺ τὰ διαπράττουν ὡςἐπὶ τὸ πλεῖστον νέοι ἡλικίας 15 ἕως 30 ἐτῶν.Πολλοὶ ἀποροῦν, πῶς κατήντησε ἡ Ἑλληνικὴ νεολαία ἔτσι, πῶς ἔγινε δαιμονισμένη,χειρότερη ἀπὸ τὸ νέο ποὺ ἀκούσαμε σήμερα.Ἀποροῦν; Ἐγὼ δὲν ἀπορῶ. Ἐγὼ ἀπορῶ γιὰκάτι ἄλλο· ἀπορῶ καὶ θαυμάζω, πῶς κατορθώνουν ἀκόμα μερικὰ παιδιὰ καὶ πιστεύουν στὸ Θεὸ καὶ ἐκκλησιάζονται καὶ ἀγαποῦν τοὺς γονεῖς τους. Ἐγὼ αὐτό ἀπορῶ. Διότι –ἂς τὸ ὁμολογήσουμε–ὅλοι μας εἴμαστε ὑπαίτιοι γι᾿αὐτὸ τὸν κατήφορο, ὅλοι διαφθείραμε τὴ νεολαία · ἄλλοι ἀμέσως καὶ ἄλλοι ἐμμέσως.Τὸ παιδί, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ βγῇ ἀπὸ τὸ σπίτι μέχρι τὴν ὥρα ποὺ θὰ γυρίσῃ, εἶνε μέσ᾿στοὺς πειρασμούς . Τί εἶπα; Λάθος ἔκανα. Εἶπα «ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ βρῇ ἀπὸ τὸ σπίτι».Ὄχι· καὶ μέσα στὸ σπίτι ἀκόμα κινδυνεύει!
Κινδυνεύει ἀπὸ τὰ κακὰ πρότυπα ποὺ βλέπει.Ἄλλωστε, ἕνα κουμπὶ νὰ πατήσῃ, ὅλοι οἱ δαί-μονες τῆς ὑφηλίου ἦρθαν μέσα στὸ σπίτι.Κινδυνεύει μέσα στὸ σπίτι. Ἀλλὰ μόλις βγῇ κινδυνεύει ἀκόμη περισσότερο. Γιατὶ ἔξω τὸ περιμένουν τὰ μεγάλα δαιμόνια· μέσα τὰ μι-κρά, ἔξω τὰ μεγάλα δαιμόνια. Ἀπ᾿ ἔξω ἀπὸ τὸσπίτι τὸν περιμένει πρῶτα - πρῶτα – ποιός;
⃝ Ὁ κακὸς φίλος. Αὐτὸς θὰ πῇ τὸν πρῶτο λό-γο. Καὶ ὁ πρῶτος λόγος εἶνε, νὰ μὴν ἀκούῃ τὴμάνα καὶ τὸν πατέρα, νὰ μὴ δίνῃ σημασία στὰ λόγια τῶν γονέων. Ἔτσι ἀρχίζει ὁ κατήφορος.
⃝ Μετὰ τὸν κακὸ φίλο τὸ περιμένουν τὰ διεφθαρμένα γύναια. Ἔγραψαν στὸ ἐξωτερικό,ὅτι ἔχουμε τὰ πιὸ διεφθαρμένα κέντρα. Πήχτωσε ὁ τόπος. Ἂς τ᾿ ἀκούσουν οἱ γονεῖς.
⃝ Ἄλλο δαιμόνιο ποὺ περιμένει ἔξω τὸ νέο εἶνε τὸ χυδαῖο ἔντυπο , τὸ αἰσχρὸ περιοδικό.
⃝ Ἀλλὰ τὰ μεγάλα «σχολεῖα» τῆς διαφθορᾶς,σχολεῖα μὲ …διπλώματα, εἶνε τὰ θεάματα · ὁκινηματογράφος, τὸ θέατρο, ἡ τηλεόρασι.
⃝ Τὸ κακὸ συμπληρώνουν τὰ γήπεδα μὲ τὰμάτς, οἱ ἐκδρομές, τὰ διάφορα τυχερὰ παιχνίδια, τὰ χαρτιά, τὰ λαχεῖα, ἡ ὅλη διαφθορά.
Χίλιοι διαβόλοισπρώχνουν τὸ νέο νὰ πέσῃ.Ὄχι αὐτὰ τὰ παιδιά, ἀλλὰ καὶ Μέγας Ἀντώ-νιος ἀκόμη νὰ ζοῦσε σήμερα, μέσα σ᾿ αὐτὴτὴν κοινωνία θὰ ἐπειράζετο.Ἐνῷ λοιπὸν ὅλοι σπρώχνουν τὸ παιδὶ στὸκακό, κατόπιν ἀποροῦν πῶς κατήντησε ἔτσι ἡ νεότης. Γι᾿ αὐτὸ σᾶς λέω, ὅτι ἐγὼ ἀπορῶ πῶς ὑπάρχουν ἀκόμη νέοι ποὺ κρατᾶνε ψηλὰτὴν πίστι καὶ τὴν τιμή τους. Εἶνε θαῦμα Θεοῦ .Μόνο χέρι Θεοῦ τοὺς κρατάει.―Μὰ τὸ κράτος , θὰ πῆτε, δὲν κάνει τίπο-τε; Δὲν βλέπει ποῦ πάει ἡ νεολαία;…Τὸ κράτος; Ἄσ᾿ το τὸ κράτος. Τὸ κράτος εἴμαστε ὅλοι. Καὶ ὅπως εἴπαμε προηγουμένως ὅλοι φταῖμε. Φταίει κι ὁ παπᾶς, κι ὁ δάσκαλος,κι ὁ δεσπότης· ἀλλὰ τὴ μεγαλυτέρα εὐθύνητὴν ἔχουν οἱ γονεῖς . Γιατί; Γιατὶ οἱ γονεῖς εἶνεκοντὰ στὸ παιδί. Γιατὶ πατέρας καὶ μάνα δὲνλέγεται κάποιος ἁπλῶς διότι γέννησε. Τὸ νὰγεννήσῃς, λέει ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, εἶ -νε εὔκολο. Γεννοῦν καὶ τὰ ζῷα, εἶνε νόμος βι-ολογικὸς μέσα στὴν πλάσι. Τὸ νὰ γεννήσῃςλοιπὸν εἶνε τὸ εὔκολο. Ποιό εἶνε τὸ δύσκολο·νὰ πάρῃς –ὦ Θεέ μου!–αὐτὸ τὸ κομμάτι τὸ«κρέας», ποὺ θὰ πέσῃ ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας, νὰ τὸ μεγαλώσῃς, νὰ τὸ μορφώσῃς, νὰ τὸ κάνῃς ἄνθρωπο μὲ ὑψηλὰ ἰδανικά. Ὄχι δηλαδὴ ἁπλῶς τὸ νὰ γεννήσῃς, ἀλλὰ τὸ νὰ ἀναθρέψῃς σωστά, αὐτὸ σὲ κάνει πατέρα καὶ μάνα. Τί μεγάλη εὐθύνη ἔχουν οἱ γονεῖς! Μὰ τί νὰ κάνουν οἱ γονεῖς οἱ δυστυχισμένοι; Τὸ παιδί τους τὸ πᾶνε κατηχητικό, τὸ πᾶ-ε στὴν ἐξομολόγησι… Τί νὰ σοῦ κάνῃ ὅμωςκαὶ τὸ κατηχητικό, τί νὰ σοῦ κάνῃ καὶ τὸ κήρυγμα; Δὲ μοῦ λέτε, ὅταν ἐγὼ χτίζω κι ὁ ἄλλος γκρεμίζῃ, μπορεῖ νὰ χτιστῇ σπίτι; Ἔ αὐτόγίνεται ἐδῶ.
Ἄλλοι χτίζουν κι ἄλλοι γκρεμίζουν. Χτίζει ἡ Ἐκκλησία μὲ τὰ κατηχητικά,χτίζει ἡ μάνα κι ὁ πατέρας, χτίζει ὁ δάσκαλος·ἔρχεται ὁ διάβολος, δίνει μιὰ κλωτσιὰ καὶ τὰκάνει ἄνω - κάτω. Πῶς φταῖνε τότε οἱ γονεῖς;―Μὰ ὑπάρχουν, σοῦ λένε, σύλλογοι γονέων. Πῶς ἀνέχονται νὰ βλέπουν αὐτὸ τὸ χάλι;
Γονεῖς, μανάδες, πατεράδες! Θὰ σᾶς πῶτώρα ποιό εἶνε τὸ κλειδὶ τῆς ὑποθέσεως. Πόσα συλλαλητήρια ἔχει δεῖ ὁ τόπος μας; Στὰ χρόνια μας εἶδε πολλά· συλλαλητήρια γιὰ σοβαρὰ ζητήματα, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἄλλα, μικρὰ καὶἀσήμαντα πράγματα. Ἕνα δὲν εἶδε. Ἂν θέλουμε λοιπὸν ὁ τόπος αὐτὸς νὰ ζήσῃ, πρέπεινὰ γίνῃ τὸ μεγαλύτερο συλλαλητήριο . Ν᾿ ἀφήσουν οἱ γυναῖκες τὴν κουζίνα καὶ οἱ ἄντρες τὰ ἐργοστάσια καὶ τὰ γραφεῖα τους, νὰ μα-ζευτοῦν ὅλοι, καὶ νὰ φωνάξουν – γιὰ τί; Οὔτεγιὰ ἐνοίκια, οὔτε γιὰ γεφύρια, οὔτε γιὰ πλα-τεῖ ες, οὔτε γιὰ τίποτε ἀπ᾿ αὐτά. Νὰ πᾶνε στὸ ὑπουργεῖο παιδείας, στὴν ἀρχιεπισκοπή, νὰπᾶνε καὶ στὸν πρωθυπουργὸ τῆς χώρας, νὰκρατᾶνε μιὰ ταμπέλλα μεγάλη καὶ πάνω νὰγράφουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, τὰ λόγια τοῦΕὐαγγελίου·
«Παιδιόθεν» . Κι ἂν βγῇ ἀπ᾿ τὸπαράθυρο κανένας μεγάλος ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺμᾶς διοικοῦν καὶ ποῦν, –Τί πάθανε, τί ζητᾶνε αὐτοί; νὰ τοὺς ποῦμε· – «Παιδιόθεν»! Κι ἂν ρωτήσουν, ―Τί σημαίνει «Παιδιόθεν»; νὰ τοὺς ἀναλύσουμε· ―«Παιδιόθεν» θὰ πῇ προστασία τῆς νέας γενεᾶς . Ζητοῦμε πρῶτον νὰ γίνεται ἔλεγχος καὶ ν᾿ ἀπαγορεύωνται ὅλα τὰ ἄθλια θεάματα· εἶνε ντροπή μας νὰ παρουσιάζωνται ἐδῶ τέτοια «σκουπίδια». Δεύτερον,μιὰ νύχτα ἡ ἀστυνομία νὰ μαζέψῃ καὶ νὰ περιορίσῃ ὅλα τὰ διεφθαρμένα γύναια ποὺ μὲ τὴ δρᾶσι τους ἐκμαυλίζουν κάθε ἄνθρωπο.Τρίτον…, τέταρτον…, πέμπτον…, ἕκτον…Γονεῖς, τὸ κάνετε αὐτό; ὤ χαρά! τότε θὰκοιμᾶστε ἥσυχοι. Ἐὰν ληφθοῦν ῥιζικὰ μέτρα,τότε μέσα σὲ λίγα χρόνια –ἐλᾶτε νὰ σᾶς ὑπογράψω συμβόλαιο–ἡ πατρίδα μας θὰ γίνῃ ἡ πιὸ εὐτυχισμένη χώρα. Διαφορετικά, τὸ «Παιδιόθεν» θά ᾿νε ἔλεγχος καὶ κατάρα γιὰ μᾶς. 

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος-
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Ἐλευθερίου Γκύζη - Ἀθηνῶν τὴν 19-3-1961. http://aktines.blogspot.gr/2013/04/blog-post_2721.html

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

 

 Κυριακή Γ' Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως)

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Ἑβρ. δ΄ 14 - ε΄ 6
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Μάρκ. η΄ 34 - θ΄ 1
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ
1. Νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου ποὺ προβάλλει σήμερα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία σὲ κεντρικὴ καὶ περίοπτη θέση γιὰ νὰ Τὸν προσκυνήσουμε καὶ νὰ λάβουμε χάρη καὶ δύναμη, ἀποτελεῖ παράλληλα καὶ μοναδικὸ μάθημα ἐποπτικῆς διδασκαλίας.
Διότι ὅ,τι διδάσκει σήμερα καὶ κηρύττει τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, αὐτὸ ἀκριβῶς παρουσιάζει σὲ πλήρη ἐφαρμογὴ ὁ Τίμιος Σταυρός. Τί μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος στὸ Εὐαγγέλιο;... «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ γίνει δικός μου καὶ νὰ μὲ ἀκολουθεῖ ὡς μαθητής μου, ὀφείλει νὰ διακόψει κάθε φιλία καὶ σχέση μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό του καὶ νὰ πάρει τὴ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ γιὰ μένα ὄχι μόνο κάθε θλίψη καὶ δοκιμασία, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ θάνατο σταυρικό, καὶ τότε ἂς μὲ ἀκολουθεῖ μιμούμενος τὸ παράδειγμά μου.
Τί ζητᾶ λοιπὸν ὁ θεῖος Διδάσκαλος;... Αὐταπάρνηση. Νὰ σταματήσει ἐπιτέλους νὰ ζεῖ ὁ καθένας γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ τὰ προσωπικά του συμφέροντα καὶ νὰ ἀρχίσει νέα ζωή, ποὺ θὰ εἶναι εὐεργετικὴ πρὸς τοὺς ἄλλους καὶ πλήρως ὑποταγμένη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸν τὸν δρόμο τῆς αὐταπαρνήσεως ἀκολούθησε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος καθ’ ὅλη τὴν ἐπίγεια ζωή Του καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς διδάσκει καὶ ὁ Τίμιος Σταυρὸς ποὺ προσκυνοῦμε σήμερα. Διότι ἐπάνω στὸ Σταυρὸ ὁ Κύριος Ἰησοῦς δίδαξε τὴν τέλεια αὐταπάρνηση προσφέροντας τὴ ζωή Του ὡς θυσία γιὰ τὴ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου.  

  

2. Η ἀξία τῆς ψυχῆς
Ὁπωσδήποτε εἶναι σκληρὸς ὁ ἀγώνας καὶ μεγάλη ἡ ἀπόφαση νὰ ἀκολουθεῖ κάποιος τὸν Χριστὸ μέχρι θανάτου. Ὅμως ἀξίζει κάθε τέτοια θυσία, διότι αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο ἀγωνίζεται εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς του· κι ἡ ψυχὴ ἔχει ἀνυπολόγιστη ἀξία. Ὅπως εἶπε στὴ συνέχεια ὁ Κύριος, «τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;».
Πραγματικά, τί θὰ ὠφελήσει τὸν ἄνθρωπο, ἐὰν ὑποθέσουμε ὅτι θὰ κερδίσει τὸν κόσμο ὅλο, μὲ ὅλες τὶς δόξες καὶ τὰ πλούτη καὶ τὶς ἀπολαύσεις του, στὸ τέλος ὅμως χάσει τὴν ψυχή του;...
Ἡ ψυχή μας ἔχει ἀνυπολόγιστη ἀξία, διότι εἶναι θεόσδοτη καὶ θεόσωστη. Τὴ δημιούργησε ὁ Θεός, ὅταν «ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ (τοῦ Ἀδάμ) πνοὴν ζωῆς» (Γεν. β΄ 7). Ἐπειδὴ ὅμως ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ἀποστασία Του ἔγινε αἰχμάλωτος στὸ σατανᾶ, ὁ Κύριος ἔδωσε τὸ πανάγιο Αἷμα Του γιὰ νὰ λυτρώσει τὴν καθεμιὰ ψυχή. Ἀλήθεια ποιὸς μπορεῖ νὰ ὑπολογίσει τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Κύριος τὴν ἐξαγόρασε μὲ τὸ πάντιμο Αἷμα Του;
 Ἡ σωτηρία λοιπὸν τῆς ψυχῆς μας δὲν εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ θέματα τῆς ζωῆς μας. Εἶναι τὸ πιὸ καίριο καί σημαντικό· ζήτημα αἰωνίου ζωῆς ἢ αἰωνίου θανάτου. Μᾶς συγκλονίζει τὸ ζήτημα αὐτό; Τὸ ἐπιμελούμαστε ὡς τὸ σπουδαιότερο τῆς ζωῆς μας;  
  
  

3. Μετὰ τὸ Σταυρὸ ἔρχεται ἡ Ανάσταση!
Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο κλείνουν μ’ ἕνα μήνυμα ἐλπίδας πρὸς τοὺς μαθητές Του. Ἀφοῦ τοὺς εἶπε πολλὰ γιὰ τὸν σταυρὸ καὶ τὸν θάνατο ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ὑποστεῖ ὁ Ἴδιος, κατέληξε μὲ τὴ διαβεβαίωση ὅτι πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ Τὸν ἄκουγαν τὴν ὥρα ἐκείνη θὰ ζοῦσαν καὶ θὰ ἔβλεπαν «τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει». Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐδῶ ὁ Κύριος ἑννοεῖ τὴν Ἐκκλησία Του.
Καὶ αὐτὴν ἐπρόκειτο νὰ δοῦν, μετὰ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ θεμελιώνεται μὲ δύναμη ὑπερφυσικὴ καὶ ἀκαταγώνιστη ὡς ἄλλη βασιλεία τοῦ Θεοῦ πάνω στὴ γῆ.
Πράγματι ἔζησαν οἱ μαθητές Του καὶ εἶδαν τὴ δόξα τῆς Μεταμορφώσεως, τὴ νίκη τῆς Ἀναστάσεως, τὴν ἀκατανίκητη δύναμη τῆς Ἐκκλησίας. Κι ἐμεῖς σήμερα ποὺ ἀτενίζουμε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ τὸν προσκυνοῦμε μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια, ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι πίσω ἀπὸ τὴ θλίψη καὶ τὰ βάσανα ποὺ συνοδεύουν τὴν ἄρση τοῦ Σταυροῦ κρύβεται ἡ χαρὰ καὶ ἡ δόξα τῆς Ἀναστάσεως.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ «κανόνας» καὶ οἱ «καταβασίες» τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τοῦ Σταυροῦ ψάλλονται στὸ ἴδιο ἀναστάσιμο μέλος ὅπως καὶ ὁ «κανόνας» τοῦ Πάσχα: «Ἀναστάσεως ἡμέρα». Μὲ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀναστάσιμη ἐλπίδα ψάλλουμε πανηγυρικά: «Προσκυνήσε ως ἡμέρα τοῦ τιμίου Σταυροῦ, δεῦτε πρὸς τοῦτον πάντες· τῆς γὰρ Ἐγέρσεως Χριστοῦ τὰς αὐγὰς φωτοβολῶν...» (Τροπάριο α΄ ὠδῆς). Ἡμέρα προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, σήμερα, ἐλᾶτε ὅλοι κοντά Του· διότι αὐτὸς εἶναι ποὺ ἀκτινοβολεῖ τὸ φῶς τῆς αὐγῆς ποὺ προμηνύει τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
“Ο ΣΩΤΗΡ”1/04/2013

ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΧΙΛΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ.. ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΜΗ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

 Αφορμή για τούτες τις σκέψεις στάθηκε μια φωτογραφία που έκανε πριν λίγες ημέρες τον γύρο του κόσμου και απεικόνιζε την συνάντηση του νυν με τον τέως Πάπα της Ρώμης, τους Βενέδικτο και Φραγκίσκο, αμέσως μετά την εκλογή και ενθρόνιση του τελευταίου .                                                                                          
  Την φωτογραφία συνόδευε και η δήλωση του τέως Πάπα   
Βενέδικτου  για τον νυν Πάπα Φραγκίσκο " ήμαστε αδέλφια " , ενώ εμφανέστατος ήταν ο σεβασμός του νυν για τον τέως καθώς και η καλή διάθεση και των δύο να συνεργαστούν .  Οι δυο Πάπες εικονίζονται προσευχόμενοι μπροστά στον Εσταυρωμένο στέλνοντας στους πιστούς μήνυμα αγάπης και αδελφοσύνης .      Δεν είναι του παρόντος , και δεν μας αφορά άλλωστε, η ανάλυση του παρασκηνίου τόσο της παραιτήσεως του Βενέδικτου ,όσο και των όσων ακολούθησαν.Εκείνο που εγώ θέλω να επισημάνω είναι το γεγονός πως σε επίπεδο τουλάχιστον Προκαθημένων της Αγίας Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας, της μόνης Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας,τέτοια στιγμιότυπα δεν έχουμε δει  ποτέ τα τελευταία χρόνια . Και ναι μεν στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχουμε στις κατά τόπους Εκκλησίες συχνές παραιτήσεις Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων, αν ανατρέξουμε όμως στο κοντινό παρελθόν θα προβληματιστούμε πολύ για την στάση ορισμένων απέναντι στους Προκατόχους τους. Αν τώρα "φύγουμε" από την Ρώμη και μεταφερθούμε στην Αγία Πόλη της Ιερουσαλήμ ,τότε μάλλον θα πρέπει να κλείσουμε τα μάτια από ντροπή για το θέαμα που θα αντικρίσουμε.Εκεί στην Πόλη την Αγία,εκεί που ο Γολγοθάς παραμένει ο αιώνιος της αγάπης άμβωνας,εκεί που ο Βασιλεύς της Αγάπης,της Ειρήνης ,της Ζωής και της Καταλλαγής έχυσε το πανάχραντο Αίμα Του συγχωρώντας όχι μόνο τον ληστή αλλά και αυτούς ακόμα τους σταυρωτές Του,εκεί παίζεται τα τελευταία χρόνια ένα από τα μεγαλύτερα δράματα  σε βάρος ενός αθώου που δεν τιμά καθόλου όχι μόνο την Ορθοδοξία αλλά και κάθε έννοια δικαίου και πολιτισμού.Είναι σε όλους γνωστά τα γεγονότα που οδήγησαν τον Πατριάρχη Ειρηναίο το 2005 μακρυά από τον Πατριαρχικό Θρόνο των Ιεροσολύμων ,γεγονότα που ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταστρώσει σε μαύρες σελίδες ,αφού πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτά έπαιξαν το ψεύδος,η διαβολή και η διαπλοκή καθώς και η απροκάλυπτη καταπάτηση των Ιερών της Εκκλησίας μας Κανόνων.Δεν θα επεκταθώ στα λυπηρά του "τότε"γεγονότα,θα πω μόνο τούτο πως από τότε ,το 2005 δηλαδή,μέχρι σήμερα καμία από τις φοβερές κατηγορίες που χωρίς ίχνος ντροπής εξαπέλυσαν Ιεράρχες των Ιεροσολύμων κατά του νόμιμου και Κανονικού Πατριάρχη τους,και που χωρίς ίχνος υπευθυνότητας υιοθέτησε η τότε Ελληνική Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, καμία μα καμία δεν αποδείχθηκε, κανένα δικαστήριο δεν δίκασε και βέβαια δεν καταδίκασε τον Μακαριώτατο Πατριάρχη Ειρηναίο.Απεναντίας μόλις πρόσφατα το Ελέκτικο Συμβούλιο του Κράτους ,ύστερα από βαθύ έλεγχο,εξέδωσε αθωωτική ετυμηγορία για το Πατριάρχη Ειρηναίο.Κι όμως κανένας δεν συγκινήθηκε .Κανείς δεν σκέφθηκε να του ζητήσει συγνώμη και,το χειρότερο,κανένας δεν σκέφθηκε που βρίσκεται και πως ζει σήμερα ο άνθρωπος αυτός.Εδώ ακριβώς θα σταθούμε,γιατί εδώ ακριβώς βρίσκεται και η πληγή. Καλώς η κακώς ο Πατριάρχης Ειρηναίος απομακρύνθηκε από τον Θρόνο,άλλος ανέλαβε τα ηνία του Πατριαρχείου. Αυτός ο" άλλος" δεν ήταν ξένος ,ήταν ο μόνος Κληρικός που χειροτονήθηκε Επίσκοπος από τον Πατριάρχη Ειρηναίο για να του φωνάξει 3 μήνες ακριβώς μετά τις θερμές ευχαριστίες  και τους όρκους αιώνιας αγάπης και υποταγής το " ουκ οίδα τον άνθρωπον". Και όχι μόνο αυτό αλλά με δική του εντολή ο Προκάτοχός του,ο Πατριάρχης που τον χειροτόνησε ,ο αθώος Πατριάρχης,βρίσκεται κλειδωμένος μέσα στα ταπεινά του κελιά εντός του Πατριαρχείου χωρίς να έχει το δικαίωμα να βγει από αυτά ,αλλά ούτε και  να δεχθεί επισκέψεις ,ούτε συγγενών ,ούτε φίλων ,ούτε ιατρών ούτε συνηγόρων!!!
Εδώ,επειδή γράφουμε ιστορία,πρέπει να κάνουμε κάποιες ιδιαίτερες αναφορές σε κάποια από τα γεγονότα.Πρέπει για παράδειγμα να πούμε πως την σκευωρία κατά του Πατριάρχου Ειρηναίου δεν την "έστησε" ο κ.Θεόφιλος ,εκείνος απλά ακολούθησε .Επίσης πρέπει να λεχθεί πως στον κ.Ειρηναίο έγινε πρόταση από την τότε Ελληνική Κυβέρνηση να του παραχωρηθεί κατοικία στην Αθήνα η όπου αλλού εκείνος ήθελε με αντάλλαγμα την παραίτηση από τον Θρόνο.Ο κ.Ειρηναίος δεν το δέχθηκε και τούτο γιατί ήταν αθώος,όπως στην συνέχεια αποδείχθηκε.Επίσης ο κ.Ειρηναίος ενώπιον της Πανορθοδόξου Διασκέψεως στο Φανάρι δήλωσε ευθαρσώς πως δεν αποδέχεται την περί "διαγραφής εκ των Διπτύχων"απόφαση και τούτο γιατί η "αποκήρυξη" των Ιεροσολυμιτών ήταν αντίθετη με τους Ιερούς της Εκκλησίας Κανόνες,χωρίς κανένας από τους παριστάμενους να αντιδράσει . Κλείνουμε την αναγκαία αυτή παρένθεση για να επανέλθουμε στο θέμα που μας απασχολεί και που δεν είναι άλλο από την σημερινή ανεπίτρεπτη κατάσταση που βιώνει ο Πατριάρχης Ειρηναίος.
Πόσο διαφορετικά αλήθεια θα ήταν τα πράγματα αν ο Διάδοχός του είχε ακολουθήσει το παράδειγμα του Πάπα Φραγκίσκου και το πρώτο που έκανε μετά την εκλογή του ήταν να επισκεφθεί τον Προκάτοχο και Γέροντά του ,να τον ασπασθεί με ταπείνωση ,σεβασμό και αγάπη,να ζητήσει την ευχή και την συνεργασία του για την δόξα του Θεού και το καλό του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων;Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν τα περί αγάπης κηρύγματα που με τόση ευκολία κηρύττουμε τα πιστεύαμε και τα εφαρμόζαμε στη ζωή μας ιδιαίτερα εμείς οι Κληρικοί...Ίσως κάποιος πει, μα αν δεν τον δεχόταν ο Ειρηναίος;  ...απαντάμε..ας έκανε εκείνος την καλή κίνηση και ας μην τον δεχόταν ..όμως δεν την έκανε γιατί πολλές φορές οι τύψεις αλλά και οι καταστάσεις δεν μας αφήνουν να λειτουργήσουμε όπως ενδεχομένως θα θέλαμε.Εδώ θα πρέπει και πάλι να κάνω μια παρένθεση και να καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία επί του θέματος αυτού. Είναι γνωστό ότι υπήρξα, με την άδεια της Εκκλησιαστικής μου Αρχής,συνεργάτης του Πατριάρχη Ειρηναίου σε θέματα Τύπου στην Ελλάδα,γνωρίζω λοιπόν καλά πρόσωπα,γεγονότα και καταστάσεις και μπορώ υπεύθυνα να καταθέσω εδώ πως ο Πατριάρχης Ειρηναίος την ημέρα της εκλογής του κ.Θεόφιλου ήταν έτοιμος να τον δεχθεί .Είχε μάλιστα έτοιμο και το εγκόλπιο που θα του έκανε δώρο. Όμως η επίσκεψη αυτή δεν έγινε ποτέ και όχι μόνο αυτό, η αντιμετώπιση του νυν προς τον τέως  ήταν και παραμένει απαράδεκτη και  σφόδρα αντιεκκλησιαστική και απάνθρωπη. Είναι λυπηρό να μας "διδάσκουν" ήθος οι Λατίνοι κι εμείς οι κατέχοντες τον θησαυρό της Αλήθειας να λειτουργούμε σαν ξένοι προς Αυτήν. Όμως ποτέ δεν είναι αργά .Λάθη όλοι κάνουμε αρκεί να τα αναγνωρίζουμε και να προσπαθούμε να τα διορθώσουμε.Ας ελπίσουμε πως εν όψει του Αγίου Πάσχα θα επικρατήσουν νηφάλιες σκέψεις και η Αγάπη θα βγει νικητής.Μια απόφαση είναι.Μια κίνηση,ένα χαμόγελο και όλα μπορούν να ντυθούν με Πασχαλιάτικες φορεσιές ..Ο Γολγοθάς είναι εκεί και περιμένει.. Από τον "ισχυρό" εξαρτάται να κάνει το πρώτο βήμα...ας το ευχηθούμε.
π.Τιμόθεος Ηλιάκης  
   
Υ.Γ.Μη βιαστούν κάποιοι να πουν πως το θέμα είναι καθαρά εσωτερικό του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.Το θέμα είναι πανανθρώπινο, πανορθόδοξο και πανχριστιανικό και πάνω από όλα ΕΘΝΙΚΟ ! 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ κ.ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟ 

ΕΤΣΙ ΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ 

  

ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΗΘΟΣ..ΔΥΣΤΥΧΩΣ

  

ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΙΑΒΙΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ 

 ΔΙΔΑΚΟΥΝ ΗΘΟΣ .. 

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ..ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ

 

 1. «Αυτό μια μέρα θα γίνη Ρωμαίικο και καλότυχος όποιος ζήση σε κείνο το βασίλειο».

2. «Ω ευλογημένο βουνό, πόσες ψυχές γυναικόπαιδα θα σώσης όταν έλθουν τα χαλεπά χρόνια!».

3. «Καλότυχοι σεις, οι οποίοι ευρέθητε εδώ πάνω εις τα ψηλά βουνά, διότι αυτά θα σας φυλάξουν από πολλά δεινά. Θα ακούτε και δεν θα βλέπετε τον κίνδυνο. Τρεις ώρες ή τρεις μέρες θα υποφέρετε».

4. «Το ποθούμενο θα γίνη στην Τρίτη γενεά. Θα το ιδούν τα εγγόνια σας».

5. «Θάρθη καιρός να σας πάρουν οι εχθροί σας και τη στάχτη από τη φωτιά, αλλά σεις να μην αλλάξετε την πίστι σας, όπως θα κάμουν οι άλλοι».

6. «Σας λυπάμαι για την περηφάνεια, οπού έχετε. Το ποδάρι μου εδώ δεν θα ξαναπατήση. Και εάν δεν αφήσετε αυτά τα πράγματα που κάνετε, την αυθαιρεσία και ληστεία, θα καταστραφήτε. Σε κείνο το κλαρί, που κρεμάτε τα σπαθιά σας, θαρθή μια μέρα που θα κρεμάσουν οι γύφτοι τα όργανά τους».

7. «Θάρθουν οι κόκκινοι σκούφοι (106) κι’ ύστερα οι Άγγλοι επί 54 χρόνια, και κατόπιν θα γίνη Ρωμαίικο».

8. «Τα όρια του Ρωμαίικου θάναι η Βωβούσα (ο ποταμός Αωός)». 

9. «Εκείθε θάρθη το Ρωμαίικο».

10. «Τα βάσανα είναι ακόμη πολλά. Θυμηθήτε τα λόγια μου · προσεύχεσθε, ενεργείτε και υπομένετε στερεά. Έως ότου να κλείση αυτή η πληγή του πλατάνου, το χωριό σας θάναι σκλαβωμένο και δυστυχισμένο».

11. «Πότε θαρθή το ποθούμενον;» ηρώτησαν τον Άγιον εις Τσαραπλανά της Ηπείρου. «Όταν σμίξουν αυτά», απήντησεν ο Άγιος δεικνύων δύο δενδρύλλια.

12. «Το ποθούμενον θα έρθη όταν θαρθούν δύο πασχαλιές μαζί».

13. «Άμα κλείση το δένδρον και κλεισθή μέσα το παλούκι, τότε θα έλθη το ποθούμενον. Θα γίνη κάποιο σημάδι και να μη φοβηθήτε. Να πηγαίνετε βασίλεμα ηλιού σ’ εκείνα τα βουνά (της Ομάλιας και της Μερόπης), οπού θα γλιτώσουν πολλές ψυχές. Μαζί σας μη πάρετε τίποτε, μόνον τις ψυχές σας να γλυτώσετε. Και δεν θα βαστάξη το κακό περισσότερο από 24 ώρες».

14. «Τα χωριά του κάμπου θα πάθουν χαλάστρα, ενώ στις ποδιές του Κισσάβου θα κοιμηθούν σκλάβοι και θα ξυπνήσουν ελεύθεροι». 

15. «Αν το κυπαρίσσι αυτό ξεραθή από την κορυφή, η Ελλάς θα ελευθερωθή · αν ξεραθή από κάτω, δεν θα ελευθερωθή».

16. «Με δυσκολία θάρθη».

17. «Όταν θα ιδήτε το χιλιάρμενο στην Άσπρη Θάλασσα, θάρθη το ποθούμενον».

18. «Όταν θα ιδήτε το χιλιάρμενο στα ελληνικά νερά, τότε θάρθη».

19. «Όταν θα ιδήτε το χιλιάρμενο στα ελληνικά ύδατα, τότε θα λυθή το ζήτημα της Πόλης».

20. «Θάρθη ξαφνικά. Να έχετε ένα σακκούλι σιτάρι κρεμασμένο στη θύρα. Αυτό θα σας εμποδίση φεύγοντας. Μη το αφήσετε. Να το πάρετε μαζί σας, για να φάνε τα παιδιά σας».

21. Στην Αυλώνα θα γίνη χαλασμός. Θα έλθουν στρατεύματα να ελευθερώσουν τον τόπο». 

22. «Στο Μπουκορμέ θα χυθή πολύ αίμα».

23. «Όταν ακούετε ότι ο πόλεμος άρχισε, τότε κοντά είναι».

24. «Όσα χωριά είναι κοντά σε δρόμο πολλά θα τραβήξουν».

25. «Η Δρόπολις θα πάθη, διότι ο τόπος είναι γυμνός».

26. «Η Δρόπολις θα είναι γεμάτη στρατεύματα».

27. «Θα χαθή η σοδιά της χρονιάς από την εύφορη Δρόπολι και – μάνα μου! – αίμα πολύ που έχει να χυθή».

28. «Λάκκοι και βράχοι στην Δρόπολι θα είναι γεμάτοι φεύγοντας».

29. «Εις τα χωριά Πέπελη σεις άδικα θα φοβάσθε · τίποτε δεν θα πάθετε. Μόνον τα παιδιά σας που θα είναι στους δρόμους θα κλαίτε».

30. «Οι αντίχριστοι θα φύγουν, αλλά θάρθουν πάλι · έπειτα θα τους κυνηγήσετε έως την Κόκκινη Μηλιά».

31. «Θαρθή όταν έρθουν δυό καλοκαίρια και δυό πασχαλιές μαζί».

32. «Ξένος στρατός θα έλθη, Χριστό θα πιστεύη, γλώσσα δεν θα ξέρη…».

33. «Θάρθη και μια φορά ασκέρι ξένο που το Χριστό θα πιστεύη. Αλλά σεις δεν θα το ξέρετε». 

34. «Με άλλους θα κοιμηθήτε και με άλλους θα ξημερώσετε».

35. «Θα ιδήτε τρεις φαμίλιες σε ένα σπίτι».

36. «Εσείς θα πάτε να κατοικήσετε αλλού και άλλοι θάρθουν να κατοικήσουν σε σας».

37. «Θα δήτε σαράντα άλογα να τα δένουν σ’ ένα παλούκι».

38. «Πολλοί θα χάνωνται από την πείνα».

39. «Οι πλούσιοι θα γίνουν φτωχοί και οι φτωχοί θα πεθάνουν».

40. «Μια χούφτα μάλαμα μια χούφτα αλεύρι».

41. «Θα έρθη καιρός που οι Ρωμιοί θα τρώγωνται αναμεταξύ τους. Εγώ συστήνω ομόνοιαν και αγάπην».

42. «Θα ιδήτε και τακτικό στρατό, θα ιδήτε και ρέμπελο από αυτούς πολλά θα υποφέρετε». 

43. «Θα σας ζητήσουν τα ντουφέκια · να έχετε δίπλα · να δώσετε το ένα και να κρατήσετε το άλλο. Ένα ντουφέκι εκατό ψυχές θα γλυτώση».

44. «Θα έρθη καιρός που θα διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα».

45. «Η αιτία του γενικού πολέμου θα είναι από τη Δαλματία».

46. «Η αιτία του γενικού πολέμου θάρθη από τη Δαλματία. Πρώτα θα διαμελισθή η Αυστρία και ύστερα η Τουρκία».

47. «Ο χαλασμός θα γίνει από ένα κασσιδιάρη».

48. «Θα προσπαθούν να το λύσουν με την πένα, μα δεν θα μπορούν. 99 φορές με τον πόλεμο και μια με την πένα».

49. «Αν βρεθούν τρεις δυνάμεις σύμφωνες, τίποτε δεν θα πάθετε».

50. «Αν το ζήτημα λυθή με τον πόλεμο, θα πάθετε πολλές καταστροφές · σε τρεις χώρες μια θα μείνη…»

51. «Θα έρθη καιρός που δεν θα ακούτε (= μαθαίνετε) τίποτε».

52. «Ό,τι σας ζητούν, να δίνετε · ψυχές μόνον να γλιτώνετε».

53. «Αν βρίσκουν στο δρόμο ασήμι, δεν θα σκύβουν να το πάρουν. Για ένα όμως αστάχυ θα σκοτώνωνται ποιος να το πρωτοπάρη…»

54. «Το κακό θα σας έρθη από τους διαβασμένους».

55. «Ή τρεις μέρες ή τρεις μήνες ή τρία χρόνια θα βαστάξη».

56. «Θάρθη καιρός που δεν θα υπάρχη αυτή η αρμονία που είναι σήμερα μεταξύ λαού και κλήρου». 

57. «Οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και οι ασεβέστεροι των όλων».

58. «Στην Πόλι θα χυθή αίμα που τριχρονίτικο δαμάλι θα πλέξη (= πλεύση)».

59. «Καλότυχος όποιος ζήση μετά το γενικό πόλεμο. Θα τρώγη με ασημένιο κουτάλι…».

60. «Μετά το γενικό πόλεμο θα ζήση ο λύκος με τ’ αρνί».

61. «Θάρθη πρώτα ένα ψευτορωμαϊκό · μα μη το πιστέψετε · θα φύγη πίσω».

62. «Θα μαζωχτή το χιλιάρμενο στο Σκάλωμα (Άγιοι Σαράντα) και θάρθουν κοκκινογέλεκοι, να πολεμήσουν για σας».

63. «Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια. Στο τέλος θα τους διώξουν εις την Κόκκινη Μηλιά. Από τους Τούρκους το 1/3 θα σκοτωθή, το άλλο τρίτο θα βαπτισθή και μονάχα το 1/3 θα πάη στην Κόκκινη Μηλιά».

64. «Τόσα πολλά θα γίνουν, που οι μανάδες θα γεννήσουν πρόωρα από το φόβο τους».

65. «Ζώα δεν θα μείνουν · θα τα φάνε. Φάτε και σεις μαζί μ’ αυτούς. Στα Τζουμέρκα θα πάρετε σπόρο».

66. «Σπίτια μεγάλα μη κάμνετε. Λιάσες να κάμνετε να μη σας έρχωνται».

67. «Θα σας επιβάλουν μεγάλο και δυσβάστακτο φόρο, αλλά δεν θα προφθάσουν». 

68. «Θα βάλουν φόρο στις κόττες και στα παράθυρα».

69. «Θα ζητήσουν να σας πάρουν και στρατιώτας. Δεν θα προφθάσουν όμως».

70. «Οι Τούρκοι θα μάθουν το μυστικό 3 μέρες γρηγορώτερα από τους Χριστιανούς».

71. «Όταν ακούσετε ότι ο πόλεμος πιάστηκε από κάτω, τότε κοντά θα είναι».

72. «Αν ο πόλεμος πιαστή από κάτω, λίγα θα πάθετε · αν πιαστή από πάνω, θα καταστραφήτε».

73. «Οι βράχοι και οι λάκκοι θα είναι γεμάτοι κόσμο».

74. «Θάρθη ξαφνικά · ή το βόιδι στο χωράφι ή το άλογο στ’ αλώνι».

75. «Λυπηρόν είναι να σας το ειπώ · σήμερον, αύριον καρτερούμεν δίψες, πείνες μεγάλες που να δίδωμεν χιλιάδες φλουριά καν να μην ευρίσκωμεν ολίγον ψωμί».

76. «Μετά τον πόλεμο οι άνθρωποι θα τρέχουν μισή ώρα δρόμο, για να βρίσκουν άνθρωπο και τον κάμουν αδερφό».

77. «Αμπέλια μη φυτεύετε, διότι θα χαλάσουν καθώς εκείνα στη Δρυινούπολι».

78. «Θα γίνη ένα χαρτοβασίλειο, που θα έχη μέγα μέλλον στην Ανατολή».

79. «Ο κόσμος τόσον θα πτωχεύση, που θα ζώνεται με κληματσίδες».

80. «Η αιτία θα έλθη από τα Δελειατά».

81. «Η Γαλλία θα ελευθερώση πολλά ελληνικά μέρη και ιδίως οι Ιταλοί».

82. «Η Γαλλία θα λευτερώση την Ελλάδα, την Ήπειρο η Ιταλία».

83. «Από τρία μπουγάζια στενά, Κρά, Κράψη και Μουζίνα, θα περνούν πολλά στρατεύματα για την Πόλι. Καλόν είναι τα γυναικόπαιδα να βγουν στα βουνά. Θα σας ρωτούν αν είναι μακρυά η Πόλι · εσείς να μη λέτε την αλήθεια, διότι θα σας κακοποιήσουν. Ο στρατός αυτός δεν θα φθάση στην Πόλι, στη μέση του δρόμου θα μάθη ότι ο πόλεμος ετελείωσε». 

84. «Θα έρθη καιρός, που θα φέρη γύρες ο διάβολος με το κολοκύθι του».

85. «Θα βλέπετε να πηγαίνουν άλλοι επάνω και άλλοι κάτω».

86. «Η λευτεριά θαρθή από κάτω από όπου χύνονται τα νερά».

87. «Από πάνω και από τη σκάλα χαλασμό μη περιμένετε».

88. «Ένα ψωμί θα χαθή το μισό, και ένα ολόκληρο».

89. «Θα έρθη καιρός που μια γυναίκα θα διώχνη δέκα Τούρκους με τη ρόκα».

90. «Τον Πάπαν να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία».

91. «Ο χαλασμός στον τόπο θα γίνη από ένα όνομα αξιωματούχου…(δυσανάγνωστον)». 

  

92. «Πολλά χωριά θα καταστραφούν, οι τρεις χώρες θα γίνουν μία».

93. «Να έχετε τρεις θύρες · αν σας πιάσουν τη μια, να φύγετε από την άλλη».

94. «Πίσω από τη μια θύρα να κρυφθή κανείς, γλιτώνει · θα είναι βιαστικό».

95. «Να παρακαλήτε να είναι μέρα και όχι νύκτα, καλοκαίρι και όχι χειμώνας».

96. «Οι άνθρωποι θα μείνουν πτωχοί, γιατί δεν θάχουν αγάπη στα δέντρα».

97. «Οι άνθρωποι θα καταντήσουν γυμνοί, γιατί θα γίνουν τεμπέληδες».

98. «Από ψηλά, μέσα από το λιμάνι θάρθη ο χαλασμός».

99. «Θα σας ρίξουν παρά πολύ · θα σας ζητήσουν να τον πάρουν πίσω, αλλά δεν θα μπορέσουν».

100. «Εσείς θα σώσετε άλλους και οι άλλοι εσάς».

101. «Εσείς θα φύγετε απ’ τ’ αριστερά βουνά · από τη δεξιά μεριά όχι · από τις σπηλιές μη φοβάστε»

102. «Θαρθή ξαφνικά · τα’ άλογα θ’ απομείνουν ζεμένα στις δουλειές τους και σεις θα φεύγετε».

103. «Θάνε όγδοος αιώνας που θα γίνουν αυτά».

104. «Να κρυφθήτε ή κοντά στην πόρτα ή κοντά στην πλάκα, αν είναι βιαστικό και γρήγορο».

105. «Πολλά θα συμβούν. Οι πολιτείες θα καταντήσουν σαν παράγκες».

106. «Θαρθή καιρός που θα βγη ο καταραμένος δαίμονας από το καυκί του».

107. «Θαρθή μια φορά ένας ψευτοπροφήτης · μη τον πιστέψετε και μην τον χαρήτε. Πάλι θα φύγη και δεν θα μεταγυρίση».

108. «Θαρθή καιρός που οι χριστιανοί θα ξεσηκωθούν ο ένας κατά του άλλου».

109. «Νάχατε το σταυρό στο μέτωπο, για να σας γνωρίζουν ότι είσθε χριστιανοί».

110. «Δεν θα φθάση ο στρατός στην Πόλι · στη μέση του δρόμου θάρθη το μαντάτο, ότι έφθασε το ποθούμενο».

111. «Πήγαινε και στο δρόμο θ’ ανταμειφθής».

112. «Ειπέ εις τα είδωλα εκείνα να μην έρθουν εδώ, αλλά να γυρίσουν εις τα οπίσω».  

  

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΑΙΤΩΛΟΥ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ

113. «Φτιάχνετε σπίτια τορνευτά και δεν πρόκειται να κατοικήσετε σ’ αυτά».

114. «Το παιδί αυτό θα προκόψη, θα κυβερνήση την Ελλάδα και θα δοξασθή».

115. «Θα γίνης μεγάλος άνθρωπος, θα κυριεύσης όλη την Αρβανιτιά, θα υποτάξης την Πρέβεζα, την Γάργα, ΤΟ Σούλι, το Δέλβινο, το Γαρδίκι και αυτό το τάχτι του Κούρτ πασά. Θα αφήσης μεγάλο όνομα στην οικουμένη. Και στην Πόλι θα πας, μα με κόκκινα γένεια. Αυτή είναι η θέληση της θείας προνοίας. Ενθυμού όμως εις όλην την διάρκειαν της εξουσίας σου να αγαπάς και να υπερασπίζεσαι τους χριστιανούς, αν θέλης να μείνη η εξουσία εις τους διαδόχους σου».

116. «Θα βγουν πράγματα από τα σχολεία που ο νους σας δεν φαντάζεται».

117. «Θα δήτε στον κάμπο αμάξι χωρίς άλογα να τρέχη γρηγορώτερα από τον λαγό».

118. «Θαρθή καιρός που θα ζωσθή ο τόπος με μια κλωστή».

119. «Θαρθή καιρός που οι άνθρωποι θα ομιλούν από ένα μακρυνό μέρος σε άλλο, σαν νάναι σε πλαγινά δωμάτια, π.χ. από την Πόλι στη Ρωσία».

120. «Θα δήτε να πετάνε άνθρωποι στον ουρανό σαν μαυροπούλια και να ρίχνουν φωτιά στον κόσμο. Όσοι θα ζουν τότε θα τρέξουν στα μνήματα και θα φωνάζουν: Εβγάτε σεις οι πεθαμένοι να μπούμε μεις οι ζωντανοί».

121. «Το κακόν θα έλθη μέχρι τον Σταυρόν και δεν θα μπορέση να πάη κάτω. Μη φοβηθήτε. Μη φύγετε από τα σπίτια σας».

122. «Όταν θα πέση ο κλώνος (που είναι στημένος ο Σταυρός), θα γίνει μεγάλο κακόν, που θα έλθη από το μέρος όπου θα δείξη ο κλώνος · και όταν πέση το δένδρον, θα γίνη ένα μεγαλύτερον κακόν».