ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

  Μοναδικὴ καὶ συγκλονιστικὴ ἡ ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων! Ἑορτὴ τὴν ὁποία ἐξαρχῆς ἑορτάζει καὶ τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας, ἀφοῦ στὰ γεγονότα της ἔχουμε τὴν φανέρωση καὶ τὴν προσκύνηση τῆς Ἁγίας Τριάδος. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια τῆς Ἀποκαλύψεως τῆς Τριαδικῆς Θεότητος μᾶς κηρύττουν τὸ Εὐαγγελικὸ καὶ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἀλλὰ καὶ οἱ ἱεροὶ ὕμνοι ποὺ θὰ ἀκούσουμε καὶ πανηγυρικῶς θὰ ἀναμέλψουμε στοὺς ἱερούς μας ναούς. 

  
 «Ἄξιον καὶ δίκαιον» τὸ λοιπὸν ἀδελφοί, νὰ ἑστιάσουμε, ὅσο τὸ δυνατὸν τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας στὶς μεγάλες δογματικὲς ἀλήθειες ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ποὺ ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὴν καθημερινή μας ζωή, ἀφοῦ, «πράξις, θεωρίας ἐπίβασις» κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο.
  Εἶναι σὲ ὅλους γνωστὸ ὅτι οἱ Ἑβραῖοι περίμεναν τὸν Μεσσία. Τὸ πρόσωπο δηλαδὴ αὐτὸ τὸ ὁποῖο σύμφωνα μὲ τὶς προφητεῖες θὰ προσέφερε τὴν σωτηρία. Καὶ εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ πὼς ὅταν ὁ Κύριος συνομιλοῦσε μὲ τὴν Σαμαρείτιδα, ἐκείνη σὲ κάποια στιγμὴ τοῦ εἶπε: «Οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος...Χριστὸς» (Ἰωάν. Δ' 25). Γνωρίζω δήλ. ὅτι ἔρχεται Μεσσίας, ὁ ὁποῖος στὰ Ἑλληνικὰ λέγεται Χριστός! Ὅταν ἔλθει Ἐκεῖνος, θὰ μᾶς διδάξει ὅλα ὅσα εἶναι ἀναγκαῖα γιὰ τὴ σωτηρία μας. Αὐτὰ εἶπε ἡ Σαμαρείτιδα ἐκφράζοντας βεβαίως τὸν πόθο τῆς σωτηρίας καὶ τῆς λυτρώσεως, ὄχι μόνο τῶν Σαμαρειτῶν καὶ τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ δίχως νὰ τὸ ἐννοεῖ καὶ τὴ λαχτάρα ὅλου του ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ ἀπάντηση ὅμως ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Χριστὸ εἶναι ἄκρως ἀποκαλυπτική: «Ἐγὼ εἰμί, ὁ λαλῶν σοί»! Αὐτὸν ποὺ περιμένετε μὲ τόση λαχτάρα, Αὐτὸς εἶμαι Ἐγὼ πού σου μιλάω αὐτὴ τὴ στιγμή. Ἐγὼ εἶμαι ὁ Μεσσίας. Ἐγὼ εἶμαι ὁ Χριστός, ὁ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ!Ἀλλὰ πότε ἀκριβῶς ἀνακηρύχθηκε καὶ ἐπισήμως, αὐτὸ ποῦ ἤδη ἦταν, δηλαδὴ Μεσσίας; Τὸ θαυμαστὸ τοῦτο ἀποκαλυπτικὸ για  ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα γεγονός, πραγματοποιήθηκε ἀπὸ τὸν Ἐπουράνιο Πατέρα, στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ κατὰ τὴν στιγμὴ ποὺ ἐβαπτίζετο. Καὶ ὅπως ὑπῆρχε ἡ συνήθεια νὰ χρίονται οἱ Προφῆτες, οἱ Ἱερεῖς καὶ οἱ Βασιλεῖς τῶν Ἑβραίων, ἔτσι ἀκριβῶς ἐχρίσθη καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς. Καὶ οἱ μὲν ἄνθρωποι χρίονταν μὲ τὸ εὐλογημένο ἔλαιον κατὰ τὴν εἰδικὴ τελετὴ ποὺ εἶχε καθιερωθεῖ, ἀναλόγως βεβαίως τοῦ ἔργου ποὺ θὰ ἀναλάμβαναν. Ὁ Κύριος ὅμως, ὁ Μέγας Ἀρχιερεὺς καὶ ἀπόλυτος Προφήτης, ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων, ἐχρίσθη ὄχι μὲ ἕνα ἀνθρώπινο εὐλογημένο ἔλαιον, ἀλλὰ μὲ ὅλο τὸ Ἅγιον Πνεῦμα! Μὲ ὅλο τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο «ἐν εἴδει περιστερᾶς» κατέβηκε καὶ ἔμεινε ἐπάνω Του, ὅταν βαπτιζόταν στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου.Ἀκριβῶς στὸ σημεῖο αὐτὸ ἔχουμε τὴν φανέρωση, τὴν ἀποκάλυψη τῆς Ἁγίας Τριάδος. Τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ! Ὁ οὐράνιος Πατέρας, ὁ Γεννήτωρ, τρανώνει τὴ μεγάλη ἀλήθεια γιὰ νὰ γίνει γνωστὴ ἀπ' ὅλους τους ἀνθρώπους ὅτι: «Οὗτος ἐστὶν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητὸς ἐν ὢ ηὐδόκησα». Αὐτὸς δήλ. εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητὸς καὶ μονάκριβος, μὲ τὸν ὁποῖον καὶ διὰ τοῦ ὁποίου ἀποφάσισα νὰ σώσω τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ ἔνοχο κόσμο.
 Ἔχουμε πλέον αὐτὸν τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὸν ἐνανθρωπήσαντα Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον «ὡσεὶ περιστερὰν» νὰ κατεβαίνει καὶ νὰ μένει ἐπάνω Του κατὰ τὴν στιγμὴν τῆς Βαπτίσεως, καὶ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ Πατέρα, τὸν Γεννήτορα, τοῦ Ὁποίου ἀκούγεται ἡ Θεϊκὴ φωνὴ διατρανώνουσα στὸν ὁρατὸ καὶ ἀόρατο κόσμο τὴν ἀλήθεια τῆς ἀπολύτου καὶ μοναδικῆς υἱότητος τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ!
 Ὁπωσδήποτε ἀδελφοί μου, καὶ ἡ πλέον τολμηρὰ φαντασία θὰ ἀδυνατοῦσε νὰ συλλάβει τέτοια πραγματικότητα. Γι' αὐτὸ καὶ τονίζουμε ὅτι ἡ πίστις μας δὲν εἶναι ἀνακάλυψις ἀλλὰ ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ!
 Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα, καὶ μετὰ τὴν τεσσαρακονθήμερη ἀπόλυτη νηστεία στὴν ἔρημο, ὁ Κύριος ἀναλαμβάνει τὸ δημόσιο ἔργο τῆς Σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.
 Ὁ ἴδιος ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ὀκτὼ αἰῶνες π.Χ., δήλ. τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διὰ τοῦ προφήτου, εἶχε κηρύξει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ Πατρός: «Νὰ ὁ ἀγαπημένος καὶ μονάκριβος ἀπεσταλμένος μου διὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἔρχεται ἀναμάρτητος Αὐτός, καὶ ταπεινὸς καὶ πράος καὶ εἰρηνικὸς νὰ σώσει καὶ ὄχι νὰ ἀπωλέσει τοὺς τσακισμένους καὶ ἐξαθλιωμένους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἀνθρώπους. Αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας καὶ Σωτήρας, στὸν ὁποῖον ἔχουν ἀναθέσει ὅλα τὰ Ἔθνη τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας τοὺς» (Μάτθ. ΙΒ' 18 – 21).   Ἔτσι, τὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ περὶ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀποστάτου ἀνθρώπου, ξεκινᾶ ἐπισήμως καὶ πραγματοποιεῖται πλέον ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Καὶ γιὰ νὰ φανεῖ ἔτι πλέον αὐτὴ ἡ ἀλήθεια, ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἄρχισε τὸ μεσσιανικό του ἔργο καὶ ἐδίδασκε μέσα στὴ Συναγωγὴ τῆς Ναζαρέτ, στοὺς συμπατριῶτες τοῦ ἀνέγνωσε αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν προφητεία τοῦ Ἠσαΐα, ὁ ὁποῖος προφήτης ὁμιλεῖ γιὰ τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.  Ὁ θεόπνευστος Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, καταγράφει ἐπακριβῶς τὴν μεσσιανικὴ προφητεία στὸ ἱερό του Εὐαγγέλιο, ἀποδεικνύοντας ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ προφητευόμενος καὶ ἀναμενόμενος Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.
 Ἀλλὰ ἂς δοῦμε εὐθὺς ἀμέσως τὴν θαυμάσια αὐτὴ προφητεία ποὺ διαβάζει ὁ ἴδιος ὁ Λυτρωτὴς Χριστὸς γιὰ τὸν Ἑαυτόν Του: «Τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου μένει καὶ ἐπαναπαύεται σὲ μένα τὸν Μεσσία, διότι ὁ Κύριος μὲ ἔχρισε καὶ μ' ἔστειλε νὰ ἀναγγείλω τὸ χαρμόσυνο μήνυμα στοὺς φτωχοὺς καὶ νὰ θεραπεύσω τοὺς ψυχικὰ συντετριμμένους. Στοὺς αἰχμαλώτους νὰ κηρύξω ἀπελευθέρωση καὶ στοὺς τυφλοὺς ὅτι θὰ βροῦν τὸ φῶς τους. Νὰ φέρω λευτεριὰ στοὺς τσακισμένους, νὰ ἀναγγείλω τοῦ καιροῦ τὸν ἐρχομὸ ποὺ ὁ Κύριος θὰ φέρει σωτηρία στὸ λαό Του»! (Λούκ. Δ' 18 – 19) 

  
 Θεοφάνεια λοιπόν. Ἑορτὴ τῆς Ἐπιφανείας, τῆς φανερώσεως τοῦ Θεοῦ. Φανέρωσις τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ζωοποιοῦ καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος! Τὸ ἔργο τῆς Λυτρώσεως ἔχει πλέον συντελεστεῖ γιὰ ὅλους τους ἀπογόνους του Ἀδάμ. Γιὰ ὅλους, ἀρκεῖ ὅμως ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀποδεχθεῖ ἐν μετανοία τὸ λυτρωτικὸ ἔργο τῆς Σωτηρίας του ποὺ τοῦ προσφέρεται ἐντελῶς δωρεάν. Διότι, ναὶ μὲν ὁ Θεὸς Πατέρας διὰ τοῦ Υἱοῦ Τοῦ Θεανθρώπου πλέον Κυρίου Ἰησοῦ καὶ ἐν Ἁγίω Πνεύματι, παρέχει σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα τὴν Σωτηρία τῆς Λυτρώσεως, ἀλλά, δυστυχῶς, ὁ ἄνθρωπος κάνοντας κακὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας του καὶ τοῦ αὐτεξουσίου του, σὲ ἀρκετὲς τῶν περιπτώσεων ἐπιλέγει τὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. Ἄρνηση ὅμως τοῦ Θεοῦ συνεπάγεται ἄρνηση τῆς προσωπικῆς του ἐλευθερίας καὶ τελικῶς τὴν ἐπιλογὴ τῆς κολάσεως. Ἄρνηση τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ συνεπάγεται μία φρικτὴ καὶ ἀνέκφραστη ἀρνητικὴ κατάσταση ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν «ἐλεύθερη ἐπιλογὴ» τοῦ κακοῦ καὶ ποὺ περνᾶ στὴν αἰωνιότητα. Τὸ δὲ πλέον τραγικὸ γιὰ τὸν ἀποστάτη καὶ ἀνόητο ἄνθρωπο εἶναι ὅτι, ἐπειδὴ τελικῶς ἡ κόλαση εἶναι ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὴν ἀρνητική της μορφὴ (καὶ αἰτία γίνεται ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος), λόγω του ὅτι ὁ Θεὸς οὐδέποτε παύει ν' ἀγαπᾶ τὸ πλάσμα Του, γι' αὐτὸ καὶ ἀπὸ ἀρνητικῆς πλευρᾶς οὐδέποτε παύει νὰ ὑφίσταται ἡ αἰωνιότητα τῆς κολάσεως.  Ὅλες οἱ ἄλλες γνῶμες ποὺ κατὰ καιροὺς καὶ τελευταία κυκλοφοροῦν, περὶ δῆθεν σωτηρίας ὅλων τῶν ἀνθρώπων λόγω τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, καὶ περὶ καταργήσεως τῆς κολάσεως, ξεκάθαρα εἶναι εἰσηγήσεις τοῦ διαβόλου καὶ καταδικασμένες ἐπισήμως ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας. Τὶς κηρύττουν δὲ πλανεμένοι ψευτοθεολόγοι καὶ ξεπεσμένοι ποιμένες ποὺ δυστυχῶς ἔχουν χάσει (ἐὰν ποτὲ εἶχαν) τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν καρδιά τους καὶ ἐπιζητοῦν τὴν εὐαρέσκεια τοῦ μακράν του Θεοῦ κόσμου. Τὰ κηρύγματά τους ὅπως καὶ οἱ ποικίλοι διάλογοι (καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι μέσω τοῦ διαλόγου ἔπεσε καὶ ἡ προμήτορα Εὕα), δὲν εἶναι ἐν ἀληθεία καὶ ἀγάπη, ἀλλ' ἐν πνεύματι πλάνης καὶ ἀποστασίας. Οἱ λόγοι τους δὲν κηρύττουν μετάνοια καὶ ἀφύπνιση συνειδήσεων ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀλλ' ἕναν συμβιβασμὸ καὶ ἕνα ἰσοπέδωμα, ταυτοχρόνως «ρίχνοντας τὰ ἅγια τοῖς κυσί».   Ἔχουν δὲ τὸ κόμπλεξ τῶν ἀρχαίων γνωστικῶν, οἱ ὁποῖοι φοβόντουσαν νὰ κονταροχτυπηθοῦν μὲ τὸν κόσμο, καὶ ἔτσι ἀπέρριπταν καὶ ἀπορρίπτουν τὸ κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ, τὴν «μωρία τοῦ Σταυροῦ», μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται. Δήλ. σταύρωση τῆς σαρκὸς καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν αὐτῆς καὶ πόλεμο μὲ τὸν διάβολο καὶ τὰ ποικίλα ὄργανά του στὸν κόσμο αὐτό. Γι' αὐτὲς ἀκριβῶς τὶς περιπτώσεις τῶν λυκοποιμένων καὶ τῶν κομπλεξικῶν «θεολόγων» - «φιλοσόφων», ἰσχύει ὁ καταπέλτης τῆς Γραφῆς: «νεφέλαι ἄνυδροι ὑπὸ ἀνέμων παραφερόμεναι, δένδρα φθινοπωρινά, ἄκαρπα, δὶς ἀποθανόντα, ἐκριζωθέντα, κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς εὐατῶν αἰσχύνας, ἀστέρες πλανῆται, οἶς ὁ ζόφος τοῦ σκότους εἰς τὸν αἰώνα τετήρηται» (Ἰούδα, 12 – 13). «Θεολόγοι – φιλόσοφοι» - σκοτολόγοι, τῆς ἀρᾶς φερώνυμοι... Αλλά, δόξα τῷ Θεῶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, δόξα τῷ Θεῶ, πιστεύουμε καὶ ὁμολογοῦμε τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν. «Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας» (Ἑβρ. Δ' 14). Παρὰ τὶς ἀδυναμίες καὶ τὶς ἀστοχίες μας, βρισκόμαστε ἐντός της Κιβωτοῦ τῆς Σωτηρίας. Εἴμαστε μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἀνήκουμε στὴν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὴν μοναδικὴ δήλ. Ἐκκλησία ποὺ ὑπάρχει καὶ ἔχουμε ἰσχυρὴ τὴν ἐλπίδα ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας καὶ νηπιάσας καὶ ἐν Ἰορδάνη Βαπτισθεῖς διὰ τὴν ἠμῶν σωτηρίαν Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, τελικῶς θὰ μᾶς χαρίσει καὶ τὴν Οὐράνια Βασιλεία Του. Θὰ κλείσουμε βλέποντας γιὰ ποιοὺς λόγους βαπτίστηκε ὁ Χριστὸς καὶ τὶς ἀπαντήσεις ποὺ δίνει ὁ κορυφαῖος θεολόγος τοῦ ὀγδόου αἰῶνος, Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «α) Βαπτίζεται ὁ Χριστός, ὄχι διότι Αὐτὸς ἔχει ἀνάγκην καθάρσεως, ἀλλὰ γιὰ νὰ δείξει ὅτι ἐγὼ χρειάζομαι κάθαρση. β)Γιὰ νὰ συντρίψει τὰ κεφάλια τῶν δαιμόνων στὸ νερό. γ) Γιὰ νὰ ἁγιάσει τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο καὶ Βαπτιστή. δ) Γιὰ νὰ ἐκπληρώσει τὸν Νόμο. ε) Γιὰ νὰ ἀποκαλύψει στοὺς ἀνθρώπους τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος. στ) Γιὰ νὰ γίνει γιὰ μᾶς τύπος καὶ ὑπογραμμὸς καὶ στὸ βάπτισμα»!
 Ἀδελφοί μου, χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε. Ἔτη φωτισμένα, ἅγια, εἰρηνικὰ καὶ κατὰ πάντα εὐλογημένα καὶ κυρίως ἀγωνιστικά!
Ἀμήν!  
   

ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

   

ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

ΒΑΠΤΙΣΗ ΣΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΙΡΗΝΑΙΟ 

ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ

  
πηγη Ρωμαιικο Οδοιπορικο 

 Ἀπολυτίκιον  
Ἦχος α’.
Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γάρ Γεννήτορος ἡ φωνή προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητόν σε Υἱόν ὀνομάζουσα· καί τό Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τό ἀσφαλές. Ὁ ἐπιφανείς Χριστέ ὁ Θεός, καί τόν κόσμον φωτίσας δόξα σοι.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Αὐτόμελον.
Ἐπεφάνης σήμερον τῇ οἰκουμένῃ, καί τὸ φῶς σου Κύριε, ἐσημειώθη ἐφ᾽ ἡμᾶς, ἐν ἐπιγνώσει ὑμνούντάς σε· Ἦλθες, ἐφάνης, τό Φῶς τὸ ἀπρόσιτον.

Μεγαλυνάριον Ποίημα μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου 
Ἄφεσιν πηγάζων τοῖς ἐξ Ἀδάμ, ὁ τῆς ἀφθαρσίας, ἀνεξάντλητος ποταμὸς, ἐν τῷ Ἰορδάνῃ, βαπτίζεται θελήσει· ἀντλήσωμεν οὖν πάντες, ὕδωρ σωτήριον. 

Ο ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΠΟΤΑΜΟΣ 

ΣΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗ ΠΟΤΑΜΟ Ο ΑΡΧΙΜ.ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΗΛΙΑΚΗΣ ΜΕ ΝΕΟΥΣ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΑΙΤΩΛΟΥ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ 

ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΣΤΟΝ ΙΟΡΑΝΗ 

ΝΕΟΙ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΑΙΤΩΛΟΥ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗ ΠΟΤΑΜΟ

Ο π.ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΗΛΙΑΚΗΣ ΜΕ ΝΕΟΥΣ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗ ΠΟΤΑΜΟ

  

ΔΕΝ ΑΡΚΟΎΝ ΜΌΝΟ ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ

 Είναι γεγονός , φίλες και φίλοι ,πως η χρονιά που πέρασε δεν ήταν καλή για την Πατρίδα μας και όλους εμάς.Τα δυσβάσταχτα για τους απλούς πολίτες μέτρα ,που χωρίς κανένα ίχνος ανθρωπιάς έλαβε η Κυβέρνηση, ύστερα από απαίτηση  των δανειστών μας,δημιούργησαν ένα κλίμα απαισιοδοξίας για το μέλλον ,ενώ η θλίψη και η στεναχώρια εγκαταστάθηκαν στις καρδιές μας ,όχι τόσο για την οικονομική δυστοκία,όσο για την αρνητική εικόνα που έφτιαξαν και πρόβαλλαν σε βάρος της Χώρας μας τα άνομα συμφέροντα που βρήκαν την ευκαιρία   να λεηλατήσουν και τον Εθνικό και τον ψυχικό μας πλούτο.Λόγια σκληρά όμως αληθινά. Και δυστυχώς η κατάσταση είναι πολύ περισσότερο σοβαρή απ όσο φαίνεται και τούτο γιατί, και η Οικονομία,παρά τα σκληρά αλλά λανθασμένα μέτρα,δεν βλέπει ¨φως στο τούνελ" ,ούτε κάποιος Ηγέτης που να εμπνέει εμπιστοσύνη στον Λαό υπάρχει για να δώσει το σύνθημα και να ανορθώσει την αποσταγμένη ελπίδα με λόγια σταράτα και πράξεις αληθινές.Η κρίση έχει πολλά "κεφάλια" και μέχρι να κόψεις το ένα ξεπηδά άλλο.Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική ,είναι,πρωτίστως, ηθική . Γιαυτό και οι ευθύνες όλων μας είναι τεράστιες και πρέπει κάποτε να τις αναλάβουμε.Δεν μπορούμε να βλέπουμε με απάθεια τα "γενόμενα " περιμένοντας τον "από μηχανής θεό " να σώσει την κατάσταση . Είμαστε ένας υπερήφανος Λαό, ένας ευλογημένος ιδιαίτερα Λαός, έχουμε Ιστορία και Πολιτισμό ,είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί και όλα αυτά μας δίνουν τα όπλα για μια γενναία αντίσταση στην παρακμή . " Την λευτεριά σου μην την ζητιανεύεις  το δίκιο σου με λόγια μη γυρεύεις " ,λέει ο ποιητής και μιλάει σωστά .Δεν τους χρωστάμε, μας χρωστάνε και μάλιστα πολλά , με πρώτη την Εθνική μας υπερηφάνεια ,που την κουρέλιασαν στο όνομα των συμφερόντων της Παγκόσμιας Νέας Τάξης πραγμάτων.Μας χρωστάνε τον τίμιο ιδρώτα των συνταξιούχων, που χωρίς ντροπή τους πετάνε εν κομμάτι ψωμί για να ζήσουν,μας χρωστάνε τις ελπίδες και τα όνειρα της νέας γενιάς ,που με δάκρυα στα μάτια πέρνει τον δρόμο της ξενιτιάς  ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο,μας χρωστάνε το αίμα των αθώων που απελπισμένοι δίνουν τέλος στην ζωή τους  μη αντέχοντας τον εμπαιγμό και την ταπείνωση . Πρέπει λοιπόν να αντισταθούμε και με ειρηνικά μέσα να διεκδικήσουμε το μέλλον μας και το μέλλον της Πατρίδας μας. 'Όπως κάναμε σε όλες τις δύσκολες στιγμές που η Πατρίδα βρισκόταν σε κίνδυνο έτσι πρέπει και τώρα,όλοι μαζί ενωμένοι στο όνομα του Χριστού και της Ελλάδος ,να διώξουμε τους "καλικάντζαρους " που μπήκαν στην Χώρα μας και ροκανίζουν τα θεμέλιά της . " Καλύτερα φτωχός με τον Χριστό ,παρά πλούσιος με τον διάβολο", έλεγε ο αείμνηστος Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης και σήμερα φαίνεται πόσο δίκιο είχε.Ενώ ο της Καισαρείας Αρχιεπίσκοπος ,ο Μέγας Βασίλειος,που σήμερα εορτάζει,δίνει την Χριστιανική απάντηση στην οικονομική κρίση τονίζοντας πως "τα πλούτη που περισσεύουν δεν πρέπει να φυλάσσονται στα σεντούκια αλλά να μοιράζονται στους φτωχούς" και ακόμα πως " αυτός που ζει με δανεικά δεν είναι ελεύθερος αλλά δούλος του δανειστή του".Οι ευχές λοιπόν μόνο για μια καλύτερη χρονιά δεν αρκούν.Χρειάζεται και αποφασιστικότητα και αγώνας για μια καλύτερη ζωή ,για μια υπερήφανη Ελλάδα που για μια ακόμα φορά,με οδηγό της τον Χριστό,θα διδάξει τους Λαούς "πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι " .
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ 

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΨΑΛΛΟΜΕΝΟΝ ΕΠΙ ΤΗ ΑΙΣΙΑ ΛΗΞΕΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ 
                            Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου 
                                              Ήχος δ΄, Ταχύ προκατάλαβε  
 Ο χρόνων επέκεινα, καί τών αιώνων Θεός, τήν δέησιν πρόσδεξαι, τη συμπληρώσει Χριστέ,του έτους δεόμεθα,θείαν ισχύν δε δίδου, εν ειρήνη τελέσαι,άμα καί ευσεβεία το αρχόμενον έτος,πρεσβείαις της Θεοτόκου,μόνε Φιλάνθρωπε.

π.Τιμόθεος Ηλιάκης   

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΕΥΛΟΓΕΙ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ 

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΕΛΕΕΙ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ 

    

   

Η σφαγή τών νηπίων από τον Ηρώδη..Ο συμβολισμός τών 14.000 νηπίων

              Η σφαγή τών νηπίων από τον Ηρώδη

         Ο συμβολισμός τών 14.000 νηπίων

ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΑΙΤΩΛΟΥ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ 

Τι δείχνει η ιστορία

Υπό τους αυστηρούς όρους τής επιστημονικής ιστορικής ακρίβειας, ο αριθμός τών 14.000 θανατωθέντων νηπίων κατά την παράδοση δημουργεί - ακόμα και για τα δεδομένα τού δολοφόνου Ηρώδη- ανυπέρβλητα προβλήματα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας παρέχουν οι πηγές και ιδιαίτερα ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος - σύγχρονος τών Ευαγγελιστών Λουκά και Ιωάννη - και άρα καλός γνώστης τής εποχής τών ευαγγελικών γεγονότων - η κωμόπολη τής αρχαίας Βηθλεέμ και τα περίχωρά της θα πρέπει τότε να είχαν πληθυσμό ίσως λίγο μεγαλύτερο από χιλίους κατοίκους. Η σφαγή τών αρρένων νηπίων "από διετούς και κατωτέρω" δεν θα ήταν, επομένως, στην πραγματικότητα δυνατό να αφορά περισσότερα από 30 η το ανώτατο 40, με βάση τα στατιστικά δεδομένα που προκύπτουν από την πληθυσμιακή κατανομή τής συγκεκριμένης περιοχής.
Ένας τέτοιος αριθμός θα καθιστούσε πολύ πιο πιθανό κατά τους ιστορικούς, ο Ηρώδης να αποτόλμησε όντως ακόμη ένα τραγικό εγχείρημα προκειμένου να διασφαλίσει την εξουσία του από την έσω και υποθετική απειλή τής εμφανίσεως ενός διεκδικητή τού θρόνου. Η "αναίρεση" μερικών δεκάδων νηπίων, άσημων αγροτικών οικογενειών μιας απομακρυσμένης και αγνοημένης περιοχής, δεν θα αποτελούσε "παρά μόνο ένα μικρό και ασήμαντο επεισόδιο" στο βίο και την πολιτεία του, όπως εύστοχα παρατηρεί ένας σύγχρονος ερευνητής, ένα πταίσμα σε σύγκριση με τα άλλα του εγκλήματα, που δεν επιβάρυνε αισθητά τον ήδη μακρύ κατάλογο τών θυμάτων τής καχυποψίας του, και δεν διαφοροποιούσε ιδιαίτερα την ούτως ή άλλως έκρυθμη τοπική κατάσταση ώστε να προκαλέσει την παρέμβαση τής Ρώμης στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Εν προκειμένω, είναι γεγονός ότι πουθενά στα ιερά κείμενα τών Ευαγγελίων δεν καταγράφεται συγκεκριμένος αριθμός "αναιρεθέντων νηπίων". Η αναφορά στη σφαγή "χιλιάδων όντων δεκατεσσάρων" αρρένων τέκνων προέρχεται αντίθετα από την ιερή παράδοση τής Εκκλησίας μας - από το εορτολογικό Συναξάρι τής συγκεκριμένης ημέρας - και μάλιστα με την επισήμανση ότι τα νήπια αυτά εντάσσονται στο χώρο τών Μαρτύρων τής Εκκλησίας και θεωρούνται ως οι πρώτοι ανώνυμοι και "αναρίθμητοι" μάρτυρες τής Χριστιανικής πίστεως. Αυτό ακριβώς το στοιχείο προσδίδει επομένως στο όλο ζήτημα παράλληλα προς την ιστορική, και μια ιδιαίτερη "συμβολική" παράμετρο, που καθιστά απαραίτητη τη θεολογική ερμηνευτική προσέγγιση.

  
Η Θεολογική σημειολογία τού αριθμού τών "αναιρεθέντων νηπίων".

Όπως ήδη επισημάνθηκε, τα Ευαγγέλια δεν επέχουν θέση "χρονικών" ή απλών "δημοσιογραφικών εκθέσεων" επί τών ιστορικών γεγονότων. Σκοπός τους δεν είναι η απλή ενημέρωση κάποιων αναγνωστών, αλλά η πνευματική καθοδήγηση και η θεολογική παίδευση τών πιστών στο πλαίσιο τού καατηχητικού και ποιμαντικού ρόλου τής Εκκλησίας. Υπό το πρίσμα αυτό, η σφαγή τών νηπίων έχει ιδιαίτερο θεολογικό νόημα για τα ιερά κείμενα, και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ερμηνευτική προσέγγιση και κατανόηση τής σημειολογίας τών γεγονότων στην ευαγγελική διήγηση.
Στην παράδοση τού Ιουδαϊκού λαού και τη θεολογία τής Παλαιάς Διαθήκης υπήρχε το "ιστορικό" προηγούμενο ακόμη μιας δίωξης και "σφαγής". Συγκεκριμένα, η εξιστόρηση τού βιβλίου τής Εξόδου εμφανίζει τον αλλοεθνή και αλλόθρησκο Φαραώ τής Αιγύπτου να είχε διατάξει τη θανάτωση με πνιγμό στον Νείλο ποταμό τών αγοριών τών Ισραηλιτών, μια πραγματική γενοκτονία, που σκοπό είχε τη μείωση τού αριθμού τών δούλων Εβραίων οι οποίοι αυξάνονταν με ανησυχητικό ρυθμό στη χώρα.
Το στοιχείο αυτό αξιοποιήθηκε από τους ιερούς συγγραφείς τής Καινής Διαθήκης ως θεολογικό προηγούμενο στη γλώσσα τής ερμηνευτικής "προτύπωσης" για την παράλληλη θεολογική προσέγγιση και ερμηνεία τού αντίστοιχου γεγονότος τής σφαγής τών νηπίων από ένα "νέο Φαραώ", τον αλλόθρησκο και μισητό βασιλιά τής Ιουδαίας Ηρώδη. Όπως ο παλιός Φαραώ εξέφραζε τις αντίπαλες δυνάμεις τού σκότους και τής καταπίεσης αντιδρώντας στα "σημεία" τής εφαρμογής τού σχεδίου τού Θεούγια τη σωτηρία και ιστορική καταξίωση τού Ισραήλ, και όπως φόνευσε παιδιά για να μην γεννηθεί ο πρώτος προφήτης τής Εξόδου ο Μωυσής, έτσι και ο Ηρώδης ως "νέος Φαραώ" ενσαρκώνει με τις πράξεις του τις ίδιες δαιμονικές δνάμεις. Παρεμποδίζει την έλευση τού Σωτήρα τού κόσμου και την ιστορική καταξίωση τού νέου Ισραήλ τής Εκκλησίας. 

Κατά το Ευαγγέλιο τού Ματθαίου, ο Ιησούς αποκαλύπτεται από τη βρεφική ήδη ηλικία ως ο Χριστός και ο Κύριος, ο απεσταλμένος τού Θεού για τη σωτηρία τού κόσμου. Και ο Ηρώδης, που κατά ένα μανιακό και παράφρονα τρόπο "ζητεί την ψυχήν τού Παιδίου", φανερώνεται με τις ενέργειές του ως εκπρόσωπος τών δυνάμεων τού κακού και παρουσιάζεται με τη μορφή Αντιχρίστου (Δες Αποκάλυψη κεφ. 12/ιβ΄). 
Ο ισχυρός τού παρόντος, όμως, είναι ο ουσιαστικά αδύναμος, και το ευάλωτο Βρέφος θα αναδειχθεί ο τελικός νικητής. Το γεγονός τής σφαγής τών νηπίων αποκτά έτσι και μια σωτηριολογική και εσχατολογική προοπτική, εφόσον εντάσσεται παράλληλα μεταξύ τών "σημείων τών εσχάτων" που προϊδεάζουν και προετοιμάζουν για την τελική συντριβή τού κακού και την επικράτηση τού καλού.
Σε αυτή τη γραμμή τής θεολογικής σημειολογίας, η σφαγή τών νηπίων φέρνει επίσης στο νου και την προφητεία τού Ιερεμία, ο οποίος επτά αιώνες πριν είχε προαναγγείλει προφητικά και περιγράψει ποιητικά την ακόλουθη αποκαλυπτική σκηνή: "Φωνή εν Ραμά ηκούσθη θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής και ουκ ήθελε παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν" (Ιερεμίας 31/λα΄ 15).
 Ο ιστορικός ευαγγελιστής Ματθαίος κάνει χρήση τής προφητικής αυτής ρήσης και θεολογεί ερμηνευτικά πάνω στο σύγχρονό του γεγονός τού "θρήνου, τού κλαυθμού και τού οδυρμού" τής Βηθλεέμ (Ματθαίος 2/β΄ 18). Η αρχαία προφητεία αναφερόταν στις θυσίες κατά την έξοδο τού παλαιού Ισραήλ από την Αίγυπτο. και όπως τότε ο Μωυσής μαζί με τον Ιησού τού Ναυή οδήγησαν το λαό τού Θεού μακριά από την Αίγυπτο και την "αιγυπτιώδη αναλευθερία", από τον Φαραώ και τη φαραωνική δουλεία προς τη γη τής επαγγελίας και τής ελευθερίας, έτσι και τώρα ένας "νέος Μωυσής" και "νέος Ιησούς" θα οδηγήσει το λαό του σε μια νέα έξοδο προς μια νέα γη τής επαγγελίας, προς μια εσχατολογική χώρα ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Γι' αυτό ο ευαγγελιστής Ματθαίος εμπνευσμένα υπογραμμίζει σε αυτόν το θεολογικό συμβολισμό και την "προτύπωση" γεγονότων, ότι "εξ Αιγύπτου" και πάλι ο Θεός κάλεσε ηγέτη για το λαό Του και για τη μεγάλη "έξοδο" στην ιστορία τών νέων χρόνων (Ματθαίος 2/β΄ 15).
Ο απόστολος Παύλος και πολλοί ερμηνευτές Πατέρες τής Εκκλησίας, κάνουν εκτεταμένη χρήση τών θεολογικών πλέον όρων "Αίγυπτος" και "Φαραώ" στην τυπολογική τους ερμηνεία με καθαρά θεολογικό χαρακτήρα. Η φυγή τού Θείου Βρέφους στην Αίγυπτο ως επακόλουθο τής σφαγής τών νηπίων τής Βηθλεέμ, αποκτά, πέρα από την ιστορική της σημασία, και εσχατολογικές προεκτάσεις ωσάν μια άλλη "κάθοδος τού Υιού τού Θεού στον Άδη". Εκεί, στον "Άδη τής Αιγύπτου", ο Ιησούς Χριστός ως "νέος Μωυσής" θα συναντήσει το λαό του και θα τον καλέσει σε μια νέα εσχατολογική "έξοδο" προς τη νέα γη τής επαγγελίας, τη Βασιλεία τού Θεού. (Δες Δευτερονόμιο 18/ιη΄ 15, όπου ο Μωυσής λέει: "προφήτην εκ των αδελφών σου ως εμέ αναστήσει σοι Κύριος ο Θεός σου, αυτού ακούσεσθε").

ΒΗΘΛΕΕΜ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΝΗΠΙΩΝ 

  

Ο αριθμός 14.000

Όσον αφορά, τέλος, τον αριθμό 14.000 που η ιερή παράδοση διασώζει για τα σφαγιασθέντα νήπια, αυτός δεν οφείλεται σε λογιστικό σφάλμα, αλλά προέρχεται από την επίδραση τής Ιουδαϊκής αποκαλυπτικής αριθμολογίας. Πρόκειται στην ουσία για πολλαπλάσιο τού ιερού αριθμού 7 τών Εβραίων, ο οποίος συμβολίζει την ολότητα και την καθολικότητα. Ομοίως στην Αποκάλυψη του Ιωάννη συναντάται σημειολογική αναφορά στον έτερο ιερό αριθμό 12 και στα πολλαπλάσιά του, με την επισήμανση ότι κατά τους έσχατους χρόνους ο Ιησούς Χριστός θα συνοδεύεται και πάλι από τους μάρτυρές του, που στην ολότητα και τελειότητά τους ανέρχονται συμβολικά σε 144.000 (Αποκάλυψις 14/ιδ΄ 1 και 7/ζ΄4). Και σε αυτήν ασφαλώς την περίπτωση, δεν πρόκειται για πραγματικό αριθμό, αλλά για θεολογικό συμβολισμό τής καθολικότητας τής Εκκλησίας, η οποία συγκροτείται και εκπροσωπείται στην ιστορία από τους Μάρτυρες. Οι ανά τους αιώνες θυσιαζόμενοι και μαρτυρούντες Άγιοι, εκφράζουν την ιστορική και εσχατολογική ενότητα τής Εκκλησίας. Όσοι προσεταιρίζονται την εξουσία και τη δύναμη, συντάσσονται με τους εκάστοτε "Φαραώ" και "Ηρώδεις" τής ιστορίας.
Η αναφορά τού ευαγγελιστή στο γεγονός τής σφαγής και τής θυσίας εκφράζει κατά τον πλέον εναργή τρόπο, ότι ο Ιησούς και οι πιστοί του δεν πραγματοποιούν την ιστορική τους πορεία μέσα σε έναν κόσμο ρομαντικό και ειδυλλιακό, αλλά κυριαρχούμενο από το ρεαλισμό τής βίας, τής ανελευθερίας, τών καταπιέσεων και τών διωγμών. Οι ισχυροί "Φαραώ" και "Ηρώδεις" που διαφεντεύουν συνήθως τις τύχες τών λαών, εκπροσωπούν τις αντίθετες και δαιμονικές δυνάμεις, διαιωνίζοντας και επαυξάνοντας το κακό και την αδικία σε βάρος τών αδυνάτων. Το Θείο Βρέφος, που από την πρώτη στιγμή δοκίμασε την απειλή και τη βία, την αμφισβήτηση και την απόρριψη, καθορισε το πρότυπο τής μαρτυρικής ζωής εκείνων που θα ακολουθήσουν πιστά τα ίχνη Του, μέχρις εσχάτων τού ιστορικού χρόνου.
Η ιστορία τής Εκκλησίας με το πλήθος τών μαρτύρων επαληθεύει συνεχώς την τραγική πραγματικότητα πως δεν μπορεί να υπάρξει καμία αλλαγή στον κόσμο χωρίς τους ομολογητές τής αλήθειας και τους μάρτυρες τής ελευθερίας. Δια της αφήγησης τού περιστατικού τής σφαγής τών νηπίων υπογραμμίζεται, λοιπόν, για ακόμη μια φορά το μόνιμο ιστορικό ερώτημα με ποιους οφείλει κανείς τελικά να συντάσσεται, με τους ισχυρούς "Ηρώδεις" ή με τους αθώους και αδύναμους ανθρώπους που ως τέκνα τού "εσφαγμένου Αρνίου" και αθώα νήπια, γίνονται μάρτυρες τής αλήθειας "από καταβολής κόσμου"; (Αποκάλυψις 13/ιγ΄ 8). Αυτό άλλωστε είναι και ένα από τα καίρια ερωτήματα στα οποία επιχειρεί να δώσει απάντηση ο Χριστιανισμός δια τών ιερών του κειμένων.  

   

  ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΑΓΙΩΝ ΝΗΠΙΩΝ   (Εορτάζουν στις 29 Δεκεμβρίου )

Ποίημα ΜΟΝΑΧΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ

Ἦχος α '. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.  

Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

( Όλα σχεδόν τα παραπάνω, λήφθηκαν από το άρθρο τού ομότιμου καθηγητή τής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών Γεωργίου Π. Πατρώνου, με τίτλο: "Η σφαγή τών νηπίων κατά την Καινή Διαθήκη", που δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό "Ιστορικά" (Νο 216), τής Ελευθεροτυπίας 18 Δεκεμβρίου 2003 σελ. 34-41.(Πηγή Ιστοσελίδα Ι.Ν. Παντανάσσης Πατρών) 

π.ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΗΛΙΑΚΗΣ

ΒΗΘΛΕΕΜ Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ 

  

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2013 ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ Ν,ΦΙΛΑΔΕΛΓΕΙΑΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΦΑΤΝΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ Ι.ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΗΛΙΑΚΗΣ , ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΡΥΑΜΗΣ

ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΠΑΣΑ ΠΝΟΗ...

 
 

Δόξα  εν  υψίστοις  πάσα  πνοή , εν  χαρά  βοάτω , τω τεχθέντι  εν  Βηθλεέμ , επί γής  γάρ  ώφθη, δωρούμενος  ειρήνην .Τήν  τούτου  προσκυνήσωμεν  ,Θείαν  Γέννησιν . *

         ΕΥΦΡΟΣΥΝΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ   ΚΑΙ  ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ  ΤΟ  2013 

                              Μετά της εν Κυρίω Τεχθέντι αγάπης 

                              Αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Ηλιάκης 

                                   

                                                                                              ΑΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012

*Μεγαλυνάριον Χριστουγέννων ποίημα Μοναχού ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ             20 Χρόνια από την οσιακή κοίμησή του. 

     

   

ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ

   

   
«Του φτωχού είναι το ψωμί που σου περισσεύει, του γυμνού το ρούχο που φυλάς στις ντουλάπες σου, αυτού που τα χρειάζεται είναι τα χρή­ματα που έχεις αποταμιεύσει. Αδικείς λοιπόν τόσους πολλούς, όσους θα μπορούσες να ωφελήσεις.»
Μέγας Βασίλειος  

  
«Δώσε ψωμί, όσο μπορείς. Δεν έχεις ψωμί; Δώσε τουλάχιστον έναν οβολό. Δεν έχεις οβολό; Δώσε ένα ποτήρι δροσερό νερό. Δεν έχεις ούτε αυτό; Πένθησε μαζί με το θλιμμένο και θα λά­βεις μισθό. Γιατί ο μισθός εξαρτάται από την προαίρεσή σου και όχι από το τι μπόρεσες να κάμεις.»       
Ιωάννης ο Χρυσόστομος  

  
«—Δώσε κάτι, έστω και ελάχιστο, σ’ εκείνον που έχει ανάγκη. Αντί για μεγάλη προσφορά, δώσε την προθυμία σου. Κι αν δεν έχεις...
τίποτα, δάκρυσε.»
Γρηγόριος Θεολόγος 

«—Ας μη γίνουμε κακοί διαχειριστές των αγαθών που μας δόθη­καν. Ας μη κοπιάζουμε για να θησαυρίζουμε και ν’ αποταμιεύ­ουμε, ενώ άλλοι υποφέρουν από την πείνα.» 
Γρηγόριος Θεολόγος   . 

  

  

  

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ - ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

 

Φώτης Κόντογλου - Χριστούγεννα στὴ σπηλιά

---

Χριστούγεννα παραμονές. Χριστούγεννα καὶ χιονιᾶς πάντα πᾶνε μαζί. Μὰ ἐκείνη τὴ χρονιὰ οἱ καιροὶ ἤτανε φουρτουνιασμένοι παρὰ φύση. Χιόνι δὲν ἔρριχνε. Μοναχὰ ποὺ ἡ ἀτμόσφαιρα ἤτανε θυμωμένη, καὶ φυσούσανε σκληροὶ βοριάδες μὲ χιονόνερο καὶ μ᾿ ἀστραπές. Καμμιὰ βδομάδα ὁ καιρὸς καλωσύνεψε καὶ φυσοῦσε μία τραμουντάνα ποὺ ἀρμενιζότανε. Μὰ τὴν παραμονὴ τὰ κατσούφιασε. Τὴν παραμονὴ ἀπὸ τὸ πρωΐ ὁ οὐρανὸς ἤτανε μαῦρος σὰν μολύβι, κ᾿ ἔπιασε κ᾿ ἔρριχνε βελονιαστὸ χιονόνερο.
Σὲ μία τοποθεσία ποὺ τὴ λέγανε Σκρόφα, βρισκότανε ἕνα μαντρὶ μὲ γιδοπρόδατα, ἀπάνω σὲ μιὰ πλαγιὰ τοῦ βουνοῦ ποὺ κοίταζε κατὰ τὸ πέλαγο· τὸ μέρος αὐτὸ ἤτανε ἄγριο κ᾿ ἔρημο, γεμάτο ἀγριόπρινα, σκίνους καὶ κουμαριές, ποὺ ἤτανε κατακόκκινες ἀπὸ τὰ κούμαρα. τὸ μαντρὶ ἤτανε τριγυρισμένο μὲ ξεροτρόχαλο [=ξερολιθιά].
Οἱ τσομπάνηδες καθόντανε μέσα σὲ μιὰ σπηλιὰ ποὺ βρισκότανε παραμέσα καὶ πιὸ ψηλὰ ἀπὸ τὴ μάντρα καὶ ποὺ κοίταζε κατὰ τὴ νοτιά. Μεγάλη σπηλιά, μὲ τρία - τέσσερα χωρίσματα, κι ἀψηλὴ ὡς τρία μπόγια. Τὰ ζωντανὰ σταλιάζανε κάτω ἀπὸ τὶς χαμηλὲς σάγιες, ποὺ ἔσκυβες γιὰ νὰ μπεῖς μέσα. Σωροὶ ἀπὸ κοπριὰ στεκόντανε ἐδῶ κ᾿ ἐκεῖ, καὶ βγάζανε μία σπιρτόζα μυρουδιά. Χάμω, τὸ χῶμα ἤτανε σκουπισμένο καὶ καθαρό, γιατὶ οἱ τσομπάνηδες ἤτανε μερακλῆδες, καὶ βάζανε τὰ παιδιὰ καὶ σκουπίζανε ταχτικὰ μὲ κάτι σκοῦπες κανωμένες ἀπὸ ἀστοιβιές.
Ἀρχιτσέλιγκας ἤτανε ὁ Γιάννης ὁ Μπαρμπάκος, ἕνας ἄνθρωπος μισάγριος, γεννημένος ἀνάμεσα στὰ γίδια καὶ στὰ πρόβατα. Ἤτανε μαῦρος, μαλλιαρός, μὲ γένεια μαῦρα κόρακας, σγουρὰ καὶ σφιχτὰ σὰν τοῦ κριαριοῦ. Φοροῦσε σαλβάρια κοντὰ ὡς τὸ γόνατο, σελάχι στὴ μέση του, ζουνάρι πλατύ, βαριὰ τζεσμέδια στὰ ποδάρια του· τὸ κεφάλι του τὸ εἶχε τυλιγμένο μ᾿ ἕνα μεγάλο μαντίλι σὰν σαρίκι, κ᾿ οἱ μαρχαμάδες [= τὰ κρόσια] κρεμόντανε στὸ πρόσωπό του. Ἀρχαῖος ἄνθρωπος!
Εἶχε δυὸ παραγυιούς, τὸν Ἀλέξη καὶ τὸν Δυσσέα, δυὸ παλληκαρόπουλα ὡς εἴκοσι χρονῶν. Εἶχε καὶ τρία παιδιά, ποὺ τοὺς βοηθούσανε στ᾿ ἄρμεγμα καὶ κοιτάζανε τὸ μαντρὶ νά ῾ναι καθαρό. Αὐτὲς οἱ ἕξι ψυχὲς ἐζούσανε σὲ κεῖνο τὸ μέρος, κρυφὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Ἀνάρια βλέπανε ἄνθρωπο.
Ἡ σπηλιὰ ἤτανε καπνισμένη κι ὁ βράχος εἶχε μαυρίσει ὡς ἀπάνω ἀπὸ τὴν καπνιὰ ποὺ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ στόμα τῆς σπηλιᾶς. Ἐκεῖ μέσα εἴχανε τὰ γιατάκια τους, σὰν μεντέρια, στρωμένα μὲ προβιές. Στοὺς τοίχους τῆς σπηλιᾶς εἴχανε μπήξει παλούκια μέσα στὶς σκισμάδες τοῦ βράχου, καὶ κρεμόντανε καρδάρες, τυροβόλια, μαγιές, τουφέκια καὶ μαχαίρια, λὲς κ᾿ ἤτανε λημέρι τῶν ληστῶν. Ἀπ᾿ ἔξω φυλάγανε οἱ σκύλοι, ὅλοι ἄγριοι σὰν λύκοι.
Ἡ ἀκροθαλασσιὰ βρισκότανε ὡς ἕνα τσιγάρο ἀπόσταση ἀπὸ τὴ μάντρα. Ἤτανε ἔρημη, κι ἄλλο δὲν ἀκουγότανε ἐκεῖ πέρα παρὰ μοναχὰ ὁ ἀγκομαχητὸς τοῦ πελάγου, μέρα - νύχτα. Μὲ τὸν βοριὰ ἀπάγκιαζε, καὶ καμμιὰ φορᾶ πόδιζε κανένα καΐκι. Ἀλλιῶς δὲν ἔβλεπες βάρκα πουθενά. Ἀπὸ τὸ μαντρὶ ἀγνάντευε κανένας τὸ πέλαγο ἀνάμεσα στὰ δέντρα, καὶ τὸ μάτι ξεχώριζε καθαρὰ τὰ βουνὰ τῆς Μυτιλήνης.
Τὴν παραμονὴ τὰ Χριστούγεννα, εἴπαμε πὼς ὁ καιρὸς χάλασε, κι ἄρχισε νὰ πέφτει χιονόνερο. Οἱ τσομπάνηδες εἴχανε μαζευτεῖ στὴ σπηλιὰ κι ἀνάψανε μία μεγάλη φωτιὰ καὶ κουβεντιάζανε. Τὰ παιδιὰ εἴχανε σφάξει δυὸ ἀρνιὰ καὶ τὰ γδέρνανε. Ὁ Ἀλέξης ἔβαλε ἀπάνω σ᾿ ἕνα ράφι μυτζῆθρες καὶ τυρὶ ἀνάλατο μέσα στὰ τυροβόλια, ἁγίζι καὶ γιαούρτι. Ὁ Δυσσέας εἶχε μία παλιὰ Σύνοψη, κ᾿ ἐπειδὴ γνώριζε λίγο ἀπὸ ψαλτικὰ κ᾿ ἤξερε καὶ πέντε γράμματα, διάβαζε τὶς Κυριακάδες κι ὅποτε ἤτανε γιορτὴ κανένα τροπάρι καὶ λιγοστὰ ἀπὸ τὸν Ἑξάψαλμο. Ἐκείνη τὴν ὥρα φυλλομετροῦσε τὴ Σύνοψη, γιὰ νὰ δεῖ τί γράμματα ἤτανε νὰ πεῖ.
Θά ῾τανε ὥρα σπερινοῦ. Κείνη τὴν ὥρα ἀκούσανε κάτι τουφεκιές. Καταλάβανε πὼς θά ῾τανε τίποτα κυνηγοί· τὸ ἕνα παιδί, ποὺ εἶχε πάγει νὰ φέρει ξύλα μὲ τὸν γάϊδαρο, εἶπε πὼς τὸ πρωὶ εἶχε ἀκούσει τουφεκιὲς κατὰ τὴν ἀπὸ μέσα θάλασσα, κατὰ τὴν Ἁγιὰ-Παρασκευή. Οἱ σκύλοι πιάσανε καὶ γαβγίζανε ὅλοι μαζὶ καὶ πεταχτήκανε ὄξω ἀπὸ τὴ μάντρα.
Σὲ λίγο φανερωθήκανε ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὴ σπηλιὰ δυὸ ἄνθρωποι μὲ τουφέκια, καὶ φωνάζανε τοὺς τσομπάνηδες νὰ μαζέψουνε τὰ σκυλιά, ποὺ χυμήξανε ἀπάνω τους. Ὁ Σκούρης ἄφησε τοὺς ἀνθρώπους κι ἅρπαξε ἕνα ἀπὸ τὰ ζαγάρια πού ῾χανε οἱ κυνηγοὶ καὶ τὸ ξετίναζε νὰ τὸ πνίξει. Ὁ κυνηγὸς ἔρριξε ἀπάνου του, καὶ τὰ σκάγια τὸν πόνεσανε καὶ γύρισε πίσω, μαζὶ μὲ τ᾿ ἄλλα μαντρόσκυλα, ποὺ πηγαίνανε πισώδρομα ὅσο κατεβαίνανε οἱ κυνηγοί. Τέλος πάντων, ἐβγῆκε ὁ Μπαρμπάκος μὲ τοὺς ἄλλους καὶ πιάσανε τὸν Σκούρη καὶ τὸν δέσανε, διώξανε καὶ τ᾿ ἄλλα σκυλιά.
«Ὥρα καλή, βρὲ παιδιά!» φώναξε ὁ Παναγὴς ὁ Καρδαμίτσας, ζωσμένος μὲ τὰ φυσεγκλίκια, μὲ τὸ ταγάρι γεμάτο πουλιά.
Ὁ ἄλλος, ποὺ ἤτανε μαζί του, ἤτανε ὁ γυιός του ὁ Δημητρός.
«Πολλὰ τὰ ἔτη!» ἀποκριθήκανε ὁ Μπαρμπάκος κ᾿ ἡ συντροφιά του. «Καλῶς ὁρίσατε!»
Τοὺς πήγανε στὴ σπηλιά.
«Μωρέ, τ᾿ εἶν᾿ ἐδῶ; Παλάτι! Παλάτι μὲ βασιλοποῦλες!» εἶπε ὁ μπάρμπα-Παναγής, δείχνοντας τὶς μυτζῆθρες ποὺ ἀχνίζανε.
Τοὺς βάλανε νὰ καθήσουνε, τοὺς κάνανε καφέ. Οἱ κυνηγοὶ εἴχανε κονιάκι. Κεραστήκανε.
«Βρὲ ἀδερφέ», ἔλεγε ὁ μπάρμπα-Παναγής, «ποιὸς νὰ τό ῾λεγε, χρονιάρα μέρα, πὼς θὰ κάνουμε Χριστούγεννα στὸ σπήλαιο ποὺ ἐγεννήθη ὁ Χριστός! Ἐχτὲς περάσαμε στὴν Ἁγιὰ-Παρασκευή, νὰ κυνηγήσουμε λίγο. Ἔ, δικός μας εἶναι ὁ ἡγούμενος, κοιμηθήκαμε στὸ μοναστήρι, καὶ σήμερα τὴν αὐγὴ βγήκαμε στὸ κυνήγι. Βλέποντας πὼς φουρτούνιασε ὁ καιρός, εἴπαμε πὼς δὲ θὰ μπορέσουμε νὰ περάσουμε τὸ μπουγάζι μὲ τὴ σαπιόβαρκα τοῦ μπάρμπα-Μανώλη τοῦ Βασιλέ. Κ᾿ ἐπειδὴ ξέραμε ἀπ᾿ ἄλλη φορὰ τὸ μαντρί, καὶ μὲ τὸ κυνήγι πέσαμε σὲ τοῦτα τὰ σύνορα, εἴπαμε νὰ ῾ρθουμε στ᾿ ἀρχοντικό σας... Μωρέ, τί σκύλο ἔχετε; Αὐτὸ εἶναι θηρίο, ἀσλάνι καὶ καπλάνι!
Μπρέ, μπρέ, μπρέ! τὸ ζαγάρι τὸ πετσόκοψε! Γιὰ κοίταξε τί χάλια τό ῾κανε!»
Καὶ γύρισε σὲ μία γωνιὰ τῆς σπηλιᾶς, ποὺ κλαμούριζε τὸ σκυλὶ κ᾿ ἔτρεμε σὰν θερμιασμένο.
«Ἔλα δῶ, Φλόξ! Φλόξ!»
Μὰ ἡ Φλὸξ ἀπὸ τὴν τρομάρα της τρύπωνε πιὸ βαθιά.
Ἅμα ἤπιανε δυὸ-τρία κονιάκια, ὁ μπάρμπα-Παναγὴς ἄρχισε νὰ μασᾶ τὰ μουστάκια του, καὶ στὸ τέλος ἔπιασε νὰ τραγουδᾶ:
Καλὴν ἑσπέραν, ἄρχοντες, ἂν εἶναι ὁρισμός σας,
Χριστοῦ τὴν θείαν γέννησιν νὰ πῶ στ᾿ ἀρχοντικό σας.
Ὕστερα ὁ Δυσσέας ἔψαλε τὸ «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε».
Ἐκείνη τὴν ὥρα ἀκούσανε πάλι τὰ σκυλιὰ νὰ γαβγίζουνε. Στείλανε τὰ παιδιὰ νὰ δοῦνε τί εἶναι. Ὁ ἀγέρας εἶχε μπουρινιάσει κ᾿ ἔρριχνε παγωμένο νερό. Κρύο τάντανο!
Σὲ λίγο πάψανε τὰ σκυλιά, καὶ γυρίσανε πίσω τὰ παιδιά. Ἀπὸ πίσω τοὺς μπήκανε στὴ σπηλιὰ τρεῖς ἄντρες, ποὺ φαινόντανε πὼς ἤτανε θαλασσινοί, καὶ δυὸ καλόγεροι, βρεμένοι ὅλοι καὶ ξυλιασμένοι ἀπ᾿ τὸ κρύο. Τοὺς καλωσορίσανε, τοὺς βάλανε καὶ καθήσανε.
Μόλις πῆγε κοντὰ στὴ φωτιὰ ὁ πρῶτος, ὁ καπετάνιος, τὸν γνώρισε ὁ Μπαρμπάκος κ᾿ ἔβγαλε μία χαρούμενη φωνή. Ἤτανε ὁ καπετάν-Κωσταντὴς ὁ Μπιλικτσῆς, ποὺ ταξίδευε στὴν Πόλη. Εἶχε περάσει κι ἄλλη φορὰ ἀπὸ τὴ Σκρόφα, κ᾿ εἴχανε δέσει φιλία μὲ τὸν Μπαρμπάκο, ποὺ δὲν ἤξερε τί περιποίηση νὰ τοὺς κάνει· οἱ ἄλλοι δυὸ ἤτανε γεμιτζῆδες κι αὐτοί, ἄνθρωποι τοῦ καϊκιοῦ του.
Ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς καλόγερους, ἕνας σωματώδης μὲ μαῦρα γένεια, ὀμορφάνθρωπος, ἤτανε ὁ πάτερ-Σίλβεστρος Κουκουτός, καλογερόπαπας. Ὁ ἄλλος ἤτανε λιγνός, μὲ λίγες ἀνάριες τρίχες στὸ πηγούνι, σὰν τὸν Ἅγιο Γιάννη τὸν Καλυβίτη. Τὸν λέγανε Ἀρσένιο Σγουρή.
Ὁ καπετάν-Κωσταντὴς ἐρχότανε ἀπὸ τὴν Πόλη καὶ πῆρε στὸ καΐκι τὸν πάτερ-Σίλβεστρο, ποὺ εἶχε πάγει στὴν Πόλη ἀπὸ τ᾿ Ἅγιον Ὄρος γιὰ ἐλέη, κ᾿ ἤθελε νὰ κάνει Χριστούγεννα στὴν πατρίδα του. Ὁ πάτερ-Ἀρσένιος εἶχε ταξιδέψει μαζί του ἀπὸ τὴ Μονὴ τοῦ Παντοκράτορας στὸ Ὄρος, κ᾿ ἤτανε ἀπὸ τὴ Θεσσαλία.
Ταξιδέψανε καλά. Μὰ σὰν καβατζάρανε τὸν Κάβο-Μπαμπᾶ, ὁ ἀγέρας μπουρίνιασε, κι ὅλη τὴ μέρα ἀρμενίζανε μὲ μουδαρισμένα πανιὰ καὶ μὲ τὸν στάντζο, ὡς ποὺ φτάξανε κατὰ τὸ βράδυ ἀπ᾿ ἔξω ἀπὸ τὸ Ταλιάνι. Ὁ καιρὸς σκύλιαξε κι ὁ καπετάνιος δὲν μπόρεσε νά ῾μπεῖ στὸ μπουγάζι, νὰ κάνουνε Χριστούγεννα στὴν πατρίδα.
Ἀποφάσισε λοιπὸν νὰ ποδίσει, καὶ πῆγε καὶ φουντάρισε στ᾿ ἀπάγκειο, πίσω ἀπὸ ἕναν μικρὸν κάβο, ἀπὸ κάτω ἀπὸ τὸ μαντρί. Κ᾿ ἐπειδὴ θυμήθηκε τὸν φίλο του τὸν Μπαρμπάκο, πῆρε τοὺς γέροντες καὶ τοὺς δυὸ ἄλλους νοματέους καὶ τραβήξανε γιὰ τὸ ἁγίλι [=μαντρί]. Στὸ τσερνίκι εἴχανε ἀφήσει τὸν μπαρμπ᾿ - Ἀπόστολο μὲ τὸν μοῦτσο.
Σὰν εἴδανε πὼς στὴ σπηλιὰ βρισκότανε κι ὁ κύρ-Παναγὴς μὲ τὸν κύρ-Δημητρό, γίνηκε μεγάλη χαρὰ καὶ φασαρία.
«Μωρὲ νὰ δεῖς», ἔλεγε ὁ κύρ-Παναγής, «τώρα ψέλναμε τὸ τροπάρι, κι ἀπάνω ποὺ λέγαμε «ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο...», φτάξατε κ᾿ ἐσεῖς οἱ μάγοι μὲ τὰ δῶρα! Γιατὶ βλέπω μία νταμιζάνα κρασί, βλέπω λακέρδα, βλέπω χαβιάρια, βλέπω παξιμάδια, μπακλαβάδες, «σμύρναν, χρυσὸν καὶ λίβανον»!
«Χά! Χά! Χά!» - γελοῦσε δυνατὰ ὁ κύρ-Παναγής, μισομεθυσμένος καὶ ψευδίζοντας, καὶ χάϊδευε τὴν κοιλιά του, γιατὶ ἤτανε καλοφαγᾶς.
Στὸ μεταξὺ ὁ πάτερ - Ἀρσένιος ὁ Σγουρῆς ζωντάνεψε ὁ καϊμένος, κ᾿ εἶπε σιγανὰ χαμογελώντας καὶ τρίβοντας τὰ χέρια του:
«Δόξα σοι ὁ θεός, Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, ποὺ μᾶς ἐλύτρωσες ἐκ τοῦ κλύδωνος!» κ᾿ ἔκανε τὸν σταυρό του.
Ὁ πάτερ-Σίλβεστρος εἶπε νὰ σηκωθοῦνε ὄρθιοι, κ᾿ εἶπε λίγες εὐχές, τὸ «Χριστὸς γεννᾶται», κ᾿ ὕστερα μὲ τὴ βροντερὴ φωνή του ἔψαλε:
«Μεγάλυνον, ψυχή μου, τὴν τιμιωτέραν καὶ ἐνδοξοτέραν τῶν ἄνω στρατευμάτων.
Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον. Οὐρανὸν τὸ σπήλαιον, θρόνον χερουβικὸν τὴν Παρθένον, τὴν φάτνην χωρίον, ἐν ᾧ ἀνεκλήθη ὁ ἀχώρητος Χριστὸς ὁ Θεός, ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν».
Ὕστερα καθήσανε στὸ τραπέζι. Τέτοιο τραπέζι βλογημένο καὶ χαρούμενο δὲν ἔγινε σὲ κανένα παλάτι. Τρώγανε καὶ ψέλνανε. Καὶ τοῦ πουλιοῦ τὸ γάλα εἶχε ἀπάνω, ἀπὸ τὰ μοσκοβολημένα τ᾿ ἀρνιά, τὰ τυριά, τὰ μανούρια, τὶς μυτζῆθρες, τὶς μπεκάτσες καὶ τ᾿ ἄλλα πουλιὰ τοῦ κυνηγιοῦ, ὡς τὴ λακέρδα καὶ τ᾿ ἄλλα τὰ πολίτικα ποὺ φέρανε οἱ θαλασσινοί, καθὼς καὶ κρασὶ μπρούσικο.
Ὄξω φυσομανοῦσε ὁ χιονιᾶς, καὶ βογγούσανε τὰ δέντρα κ᾿ ἡ θάλασσα ἀπὸ μακριά. Ἀνάμεσα στὰ βουΐσματα ἀκουγόντανε καὶ τὰ κουδούνια ἀπὸ τὰ ζωντανὰ ποὺ ἀναχαράζανε. Μέσα ἀπὸ τὴ σπηλιὰ ἔβγαινε ἡ κόκκινη ἀντιφεγγιὰ τῆς φωτιᾶς μαζὶ μὲ τὶς ψαλμωδίες καὶ μὲ τὶς χαρούμενες φωνές. Κι ὁ κυρ-Παναγὴς ἔκλεβε κάπου-κάπου λίγον ὕπνο, ρουχάλιζε λιγάκι κ᾿ ὕστερα ξυπνοῦσε κ᾿ ἔψελνε μαζὶ μὲ τὴ συνοδεία.
Ἀληθινά, ἀπὸ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔλειπε τίποτα. Ὅλα ὑπήρχανε: τὸ σπήλαιο, οἱ ποιμένες, οἱ μάγοι μὲ τὰ δῶρα, κι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἤτανε παρὼν μὲ τοὺς δυὸ μαθητές του, ποὺ εὐλογούσανε «τὴν βρῶσιν καὶ τὴν πόσιν».   

  

   

 

 
 ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ 

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ 

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, 

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ 

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ 

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ 

ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ 

“Χριστός γεννᾶται˙ δοξάσατε. Χριστός ἐπί γῆς˙ ὑψώθητε.” 

 Ἄς πανηγυρίσωμεν χαρμοσύνως τήν ἄφατον Θεοῦ συγκατάβασιν. Οἱ Ἄγγελοι προηγοῦνται ψάλλοντες “δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία”. 

Ἐπί τῆς γῆς ὅμως βλέπομεν καί βιοῦμεν πολέμους καί ἀπειλάς πολέμων. Καί ὅμως δέν ἀναιρεῖται ἐκ τούτου ἡ χαρμόσυνος ἀ γ γ ε λ ί α. Ἡ  ε ἰ ρ ή ν η, πράγματι ἦλθεν ἐπί τῆς γῆς διά τῆς καταλλαγῆς, ἐν τῷ προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά, ἀτυχῶς, δέν κατηλλάγημεν, παρά τό ἅγιον θέλημά Του, οἱ ἄνθρωποι μεταξύ μας. Διακείμεθα ἐχθρικῶς πρός ἀλλήλους. Διακρινόμεθα διά φανατισμούς ὡς πρός τάς θρησκευτικάς καί πολιτικάς μας πεποιθήσεις, διά πλεονεξίαν ὡς πρός τήν ἀπόκτησιν τῶν ἀγαθῶν, διά ἐπεκτατισμόν ὡς πρός τήν ἄσκησιν τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Καί οὕτω συγκρουόμεθα πρός τούς συνανθρώπους μας. 

Ὁ πεφωτισμένος αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας, διά τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, τοῦ ἐκδοθέντος ἐν ἔτει 313 μετά Χριστόν, ἐθέσπισε τήν ἐλευθέραν ἄσκησιν τῆς χριστιανικῆς πίστεως, παραλλήλως καί τήν ἐλευθέραν ἄσκησιν πάσης ἄλλης θρησκείας. Δυστυχῶς, μετά τήν πάροδον, ἔκτοτε, χιλίων ἑπτακοσίων ἀκριβῶς ἐτῶν, ἐξακολουθοῦν ἀσκούμενοι κατά τόπους θρησκευτικοί διωγμοί κατά χριστιανῶν ἤ ἄλλων χριστιανικῶν μειονοτήτων. 

Παραλλήλως, οἱ οἰκονομικοί ἀνταγωνισμοί ἐντείνονται παγκοσμίως καί ἡ ἐπιδίωξις τοῦ προσκαίρου κέρδους προωθεῖται ὡς κεφαλαιώδης σκοπός. Αἱ θλιβεραί συνέπειαι τῆς ὑπερσυγκεντρώσεως τοῦ πλούτου εἰς χεῖρας ὀλίγων καί τῆς οἰκονομικῆς ἐξαθλιώσεως μεγάλων ἀνθρωπίνων μαζῶν παραβλέπονται. Ἡ δυσαναλογία αὕτη, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται παγκοσμίως ὡς ο ἰ κ ο ν ο μ ι κ ή  κ ρ ί σ ι ς, εἶναι κατ᾿ οὐσίαν ἀπότοκος τῆς ἠ θ ι κ ῆ ς  κ ρ ί σ ε ω ς. Εἰς τήν ἠθικήν ταύτην κρίσιν, ἀτυχῶς ἡ ἀνθρωπότης δέν δίδει τήν πρέπουσαν σημασίαν. Πρός δικαιολόγησιν τῆς στάσεώς της ἐπικαλεῖται τήν ἐλευθερίαν τῶν συναλλαγῶν. Ἡ ἐλευθερία ὅμως τῶν συναλλαγῶν δέν ἐπιτρέπει τό ἔγκλημα. Καί ἐγκληματική συμπεριφορά δέν εἶναι μόνον ἡ περιγραφομένη εἰς τούς ποινικούς κώδικας. Εἶναι καί ἐκείνη ἡ ὁποία, ἄν καί δέν προβλέπεται ὑπό τῶν ἐπιταγῶν τῶν ποινικῶν νόμων, ὑφαρπάζει τόν πλοῦτον τῶν ἄλλων διά καταλλήλων μεθοδεύσεων. Ἐφ᾿ ὅσον ὁ νόμος δέν ἐπιβάλλεται, αἱ ἀντιδράσεις τῶν θιγομένων πολιτῶν ἐκδηλοῦνται πολλάκις ἀνεξελέγκτως καί προκαλοῦν διασάλευσιν τῆς κοινωνικῆς εἰρήνης. 

Παρακολουθοῦντες, λοιπόν, ἀπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου, τά “σημεῖα τῶν καιρῶν”, κατά τά ὁποῖα “ἀκούονται” πανταχόθεν καί βιοῦνται “πόλεμοι καί ἀκαταστασίαι” καί ἐγείρεται ἔθνος ἐπί ἔθνος καί βασιλεία ἐπί βασιλείαν, σεισμοί τε μεγάλοι κατά τόπους καί λιμοί καί λοιμοί, φόβητρά τε καί σημεῖα ἀπ᾿ οὐρανοῦ μεγάλα παρουσιάζονται (πρβλ. Λουκ. κα΄, 10-12), βιοῦντες δέ ἐμπραγμάτως τό Βασιλειανόν, ὅτι “τῆς ἀγάπης ἐξαίρετα δύο ταῦτα· τό λυπεῖσθαι μέν καί ἀγωνιᾶν ἐφ᾿ οἷς βλάπτεται ὁ ἀγαπώμενος, χαίρειν δέ καί ἀγωνίζεσθαι ὑπέρ τῆς ὠφελείας αὐτοῦ·…ὁ δέ μή οὕτω συνδιατιθέμενος φανερός ἐστι μή ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν” (Μ. Βασιλείου, Ὅροι κατ᾿ ἐπιτομήν, P.G. 31, 1200Α), κηρύττομεν ἀπό τῆς Ἱερᾶς ταύτης Καθέδρας τοῦ Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας τό ἐπί θύραις νέον Ἔτος ὡς Ἔ τ ο ς  Π α ν α ν θ ρ ω π ί ν η ς  Ἀ λ λ ηλ ε γ γ ύ η ς. 

Ἐλπίζομεν ὅτι οὕτω θά εὐαισθητοποιήσωμεν ἀρκετάς καρδίας τῶν μελῶν τῆς ἀνθρωπότητος ἐπί τοῦ προβλήματος τῆς μεγάλης καί ἐκτεταμένης πτωχείας καί ἐπί τῆς ἀνάγκης λήψεως μέτρων, πρός ἀνακούφισιν τῶν πεινώντων καί δυστυχούντων. Ζητοῦμεν, ὡς πνευματικός ἐκκλησιαστικός ἡγέτης, τήν σύμπραξιν ὅλων τῶν καλῆς θελήσεως προσώπων καί Κυβερνήσεων διά τήν πραγματοποίησιν ἐπί τῆς γῆς τῆς τοῦ Κυρίου ε ἰ ρ ή ν η ς. Τῆς εἰρήνης, τήν ὁποίαν ἐπηγγέλθησαν οἱ Ἄγγελοι καί ἔφερε τό βρέφος Ἰησοῦς. Ἐπιθυμοῦντες τήν ἀληθῆ εἰρήνην ταύτην, τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν, ὀφείλομεν νά τήν ἐπιδιώκωμεν ἐμπράκτως, μή ἀδιαφοροῦντες διά τάς ἀδυναμίας, πνευματικάς καί ὑλικάς, τοῦ συνανθρώπου, ὑπέρ τοῦ ὁποίου Χριστός κατῆλθεν εἰς τόν κόσμον. 

Ἡ ἀγάπη καί ἡ εἰρήνη εἶναι γνωρίσματα τῶν Μαθητῶν καί Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου καί παντός Χριστιανοῦ. 

Ὅθεν, προτρεπόμεθα ἑαυτούς καί ἀλλήλους, ὅπως κατά τό ῎Ε τ ο ς τοῦτο τῆς  Π α ν α ν θ ρ ω π ί ν η ς  Ἀ λ λ η λ ε γ γ ύ η ς καταβάλλωμεν ὡς ἄτομα καί ὡς λαοί, συνειδητάς προσπαθείας διά τήν ἄμβλυνσιν τῶν ἀπανθρώπων συνεπειῶν τῶν μεγάλων ἀνισοτήτων καί διά τήν ἀναγνώρισιν ὑπό πάντων τοῦ δικαιώματος τῶν ἀσθενεστέρων πρός ἀπόλαυσιν τῶν ἀπαραιτήτων διά τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου ἀγαθῶν. 

Τοιουτοτρόπως θά ἴδωμεν πραγματοποιουμένην ἐν τῷ μέτρῳ τοῦ ἀνθρωπίνως ἐφικτοῦ καί ἐπί τῆς γῆς τήν εἰρήνην. 

Προσκυνοῦντες μεθ᾿ ἁπάσης τῆς αἰσθητῆς καί τῆς νοητῆς κτίσεως τήν ἐκ Παρθένου ἐπί γῆς ἐνδημίαν τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί κλίνοντες γόνυ ἐνώπιον τοῦ Βρέφους ᾽Ιησοῦς, τοῦ φωτισμοῦ καί σωτῆρος μας, τοῦ ὑπερασπιστοῦ τῆς ζωῆς μας, διερωτώμεθα ἀληθῶς μετά τοῦ Ψαλμῳδοῦ τίνα φοβηθησόμεθα ἤ ἀπό τίνος δειλιάσωμεν (πρβλ. Ψαλμ. 26) οἱ χριστιανοί, ἐφ᾿ ὅσον “ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σωτήρ” (πρβλ. Λουκ. β΄ 11), “ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων καί βασιλεύς τῆς δόξης” (πρβλ. Ψαλμ. 23); 

Εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα ἐκτενῶς καί ὁλοκαρδίως ὅπως τό ἀνατέλλον ἔτος 2013 καταστῇ διά πάντας ἔτος πανανθρωπίνης ἀλληλεγγύης, ἐλευθερίας, καταλλαγῆς, εὐδοκίας, εἰρήνης καί εὐφροσύνης καί ὅπως ὁ ἐν Σπηλαίῳ τεχθείς προαιώνιος Λόγος τοῦ Πατρός, ὁ ἑνώσας τούς ἀγγέλους καί τούς ἀνθρώπους ἐν ἑνί τάγματι καί ποιήσας εἰρήνην ἐπί τῆς γῆς, χαρίζῃ εἰς πάντας ὑπομονήν, ἐλπίδα καί δύναμιν καί εὐλογῇ τόν κόσμον διά τῶν θείων δωρεῶν τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ. Ἀμήν.

  Φανάριον, Χριστούγεννα ,βιβ´ 

+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος 

διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν