Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ ΣΤΗ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ

Με λαμπρότητα εορτάσθηκε η μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος και Εθναποστόλου Κοσμά του Αιτωλού στον πανηγυρίζοντα ομώνυμο Ιερό Ναό στη Ν. Φιλαδέλφεια, που φέτος συμπληρώνει 40 χρόνια λειτουργίας.
Τη Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017, παραμονή της εορτής, τελέσθηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός, προεξάρχοντος του Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως N. Ιωνίας και Φιλαδελφείας Πανοσ. Αρχιμ. π. Επιφανίου Αρβανίτη και με τη συμμετοχή πολλών Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως.
Τον θείο λόγο διακόνησε ο Πανοσ. Αρχιμ. π. Ηλίας Καρατζάς.
Την κυριώνυμο ημέρα της εορτής ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρ. Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Κωνσταντίνος χοροστάτησε στον Όρθρο και στη συνέχεια τέλεσε την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία, πλαισιωμένος από πολλούς Κληρικούς.
Το παρών έδωσαν Τοπικοί Άρχοντες, Εκπρόσωποι Μικρασιατικών Συλλόγων και Σωματείων και πλήθος πιστών.
Τον θείο λόγο κήρυξε ο Προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγ. Παύλου της οδού Ψαρών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών Πανοσ. Αρχιμ. π. Φιλόθεος Ορφανουδάκης, ο οποίος αναφέρθηκε στο βίο, στο ήθος και στην πνευματικότητα του Αγίου Εθνοϊερομάρτυρος Κοσμά του Αιτωλού, τονίζοντας τόσο τη σπουδαιότητα, όσο και τη διαχρονικότητα των διδαχών του.
Το απόγευμα της κυριωνύμου ημέρας τελέσθηκε ο Μεθέορτος Πανηγυρικός Εσπερινός και στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε λιτάνευσις των ιερών Λειψάνων και της Εικόνας του Αγίου Κοσμά υπό τους ήχους και τη συνοδεία της Φιλαρμονικής του Πυροσβεστικού Σώματος, πολλών Κληρικών και πλήθους πιστών.
Φωτογραφίες Πέτρος Αμπατζόγλου 
π.Τιμόθεος Ηλιάκης 

Αρχιμ.Φιλόθεος Ορφανουδάκης: Ο ΕΘΝΟΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ

Σεβαστοί μου πατέρες, αγαπητοί μου αδελφοί!
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα στον περικαλλή αυτό Ιερό Ναό για να εορτάσουμε πνευματικά δυο γεγονότα τα οποία είναι συνυφασμένα με το ιερό πρόσωπο του αγίου Εθνοιερομάρτυρος Κοσμά του Αιτωλού.
Το πρώτο γεγονός είναι η 238η επέτειος από τη μαρτυρική σφαγή του από άπιστα χέρια. Το δεύτερο γεγονός, είναι η επέτειος των 40 ετών από την κατάθεση του θεμελίου λίθου αυτού του Ιερού τεμένους προς τιμήν του Αγίου Πατροκοσμά. Επέτειος 40 ετών λειτουργίας και πνευματικής διακονίας και μαρτυρίας αυτού του Ναού, από του αειμνήστους αλλά και τους νυν διακονούντες σε αυτό αδελφούς Πρεσβυτέρους. 40 χρόνια πορείας εις οδούς σωτηρίας, συνυφασμένα με το σεπτό πρόσωπο του προεξάρχοντος της ευχαριστηριακής συνάξεως, του πολιού μητροπολίτου κυρίου Κωνσταντίνου, με το πρόσωπο και τη χάρη του οποίου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη η ιστορία αυτής της Ενορίας από την πρώτη στιγμή της υποστάσεως της. Μια πορείας πνευματική που μεταλαμπαδεύτηκε στο πρόσωπο του σεβαστού και αγαπητού σας ποιμενάρχου κυρίου Γαβριήλ, τη συνεργεία του Πανοσιολογιοτάτου Πρωτοσυγκέλλου  π. Επιφανίου και των αδελφών πρεσβυτέρων, ευχαίς των οποίων επικαλούμαι για τη σημερινή παραχώρηση της περί του αγίου μας εορτίου ομιλίας.
300 περίπου χρόνια πέρασαν από την ημέρα που στη χώρα του Πνεύματος έλαβε σάρκα και οστά ο Κώνστας, όπως ήταν το βαπτιστικό όνομα του αγίου.  260 περίπου χρόνια πέρασαν από την ημέρα που ο άγιος εκάρη μοναχός στη Μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους και έλαβε το όνομα Κοσμάς. 240 περίπου χρόνια τέλος, συμπληρώνοται,  από την ημέρα εκείνη, που ανόμοις χερσί, το στόμα του Πατροκοσμά εσίγησε για πάντα, για τους ίδιους λόγους που δυο χιλιετίες περίπου πριν, εσίγησε και το στόμα του Ιερού Προδρόμου…
Ο πατροκοσμάς γεννήθηκε όπως ξέρουμε από ευλαβείς γονείς, σπούδασε την εγκύκλιο παιδεία, αλλά και μαθήματα φιλοσοφίας με ξακουστούς δασκάλους. Και όπως προαναφέραμε, εκάρη μοναχός στο άγιον Όρος και χειροτονήθηκε Ιερέας.
Ανήσυχο και μορφωμένο πνεύμα καθώς ήταν, με προτροπή του Πατριάρχου Σοφρωνίου, ξεκίνησε ένα μεγάλο ιεραποστολικό έργο σε 4 περιοδείες, διασχίζοντας τις περιοχές από την Κωνσταντινούπολη ως την Πελοπόννησο και από τα νησιά του Αιγαίου ως την Αλβανία. 
Ως νέος απόστολος Παύλος, ξεκινά μια μεγάλη περιοδεία, σε δύσκολες εποχές που η πίστη του Χριστού μας διώκεται και πάλι, μα και το Γένος μας είναι υπόδουλο και υποφέρει κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό.
Σκοπός του ήταν να προσφέρει τον εαυτό του τον ίδιο, για να ωφελήσει τους συμπατριώτες του ένα προς ένα και έτσι όλο το Έθνος μαζί.
Τι ήταν λοιπόν αδελφοί μου ο άγιος Κοσμάς; Ένας παπάς, ένας καλόγερος, ένας μορφωμένος νέος, που σύμφωνα με το πνεύμα της σημερινής εποχής, χαράμισε τα νιάτα και τη μόρφωση του μέσα σε ένα ράσο. Όμως, για τους ανθρώπους της εποχής του αλλά και την κοινωνία στην υπόδουλη τότε Πατρίδα μας, η γνώμη γι αυτό το ένα και μοναδικό ράσο με το οποίο έντυνε ο Πατροκοσμάς το ασκητικό εμφανισιακά αλλά αδαμάντινο ηθικά και διανοητικά σώμα, δεν ήταν η ίδια.
Ο ίδιος θα πει για την απόφαση του αυτή: «Άφησα την Ιδικήν μου προκοπήν, το ιδικόν μου καλόν, και εβγήκα να περιπατώ από τόπον είς τόπον και διδάσκω τους αδελφούς μου (και αλλού λέει) Επειδή το Γένος μας έπεσεν εις αμάθειαν, είπα: Ας χάση ο Χριστός εμένα, ένα πρόβατον, και ας κερδίση τα άλλα. Ίσως η ευσπλαγχνία του Θεού και η ευχή σας σώσει και εμένα».
Έτσι, η κηρυκτική δράση του αγίου Κοσμά, στηρίχτηκε σε 3 κυρίως άξονες:
1. Την ενίσχυση της Χριστιανικής πίστης. Με λόγους του για την αγία Τριάδα, τα δόγματα της πίστεως, την προτροπή για συμμετοχή στα Ιερά Μυστήρια και κυρίως στην Ιερά Εξομολόγηση και τη Θεία Λειτουργία, το Μυστήριο και την Τιμή της Ιερωσύνης, αλλά και τη μέλλουσα κρίση και την αιώνια ζωή.
2. Την παιδεία του Έθνους. Συνδυάζοντας την παιδεία με το φωτισμό του ανθρώπου, θεωρούσε αμάρτημα την έλλειψη παιδείας, αποβλέποντας στην αναγέννηση του Έθνους. Το σχολειό θα έπρεπε να συντελέσει «εις την διαφύλαξιν της πίστεως και ελευθερίαν της πατρίδος», γι αυτό το λόγο με τις προτροπές και την ενίσχυση του ιδρύθηκαν 10 Ελληνικά σχολεία και 200 Δημοτικά σχολεία στις 30 επαρχίες που επισκέφτηκε. Στα σχολεία εδιδάσκετο ότι ανταποκρινόταν στις άμεσες ανάγκες του δούλου Γένους, που σαφώς δεν ήταν όσα προσέταζε η δυτική παιδεία και τα «άθεα γράμματα» μερικών Διαφωτιστών.
3. Την Χριστιανική κοινωνικότητα. Ιδιαίτερα ασχολήθηκε ο άγιος με θέματα της Κοινωνίας. Οι κοινωνικές αδικίες, η κοινωνική ισότητα,  η ισότητα των 2 φύλων, η ιερότητα του Γάμου, η κοινωνική σύμπραξη και η ομόνοια ήταν θερμές προτροπές και συστάσεις του αγίου στους ακροατές της εποχής του.
ΟΜΩΣ, ο λόγος του αγίου Κοσμά, όσο διαχρονικός κι αν είναι, τόσο άγνωστος παραμένει στους ανθρώπους και καλό θα είναι να τον μελετήσουμε οι χριστιανοί και σήμερα, αφού δυστυχώς, μόνα γνωστά από τα λόγια του είναι κάποιες προφητείες του παραφρασμένες ή παρερμηνευμένες, ή ακόμα λόγια που τοποθετήθηκαν στα χείλη του ως Προφητείες, χωρίς ποτέ να τις εκστομίσει.
Για τη φύση και τη ζωή μας θα μας πεί στις Α διδαχές του: . « Τι μας εχρεώστει (για όσα ο Θεός δημιούργησε); Τίποτε. Όλα χάρισμα. Μας έκαμεν ανθρώπους, δεν μας έκαμεν ζώα . Μας έκαμεν ευσεβείς ορθόδοξους χριστιανούς, και όχι ασεβείς αιρετικούς. Αν και αμαρτάνομεν χιλιάδες φορές την ώραν, μας ευσπλαχνίζεται ωσάν πατέρας και δεν μας θανατώνει να μας βάλη εις την κόλασιν, αλλά περιμένει την μετάνοιάν μας με τας αγκάλας ανοικτάς, πότε να μετανοήσωμεν να παύσωμεν από τα κακά, και να κάμομεν τα καλά, να εξομολογηθώμεν, να διορθωθώμεν, να μας εναγκαλισθεί, να μας βάλη εις τον παράδεισο να χαιρόμεθα πάντοτε».
Τούτο το σώμα οπού βλέπετε, αδελφοί μου, είναι το φόρεμα της ψυχής. Η ψυχή είναι άνθρωπος. Η ψυχή είναι οπού βλέπει, ακούει, ομιλεί, περιπατεί, μανθάνει επιστήμας, δίδει ζωήν εις το σώμα, και δεν το αφήνει να βρωμήση. Και άμα έβγη η ψυχή, τότε βρωμά, σκουληκίαζει το σώμα. Το κορμί έχει τα όμματα, μα δεν βλέπει. Έχει τα ώτα, μα δεν ακούει. Ομοίως και αι λοιπαί αισθήσεις του σώματος, αλλά όλα ενεργούνται δια της ψυχής.
Ο Θεός χρειάζεται στρώμα διά να καθήση . Ποίον δε είναι; Η αγάπη. Ας έχωμεν λοιπόν και ημείς την αγάπη εις τον Θεόν και εις τους αδελφούς μας και τότε έρχεται ο Θεός μας και μας χαροποιεί, και μας φυτεύει εις την καρδίαν μας την ζωήν την αιώνιον, και περνούμεν και εδώ καλά και πηγαίνουμεν και εις τον παράδεισον να ευφραινώμεθα πάντοτε». 
Σχετικά, στις Β Διδαχές του θα συνεχίσει:. «Θέλων ο Κύριος να μας φυλάξη από την κατάκρισιν μας εχάρισεν ένα λόγον, τον οποίον αν φυλάξωμεν θα σωθώμεν. Ποιος είναι ο λόγος ούτος; «Ο συ μισείς, ετέρω μη ποιήσης», δηλαδή: Εκείνο, το οποίον δεν θέλεις να σου κάμη άλλος, μη το κάμνεις και συ εις άλλον». Και θα γίνει πιο αναλυτικός στις Ε διδαχές του: . «Μας έκαμεν ο πανάγαθος Θεός, αδελφοί μου, ανθρώπους και δεν μας έκαμε ζώα • μας έκαμε τιμιωτέρους από όλον τον κόσμον • μας έδωκεν ο πανάγαθος Θεός, αδελφοί μου, τα μάτια, να βλέπωμεν τον ουρανόν, τον ήλιον, την σελήνην και τα άστρα... Μας έδωσεν, αδελφοί μου, τον νουν εις την κεφαλήν μας, και είναι ο νους μας ωσάν μέσα εις ένα πιάτο, να βάνωμεν όλα τα νοήματα του Ευαγγελίου και όχι να βάνωμεν μύθους και φλυαρίσματα της τέχνης του διαβόλου. Μας έδωκε τα αυτιά, να ακούωμεν την θείαν Λειτουργίαν οπού ιερουργεί ο ιερεύς μέσα εις την εκκλησίαν. Μας έδωκε το στόμα, να δοξάζωμεν τον Κύριόν μας, να λέγωμεν το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος, διά της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων ελέησόν μας και συγχώρησόν μας τους αμαρτωλούς και αναξίους δούλους σου», και να εξομολογούμεθα με πίστιν καθαράν, και να μεταλαμβάνωμεν τα Άχραντα Μυστήρια με πίστιν καθαράν και φόβον και τρόμον. Έτσι μας θέλει, αδελφοί μου, ο Θεός και όχι να βλασφημούμεν, όχι να προδίδωμεν ο ένας τον άλλον, όχι να κάμνω-μεν όρκους και να λέγωμεν ψεύματα, όχι να κλέπτη ο ένας τον άλλον, να παίρνη το πράγμα του άλλου, όχι να ομνύωμεν το όνομα του Θεού διά το παραμικρόν».
Για την κοινωνική ζωή θα μας διδάξει στις Γ διδαχές του:  «Οι προεστοί οπού είσθε εις τα χωρία, αν θέλετε να σωθείτε, πρέπει να αγαπάτε όλους τους χριστιανούς καθώς και τα παιδιά σας, και να ρίχνετε τα χρέη κατά δύναμιν εκάστου, και να μη κάμνετε φιλοπροσωπείαν. Ομοίως και σεις οι κατώτεροι να τιμάτε τους μεγαλυτέρους σας. Οι άνδρες ν’ αγαπάτε τας γυναίκας σας • και αν η γυναίκα σου είναι κακή και την υπομένης και την συμβουλεύης, έχεις μισθόν από τον Θεόν. Ομοίως και αι γυναίκες να αγαπάτε και να υποτάσεσθε εις τους άνδρας σας, διότι με την υπομονήν και την υπακοήν εις το καλόν έχετε μισθόν εις την ψυχή σας. Και αν έχη και κανένα σφάλμα, να το παραβλέπετε, διότι ο άνδρας έχει περισσότερας φραντίδας από την γυναίκα. Λοιπόν πρέπει αμφότεροι ν’ αγαπάτε αλλήλους. Ομοίως και τα τέκνα να τιμάτε και να σέβεσθε τους γονείς σας, διότι όστις δεν τιμά και δεν υπακούει τους γονείς του εις το καλόν, κολάζεται
Για τα έσχατα τέλος, θα μας συμβουλεύσει στις Δ διδαχές του:  «Αμή τι καρτερούμεν; Λυπηρόν είναι να σας το ειπώ! Σήμερον, αύριον καρτερούμεν δίψας, πείνας μεγάλας, οπού να δίνωμεν χιλιάδας φλωρία και να μη ευρίσκωμεν ολίγον ψωμί ή νερό. Σήμερον, αύριον περιμένωμεν θανατικάς ασθενείας μεγάλας, οπού να μη προφθάσωμεν οι ζωντανοί να θάπτομεν τους αποθαμένους. Σεισμός παγκόσμιος θα γίνει, όλος ο κόσμος θα γίνη ένας κάμπος θα πέσουν όλα τα βουνά όλα τα σπίτια. Η θάλασσα θα σηκωθή ψηλά δεκαπέντε πήχεις από τα υψηλότερα βουνά. Τα άστρα θα πέσουν από τον ουρανόν• ο ήλιος και η σελήνη θα σκοτισθούν• ο ουρανός οπού φαίνεται, η γη και τα πάντα και όλος ο κόσμος θα χαλάση. Πότε θα γίνουν αυτά; Ο Χριστός μας λέγει: επλησίασε τώρα κοντά. Έγγιξε το μαχαίρι εις το κόκκαλον. Έξαφνα θα γίνουν• ημπορούν να γίνουν και απόψε. Τάχα να μη είναι και τώρα η αρχή; Δεν βλέπετε πως εχάθησαν τα γεννήματά σας και τα σπαρτά σας; Εστέρεψαν αι βρύσες, τα ποτάμια• σήμερον μας υστερεί το ένα, αύριον το άλλον, και από λίγον μας δίδει ο Θεός, και ημείς ως αναίσθητοι δεν τα στοχαζόμεθα.
Τούτο σας λέγω και σας παραγγέλω• (λέει ο άγιος) καν ο ουρανός να κατεβή κάτω, καν η γη να ανεβή επάνω, καν όλος ο κόσμος να χαλάση, καθώς μέλλει να χαλάση, σήμερον, αύριον, να μη σας μέλη τι έχει να κάμη ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν• τα πράγματά σας ας σας τα πάρουν• μη σας μέλλει• δώσε τά τα• δεν είναι ιδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέση, δεν ημπορή να τα πάρη, εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μη τα χάσετε». 
Αυτός ο μεγάλος διδάσκαλος, ο ιερός εθνεγέρτης, ο μάρτυρας της Πίστεως και της Πατρίδος εορτάζεται σήμερα. 
Ένας άγιος της αγάπης, που δυστυχώς δεν τιμάται από τους χριστιανούς όσο θα έπρεπε, αφού οι Εκκλησιές στη μνήμη του θα έπρεπε να είναι γεμάτες και η γιορτή του να γιορτάζεται σαν Εθνική γιορτή, αλλά βλέπετε και στις Εθνικές γιορτές οι Εκκλησιές είναι άδειες  κι ο κόσμος δεν προσέρχεται να πει ένα «ευχαριστώ» την υπέρμαχο στρατηγό για την ιερά της σκέπη προς ο Έθνος μας.
Ένας υπουργός της παιδείας της εποχής του τιμάται σήμερα, ο οποίος ποτέ δεν αναγνωρίστηκε από το Έθνος και από τους ανθρώπους της παιδείας για την ουσιαστική πνευματική συνδρομή του στη μορφωτική άνοδο του επιπέδου των παιδιών της εποχής του. Φυσικό και αυτό, εδώ και αρκετές δεκαετίες, αφού δεν παρέχεται παιδεία στους νέους, ίσως γιατί έπρεπε να είμαστε σήμερα αστήρικτοι από τις ωφέλιμες γνώσεις που θα μας κρατούσαν όρθιους και λέφτερους.
Αυτός ο περιπλανώμενος καλόγερος που σήμερα γιορτάζει (σύμφωνα με τους ζημιωτές του Έθνους μας), αυτός ο Εθνοιερομάρτυρας που ευλαβικά τιμούμε σήμερα σ αυτό τον εορτάζοντα Ιερό Ναό, εύχομαι να φωτίσει τις καρδιές των αρχόντων πρωτίστως για όσα τους αναλογούν, μα και της καθεμίας και του καθενός από εμάς αγαπητοί μου αδελφοί. 
Σήμερα  και στο δύσκολο αύριο, τώρα που διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα, τώρα που βγαίνουν  από τα σχολεία πράγματα που ο νους σας δεν φαντάζεται, τώρα που οι άνθρωποι μένουν πτωχοί γιατί είναι τεμπέληδες, τώρα που ήρθε καιρός που οι Ρωμιοί τρώγονται αναμεταξύ τους, (όπως μας έλεγε ο άγιος εκείνη την εποχή και ισχύουν και σήμερα), εμείς, ας παραμείνουμε με οχυρά την πίστη στον Τριαδικό Θεο, με τη θέρμη της Πατρίδας μας στις καρδιές μας, να γίνουμε εμείς οι πανηγυριστές του Αγίου Κοσμά παράδειγμα προς τον κόσμο γύρω μας. Πώς; Χωρίς να μοιρολατρούμε και να γογγύζουμε για τα όποια δεινά βιώνουμε ή θα βιώσουμε, με τη Χάρη του Θεού και τις πρεσβείες του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ας ζήσουμε με μια προτροπή για εμάς τους κληρικούς να τη διακονούμε και για όλους εσάς αδελφοί μου να τη ζείτε στην καθημερινότητα σας: «Ότι σας ζητούν, να δίνετε• ψυχές μόνον να γλιτώνετε». Αμήν.

Αρχιμ. Φιλόθεος Ορφανουδάκης Ιερός Ναός Αγίου Κοσμά Αιτωλού Ν.Φιλαδελφείας 24 Αυγούστου 2017 

ΠΡΟΕΔΡΕ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΕΙΣΑΙ ΛΑΘΟΣ Ο ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΒΟΥΤΣΗ

Είσαι σε λάθος δρόμο κ.Πρόεδρε της Βουλής . Διάλεξες λάθος Λαό να προσλάβεις. Διάλεξες λάθος Θρησκεία να υποτιμήσεις,λάθος ώρα να μιλήσεις . Δεν θα σου απαντήσω τώρα εγώ στις ανιστόρητες και παράξενες,ύποπτες θα έλεγα, δηλώσεις σου πως τάχα "δεν είμαστε Λαός Ορθόδοξος", θα αφήσω να σε βάλει στη θέση σου ένας μεγάλος Έλληνας ,ένας Μικρασιάτης  που έζησε τον πόνο της πραγματικής προσφυγιάς και του ξεριζωμού,ένας καλλιτέχνης και φιλόσοφος που πρόσφερε στον Τόπο Πολιτισμό.Μιλάω Πρόεδρε για τον κυρ-Φώτη Κόντογλου, αν έτυχε ποτέ να τον ακούσεις η να τον διαβάσεις .Αυτός σου απαντάει, διάβασε τι σου λέει και ξανασκέψου τι είπες. Είσαι Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων και τα λόγια σου πρέπει να είναι μετρημένα και σωστά γιατί ο ρόλος σου είναι να ενώνεις και όχι να διχάζεις τον Λαό.Διάβασε λοιπόν μήπως συνέλθεις. Και να θυμάσαι πως όλοι εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους για να έχεις εσύ σήμερα την άνεση να μιλάς αγωνίστηκαν για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία.
π.Τιμόθεος Ηλιάκης 
Φώτης Κόντογλου: "Ρωμιοσύνη και Ορθοδοξία είναι ένα πράγμα"
Για να μην πάρω τους πολύ παληούς, παίρνω δυο τρεις από εκείνους πού αγωνισθήκανε για την ελευθερία της Ελλάδας, πού όποτε μιλάνε για τη λευτεριά, μιλάνε και για τη θρησκεία.Ο Ρήγας Φεραίος λέγει: «Να κάνουμε τον όρκο / απάνω στο Σταυρό». Ένας άλλος ποιητής γράφει: «Για της πατρίδας την ελευθερία / για του Χρίστου την πίστη την αγία / γι’ αυτά τα δύο πολεμώ, / μ’ αυτά να ζήσω επιθυμώ_ / κι αν δεν τα αποχτήσω / τι μ’ ωφελεί να ζήσω;».Του Σολωμού η ψυχή είναι θρεμμένη με τη θρησκεία, γι’ αυτό μοσκοβολούνε τα ποιήματα του από δαύτη. Κι αυτή τη μοσκοβολιά τη νιώθει κανένας στην Ημέρα της Λαμπρής, στη Δέηση της Μαρίας, στη Φαρμακωμένη, Εις Μοναχήν, στον Ύμνο της Ελευθερίας, στο Διάλογο και σε πολλά άλλα.Οι αγράμματοι ποιητές των βουνών, μέσα στα τραγούδια πού κάνανε, και που δε θα τα φτάξει ποτέ κανένας γραμματιζούμενος, μιλάνε κάθε τόσο για τη θρησκεία μας, για το Χριστό, για την Παναγιά, για τους δώδεκα Αποστόλους, για τους αγίους. Πολλές παροιμίες και ρητά και λόγια που λέγει ο λαός μας, είναι παρμένα από τα γράμματα της Εκκλησίας.Η Ρωμηοσύνη είναι ζυμωμένη με την Ορθοδοξία, γι’ αυτό Χριστιανός κ’ Έλληνας ήτανε το ίδιο. Από τότε που γινήκανε χριστιανοί οι Έλληνες, πήρανε στα χέρια τους τη σημαία του Χριστού και την κάνανε σημαία δική τους: Πίστις και Πατρίς! Ποτάμια ελληνικό αίμα χυθήκανε για την πίστη του Χριστού, από τα χρόνια του Νέρωνα και του Διοκλητιανού, έως τα 1838, πού μαρτύρησε ο άγιος Γεώργιος ο εξ Ιωαννίνων. Ποια άλλη φυλή υπόφερε τόσα μαρτύρια για το Χριστό; Αυτό το ακατάλυτο έθνος πού έπρε¬πε να πληθύνει και να καπλαντίσει τον κόσμο, απόμεινε ολιγάνθρωπο γιατί αποδεκατίσθηκε επί χίλια οχτακόσια χρόνια από φυλές χριστιανομάχες.Αγιασμένη Ελλάδα! Είσαι αγιασμένη, γιατί είσαι βασανισμένη. Κι η κάθε γιορτή σου μνημονεύει κ’ ένα μαρτύριο σου. Τα πάθη του Χριστού τα ‘κανες δικά σου πάθη, τα μαρτύρια των Αγίων είναι δικά σου μαρτύρια. Ο δικός σου ο κλήρος στάθηκε η πίκρα. Θλίβεσαι με τον Χριστό, θλίβεσαι με την Παναγιά, μαρτυράς μαζί με τους μάρτυρες της πίστης κι ολοένα κλαις σαν θρηνητικό τρυγόνι στα αγιασμένα μνημούρια πού ‘ναι φυτρωμένα απάνω τους αγριοχόρταρα και φλυσκούνια.
Πλην η θλίψη σου εσένα είναι κάποια θλίψη χαροποιά, γεμάτη ελπίδα κι αθανασία. «Και γαρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης» κατά τον Σολομώντα. Αυτό είναι το «χαροποιόν πένθος», η «χαρμολύπη» πού λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Είναι η αληθινή χαρά πού ξαγοράζεται μονάχα με τον πόνο.
Σήμερα γιορτάζουμε την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας. Σ’ αμέτρητες εκκλησίες και μοναστήρια χτυπούνε οι καμπάνες και ψέλνουνε οι ψαλτάδες. Τα πιο πολλά είναι στης Παναγίας τ’ όνομα, και πανηγυρίζουνε σήμερα την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μα αυτή δεν είναι γιορτή θανάτου, είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος, γιατί αυτή που κοιμήθηκε είναι η Μητέρα της Ζωής, όπως λέγει εκείνο το θεσπέσιο δοξαστικό πού λένε σήμερα στη Λειτουργία:
«Τη αθανάτω σου κοιμήσει Θεοτόκε μήτηρ της ζωής, νεφέλαι τους αποστόλους αιθέριους διήρπαζον και κοσμικώς διεσπαρμένους, ομοχώρους παρέστησαν τω αχράντω σου σώματι, ο και κηδεύσαντες σεπτώς, την φωνήν του Γαβριήλ μελωδούντες ανεβόων. Χαίρε, κεχαριτωμένη παρθένε, μήτερ ανύμφευτε, ο Κύριος μετά σου. Μεθ’ ων, ως Υιός σου και θεόν ημών ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών».
Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχοβολά από το ευωδέστατο σκήνωμα της Παναγίας, που είναι η μητέρα των ορφανεμένων, η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των θλιμμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων. Κι απ’ άκρη σε άκρη της Ελλάδας, στις πολιτείες, στα χωριά, στα μοναστήρια και στις σκήτες, απάνω στα δασωμένα βουνά, στα λαγκάδια, στις σπηλιές, στα γαλανά τα κύματα που δροσοαφρίζουνε από τον πελαγίσιον αγέρα, στα νησιά και στα ρημόνησα, στους κάβους, παντού αντιλαλεί η υμνολογία που ψέλνουνε οι ψαλτάδες για την ταπεινή βασίλισσα που κοι¬μήθηκε.Το μελτέμι που φυσά τώρα το Δεκαπενταύγουστο και δροσίζει τον κόσμο τα δεντρικά που ‘ναι φορτωμένα με λογής λογής πωρικά, τα άγρια τα ρουμάνια, με τις αντρειωμένες βα¬λανιδιές και με τα έλατα και με τα κέδρα, τα άσπρα σύννεφα που αρμενίζουνε στον γαλανό ουρανό, όλα είναι χαροποιά και μακάρια, όλα είναι ιλαρά από την γλυκύτητα της Παναγίας. Στα πέλαγα ταξιδεύουνε λογής-λογής καράβια και καΐκια πώχουνε γραμμένο απάνω στο μάγουλο τους το γλυκύτατο τ’ όνομα της. Ω! Αληθινά δική μας είναι η Παναγία, δικό μας είναι το Ρόδον το Αμάραντον!Ποιος θα μπορούσε να την υμνήσει όπως την υμνολογήσανε οι υμνωδοί της Εκκλησίας μας; Αρχαγγελικές σάλπιγγες θαρρείς πώς ακούγονται παντού, με ύψος και με σεμνότητα, μ’ ένα κάλλος πνευματικό που βρίσκεται μονάχα στην Ορθοδοξία. Στον Εσπερινό της παραμονής ψέλνουνε τούτα τα τροπάρια που γεμίζουνε την ψυχή μας με κάποιον αγιασμένον ενθουσιασμό: «Ω του παραδόξου θαύματος! Η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται, και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται. Ευφραίνου, Γεσθημανή, της Θεοτόκου το άγιον τέμενος. Βοήσωμεν οι πιστοί, τον Γαβριήλ κεκτημένοι ταξίαρχον Κεχαριτωμένη χαίρε, μετά σου ο Κύριος, ο παρέχων τω κοσμώ δια σου το μέγα έλεος».Από τι καρδιές, από τι χρυσά σπλάχνα εβγήκε τού¬τος ο πλούτος! Εδώ δεν είναι συνταίριασμα τεχνικό από λόγια κι από ήχους. Εδώ είναι αληθινά «η φωνή του Γαβριήλ μελωδούντος» από τας ουράνιους αψίδας, ύμνος αθανασίας. Αμή εκείνη η θ’ ωδή που λέγει: «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοι, Παρθένε άχραντε, παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωήν προμνηστεύεται θάνατος. Η μετά τόκον παρθένος και μετά θάνατον ζώσα, ζώσα, σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομιών σου». Η εκείνο το απολυτίκιο που είναι σοβαρό και γλυκό σαν το εικό¬νισμα της:
«Εν τη γεννήσει την παρθενίαν, εφύλαξας, εν τη κοιμήσει, τον κόσμων ου κατέλιπες, Θεοτόκε. Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών». Η ο α’ ειρμός στις Καταβασίες που λέγει: «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη η ιερά και ευκλεής, Παρθένε, μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο προς ευφροσύνην τους πιστούς, εξαρχούσης Μαριάμ, μετά χορών και τύμπανων τω σω άδοντες μονογενεί, ενδόξως ότι δεδόξασται».
Από τούτη την άγια μέθη, που μεταδίνει η «Πεποικιλμένη», μέθυσε κι ο αγιασμένος γλάρος της Σκιάθου, κ’ έγραψε τους καημούς του Δεκαπενταύγουστου σκιρτώντας από την αγγελική υμνωδία που άκουγε μυστικά, καθισμένος μπροστά στ’ αφρισμένο πέλαγο, «ο φιλέρημος γέρων». Από το ίδιο νέκταρ της Παναγίας μέθυσε κι ο Σολωμός και ψέλνοντας και κείνος με ενθουσιασμό την Πεποικιλμένη, έγραψε στον Ύμνο της Ελευθερίας τούτα τα λόγια:Ακολουθεί την αρμονία η αδελφή του Ααρών, η προφήτισσα Μαρία μ’ ένα τύμπανον τερπνόν. Και πηδούν όλες οι κόρες με τσ’ αγκάλες ανοικτές τραγουδώντας ανθοφόρες με τα τύμπανα κ’ εκείνες.
Η Μαριάμ, η συνονόματη της Παναγίας, ήτανε η αδελφή του Ααρών, που άρχισε να ψέλνει για να φχαριστήσει το θεό, που καταπόντισε τον Φαραώ στην Ερυθρή θάλασσα. Και τη συντροφεύανε οι άλλες οι κό¬ρες, χορεύοντας και παίζοντας τα τύμπανα. «Λαβούσα δε Μαριάμ η προφήτις, η αδελφή του Ααρών, το τύμπανον εν τη χειρί αυτής, και εξήλθοσαν πάσαι αι γυναίκες οπίσω αυτής μετά τύμπανων και χορών» (Εξοδ. ιε’, 20).
Αυτή είναι η αγιασμένη Ελλάδα, κι από το γάλα της βυζάξανε και θραφήκανε οι ποιητές της, το γάλα της Παναγίας.
Εμείς αυτό το γάλα το συχαθήκαμε, αλίμονο!

(Από το βιβλίο «Παναγία και Υπεραγία» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ)

Ν.Ιωνίας Γαβριήλ : Η παρουσία των Κληρικών στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης

Πρός τούς εὐλαβεστάτους Ἐφημερίους καί Διακόνους

τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,

σέ ἐποχές ἐξαιρετικά ἀπαιτητικές ἡ δημόσια παρουσία μας ἔχει ἄμεση ἐπίδραση στή συνείδηση τῶν πιστῶν καί στόν τρόπο πού προσεγγίζουν τή σχέση τους μέ τήν Ἐκκλησία. Κανείς δέν ἀμφισβητεῖ πῶς ὁ κλῆρος προσπαθεῖ σήμερα νά ἀξιοποιήσει τά σύχγρονα ἐπικοινωνιακά μέσα γιά νά δώσει στόν σημερινό κλυδωνιζόμενοἄνθρωπο χεῖρα βοηθείας. Στίς ἡμέρες μας μέρος τοῦ δημοσίου βίου

μας ἀποτελοῦν καί τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης (facebook, Twitter,Instagram κλπ.).

 Ὡς Ἐπίσκοπός σας ποτέ δέν θά ἤθελα νά προβῶ σέ ἐνέργειες ἀποκλεισμοῦ τῶν ἱερέων μου ἀπό τήν διαδικτυακή συμμετοχή τους καί τήν ἐκεῖ παρουσία καί δραστηριοποίησή τους, εἰδικά τώρα πού τό διαδίκτυο μπορεῖ νά ἀποτελέσει ἕνα μοναδικό ἐργαλεῖο στήν ποιμαντική καί στήν ἐπικοινωνία μας μέ τούς χριστιανούς ἀδελφούς μας.Παρά ταῦτα, σωρεία γεγονότων πού ἔχουν ὑποπέσει στήν ἀντίληψή μου μέ ἀναγκάζουν νά ἐφιστήσω τήν προσοχή ὅλων μας στή σωστή καί εὐπρεπῆ διαδικτυακή παρουσία μας, εἰδικά στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Πρῶτο μέλημά μας εἶναι ἡ παρουσία μας στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, εἴτε μέ ὅσα γραπτῶς ἀναφέρουμε, εἴτε μέ τό φωτογραφικό ὑλικό πού ἀνεβάζουμε καί διαχειριζόμαστε, νά εἶναι παρουσία ἱερέων καί ποιμένων, καί ὄχι λαϊκῶν˙ εἴμεθα κληρικοί καί ἔχουμε χρέος νά ἀγωνιζόμαστε στή συναναστροφή καί στήν κοινωνική παρουσία μας νά δίδουμε λόγο Χριστοῦ. Δέν δυνάμεθα νά χρησιμοποιοῦμε τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης χωρίς ἐκκλησιαστική συνείδηση καί συνάμα χωρίς ἐκκλησιαστικό φρόνημα. Δίνουμε μαρτυρία Ἐκκλησίας καί ὄχι ἀλλότριων χώρων. Δέν εἴμεθα οὔτε

πολιτικοί ἀναλυτές, οὔτε δυνάμεθα νά διατυπώνουμε πολωτικές ἐκφράσεις τασσόμενοι ὑπέρ τοῦ ἑνός ἤ τοῦ ἄλλου χρωματίζοντας ἔτσι τίς κομματικές μας ἐπιλογές. Ἐπιλέον καλόν εἶναι ἡ ἀρετή τῆς διάκρισης νά διαπνέει τόν τρόπο μας. Οἱ χριστιανοί μας εἶναι ταλαιπωρημένοι καί κουρασμένοι ψυχικά. Ὥς ἐκ τούτου χρειάζεται κατανόηση ἀπό μέρους μας καί συνεχῆ ὑπενθύμιση ὅτι οὔτε αὐτόκλητοι σωτῆρες εἴμαστε οὔτε ἡ ἄρχή καί τό τέλος τῆς ἐκκλησίας, γιά αὐτό καλό θά εἶναι νά μήν ἀναλωνόμαστε σέ διαδικτυακές μεγαλορητορίες καί ἀτέρμονες κριτικές πού περισσότερο ἐγωισμό καί ἐπαρση μᾶς προσδίδουν παρά ἐκκλησιατική παρρησία. Εἴμεθα διάκονοι τῶν Μυστηρίων τῶν Πνευματικῶν καί μέλη τῆς Ἐκκλησίας

καί ὡς φορεῖς τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Θεοῦ θά πρέπει νά ἀναπαύουμε καί ὄχι νά σκανδαλίζουμε, νά ἑνώνουμε καί σέ καμία περίπτωση νά διαιροῦμε.

Παρακαλῶ, λοιπόν, γιά τήν ἀνταπόκριση καί τήν συμμόρφωση ὅλων γιά νά δοξάζεται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί νά ἀξιωνόμεθα νά γινόμεθα αὐθεντικοί καί γνήσιοι συνεργοί στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας.

 Σέ ὁποιαδήποτε παρεκτροπή καί ἀκρότητα θά ἀναγκασθοῦμε νά προβοῦμε στή λήψη ἄλλων μέτρων πρός ἀποφυγή τοῦ σκανδαλισμοῦ τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν,
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας Γαβριήλ 

Ν.Ιωνίας Γαβριήλ:Μας λείπουν τα «νέα» θρησκευτικά ή μία ουσιαστική παιδεία;

Μας λείπουν τα «νέα» θρησκευτικά ή μία ουσιαστική παιδεία;
Άρθρο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ, που δημοσιεύθηκε την Κυριακή 9 Ιουλίου 2017 στην Εφημερίδα «Καθημερινή»
Πολλά έχουν γραφτεί και περισσότερα έχουν ειπωθεί για την προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου, συγχρόνου, μαθήματος των θρησκευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πρόκειται για ένα θέμα που συνιστά και την αφορμή για να αναδειχθούν οι παθογένειες του σχολείου της εποχής μας, οι πρόχειρες προσεγγίσεις αλλά και η ιδεολογικοποίηση του ρόλου της Εκκλησίας μέσα στην κοινωνία.
Πιστεύεται από μερίδα ανθρώπων πως η Ιερά Σύνοδος δεν δικαιούται να έχει κανένα λόγο στα τεκταινόμενα της παιδείας ή και σε άλλα σύγχρονα ζητήματα της κοινωνίας μας. Αντίθετα υποστηρίζεται από μία επίσης μεγάλη ομάδα, ότι ο λόγος και οι παρεμβάσεις της Εκκλησίας πρέπει να γίνονται με πιο “επιθετικό” τρόπο και με μεγαλύτερο σθένος. Μακάρι να συνοψίζονταν στα παραπάνω τα προβλήματα στην εκπαίδευση. Έχω την απόλυτη βεβαιότητα πως η διοικούσα Εκκλησία θα έκανε την υπέρβαση για το καλό των παιδιών μας.
Όμως δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Αυτό που συνιστά απόλυτη προτεραιότητα είναι να δημιουργηθεί ένα αναβαθμισμένο μάθημα, το οποίο θα κρατά υψηλό το ενδιαφέρον των μαθητών και θα προσφέρει τα μέσα στους διδάσκοντες καθηγητές να αναπτύξουν τις πτυχές, όχι μόνο της Ορθοδοξίας, αλλά και των υπολοίπων θρησκειών, μονοθεΐστικων ή μη. Άλλωστε, οι ανάγκες και οι προκλήσεις των τελευταίων ετών προσφέρουν πλούσια επιχειρήματα για την ορθή γνώση της θρησκείας, για τον παγκόσμιο ρόλο της και κυρίως για την συμβολή της στην επικράτηση της ειρήνης και της προόδου. Κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει την πραγματικότητα: για ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων παγκοσμίως, κυρίαρχο στοιχείο του αυτοπροσδιορισμού τους είναι οι θρησκευτικές τους παραδόσεις, τα έθιμα τους, η γλώσσα και ο πολιτισμός τους.
Σε μια εποχή απίστευτης ταχύτητας στην ενημέρωση, δικτύωσης και επικοινωνίας η ελλιπής γνώση του ρόλου της θρησκείας και οι διάφορες λανθασμένες ερμηνείες που συχνά της δίδονται, σκοπίμως ή μη, προκαλούν τα φαινόμενα της τρομοκρατίας, του φανατισμού, της υποτίμησης της γυναίκας και των φυλετικών και άλλων διακρίσεων.
Είναι λοιπόν επιτακτική η ανάγκη θεραπείας των παραπάνω φαινομένων που ενίοτε προκαλούνται από την “ανάγνωση” της θρησκείας μέσα από παραμορφωτικούς φακούς που αγνοούν την πραγματική ουσία της. Κι αυτό μπορεί να το επιτύχει ένα σύγχρονο πρόγραμμα σπουδών, το οποίο θα προσφέρει γνώσεις, αλλά κυρίως θα ενθαρρύνει την κριτική σκέψη και θα καλλιεργεί τις μορφωτικές αξίες στους μαθητές και τις μαθήτριες. 
Δεν είναι όμως το μόνο πρόβλημα της παιδείας μας τα θρησκευτικά. Είναι πασιφανές πως η συζήτηση γύρω από το μάθημα έχει αναδείξει τα βαθύτερα αδιέξοδα της χαμηλής παιδείας και των κενών που αυτή έχει αφήσει ως “κληρονομιά” σε πολλούς αποφοίτους των σχολείων μας. Όταν καταστρέφονται αίθουσες, περιουσίες του δημοσίου, ευτελίζονται συνειδήσεις και καταδικάζονται τα παιδιά για τις σεξουαλικές ή ιδεολογικές τους προτιμήσεις, τότε ποια παιδεία έχουμε δημιουργήσει; Πόσο ολοκληρωμένος είναι ένας άνθρωπος όταν δεν στηρίζεται αφενός στις εξελίξεις, την τεχνολογική πρόοδο αλλά δεν έχει ως οδηγό τις αρχές του Ευαγγελίου; Πώς θα μάθω να σέβομαι τον άλλον αν δεν τον αγαπήσω, αν δεν δω στο πρόσωπό του το πρόσωπο του Ιησού Χριστού που σαρκώθηκε και θυσιάστηκε για τη δική μας σωτηρία; Όλα αυτά θα μπορούσε κάποιος να τα απαξιώσει στην λογική της ανεξιθρησκίας. Όμως κι αυτή από τον Χριστιανισμό γεννήθηκε και τις αξίες και αρχές του πρεσβεύει και αντιμάχεται.
Ήρθε ο καιρός να ανοίξουμε έναν ουσιαστικό διάλογο για την παιδεία στο σύνολο της. Χωρίς κομματικές προσεγγίσεις και ιδεοληψίες. Αν θέλουμε να μην οδηγηθούμε ποτέ ξανά στην κρίση των τελευταίων ετών έχουμε χρέος να αναμορφώσουμε την εκπαίδευση, να την εμπλουτίσουμε με όλα τα σύγχρονα ρεύματα και να αφήσουμε τη γνώση να δημιουργήσει ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους, οι οποίοι ακόμα και όταν θα φτάνουν να αρνούνται τον Θεό, να το κάνουν μετά από βαθειά μελέτη και γνωριμία μαζί Του. Ο Χριστιανισμός όταν ιδωθεί με το πραγματικό του νόημα, είναι εκείνος που μας επιτρέπει όλα τα παραπάνω. Η παιδεία μας είναι το μεγάλο στοίχημα για τις δεκαετίες που έρχονται.
Και ένα τελευταίο σημείο. Γίνεται διαρκώς λόγος για τα εκπαιδευτικά εγχειρίδια του μαθήματος. Τα νέα βιβλία. Όταν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τη θέση των βιβλίων, έχουν υποκαταστήσει οι υπολογιστές και οι ταμπλέτες. Όταν τα παιδιά μαθαίνουν να μελετούν μέσα από προτεινόμενη βιβλιογραφία χωρίς τους ασφυκτικά οριοθετημένους περιορισμούς των βιβλίων. Μήπως τα βιβλία και η συγγραφή τους εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα κυρίως οικονομικού χαρακτήρα; Ήρθε ο καιρός να δούμε την αλήθεια κατάματα. Έχουμε ανάγκη για ένα νέο σχολείο που θα προσφέρει γνώσεις μέσα από τις σύγχρονες τεχνολογίες, θα καλλιεργεί το κριτικό πνεύμα στους μαθητές και θα δημιουργεί ολοκληρωμένους ανθρώπους με αρχές, ευγενείς, πρόθυμους στις αλλαγές και έτοιμους να συνεργαστούν για το καλό των πολλών και της κοινωνίας. Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους ευτυχείς που θα μπορούν να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις των καιρών με πυξίδα την πρόοδο και την ανάπτυξη σε εσωτερικό και κοινωνικό επίπεδο. Λέει άλλωστε και στο Ευαγγέλιο: «γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς” (Ιω. 8,32).