Για τα γενέθλια του Πατριάρχη

 

  

 Ἡ …σκουλιανὴ* ἡμέρα γιὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὸ Γένος των Ρωμηῶν

 Ἐν Ἴμβρῳ, Πέμπτη 29η Φεβρουαρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1940.

Ἐγεννήθη ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ.

Σεβαστέ μας Πάτερ και Δέσποτα,

Η φωτογραφία δεν έχει να κάνει μόνο με τα πρόσωπά σ΄ αυτήν, αλλά με την συγκίνηση την οποία Σας προκαλούν που τα βλέπετε μετά σχεδόν 85 ευλογημένα χρόνια. Επιθυμία μας να Σας αγγίξουμε, εκφράζοντας την αγάπη μας προς το σεβάσμιο πρόσωπόν Σας. 

Μεγάλος, ως ο Μέγας Φώτιος, γεννάται τη… σκουλιανή* μέρα, 29η Φεβρουαρίου  του έτους 1940. Χαρές και πανηγύρια για την οικογένεια Αρχοντώνη, στην ελιόφυτη ευλογημένη πλαγιά της παιπαλόεσσας των Αγίων Θεοδώρων Ίμβρου. Ποιος να ήξερε όμως τι θα σήμαινε εκείνη η ημέρα του δίσεκτου μπαρουτιασμένου κόσμου για την Ορθοδοξία και το Γένος των Ρωμηών; Το Ίμβριον τριτότοκον τέκνον, του αγωνιστή Χρήστου και της προκομμένης Μερόπης, ήρθε στο ευλογημένο νησί του βορειοανατολικού  ζεστού, λευκού πελάγους, του Αιγαίου. Ποιος να φανταζόταν ότι αυτό του το κλάμα θα γινόταν η καθημερινή προσευχή Του! «Κύριε, εκέκραξα προς Σε, εισάκουσόν μου, εισάκουσόν μου Κύριε». Ποιος να φανταζόταν ότι αυτό το βρέφος, «σαν την ελπίδα θα ΄φερνε πνοή μες την ζωή μας, και σαν ηλιαχτίδα θα φώτιζε για πάντα την ροή μας»! Ο Πανάγαθος Θεός, ο Πάνδωρος,  αξίωσε, ποιος τ΄΄ρουματίζουν΄;  η ηλιόφωτη αυτή Ιμβριόριζα να γίνει το γερό ριζικό και ο επάξιος Ταπεινός Φωτοδότης του Πανσέπτου Φαναρίου Μέλαθρου, ο Ίμβριος μακροβιότερος Πρωτόθρονός του μεγάλου δένδρου της Ορθοδοξίας επί τριάκοντα τέσσερα έτη. Ποιος να φανταζόταν απ΄ το να γυρίζει το καφόμπ΄ους** στον καφενέ του πατέρα, να αναδεύει προς έψηση το Άγιον Μύρον εις το Ιερόν Κουβούκλιον του Οικουμενικού Πατριαρχείου και να το ευλογεί! Ακίνδυνος για τους έμπιστους εν στοχασμώ συμβιούντας και συμπάσχοντας εκ του σύνεγγυς ή εκ του μακρόθεν, τους εν υπομονή εκτιμώντας και κρίνοντας, και ουχί  επικίνδυνος για τους αεί  εκ του ασφαλούς βιαστικώς, εχθρικώς, υποβολιμαίους διαβολικώς επικρίνοντας. Δημήτριος το όνομα αυτού ο μετονομαζόμενος και μετεξελιχθείς εις Μέγα  Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.   

                                     

* σκουλιανή = η γιορτινή, ** καφόμπ΄ους = ο μύλος του καφέ, κατά την Ιμβριώτικη ντοπιολαλιά.

Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης, όπως κι όλη η Ορθοδοξία, δεν συνηθίζει να εορτάζει την ημέρα της γεννήσεώς Του αλλά την ημέρα των ονομαστηρίων Του, των Αγίων Αποστόλων Βαρθολομαίου και Βαρνάβα την 11η Ιουνίου εκάστου έτους. Το καλογερικό όνομα Βαρθολομαίος, το έλαβε από τον πνευματικό του Πατέρα και Γέροντα, Μητροπολίτη Ίμβρου και Τενέδου και μετέπειτα Χαλκηδόνος κυρό Μελίτωνα Χατζή, για να τιμήσει τον πολυμαθή μοναχό Βαρθολομαίο τον Κουτλουμουσιανό και Ίμβριον. Ήταν Κυριακή 13 Αυγούστου του 1961 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Παναγίας κι όλο το νησί ετοιμαζόταν να πανηγυρίσει  την Παναγία του και από το 1991 να πανηγυρίζει και σε κάθε ερχομό του δικού του Πατριάρχου.

Είναι όμως σημαντική σε όλους τους ορθοδόξους  Χριστιανούς η ημέρα της βαπτίσεως την οποία δυστυχώς αγνοούν. «Αὕτη ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων, ἡ βασιλὶς καὶ κυρία, ἑορτῶν ἑορτή, καὶ πανήγυρις ἐστὶ πανηγύρεων, ἐν ᾗ εὐλογοῦμεν, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.». Με αναφορά σ΄ αυτήν την Αγίαν Ημέρα, θα ευχηθούμε φέτος επί τη ευκαιρία της γενεθλίου ημέρας Του. «Ἐπὶ τῷ ὀνόματί σου, Κύριε, ὁ Θεὸς τῆς ἀληθείας, καὶ τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος, ἐπιτίθημι τὴν χεῖρά μου ἐπὶ τὸν δοῦλον σου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ τὸν καταξιωθέντα  καταφυγεῖν ἐπὶ τὸ ἅγιον ὄνομά σου, καὶ ὑπὸ τὴν σκέπην τῶν πτερύγων σου διαφυλαχθῆναι.»

85 χρόνια πριν ο παπα – Αστέρης, με νονά την αείμνηστη κυρία Χρυσάνθη (1908-1984) αδελφή του αειμνήστου Ίμβριου Αρχιεπισκόπου Αμερικής κυρού Ιακώβου Κουκούζη, την Τετάρτη 8η Μαΐου 1940 βάφτιζε υπό το Πνεύμα το Άγιον τον μικρόν Αρχοντώνην εις τον Ιερόν Ναόν του Αγίου Γεωργίου εις τους Αγίους Θεοδώρους ευλογώντας τον με το όνομα του παππού του. «Χρίεται ὁ δοῦλος  τοῦ Θεοῦ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ἔλαιον ἀγαλλιάσεως, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἰς ἴασιν ψυχῆς καὶ σώματος. Εἰς ἀκοὴν πίστεως. Τοῦ πορεύεσθαι τὰ διαβήματά σου. Αἱ χεῖρές σου ἐποίησάν με, καὶ ἔπλασάν με. Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρόςκαὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Ἀμήν». Δικαιώθηκε. Ο μικρός Δημήτριος «καταξιώθηκε καταφυγείν εις το άγιον όνομά Του» και υπό την σκέπη των πτερύγων Του διαφυλαχθείς, αξιώθηκε να γίνει ο Οικουμενικός Πατριάρχης της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, εν πίστη, ελπίδα, αγάπη και αγώνα Σταυρικό. Πού να το φανταζόταν ο αείμνηστος πολυαγαπημένος του Οικουμενικού μας Πατριάρχου γέροντας  ότι μια των ημερών αυτό το βρέφος θα ευλογούσε τον καθαγιασμό του Αγίου Μύρου με το οποίον τον έχριζε!

«ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καὶ τὸ Ἅγιόν σου Πνεῦμα. Δὸς αὐτῷ ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς σου πορευθῆναι, καὶ τὰ ἀρεστά σοι φυλάξαι· ὅτι ἐὰν ποιήσῃ αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς.»

… πορευθῆναι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς Του.«Πράγματι, τό νά εἶναι κανείς Χριστιανός δέν εἶναι εὔκολο. Εἶναι ὅμως ἔνδοξο, ὑψηλό, ἅγιο, εἶναι μοναδικό προνόμιο. Τό δέ καθῆκον ὅλων μας εἶναι ὄχι μόνον νά λεγώμεθα, ἀλλά συγχρόνως καί νά εἴμεθα Χριστιανοί…»*

«Γράψον αὐτόν ἐν βίβλῳ ζωῆς σου καὶ ἔνωσον αὐτόν τῇ ποίμνῃ τῆς κληρονομίας σου· δοξασθήτω τὸ ὄνομά σου τὸ ἅγιον ἐπ’ αὐτῷ καὶ τοῦ ἀγαπητοῦ σου Υἱοῦ, Κυρίου δὲ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ τοῦ ζωοποιοῦ σου Πνεύματος.».

…δοξασθήτω τὸ ὄνομά Σου…«Πράγματι ο Οικουμενικός Πατριάρχης από την ημέρα της ενθρονήσεώς του έδωσε και τηρεί «τήν ὑπόσχεσιν ὅτι γιά ὅσο διάστημα ἀκόμα θελήσει ὁ Κύριος νά συνεχίσουμε τήν ταπεινή διακονία μας, ἐμεῖς δέν θά ἀμελήσουμε οὔτε στιγμή τό ἱερόν χρέος μας ἔναντι τοῦ μέλλοντος τοῦ πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, οὔτε θά προδώσουμε τήν μακραίωνα ἱστορία μας, οὔτε θά ἀπεμπολήσουμε τήν τιμίαν παρακαταθήκην καί τήν καθηγιασμένην κληρονομίαν τῶν πατέρων μας.»*

«Ἵνα ἐξομολογήσηταί σοι, προσκυνῶν καὶ δοξάζων τὸ ὄνομά σου τὸ μέγα καὶ ὕψιστον, καὶ αἰνέσῃ σε διαπαντὸς πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτοῦ». «Ποτέ δέν θά ὑποστείλουμε τήν σημαία! Ἀκόμη καί ἄν χρειασθῇ νά γευθοῦμε πικρότερα ποτήρια ἀγνωμοσύνης, ἀκόμη καί ἄν ὑποστοῦμε χειρότερες ταπεινώσεις, ἀκόμη καί ἄν πνεύσουν ἰσχυρότεροι, βορειότεροι καί ψυχρότεροι ἐνάντιοι ἄνεμοι. Ἐμεῖς θά παραμείνουμε «ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι», ὅπως συνιστᾷ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, (Α´ Κορ. ιε´, 58. (1)

Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης έχει δεχθεί άπειρες ευχές. Συνωστισμός σκέψεων πώς να τον μαντανεύσουν*  τυπικώς ή ειλικρινώς! Αυτός μονάχα γνωρίζει.  Τι λέξεις να χρησιμοποιήσουμε για να τον συγκινήσουμε ή να μεταφέρουμε τα ωραιότερα των συναισθημάτων μας προς το ιερόν πρόσωπόν Του; Είναι εύκολος ο εντυπωσιασμός με την χρήση των ωραίων, δυστυχώς  άγνωστων ξεχασμένων λέξεων της γλώσσας μας, δύσκολο να «σιάξεις ευχή» με τις απλές εξ ίσου σημαντικές λέξεις οι οποίες θαυμαστώς διεσώθησαν και επιβίωσαν. Άδικος κόπος. Σ΄ αυτά τα λόγια του Πατριάρχου μας δια της Ελληνικής γλώσσης «…το κλειδί διά την είσοδον εις τον μεγαλύτερον ίσως πνευματικόν παράδεισον της οικουμένης...» (2) αλλά κυρίως σ΄ αυτήν την Ακολουθία του Ιερού Μυστηρίου της Βαπτίσεως μπορούμε να βρούμε τις ωραιότερες ευχές, αυτές τις εγκάρδιες, ειλικρινείς και θεόπνευστες ευχές. Του αφιερώνουμε δεόμενοι, με την ολόψυχη ευχή να τον ακολουθούν στην προσωπική του ζωή, η οποία θεία ευλογία, είναι απόλυτα ταυτισμένη με την ζωή της Ορθοδοξίας. *μαντανεύω = στέλνω ευχή

Ὑπὲρ τοῦ ἁγίου εν Φαναρίω Οἴκου, καὶ τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπὲρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν Βαρθολομαίου, τοῦ τιμίου πρεσβυτερίου, τῆς ἐν Χριστῷ διακονίας, παντὸς τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπὲρ τοῦ ἀναδειχθῆναι αὐτόν υἱόν φωτὸς καὶ κληρονόμον τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπὲρ τοῦ γενέσθαι αὐτόν σύμφυτον καὶ κοινωνόν τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀναστάσεως Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ίμβρος εγέννησεν Δημήτριον, το Πνεύμα το Άγιον εγέννησεν Βαρθολομαίον τον Ιμβριολυτρωτήν και Ιμβριοελπιδοπλάστην, τον Φαναριοφύλακαν, Ορθοδοξονόμον και Μετρονόμον της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας. Αυτόν τον Άλλον άνθρωπο, τον φιλάνθρωπο, ο οποίος « Αφήκε την στεριά πάνω στο νερό δεμένος για να φτάσει πιο μακρυά απ΄ αυτό που ΄ναι φτιαγμένος»(3) . Αυτόν τον Άλλον Οικουμενικόν Πατριάρχην, τον Μέγα Βαρθολομαίον, ο οποίος μας κάνει να αισθανόμαστε μεγάλα ιερά ψίχουλα. Χαρά της ζωής μας να τον βάζουμε στην προσευχή μας, να του ανοίγουμε  την ψυχή μας και να τον εμπιστευόμαστε. Να του καταθέτουμε της αγάπη μας, φωτίζοντάς Τον με την αντανάκλαση της δικής Του φωταγωγικής φαροσημαίνουσας αγάπης προς όλους μας, αδιαιρέτως και ανελλιπώς, όλα αυτά τα 85 χρόνια  από κάθε μετερίζι του βίου Του και ειδικά τα τελευταία 34 κοπιαστικά εν Θρόνω μαρτυρίου Σταυρού χρόνια, χωρίς να πάψουν ποτέ και οι κατηγορίες, οι ύβρεις, οι συκοφαντίες μετά φθόνου και υπέρμετρου φανατισμού. Έχει ο καιρός γυρίσματα για κάποιους «που όταν φυσάει άνεμος κτίζουν τοίχους» αλλά και για Εκείνον «που κτίζει ανεμόμυλους».  

Μπορεί να πέρασαν 84 χρόνια, μπορεί ο Μέγας Βαρθολομαίος να έζησε «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία και Πώς η ιστορία γίνεται σιωπή» (4)  αλλά ποτέ δεν σιώπησε για το κομμάτι του εαυτού Του που άφησε στον τόπο που το φως του τον πρωτοφώτισε, την Ίμβρο του. Μ΄ αυτό το φως αποτυπώθηκαν εικόνες και γεγονότα της στην φωτογραφική μνήμη Του. «Ο κάθε άνθρωπος αφήνει κάτι από τον εαυτόν του, από την καρδιά του, εκεί όπου πρωτοείδε το φως της ημέρας. Και αυτό το κάτι μετουσιώνεται αργότερα σε νοσταλγία, σε ανάμνηση, σε πνευματικό δεσμό διαρκή και ακατάλυτο, ο οποίος χαρίζει γλυκύτητα εις την ζωήν.»(5). Υπερασπίστηκε και υπερασπίζεται σθεναρώς τα δίκαια του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της Ορθοδοξίας, της πατρίδος Του και κάθε γωνιάς όπου βλαστεί το Γένος μας, αλλά αγωνιά και για τα ανθρώπινα όλης της οικουμένης. Το μικρό βρέφος της κούνιας των Αγίων Θεοδώρων εν έτει 1940 έγινε ο Μέγας Βαρθολομαίος του σκάφους της Ορθοδοξίας εν έτει 2025 και «έχει ο Θεός» γιατί ο Βαρθολομαίος, πιστεύει, μπορεί, κοπιά και ελπίζει προσευχόμενενος και εμπιστευόμενος τον Θεόν της Ελπίδος, χωρίς να ξεχνά το: «Ω γένος εμόν, εν ω μέσον εγώ»* και εμπνεόμενος από προκατόχους Του όπως ο Μέγας Φώτιος. * καρκινικό επίγραμμα Λέοντος ΣΤ¨ Σοφού (866-912 μ.Χ.) Ο Θεός να Τον σώζει για να ενισχύει το Ρωμαίηκο DNA μας, όλων ημών των οποίων η Θεία Χάρις θέλησε να ζήσουμε μαζί Του, για να ενισχύει την πίστη μας, να διεγείρει τις αισθήσεις μας, να εμπνέει την αντίστασή μας, να μας παρασύρει στα άλλα, τα ανώτερα, τα άπιαστα και άφθαρτα της Ορθοδοξίας και του Γένους μας.   Ο Θεός ες αεί δίπλα Του για όσα έτη Εκείνος αποφασίσει. Να Τον χαίρονται συγγενείς, φίλοι, πατριώτες κι όλο το πλήρωμα της Μ.τ.Χ.Ε. Οι … άλλοι, υπομονή, θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου που κι αυτοί θα Τον χαρούν, να είναι σίγουροι, όπως συνέβη και με τον Μέγα Φώτιο. Μεγάλη ευλογία για έναν ηγούμενο να τελέσει το «Μυστήριον της μοναχικής τελειώσεως», της κουράς, μεγάλη ευλογία και για τον Οικουμενικό Πατριάρχη ο οποίος κυρίως με έργα, με στάση ζωής αλλά και λόγια, έχει τελέσει το «μυστήριον της Ιμβριακής τελειώσεως» σε πολλούς. Βασικά δεν το γλυτώνει κανείς αν βρεθεί μαζί Του, ειδικά στο νησί Του· το ίδιο ευχάριστο κι ευλογημένο συνέβη και στον Ιμβριοβαπτισμένο γράφοντα.

Πανσεβάσμιε Οικουμενικέ Πατριάρχα μας,

«Τώρα ν’ αγιά Σαρακοστή, τώρα ν’ άγιες ημέρες.

Που λειτουργούν οι εκκλησιές και ψέλνουν οι παπάδες 

Και λένε τα’ άγιος ο Θεός και τ’ άγιο Ευαγγέλιο.

Όποιος το λέει σώνεται κι όποιος τ’ ακούει αγιάζει  κι όποιος τα καλοφουγκραστεί παράδεισο θα λάβει». Μπορεί τα Ρωμηώπουλα να μην τραγουδήσουν την αγιά Σαρακοστή, μπορεί ο καροτσέρης να μη τραβάει να πάει στα Ταταύλα, για το άλλοτε πολύκοσμο αλλιώτικο ρωμαίηκο καρναβάλι της Καθαράς Δευτέρας, το «Μπακλά-Χωράνι», μπορεί οι «ουτσουρμάδες» (χαρταετοί) να μην πετούν στον ουρανό του Αϊ-Δημήτρη, μπορεί οι «τουλουμπατζήδες» να μην χορεύουν τον μοναδικό Ταταυλιανό χασάπικο χορό τους, μπορεί οι «Αμαζόνες» να σταμάτησαν την προκλητική παρέλασή τους πάνω σε άλογα, μπορεί οι μεγαλοαστοί Ρωμηοί να μην διοργανώνουν δεξιώσεις σε πολυτελή κέντρα του Πέραν, τα σπίτια όμως των Ρωμηών της Πόλης αλλά και το μαγειρειό του Πατριαρχείου μας και φέτος θα ξαναμοσχοβολήσουν ελπίδα από τον νηστίσιμο πεντανόστιμο χαλβά, με αναμνήσεις ολοζώντανες κρυστάλλινες, θολών συναισθημάτων, υπό των θόλων των εκκλησιών προσευχόμενες με τους υπέροχους ύμνους της ελπίδας, της κατανυκτικής ατμόσφαιρας της μεγάλη Σαρακοστής: «…Πῶς λόγος ὑμνήσει σε; σὺ γὰρ λόγῳ οὐδενὶ ῥητόν.Πῶς νόος ἀθρήσει σε; σὺ γὰρ νόῳ οὐδενὶ ληπτός…»(Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος) αλλά και της δικής Σας παρότρυνσης: «ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ νὰ παραμένει δυναμικὴ ἔκφρασις καὶ ἀποκάλυψις τοῦ πλούτου καὶ τῆς ἀληθείας συνόλου τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.». «Τό στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται,» Πατέρα και Παππού μας· βουλόμενος, «ἀθλῆσαι εἰσέλθετε,  ἀναζωσάμενος τόν καλόν τῆς Νηστείας ἀγῶνα·» Δόξα τω Θεώ, Σας έφερε και φέτος ενώπιον της ευλογημένης δοκιμασίας… «ἀναλαβόντες τήν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα, ὡς τεῖχος ἄρρηκτον κατέχοντες τήν Πίστιν, καί ὡς θώρακα τήν προσευχήν, καί περικεφαλαίαν τήν ἐλεημοσύνην,… τόν ἀληθινόν κομίζεται στέφανον, παρά τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως.» («Το στάδιον των αρετών ηνέωκται». Ιδιόμελο Αίνων Κυριακής της Τυρινής).

Με την ευχή Σας, Ευλογημένη πορεία τόσο για την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή όσο και για τον εορτασμό της επετείου των 1700 ετών από την σύγκλιση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου καρπός της οποίας υπήρξε «το ευλογημένο και αγιασμένο» Σύμβολο της Πίστεως, στην επικράτηση του οποίου συνέβαλαν αποφασιστικά με Θεία Φώτιση οι Καππαδόκες Πατέρες.

Μια φωτογραφία με δύο στιγμιότυπα ζωής που θα υπάρχουν για πάντα και δεν θα σταματήσουν ποτέ να κοιτούν πίσω στα πρόσωπα που στο πέρασμα του χρόνου, ενώ θα έπρεπε να αλλάξουν, δεν άλλαξαν. Μακάρι η τότε και η τωρινή πραγματικότητα να σημαίνει κάτι γι αυτούς που την βλέπουν χωρίς να χρειάζεται να επεξηγηθεί με λέξεις αλλά ψηλαφώντας μονάχα με την καρδιά.

Κωνσταντίνος Β. Τερψίδης

Θεσσαλονικεύς, έλκων το γένος, στην από αιώνων πολυκαρποφόρο Αγιοτόκο Καππαδοκία, την εμποτισμένη επί αιώνες με την στοργική αγάπη του Σεπτού Οικουμενικού μας Πατριαρχείου.

Ευχαριστώ θερμά τον Αγιοθεοδωρίτη Πρόεδρο του Συλλόγου Ιμβρίων,Ἄρχοντα Εὐταξίαν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Εκκλησίας, κύριο Παπαθεοδώρου Γεώργιο, για την πολύ πρόσχαρη πληροφόρηση εκ του ληξιαρχικού βιβλίου του χωριού για την ημερομηνία βαπτίσεως της Α.Θ.Π και, την παραχώρηση φωτογραφιών καθώς και την Πόντια Πόπη Καξίδου για την διαμόρφωση των ζωντανών εικόνων.

(1) Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Σαρμασικίου (18η Δεκεμβρίου 2024)

(2)  Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Παγκόσμιας Ἡμέρας τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας, τὸ ἀπόγευμα τῆς Τρίτης, 11 Φεβρουαρίου 2025, στὸ Πολιτιστικὸ Κέντρο τῆς Ὁμογενείας στὸ ἱστορικὸ κτήριο τῆς Ἀστικῆς Σχολῆς Γαλατᾶ.

(3) Οδυσσέας Ιωάννου. Στιχουργός, αρθρογράφος, «γραφιάς».

(4) Άλκης Αλκαίος. Ποιητής και στιχουργός. (1949-2012)

(5) Ὁμιλία τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Τρύφωνος, στὸν Ι. Ν. Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, Πύλης Βελιγραδίου, εἰς τὴν Πόλιν. (1η Φεβρουαρίου 2025)

Πηγή ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ 

Λόγος Κατηχητήριος επί τη ενάρξςι της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής

 

   

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Εἰσερχόμεθα καί πάλιν, εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ, εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, τήν εὐλογημένην περίοδον νηστείας καί μετανοίας, πνευματικῆς ἐγρηγόρσεως καί συμπορεύσεως μετά τοῦ ἐρχομένου πρός τό ἑκούσιον πάθος Κυρίου, ἵνα φθάσωμεν προσκυνῆσαι τήν λαμπροφόρον Αὐτοῦ Ἀνάστασιν, καί ἀξιωθῶμεν ἐν αὐτῇ τῆς ἡμετέρας «διαβάσεως» ἐκ τῶν ἐπιγείων εἰς «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη» (Α’ Κορ. β’, 9).

Εἰς τήν ἀρχαίαν Εκκλησίαν, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἦτο περίοδος προετοιμασίας τῶν κατηχουμένων διά τό βάπτισμα, τό ὁποῖον ἐτελεῖτο κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Ἀναστάσεως. Τήν ἀναφοράν πρός τό βάπτισμα διασώζει καί ἡ θεώρησις καί βίωσις τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὡς κατ᾿ ἐξοχήν καιροῦ μετανοίας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ὡς «ἀνάκλησις βαπτίσματος» καί ὡς «δεύτερον βάπτισμα», ὡς «συνθήκη πρός Θεόν δευτέρου βίου», ἀναβίωσις δηλαδή τῶν δωρεῶν τοῦ βαπτίσματος καί ὑπόσχεσις πρός τόν Θεόν δι᾿ ἔναρξιν νέας πορείας ζωῆς. Αἱ ἀκολουθίαι καί ἡ ὑμνολογία τῆς περιόδου συνδέουν αὐτόν τόν πνευματικόν ἀγῶνα τῶν πιστῶν μέ τήν προσδοκίαν τοῦ Πάσχα τοῦ Κυρίου, διά τῆς ὁποίας ἡ τεσσαρακονθήμερος νηστεία ἀναδίδει εὐωδίαν πασχαλίου χαρᾶς. 

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι εὐκαιρία συνειδητοποιήσεως τοῦ βάθους καί τοῦ πλούτου τῆς πίστεώς μας ὡς «προσωπικῆς συναντήσεως μέ τόν Χριστόν». Ὀρθῶς τονίζεται ὅτι ὁ Χριστιανισμός «εἶναι στό ἔπακρο προσωπικός», χωρίς αὐτό νά σημαίνῃ ὅτι εἶναι «ἀτομοκεντρικός». Οἱ πιστοί «συναντοῦν, ἀναγνωρίζουν καί ἀγαποῦν τόν ἕνα καί τόν αὐτόν Χριστόν», ὁ ὁποῖος «τόν ἀληθινόν ἄνθρωπον καί τέλειον... πρῶτος καί μόνος ἔδειξεν» (Νικόλαος Καβάσιλας). Ἐκεῖνος καλεῖ πάντας πρός σωτηρίαν καί τόν κάθε ἄνθρωπον προσωπικῶς, ὥστε ἡ ἀνταπόκρισις τοῦ καθενός, πάντοτε «ριζωμένη στήν κοινή πίστη», νά εἶναι «ταυτόχρονα μοναδική». 

Ἐνθυμούμεθα τό ὑπέροχον Παύλειον «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός· ὅ δέ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ» (Γαλ. β΄, 20). Ἐδῶ τό «ἐν ἐμοί» τό «μέ» καί τό «ὑπέρ ἐμοῦ» δέν λέγονται ἐν ἀντιθέσει πρός τό «ἐν ἡμῖν, τό «ἡμᾶς» καί τό «ὑπέρ ἡμῶν» τῆς «κοινῆς σωτηρίας». Ὁ Ἀπόστολος τῆς ἐλευθερίας, ἄκρως εὐγνώμων διά τά οὐράνια ἀγαθά τῆς ἐν Χριστῷ ἀναγεννήσεώς του, «τό κοινόν ἴδιον ποιεῖται», ὡς ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ νά ἐνηνθρώπησε, νά ἐσταυρώθη καί νά ἀνέστη ἐκ νεκρῶν «δι᾿ αὐτόν προσωπικῶς». 

«Μοναδική» καί «βαθιά προσωπική» εἶναι ἡ βίωσις τῆς πίστεώς μας ὡς χριστοδωρήτου ἐλευθερίας, ἡ ὁποία εἶναι ἐν ταὐτῷ «οὐσιωδῶς ἐκκλησιαστική», ἐμπειρία «κοινῆς ἐλευθερίας». Αὐτή ἡ ἀληθεστάτη ἐν Χριστῷ ἐλευθερία ἐκφράζεται ὡς ἀγάπη καί ἔμπρακτος συμπαράστασις πρός τόν συγκεκριμένον πλησίον, ὅπως αὐτή περιγράφεται εἰς τήν παραβολήν τοῦ «Καλοῦ Σαμαρείτου» (Λουκ. ι’, 30-37) καί εἰς τήν περικοπήν τῆς τελικῆς κρίσεως (Ματθ. κε’, 31-46), ἀλλά καί ὡς σεβασμός καί μέριμνα διά τήν κτίσιν καί εὐχαριστιακή χρῆσις αὐτῆς. Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία ἔχει προσωπικόν καί ὁλιστικόν χαρακτῆρα, ὁ ὁποῖος ἀποκαλύπτεται ἰδιαιτέρως κατά τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν εἰς τόν τρόπον κατανοήσεως τοῦ ἀσκητισμοῦ καί τῆς νηστείας. Δέν γνωρίζει ἡ χριστιανική ἐλευθερία, ὡς ὑπαρκτική αὐθεντικότης καί πληρότης, σκυθρωπόν ἀσκητισμόν, ζωήν χωρίς χάριν καί χαράν , «σάν νά μήν ἦλθε ποτέ ὁ Χριστός». Καί ἡ νηστεία δέν εἶναι μόνον «βρωμάτων ἀποχή», ἀλλ᾿ «ἁμαρτημάτων ἀναχώρησις», ἀγών κατά τῆς φιλαυτίας, ἀγαπητική ἔξοδος ἀπό τόν ἑαυτόν μας πρός τόν ἐν ἀνάγκαις ἀδελφόν, «καῦσις καρδίας ὑπέρ πάσης τῆς κτίσεως». Ἡ ὁλιστικότης τῆς πνευματικότητος τρέφεται ἀπό τήν ἐμπειρίαν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὡς πορείας πρός τό Πάσχα καί ὡς προγεύσεως τῆς «ἐλευθερίας τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. η’, 21).

Δεόμενοι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀξιώσῃ πάντας ἡμᾶς νά διατρέξωμεν ἐν ἀσκήσει, μετανοίᾳ, συγχωρητικότητι, προσευχῇ καί ἐνθέῳ ἐλευθερίᾳ τόν δόλιχον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, κατακλείομεν μέ τούς λόγους τοῦ πνευματικοῦ ἡμῶν πατρός μακαριστοῦ Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος, κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς τοῦ ἔτους 1970 εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ναόν Ἀθηνῶν: «Εἰσερχόμεθα εἰς τήν Ἁγίαν Τεσσαρακοστήν καί στό βάθος μᾶς ἀναμένει τό ὅραμα, τό θαῦμα καί τό βίωμα τῆς Ἀναστάσεως, τό κατ᾿ ἐξοχήν βίωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἄς πορευθῶμεν πρός αὐτό τό ὅραμα καί βίωμα, ὄχι ἀσυγχώρητοι, ὄχι μή συγχωρήσαντες, ὄχι ἐν νηστείᾳ ἁπλῶς κρέατος καί ἐλαίου, ὄχι ἐν ὑποκρισίᾳ, ἀλλά ἐν θείᾳ ἐλευθερίᾳ, ἐν πνεύματι καί ἀληθεία, ἐν τῷ πνεύματι τῆς ἀληθείας, ἐν τῇ ἀληθείᾳ τοῦ πνεύματος».  

Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ͵βκεʹ

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος

διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

__________________

Φωτογραφία: Οικουμενικό Πατριαρχείο-Νικόλαος Παπαχρήστου

Με τον Δικέφαλο ψηλά... "Μικρασία ζεις"

 

 " Να τις αποκαταστήσω και μετά ας πεθάνω!" Αυτό έλεγε συνέχεια ο Δημητρός, όταν μιλούσε για τις κόρες του, την Αθηνά και τη Ζωή. Εξαθλιωμένη έφτασε η οικογένεια του από το Ουσάκ. διακόσια χιλιόμετρα ανατολικά της Σμύρνης. Πρώτος σταθμός η Σύρος. Ξεριζωμένοι άνθρωποι, νέα ζευγάρια, ορφανά παιδιά, αλλόφρονες γέροι, τσουβαλιάστηκαν σε σκηνές, περιμένοντας την πρώτη τους εγκατάσταση.  Η οικογένεια του Δημητρού γρήγορα μεταφέρθηκε στην Αθήνα στις παράγκες των Αμπελοκήπων. Εξαθλίωση και εκεί, αλλά, τουλάχιστον, έβαλαν το κεφάλι τους κάτω από δύο σανίδια να μη βρέχονται. Το ΄23 νέο ξεσπίτωμα. Η  πυρκαγιά εξαφάνισε τις τρώγλες στα Κουντουριώτικα και η οικογένεια βρέθηκε σε νέα παραγκούπολη. βόρεια της Αττικής, στο ρέμα του Ποδονίφτη, ανατολικά και δυτικά του καρόδρομου που οδηγούσε στα βασιλικά ανάκτορα του Τατοΐου. 

 

Μετά από 4 χρόνια μπήκαν σε σπιτάκι κανονικό, με κεραμοσκεπή κι έναν μικρό κήπο. Εν τω μεταξύ ο Δημητρός πρόκοψε. Στην πατρίδα του ήταν καλός μάστορας στον τόρνο. Στην Ελλάδα δεν δυσκολεύτηκε να πιάσει δουλειά σε διάφορα μηχανουργεία, μέχρι που μπήκε συνεταίρος σε ένα από αυτά. Αλλά και πάλι, δουλειά πολλή, από το ξημέρωμα μέχρι το δείλι.   

Μόνη απαντοχή το βραδινό του Σαββάτου, το πανηγύρι καμιάς μεγάλης γιορτής, και, πάνω απ όλα, η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως, η Α,ΕΚ, η Ομάδα της προσφυγοπούλας καρδιάς του Δημητρού και των άλλων προσφύγων! Η Ομάδα με τον μαύρο Δικέφαλο του πένθους για τον ξεριζωμό και γύρω γύρω το κίτρινο χρυσό της μνήμης και της ελπίδας. Να προκόβει η Ομάδα, ν΄ ανεμίζει ο δικέφαλος αετός της και να γεμίζουν κουράγιο και πίστη πως η ζωή θα ξαναβρεί το δρόμο της. Από το '24 που ιδρύθηκε, έγινε για τον καθ ένα τους, αυτό που είχαν χάσει. Η γυναίκα που πνίγηκε, το παιδί που σφάχτηκε, ο γονιός που χάθηκε στα Τάγματα Εργασίας... Κάθε εβδομάδα όλοι μαζί της, στα γήπεδα της Αττικής για τους αγώνες της Ένωσης, οι φωνές τους απ την κερκίδα, λες και γερεύανε ν΄ ακουστούν μέχρι τα παράλια της Ιωνίας... Η Αθηνά παντρεύτηκε το ΄26 κι ένα χρόνο μετά παντρεύτηκε η Ζωή. Ο Δημητρός όμως δεν άλλαξε το τροπάρι: - "Να τις αποκαταστήσω και μετά ας πεθάνω". - "Βρε πατέρα παντρευτήκαμε", του έλεγαν οι κόρες του. "Τι συνεχίζεις να το λες αυτό;" - "Αφήστε με, εγώ ξέρω τι λέω", αποκρινόταν εκείνος. Μα εκείνες δεν καταλάβαιναν. 

 

 

Κι έφτασε η 8η Νοεμβρίου του ' 31. Τη μέρα εκείνη τα Προσφυγικά του Ποδονίφτη έζησαν το δικό τους "Εν τούτω νίκα". Το βράδυ, οι άντρες φορέσαν τα καλύτερα τους κι αγκαλιασμένοι χόρευαν στα σοκάκια του συνοικισμού, φωνάζοντας με δακρυσμένα μάτια "ΑΕΚ! ΑΕΚ". Λίγες ώρες πριν, η ομάδα του καημού τους είχε πάρει το πρώτο της κύπελλο, νικώντας τον Άρη με 5-3 στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, δίπλα στα Κουντουριώτικα των Αμπελοκήπων. Από τη μέρα εκείνη, άλλαξε ο Δημητρός το τροπάρι: - "Τώρα ας πεθάνω!". Οι κόρες του δεν καταλάβαιναν. Εκείνος όμως ήξερε. Μετά τη νίκη αυτή, τίποτα δεν θα ΄ταν πια το ίδιο. Από την άλλη μέρα, είτε στα μηχανουργεία, είτε στις φάμπρικες, είτε στα κλωστήρια, είτε στα μαγαζιά, είτε στις οικοδομές, οι πρόσφυγες θα ΄μπαίναν με το κεφάλι ψιλά! 

Για εννιά χρόνια περπατούσαν στον δρόμο σκυφτοί, σχεδόν αόρατοι, με μόνη παρηγοριά τις μνήμες μιας χαρούμενης ζωής, γεμάτης αρχοντιά και όνειρα. Μιας ζωής που, σε μια στιγμή ρημάχτηκε και τους άφησε να σέρνουν τα βήματά τους σε μια γη που ήξερε μόνο να πληγώνει. Μετά τη νίκη αυτή όμως, δεν θα ΄ταν πια οι πρόσφυγες αλλά οι κυπελλούχοι Ελλάδος! Κι αν συνέχιζαν ν΄ ακούν, από δω κι  από κει, κανένα "να γυρίσετε από κει που ρθατε", δεν τους ένοιαζε. Η Ένωση τους είχε δώσει πατρίδα και τη χαμένη τους ΄περηφάνια! 

Γι΄ αυτή την αποκατάσταση μιλούσε ο Δημητρός. Γι αυτή την ώρα ζούσε.... Αυτό περίμενε, αυτό ποθούσε, γι΄ αυτό αγωνιζόταν ολημερίς: Για να αφήσει πίσω του κόρες περήφανες! Περήφανες για την καταγωγή τους, για τη γη π΄ αφήσανε και για τα όνειρά τους, που ένας δικέφαλος αετός, από δω και πέρα, θα προστάτευε για πάντα. Και πάλι οι κόρες του δεν καταλάβαιναν τίποτα... Για κείνον όμως όλα είχαν μπεί στη θέση τους.

Το ΄67, σ΄ ένα διαμέρισμα στον τόπο της προσφυγιάς, που, από το ΄32 είχε ονομαστεί "Νέα Φιλαδέλφεια", ο Δημητρός έφυγε απ τη ζωή πανευτυχής, χαρίζοντας την τελευταία του ματιά στον δικέφαλο που στόλιζε το κομοδίνο του....

( Από το βιβλίο του Ηλία Λιαμή "Μικρασία Ζεις" 

 

 

  

 

Οικουμενικός Πατριάρχης: Πάντοτε έχω στις προσευχές μου τα 57 θύματα των Τεμπών

 

Οικουμενικός Πατριάρχης: Πάντοτε έχω στις προσευχές μου τα 57 θύματα των Τεμπών

     

  

Η Α.Θ. Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, το απόγευμα του Σαββάτου, 15 Φεβρουαρίου, παρέστη συμπροσευχόμενος στον Μ. Εσπερινό, στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, στο τέλος του οποίου καλωσόρισε όμιλο Καθηγητών και μαθητών από το 10ο Λύκειο της Κατερίνης.

Κατά την ομιλία του ο Παναγιώτατος αναφέρθηκε και στις φερόμενες δηλώσεις Αρχιερέως του Θρόνου κατά της Ευγεν. κυρίας Μαρίας Καρυστιανού, μητέρας θύματος του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών, λέγοντας τα ακόλουθα:

“Αγαπητά μας παιδιά,

Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 2 χρόνια από την αποφράδα ημέρα του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη, όπου 57 συνάνθρωποί μας, ανάμεσά τους πολλά νέα παιδιά, σαν και εσάς, έχασαν τη ζωή τους κατά τρόπο τραγικό, και πάρα πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν.

Δεν θα ξεχάσω εκείνο το πρωινό πόσο με συγκλόνισε, όπως και όλους, η τραγική είδηση. Οι σκέψεις μου πήγαν στους γονείς, στους συγγενείς των θυμάτων. Σε όλους εκείνους που περίμεναν να δουν τα παιδιά τους, τους γονείς τους, τους οικείους τους να κατεβαίνουν από το τρένο, αλλά δεν έφτασαν ποτέ. Δεν τους πήραν τηλέφωνο φτάνοντας. Σιωπή. Θρήνος. Ανείπωτη τραγωδία.

Εκείνο το πρωινό, κατά τη Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων, που χοροστάτησα εδώ, στον Πατριαρχικό Ναό, προσευχήθηκα προς τον Κύριο για την ανάπαυση των ψυχών των θυμάτων, για την στήριξη και την παραμυθία όσο αυτό ήταν δυνατόν των συγγενών τους και για την ταχεία αποκατάσταση της υγείας των πολλών τραυματιών. Επικοινώνησα και με την Εξοχ. Πρόεδρο της Δημοκρατίας την κυρία Σακαλλαροπούλου και της εξέφρασα τον συγκλονισμό μου και τα συλλυπητήρια και την συμπάθεια της Μητρός Εκκλησίας, του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου.

Μερικούς μήνες αργότερα, καθ’ οδόν για τον Βόλο, όπου θα επισκεπτόμουν την Ι. Μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού, στάθηκα στο σημείο του τραγικού δυστυχήματος και έψαλα τρισάγιο για τα θύματα, και εξέφρασα τα συλλυπητήριά μου διά ζώσης σε συγγενείς κάποιων εκ των θυμάτων. Ήταν μαζί μου και ο ιερώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης, στου οποίου την περιοχή είναι αυτό το σημείο του δυστυχήματος.

Έκτοτε πάντοτε έχω στις προσευχές μου τα 57 θύματα, τους συγγενείς τους, αλλά και όλους όσοι καθ’ οιονδήποτε τρόπο δοκιμάζονται από την ανείπωτη αυτή τραγωδία, που εξακολουθεί να συγκλονίζει τον απανταχού ελληνισμό, ο οποίος με αγωνία προσβλέπει, προσβλέπουμε όλοι μας, στους λειτουργούς της Δικαιοσύνης, οι οποίοι είναι αδέκαστοι, να φωτίσουν, ως οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, κάθε πτυχή της υπόθεσης αυτής.

Ως εκ τούτου, η Μήτηρ Εκκλησία και εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσαμε ποτέ να συνταυτιστούμε με τις άκρως προσβλητικές απόψεις, όπως αυτές που είδαν το φως της δημοσιότητος στο διαδίκτυο, χθες, σήμερα, και τις οποίες φέρεται να διατύπωσε ένας Ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου, με επιπολαιότητα και πολυπραγμοσύνη. Κανένας δεν δικαιούται να προσβάλει μία χαροκαμένη μάνα, την κάθε μάνα, τον κάθε πατέρα, που θέλει να μάθει τί συνέβη εκείνο το βράδυ στα Τέμπη, και να αποδοθεί η δικαιοσύνη για τον άδικο θάνατο του παιδιού του, ή του συγγενούς, ή του φίλου, ή του συμφοιτητού του.

Εάν, παρ᾽ ελπίδα, όντως ο φερόμενος Αρχιερεύς της Μητρός Εκκλησίας διατύπωσε αυτές τις σκέψεις, που αποδίδονται σε αυτόν, τότε οφείλει να επανορθώσει το ταχύτερο δυνατόν και να ζητήσει δημόσια συγγνώμη από όλους εκείνους τους οποίους προσέβαλε και πίκρανε.

Η Μήτηρ Εκκλησία και ο Πατριάρχης θα συνεχίσουν να βρίσκονται πνευματικώς στο πλευρό των οικογενειών των θυμάτων, και κάθε ανθρώπου που τον επηρέασε αυτή η τραγωδία. Αλλά και στο πλευρό των οικογενειών των θυμάτων των άλλων τραγικών δυστυχημάτων που συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια στα Τέμπη, με θύματα μαθητές και πολύ νέους ανθρώπους.

Αιωνία η μνήμη όλων! Και εσείς, και όλοι μας, να τους θυμούμαστε, να τους μνημονεύουμε και να προσευχόμαστε για την ανάπαυσή τους, και για να δίδει ο Θεός δύναμη και παρηγοριά στους οικείους τους.”

Φωτό: Νίκος Παπαχρήστου