Κάποια Χριστούγεννα...

 Κάποια Χριστούγεννα...

''Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ἀκρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα.

 Ο Σταμάτης Σταματίου (Στὰμ Στὰμ) δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. 

Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του. Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος στο πολυτονικό της καθαρεύουσας, όπως τον κατέγραψε Στ. Σταματίου:

«-Κι᾿ αὐτὰ τί νὰ τὰ κάμω; Δὲν τὰ θέλετε;

Καὶ μοῦ ἔδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πὼς ἦταν πιστοποιητικὰ ἀπορίας.

–Κράτησέ τα, τοῦ εἶπα, ἐμᾶς δὲν μᾶς χρειάζονται.

Ἐσείστηκε, λυγίστηκε ὀλίγο, ἔκανε, σκυφτὸς νὰ φύγῃ, ξαναγύρισε.

–Τότε ἀφοῦ δὲν σᾶς χρειάζονται αὐτά, ἐγὼ μὲ τί δικαίωμα θὰ πληρωθῶ;

–Δέν πειράζει, ἀρκούμεθα εἰς τὸν λόγον σας. Χριστούγεννα εἶναι τώρα.

–Ναί, ἀλλὰ ἂν δὲν πάρετε αὐτά, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ πάρω χρήματα.

–Μά δὲν τὰ παίρνετε ἐσεῖς τὰ χρήματα, σᾶς τὰ δίνουμε ἐμεῖς!...

–Έ, τότε, πᾶρτε κι᾿ ἐσεῖς ἐτοῦτα ποὺ μοῦ τὰ ζητήσατε.

Καὶ τὰ ἄφησε σιγὰ καὶ μαλακὰ ἀπάνω στὸ τραπέζι. Ἐσκέφθηκα, μήπως τοῦ ζήτησε τίποτα πιστοποιητικὰ τὸ λογιστήριο.

–Μά τί εἶναι, ἐπὶ τέλους αὐτά, τοῦ λέω, ποὺ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ τὰ πάρουμε;

–Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων, ποὺ μοῦ ἐζητήσατε.

–Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων... καὶ ποιὸς εἶσθε σεῖς;

–Ο Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης!

–Ο ἴδιος;

–Ο ἴδιος καὶ ὁλόκληρος!

Ἔπεσε τὸ ταβάνι καὶ μὲ πλάκωσε, ἡ πέννα ἔφυγε ἀπὸ τὰ χέρια μου, ὅλα ἐκεῖ μέσα, εἰκόνες, καρέκλες, βιβλία, ἐφημερίδες, σὰν νὰ στροβιλίσθηκαν γύρω μου καὶ ἔκανα ὥρα νὰ συνέλθω.

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αὐτὸς ὁ πρίγκηψ τῶν Ἑλλήνων λογογράφων, ποὺ τὸν φανταζόμουνα ἀκτινοβολοῦντα, γελαστόν, ὡραῖον, καλοντυμένον, εὐτυχῆ, γεμάτον ἐγωϊσμόν, ἀέρα καὶ μεγαλοπρέπεια, αὐτός!... 

Αὐτὸς ὁ μαλακός, ὁ καλός, ὁ δειλός, ὁ φοβισμένος, καὶ τσαλακωμένος ἄνθρωπος, ποὺ στεκότανε μὲ συστολὴ μαθητοῦ ἐπιμελοῦς, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!... 

Αὐτός, ποὺ μᾶς ἔδωκε γλύκες πνευματικὲς καὶ συγκινήσεις ψυχικές, ποὺ ἀνιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ ἐζωντάνεψε, ἐμπρός μας, ἀνθρώπους μακρυνοὺς κι᾿ ἀγνώστους, ποὺ τοὺς ἔκαμε δικούς μας, ἐντελῶς δικούς μας, σὰν νὰ περάσαμε μιὰ ζωὴ μαζί, αὐτὸς σὲ μιὰ τέτοια κατάστασι, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!...

 Τοῦ ἕσφιξα τὸ χέρι χωρὶς νὰ ἠμπορῶ οὔτε μιὰ λέξι νὰ προφέρω. Ἀπὸ τὴν ταραχή μου καὶ τὴ σαστιμάρα μου οὔτε τὸ φῶς δὲν ἄναψα. Αἰσθάνθηκα ἕνα τρεμουλιαστὸ χέρι νὰ σφίγγῃ τὸ δικό μου καὶ τὸν ἔχασα μέσα εἰς τὸ σκοτάδι...

 Ἔμεινε ὅμως πίσω μιὰ μοσχοβολιὰ κηριοῦ ποὺ λυώνει ἐμπρὸς στὶς ἅγιες εἰκόνες, κάτι ἀπὸ τοῦ καντηλιοῦ τὸ σβύσιμο, κάτι ἀπὸ θυμιατοῦ πέρασμα μακρυνό, μακρυνὸ πολύ...''

-----

Via-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - WORLD LITERATURE  ·

Πατριαρχική Απόδειξη για τα Χριστούγεννα 2024

 

Πατριαρχική Απόδειξη για τα Χριστούγεννα 2024:

Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Ἄνωθεν εὐδοκίᾳ ἐφθάσαμεν καί ἐφέτος εἰς τήν πανέορτον ἡμέραν τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ ἐλθόντος εἰς τήν γῆν καί συναναστραφέντος ἡμῖν «δι᾿ ἄφατον φιλανθρωπίαν». Τιμῶμεν ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ τό μέγα μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως, τό «πάντων καινῶν καινότατον, τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον»[1], διά τοῦ ὁποίου διανοίγεται εἰς τόν ἄνθρωπον ἡ ὁδός τῆς κατά χάριν θεώσεως καί ἀνακαινίζεται ἡ σύμπασα κτίσις. Τά Χριστούγεννα δέν εἶναι βίωσις συναισθηματισμῶν, οἱ ὁποῖοι «γρήγορα ἔρχονται καί ἀκόμη ταχύτερα παρέρχονται». Εἶναι ὑπαρξιακή μετοχή εἰς τό ὅλον γεγονός τῆς Θείας Οἰκονομίας. Καθώς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος[2], ἡ ἡγεσία τοῦ κόσμου ἠθέλησεν ἐξ ἀρχῆς νά ἀφανίσῃ τό Θεῖον Βρέφος. Διά τούς πιστούς, ὁμοῦ μέ τό «Χριστός γεννᾶται» τῆς ἑορτῆς τῆς Σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τούς πενθίμους κώδωνας τοῦ Πάθους, συνηχεῖ πάντοτε τό «Χριστός Ἀνέστη», τό εὐάγ-γελον μήνυμα τῆς νίκης κατά τοῦ θανάτου καί τῆς προσδοκίας τῆς κοινῆς ἀναστάσεως.

Τό «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη» ἀκούεται καί πάλιν εἰς ἕνα πλήρη βιαιοτήτων, κοινωνικῆς ἀδικίας καί καταρρακώσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας κόσμον. Ἡ ἐκπληκτική πρόοδος τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας δέν φθάνει εἰς τό βάθος τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι πάντοτε περισσότερον ἀπό αὐτό πού δύναται νά συλλάβῃ ἡ ἐπιστήμη καί ἀπό αὐτό εἰς τό ὁποῖον ἀποβλέπει ἡ πρόοδος τῆς τεχνολογίας. Δέν γεφυρώνεται ἐπιστημονικῶς τό χάσμα μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς εἰς τό εἶναι τοῦ ἀνθρώπου.

Σήμερον ἠχεῖ ὁ λόγος περί τοῦ «μετανθρώπου» καί ἐγκωμιάζεται ἡ τεχνητή νοημοσύνη. Βεβαίως, τό ὄνειρον ἑνός «ὑπερανθρώπου» δέν εἶναι καινοφανές. Ἡ ἰδέα τοῦ «μετανθρώπου» στηρίζεται εἰς τήν τεχνολογικήν πρόοδον καί εἰς τόν ἐξοπλισμόν του μέ πρωτοφανῆ εἰς τήν ἀνθρωπίνην ἐμπειρίαν καί ἱστορίαν μέσα, διά τῶν ὁποίων θά δυνηθῇ νά ὑπερβῇ τό μέχρι σήμερον ἰσχύον ἀνθρώπινον μέτρον. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι τεχνοφοβική. Προσεγγίζει τήν ἐπιστημονικήν γνῶσιν ὡς «θεόσδοτον δῶρον εἰς τόν ἄνθρωπον», χωρίς ὅμως νά ἀγνοῇ ἤ νά ἀποσιωπᾷ τούς κινδύνους τοῦ ἐπιστημονισμοῦ. Εἰς τήν Ἐγκύκλιον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κρήτη, 2016), τονίζεται ἡ συμβολή τοῦ Χριστιανισμοῦ καί «εἰς τήν ὑγιᾶ ἀνάπτυξιν τοῦ θύραθεν πολιτισμοῦ», ἀφοῦ ὁ Θεός «ἔθεσε τόν ἄνθρωπον οἰκονόμον τῆς θείας δημιουργίας καί συνεργόν Αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμῳ». Ἐν συνεχείᾳ, σημειοῦται μετ᾿ ἐμφάσεως: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἔναντι τοῦ συγχρόνου ῾ἀνθρωποθεοῦ᾽, προβάλλει τόν ῾Θεάνθρωπον᾽ ὡς ἔσχατον μέτρον πάντων: ῾Οὐκ ἄνθρωπον ἀποθεωθέντα λέγομεν, ἀλλά Θεόν ἐνανθρωπήσαντα᾽(Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, Γ΄, 2 PG 94, 988)»[3].

Ἡ ἀπάντησις εἰς τό κρίσιμον ἐρώτημα, πῶς ἄχρι τῆς ἐσχάτης «ὀγδόης ἡμέρας», μέ τόν τιτανισμόν καί τόν προμηθεϊσμόν τοῦ τεχνολογικοῦ πολιτισμοῦ, τῶν μετεξελίξεων καί τῶν μεταπτώσεών του, ἐν μέσῳ ἀνθρωποθεϊστικῶν μετανθρωπισμῶν ἤ ὑπερανθρωπισμῶν, θά διασωθῇ ὁ «πολιτισμός τοῦ προσώπου», ὁ σεβασμός τῆς ἱερότητος καί ἡ ἀνάδειξις τῆς ὡραιότητός του, ἐδόθη ἅπαξ καί διά παντός ἐν τῷ μυστηρίῳ τῆς Θεανθρωπινότητος. Ὁ Θεός Λόγος ἐγένετο σάρξ, ἡ «ἀλήθεια ἦλθε» καί «παρέδραμεν ἡ σκιά. Εἰς τό διηνεκές τό ἀληθεύειν διά τόν ἄνθρωπον θά συνδέεται μέ τήν σχέσιν του μέ τόν Θεόν, ὡς ἀπάντησις εἰς τήν κάθοδον τοῦ Θεοῦ πρός αὐτόν καί ὡς ἀναμονή καί ὑπάντησις τοῦ ἐρχομένου Κυρίου τῆς δόξης. Ἡ ζῶσα αὐτή πίστις στηρίζει τόν ἀγῶνα τοῦ ἀνθρώπου νά ἀνταποκριθῇ εἰς τάς ἀντιφάσεις καί τάς προκλήσεις τοῦ ἐπιγείου βίου του, εἰς τήν «ἐπ᾿ ἄρτῳ» ζωήν[4], εἰς τήν ἐπιβίωσιν καί τήν κοινωνικήν καί πολιτισμικήν ἀνάπτυξιν. Τίποτε ὅμως εἰς τήν ζωήν μας δέν εὐδοκιμεῖ ἄνευ ἀναφορᾶς εἰς τόν Θεόν, μέ ὁρίζοντα τήν «πληρότητα ζωῆς, τήν πληρότητα χαρᾶς καί τήν πληρότητα γνώσεως» τῆς Βασιλείας Του[5].

Τά Χριστούγεννα εἶναι εὐκαιρία διά νά συνειδητοποιήσωμεν τό μυστήριον τῆς ἐλευθερίας τοῦ Θεοῦ καί τό μέγα θαῦμα τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός κρούει τήν θύραν τῆς ἀνθρωπίνης καρδίας, ὅμως μόνον ὁ ἴδιος ὁ ἐλευθερίᾳ τετιμημένος ἄνθρωπος δύναται νά τήν ἀνοίξῃ. «Ἀσφαλῶς, χωρίς Αὐτόν, χωρίς τόν Χριστόν», γράφει ὁ μακαριστός π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, «ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτε. Κι ὅμως, ὑπάρχει κάτι πού μόνο ἀπό τόν ἄνθρωπο μπορεῖ νά γίνει – τό νά ἀνταποκριθεῖ στήν κλήση τοῦ Θεοῦ καί νά ῾δεχθεῖ᾽ τόν Χριστόν»[6].

Διά τοῦ «Ναί» εἰς τήν ἄνωθεν κλῆσιν ὁ Χριστός ἀποκαλύπτεται ὡς «τό φῶς τό ἀληθινόν»[7], ὡς «ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή»[8], ὡς ἡ ἀπάντησις εἰς τά ἔσχατα ἐρωτήματα καί τάς ἀναζητήσεις τοῦ νοός, εἰς τούς καρδιακούς πόθους καί τάς ἐλπίδας τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί εἰς τό πόθεν καί πρός τί τῆς δημιουργίας. Εἰς τόν Χριστόν ἀνήκομεν, ἐν Αὐτῷ εἶναι ἡνωμένα τά πάντα. Ὁ Χριστός εἶναι «τό Α καί τό Ω, ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος, ἀρχή καί τέλος»[9]. Ἐν τῇ ἑκουσίᾳ σαρκώσει Του «δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν», ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος «οὐκ ἀνθρώπων ᾤκησεν ἕνα, ἀλλ᾿ ἀνθρώπου φύσιν τῇ ἑαυτοῦ περιέθηκεν ὑποστάσει»[10], θεμελιώσας τοιουτοτρόπως τόν κοινόν αἰώνιον προορισμόν καί τήν ἑνότητα τῆς ἀνθρωπότητος. Δέν ἀπελευθερώνει ἕνα λαόν, ἀλλά σύμπαν τό γένος τῶν ἀνθρώπων, δέν τέμνει σωστικῶς μόνον τήν ἱστορίαν, ἀλλά καινοποιεῖ τήν κτίσιν πᾶσαν. Ὁμοῦ μετά τῆς ἱστορίας, ἰσχύει καί διά τά σύμπαντα ὁριστικῶς καί καθοριστικῶς τό «πρό Χριστοῦ» καί τό «μετά Χριστόν». Καθ᾿ ὅλην τήν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐν τῇ ἱστορίᾳ καί δι᾿ αὐτῆς πρός τά Ἔσχατα, πρός τήν ἀνέσπερον ἡμέραν τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πορείαν της, ἡ «οὐκ ἐκ τοῦ κόσμου» Ἐκκλησία μαρτυρεῖ περί τῆς ἀληθείας, ἐπιτελοῦσα τό ἁγιαστικόν καί πνευματικόν αὐτῆς ἔργον «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς».

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Κλίνοντες εὐσεβοφρόνως τό γόνυ ἐνώπιον τῆς βρεφοκρατούσης Θεομήτορος καί προσκυνοῦντες ἐν ταπεινώσει τόν τήν ἡμετέραν μορφήν ἀναλαβόντα «ἐν ἀρχῇ Λόγον», εὐχόμεθα πᾶσιν ὑμῖν εὐλογημένον Ἅγιον Δωδεκαήμερον, αἴσιον δέ, ὑγιηρόν, εἰρηνικόν, εὔκαρπον ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς, πλήρη πνευματικῆς εὐφροσύνης καί θείων δωρημάτων τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, κατά τόν ὁποῖον σύμπας ὁ χριστιανικός κόσμος συνεορτάζει καί τιμᾷ τήν 1700ήν ἐπέτειον τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Χριστούγεννα 2024

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

——————————————–

1. Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, PG 94, 984.

2. Ματθ. α’, 18 – β’, 1-23.

3. Ἐγκύκλιος, § 10.

4. Βλ. Ματθ. δ΄, 4.

5. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν, Πιστεύω, ἐκδ. Ἀκρίτα, Ἀθήνα 1991, σ. 129.

6. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, Δημιουργία καί ἀπολύτρωση, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1983, σ. 17.

7. Ἰωάν. α’, 9.

8. Ἰωάν. ιδ΄, 6.

9. Ἀποκ. κβ΄, 13.

10. Νικολάου Καβάσιλα, Ἑπτά ἀνέκδοτοι λόγοι, Θεσσαλονίκη 1976, σ. 108.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην Αγία Τριάδα Ν. Φιλαδέλφειας Θυρανοίξια του Ναϋδρίου εις μνήμην Μιχαήλ Κατσούρη

   

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην Αγία Τριάδα Ν. Φιλαδέλφειας, φωτο και ομιλία κατά τα Πατριαρχικά Θυρανοίξια του Ναϋδρίου εις μνήμην Μιχαήλ Κατσούρη

 Στη Νέα Φιλαδέλφεια Αττικής κατέφθασε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος το απόγευμα της Παρασκευής, 22 Νοεμβρίου 2024. Μετά τη Δοξολογία επί τη υποδοχή Του, στον Καθεδρικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, πραγματοποιήθηκε η τελετή ονοματοδοσίας της Πλατείας Πατριάρχου και αποκαλυπτήρια αναθηματικής πλάκας. Στη συνέχεια, ο Παναγιώτατος επισκέφθηκε τον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Νέας Φιλαδελφείας και τέλεσε τα Θυρανοίξια του Ναϊδρίου του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ανεγερθέντος εις μνήμην του δολοφονηθέντος Μιχαήλ Κατσούρη, το οποίο βρίσκεται στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού. Τέλος, μετέβη στο γήπεδο της ΑΕΚ (ΟΠΑΠ Αρένα), όπου επισκέφθηκε τον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας, εντός του γηπέδου, και ξεναγήθηκε στο Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού, στο Μουσείο της ΑΕΚ και στις εγκαταστάσεις του γηπέδου. Παρόντες ήταν, μεταξύ άλλων, ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ ΑΕΚ Μάριος Ηλιόπουλος και ο πρώην διοικητικός ηγέτης της, Δημήτρης Μελισσανίδης.

 

Ακολουθεί η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχου κατά την τελετή των Θυρανοιξίων του Ναϊδρίου:

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας κύριε Γαβριήλ, ποιμενάρχα τῆς θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας καί ἐκπρόσωπε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

Τιμιώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,

Εὐλαβέστατοι κληρικοί,

Ἐξοχώτατοι καί Ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν,

Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες ὀφφικιάλιοι,

Προσφιλέστατοι γονεῖς τοῦ μακαριστοῦ Μιχαήλ,

Λαέ τοῦ Θεοῦ ἠγαπημένε,

Πάντοτε αἰσθανόμεθα βαθυτάτην συγκίνησιν κατά τήν τέλεσιν μιᾶς ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας, ἀλλά σήμερον ἀλγεῖ καί ὀδυνᾶται ἡ καρδία μας, διότι εὑρισκόμεθα εἰς ἕνα τόπον συμβολικόν καί μαρτυρικόν, ἀφιερωμένον εἰς ἕνα νέον ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἄφησε τήν τελευταίαν του πνοήν βιαίως δολοφονηθείς μόλις ὀλίγα μέτρα ἀπό τό σημεῖον ὅπου ἱστάμεθα. Ἀναμιμνησκόμεθα τοῦ μαρτυρικοῦ του τέλους καί δεόμεθα ὑπέρ μακαρίας μνήμης καί αἰωνίου ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ ἀδίκῳ θανάτῳ τελειωθέντος Μιχαήλ Κατσούρη, τοῦ φιλάθλου τῆς Ἀθλητικῆς Ἑνώσεως Κωνσταντινουπόλεως, τῆς γνωστῆς εἰς ὅλους μας ΑΕΚ, με τῆν ὁποίαν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἔχει ἰδιαιτέρους δεσμούς.

Ὁ Ἱερός Ναός τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἰς τόν περίβολον τοῦ ὁποίου ἐκτίσθη τό Ναΐδριον τοῦ Ταξιάρχου Μιχαήλ, ἐθεμελιώθη ὑπό τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου τό ἔτος 1931 καί μάλιστα τό οἰκόπεδον παρεχωρήθη ὑπό τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς Στεγάσεως Προσφύγων κατόπιν συντόνων ἐνεργειῶν τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου τῆς ἡμῶν Μετριότητος Πατριάρχου Κωνσταντίνου τοῦ Ϛ’, ὁ ὁποῖος ἐτέλεσε καί τόν πρῶτον ἁγιασμόν εἰς τό σημεῖον ἀνεγέρσεως τοῦ Ναοῦ, ὁλίγον χρόνον πρό τῆς κοιμήσεώς του. Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντῖνος, ὡς ἀνεφέραμεν καί πρό ὀλίγου, διέμενεν ἐνταῦθα μετά τήν ἐκδίωξίν του ὡς ἀνταλλαξίμου καί τήν ἐν συνεχείᾳ παραίτησίν του ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Ὀραματισμός τοῦ μαρτυρικοῦ ἐκείνου Πατριάρχου ὑπῆρξεν ἡ ἀνέγερσις ἑνός μεγαλοπρεποῦς ναοῦ κατά τά πρότυπα τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Πέραν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν, ἴσως διά νά τοῦ θυμίζῃ, ὅπως καί εἰς τούς πρόσφυγας τῆς περιοχῆς, τό μεγαλεῖον τῆς Βασιλευούσης. Ἀτυχῶς, ὁ Β´ Παγκόσμιος Πόλεμος καί ὁ θάνατος τοῦ πρώτου ἀρχιτέκτονος τοῦ ναοῦ ἠκύρωσαν τά ἀρχικά ἀρχιτεκτονικά σχέδια, ἀλλ᾽ ὁ ναός, ἐν τέλει, ἐκτίσθη καί ἵσταται περίλαμπρος, ὁ δέ ἀοίδιμος Πατριάρχης Κωνσταντῖνος μνημονεύται ὡς Κτίτωρ καί Μέγας Εὐεργέτης τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Τριάδος.

 Εἰς αὐτόν, λοιπόν, τόν ἔμφορτον ἀπό τάς ἐνθυμήσεις καί τάς βασάνους τοῦ Γένους χῶρον ἐκτίσθη καί ὁ χαρίεις οὗτος Ναΐσκος τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, εἰς μνημόσυνον αἰώνιον τοῦ δολοφονηθέντος Μιχαήλ Κατσούρη, ἑνός ἁγνοῦ, τιμίου, φιλοτίμου καί ἐργατικοῦ νέου, μόλις εἴκοσι ἐννέα ἐτῶν, μέ καταγωγήν ἀπό τήν πλησιόχωρον πόλιν τῆς Ἐλευσῖνος.

Ὁ Μιχάλης ἐπλήρωσε μέ τήν ζωήν του τήν ἀγάπην καί τό πάθος του διά τόν ἀθλητισμόν καί τήν ὁμάδα του τήν ΑΕΚ. Τήν ἑσπέραν τῆς 7ης Αὐγούστου 2023 ἐβίωσε τήν ἀγριότητα καί τά δολοφονικά ἔνστικτα ἀνθρώπων πού οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μέ τά ὑψηλά ἰδεώδη τοῦ ἀθλητισμοῦ καί τῆς εὐγενοῦς ἅμιλλας. Ὁ Μιχάλης ὑπῆρξε θῦμα τῆς τυφλῆς καί αἱμοχαροῦς ὀπαδικῆς βίας, τήν ὁποίαν ἀπορρίπτομεν καί καταδικάζομεν με ἀγανάκτησιν, ὄχι μόνον ὡς εἰδεχθές ἔγκλημα, ἀλλά καί ὡς βαρυτάτην ἁμαρτίαν ἐναντίον τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πλησίον, διότι στρεφόμενος κανείς ἐναντίον τοῦ πλάσματος στρέφεται ἐναντίον τοῦ Δημιουργοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία ἐπιδοκιμάζει τόν ἀθλητισμόν καί προτρέπει τούς νέους νά μετέχουν εἰς τάς ἀθλητικάς δράσεις, διότι ὁ ὅλος ἄνθρωπος, ψυχῇ τε καί σώματι, πρέπει νά εἶναι ὑγιής καί εὔρωστος κατ᾽ ἄμφω. Λέγει μάλιστα, χαρακτηριστικῶς, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως, ὁ μέγας αὐτός πατήρ καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος: «ἡ ἄσκησις καί γυμνασία τοῦ τε σώματος καί τοῦ πνεύματος παντί εὖ εἰδότι τά περί αὐτόν, εἰσί συμφυῆ καθήκοντα ἐπιβαλλόμενα αὐτῷ ὑπό τῆς ἰδίας φύσεως καί τοῦ προορισμοῦ του, διότι τό μέν σῶμα εὐεκτοῦν ὑπηρετεῖ τῇ ψυχῇ προθύμως καί ἀόκνως, ἡ δέ ψυχή ἔχουσα ἀνεπτυγμένας τάς ἑαυτῆς δυνάμεις σωφρονεῖ καί ὑγιαίνει, καί τάς τοῦ σώματος δυνάμεις σωφρόνως χειρίζεται» (Νεκταρίου Κεφαλᾶ, Μητροπολίτου Πενταπόλεως, «Ὁμιλία περί Γυμναστικῆς» εἰς τό Περί τῶν Ἀποτελεσμάτων τῆς Ἀληθοῦς καί Ψευδοῦς Μορφώσεως, Ἐν Ἀθήναις, 1894, σ. 18).

Προτρεπόμεθα, λοιπόν, πατρικῶς τούς γονεῖς νά ὠθοῦν τά τέκνα των εἰς τόν ἀθλητισμόν, ἀλλά καί τούς ἰδίους τούς νέους, ἀντί ἄλλων ψυχοβλαβῶν ἐνασχολήσεων, νά ἐπιδίδωνται εἰς τήν γυμνασίαν τοῦ σώματος, νά μετέχουν εἰς ἀθλητικάς δραστηριότητας, νά στηρίζουν ὁμίλους καί ὁμάδας μέ ἐνθουσιασμόν, μακράν ὅμως πάσης βιαιότητος καί φαινομένων ὀπαδισμοῦ καί «χουλιγκανισμοῦ».

 Ὁ ἀθλητισμός ἐξυψώνει τό πνεῦμα καί καλλιεργεῖ τά ὑψηλά ἰδανικά, ἀλλ᾽ ὅταν μολύνεται ἀπό τό δηλητήριον τῆς ὀπαδικῆς βίας καταντᾷ καταστροφική μανία, τά ἐπίχειρα τῆς ὁποίας δυστυχῶς δοκιμάζει ἡ κοινωνία μας πλειστάκις μέ τόν χείριστον τρόπον καί εἰς τόν ἔσχατον βαθμόν.

  

Ὁ ἱερός οὗτος Ναός τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ παραδίδεται ἀπό τῆς σήμερον εἰς τήν λατρείαν τοῦ Θεοῦ καί εἰς μνημόσυνον αἰώνιον τοῦ ἀδελφοῦ μας Μιχαήλ, ἀλλά καί ὡς μιά διαρκής ὑπόμνησις διά τά τραγικά ἀποτελέσματα τῆς τυφλῆς ὀπαδικῆς βίας. Συλλυπούμεθα βαθύτατα τούς γονεῖς καί οἰκείους τοῦ Μιχαήλ, συμπάσχομεν μαζί τους καί προσευχόμεθα διά τήν ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς του. Εἴθε ὁ μακαριστός Μιχάλης νά εἶναι τό τελευταῖον θύμα τῆς ὀπαδικῆς βίας.