Μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος: Ένας ελεύθερος ιεράρχης

 Οι επικείμενες αρχιεπισκοπικές εκλογές αποτελούν ένα καθοριστικό (θρησκευτικό μεν, αλλά, συνάμα, και κοινωνικοπολιτικό) γεγονός για τη χώρα μας, κάτι που σημαίνει ότι η επιλογή του επόμενου αρχηγού της αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Κύπρου πρέπει να γίνει με ιδιαίτερη προσοχή και, κυρίως, με υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας και στην πατρίδα μας. Από τους βασικούς υποψηφίους προκρίνω, και συστήνω, τον μητροπολίτη Πάφου Γεώργιο, κυρίως επειδή το θρησκευτικό και ανθρωπολογικό του πορτρέτο εγκεντρίζεται από ενδιαφέροντα στοιχεία και χαρακτηριστικά, τα οποία συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι ο συγκεκριμένος ιεράρχης πληροί τα κριτήρια και τις προϋποθέσεις για να αναλάβει με επιτυχία τις τύχες της Εκκλησίας της Κύπρου. Ο Πάφου Γεώργιος, γεννηθείς το 1949 στην ακριτική κωμόπολη Αθηένου, βρίσκεται στην πιο κατάλληλη ηλικία για να αναλάβει τον ρόλο του πνευματικού πατέρα του χριστεπώνυμου πληρώματος της Εκκλησίας της Κύπρου, ενώ το γεγονός ότι εργάστηκε για κάποια χρόνια και ως καθηγητής στην κυπριακή μέση εκπαίδευση δείχνει ότι μπορεί να αντιληφθεί, άρα και να κατανοήσει, τα συμπεριφορικά χαρακτηριστικά του κόσμου και μέσα από μια ευρύτερη οπτική γωνία, λιγότερο εκκλησιαστική και περισσότερο κοινωνιολογική. Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, θα προσθέταμε ότι η απόκτηση πτυχίου στη Χημεία επιρρωνύει την άποψη ότι ο Πάφου Γεώργιος είναι απαλλαγμένος από θρησκευτικές ακρότητες και ότι μπορεί να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στη χριστιανική πίστη και την επιστήμη. Όπως ανέφερε ο ίδιος σε συνέντευξή του, οι επιστήμονες πρέπει να επιδεικνύουν πίστη στον Θεό και οι θεολόγοι να δείχνουν εμπιστοσύνη στην επιστήμη. Από εκεί και πέρα, είναι σαφές ότι η ακεραιότητα του χαρακτήρα του δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι ως αρχιεπίσκοπος ο μητροπολίτης Πάφου δεν θα έχει εξαρτήσεις από ξένα συμφέροντα. Πραγματικά θα τρόμαζε κανείς μόνο και μόνο με την ιδέα ότι ο νέος αρχιεπίσκοπος Κύπρου θα είναι ελεγχόμενος από τέτοια, π.χ. ρωσικά, συμφέροντα, τα οποία είναι βέβαιο ότι, προϊόντος του χρόνου, θα απομακρύνουν την Εκκλησία της Κύπρου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.  Ένα άλλο θετικό στοιχείο είναι ότι ο ιεράρχης αυτός δεν περιβάλλεται από (οργανωμένους) φανατικούς οπαδούς, οι οποίοι, αν προκληθεί κλίμα πόλωσης, μπορεί να οδηγήσουν τα πράγματα στα άκρα. Αντίθετα, όσοι υποστηρίζουν τον μητροπολίτη Γεώργιο, συγκαταλέγονται μεταξύ των ανθρώπων εκείνων που εμφορούνται από τις αξίες του διαλόγου και του σεβασμού στις δημοκρατικές διαδικασίες. Ο ίδιος ο Πάφου Γεώργιος έχει αρκετές φορές αποδείξει ότι σέβεται το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να επιλέγει από μόνος του τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Με άλλα λόγια: η πνευματική ποδηγέτηση, π.χ. με απώτερο σκοπό τον μοναχισμό, δεν συμπεριλαμβάνεται στην ατζέντα του μητροπολίτη Πάφου.   Όπως είναι γνωστό, ο Πάφου Γεώργιος δεν διστάζει να τοποθετηθεί δημόσια για τα μείζονα θέματα που απασχολούν έντονα την κυπριακή κοινωνία, δηλ. το Κυπριακό και, κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, και το μεταναστευτικό. Πρώτιστος στόχος του είναι η προάσπιση και η συνέχιση της Ρωμιοσύνης στο μαρτυρικό και πολύπαθο νησί μας. «Και εις τα έγκατα της γης θα συναντάς Ελλάδα», γράφει ο ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης. Το ίδιο ισχύει και στα βάθη της ψυχής του Πάφου Γεώργιου. Η Ρωμιοσύνη, όμως, είναι ένα τεράστιο μωσαϊκό που απαρτίζεται από χιλιάδες ελληνικές ψηφίδες-ψυχές, μερικές από τις οποίες χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα. Γι’ αυτό καθημερινή έγνοια του μητροπολίτη Πάφου είναι η φιλανθρωπία· μια φιλανθρωπία, ωστόσο, χωρίς φιοριτούρες και τυμπανοκρουσίες. Πρόσφατα, σε μια συγκέντρωση στη Λάρνακα, ένας φίλος τού υπέβαλε την εξής ερώτηση-παράπονο: «Πανιερώτατε, γιατί δεν προβάλλετε κι εσείς το τόσο πλούσιο φιλανθρωπικό σας έργο;» Και η απάντηση του μητροπολίτη: «Οι φιλανθρωπίες δεν πρέπει να δημοσιοποιούνται, διότι με τον τρόπο αυτόν εκτίθεται ο άνθρωπος που τη δέχεται, αλλά, τελικά, και ο άνθρωπος που την κάνει». Τη σεμνότητα του Πάφου Γεώργιου μπορεί να τη διαπιστώσει κανείς και από τη στάση που επέδειξε τη μέρα της κηδείας του μακαριστού αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου Β΄. Σε όλα τα τηλεοπτικά στιγμιότυπα ο τοποτηρητής του αρχιεπισκοπικού θρόνου ήταν διακριτικός και προσηλωμένος στο μυστήριο της κηδείας. Δεν παρατηρήθηκε καμία επιτήδευση, καμία προσπάθεια αυτοπροβολής ή εκμετάλλευσης της κηδείας για προσωπικό του όφελος. Τα γεγονότα του 1989 συνιστούν το πιο χειροπιαστό τεκμήριο για τη φιλοπατρία, την αυταπάρνηση και την ευτολμία του Πάφου Γεώργιου. Υπενθυμίζουμε ότι κατά το έτος αυτό πραγματοποιήθηκαν αντικατοχικές διαδηλώσεις, ότι ο κατοχικός στρατός συνέλαβε αρκετούς Ελληνοκυπρίους και ότι ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν και ο Γεώργιος, ο οποίος μάλιστα κακοποιήθηκε. Η απόφασή του, στη συνέχεια, να καταγγείλει την Τουρκία στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης είχε ως αποτέλεσμα την καταδίκη της Τουρκίας για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κύπρο. Η συγκλονιστική αυτή ιστορία δείχνει ανάμεσα σε άλλα ότι ο Πάφου Γεώργιος είναι σε θέση, αν χρειαστεί, να θυσιάσει ακόμη και τη ζωή του προκειμένου να υπερασπιστεί τα δίκαια του κυπριακού Ελληνισμού.  Καταληκτικά, ο Πάφου Γεώργιος, ένας ιεράρχης πραγματικά ελεύθερος, δηλ. απαλλαγμένος από λογής βαρίδια και εξαρτήσεις, αποτελεί, κατά την άποψή μου, τον βέλτιστο συνεχιστή του έργου του μακαριστού Χρυσοστόμου Β΄, αλλά, την ίδια στιγμή, και τον ιεράρχη που διαθέτει όλα εκείνα τα προτερήματα και τις αρετές που θα τον βοηθήσουν να αφήσει ανεξίτηλη και τη δική του σφραγίδα στην εκκλησιαστική ιστορία της Κύπρου.

Κυριάκος Ιωάννου 

* Δρ. Νεοελληνικής Φιλολογίας, Πανεπιστημιακός