Μια διαφορετική πρόσκληση για την υποδοχή του Νέου Έτους από τον Μητροπολίτη Ν.Ιωνίας κ. Γαβριήλ

🙏Ιερά Αγρυπνία για την υποδοχή του Νέου Έτους στον στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγ. Αναργύρων Νέας Ιωνίας τη Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018, Παραμονή Πρωτοχρονιάς και ώρες από 9.00μ.μ. έως 12.30π.μ.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Σε λίγες μέρες ανατέλλει το νέο έτος, μια ακόμη χρονιά θα προστεθεί στη ζωή μας. Έχουμε συνηθίσει να γιορτάζουμε την ημέρα αυτή....την αλλαγή την βιώνουμε με κρότους, τραγούδια και εορταστικά ρεβεγιόν.
Σας καλώ, σας προτείνω, σας προτρέπω να βιώσουμε μια άλλη ξεχωριστή εμπειρία. Να ζήσουμε την στιγμή αυτή με προσευχή. Να ευχαριστήσουμε τον Θεό για τον χρόνο που πέρασε και να τον παρακαλέσουμε για τον χρόνο που έρχεται. Το έχουμε ανάγκη. Θέλουμε και μας πρέπει κάτι πιο ουσιαστικό, αληθινό, πραγματικό.... γεμάτο από την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο και την οικουμένη. Να προσευχηθούμε για την ειρήνη, για περισσότερη αλληλεγγύη, για ενότητα και συνεργασία, να ζητήσουμε να εμπιστευθούμε τον Θεό Πατέρα για να εμπιστευθούμε τον συνάνθρωπο. Να διώξουμε την βία και κάθε μισαλλόδοξη σκέψη και πράξη. Να δημιουργήσουμε χώρο στη ζωή μας για τον άλλο. Να βρούμε την δύναμη να συγχωρήσουμε, να βρούμε την δύναμη να αγαπήσουμε.
Ελάτε αδελφοί μου να ζήσουμε μια άλλη και ξεχωριστή εμπειρία. Να λάβουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού ως αρχή για το νέο έτος. Να γίνει το 2019 έτος Χριστού και εμπιστοσύνης στον συνάνθρωπο. Να δώσουμε μια μεγάλη αγκαλιά σε κάθε μοναχικό πρόσωπο, να γίνουμε ένα με το Ποτήριο της Ζωής.
Ας σκεφτούμε αυτή την διαφορετική πρόσκληση.... και ας μην βάλουμε τα καλά μας...ας ενδυθούμε τον Χριστό! Μας θέλει όπως είμαστε...

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ 

Μήνυμα Χριστουγέννων 2018 Μητροπολίτου Ν.Ιωνίας κ. Γαβριήλ

«Θεός ὤν τέλειος, ἄνθρωπος τέλειος γίνεται καί ἐπιτελεῖται τό πάντων καινῶν καινότατον, τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον». (Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, PG 94, 984)

Η Γέννηση του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, «η γενέθλιος ηµέρα όλου του ανθρωπίνου γένους» σύμφωνα με τον Μέγα Βασίλειο, αποτελεί το μέγιστο και συγκλονιστικότερο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία καθώς και την πλήρωση του μεγάλου μυστηρίου της Θείας Οικονομίας. Αποτελεί ως γεγονός «σεισμόν γης», κατά την χαρακτηριστική φράση του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, «το μόνον καινόν υπό τον ήλιον», το μοναδικό δηλαδή και σπουδαιότερο νέο, αφού για πρώτη φορά ο ίδιος ὁ Θεός ενώνεται υποστατικώς με τον άνθρωπο και εισέρχεται στη ζωή μας απλά, αθόρυβα και ταπεινά, λαμβάνοντας «δούλου μορφήν» (Φιλιπ. β’,7).
Ο Χριστός μας γεννιέται, σύμπασα η οικουμένη πανηγυρίζει και ἡ ψυχή μας σκυρτά, χαίρεται και αγάλλεται. Κάθε ψυχή αινεί και δοξολογεί τον δικό μας Άνθρωπο και Θεάνθρωπο, τον γεννηθέντα Βασιλέα πού ο ερχομός Του σηματοδοτεί τη λύτρωση όλου του ανθρωπίνου γένους, την ανακούφιση «των κοπιώντων και πεφορτισμένων» (Ματθ. ια’, 28), τη χαρά των αγγέλων, τη μεγάλη προσδοκία των εθνών και την εκπλήρωση των προφητειών.
Βεβαίως, η Γέννηση του Χριστού μας δεν είναι μία όμορφη, παλαιά αφηγηματική περιγραφή, όπως αρέσκονται πολλοί «μοντέρνοι» και «προοδευτικοί» συζητητές της εποχής μας να την προσεγγίζουν και να την προβάλλουν, αλλά γεγονός υπαρξιακό, κοσμοϊστορικό, πάντοτε επίκαιρο και βαθιά πνευματικό. Ο Θεός ενώνεται µε τη δημιουργία Του πιο στενά από κάθε δυνατή ένωση και γίνεται ο Ίδιος αυτό που δημιούργησε. Έτσι, μυστικά και με τρόπο ανεξήγητο και ανερμήνευτο ενώνεται μαζί μας με σκοπό να μας προσεγγίσει σε μία συνάντηση ειρηνική και ήρεμη και σε μία κοινωνία αγαπητική και ελεύθερη.
Η Γέννηση του Θεανθρώπου είναι ή πιο εύγλωττη και ξεκάθαρη απόδειξη της άπειρης θεϊκής αγάπης προς τον άνθρωπο. Ο Θεός «εις τέλος ηγάπησεν ημάς» (Ιω. ιγ’, 1) και η Θεία Γέννησή Του έρχεται να ανανεώσει την ελπίδα στον ταραγμένο ψυχικά κόσμο μας και να φωτίσει με το λυτρωτικό φως Του τις ταλαιπωρημένες ζωές όλων μας, σε μία εποχή μάλιστα, που οι αρχές και οι αξίες μας έχουν καταλυθεί και ο άνθρωπος έχει εγκλωβισθεί στην φρικτή πραγματικότητα μιας ανυπόφορης μοναξιάς.
Πράγματι, σε κάθε εορτασμό ελλοχεύει πάντοτε μία παράμετρος ιδιαίτερα δύσκολη και αρκετά σκοτεινή, που δεν είναι άλλη από τον φόβο της απογοήτευσης και της μοναχικότητας. Στην εποχή της απόλαυσης, του εγωισμού και της αποξένωσης, στην εποχή των ψευδαισθήσεων, του καταναλωτισμού και των απατηλών εικόνων οι άνθρωποι λησμονήσαμε το Θεό, εγκαταλείψαμε την Εκκλησία Του, λατρέψαμε τα είδωλα της πληροφορίας και της αγοράς και μείναμε εντελώς μόνοι.
Αλήθεια, πώς γίναμε έτσι οι άνθρωποι; πώς καταντήσαμε έτσι… άσπλαχνοι, μίζεροι και δυστυχείς, εγωιστές, μοιρολάτρες δίχως καρδιά για τον ενσαρκωμένο και ζώντα Θεό; Φτάσαμε στο σημείο να απολαμβάνουμε τα πάντα, αλλά να μην χαιρόμαστε, να ευχαριστιόμαστε, αλλά να μην αναπαυόμαστε.
Ο Χριστός όμως γεννιέται για εμάς και για τον καθένα από εμάς. Γεννιέται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μακριά από τον θόρυβο και τα στολίδια, απρόσκλητος, ίσως και ξεχασμένος μέσα στην παραφροσύνη του κόσμου.
Η Αγία μας Εκκλησία προσκαλεί όλους μας να συμμετάσχουμε σε αυτό το μεγάλο πανηγύρι και να βιώσουμε μέσα από τα Μυστήριά της το βαθύτερο νόημα της εορτής, ζητώντας από τον καθένα μας κάτι πολύ απλό∙ να μετατρέψουμε την καρδιά μας σε μία φιλόξενη, ζεστή και ταπεινή φάτνη για να γεννηθεί και πάλι ὁ Χριστός μας. Έτσι, το χαρμόσυνο γεγονός της Γεννήσεώς Του δεν θα αποτελεί μόνο γεγονός ιστορικό, αλλά και γεγονός βαθιά προσωπικό.
Ας παραμερίσουμε τον εγωισμό και τον ορθολογισμό μας, ας αποβάλλουμε τα πάθη, τις μισαλλοδοξίες και την ανθρώπινη υπερηφάνια που θεωρεί ότι όλα τα εξηγεί και τα κατανοεί και ας προσέλθουμε στο φτωχό σπήλαιο της Βηθλεέμ με ταπείνωση και απλότητα και έτσι θα βιώσουμε και εμείς το μεγάλο και μοναδικό μυστήριο της Γεννήσεως του Σωτήρα μας που συντελείται εκεί.
Ας μην ξεχνάμε, δεν είμαστε μόνοι… για εμάς γεννήθηκε ο Χριστός και Λυτρωτής μας.

Καλά Χριστούγεννα! 
Ευλογημένο το νέο Έτος!
Ὁ Μητροπολίτης 
† Ὁ Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας Γαβριήλ 

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2018

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ  ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2018

                                 † ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ 
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί, προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Δοξάζομεν τόν Πανάγιον καί Πανοικτίρμονα Θεόν, διότι ἠξιώθημεν καί ἐφέτος νά φθάσωμεν εἰς τήν πανέορτον ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων, τήν ἑορτήν τῆς σαρκώσεως τοῦ προαιωνίου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ «δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν». Διά τοῦ «ἀεί μυστηρίου» καί «μεγάλου θαύματος» τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, τό «μέγα τραῦμα», ὁ ἐν σκότει καί σκιᾷ καθήμενος ἄνθρωπος, καθίσταται «υἱός φωτός καί υἱός ἡμέρας» (Α’ Θεσσ. ε’, 5), ἀνοίγει δι᾿ αὐτόν ἡ εὐλογημένη ὁδός τῆς κατά χάριν θεώσεως. Ἐν τῷ θεανδρικῷ μυστηρίῳ τῆς Ἐκκλησίας καί διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων της, γεννᾶται καί μορφοῦται ὁ Χριστός εἰς τήν ψυχήν καί τήν ὕπαρξίν μας. «Ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος», θεολογεῖ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, «ἐφάπαξ κατά σάρκα γεννηθείς, ἀεί γεννᾶται θέλων κατά πνεῦμα διά φιλανθρωπίαν τοῖς θέλουσι· καί γίνεται βρέφος, ἑαυτόν ἐν ἐκείνοις διαπλάττων ταῖς ἀρεταῖς καί τοσοῦτον φαινόμενος, ὅσον χωρεῖν ἐπίσταται τόν δεχόμενον» (Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Κεφάλαια διάφορα θεολογικά τε καί οἰκονομικά, PG 90, 1181). Δέν εἶναι «Θεός - Ἰδέα», ὡς ὁ θεός τῶν φιλοσόφων, οὔτε Θεός κεκλεισμένος εἰς τήν ἀπόλυτον ὑπερβατικότητά του καί ἀπροσπέλαστος, ἀλλά εἶναι ὁ «Ἐμμανουήλ», ὁ «Θεός μεθ᾿ ἡμῶν» (πρβλ. Ματθ. α’, 23), εὑρίσκεται ἐγγύτερον εἰς ἡμᾶς, ἀπό ὅσον ἡμεῖς οἱ ἴδιοι εἰς τόν ἑαυτόν μας, εἶναι «καί ἡμῶν αὐτῶν συγγενέστερος» (Νικολάου Καβάσιλα, Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ΣΤ’, PG 150, 660).

Ἡ πίστις εἰς τήν ἀπρόσιτον καί ἄσαρκον Θεότητα δέν μεταμορφώνει τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου, δέν αἴρει τήν πόλωσιν μεταξύ ὕλης καί πνεύματος, δέν γεφυρώνει τό χάσμα μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς. Ἡ Σάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι ἡ φανέρωσις τῆς ἀληθείας περί Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ἡ ὁποία σώζει τό ἀνθρώπινον γένος ἀπό τούς σκοτεινούς λαβυρίνθους, τόσον τοῦ ὑλισμοῦ καί τοῦ ἀνθρωπομονισμοῦ, ὅσον καί τοῦ ἱδεαλισμοῦ καί τοῦ δυϊσμοῦ. Ἡ καταδίκη τοῦ νεστοριανισμοῦ καί τοῦ μονοφυσιτισμοῦ ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας σηματοδοτεῖ τήν ἀπόρριψιν δύο καθολικωτέρων τάσεων τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, καί δή ἀφ᾽ ἑνός τῆς ἀπολυτοποιήσεως τοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ καί ἀφ᾽ ἑτέρου τῆς ἐξιδανικεύσεως τῆς ἰδεαλιστικῆς ἐκδοχῆς τῆς ζωῆς καί τῆς ἀληθείας, παρεκκλίσεων ἰδιαιτέρως διαδεδομένων καί εἰς τήν ἐποχήν μας.

Ὁ σύγχρονος «νεστοριανισμός» ἐκφράζεται ὡς πνεῦμα ἐκκοσμικεύσεως, ὡς ἐπιστημονισμός καί ἀπόλυτος προτεραιότης τῆς χρηστικῆς γνώσεως, ὡς ἀπόλυτος ἰδιονομία τῆς οἰκονομίας, ὡς αὐτοσωτηρική ἀλαζονεία καί ἀθεΐα, ὡς ὁ «μή πολιτισμός» τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ καί τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, ὡς νομικισμός καί ἠθικισμός, ὡς «τέλος τῆς αἰδοῦς» καί ταύτισις τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης καί τῆς μετανοίας μέ τήν λεγομένην «ἠθικήν τῶν ἀδυνάτων». Ὁ «μονοφυσιτισμός» πάλιν ἐκπροσωπεῖται σήμερον ἀπό τάς τάσεις δαιμονοποιήσεως τοῦ σώματος καί τοῦ φυσικοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τόν πουριτανισμόν καί τά σύνδρομα «καθαρότητος», τήν ἐσωστρεφῆ ἄκαρπον πνευματικότητα καί τούς ποικίλους μυστικισμούς, ἀπό τήν περιφρόνησιν τοῦ ὀρθοῦ λόγου, τῆς τέχνης καί τοῦ πολιτισμοῦ, ἀπό τήν ἄρνησιν τοῦ διαλόγου καί τήν ἀπόρριψιν τοῦ διαφορετικοῦ, μέ ἐπικίνδυνον ἐκφραστήν, ἐν ὀνόματι τῆς «μόνης καί ἀποκλειστικῆς ἀληθείας», τόν θρησκευτικόν φονταμενταλισμόν, ὁ ὁποῖος τρέφεται ἀπό ἀπολυτοποιήσεις καί ἀπορρίψεις καί τροφοδοτεῖ τήν βίαν καί τήν διάσπασιν. Εἶναι προφανές ὅτι, τόσον ἡ νεστοριανίζουσα ἀποθέωσις τοῦ κόσμου, ὅσον καί ἡ μονοφυσιτίζουσα δαιμονοποίησίς του, ἀφήνουν τόν κόσμον καί τήν ἱστορίαν, τόν πολιτισμόν καί τούς πολιτισμούς, ἐκτεθειμένους εἰς τάς δυνάμεις τοῦ «νῦν αἰῶνος», καί παγιώνουν τοιουτοτρόπως τήν αὐτονόμησιν καί τά ἀδιέξοδά των.

Ἡ χριστιανική πίστις εἶναι ἡ βεβαιότης τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης, ὁ ὁποῖος προσέλαβε φιλανθρώπως τήν ἡμετέραν φύσιν καί ἐχαρίσατο ἡμῖν πάλιν τό διά τῆς πτώσεως ἀπολεσθέν «καθ᾽ ὁμοίωσιν», ἱκανώσας ἡμᾶς εἰς τήν κατ᾽ ἀλήθειαν ζωήν ἐν τῷ Σώματι Αὐτοῦ, τῇ Ἐκκλησίᾳ. Σύνολος ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζει τό μυστήριον τῆς θεανθρωπότητος. Ὁ Θεάνθρωπος Σωτήρ ἀνέλαβεν «ἐκκλησίας σάρκα» (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία πρό τῆς ἐξορίας, PG 52, 429) καί ἔδειξε, «πρῶτος καί μόνος», «τόν ἀληθινόν ἄνθρωπον καί τέλειον καί τρόπων καί ζωῆς καί τῶν ἄλλων ἕνεκα πάντων» (Νικολάου Καβάσιλα, Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, Στ´, PG 150, 680). Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ τόπος τῆς «κοινῆς σωτηρίας», τῆς «κοινῆς ἐλευθερίας» καί τῆς ἐλπίδος τῆς «κοινῆς βασιλείας», εἶναι ὁ τρόπος τῆς βιώσεως τῆς ἐλευθεροποιοῦ ἀληθείας, ὁ πυρήν τῆς ὁποίας εἶναι τό ἀληθεύειν ἐν ἀγάπῃ. Ἡ ἀγάπη αὐτή ὑπερβαίνει τά ὅρια τῆς ἁπλῆς ἀνθρωπιστικῆς δράσεως, καθ᾽ ὅτι ἡ πηγή καί τό πρότυπον αὐτῆς εἶναι ἡ ὑπερβαίνουσα τόν ἀνθρώπινον λόγον θεία φιλανθρωπία. «Ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι᾽ αὐτοῦ. Ἐν τούτῳ ἐστίν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τόν Θεόν, ἀλλ᾽ ὅτι αὐτός ἠγάπησεν ἡμᾶς ... Ἀγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεός ἠγάπησεν ἡμᾶς, καί ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν» (Α´ Ἰωάν. δ´, 9-11). Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἐκεῖ εἶναι παρών ὁ Θεός.

Αὐτή ἡ σωτηριώδης ἀλήθεια πρέπει νά ἐκφράζεται καί εἰς τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ἑορτάζομεν τό σεπτόν Γενέθλιον τοῦ ἐπισκεψαμένου ἡμᾶς ἐξ ὕψους Σωτῆρος ἡμῶν. Ἡ ἑορτή εἶναι πάντοτε «πλήρωμα χρόνου», καιρός αὐτογνωσίας, εὐχαριστίας διά τό μέγεθος τῆς θείας φιλανθρώπου ἀγάπης, μαρτυρία τῆς ἀληθείας τῆς θεανθρωπότητος καί τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας. Ὁ χριστοτερπής ἑορτασμός τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι μία πρᾶξις ἀντιστάσεως εἰς τήν ἐκκοσμίκευσιν, εἰς τόν ἀποχρωματισμόν τῆς ἑορτῆς καί τήν μετατροπήν της εἰς «Χριστούγεννα χωρίς Χριστόν» καί εἰς πανήγυριν τοῦ Ἔχειν, τοῦ καταναλωτισμοῦ καί τῆς ματαιοδοξίας, καί δή εἰς ἕνα κόσμον πλήρη κοινωνικῶν ἐντάσεων, ἀξιολογικῶν ἀνατροπῶν καί συγχύσεως, βίας καί ἀδικίας, ὅπου τό «παιδίον Ἰησοῦς» εὑρίσκεται καί πάλιν ἀντιμέτωπον μέ ἄτεγκτα συμφέροντα ποικιλωνύμων ἐξουσιῶν.

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί πεφιλημένα τέκνα,

Γενεά παρέρχεται καί γενεά ἔρχεται, καί αἱ ἐπερχόμεναι ἐξελίξεις εἶναι κατ᾿ ἄνθρωπον δυσκόλως προβλέψιμοι. Ἡ γνησία πίστις, ὅμως, δέν ἔχει διλήμματα. Ὁ Λόγος ἐγένετο σάρξ, ἡ «ἀλήθεια ἦλθε» καί «παρέδραμεν ἡ σκιά», μετέχομεν ἤδη τῆς Βασιλείας ἐν τῇ πορείᾳ πρός τήν τελείωσιν τοῦ ἔργου τῆς ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας. Ἔχομεν ἀκλόνητον τήν βεβαιότητα, ὅτι τό μέλλον ἀνήκει εἰς τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ’, 8), ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι καί θά παραμένῃ τόπος ἁγιασμοῦ καί ἐνθέου βιοτῆς, ἀνακαινίσεως τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, πρόγευσις τῆς δόξης τῆς Βασιλείας, ὅτι θά συνεχίσῃ «νά δίδῃ τήν εὐαγγελικήν μαρτυρίαν» καί «νά διανέμῃ ἐν τῇ οἰκουμένῃ τά δῶρα τοῦ Θεοῦ: τήν ἀγάπην Του, τήν εἰρήνην, τήν δικαιοσύνην, τήν καταλλαγήν, τήν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν προσδοκίαν τῆς αἰωνιότητος» (Ἐγκύκλιος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κρήτη 2016), Προοίμιον). Τό σύγχρονον ἰδεολόγημα περί «μεταχριστιανικῆς» ἐποχῆς εἶναι ἄτοπον. «Μετά Χριστόν», τά πάντα εἶναι, καί μένουν εἰς τόν αἰῶνα, «ἐν Χριστῷ».

Κλίνοντες εὐσεβοφρόνως τά γόνατα ἐνώπιον τοῦ Θείου Βρέφους τῆς Βηθλεέμ καί τῆς βρεφοκρατούσης Παναγίας Μητρός Αὐτοῦ, καί προσκυνοῦντες τόν ἐνανθρωπήσαντα «παντέλειον Θεόν», ἀπονέμομεν, ἐκ τοῦ ἀκοιμήτου Φαναρίου, τοῖς ἀνά τήν οἰκουμένην τέκνοις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τήν Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐλογίαν ἐπί τῷ Ἁγίῳ Δωδεκαημέρῳ, εὐχόμενοι ὑγιεινόν, ἀγλαόκαρπον καί εὐφρόσυνον τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου.

Χριστούγεννα ‚βιη’

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν 

18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1842 Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΝΟΥ Κλοπή - Δεύτερη Εύρεση

18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1842 Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΝΟΥ Κλοπή - Δεύτερη Εύρεση

19 χρόνια μετά την Εύρεση της Εικόνας της Παναγίας, στις 15 Δεκεμβρίου του 1842 ο επίδοξος ληστής Χριστόδουλος Δημητριάδης έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιό του.Μπήκε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας κατά τη διάρκεια του εσπερινού. Αναζήτησε μέρος στο οποίο θα μπορούσε να κρυφτεί και χωρίς να γίνει αντιληπτός ανέβηκε στο γυναικωνίτη.Ο Ναός με τη δύση του ηλίου έκλεισε χωρίς ο Δημητριάδης να έχει γίνει αντιληπτός. Με σκοινί που είχε κρύψει στα ρούχα του κατέβηκε από τον γυναικωνίτη απέσπασε την εικόνα και έφυγε από τη δυτική έξοδο.Μέσα στο σκοτάδι κατευθύνθηκε προς την παραλία του Αγίου Μάρκου. Συνέχισε να περπατάει και τα ξημερώματα είχε φτάσει στα Υστέρνια. Εκεί έσπασε το τζάμι της εικόνας, κράτησε τα κοσμήματα και τα αφιερώματα και την έθαψε σε ένα χωράφι.Ο μοναδικός τρόπος διαφυγής ήταν μέσω της Άνδρου και έτσι κατευθύνθηκε προς το στενό στο ΒΔ άκρο της Τήνου.Το ξημέρωμα της επόμενης οι νεωκόρες άνοιξαν το Ναό και διαπίστωσαν εμβρόντητες ότι η εικόνα έλειπε. Τα νέα διαδόθηκαν αμέσως και βύθισαν το νησί στη θλίψη.Αμέσως πάρθηκαν μέτρα για τον εντοπισμό του ληστή. Οι δήμαρχοι έστειλαν περιπολίες σε όλα σημεία της Τήνου, όλα τα ιστιοφόρα έπλεαν γύρω από το νησί για να εμποδίσουν τη φυγή του δράστη.Οι έρευνες παρέμεναν άκαρπες, οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα, η απογοήτευση μεγάλωνε και τελέστηκε ολονύκτια δέηση στο Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας.Αργά το βράδυ τα ευχάριστα νέα έφτασαν στη Χώρα. Ο ληστής φτάνοντας στο Στενό παρακάλεσε δύο ψαράδες να τον περάσουν στην Άνδρο με τη βάρκα τους. Τους φάνηκε όμως ύποπτος και αρνήθηκαν. Εκείνος έφυγε γρήγορα προς τον Μαρλά όπου και τον βρήκε εξουθενωμένο η περιπολία του Πανόρμου. Πραγματοποίησαν σωματικό έλεγχο και βρήκαν τα κοσμήματα και τα αφιερώματα.Την επόμενη μέρα με ένοπλη συνοδεία υπέδειξε το σημείο που είχε κρύψει το εικόνισμα. Η εικόνα ήταν και πάλι ασφαλής.Η επιστροφή της εικόνας στο φυσικό της χώρο συνοδεύτηκε από πομπή 5.000 κατοίκων.Από τότε η 18η Δεκεμβρίου, η Ημέρα της Δευτέρας Ευρέσεως είναι μεγάλη γιορτή για την Τήνο.Στον τόπο της ευρέσεως ανεγέρθη  το 1973 Ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου "Ευαγγελιστράκι" . 

Ακολουθία της Δευτέρας Ευρέσεως της Θαυματουργού Εικόνος  της Ευαγγελιστρίας Τήνου εποιήθη εν Αγίω ‘Ορει κατά το έτος 1991 υπό Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου, Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, πρόνοια του Αρχιμαδρίτου Πατρικίου Ιωσήφ Καλεώδη, του Τηνίου, από τον οποίο και εκδόθηκε κατά το έτος 1992 με την ευκαιρία της Εκατονπεντηκονταετίας της Δευτέρας Ευρέσεως, εκ του τυπογραφείου της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.