Τρίτη 25 Ιουλίου 2017

Ν.Ιωνίας Γαβριήλ : Η παρουσία των Κληρικών στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης





Πρός τούς εὐλαβεστάτους Ἐφημερίους καί Διακόνους

τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
σέ ἐποχές ἐξαιρετικά ἀπαιτητικές ἡ δημόσια παρουσία μας ἔχει ἄμεση ἐπίδραση στή συνείδηση τῶν πιστῶν καί στόν τρόπο πού προσεγγίζουν τή σχέση τους μέ τήν Ἐκκλησία. Κανείς δέν ἀμφισβητεῖ πῶς ὁ κλῆρος προσπαθεῖ σήμερα νά ἀξιοποιήσει τά σύχγρονα ἐπικοινωνιακά μέσα γιά νά δώσει στόν σημερινό κλυδωνιζόμενοἄνθρωπο χεῖρα βοηθείας. Στίς ἡμέρες μας μέρος τοῦ δημοσίου βίου
μας ἀποτελοῦν καί τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης (facebook, Twitter,Instagram κλπ.).
 Ὡς Ἐπίσκοπός σας ποτέ δέν θά ἤθελα νά προβῶ σέ ἐνέργειες ἀποκλεισμοῦ τῶν ἱερέων μου ἀπό τήν διαδικτυακή συμμετοχή τους καί τήν ἐκεῖ παρουσία καί δραστηριοποίησή τους, εἰδικά τώρα πού τό διαδίκτυο μπορεῖ νά ἀποτελέσει ἕνα μοναδικό ἐργαλεῖο στήν ποιμαντική καί στήν ἐπικοινωνία μας μέ τούς χριστιανούς ἀδελφούς μας.Παρά ταῦτα, σωρεία γεγονότων πού ἔχουν ὑποπέσει στήν ἀντίληψή μου μέ ἀναγκάζουν νά ἐφιστήσω τήν προσοχή ὅλων μας στή σωστή καί εὐπρεπῆ διαδικτυακή παρουσία μας, εἰδικά στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Πρῶτο μέλημά μας εἶναι ἡ παρουσία μας στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, εἴτε μέ ὅσα γραπτῶς ἀναφέρουμε, εἴτε μέ τό φωτογραφικό ὑλικό πού ἀνεβάζουμε καί διαχειριζόμαστε, νά εἶναι παρουσία ἱερέων καί ποιμένων, καί ὄχι λαϊκῶν˙ εἴμεθα κληρικοί καί ἔχουμε χρέος νά ἀγωνιζόμαστε στή συναναστροφή καί στήν κοινωνική παρουσία μας νά δίδουμε λόγο Χριστοῦ. Δέν δυνάμεθα νά χρησιμοποιοῦμε τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης χωρίς ἐκκλησιαστική συνείδηση καί συνάμα χωρίς ἐκκλησιαστικό φρόνημα. Δίνουμε μαρτυρία Ἐκκλησίας καί ὄχι ἀλλότριων χώρων. Δέν εἴμεθα οὔτε
πολιτικοί ἀναλυτές, οὔτε δυνάμεθα νά διατυπώνουμε πολωτικές ἐκφράσεις τασσόμενοι ὑπέρ τοῦ ἑνός ἤ τοῦ ἄλλου χρωματίζοντας ἔτσι τίς κομματικές μας ἐπιλογές. Ἐπιλέον καλόν εἶναι ἡ ἀρετή τῆς διάκρισης νά διαπνέει τόν τρόπο μας. Οἱ χριστιανοί μας εἶναι ταλαιπωρημένοι καί κουρασμένοι ψυχικά. Ὥς ἐκ τούτου χρειάζεται κατανόηση ἀπό μέρους μας καί συνεχῆ ὑπενθύμιση ὅτι οὔτε αὐτόκλητοι σωτῆρες εἴμαστε οὔτε ἡ ἄρχή καί τό τέλος τῆς ἐκκλησίας, γιά αὐτό καλό θά εἶναι νά μήν ἀναλωνόμαστε σέ διαδικτυακές μεγαλορητορίες καί ἀτέρμονες κριτικές πού περισσότερο ἐγωισμό καί ἐπαρση μᾶς προσδίδουν παρά ἐκκλησιατική παρρησία. Εἴμεθα διάκονοι τῶν Μυστηρίων τῶν Πνευματικῶν καί μέλη τῆς Ἐκκλησίας
καί ὡς φορεῖς τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Θεοῦ θά πρέπει νά ἀναπαύουμε καί ὄχι νά σκανδαλίζουμε, νά ἑνώνουμε καί σέ καμία περίπτωση νά διαιροῦμε.
Παρακαλῶ, λοιπόν, γιά τήν ἀνταπόκριση καί τήν συμμόρφωση ὅλων γιά νά δοξάζεται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί νά ἀξιωνόμεθα νά γινόμεθα αὐθεντικοί καί γνήσιοι συνεργοί στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας.
 Σέ ὁποιαδήποτε παρεκτροπή καί ἀκρότητα θά ἀναγκασθοῦμε νά προβοῦμε στή λήψη ἄλλων μέτρων πρός ἀποφυγή τοῦ σκανδαλισμοῦ τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν,
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας Γαβριήλ 





Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017

Ν.Ιωνίας Γαβριήλ:Μας λείπουν τα «νέα» θρησκευτικά ή μία ουσιαστική παιδεία;




Μας λείπουν τα «νέα» θρησκευτικά ή μία ουσιαστική παιδεία;
Άρθρο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ, που δημοσιεύθηκε την Κυριακή 9 Ιουλίου 2017 στην Εφημερίδα «Καθημερινή»
Πολλά έχουν γραφτεί και περισσότερα έχουν ειπωθεί για την προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου, συγχρόνου, μαθήματος των θρησκευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πρόκειται για ένα θέμα που συνιστά και την αφορμή για να αναδειχθούν οι παθογένειες του σχολείου της εποχής μας, οι πρόχειρες προσεγγίσεις αλλά και η ιδεολογικοποίηση του ρόλου της Εκκλησίας μέσα στην κοινωνία.
Πιστεύεται από μερίδα ανθρώπων πως η Ιερά Σύνοδος δεν δικαιούται να έχει κανένα λόγο στα τεκταινόμενα της παιδείας ή και σε άλλα σύγχρονα ζητήματα της κοινωνίας μας. Αντίθετα υποστηρίζεται από μία επίσης μεγάλη ομάδα, ότι ο λόγος και οι παρεμβάσεις της Εκκλησίας πρέπει να γίνονται με πιο “επιθετικό” τρόπο και με μεγαλύτερο σθένος. Μακάρι να συνοψίζονταν στα παραπάνω τα προβλήματα στην εκπαίδευση. Έχω την απόλυτη βεβαιότητα πως η διοικούσα Εκκλησία θα έκανε την υπέρβαση για το καλό των παιδιών μας.
Όμως δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Αυτό που συνιστά απόλυτη προτεραιότητα είναι να δημιουργηθεί ένα αναβαθμισμένο μάθημα, το οποίο θα κρατά υψηλό το ενδιαφέρον των μαθητών και θα προσφέρει τα μέσα στους διδάσκοντες καθηγητές να αναπτύξουν τις πτυχές, όχι μόνο της Ορθοδοξίας, αλλά και των υπολοίπων θρησκειών, μονοθεΐστικων ή μη. Άλλωστε, οι ανάγκες και οι προκλήσεις των τελευταίων ετών προσφέρουν πλούσια επιχειρήματα για την ορθή γνώση της θρησκείας, για τον παγκόσμιο ρόλο της και κυρίως για την συμβολή της στην επικράτηση της ειρήνης και της προόδου. Κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει την πραγματικότητα: για ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων παγκοσμίως, κυρίαρχο στοιχείο του αυτοπροσδιορισμού τους είναι οι θρησκευτικές τους παραδόσεις, τα έθιμα τους, η γλώσσα και ο πολιτισμός τους.
Σε μια εποχή απίστευτης ταχύτητας στην ενημέρωση, δικτύωσης και επικοινωνίας η ελλιπής γνώση του ρόλου της θρησκείας και οι διάφορες λανθασμένες ερμηνείες που συχνά της δίδονται, σκοπίμως ή μη, προκαλούν τα φαινόμενα της τρομοκρατίας, του φανατισμού, της υποτίμησης της γυναίκας και των φυλετικών και άλλων διακρίσεων.
Είναι λοιπόν επιτακτική η ανάγκη θεραπείας των παραπάνω φαινομένων που ενίοτε προκαλούνται από την “ανάγνωση” της θρησκείας μέσα από παραμορφωτικούς φακούς που αγνοούν την πραγματική ουσία της. Κι αυτό μπορεί να το επιτύχει ένα σύγχρονο πρόγραμμα σπουδών, το οποίο θα προσφέρει γνώσεις, αλλά κυρίως θα ενθαρρύνει την κριτική σκέψη και θα καλλιεργεί τις μορφωτικές αξίες στους μαθητές και τις μαθήτριες. 
Δεν είναι όμως το μόνο πρόβλημα της παιδείας μας τα θρησκευτικά. Είναι πασιφανές πως η συζήτηση γύρω από το μάθημα έχει αναδείξει τα βαθύτερα αδιέξοδα της χαμηλής παιδείας και των κενών που αυτή έχει αφήσει ως “κληρονομιά” σε πολλούς αποφοίτους των σχολείων μας. Όταν καταστρέφονται αίθουσες, περιουσίες του δημοσίου, ευτελίζονται συνειδήσεις και καταδικάζονται τα παιδιά για τις σεξουαλικές ή ιδεολογικές τους προτιμήσεις, τότε ποια παιδεία έχουμε δημιουργήσει; Πόσο ολοκληρωμένος είναι ένας άνθρωπος όταν δεν στηρίζεται αφενός στις εξελίξεις, την τεχνολογική πρόοδο αλλά δεν έχει ως οδηγό τις αρχές του Ευαγγελίου; Πώς θα μάθω να σέβομαι τον άλλον αν δεν τον αγαπήσω, αν δεν δω στο πρόσωπό του το πρόσωπο του Ιησού Χριστού που σαρκώθηκε και θυσιάστηκε για τη δική μας σωτηρία; Όλα αυτά θα μπορούσε κάποιος να τα απαξιώσει στην λογική της ανεξιθρησκίας. Όμως κι αυτή από τον Χριστιανισμό γεννήθηκε και τις αξίες και αρχές του πρεσβεύει και αντιμάχεται.
Ήρθε ο καιρός να ανοίξουμε έναν ουσιαστικό διάλογο για την παιδεία στο σύνολο της. Χωρίς κομματικές προσεγγίσεις και ιδεοληψίες. Αν θέλουμε να μην οδηγηθούμε ποτέ ξανά στην κρίση των τελευταίων ετών έχουμε χρέος να αναμορφώσουμε την εκπαίδευση, να την εμπλουτίσουμε με όλα τα σύγχρονα ρεύματα και να αφήσουμε τη γνώση να δημιουργήσει ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους, οι οποίοι ακόμα και όταν θα φτάνουν να αρνούνται τον Θεό, να το κάνουν μετά από βαθειά μελέτη και γνωριμία μαζί Του. Ο Χριστιανισμός όταν ιδωθεί με το πραγματικό του νόημα, είναι εκείνος που μας επιτρέπει όλα τα παραπάνω. Η παιδεία μας είναι το μεγάλο στοίχημα για τις δεκαετίες που έρχονται.
Και ένα τελευταίο σημείο. Γίνεται διαρκώς λόγος για τα εκπαιδευτικά εγχειρίδια του μαθήματος. Τα νέα βιβλία. Όταν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τη θέση των βιβλίων, έχουν υποκαταστήσει οι υπολογιστές και οι ταμπλέτες. Όταν τα παιδιά μαθαίνουν να μελετούν μέσα από προτεινόμενη βιβλιογραφία χωρίς τους ασφυκτικά οριοθετημένους περιορισμούς των βιβλίων. Μήπως τα βιβλία και η συγγραφή τους εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα κυρίως οικονομικού χαρακτήρα; Ήρθε ο καιρός να δούμε την αλήθεια κατάματα. Έχουμε ανάγκη για ένα νέο σχολείο που θα προσφέρει γνώσεις μέσα από τις σύγχρονες τεχνολογίες, θα καλλιεργεί το κριτικό πνεύμα στους μαθητές και θα δημιουργεί ολοκληρωμένους ανθρώπους με αρχές, ευγενείς, πρόθυμους στις αλλαγές και έτοιμους να συνεργαστούν για το καλό των πολλών και της κοινωνίας. Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους ευτυχείς που θα μπορούν να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις των καιρών με πυξίδα την πρόοδο και την ανάπτυξη σε εσωτερικό και κοινωνικό επίπεδο. Λέει άλλωστε και στο Ευαγγέλιο: «γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς” (Ιω. 8,32). 









Κάποια Χριστούγεννα...

  Κάποια Χριστούγεννα... ''Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ἀκρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιά...