Παρακλητικός Κανών εις τον Μεγαλομάρτυρα Άγιον ΔΗΜΗΤΡΙΟΝ τον Μυροβλύτην Ποίημα Γερασίμου Μικραγιαννανίτου

Παρακλητικός Κανών εις τον Μεγαλομάρτυρα Άγιον ΔΗΜΗΤΡΙΟΝ τον Μυροβλύτην Ποίημα Γερασίμου Μικραγιαννανίτου 

Ευλογήσαντος του ιερέως λέγομεν τον Ψαλμόν ΡΜΒ΄ (142)
Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου.
Και μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων.
Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου. εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου.
Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος. Και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου.
Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τα χείρας μου. η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι.
Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου.
Μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον.
Ακουστόν ποίησον μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα.
Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν, εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου.
Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε. προς σε κατέφυγον, δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο Θεός μου.
Το Πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία. ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με.
Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου, και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου. και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σού ειμί. 

Ήχος δ΄
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στιχ. α΄. Εξομολογείσθε τω Κυρίω, και επικαλείσθε το όνομα το άγιον αυτού.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στιχ. β΄. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στιχ. γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη, και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ
Ως του Σωτήρος ευκλεής Αθλοφόρος, και ευσεβούντων βοηθός και προστάτης, Μεγαλομάρτυς Άγιε Δημήτριε, λύτρωσαι την πόλιν σου, συμφορών και κινδύνων, δίδου δε τοις σπεύδουσι, τη πανσέπτω σορώ σου, αμαρτημάτων λύσιν και παθών, ταις προς Θεόν, ευπροσδέκτοις πρεσβείαις σου.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.
Ως του Σωτήρος ευκλεής Αθλοφόρος, και ευσεβούντων βοηθός και προστάτης, Μεγαλομάρτυς Άγιε Δημήτριε, λύτρωσαι την πόλιν σου, συμφορών και κινδύνων, δίδου δε τοις σπεύδουσι, τη πανσέπτω σορώ σου, αμαρτημάτων λύσιν και παθών, ταις προς Θεόν, ευπροσδέκτοις πρεσβείαις σου.
Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί και ταπεινοί και προσπέσωμεν εν μετανοία κράζωμεν εκ βάθους ψυχής. Δέσποινα βοήθησον, εφ’ ημίν σπλαγχνισθείσα, σπεύσον απολλύμεθα υπό πλήθους πταισμάτων. μη αποστρέψης σους δούλους κενούς, σε γαρ και μόνην, ελπίδα κεκτήμεθα.

Ο Ν΄ (50) ΨΑΛΜΟΣ
Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου, εξάλειψον το ανόμημά μου.
Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου, και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με.
Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μού εστί δια παντός.
Σοι μόνω ήμαρτον, και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα. όπως αν δικαιωθείς εν τοις λόγοις σου, και νικήσεις εν τω κρίνεσθαί σε.
Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου.
Ιδού γαρ αλήθεια ηγάπησας. τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι.
Ραντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι. πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι.
Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην. αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα.
Απόστρεψον το πρόσωπόν σουαπό των αμαρτιών μου, και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον.
Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου.
Μη απορρίψεις με από του προσώπου σου, και το Πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλεις απ’ εμού.
Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου, και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με.
Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι.
Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου. αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην σου.
Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου.
Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν. ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις.
Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον. καρδία συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, ο Θεός, ουκ εξουδενώσει.
Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ.
Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα. τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους. 

Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας…
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Ισχύϊ αθλήσας τη θεϊκή, Δημήτριε Μάρτυς, ισχύν δίδου κατά παθών, τη σή αντιλήψει Αθλοφόρε, τοίς τη θερμή προσίουσι πρεσβεία σου.
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Θαυμάτων παράδοξα ενεργών, λυτρούσαι κινδύνων, και παντοίων επιφορών, Δημήτριε Μάρτυς του Κυρίου, τους προσίοντας πιστώς τη πρεσβεία σου.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Ιλέωσαι Μάρτυς ως συμπαθής, Χριστόν τον Σωτήρα, ως αν εύρωμεν ιλασμόν, και λύσιν παθών τε και πταισμάτων, οι σε προστάτην πλουτούντες Δημήτριε.
Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Μαρία Παρθένε η εν σαρκί, Θεόν τετοκυία, της σαρκός μου τας χαλεπάς, ίασαι οδύνας και ψυχής μου, την σκοτομήνην φωτί σου διάλυσον.
Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος…
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Υπέρ πάντων δυσώπει, τον ευμενή Κύριον, πάσης εκλυτρούσθαι ανάγκης, και περιστάσεως, Μάρτυς Δημήτριε, τους ακλινεί διανοία τω ναώ σου σπεύδοντας, και σε γεραίροντας.
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Ρώσιν δίδου σωμάτων, και των ψυχών ίασιν, και πολυειδών συμπτώματων, την απολύτρωσιν, Μάρτυς Δημήτριε, ταις προς Χριστόν ικεσίαις, τοις θερμώς προστρέχουσι τη προστασία σου.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Οι τω θείω ναώ σου, μετά σπουδής σπεύδοντες, πάσης λυτρωθείημεν βλάβης, του πολεμήτορος, Μάρτυς Δημήτριε, και θεϊκής ευσπλαχνίας, τύχοιμεν πρεσβείαις σου, αξιοθαύμαστε.
Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Χορηγόν του ελέους, και οικτιρμών πέλαγος, τον Δημιουργόν των απάντων, Παρθένε τέξασα, δι’ αγαθότητα, ημάς οικτείρησον πάντας, τους τον ανερμήνευτον, υμνούντας τόκον σου.
Διάσωσον Μεγαλομάρτυς Δημήτριε σαις πρεσβείαις, πάσης βλάβης και θλιβερών περιστάσεων, τους σε μεσίτην προν Κύριον κεκτημένους.
Επίβλεψον εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β’. Πρεσβεία θερμή…
Προστάτης θερμός, Θεσσαλονίκης πέφηνας, εκ πάσης οργής, και θλίψεως ρυόμενος, Δημήτριε πανεύφημε, τους θερμώς εκβόωντας εκ πίστεως. Επερχομένων ημάς συμφορών, ατρώτους διάσωζε δεόμεθα.
Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε…
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Επιφάνηθι Άγιε, αοράτως ταύτη τη κληρουχία σου, και την λύπην διασκέδασον, την νυν κατασχούσαν τας ψυχάς ημών.
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Υπερήφανον δράκοντα, καθ’ημών τα χείρονα τεκταινόμενον, κατασύντριψον Δημήτριε, τη κραταιοτάτη προστασία σου.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Μη ελλείπης λυτρούμενος πάσης δυσχερείας ταύτην την πόλιν σου, ως ερρύσω ταύτην Άγιε, απειλής σεισμού και ολεθρεύσεως.
Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Ως τεκούσα εν σώματι, τον Δημιουργόν Παρθένε της κτίσεως, καθικέτευε δεόμεθα, πάσης ημάς ρύεσθαι κακώσεως.
Ωδή ε’. Φώτισον ημάς…
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Νόσων και παθών, απολύτρωσαι Δημήτριε, τους προσπίπτοντας τη θεία σου σορώ, εξ ής ρέει Παρακλήτου χάρις άφθονος.
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Ήθλησας στερρώς, και ηγίασας την πόλιν σου, ταις του αίματος και μύρου προχοαίς, ήν και νύν εκ πάσης ρύου Μάρτυς θλίψεως.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.
Μέγαν αρωγόν, και προστάτην συμπαθέστατον, κεκτημένοι σε οι Θεσσαλονικείς, κατά χρέος σε γεραίρουσι Δημήτριε.
Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Άλυπον ημών, την ζωήν Παρθένε τήρησον, και εκ πάσης αθυμίας του εχθρού, τας ψυχάς ημών απάλλαξον δεόμεθα.
Ωδή στ’. Την δέησιν…
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Σορός σου, Μεγαλομάρτυς η θεία, ώσπερ άλλο ιλαστήριον θείον, Θεσσαλονίκη τη πόλει σου ώφθη, αγιασμόν και παθών απολύτρωσιν, και ιλασμόν αμαρτιών, τοις πιστοίς χορηγούσα Δημήτριε.
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Σκανδάλων, και νοσημάτων και πόνων, και σεισμού της ολεθρίου μανίας, ταις προς Χριστόν ικεσίαις σου Μάρτυς, την κληρουχίαν σου άτρωτον φύλαττε, ότι τη ση διά παντός, προστασία προστρέχει Δημήτριε.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Κινδύνου, ως ελυτρώσω παμμάκαρ, εκ σεισμού του βαρυτάτου λιταίς σου, Θεσσαλονίκην την πόλιν σου Μάρτυς, ούτως αυτήν αεί άτρωτον φύλαττε, επερχομένων συμφορών, παρρησίαν πλουτών προς τον Κύριον.
Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Ετέχθη, εκ των αγνών σου αιμάτων, ο το είναι δεδωκώς πάσι Κόρη, εκ της φθοράς εξαιρούμενος πάντας, τους προσκυνούντας το μέγα μυστήριον, του τοκετού σου του φρικτού, Θεοτόκε Παρθένε Πανύμνητε.
Διάσωσον Μεγαλομάρτυς Δημήτριε σαις πρεσβείαις, πάσης βλάβης και θλιβερών περιστάσεων, τους σε μεσίτην προν Κύριον κεκτημένους.
Άχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον ως έχουσαν Μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις και το Κοντάκιον
Ήχος β’. Τοις των αιμάτων σου…
Πάλαι μεν μύρον ευώδες ανέβλυζεν, η ση σορός η αγία Δημήτριε· νυν δε παρέχει την χάριν του Πνεύματος, του εν αυτή ενοικούντος μακάριε, τοις πίστει και πόθω προστρέχουσι. 

Προκείμενον.
Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει, και ωσεί κέδρος…
Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού…
Ευαγγέλιον
Εκ του κατά Λουκάν…
Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού Μαθηταίς. Προσέχετε από των ανθρώπων· επιβαλούσι γαρ εφ’ υμάς τας χείρας αυτών, και διώξουσι, παραδίδοντες εις συναγωγάς και φυλακάς, αγομένους επί βασιλείς και ηγεμόνας, ένεκεν του ονόματός μου. Αποβήσεται δε υμίν εις μαρτύριον. Θέσθε ουν εις τας καρδίας υμών, μη προμελετάν απολογηθήναι· εγώ γαρ δώσω υμίν στόμα και σοφίαν, η ού δυνήσονται αντειπείν, ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι υμίν. Παραδοθήσεσθε δε και υπό γονέων, και αδελφών, και συγγενών, και φίλων, και θανατώσουσιν εξ υμών. Και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων διά το όνομά μου• και θρίξ εκ της κεφαλής υμών ου μη απόληται. Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι 

Ταις του Αθλοφόρου πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Ταις της Θεοτόκου, πρεσβαίαις Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Στιχ. Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.
Προσόμοιον. Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι…
Όλη μετά πίστεως, τη ση θερμή προστασία, Άγιε Δημήτριε, σπεύδουσα η πόλις σου ανακράζει σοι. Ως ποτέ έσωσας, και πολλάκις Μάρτυς, χαλεπών με περιστάσεων, ούτω διάσωσε, και επερχομένων κακώσεων, λαόν σου τον θεόφρονα, τον ειλικρινώς πεποιθότα σοι, πταισμάτων την λύσιν, αιτούμενος ημίν παρά Χριστού, και νοσημάτων την ίασιν, και παθών εκλύτρωσιν.
Ο Ιερεύς.
Σώσον ο Θεός τον λαόν σου… 

Ωδή ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας…
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Πειρασμών αδοκήτων, και σεισμών βαρυτάτων ημάς απάλλαξον, τη ση επιστασία, Δημήτριε τρισμάκαρ, τους εν πίστει κραυγάζοντας· ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Ως λειμών πανευώδης, η σορός των λειψάνων σου πνέει πάντοτε, οσμήν αθανασίας, ημών τας διανοίας, μυστικώς κατευφραίνουσιν, και το δυσώδες παθών, Δημήτριε σοβούσαν.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Νεκρωθείς τη κακία, τη θερμή σου πρεσβεία σπεύδω Δημήτριε, και πίστει εκβοώ σοι. Νέκρωσον των παθών μου, τα σκιρτήματα άπαντα, και ζώωσον μου τον νούν, τη χάριτι σου Μάρτυς.
Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Γνώσει λάμπρυνον θεία, τον αγνώμονα νούν μου Παρθένε Άχραντε, ως αν της μετανοίας, πορεύσωμαι τας τρίβους, και ζωής τύχω κρείττονος, ο καταφεύγων Αγνή, τη κραταιά σου σκέπη.
Ωδή η΄. Τον Βασιλέα…
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Έχει σε πόλις, Θεσσαλονίκη προστάτην, δια τούτο σου Δημήτριε κηρύττει, τας ευεργεσίας, και χάριτος τον πλούτον.
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Ρύου απαύστως, επιφορών και κινδύνων, τους προστρέχοντας τοις θείοις σου Λειψάνοις, και την σην πρεσβείαν, Δημήτριε ζητούντας.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Αΰλου μύρου, τη μυστική ευωδία, των παθών ημών την δυσωδίαν λύσον, ίνα σε τιμώμεν, Δημήτριε παμμάκαρ.
Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Συ εί Παρθένε, ως του Θεού ημών Μήτηρ, καταφύγιον και λύτρον εν ανάγκαις, των υπερυψούντων, τον άφραστον σου τόκον.
Ωδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον…
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Ιάσεις αναβλύζει, η σεπτή σορός σου, τη επομβρία του Πνεύματος Άγιε, τοις αδιστάκτω καρδία σε μεγαλύνουσι.
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Μαστίγων ολεθρίων, και σεισμού μανίας, Θεσσαλονίκην την πόλιν σου φύλαττε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε ευφημούσαν σε.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Οι πίστει προσιόντες, τη σεπτή σορώ σου, επηρειών χαλεπών απαλλάττονται, και κατά χρέος Δημήτριε ανυμνούσι σε.
Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Υψίστου η καθέδρα, Κεχαρίτωμενη, την πεπτωκυίαν ψυχήν μου τοις πάθεσι, προς πολιτείας αγίας ύψωσον έλλαμψιν.
Άξιον εστιν ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών.
Την τιμιωτέραν των Χερουβίμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σερουφείμ, την αδιαφθόρως, Θεόν Λόγον τεκούσαν. την όντως Θεοτόκον, Σε μεγαλύνομεν. 

Και τα Μεγαλυνάρια
Χαίροις των Μαρτύρων η καλλονή, και Θεσσαλονίκης, πολιούχος ο ευκλεής· χαίροις Μυροβλύτα, Δημήτριε παμμάκαρ ημών προς τον Σωτήρα, πρέσβυς θερμότατος.
Δέδεκται εν κόλποις την ιεράν, σορόν σου παμμάκαρ, ως ουράνιον θησαυρόν, η Θεσσαλονίκη, ης πάλαι εστερήθη, και πόθω ευφημεί σε Μάρτυς Δημήτριε.
Λύτρωσαι κινδύνων παντοδαπών, Δημήτριε Μάρτυς, και παντοίων δυσχερειών, τους την σην πρεσβείαν, από ψυχής αιτούντας, και τη σεπτή σορώ σου, πίστει προσπίπτοντας.
Ως ερρύσω Μάρτυς φθοράς σεισμού, την Θεσσαλονίκην, τη θερμή σου επισκοπή, ούτω ταύτην ρύου, και πάσαν την Ελλάδα, επερχομένων πόνων, και περιστάσεων.
Μύρου ευωδία του νοητού, Μυροβλύτα Μάρτυς, αποδίωξον αφ’ ημών, παθών ακαθάρτων, την δυσωδίαν θάττον, και των πταισμάτων αίτει, ημίν την άφεσιν.
Ίδε τους εστώτας πανευλαβώς, τη σεπτή σορώ σου, Μυροβλύτα Μάρτυς σοφέ και άπασι δίδου, τας σωτηρίους δόσεις, την καθ’ ημών μανίαν, λύων του δράκοντος.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.

Άγιος ο Θεός, άγιος Ισχυρός, άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς (γ΄).
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι, και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς. Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν. Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών ένεκεν του ονόματός σου. Κύριε, ελέησον. Κύριε ελήσον. Κύριε ελέησον.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι. Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς αγιασθήτω το όνομά σου . Ελθέτω η βασιλεία σου. Γεννηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επίτης γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον. Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.
Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος , νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Απολυτίκιον. Ήχος γ’.
Μέγαν εύρατο εν τοις κινδύνοις, σε υπέρμαχον η οικουμένη, αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. Ως ούν Λυαίου καθείλες την έπαρσιν, εν τω σταδίω θαρρύνας τον Νέστορα, ούτως άγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Η Αίτησις ιερέως…

Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου…
Πάντας τους προσπίπτοντας πιστώς, τοις σοις μυριπνόοις λειψάνοις, και δυσωπούντες σε, Άγιε Δημήτριε, Μεγαλομάρτυς Χριστού, ρύσαι πάσης κακώσεως, σεισμού τε ανάγκης, και παντοίων θλίψεων, ψυχής και σώματος, έχων προς Χριστόν παρρησίαν, και πληρών αεί τας αιτήσεις, των ειλικρινώς μακαριζόντων σε.
Δέσποινα πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.
Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν! 

Κτήμα δε τίμιον ανήρ αγαθός (Παροιμ. 12,27) Ἐξόδιον τῷ Πέτρας Νεκταρίῳ.Μητροπολίτης Μελίτων Καράς

Του Σεβ. Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος
Ἐξόδιον τῷ Πέτρας καί Χεροννήσου Νεκταρίῳ
Ὅταν πρό ἑνός καί ἡμίσεος μηνός περίπου (στίς 26 Αὐγούστου) εἶχα τήν προσωπική εὐλογία, μαζί μέ τόν ἀδελφό ἅγιο Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κ. Μακάριο, νά ἐπισκεφθοῦμε στήν ἕδρα του τόν προπεμπόμενο αὐτή τήν ὥρα πλησίον τοῦ Κυρίου του, πού τόσο ἠγάπησε, πολιό καί καταξιωμένο ἐν τῇ διακονίᾳ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Κρήτης ἀείμνηστο Μητροπολίτη Πέτρας καί Χερρονήσου κυρό Νεκτάριο, ἀναχωρήσαμε ἀπό τήν Νεάπολη καί ἀπό τήν ἀδελφική καί ἐγκάρδια καί πνευματική συνομιλία μας μέ τόν μακαριστό μέ αἰσθήματα χαρᾶς καί ἐλπίδος καί προσευχητικῆς προσδοκίας ἐν Κυρίῳ, ὅτι θά μᾶς τόν χαρίσῃ ἐπί πολλά ἔτη ἀκόμη «σῶον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καί ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς Αὐτοῦ ἀληθείας», καί ὅτι θά συνέχιζε ἐπί μακρόν ἀκόμη νά ἀποτελῆ κτῆμα τίμιον καί ἀγαθόν καί διά τήν Κρήτην καί διά τό Γένος μας καί διά τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
Τήν χαρά καί τήν ἐλπίδα μας αὐτή, πού ἦταν, πιστεύω, συνόλης τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ ποιμνίου του, ἐσκίασε καί ἀπεσκοράκισε τό χθεσινό μόρσιμο ἄγγελμα τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας του, πού κοντά Του (τοῦ Κυρίου) δέν ὑπάρχει πόνος καί λύπη καί στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος∙ αὐτή τή ζωή τῆς σωτηρίας, τήν ὁποία μέ ὅλας τάς δυνάμεις του καί μέ τό νέκταρ τῆς βαθειᾶς Ὀρθοδόξου πίστεώς του καί τῶν πολλῶν ταλάντων του διηκόνησε πιστῶς καί εὐόρκως ὁ ἀποιχόμενος ἀλησμόνητος Ἱεράρχης ἐπί 25 ἔτη: ὡς ποιμήν∙ ὡς διδάσκαλος∙ ὡς γλαφυρός κῆρυξ τοῦ θείου λόγου∙ ὡς Συνοδικός πάρεδρος τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς ἐν Κρήτῃ Ἐκκλησίας καί κατά καιρούς καί τοῦ Ἱεροῦ Βουλευτηρίου τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας∙ ὡς ἱερουργός μυστηρίων Θεοῦ∙ ὡς συγγραφεύς βιβλίων, καί ψυχωφελῶν καί κοινωνικῶν ἄρθρων καί ἐγκυκλίων, πληθουσῶν προοπτικῶν καί προβληματισμῶν διά τό αὔριον τῆς Ἐκκλησίας μέ ὑγιές ἐκκλησιαστικόν φρόνημα∙ ὡς κοινωνός καί μεταδότης τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἐπισπώμενος τήν δωρεάν αὐτῆς ἐπί τούς ἀνθρώπους.
Ὁ χαράσσων ἐν ἀνθρωπίνῳ πόνῳ καί μέ ἄλγος καρδίας τάς γραμμάς αὐτάς, γνωρίζει καλῶς ὅτι «πάντες πρός τήν αὐτήν κατεπειγόμεθα μονήν, καί τόν αὐτόν ὑποδυσόμεθα λίθον, καί αὐτοί κόνις μετ’ὀλίγον ἐσόμεθα...∙τοιοῦτος γάρ ἡμῖν ὁ βίος∙ τοῦτο ἐπί γῆς παίγνιον∙ οὐκ ὄντας γενέσθαι καί γενομένους ἀναφθαρῆναι∙ ὄναρ ἐσμέν οὐχ ἱστάμενον∙ φύσημά τι μή κρατούμενον∙ πτῆσις ὀρνέου παρερχομένου∙ναῦς ἐπί θαλάσσης ἴχνος οὐκ ἔχουσα» (Τροπάριον νεκρωσίμου ἀκολουθίας εἰς ἱερεῖς). Γνωρίζει ακόμη ἐμπειρικῶς, ὅτι «τοῦ Κυρίου αἱ διέξοδοι τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου» (Ψαλμ. 67,21).
Εἶχεν ὅμως ἐπίσης τήν ἐμπειρίαν ὁ ὑπογράφων νά γνωρίσῃ τόν ἄνθρωπον πρωτίστως καί, ἐν συνεχείᾳ, τόν πολύπειρον Ἱεράρχην, καί νά συμπορευθῇ ἐπί μίαν εἰκοσιπενταετίαν μαζί του, ὡς συνδιάκονοι-Ἱεράρχαι (ἀπό τῆς ἡμέρας τῆς ἐκλογῆς των, τήν 2 Ὀκτωβρίου 1990 μέχρι σήμερον) εἰς τόν εὐκληματοῦντα Ἀμπελῶνα τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἀπό διαφορετικῆς ἑκάτερος ἐπάλξεως, πάντοτε ὅμως ὑπηρετοῦντες τόν ἑνιαῖον ἱερόν σκοπόν καί σωτηριώδη στόχον τοῦ στρατευμένου ἐν τῇ διακονίᾳ τῆς Ὀρθοδόξου Οἰκουμένης Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Χρέος ὀφειλετικόν καί ἀδελφικόν καί ἀναγνωρίσεως τῆς προσφορᾶς τοῦ ἀειμνήστου, λοιπόν κινεῖ, τό αἴσθημα καί τήν καρδίαν τοῦ εὐλαβῶς ὑποκλινομένου ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ σκήνους του, σκήνους προσφορᾶς τοῦ Πέτρας καί Χεροννήσου Νεκταρίου, νά συνομιλήσῃ μετά τοῦ ἀδελφοῦ καί νά ἐκφράσῃ πρῶτον τό προσωπικόν καί τῆς ἡρωοτόκου Κρήτης, πέποιθεν, ὁλοκλήρου ἄλγημα, ἐπί τῇ προώρῳ κοιμήσει του, δεύτερον δέ νά ἀξιολογήσῃ ἐκ τῆς ἐμπειρικῆς καί βιωματικῆς μετ’αὐτοῦ, ἀδελφικῆς πάντοτε, συνεργασίας, τά τῆς ἱερᾶς προσωπικότητός του, ἡ ὁποία ἐγνώριζε πάντοτε, ὅτι «τά αἰσθητά ἀγαθά εἶναι ἐπίκαιρα καί πρόσκαιρα, καί ἡ δόξα καί ἡ τιμή καί ὁ πλοῦτος, καί τό ἀργύριον καί τό χρυσίον, ἐνῷ τά πνευματικά ἀποκτῶνται διά τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδος» (Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Περί τῆς τῶν μελλόντων ἀπολαύσεως, P.G. 51,350).
Σημειωτέον ἰδιαιτέρως, ὅτι ὁ ἐκπλιπών Ἱεράρχης ὑπῆρξε ὑπόδειγμα ἀφιλοχρημάτου λειτουργοῦ, ἐσυνέχισε τό ἔργον τοῦ μακαριστοῦ προκατόχου του Δημητρίου, ἀνεκαίνισε σχεδόν ἁπάσας τάς Ἱεράς Μονάς τῆς Ἐπαρχίας καί τήν ἐπλούτισε μέ Ἱδρύματα κοινωνικῆς προσφορᾶς καί εὐποιϊας.
Ὁ Πέτρας καί Χερρονήσου Νεκτάριος ὑπῆρξεν ἄνθρωπος ἀγάπης, προσφορᾶς, θυσίας κενωτικῆς, ἐνίοτε σταυρικῆς. Καθ΄ὅλην τήν ἀρχιερατικήν πορείαν του ἐλειτούργησε ὡς πραγματική ἀένναος πορεία διακονίας τοῦ λαοῦ του καί τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ἐπαναλαμβάνων συχνάκις τούς λόγους τοῦ Γέροντός του ἀειμνήστου Κρήτης Εὐγενείου, «ὅ, τι εἴμεθα τό ὀφείλομεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν»∙ καί ὑπῆρξε καθ’ὅλο αὐτό τό χρονικό διάστημα τῆς 25ετοῦς ἀρχιερατικῆς διακονίας ἐγγυητής τῆς ἑνότητος τῆς ἐν Κρήτῃ Ἐκκλησίας καί τοῦ ἀκαταλύτου δεσμοῦ της μετά τῆς μήτρας καί κιβωτοῦ της Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Θά μείνουν ἀλησμόνητοι οἱ ἱστορικοί λόγοι του διά τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον πρό ἑνός περίπου ἔτους εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἀκαδημίαν Κρήτης (17 Νοεμβρίου 2014) κατά τήν παρουσίασιν ἔργου διά τόν ἀοίδιμον ἐκκλησιαστικόν ἄνδρα ὡσαύτως τῆς ἐμπραγμάτου ἀγάπης καί τῆς σεμνότητος Οἱκουμενικόν Πατριάρχην Δημήτριον.
Διά τήν ἁπλότητα καί τήν σεμνότητα καί τά πολλά χαρίσματα τοῦ Πέτρας Νεκταρίου, καί διά τό ἔργον του, ἐκκλησιαστικόν, ποιμαντορικόν καί εὐρύτερον ἀνθρωπιστικόν καί κοινωνικόν, διά τήν ὑπομονήν καί τήν καρτερίαν εἰς τούς πειρασμούς καί τάς περιστάσεις καί εἰς τήν ἀντιμετώπισιν προβλημάτων καί κρίσεων, θά ὁμιλήσουν ἴσως οἱ εἰδότες ἐκ τοῦ ἐγγύς τά πράγματα.
Ὁ ταπεινός ἐξόδιος καρδιακός αὐτός λόγος προέρχεται ἀπό ἕνα ταπεινό Ἱεράρχη τοῦ Φαναρίου, συνοδίτου ἐν τῇ ἐκκλησιαστικῇ διακονίᾳ τοῦ ἀειμνήστου.
Εἶναι δέ ταπεινός διότι ἀπευθύνεται εἰς μίαν γενναίαν Κρητικήν Ἱεραρχικήν μορφήν, ἡ ὁποία οὐδέποτε θά παύσῃ νά εἶναι ἡ μορφή πού ἐκόσμησε τό στερέωμα τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καί τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὡς ἡ μορφή τοῦ Γέροντός του ἀειμνήστου Κρήτης Εὐγενίου, καί ὡς ἀστήρ φαεινός θά συνεχίζῃ νά φωτίζῃ ἡμᾶς τούς ζῶντας καί ἐμμένοντας νά κρατῶμεν ἀνημμένον τόν φανόν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί μαρτυρίας, ἔχοντες πρεσβεῦον καί συμπορευόμενον μεθ’ ἡμῶν νέφος μαρτύρων, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τήν μακαρίαν ψυχήν τοῦ ἀποιχομένου ἀειμνηστου Πέτρας καί Χερρονήσου Νεκταρίου καί ὅλην τήν σειράν τῶν μακαρίων προπατόρων καί πατέρων ἡμῶν ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ πίστει.
Ὁ Γέροντας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἰβήρων καί Προηγούμενος αὐτῆς Κρής τήν καταγωγήν Ἀρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης γράφει χαρακτηριστικά στό ἰδικό του «Ἀπολυτίκιο» τά ἑξῆς: «Κάθε ἑσπερινός τελειώνει μέ τό ἀπολυτίκιο...τό ἀπολυτίκιο τοῦ ἑσπερινοῦ εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ ὄρθρου τῆς ἑπομένης».
Ὁ Πέτρας Νεκτάριος ἔψαλε τό «ἀπολυτίκιο» αὐτό κατά τόν προχθεσινό ἑσπερινό, μεταλαβών ἐνσυνειδήτως ἀπό τά χέρια τοῦ πνευματικοῦ του παιδιοῦ, τοῦ βαρυπενθοῦντος πονεμένου ἀδελφοῦ Μητροπολίτη Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κ. Εὐγενίου, τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου καί ἐπορεύθη ἐν συνεχείᾳ ἐντός ὀλίγων ὡρῶν πρός τήν ἀρχήν τοῦ Ὄρθρου τῆς ἑπομένης ἀνεσπέρου ἡμέρας «κοινωνός οὐρανίων ἀγαθῶν» γενόμενος, ἀντιφωνῶν πρός ἡμᾶς ὅτι τά ἐδῶ (τά ἐκεῖ δηλαδή) «τά πάντα εἶναι καινά. Τά πάντα γέγονεν ἕν» (Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Συζήτησις μετά Πύρρου, P.G. 91.345D).
Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πέτρας καί Χερρονήσου κεκοίμηται, μυριώνυμον εὖχος. Αἰωνία του ἡ μνήμη. Ἀμήν.
Κωνσταντινούπολις, 16 Ὀκτωβρίου 2015 
πηγή http:romfea.gr 

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΣ Ευάγγελος Θεοδώρου

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΣ
Γράφει ο Ευάγγελος  Θεοδώρου

Η Ελλάς μπορεί να καυχάται όχι μόνον για το ότι προσέφερε τη γλώσσα της στη  μετάφραση της Π.Δ. απ' τους Εβδομήκοντα και στα βιβλία της Καινής Διαθήκης, αλλά και για το ότι πάνω στα εδάφη και στις περιοχές της περπάτησαν κι έδρασαν κορυφαίοι Απόστολοι κι Ευαγγελιστές.  Ένας απ' αυτούς είναι αναμφιβόλως ο Αγιος Ευαγγελιστής Λουκάς, του οποίου τη μνήμη εορτάζομε την 18η ΄Οκτωβρίου. Η σύνδεσις του με την Ελλάδα φαίνεται στα εξής σημεία:
1) Ο Λουκάς, πού πιθανότατα γεννήθηκε στην Αντιόχεια, ήταν ιατρός, πού διακρινόταν για την ελληνική μόρφωση του και την αρίστη χρήσι της ελληνικής γλώσσας. Κατά μια παράδοση, ανήκε στον ευρύτερο κύκλο των 70 Αποστόλων.
2) Η πόλις των Φιλίππων (σημερινή Καβάλα) γνώρισε την ιεραποστολική διακονία του Λουκά, πού συνόδευε τον Απ. Παύλο στη δεύτερη ιεραποστολική περιοδεία του από '"την Τρωάδα (Πράξ. ιστ' , 10-17). Ότι κι ο Λουκάς κήρυττε στους Φιλίππους, το συνάγομε από τον στίχο 13: «Καθήσαντες έλαλούμεν ταίς συνελθούσαις γυναιξίν». Κατά τη μαρτυρία του Επιφανίου ο Λουκάς κήρυξε στη Μακεδονία (Μigne Ε.Π. 115, 1136).
3) Κατά την Τρίτη Αποστολική Πορεία του Απ. Παύλου ο Λουκάς τον συνόδευσε από τους Φιλίππους στα Ιεροσόλυμα, αφού το ευλογημένο πέρασμά τους έγινε αισθητό σε πολλές ελληvικές πόλεις ή περιοχές, ανάμεσα στις όποίες ήταν η Μυτιλήνη, η Χίος, η Σάμος, η Έφεσος, η Μίλητος, η Κως, η Ρόδος, η Κύπρος κ.λπ. (Πράξ. κ' 20 - κα' 18). Κατά την μετάβαση τους προς τη Ρώμη πέρασαν από Κύπρο, Κρήτη, Μελίτη (πιθανώς Κεφαλληνία).
4) Συμφώνος προς αξιόπιστες ιστορικές μαρτυρίες, ο Ευαγγελιστής Λουκάς, μετά τον θάνατο του Απ. Παύλου, έδρασε, όπως και ο Απ. Ανδρέας, στην Αχαΐα, όπου πιθανότατα συνέγραψε το Θαυμάσιο Ευαγγέλιο και τις αριστουργηματικές «Πράξεις των Απόστολων».
5) Φαίνεται, ότι ο Ευαγγελιστής Λουκάς πέθανε μάλλον φυσικό θάνατο στη Βοιωτία. Βεβαίως υπάρχει και παράδοση, ότι υπέστη μαρτυρικό θάνατο. Οπως η Πάτρα ευτύχησε να έχει τα λείψανα του Απόστολου Ανδρέα, έτσι κι η Θήβα της Βοιωτίας είχε τα λείψανα του Ευαγγελιστού Λουκά. Τα λείψανα αυτά το 357μ.Χ μεταφέρθηκαν από τη Βοιωτία στην Κωνσταντινούπολη, για να τοποθετηθούν, όπως και τα λείψανα του Απ. Άνδρέου, στόν Ι.Ναό τών Αγίων Αποστόλων, πού ανεγέρθηκε τότε.
Σε Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο για την 9η Μαΐου υπάρχει ή σημείωση: «Μετακομιδή στην Κωνσταντινούπολη των Άγίων Ανδρέου του Απόστολου και Λουκά του Ευαγγελιστού από την Αχαΐα» .(Cοnstantinοpοli translatiο sanctοrum Andreae apostoli et Lucae evange1istae de Achaia). Αργότερα, ενώ , η Αγία Κάρα του Απ. Ανδρέου επανήλθε στην Πάτρα, δυτικές ιστορικές πηγές αναφέρουν, ότι τα λείψανα του Αγίου Ευαγγελίστου Λουκά μεταφέρθηκαν στην Ρadua (Ιταλία). Ασφαλώς πρέπει να αναζητηθούν προς επάνοδο τους στην Ελλάδα.

Το παρόν αρθρίδιο δίδει αφορμή στον γράφοντα να τονίσει, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος, η Εκκλησία Κρήτης, οι Ι. Μητροπόλεις της Δωδεκανήσου, η Ελληνική Κυβέρνηση τα αρμόδια κατά περιοχές πολιτειακά όργανα της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως και ο Εθνικός Οργανισμος Τουρισμού θα έπρεπε να κινηθούν δραστήρια και να συντονίσουν τους προγραμματισμούς και την οργάνωση των σχετικών προσπαθειών τους για να καταστεί ο Ελληνικός χώρος πανευρωπαϊκό και παγχριστιανικό προσκύνημα προς τιμήν και προβολή των πραγματικών σκαπανέων και Θεμελιωτών του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Τούτο επιβάλλεται να γίνει διότι ή Ελλάς είναι ευλογημένη χώρα, στην όποία αφ' ενός εγράφησαν ιερά βιβλία της Καινής Διαθήκης ή υπήρξαν τοπικές εκκλησιαστικές κοινότητες που ήσαν αποδέκτες μερικών εκ των ιερών αυτών βιβλίων, και αφ' έτέρου σώζονται τα ίχνη των βημάτων και των τάφων μερικών μεγάλων Αποστόλων και Ευαγγελιστών και φυλάσσονται μερικά από τα σεπτά λείψανά τους.

(Πηγή http://www.saintlucas.gr/_evagelistis/arthro1.html) 

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΛΟΥΚΑ
 Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀκέστωρ σοφώτατος, Ἱερομύστα Λουκᾶ, ζωγράφος πανάριστος, τῆς Θεοτόκου Μητρός, ἐδείχθης Ἀπόστολε, ἔγραψας μάκαρ, λόγους, διὰ πνεύματος θείου, ἔδωκας ἐννοῆσαι, συγκατάβασιν ἄκραν, Χριστοῦ τῆς παρουσίας, διὸ πρέσβευε σωθήναι ἠμᾶς. 

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΟΥΚΑ 
Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου 
 Μακαρίζομέν σου τήν δεξιάν, Λουκᾶ θεηγόρε, δι᾿ἧς ἔχομεν οἱ πιστοί, τάς τοῦ Θεοῦ Λόγου διττάς ἁγίας πλάκας καί τήν σεπτήν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος. 

ΧΡΟΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Ι.ΝΑΟΥ ΑΓΙΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ και ΚΟΣΜΑ του ΑΙΤΩΛΟΥ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ-ΦΩΤΟ

ΧΡΟΝΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ 

17 Ιουνίου 1977 :Θεμελίωση του Ιερού Ναού, αφιερωμένου στους αγίους Βασίλειον τον Μέγα  και Κοσμά τον Αιτωλό , σε οικόπεδο δωρεάς Γεωργίου και Σοφίας Πρέσση, εις μνημόσυνο αιώνιο των γονέων αυτών, Βασιλείου και ΄Αννης  , Αθανασίου και Φωτεινής, υπό του αειμνήστου Μητροπολίτου Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας Τιμοθέου και της συζύγου του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου, Ιωάννας.   

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 1977 : Πρώτη Θεία Λειτουργία στο ισόγειο του Ιερού Ναού  υπό του πρώτου εφημερίου του Ναού , εμπνευστή και πρωτεργάτη του έργου της ανεγέρσεως αυτού ,πρωτοπρεσβυτέρου Παναγιώτου Νταλάκου . 

4 Μαρτίου 1984: Διορισμός π.Τιμοθέου Ηλιάκη ως Εφημερίου και Προϊσταμένου του Ιερού Ναού.

2 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1988 : Εγκαίνια Ιερού Ναού υπό του μακαριστού Μητροπολίτου Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας Τιμοθέου .

1989 Έναρξη αγιογραφήσεως  Ι.Ναού κατόπιν δωρεάς της Πλατυτέρας υπό του Μητροπολίτου Παραμυθίας Τίτου.

14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1991 : Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος Γ (+1996) επισκέπτεται τον Ιερό Ναό .

13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1991 :Τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο μακαριστού Μητροπολίτου Παραμυθίας Τίτου Ματθαιάκη ,ευεργέτου του Ιερού Ναού,χοροστατούντος του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Παρθενίου .

14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1992 : Κοίμηση Μητροπολίτου Ν. Ιωνίας – Φιλαδελφείας Τιμοθέου, ο σεπτός νεκρός μεταφέρεται εις τον Ιερό Ναό προς ευπρεπισμό. 

1 Μαρτίου 1992 : Ιερά αποδημία νέων της Ενορίας εις Αγίους Τόπους και Σινά.

2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1994 :  Απότμημα εκ του Ιερού Λειψάνου του αγίου Κοσμά του Αιτωλού αποθησαυρίζεται στον Ιερό Ναό .

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ 1994 : Πρώτη Αρχιερατική Θεία Λειτουργία υπό του νέου Μητροπολίτου Ν.Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ.Κωνσταντίνου  

25 Μαΐου  1995 : Η Τίμια Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου φθάνει εκ της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου στον Ιερό Ναό προς προσκύνηση και ευλογία των πιστών. 

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ 1997 :Ο Αρχιεπίσκοπος πρ. Αμερικής Ιάκωβος  χοροστατεί στην Ακολουθία των Παθών. Τον συνοδεύει ο Μέγας Λογοθέτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου Παναγιώτης Αγγελόπουλος.

10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1999 : Πρώτος πανηγυρικός εορτασμός της αγίας Οικογενείας του Μεγάλου Βασιλείου κατόπιν Συνοδικής αποφάσεως. Στον Ιερό Ναό συλλειτουργούν οι Μητροπολίτες Πατρών Νικόδημος (+ 2008 ), Ν. Ιωνίας κ. Κωνσταντίνος και ο τότε επίσκοπος Διαυλείας Δμασκηνός ( μ.τ. Διδυμοτείχου ) .

30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2000 : Εκδημία π.Παναγιώτου Νταλάκου,πρώτου εφημερίου του Ιερού Ναού.

  5 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2000 : Ο νεκρός του αγρίως δολοφονηθέντος στο Σουδάν Μητροπολίτου Χαρτούμ Τίτου Καράντζαλη μεταφέρεται στον Ι.Ναό όπου και τελείται η νεκρώσιμος Ακολουθία.

18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2005 : Ο Ιερός Ναός με την συμβολή του Επισκόπου Φαναρίου κ. Αγαθαγγέλου , αποκτά απότμημα εκ του Ιερού Λειψάνου του Μεγάλου Βασιλείου.

30 Νοεμβρίου 2005 : Τελείται στον Ιερό Ναό το πρώτο επίσημο Μνημόσυνο του μακαριστού Οικουμενικού Πατριάρχου Κωνσταντίνου ΣΤ που έζησε εξόριστος και εκοιμήθει στην Ν. Φιλαδέλφεια (+1930) , με την συμμετοχή ως εκ προσώπου της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, του Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη τον οποίο τιμά ο Δήμος Ν.Φιλαδέλφειας.  

13 ΜΑΙΟΥ 2008 : Η Α.Θ.Π. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος επισκέπτεται επίσημα την Ν. Φιλαδέλφεια  προκειμένου να προβεί στα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Προκατόχου του, Πατριάρχου Κωνσταντίνου ΣΤ, που ανεγέρθη με ενέργειες του εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Ιερού Ναού στην ομώνυμη πλατεία της Πόλεως . 

27 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2011 : Τα σεπτά λείψανα του αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντίνου ΣΤ ,έρχονται ,μετά την εκταφή αυτών εκ του τάφου του Πατριάρχη στο Α΄ Κοιμητήριο Αθηνών  και με σεπτή Πατριαρχική εντολή, επί τριήμερο εις τον Ιερό Ναό προς προσκύνηση και απόδοση τιμών  προτού αναχωρήσουν για την Κωνσταντινούπολη . 

24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2014 : Ο πρώτος μετά την Μικρασιατική καταστροφή Μητροπολίτης Κυδωνιών κ . Αθηναγόρας λαμπρύνει ,με την άδεια του Μητροπολίτη Ν. Ιωνίας κ . Κωνσταντίνου, τις λατρευτικές εκδηλώσεις για την μνήμη του αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Τον τιμούν ο Δήμος Ν. Φιλαδέλφειας και τα Μικρασιατικά Σωματεία της Πόλεως.

1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015 : Πρώτη επίσκεψη του νέου Μητροπολίτου Ν.Ιωνίας και Φιλδελφείας κ.Γαβριήλ και συλλέιτουργο μετά του Γέροντος Μητροπολίτου πρ.Ν.Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ.Κωνσταντίνου.    

13 ΜΑΙ ΟΥ 2017  Τα Ιερά σεβάσματα του Τιμίου Ξύλου και της άφθαρτης χειρός της Ισαποστόλου Μυροφόρου αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής έρχονται από την Ιερά Μονή της Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους προς προσκύνηση και ευλογία του Ναού και του Λαού του Θεού.