Εγκώμια ψαλλόμενα εις την Κοίμησιν της Υπεραγίας Θεοτόκου

Ὁ Ἱερεύς: Εὐλογητός ὁ Θεός ἠμῶν πάντοτε• νῦν καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.
Ὁ Ἀναγνώστης: Ἀμήν.
Ὁ Χορός (Δέξ.): 
Ἐν τή Γεννήσει τήν Παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τή Κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε• Μετέστης πρός τήν Ζωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς Ζωῆς, καί ταῖς πρεσβείαις Σαῖς λυτρούμενη, ἐκ θανάτου τάς ψυχᾶς ἠμῶν.

Ὁ χορός (Ἀριστ):Κοντάκιον, αὐτομελόν. Ἦχος β΄. 
Τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καί προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, Τάφος καί Νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν• ὡς γάρ Ζωῆς Μητέρα, πρός τήν Ζωήν μετέστησεν, 
ὁ μήτραν οἰκήσας Ἀειπάρθενον.
Οἱ Χοροί (ἐναλλάξ ἐκ τοῦ Δεξιοῦ):
Ἀπόστολοι ἐκ περάτων συναθροισθέντες ἐνθάδε, Γεθσημανή τῷ χωρίω Κηδεύσατέ μου τό Σῶμα• καί Σύ, Υἱέ καί Θεέ μου, παράλαβέ μου τό Πνεῦμα.
Ὁ γλυκασμός τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, χριστιανῶν ἡ προστάτις, Παρθένε, Μήτηρ Κυρίου, ἀντιλαβού μου καί ρύσαι, τῶν αἰωνίων βασάνων.
Καί σέ μεσίτριαν ἔχω, πρός τόν Φιλάνθρωπον Θεόν• μή μοῦ ἐλέγξη τάς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων. Παρακαλῶ Σέ, Παρθένε, βοήθησον μοί ἐν τάχει.
Χρυσοπλοκώτατε Πύργε καί Δωδεκάτειχε πόλις, Ἡλιοστάλακτε Θρόνε, καθέδρα τοῦ Βασιλέως, ἀκατανόητον Θαῦμα, πῶς Γαλουχεῖς τόν Δεσπότην.

Ψάλλονται τα εγκώμια:
Στάσις πρώτη

Ἡ Ἁγνὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης βαβαί,
ἡ Θεὸν ἐν τῇ γαστρί σου
χωρήσασα καὶ κυήσασα ἀφράστως ἐπὶ γῆς.
Ἀπορεῖ καὶ φύσις, καὶ πληθὺς νοερά,
τὸ ἐν σοί, Παρθενομῆτορ,μυστήριον,
τῆς ἐνδόξου καὶ ἀρρήτου σου ταφῇς.
Βασιλὶς καὶ πόλου, καὶ τῆς γῆς ἀληθῶς,
εἰ καὶ τάφῳ σμικροτάτω συγκέκλεισαι,
ἐγνωρίσθης πάσῃ κτίσει Μαριάμ.
Γέφυρα ὑψοῦται, ἡ μετάγουσα πρίν,
ἐκ θανάτου πρὸς ζωὴν τὴν ἀκήρατον,
τοὺς θανόντας παραβάσει τοῦ Ἀδάμ.

Δάκρυσι καὶ θρήνοις, γοεροῖς ἐπὶ σοί,
πᾶσαι αἱ σαὶ φίλαι ἐκόπτοντο,
τὴν μετάστασιν μὴ φέρουσαι τὴν σήν.
Ἔχαιρον χορείαι, Οὐρανίων Νοῶν,
ἀπὸ γῆς σὲ φερομένην δεχόμεναι,
εἰς οὐράνια σκηνώματα ἁγνή.
Ζῶσα ἐν ὑψίστοις, ἀληθῶς Μαριάμ,
ὑπὲρ πάντων πρεσβευτὴς ἡμῶν γέγονας,
ἀξιῶσαι εὐφροσύνης ἀληθῶς.
Ἡ λαμπὰς ἡ θεία, τοῦ ἀρρήτου φωτός,
φρικτωρούσα οὐρανόθεν τοὺς δούλους σου,
μὴ ἐλλείπης Ἀγαθὴ τοὺς ἐπὶ γῆς.
Θρόνος τοῦ ὑψίστου γενομένη ἁγνή,
ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανὸν μεταβέβηκας,
μεταστᾶσα εἰς αἰώνιον ζωήν.
Ἱερέων πέλεις, καύχημα εὐλαβῶν,
Ἐκκλησίας τὸ ἀκράδαντον στήριγμα,
καὶ Ὁσίων Ἀσκητῶν ἡ ἀρωγός.
Κλῖμαξ ἡ ἁγία, ἢν προεῖδε σαφῶς,
Ἰακὼβ δι’ ἧς κατέβη ὁ Ὕψιστος,
ἀνυψοῦται ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανόν.
Λόγος τοῦ Ὑψίστου, ὁ ἀρρήτως τεχθεὶς
ὑπὸ σοῦ, Θεοκυήτωρ,
μετέστησεν ἐκ τῆς γῆς πρὸς τὴν ἀθάνατον ζωήν.

Μαριὰμ πῶς θνῄσκεις, πῶς τῷ τάφῳ οἰκεῖς,
τῆς ζωῆς τὸν χορηγὸν ἡ γεννήσασα,
τοὺς νεκροὺς ἐξαναστήσαντα φθορᾶς;
Νύμφην τοῦ Ὑψίστου, καὶ Μητέρα σαφῶς,
Ἰησοῦ τοῦ Θείου Λόγου γινώσκομεν,
κἄν ἐν τάφῳ σὲ ὁρῶμεν ὡς φθαρτήν.
Ξένον τόκον εἶδον, ἀληθῶς οἱ πιστοί,
καὶ τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν νῦν μετέθεσαν,
ξενωθέντες τῆς ζωῆς τῆς κοσμικῆς.
Οὐρανὸς ὡς ἄλλος, ἀνεδείχθη Ἁγνή,
δεξαμένη τὸ σὸν σκῆνος τὸ ἄχραντον,
ἡ ἁγία καὶ σεπτὴ Γεθσημανῆ.
Πύλη σωτηρίας, ἐγεννήθης ἡμῖν,
ἀρχηγὸς τῆς νοητῆς ἀναπλάσεως,
κἄν ὑπείκεις τῇ τῆς φύσεως φθορά.
Ῥάβδος, ἡ τὸ ἄνθος, τὸ εὐῶδες Χριστόν,
ἐξανθήσασα τῷ τάφῳ νῦν τέθαπται,
ἵνα φύσῃ σωτηρίας τὸν καρπόν.

Σὺ γὰρ μόνη πέλεις, ἐν θνητοῖς ἀληθῶς,
ἀναστάσεως τὸν τύπον ἐκλάμπουσα,
Σὺ καὶ μόνη τῶν πταιόντων ἱλασμός.
Τάφος μὲν καλύπτει, τὸ σὸν σκῆνος, Ἁγνή,
τὴν δὲ θείαν σου ψυχὴν χειριζόμενος,
ὁ Υἱός σου ἀγκαλίζεται λαμπρῶς.
Ὕμνοις οὐρανίοις, ἐμελώδουν Σεμνή,
τὴν τριήμερον ταφήν σου οἱ ἄγγελοι,
καὶ τὴν δόξαν ἐμεγάλυνον τὴν σήν.
Φέγγος οὐρανόθεν, δεξαμένη Ἁγνή,
ἐχαρίτωσας ἡμᾶς τοὺς τιμῶντας σε,
καὶ γεραίροντας τὴν Κοίμησην τὴν σήν.
Χώραν ἀχωρήτου, τοῦ Θεοῦ Μαριάμ,
χρηματίσασαν καὶ ἅγιον τέμενος,
νῦν καλύπτει σὲ ἀγρὸς Γεθσημανῆς.
Ψάλλοντες τὸν τόκον, σοῦ τὸν θεῖον Ἁγνή,
ἀνυμνοῦμεν οἱ πιστοὶ καὶ γεραίρομεν,
Σὲ τὸν ἔμψυχον ναὸν τόν τοῦ Θεοῦ.
Ὤ θαυμάτων ξένων, ὢ πραγμάτων καινῶν,
ἡ πνοή μου τὸν δοτῆρα κυήσασα,
ἄπνους κεῖται καὶ κηδεύεται νεκρά.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.

Ἀνυμνοῦμεν Λόγε, σὲ τὸν πάντων Θεόν,
σὺν Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ σου Πνεύματι,
καὶ δοξάζομεν οἱ πάντες εὐσεβῶς.
Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε Ἁγνή,
καὶ τιμῶμεν τὴν ἁγίαν σου Κοίμησιν,
καὶ τὴν ὕψωσιν ἐκ γῆς, πρὸς οὐρανόν.
Ἡ Ἁγνὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης βαβαί,
ἡ Θεὸν ἐν τῇ γαστρί σου χωρήσασα
καὶ κυήσασα ἀφράστως ἐπὶ γῆς.
Μικρὰ συνάπτῃ.
«Ὅτι ηὐλόγηταί Σου τὸ ὄνομα καὶ δεδόξασταί Σου ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ …»

Στάσις δευτέρα

Ἄξιόν ἐστι, μεγαλύνειν σὲ τὴν Θεοδόχον,
τὴν τῶν ἀρετῶν ταμεῖον ὑπάρξασα,
καὶ χαρίτων ἁπασῶν τῶν τοῦ Θεοῦ.
Βάτον ἐν Σινᾷ, ἀκατάφλεκτον εἶδε σε πάλαι,
Μωυσῆς γαστρί σου τὸ θεῖον πῦρ,
ὡς χωρήσασα ἀφλέκτως Μαριάμ.
Γόνιμος ὡς γῆ, ἀεὶ δείκνυται Παρθενομῆτορ,
πᾶσι τοῖς θερίζειν ἐθέλουσι,
σωτηρίαν ἡ σεμνὴ Γεθσημανῆ.
Δῆλον οὖν ἡμῖν, ὢ Παρθένε μὴ ἰσχύειν δίχα,
σοῦ τῆς μεσιτρίας ὀρθοβατεῖν,
τοῖς πανσέπτοις ἴχνεσι τοῦ Χριστοῦ.

Ἔνθα οἱ χοροί, Ἀποστόλων τε καὶ τῶν Ἀγγέλων,
ἵσταντο κυκλοῦντες ἐν ᾄσμασι,
παριστάμεθα Παρθένε καὶ ἡμεῖς.
Ζώωσον Ἁγνή, τοὺς εἰς σὲ πιστῶς καταφυγόντας,
διὰ τῆς ὑπὲρ αὐτῶν μεσιτίας σου,
πρὸς τὸν ἄναρχον Υἱὸν καὶ Παντουργόν.
Ἤρω Μαριάμ, κατὰ φύσεως βροτείας νίκην,
τὸν Χριστὸν ἀσπόρως κυήσασα,
ἀλλὰ θνῄσκεις νόμῳ φύσεως βροτῶν.
Θαῦμα ἀληθῶς, πῶς ἡ ἄναδρος θηλάζει βρέφος,
πῶς καὶ νεκροφόρος καθίστασαι,
ἡ Μητρόθεος ἐκτὸς διαφθορᾶς.

Ἴθυνον ἡμᾶς, πρὸς λιμένας σωτηρίους, Κόρη,
τοὺς χειμαζομένους ἐν κλύδωνι,
ψυχοφθόρων παραπτώσεων δεινῷ.
Κλῖμαξ πρὸς Θεόν, ὁ σὸς τάφος Παναγία,
πέλει ἄγουσα τοὺς πίστει ὑμνούντας σε,
καὶ τιμῶντας σου τὴν Κοίμησιν σεπτῶς.
Λόγος τοῦ Πατρός, ἐπεσκήνωσεν ἐν σοὶ Παρθένε,
καὶ πρὸς οὐρανὸν σὺ μετήγαγες,
τοὺς τὴν κύησιν δοξάζοντας τὴν σήν.
Μέτοχοι ζωῆς, τῆς ἀφθάρτου τε καὶ ἀϊδίου,
τῷ σῷ τόκῳ πάντες γεγόναμεν,
δι’ ὃ ᾄδομεν τὸ χαῖρε σοι σεμνή.
Νόμοι ἐπὶ σοί, οἱ τῆς φύσεως Ἁγνὴ Παρθένε,
σφόδρα παραδόξως καινίζονται,
ὡς κυήσασα Θεὸν Ἐμμανουήλ.
Ξένον ἀληθῶς, τὸ μυστήριον τῆς σῆς κυοφορίας,
Ἄχραντε ἀσπόρως γεννήσασα,
καὶ θηλάσασα τὸν Κτίστην τοῦ παντός.
Ὅλον τὸν Ἀδάμ, προσλαμβάνει ἐκ γαστρός σου,
θέλων ἐκτεμεὶν ῥιζόθεν παρακοήν,
ὁ Υἱός σου τὴν φυείσαν ἐν ἡμῖν.
Πύλη νοητή, τῆς ἐν γῇ φανερωθείσης Κόρῃ,
ἐκ τοῦ ὕψους θείας ἀνατολῆς,
ἀνεδείχθης Θεονύμφευτε πιστοῖς.
Ῥήτορες δεινοί, οὐδὲ Ἄγγελοι Παρθενομῆτορ,
σθένουσιν ἀξίως ὑμνήσαι σε,
τὴν ὑπέρτιμον Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

Σῶμα καὶ ψυχήν, ὑπερένδοξε Ἁγνὴ Παρθένε,
ἄσπιλα Θεῷ διετήρησας,
δι’ ὃ κάλλους σου ἠράσθη ὁ Χριστός.
Τόμος σὺ καινός, ἐν ὢ γέγραπτε ὁ θεῖος λόγος,
βίβλῳ τῆς ζωῆς τοὺς ὑμνούντας σε,
ἐγγραφῆναι καθικέτευε Ἁγνή.
Ὕμνους καὶ ᾠδάς, ἐξοδίους ὥσπερ μύρα Κόρη,
ἐπικήδεια σοι προσφέροντες,
ἐξαιτούμεθα πταισμάτων ἱλασμόν.
Φόβῳ καὶ χαρᾷ, καὶ ἡμεῖς ὥσπερ ἐκεῖνοι τότε,
πάρεσμεν τῷ τάφῳ σου Ἄχραντε,
ἐκπληττόμενοι τὴν κοίμησιν τὴν σήν.
Χαῖρε Μαριάμ, δι’ ἧς ἔλαμψε χαρὰ τῷ κόσμῳ,
καὶ ἀρᾷ ἡ καθ’ ἡμῶν ἐξωστράκισται,
τὸν Σωτῆρα κυησάσης ἐπὶ γῆς.
Ψάλλοντες τὸν σὸν, τόκον ἄσπιλε Παρθενομῆτορ,
ἀνυμνολογοῦμεν γεραίροντες,
σὲ τὸν ἔμψυχον ναὸν τόν τοῦ Θεοῦ.
Ὥσπερ οἱ νεκροὶ διὰ σοῦ ζωοποιούνται Κόρη,
οὕτω καὶ ἡμᾶς ζωοποίησον,
νεκρωθέντας πλημμελήμασι πολλοῖς.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.
Δόξα τῷ Πατρί σὺν Υἱῷ τε καὶ τῷ Παναγίῳ Πνεύματι
προσάγομεν εὐσεβῶς,
τῇ Τριάδι τῇ Ἁγίᾳ καὶ σεπτή.
Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἄσμασι πιστοί, ὀρθοδόξοις τε καὶ εὐπροσδέκτοις,
πάντες ἀνυμνήσωμεν σήμερον,
τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ δουλοπρεπῶς.
Ἄξιόν ἐστι, μεγαλύνειν σε τὴν Θεοδόχον,
τὴν τῶν ἀρετῶν ταμεῖον ὑπάρξασα,
καὶ χαρίτων ἁπασῶν τῶν τοῦ Θεοῦ.
Μικρὰ συνάπτῃ.
«Ὅτι ἅγιος εἰ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἐπὶ Θρόνου δόξῃς τῶν Χερουβεὶμ ἐπαναπαυόμενος καὶ σοὶ τὴν
δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, …»

Στάσις τρίτη
Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, ὕμνον τῇ ταφῇ σου, προσάγουσι Παρθένε.
Βλέψας οὐρανόθεν, Θεὸς τῶν ὅλων Κτίστης, ἐν τῇ γάστρί σου ᾔκει.
Γνῶσιν ἐξαιτοῦμεν, τῆς σῆς κυοφορίας, προξένου σωτηρίας.
Δυσώπει τὸν Υἱόν σου, οἰκτείραι ἡμᾶς πάντας, ἐν τῇ μελλούσῃ κρίσει.
Ἐν οὐρανῷ ἐστάναι, νομίζομεν Παρθένε, ἑστῶτες τῷ Ναῷ σου.
Ζῶσι καὶ τεθνεῶσι, τοῖς ἐπὶ σὲ θαρροῦσιν, ἀντίληψιν σὺ δίδως.
Ἡ γῆ πανηγυρίζει, ὁ οὐρανὸς χορεύει, σοῦ ἄνω αἰρομένης.
Θανοῦσα ἀθανάτους, μετέβης πρὸς σκηνώσεις, ἐχθρὸν ἡ θανατοῦσα.
Ἵνα τὸ κάλλος βλέπεις, τοῦ σοῦ Υἱοῦ Παρθένε, πρὸς οὐρανοὺς μετέστης.
Καὶ ὄντως, ὢ Παρθένε, αἱ γενεαὶ πᾶσαι, μακαρίζουσί σε.

Λύτρωσιν παράσχου, Παρθένε Θεοτόκε, τοῖς σὲ ὑμνολογούσι.
Μόνη σύ προστάτις, πενήτων ὀρφανῶν τε, καὶ τῶν χήρων ὑπάρχεις.
Νέκρωσιν ὑπέστης, κυήσασα Παρθένε, τὸν νεκρωτὴν τοῦ Ἅδου.
Ξένον τόκον εἶδον, οἱ σὲ ὑμνολογοῦντες, ὡς μόνην Θεοτόκον.
Ὁ τάφος σου κηρύττει, Παρθένε τὴν ταφήν σου, καὶ τὴν μετάστασίν σου.
Πάντες οἱ λαοὶ σε, Δέσποιναν Παρθένε, καλοῦσι προσκυνοῦντες.
Ῥητόρων πολυφθόγγων, σοφίαν ἐτροπώσω, τῇ σῇ κυοφορία.
Σκιρτώσιν αἱ καρδίαι, τῶν εὐσεβούντων πάντων, ἐπὶ τῇ σῇ κηδεύσει.
Τὶς ἐξειπεῖν ἰσχύει, Παρθενομῆτορ μόνη, τὰς θείας ἀρετάς σου.
Ὕψωσον Παρθένε, τῇ σῇ κυοφορία, τὸ κέρας Ὀρθοδόξων.
Φυλαὶ λοιπαὶ καὶ γλῶσσαι, τὸν τάφον σου κυκλοῦσι, σὲ ἀνυμνολογοῦντες.
Χριστιανῶν σε σκέπην, μάλιστα καὶ Μητέρα, κηρύττομεν οἱ πάντες.

Ψαύοντες σὴν κλίνην, σὲ ἀνυμνολογοῦμεν, Παρθενομῆτορ Κόρη.
Ὤ Μῆτερ καὶ Παρθένε, ἀπάλλαξον γεένης, τοὺς σὲ ὑμνολογούντας.
Ἔρραναν τὸν τάφον, μύροις τὸ Σὸν Σκῆνος, κηδεύσαντες Παρθένε.
Ἔρραναν τὸν τάφον, οἱ κηδεύσαντές σε, ἄνθεσι καὶ μύροις.
Ἔρραναν τὸν τάφον, μύροις Θεοτόκε, οἱ κηδεύσαντές σε.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.
Ὤ Τριὰς Ἁγία, Πατὴρ Υἱὸς καὶ Πνεῦμα, τοὺς λατρευτάς σου σῶσον.
Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ὤ Παναγία Μῆτερ, σκέπε καὶ φρούρει πάντας, τοὺς ἐπὶ σὲ θαρροῦντας.
Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, ὕμνον τῇ ταφῇ σου, προσάγουσι Παρθένε. 

Ὁ Χορός: (Ἀριστ.):
Τῶν Ἀποστόλων ὁ δῆμος, συναθροισθεῖς ἐν νεφέλαις, ἀξιοχρέως Κηδεύσει, τήν τοῦ ΚΥΡΙΟΥ Μητέρα, παρόντος καί τοῦ Σωτῆρος, σύν μυριάσιν Ἀγγέλων.
Ὁ Χορός: (Δέξ.):
Μετά βροντῆς ἐν νεφέλαις, τούς Ἀποστόλους ὁ Σωτήρ, πρός τήν τεκοῦσαν ἐκπέμπει, πόθω Κηδεύσαντας Αὐτήν κατέρχεται δέ καί Οὗτος, δορυφορούντων Ἀγγέλων.

Καί ἡ Ἀπόλυσις 

Οι 24 Οίκοι και τα εγκώμια της Ιερής Ακολουθίας, καθώς και οι Κανόνες που συνετέθησαν από τον ευλαβή προσκυνητή του Παναγίου Τάφου κ. Νικόλαο Θαλασσινό και εγκρίθηκαν από την Α.Θ.Μ.τον Πατριάρχη κ.κ. Ειρηναίο, την Πατριαρχική Σύνοδο Ιεροσολύμων και την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος

Η Παναγία η Παντοχαρά του Ελύτη στη Σίκινο

Η Παναγία η Παντοχαρά του Ελύτη στη Σίκινο.
Επιθυμία του ποιητή εκπληρώθηκε και στην Σίκινο πλέον υπάρχει Η Παναγάια η Παντοχαρά.
Η τοποθεσία που επιλέχθηκε για την ανέγερση του ξωκλησιού της Παναγίας της Παντοχαράς είναι ένας χώρος που κοιτάει στον βορρά, βλέπει ανεμπόδιστα στο Αιγαίο και στο βάθος φαίνεται η Σίφνος
«Παρθένω Σικινίω Οδυσσέας Ελύτης ανέθηκε» διαβάζει ο προσκυνητής σε επιγραφή επάνω από την είσοδο του νεότευκτου ξωκλησιού της Παναγίας της Παντοχαράς στη Σίκινο.
Η Παναγία η Παντοχαρά βρίσκεται ανάμεσα στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής και στη χώρα της Σικίνου. Θεμελιώθηκε το 2001 σε έκταση που παραχωρήθηκε από τον Δήμο Σικίνου και η ανέγερση έγινε με δαπάνες και φροντίδα της Ιουλίτας Ηλιοπούλου. Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός είναι του Αλέξανδρου Σαμαρά και το έργο ολοκληρώθηκε με τη φροντίδα της αρχιτέκτονος Λίλιαν Στεφανίδου και του πολιτικού μηχανικού Λάμπρου Κωστάκη. Ο αγιογράφος Α. Σκαλιώτης και ο τεχνίτης του νησιού Μιχάλης Κιμουλιάτης με τον γιο του εργάστηκαν για την κατασκευή του ναού σεβόμενοι την αρχιτεκτονική παράδοση του τόπου.
«Η Παναγιά το πέλαγο/κρατούσε στην ποδιά της/τη Σίκινο, την Αμοργό/ και τ' άλλα τα παιδιά της», γράφει ο ποιητής στη συλλογή «Τα Ρω του Έρωτα». Ποτέ όμως δεν επισκέφτηκε το νησί, όπως διευκρινίζεται σε αναθηματική πλακέτα στον τοίχο του ναού, δεξιά της εισόδου. Θαύμαζε τη Σίκινο μακρόθεν: «Η Σίκινος για τον Ελύτη εκφράζει την παρθένα, καθαρή Ελλάδα. Του άρεσε και ο ήχος της λέξης "Σίκινος"», λέει ο Αλέξανδρος Σαμαράς. Η τοποθεσία που επιλέχθηκε για την ανέγερση του ξωκλησιού, όπως εξηγεί ο ίδιος, είναι ένας χώρος απλός, αιγαιοπελαγίτικος, που έχει μια φυσική ομορφιά και αθωότητα. Βλέπει ανεμπόδιστα στο Αιγαίο, κοιτάει στον βορρά και στο βάθος φαίνεται η Σίφνος, «Το εκκλησάκι βρίσκεται επάνω στον "αέρα"».
Στο τέμπλο αριστερά, δίπλα στην καθιερωμένη Παναγία, η Παναγία η των Πάντων Χαρά, αντίγραφο της εικόνας των Στροφάδων της Ζακύνθου, από την οποία πήρε το ξωκλήσι το όνομά του.Ειδικό απολυτίκιο συνέθεσε ο Ζακυνθινός Ιερέας Πρωτοπρεσβύτερος π.Παναγιώτης Καποδίστριας. 

ΩΡΕΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Είναι γεγονός ότι η Πατρίδα μας περνάει δύσκολες ώρες που ίσως γίνουν δυσκολότερες τις επόμενες μέρες.Η αβεβαιότητα του αύριο έχει δημιουργήσει στον ήδη κουρασμένο Ελληνα Πολίτη μια έντονη δυσφορία,θλίψη και αγανάκτηση που σε συνδυασμό με τις ύποπτες εσχατολογικές κραυγές ορισμένων κύκλων που βάζουν το προσωπικό τους συμφέρον πάνω από το Εθνικό,μπορεί ανά πάσα στιγμή να πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Δεν είναι του παρόντος η απάντηση στο ερώτημα ποιος φταίει για την εικόνα αυτή.
Πολλοί φταίνε και δυστυχώς κανένας δεν τους κάλεσε να πληρώσουν.Πάντα τα λάθη των μεγάλων τα πληρώνουν οι μικροί.Για αυτούς τους μικρούς και ταπεινούς πρέπει όλοι να δουλέψουμε αυτές τις ώρες.Για τον συνταξιούχο,την νοικοκυρά,τον νέο και την νέα που βλέπουν να τους πουλάνε ακόμα και τα όνειρα .Αρκετά πλήρωσαν οι μη έχοντες.
Στις 5 Ιουλίου ,αν κάτι δεν αλλάξει,θα κληθούμε να απαντήσουμε σε ένα  ερώτημα αν συμφωνούμε η όχι με το νέο μνημόνιο που προτείνουν οι "θεσμοί",(όρος αδόκιμος και προκλητικός ,θεσμός είναι κάτι ιερό και σεβαστό και όχι ο τοκογλύφος σαρκοφάγος) .Είναι ίσως η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που ο Λαός έχει τόση δύναμη στα χέρια του και γιαυτό πρέπει να την αξιοποιήσει για το καλό του Τόπου και κατ επέκταση του δικού του.Το γεγονός και μόνο ότι εγχώρια και ξένα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια όπως και οι γνωστοί φουστανελο-παντελονάδες που χρόνια  λυμαίνονται  τον ιδρώτα του κοσμάκη έχουν συσπειρωθεί σε μια εκστρατεία ψεύδους και ασύστολης προπαγάνδας υπέρ της θετικής ψήφου δείχνει πόσο πονάει η οργή του Λαού.Δεν είναι εξάλλου πρώτη φορά που γίνεται αυτό και το 1940,για να μην πάμε πιο μακρυά,υπήρχαν δωσίλογοι που δυσανασχέτησαν για το περήφανο "ΟΧΙ" του Λαού και έτρεξαν να υποδεχθούν τον κατακτητή με άνθη,χαμόγελα και λίστα αντιστασιακών προς εκτέλεση.Γνωστή εφημερίδα που σήμερα προπαγανδίζει υπέρ των ξένων συμφερόντων αναγκάστηκε μετά την απελευθέρωση να αλλάξει όνομα για να μπορέσει να ξανακυκλοφορήσει στην Ελλάδα.Είμαστε λίγοι σ αυτό τον Τόπο και καλά γνωριζόμαστε. 
Είναι γεγονός ότι η θέση της Ελλάδος είναι μέσα στην Ευρώπη σε αυτό κανένας δεν λέει Όχι.
 ΟΧΙ λέμε στην καταπίεση και στον τελικό αφανισμό ενός υπερήφανου Λαού που δεν φταίει σε τίποτα για όσα παίχτηκαν πίσω από  πλάτη του.
ΟΧΙ λέμε στον εξευτελισμό στην ταπείνωση και στην ατιμωρησία των υπευθύνων.
ΟΧΙ λέμε σε ένα νέο εθνικό διχασμό.
ΟΧΙ λέμε στον αφανισμό των μικρών των φτωχών των ταπεινών.
ΟΧΙ λέμε σε νέες αυτοκτονίες και λουκέτα.
ΟΧΙ λέμε στην συγκυβέρνηση της Πατρίδας μας με δανειστές και εταίρους που δεν σέβονται την ανεξαρτησία μας.
Μένουμε Ευρώπη γιατί κανένας δεν μπορεί να μας διώξει αφού και το όνομά της ακόμα είναι δικό μας.
Μένουμε Ευρώπη και απαιτούμαι σεβασμό στον πολιτισμό στην θρησκεία και στην ιστορία μας ,στους αγώνες και στις θυσίες μας για την δική της μεγαλουργία,την δική της αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Μένουμε Ευρώπη αλλά στην Ευρώπη των αξιών της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού και όχι στην Ευρώπη των τοκογλύφων και των αιμοσταγών τεχνοκρατών.
Μένουμε Ευρώπη και το μόνο που ζητάμε είναι να μας επιστρέψουν τώρα την ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ! 
Μένουμε Ευρώπη φωνάζοντας ΟΧΙ στην παρακμή και είμαστε σίγουροι πως με την βοήθεια του Θεού και πάλι θα διδάξουμε τους Λαούς, "πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι"!
 π.Τιμόθεος Ηλιάκης 

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Μητροπολίτου Εδέσσης Ιωήλ

Κύριε ὁ Θεός ἠμῶν, ὁ δείξας τό ἔλεός Σου ἐν πάσι τοῖς προσιούσι σοῖ καί ἑξαιτουμένοις τοῦτο, ὁ εὐμήχανος καί ποικίλα ἔχων τῆς σωτηρίας τά φάρμακα, «ὁ πατήρ τῶν οἰκτιρμῶν καί Θεός πάσης παρακλήσεως, ὁ παρακαλῶν ἠμᾶς ἐπί πάση τή θλίψει ἠμῶν», ὁ διά τοῦ μονογενοῦς Σου Υἱοῦ πληροφορήσας ἠμᾶς ὅτι οἰκτίρμων ὑπάρχεις καί πολυέλεος, «ὁ ἐλεῶν πάντας, ὅτι πάντα δύνασαι καί παρορῶν ἁμαρτήματα ἀνθρώπων εἰς μετάνοιαν», ὁ παρακινήσας τόν προφητάνακτα Δαυΐδ εἰπεῖν• «καθαρισθήσομαι ἀπό ἁμαρτίας μεγάλης» τή δυνάμει σου, ὁ μή θέλων τόν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, προσδεξαι ἐν ταύτη τή ὥρα τήν δέησιν ἠμῶν ὑπέρ τοῦ Ἔθνους καί τῆς Πατρίδος ἠμῶν.

Πάντες γάρ οἱ ὁμοπάτριδες κείμεθα ἐπί ξυροῦ ἀκμῆς τῶν θλίψεων ὀδυνόμενοι ἐπί τή χλεύη καί καταφρονήσει τῆς φιλτάτης ἠμῶν πατρίδος, οὐ μήν ἀλλά καί τή δυστυχία τῶν κατοίκων αὐτῆς.

Ὄντως ἐκ τέ τῶν ἁμαρτιῶν ἠμῶν καί ἐκ τῆς ἐνεστώσης οἰκονομικῆς ἀνάγκης καί τῆς πνευματικῆς κρίσεως τῶν Ἐθνῶν κατέστημεν ἄνθρωποι θλίψιν μόνιμον ἔχοντες καί Ἔθνος ὑπό τῶν ἄλλων Ἐθνῶν ὀνειδιζόμενον. Δός, οὔν, ἠμίν, Κύριε ὁ Θεός ἠμῶν ἄνεσιν βίου, πάντα τά χρειώδη της κάθ” ἡμέραν ἐπί τῆς γής ἠμῶν διαβιώσεως, μετάνοιαν διά τάς παραλείψεις καί ἁμαρτίας ἠμῶν, ἐλευθερίαν ἐκ τῶν πολλῶν δυσοιώνων λογισμῶν, πίστιν βεβαίαν πρός Σέ, ἐλπίδα ἐπί τά βελτίω τῶν ὀχληρῶν ἠμῶν καταστάσεων ἀκαταίσχυντον, χαράν ἐν ταῖς καρδίαις ἠμῶν σταθηρᾶν.

Ἐξάγαγε ἠμᾶς ἐκ τῶν λυπηρῶν ἐπί τά θυμηδέστερα, ἐκ τῶν στενωπών τῆς ἀπελπισίας εἰς τόν δίαυλον τοῦ θάρσους, ἐκ τῆς ὀλισθηρᾶς ὁδοῦ τῆς ἀπωλείας εἰς τήν ἀτραπόν τῆς σταθερότητος, ἐκ τῆς ἀπιστίας εἰς τήν πίστιν, φανερῶν τοῖς πάσι τόν δρόμον τῆς ἀληθινῆς ζωῆς.

Ὅτι σύ εἰ ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῶ καί τῷ Ἁγίω Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Μητροπολίτης Ἐδέσσης Ἰωήλ  

ΜΝΗΜΗ ΠΑΤΕΡΩΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ ΚΑΙ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,Θεοφιλέστατε άγιε Βερενίκης  ευλαβέστατοι Πατέρες, ευσεβέστατοι Χριστιανοί.Χρέος ιερόν και παλαιόν μας συγκέντρωσε σήμερα εις τον Ιερόν τούτον Ναό .  Χρέος έναντι ανδρών  τιμίων  και αγίων των μακαριστών Σπυρίδωνος του Μικραγιαννανίτου και Μωυσέως του Αγιορείτου των οποίων καθηκόντως τελούμε τα ιερά μνημόσυνα επι τη συμπληρώσει τεσσαράκοντα ημερών από της εκδημίας του πρώτου και έτους ολοκλήρου του δευτέρου. Το αγιώνυμο Όρος του Άθωνος κοινή πνευματική πατρίδα των μακαριστών Πατέρων η δε γήινος αυτών πατρίδα,η αγιότοκος Θεσσαλονίκη , με καταγωγή την Μικρά Ασία του πρώτου ,και η πολυώνυμος πόλις των Αθηνών του δευτέρου. Πλην της κοινής πνευματικής πατρίδας οι αείμνηστοι τιμώμενοι Πατέρες είχαν μεταξύ τους και άλλα σημαντικά  κοινά σημεία .Πρώτον, Δεν έκρυψαν τα τάλαντα που τους χάρισε ο Θεός αλλά αγωνίσθηκαν και να τα πολλαπλασιάσουν και να τα προσφέρουν με απλοχεριά και αγάπη στην Εκκλησία και στον σύγχρονο άνθρωπο. Και δεύτερον σήκωσαν αγόγγυστα τον σταυρό της σκληρής δοκιμασίας που τους έστειλε ο Θεός με την μορφή βαρύτατης ασθένειας.   Ταλαντούχος διάκονος της ψαλτικής τέχνης ο π. Σπυρίδων  έμεινε πλέον στην ιστορία σαν το σύγχρονο  «αηδόνι του αγίου όρους» που λάμπρυνε με την παρουσία του όχι μόνο τα αγιορείτικα αναλόγια αλλά και τα σημαντικότερα της Ορθοδόξου Εκκλησίας ψαλτήρια όπως αυτά του σεπτού Κέντρου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, των Πρεσβυγενών  Πατριαρχείων  ,των σεπτών προσκυνημάτων όπως της Παναγίας Σουμελά και πρόσφατα του αγίου Βουκόλου της πατρίδας του της Σμύρνης όπου παρά την ασθένεια του έψαλλε και ράγισαν πέτρες ,ξύπνησαν μνήμες , αναθάρρησε η ελπίδα. Μαθητής ο ίδιος μιας άλλης μεγάλης σύγχρονης αγιορείτικης μορφής του Υμνογράφου της Μ.Χ.Ε. π. Γερασίμου Μικραγιαννανίτου μετέδιδε με καλοσύνη και αγάπη όσα έμαθε και εδιδάχθη  παρά τους πόδας του μεγάλου αυτού ανδρός. Ο π. Σπυρίδων δεν ήταν μόνο ένας καλός ψάλτης, ήταν και ένας καλός Μοναχός , ένας γνήσιος Αγιορείτης , μια τεράστια ανοιχτή αγκαλιά αγάπης  χριστιανικής μέσα στην οποία βρήκαν καταφύγιο εκατοντάδες  κουρασμένες ψυχές. Ήταν πάντα πρώτος σε όλα τα κελεύσματα της Εκκλησίας από την Ιεραποστολή στην Αφρική και την Βόρειο Ήπειρο μέχρι την παρασκευή  του Αγίου Μύρου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, αφού σαν δεύτερο διακόνημα είχε την κατασκευή του ωραιότερου αγιορείτικου θυμιάματος. Χωρίς να εγκαταλείπει ουδέ στιγμή τα μοναχικά του καθήκοντα, έτρεχε όπου υπήρχε ανάγκη ,πόνος, ασθένεια, πένθος αλλά και χαρά . Φιλόπονος και εργατικός όσο λίγοι μετέτρεψε με τα χέρια του την άλλοτε άγονη γη της Μικραγιάννας σε ένα επίγειο Παράδεισο όπου σήμερα βρίσκουν δροσερό καταφύγιο οι χιλιάδες προσκυνητές του ιερού Σπηλαίου των αγίων Διονυσίου του Ρήτορος και Μητροφάνους του ηγιασμένου που και αυτό μαζί με τα κελιά της Παναγίας ,του Τιμίου Προδρόμου και των Αρχαγγέλων ο ίδιος ανακαίνισε την σύμπραξη και των άλλων  Μελών της Αδελφότητος  . Αξιώθηκε να δει την Συνοδεία  που του εμπιστεύθηκε η Χάρις του αγίου Θεού να αυξάνει και να προσφέρει την καλή της μαρτυρία στον σύγχρονο αγιορείτικο Μοναχισμό αλλά και εκλεκτά Μέλη της στην Διακονία της Εκκλησίας με κορυφαίο τον εξ αυτής προερχόμενο Μητροπολίτη Κεντρώας Αφρικής κ. Νικηφόρο . Αγόγγυστα, όπως προείπα,  σήκωσε τον σταυρό της δοκιμασίας  του στο τέλος της επίγειας ζωής του και ήρεμα και Χριστιανικά παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο που παιδιόθεν αγάπησε και υπηρέτησε πιστά. Αξίζει εδώ να αναφέρουμε ένα σημαντικό περιστατικό που σφράγισε την αγιορείτικη πορεία του αγαπημένου μας φίλου και αδελφού. Το τελευταίο Πάσχα της ζωής του ζήτησε να το περάσει στην Σκήτη που τον ανάθρεψε πνευματικά και τον ανέδειξε στην Αγία Άννα που διακόνησε, αγάπησε και ύμνησε .Παρά τους πόνους και τους κόπους της ασθένειας πήγε εκεί και το βράδυ της Αναστάσεως έδωσε τον καλύτερο εαυτό του ψάλλοντας του πασχαλινούς αναστάσιμους ύμνους προκαλώντας ρίγη συγκινήσεως σε όσους βρέθηκαν εκεί  και που όλοι ομολογούν πως ήταν η καλύτερη  πασχαλινή ακολουθία που άκουσαν ποτέ. Ένα ακριβώς μήνα μετά, η αγαθή ψυχή του βρέθηκε στην επουράνιο θριαμβεύουσα εκκλησία .Τώρα ο π. Σπυρίδων ψάλλει εκεί με τους αγγέλους τους αγίους και εύχεται και προσεύχεται για την επί γης  στρατευόμενη Εκκλησία, για το Αγιώνυμο Όρος, για την απορφανισθείσα Αδελφότητα του Υμνογράφου για την Ορθοδοξία και Ελλάδα  και για κάθε ψυχή που χρειάζεται τις προσευχές του . Ας είναι ελαφρύ το αγιασμένο χώμα του Άθωνος που φιλοξενεί το γήινο  σαρκίο του. 
Σεβασμιώτατε, για τον έτερο τιμώμενο Πατέρα , τον Γέροντα Μωυσή τον Αγιορείτη, τον πολυγραφότατο ίσως σύγχρονο Αγιορείτη Μοναχό, επέλεξα να μην ομιλήσω εγώ  αλλά να δώσω τον λόγο στον ίδιο μέσα από ένα μικρό αλλά περιεκτικό κείμενό του που μιλάει για το νόημα της ζωής αλλά ταυτόχρονα μας δίνει την ευκαιρία να προσεγγίσουμε αυτήν την μεγάλη αγιορείτικη προσωπικότητα  . Ας τον ακούσουμε:  “Μερικοί λένε πως η ζωή μας είναι αρκετά σύντομη. Νομίζουμε όμως πως από μόνοι μας συντομεύουμε το χρόνο της ζωής μας από την κατάχρηση, την παράχρηση και την ηθοφθορία.
Αν τη ζωή τη χρησιμοποιήσουμε με σεβασμό, περίσκεψη και φειδώ είναι σίγουρα αρκετά μεγάλη. Ο άνθρωπος γενικά δεν εκτιμά τον χρόνο, τον αφήνει να κυλά ανεκμετάλλευτα, τον σπαταλά εύκολα, δεν τον αξιοποιεί, δεν τον χρησιμοποιεί χρήσιμα. Οι άνθρωποι ζουν συχνά ως επιγείως αθάνατοι. Δεν εξαγοράζουν τον καιρό, παρά το ότι οι ημέρες είναι αρκετά πονηρές. Ο χρόνος μακραίνει όσο ο άνθρωπος αυξάνεται πνευματικά, όσο πλησιάζει το βάθος και την ιερότητα του νοήματος της ζωής.
Μερικοί γέρασαν χωρίς να ζήσουν όντας γέροι και νέοι γέρασαν προτού να μεγαλώσουν. Φοβούνται τον θάνατο, παρότι δε γνωρίζουν να ζήσουν. Χάνουν τη ζωή μέσα από τα χέρια τους δίχως να τη ζήσουν. Δεν ξέρουν ούτε τι είναι ζωή, ούτε τι είναι θάνατος, ούτε πιο είναι το ουσιαστικό νόημα της ζωής του ανθρώπου. Τον θάνατο πιο πολύ τον φοβούνται όσοι ελέγχονται από τη συνείδησή τους, όσοι δεν βελτίωσαν την πνευματική τους ταυτότητα, όσοι παρασύρθηκαν από τις ηδονές του βίου. Η πνευματικότητα του ανθρώπου αντιστέκεται ισχυρά στη φθορά και στη βλαπτικότητα που μπορεί να προκαλέσει ο χρόνος. Η γαλήνη στην ψυχή του ανθρώπου μπορεί να σκηνώσει μόνιμα μόνον κατόπιν σκληρού διωγμού της κακίας. Η εμπιστοσύνη στη θεία πρόνοια θα συνδράμει σημαντικά σ’ αυτή την επίτευξη.
Ο φιλόσοφος Σενέκας λέγει πως «το θέμα όμως δεν είναι ότι έχουμε λίγο χρόνο ζωής, αλλά ότι σπαταλάμε μεγάλο μέρος του». Αν ο άνθρωπος παρασυρθεί στο κυνηγητό της ηδονής, της πολυτέλειας, της δόξας και της ευδαιμονίας δεν θα καταλάβει πώς πέρασε μια ολόκληρη ζωή. Η ακόρεστη φιλοχρηματία, η μέθη, η οκνηρία, η φιλοδοξία, η απληστία, η ραδιουργία ταλαιπωρούν πολύ τον εραστή τους. Τα πάθη δεν αφήνουν τον εργάτη τους να δει την αλήθεια.
Οι απολαύσεις καθηλώνουν τον άνθρωπο χαμηλά και δεν τον αφήνουν να ανυψωθεί από τα γήινα. Πολλοί θαυμάζουν τους πλούσιους, δεν γνωρίζουν όμως τι φουρτουνιασμένες θάλασσες κουβαλούν μέσα τους. Πολλοί λίγοι θα μπορούσαν άνετα να πουν πως είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους αρκετά. Δεν του έδωσαν τον χρόνο που δίκαια ήθελε, δεν τον άκουσαν προσεκτικά, δεν τον είδαν κατάματα, δεν τον ανέκριναν αυστηρά, δεν τον γνώρισαν ποτέ καλά. Για αυτό δεν ήσουν ήρεμος, ατάραχος, άφοβος και υπομονετικός. Λησμονήσαμε για τα καλά ότι είμαστε θνητοί και περαστικοί από εδώ. Όσο και αν ξεγελά με διάφορους τρόπους ο άνθρωπος τον εαυτό του, πάντα κατά βάθος θα ζητά την πραγματική ανάπαυση. Ένας σοφός ρωμαίος αυτοκράτορας χαιρόταν και μόνο στη σκέψη του πότε θα απαλλαγεί του μεγαλείου του θρόνου του για να αναπαυθεί αληθινά. Όταν ο άνθρωπος ασχολείται με πολλά, μεριμνά και τυρβάζει, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί κάπου και να αποδώσει, δεν έχει καιρό να ζήσει ελεύθερα. Πολύ συχνά οι άνθρωποι είναι κουρασμένοι από το παρελθόν και το παρόν. Προσπαθούν να ζήσουν ένα καλύτερο μέλλον, δίχως να κάνουν όμως τίποτε το σημαντικό γι’ αυτό. Η ζωή κυλά και ο άνθρωπος βυθισμένος στις πολλές ασχολίες του δεν τον παρατηρεί. Απορεί πώς πέρασαν τόσο γρήγορα τόσα χρόνια. Πιο σύντομη βρίσκουν τη ζωή σίγουρα οι πολυάσχολοι άνθρωποι. Στη ζωή δίνουμε εξετάσεις. Αν νικήσαμε τα πάθη μας, αν αγαπήσαμε την αγάπη, αν μισήσαμε την κακία, αν γνωρίσαμε τον εαυτό μας, αν συναντήσαμε τον Θεό. Τότε έχουμε βρει τον σκοπό, τον στόχο, το νόημα της ζωής. Έχουμε κερδίσει τις εξετάσεις. Αισθανόμεθα μύρο αιωνιότητος. Δε φοβόμαστε τον θάνατο. Δε μας κουράζει η ζωή.  Μετανοούμε.  Ελπίζουμε.  Χαιρόμαστε.” 
Ας προσευχηθούμε άπαντες όπως Κύριος ο Θεός ημών τάξει τας ψυχάς των αειμνήστων Πατέρων Σπυρίδωνος και Μωυσέως των Αγιορειτών  μετά των αγίων τους οποίους αγάπησαν και εμιμήθησαν . Αμήν  
Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης 
( Η ομιλία αυτή είχε προγραμματισθεί να εκφωνηθεί κατά τα επίσημα Μνημόσυνα των μακαριστών Πατέρων Σπυρίδωνος και Μωυσέως που τελέσθηκαν την Κυριακή 21 Ιουνίου 2015 στον Ιερό Ναό των Αγίων Βασιλείου και Κοσμά του Αιτωλού Ν.Φιλαδελφείας,στην ακολουθία των Μνημοσύνων χοροστάτησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ν.Ιωνίας κ.Γαβριήλ και ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Βερανίκης κ.Χρυσόστομος ).