ΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΗΝ Ν.ΙΩΝΙΑ( ΦΩΤΟ)

Με κατάνυξη και συγκίνηση γιορτάστηκαν τα ονομαστήρια του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ στην Ιερά Μητρόπολη Ν.Ιωνίας καί Φιλαδελφείας και συγκεκριμένα στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου καί Ελένης Ν.Ιωνίας. Την παραμονή της εορτής τελέσθηκε Μέγας πανηγυρικός εσπερινός χοροστατούντος του Σεβ.Μητροπολίτου Ν.Ιωνίας -Φιλαδελφείας κ.Γαβριήλ,ενώ το πρωί της Πέμπτης της Αναλήψεως και της εορτής των Αγίων τελέσθηκε πανηγυρικό Αρχιερατικό συλλείτουργο προεξάρχοντος του εορτάζοντος Μητροπολίτου κ. Κωνσταντίνου, 
και την συμμετοχή του Σεβ. Μητροπολίτου κ. Γαβριήλ καθώς και πολλών Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως με πρώτο τον Πρωτοσύγκελλο π. Επιφάνιο Αρβανίτη. Τον θείο Λόγο κήρυξε ο Μητροπολίτης Ν.Ιωνίας κ.Γαβριήλ ο οποίος συν τοις άλλοις αναφέρθηκε στο Μεγάλο έργο και την προσωπικότητα του εορτάζοντος Μητροπολίτου στον οποίο προσέφερε ένα αρχιερατικό εγκόλπιο. Στην αντιφώνησή του ο Μητροπολίτης κ.Κωνσταντίνος ευχαρίστησε τον Θεό που τον αξίωσε για μια ακόμα φορά να εορτάζει την μνήμη των Αγίων του καθώς και τον Μητροπολίτη κ.Γαβριήλ για την υιική αγάπη και τον σεβασμό που δείχνει στον ίδιο και το έργο του. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας δόθηκε με την φροντίδα του Προϊσταμένου του Ι.Ναού π.Δανιήλ Γκαμουλάκου δεξίωση πρός τιμή του εορτάζοντος Μητροπολίτου . Πλήθος ευσεβών Χριστιανών προσήλθαν και ευχήθηκαν στον πολιό Ιεράρχη ενώ όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα έλαμψαν με την απουσία τους οι γνωστοί παρατρεχάμενοι Κληρικοί και Λαϊκοί που αρέσκονται να συναθρίζονται πέριξ της εξουσίας. 
π.Τιμόθεος Ηλιάκης 

ΤΟ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΘΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗ

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΑΣ ΑΔΕΛΦΟΙ ΣΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΜΕ ΔΙΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΘΗΜΕΡΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΑΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ ΣΤΙΣ 07-06-2015 Π.ΗΜΕΡΟΛ 20-6-2015 Ν.ΗΜΕΡΟΛ ΚΑΙ ΩΡΑ 17.ΟΟ Μ.Μ. ΗΜΕΡΑ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΟ ΚΥΡΙΑΚΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ.ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ (18.30 Μ.Μ.) ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΡΑΠΕΖΑ.ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΑΓΡΥΠΝΙΑ.ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΟΣΟΙ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΤΕ ΑΥΘΗΜΕΡΟΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΤΕ ΣΤΟ 2377023321 ΔΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΝΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΑΛΟΓΟ ΚΑΡΑΒΙ...

Υ.Γ ΕΚΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΕΙ ΣΤΙΣ 28-6-2015 ΣΤΗΝ Ι.Μ.ΜΕΤ.ΣΩΤΗΡΟΣ ΣΤΟΝ ΧΟΡΤΙΑΤΗ ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΚΕΡΑΣΜΑ. 
ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΕΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΙΟΥΝΙΟΥ,ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ,ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ  ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΧΟΡΟΣΤΑΤΗΣΕΙ Ο ΣΕΒ.ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ν.ΙΩΝΙΑΣ κ.ΓΑΒΡΙΗΛ .ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΟ ΚΕΡΑΣΜΑ.

Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ  ΥΜΝΟΓΡΑΦΟΥ 
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΘΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΘΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΕΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ.

ΤΑ..."ΤΣΑΝΑΚΙΑ"

Με αφορμή την συζήτηση που ξεκίνησε,ως μη όφειλε, για τον "χωρισμό" Εκκλησίας και Πολιτείας ,μου έρχεται στο νου μια σχετική κουβέντα που είχαν στις αρχές του 1976 ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ με τον τότε Πρωθυπουργό,επίσης μακαριστό,Κωνσταντίνο Καραμανλή και σας την μεταφέρω χωρίς σχόλια.
Κ.Καραμανλής : Μακαριώτατε νομίζω πως ήρθε η ώρα να χωρίσουμε τα τσανάκια μας.
Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ :Πρόεδρε το δικό σου μαγαζί να κοιτάξεις εκεί είναι το πρόβλημα,το δικό μου είναι γωνία,όποτε θες έλα να τα χωρίσουμε.

ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗ

"Στις 04.10 το πρωΐ εκοιμήθη εν Κυρίω ο Γέροντας Σπυρίδων Μικραγιαννανίτης της Αδελφότητας του Υμνογράφου. Ας προςευχηθούμε, Ο Θεός να τον κατατάξει εις χώρα ζώντων.
Γεννήθηκε (1951) στη Θεσσαλονίκη από γονείς Μικρασιάτες (κατά κόσμον Γεώργιος Ραχώνης), όπου και περάτωσε τις Γυμνασιακές του σπουδές. Φοίτησε στην Αθωνιάδα Σχολή (1968-1969) και αμέσως έπειτα (1970) έγινε μοναχός στη συνοδεία του Γέροντος Γερασίμου του Υμνογράφου, στη Σκήτη της Μικράς Αγίας Άννης, στην Καλύβη της “Κοιμήσεως της Θεοτόκου”, της οποίας σήμερα (1998 κ.εξ.) είναι ο ίδιος Γέρων. Πλούσια η μουσική του κατάρτιση και εμπειρία. Μαθητής του Χαρίλαου Ταλιαδώρου στο Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και του σπουδαίου σύγχρονου Αγιορείτη μουσικού και δασκάλου Γέροντος Μελετίου Συκιώτου στην Αθωνιάδα Σχολή. Συχνός ακροατής των μεγάλων Αγιορειτών ψαλτών της παλαιότερης γενιάς, πατρός Διονυσίου Φιρφιρή, Ιωάσαφ Ιωασαφαίου, διακο-Γιάννη, Γαβριήλ Μακκαβού, και πολλών άλλων. Η ψαλτική του εμπειρία εμπλουτίσθηκε ιδιαίτερα στον χώρο της Σκήτης της Αγίας Άννης, όπου καλλιεργείται και υπηρετείται η παλαιότερη αγιορειτική μουσική παράδοση, και με επιχωριάζουσες τις μουσικές Αδελφότητες των Δανιηλαίων και των Θωμάδων. O ίδιος έψαλλε επιπλέον στο Κυριακό της Σκήτης της Αγίας Άννης, ενώ συμμετέχει αδιάλειπτα ως ψάλτης στις μεγάλες Αγρυπνίες και Πανηγύρεις των Κελιών και των Μοναστηριών (συχνά και εκτός Όρους). Ευρύφωνος και σθεναρός, αποτυπώνει εξαίρετα στα μέλη που ψάλλει τη μακραίωνη παράδοση του ειδικού τόπου, στον οποίο ανδρώθηκε μοναστικά και μουσικά. Από τους πιο σημαντικούς αρχαιότροπους Αγιορείτες ψάλτες στο μεταίχμιο της παλαιότερης με τη νεώτερη γενιά. Λαμπρές οι ερμηνείες του σε παλαιά αρχαιότροπα και αργά μέλη, με ζώσα λειτουργική παράδοση στο Όρος".

Με αυτά τα λόγια παρουσίασαν τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως την εκδημία του Γέροντα Σπυρίδωνα Μικραγιαννανίτη,ενός από τους τελευταίους παλιούς Αγιορείτες Πατέρες ,πιστούς στην γνήσια Αγιορείτικη παράδοση.Τον π.Σπυρίδωνα γνώρισα όταν ακόμα ήταν Δόκιμος Μοναχός στην ευλογημένη Συνοδεία του μακαριστού Γέροντα Γεράσιμου Υμνογράφου στην σκήτη της Μκράς Αγίας Άννας στο Άγιο Όρος. Τον θυμάμαι να εργάζεται σκληρά μαζί με τον επίσης μακαριστό πατέρα Μητροφάνη για να δώσουν ζωή στην σκληρή και άγρια ,βραχώδη και άγονη περιοχή της Μιραγιάννας μεταφέροντας στους ώμους το νερό από την Κερασιά και αργότερα τις σωληνώσεις για την ύδρευση της άνυδρης περιοχής που την μετέτρεψαν σε επίγειο παράδεισο. Εκείνο που με είχε εντυπωσιάσει στον Δόκιμο,τότε,Γεώργιο και αργότερα Μοναχό Σπυρίδωνα,ήταν η μεγάλη και χωρίς όρους υπακοή στα κελεύσματα  των Γεροντάδων του ,του Γέροντα Γεράσιμου και του αειμνήστου παπά-Διονύση του Πνευματικού.Μπορώ να καταθέσω υπεύθυνα πως η δοκιμασία του ήταν σκληρή,όπως και η μοναχική ζωή στη σκήτη.Τα χρόνια πέρασαν ο Γεώργιος έγινε ο Μοναχός Σπυρίδων που εξελίχθηκε σε ένα από τους καλύτερους ψάλτες του Αγίου Όρους με σπάνιο ήθος και μουσική κατάρτιση αλλά και σε ένα Μοναχό που έκλεινε στην καρδιά του μέσα όλο το μεγαλείο της Χριστιανικής ανιδιοτελούς αγάπης. Η αγκαλιά του ,όπως και η πόρτα του αγιασμένου από τα δάκρυα και τις προσευχές των Μικραγιαννανιτών Πατέρων,κελιού του,ήταν πάντα ανοιχτές για κάθε άνθρωπο.Κάθε κουρασμένο οδοιπόρο της ζωής που ζήταγε δροσιστική παρηγοριά και αγάπη .Πάντα πρώτος όπου υπήρχε ανάγκη με το χαμόγελο και λόγο παραμυθίας στα χείλη.Δεν είναι μικρός ο αριθμός των ευεργετηθέντων από τα λόγια και τα έργα του.Ο μακαριστός Σπυρίδων αγαπούσε πολύ τον Θεό και την Ελλάδα. Μικρασιάτης στην καταγωγή δεν έκρυβε την αγωνία του για το μέλλον της πατρίδας μας και δεν δίστασε με παρρησία να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου πρός τους αρμόδιους φορείς του Τόπου μας. Πιστός στις παραδόσεις ήταν πάντα στο πλευρό του Οικουμενικού Πατριαρχείου που τον επιστράτευε πάντα τόσο κατά την τελετή του αγίου Μύρου,όσο και για άλλες σημαντικές αποστολές. Συγκινητική ήταν η παρουσία  του Γέροντα στην πρώτη Θεία Λειτουργία στον άγιο Βουκόλο της Σμύρνης όπου παρά την ασθενεία του έψαλλε μέσα από την ψυχή του καλύτερα από κάθε άλλη φορά.   
Πατριάρχες,Αρχιεπίσκοποι,Αρχιερείς,Ιερείς ,Μοναχοί και Λαϊκοί,έχουν γνωρίσει το μεγαλείο της καρδιάς του ,και σήμερα όλοι τον κατευοδώνουμε στο μεγάλο του τελευταίο ταξίδι .
Στο νου μου έχω τα τελευταία λόγια που μου είπε από το κρεβάτι του πόνου ,"το μόνο που θέλω είναι να κάνεις προσευχή να γίνει το θέλημα του Θεού".Όταν τον είδα για τελευταία φορά πρίν λίγες ημέρες δεν μπορούσε να μιλήσει κατάλαβα όμως από το σφίξιμο στο χέρι πως επαναλάμβανε το ίδιο.
Τώρα ο Σπυρίδων ψάλλει με τους αγίους Αγγέλους και βάζει μετάνοια στους Γεροντάδες,στον π.Γεράσιμο,στον παπά-Διονύση και στον παπά-Μητροφάνη.
 Όλοι μαζί προσκυνούν τον Θρόνο του αγίου Θεού και εύχονται για εμάς και ιδιαίτερα για την ευλογημένη Συνοδεία τους. 
Αδελφέ,πατέρα ,γέροντα και ΦΙΛΕ, αγαπημένε μου Σπυρίδωνα καλή ανάπαυση και Καλή Ανάσταση.
π.Τιμόθεος Ηλιάκης  
ΦΩΝΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΙΕΡΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ 
Επειδή το πλείστον του Ελληνικού λαού, μηδέ των αξιοτίμων βουλευτών και υπουργών εξαιρουμένων, έχει άγνοια της φιλοπατρίας και φιλογενείας των Αγιορειτών, πρέπει να γνωρίζουν ότι οι Αγιορείται Πατέρες, ότε ετέθη υπό των μεγάλων Δυνάμεων το θέμα της ενταξεως του Αγίου Όρους μετά την απελευθερωσιν από τον Τουρκικον ζυγόν, το που θα ανήκη, σύσσωμοι υπέγραψαν την επιθυμίαν των και την θέλησίν των, να ενσωματωθή εις τό τότε Ελληνικον Βασίλειον, την στιγμήν που σκοτειναί δυνάμεις, παντοιοτρόπως ενεργούσαι ηγωνίζοντο υπέρ της διεθνοποιήσεώς του.

Δι όλον αυτόν τον αγώνα υπέρ της εντάξεως εις τον Ελλαδικόν κορμόν τί έπραξεν το τότε κράτος; Το ανεγνώρισεν; Τι έκαμεν τότε; Αυξήθηκεν με μιαν επιπλέον χερσόνησον που αποτελούσεν το μήλον της έριδος, φάρον φωτεινόν μουσείο ζων της πάλαι ποτέ Αγίας Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θησαυροφυλάκειον των οσίων και ιερών της πίστεως και της ρωμιοσύνης.

Μήπως τώρα αυτά ελησμονήθησαν; Μήπως έπρεπε αυτά να διδαχθούν; Μήπως αυτά έπρεπε να τα γνωρίζη ο λαός κάτι που ποτέ δεν έγινε; Φοβούμαι ότι με την υπάρχουσαν  άγνοιαν βαδίζομεν προς εκεί. Οτε τότε δεν ηδυνήθησαν να το πραγματοποιήσουν τώρα προφασιζόμενοι προφάσεις εν αμαρτίαις και με εξιλαστήριον θύμα τον Καθηγούμενον Αρχιμανδρίτην Γέροντα Εφραίμ, και στηριζόμενοι εις αβασίμους και αστηρίκτους και αδίκους κατηγορίας προσπαθούν παντοιοτρόπως και ποικιλοτρόπως να γενή αυτό που τότε δεν εκατορθώθη. Μη γένοιτο.

Εις τα τραγικά, αναληθή και αδίκως διαδραματισθέντα, κατά του Αγιωνύμου Όρους, εν τω προσώπω του Βατοπαιδινού Καθηγουμένου Γέροντος Εφραίμ, όστις υπομένη πάσαν θλίψιν και στεναχώριαν δια την Βασιλείαν των Ουρανών, επίκαιρος είναι ο λόγος  του Υμνογραφου κατά την Μεγάλην Πέμπτην. «Λαός μου τι εποίησα σοι και τι μοι ανταπέδωκας; Αντί του μάνα, χολήν, αντί του ύδατος, όξος, αντί του αγαπάν με, Κελλίω προσεδήσατε».

Ενθυμηθήτε και σεις προσφυγικό στοιχείο, πρόσφυγες της δευτέρας και τρίτης γενιάς της Βορείου Ελλαδος, ότι διαμένετε εις εκτάσεις γης που εδωρήθησαν υπό των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους. Μάθετε ότι εδώθησαν εις τους προγόνους σας, εξ όλης της καρδιάς χωρίς δυσανασχέτησιν από τους Αγιορείτας, ΟΤΕ αυτοί ευρέθησαν  εις την Ελλάδα «διωκόμενοι, υστερούμενοι, κακουχούμενοι.»

Αναλογισθήτε, όσοι αξιοποιήσατε την δωρηθείσαν περιουσίαν, εις τους προγόνους σας, ότι σεις ευρέθητε εις την ευεργετικοτέραν θέσιν, εξ όλων των προσφύγων, γενόμενοι κάτοχοι, «φιλέτων», αποδειχθέντες καλοί διαχειρισταί και οικονόμοι των δωρηθέντων.

Τι θα είχατε εάν αυτά δεν εδίδοντο; Η φιλογένεια των Αγιορειτών δεν επέτρεπεν και άλλην ταλαιπωρίαν των προσφύγων Ρωμιών αδελφών των και, δια τούτο έπραξαν ως έπρεπεν. Γνωρίσατε δε ότι έναντι αυτών των χιλιάδων εκτάσεων το Άγιον Όρος έλαβεν ψιχία και όμως τα αξιοποίησεν. Δόξα τω Θεώ.

Έχοντες λοιπόν κατά νουν τα ανωτέρω μέγιστα ευεργετήματα, δηλαδή, την μετ επιμονής ζητηθείσαν ένταξιν του Αγιωνύμου Όρους εις την φιλτάτην ημών πατρίδα, αφ ενός και, αφ ετέρου, την προς τους δυστυχείς πρόσφυγας, του 1922-24 παραχώρησιν της Μοναστηριακής περιουσίας, παύσατε Έλληνες τον πόλεμον κατά του Αγίου Όρους και των αυτού και κατ’ επέκτασιν κατά της Εκκλησίας διότι ο φθόνος και η αχαριστία που βασιλεύουν εις την ταλαίπωρον χώραν μας και υποφέρει τα πάνδεινα τώρα και, τις οίδεν ακόμη, θα τιμωρηθούν ποικιλοτρόπως, διότι Δίκαιος Κύριος και, δικαιοσύνας ηγάπησεν, ευθύτητας οίδεν το πρόσωπον Αυτού.  «Μη καταφέρεσθε κατα του Αγίου Όρους αλλά να είσθε υπερήφανοι που ευρίσκεται εις την Ελλάδα και αποτελεί φάρον και σχολείον δι όλους. Κλείσετε τα αυτιά σας και εις τους δημοσιογραφίσκους οι οποίοι, «ως κορακες, κρα, ερεύγονται κατά τους αρχαίους, αλλ’ ακούσατε τους έγκριτους αυτών, οι οποίοι και γνώσται είναι των πραγμάτων και των θεμάτων και δίκαιοι εις τας κρίσεις των και αντικειμενικοί. Δεν πωλούν την ιδιότητά των εις τους τυχόντας έναντι μεγάλης προβολής των.

Κυβερνήται και κυβερνόμενοι, διαφυλαξατε το Άγιον Όρος ως κόρην οφθαλμού καθώς και αυτό διαφυλάξεν και διατηρήσεν επί αιώνας την εθνικοθρησκευτικήν μας κληρονομίαν και την παρέδωσαν όπως έπρεπεν μέχρις των ημερών μας. Μη γένητε συμμέτοχοι εις το έγκλημα της διώξεως και του διεθνισμού. Η ιστορία έχει γράψει πολλούς  Εφιάλτας μη συγκαταριθμηθήτε και σεις με αυτούς. Το Άγιον Όρος ανήκη εις την Ελλάδα. 

Το Αγιον Όρος φυλλάτει την Ελλάδα. 

ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗΣ

Ομιλία του Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου λίγο πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης

Ομιλία του Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου λίγο πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης

Ἀπὸ τὸ Χρονικὸν τοῦ Μεγάλου Λογοθέτη Γεωργίου Σφραντζῆ ἢ Φραντζῆ
Ἐκδοθὲν ἐν Κερκύρᾳ ἔτει 1477

“ Ὑμεῖς μέν, εὐγενέστατοι ἄρχοντες καὶ ἐκλαμπρότατοι δήμαρχοι καὶ στρατηγοὶ καὶ γενναιότατοι στρατιῶται καὶ πᾶς ὁ πιστὸς καὶ τίμιος λαός, καλῶς οἴδατε ὅτι ἔφθασεν ἡ ὥρα καὶ ὁ ἐχθρὸς τῆς πίστεως ἡμῶν βούλεται ἵνα μετὰ πάσης τέχνης καὶ μηχανῆς ἰσχυροτέρως στενοχωρήσῃ ἡμᾶς καὶ πόλεμον σφοδρὸν μετὰ συμπλοκῆς μεγάλης καὶ συρρήξεως ἐκ τῆς χέρσου καὶ θαλάσσης δώσῃ ἡμῖν μετὰ πάσης δυνάμεως, ἵνα, εἰ δυνατόν, ὡς ὄφις τὸν υἱὸν ἐκχύσῃ καὶ ὡς λέων ἀνήμερος καταπίῃ ἡμᾶς. Διὰ τοῦτο λέγω καὶ παρακαλῶ ὑμᾶς ἵνα στῆτε ἀνδρείως καὶ μετὰ γενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατὰ τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως ἡμῶν. Παραδίδωμι δὲ ὑμῖν τὴν ἐκλαμπροτάτην καὶ περίφημον ταύτην πόλιν καὶ πατρίδα ἡμῶν καὶ βασιλεύουσαν τῶν πόλεων. Καλῶς οὖν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσερα τινὰ ὀφείλεται κοινῶς ἐσμεν πάντες ἵνα προτιμήσωμεν ἀποθανεῖν μᾶλλον ἢ ζῆν, πρῶτον μὲν ὑπὲρ τῆς πίστεως ἡμῶν καὶ εὐσεβείας, δεύτερον δὲ ὑπὲρ πατρίδος, τρίτον ὑπὲρ τοῦ βασιλέως ὡς Χριστοῦ Κυρίου, καὶ τέταρτον ὑπὲρ συγγενῶν καὶ φίλων. Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐὰν χρεῶσται ἐσμεν ὑπὲρ ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου πολλῷ μᾶλλον ὑπὲρ πάντων ἡμεῖς, ὡς βλέπετε προφανῶς, καὶ ἐκ πάντων μέλλομεν ζημιωθῆναι.
Ἐὰν διὰ τὰ ἐμὰ πλημμελήματα παραχωρήσῃ ὁ Θεὸς τὴν νίκην τοῖς ἀσεβέσιν, ὑπὲρ τῆς πίστεως ἡμῶν τῆς ἁγίας, ἣν Χριστὸς ἐν τῷ οἰκείῳ αἵματι ἡμῖν ἐδωρήσατο, κινδυνεύομεν, ὃ ἐστι κεφάλαιον πάντων. Καὶ ἐὰν τὸν κόσμον ὄλον κερδίσῃ τις καὶ τὴν ψυχὴν ζημιωθῇ, τί τὸ ὄφελος; Δεύτερον πατρίδα περίφημον τοιούτως ὑστερούμεθα καὶ τὴν ἐλευθερίαν ἡμῶν. Τρίτον βασιλείαν τήν ποτε μὲν περιφανῆ, νῦν δὲ τεταπεινωμένην καὶ ἐξουθενωμένην ἀπωλέσαμεν, καὶ ὑπὸ τοῦ τυράννου καὶ ἀσεβοῦς ἄρχεται. Τέταρτον δὲ καὶ φιλτάτων τέκνων καὶ συμβίων καὶ συγγενῶν ὑστερούμεθα. Αὐτὸς δὲ ὁ ἀλιτήριος ὁ ἀμηρᾶς πεντήκοντα καὶ ἑπτὰ ἡμέρας ἄγει σήμερον ἀφ᾿ οὗ ἡμᾶς ἐλθὼν ἀπέκλεισεν καὶ μετὰ πάσης μηχανῆς καὶ ἰσχύος καθ᾿ ἡμέραν τὲ καὶ νύκτα οὐκ ἐπαύσατο πολιορκὼν ἡμᾶς καὶ χάριτι τοῦ παντεπόπτου Χριστοῦ Κυρίου ἡμῶν ἐκ τῶν τειχῶν μετὰ αἰσχύνης ἄχρι τοῦ νῦν πολλάκις κακῶς ἀπεπέμφθη. Τὰ νῦν δὲ πάλιν, ἀδελφοί, μὴ δειλιάσητε, ἐὰν καὶ τοῖχος μακρόθεν ὀλίγον ἐκ τῶν κρότων καὶ τῶν πτωμάτων τῶν ἑλεπόλεων ἔπεσε, διότι, ὡς ὑμεῖς θεωρεῖτε, κατὰ τὸ δυνατὸν ἐδιορθώσαμεν πάλιν αὐτό. Ἡμεῖς πάσαν τὴν ἐλπίδα εἰς τὴν ἄμαχον δόξαν τοῦ Θεοῦ ἀνεθέμεθα, οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις καὶ δυνάμει καὶ πλήθει, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν πεποίθαμεν, δεύτερον δὲ καὶ ἐν ταῖς ἡμετέραις χερσὶ καὶ ῥωμαλαιότητι, ἣν ἐδωρήσατο ἡμῖν ἡ θεία δύναμις. Γνωρίζω δὲ ὅτι αὕτη ἡ μυριαρίθμητος ἀγέλη τῶν ἀσεβῶν, καθῶς ἡ αὐτῶν συνήθεια, ἐλεύσονται καθ᾿ ἡμῶν μετὰ βαναύσου καὶ ἐπηρμένης ὀφρύος καὶ θάρσους πολλοῦ καὶ βίας, ἵνα διὰ τὴν ὀλιγότητα ἡμῶν θλίψωσι καὶ ἐκ τοῦ κόπου στενοχωρήσωσι, καὶ μετά φωνῶν μεγάλων καὶ ἀλαλαγμῶν ἀναριθμήτων, ἵνα ἡμᾶς φοβήσωσι. Τὰς τοιαύτας αὐτῶν φλυαρίας καλῶς οἴδατε, καὶ οὐ χρὴ λέγειν περὶ τούτων. Καὶ ὥρα ὀλίγοι τοιαῦτα ποιήσωσι, καὶ ἀναριθμήτους πέτρας καὶ ἕτερα βέλη καὶ ἐλεβολίσκους, ὡσεὶ ἄμμον θαλασσῶν ἄνωθεν ἡμῶν πτήσουσι, δι᾿ ὧν, ἐλπίζω γάρ, οὐ βλάψωσι, διότι ὑμᾶς θεωρῶ καὶ λίαν ἀγάλλομαι καὶ τοιαύταις ἐλπίσι τὸν λογισμὸν τρέφομαι, ὅτι εἰ καὶ ὀλίγοι πάνυ ἐσμέν, ἀλλὰ πάντες ἐπιδέξιοι καὶ ἐπιτήδειοι ῥωμαλέοι τὲ καὶ ἰσχυροὶ καὶ μεγαλήτορες καὶ καλῶς προπαρασκευασμένοι ὑπάρχετε. Ταῖς ἀσπίσιν ὑμῶν καλῶς τὴν κεφαλὴν σκέπεσθε ἐπὶ τῇ συμπλοκῇ καὶ συρρήξει. Ἡ δεξιὰ ὑμῶν ἣ τὴν ρομφαίαν ἔχουσα μακρὰν ἔστω πάντοτε. Αἱ περικεφαλαῖαι ὑμῶν καὶ οἱ θώρακες καὶ οἱ σιδηροὶ ἱματισμοὶ λίαν εἰσὶν ἱκανοὶ ἅμα καὶ τοῖς λοιποῖς ὅπλοις, καὶ ἐν τῇ συμπλοκῇ ἔσονται πάνυ ὠφέλιμα, ἃ οἱ ἐναντίοι οὐ χρῶνται, ἀλλ᾿ οὔτε κέκτηνται.
Καὶ ὑμεῖς ἔσωθεν τῶν τειχῶν ὑπάρχετε σκεπόμενοι, οἱ δὲ ἀσκεπεῖς μετὰ κόπου ἔρχονται. Διό, ὢ συστρατιῶται γίγνεσθε ἕτοιμοι καὶ στερεοὶ καὶ μεγαλόψυχοι διὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Θεοῦ. Μιμηθῆτε τούς ποτε τῶν Καρχηδονίων ὀλίγους ἐλέφαντας, πῶς τοσούτον πλῆθος ἵππων Ῥωμαίων τῇ φωνῇ καὶ θέα ἐδίωξαν, καὶ ἐὰν ζῷον ἄλογον ἐδίωξε πόσον μᾶλλον ἡμεῖς ἡ τῶν ζῴων καὶ ἀλόγων ὑπάρχοντες κύριοι, καὶ οἱ καθ᾿ ἡμῶν ἐρχόμενοι ἵνα παράταξιν μεθ᾿ ἡμῶν ποιήσωσιν ὡς ζῶα ἄλογα καὶ χείρονές εἰσιν. Οἱ πέλται ὑμῶν καὶ ῥομφαῖοι καὶ τὰ τόξα καὶ ἀκόντια πρὸς αὐτοὺς πεμπέτωσαν παρ᾿ ἡμῶν. Καὶ οὕτως λογίσθητε ὡς ἐπὶ ἀγρίων χοίρων καὶ πληθὺν κυνήγιον, ἵνα γνώσωσιν οἱ ἀσεβεῖς ὅτι οὐ μετὰ ἀλόγων ζῴων ὡς αὐτοί, παράταξιν ἔχουσιν, ἀλλὰ μετὰ κυρίων καὶ αὐθεντῶν αὐτῶν καὶ ἀπογόνων Ἑλλήνων καὶ Ῥωμαίων. Οἴδατε καλῶς ὅτι ὁ δυσσεβὴς αὐτὸς ὁ ἀμηρᾶς καὶ ἐχθρὸς τῆς ἁγίας ἠμῶν πίστεως χωρὶς εὔλογον αἰτίας τινὸς τὴν ἀγάπην ἣν εἴχομεν ἔλυσεν, καὶ τοὺς ὅρκους αὐτοῦ τοὺς πολλοὺς ἠθέτησεν ἀντ᾿ οὐδενὸς λογιζόμενος καὶ ἐλθῶν αἰφνιδίως φρούριον ἐποίησεν ἐπὶ τὸ στενὸν τοῦ Ἀσωμάτου, ἵνα καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν δύνηται βλάπτειν ἡμᾶς. Τοὺς ἀγροὺς ἡμῶν καὶ κήπους καὶ παραδείσους καὶ οἴκους πυριαλώτους ἐποίησε, τοὺς ἀδελφοὺς ἡμῶν τοὺς Χριστιανοὺς ὅσους εὗρεν, ἐθανάτωσε καὶ ἠχμαλώτευσε, τὴν φιλίαν ἡμῶν ἔλυσεν. Τοὺς δὲ τοῦ Γαλατά, ἐφιλίωσε, καὶ αὐτοὶ χαίρονται, μὴ εἰδότες καὶ αὐτοὶ οἱ ταλαίπωροι τὸν τοῦ γεωργοῦ παιδὸς μύθον, τοῦ ἐψήνοντος τοὺς κοχλίας καὶ εἰπόντος. Ὢ ἀνόητα ζῶα, καὶ τὰ ἑξῆς.
Ἐλθὼν οὖν ἀδελφοί, ἡμᾶς ἀπέκλεισε, καὶ καθ᾿ ἑκάστην τὸ ἀχανὲς αὐτοῦ στόμα χάσκων, πῶς εὓρη καιρὸν ἐπιτήδειον ἵνα καταπίῃ ἡμᾶς καὶ τὴν πόλιν ταύτην, ἣν ἀνήγειρεν ὁ τρισμακάριστος ἐκεῖνος καὶ τῇ πανάγνῳ δεσποίνῃ ἡμῶν θεοτόκῳ καὶ ἀειπαρθένω Μαρία ἀφιέρωσεν καὶ ἐχαρίσατο τοῦ κυρίαν εἶναι καὶ βοηθὸν καὶ σκέπην τῇ ἡμετέρᾳ πατρίδι καὶ καταφύγιον τῶν Χριστιανῶν, ἐλπίδα καὶ χαρὰν πάντων τῶν Ἑλλήνων τὸ καύχημα πάσι τοῖς ὦσιν ὑπὸ τὴν τοῦ ἡλίου ἀνατολήν. Καὶ οὗτος ὁ ἀσεβέστατος τήν ποτε περιφανῆ καὶ ὀμφακλίζουσαν ὡς ῥόδον τοῦ ἀγροῦ βούλεται ποιῆσαι ὑπ᾿ αὐτόν. Ἣ ἐδούλωσε σχεδόν, δύναμαι εἰπεῖν, πάσαν τὴν ὑφ᾿ ἥλιον καὶ ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτῆς Πόντον καὶ Ἀρμενίαν, Περσίαν καὶ Παμφλαγονίαν, Ἀμαζόνας καὶ Καππαδοκίαν, Γαλατίαν καὶ Μηδίαν Κολχοὺς καὶ Ἴβηρας, Βοσποριανοὺς καὶ Ἀλβάνους Συρίαν καὶ Κιλικίαν καὶ Μεσοποταμίαν, Φοινίκην, Βακτριανοὺς καὶ Σκύθας, Μακεδονίαν καὶ Θετταλίαν, Ἑλλάδα, Βοιωτία, Λοκροὺς καὶ Αἰτωλούς, Ἀκαρνανίαν, Ἀχαΐαν καὶ Πελοπόννησον, Ἤπειρον καὶ τὸ Ἰλλυρικὸν Λύχνιτας κατὰ τὸ Ἀνδριατικόν, Ἰταλίαν, Τουσκίνους, Κέλτους καὶ Κελτογαλάτας, Ἰβηρίαν τὲ καὶ ἕως τῶν Γαδείρων, Λιβύαν καὶ Μαυρητανίαν καὶ Μαυρουσίαν, Αἰθιοπίαν, Βελέδας, Σκούδην, Νουμιδίαν καὶ Ἀφρικὴν καὶ Αἴγυπτον αὐτὸς τὰ νῦν βούλεται δουλῶσαι καὶ τὴν κυριεύουσαν τῶν πόλεων, ζυγῶ ὑποβαλεῖν καὶ δουλεία καὶ τὰς ἁγίας ἐκκλησίας ἡμῶν, ἔνθα ἐπροσκυνεῖτο ἡ Ἁγία Τριὰς καὶ ἐδοξολογεῖτο τὸ πανάγιον, καὶ ὅπου οἱ ἄγγελοι ἠκούοντο ὑμνεῖν τὸ θεῖον καὶ τὴν ἔνσαρκον τοῦ Θεοῦ Λόγου οἰκονομίαν, βούλεται ποιῆσαι προσκύνημα τῆς αὐτοῦ βλασφημίας καὶ τοῦ φληναφοῦ ψευδοπροφήτου Μωάμεθ, καὶ κατοικητήριον ἀλόγων καὶ καμήλων. Λοιπὸν ἀδελφοὶ καὶ συστρατιῶται, κατὰ νοῦν ἐνθυμηθῆτε ἵνα τὸ μνημόσυνον ὑμῶν καὶ ἡ μνήμη καὶ ἡ φήμη καὶ ἡ ἐλευθερία αἰωνίως γενήσηται.”

     

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ

                    

 + Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ       
 ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ   ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
 ΧΑΡΙΝ,             ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

                                                                                                
Ἀδελφοὶ συλλειτουργοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Χριστὸς Ἀνέστη!
Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ἑορτάζομεν καὶ ἐφέτος χαρμοσύνως τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ψάλλομεν: «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν· καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν Αἴτιον» (τροπάριον τοῦ Κανόνος τῆς Ἀναστάσεως).
Καὶ ἐνῷ ἡμεῖς χαρμοσύνως ἑορτάζομεν τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, ὡς πραγματικότητα ζωῆς καὶ ἐλπίδος, πέριξ ἡμῶν, ἐν τῷ κόσμῳ, ἀκούομεν τὰς κραυγὰς καὶ τὰς ἀπειλὰς τοῦ θανάτου, τὰς ὁποίας ἐκτοξεύουν ἐκ πολλῶν σημείων τῆς γῆς ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι δύνανται νὰ λύσουν τὰς διαφορὰς τῶν ἀνθρώπων διὰ τῆς θανατώσεως τῶν ἀντιπάλων, γεγονὸς τὸ ὁποῖον καὶ ἀποτελεῖ τὴν μεγαλυτέραν ἀπόδειξιν τῆς ἀδυναμίας των.
Διότι, διὰ τῆς προκλήσεως τοῦ θανάτου τοῦ συνανθρώπου, διὰ τῆς ἐκδικητικότητος κατὰ τοῦ ἑτέρου, τοῦ διαφορετικοῦ, δὲν βελτιώνεται ὁ κόσμος, οὔτε ἐπιλύονται τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι, ἄλλωστε, ὑπὸ πάντων παραδεκτὸν καὶ ἀναγνωριζόμενον, ἰδιαιτέρως δὲ ὑπὸ τῶν σκεπτομένων ἀνθρώπων πάσης ἐποχῆς, ὅτι τὸ κακὸν νικᾶται διὰ τοῦ ἀγαθοῦ καὶ οὐδέποτε διὰ τοῦ κακοῦ. 
Τὰ προβλήματα ἐπιλύονται ἀληθῶς διὰ τῆς ἀναγνωρίσεως καὶ τῆς τιμῆς τῆς ἀξίας τοῦ προσώπου καὶ διὰ τοῦ σεβασμοῦ τῶν δικαιωμάτων του. Καὶ ἀντιστρόφως, τὰ παντὸς εἴδους προβλήματα δημιουργοῦνται καὶ ὀξύνονται ἐκ τῆς περιφρονήσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ τῆς καταπατήσεως τῶν δικαίων αὐτοῦ, ἰδιαιτέρως τοῦ ἀδυνάτου, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ δύναται νὰ αἰσθάνεται ἀσφαλὴς καὶ ὁ ἰσχυρὸς νὰ εἶναι δίκαιος διὰ νὰ ὑπάρξῃ εἰρήνη. 
Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ ἀπέδειξε καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον τὴν ἀδυναμίαν τοῦ θανάτου νὰ ἐπικρατήσῃ καὶ νὰ ἐπιφέρῃ σταθερὰν μεταβολὴν εἰς τὸν κόσμον. Αἱ δημιουργούμεναι διὰ τοῦ θανάτου καταστάσεις εἶναι ἀναστρέψιμοι, διότι, παρὰ τὰ φαινόμενα, εἶναι προσωριναί, δὲν ἔχουν ρίζαν καὶ ἰκμάδα, ἐνῷ ἀοράτως παρὼν εἶναι ὁ πάντοτε νικήσας τὸν θάνατον Χριστός. 
Ἡμεῖς, οἱ ἔχοντες τὴν ἐλπίδα μας εἰς Αὐτόν, πιστεύομεν ὅτι τὸ δικαίωμα τῆς ζωῆς ἀνήκει εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάστασις προσφέρονται ὑπὸ τοῦ πατήσαντος τὸν θάνατον καὶ τὴν ἰσχύν αὐτοῦ ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων, Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ εἰς Αὐτὸν μόνον καὶ εἰς τὴν διδασκαλίαν Του ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἐλπίζῃ.
Ἡ πίστις εἰς τὸν Χριστὸν ὁδηγεῖ εἰς τὴν Ἀνάστασιν, εἰς τὴν Ἀνάστασιν πάντων ἡμῶν, ἡ πίστις καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τῆς διδασκαλίας Του εἰς τὴν ζωήν μας ὁδηγοῦν εἰς τὴν σωτηρίαν πάντων ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν προβλημάτων μας ἐν τῷ κόσμῳ.
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, 
Τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὑπέρβασις αὕτη τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας, εἶναι τὸ κήρυγμα τῆς ζωῆς ἔναντι τῆς φθορᾶς τοῦ κόσμου καὶ τῆς περιπετείας τῶν ἀνθρωπίνων, καὶ εἰς αὐτὸ προσκαλοῦμεν ἀπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡμεῖς ὁ ἐλέῳ Θεοῦ Προκαθήμενος τῆς ἐν ἀληθείᾳ Ὀρθοδόξου ἀγάπης, πάντα ἄνθρωπον εἰς γνῶσιν καὶ βίωσιν, φρονοῦντες ὅτι μόνον δι᾿ αὐτοῦ θὰ ἐπανευρεθῇ ἡ «κλαπεῖσα» ὑπὸ τῆς ἀνθρωπίνης συγχύσεως «ἐλπὶς ἡμῶν» καὶ τοῦ κόσμου παντός.
Εἴθε τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως νὰ φωτίζῃ τὰς καρδίας ὅλων διὰ νὰ χαίρωνται ὁμοῦ μετὰ τῶν συνανθρώπων των ἐν ἀγάπῃ, εἰρήνῃ καὶ ὁμονοίᾳ ἐν τῷ Υἱῷ καὶ Λόγῳ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή.
Αὐτῷ μόνῳ, τῷ Ἀναστάντι ἐκ νεκρῶν Κυρίῳ τῆς δόξης, τῷ «ζωῆς κυριεύοντι καὶ θανάτου δεσπόζοντι», τῷ ζῶντι εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ τοῖς «ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαριζομένῳ», ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ εὐχαριστία. Ἀμήν.
Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βιε΄
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα
εὐχέτης πάντων ὑμῶν