Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΕΚ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ

Ο Άγιος ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ  καταγόταν από σπουδαία οικογένεια της Φιλαδέλφειας. Ο πατέρας του ήταν ιερεύς και ονομαζόταν Δούκας ο οποίος όμως εκοιμήθη ενώ ο άγιος ήταν μικρό παιδί. Η πρεσβυτέρα μητέρα του τον ανέθρεψε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».
Όταν ήταν όμως δεκατριών ετών, κάποιοι Τούρκοι , εκμεταλλευόμενοι την παιδική του αφέλεια, προσφέροντάς του τιμές, πλούτη και αξιώματα ή απειλώντας τον, κατάφεραν να τον εξισλαμίσουν. Τον πήρε δε στην υπηρεσία του ο πασάς της Φιλαδέλφειας. Κοντά στον πασά απέκτησε πολλή περιουσία, δόξα και τιμές. Ανήλθε μάλιστα στα υψηλότερα αξιώματα της στρατιωτικής ιεραρχίας. Αρραβωνιάστηκε και μία από τις πρώτες και ευγενέστερες κοπέλες της Φιλαδέλφειας.
Όταν όμως έφθασε στην ηλικία των είκοσι πέντε ετών, άρχισε , με τη χάρη του Θεού, να ενθυμείται την προγονική του πίστη και να την συγκρίνει με το Ισλάμ που είχε αποδεχθεί. Θρηνούσε για το πάθημά του, κατηγορούσε τον εαυτό του αλλά και πάλι σκεφτόταν ότι μπορεί να επανορθώσει το λάθος του με ομολογία και μαρτύριο , με τη βοήθεια των προγενεστέρων μαρτύρων 

Πήρε την απόφαση , προσευχήθηκε και πήγε μπροστά στον πασά και τους άλλους Τούρκους αξιωματούχους της Φιλαδέλφειας. Εκεί άρχισε την ομολογία του :
Είναι δώδεκα χρόνια τώρα που τυφλώθηκα και δεν έβλεπα το φως της Ορθοδοξίας, της πίστης μου, τώρα φωτίστηκε ο νους μου από το Άγιον Πνεύμα και κατάλαβα πως η θρησκεία των Αγαρηνών είναι μια απάτη και δεν υπάρχει σ’ αυτήν καμία σωτηρία Γι’ αυτό κι εγώ την αρνούμαι και ομολογώ ότι προσκυνώ τον Χριστό ως αληθινό Θεό και είμαι Χριστιανός ,όπως ήμουν και πριν ,και ονομάζομαι Δημήτριος. Για το όνομα και την αγάπη του Χριστού μου είμαι έτοιμος να θυσιαστώ και να πεθάνω. Λοιπόν μην αργοπορείτε αλλά κατακόψτε μου το σώμα, εγώ σέβομαι τον Χριστό μου που μ’ έσωσε και αποστρέφομαι τον προφήτη σας.
Αμέσως τον άρπαξαν , τον ξάπλωσαν κάτω και του έδωσαν τριακόσιους δεκαπέντε ραβδισμούς. Ο άγιος τους υπέμεινε χαρούμενος ψάλλοντας μεγαλόφωνα : Δόξα σοι ο Θεός ημών , δόξα σοι . Άγιε Δημήτριε, Άγιε Γεώργιε, βοηθήστε με . Πρόφθασε, άγιε Νικόλαε .
Μετά τους ραβδισμούς τον έκλεισαν στη φυλακή μήπως αλλάξει γνώμη. Τη νύχτα μαζεύτηκαν οι μουσουλμάνοι δάσκαλοι μαζί με ένα μάγο και πήγαν στη φυλακή μήπως και τον μεταστρέψουν. Μάταια όμως , ο άγιος μάρτυς παρέμενε σταθερός και ακλόνητος στην πίστη .
Όταν ξημέρωσε, ο πασάς τον έβγαλε από τη φυλακή και τον άφησε ελεύθερο. Ο άγιος βλέποντας ότι στερήθηκε τη χαρά και τον στέφανο του μαρτυρίου λυπήθηκε πολύ. Χωρίς αργοπορία πήγε στον τούρκικο καφενέ και άρχισε να ελέγχει τους παρευρισκόμενους μεγαλόφωνα για την πίστη τους. Τους ονόμαζε πλανημένους και σκοτισμένους αφού δεν βλέπουν πως ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός και σωτήρας του κόσμου. Έβγαλε μάλιστα το σαρίκι που φορούσε στο κεφάλι και τον πράσινο μανδύα , χαρακτηριστικά της πίστης του Ισλάμ, και τα καταπατούσε.
Όρμησαν όλοι πάνω του με μανία και τον χτυπούσαν με ξύλα και με πέτρες μέχρι που έπεσε κάτω σαν νεκρός, ώστε πολλοί να νομίζουν πως πέθανε. Εκείνος όμως προσευχόταν νοερώς. Ακούγοντάς τους να συζητούν για να τον κάψουν, σηκώθηκε πάνω και τους λέει : έχω χρήματα να σας δώσω, ν’ αγοράσετε ξύλα και να μη νομίζετε πως πέθανα, ο Χριστός μου με δυναμώνει. Κάποιος τότε τον χτύπησε με μια μαχαίρα στην πλάτη τρεις φορές τόσο που κάθε φορά η μαχαίρα έβγαινε εμπρός στο στήθος. Παρά τα θανατηφόρα αυτά χτυπήματα ο άγιος δεν πέθαινε, με τη χάρη του Θεού. Ενώ τον πήγαιναν στον τόπο της εκτελέσεως , ένας άλλος τον χτύπησε με μια μαχαίρα στο κεφάλι, ώστε το πρόσωπό του χωρίστηκε στα δύο. Ο άγιος , χωρίς να δειλιάσει, έπιασε με τα χέρια του τα δύο κομμάτια της κεφαλής του, σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό, επικαλέστηκε τον άγιο Δημήτριο, τα πλησίασε και αμέσως ενώθηκαν. Βλέποντας εκείνος το θαύμα τον ξαναχτύπησε από το πίσω μέρος της κεφαλής και την χώρισε στα δύο. Και πάλι ο άγιος τη θεράπευσε όπως προηγουμένως. Αντί να μετανοήσουν οι ανήμεροι βλέποντας αυτά τα θαυμάσια γεγονότα , τόσο περισσότερο σκλήραιναν τη στάση τους και έσπρωχναν τον άγιο να πάνε να τον κάψουν.
Εκεί που προχωρούσαν βλέποντας ο άγιος μια εκκλησία μπήκε μέσα με πολλή ταπείνωση και ευλάβεια και με δάκρυα προσευχήθηκε : Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, προς εσένα έρχομαι σήμερον δια να γίνω θυσία σου και εις τας αγίας σου χείρας παραδίδω το πνεύμα μου. Τότε οι δήμιοί του μην υποφέροντας άλλο να βλέπουν τον μάρτυρα τον θανάτωσαν κόβοντάς του και τα δυο πόδια . Ύστερα παίρνοντας ξύλα από ένα δημόσιο λουτρό , άναψαν φωτιά και έριξαν μέσα το άγιο λείψανο για να το κάψουν. Η φωτιά όμως το σεβάστηκε, χωρίστηκε σε δύο μέρη και δεν το έκαιγε. Έριξαν πέντε στάμνες λάδι στη φωτιά για να καεί το σώμα του μάρτυρος, μάταια όμως. Τέλος απελπισμένοι πήραν τα σιδερένια εργαλεία του λουτρού , με τα οποία συνδαυλίζουν τα ξύλα για να καίγονται και κατέκοψαν το αθλητικότατο σώμα του αγίου μάρτυρος.
Μετά την τελείωσή του πολλές θεραπείες τέλεσαν και τελούν τα άγια λείψανα του αγίου νεομάρτυρες Δημητρίου σε όσους τον τιμούν και επικαλούνται το όνομά του.
.Στον θάνατο οδηγήθηκε στις 2 ΙΟΥΝΙΟΥ 1657 αλλά ταυτόχρονα κέρδισε τον αμαράντινο της δόξας Στέφανο.
Στην αρχαία Φιλαδέλφεια τιμούσαν πάντα την μνήμη του και ο Άγιος έκανε πολλά θαύματα.
  Σήμερα τον τιμούν στην Νέα Φιλαδέλφεια Αττικής οπού οι συμπατριώτες του ήρθαν πρόσφυγες κατά την Μικρασιατική καταστροφή φέρνοντας μαζί τους τα Ιερά και τα Όσια της Πίστεως μας.Ας έχουμε την προστασία του...  

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΚ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ 
Ήχος πλ..α΄
Το νεόφωτον άστρον Χριστού της πίστεως,Φιλαδελφείας τον γόνον,εν τοις εσχάτοις καιροίς,ευσεβείας ουρανόν καταφωτίσαντα πόθω ανδρείας αστραπαίς και υπ όχλου ακλινώς ως θύμα σφαγιασθέντα μέλψωμεν θείας πρεσβείας αυτού πρός Κύριον δεχόμενοι. 

(Ποίημα Χαραλάμπους Μπούσια)  

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ

Με κατάνυξη και Βυζαντινή λαμπρότητα τελέσθηκε σήμερα 1 Ιουνίου, στον Ιερό Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού Ν. Φιλαδελφείας ,  Μνημόσυνο υπέρ Αναπαύσεως του τελευταίου Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και πάντων των συν αυτώ πεσόντων κατά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως . 

Της  Θ. Λειτουργίας  που προηγήθηκε και του Μνημοσύνου προέστη,με την ευλογία του Σεβ. Μητροπολίτου Ν.Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ.Κωνσταντίνου, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π Νεκτάριος Μουλατσιώτης ,Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίων Αυγουστίνου και Σεραφείμ Σαρώφ Δωρίδος , ο οποίος και ομίλησε εμπνευσμένα τόσο για την προσωπικότητα και την θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου,όσο και για την σημερινή κρίση αξιών που ζει η Πατρίδα μας  και τόνισε πως "αν δεν είχαμε λησμονήσει τα δεινά που περάσαμε δεν θα ζούσαμε τα σημερινά πάθη" . 

Παρέστησαν  εκπρόσωποι της Δημοτικής Αρχής,Σύλλογοι  Κωνσταντινουπολιτών , Μικρασιατικές Οργανώσεις  και πλήθος πιστών .Ακολούθησε Εκκλησιαστική δοχή στην αίθουσα του Ι. Ναού 

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ “ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ” ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ “ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ”  ΣΥΝΟΔΟΥ
ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ
ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ  π.ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΚΟΛΛΑ 

Στην συμπλήρωση εννέα χρόνων από την σύγκληση της "Πανορθοδόξου Διασκέψεως" στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για το θέμα του Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.Ειρηναίου ,αναδημοσιεύουμε από την "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ" της 10ης Οκτωβρλιου2012,άρθρο του π.Ευσταθίου Κολλά .Ελπίζουμε οι ειδικοί επί των Ιερών Κανόνων Κληρικοί και Λαϊκοί Καθηγητές κάποτε να λάβουν ουσιαστική και ξεκάθαρη επί του θέματος θέση.  Επίσης θέτουμε στην διάθεση κάθε καλοπροαίρετου ερευνητή  την απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων,τον Μάρτιο του 2005 την ημέρα της εκλογής του κ.Θεόφιλου ως Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου,με την οποία καταδικάζονται οι κατά του Πατριάρχου ενέργεις ορισμένων Αγιοταφιτών  και δηλώνεται η πλήρης στήριξη της Συνόδου τόσο στην Κανονικότητα της Εκκλησίας όσο και στο πρόσωπο του Πατριάρχου. Την απόφαση ΔΕΝ υπογράφουν οι Μητροπολίτες Πέτρας Κορνήλιος,Ελευθερουπόλεως Χριστόδουλος και Κωνσταντινής Αρίσταρχος πρός τους οποίους ΟΥΔΕΜΙΑ έστω παρατήρηση δεν έγινε από πλευράς Πατριάρχου Ειρηναίου .Κι όμως ανάμεσα στις κατηγορίες που ακριβώς ένα μήνα μετά του προσήψαν ήταν και αυτή του "αυταρχισμού"!!!! 
Κάποτε θα πρέπει να ερευνηθεί σε βάθος τι μεσολάβησε μέσα σε ένα μήνα και οι απόψεις άλλαξαν;   Ποιοι και από ποιους εκβιάστηκαν; Ποιος ο βρώμικος και ύποπτος ρόλος  ρόλος  της Κυβερνήσεως Κ.Καραμανλή ,του ΥΠΕΞ και των υποτακτικών τους δημοσιογράφων; 
π.Τιμόθεος Ηλιάκης 

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ “ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ”  ΣΥΝΟΔΟΥ
ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ
ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ
Στα Ιεροσόλυμα πράγματι συνέβησαν και συμβαίνουν απαράδεκτα γεγονότα, που αμαύρωσαν και αμαυρώνουν την Ιερότητα της παγκόσμιας αποστολής της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και τούτο γιατί δεν τηρήθηκαν πιστά ούτε και τηρούνται οι λίαν σαφείς και κατηγορηματικές διατάξεις των Θείων Αποστολικών, Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, και των αγίων Πατέρων. Όσοι μίλησαν και έγραψαν και συνεχίζουν ακόμη να ομιλούν και να γράφουν για  τα γεγονότα αυτά είναι εντελώς έξω και πέρα από τις Θεόπνευστες διατάξεις του Εκκλησιαστικού Συντάγματος, δηλαδή του Κανονικού Δικαίου αυτής της Ουράνιας ΠΥΞΙΔΟΣ της Ορθοδοξίας που εξασφαλίζει την εσωτερική Διοίηση και Τάξη των Ορθοδόξων Εκκλησιών, και των σχέσεων μεταξύ τους.  
Όλοι αυτοί που μιλάνε και γράφουν, διογκώνουν τα γεγονότα είτε για ίδιους λόγους και απώτερους κρύφιους σκοπούς είτε τα εξετάζουν από καθαρώς νομικίστικη πλευρά και πολιτική σκοπιμότητα, με αποτέλεσμα να τα περιπλέκουν έτι περισσότερον. Και ύστερα από αυτά, τα σοβαρά Κανονικά ατοπήματα, που συνέβησαν και συμβαίνουν στα Ιεροσόλυμα, θα περίμενε κανείς να τα επιλύσει η “Πανορθόδοξος Σύνοδος”, εκεί στο Φανάρι, εφαρμόζοντας βέβαια πιστά τους Θεόπνευστους Θείους και Ιερούς κανόνες. Όμως, συνέβη αυτό πράγματι, ή τα πράγματα περιεπλάκησαν ακόμη περισσότερον; Για να δούμε!
α) Η Πανορθόδοξος Σύνοδος συνεκλήθη για να διαβουλευθούν οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών και να βρουν μια Κανονική λύση, προκειμένου να τακτοποιηθούν τα πράγματα στα Ιεροσόλυμα (= τη Μητέρα των Εκκλησιών). Όμως, τελικά κατέληξε σε μια αντικανονικότητα ολκής, για να μην πω εκμαυλισμό ή και βαρβαρισμό επί των Ιερών Κανόνων. 
Ζήτησαν από έναν προκαθήμενο (= Πατριάρχη) Ορθοδόξου Εκκλησίας, συσκεπτόμενο μέλος της “Πανορθοδόξου Συνόδου”, να παραιτηθεί, παρότι όφειλαν να γνωρίζουν, ότι παραίτηση Ιερωμένου, οι Ιεροί Κανόνες, ούτε προβλέπουν ούτε επιτρέπουν, κατά σαφή απόφαση της Γ’ Οικ. Συνόδου ότι, “παραιτήσεις ου χρη δέχεσθαι… ει γαρ εισίν άξιοι του λειτουργείν, έστωσαν εν τούτω, ει δε ανάξιοι, μη από παραιτήσεως εξίστωσαν, κατεγνωσμένοι δε μάλλον επί πράγμασι…”, (σχόλια των μεγάλων Κανονολόγων Ζωναρά, Βλάσταρη και Αριστηνού, στην Επιστολή της Γ΄Οικ. Συνόδου, προς Σύνοδον Παμφυλίας, “ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ” Γ. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, τόμος Β΄ σελίδα 206-215, πρβλ. ΠΗΔΑΛΙΟΝ Αγ. Νικοδήμου, εκδόσεις ΑΣΤΕΡΟΣ, σελ. 178-182).
Οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών (ουσιαστικά 8 προς 7), εζήτησαν όλως αντι/Κανονικώς και ίσως “ελαφρά τη συνειδήσει”, το σαφώς απαράδεκτο από τους Θείους και Ιερούς Κανόνες, την “αυτο/Καθαίρεση” του Πατριάρχη προκαθημένου της Μητέρας των Εκκλησιών, των Ιεροσολύμων αν είναι δυνατόν! Νομίζω, ότι η απόφαση αυτή του Φανουρίου, αγγίζει τα όρια γνωστής, αλήστου μνήμης δίκη, “Ληστρικής Συνόδου”.
β) Αποφάσισαν  την διαγραφή από τα Ορθόδοξα “Δίπτυχα”, ενός συσκεπτόμενου μέλους της “Πανορθοδόξου Συνόδου!”. Ω της παρανομίας, αντι/Κανονικότητας, και αποκοτιάς! Ένας Ιερωμένος, τότε και μόνον, διαγράφεται από τα Ορθόδοξα “Δίπτυχα”, όταν υποπέσει σε αίρεση ή όταν καθαιρεθεί δικαίως, “δι΄ αποδεδειγμένα κεφαλικά Κανονικά παραπτώματα”.
γ) Επικαλέστηκαν τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, ενώ τον είχαν ήδη προλάβει, και είχαν προαποφασίσει πριν και από την διαβούλευση για την εξεύρεση λύσης, τον σφαγιασμόν ενός μέλους της ελλιπούς Πανορθοδόξου Συνόδου, τον κυρίαρχο Πατριάρχη Ιεροσολύμων.
δ) Η Σύνοδος, όλως αντι/Κανονικώς συνετάχθη και συνεφώνησε, πλήρως, με τους συνωμότες, και αναπόδεικτα στραφέντες κατά του “ΠΡΩΤΟΥ”, αδιαφόρησε πλήρως έναντι των Θείων και Ιερών Κανόνων, και των Κανονικών Αποφάσεων που όφειλε να λάβει υπόψη της η Σύνοδος, ειδικώς , για το εν λόγω θέμα, με αποτέλεσμα, το πρόβλημα των Ιεροσολύμων, να οδηγείται σε περαιτέρω εκτράχυνση με ανεξέλεγκτες και τραγικές ίσως θρησκευτικές εξελίξεις.    
ε) Η αναφορά της Συνόδου, στον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, είναι μάλλον ατυχής, γιατί στην περίπτωση του αγίου Γρηγορίου προέκυψε σοβαρό θέμα Κανονικότητος, την οποίαν προσεπάθησε ο άγιος, να την προσπεράσει, ισχυριζόμενος ότι, “ναι μεν εξελέγη Επίσκοπος Σασίμων, όμως δεν πήγε ποτέ εκεί”, με αποτέλεσμα να υποπέσει σε δεύτερο βαρύτερο Κανονικό παράπτωμα, διο και αποχώρησε για άσκηση, (ΘΗΕ τόμος  4ος σελ. 712-716).    Συνεπώς, η Απόφαση της Πανορθοδόξου Συνόδου πάσχει ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΑΚΥΡΟΤΗΤΑ!  Και ο κ. Ειρηναίος θα μπορούσε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, (ως Έλλην πολίτης ;), να προσφύγει στην Ελληνική  Δικαιοσύνη, (ΣτΕ), κατά της Διοικητικής Απόφασης – Πράξη της Πανορθόδοξου Συνόδου, αφού η ισχύς και η πιστή εφαρμογή των Θείων και Ιερών Κανόνων, για την  Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος και το ΦΑΝΑΡΙ, είναι κατοχυρωμένη από το ισχύον Σύνταγμα της Ελληνικής Πολιτείας (;), (άρθρο 3).
Το ερώτημα που γεννάται, εν προκειμένω, σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό των αποκαλύψεων είναι, αν έχουν εφαρμοστεί επακριβώς οι Θεόπνευστες Διατάξεις των Θείων και Ιερών Κανόνων!!! Τα όσα λέγουν ότι έγιναν, και όπως έγιναν, είναι εκτός του ισχύοντος Κανονικού Δικαίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας,γι΄ αυτό και έφτασαν τα πράγματα σ΄ αυτές τις απαράδεκτες ακρότητες και η αιτία βαραίνει τόσο τη Σύνοδο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, αλλά και την όλω αντι/Κανονική ενέργεια όλων των  άλλων υπό τον Οικουμενικόν  εκεί στο ΦΑΝΑΡΙ περισσότερον. 
ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ:
ΑΠΟ ΕΠΟΨΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ
Α΄ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
α) Κατά τους Θείους και Ιερούς Κανόνες οι εκλεγέντες Χειροτονιθέντες, και τοποθετηθέντες Ιερωμένοι, όπως ο κ. Ειρηναίος, είναι ισόβιοι, και δεν επιτρέπεται  παραίτηση, εκτός της σωματικής και πνευματικής αποδεδειγμένης, αναπηρίας, γιατί “ή είναι άξιος ο Ιερωμένος, παραμένει στη θέση του ή είναι αποδεδειγμένως  ανάξιος και καθαιρείται” (Επιστολή Γ΄ Οικ. Συν. Ένθ.  αν.).
β) Όποιος ψηφίσει υπέρ της εκλογής κάποιου Ιερωμένου και στην συνέχεια, “εναντιωθή τη ιδία ομολογία, ή τη υπογραφή, αυτός εαυτόν αποστερήσει της τιμής ( =Καθαιρείται)” (Καν. 13ος Συν. Καρθαγένης). 
γ) Η Συνωμοσία ή Φατρία κατά  Ιερωμένου της Εκκλησίας και μάλιστα κατά του Επισκόπου – Πατριάρχη, η οποία εκκλησιαστικών χαρακτηρίζεται “ΤΥΡΕΙΑ” , τιμωρείται με καθαίρεση, (Καν. 18ος Δ΄ Οικ. Συν. και  34ος ΣΤ΄ Οικ. Συν.).
δ) Η μη μνημόνευση του Πατριάρχου, του Πρώτου και του Επισκόπου ισοδυναμεί μα την “πήξει ετέρου θυσιαστηρίου” και τιμωρούνται, οι τολμητίες, με καθαίρεση , (Καν. 31ος Αγ. Αποστόλων, και 14ος Α’/Β’ Συν.). Από τα όσα λοιπόν, ακροθιγώς πως, έχουν αναφερθεί και αφορούν την περίπτωση του κ. Ειρηναίου, Πατριάρχου Ιεροσολύμων, οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες  τα χαρακτηρίζουν, ευθέως, “Αηδίες οξύχολων Επισκόπων” (Καν. 5ος Α’ Οικ. Συν. & 14ος Συν. Σαρδικής).
Β’ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
Εκ μέρους του Φαναρίου και των συν αυτώ, σχετικά με την περίπτωση του Πατριάρχη κ. Ειρηναίου:
1. Υπέπεσαν στην Κανονική κατηγορία της “εισπήδησης”  σε άλλη Αυτοκέφαλη Εκκλησία, και δη του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων της Μητέρας των Εκκλησιών
2. Ταυτίστηκαν με τους συνωμότες του κ. Ειρηναίου και καταδίκασαν “ελαφρά τη συνειδήσει (;) τον Κυριάρχη Πατριάρχη”.
3. Προαποφασισμένοι, τον εκάλεσαν, ωσάν να ήταν υπάλληλος τους, και το εξωφρενικόν , του ζήτησαν, σε πλήρη αντίθεση με τους Θείους και Ιερούς Κανόνες να παραιτηθεί (= Δηλαδή να αυτό/Καθαιρεθεί!!!).
4. Και ύστερα από όλα αυτά τα τραγελαφικά ποία η αξία της σύγκλησης της… Υπερτελούς Συνόδου, και μάλιστα όλως ελλιπούς εφ΄ όσον ήδη υπήρχε εκπεφρασμένη Απόφαση σε βάρος του κ. Ειρηναίου, με καταφανή καταπάτηση των Θείων και Ιερών Κανόνων;
ΠΡΟΤΑΣΗ: Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η πλέον σωστή και Κανονική απόφαση που θα μπορούσε να λάβει η ελλιπής, έστω, αυτή Σύνοδος, θα ήταν να εκλέξει, και να αποστείλει,, αποδεκτόν “ΕΞΑΡΧΟΝ” στο Πατριαρχείον Ιεροσολύμων για τις περαιτέρω Κανονικές διαδικασίες και διευθετήσεις, και το όλον θέμα θα είχε Κανονική τελική λύση και αποδεκτή από όλους τους αντιμαχομένους, γιατί λύση του προβλήματος των Ιεροσολύμων δεν μπορεί να υπάρξει έξω και πέρα από τις λίαν σαφείς και κατηγορηματικές Θεόπνευστες διατάξεις των διαχρονικών Θείων και Ιερών Κανόνων, αυτής της αλάνθαστης Ουράνιας ΠΥΞΙΔΟΣ της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Οι Συμβουλές και συνάμα κεφαλικές απειλές, των Αγ. Αποστόλων, προς τους Επισκόπους είναι λίαν σαφείς και κατηγορηματικές: “Ταύτα και περί Κανόνων υμίν διατετάχθω παρ΄ ημών, ω επίσκοποι, υμείς δε εμμένοντες μεν αυτοίς σωθήσεσθε και ειρήνην έξετε, απειθούντες δε κολασθήσεσθε και πόλεμον μετ΄ αλλήλων αϊδιον έξετε, δίκην της ανηκοϊας την προσήκουσαν τιν(ν)ύντες” (ΒΛΕΠΕ, τομ. 2ος σελ. 180).
Αυτά λεγόντουσαν τότε, από τη μεριά του ΙΣΚΕ,  μέσω του Γενικού του Γραμματέα και εκπροσώπου του επί Νομο/Κανονικών Θεμάτων, και ζητούσε καλόπιστο διάλογο, αλλά κανένας, από αυτούς που εμφανίζονται σήμερα, λίαν ΟΨΙΜΩΣ δεν τόλμησε να αντιταχθεί, τότε, και να υποστηρίξει τον αδικηθέντα κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟ, ώστε να αποφευχθεί ή να ακυρωθεί η αντι/Κανονική αυτή Απόφαση της ελλιπούς Συνόδου του ΦΑΝΑΡΙΟΥ και των συν αυτώ , και να απαιτηθεί η εφαρμογή της Κανονικής ΤΑΞΗΣ και ΠΡΑΞΗΣ, που φανερώνουν το βαθύτερο νόημα της Ορθοδόξου Εκκλησιαστικής ζωής. 
 Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ
Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος 
Γεν. Γραμ. του Δ.Σ. του ΙΣΚΕ και
Εκπροσώπου επί Νομο/Κανονικών Θεμάτων      

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ-Οδυσσέας Ελύτης

"ΑΥΤΟΣ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ..."

 Από την ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη « Τα ετεροθαλή »

Ι
Έτσι καθώς εστέκονταν ορθός μπροστά στην Πύλη κι άπαρτος μέσ’ στη λύπη του
Μακριά του κόσμου που η ψυχή του γύρευε να λογαριάσει στο φάρδος Παραδείσου
Και σκληρός πιο κι απ’ την πέτρα που δεν τον είχανε κοιτάξει τρυφερά ποτέ – κάποτε τα στραβά δόντια του άσπριζαν παράξενα
Κι όπως περνούσε με το βλέμμα του λίγο πιο πάνω απ’ τους ανθρώπους κι έβγανε απ’ όλους
Έναν που του χαμογελούσε τον Αληθινόν που ο χάρος δεν τον έπιανε
Πρόσεχε να προφέρει καθαρά τη λέξη θ ά λ α σ σ α έτσι που να γυαλίσουν μέσα της όλα τα δελφίνια
Κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο Θεός κι η κάθε μια σταγόνα σταθερή στον ήλιο ν’ ανεβαίνει
Νέος ακόμα είχε δει στους ώμους των μεγάλων τα χρυσά να λάμπουν και να φεύγουν
Και μια νύχτα θυμάται σ’ ώρα μεγάλης τρικυμίας βόγκηξε ο λαιμός του πόντου τόσο που θολώθη μα δεν έστερξε να του σταθεί
Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε 

ΙΙ
Θε μου και τώρα τι Που ‘ χε με χίλιους να παλέψει
χώρια με τη μοναξιά του ποιος αυτός πού ’ξερε μ’ ένα λόγο του να δώσει ολάκερης της γης να ξεδιψάσει τι
Που όλα του τά ‘χαν πάρει Και τα πέδιλά του τα σταυροδετά και το τρικράνι του το μυτερό και το τειχιό που καβαλούσε κάθε απομεσήμερο να κρατάει τα γκέμια ενάντια στον καιρό σα ζόρικο και πηδηχτό βαρκάκι
Και μια φούχτα λουίζα που την είχε τρίψει στα μάγουλα ενός κοριτσιού μεσάνυχτα να το φιλήσει ( πώς κουρναλίζαν τα νερά του φεγγαριού στα πέτρινα τα σκαλοπάτια τρεις γκρεμούς πάνω απ’ τη θάλασσα…)
Μεσημέρι από νύχτα Και μήτ’ ένας πλάι του Μονάχα οι λέξεις του οι πιστές πού’ σμιγαν όλα τους τα χρώματα ν’ αφήσουν μέσ’ στο χέρι του μια λόγχη από άσπρο φως
Και αντίκρυ σ’ όλο των τειχών το μάκρος μυρμηκιά οι χυμένες μέσ’ στον γύψο κεφαλές όσο έπαιρνε το μάτι του
«Μεσημέρι από νύχτα – όλ’ η ζωή μια λάμψη ! » φώναξε κι όρμησε μέσ’ στο σωρό σύρνοντας πίσω του χρυσή γραμμή ατελεύτητη
Κι αμέσως ένιωσε ξεκινημένη από μακριά η στερνή χλομάδα να τον κυριεύει 

ΙΙΙ
Τώρα καθώς του ήλιου η φτερωτή ολοένα γυρνούσε και πιο γρήγορα οι αυλές βουτούσαν μέσα στον χειμώνα κι έβγαιναν πάλι κατακόκκινες απ’ τα γεράνια
Κι οι μικροί δροσεροί τρούλοι όμοια μέδουσες γαλάζιες έφταναν κάθε φορά και πιο ψηλά στ’ ασήμια που τα ψιλοδούλευε ο αγέρας γι’ άλλων καιρών πιο μακρινών το εικόνισμα
Κόρες παρθένες φέγγοντας η αγκαλιά τους ένα θερινό ξημέρωμα φρέσκα βαγιόφυλλα και της μυρσίνης της ξεριζωμένης των βυθών σταλάζοντας ιώδιο , τα κλωνάρια
Του’ φερναν Ενώ κάτω απ’ τα πόδια του άκουγε στη μεγάλη καταβόθρα να καταποντίζονται πλώρες μαύρων καραβιών τ’ αρχαία και καπνισμένα πλοία όθε με στυλωμένο μάτι ορθές ακόμη Θεομήτορες επιτιμούσανε
Αναποδογυρισμένα στις χωματερές αλόγατα σωρός τα χτίσματα μικρά μεγάλα θρουβαλιασμός και σκόνης άναμμα μεσ’ στον αέρα
Πάντοτε με μια λέξη μεσ’ στα δόντια του άσπαστη κειτάμενος
Αυτός
ο τελευταίος Έλληνας !

Odysseas Elytis
I
As he stood there erect before the Gate
and impregnable in his sorrow
Far from the world where his spirit sought
to bring Paradise to his measure
And harder even than stone
for no one had ever looked
on him tenderly–at times his crooked teeth
whitened strangely

And as he passed by with his gaze a little
beyond mankind and from them all
extracted One who smiled on him
The Real one
whom death could never seize
He took care to pronounce the word
sea clearly that all the dolphins
within might shine
And the desolation so great it might
contain all of God
and every water drop ascending steadfastly toward
the sun

As a young man he had gold glittering
and gleaming on the shoulders of the great
And one night
he remembers
during a great storm the neck of the sea
roared so it turned murky
but he would not submit to it
The world’s an oppressive place to live through
yet with a little pride it’s worth it.

II
Dear God what now
Who had to battle with thousands
and not only his loneliness
Who?
He who knew with a single word
how to slake the thirst of entire worlds
What?
From whom they taken everything
And his sandals with their crisscrossed
straps and his pointed trident
and the wall he mounted every afternoon
like an unruly and pitching boat
to hold the reigns against the water

And a handful of vervain
which he had rubbed against a girl’s cheek
at midnight
to kiss her
(how the waters of the moon gurled
on the stone steps three cliff-lengths
above the sea …)
Noon out if night
And not one person by his side
Only his faithful words that mingled
all their colors to leave in his mind
a lance of white light
And opposite
along the whole wall’s length
a host of heads poured in plaster
as far as his eye could see
“Noon out of night — all life a radiance!”
he shouted and rushed into the horde
dragging behind him an endless golden line
And at once he felt
the final pallor
overmastering him
as it hastened from afar.

III
Now
as the sun’s wheel turned more and more swiftly
the courtyards plunged into winter and once
again emerged red from the geranium
And the small cool domes
like blue medusae
reached each time into the silverwork
the wind so delicately worked as a painting
for other times more distant
Virgin maidens
their breasts glowing a summer dawn
brought him branches of fresh palm leaves
and those of the myrtle uprooted
from the depths of the sea
Dripping iodine
while under his feet he heard
the prows of black ships
sucked into the great whirlpool
the ancient and smoked sea-craft
from which still erect with riveted gaze
the Mothers of God stood rebuking
Horses overturned on dump-heads
a rabble of buildings large and small
debris and dust flaming in the air
And there lying prone
always with an unbroken word
between his teeth
Himself
the last of the Hellenes! 

"