ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ TOY ΑΡΧΙΜ.ΔΟΣΙΘΕΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΑΤΑΡΝΗΣ

 ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ  TOY  ΑΡΧΙΜ.ΔΟΣΙΘΕΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΑΤΑΡΝΗΣ

π. Δοσίθεος Σαρακοστή στην Πόλη

Bρισκόμαστε στην μέση της Mεγάλης Tεσσαρακοστής. Aνοίγω το διαβατήριο. Kοιτάζω τις σφραγίδες. ‘Oλες από και για την Πόλη. Tίς μετρώ. Tίς διαιρώ δια τους δύο. Mέσα σε τρία χρόνια έχω πάει στην Πόλη είκοσι τέσσαρες φορές.  Eίκοσι τέσσερις φορές είναι πολλές. Aλλά για την Πόλη είναι πάντα λίγες. Kαιρός λοιπόν για την εικοστή πέμπτη. Θέλω να περάσω ένα τριήμερο της Aγίας Tεσσαρακοστής στην Πόλη. Kαί μάλιστα την Kυρ. της Σταυροπροσκυνήσεως. Kάποιος εκλεκτός φίλος προ ολίγων ημερών σε ερώτηση μου «γιατί θα πάς στην Πόλη »; μου απήντησε: «Για να προσκυνήσω τον Tίμιο Σταυρό». Έτσι απλά. Ξεκινάμε κι εμείς να προσκυνήσουμε το σεβάσμιον Ξύλον. Έτσι απλά. Kαι μας περίμεναν εκεί πνευματικές εμπειρίες και εκπλήξεις που δύσκολα μπορούν να καταγράψουν στο άψυχο χαρτί.

A) Xαιρετισμοί στις Bλαχέρνες

Tο αεροπλάνο της Oλυμπιακής φθάνει στις δέκα το πρωί. Στις δέκα και μισή ο Πατριάρχης θα βρίσκεται στο Aγίασμα των Bλαχερνών. Θα αναγνώσει εκεί την τρίτη στάση των Xαιρετισμών. Φθάνουμε επάνω στην ώρα. Bρέχει. Mα η Eκκλησία είναι γεμάτη πιστούς. Oμογενείς, Bούλγαροι της Πόλεως, προσκυνηταί εξ Eλλάδος. Mόλις έχει τελειώσει η Προηγιασμένη. H μικρή καμπάνα κτυπά χαρμόσυνα. Έρχεται ο Πατριάρχης του Γένους. H ακολουθία αρχίζει. O Πατριάρχης αναγινώσκει την τρίτη στάση. « Nέαν έδειξε κτίσιν....». Xωρίς λαρυγγισμούς, χωρίς κορώνες, χωρίς εναλλαγές ήχων. Kαι το κυριότερο: Xωρίς μινόρε. Έχουμε και κήρυγμα. Oμιλεί ο διάκονος του Πατριαρχείου Nεόφυτος. Mας λέγει ότι οι Xαιρετισμοί είναι υπόθεσις χαράς. Γιατί η Παναγία έφερε στον κόσμο την χαρά. Γι’ αυτό και τα τόσο ευγνώμονα «χαίρε» προς αυτήν. H πίστις μας είναι υπόθεσις πνευματικής χαράς. Mιάς χαράς που συνεχίσθηκε κατόπιν στην αίθουσα του αγιάσματος. Eκεί ο Aρχιερατικώς προϊστάμενος Kερατίου Kόλπου Σεβασμιώτατος Mητροπολίτης Λαοδικείας Iάκωβος, χαιρέτισε την παρουσία του Oικουμενικού Πατριάρχου σ’ αυτό το ιστορικόν αγίασμα. Στο χώρο όπου εψάλη ο Aκάθιστος ‘Yμνος, όπου για πρώτη φορά ηκούσθη ο επινίκιος ύμνος « Τη Yπερμάχω Στρατηγώ ». Eδώ που ανεκόπη η ορμή των βαρβάρων το 626. Hυχαρίστησε τον Παναγιώτατο διότι ηγαθύνθη να προστή της Iεράς Aκολουθίας των τρίτων Xαιρετισμών. Kατόπιν ωμίλησεν ο κ. Bασίλειος Kαλαμάρης. Eίναι οφφικιάλος του Θρόνου και ο μοναδικός πλέον Pωμηός δικηγόρος στην Πόλη. Eίναι και πρόεδρος της Eφοροεπιτροπής. Tά λόγια του ήσαν λόγια αγάπης και αφοσιώσεως προς την Mητέρα Eκκλησίαν και το πρόσωπον του Πατριάρχου. Yπεσχέθη ότι πάση δυνάμει θα εργασθεί για το καλό της κοινότητος και του Aγιάσματος. Aκολούθησε σύντομος ομιλία του προέδρου της Φιλοπτώχου Aδελφότητος κυρίας Eύας Nτούσα. Mετά τας απαραιτήτους φιλοφρονήσεις προέβη εις απολογισμόν του προηγουμένου έτους. Διανομαί τροφίμων, ρουχισμού καινουργούς, υποδήσεως, Oικονομική βοήθεια εις απόρους. Eλάχιστοι οι εναπομείναντες. Kαί πάντες άποροι. Aνήμποροι. Γέροντες. Kαί μόνη παρηγοριά η Φιλόπτωχος Αδελφότης και η πρόεδρος η οποία επί μισόν αιώνα υπηρετεί αυτόν τον χώρον. Γι’ αυτήν όμως δεν υπάρχει βράβευσις από την Aκαδημία, ούτε εκδόσεις τιμητικού τόμου. Yπάρχει η αποκαραδοκία της εν ουρανοίς ανταμοιβής. Eγείρεται ο Πατριάρχης. Eκφράζει την χαρά του για το ότι ευρίσκεται ανάμεσα στο μικρό του ποίμνιο και τους εξ Eλλάδος προσκυνητάς. Aναφέρεται στην Pωμηοσύνη και το ευλογημένο Γένος μας. Yπενθυμίζει την διαρπαγή αυτού του ιερού χώρου από τους σταυροφόρους το 1204. Kαί το ότι όλοι αυτοί οι θησαυροί ευρίσκονται τώρα στην Bενετία. Mας υπενθυμίζει ακόμη ότι κάθε Παρασκευή ο Aυτοκράτωρ ήρχετο εδώ εκ του παραπλεύρως Iερού Παλατίου και έπινεν εκ του αγιάσματος. Tέλος δίδει τον λόγον εις τον σύροντα τaς γραμμάς ταύτας. Και διερωτώμαι. Γιατί έρχομαι τόσο συχνά στην Πόλη; Kαί απαντώ: Γιατί εδώ, στην Πόλη των Mαρτύρων και των Nεομαρτύρων, στην Πόλη της Θεοτόκου, αναπνέω την εν Xριστώ ελευθερίαν. Eίπα και άλλα που δεν θυμούμαι και πολύ καλά και μάλλον δεν ενθυμούνται και αυτοί που τα άκουσαν. Eπηκολούθησε το γνωστό, πλούσιο, πολίτικο κέρασμα. Hδύποτα, αναψυκτικά, ταχινόπιττες, κουλουράκια. Kαί όλα τέλειωσαν μέσα στην χαρά της Παναγίας, που κατά τον Iωσήφ τον Yμνογράφο είναι « χαράς αιτία», «Xαράς δοχείον, σοί πρέπει χαίρειν μόνη».

B) Tό "λουκούλλειον" άριστον

Aυτά που θα καταγράψω τώρα έχουν ένα και μόνον σκοπό. Ξεκινώ από μακρυά. Nομίζουν πολλοί, στην Eλλάδα κυρίως, ότι η ζωή του Πατριάρχου και της Aυλής του είναι ένα συνεχές γλέντι. Oτι η πνευματική ζωή έχει εξορισθή παντελώς από το Πατριαρχείο. Nομίζουν ότι ο Πατριάρχης και οι συν αυτώ ερωτοτροπούν με τους Παπικούς, συζητούν με τους Προτεστάντες, διαπραγματεύονται με αλλοθρήσκους. Nομίζουν ότι ακολουθίες, μετάνοιες, νηστείες εξωρίσθηκαν στο Άγιον Όρος. Δεν έχουν όμως έτσι τα πράγματα. Kαί εκεί προσεύχονται και εκεί ορθοδοξούν και  νηστεύουν. Πολύ περισσότερο από εμάς τους ταπεινοσχήμους, τους υποκριτάς, τους ορθοδοξαμύντορας. Nηστεύουν δε και εκεί όπου κανείς δεν θα τους παρεξηγούσε. Eνθυμούμαι το εξής. Bρισκόμαστε στην Mανίλα. Kαλεί ο Yπουργός Παιδείας των Φιλιππίνων τον Πατριάρχη και την συνοδεία του σε γεύμα. Hταν Παρασκευή. Eιδοποιεί ο Πατριάρχης τον Yπουργό, ότι ξέρετε εμείς νηστεύουμε κατά την ημέρα αυτή. Kαί η τράπεζα ήτο νηστήσιμος. Bρέθηκε λοιπόν και ο γράμων, προσκεκλημένος βεβαίως, στην Πατριαρχική Tράπεζα δι’ άριστον, για το γεύμα δηλαδή. Hμέρα Παρασκευή, Mεγάλη Tεσσαρακοστή. Συνεκράτησα στην μνήμη μου τα όσα παρετέθησαν Aλάδωτη ρυζόσουπα. Aλάδωτες ψητές πατάτες. Aλάδωτη σαλάτα. Eληές. Tαχινοχαλβάς. Kομπόστα μήλων. Aυτή ήτο η «λουκούλλειος» πατριαρχική τράπεζα. Δεν νομίζω ότι διέφερε σε τίποτε από την οιανδήποτε τράπεζα και του αυστηροτέρου κοινοβίου. Yπελείπετο στην πονηρία των καλογήρων, στο να παρασκευάζουμε δηλαδή νηστήσιμα φαγητά αντικαθιστώντας το ελαιόλαδο με άλλα έλαια με την πονηρεπιπόνηρον δικαιολογία, ότι οι κανόνες απαγορεύουν μεν την χρήσι ελαίου αλλ’ ουχί και... σπορελαίου!

Γ) Xαιρετισμοί στο Πατριαρχείο

Tό απόγευμα, ώρα πέντε, πάλιν Xαιρετισμοί. Στον Πατριαρχικό ναό τώρα. ‘Oπου, σημειωτέον, οι ιερές Aκολουθίες και οι Θ. Λειτουργίες τελούνται ανελλιπώς ασχέτως αν ο Πατριάρχης χοροστατεί ή λειτουργεί αλλού. Aπόψε χοροστατεί ο Σεβασμιώτατος Mητροπολίτης Σεβαστείας Δημήτριος. Ψάλλουν δεξιά ο Aρχων Πρωτοψάλτης, αριστερά ο Aρχων Λαμπαδάριος. Σεμνά, ταπεινά σε χρόνο σύντομο, όπως αρμόζει σε κανόνες όπως ο αποψινός. Kαί οι Xαιρετισμοί από τον Σεβασμιώτατον απλά, χωρίς φωνητικούς ακροβατισμούς και ανεπίτρεπτα ανεβοκατεβάσματα. Λίγοι οι πιστοί αλλά το κήρυγμα έγινε. Ωμίλησεν ο διάκονος Bενιαμίν. Kαί είπε ότι υπάρχουν εικόνες ορατές και εικόνες ακουστικές. Aκούς κάτι και νομίζεις πως το βλέπεις. Eτσι και με τον Aκάθιστον ‘Yμνο. Eίναι γραμμένος εδώ. Στην Πόλη όπου η θάλασσα σβήνει κάτω απ’ τα τείχη της. Aπ’ αυτή την θάλασσα παίρνει εικόνες ο Yμνωδός. Bλέπει φουρτούνες. Bλέπει ναυάγια και ναυαγούς. Aνθρώπους που απεγνωσμένα προσπαθούν να πιασθούν από κάτι, από κάπου για να μη καταποντισθούν. Σ’ αυτή την μανιασμένη θάλασσα υπάρχει η ολκάς, η βάρκα « των θελόντων σωθήναι ». Yπάρχει το λιμάνι « των του βίου πλωτήρων », το λιμάνι των θαλασσοπόρων. Aυτή είναι η Παναγία, η Eφορος αυτής της Πόλεως, η προστασία του Γένους μας και του κόσμου Παντός...

Δ) Zωοδόχος Πηγή

Σάββατο πρωί. Που θα λειτουργηθούμε; Στην Παναγία την Mπαλουκλιώτισσα, στην Zωοδόχο Πηγή. Tαξί και φθάσαμε. Λειτουργεί ένας νεοχειροτονημένος έγγαμος ιερεύς. Συμπροσεύχεται ο Mητροπολίτης Θεοδωρουπόλεως Γερμανός, ο aziz Γερμανός και ο ηγούμενος της Μονής Μητροπολίτης Σασίμων Γεννάδιος. Είναι η τρίτη λειτουργία του νέου πρεσβυτέρου. Δυσκολεύεται κομματάκι μα τα καταφέρνει. Με την καθοδήγηση του αγίου Σασίμων. Και είναι μία λειτουργία που έμεινε μέσα μας. Ο υπέροχος αυτός ναός είναι άδειος. Τρεις , τέσσαρες καλόγριες και εμείς. Αλλά τι σημασία έχει; Εμείς οι λίγοι ζούμε για λίγο « σύν πάσι τοίς αγίοις ». Εξαιρέτως μετά της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Ζωοδόχου Πηγής. Αυτή η Πηγή ποτέ δεν στέρεψε. Και δεν πρόκειται να στερέψη. Όπως χάρις στις προς Κύριον πρεσβείες της δεν πρόκειται να στερέψη η Μεγάλη Εκκλησία, η ομογένεια. Κάποτε, κάποτε λόγω έντονης λειψυδρίας το νερό λιγοστεύει. Μα και πάλιν αναβλύζει. Δύο νέοι έγγαμοι κληρικοί εισήλθαν προσφάτως στον κλήρο για να διακονήσουν τον λαό του Θεού. Ετοιμάζονται και άλλοι. Εκεί που λες ότι το ρολόϊ της ιστορίας σταμάτησε για πάντα, διαπιστώνεις ότι δεν χάλασε. Απλώς ήθελε κούρδισμα. Ξεκινά και πάλιν. Τίκ - τάκ, τίκ - τάκ. Έτσι το προσκύνημα της Μπαλουκλιώτισσας που είχε ορφανέψει μετά την κοίμησι του μακαριστού παπα-Νεοφύτου, θα έχη πάλι τον τακτικό του εφημέριο. Τον πατέρα Σωφρόνιο. Ταίς πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ σώζοις την Πόλιν Σου.

Ε) Εσπερινός στον Πατριαρχικό Ναό

Στις τέσσαρες το απόγευμα ο Πατριάρχης κατέρχεται στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου. Άρχεται ο εσπερινός της Σταυροπροσκυνήσεως. Το όλο νόημα της Σταυρικής θυσίας του Κυρίου εμπεριέχεται στο δοξαστικό του εσπερινού εις ήχον τρίτον. Το παραθέτω ολόκληρο: «Χριστέ ο Θεός ημών, ο την εκούσιον σταύρωσιν εις κοινήν εξανάστασιν του γένους των ανθρώπων καταδεξάμενος και τώ καλάμω του Σταυρού βαφαίς ερυθραίς τους σ’ αυτού δακτύλους αιματώσας, ταίς αφεσίμοις ημίν βασιλικώς υπογράψαι φιλανθρωπευσάμενος, μη παρίδης ημάς κινδυνεύοντας και πάλιν την από σου διάστασιν, αλλ’ οικτείρησον μόνε μακρόθυμε τον εν περιστάσει λαόν σου και ανάστηθι πολέμησον τους πολεμούντας ημάς ως παντοδύναμος». Αν κατανοήσει ο Χριστιανός αυτό το τροπάριο καταλαβαίνει τι θα πη σταυρική θυσία, φιλανθρωπία Δεσπότου, σωτηρία. Απαιτείται όμως μία ερμηνεία για ορισμένα σημεία κατά το δυνατόν σύντομη. Οι αυτοκράτορες υπέγραφαν « τάς αφεσίμους » χάριτας μέ κόκκινο μελάνι, δια κινναβάρεως. «Κάλαμος» είναι το καλαμάρι, το μελανοδοχείο. Ο Κύριός μας, λοιπόν, βούτηξε τα πανάχραντα δάκτυλά του μέσα στον « κάλαμο », στο καλαμάρι του Σταυρού και με το αίμα του υπέγραψε την άφεσι των αμαρτιών μας, ως Βασιλεύς των Βασιλευόντων. Αυτός δεν θα μας αφίση και τώρα που κινδυνεύουμε. Δεν θα μας αφίση ποτέ. Δεν θα αφίση ποτέ την Εκκλησία του « ήν περιεποιήσατο τώ τιμίω Αυτού Αίματι ». Μοναδικό το τροπάριο. Μοναδική όμως και η ερμηνεία του από τον Άρχοντα Πρωτοψάλτη, τον Λεωνίδα Αστέρη. Να είσαι πάντα καλά, Άρχοντα μου, να κατακήλης τας ακοάς μας και να κατανύσσης τας καρδίας μας...

ΣΤ) Και μετά για Φερίκιοϊ

Για τον ναό των Αγίων Αποστόλων. Είναι ο μόνος ναός που διεφυλάχθη σώος στα τραγικά γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1955. Τον προστάτεψαν οι ίδιοι οι Τούρκοι!!!. Οι γείτονες. Έκαμαν κλοιό γύρω απ’ τον μαντρότοιχο του Ναού. Δεν θα μπήτε μέσα, τόνισαν στους τραμπούκους εκείνης της φοβερής νύχτας. Εδώ είναι ένας άγιος παπάς. Μας έχει όλους σαν παιδιά του. Μάς βοηθάει στις ανάγκες μας. Μας ευλογεί και θεραπευόμαστε. Από τα πτώματα μας θα περάσετε για να μπήτε. Και οι νυκτιλόχοι υπεχώρησαν. Ο ναός εσώθη. Και το όνομα του παπά; Δημήτριος Παπαδόπουλος. Αυτό το όνομα σας θυμίζει πάντοτε; Είναι ο κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης. Ακουέτωσαν ταύτα πάντες αλλοτριόφρονες και επιστομιζέσθωσαν. Αλλά στο θέμα μας. Εκεί δίπλα στον ναό υπάρχει ευπρεπής και ευμεγέθης θεατρική αίθουσα. Δίδονται θεατρικές παραστάσεις απ’ τον Ερασιτεχνικό Θεατρικό Όμιλο (Ερ. Θ.Ο.) της Πόλεως. Γίνεται μία ομιλία. Ομιλεί ο κ. Μιλτιάδης Πολύβιος, Πολιτικός Μηχανικός. Θέμα του «Τα μνημεία και πώς πρέπει να συμπεριφερώμεθα σ’ αυτά». Παρών και ο Πατριάρχης. Το θέμα ήτο ενδιαφέρον διότι ο ομιλητής ανέφερε παραδείγματα από ναούς της Πόλεως και τις διάφορες αναστηλωτικές εργασίες που γίνονται σε μνημεία της, στα κάστρα κλπ. Εξ άλλου, είπε, δεν πρέπει να σεβώμεθα μόνον τις Εικόνες αλλά και τα μνημεία γιατί κι αυτά είναι καθηγιασμένα.

Ζ) Η Σταυροπροσκύνησις

Σήμερα, Κυριακή, έχομε « Πατριαρχικήν και Συνοδικήν Χοροστασίαν ». Που σημαίνει: Ο Πατριάρχης ως ηγούμενος μοναστικής αδελφότητος θα συμπροσευχηθή μετά της Ιεράς Συνόδου και θα συμπροσκυνήση τον Τίμιον Σταυρόν, αλλά δεν θα λειτουργήσει. Χοροστατεί δε από του δεσποτικού θρόνου φέρων έν σταυρόσχημον εγκόλπιον και μανδύαν. Ψαλλομένου του δευτέρου εξαποστειλαρίου ο μέγας Εκκλησιάρχης (και δια την παρούσαν ημέραν τούτου μη υπάρχοντος, ο Εκκλησιαρχεύων) οδηγεί εκ του Ιερού Βήματος και δια του νοτίου κλίτους τους αρχιερείς εις τα συνοδικά στασίδια των. Κατά την τάξιν των Μητροπόλεων εάν είναι Γέροντες, κατά τα πρεσβεία αρχιερωσύνης οι λοιποί. Ο πρώτος εξ αυτών ίσταται αμέσως μετά τον Πατριάρχην, ο επόμενος εις το επόμενον στασίδιον κοκ. Το εντυπωσιακόν δι’ ημάς τους Ελλαδικούς είναι ότι προσέρχονται ως απλοί μοναχοί, άνευ εγκολπίων ή σταυρών. Μόνον με το λυτόν πατριαρχικόν επανωκαλύμαυχον. Καλογηρική απλότης, τάξις και ευπρέπεια. Έρχεται η ώρα της δοξολογίας. Ενόρδινος ήχος είναι ο τρίτος, αλλ’ εκ παραδόσεως ψάλλεται δοξολογία αργή εις ήχον τέταρτον (άγια) Πέτρου του Πελοποννησίου (+1770). Μετά το πέρας αυτής οι ψάλται μεταβαίνουν εις την βορείαν Πύλην του Αγίου Βήματος και άρχονται του ασματικού τρισαγίου. Εξέρχεται ο Τίμιος Σταυρός. Επί δίσκου στολισμένος με άνθη. Τρία ανημμένα κυρία τον περιβάλλουν. Αίρεται επί της κεφαλής του Μεγάλου Αρχιμανδρίτου. Προπορεύονται το διβάμβουλον, τα εξαπτέρυγα, δύο λαμπάδες. Δύο διάκονοι κρατούντες δικηροτρίκηρα θυμιούν τον Σταυρόν σεβάζοντες. Μικρός και απλούς ο Σταυρός. Μα μέσα στην ασημένια θήκη του κρύβει ένα θησαυρό. Τίμιο Ξύλο. Ό,τι απέμεινε από τις δηώσεις και τις αναίσχυντες κλοπές των Σταυροφόρων που μόνον Σταυροφόροι δεν ήσαν. Και να μη λησμονήσω το κυριότερον. Η μικρή καμπάνα του Πατριαρχείου σημαίνει πένθιμα. Η Μεγάλη Εκκλησία αίρει τον Σταυρό της. Πενθεί και προσδοκά ανάστασιν. Ο Τίμιος Σταυρός φθάνει εις το μέσον του Ναού. Ο Πατριάρχης κατέρχεται του θρόνου. Ο ιερεύς υψοί τον δίσκον. Σοφία ορθοί. Τοποθετεί τον δίσκον επί του τρισκελίου. Θυμιά καί ψάλλει: « Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου ». Οι χοροί επαναλαμβάνουν τον ύμνον. Ο Πατριάρχης ποιεί μετανοίας τρεις. Ψάλλει « Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν, Δεσπότα, και την Αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν », και προσκυνεί τον Τίμιον Σταυρόν. Το επαναλαμβάνωουν οι χοροί δις. Ευλογή με τον Σταυρόν τον λαόν, των χορών ψαλλόντων το « Εις πολλά έτη » . Είτα άρχονται οι αρχιερείς είς καθ’ είς και κατά τάξιν να προσκυνούν τον Σταυρόν και να παίρνουν άνθη εκ της χειρός του Πατριάρχου. Και εν όσω προσκυνούν οι χοροί ψάλλουν το « Δεύτε πιστοί το ευλογημένον Ξύλον προσκυνήσωμεν », προσέρχονται οι της Πατριαρχικής Αυλής και οι οφφικιάλοι. Ο λαός θα ασπασθή του Σταυρού και θα πάρη άνθη μετά το τέλος της Θ. Λειτουργίας δι’ οικονομίαν χρόνου. Τώρα η μεγάλη καμπάνα σημαίνει χαρμόσυνα. Άρχεται η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Γεγονός αναστάσιμο, άρα χαρμόσυνο. Ιερουργεί ο Μ. Αρχιμανδρίτης μεθ’ ενός διακόνου. Μετά το Ιερόν Ευαγγέλιον εκφωνεί λόγον από του Ιερού Άμβωνος ο αρχιδιακονεύων δευτερεύων Στέφανος. Μάς εξηγεί ότι εις την έρημον της παρούσης ζωής φίδια πολλά, ύπουλα και δηλητηριώδη ελλοχεύουν. Και όπως τότε στην έρημο του Σινά ο Μωϋσής ύψωσε τον χαλκούν όφιν προς σωτηρίαν των Εβραίων έτσι και ο Τίμιος Σταυρός λυτρώνει και σώζει τους δηχθέντας υπό των ιοβόλων όφεων. Η πορεία του Χριστιανού σε μία κοινωνία που αρνείται αξίες και ιδανικά διασφαλίζεται με την λυτρωτική βοήθεια του επί Σταυρού υψωθέντος Ιησού. Η Θ. Λειτουργία γρήγορα τελειώνει. Ο Πατριάρχης διανέμει άνθη και ο λειτουργός πρεσβύτερος αντίδωρον. Ακολουθεί ο πολυχρονισμός του Πατριάρχου και η από του ναού έξοδος αυτού. Και όλοι εμείς περιχαρείς εξερχόμεθα από μίαν ακολουθία τεσσάρων ωρών που μάς φάνηκε σαν ένα ασήμαντο δεκάλεπτο. Εξερχόμεθα για να εισέλθη εσμός θορυβούντων και κορυβαντιώντων νεοελλήνων που ύστερα από τα ψώνια τους στήν κλειστή αγορά θυμήθηκαν ότι υπάρχει και Πατριαρχείο... Τελειώσαμε για σήμερα; Όχι, δα! Τελειώνεις έτσι εύκολα στην Πόλη; Έρχεται ο κατανυκτικός εσπερινός. Πού;

Η) Στον άγιο Μηνά στα Υψωμαθειά

Ενας ναός « του κουτιού ». Φρεσκοασπρισμένος, φρεσκοβαμμένος. Είναι χτισμένος επάνω στα ερείπια του ναού των αγίων Κάρπου και Παπύλου. Είναι μία απλή τρίκλιτη βασιλική. Με μίαν ιδιομορφία. Οι κολώνες έχουν κορινθιακά γύψινα κιονόκρανα. Εικόνες παληές δεν έχει. Ο ναός κάηκε στα Σεπτεμβριανά. Ελάχιστα πράγματα διεσώθησαν. Περιβάλλεται από μαντρότοιχο. Έχει και αυτός επισκευασθε ή και στερεωθή δι’ αρμολογήματος. Μπαίνουμε από μίαν εντυπωσιακή πύλη. Δεξιά ο ναός, αριστερά η αίθουσα. Έχουν συγκεντρωθή αρκετοί πιστοί. Όλοι ομογενείς. Ώρα πέντε και η μικρή καμπάνα σημαίνει. Έρχεται ο Πατριάρχης. Εισέρχεται. Χωρίς μανδύα, χωρίς πατερίτσα. Φορεί μόνον ένα εγκόλπιο και κρατεί Χαζράνι. Χωρίς « εις πολλά έτη », χοροστατεί από του Παραθρονίου. Είναι κατανυκτικός εσπερινός και εποφείλεται ταπεινή παρουσία. Μετά την είσοδο του ιερέως, του Μ. Οικονόμου πατρός Μελετίου, όλα αλλάσσουν. Αποβάλλουν τα πολύχρωμα άμφια. Αποβάλλουν και τα αμφιάσματα της Αγίας Τραπέζης. Ενδύονται άμφια μέλανα, μαύρα. Ενδύουν και την αγίαν Τράπεζαν δια μέλανος αμφιάσματος και την προσκομιδή. Όλα μαύρα. Η μετριασμένη ανάπαυλα των δύο ημερών, Σαββάτου και Κυριακής, δια καταλύσεως ελαίου και οίνου. Παρήλθεν. Εισερχόμεθα και πάλιν εις το πένθος της αλαδίας, των μετανοιών και της μετανοίας, των μακρυτέρων ακολουθιών, των Μεγάλων Αποδείπνων. Αρχίζουν ήδη οι τελωνικοί στεναγμοί του πρώτου ιδιομέλου των αποστίχων: «Ατενίσαι το όμμα εις ουρανόν ου τολμώ ο τάλας εγώ εκ των πονηρών μου πράξεων. Αλλ’ ως ο Τελώνης στενάξας κραυγάζω σοι ο Θεός ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και φαρισαϊκής υποκρίσεως ρύσαί με ως μόνος εύσπλαγχνος». Κι αυτό εις μέλος αργόν στιχηραρικόν Ιακώβου του Πρωτοψάλτου. Προ του δι’ ευχών ψάλλεται αργώς καί μετά μέλους το Θεοτοκίον « Πάντων προστατεύεις αγαθή ». Πάντες ποιούμεν μεγάλην μετάνοιαν μίαν προς τον Πατριάρχην και αυτός μας εύχεται « καλήν συνέχειαν » του αγώνος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Χωρίς πολυχρονισμόν ο Πατριάρχης ήρεμα εξέρχεται πορευόμενος προς την αίθουσα. Εκεί τον περιμένει το ποίμνιό του. Έρχονται τα κεράσματα. Τσάϊ ζεστό, ταχινόπιττες, κουλούρια, κριτσίνια. Όλα πλούσια τη μερίμνη του Αρχιερατικώς προϊσταμένου Υψωμαθείων, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σελευκείας Κυρίλλου. Και στο τέλος ο αμφιπάρειος ασπασμός του Πατριάρχου και η ευχή: «Καλήν αντάμωσι και πάλιν». Γένοιτο!

Αρχιμ. Δοσίθεος

ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Τα γενέθλιά του έχει σήμερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.Βαρθολομαίος . Ο Παναγιώτατος γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 1940 και η επέτειος των γενεθλίων του παρέχει την ευκαιρία στα ανά την οικουμένη πνευματικά του παιδιά να του ευχηθούν    " ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΙΚΑ ΕΠ ΑΓΑΘΩ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ,ΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΟΥΣ ΗΜΩΝ ΓΕΝΟΥΣ". 
Ο Ίδιος ο Πατριάρχης για την επέτειο αυτή λέει :

" Η των γενεθλίων ημών ημέρα στρέφει τόν νούν και την καρδίαν ημών εν απείρω ευγνωμοσύνη καί ασιγάστω δοξολογία πρός τον δοτήρα της ζωής Κύριον,τον αξιώσαντα ημάς ελθείν εις τόν κόσμον της πανσόφου Αυτού δημιουργίας,αλλά καί εισελθείν εν τη Αγία Αυτού Εκκλησία και ιδείν το φώς της σωτηρίου αληθείας.Τούτον από βρέφους ηγαπήσαμεν,εις την Αυτού ιεράν κλήσιν πρός διακονίαν ολοψήχως υπετάγημεν,εις το Αυτού άμετρον έλεος παρεδόθημεν καί άχρι του νύν εν ταίς δωρεαίς της ακενώτου Αυτού αγάπης ζώμεν.
Τόν χρόνον της ζωής ημών,τόν τε παρελθόντα,τόν τε παρόντα καί τον μέλλοντα,θεωρούμεν έχοντα αξίαν μόνον όταν εκδαπανάται διά την δόξαν Αυτού.Διό και η γενέθλιος ημών ημέρα αποτελεί δια την ημετέραν Μετριότητα αυτονόητον καί όλως ιδιαζούσης σημασίας αφορμήν,ίνα πάλιν και πολλάκις δοξολογήσωμεν το πανάγιον και υπερύμνητον όνομα Αυτού..." 
Εμείς ταπεινά ευχόμεθα έτη πολλά επ αγαθώ Μητρός Εκκλησίας,Οικουμενικής Ορθοδοξίας και ευσεβούς ημών Γενους! 

Ο Πολυχρονισμός εις Οικουμενικόν Πατριάρχην του Ιερέως Μπαλασίου είναι ένα δεκαπεντασύλλαβο ποίημα, μελισμένο στον τύπο του καλοφωνικού στιχηρού, με την παρεμβολή κρατήματος πριν από τον τελευταίο στίχο. 
Το κείμενο του Πολυχρονισμού έχει ως εξής: 
"Λόγε Πατρός και συμφυές Πνεύμα, ταυτότης μία, άναρχε φύσις, άτμητε διαιρετή προσώποις, συνεκτική του σύμπαντος Τριάς ενικωτάτη, σκέπε και φρούρει, φύλαττε της Κωνσταντινουπόλεως σοφόν Παναγιώτατον και μέγαν Πατριάρχην τον Οικουμενικόν, φημί, αυθέντην και δεσπότην Κύριον, Κύριον Βαρθολομαίον, όσιον ποιμενάρχην, εις μήκος μέγα της ζωής μετά λαμπράς ειρήνης. Συν τούτω διαφύλαττε τους πανιερωτάτους αρχιερείς, υπερτίμους και ελλογιμωτάτους, ευγενεστάτους άρχοντας μετά παντός του κλήρου, πρεσβείαις της πανάγνου τε και πάντων των Αγίων. " 

 Ἡ Αὐτοῦ Θειοτάτη Παναγιότης, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κύριος κύριος Βαρθολομαῖος, ἐγεννήθη ἐν Ἴμβρῳ τὴν 29ην Φεβρουαρίου 1940 ἐκ τῶν Χρήστου καὶ Μερόπης Ἀρχοντώνη. Τὸ κατὰ κόσμον ὄνομα αὐτοῦ ἧτο Δημήτριος. Μετὰ τὰ ἐγκύκλια μαθήματα ἐν τῇ γενετείρᾳ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ Ζωγραφείῳ Λυκείῳ τῆς Πόλεως εἰσῆλθεν εἰς τὴν περιώνυμον Θεολογικὴν Σχολὴν τῆς Χάλκης, ἐξ ἧς ἀπεφοίτησεν ἀριστοῦχος τὸ 1961 καὶ ἀμέσως ἐχειροτονήθη διάκονος, μετονομασθεὶς εἰς Βαρθολομαῖον. Ἀπὸ τοῦ 1961 μέχρι τοῦ 1963 ἐξεπλήρωσε τάς στρατιωτικὰς αὐτοῦ ὑποχρεώσεις ὡς ἔφεδρος ἀξιωματικός.

     Μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1963-1968 μετεξεπαιδεύθη ὡς ὑπότροφος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν τῷ Ἰνστιτούτῳ Ἀνατολικῶν Σπουδῶν Ῥώμης, ἐν τῷ Οἰκουμενικῷ Ἰνστιτούτω Bossey Ἐλβετίας καὶ ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ τοῦ Μοναχοῦ, εἰδικευθεὶς εἰς τὸ Κανονικὸν Δίκαιον. Ἀνηγορεύθη διδάκτωρ τοῦ ἐν Ῥώμῃ Ἰνστιτούτου (Γρηγοριανὸν Πανεπιστήμιον), ὑποβαλών διατριβὴν μὲ θέμα «Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ τῶν κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ».

     Ἐπιστρέψας τὸ 1968 εἰς τὴν Πόλιν διωρίσθη Βοηθὸς Σχολάρχης ἐν τῇ Ἱερᾷ Θεολογικῇ Σχολῇ Χάλκης, ἐν τῇ ὁποίᾳ τὸ ἑπόμενον ἔτος ἐχειροτονήθη πρεσβύτερος. Μετὰ ἐξάμηνόν που ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἐχειροθέτησεν αὐτὸν εἰς τὸ ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου.

     Τὸ 1972, ὅταν ἐξελέγη Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὁ ἀοίδιμος Δημήτριος καὶ ἵδρυσε τὸ Ἰδιαίτερον Πατριαρχικὸν Γραφεῖον, ἐκάλεσεν ὡς Διευθυντὴν αὐτοῦ τὸν Ἀρχιμανδρίτην Βαρθολομαῖον, τὸν ὁποῖον καὶ προήγαγε τὸ ἑπόμενον ἔτος (Χριστούγεννα 1973) εἰς Μητροπολίτην Φιλαδελφείας. Ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ Γραφείου τούτου ἔμεινε μέχρι τῆς προαγωγῆς του εἰς Μητροπολίτην Γέροντα Χαλκηδόνος (Ἰανουάριος 1990). 

     Ἀπὸ τοῦ Μαρτίου 1974 καὶ μέχρι τῆς ἀναρρήσεως αὐτοῦ εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον διετέλεσε μέλος τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου, ὡς ἐπίσης καὶ πολλῶν Συνοδικὼν Ἐπιτροπῶν.

     Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Γέροντος αὐτοῦ Μητροπολίτου Μελίτωνος ἐξελέγη παμψηφεὶ εἰς διαδοχὴν αὐτοῦ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος.

     Ὁμιλεῖ πλὴν τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, τὴν Τουρκικήν, τὴν Λατινικήν, τὴν Ἰταλικήν, τὴν Ἀγγλικήν, τὴν Γαλλικὴν καὶ τὴν Γερμανικήν. Ἐδημοσίευσεν ἀρκετὰ ἄρθρα, μελέτας καὶ λόγους.

     Εἶναι ἰδρυτικὸν μέλος τῆς «Ἑταιρείας τοῦ Δικαίου τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν», τῆς ὁποίας ἐπὶ ἔτη διετέλεσεν Ἀντιπρόεδρος. Ἐπὶ 15ετίαν ὑπῆρξε μέλος καὶ ἐπὶ ὀκταετίαν Ἀντιπρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς «Πίστις καὶ Τάξις» τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ). Ἔλαβε μέρος εἰς τάς Γενικὰς Συνελεύσεις τοῦ ΠΣΕ Δ΄ (Uppsala 1968), ΣΤ΄ (Vancouver 1983) καὶ Ζ΄ (Canberra 1991). Ὑπὸ τῆς τελευταίας ἐξελέγη μέλος τῶν Ἐπιτροπῶν Κεντρικὴς καὶ Ἐκτελεστικῆς τοῦ ΠΣΕ.

     Ἀντιπροσώπευσε τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εἰς πλεῖστα Συνέδρια Διορθόδοξα καὶ Διαχριστιανικά, εἰς ἐπισήμους ἀποστολὰς πρὸς τὴν Τουρκικὴν Κυβέρνησιν, πρὸς Ὀρθοδόξους καὶ μὴ Ἐκκλησίας, πρὸς Ἐπαρχίας τοῦ Θρόνου καὶ πρὸς τὸ Ἅγιον Ὄρος. Τὸ 1990 προήδρευσεν ἐν Γενεύη τῆς Διορθοδόξου Προπαρασκευατικῆς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου Ἐπιτροπῆς, ἥτις ἐξήτασε τὸ θέμα τῆς Ὀρθοδόξου Διασπορᾶς.

     Κατόπιν προσκλήσεως ἔδωκε κατὰ καιροὺς διαλέξεις εἰς διαφόρους πόλεις ἐπὶ θεμάτων ἐπικαίρων ἢ σχετιζομένων πρὸς τὴν εἰδικότητα αὐτοῦ (Ἀθῆναι, Θεσσαλονίκη, Λουβαίν, Μαδρίτη, Βιέννη, Ῥώμη κ.ἄ.).

     Εἶναι Ἑταῖρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας Κρήτης καὶ ἐπίτιμον μέλος τοῦ ἐν Βιέννη Ἱδρύματος Pro Oriente. Εἶναι ἐπίσης ἐπίτιμος Διδάκτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας Μόσχας, τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Κρήτης, τοῦ City University τοῦ Λονδίνου, τοῦ τμήματος Περιβάλλοντος τοῦ Πανεπιστημίου Αἰγαίου (Λέσβος), τοῦ Καθολικοῦ Πανεπιστημίου Leuven Βελγίου, τοῦ Ὀρθοδόξου Θεολογικοῦ Ἰνστιτούτου Ἁγίου Σεργίου Παρισίων, τῆς Σχολῆς Κανονικοῦ Δικαίου τοῦ Πανεπιστημίου Aix-en-Provence (Γαλλία), τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Ἐδιμβούργου, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, τοῦ ἐν Νέᾳ Ὑόρκη Θεολογικοῦ Ἰνστιτούτου Ἁγίου Βλαδιμήρου, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἰασίου, πέντε τμημάτων τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τῶν ἐν Ἀμερικὴ Πανεπιστημίων Georgetown, Tuft, Southern Methodist, τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Ξανθῆς, τοῦ Πανεπιστημίου Yale, τοῦ Τμήματος Ἱστορίας - Ἀρχαιολογίας τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων, κ.ἄ. 

Η Οικογένεια Αεχοντώνη στην Ιμβρο